45. Ζώντας ενώπιον του Θεού
Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Για να εισέλθει κάποιος στην πραγματικότητα, πρέπει να στρέψει το καθετί προς την πραγματική ζωή. Αν, στην πίστη τους στον Θεό, οι άνθρωποι δεν μπορέσουν να καταφέρουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσω της εισόδου στην πραγματική ζωή, και αν δεν μπορέσουν να βιώσουν την κανονική ανθρώπινη φύση στην πραγματική ζωή, τότε θα καταλήξουν αποτυχημένοι. Όσοι δεν υπακούν στον Θεό είναι όλοι τους άνθρωποι που δεν μπορούν να εισέλθουν στην πραγματική ζωή. Είναι όλοι τους άνθρωποι που μιλούν για την ανθρώπινη φύση αλλά βιώνουν τη φύση των δαιμόνων. Είναι όλοι τους άνθρωποι που μιλούν για την αλήθεια, αλλά, αντ’ αυτού, βιώνουν δόγματα. Όσοι δεν μπορούν να βιώσουν την αλήθεια στην πραγματική ζωή είναι αυτοί που πιστεύουν στον Θεό, αλλά ο Θεός τούς απεχθάνεται και τους έχει απορρίψει. Πρέπει να κάνεις πράξη την είσοδό σου στην πραγματική ζωή, να γνωρίσεις τις δικές σου ελλείψεις, την ανυπακοή και την άγνοιά σου, και να γνωρίσεις τη μη κανονική ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες σου. Με αυτόν τον τρόπο, όλη η γνώση σου θα ενσωματωθεί στην πραγματική σου κατάσταση και στις πραγματικές δυσκολίες σου. Μόνο αυτό το είδος της γνώσης είναι πραγματικό και μπορεί να σου δώσει τη δυνατότητα να κατανοήσεις στ’ αλήθεια τη δική σου κατάσταση και να επιτύχεις τη μεταμόρφωση της διάθεσής σου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μιλώντας για την εκκλησιαστική ζωή και την πραγματική ζωή). «Κατά την αναζήτηση της εισόδου στη ζωή, πρέπει να εξετάζει κανείς τα λόγια, τις πράξεις, τις σκέψεις και τις ιδέες του σε κάθε ζήτημα που συναντά στην καθημερινή ζωή. Πρέπει κανείς να κατανοεί τις δικές του καταστάσεις και, στη συνέχεια, να τις αντιπαραβάλλει με την αλήθεια, να αναζητά την αλήθεια και να εισέρχεται στην πραγματικότητα της αλήθειας που κατανοεί. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της εισόδου στην πραγματικότητα της αλήθειας, πρέπει να κατανοεί κανείς τις δικές του καταστάσεις και να έρχεται συχνά ενώπιον του Θεού για να προσευχηθεί και να δεηθεί σ’ Αυτόν. Επιπλέον, πρέπει κανείς να συναναστρέφεται συχνά με άλλους αδελφούς και αδελφές έχοντας ανοιχτή καρδιά, να ψάχνει το μονοπάτι της εισόδου στην πραγματικότητα της αλήθειας και να αναζητά τις αρχές της αλήθειας. Τελικά, θα κατορθώσει να κατανοήσει κανείς τι διαθέσεις αποκαλύπτει στην καθημερινή ζωή, εάν αυτές ευφραίνουν τον Θεό ή όχι, αν το μονοπάτι που κάνει πράξη είναι σωστό ή όχι, αν έχει ελέγξει ή όχι τις καταστάσεις που βρέθηκαν μέσα του μέσω αυτοεξέτασης σε αντιπαραβολή με τα λόγια του Θεού, αν αυτές έχουν ελεγχθεί με ακρίβεια ή όχι, αν συμφωνούν ή όχι με τα λόγια του Θεού, αν έχει επιτύχει πραγματικά κάτι σπουδαίο και αν έχει ουσιαστικά αποκτήσει είσοδο σχετικά με εκείνες τις καταστάσεις που όντως συμφωνούν με τα λόγια του Θεού. Όταν ζεις συχνά μέσα σε αυτές τις καταστάσεις, σε αυτές τις συνθήκες, τότε σταδιακά θα κατορθώσεις να κατανοήσεις τα βασικά όσον αφορά κάποιες αλήθειες και τις πραγματικές σου καταστάσεις» («Η αλλαγή των διαθέσεων βασίζεται στη γνώση των διαθέσεων» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού μάς δείχνουν τον δρόμο προς την είσοδο στη ζωή, που είναι να εξετάζουμε κάθε σκέψη και κάθε πράξη μας σε κάθε τι που συμβαίνει στην πραγματική ζωή, και, στη συνέχεια, να τις αντιπαραβάλλουμε με τις αποκαλύψεις των λόγων του Θεού, να αναλογιζόμαστε και να γνωρίζουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να επιδιώκουμε να χρησιμοποιούμε την αλήθεια για να τις επιλύσουμε. Είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσουμε αληθινά τον εαυτό μας και να εισέλθουμε στην πραγματικότητα των λόγων του Θεού.
Ο αδελφός Τσεν μοιράστηκε κάποια εμπειρία του σε μια συνάθροιση πριν από έξι μήνες. Όταν ολοκλήρωσε, σκέφτηκα πως είχε φανεί πεισματάρης στο καθήκον του και είχε πάει κόντρα στις αρχές, οπότε κλαδεύτηκε και αντιμετωπίστηκε. Είχε απλώς ασκήσει κάποιον αυτοέλεγχο χωρίς να προβάλει δικαιολογίες και είχε δείξει να υποτάσσεται. Δεν είχε αναλογιστεί όμως γιατί είχε φανεί πεισματάρης στο έργο του, ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις τον έλεγχαν ή ποια ήταν η βασική αιτία. Δεν είχε προσπαθήσει να κατανοήσει τίποτα από αυτά ούτε είχε αναζητήσει την αλήθεια για να τα επιλύσει. Η υπακοή του έφτανε μόνο στην τήρηση των κανόνων. Δεν μπορούσε αυτό να θεωρηθεί πραγματική υποταγή. Αναρωτήθηκα «μήπως να του κάνω νύξη γι’ αυτό το μειονέκτημα;» Μα τότε σκέφτηκα: «Ο αδελφός Τσεν πιστεύει περισσότερο καιρό από εμένα, και έχει περισσότερη κατανόηση και πείρα από εμένα. Αν του κάνω κάποια υπόδειξη, δεν θα φανώ σαν παιδί που λέει μεγάλα λόγια; Δεν θα φανώ αλαζονική; Καλύτερα να μην πω τίποτα». Όταν τελείωσε τη συναναστροφή του, μας ζήτησε να του αναφέρουμε όποια μειονεκτήματά του προσέξαμε. Ήθελα να θίξω το πρόβλημά του, αλλά απλώς δεν μπορούσα. Σκέφτηκα: «Είναι πολύ μεγαλύτερός μου. Αν πω ότι δεν έχει υποταχθεί αληθινά και ότι απλώς τηρεί κανόνες, θα ρεζιλευτεί και θα τον φέρω σε δύσκολη θέση. Αν δεν το δεχτεί και πει ότι είμαι πολύ αλαζονική και άπειρη, θα ντραπώ πολύ. Δεν τον γνωρίζω καλά και δεν αξίζει να σχηματίσει κακή εντύπωση για εμένα». Δίστασα για αρκετή ώρα και ύστερα είπα: «Έχετε μεγάλη πείρα και κάποια πρακτική κατανόηση».
Ένιωσα άβολα μόλις το είπα αυτό. Έβλεπα καθαρά τα προβλήματά του, αλλά δεν είπα λέξη γι’ αυτά. Απεναντίας, είπα μόνο κάτι καλό που πήγαινε κόντρα στη συνείδησή μου. Δεν ήταν ούτε ειλικρινές ούτε έντιμο αυτό. Ανέτρεξα μετά στις συναθροίσεις της περιόδου που όλοι συναναστρέφονταν ο ένας τον άλλον. Καλούμασταν να στοχαζόμαστε και να γνωρίζουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα, για να βλέπουμε πόσα ψέματα ή στρογγυλεμένες αλήθειες είχαμε πει, πόσα είχαμε πει ορμώμενοι από προσωπικούς στόχους και ποια λόγια ή πράξεις μας ήταν κόντρα στην αλήθεια. Συνειδητοποίησα ότι βασικά είχα πει μόνο ψέματα στον αδελφό Τσεν. Γνώριζα ότι ο Θεός μάς προτρέπει ξανά και ξανά να είμαστε έντιμοι, να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Και όμως, δεν μπόρεσα να κάνω πράξη αυτήν την πιο βασική προϋπόθεση. Άρχισα τότε να ταράζομαι. Χωρίς χρονοτριβή, προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα να με καθοδηγήσει να γνωρίσω τον εαυτό μου. Διάβασα κατόπιν τα εξής λόγια του Θεού: «Εσείς είστε όλοι πολύ μορφωμένοι. Όλοι σας δίνετε προσοχή στο να είστε εκλεπτυσμένοι και ανεπιτήδευτοι όταν μιλάτε, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο μιλάτε: Είστε διακριτικοί και έχετε μάθει να μην πληγώνετε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια των άλλων. Στα λόγια και στις πράξεις σας, αφήνετε στους ανθρώπους χώρο για ελιγμούς. Κάνετε ό,τι μπορείτε για να καθησυχάζετε τους ανθρώπους. Δεν εκθέτετε τις ουλές ή τα μειονεκτήματά τους, και προσπαθείτε να μην τους πληγώσετε και να μην τους φέρετε σε δύσκολη θέση. Αυτή είναι η αρχή με την οποία ενεργούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Και τι είδους αρχή είναι αυτή; Είναι ραδιούργα, πονηρή, δολερή και ύπουλη. Πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων κρύβονται πολλά κακόβουλα, ύπουλα και απεχθή πράγματα. Για παράδειγμα, ορισμένοι άνθρωποι, όταν αλληλεπιδρούν με άλλους, μόλις δουν ότι ο άλλος έχει λίγο κύρος, αρχίζουν τις γαλιφιές, τα μελιστάλαχτα λόγια και τις κολακείες για να κάνουν τον άλλο να αισθανθεί άνετα. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό σκέφτονται; Είναι βέβαιο ότι τρέφουν προθέσεις και απώτερα κίνητρα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν σκοτάδι στην καρδιά τους και είναι απαίσιοι. Ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στη ζωή είναι αηδιαστικός και απεχθής» («Έξι ενδείξεις της προόδου στη ζωή» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού αποκάλυπταν ακριβώς την κατάστασή μου. Δεν ήμουν ούτε κατά διάνοια έντιμη στα λεγόμενά μου, αλλά ήμουν απίστευτα ύπουλη. Μιλούσα πλαγίως για να μην πληγώνω ανθρώπους και έλεγα πάντα καλά λόγια. Έδινα την εντύπωση πως σκεφτόμουν τους άλλους, αλλά τα αληθινά μου κίνητρα ήταν να ακούω καλά λόγια από τους άλλους και να προφυλάσσω το γόητρο και το κύρος μου. Ακούγοντας τις εμπειρίες του, έβλεπα καθαρά ότι ο αδελφός Τσεν ήταν προσκολλημένος στους κανόνες, και ήξερα ότι αυτό δεν βοηθούσε την είσοδό του στη ζωή. Σκεφτόμουν, όμως, ότι αν το ανέφερα, θα ερχόταν σε δύσκολη θέση και θα σχημάτιζε κακή εντύπωση για εμένα, οπότε κράτησα το στόμα μου κλειστό. Ακόμα και όταν ζήτησε τη γνώμη μου, δεν ήμουν ντόμπρα. Αντίθετα, τον κολάκεψα και τον ξεγέλασα. Ήμουν πολύ πονηρή και δόλια! Ο αδελφός Τσεν μάς ζητούσε να επισημάνουμε τα ψεγάδια του, καθώς ήθελε να κάνει κάτι για τις ανεπάρκειες και τα μειονεκτήματά του, μα εγώ όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκα στο χρέος μου να τον βοηθήσω, αλλά τον επαίνεσα κι από πάνω για να τον ξεγελάσω και να του ρίξω στάχτη στα μάτια. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι έδειχνα καλή και διακριτική, και δεν πρόσβαλλα κανέναν, αλλά όταν αντιμετώπιζα ένα ζήτημα, δεν έκανα πράξη την αλήθεια. Αυτό δεν υποδήλωνε ότι ήμουν καλός άνθρωπος, αλλά ότι ήμουν ύπουλη και δόλια. Σκεφτόμουν ότι ήμουν νέα και άπειρη, ότι δεν ήξερα πώς λειτουργεί ο κόσμος. Μόνο όταν εκτέθηκα από τα γεγονότα, είδα ότι στην πραγματικότητα ήμουν παμπόνηρη και άρχισα να απεχθάνομαι τον εαυτό μου. Δεν ήθελα πια να είμαι τόσο δόλια και άτιμη. Προσευχήθηκα τότε στον Θεό, διατεθειμένη να μετανοήσω, να πω την αλήθεια και να γίνω έντιμος άνθρωπος κατά το θέλημά Του.
Έκανα σχέδια να γράψω τα προβλήματα που είχα εντοπίσει στον αδελφό Τσεν και να του τα στείλω, αλλά ενώ έγραφα, δίστασα για άλλη μια φορά. Ανησυχούσα ότι δεν εξέφραζα την κατάσταση όπως έπρεπε, ότι εκείνος δεν θα το δεχόταν καλά και ότι θα νόμιζε πως διυλίζω τον κώνωπα. Επιπλέον, αφού δεν το είχα αναφέρει επί τόπου, αν το έκανα θέμα τώρα, θα νόμιζε ότι κάνω την τρίχα τριχιά; «Μάλλον καλύτερα να μην κάνω τίποτα αυτή τη φορά», σκέφτηκα, «και να μιλήσω την επόμενη». Μόνο που αυτή η σκέψη με αναστάτωσε πάλι. Ο Θεός δεν είχε κανονίσει αυτήν την κατάσταση μόνο και μόνο για τη δική μου κατανόηση. Ήλπιζε να αποδεχτώ τα λόγια Του και να τα κάνω πράξη. Αν υποχωρούσα και το άφηνα να περάσει, δεν θα εξαπατούσα έτσι τον Θεό; Προσευχήθηκα πάλι στον Θεό, λέγοντας, «Δεν θέλω να ανησυχώ άλλο για τη ματαιοδοξία του αδελφού Τσεν ή να νοιάζομαι για τη γνώμη των άλλων για εμένα. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, καθοδήγησέ με να κάνω πράξη την αλήθεια». Ύστερα, συλλογίστηκα τις εμπειρίες του αδελφού Τσεν και ενσωμάτωσα σε αυτές τα λόγια του Θεού. Έγραψα τα ζητήματα που είχα εντοπίσει και λίγη από την προσωπική μου κατανόηση και έστειλα το γράμμα στον αδελφό Τσεν. Ένιωσα πολύ πιο ήρεμη, όταν ασκήθηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έλαβα απάντηση από τον αδελφό Τσεν την επόμενη ημέρα. Έλεγε πως συγκινήθηκε πολύ όταν διάβασε το γράμμα μου και πως η αγάπη του Θεού με είχε κάνει να του γράψω για τα προβλήματά του. Συνειδητοποίησε ότι δεν επικεντρωνόταν στην αναζήτηση της αλήθειας όταν προέκυπταν ζητήματα και πως όταν κλαδευόταν και αντιμετωπιζόταν, έκανε πασαλείμματα. Έγραφε ότι ήταν διατεθειμένος να διορθώσει τα ελαττώματα στον τρόπο που βίωνε πράγματα. Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση της επιστολής του, ήμουν πολύ συγκινημένη. Κατάλαβα πως δεν ήταν ανάγκη να ανησυχώ τόσο για τις σχέσεις μου με τους αδελφούς και τις αδελφές. Αρκεί το κίνητρό μου όταν έθιγα ένα ζήτημα να ήταν σωστό και θα το δέχονταν πρόθυμα. Όσα με ανησυχούσαν ήταν στη φαντασία μου και ήμουν υπό τον έλεγχο της διεφθαρμένης διάθεσής μου. Επίσης, κατανόησα ότι οι σχέσεις στην εκκλησία δεν βασίζονται σε φιλοσοφίες για τη ζωή ή σε απατηλά τεχνάσματα, αλλά στηρίζονται στην άσκηση των λόγων του Θεού και την αμοιβαία εντιμότητα.
Ήμουν, όμως, τόσο βαθιά διεφθαρμένη από τον Σατανά και η διεφθαρμένη διάθεσή μου ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη που όταν απειλούνταν το γόητρο και τα συμφέροντά μου, δυσκολευόμουν να κάνω πράξη την αλήθεια.
Λίγο καιρό μετά, ανακάλυψα ότι μια νεαρή αδελφή διάβαζε συχνά μυθιστορήματα στο ίντερνετ. Μ’ έπιασε χτυποκάρδι και συλλογίστηκα: «Τα περισσότερα από αυτά τα μυθιστορήματα είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας. Αν απασχολεί το μυαλό της με αυτά, δεν θα θέλει να διαβάζει τα λόγια του Θεού ή να εκτελεί το καθήκον της. Τότε, θα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος και αυτό θα είναι μεγάλη απώλεια στη ζωή της. Πρέπει να της το αναφέρω». Όμως, πάνω που ήμουν έτοιμη ν’ ανοίξω το στόμα μου, δίστασα: «Μήπως θα ενοχληθεί και θα σκεφτεί πως φυτρώνω εκεί που δεν με σπέρνουν; Αν δεν δεχτεί ό,τι πω, θα είναι πολύ άβολο να βλεπόμαστε καθημερινά. Ίσως πρέπει να το αναφέρω στην επικεφαλής της εκκλησίας και ν’ αφήσω εκείνη να τη συναναστραφεί γι’ αυτό». Ήξερα όμως ότι αυτό το σκεπτικό ήταν λάθος. Εγώ έφερα την ευθύνη να τη συναναστραφώ γι’ αυτό, γιατί εγώ ήμουν αυτή που το ανακάλυψα. Δεν έπρεπε να πετάξω το μπαλάκι σε άλλον. Σκέφτηκα πολλές φορές, μετά από αυτό, να της θίξω το ζήτημα, αλλά κάθε φορά δεν κατάφερνα ν’ αρθρώσω λέξη και δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω. Αυτό συνεχιζόταν για μέρες, μέχρι που μια μέρα η επικεφαλής της εκκλησίας με ρώτησε για την κατάσταση της αδελφής. Μόνο τότε το είπα στην επικεφαλής. Προς έκπληξή μου, η επικεφαλής είπε ότι ήταν απασχολημένη με κάτι άλλο και μου ζήτησε να συναναστραφώ εγώ με την αδελφή. Συνειδητοποίησα ότι ο Θεός κανόνιζε αυτήν την κατάσταση για να δω αν μπορούσα ν’ απαρνηθώ τη σάρκα μου και να κάνω πράξη την αλήθεια. Σκέφτηκα πόσο άβολα ένιωθα τόσο καιρό. Ιδίως όταν έβλεπα την αδελφή, δεν έβγαινε απ’ το μυαλό μου το ότι δεν της είχα μιλήσει. Δεν της είχα δείξει αγάπη ούτε είχα αναλάβει την ευθύνη και η συνείδησή μου υπέφερε. Ήξερα καλά τους κινδύνους που εγκυμονεί το να απορροφάται κανείς από μυθιστορήματα στο ίντερνετ. Ο διάβολος Σατανάς χρησιμοποιεί αυτές τις άθλιες τάσεις για να εξαπατά και να διαφθείρει τους ανθρώπους, προκειμένου να ελέγχει τις σκέψεις τους και να τους κάνει ν’ αποφεύγουν τον Θεό, ώστε να εκφυλίζονται και ν’ απογοητεύονται, ώσπου στο τέλος να τους καταβροχθίσει. Ούτε που μου είχε περάσει απ’ το μυαλό ότι η ζωή της αδελφής θα ζημιωνόταν και ότι αν αποσπόταν από το καθήκον της, θα έβλαπτε σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Φοβόμουν να το θίξω μήπως την προσβάλω και μέτραγα τα λόγια μου για να διατηρήσω τη σχέση μας. Ήμουν πολύ εγωίστρια και αξιοκαταφρόνητη!
Διάβασα τότε τα εξής λόγια του Θεού: «Πολλοί πιστεύουν πως το να είναι κανείς καλός άνθρωπος είναι ουσιαστικά εύκολο και απλώς απαιτεί να μιλά κανείς λιγότερο και να κάνει περισσότερα, να έχει καλή καρδιά και να μην έχει καμιά κακή πρόθεση. Πιστεύουν ότι αυτό θα διασφαλίζει την ευημερία τους όπου κι αν πηγαίνουν, ότι θα τους συμπαθούν οι άλλοι και ότι αρκεί να είναι κανείς έτσι. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο που δεν θέλουν να επιδιώξουν την αλήθεια· είναι ικανοποιημένοι μόνο και μόνο με το να είναι καλοί άνθρωποι. Νομίζουν ότι το να επιδιώκουν την αλήθεια και να υπηρετούν τον Θεό είναι υπερβολικά περίπλοκο· απαιτεί την κατανόηση πολλών αληθειών, νομίζουν, και ποιος μπορεί να το κατορθώσει αυτό; Απλώς θέλουν να ακολουθήσουν έναν ευκολότερο δρόμο —να είναι καλοί άνθρωποι και να εκτελούν τα καθήκοντά τους— και νομίζουν ότι αυτό αρκεί. Είναι βάσιμη αυτή η άποψη; Είναι στ’ αλήθεια τόσο απλό το να είναι κανείς καλός άνθρωπος; Θα βρείτε πολλούς καλούς ανθρώπους στην κοινωνία που μιλούν με πολύ ευγενικό τρόπο, και παρόλο που εξωτερικά φαίνονται ότι δεν έχουν κάνει μεγάλο κακό, βαθιά μέσα τους είναι δόλιοι και ύπουλοι. Συγκεκριμένα, είναι σε θέση να βλέπουν “προς τα πού φυσάει ο άνεμος” και είναι γοητευτικοί και έμπειροι όσον αφορά την ευγλωττία τους. Κατά την άποψή Μου, ένας τέτοιος “καλός άνθρωπος” είναι ψεύτικος, ένας υποκριτής· ένας τέτοιος άνθρωπος απλώς προσποιείται ότι είναι καλός. Όλοι αυτοί που επιμένουν στη μέση οδό, είναι οι πιο μοχθηροί. Προσπαθούν να μην προσβάλλουν κανέναν, ευχαριστούν τους ανθρώπους, συμφωνούν με τα πράγματα και κανείς δεν μπορεί να τους καταλάβει. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ζωντανός Σατανάς!» («Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια μπορείτε να απαλλαχτείτε από τα δεσμά μιας διεφθαρμένης διάθεσης» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου, εφόσον είδα ότι ήμουν ένα «ευάρεστο» άτομο που πάντα ακολουθούσε τη μέση οδό, δεν πρόσβαλλα ποτέ κανέναν και δεν έθιγα ποτέ τα προβλήματα οποιουδήποτε άλλου, όπως ακριβώς αποκάλυπταν τα λόγια του Θεού. Αν έλεγα ποτέ κάτι, ζύγιζα καλά την κατάσταση και το σε ποιον απευθυνόμουν. Δεν μπορούσα ποτέ να βλάψω μια φιλία ή να επιτρέψω σε οποιονδήποτε να μου βρει ψεγάδι. Είχα δει ότι η αδελφή είχε ένα πρόβλημα και είχα θελήσει να της το πω, αλλά μόλις σκέφτηκα πως μπορεί να προσβαλλόταν, το απέφυγα επανειλημμένα και πέταξα το μπαλάκι στην επικεφαλής της εκκλησίας. Συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν μονάχα τον εαυτό μου, ότι έβαζα άλλους να αναλαμβάνουν τα επίμαχα έργα και δεν ήθελα με κανέναν τρόπο να πληγούν τα συμφέροντά μου. Έτσι συμπεριφερόμουν στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Μερικές φορές, όταν έβλεπα κάποιον να είναι σε κακή κατάσταση ή να αποκαλύπτει διαφθορά, εγώ εθελοτυφλούσα χωρίς να το θίγω ή να συναναστρέφομαι γι’ αυτό. Απ’ έξω, έδειχνα να τα έχω καλά με όλους, έδειχνα να νοιάζομαι πραγματικά. Όμως, ήταν όλα επίφαση, υποκρισία. Κρατούσα κρυφά τα πραγματικά, ειλικρινή μου λόγια φορώντας ένα προσωπείο. Ήμουν μεγάλη υποκρίτρια! Εξαπατούσα κατάφωρα τους αδελφούς και τις αδελφές μου και, παρ’ όλα αυτά, ήθελα να έχουν καλή γνώμη για εμένα. Δεν είχα τσίπα επάνω μου! Είδα ότι δεν ήμουν παρά ένα επίβουλο και δόλιο άτομο που έλεγε πάντα «ναι», μια ψεύτρα.
Διάβασα ύστερα κι άλλα λόγια του Θεού: «Μέχρι να βιώσουν οι άνθρωποι το έργο του Θεού και να αποκτήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και τους εξουσιάζει εκ των έσω. Τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η φύση; Για παράδειγμα, γιατί είσαι εγωιστής; Γιατί προστατεύεις τη θέση σου; Γιατί είναι τόσο ισχυρά τα συναισθήματά σου; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα άδικα πράγματα; Γιατί σου αρέσουν εκείνα τα απεχθή πράγματα; Πού βασίζεται η αρέσκειά σου για αυτά τα πράγματα; Από πού προέρχονται αυτά τα πράγματα; Γιατί αποδέχεσαι αυτά τα πράγματα με τόση χαρά; Τώρα πια έχετε όλοι σας φτάσει στο σημείο να καταλάβετε ότι ο κύριος λόγος πίσω από όλα αυτά τα πράγματα είναι ότι περιέχουν το δηλητήριο του Σατανά. Όσο για το ποιο είναι το δηλητήριο του Σατανά, αυτό μπορεί να εκφραστεί πλήρως με λέξεις. Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις κάποιους που πράττουν κακό γιατί ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτοί θα απαντήσουν: “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Αυτή η μία φράση εκφράζει την ίδια τη ρίζα του προβλήματος. Η λογική του Σατανά έχει γίνει η ζωή των ανθρώπων. Μπορεί να ενεργούν για τον έναν ή τον άλλο σκοπό, μα το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι εφόσον καθένας ενεργεί βάσει της ρήσης “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, θα πρέπει να ζουν μόνο για λογαριασμό τους, κάνοντας ό,τι μπορούν προκειμένου να εξασφαλίσουν μια καλή θέση και όση τροφή και ρουχισμό χρειάζονται. “Ο σώζων εαυτόν σωθήτω” —αυτή είναι η ζωή και η φιλοσοφία του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει και την ανθρώπινη φύση. Αυτή ακριβώς η δήλωση αποτελεί το δηλητήριο του Σατανά, και όταν οι άνθρωποι τη δεχτούν μέσα τους, τότε αυτή γίνεται η φύση τους. Η φύση του Σατανά αποκαλύπτεται μέσα απ’ αυτά τα λόγια και αντιπροσωπεύεται πλήρως απ’ αυτά. Αυτό το δηλητήριο γίνεται η ζωή των ανθρώπων και το θεμέλιο της ύπαρξής τους, και η διεφθαρμένη ανθρωπότητα κυριαρχείται μονίμως απ’ αυτό το δηλητήριο εδώ και χιλιάδες χρόνια» («Πώς να περπατήσει κανείς στο μονοπάτι του Πέτρου» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αυτά τα λόγια μού έδωσαν κάποια κατανόηση της αιτίας που με έκανε να λέω «ναι» σε όλα, η οποία ήταν βασικά ότι είχα διαποτιστεί με τις φιλοσοφίες και τα δηλητήρια του Σατανά. Δηλητηριασμένη από πράγματα, όπως «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους» και «Λέγε καλά λόγια, σε αρμονία με τα αισθήματα και τη λογική των άλλων, καθώς η ειλικρίνεια τούς ενοχλεί», σκεφτόμουν μόνο το γόητρο και τo κύρος μου. Ήθελα οι άλλοι να λένε καλά λόγια για εμένα για ό,τι έκανα και είχα γίνει πολύ εγωίστρια, ύπουλη και δόλια. Από τότε που ήμουν μικρή, οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν ν’ ακούω περισσότερο παρά να μιλάω και ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Μου έλεγαν να μην είμαι πολύ ντόμπρα με τους άλλους γιατί δεν θα το καλοδέχονταν. Με τέτοιες σατανικές φιλοσοφίες ζούσα και πολύ σπάνια ήμουν ανοιχτή και έντιμη με τους γύρω μου. Ακόμα και με τους καλύτερούς μου φίλους, σπάνια ανοιγόμουν για να θίξω τα ελαττώματά τους, από φόβο μην τους δυσαρεστήσω και χαλάσω την εικόνα που είχαν για εμένα. Αντίθετα, προτιμούσα να πηγαίνω με τα νερά τους και να τους κολακεύω, αλλά ήταν όλα ένα ψέμα, μια απάτη! Συνειδητοποίησα ότι ζώντας με αυτές τις φιλοσοφίες για τη ζωή, γινόμουν απίστευτα απατηλή, πονηρή, εγωίστρια και ελεεινή. Σκεφτόμουν μόνο τα συμφέροντά μου και δεν σκεφτόμουν καθόλου τους άλλους. Δεν ήμουν ειλικρινής με τους ανθρώπους και δεν έτρεφα αγάπη γι’ αυτούς. Άνθρωπος σαν εμένα δεν μπορεί να βοηθήσει ή να ευεργετήσει οποιονδήποτε με κανέναν απολύτως τρόπο και απλά δεν αξίζει στενή σχέση. Είδα ότι αυτές οι σατανικές φιλοσοφίες ήταν πραγματικά παράλογες και ότι δεν πρέπει ποτέ να γίνονται αρχές συμπεριφοράς. Είδα ότι αν ζούμε με τέτοιες σατανικές φιλοσοφίες για τη ζωή γινόμαστε μόνο πιο διεφθαρμένοι και ελλιπείς σε ανθρώπινη φύση. Σκέφτηκα πως κάθε φορά που εντόπιζα ένα πρόβλημα και δεν έλεγα τίποτα, ένιωθα ένοχη μετά, και ήταν σαν να είχα ένα βάρος στην καρδιά που δεν έφευγε από πάνω μου. Ένιωθα σαν να ήξερα την αλήθεια, αλλά δεν μπορούσα να την κάνω πράξη. Είχα φανεί πολύ δειλή, χωρίς καμία αξιοπρέπεια ή ακεραιότητα. Παρά την ηλικία μου, δεν ήμουν ακόμα ευπρεπής άνθρωπος και δεν γνώριζα τις αρχές για τις ανθρώπινες σχέσεις. Αντίθετα, επεδίωκα τις κοσμικές μεθόδους που διδάσκει και προωθεί ο Σατανάς. Μίσησα πραγματικά τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελα να ζω πια με αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες. Ήθελα μόνο να ενεργώ και να φέρομαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού.
Διάβασα έπειτα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ποια είναι η πιο σημαντική άσκηση του να είσαι ειλικρινής άνθρωπος; Είναι ότι η καρδιά σου πρέπει να είναι ανοιχτή στον Θεό. Τι εννοώ λέγοντας “ανοιχτή”; Εννοώ να δίνεις στον Θεό μια πεντακάθαρη εικόνα όλων όσων σκέφτεσαι, των προθέσεων που έχεις και του τι σε ελέγχει. Αν αυτό που λες είναι αυτό που έχεις στην καρδιά σου, χωρίς την παραμικρή διαφορά και χωρίς οποιαδήποτε απόκρυψη, χωρίς σκοτεινή πλευρά, χωρίς οι άλλοι να πρέπει κάνουν εικασίες ή να εμβαθύνουν περισσότερο κάνοντας ερωτήσεις και χωρίς να χρειάζεται να υπεκφεύγεις, κι αντ’ αυτού να λες απλώς τι σκέφτεσαι, χωρίς άλλη πρόθεση, τότε αυτό σημαίνει ότι η καρδιά σου είναι ανοιχτή. Ενίοτε η ευθύτητά σου μπορεί να πληγώσει τους άλλους και να τους δυσαρεστήσει. Παρ’ όλα αυτά, θα έλεγε άραγε κανείς: “Μιλάς με τόση ειλικρίνεια και πραγματικά με πλήγωσες· δεν μπορώ να δεχτώ την ειλικρίνειά σου”; Όχι, κανείς δεν θα το έλεγε. Ακόμα κι αν πληγώνεις ανθρώπους περιστασιακά, αν μπορείς να τους ανοιχτείς και να ζητήσεις συγγνώμη, αν παραδεχτείς ότι μίλησες ανόητα και δεν έλαβες υπόψη τις αδυναμίες τους, θα δουν ότι δεν κρατάς κακία, ότι είσαι ειλικρινής, και ότι απλώς δεν δίνεις μεγάλη προσοχή στον τρόπο που μιλάς και είσαι απλώς πολύ ευθύς· κανείς δεν θα σου κρατήσει κακία. […] Το πιο σημαντικό του να είσαι ειλικρινής είναι ότι η καρδιά σου πρέπει να είναι ανοιχτή στον Θεό. Στη συνέχεια, μπορείς να μάθεις να είσαι ανοιχτός στους άλλους ανθρώπους, να μιλάς ειλικρινά και αληθινά, να λες τι έχεις μέσα στην καρδιά σου, να έχεις αξιοπρέπεια, ακεραιότητα και χαρακτήρα και να μη μιλάς με πομπώδη ή ψεύτικο τρόπο ούτε να χρησιμοποιείς λέξεις για να μεταμφιεστείς ή να εξαπατήσεις τους άλλους» («Μόνο όντας έντιμος άνθρωπος μπορείς να βιώσεις αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Καθώς στοχαζόμουν τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα απίστευτα. Αισθάνθηκα ότι ο Θεός με είχε πάρει από το χέρι για να με μάθει να συμπεριφέρομαι ως ανθρώπινο ον, να είμαι έντιμος άνθρωπος, να μιλώ και να ενεργώ έντιμα, ν’ ανοίγω εντελώς την καρδιά μου στον Θεό, να είμαι ανοιχτή με τους αδελφούς και τις αδελφές και να μην πρέπει να συμπεριφέρομαι κάπως ή να εξαπατώ· μια τέτοια ζωή δεν είναι κουραστική. Ανέφερα στην αδελφή το πρόβλημά της και τη συναναστράφηκα πάνω στους κινδύνους που παρουσιάζουν τα διαδικτυακά μυθιστορήματα. Στην αρχή, φάνηκε πολύ δυσαρεστημένη και ήταν κάπως άβολα. Όμως, όταν ανοίχτηκα και συναναστράφηκα μαζί της, συνειδητοποίησε τελικά ότι η κατάστασή της ήταν επισφαλής. Είπε ότι θα έπαυε να διαβάζει μυθιστορήματα στο ίντερνετ και θα έμενε προσηλωμένη στο καθήκον της. Ακούγοντάς την αναστέναξα επιτέλους ανακουφισμένη, αλλά συνάμα επέπληξα τον εαυτό μου. Αν είχα μιλήσει νωρίτερα, ίσως η κατάστασή της είχε διορωθεί νωρίτερα. Επειδή όμως ήθελα πάντα να είμαι ευάρεστη, είχα υποκύψει στον εαυτό μου και δεν έκανα πράξη την αλήθεια και τα πράγματα είχαν τραβήξει καιρό. Είναι πραγματικά βλαβερό να λες σε όλα «ναι». Μετά από αυτό, όταν έβλεπα ένα πρόβλημα στα καθήκοντα των αδελφών, κάποιες φορές ανησυχούσα πάλι μην τους προσβάλω, αλλά με το να προσεύχομαι στον Θεό, να κάνω επιμελώς πράξη την αλήθεια και να είμαι έντιμος άνθρωπος, κατάφερνα πάντα να επισημαίνω ειλικρινά το πρόβλημα από εκεί και μετά. Μόνο με την καθοδήγηση των λόγων του Θεού κατάφερα να μάθω να συμπεριφέρομαι και να σχετίζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές. Αντιλήφθηκα πόσο πολύτιμα είναι τα λόγια του Θεού. Είναι οι αρχές για τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Τόσο στο καθήκον μας όσο και στη συμπεριφορά μας, χρειαζόμαστε πάντα την καθοδήγηση των λόγων του Θεού. Όσο αναζητάμε την αλήθεια όποτε προκύπτει κάποιο ζήτημα, θα έχουμε έναν δρόμο ν’ ακολουθούμε.
Βλέπω τώρα πως ενώ θεωρητικά συμφωνούσα ότι ήμουν δόλια, ποτέ δεν αντιπαρέβαλλα σοβαρά τον εαυτό μου με τα λόγια του Θεού, για να αναλύσω και να εξετάσω λεπτομερώς τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Επίσης, σπάνια αναζητούσα έναν δρόμο άσκησης ή τις αρχές από τα λόγια του Θεού, οπότε η δόλια διάθεσή μου δεν άλλαζε καθόλου. Μολονότι οι εμπειρίες μου στη ζωή είναι ασήμαντες, όταν εξετάζω προσεκτικά τον εαυτό μου και αναζητώ την αλήθεια στα λόγια του Θεού, δρέπω καρπούς και αποκτώ κάποια κατανόηση. Νιώθω επίσης αληθινή εσωτερική γαλήνη και κερδίζω λίγο από τον δρόμο προς την είσοδο στη ζωή. Η κατανόηση αυτή και οι καρποί που δρέπω οφείλονται αποκλειστικά στην καθοδήγηση των λόγων του Θεού!
