Από τη Νανάν, Ηνωμένες Πολιτείες

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τώρα, με το έργο του Θεού στις έσχατες ημέρες, Εκείνος δεν απονέμει πλέον απλώς χάρη και ευλογίες στους ανθρώπους όπως έκανε παλαιότερα, ούτε καλοπιάνει τον άνθρωπο για να προχωρήσει προς τα εμπρός. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου του έργου, τι έχουν δει οι άνθρωποι από όλες τις πτυχές του έργου του Θεού που έχουν βιώσει; Έχουν δει την αγάπη του Θεού, την κρίση και την παίδευσή Του. Αυτήν τη στιγμή, ο Θεός, επιπλέον, παρέχει, στηρίζει, διαφωτίζει και καθοδηγεί τους ανθρώπους, ώστε σταδιακά να μπορέσουν να γνωρίσουν τις προθέσεις Του, τα λόγια που λέει και την αλήθεια που χαρίζει στον άνθρωπο. […] Η κρίση και το παίδεμα του Θεού δίνουν τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γνωρίσουν σταδιακά τη διαφθορά της ανθρωπότητας και τη σατανική τους ουσία. Αυτά που παρέχει ο Θεός, η διαφώτισή Του και η καθοδήγησή Του στον άνθρωπο, δίνουν τη δυνατότητα στους ανθρώπους να γνωρίζουν όλο και πιο πολύ την ουσία της αλήθειας και να γνωρίζουν συνεχώς καλύτερα τι χρειάζονται, ποιον δρόμο πρέπει να πάρουν, τον λόγο της ύπαρξής τους, την αξία και το νόημα της ζωής τους και πώς να διαβούν τον δρόμο μπροστά. […] Όταν έχει αναζωογονηθεί η καρδιά του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν θέλει πλέον να ζει τη ζωή μιας εκφυλισμένης, διεφθαρμένης διάθεσης. Αντιθέτως, επιθυμεί να επιδιώκει την αλήθεια μέσα στην ικανοποίηση του Θεού. Όταν έχει αφυπνιστεί η καρδιά του ανθρώπου, τότε μπορεί να αποχωριστεί πλήρως όλα όσα τον συνδέουν με τον Σατανά, δεν θα μπορεί πλέον να τον βλάψει ο Σατανάς, ούτε θα μπορεί πλέον να τον ελέγχει και να τον κοροϊδεύει. Αντιθέτως, ο άνθρωπος μπορεί να συνεργαστεί στο έργο του Θεού και στα λόγια Του με θετικό τρόπο, για να ικανοποιήσει την καρδιά του Θεού, ώστε να φτάσει στο σημείο να σέβεται τον Θεό και να αποφεύγει το κακό. Αυτός είναι ο αρχικός σκοπός του έργου του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Έχω βιώσει κάποιες εμπειρίες που από αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού.

Τον Ιούνιο του 2016, μου ανατέθηκε να ασκήσω τα καθήκοντά μου στην ομάδα απαγγελίας αγγλικών, και αισθάνθηκα μεγάλη χαρά, γιατί επιτέλους θα εφάρμοζα στην πράξη τις δεξιότητές μου στα αγγλικά. Θα επιδείκνυα ανοιχτά τις δεξιότητές μου! Ανυπομονούσα να το πω στους αδελφούς και στις αδελφές μου στη γενέτειρά μου, και να τους ενημερώσω για τα καλά νέα. Φανταζόμουν μάλιστα και τις εκφράσεις φθόνου στο πρόσωπό τους όταν το μάθαιναν.

Μόλις άρχισα να επιτελώ το καθήκον, παρατήρησα ότι οι άλλοι αδελφοί και αδελφές διάβαζαν αγγλικά με μεγάλη ευφράδεια και είχαν υπέροχη προφορά. Συχνά μιλούσαν μεταξύ τους στα αγγλικά, και ακόμη και κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων και ενώ εκπλήρωναν τα καθήκοντά τους, επικοινωνούσαν όλοι στα αγγλικά. Τα αγγλικά μου δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο καλά όσο τα δικά τους. Ένιωσα ταυτόχρονα φθόνο και ανησυχία, αλλά είπα μέσα μου: Εφόσον μελετάω σκληρά, μια μέρα θα γίνω κι εγώ τόσο καλή ή ακόμη και καλύτερη από αυτούς! Άρχισα, λοιπόν, να σηκώνομαι ακόμα πιο νωρίς και έμενα μέχρι πιο αργά για να μελετήσω αγγλικά και να απομνημονεύσω λεξιλόγιο. Διαρκώς σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να βελτιώσω τις επιδόσεις μου κατά την εργασία. Κάθε φορά που άκουγα κάποιον να μοιράζεται την εργασιακή του εμπειρία, έβγαζα το στυλό μου και άρχιζα να κρατάω σημειώσεις. Παρόλο που πέρασαν πολλοί μήνες μεμιάς, εγώ συνέχιζα να έχω την πιο αργή πρόοδο και τις χειρότερες επιδόσεις όλων στην ομάδα. Το γεγονός ότι γνώριζα ότι δεν εκπλήρωνα τα καθήκοντά μου, και ότι συχνά έπρεπε να λαμβάνω συμβουλές και βοήθεια από νεότερους αδελφούς και αδελφές, καθώς και το ότι ο επικεφαλής της ομάδας συχνά μου ανέθετε ασήμαντες εργασίες ρουτίνας κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου με έκανε να νιώθω σαν να ήμουν εντελώς περιττή στην ομάδα. Αποκαρδιώθηκα και αναστατώθηκα πολύ. Αργότερα, μια νέα αδελφή ήρθε να εργαστεί στην ομάδα μας. Δεν γνώριζε τα καθήκοντα της ομάδας μας, οπότε μου ζητήθηκε να τη βοηθήσω. Κρυφά χαιρόμουν που δεν ήμουν πια το άτομο με τις λιγότερες δεξιότητες στην ομάδα μας. Προς έκπληξή μου, ωστόσο, αυτή η αδελφή είχε ταλέντο και τα έπαιρνε γρήγορα, οπότε τα αγγλικά της βελτιώθηκαν ραγδαία. Μέσα σε δύο ή τρεις μήνες, με είχε ήδη ξεπεράσει. Αυτό με έκανε να πανικοβληθώ: «Με αυτόν τον ρυθμό, σύντομα θα είμαι και πάλι το χειρότερο μέλος της ομάδας μας. Είναι κατανοητό ότι δεν αποδίδω όπως άλλα μέλη που εργάζονται περισσότερο καιρό. Τώρα, αυτή η νεοφερμένη έχει έρθει στην ομάδα και μου ζητείται να τη βοηθήσω, αλλά σε χρόνο μηδέν είναι ήδη καλύτερη από μένα. Ήταν ταπεινωτικό!» Ζούσα την κάθε μέρα διεκδικώντας κύρος και γόητρο κι ήμουν συνεχώς ανήσυχη. Περνούσα τις μέρες μου σε απόλυτη δυστυχία. Άρχισα να νοσταλγώ τον παλιό καιρό που εκπλήρωνα καθήκοντα στη γενέτειρά μου. Παλιά, εγώ ήμουν αυτή που πρωτοστατούσε στις συζητήσεις και στον σχεδιασμό. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μου συμφωνούσαν με τις απόψεις μου και οι επικεφαλής της εκκλησίας μού έδειχναν μεγάλη εύνοια. Παλιά, ήμουν κάποια σπουδαία, αλλά είχα πέσει πια πολύ χαμηλά. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο στενοχωρημένη και αδικημένη ένιωθα. Μια φορά, κατέληξα να κρυφτώ στο μπάνιο και να κλαίω. Εκείνο το βράδυ, στριφογύριζα διαρκώς στο κρεβάτι μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν διαρκώς το εξής: «Είμαι το χειρότερο μέλος της ομάδας μου από την πρώτη μέρα. Τι γνώμη θα έχουν για μένα οι άλλοι αδελφοί και αδελφές; Δεν θέλω να μείνω εδώ». Μα τότε σκέφτηκα πως είχα ορκιστεί επίσημα ενώπιον του Θεού να δαπανήσω τον εαυτό μου γι’ Αυτόν ώστε να ανταποδώσω την αγάπη Του όσο ζω. Αν επρόκειτο όντως να εγκαταλείψω τα καθήκοντά μου, δεν θα αθετούσα την υπόσχεσή μου; Δεν θα εξαπατούσα και δεν θα πρόδιδα τον Θεό; Ένιωσα τόσο αναστατωμένη, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, δεν είμαι σίγουρη πώς να ξεπεράσω αυτήν την κατάσταση ή τι να μάθω από αυτή. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και διαφώτισέ με».

Στη συνέχεια, πήγα στο τηλέφωνό μου και διάβασα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Κατά την αναζήτησή σας, έχετε πάρα πολλές προσωπικές αντιλήψεις και ελπίδες και πάρα πολλά μέλλοντα. Το παρόν έργο γίνεται για να αντιμετωπίσει την επιθυμία σας για κύρος και τις εξωφρενικές επιθυμίες σας. Οι ελπίδες, το κύρος και οι αντιλήψεις αποτελούν όλα κλασικές αναπαραστάσεις σατανικής διάθεσης. Ο λόγος που υπάρχουν τέτοια πράγματα στις καρδιές των ανθρώπων είναι εξ ολοκλήρου επειδή το δηλητήριο του Σατανά πάντοτε διαβρώνει τις σκέψεις των ανθρώπων, και οι άνθρωποι είναι πάντοτε ανίκανοι να αποτινάξουν αυτούς τους πειρασμούς του Σατανά. Ζουν μέσα στην αμαρτία, ωστόσο δεν πιστεύουν ότι πρόκειται για αμαρτία και εξακολουθούν να σκέφτονται: “Πιστεύουμε στον Θεό, επομένως πρέπει να μας δώσει ευλογίες και να κανονίσει καταλλήλως τα πάντα για εμάς. Πιστεύουμε στον Θεό, οπότε πρέπει να είμαστε ανώτεροι από τους άλλους και πρέπει να έχουμε περισσότερο κύρος και καλύτερο μέλλον από οποιονδήποτε άλλο. Εφόσον πιστεύουμε στον Θεό, Εκείνος πρέπει να μας δίνει απεριόριστες ευλογίες. Διαφορετικά, δεν θα αποκαλείτο πίστη στον Θεό”. Για πολλά χρόνια, οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους σε τέτοιον βαθμό που έχουν γίνει ύπουλοι, δειλοί και ποταποί. Όχι μόνο τους λείπει η δύναμη της θέλησης και η αποφασιστικότητα, αλλά έχουν γίνει και άπληστοι, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες. Τους λείπει παντελώς κάθε αποφασιστικότητα που υπερβαίνει εαυτόν και, ακόμη περισσότερο, δεν έχουν το παραμικρό θάρρος να αποτινάξουν τους περιορισμούς αυτών των σκοτεινών επιρροών. Οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο σάπιες, που οι αντιλήψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό παραμένουν αφόρητα φρικτές, και ακόμη κι όταν οι άνθρωποι μιλούν για τις απόψεις τους περί πίστης στον Θεό, είναι απλώς αφόρητο να το ακούει κανείς. Όλοι οι άνθρωποι είναι δειλοί, ανίκανοι, ποταποί και ευάλωτοι. Δεν νιώθουν απέχθεια για τις δυνάμεις του σκότους και δεν νιώθουν αγάπη για το φως και την αλήθεια. Αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να τα αποβάλουν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Γιατί είσαι απρόθυμος να είσαι αντιθετικό στοιχείο;). Τα λόγια του Θεού εξηγούσαν στην εντέλεια την κατάστασή μου! Δεν πονούσα τόσο πολύ και μάλιστα αντιστεκόμουν στην εκπλήρωση των καθηκόντων μου και ήθελα να εγκαταλείψω τα καθήκοντά μου και να προδώσω τον Θεό επειδή η επιθυμία μου για κύρος δεν είχε ικανοποιηθεί; Από τότε που έγινα μέλος της ομάδας, ο λόγος που μελετούσα αγγλικά τόσο σκληρά για να βελτιώσω τις επιδόσεις κατά την εργασία μου ήταν ότι ήθελα απλώς να δείξω τι αξίζω και να ξεχωρίσω στην ομάδα. Βλέποντας τη νέα αδελφή να βελτιώνεται τόσο γρήγορα, ανησυχούσα ότι θα με ξεπερνούσε, και ότι θα ήμουν και πάλι το χειρότερο μέλος στην ομάδα. Περνούσα όλη μέρα έχοντας άγχος για το κύρος και ζούσα σε απόλυτη δυστυχία. Όταν είδα τα λόγια του Θεού «οι σκέψεις στις οποίες βασίζονται οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους, διαβρώνουν τις καρδιές τους», αναρωτήθηκα: «Γιατί πασχίζω να αποκτήσω κύρος; Ποιες σκέψεις μού προκαλούν όλη αυτήν τη δυστυχία;» Μόνο αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού συνειδητοποίησα ότι ζούσα σύμφωνα με σατανικές ρήσεις όπως «Να κυνηγάς τις διακρίσεις και να αποδίδεις τιμές στους προγόνους σου», «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα», και «Είμαι κύριος του εαυτού μου τόσο στον ουρανό όσο και στη γη». Από νεαρή ηλικία, οι δάσκαλοί μας μας διδάσκουν να υπερέχουμε, να είμαστε οι άριστοι των αρίστων. Πάντοτε θαύμαζα και ζήλευα πραγματικά τους επιφανείς και διάσημους ανθρώπους, και ήθελα να τους μοιάσω. Όπου κι αν ήμουν, ήθελα πάντα οι άνθρωποι να με έχουν σε υψηλή εκτίμηση, κι αν όλοι με θαύμαζαν, με υποστήριζαν και με επαινούσαν, τότε ακόμα καλύτερα. Νόμιζα ότι έτσι θα ζούσα μια ευχάριστη και αξιόλογη ζωή. Όταν δεν κέρδιζα τον θαυμασμό και τον έπαινο των άλλων, η ζωή ήταν άθλια και ήμουν πολύ κατηφής. Αφού άρχισα να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου στον οίκο του Θεού, συνέχισα να επιδιώκω αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, όταν δεν έβλεπα μεγάλη βελτίωση ή όταν δεν κέρδιζα τον έπαινο και τον θαυμασμό των άλλων, γινόμουν απαισιόδοξη, αποκαρδιωνόμουν και απογοητευόμουν. Σκεφτόμουν μάλιστα να εγκαταλείψω τα καθήκοντά μου και να προδώσω τον Θεό. Η εμμονή μου με το γόητρο με είχε κατακυριεύσει. Θα άντεχα κάθε κακουχία και θα έδινα κάθε μάχη για να το αποκτήσω, σε σημείο που ολόκληρος ο κόσμος μου περιστρεφόταν γύρω από αυτό το ένα και μοναδικό πράγμα. Τότε συνειδητοποίησα ότι κυνηγούσα λάθος στόχο. Δεν εκπλήρωνα τα καθήκοντά μου για να επιδιώκω την αλήθεια και να ανταποδίδω την αγάπη του Θεού, αλλά μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τη δική μου επιθυμία για απόκτηση γοήτρου και κύρους.

Οι αποκαλύψεις στα λόγια του Θεού μού έδειξαν πώς η επιδίωξή μου ήταν εσφαλμένη. Αργότερα, διάβασα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Για καθέναν από εσάς που εκπληρώνετε το καθήκον σας, ανεξάρτητα από το πόσο βαθιά κατανοείς την αλήθεια, αν θέλεις να εισέλθεις στην πραγματικότητα της αλήθειας, τότε ο απλούστερος τρόπος να το κάνεις πράξη είναι να αναλογιστείς τα συμφέροντα του οίκου του Θεού σε ό,τι κάνεις και να εγκαταλείψεις τις εγωιστικές επιθυμίες σου, τις προσωπικές προθέσεις, τα κίνητρα, την υπόληψη και το κύρος σου. Βάλε σε πρώτη μοίρα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού —αυτό είναι το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις. […] Επιπροσθέτως, αν μπορείς να εκπληρώνεις τις αρμοδιότητές σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου, να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, αλλά και τις ίδιες σου τις προθέσεις και τα κίνητρα, να υπολογίζεις το θέλημα του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του Θεού και του οίκου Του, τότε, αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα αισθανθείς ότι είναι ωραία να ζεις έτσι. Να ζεις απλά και ειλικρινά, χωρίς να είσαι ποταπός ή άχρηστος άνθρωπος, και να ζεις δίκαια και έντιμα, αντί να είσαι στενόμυαλος ή κακός. Θα νοιώσεις ότι έτσι πρέπει να ζει και να ενεργεί κάποιος. Η επιθυμία μέσα σου για ικανοποίηση των προσωπικών σου συμφερόντων σταδιακά θα ελαττωθεί» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι το να σε θαυμάζουν οι άλλοι δεν είναι σημαντικό. Το να υποτάσσεται κανείς στην κυριαρχία και τα σχέδια του Θεού, να στηρίζει το έργο του οίκου του Θεού, να κάνει πράξη την αλήθεια και να εκπληρώνει τα καθήκοντά του —αυτό είναι πραγματικά σημαντικό, και κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζήσει ανοιχτά και ειλικρινά. Αφού κατανόησα το θέλημα του Θεού, ένιωσα μια μεγάλη αίσθηση απελευθέρωσης. Εξακολουθούσα να είμαι το μέλος με τις χειρότερες επιδόσεις στην ομάδα μας, αλλά δεν ένιωθα τόσο άσχημα πια εξαιτίας αυτού. Και όταν κάτι έπληττε το γόητρο και το κύρος μου, δεν ήμουν τόσο αδύναμη όπως παλιότερα. Προσευχήθηκα συνειδητά στον Θεό και απαρνήθηκα τα λανθασμένα μου κίνητρα, και ήμουν σε θέση να ηρεμήσω και να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου. Όμως, το δηλητήριο του Σατανά είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου και είχε γίνει η ίδια η φύση μου. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι το κατανοούσα δεν ήταν αρκετό για να το ξεριζώσω. Χρειαζόμουν, παρ’ όλ’ αυτά, να βιώσω περισσότερη κρίση και εξευγενισμό για να καθαρθώ και να αλλάξω.

Ο επικεφαλής της ομάδας μας ανέθεσε στις αδελφές Λιου και Ζανγκ να επιβλέπουν το έργο μας, επειδή οι δυο τους είχαν έναν δυνατό συνδυασμό επαγγελματικών δεξιοτήτων. Ένιωθα ταυτόχρονα φθόνο και ζήλια. Η καθοδήγηση των άλλων αδελφών φαινόταν σαν σημαντική ένδειξη γοήτρου. Γιατί δεν μπορούσα να είμαι σαν αυτές; Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ασχολούμαι συνεχώς με εργασίες που δεν απαιτούσαν καμία δεξιότητα. Αργότερα, μου συνέστησαν να αναλάβω το καθήκον του ποτίσματος στην ομάδα βοηθώντας τους άλλους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους. Ωστόσο, δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένη μ’ αυτήν την προοπτική και μάλιστα περιφρονούσα αυτό το καθήκον. Μου φαινόταν ότι το συγκεκριμένο καθήκον ανατίθετο μόνο σε άτομα χωρίς πραγματικές δεξιότητες. Εάν η ομάδα μας είχε καλές επιδόσεις, όλοι θα έλεγαν ότι τα πάντα οφείλονταν σε αυτές τις δύο αδελφές. Ποιος θα με πρόσεχε ποτέ να δουλεύω στο παρασκήνιο, να συναστρέφομαι επί της αλήθειας για την επίλυση προβλημάτων; Επειδή είχα εσφαλμένο τρόπο σκέπης και δεν μπορούσα να κερδίσω το έργο του Αγίου Πνεύματος, δεν είχα κανένα κίνητρο να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου και μερικές φορές σκεφτόμουν μέσα μου: «Γιατί το επίπεδό μου να μην είναι εφάμιλλο όλων των άλλων; Σε τι είμαι καλή; Πότε θα έρθει η ώρα να επιδείξω ανοιχτά τις δεξιότητές μου;» Σταδιακά, άρχισα να αντιστέκομαι και να αναστατώνομαι όλο και περισσότερο. Πολύ σύντομα, κάθε φορά που η αδελφή Ζανγκ μού ζητούσε, καθώς περνούσα, να κλείσω μια πόρτα ή να ανοίξω ένα παράθυρο, ένιωθα να χάνω την ψυχραιμία μου. Σκεφτόμουν: «Πόσο καιρό είσαι πιστή; Έχεις απλώς λίγο καλύτερες δεξιότητες, αυτό είναι όλο. Αυτό σου δίνει το δικαίωμα να μου δίνεις διαταγές;» Στο τέλος, απλώς αγνοούσα την αδελφή Ζανγκ όταν μου μιλούσε. Κάποιες φορές, όταν μου έκανε μια ερώτηση, απλά προσποιούμουν ότι δεν την είχα ακούσει. Κι αν όντως απαντούσα, δεν ήμουν ευγενική. Όταν έβλεπα ότι, ως αποτέλεσμα αυτού, αποτραβιόταν, όντως ένιωθα άσχημα, αλλά εφόσον το θέμα αφορούσε το κύρος και το γόητρο, εξακολουθούσα να αφήνω τα συναισθήματά μου να με κυριεύουν.

Ένα πρωί, είδα την αδελφή Λιου και την αδελφή Ζανγκ να φεύγουν για μια εργασία που τους είχε ανατεθεί. Φαίνονταν πολύ κλασάτες και κομψές με αυτά που φορούσαν, συγχύστηκα και άρχισα να τις ζηλεύω. Σκέφτηκα μέσα μου: «Εσείς παίρνετε όλη τη δόξα, ενώ εγώ μένω εδώ να εργάζομαι στο παρασκήνιο χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ πόσο σκληρά εργάζομαι…» Όταν οι αδελφές επέστρεψαν εκείνο το βράδυ, όλοι οι άλλοι στην ομάδα μας έσπευσαν να τις χαιρετήσουν, και κάποιοι μάλιστα τους είχαν ετοιμάσει δείπνο. Στην αρχή, ήθελα κι εγώ να τις χαιρετήσω και να ρωτήσω πώς είχε πάει η εργασία τους, αλλά όταν είδα πώς αντιδρούσαν όλοι απέναντί τους, ζήλεψα και πάλι, και σκέφτηκα: «Αυτές οι δυο παίρνουν όλη τη δόξα για άλλη μια φορά και τώρα εγώ φαίνομαι ακόμη πιο άχρηστη». Με αυτήν τη σκέψη, έκανα στροφή και επέστρεψα στο δωμάτιό μου. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό. Είπα: «Θεέ μου, η εμμονή μου με το κύρος έχει ξανασηκώσει κεφάλι. Θέλω να απαλλαγώ από την επιθυμία μου για γόητρο και κύρος, αλλά μου είναι απλά αδύνατον. Σε παρακαλώ, δείξε μου πώς να απελευθερωθώ από τα δεσμά της φήμης και του κύρους».

Την επόμενη μέρα, μία από τις αδελφές είδε ότι βρισκόμουν σε κακή κατάσταση και μου διάβασε το ακόλουθο χωρίο: «Από τη στιγμή που αυτό άπτεται θέσης, κύρους ή ονόματος, οι καρδιές όλων πάνε να σπάσουν από την προσδοκία, και ο καθένας από εσάς θέλει να ξεχωρίσει, να γίνει διάσημος και αναγνωρισμένος. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να υποχωρήσει, αντιθέτως, πάντα όλοι θέλουν να παλέψουν —παρ’ όλο που η πάλη είναι κάτι το εξευτελιστικό και δεν είναι αποδεκτή στον οίκο του Θεού. Ωστόσο, χωρίς διαμάχη, εσείς πάλι δεν είστε ικανοποιημένοι. Όταν βλέπετε κάποιον να ξεχωρίζει, νοιώθετε ζήλια, μίσος, και ότι αυτό που γίνεται είναι άδικο. “Γιατί να μην μπορώ να ξεχωρίσω εγώ; Γιατί κατορθώνει να ξεχωρίζει πάντα ο τάδε, και δεν είναι ποτέ η δική μου σειρά;” Τότε αισθάνεστε κάποια πικρία. Προσπαθείτε να την καταπνίξετε, αλλά δεν μπορείτε. Προσεύχεστε στον Θεό και αισθάνεστε καλύτερα για λίγο, αλλά μόλις ξαναβρεθείτε σε τέτοιες συνθήκες, αδυνατείτε να τις ξεπεράσετε. Αυτό δεν δείχνει ότι έχετε ανώριμο ανάστημα; Δεν είναι παγίδα το να πέφτει ένας άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις; Τούτα είναι τα δεσμά της διεφθαρμένης φύσης του Σατανά, που δένουν τα ανθρώπινα όντα» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ότι δεν είχα αλλάξει πραγματικά αυτό που επιδίωκα. Εξακολουθούσα να αναζητώ φήμη, κύρος και να υπερέχω από τους άλλους. Κυριευμένη από αυτά τα πράγματα, ήθελα πάντοτε να ξεχωρίζω και να φαίνομαι, και να κάνω καθήκοντα που ήταν σημαντικά ή απαιτούσαν δεξιότητες. Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να με σεβαστούν και να με εκτιμήσουν οι άλλοι, και για να κερδίσω την έγκριση και τελικά τις ευλογίες του Θεού. Απέρριπτα οποιαδήποτε δουλειά θεωρούσα ασήμαντη και μάλιστα περιφρονούσα τα καθήκοντά μου σχετικά με το πότισμα. Όταν είδα ότι ανατέθηκαν στις δύο αδελφές σημαντικά καθήκοντα, ενώ εμένα απλώς μου δόθηκαν ασήμαντα καθήκοντα που δεν θα τύγχαναν ποτέ προσοχής, ένιωσα ζήλια και δυσαρέσκεια, και μάλιστα διαμαρτυρήθηκα, κατηγορώντας τον Θεό ότι δεν μου έδωσε καλύτερο επίπεδο ή δεξιότητες. Πόσο παράλογη ήμουν! Επειδή η επιθυμία μου για κύρος δεν είχε ικανοποιηθεί, δεν κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια στο καθήκον μου, και μάλιστα ξεσπούσα στις αδελφές μου για να εκτονώσω τη δυσαρέσκειά μου. Αυτό αναμφίβολα περιόριζε και πλήγωνε τις αδελφές μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο ένοχη ένιωθα. Συνειδητοποίησα πόσο εγωίστρια ήμουν και πόσο λίγη ανθρώπινη φύση είχα.

Αργότερα, έπεσα τυχαία πάνω στο εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να είναι γνωστοί ή επώνυμοι· επιθυμούν να αποκτήσουν μεγάλη φήμη και κύρος και να τιμήσουν τους προγόνους τους. Είναι αυτά τα πράγματα θετικά; Δεν συνάδουν καθόλου με θετικά πράγματα· επιπλέον, αντιβαίνουν στον νόμο σύμφωνα με τον οποίο η μοίρα της ανθρωπότητας βρίσκεται στο κράτος του Θεού. Γιατί το λέω αυτό; Ποιο είδος ανθρώπου θέλει ο Θεός; Θέλει έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν επώνυμο, έναν ευγενή ή κάποιον που θα συνταράξει τον κόσμο; (Όχι.) Άρα, ποιο είδος ανθρώπου θέλει ο Θεός; Θέλει έναν άνθρωπο που τα πόδια του πατούν γερά στο έδαφος, που επιδιώκει να είναι κατάλληλο δημιούργημα του Θεού, που μπορεί να εκπληρώσει το καθήκον ενός δημιουργήματος και που μπορεί να παραμείνει στη θέση του ανθρώπου» («Μια διεφθαρμένη διάθεση μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας και τη στήριξη στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ο Θεός δεν θέλει ευγενείς ανθρώπους ή συνταρακτικά ταλέντα, αλλά προσγειωμένους ανθρώπους που μπορούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους ως πλάσματα του Θεού. Ο Θεός δεν απαιτεί από μένα να έχω σπουδαίο επίπεδο ή κορυφαίες επαγγελματικές δεξιότητες, το μόνο που ζητά είναι να παραμείνω στη θέση μου και να κάνω ό,τι μπορώ για να εκπληρώσω τα καθήκοντά μου. Και αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω. Ο Θεός δίνει σε κάθε άτομο διαφορετικό επίπεδο και διαφορετικά ταλέντα. Εφόσον καταβάλλουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας, βοηθούμε αλλήλους και συνεργαζόμαστε, θα εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας και θα ικανοποιήσουμε τον Θεό.

Διάβασα και τα εξής λόγια του Θεού: «Εγώ αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία, τον βαθμό στον οποίο κάποιος υπέφερε και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλούν τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχουν την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν. Αυτό είναι σίγουρο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Ο Θεός είναι ένας δίκαιος Θεός· το ποιον επαινεί ο Θεός, και τι κατάληξη και προορισμό ορίζει για κάθε άτομο δεν βασίζεται στο εάν κάποιος έχει γόητρο ή κύρος, πόσοι άνθρωποι τον υποστηρίζουν και τον επιδοκιμάζουν ή τι ικανότητες χρησιμοποιεί. Αντιθέτως, όλα βασίζονται στο εάν κάνει πράξη την αλήθεια, υποτάσσεται στον Θεό, και εκπληρώνει τα καθήκοντά του ως πλάσμα του Θεού. Πάρτε ως παράδειγμα τους αρχιερείς, τους γραμματείς και τους Φαρισαίους. Είχαν κύρος και εξουσία, πολλοί άνθρωποι τούς ειδωλοποίησαν και τους ακολούθησαν, αλλά όταν ο Κύριος Ιησούς ήρθε να κάνει το έργο Του, δεν αναζήτησαν την αλήθεια ούτε αποδέχτηκαν καθόλου το έργο του Θεού. Καταδίκασαν μάλιστα και αντιστάθηκαν με μανία στον Κύριο Ιησού για να προστατεύσουν το δικό τους κύρος και το εισόδημά τους, και τελικά Τον κάρφωσαν στον σταυρό και δέχτηκαν τις κατάρες και την τιμωρία του Θεού. Επίσης, σκέφτηκα τον Νώε, ο οποίος κατασκεύασε την κιβωτό σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού. Εκείνη την εποχή, όλοι πίστευαν ότι ήταν τρελός, αλλά επειδή άκουγε τον Θεό και Τον υπάκουε, έλαβε τον έπαινο του Θεού και επέζησε από τον κατακλυσμό. Έπειτα, ήταν και η φτωχή χήρα στη Βίβλο. Τα δύο νομίσματα που έδωσε ίσως να μη φαίνονταν πολλά στους άλλους, αλλά ο Θεός την επαίνεσε, γιατί έδωσε όλα όσα είχε στον Θεό. Αφού συλλογίστηκα αυτές τις ιστορίες, είδα ότι ο Θεός είναι πραγματικά δίκαιος. Ο Θεός εκτιμά την ειλικρίνεια των ανθρώπων. Μόνο και μόνο όταν ακούει κανείς τον λόγο του Θεού, υποτάσσεται στον Θεό, κάνει τα λόγια του Θεού πράξη και εκπληρώνει το καθήκον του ως πλάσμα του Θεού, μπορεί κανείς να ζήσει μια ζωή γεμάτη νόημα. Το να πασχίζουμε να κερδίσουμε τον έπαινο των άλλων θα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να κάνουμε το κακό, να αντισταθούμε στον Θεό και να λάβουμε την τιμωρία Του. Συνειδητοποίησα ότι ο Θεός είχε κανονίσει να κάνω το καθήκον μου σε αυτό το περιβάλλον όχι επειδή ήθελε να υποφέρω ή να ταπεινωθώ, αλλά επειδή είχε κάποιο σχέδιο για μένα. Είχα πάθει εμμονή με το κύρος, οπότε έπρεπε να βιώσω την έκθεση και τον εξευγενισμό για να γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου, και να αποτινάξω τα δεσμά του γοήτρου και του κύρους και να ζήσω μια ελεύθερη και αδέσμευτη ζωή ενώπιον του Θεού. Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να με μεταμορφώσει και να με καθάρει ο Θεός, ήταν η αγάπη και η σωτηρία του Θεού. Με αυτήν τη σκέψη, προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω Θεέ μου, Σε ευχαριστώ που διευθέτησες προσεκτικά αυτά τα περιβάλλοντα για να με σώσεις και να με καθάρεις. Δεν θέλω πια να ζω για χάρη του γοήτρου και του κύρους· ό,τι καθήκον κι αν μου ανατίθεται, όσο ποταπό κι αν είναι στα μάτια των άλλων, είμαι διατεθειμένη να υποταχθώ και να συνεργαστώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας».

Αργότερα, η ομάδα μου χρειάστηκε να στείλει κάποιους έξω για εκκλησιαστικές υποθέσεις. Όταν το άκουσα, η επιθυμία φούντωσε για άλλη μια φορά μέσα μου. Σκέφτηκα ότι ίσως θα έβρισκα επιτέλους την ευκαιρία να δείξω ποια είμαι. Ενώ οι αδελφοί και οι αδελφές μου αποφάσιζαν ποιος θα πήγαινε, συνέχισα να ελπίζω ότι θα με επέλεγαν, αλλά στο τέλος αποφάσισαν να στείλουν την αδελφή Λιου και την αδελφή Ζανγκ. Ένιωσα λίγο απογοητευμένη. Φαινόταν ότι δεν θα ερχόταν ποτέ η στιγμή να λάμψω. Συνειδητοποίησα ότι για άλλη μια φορά διεκδικούσα δόξα, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό και απαλλάχθηκα από τα εσφαλμένα μου κίνητρα. Σκέφτηκα πώς όλον αυτόν τον καιρό δεν επικεντρωνόμουν στην εργασία μου, αλλά είχα σπαταλήσει όλον αυτόν τον πολύτιμο χρόνο και ενέργεια για τη διεκδίκηση κύρους, και δεν είχα εκπληρώσει στο παραμικρό τα καθήκοντά μου. Αγωνιζόμουν για φήμη και κύρος κάθε μέρα, και ήταν ένα πραγματικά απαίσιο συναίσθημα. Ένιωσα σαν να με είχε εξαπατήσει ο Σατανάς. Το κύρος και το γόητρο μπορούν πραγματικά να βλάψουν τους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές στην ομάδα μας έχουν διαφορετικές δεξιότητες και επίπεδο. Ο Θεός κανόνισε να συνεργαστούμε γιατί ήθελε ο καθένας μας να χρησιμοποιήσει τις δεξιότητές του για να μάθουμε και να συμπληρώσουμε ο ένας τον άλλον και να συνεργαστούμε καλά όλοι για να εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας. Ο Θεός όρισε το επίπεδο και το ανάστημά μου από πολύ παλιά. Επιπλέον, ο Θεός προκαθόρισε ποιον ρόλο παίζω στην ομάδα και ποια λειτουργία επιτελώ. Πρέπει, λοιπόν, να είμαι ευτυχής εδώ που βρίσκομαι, να βάζω τα δυνατά μου για να εκπληρώσω το καθήκον μου, και να είμαι ένας λογικός άνθρωπος που είναι σε θέση να υποταχθεί στον Θεό. Αφού το συνειδητοποίησα, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη. Κάθε φορά που οι δύο αδελφές έβγαιναν για να κάνουν το καθήκον τους, εγώ απλώς προσευχόμουν για αυτές και έκανα ό,τι μπορούσα για να ολοκληρώσω όλες τις εργασίες ρουτίνας, ώστε οι άλλες αδελφές να μπορούν να επικεντρωθούν στην εκτέλεση των δικών τους καθηκόντων. Προέτρεψα επίσης τους αδελφούς και τις αδελφές μου να ασχοληθούν με την πνευματική τους άσκηση, ώστε να βρουν και τον χρόνο για την είσοδο στη ζωή πέρα από την εργασία. Όταν άρχισα να ενεργώ προσεκτικά, ένιωσα πιο προσγειωμένη και γαλήνια. Ένιωσα ότι πλησίαζα πιο κοντά στον Θεό και οι σχέσεις μου με τους αδελφούς και τις αδελφές μου έγιναν κανονικές. Δεν έδινα πλέον τόση μεγάλη σημασία σε γόητρο και κύρος και έγινα πιο ανοιχτή. Η καρδιά μου ήταν γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό για αυτήν τη μικρή μεταμόρφωση. Η κρίση και η παίδευση των λόγων του Θεού είχαν αφυπνίσει την καρδιά μου, μου έδειξαν την κενότητα και τα δεινά της αναζήτησης δόξας και κύρους, και με βοήθησαν να κατανοήσω ότι μόνο πιστεύοντας στον Θεό, επιδιώκοντας την αλήθεια και εκπληρώνοντας το καθήκον ενός πλάσματος μπορούμε να ζήσουμε μια ουσιαστική ζωή!