Από τον Μάθιου, Γαλλία

Πριν από τρία χρόνια, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Τον Οκτώβριο του 2020, εκλέχθηκα ως εκκλησιαστικός επικεφαλής. Κατάλαβα πως ήταν μεγάλη ευθύνη κι ένιωθα κάπως αγχωμένος, αλλά και πολύ περήφανος. Νόμιζα πως εκλέχτηκα γι’ αυτό το σημαντικό καθήκον επειδή είχα καλύτερο επίπεδο από τους άλλους. Πήρα το καθήκον μου πολύ σοβαρά και συναναστρεφόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές μου όσο μπορούσα και τους βοηθούσα με τυχόν προβλήματα και δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Ήθελα να αποδείξω σε όλους πως ήμουν εξαιρετικός επικεφαλής και πως μπορούσα να κάνω αληθινό έργο.

Τότε, ένας κακούργος άρχισε να διαδίδει φήμες στην εκκλησία. Σε ομάδες συναθροίσεων, διέδιδε ψέματα του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος που συκοφαντούσαν και βλασφημούσαν τον Θεό, διέστρεφε τα γεγονότα, προκαλούσε αναστάτωση και έκρινε το έργο του οίκου του Θεού. Ήθελε να παραπλανήσει τους νεοφώτιστους ώστε να εγκαταλείψουν την εκκλησία και να προδώσουν τον Θεό. Επομένως, διοργάνωνα συναθροίσεις και συναναστρεφόμουν όσο μπορούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές κι ένιωθα σαν στρατιωτικός διοικητής που οδηγούσε τα στρατεύματα εναντίον των εχθρικών παρατάξεων. Ήθελα να αποδείξω πως μπορούσα να προστατέψω τους αδελφούς και τις αδελφές, να τους δείξω πως μπορούσα να αναλάβω ένα βαρύ φορτίο, πως ήμουν υπεύθυνος. Όμως, στην πραγματικότητα, ένιωθα πολύ αδύναμος. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ήξερα πώς να αντικρούσω κάποιες πλάνες, και μάλιστα προκαλούσαν αναστάτωση και σ’ εμένα. Όμως, δεν ήθελα να αποκαλύψω την αδυναμία μου στους άλλους. Νόμιζα πως, ως εκκλησιαστικός επικεφαλής, έπρεπε να είμαι σκληρός, όπως ένας πρόεδρος ή στρατιωτικός διοικητής. Δεν έπρεπε να αφήσω κανέναν να δει την αδυναμία μου! Έτσι, δεν ανοιγόμουν ποτέ στους αδελφούς και τις αδελφές για τη δική μου κατάσταση. Όχι μόνο συγκάλυπτα τον εαυτό μου σε αυτό το θέμα, αλλά και όταν συζητούσαμε για την κατανόηση μας σχετικά με τα λόγια του Θεού στις συναθροίσεις, μου άρεσε να μιλάω για βαθιά νοήματα, ώστε οι άλλοι να νομίζουν ότι τα κατανοούσα πραγματικά καλά. Αλλά εξέταζα απλώς επιφανειακά τις δικές μου αποτυχίες και διαφθορές, αλλάζοντας γρήγορα το θέμα σε πράγματα που έκανα σωστά. Για παράδειγμα, αν στις συναθροίσεις άρχιζα να νυστάζω, δεν το παραδεχόμουν, και όταν είχα μια δυσκολία, την έκρυβα αντί να τη μοιραστώ με τους άλλους.

Η αδελφή Μαρινέτ, η οποία συνεργαζόταν μαζί μου, πραγματικά με θαύμαζε, επειδή τη βοηθούσα πάντα με λόγια του Θεού που ήταν σχετικά με την κατάστασή της. Ήξερα πως κατά κάποιον τρόπο με εκτιμούσε κι ένιωθα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση όταν εξέφραζε τον θαυμασμό της. Αλλά και οι αδελφοί και οι αδελφές που ήταν ποτιστές των νεοφώτιστων με θαύμαζαν πολύ. Μια φορά, μια αδελφή μού είπε ότι είχε μάθει πράγματα από τη συναναστροφή και τη βοήθειά μου. Χαιρόμουν πραγματικά που κέρδιζα την έγκριση των άλλων. Στις συναθροίσεις, κάποιοι αδελφοί και αδελφές απαντούσαν ενεργά λέγοντας «Αμήν» μετά τη συναναστροφή μου, και κάποιοι έλεγαν μάλιστα «Είναι όπως ακριβώς τα λέει ο αδελφός Μάθιου». Μου φαινόταν πως μου μιλούσαν με έναν λατρευτικό τόνο και ένιωθα πως κατείχα σημαντική θέση στην καρδιά τους. Ήξερα πως αυτό ήταν ανάρμοστο, μα μου άρεσε αυτή η αίσθηση θαυμασμού. Τότε μια μέρα, είδα ένα βίντεο μαρτυρίας με τίτλο «Το κακό που προκαλεί η επίδειξη». Μου άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή. Μια αδελφή, επίσης επικεφαλής, εξύψωνε διαρκώς και επιδείκνυε τον εαυτό της στο καθήκον της. Πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού κι Εκείνος την πειθάρχησε με μια αρρώστια. Η ουσία αυτού του θέματος ήταν πως η συμπεριφορά της αηδίασε τον Θεό. Όταν είδα το βίντεο, κατάλαβα πως με το να καυχιέμαι και να επιδεικνύομαι για να κερδίσω τον θαυμασμό των άλλων, αψηφούσα τον Θεό και Του αντιτασσόμουν. Ήμουν στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Ποτέ δεν είχα αντιληφθεί πως η εξύψωση του εαυτού μου και η επίδειξη θα μπορούσαν να είναι τόσο σοβαρό πρόβλημα. Ένιωθα πολύ φοβισμένος και δεν ήξερα τι να κάνω.

Τότε, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που μου έδωσε κάποια γνώση σχετικά με τη διαφθορά μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους, επίδειξη του εαυτού τους, προσπάθεια να κάνουν τους ανθρώπους να τους εκτιμήσουν —η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ικανή για όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι αντιδρούν οι άνθρωποι ενστικτωδώς όταν τους κυβερνάει η σατανική φύση τους, και αυτό αποτελεί κοινό στοιχείο όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Πώς εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους συνήθως οι άνθρωποι; Πώς επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο; Μαρτυρούν περί του πόσο έργο έχουν κάνει, πόσο έχουν υποφέρει, πόσο έχουν δαπανήσει εαυτόν και τι τίμημα έχουν πληρώσει. Χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα ως το κεφάλαιο με το οποίο εξυψώνουν τον εαυτό τους, που τους δίνει μια υψηλότερη, σταθερότερη και πιο εξασφαλισμένη θέση στο μυαλό των ανθρώπων, ώστε να τους εκτιμούν, να τους θαυμάζουν, να τους σέβονται και ακόμα και να τους αποδίδουν τιμές, να τους ειδωλοποιούν και να τους ακολουθούν περισσότεροι άνθρωποι. Για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, οι άνθρωποι κάνουν πολλά πράγματα, σύμφωνα με τα οποία επιφανειακά μαρτυρούν περί του Θεού, μα στην ουσία εξυψώνουν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους. Είναι λογικός αυτός ο τρόπος δράσης; Είναι πέρα από τα όρια του ορθολογισμού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου: Μαρτυρούν ξεδιάντροπα περί του τι έχουν κάνει για τον Θεό και του πόσο έχουν υποφέρει γι’ Αυτόν. Μάλιστα, επιδεικνύουν τα χαρίσματά τους, τα ταλέντα τους, την εμπειρία τους, τις ειδικές δεξιότητές τους ή τις έξυπνες τεχνικές τους στη συμπεριφορά τους, τα μέσα που χρησιμοποιούν για να παίξουν με τους ανθρώπους, και ούτω καθεξής. Η μέθοδος με την οποία εξυψώνουν και μαρτυρούν περί του εαυτού τους είναι να επιδεικνύουν τον εαυτό τους και να μειώνουν τους άλλους. Επίσης, καλύπτουν και καμουφλάρουν τον εαυτό τους, κρύβοντας τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους από τους ανθρώπους, ώστε εκείνοι να βλέπουν μόνο την ευφυία τους. Δεν τολμούν καν να πουν στους άλλους ανθρώπους πότε νιώθουν αρνητικοί· τους λείπει το θάρρος να ανοιχτούν και να συναναστραφούν μαζί τους, και όταν κάνουν κάτι λάθος, βάζουν τα δυνατά τους για να το συγκαλύψουν και να το κουκουλώσουν. Ποτέ δεν αναφέρουν τη βλάβη που έχουν προκαλέσει στο έργο της εκκλησίας ενώ έκαναν το καθήκον τους. Όταν έχουν την παραμικρή συμβολή ή κάποια μικρή επιτυχία, ωστόσο, δεν χάνουν χρόνο να το επιδείξουν. Ανυπομονούν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον κόσμο πόσο ικανοί είναι, πόσο υψηλό είναι το επίπεδό τους, πόσο εξαιρετικοί είναι και πόσο καλύτεροι από τους κανονικούς ανθρώπους. Δεν είναι αυτός ένας τρόπος εξύψωσης και μαρτυρίας περί του εαυτού τους; Είναι η εξύψωση και η μαρτυρία περί του εαυτού κάτι που κάνει κάποιος με συνείδηση και λογική; Δεν είναι. Έτσι, όταν οι άνθρωποι το κάνουν αυτό, ποια διάθεση αποκαλύπτεται συνήθως; Η αλαζονεία είναι μια από τις κύριες διαθέσεις που αποκαλύπτονται και ακολουθεί η δολιότητα, η οποία αφορά το να κάνει κανείς ό,τι είναι δυνατόν για να κάνει τους άλλους ανθρώπους να τον έχουν σε υψηλή εκτίμηση. Οι ιστορίες τους είναι εντελώς αδιαμφισβήτητες· τα λόγια τους ξεκάθαρα περιέχουν κίνητρα και μηχανορραφίες, μα εκείνοι θέλουν να κρύβουν το γεγονός ότι κάνουν επίδειξη. Το αποτέλεσμα αυτών που λένε είναι ότι αναγκάζουν τους ανθρώπους να νιώθουν ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τους άλλους, ότι κανείς δεν τους φτάνει, ότι όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροί τους. Και δεν επιτυγχάνεται αυτό το αποτέλεσμα με ύπουλα μέσα; Ποια διάθεση κρύβεται πίσω από αυτά τα μέσα; Υπάρχουν καθόλου στοιχεία κακίας; Είναι ένα είδος κακής διάθεσης» («Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Ένιωσα πως η ανάγνωση των λόγων του Θεού με συντάραξε. Μπορούσα να δω τι έκρυβα βαθιά μέσα μου. Ήθελα πάντα να χτίσω για τον εαυτό μου την εικόνα ενός ισχυρού άνδρα, ενός τέλειου ανθρώπου. Μου άρεσε να μιλάω για την υψηλή κατανόησή μου και τις επιτυχημένες εμπειρίες μου για να δίνω στους ανθρώπους μια θετική εντύπωση, αλλά σχεδόν ποτέ δεν μιλούσα για τις αδυναμίες ή τις πραγματικές δυσκολίες μου. Όταν ένιωθα αδύναμος ή αρνητικός, ή όταν αντιμετώπιζα κάποια προβλήματα, ή ακόμα κι όταν ήμουν στη χειρότερή μου κατάσταση, προσποιούμουν απλώς πως όλα ήταν τέλεια προκειμένου να προστατεύσω την περηφάνεια και τη φήμη μου. Αλλά στην πραγματικότητα, πονούσα πολύ. Όταν έβλεπα τους άλλους να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν, είχα κάποια επίγνωση αυτού και ήξερα πως δεν ήταν καλό. Όμως δεν είχα πει στους άλλους να μη με λατρεύουν, επειδή ήθελα τον θαυμασμό, τη λατρεία και τον έπαινο όλων. Δεν ήμουν το ίδιο αλαζονικός με τον αρχάγγελο; Δεν έφερνα τους άλλους ενώπιον του Θεού, αλλά τους έφερνα ενώπιόν μου. Όταν κατάλαβα πως θα μπορούσα να έπαιρνα τη θέση του Θεού στην καρδιά των αδελφών, έτρεμα από φόβο και ήξερα μέσα μου πως ο Θεός απεχθανόταν τη συμπεριφορά μου. Με πλημμύρισαν τύψεις και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, επιδεικνυόμουν γιατί ήθελα όλοι να με θεωρούν καλό επικεφαλής, υπεράνω όλων των άλλων. Σφετερίζομαι τη δόξα Σου. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω ενώπιόν Σου». Τότε, έγραψα μια επιστολή μετάνοιας όπου αποκάλυπτα πώς επιδείκνυα και εξύψωνα τον εαυτό μου και την έστειλα σε κάθε ομάδα συνάθροισης. Επίσης, είπα σε όλους απερίφραστα πως δεν έπρεπε να με λατρεύουν. Ήξερα μερικούς αδελφούς και αδελφές που με λάτρευαν ιδιαίτερα, έτσι τους έστειλα προσωπικά μηνύματα στα οποία ανοίχτηκα και τους ανέλυσα τον εαυτό μου. Λίγες μέρες αργότερα, η αδελφή Μαρινέτ μού είπε με ειλικρίνεια πως παλιά με λάτρευε και πως κατείχα σημαντική θέση στην καρδιά της. Ντράπηκα πολύ σαν το άκουσα και το εξέλαβα ως απόδειξη της μοχθηρίας μου. Εκείνη τη στιγμή, είδα την ασχήμια μου και ένιωσα πως είχα χάσει κάθε λογική, κάνοντας τους άλλους να με λατρεύουν. Θεωρούνταν αυτό επιτέλεση καθήκοντος; Αυτό ήλπιζε ο Θεός όταν μου ανέθεσε αυτό το καθήκον; Αισθάνθηκα πραγματικά αμηχανία και ντροπή. Όμως, και πάλι δεν αναζήτησα πραγματικά την αλήθεια για να διορθώσω τη διαφθορά μου, έτσι πολύ σύντομα επανήλθα στις παλιές μου συνήθειες.

Μια μέρα πήγα σε μια συνάθροιση, στην οποία συμμετείχαν και άλλοι εκκλησιαστικοί επικεφαλής. Ένιωθα πως η συναναστροφή των αδελφών ήταν απλοϊκή και αναστατώθηκα. Σκέφτηκα πως η συναναστροφή τους ήταν ρηχή και τους περιφρονούσα λίγο. Ήθελα να τους δείξω πως η δική μου συναναστροφή ήταν πιο πρακτική από τη δική τους. Έτσι, προετοίμασα στο μυαλό μου τι ήθελα να πω. Σκέφτηκα να πω κάτι πιο διαφωτιστικό, ώστε να ξεχωρίσω απ’ το πλήθος και να μοιραστώ μια βαρυσήμαντη συναναστροφή. Σκεφτόμουν ξανά και ξανά το λεξιλόγιο που θα εμπλούτιζε με τον καλύτερο τρόπο τη συναναστροφή μου. Ήθελα πολύ να αποδείξω πως είχα υψηλότερη κατανόηση, ώστε οι άλλοι να εκτιμήσουν την οξύνοιά μου. Κατά τη διάρκεια της συναναστροφής μου, χρησιμοποίησα πολλά παραδείγματα, για να ξέρουν πως η συναναστροφή μου ήταν λεπτομερής και πλούσια. Όταν τελείωσα, ήμουν πολύ ικανοποιημένος που άκουσα να λένε όλοι «Αμήν». Τότε, έσπευσα να κοιτάξω το παράθυρο συνομιλίας για να δω αν οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν πει κάτι καλό για τη συναναστροφή μου. Προς το τέλος της συνάθροισης, ο αδελφός Ζεν συναναστράφηκε πάνω σε κάτι. Αντί να παραθέσει τα λόγια του Θεού και να μιλήσει για το πώς θα πρέπει να ασκούμαστε βάσει των λόγων του Θεού, όπως συνήθιζε, έκανε αναφορά στη συναναστροφή μου. Διαπίστωσα πως εξύψωνα και επιδείκνυα ξανά τον εαυτό μου. Εκείνη τη στιγμή, θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου. Στη συνάθροιση είχαμε μόλις μοιραστεί με όλους μερικά από τα λόγια του Θεού, δηλώνοντας ότι πρέπει να μιλάμε από καρδιάς. Πώς μπορούσα να υπερηφανεύομαι και να επιδεικνύομαι; Απλώς δεν τολμούσα να πιστέψω ότι ενεργούσα με αυτόν τον τρόπο. Έψαξα τα χωρία των λόγων του Θεού που είχαμε διαβάσει στη συνάθροιση, ώστε να μπορέσω να τα σκεφτώ προσεκτικά. Ο Θεός λέει: «Για να είναι σε θέση οι αδελφοί και οι αδελφές να εκμυστηρεύονται πράγματα ο ένας στον άλλον, να βοηθάνε ο ένας τον άλλον και να φροντίζουν ο ένας τον άλλον, πρέπει ο καθένας να μιλάει για τις δικές του αληθινές εμπειρίες. Αν δεν λες τίποτε για τις δικές σου αληθινές εμπειρίες —αν απλώς επαναλαμβάνεις σαφή λόγια δόγματος και παπαγαλίζεις σλόγκαν και κοινοτοπίες για την πίστη στον Θεό, και δεν ανοίγεσαι καθόλου για ό,τι βρίσκεται στην καρδιά σου— τότε δεν είσαι ένα ειλικρινές άτομο και είσαι ανίκανος να είσαι ειλικρινές άτομο» («Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Όταν καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό, θα πρέπει να μιλάτε κυρίως περισσότερο για το πώς ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, ποιες δοκιμασίες χρησιμοποιεί για να εξευγενίσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τη διάθεσή τους. Θα πρέπει επίσης να μιλάτε για το πόση διαφθορά έχει αποκαλυφθεί κατά την εμπειρία σας, για το πόσα έχετε υποστεί, για το πόσα πράγματα κάνατε για να αντισταθείτε στον Θεό και για το πώς τελικά σας κατέκτησε ο Θεός· να μιλάτε για το πόση αληθινή γνώση έχετε σχετικά με το έργο του Θεού και για το πώς θα πρέπει να καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό και να Του ανταποδίδετε την αγάπη Του. Πρέπει να μιλάτε πιο ουσιωδώς αυτού του είδους τη γλώσσα, καθώς το κάνετε με απλό τρόπο. Μη μιλάτε για κενές θεωρίες. Μιλήστε πιο προσγειωμένα· μιλήστε από καρδιάς. Αυτήν την εμπειρία θα πρέπει να έχετε. Μην εξοπλίζεστε με δήθεν βαθυστόχαστες, κενές θεωρίες σε μια προσπάθεια να κάνετε επίδειξη· αυτό σας κάνει να δείχνετε αρκετά αλαζονικοί και παράλογοι. Θα πρέπει να μιλάτε περισσότερο για αληθινά πράγματα από την πραγματική εμπειρία σας, και να μιλάτε περισσότερο από καρδιάς· τούτο είναι πιο ωφέλιμο για τους άλλους και πιο κατάλληλο για να δουν» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Από τα λόγια του Θεού, αντιλήφθηκα πως πρέπει να ανοίγω την καρδιά μου στους αδελφούς και τις αδελφές μου, να μιλώ γι’ αυτό που βρίσκεται στην καρδιά μου, να μοιράζομαι την αληθινή μου εμπειρία και να αποφεύγω να επιδεικνύομαι με κενά λόγια. Αναλογιζόμενος τον εαυτό μου, ξεστόμιζα απλώς κενές θεωρίες, για να προβάλλω τον εαυτό μου και να κερδίζω τον θαυμασμό των άλλων. Οι συνέπειες αυτού ήταν ξεκάθαρες. Οι άλλοι με εκτιμούσαν και δεν έδιναν μαρτυρία για τα λόγια του Θεού, αλλά αντίθετα χρησιμοποιούσαν τη συναναστροφή μου ως αναφορά. Στις συναθροίσεις άκουγα συχνά τους ανθρώπους να λένε κάτι σαν: «Χάρη στη συναναστροφή του αδελφού Μάθιου» ή «Όπως ακριβώς είπε ο αδελφός Μάθιου». Θυμήθηκα τον Παύλο που εξύψωνε πάντα τον εαυτό του και ήταν επιδεικτικός και δεν έδινε μαρτυρία για τα λόγια του Κυρίου Ιησού. Αυτό έκανε τους πιστούς να λατρεύουν τον Παύλο και να δίνουν μαρτυρία για τα λόγια του επί 2.000 χρόνια. Δεν έκανα το ίδιο με τον Παύλο, και δεν ήμουν στο ίδιο μονοπάτι αντίστασης του αντίχριστου ενάντια στον Θεό; Φοβήθηκα πολύ και μίσησα τον εαυτό μου. Είπα μια προσευχή: «Θεέ μου, κάνω το ίδιο λάθος ξανά. Τα λόγια Σου μου έδειξαν την οδό, όμως συνεχίζω να ακολουθώ τον Σατανά, να ικανοποιώ τη ματαιοδοξία μου. Παίζω ξανά τον ρόλο του Σατανά. Θεέ μου, χρειάζομαι τη βοήθειά Σου, Σε παρακαλώ, σώσε με!»

Ένα βράδυ, είδα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Ποιο είναι το μεγαλύτερο ταμπού στην υπηρεσία του ανθρώπου προς τον Θεό; Γνωρίζετε; Κάποιοι άνθρωποι που υπηρετούν ως επικεφαλής προσπαθούν συνέχεια να είναι διαφορετικοί, να είναι κατά πολύ ανώτεροι από τους υπόλοιπους και να σκέφτονται νέα τεχνάσματα, ώστε να δει ο Θεός πόσο ικανοί είναι πραγματικά. Ωστόσο, δεν εστιάζουν στην κατανόηση της αλήθειας και στην είσοδο στην πραγματικότητα των λόγων του Θεού· προσπαθούν συνεχώς να επιδεικνύονται. Δεν είναι αυτό ακριβώς η αποκάλυψη μιας αλαζονικής φύσης; […] Υπηρετώντας τον Θεό, οι άνθρωποι επιθυμούν να κάνουν μεγάλα βήματα, να κάνουν σπουδαία πράγματα, να λένε σπουδαία λόγια, να εκτελέσουν σπουδαίο έργο, να διοργανώσουν σπουδαίες συναντήσεις και να είναι σπουδαίοι επικεφαλής. Αν έχεις συνεχώς τέτοιες μεγάλες φιλοδοξίες, τότε θα παραβιάζεις τα διοικητικά διατάγματα του Θεού· οι άνθρωποι που κάνουν κάτι τέτοιο θα πεθάνουν γρήγορα. Αν δεν έχεις καλή συμπεριφορά, αν δεν είσαι ευλαβής και συνετός κατά την υπηρεσία σου προς τον Θεό, αργά ή γρήγορα θα υβρίσεις τη διάθεσή Του» («Χωρίς την αλήθεια είναι εύκολο να υβρίζεις τον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Διαβάζοντας αυτά τα λόγια του Θεού, έτρεμα από φόβο. Μέσα από αυτήν την αποκάλυψη των λόγων του Θεού, είδα την αχαλίνωτη φιλοδοξία και επιθυμία μου για επίτευξη σπουδαίων πραγμάτων. Ήθελα να προεδρεύω στις συναθροίσεις και να δίνω στομφώδεις ομιλίες. Μου άρεσε να επιδεικνύομαι στις συναθροίσεις και ήθελα τη λατρεία των αδελφών, ελπίζοντας ότι θα πίστευαν πως είχα καλό επίπεδο και βαθιά κατανόηση. Υποκινούμενος από αυτές τις επιθυμίες, ήθελα να κηρύττω και να επιδεικνύομαι σε κάθε συνάθροιση που συμμετείχα, ελπίζοντας πως οι άλλοι θα με θαύμαζαν. Μου άρεσε αυτό το είδος ηγεσίας. Όταν όμως διάβασα πως «Αν έχεις συνεχώς τέτοιες μεγάλες φιλοδοξίες, τότε θα παραβιάζεις τα διοικητικά διατάγματα του Θεού· οι άνθρωποι που κάνουν κάτι τέτοιο θα πεθάνουν γρήγορα», έτρεμα μέσα μου και είχα ένα αίσθημα φόβου βαθιά στην καρδιά μου. Νόμιζα πως προηγουμένως ικανοποιούσα τον Θεό, όμως κατάλαβα τώρα πως Τον αηδίαζα. Ήθελα απλώς να κάνω κάτι σπουδαίο, να διοργανώνω σπουδαίες συναθροίσεις, να κηρύττω κάτι μεγαλόπνοο. Δεν έδινα μαρτυρία για τον Θεό ούτε έκανα πράξη την αλήθεια, και δεν επωμιζόμουν ένα φορτίο για τη ζωή των αδελφών. Εξύψωνα τον εαυτό μου για να κερδίσω μια θέση στην καρδιά τους. Αυτό θα πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού. Στο «Οι δέκα κανονιστικές διατάξεις που πρέπει να τηρεί ο εκλεκτός λαός του Θεού την Εποχή της Βασιλείας» αναφέρεται: «Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να μεγεθύνει εαυτόν, ούτε να δοξάζει εαυτόν. Θα πρέπει να λατρεύει και να δοξάζει τον Θεό» «Οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό θα πρέπει να υπακούουν τον Θεό και να Τον προσκυνούν. Να μην εξυμνείς ή εξαίρεις κανένα άτομο. Μην δίδεις την πρώτη θέση στον Θεό, τη δεύτερη θέση στους ανθρώπους που εξαίρεις και την τρίτη θέση στον εαυτό σου. Κανένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να κατέχει θέση στην καρδιά σου και δεν θα πρέπει να θεωρείς τους ανθρώπους —ιδίως εκείνους που σέβεσαι— ισότιμους με τον Θεό, ίσους με Αυτόν. Αυτό είναι ανυπόφορο για τον Θεό» («Οι δέκα κανονιστικές διατάξεις που πρέπει να τηρεί ο εκλεκτός λαός του Θεού την Εποχή της Βασιλείας» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, υπέφερα πολύ μέσα μου, και σκεφτόμουν πως ο Θεός πιθανόν να μη με συγχωρούσε που πρόσβαλα τη διάθεσή Του. Προσευχήθηκα: «Θεέ μου, πονάω πολύ και υποφέρω, δεν ήξερα πως προκαλούσα την οργή Σου και θέλω να μετανοήσω. Θεέ μου! Αναζητώ τη διαφώτισή Σου, για να κατανοήσω το θέλημά Σου».

Μες στον φόβο μου, διάβασα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Σήμερα, ο Θεός σάς κρίνει, σας παιδεύει και σας καταδικάζει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σκοπός της καταδίκης σου είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Σε καταδικάζει, σε καταριέται, σε κρίνει και σε παιδεύει ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ώστε να μπορέσει να αλλάξει η διάθεσή σου και, επιπλέον, ώστε να μπορέσεις να μάθεις την αξία σου και να δεις ότι όλες οι ενέργειες του Θεού είναι δίκαιες και γίνονται σύμφωνα με τη διάθεσή Του και τις απαιτήσεις του έργου Του, ότι εργάζεται σύμφωνα με το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και ότι είναι ο δίκαιος Θεός που αγαπά, σώζει, κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο. Εάν γνωρίζεις μόνο ότι έχεις χαμηλό κύρος και ότι είσαι διεφθαρμένος και ανυπάκουος, αλλά δεν γνωρίζεις ότι ο Θεός επιθυμεί να διασαφηνίσει τη σωτηρία Του μέσω της κρίσης και της παίδευσης που επιτελεί μέσα σου σήμερα, τότε δεν έχεις κανέναν τρόπο να αποκτήσεις εμπειρία, πόσο μάλλον δε, είσαι ικανός να συνεχίσεις προς τα εμπρός. Ο Θεός δεν έχει έλθει για να σκοτώσει ή να καταστρέψει, αλλά για να κρίνει, να καταραστεί, να παιδέψει και να σώσει. Έως ότου φτάσει στο τέλος του το σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί 6.000 έτη —προτού Εκείνος αποκαλύψει την έκβαση κάθε κατηγορίας ανθρώπου— το έργο του Θεού επί γης θα γίνεται για χάρη της σωτηρίας· ο αποκλειστικός σκοπός του είναι να ολοκληρωθούν —διεξοδικά— όσοι Τον αγαπούν και να υποταχθούν στο κράτος Του» («Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Μόλις το διάβασα, μου έδωσε μια αίσθηση γαλήνης. Νόμιζα πως είχα προσβάλει τον Θεό με τρόπο ασυγχώρητο, όμως αυτό δεν ίσχυε. Παρόλο που ο Θεός χρησιμοποιούσε τα λόγια Του για να με κρίνει και να με αποκαλύψει, δεν με μισούσε ούτε με καταδίκαζε. Ήθελε να μετανοήσω και να αλλάξω. Έβλεπα τη δίκαιη διάθεση του Θεού, καθώς επίσης και το έλεος και την ανοχή Του. Ήξερα πως αυτήν τη φορά, έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου.

Έπειτα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Για να είσαι έντιμος άνθρωπος, πρέπει πρώτα να απογυμνώσεις την καρδιά σου ώστε να μπορούν να δουν όλοι μέσα της, να δουν όλα όσα σκέφτεσαι και να δουν φευγαλέα το αληθινό σου πρόσωπο· δεν πρέπει να προσπαθείς να κρυφτείς ή να φτιασιδώνεσαι για να φαίνεσαι ωραίος. Μόνο τότε θα σε εμπιστεύονται οι άλλοι και θα σε θεωρούν έντιμο. Αυτό αποτελεί την πλέον θεμελιώδη άσκηση και την προϋπόθεση του να είναι κανείς έντιμος άνθρωπος. Πάντα υποκρίνεσαι, πάντα προσποιείσαι τον άγιο, τον ενάρετο και τον μέγα, όπως και προσποιείσαι ότι έχεις υψηλές ηθικές αρετές. Δεν αφήνεις τους ανθρώπους να δουν τη διαφθορά και τα ελαττώματά σου. Παρουσιάζεις μια ψευδή εικόνα στους ανθρώπους, ώστε να πιστέψουν ότι είσαι τίμιος, μέγας, ότι είσαι άνθρωπος που αυτοθυσιάζεται, ότι είσαι αμερόληπτος και ανιδιοτελής. Δεν είναι αυτό απάτη και αναλήθεια; Δεν θα σε καταλάβουν οι άνθρωποι μετά από λίγο; Άρα μη μεταμφιέζεσαι και μη φτιασιδώνεσαι· αντίθετα, απογύμνωσε τον εαυτό σου και την καρδιά σου για να τα δουν οι άλλοι. Αν μπορείς να απογυμνώσεις την καρδιά σου για να τη δουν οι άλλοι, και να αποκαλύψεις όλες τις σκέψεις και τα σχέδιά σου —και τα θετικά και τα αρνητικά— τότε δεν είσαι έντιμος; Αν μπορέσεις να απογυμνώσεις τον εαυτό σου για να σε δουν οι άλλοι, τότε θα σε δει και ο Θεός και θα πει: “Έχεις απογυμνώσει τον εαυτό σου για να σε δουν οι άλλοι, κι έτσι σίγουρα είσαι έντιμος και ενώπιόν Μου”. Αν απογυμνώνεις τον εαυτό σου μόνο στον Θεό όταν είσαι εκτός του οπτικού πεδίου των άλλων ανθρώπων, και όταν είσαι μαζί τους πάντα υποκρίνεσαι ότι είσαι μέγας και ενάρετος ή δίκαιος και ανιδιοτελής, τότε τι θα σκεφτεί και τι θα πει ο Θεός; Θα πει: “Είσαι πραγματικά δόλιος· είσαι εντελώς υποκριτής και μικροπρεπής· και δεν είσαι έντιμος άνθρωπος”. Ο Θεός θα σε καταδικάσει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εάν επιθυμείς να είσαι έντιμος άνθρωπος, τότε, είτε βρίσκεσαι ενώπιον του Θεού είτε ενώπιον άλλων ανθρώπων, θα πρέπει να είσαι σε θέση να παρουσιάσεις καθαρά και ανοιχτά τις καταστάσεις μέσα σου και τα λόγια της καρδιάς σου. Είναι εύκολο να το επιτύχεις αυτό; Απαιτεί μια περίοδο εξάσκησης, καθώς και συχνή προσευχή στον Θεό και να στηρίζεσαι σ’ Αυτόν. Πρέπει να ασκείσαι στο να μιλάς για τα πάντα απλά και ανοιχτά από την καρδιά σου. Με αυτού του είδους την άσκηση, μπορείς να σημειώσεις πρόοδο» («Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Η ανάγνωση του χωρίου αυτού με βοήθησε να κατανοήσω τι ήθελε ο Θεός από μένα. Ήθελε να είμαι ειλικρινής. Δηλαδή, έπρεπε να μάθω να εκθέτω στους άλλους τη διαφθορά μου και τις ειλικρινείς σκέψεις μου, ώστε να βλέπουν τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου. Αν συνέχιζα να εξυψώνω τον εαυτό μου χωρίς να αποκαλύπτω τις αδυναμίες και τις αποτυχίες μου, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούσα πάντοτε τη συναναστροφή και τις συναθροίσεις για να επιδεικνύομαι, αυτό θα ήταν εξαιρετικά ανέντιμο. Θα εξαπατούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Αντιλήφθηκα πως έπρεπε οπωσδήποτε να είμαι ειλικρινής. Απέκτησα επίσης κάποια κατανόηση των λανθασμένων ιδεών μου. Νόμιζα πως ένας επικεφαλής θα έπρεπε να είναι ένας ήρωας χωρίς αδυναμίες, όπως ένας κοσμικός διοικητής, σε υψηλότερη βαθμίδα απ’ τους άλλους, καλύτερος απ’ τους άλλους. Όμως, δεν είναι αυτό το είδος του επικεφαλής που θέλει ο Θεός. Ο Θεός θέλει απλούς, ειλικρινείς ανθρώπους. Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να ανοιχθούν για τη διαφθορά και τις ελλείψεις τους, και αγαπούν την αλήθεια και την κάνουν πράξη. Ο σκοπός της συναναστροφής τους δεν είναι να κάνουν επίδειξη, αλλά να χρησιμοποιήσουν τη δική τους εμπειρία για να βοηθήσουν τους αδελφούς και τις αδελφές. Θυμήθηκα αυτό που είπε ο Κύριος Ιησούς: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. […] Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας. Όστις δε υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή» (Κατά Ματθαίον 23:8-12). Αντιλήφθηκα πως ένας επικεφαλής παίζει τον ρόλο του υπηρέτη, ενός υπηρέτη με μεγάλη ευθύνη. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει πάντα να έχει στο μυαλό του την ευθύνη του, και αυτή η ευθύνη είναι να ποτίζει και να υποστηρίζει τους αδελφούς και τις αδελφές του, και να αναζητά την αλήθεια, για τους βοηθήσει να επιλύσουν τυχόν προβλήματα. Ένας επικεφαλής δεν είναι αξιωματούχος και δεν είναι υπεράνω όλων των άλλων. Όμως, καθ’ όλο το διάστημα που ήμουν επικεφαλής, έπαιζα θέατρο, ελπίζοντας ότι οι άνθρωποι θα με θαύμαζαν και θα με ειδωλοποιούσαν. Δεν ήταν αυτό αντίθετο με τις απαιτήσεις του Θεού; Ο Θεός είναι ο Δημιουργός, κι όλοι οι άνθρωποι, όσο υψηλή ή χαμηλή κι αν είναι η θέση τους, είναι δημιουργημένα όντα, και θα πρέπει να λατρεύουν τον Δημιουργό. Ήξερα τον ρόλο και την ευθύνη μου, πως έπρεπε να σταθώ στη θέση του δημιουργημένου όντος και να κάνω σωστά το καθήκον μου. Από εκείνη τη στιγμή, η νοοτροπία μου άλλαξε, και άρχισα να ασκούμαι συνειδητά στο να γίνω ειλικρινής. Όταν παρατηρούσα πως εξύψωνα και επιδείκνυα τον εαυτό μου, ανοιγόμουν και εξέθετα συνειδητά τη διαφθορά και τις ελλείψεις μου. Μερικές φορές, ήταν οδυνηρό, αλλά αυτό μου έδειχνε πόσο ανειλικρινής στην πραγματικότητα ήμουν. Διαπίστωσα πως ξεγελούσα συχνά τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όσο ανοιγόμουν, τόσο έβλεπα το πραγματικό μου πρόσωπο και ανάστημα. Συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν ήμουν τόσο ψηλά ή τόσο δυνατός όσο νόμιζα. Στο παρελθόν, σε όλη τη συναναστροφή μου με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, τοποθετούσα τον εαυτό μου ψηλά και ενθάρρυνα και βοηθούσα τους άλλους με δόγματα. Όμως τώρα, άρχισα να μοιράζομαι την πραγματική μου κατάσταση με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, να ανοίγω την καρδιά μου σ’ αυτούς για συναναστροφή. Όταν το έκανα, δεν ένιωθα καθόλου εξυπνότερος απ’ τους άλλους. Αντιθέτως, ήμουν σε θέση να μάθω από τις εμπειρίες τους και να αποκτήσω φώτιση και διαφώτιση από τη συναναστροφή των άλλων. Παλιά, σπανίως έδινα σημασία στη συναναστροφή των άλλων και θεωρούσα αλαζονικά πως εγώ παρείχα φώτιση στους άλλους. Τώρα που είχα ειλικρινείς συζητήσεις με όλους, ήμουν σε θέση να ακούσω πραγματικά τις εμπειρίες και τις γνώσεις σχετικά με τις οποίες συναναστρέφονταν οι αδελφοί και οι αδελφές. Ήμουν λιγότερο περιφρονητικός και υπερόπτης και φερόμουν ισότιμα στους αδελφούς και τις αδελφές. Η λογική μου γινόταν κανονική, και ήμουν σε θέση να ανοίξω την καρδιά μου κατά τη συναναστροφή στις συναθροίσεις. Είμαι τόσο ευγνώμων στον Θεό γι’ αυτήν την αλλαγή μου.

Τώρα, μερικές φορές, ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να επιδεικνύεται κι αυτό μου δείχνει πόσο βαθιά με έχει διαφθείρει ο Σατανάς, πως αυτό δεν είναι απλώς κάτι περαστικό, αλλά είναι στο αίμα μου και στο μεδούλι μου. Πρέπει να διαβάζω περισσότερο τα λόγια του Θεού, να βιώνω την κρίση και τις αποκαλύψεις των λόγων Του, να καταφέρω να γνωρίσω τη διαφθορά και τα ελαττώματά μου, να καταφέρω να αποτινάξω τη σατανική μου διάθεση και να σωθώ από τον Θεό. Δόξα τω Παντοδύναμω Θεώ!