Από τον Τζονγκτσένγκ, Κίνα

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Η πιο θεμελιώδης απαίτηση της πίστης του ανθρώπου στον Θεό είναι να έχει μια ειλικρινή καρδιά, να αφιερώνεται πλήρως και να υπακούει πραγματικά. Το πιο δύσκολο για τον άνθρωπο είναι να προσφέρει ολόκληρη τη ζωή του με αντάλλαγμα την αληθινή πίστη, μέσω της οποίας μπορεί να κερδίσει ολόκληρη την αλήθεια και να εκπληρώσει το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). «Τα καθήκοντα είναι εργασίες που εμπιστεύεται ο Θεός στους ανθρώπους· είναι αποστολές, τις οποίες πρέπει να ολοκληρώσουν οι άνθρωποι. Ωστόσο, ένα καθήκον σίγουρα δεν είναι δική σου επιχείρηση που τη διαχειρίζεσαι προσωπικά, ούτε αντίβαρο για να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα καθήκοντά τους ως ευκαιρία για να κάνουν τη δική τους διαχείριση και να σχηματίσουν κλίκες· ορισμένοι για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους· ορισμένοι για να γεμίσουν το κενό που νιώθουν μέσα τους· και ορισμένοι για να ικανοποιήσουν τη νοοτροπία τους να βασίζονται στην τύχη, σκεπτόμενοι πως εφόσον εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, θα έχουν μερίδιο στον οίκο του Θεού και στον εκπληκτικό προορισμό που σχεδιάζει ο Θεός για τον άνθρωπο. Τέτοιες στάσεις απέναντι στο καθήκον είναι εσφαλμένες· αηδιάζουν τον Θεό και πρέπει επειγόντως να επιλυθούν» (Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού). Μετά από όσα διαβάσαμε, θα ήθελα να μιλήσω για τη δική μου εμπειρία.

Το 2017 το καθήκον μου στην εκκλησία ήταν να γράφω κείμενα. Ο επικεφαλής της εκκλησίας κανόνισε αργότερα να συνεργάζεται μαζί μου ο αδελφός Λιν, και μου είπε να φροντίσω να τον βοηθήσω σε ό,τι χρειαστεί. Συμφώνησα μετά χαράς, σκεπτόμενος: «Έχω ακούσει ότι ο αδελφός Λιν είναι πολύ ικανός. Αν μπορέσει να κατανοήσει γρήγορα τις αρχές, θα έχουμε όλο και περισσότερη επιτυχία στη δουλειά μας ως ομάδα. Ο επικεφαλής θα δει τις ικανότητες και την αξία μου, γι’ αυτό πρέπει να τον βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ». Έδωσα στον αδελφό Λιν όλες τις σχετικές αρχές για να μελετήσει, ώστε να κατανοήσει όλα όσα χρειαζόταν το ταχύτερο δυνατό. Όταν αντιμετώπιζε εμπόδια στη δουλειά του, τον συναναστρεφόμουν με υπομονή και τον βοηθούσα να επιλύσει τα προβλήματά του. Έπειτα από λίγο καιρό, είχε κατανοήσει κάποιες από τις αρχές και είχε επιτύχει κάποια αποτελέσματα στο καθήκον του. Μου έδινε πολλή χαρά να τον βλέπω να προοδεύει τόσο γρήγορα. Είχε πιάσει το νόημα τόσο γρήγορα, που θεώρησα ότι είχε μεγάλες δυνατότητες! Η ομάδα μας έγινε πολύ πιο αποδοτική και ελάφρυνε σημαντικά ο δικός μου φόρτος εργασίας. Θεωρούσα ότι αφιερώνοντας λίγο ακόμη χρόνο στην εκπαίδευση του αδελφού Λιν, θα είχαμε ακόμη καλύτερα αποτελέσματα στα καθήκοντά μας.

Μια μέρα, ο επικεφαλής είπε ότι κάποια εκκλησία χρειαζόταν επειγόντως κάποιον υπεύθυνο του συγγραφικού έργου, κι αφού ο αδελφός Λιν ήταν καλός και υπεύθυνος στη δουλειά του, θα τον μετέφερε σε εκείνη την εκκλησία για να εκτελέσει το καθήκον του. Αυτό με σόκαρε! Σκέφτηκα: «Τι; Θα τον μεταφέρεις; Δεν μπορεί. Έχω κάνει τόση προσπάθεια να του μάθω τη δουλειά και τις αρχές, και διαφαίνεται πως μπορεί να προσφέρει πολλά στην ομάδα. Αν μεταφερθεί τώρα αλλού, η δική μας δουλειά θα ζημιωθεί. Τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εμένα; Θα πουν ότι είμαι ανίκανος». Όσο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο με ενοχλούσε. Ο επικεφαλής είπε πως αφού μεταφερόταν ο αδελφός Λιν, θα μπορούσα να εκπαιδεύσω κάποιον άλλον. Δεν είπα τίποτα, αλλά μέσα μου αντιστεκόμουν. Σκεφτόμουν: «Το λες σαν να μην είναι τίποτα. Νομίζεις πως είναι εύκολο να εκπαιδεύσω κάποιον; Θέλει πολλή δουλειά και προσπάθεια! Άσε που, όταν ο αδελφός Λιν μεταφερθεί αλλού, όλη η ευθύνη θα πέσει πάλι πάνω μου. Ήδη τρέχουμε και δε φτάνουμε. Αν μας λείψουν και δύο ικανά χέρια, θα έχουμε σίγουρα πρόβλημα με τη δουλειά μας». Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο ένιωθα αντίθετος με την απόφαση αυτή. Δύο μέρες αργότερα, ο επικεφαλής μού ζήτησε μια γραπτή αξιολόγηση του αδελφού Λιν. Σκέφτηκα: «Καλύτερα να τονίσω τις αδυναμίες του και τη διαφθορά του, αντί για τις καλές του ιδιότητες. Ίσως έτσι δεν θα τον μεταφέρει ο επικεφαλής». Ένιωθα λίγο ένοχος όταν τελείωσα την αξιολόγηση, και σκεφτόμουν μήπως είχα φερθεί ανέντιμα. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι το έκανα για το καλό της ομάδας. Κι έτσι, έδωσα την αξιολόγηση στον επικεφαλής. Πέρασαν λίγες μέρες και δεν είχα νέα από τον επικεφαλής, οπότε άρχισα να ανησυχώ και να σκέφτομαι: «Μήπως δεν την είδε και σκοπεύει ακόμη να μεταφέρει τον αδελφό Λιν; Δεν μπορώ να κάτσω με τα χέρια σταυρωμένα. Πρέπει να βρω τρόπο να τον κρατήσω». Προσπάθησα να ψαρέψω τον αδελφό Λιν ρωτώντας τον: «Πώς θα σου φαινόταν αν σου ζητούσαν να αναλάβεις συγγραφικά καθήκοντα για μια άλλη εκκλησία;» Εκείνος απάντησε χωρίς δισταγμό: «Θα συμμορφωνόμουν με τα σχέδια της εκκλησίας. Είμαι πρόθυμος να πάω». Εγώ αμέσως του είπα: «Όταν έχει κανείς την ευθύνη του συγγραφικού έργου, είναι σημαντικό να κατανοεί τις αρχές και να έχει ικανότητες. Χωρίς αυτά, η πρόοδος του έργου θα εμποδιστεί. Θεωρώ ότι είναι καλύτερο να συνεχίσεις να επιτελείς τα καθήκοντά σου εδώ». Προς έκπληξή μου, ο αδελφός Λιν δεν επηρεάστηκε καθόλου, αλλά είπε απλώς, με πολλή σιγουριά: «Αν παρουσιαστεί η ευκαιρία, είμαι πρόθυμος να βασιστώ στον Θεό και να πάω». Απογοητεύτηκα που δεν πέτυχα τον σκοπό μου, και ένιωσα κάπως ενοχλημένος μαζί του. Μια μέρα, είδα ότι υπήρχαν κάποια προβλήματα στο καθήκον του, και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην παρόρμηση να θυμώσω και να του τα ψάλλω. Εκείνες τις μέρες, όποτε σκεφτόμουν τη μετάθεση του αδελφού Λιν, μ’ έπιανε ταραχή. Δεν μπορούσα να βρω ηρεμία στη δουλειά μου. Ούτε μπορούσα να αντιληφθώ σωστά τα ζητήματα που ανέκυπταν στη δουλειά. Ήμουν σε διαρκή σύγχυση. Κυριολεκτικά βασανιζόμουν. Προσευχήθηκα στον Θεό και ζήτησα την καθοδήγησή Του, ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου.

Και τότε διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι συχνά δεν κάνουν πράξη την αλήθεια, συχνά γυρνούν την πλάτη τους στην αλήθεια και συχνά ζουν μέσα σε μια εγωιστική και ποταπή, διεφθαρμένη σατανική διάθεση, προστατεύοντας την υπερηφάνεια τους, την υπόληψή τους, τη θέση τους και τα προσωπικά τους συμφέροντα. Δεν έχουν κερδίσει την αλήθεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, είσαι υπερβολικά στεναχωρημένος, υπερβολικά προβληματισμένος και υπερβολικά περιορισμένος» («Η είσοδος στη ζωή πρέπει να ξεκινά με την εμπειρία της εκτέλεσης του καθήκοντος» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Ποιο είναι το πρότυπο βάσει του οποίου οι πράξεις ενός ανθρώπου κρίνονται ως καλές ή κακές; Εξαρτάται από το κατά πόσο μέσα στις σκέψεις, τις εκφράσεις και τις ενέργειές σου κατέχεις μαρτυρία στο να κάνεις πράξη την αλήθεια και να βιώνεις την πραγματικότητα της αλήθειας. Αν δεν έχεις αυτήν την πραγματικότητα ή δεν το βιώνεις αυτό, τότε είσαι αδιαμφισβήτητα ένα κακοποιό στοιχείο. Ποια είναι η άποψη του Θεού για τα κακοποιά στοιχεία; Οι σκέψεις και οι εξωτερικές σου πράξεις δεν γίνονται μάρτυρες για τον Θεό, ούτε ντροπιάζουν, ούτε νικούν τον Σατανά· αντιθέτως, ντροπιάζουν τον Θεό, και είναι γεμάτες σημάδια που κάνουν τον Θεό να ντρέπεται. Δεν καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, δεν ξοδεύεις τον εαυτό σου για τον Θεό, ούτε εκπληρώνεις την ευθύνη σου και τις υποχρεώσεις σου απέναντι στον Θεό· αντιθέτως, ενεργείς για χάρη του εαυτού σου. Τι υπονοεί η φράση “για χάρη του εαυτού σου”; Για χάρη του Σατανά. Συνεπώς, στο τέλος ο Θεός θα πει: “φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν”. Στα μάτια του Θεού, δεν έχεις διαπράξει καλές πράξεις, αλλά αντιθέτως, η συμπεριφορά σου έχει γίνει κακή. Δεν θα ανταμειφθείς και ο Θεός δεν θα σε θυμηθεί. Δεν είναι αυτό εντελώς μάταιο;» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεου, συνειδητοποίησα ότι για να αποφασίσει ο Θεός αν οι άνθρωποι πράττουν το καλό ή το κακό, δεν εξετάζει αν δαπανώνται επιφανειακά, κατά πόσο υποφέρουν ή ποιο είναι το τίμημα που πληρώνουν. Εξετάζει κυρίως τα κίνητρά τους, το αν οι πράξεις τους ωφελούν τον Θεό ή τον εαυτό τους και το αν κάνουν πράξη την αλήθεια. Συλλογίστηκα την κατάστασή μου εκείνη την περίοδο και είδα ότι η προσπάθειά μου να βοηθήσω τον αδελφό Λιν να συλλάβει γρήγορα τις αρχές δεν ήταν για το καλό του έργου της εκκλησίας. Ήθελα απλώς να βελτιώσω την αποδοτικότητα της ομάδας μέσω εκείνου, ώστε να έχω εγώ μια καλή εικόνα. Όταν είδα ότι θα μεταφερόταν αλλού, φοβήθηκα ότι η δουλειά της ομάδας θα ζημιωνόταν, η φήμη και το κύρος μου θα δέχονταν πλήγμα, κι έτσι, στην αξιολόγηση, τόνισα εσκεμμένα τα ελαττώματά του, προσπαθώντας να παραπλανήσω τον επικεφαλής. Είπα μάλιστα κάποια αρνητικά για να μειώσω τον ενθουσιασμό του για το καθήκον. Μπορεί να πει κανείς ότι έκανα πράξη την αλήθεια και ότι επιτελούσα το καθήκον μου; Επιτελούσα το καθήκον μου ιδιοτελώς, έχοντας κατά νου όχι το συνολικό έργο της εκκλησίας, αλλά τα αποτελέσματα στο έργο για το οποίο ήμουν υπεύθυνος και τη ζημιά για τη φήμη και το κύρος μου. Φέρθηκα επίσης δόλια, και παρεμπόδισα το έργο της εκκλησίας που είχε δρομολογήσει ο επικεφαλής. Έτσι, διατάρασσα το έργο του οίκου του Θεού, έπραττα το κακό και εναντιωνόμουν στον Θεό! Όταν είδα πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάστασή μου, έκανα αυτήν την προσευχή στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι τόσο ιδιοτελής και ποταπός. Έχω διαταράξει το έργο του οίκου του Θεού χάριν του συμφέροντός μου. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω ενώπιόν Σου».

Έπειτα διάβασα αυτό στα λόγια του Θεού: «Μην κάνεις μονίμως πράγματα για το δικό σου καλό και μη σκέφτεσαι μονίμως τα δικά σου συμφέροντα· μη σκέφτεσαι καθόλου το κύρος, το γόητρο ή τη φήμη σου. Επίσης, μη λαμβάνεις υπόψη τα συμφέροντα του ανθρώπου. Πρέπει πρωτίστως να σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να τα κάνεις προτεραιότητά σου. Θα πρέπει να νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού και να ξεκινήσεις σκεπτόμενος το αν υπήρξες αγνός ή όχι κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός σου, αν έχεις κάνει ό,τι μπορούσες για να είσαι πιστός, αν έχεις βάλει τα δυνατά σου για να εκπληρώσεις τις ευθύνες σου, αν έχεις δώσει τα πάντα, καθώς και αν έχεις σκεφτεί ολόψυχα ή όχι το καθήκον σου και το έργο του οίκου του Θεού. Πρέπει να τα λαμβάνεις υπόψη αυτά τα πράγματα. Αν τα σκέφτεσαι συχνά, θα σου είναι πιο εύκολο να εκτελείς σωστά το καθήκον σου» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Βρήκα μια οδό άσκησης μέσα στα λόγια του Θεού. Έπρεπε να διορθώσω τα κίνητρα που είχα στο καθήκον μου, να δεχτώ τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού, να εγκαταλείψω το προσωπικό μου συμφέρον και να υποστηρίζω το έργο του οίκου του Θεού. Ο αδελφός Λιν είχε καλό επίπεδο και επιζητούσε την αλήθεια όταν αντιμετώπιζε προβλήματα, οπότε, αν μπορούσε να εργαστεί σε κάποια άλλη εκκλησία, αυτό θα ωφελούσε το έργο του οίκου του Θεού. Έτσι θα αποκτούσε και περισσότερη εμπειρία, άρα, θα έπρεπε να τον στηρίξω. Κατόπιν, βρήκα τον επικεφαλής και του εξομολογήθηκα τα ιδιοτελή, πονηρά κίνητρά μου και έδωσα μια αντικειμενική, δίκαιη αξιολόγηση του αδελφού Λιν. Τελικά, εκείνος μεταφέρθηκε σε άλλη εκκλησία, κι εγώ βρήκα εσωτερική γαλήνη.

Εκείνο τον καιρό, ένιωσα ότι άλλαξα λιγάκι. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι αν αντιμετώπιζα μια τέτοια κατάσταση θα εμφανιζόταν ξανά η σατανική φύση μου.

Τον χειμώνα του 2018, ο αδελφός Τσεν κι εγώ δουλεύαμε μαζί ως επικεφαλής ομάδας. Ο ένας κάλυπτε τις αδυναμίες του άλλου, και με την καθοδήγηση του Θεού, βλέπαμε όλο και καλύτερα αποτελέσματα στη δουλειά μας. Μου άρεσε πολύ να συνεργάζομαι με τον αδελφό Τσεν. Μια μέρα, έπειτα από μια συνάντηση, ο επικεφαλής με έπιασε και μου είπε ότι μια άλλη ομάδα χρειαζόταν βοήθεια, και ότι ο αδελφός Τσεν πιθανότατα θα μεταφερόταν εκεί. Θεωρούσα ότι ο αδελφός Τσεν είχε καλό επίπεδο, κατανοούσε γρήγορα την αλήθεια κι ήταν υπεύθυνος στα καθήκοντά του, βοηθώντας πολύ στην πρόοδο της ομαδικής μας δουλειάς. Αν έφευγε και αυτό είχε συνέπειες στη δουλειά μας, τι θα σκεφτόταν για μένα ο επικεφαλής; Μήπως θα θεωρούσε ότι δεν ήμουν αρκετά ικανός για τη δουλειά μου; Δεν ήθελα καθόλου να φύγει ο αδελφός Τσεν, αλλά λαμβάνοντας υπόψη το έργο της εκκλησίας, έπρεπε να συμφωνήσω. Προς έκπληξή μου, ο επικεφαλής είπε τότε ότι υπήρχε κι άλλη επείγουσα ανάγκη στην εκκλησία, και ήθελε να πάει η αδελφή Λου, ένα άλλο μέλος της ομάδας, να βοηθήσει. Η καρδιά μου σαν να σταμάτησε όταν το άκουσα αυτό. Σκέφτηκα: «Θα πάρεις και την αδελφή Λου; Μεταφέρεται ο αδελφός Τσεν, και τώρα θα φύγει και η αδελφή Λου. Θα λείπουν δύο από τα σημαντικότερα μέλη της ομάδας, και η δουλειά μας σίγουρα θα υποστεί πλήγμα. Αποκλείεται! Δεν μπορώ να σε αφήσω να πάρεις την αδελφή Λου». Αλλά μετά σκέφτηκα: «Αν αρνηθώ κάθετα, δεν θα σκεφτεί ο επικεφαλής ότι φέρομαι ιδιοτελώς;» Και τότε πρότεινα μια άλλη αδελφή που δεν είχε τόσο υψηλό επίπεδο. Αφού μελέτησε την κατάσταση, ο επικεφαλής επέμεινε ότι η αδελφή Λου ήταν η καλύτερη επιλογή, και μου ζήτησε να της μιλήσω γι’ αυτή την αλλαγή καθηκόντων. Είπα ότι θα το έκανα, αλλά μέσα μου ήμουν τελείως αντίθετος. Έπειτα, το συζήτησα με έναν άλλον αδελφό, και παραπονέθηκα ότι ο επικεφαλής δεν σκεφτόταν τις δικές μου δυσκολίες, αφού μετέφερε ξαφνικά δύο σημαντικούς συνεργάτες. Πώς θα έκανα εγώ τη δουλειά μου ως επικεφαλής της ομάδας; Μίλαγα, μίλαγα, και ξαφνικά κατάλαβα ότι αυτά που έλεγα ήταν λάθος. Τι έκανα; Προσπαθούσα να πάρω τον αδελφό με το μέρος μου και να του μεταφέρω τη δυσαρέσκειά μου. Αυτό ήταν προσβλητικό για τον Θεό. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο χειρότερα ένιωθα. Αμέσως προσευχήθηκα στον Θεό και έκανα την αυτοκριτική μου. Αφού προσευχήθηκα, συλλογίστηκα γιατί κάθε φορά που κάποιος υφιστάμενός μου επρόκειτο να μεταφερθεί εγώ αντιστεκόμουν, κάνοντας τα πάντα για να το εμποδίσω. Ποια ήταν η πραγματική φύση πίσω από αυτές τις πράξεις μου;

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Τα καθήκοντα είναι εργασίες που εμπιστεύεται ο Θεός στους ανθρώπους· είναι αποστολές, τις οποίες πρέπει να ολοκληρώσουν οι άνθρωποι. Ωστόσο, ένα καθήκον σίγουρα δεν είναι δική σου επιχείρηση που τη διαχειρίζεσαι προσωπικά, ούτε αντίβαρο για να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα καθήκοντά τους ως ευκαιρία για να κάνουν τη δική τους διαχείριση και να σχηματίσουν κλίκες· ορισμένοι για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους […] Τέτοιες στάσεις απέναντι στο καθήκον είναι εσφαλμένες· αηδιάζουν τον Θεό και πρέπει επειγόντως να επιλυθούν» (Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού). «Στο πλαίσιο του έργου σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούν να κάνουν πράγματα του ίδιου τύπου με “το ιερό είναι μεγαλύτερο από τον Θεό”. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι βλέπουν την εκπλήρωση των καθηκόντων τους ως τη δουλειά τους· θεωρούν το να γίνεις μάρτυρας για τον Θεό και να πολεμήσεις τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα ως πολιτικά κινήματα για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τη δημοκρατία και την ελευθερία· μετατρέπουν το καθήκον τους σε καριέρα για να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους, αλλά αντιμετωπίζουν τον σεβασμό στον Θεό και την αποφυγή του κακού ως τίποτα περισσότερο από μια θρησκευτική διδαχή προς τήρηση, και ούτω καθεξής. Αυτές οι εκφράσεις, από πλευράς των ανθρώπων, δεν είναι ουσιαστικά το ίδιο όπως “το ιερό είναι μεγαλύτερο από τον Θεό”; Με τη διαφορά ότι, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι εκτελούσαν τις προσωπικές τους δραστηριότητες μέσα στο φυσικό ιερό, ενώ σήμερα, οι άνθρωποι εκτελούν τις προσωπικές τους δραστηριότητες σε άυλα ιερά. Οι άνθρωποι που δίνουν μεγάλη αξία στους κανόνες, θεωρούν τους κανόνες μεγαλύτερους από τον Θεό· οι άνθρωποι που αγαπούν το κύρος, θεωρούν το κύρος μεγαλύτερο από τον Θεό· εκείνοι που αγαπούν την καριέρα τους, θεωρούν την καριέρα μεγαλύτερη από τον Θεό και ούτω καθεξής. Όλες οι εκφράσεις τους Με οδηγούν να πω: “Οι άνθρωποι, μέσα από τα λόγια τους, δοξάζουν τον Θεό ως τον μεγαλύτερο, ωστόσο, στα μάτια τους, τα πάντα είναι μεγαλύτερα από τον Θεό”. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι, ενόσω βρίσκονται στο μονοπάτι απ’ το οποίο ακολουθούν τον Θεό, μόλις βρουν την ευκαιρία να επιδείξουν τα δικά τους ταλέντα ή να ασκήσουν τις δικές τους δραστηριότητες ή να επιτύχουν στις δικές τους καριέρες, απομακρύνονται από τον Θεό και ρίχνονται στην καριέρα που αγαπούν. Όσο γι’ αυτό που τους έχει εμπιστευτεί ο Θεός και το θέλημά Του, τα πράγματα αυτά έχουν απορριφθεί από καιρό. Στο σενάριο αυτό, πού διαφέρουν οι άνθρωποι αυτοί από εκείνους που εκτελούσαν τις δραστηριότητες τους στο ιερό πριν δύο χιλιάδες χρόνια;» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Γ΄).

Καθώς αναλογιζόμουν τα λόγια του Θεού, είδα πιο καθαρά την ουσία των πράξεών μου. Αντιστεκόμουν και γινόμουν εμπόδιο κάθε φορά που ο επικεφαλής μετέφερε κάποιον από την ομάδα μου, κυρίως επειδή αντιμετώπιζα το καθήκον μου ως προσωπικό εγχείρημα. Πάντα έβλεπα αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές ως ανθρώπους που εγώ είχα εκπαιδεύσει, οπότε θα έπρεπε να επιτελούν το καθήκον τους υπό τη δική μου εποπτεία, προωθώντας τη δουλειά της ομάδας μου, και όχι να μεταφερθούν αλλού. Το σκεπτικό μου ήταν τελείως παράλογο, άτοπο. Όποιο επίπεδο και όποια προσόντα είχαν αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν προκαθορισμένα όλα από τον Θεό για το δικό Του έργο. Θα έπρεπε να τοποθετούνται οπουδήποτε ήταν απαραίτητοι, μέσα στον οίκο του Θεού. Αυτό είναι δεδομένο. Εγώ, όμως, προσπαθούσα να τους κρατώ υπό τον έλεγχό μου, αντιμετωπίζοντάς τους σαν εργαλεία, για να παρέχουν υπηρεσία σε εμένα, να δουλεύουν για εμένα. Αντιστεκόμουν σε οποιονδήποτε ήθελε να μεταφέρει κάποιον από αυτούς αλλού, και μάλιστα εξέφερα κρίσεις και προσπαθούσα να δημιουργήσω κλίκες στο παρασκήνιο. Σε τι διέφερα από τους Φαρισαίους που εναντιώθηκαν στον Κύριο Ιησού; Οι Φαρισαίοι έβλεπαν τον ναό ως δική τους σφαίρα επιρροής και δεν άφηναν τους πιστούς να φύγουν για να ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού. Δεν σταματούσαν πουθενά, προκειμένου να ελέγχουν τους πιστούς, ώστε να διατηρούν το κύρος και τα εισοδήματά τους, και ισχυρίζονταν αδιάντροπα ότι οι πιστοί τους ανήκαν. Όσο για εμένα, κρατούσα αδελφούς και αδελφές υπό τον έλεγχό μου και δεν ήθελα να τους μεταφέρει αλλού ο Οίκος του Θεού. Δεν χρησιμοποιούσα, λοιπόν, τη δική μου σφαίρα επιρροής για να εναντιωθώ στον Θεό; Ακολουθούσα την οδό του αντίχριστου, αντιστεκόμουν στον Θεό, και είχα προσβάλει τη διάθεσή Του! Αυτή η σκέψη με τρόμαξε, και άρχισα να απεχθάνομαι τον εγωισμό και την κακία μου. Έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό, μετανοημένος. Έπειτα, πήγα και μίλησα στην αδελφή Λου σχετικά με τη μετάθεσή της, κι έπειτα μίλησα στον αδελφό που είχα εξαπατήσει, τον συναναστράφηκα αναλύοντας τη φύση και τις συνέπειες όσων είχα πει, ώστε να τα αντιληφθεί κι εκείνος. Εν τέλει, βρήκα λίγη γαλήνη.

Αφού μεταφέρθηκαν η αδελφή Λου και ο αδελφός Τσεν, ήρθε στην ομάδα η αδελφή Λι. Είχε καλό επίπεδο και μάθαινε γρήγορα. Δεν υπήρχε καθυστέρηση στη δουλειά της ομάδας. Βίωσα πραγματικά ότι το να κάνω το καθήκον μου προς όφελος του οίκου του Θεού και όχι για τους δικούς μου σκοπούς, είναι η αληθινή οδός για να δω τις ευλογίες του Θεού. Ο Θεός θα φροντίσει να υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα για τη δουλειά. Εκείνος θα υποστηρίξει το έργο Του. Μια μέρα, τρεις μήνες αργότερα, όταν η αδελφή Λιν γύριζε από κάποια συνάντηση, μου είπε ότι μια κοντινή εκκλησία τα πήγαινε καλά στο ευαγγελιστικό έργο και χρειαζόταν ανθρώπους για το πότισμα των νεοφερμένων. Ο επικεφαλής πρότεινε να πάει και να αναλάβει το έργο του ποτίσματος η αδελφή Λι. Ένιωσα κάπως δυσαρεστημένος και πάλι, αλλά συνειδητοποίησα αμέσως ότι η κατάστασή μου ήταν λάθος. Σκέφτηκα όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις που είχα αψηφήσει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού για χάρη της φήμης και του κύρους μου. Ένιωσα πολύ άσχημα, πολύ ένοχος, και τότε ήρθαν στον νου μου αυτά τα λόγια του Θεού: «Το καθήκον δεν αποτελεί δική σου προσωπική υπόθεση και εκπληρώνοντάς το δεν κάνεις κάτι για σένα, ούτε διαχειρίζεσαι τη δική σου προσωπική επιχείρηση. Στον οίκο του Θεού, ό,τι κι αν κάνεις, δεν εργάζεσαι πάνω στο δικό σου εγχείρημα· πρόκειται για το έργο του οίκου του Θεού, πρόκειται για το έργο του Θεού. Πρέπει διαρκώς να έχεις αυτήν τη γνώση στο μυαλό σου και να λες: “Αυτή δεν είναι δική μου υπόθεση· κάνω το καθήκον μου και εκπληρώνω την υποχρέωσή μου. Κάνω το έργο του οίκου του Θεού. Είναι μια εργασία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός και την κάνω για Εκείνον. Δεν είναι δική μου προσωπική υπόθεση”. Αν νομίζεις πως είναι δική σου προσωπική υπόθεση και την κάνεις σύμφωνα με τις δικές σου προθέσεις, αρχές και κίνητρα, τότε θα βρεθείς σε μπελάδες» (Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού). Τα λόγια του Θεού έκαναν ακόμη σαφέστερο ότι καθήκον μου είναι η αποστολή που μου έχει αναθέσει ο Θεός, όχι το προσωπικό μου εγχείρημα. Δεν μπορώ να κάνω ό,τι μου αρέσει για να ικανοποιώ τα δικά μου συμφέροντα. Θα πρέπει να σκέφτομαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να επιζητώ την αλήθεια, και να κάνω ό,τι απαιτεί ο Θεός. Αυτή είναι η μόνη στάση και λογική που ένα δημιούργημα θα πρέπει να έχει όσον αφορά τα καθήκοντά του. Παλιά, σκεφτόμουν πάντα τα δικά μου συμφέροντα, έκανα πολλά που ζημίωναν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού κι αντιστεκόμουν στον Θεό. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να ζω έτσι πια. Έπρεπε να απαρνηθώ τις ιδιοτελείς μου επιθυμίες και να κάνω πράξη την αλήθεια. Σκεφτόμενος αυτό, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Είπα στην αδελφή Λιν: «Ο επικεφαλής τα κανόνισε έτσι ώστε να ωφελήσει το έργο του οίκου του Θεού. Πρέπει να μιλήσουμε αμέσως με την αδελφή Λι σχετικά με αυτή την αλλαγή των καθηκόντων της. Δεν είναι σωστό να επηρεάζουμε το έργο του οίκου του Θεού».

Το ότι έμαθα να βάζω στην άκρη τα δικά μου συμφέροντα όσον αφορά το καθήκον μου, να σκέφτομαι το έργο του οίκου του Θεού, να γνωρίζω τη θέση μου και να έχω λίγη συνείδηση και λογική προήλθαν όλα από το βίωμα της κρίσης και της παίδευσης των λόγων του Θεού. Δόξα τω Θεώ!