10. Το ξαλάφρωμα της καρδιάς
Τον Οκτώβριο του 2016, ο σύζυγός μου κι εγώ αποδεχτήκαμε το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες ενώ βρισκόμασταν στο εξωτερικό. Λίγους μήνες αργότερα, η αδελφή Γουάνγκ, η οποία αποδέχτηκε το έργο του Θεού μαζί μου, προόδευε γρήγορα. Θυμάμαι, τότε, όλοι την επαινούσαν για το καλό της επίπεδο. Θυμάμαι επίσης πώς, μετά από μία συγκέντρωση, άκουσα την αδελφή Λιν να λέει: «Όλα αυτά για τα οποία συναναστράφηκε σήμερα η αδελφή Γουάνγκ όσον αφορά το πώς αποδέχτηκε και κατανοεί τον λόγο του Θεού, βγαίνουν μέσα από την καρδιά της. Όσα είπε ενέχουν επίσης κάποιο φως, και για μένα είναι πολύ χρήσιμα». Μάλιστα στην αρχή, όταν τους άκουγα όλους να τα λένε αυτά, ένιωθα να τη φθονώ. Λίγο αργότερα όμως, άρχισα να δυσανασχετώ: Πώς γίνεται και όλοι επαινούν αυτήν κι όχι εμένα; Δεν είχα εξελιχθεί καθόλου; Δεν πήγαινε κάτι καλά με τη συναναστροφή μου; Σταδιακά, γινόμουν απρόθυμη να αποδεχτώ το γεγονός ότι ήταν καλύτερη από μένα και άρχισα κρυφά να στρέφομαι εναντίον της. Σκεφτόμουν μέσα μου: Μπορείς να συναναστρέφεσαι για τον λόγο του Θεού, μπορώ όμως κι εγώ. Θα έρθει η μέρα που θα σε ξεπεράσω. Θα κρατώ την κατανόηση και τη γνώση που κερδίζω από τον λόγο του Θεού και θα τις μοιράζομαι μόνο στις συναθροίσεις. Με αυτόν τον τρόπο, όλοι θα δουν ότι και η δική μου συναναστροφή είναι αρκετά καλή και πρακτική.
Για ένα διάστημα μετά από αυτό, κατέγραφα σε ένα σημειωματάριο όλα όσα είχα κερδίσει και καταλάβει από τον λόγο του Θεού. Όταν ήταν να συγκεντρωθούμε, τα ζύγιζα προσεκτικά στην καρδιά μου για να δω πώς θα τα μοιραζόμουν στη συναναστροφή έτσι ώστε να είναι εξίσου σαφή, οργανωμένα και μεθοδικά όπως της αδελφής Γουάνγκ. Όμως για κάποιον λόγο, όσο περισσότερο προσπαθούσα να κάνω επίδειξη στους αδελφούς και τις αδελφές μου, τόσο πιο ανόητη φαινόμουν. Μόλις ερχόταν η σειρά μου για τη συναναστροφή, είτε κολλούσε το μυαλό μου είτε τα λόγια μου έβγαιναν ασυνάρτητα. Δεν ήμουν σε θέση να εκφέρω με σαφήνεια τις απόψεις που ήθελα να διατυπώσω. Η συγκέντρωση κατέληγε με εμένα σε μεγάλη αμηχανία. Όταν επέστρεψα σπίτι μία μέρα, είπα στον σύζυγό μου: «Κάθε φορά που ακούω ότι υπάρχει φως όταν η αδελφή Γουάνγκ συναναστρέφεται για τον λόγο του Θεού στις συγκεντρώσεις, νιώθω πραγματικά άβολα—» Όμως προτού τελειώσω ό,τι έλεγα, ο άντρας μου με κοίταξε και μου είπε με κάθε σοβαρότητα: «Η συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ όντως έχει φως και μας είναι χρήσιμη. Θα πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό γι’ αυτό». «Το ότι νιώθεις κάπως άβολα —μήπως είναι απλώς ζήλια;» Τα λόγια του ήταν σαν να με χαστούκισαν. Αμέσως κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά: «Όχι, δεν είναι αυτό. Δεν είμαι τέτοια». Ο άντρας μου συνέχισε λέγοντας: «Οι αδελφοί και οι αδελφές μας απολαμβάνουν όλοι τη συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ, όμως εσύ, ακούγοντάς τη, νιώθεις άβολα. Αυτό σημαίνει απλώς ότι ζηλεύεις επειδή είναι ικανότερη από σένα, δεν έχω δίκιο;» Ακούγοντάς το αυτό, αισθάνθηκα ακόμη πιο ενοχλημένη. Ήταν δυνατόν να είμαι πραγματικά τόσο ζηλιάρα; Του είπα: «Σταμάτα να μιλάς τώρα. Άφησέ με να ηρεμήσω, και θα το σκεφτώ μόνη μου». Μετά από αυτό, ο σύζυγός μου είπε στην αδελφή Λιου στην εκκλησία τι μου συνέβαινε, με την ελπίδα ότι εκείνη θα με βοηθούσε. Όταν το έμαθα, τον κατσάδιασα: «Πώς μπόρεσες να της μιλήσεις χωρίς να με ρωτήσεις πρώτα; Εάν το πει σε όλους, πώς θα με κοιτάζουν;» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο εκνευριζόμουν. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσευχηθώ σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου! Καθοδήγησέ με, Σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με».
Την επόμενη ημέρα, αναλογίστηκα όσα είχα αποκαλύψει εκείνο το διάστημα. Μου ήλθε στο μυαλό ότι, συνήθως, όταν διάβαζα τον λόγο του Θεού, κρατούσα μέσα μου όσο φως αποκόμιζα, και έπειτα το μοιραζόμουν στις συναθροίσεις μας. Ήταν ουσιαστικά απλώς μια επιθυμία να μιλάω για πράγματα που οι άλλοι δεν γνώριζαν, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές μου να έχουν καλύτερη γνώμη για μένα. Όταν έβλεπα ότι η αδελφή Γουάνγκ είχε φως στη συναναστροφή της, ένιωθα πάντα άβολα και ήθελα να την ξεπεράσω. Θεωρούσα ότι ήμουν αληθινά καλόβολη με τους άλλους και ποτέ δεν είχα την τάση να το κάνω θέμα για μικροπράγματα, ότι ήμουν απλός άνθρωπος στην καρδιά. Όμως τώρα αποδεικνυόταν ότι ζήλευα κάποια, κι έφτανα σε σημείο να καταφέρομαι κρυφά εναντίον της και να την ανταγωνίζομαι. Πώς μπορούσα να είμαι τέτοιο άτομο; Τηλεφώνησα σε μια αδελφή και τη ρώτησα: «Αδελφή, αισθάνεσαι ποτέ ζήλια στις συναθροίσεις όταν ακούς να υπάρχει φως στις συναναστροφές άλλων αδελφών για τον λόγο του Θεού;» Απάντησε: «Όχι, δεν νιώθω ζήλια. Εάν οι αδελφοί κι οι αδελφές μας έχουν φως στη συναναστροφή τους, αυτό είναι χρήσιμο για μένα. Μου δίνει πραγματικά χαρά, και το απολαμβάνω πάρα πολύ!» Ακούγοντάς τη να τα λέει αυτά, αισθάνθηκα ακόμη χειρότερα. Ένιωσα έντονα πόσο πολύ ζήλευα. Κανείς άλλος δεν ζήλευε την αδελφή, μόνο εγώ. Ζώντας σε μια τέτοια κατάσταση, δεν είχα άλλη επιλογή παρά να προσευχηθώ στον Θεό. Του είπα: «Θεέ μου, δεν θέλω να είμαι ζηλιάρα, όμως κάθε φορά που ακούω την υπέροχη συναναστροφή αυτής της αδελφής, τη ζηλεύω χωρίς να το θέλω. Θεέ μου! Δεν ξέρω τι να κάνω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με ώστε ν’ αποτινάξω τα δεσμά του φθόνου…»
Αργότερα, η αδελφή Λιου από την εκκλησία μας ήλθε να με δει. Συναναστράφηκε μαζί μου για την κατάστασή μου, αλλά και διάβασε ένα χωρίο του λόγου του Θεού. «Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται διαρκώς ότι οι άλλοι θα κλέψουν την παράσταση και θα τους ξεπεράσουν, αποκτώντας αναγνώριση, ενώ οι ίδιοι μένουν παραγκωνισμένοι. Αυτό τους ωθεί να επιτίθενται και να αποκλείουν τους άλλους. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν ανθρώπους πιο ικανούς από τους ίδιους; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εγωιστική και άξια περιφρόνησης; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι κακόβουλη! Το να σκέφτεται κανείς μόνο τον εαυτό του, ικανοποιώντας μόνο τις δικές του επιθυμίες, χωρίς ενδιαφέρον για τα καθήκοντα των άλλων και με τη σκέψη του μόνο στα ίδια τα συμφέροντά του και όχι στα συμφέροντα του οίκου του Θεού —τέτοιοι άνθρωποι έχουν κακή διάθεση και ο Θεός δεν αισθάνεται αγάπη για αυτούς» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Όταν άκουσα αυτά τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρισκόμουν. Η συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ σχετικά με τον λόγο του Θεού ήταν διαφωτιστική, αλλά εγώ δεν προσπαθούσα να κατανοήσω την αλήθεια ή να αναζητήσω έναν δρόμο άσκησης στα λεγόμενά της. Αντιθέτως, ένιωσα να τη φθονώ. Όταν η δική μου συναναστροφή δεν ήταν καθόλου καλή και δεν μπορούσα να αυτοπροβληθώ, απεναντίας, κατέληγα να ντροπιάζομαι, το μυαλό μου ήταν σε σύγχυση, γινόμουν πολύ αρνητική και εκνευριζόμουν πολύ. Φοβόμουν βαθύτατα ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές μου θα με περιφρονούσαν. Ήμουν πολύ εγωίστρια και αξιοκαταφρόνητη, και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μπορέσω να ξεχωρίσω —δεν ήμουν όμως επ’ ουδενί σε θέση να αντέξω στη θέα κάποιας που τα κατάφερνε καλύτερα από μένα. Δεν ήταν αυτό ζήλια και φθόνος; Δεν υπάρχει σταλιά κανονικής ανθρώπινης φύσης σ’ αυτό! Όταν τα αναλογίζομαι, έτσι ήμουν και πριν πιστέψω στον Θεό. Στις σχέσεις με τους φίλους και τους συγγενείς μου, τους γείτονες και τους συναδέλφους μου, ήθελα συνεχώς οι άλλοι να μιλάνε καλά για μένα. Μερικές φορές, όταν ένας συνάδελφος επαινούσε το έργο κάποιου άλλου μπροστά μου, άρχιζα να αισθάνομαι άβολα, και για να κάνω τους άλλους να μιλούν με θαυμασμό για μένα, αφοσιωνόμουν στο να κάνω καλά τη δουλειά μου, και την έκανα με χαρά, όσο δύσκολη ή εξαντλητική κι αν ήταν. Δεν είχα συναίσθηση τι έκανα. Το θεωρούσα απλώς ένα είδος επιθυμίας για πρόοδο. Μόνο τώρα συνειδητοποιώ ότι ήταν εκδηλώσεις της διεφθαρμένης διάθεσης του Σατανά. Μετά από αυτό, ερχόμουν συχνά ενώπιον του Θεού και προσευχόμουν σ’ Αυτόν για τις δυσκολίες μου. Στις συγκεντρώσεις, φρόντιζα να κρατώ σιωπηλή την καρδιά μου και να ακούω τη συναναστροφή των άλλων. Όταν ήταν σειρά μου να συναναστραφώ, δεν σκεφτόμουν πλέον πώς να το κάνω καλύτερα από την αδελφή Γουάνγκ. Αντ’ αυτού, στοχαζόμουν ήρεμα τα λόγια του Θεού και μοιραζόμουν στη συναναστροφή τι καταλάβαινα από αυτά. Ενόσω ασκούμουν έτσι, αισθανόμουν πολύ πιο χαλαρή και απελευθερωμένη.
Μετά από ένα διάστημα, αισθανόμουν πραγματικά ότι η ζήλια μου είχε περιοριστεί σε σχέση με πριν, όμως η σατανική διεφθαρμένη διάθεση είναι πραγματικά βαθιά ριζωμένη και αποκαλύπτεται κάθε φορά που προκύπτει η κατάλληλη περίσταση. Αργότερα, κατά τη διάρκεια μερικών συναθροίσεων, όποτε έβλεπα ότι οι άλλοι αδελφοί και οι άλλες αδελφές εκθείαζαν τη συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ, άρχιζα και πάλι να αισθάνομαι κάποια ζήλια. Μετά από αυτό, ένιωθα κάποια απόσταση ανάμεσα σ’ εμένα και εκείνη. Ωστόσο, ζώντας μέσα σε αυτήν την κατάσταση, δεν τολμούσα να ανοιχτώ στους άλλους. Φοβόμουν ότι, εάν το έκανα, θα με περιφρονούσαν. Έτσι, κατά τη διάρκεια αρκετών συναθροίσεων, είχα πολλές αναστολές.
Ένα βράδυ, η αδελφή Λιου με πήρε στο τηλέφωνο. Ανήσυχη, με ρώτησε αν αντιμετώπιζα κάποια προβλήματα τελευταία. Απάντησα αόριστα: «Είμαι πάρα πολύ διεφθαρμένη; Θα αρνηθεί ο Θεός να σώσει έναν άνθρωπο σαν εμένα;» Από φόβο μη με περιφρονήσει, δεν είπα τίποτα περισσότερο. Τότε η αδελφή Λιου μού διάβασε ένα χωρίο του λόγου του Θεού σχετικό με την κατάστασή μου: «Όταν μερικοί άνθρωποι ακούνε ότι για να είναι κάποιος έντιμος πρέπει να ανοίξει και να ξεγυμνώσει την ψυχή του, λένε: “Είναι δύσκολο να είναι κανείς έντιμος. Πρέπει να λέω στους άλλους οτιδήποτε σκέφτομαι; Δεν είναι αρκετό να κοινωνώ τα θετικά πράγματα; Δεν χρειάζεται να μιλώ στους άλλους για τη σκοτεινή ή τη διεφθαρμένη μου πλευρά, έτσι δεν είναι;” Αν δεν πεις αυτά τα πράγματα στους άλλους και δεν αναλύσεις σχολαστικά τον εαυτό σου, τότε ποτέ δεν θα γνωρίσεις τον εαυτό σου· ποτέ δεν θα αναγνωρίσεις τι είδους πράγμα είσαι, και οι άλλοι άνθρωποι δεν θα είναι ποτέ σε θέση να σε εμπιστευτούν. Αυτό είναι γεγονός. Αν θέλεις να σε εμπιστεύονται οι άλλοι, πρέπει πρώτα να είσαι έντιμος. Ως έντιμος άνθρωπος, πρέπει πρώτα να απογυμνώσεις την καρδιά σου ώστε να μπορούν να δουν όλοι μέσα της, να δουν όλα όσα σκέφτεσαι και να δουν φευγαλέα το αληθινό σου πρόσωπο· δεν πρέπει να προσπαθείς να κρυφτείς ή να φτιασιδώνεσαι για να φαίνεσαι ωραίος. Μόνο τότε θα σε εμπιστεύονται οι άνθρωποι και θα σε θεωρούν έντιμο. Αυτό αποτελεί την πλέον θεμελιώδη άσκηση και την προϋπόθεση του να είναι κανείς έντιμος άνθρωπος» («Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αφού διάβασε αυτά τα λόγια από τον Θεό, συναναστράφηκε μαζί μου: «Πρέπει να ανοιγόμαστε και να συναναστρεφόμαστε για να αναζητήσουμε την αλήθεια· αυτός είναι ένας τρόπος για να πετύχουμε πνευματική απελευθέρωση. Είναι επίσης ένας τρόπος για να κάνουμε πράξη την αλήθεια και να είμαστε έντιμοι. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να λαμβάνουμε βοήθεια από τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Αυτό επιτρέπει να διορθώνονται ταχύτερα οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας και μας δίνει μια αίσθηση απελευθέρωσης. Εάν δεν είμαστε πρόθυμοι να αποκαλύψουμε τις δυσκολίες μας, θα εξαπατηθούμε εύκολα από τα κόλπα του Σατανά κι η ζωή μας πιθανότατα θα υποστεί απώλειες». Όταν άκουσα τη συναναστροφή της αδελφής Λιου, βρήκα το κουράγιο και της είπα τι είχα περάσει. Η αδελφή Λιου διάβασε έπειτα ένα ακόμη απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Οι άνθρωποι που σώζει ο Θεός είναι εκείνοι που έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις μέσω της διαφθοράς του Σατανά· δεν είναι τέλειοι, αψεγάδιαστοι άνθρωποι, ούτε άνθρωποι που ζουν μέσα σε γυάλα. Κάποιοι, μετά την αποκάλυψη της διαφθοράς τους, σκέφτονται: “Πάλι αντιστάθηκα στον Θεό· παρ’ όλο που πιστεύω πολλά χρόνια σε Εκείνον, εξακολουθώ να μην έχω αλλάξει. Ο Θεός σίγουρα δεν θα με θέλει πια!” Τι είδους στάση είναι αυτή; Έχουν εγκαταλείψει τον εαυτό τους και πιστεύουν ότι ο Θεός δεν τους θέλει πια. Τούτο δεν αποτελεί παρερμηνεία του Θεού; Όταν είσαι τόσο αρνητικός, είναι ευκολότερο για τον Σατανά να βρει ρωγμές στην πανοπλία σου, και μόλις το καταφέρει, οι συνέπειες είναι αδιανόητες. Επομένως, όσο δύσκολη κι αν είναι η κατάστασή σου ή όσο αρνητικός κι αν νοιώθεις, δεν πρέπει ποτέ να το βάζεις κάτω! Κατά τη διαδικασία της εξέλιξης της ζωής και κατά τη σωτηρία τους, οι άνθρωποι παίρνουν μερικές φορές λανθασμένο δρόμο ή χάνονται. Για λίγο, παρουσιάζουν κάποια ανωριμότητα στη ζωή τους ή μερικές φορές γίνονται αδύναμοι και αρνητικοί, λένε εσφαλμένα πράγματα, γλιστρούν και πέφτουν ή υφίστανται κάποια αποτυχία. Από την οπτική γωνία του Θεού, όλα τούτα είναι κανονικά, κι Εκείνος δεν δημιουργεί ζήτημα ως προς αυτά» («Η είσοδος στη ζωή είναι το πλέον σημαντικό για την πίστη στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»).
Η αδελφή μοιράστηκε την εξής συναναστροφή μαζί μου: «Όλοι έχουμε διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά. Είμαστε αλαζόνες, πανούργοι, κακοί και μοχθηροί. Αυτές οι σατανικές διαθέσεις είναι βαθιά εδραιωμένες μέσα σε όλους μας, κι έχουν γίνει μάλιστα η ίδια μας η φύση. Για τον λόγο αυτό, η συμπεριφορά και οι στάσεις μας αποκαλύπτουν διαφθορά σε κάθε περίσταση. Πραγματικά τσατιζόμουν: κατανοούσα κάπως τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και αισθανόμουν τύψεις αφού την αποκάλυψα, οπότε γιατί να το κάνω ξανά την επόμενη φορά; Αφού διάβασα τον λόγο του Θεού, συνειδητοποίησα τελικά ότι η σατανική μου διάθεση ήταν πραγματικά σοβαρή και αντιλήφθηκα ξαφνικά ότι η αλλαγή διάθεσης δεν είναι κάτι που συμβαίνει εν μία νυκτί. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν έτσι απλά αφού πετύχουν λίγη αυτογνωσία. Χωρίς τη μακροπρόθεσμη κρίση και παίδευση του λόγου του Θεού, χωρίς κλάδεμα και αντιμετώπιση, αλλά και χωρίς δοκιμασίες και εξευγενισμό, είναι αδύνατη η πραγματική αλλαγή. Σκοπός της έλευσης του Θεού για να εκτελέσει την κρίση και την παίδευση είναι να μας εξαγνίσει και να μας αλλάξει. Γνωρίζει πόσο βαθιά μάς έχει διαφθείρει ο Σατανάς, όπως γνωρίζει και το ανάστημά μας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε προσπαθώντας να αλλάξουμε τη διάθεσή μας, έτσι λοιπόν είναι μεγαλόθυμος και υπομονετικός με όσους επιδιώκουν την αλήθεια. Ο Θεός ελπίζει ότι είμαστε αποφασισμένοι να επιδιώκουμε την αλήθεια και ότι επιζητάμε ολόψυχα ν’ αλλάξουμε τη διάθεσή μας. Πρέπει συνεπώς να χειριζόμαστε εαυτόν σωστά. Πρέπει να τρώμε και να πίνουμε περισσότερο τον λόγο του Θεού, να αποδεχόμαστε την κρίση και την παίδευσή του, να απαρνούμαστε τη σάρκα και να κάνουμε πράξη την αλήθεια. Τότε, μία μέρα, η διεφθαρμένη διάθεσή μας θα αλλάξει».
Στη συνέχεια, διαβάσαμε ένα ακόμη απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Από τη στιγμή που αυτό άπτεται θέσης, κύρους ή ονόματος, οι καρδιές όλων πάνε να σπάσουν από την προσδοκία, και ο καθένας από εσάς θέλει να ξεχωρίσει, να γίνει διάσημος και αναγνωρισμένος. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να υποχωρήσει, αντιθέτως, πάντα όλοι θέλουν να παλέψουν —παρ’ όλο που η πάλη είναι κάτι το εξευτελιστικό και δεν είναι αποδεκτή στον οίκο του Θεού. Ωστόσο, χωρίς διαμάχη, εσείς πάλι δεν είστε ικανοποιημένοι. Όταν βλέπετε κάποιον να ξεχωρίζει, νοιώθετε ζήλια, μίσος, και ότι αυτό που γίνεται είναι άδικο. “Γιατί να μην μπορώ να ξεχωρίσω εγώ; Γιατί κατορθώνει να ξεχωρίζει πάντα ο τάδε, και δεν είναι ποτέ η δική μου σειρά;” Τότε αισθάνεστε κάποια πικρία. Προσπαθείτε να την καταπνίξετε, αλλά δεν μπορείτε. Προσεύχεστε στον Θεό και αισθάνεστε καλύτερα για λίγο, αλλά μόλις ξαναβρεθείτε σε τέτοιες συνθήκες, αδυνατείτε να τις ξεπεράσετε. Αυτό δεν δείχνει ότι έχετε ανώριμο ανάστημα; Δεν είναι παγίδα το να πέφτει ένας άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις; Τούτα είναι τα δεσμά της διεφθαρμένης φύσης του Σατανά, που δένουν τα ανθρώπινα όντα. […] Πρέπει να μάθεις να δίνεις τόπο στην οργή και να παραμερίζεις αυτά τα πράγματα, να προτείνεις άλλους και να τους επιτρέπεις να ξεχωρίσουν. Μην παλεύεις και μη σπεύδεις να εκμεταλλευτείς τη στιγμή που συναντάς την ευκαιρία να ξεχωρίσεις ή να αποκτήσεις δόξα. Πρέπει να μάθεις να κάνεις πίσω, αλλά δεν πρέπει να καθυστερείς την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Έσο άνθρωπος που εργάζεται ήσυχα και αφανώς, και που δεν κορδώνεται στους άλλους ενώ εκτελεί πιστά το καθήκον του. Όσο περισσότερο αποχωρίζεσαι το γόητρο και το κύρος σου, όσο περισσότερο αποχωρίζεσαι τα δικά σου συμφέροντα, τόσο πιο γαλήνιος θα γίνεσαι και τόσο μεγαλύτερος χώρος θα ανοίγει στην καρδιά σου και τόσο περισσότερο θα βελτιώνεται η κατάστασή σου. Όσο περισσότερο παλεύεις και ανταγωνίζεσαι, τόσο πιο σκοτεινή θα γίνεται η κατάστασή σου. Αν δεν το πιστεύεις, δοκίμασε και θα δεις! Αν θέλεις να αντιστρέψεις την κατάσταση αυτή και να μη σε εξουσιάζουν αυτά τα πράγματα, πρέπει πρώτα να τα κάνεις στην άκρη και να τα εγκαταλείψεις. Ειδάλλως, όσο περισσότερο αγωνίζεσαι, τόσο περισσότερο σκοτάδι θα σε περιβάλλει και τόσο περισσότερη ζήλια και μίσος θα νοιώθεις, και η επιθυμία σου για αποκτήματα θα γίνεται μονάχα ισχυρότερη. Όσο ισχυρότερη η επιθυμία σου για αποκτήματα, τόσο πιο ανίκανος θα είσαι για να το καταφέρεις, και καθώς θα αποκτάς λιγότερα, το μίσος σου θα αυξάνεται. Καθώς το μίσος σου θα αυξάνεται, εσύ θα γίνεσαι όλο και πιο σκοτεινός μέσα σου. Όσο πιο σκοτεινός είσαι μέσα σου, τόσο πιο ανεπαρκώς θα εκτελείς το καθήκον σου· όσο πιο ανεπαρκώς εκτελείς το καθήκον σου, τόσο πιο άχρηστος θα γίνεσαι. Είναι ένας αλληλένδετος φαύλος κύκλος. Αν δεν μπορείς ποτέ να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου, τότε σταδιακά θα εξαλειφθείς» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»).
Η συναναστροφή της αδελφής σχετικά με τον λόγο του Θεού με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η ζήλια μου είχε προκύψει από την υπερβολική μου επιθυμία να αποκτήσω όνομα και γόητρο και ότι η διάθεσή μου ήταν υπερβολικά αλαζονική. Είχα γαλουχηθεί από μικρή με την παιδεία του ΚΚΚ, και κάθε είδους σατανικές φιλοσοφίες ζωής και σατανικά δηλητήρια από την παιδική ηλικία, όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα» και «Η διάκριση κάποιου και η απόδοση τιμής στους προγόνους του». Αυτά τα σατανικά δηλητήρια είχαν φυτευτεί βαθιά μέσα στην καρδιά μου, κάνοντάς με να είμαι αλαζονική, επηρμένη, εγωίστρια και αξιοκαταφρόνητη. Υπό τον έλεγχο αυτής της σατανικής διάθεσης, είχα γίνει ιδιαίτερα φιλόδοξη και επιθετική: ό,τι και να έκανα, έπρεπε να ξεπερνώ τους άλλους. Έτσι ήμουν στην κοινωνία, έτσι ήμουν και στην εκκλησία. Ακόμη και κατά τη συναναστροφή και την προσευχή στη διάρκεια των συναθροίσεων, ήθελα απλώς να είμαι καλύτερη από τους άλλους και οι μοναδικές στιγμές που ήμουν ευτυχισμένη ήταν όταν οι άλλοι με επαινούσαν. Μόλις κάποιος άλλος αποδεικνυόταν καλύτερος από μένα, δεν μπορούσα να το δεχθώ και ζήλευα. Βαθιά μέσα μου, αντιστεκόμουν και εναντιωνόμουν σ’ αυτό το άτομο. Όταν δεν μπορούσα πραγματικά να το ξεπεράσω, απλώς βούλιαζα μέσα στην αρνητικότητα και την παρανόηση, μην μπορώντας να ελέγξω τον εαυτό μου. Παρεξηγούσα και τον Θεό ακόμα και πίστευα ότι αποκλείεται να ήμουν στόχος για τη σωτηρία του Θεού. Είδα ότι η διαφθορά του Σατανά με είχε κάνει αλαζονική και εύθραυστη, εγωίστρια και ποταπή και η ζωή μου έγινε ανείπωτα δυστυχής. Αργότερα, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης μέσα από τον λόγο του Θεού. Πρέπει να μάθω να αφήνομαι ν’ ασχολούμαι, να μην τρώγομαι και να ασκούμαι σύμφωνα με τον λόγο του Θεού. Πρέπει να μάθω να απαρνούμαι τη σάρκα μου και να καταπνίγω το εγώ και το γόητρό μου, αλλά και να μάθω περισσότερα από τα πλεονεκτήματα της αδελφής Γουάνγκ και να αντισταθμίσω τα δικά μου μειονεκτήματα. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να κατανοήσω και να κερδίσω περισσότερες αλήθειες.
Αργότερα, διάβασα το εξής χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Οι ρόλοι δεν είναι ίδιοι. Υπάρχει ένα σώμα. Ο καθένας κάνει το καθήκον του, ο καθένας είναι στη θέση του κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορεί —για κάθε σπίθα υπάρχει μία λάμψη φωτός— και επιζητώντας την ωριμότητα στη ζωή. Έτσι θα είμαι ικανοποιημένος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 21). Μόλις διάβασα αυτά τα λόγια από τον Θεό, κατάλαβα ότι επειδή το επίπεδο και τα χαρίσματα που απονέμει ο Θεός σε κάθε άτομο είναι διαφορετικά, διαφέρουν και οι απαιτήσεις Του από κάθε άτομο. Στην ουσία, εφόσον κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας, η καρδιά του Θεού παρηγορείται. Με τη χάρη του Θεού, η αδελφή Γουάνγκ έχει καλό επίπεδο και γρήγορη κατανόηση της αλήθειας. Σήμερα ο Θεός κανονίζει να συγκεντρωθούμε μαζί, και σκοπός Του είναι να μάθουμε ο ένας από τα προτερήματα του άλλου και να αντισταθμίσουμε τα ελαττώματά μας, ώστε να κατανοήσουμε την αλήθεια και να εισέλθουμε μαζί στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού. Θα πρέπει να χειρίζομαι σωστά τα προσωπικά μου πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Ό,τι επίπεδο κι αν έχει ορίσει ο Θεός να έχω, πρέπει να υποτάσσομαι στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του, να διορθώνω τα κίνητρά μου και να επιδιώκω την αλήθεια με όλη μου την καρδιά. Θα πρέπει να συναναστρέφομαι όσο και αν καταλαβαίνω πολλά και να ασκούμαι όσο κι αν γνωρίζω πολλά. Θα πρέπει να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια, κι έτσι, ο Θεός θα με διαφωτίζει και θα με καθοδηγεί. Για τον σκοπό αυτό, έλαβα την ακόλουθη απόφαση ενώπιον του Θεού: Από ’δω και πέρα, είμαι διατεθειμένη να καταβάλλω προσπάθεια για την επιδίωξη της αλήθειας, να πάψω να είμαι στενόμυαλη και να ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι ικανότεροι από μένα και να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου ώστε να εκπληρώσω το θέλημα του Θεού.
Πολύ γρήγορα ήλθε η επόμενη εκκλησιαστική συγκέντρωση. Ήθελα να φανερώσω στους αδελφούς και τις αδελφές μου πώς είχα ζηλέψει την αδελφή Γουάνγκ και ποιες πτυχές της διεφθαρμένης διάθεσής μου είχα αποκαλύψει, όμως αμέσως μόλις το σκέφτηκα φοβήθηκα πώς θα με έβλεπαν και τι θα σκεφτόταν για μένα η αδελφή Γουάνγκ εάν ήξερε πόσο την είχα φθονήσει. Βαθιά μέσα μου, δεν ήμουν διατεθειμένη να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Σιωπηλά μέσα μου, προσευχήθηκα στον Θεό. Είπα: «Θεέ μου, δίνε μου πίστη και θάρρος. Προτίθεμαι να βάλω στην άκρη τη ματαιοδοξία και το γόητρό μου, να συναναστρέφομαι ανοιχτά με τους αδελφούς και τις αδερφές μου και να απαλείψω τα μεταξύ μας εμπόδια. Γίνε, Θεέ μου, ο οδηγός μου». Μετά την προσευχή, αισθάνθηκα πολύ πιο γαλήνια, και έτσι μίλησα για την κατάσταση στην οποία ήμουν και για όλα όσα είχα περάσει. Αφού με άκουσαν, οι αδελφοί κι οι αδελφές μου όχι μόνο δεν με περιφρόνησαν, αλλά όλοι θαύμασαν ουσιαστικά το θάρρος μου που μπόρεσα να κάνω πράξη την εντιμότητα. Είπαν ότι η εμπειρία μου τους έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι μόνο αν ασκούνται σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, θα αποτινάξουν τις σατανικές διεφθαρμένες διαθέσεις τους και θ’ αποκτήσουν αποδέσμευση και ελευθερία. Είπαν επίσης ότι ήξεραν πλέον τι πρέπει να κάνουν την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσουν τέτοια κατάσταση. Στις επόμενες συγκεντρώσεις, ανακάλυψα πολλά από τα δυνατά σημεία της αδελφής Γουάνγκ: Όταν έτρωγε και έπινε τον λόγο του Θεού, ήταν σε θέση να ενσωματώνει την κατάστασή της στη συναναστροφή της. Κάθε φορά που αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, ήταν σε θέση να φροντίζει να έρχεται ενώπιον του Θεού και να αναζητά τις προθέσεις Του και να βρίσκει έναν δρόμο άσκησης μέσα από τα λόγια Του. Μόνο αφού διαπίστωσα αυτά τα προτερήματά της, κατάλαβα ότι δεν ήταν αντίπαλός μου, αλλά κάποια που μπορούσε να με βοηθήσει. Μόνο τότε αισθάνθηκα, από τα βάθη της καρδιάς μου, ότι σκοπός της διευθέτησης του Θεού να συνεργαζόμαστε είναι να μαθαίνουμε ο ένας από τα πλεοκτήματα του άλλου ώστε να αντισταθμίζουμε τα μειονεκτήματα ο ένας του άλλου. Όταν το σκέφτηκα έτσι, αισθάνθηκα εντελώς απελευθερωμένη. Τώρα νιώθω απόλαυση σε κάθε συνάθροιση. Δεν με επηρεάζει πλέον η ζήλια, αντίθετα μπορώ να αντλώ από τα προτερήματα των άλλων για να αντισταθμίζω τα δικά μου μειονεκτήματα, να ζω σε αρμονία μαζί τους και να αισθάνομαι απελευθερωμένη στο πνεύμα.
