Τον Σεπτέμβριο του 2019, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Αργότερα, επιλέχτηκα ως επικεφαλής ομάδας συναθροίσεων στην εκκλησία και οι αδελφοί και οι αδελφές έλεγαν πως κατανοούσαν πράγματα γρήγορα και πως είχα καλό επίπεδο. Δεν άργησα να επιλεγώ ως ευαγγελικός διάκονος και εκτελούσα τα καθήκοντά μου πιο ενεργά απ’ ό,τι στο παρελθόν. Κάθε μέρα ήμουν απασχολημένος με το να κηρύττω το ευαγγέλιο και να διοργανώνω συναθροίσεις. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου απολάμβαναν τη συναναστροφή μου και ο εκκλησιαστικός επικεφαλής επαινούσε τη δουλειά μου. Αυτό μού έδινε μεγάλη χαρά και θεωρούσα ότι είχα στ’ αλήθεια εξαιρετικά καλό επίπεδο. Για να κερδίσω τον θαυμασμό περισσότερων ανθρώπων, διάβαζα όλο και περισσότερο από τον λόγο του Θεού κι έβλεπα πολλές ταινίες από τον οίκο του Θεού και βίντεο αναγνώσεων του λόγου του Θεού. Ωστόσο, αρκούμουν απλώς στην κατανόηση γραμμάτων και δογμάτων, προκειμένου να κάνω επίδειξη, και δεν επικεντρωνόμουν στην κατανόηση του θελήματος του Θεού ή στην άσκηση της αλήθειας. Στις συναθροίσεις, συναναστρεφόμουν εφ’ όλης της ύλης για να δείχνω στους άλλους ότι κατανοώ περισσότερα. Συναναστρεφόμουν ακόμα και πάνω σε πράγματα που δεν κατανοούσα καλά για να νομίζουν οι άλλοι πως ξέρω τα πάντα. Προκειμένου ο επικεφαλής να δημιουργήσει μια καλή εικόνα για μένα μέσα του, παρίστανα πως είμαι πολύ δυνατός. Για παράδειγμα, στην αρχή, είχα αντιλήψεις για το έργο του Θεού, αλλά θεωρούσα πως αν μιλούσα ανοιχτά γι’ αυτές, ο επικεφαλής μου θα νόμιζε ότι δεν καταλάβαινα την αλήθεια. Οπότε, τις έκρυβα σκόπιμα από τον επικεφαλής μου. Ήταν σαν να φορούσα προσωπείο. Αυτό που εμφανιζόταν ενώπιον των άλλων ήταν μια ψευδαίσθηση.

Λίγους μήνες μετά, επιλέχτηκα ως εκκλησιαστικός επικεφαλής, υπεύθυνος κυρίως για το ευαγγελικό έργο. Αυτό το έργο απαιτούσε επίπεδο, διάκριση και ικανότητα εργασίας. Θεωρούσα πως, στην εκκλησία, μόνο εγώ είχα αυτά τα προσόντα και άλλος κανείς, οπότε ο Θεός είχε ορίσει εμένα να εκτελέσω το καθήκον αυτό. Λόγω των επανειλημμένων προβιβασμών μου, ένιωθα διαφορετικός από τους άλλους, ο πιο ενθουσιώδης στην αναζήτηση της αλήθειας, κάποιος που ο Θεός αγαπούσε και ευνοούσε. Ένιωθα επίσης ότι ήμουν ένα ξεχωριστό πρόσωπο στην εκκλησία και ότι ήμουν απαραίτητος για αυτήν. Νόμιζα μάλιστα πως, ως υπεύθυνος για το ευαγγελικό έργο, ήμουν φρουρός στην είσοδο της εκκλησίας, ότι μπορούσα να αποφασίζω ποιος θα εισερχόταν και ποιος όχι. Σιγά σιγά, γινόμουν όλο και πιο αλαζονικός και ένιωθα ότι ήμουν υπεράνω των άλλων, ότι μπορούσα να δίνω εντολές και ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου ήταν τα «εκτελεστικά μου όργανα» που έπρεπε να με ακούν. Στο εκκλησιαστικό έργο, ήθελα πάντα ν’ αποφασίζω μόνος και να έχω τον τελευταίο λόγο. Ένιωθα λες και εγώ μόνο ήμουν ικανός για το έργο, εγώ μόνο γνώριζα άψογα τις αρχές, άρα έβρισκα περιττό να δέχομαι τις απόψεις ή τις συμβουλές άλλων. Υποτιμούσα πάντα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Υπήρχε μια επικεφαλής ομάδας μετρίου επιπέδου την οποία περιφρονούσα. Ασχέτως του αν ήταν αποτελεσματική στο καθήκον της, ήθελα αυθαίρετα να την αντικαταστήσω. Επιπλέον, θεωρούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου υφιστάμενούς μου, και ένιωθα πως μπορούσα να τους αντιμετωπίσω όπως ήθελα. Μία αδελφή ασκούσε τα καθήκοντά της με μια δική της μέθοδο, μα δεν θεωρούσα πως το έκανε σωστά, κι έτσι την αντιμετώπισα σφοδρά, χωρίς συναναστροφή πάνω στις αρχές. Αυτό την έκανε τόσο αρνητική που δεν ήθελε καν να συνεργάζεται μαζί μου. Αργότερα, κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης, ο επικεφαλής μας ρώτησε τον καθένα αν υπήρχαν δυσκολίες και η αδελφή αυτή είπε άμεσα: «Ο αδελφός Φλαβιέν έχει ένα πρόβλημα. Δεν συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια, πάντα αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, και κάθε φορά που με αντιμετωπίζει είναι πάντα πολύ σκληρό». Ακολουθώντας το παράδειγμά της, αρκετοί άλλοι αδελφοί και αδελφές ανέφεραν ότι αντιμετώπιζα ανθρώπους αυθαίρετα και εξέθεσαν την αλαζονική συμπεριφορά μου, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Θεού.

Υπήρχαν μάλιστα κάποιοι που μου είχαν ήδη κάνει νύξη για το πρόβλημα της αλαζονικής συμπεριφοράς μου. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές με έβρισκαν υπερβολικά αυστηρό όταν ρωτούσα για το έργο άλλων και μου έστελναν μηνύματα λέγοντας, «Αδελφέ, δεν έπρεπε να μιλήσεις έτσι. Θα κάνεις τους αδελφούς και τις αδελφές σου να νιώθουν αρνητικά». Οι αδελφοί και οι αδελφές μου είχαν αναφέρει επίσης πως μιλούσα πάντα υποτιμητικά στους άλλους, πως δεν έθετα ποτέ τον εαυτό μου επί ίσοις όροις με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, πως κάποιοι απ’ αυτούς δεν ήθελαν να μου μιλήσουν, και πως άλλοι ένιωθαν να δέχονται τέτοια επίθεση που δεν ήθελαν πια το καθήκον τους. Αφού με επέπληξαν και με αντιμετώπισαν επανειλημμένα οι αδελφοί και οι αδελφές μου, το αίσθημα περηφάνιας μου δέχθηκε ένα πλήγμα. Εγώ θεωρούσα πως είχα την αγάπη και την εύνοια του Θεού, αλλά βλέποντας πώς με εξέθεταν και με απέρριπταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου, ένιωσα πολύ αποκαρδιωμένος και αρνητικός. Έχασα το κίνητρο για επιδίωξη και κατά τα καθήκοντά μου ενεργούσα καθαρά μηχανικά, δεν παρακολουθούσα το έργο των αδελφών μου ούτε επικεντρωνόμουν στο να επιλύω τις δυσκολίες ή τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Δεν με ενδιέφερε καθόλου τι χρειάζονταν εκείνοι περισσότερο.

Αργότερα, μια αδελφή μού έστειλε ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού. Είχε τεράστια σχέση με την κατάστασή μου. Ο Θεός λέει: «Από τη διαφθορά της ανθρωπότητας από τον Σατανά κι έπειτα, η φύση των ανθρώπων άρχισε να επιδεινώνεται, κι εκείνοι έχουν χάσει σταδιακά την αίσθηση της λογικής που κατέχουν οι κανονικοί άνθρωποι. Δεν ενεργούν πια ως ανθρώπινα όντα στη θέση του ανθρώπου, μα είναι γεμάτοι τρελές φιλοδοξίες· έχουν ξεπεράσει τη θέση του ανθρώπου —κι όμως λαχταρούν να ανέβουν ακόμα πιο ψηλά. Πού αναφέρεται αυτό το “πιο ψηλά”; Επιθυμούν να ξεπεράσουν τον Θεό, να ξεπεράσουν τους ουρανούς και όλα τα υπόλοιπα. Από πού πηγάζει ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι προδίδουν τέτοιες διαθέσεις; Σε τελική ανάλυση, η φύση του ανθρώπου είναι υπερβολικά αλαζονική. Οι περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν την έννοια της λέξης “αλαζονεία”. Πρόκειται για έναν απαξιωτικό όρο. Αν κάποιος επιδεικνύει αλαζονεία, οι άλλοι πιστεύουν ότι δεν είναι καλός άνθρωπος. Όταν κάποιος είναι αλαζονικός, οι άλλοι πάντα υποθέτουν ότι είναι κακοποιός. Κανείς δεν θέλει να του αποδίδεται αυτός ο όρος. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, όλοι είναι αλαζονικοί και όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι έχουν αυτή την ουσία. Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Δεν είμαι καθόλου αλαζονικός. Ποτέ δεν θέλησα να γίνω ο αρχάγγελος ούτε θέλησα ποτέ να ξεπεράσω τον Θεό ή να ξεπεράσω όλα τα υπόλοιπα. Ήμουν πάντα κάποιος που είναι ιδιαίτερα σωστός στη συμπεριφορά και υπάκουος”. Όχι απαραίτητα· αυτά τα λόγια είναι λανθασμένα. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έχουν γίνει αλαζονικοί στη φύση και την ουσία τους, εκείνοι μπορεί συχνά να παρακούν τον Θεό και να αντιστέκονται σ’ Αυτόν, να μην ακολουθούν τα λόγια Του, να δημιουργούν αντιλήψεις γι’ Αυτόν, να κάνουν πράγματα που Τον προδίδουν και πράγματα που εξυψώνουν και καταθέτουν μαρτυρία στους ίδιους τους τους εαυτούς. Λες ότι δεν είσαι αλαζονικός, μα, ας υποθέσουμε ότι σου δινόταν μια εκκλησία και σου επιτρεπόταν να γίνεις επικεφαλής αυτής· ας υποθέσουμε ότι δεν σε αντιμετώπιζα Eγώ και ότι δεν σου ασκούσε κριτική ούτε σε βοηθούσε κανείς στην οικογένεια του Θεού: Αφού θα ήσουν για λίγο επικεφαλής της, θα έφερνες τους ανθρώπους στα πόδια σου και θα τους έκανες να υποταχθούν ενώπιόν σου, μέχρι και το σημείο να σε θαυμάζουν και να σε σέβονται. Και γιατί θα το έκανες αυτό; Θα το καθόριζε η φύση σου· δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μια φυσική αποκάλυψη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το μάθεις αυτό από άλλους, ούτε υπάρχει κανένας λόγος εκείνοι να σου το διδάξουν. Δεν χρειάζεται οι άλλοι να σου δώσουν οδηγίες ή να σε αναγκάσουν να το κάνεις· αυτού του είδους η κατάσταση έρχεται φυσικά. Όλα όσα κάνεις αφορούν το να κάνεις τους ανθρώπους να σε εξυψώνουν, να σε επαινούν, να σε λατρεύουν, να σου υποτάσσονται και να σε ακούν στα πάντα. Το ότι σου επιτρέπεται να είσαι επικεφαλής φέρνει αυτήν την κατάσταση, και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με φυσικό τρόπο. Και πώς προκύπτει αυτή η κατάσταση; Καθορίζεται από την αλαζονική φύση του ανθρώπου. Η εκδήλωση αλαζονείας είναι επανάσταση και αντίσταση κατά του Θεού. Όταν οι άνθρωποι είναι αλαζόνες, υπερόπτες και αυτάρεσκοι, έχουν την τάση να στήνουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια και να ενεργούν κατά βούληση. Επίσης, φέρνουν άλλους στα χέρια τους και τους προσελκύουν στις αγκάλες τους. Το ότι οι άνθρωποι δύνανται να κάνουν τέτοια αλαζονικά πράγματα αποδεικνύει ότι η ουσία της αλαζονικής φύσης τους είναι αυτή του Σατανά· είναι αυτή του αρχαγγέλου. Όταν η αλαζονεία και η έπαρσή τους φτάνουν σ’ ένα ορισμένο επίπεδο, τότε δεν έχουν πλέον θέση για τον Θεό στην καρδιά τους και ο Θεός παραμερίζεται. Έπειτα επιθυμούν να γίνουν Θεός, να κάνουν τους ανθρώπους να τους υπακούσουν, και γίνονται ο αρχάγγελος. Αν διακατέχεσαι από μια τέτοια σατανική αλαζονική φύση, ο Θεός δεν θα έχει καμία θέση στην καρδιά σου. Ακόμα κι αν πιστεύεις στον Θεό, ο Θεός δεν θα σε αναγνωρίζει πλέον, θα σε βλέπει ως κακοποιό και θα σε αποκλείσει» («Η αλαζονική φύση του ανθρώπου είναι η βασική αιτία της εναντίωσής του στον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου ως τότε. Όταν ξεκίνησα να πιστεύω, έχαιρα του θαυμασμού και της ενθάρρυνσης όλων. Έλεγαν ότι είχα καλό επίπεδο και ότι συναναστρεφόμουν καλά. Προβιβάστηκα επίσης πολλές φορές, οπότε ένιωθα ξεχωριστός και καλύτερος από τους άλλους αδελφούς και αδελφές και πως ήμουν κατάλληλος να είμαι υπεύθυνος αυτών. Η αλαζονική και αυτάρεσκη φύση μου και η φιλοδοξία μου για επιδίωξη κύρους μ’ έκαναν να νομίζω ότι ευαρεστούσα τον Θεό κι ότι Εκείνος με ευνοούσε. Ένιωθα εξέχων και ανώτερος από τους άλλους, κι έτσι άρχισα να εκμεταλλεύομαι τη θέση μου για να επιπλήττω και να περιορίζω τους άλλους. Προσπαθούσα μάλιστα να ελέγχω τους αδελφούς και τις αδελφές μου και να τους αναγκάζω να με ακούν. Φερόμουν ακριβώς σαν τον αρχάγγελο! Είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Αφού με αντιμετώπισαν και με απέρριψαν οι αδελφοί και οι αδελφές μου, συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν όσο τέλειος φανταζόμουν. Θεωρούσα ότι ήμουν υπεράνω των άλλων και ότι ο Θεός με ευνοούσε, αλλά αυτό ήταν ξεκάθαρα στη φαντασία μου.

Μέρες μετά, διάβασα δυο αποσπάσματα του λόγου του Θεού που εξέθεταν και ανέλυαν λεπτομερώς τους αντίχριστους. Ο Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν οποιοδήποτε τίμημα για χάρη της κοινωνικής τους θέσης και της ικανοποίησης της φιλοδοξίας τους, για τον στόχο τους να ελέγχουν την εκκλησία και να γίνουν θεοί. Συχνά εργάζονται μέχρι αργά τη νύχτα και ξυπνούν ξημερώματα, κάνοντας πρόβες για τα κηρύγματά τους τις πρώτες πρωινές ώρες, και όλα αυτά προκειμένου να εξοπλιστούν με το δόγμα που χρειάζονται για να εκφωνήσουν υψηλά κηρύγματα. Κάθε μέρα, συλλογίζονται ποια από τα λόγια του Θεού θα χρησιμοποιήσουν για να εκφωνήσουν τα υψηλά κηρύγματά τους, ποια λόγια θα εμπνεύσουν θαυμασμό και έπαινο στους εκλεκτούς, και στη συνέχεια μαθαίνουν αυτά τα λόγια απ’ έξω. Έπειτα, σκέφτονται πώς να ερμηνεύσουν αυτά τα λόγια με τρόπο που να αποδεικνύει την ευφυΐα και τη σοφία τους, κοπιάζοντας όσο και οι φοιτητές που διεκδικούν μια θέση στο κολέγιο. Όταν κάποιος εκφωνήσει ένα καλό κήρυγμα ή ένα κήρυγμα που παρέχει κάποια φώτιση, ή ένα κήρυγμα που παρέχει κάποια θεωρία, ένας αντίχριστος θα το πάρει, θα το συνθέσει και θα το κάνει δικό του κήρυγμα. Κανένας κόπος δεν είναι υπερβολικά μεγάλος για έναν αντίχριστο. Ποιο, λοιπόν, είναι το κίνητρο και η πρόθεση πίσω από αυτόν τον κόπο του; Ένα πράγμα τον παρακινεί: να μπορεί να κηρύττει αυτά τα λόγια, να τα λέει καθαρά και με ευκολία, να τα κατέχει με ευχέρεια, ώστε οι άλλοι να δουν ότι ο αντίχριστος είναι πιο πνευματικός από αυτούς, ότι έχει μεγαλύτερη εκτίμηση στα λόγια του Θεού, ότι αγαπάει περισσότερο τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο, ένας αντίχριστος μπορεί να κερδίσει τη λατρεία κάποιων ανθρώπων γύρω του. Ένας αντίχριστος αισθάνεται ότι αυτό είναι κάτι που αξίζει τον κόπο και κάθε προσπάθεια, τίμημα ή δυσκολία» («Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού (Μέρος έβδομο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). «Η ουσία της συμπεριφοράς των αντίχριστων είναι να χρησιμοποιούν διαρκώς διάφορα μέσα και μεθόδους ώστε να επιτύχουν τον στόχο τους να αποκτήσουν κύρος, να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους και να τους κάνουν να τους ακολουθούν και να τους σέβονται. Είναι πιθανό στα βάθη της καρδιάς τους να μην ανταγωνίζονται σκόπιμα με τον Θεό για την ανθρωπότητα, αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: Ακόμη και όταν δεν ανταγωνίζονται με τον Θεό για τους ανθρώπους, επιθυμούν και πάλι να έχουν κύρος και δύναμη επάνω τους. Ακόμη και όταν έρχεται η ημέρα κατά την οποία αντιλαμβάνονται πως ανταγωνίζονται με τον Θεό για κύρος και χαλιναγωγούν λίγο τον εαυτό τους, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, προκειμένου να επιδιώξουν το κύρος και το γόητρο· είναι ξεκάθαρο στην καρδιά τους ότι θα εξασφαλίσουν πραγματικό κύρος, κερδίζοντας την έγκριση και τον θαυμασμό των άλλων. Εν ολίγοις, μολονότι ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι φαίνεται να περιλαμβάνει κάποια εκτέλεση των καθηκόντων τους, η συνέπεια αυτού είναι να εξαπατούν τους ανθρώπους, να τους κάνουν να τους λατρεύουν και να τους ακολουθούν —οπότε, η εκτέλεση του καθήκοντός τους με αυτόν τον τρόπο αποτελεί εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους. Η φιλοδοξία τους να ελέγχουν τους ανθρώπους —και να κερδίσουν κύρος και δύναμη στην εκκλησία— δεν θα αλλάξει ποτέ. Πρόκειται για έναν ξεκάθαρο αντίχριστο» (Εκθέτοντας τους αντίχριστους). Ο Θεός λέει ότι οι αντίχριστοι, προκειμένου να λάβουν τον έπαινο και τη λατρεία των άλλων, ξεγελούν τον κόσμο με την ψευδαίσθηση πως υποφέρουν εξωτερικά. Έτσι δεν ήμουν κι εγώ; Αναζητούσα μονίμως δόξα και κύρος κι ό,τι έκανα ήταν για να με θαυμάζουν οι άλλοι. Αφιέρωνα τόσο πολύ χρόνο στο να διαβάζω τον λόγο του Θεού που καμιά φορά δεν κοιμόμουν ως αργά τη νύχτα, μα στόχος μου ήταν απλώς να καταλάβω περισσότερα δόγματα, ώστε να επιδεικνύω καλύτερα τον εαυτό μου και οι άλλοι να με θαυμάζουν και να με εκτιμούν. Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν όλες τις εκδηλώσεις που είχα. Ένιωσα πως είχα ήδη καταδικαστεί από τον Θεό, πως θα αποκλειόμουν και με πλημμύρισε ένα αίσθημα αγωνίας. Μα δεν τόλμησα να πω στους αδελφούς και τις αδελφές μου για την πραγματική κατάστασή μου, από φόβο μη θεωρηθώ αντίχριστος κι αποβληθώ. Πάσχιζα να αποκρύψω την αγωνία μου μπροστά στους άλλους, αλλά η καρδιά μου πονούσε και ένιωθα σαν να είχα καταδικαστεί σε θάνατο. Την ίδια περίοδο, μια αντίχριστος είχε εκτεθεί και αποβληθεί. Εξωτερικά, έδειχνε μεν να δαπανά για τον Θεό και ν’ αναζητά τον λόγο Του για συναναστροφές με τους άλλους αδελφούς και αδελφές, αλλά η ίδια δεν έκανε πράξη τον λόγο του Θεού, και όταν συνέβαινε κάτι που δεν συμβάδιζε με τις αντιλήψεις της, σκορπούσε αρνητικότητα και μάλιστα αρνιόταν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες και προκαλούσε αναστάτωση σε όσους ερευνούσαν την αληθινή οδό. Συνειδητοποίησα πως κάποιες από τις δικές μου εκδηλώσεις ήταν ίδιες με τις δικές της. Για παράδειγμα, συναναστρεφόμουν συχνά με τους αδελφούς και τις αδελφές, χρησιμοποιώντας τον λόγο του Θεού, αλλά ο ίδιος δεν τον έκανα πράξη. Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, βασιζόμουν στη δική μου ευφυΐα και σοφία για να τις επιλύσω, αντί να επικεντρωθώ στην αναζήτηση του θελήματος του Θεού ή στην άσκηση της αλήθειας. Επιπλέον, είχα επίσης τις εκδηλώσεις ενός αντίχριστου τις οποίες είχαν αποκαλύψει τα λόγια του Θεού. Φοβήθηκα ακόμα περισσότερο μη γίνω αντίχριστος και αποβληθώ, επειδή ένιωθα ότι είχα κακή φύση, ότι μπορούσα εύκολα να ξεγελώ και να ελέγχω τους αδελφούς και τις αδελφές μου και ότι, όπως εκείνη η αντίχριστη, θα διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Η σκέψη αυτή επιδείνωσε τον φόβο μου. Ένιωθα πως δεν είχα ελπίδα να ευλογηθώ, οπότε άρχισα να έχω παράπονα: «Αγνόησα τις αντιρρήσεις των δικών μου για να πιστέψω στον Θεό και να εκτελώ το καθήκον μου. Ως και το μέλλον μου απαρνήθηκα κι έφυγα από τον τόπο μου για να διαδώσω το ευαγγέλιο σε νέα μέρη. Έχω πληρώσει τόσο υψηλό τίμημα, κι όμως, στο τέλος θα καταλήξω και πάλι στην κόλαση για να τιμωρηθώ. Αν ήξερα την κατάληξη, δεν θα είχα δαπανήσει τόσο. Θα είχα τουλάχιστον απολαύσει κάποια σαρκική ευδαιμονία πριν τον θάνατο». Τότε, μόνο ο προορισμός μου με απασχολούσε και δεν έδινα σημασία στην αναζήτηση του θελήματος του Θεού, κι έτσι ήμουν διαρκώς σε επιφυλακή ενάντια του Θεού και Τον παρερμήνευα. Ένιωθα πως αν διατηρούσα ένα τόσο σημαντικό καθήκον, σίγουρα θα με εξέθεταν και θα με απέβαλαν, έτσι παραιτήθηκα από τη θέση μου ως επικεφαλής. Φοβόμουν ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μου θα με κατέκριναν και θα με αντιμετώπιζαν βλέποντας το αληθινό μου πρόσωπο, έτσι δεν άνοιγα την καρδιά μου σ’ αυτούς ούτε συνεργαζόμουν μαζί τους. Η σχέση μου με τους αδελφούς και τις αδελφές μου έγινε εντελώς απόμακρη. Αργότερα, με το πρόσχημα της επιστροφής στο σπίτι για την κήρυξη του ευαγγελίου, γύρισα στην άπιστη οικογένειά μου. Αντιμέτωπος με τον εξαναγκασμό και την παρεμπόδιση των δικών μου, έγινα ακόμα πιο αρνητικός. Παρόλο που εξακολουθούσα να παρευρίσκομαι σε συναντήσεις, το έκανα εντελώς τυπικά. Ήμουν πολύ αδύναμος κι ένιωθα πως είχα φτάσει στο τέλος, κι έτσι αποφάσισα να εγκαταλείψω την εκκλησία.

Αφού άφησα την εκκλησία, η καρδιά μου ήταν εντελώς άδεια. Ήμουν κλεισμένος όλη μέρα στο δωμάτιό μου και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Αν και οι δικοί μου δεν με κατέτρεχαν πια και σωματικά ένιωθα αρκετά άνετος, με είχε κατακλύσει η αγωνία κι ένιωθα πολλές ενοχές. Ανησυχούσα διαρκώς πως θα με τιμωρούσε ο Θεός που Τον πρόδωσα. Φοβόμουν την κόλαση, φοβόμουν και τον θάνατο —προσπαθούσα να ξεπεράσω αυτήν την αγωνία, μα μάταια. Διάβαζα πολλά βιβλία κοινωνικής επιστήμης, ελπίζοντας να βρω κάτι ν’ ανακουφίσει την ψυχή μου, μα τίποτα δεν απάλυνε το μαρτύριο μέσα μου. Φαινόταν πως το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω παθητικά να πεθάνω. Μια μέρα, προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας Του να με βγάλει από αυτήν τη δύσκολη θέση. Αργότερα, άρχισα να ακούω ύμνους και να διαβάζω τα λόγια του Θεού. Τα λόγια Του συγκίνησαν τη συνείδησή μου και με διαφώτισαν. Ο Θεός λέει: «Μερικοί άνθρωποι έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου και συχνά επιδεικνύουν εκφάνσεις ορισμένων διεφθαρμένων διαθέσεων, αλλά ταυτόχρονα με αυτές τις εκφάνσεις, αναλογίζονται και γνωρίζουν τον εαυτό τους, και είναι σε θέση να αποδεχτούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια, ενώ μετά από λίγο καιρό, μπορεί να παρατηρηθεί σ’ αυτούς αλλαγή. Αυτοί είναι πιθανό να λάβουν τη σωτηρία» («Εξυμνούν τον εαυτό τους και μαρτυρούν περί του εαυτού τους» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). «Υπάρχουν εκείνοι που, όταν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, επειδή ο Θεός φανερώνει τις διεφθαρμένες καταστάσεις των ανθρώπων και αναφέρει ενίοτε ότι τους καταδικάζει, αναπτύσσουν συχνά αντιλήψεις και παρανοήσεις. Γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι, επειδή νομίζουν ότι τα λόγια του Θεού απευθύνονταν σε αυτούς, ότι ο Θεός τούς εγκαταλείπει και δεν θα τους σώσει. Γίνονται τόσο αρνητικοί που βάζουν τα κλάματα και δεν θέλουν πλέον να ακολουθούν τον Θεό. Αυτό είναι στην πραγματικότητα μια παρανόηση για τον Θεό. Όταν δεν καταλαβαίνεις τη σημασία των λόγων του Θεού, δεν πρέπει να προσπαθείς να Τον σκιαγραφήσεις. Δεν ξέρεις τι είδους ανθρώπους εγκαταλείπει ο Θεός ή υπό ποιες συνθήκες τούς παρατά ή τους παραμερίζει. Όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με συγκεκριμένες αρχές και πλαίσια. Εάν δεν έχεις πλήρη γνώση αυτών των λεπτομερών θεμάτων, είναι πολύ πιθανό μα γίνεις υπερβολικά ευαίσθητος και να οριοθετείς τον εαυτό σου με βάση κάθε λόγο του Θεού. Δεν δημιουργεί προβλήματα αυτό; Ποια είναι η κύρια πτυχή των ανθρώπων την οποία καταδικάζει ο Θεός όταν τους κρίνει; Αυτό που κρίνει και φανερώνει ο Θεός είναι οι διεφθαρμένες διαθέσεις και η διεφθαρμένη ουσία τους· καταδικάζει τις σατανικές τους διαθέσεις και τη σατανική τους φύση, τις διάφορες εκδηλώσεις και συμπεριφορές που δείχνουν επαναστατικότητα και εναντίωση σ’ Αυτόν· τους καταδικάζει επειδή δεν μπορούν να υποταχθούν σε Αυτόν, επειδή Του εναντιώνονται συνέχεια και επειδή έχουν μονίμως τα δικά τους κίνητρα και τους δικούς τους στόχους. Ωστόσο, μια τέτοια καταδίκη δεν σημαίνει ότι έχει εγκαταλείψει όσους έχουν σατανικές διαθέσεις. Αν δεν το καταλαβαίνετε αυτό ξεκάθαρα, τότε δεν έχετε ικανότητα κατανόησης, κι έτσι μοιάζετε λίγο με εκείνους που έχουν κάποια ψυχική ασθένεια, οι οποίοι είναι μονίμως καχύποπτοι απέναντι στα πάντα και παρερμηνεύουν τον Θεό. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν αληθινή πίστη. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, να ακολουθήσουν μέχρι τέλους τον Θεό; Με το που ακούς έστω και μία καταδικαστική δήλωση του Θεού, νομίζεις ότι εφόσον έχει καταδικάσει τους ανθρώπους, τους έχει εγκαταλείψει και δεν πρόκειται πλέον να σωθούν· αυτό σε κάνει αρνητικό και αφήνεσαι έρμαιο στην απελπισία. Με αυτόν τον τρόπο παρερμηνεύεις τον Θεό. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους. Εκείνοι Τον έχουν παρερμηνεύσει και έχουν εγκαταλείψει τον εαυτό τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κρίσιμο από το ότι οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον εαυτό τους, όπως εκπληρώνεται μέσα από τα λόγια της Παλαιάς Διαθήκης: “Οι δε άφρονες αποθνήσκουσι δι’ έλλειψιν φρενών” (Παροιμίαι 10:21). Η πιο ανόητη συμπεριφορά είναι όταν οι άνθρωποι αφήνονται έρμαιο στην απελπισία. Κάποιες φορές διαβάζεις κάποια λόγια του Θεού που μοιάζουν να σκιαγραφούν τους ανθρώπους· η αλήθεια είναι ότι κανέναν δεν σκιαγραφούν, απλώς εκφράζουν τις προθέσεις και τις απόψεις του Θεού. Είναι λόγια αλήθειας και αρχών, δεν σκιαγραφούν κανέναν. Τα λόγια που εκφράζει ο Θεός όταν είναι θυμωμένος ή εξοργισμένος αντιπροσωπεύουν κι αυτά τη διάθεσή Του, είναι λόγια που αποτελούν την αλήθεια και, επιπλέον, είναι λόγια αρχής. Πρέπει να το καταλάβουν αυτό οι άνθρωποι. Ο Θεός τα λέει όλα αυτά με σκοπό να καταλάβουν οι άνθρωποι την αλήθεια και τις αρχές· δεν σκοπεύει σε καμία περίπτωση να σκιαγραφήσει κανέναν. Κάτι τέτοιο καμία σχέση δεν έχει με τον τελικό προορισμό και την ανταμοιβή τους, ούτε είναι σε καμία περίπτωση η τελική τιμωρία τους. Είναι μόνο λόγια που τα είπε με σκοπό να κρίνει και να κλαδέψει τους ανθρώπους, προκύπτουν επειδή τους θυμώνει που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες Του· τα είπε για να τους αφυπνίσει, για να τους προτρέψει, και είναι λόγια που προέρχονται απ’ την καρδιά Του. Και όμως, κάποιοι άνθρωποι καταρρέουν και απαρνιούνται τον Θεό μόνο και μόνο εξαιτίας μίας δήλωσης που εκφράζει την κρίση Του. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ξέρουν το καλό τους, δεν παίρνουν από λογική, δεν δέχονται καθόλου την αλήθεια. […] Υπάρχουν στιγμές που ο Θεός αποφεύγει τους ανθρώπους, και στιγμές που τους αφήνει στην άκρη για ένα διάστημα, ώστε να κάνουν την αυτοκριτική τους, όμως δεν τους έχει απαρνηθεί· τους δίνει την ευκαιρία να μετανοήσουν. Ο Θεός απαρνείται αληθινά μόνο τους μοχθηρούς που διαπράττουν πολλές κακές πράξεις, τους μη πιστούς και τους αντίχριστους. Μερικοί άνθρωποι λένε: “Αισθάνομαι να μου λείπει το έργο του Αγίου Πνεύματος και από καιρό έχω μείνει χωρίς τη διαφώτισή Του. Με έχει απαρνηθεί ο Θεός;” Πρόκειται για λανθασμένη αντίληψη. Εδώ υπάρχει πρόβλημα διάθεσης: Οι άνθρωποι είναι κυκλοθυμικοί, ακολουθούν πάντα τη δική τους λογική, είναι πάντα γελοίοι και στερούνται λογικής —δεν είναι αυτό πρόβλημα διάθεσης; Λες ότι ο Θεός σε έχει απαρνηθεί, ότι δεν θα σε σώσει, άρα έχει προκαθορίσει το τέλος σου; Ο Θεός απλώς σου είπε μερικά θυμωμένα λόγια. Πώς μπορείς να λες ότι σε έχει εγκαταλείψει εσένα, ότι δεν σε θέλει πια; Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να αισθανθείς το έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά ο Θεός δεν σου έχει στερήσει το δικαίωμα να διαβάζεις τα λόγια Του, ούτε έχει καθορίσει το τέλος σου, ούτε έχει κόψει το δρόμο σου προς τη σωτηρία —οπότε γιατί είσαι τόσο αναστατωμένος; Είσαι σε κακή κατάσταση, υπάρχει πρόβλημα με τα κίνητρά σου, υπάρχουν θέματα με την ιδεολογική σου άποψη, η πνευματική σου κατάσταση είναι διαταραγμένη —και αν δεν προσπαθείς να διορθώσεις αυτά τα πράγματα αναζητώντας την αλήθεια, και συνεχώς παρερμηνεύεις και κατηγορείς τον Θεό, και ρίχνεις την ευθύνη στον Θεό, και μάλιστα λες: “Ο Θεός δεν με θέλει, οπότε δεν πιστεύω πια σ’ Αυτόν,” δεν είσαι γελοίος; Δεν φέρεσαι παράλογα;» [«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο διαλύοντας τις αντιλήψεις του μπορεί κανείς να πορευτεί στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό (1)]. Τα λόγια του Θεού μίλησαν στην καρδιά μου. Κατάλαβα ότι ο Θεός δεν με είχε εγκαταλείψει ή καταδικάσει, ούτε είχε καθορίσει το αποτέλεσμά μου. Μάλιστα, ο Θεός ήξερε πόσο με είχε διαφθείρει ο Σατανάς. Ο Θεός επέτρεψε στους αδελφούς και τις αδελφές μου να με εκθέσουν την κατάλληλη στιγμή, και με τα λόγια Του αποκάλυψε τη διεφθαρμένη μου διάθεση και το λανθασμένο μονοπάτι που είχα πάρει, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να αποκτήσω αυτογνωσία. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία ν’ αλλάξω. Η κρίση, η παίδευση, το κλάδεμα και η αντιμετώπιση του Θεού δεν αποσκοπούσαν στο να με καταδικάσουν ή να αποκλείσουν, μα στο να με σώσουν. Ο Θεός ήλπιζε ότι θα μπορούσα πραγματικά να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μετανοήσω αληθινά. Μα εγώ χρησιμοποιούσα τις προσωπικές μου προκαταλήψεις και αντιλήψεις για να παρερμηνεύσω το θέλημα του Θεού, πιστεύοντας πως επειδή είχα τις εκδηλώσεις ενός αντίχριστου, πως ο Θεός δεν με ήθελε σε καμία περίπτωση και πως ήμουν καταδικασμένος στην ίδια μοίρα με αυτούς που θα καταστρέφονταν. Πίστευα ότι αν κάποιος με διάθεση αντίχριστου όπως εγώ παρέμενε στην εκκλησία, αργά ή γρήγορα θα διατάρασσε το έργο της εκκλησίας. Στην πραγματικότητα όμως, όλες οι εκδηλώσεις μου ήταν κανονικές στα μάτια του Θεού. Είχα αποκαλύψει τη διάθεση ενός αντίχριστου, μα δεν είχα γίνει ακόμα αντίχριστος. Ο Θεός αποκλείει και τιμωρεί όσους έχουν την ουσία ενός αντίχριστου. Αυτοί δεν είναι σε θέση να μετανοήσουν, γιατί η φύση και ουσία τους είναι κακοήθης, και απεχθάνονται κι αποστρέφονται την αλήθεια. Δεν παραδέχονται ποτέ όποιο λάθος κι αν κάνουν και κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την κοινωνική θέση και το γόητρό τους, έως και τον θάνατό τους. Εγώ εξακολουθούσα να αντιλαμβάνομαι την τόσο βαθιά διαφθορά μου και γνώριζα το λάθος μου, οπότε είχα την ευκαιρία να μετανοήσω. Διάθεση αντίχριστου είχα μόνο. Δεν ήμουν ένας αντίχριστος που δεν είχε την ικανότητα να δεχτεί ούτε το παραμικρό ίχνος αλήθειας ή που σιχαινόταν την αλήθεια. Ο Θεός δεν με είχε καταδικάσει βάσει της εκτεθειμένης διαφθοράς μου, αλλά είχε προσπαθήσει να με σώσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό, περιμένοντας να μετανοήσω. Όμως εγώ ζούσα με αντιλήψεις εναντίον του Θεού και Τον είχα παρερμηνεύσει, πιστεύοντας ότι ο Θεός θα με απέκλειε. Έτσι παραιτήθηκα και εγκατέλειψα την εκκλησία, ανησυχώντας ότι αν παρέμενα στην εκκλησία, θα συνέχιζα να διαταράσσω το έργο της και ότι θα υπέμενα ακόμη μεγαλύτερη τιμωρία. Δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού ούτε γνώριζα την αγάπη ή τη διάθεση του Θεού. Νόμιζα πως αφού ο Θεός δεν με ήθελε πια, όποια προσπάθεια κι έκανα ήταν μάταιη. Αν δεν απολάμβανα σαρκικές απολαύσεις σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν θα είχα τίποτα. Όταν ανατρέχω σε όσα έκανα, νιώθω τρομερή ντροπή. Ορκίστηκα πολλές φορές ότι θα ακολουθούσα τον Θεό όσο ζούσα, αλλά αμέσως μόλις ήρθα αντιμέτωπος με κρίση και έκθεση, έγινα παθητικός, αρνήθηκα τη σωτηρία του Θεού, έχασα την πίστη στον Θεό κι επέλεξα χωρίς δισταγμό τα προσωπικά μου συμφέροντα και το να επιστρέψω στον κόσμο και να ευχαριστηθώ σαρκικές απολαύσεις. Πού ήταν η συνείδησή μου; Τώρα που κατάλαβα το θέλημα του Θεού, φαινόταν πως ξαναβρήκα την ελπίδα για ζωή, κι ένιωθα σαν να είχα αναστηθεί από τους νεκρούς. Εγκατέλειψα όλα τα προσωπικά μου σχέδια, συμπεριλαμβανομένων των σπουδών και της εργασίας μου, και άρχισα να στοχάζομαι συνειδητά τον λόγο του Θεού, να ψάλλω ύμνους, ν’ ακούω απαγγελίες του λόγου του Θεού και ν’ αναζητώ το θέλημά Του στα λόγια Του. Ήταν σαν να έπαιρνα το μονοπάτι της πίστης στον Θεό απ’ την αρχή. Σιγά σιγά, έλαβα πάλι το έλεος του Θεού κι ένιωσα την αγαλλίαση της παρουσίας του Θεού. Βρήκα εσωτερική γαλήνη και χαρά, κι ένιωσα μέσα στην καρδιά μου την επιθυμία να επιστρέψω στην εκκλησία. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήξερα αν θα με δεχόταν ο οίκος του Θεού. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό να με ελεήσει και να με σώσει.

Λίγες εβδομάδες μετά, διάβασα ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού και κατάλαβα λίγο περισσότερο το θέλημά Του. Ο Θεός λέει: «Αρκετά χρόνια μετά την έναρξη αυτού του σταδίου του έργου, υπήρχε ένας άνθρωπος που πίστευε στον Θεό, αλλά δεν επεδίωκε την αλήθεια· το μόνο που ήθελε ήταν να βγάλει χρήματα και να βρει σύντροφο, να ζήσει τη ζωή των πλουσίων, και έτσι εγκατέλειψε την εκκλησία. Αφού περιπλανήθηκε για μερικά χρόνια, τώρα έχει επιστρέψει. Αισθάνεται μεγάλη μεταμέλεια στην καρδιά του και έχει χύσει αμέτρητα δάκρυα. Αυτό αποδεικνύει ότι η καρδιά του δεν εγκατέλειψε εντελώς τον Θεό, πράγμα που είναι καλό· έχει ακόμη μια ευκαιρία και ελπίδα να σωθεί. Αν είχε σταματήσει να πιστεύει και είχε γίνει ίδιος με τους άπιστους, τότε θα είχε χαθεί τελείως. Αν μπορεί να μετανοήσει πραγματικά, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα γι’ αυτόν —αυτό είναι σπάνιο και πολύτιμο. Ανεξάρτητα από το πώς ενεργεί ο Θεός και ανεξάρτητα από το πώς μεταχειρίζεται τους ανθρώπους —ακόμα κι αν τους μισεί, τους απεχθάνεται ή τους καταριέται— εάν κάποια μέρα κάνουν στροφή και επιστρέψουν, τότε θα παρηγορηθώ πολύ, διότι αυτό θα σημαίνει ότι εξακολουθούν να έχουν λίγο χώρο για τον Θεό στην καρδιά τους, ότι δεν έχουν χάσει εντελώς την ανθρώπινη λογική τους ή την ανθρώπινη φύση τους, ότι ακόμη θέλουν να πιστέψουν στον Θεό και έχουν τουλάχιστον κάποια πρόθεση να Τον αναγνωρίσουν και να επιστρέψουν ενώπιόν Του. Για τους ανθρώπους που έχουν στ’ αλήθεια τον Θεό στην καρδιά τους, ανεξάρτητα από το πότε έφυγαν από τον οίκο του Θεού, εάν επιστρέψουν και εξακολουθούν να αγαπούν αυτήν την οικογένεια, τότε θα συνδεθώ κάπως συναισθηματικά και θα παρηγορηθώ κάπως από αυτό. Ωστόσο, εάν δεν επιστρέψουν ποτέ, θα θεωρήσω ότι είναι κρίμα. Εάν μπορέσουν να επιστρέψουν και να μετανοήσουν πραγματικά, τότε η καρδιά Μου θα γεμίσει ιδιαίτερη ικανοποίηση και παρηγοριά. Το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος εξακολουθούσε να είναι σε θέση να επιστρέψει δείχνει ότι δεν είχε ξεχάσει τον Θεό· επέστρεψε επειδή στην καρδιά του εξακολουθούσε να λαχταρά τον Θεό. Ήταν πολύ συγκινητικό όταν συναντηθήκαμε. Όταν έφυγε, φερόταν σίγουρα αρκετά αρνητικά και ήταν σε άσχημη κατάσταση· αν όμως μπορεί να επιστρέψει τώρα, αυτό αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να έχει πίστη στον Θεό. Ωστόσο, το αν μπορεί ή όχι να συνεχίσει να προχωράει μπροστά αποτελεί άγνωστο παράγοντα, καθώς οι άνθρωποι αλλάζουν τόσο γρήγορα. Στην εποχή της Χάριτος, ο Ιησούς είχε οίκτο και χάρη για τον άνθρωπο. Εάν χανόταν ένα πρόβατο από τα εκατό, θα άφηνε τα ενενήντα εννέα για να ψάξει το ένα. Τα λόγια αυτά δεν αντιπροσωπεύουν κάποιο είδος μηχανικής μεθόδου, ούτε κάποιον κανόνα. Αντιθέτως, δείχνουν την επείγουσα πρόθεση του Θεού να φέρει τη σωτηρία στους ανθρώπους, καθώς επίσης και τη βαθιά αγάπη Του γι’ αυτούς. Δεν είναι τρόπος να κάνει πράγματα· είναι είδος διάθεσης, είδος νοοτροπίας. Έτσι, κάποιοι άνθρωποι εγκαταλείπουν την εκκλησία για έξι μήνες ή για έναν χρόνο, ή έχουν τόσες αδυναμίες ή υποφέρουν από τόσες παρανοήσεις, και όμως η ικανότητά τους να αντιληφθούν αργότερα την πραγματικότητα, να αποκτήσουν γνώση, και να κάνουν στροφή και να επιστρέψουν στον σωστό δρόμο Με κάνει να νιώθω ιδιαίτερη παρηγοριά και Μου φέρνει κάποια ευχαρίστηση. Σε αυτόν τον κόσμο της ευθυμίας και της αίγλης, και σε αυτήν τη μοχθηρή εποχή, το να μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τον Θεό και να ξαναμπεί στον σωστό δρόμο είναι κάτι που φέρνει πολλή παρηγοριά και ενθουσιασμό. Πάρτε για παράδειγμα την ανατροφή των παιδιών: Είτε είναι σωστά απέναντί σου ως τέκνα σου είτε όχι, πώς θα ένιωθες αν δεν σε αναγνώριζαν και έφευγαν από το σπίτι, χωρίς να επιστρέψουν ποτέ; Κατά βάθος, θα εξακολουθούσες να αισθάνεσαι ανησυχία γι’ αυτά και θα αναρωτιόσουν πάντα: “Πότε θα επιστρέψει ο γιος μου; Θα ήθελα να τον δω. Εξάλλου, είναι ο γιος μου, και δεν τον μεγάλωσα και τον αγάπησα για το τίποτα”. Πάντα έτσι σκεφτόσουν· πάντα λαχταρούσες να έρθει εκείνη η μέρα. Όλοι το ίδιο αισθάνονται γι’ αυτό το θέμα, για να μη μιλήσουμε για τον Θεό —δεν είναι ακόμη μεγαλύτερη η δική Του ελπίδα ότι ο άνθρωπος θα βρει τον δρόμο της επιστροφής αφού έχει παραστρατήσει, ότι ο άσωτος υιός θα επιστρέψει; Οι άνθρωποι στις μέρες μας είναι μικροί στο ανάστημα, αλλά θα έρθει η μέρα που θα καταλάβουν το θέλημα του Θεού —εκτός αν δεν έχουν καμία κλίση προς την αληθινή πίστη, εκτός αν είναι οι μη πιστοί, οπότε είναι ανάξιοι της έγνοιας του Θεού» («Οι άνθρωποι που προβάλλουν συνεχώς απαιτήσεις από τον Θεό είναι οι λιγότερο λογικοί άνθρωποι» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν και δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου. Ένιωσα σαν να μου μιλούσε κατά πρόσωπο ο Θεός, όπως ακριβώς μιλά μια μάνα στο παιδί της. Ο Θεός με έσωσε όταν ήμουν σε απόλυτη απόγνωση και με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο αληθινή είναι η αγάπη Του. Κατάλαβα πως ο Θεός δεν καταδικάζει ούτε πλήττει εύκολα τους ανθρώπους. Ήρθε ενσαρκωμένος τις έσχατες ημέρες για να σώσει την ανθρωπότητα. Στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν με είχε εγκαταλείψει ποτέ, όπως νόμιζα. Αντίθετα, λόγω της διεφθαρμένης μου διάθεσης και του λανθασμένου μονοπατιού που είχα πάρει, είχε κρύψει το πρόσωπό Του από μένα. Αυτή ήταν η δικαιοσύνη και η αγιοσύνη του Θεού, προκειμένου να με πειθαρχήσει και να με αλλάξει. Ο Θεός περίμενε να μετανοήσω, αλλά είχα πολλές αντιλήψεις και παρανοήσεις για Εκείνον. Η θέση μου ήταν πάντα προσωπική και αντικαθιστούσα το θέλημα του Θεού με τις δικές μου αντιλήψεις, σαν να κατανοούσα την αλήθεια. Αν και ήμουν τόσο στασιαστικός, ο Θεός ήξερε την αδυναμία μου και ήξερε πού θα την πατούσα και θ’ αποτύγχανα. Η αγάπη του Θεού ήταν μεγαλύτερη απ’ ό,τι μπορούσα να φανταστώ ποτέ μου. Βήμα βήμα, ο Θεός με καθοδήγησε ώσπου αφυπνίστηκα. Συνειδητοποίησα ότι η πρόθεση του Θεού να σώσει τους ανθρώπους είναι ειλικρινής. Όσο οι άνθρωποι διατηρούν το όνομα και την οδό Του, ο Θεός θα τείνει πάντα χέρι σωτηρίας. Ο Θεός είναι υπεύθυνος για τη ζωή του καθενός, αλλά οι άνθρωποι πρέπει να εκπληρώνουν ενεργά τις ευθύνες ενός δημιουργημένου όντος. Ο Θεός δεν συμπαθεί αυτούς που είναι δειλοί σαν εμένα. Συμπαθεί αυτούς που έχουν αποφασιστικότητα. Εφόσον μετανόησα ειλικρινά και προσπάθησα να αναζητήσω την αλήθεια και να αλλάξω τον εαυτό μου, δεν ήταν ακόμη πολύ αργά. Είχα ακόμα μια ευκαιρία ν’ αλλάξω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και να σωθώ. Μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, η κατάσταση αρνητικότητας και παρανόησης που είχα αντιστράφηκε.

Αργότερα, διάβασα άλλο ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού που μου έδωσε κάποια κατανόηση για το έργο της κρίσης του Θεού. Ο Θεός λέει: «Σήμερα, ο Θεός σάς κρίνει, σας παιδεύει και σας καταδικάζει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο σκοπός της καταδίκης σου είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Σε καταδικάζει, σε καταριέται, σε κρίνει και σε παιδεύει ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ώστε να μπορέσει να αλλάξει η διάθεσή σου και, επιπλέον, ώστε να μπορέσεις να μάθεις την αξία σου και να δεις ότι όλες οι ενέργειες του Θεού είναι δίκαιες και γίνονται σύμφωνα με τη διάθεσή Του και τις απαιτήσεις του έργου Του, ότι εργάζεται σύμφωνα με το σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου και ότι είναι ο δίκαιος Θεός που αγαπά, σώζει, κρίνει και παιδεύει τον άνθρωπο. Εάν γνωρίζεις μόνο ότι έχεις χαμηλό κύρος και ότι είσαι διεφθαρμένος και ανυπάκουος, αλλά δεν γνωρίζεις ότι ο Θεός επιθυμεί να διασαφηνίσει τη σωτηρία Του μέσω της κρίσης και της παίδευσης που επιτελεί μέσα σου σήμερα, τότε δεν έχεις κανέναν τρόπο να αποκτήσεις εμπειρία, πόσο μάλλον δε, είσαι ικανός να συνεχίσεις προς τα εμπρός. Ο Θεός δεν έχει έλθει για να σκοτώσει ή να καταστρέψει, αλλά για να κρίνει, να καταραστεί, να παιδέψει και να σώσει. Έως ότου φτάσει στο τέλος του το σχέδιο διαχείρισής Του που αριθμεί 6.000 έτη —προτού Εκείνος αποκαλύψει την έκβαση κάθε κατηγορίας ανθρώπου— το έργο του Θεού επί γης θα γίνεται για χάρη της σωτηρίας· ο αποκλειστικός σκοπός του είναι να ολοκληρωθούν —διεξοδικά— όσοι Τον αγαπούν και να υποταχθούν στο κράτος Του. Όπως κι αν σώζει ο Θεός τους ανθρώπους, όλα γίνονται κάνοντάς τους να απελευθερωθούν από την παλιά σατανική τους φύση· δηλαδή, τους σώζει κάνοντάς τους να αναζητήσουν τη ζωή. Αν δεν το κάνουν, τότε δεν θα έχουν τρόπο να δεχτούν τη σωτηρία του Θεού. Η σωτηρία είναι το έργο του ίδιου του Θεού και η αναζήτηση της ζωής είναι κάτι που πρέπει να αναλάβει ο άνθρωπος προκειμένου να αποδεχτεί τη σωτηρία. Στα μάτια του ανθρώπου, η σωτηρία είναι η αγάπη του Θεού, και η αγάπη του Θεού δεν μπορεί να είναι παίδευση, κρίση και κατάρες· η σωτηρία πρέπει να περιέχει αγάπη, συμπόνια και, επιπλέον, λόγια παρηγοριάς και απεριόριστες ευλογίες που παραχωρεί ο Θεός. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι όταν ο Θεός σώζει τον άνθρωπο, το κάνει συγκινώντας τον με τις ευλογίες και τη χάρη Του, έτσι ώστε να μπορέσει να δώσει την καρδιά του στον Θεό. Τουτέστιν, το γεγονός ότι συγκινεί τον άνθρωπο αποτελεί τη σωτηρία του από Εκείνον. Αυτού του είδους η σωτηρία επιτελείται μέσω του κλεισίματος μιας συμφωνίας. Μόνο όταν ο Θεός τούς προσφέρει τα εκατονταπλάσια, θα υποταχθούν οι άνθρωποι ενώπιον του ονόματος του Θεού και θα προσπαθούν να τα πηγαίνουν καλά για χάρη Του και να Του φέρνουν δόξα. Αυτή δεν είναι η πρόθεση του Θεού για την ανθρωπότητα. Ο Θεός έχει έλθει να εργαστεί στη γη για να σώσει τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα· δεν υπάρχει αναλήθεια σε αυτό. Αν υπήρχε, τότε σίγουρα δεν θα είχε έλθει να επιτελέσει το έργο Του αυτοπροσώπως. Στο παρελθόν, τα μέσα της σωτηρίας Του περιλάμβαναν την επίδειξη υπέρτατης αγάπης και συμπόνιας, σε βαθμό που Εκείνος έδωσε όλο Του το Είναι στον Σατανά σε αντάλλαγμα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το παρόν δεν μοιάζει καθόλου με το παρελθόν: Η σωτηρία που σας παραχωρείται σήμερα λαμβάνει χώρα κατά τις έσχατες ημέρες, κατά τη διάρκεια της ταξινόμησης του καθενός ανά είδος· τα μέσα της σωτηρίας σας δεν είναι η αγάπη ή η συμπόνια, αλλά η παίδευση και η κρίση, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να σωθεί πιο επισταμένως. Έτσι, όλα όσα λαμβάνετε είναι παίδευση, κρίση και ανηλεή πάταξη, αλλά να γνωρίζετε το εξής: Σε αυτήν την άσπλαχνη πάταξη δεν υπάρχει η παραμικρή τιμωρία. Όσο σκληρά κι αν είναι τα λόγια Μου, αυτά που σας πλήττουν δεν είναι παρά μερικά λόγια που ίσως σας φαίνονται εντελώς άσπλαχνα και, όσο οργισμένος κι αν είμαι, αυτά που πέφτουν πάνω σας σαν βροχή είναι και πάλι λόγια διδασκαλίας, και δεν θέλω να σας βλάψω ούτε να σας θανατώσω. Δεν αποτελούν όλα αυτά γεγονός; Να ξέρετε ότι, τη σήμερον ημέρα, είτε πρόκειται για δίκαιη κρίση είτε για άσπλαχνο εξευγενισμό και παίδεμα, όλα γίνονται για χάρη της σωτηρίας. Σήμερα, είτε ταξινομηθεί ο καθένας ανά είδος είτε αποκαλυφθούν οι κατηγορίες του ανθρώπου, ο σκοπός όλων των λόγων και όλου του έργου του Θεού είναι η σωτηρία εκείνων που αγαπούν αληθινά τον Θεό. Η δίκαιη κρίση γίνεται για τον εξαγνισμό του ανθρώπου και ο άσπλαχνος εξευγενισμός γίνεται για την κάθαρσή του· τα σκληρά λόγια ή η σκληρή συμμόρφωση γίνονται αμφότερα με σκοπό τον εξαγνισμό και για χάρη της σωτηρίας» («Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, αντιλήφθηκα ότι δεν είχα καταλάβει το έργο της κρίσης του Θεού. Όταν αποδέχτηκα το έργο του Θεού στην αρχή, το έκανα περισσότερο για να απολαύσω την αγάπη του Θεού και το έλεός Του, καθώς και τη φώτιση και τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος. Μου αρκούσε που έχαιρα της χάρης του Θεού. Ένιωθα σαν μωρό στα χέρια του Θεού, αποδέκτης της λατρείας Του, ότι ήμουν ξεχωριστός και τέλειος, και ότι δεν θα έπρεπε να κριθώ τόσο αυστηρά απ’ τον Θεό. Έτσι, όταν τα αυστηρά λόγια του Θεού εξέθεσαν τη διαφθορά μου και τη διάθεση αντίχριστου που είχα, περίμενα πως ο Θεός θα με απέκλειε. Στην πραγματικότητα, δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού. Οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί υπερβολικά από τον Σατανά και μόνο η αυστηρή κρίση και παίδευση του Θεού θα μπορούσαν να αλλάξουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων και να μας σώσουν πλήρως από την κυριαρχία του Σατανά. Είχα διαφθαρεί τόσο βαθιά από τον Σατανά, ήμουν τόσο αλαζόνας και αυτάρεσκος, που χρειαζόμουν την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού για ν’ αφυπνιστώ. Μόνο με αυτού του είδους το έργο, κατάφερα να δω την άσχημη όψη της διαφθοράς μου απ’ τον Σατανά. Μόνο τότε κατάφερα να μισήσω τον εαυτό μου και να απαρνηθώ τον Σατανά. Χωρίς αυτό, θα περνιόμουν ακόμα για τέλειος και αγαπημένος του Θεού, και δεν θα στρεφόμουν ποτέ στην αναζήτηση της αλήθειας ούτε στην αυτοκριτική. Θα συνέχιζα να βαδίζω στο λανθασμένο μονοπάτι των αντίχριστων ώσπου να πέθαινα. Παρά την πίστη μου, δεν ήθελα να υποφέρω καθόλου. Ήθελα να με παραχαϊδεύει ο Θεός, να απολαμβάνω πάντα τη χάρη και το έλεος του Θεού σαν μωρό. Πώς θα μπορούσα ποτέ να εξαγνιστώ έτσι απ’ τον Θεό; Η άγνοια και ο εγωισμός μου με έκαναν να παρερμηνεύσω τον Θεό, να απομακρυνθώ από Αυτόν και να Τον προδώσω. Δεν μπορούσα να δω ότι πίσω από το έργο της κρίσης Του βρισκόταν η αγάπη και η σωτηρία Του. Είχα πληρώσει βαρύ τίμημα για την άγνοια και τον εγωισμό μου. Όταν συνειδητοποίησα τη σημασία του έργου της κρίσης και της παίδευσης του Θεού, ακολούθησα ξανά με σιγουριά τον Θεό και βίωσα το έργο Του. Κατάλαβα πως άσχετα με το αν το έργο του Θεού συμμορφωνόταν με τις δικές μου αντιλήψεις, όλα έγιναν για να εξαγνιστώ και ν’ αλλάξω τη διεφθαρμένη μου διάθεση και για να σωθώ πλήρως από την κυριαρχία του Σατανά. Η κρίση και η παίδευση του Θεού είναι ο καλύτερος τρόπος για να σώζει Εκείνος τον άνθρωπο.

Μετά απ’ αυτό, διάβασα περισσότερα λόγια του Θεού και κατάλαβα τις απαιτήσεις του Θεού. Ο Θεός ήθελε να είμαι αληθινό δημιούργημα, ν’ αποδεχτώ την κυριαρχία και την πρόνοιά Του, να εκπληρώσω το καθήκον μου, να καταφέρω να Τον γνωρίσω και να μαρτυρήσω περί Αυτού. Στην ουσία, είχα το ίδιο κύρος με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Ο Θεός μού είχε δώσει κάποια χαρίσματα και ταλέντα ή την ευκαιρία να υπηρετήσω ως επικεφαλής, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως είχα μεγαλύτερο κύρος από τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Παρέμενα ένα δημιουργημένο ον και παρέμενα ένα διεφθαρμένο άτομο που χρειαζόταν τη σωτηρία του Θεού. Αυτά τα χαρίσματα και τα ταλέντα δόθηκαν από τον Θεό, κι άρα δεν έπρεπε να επιδεικνύομαι. Έπρεπε να είχα επικεντρωθεί στην προσπάθειά μου να εκτελώ καλά το καθήκον μου ώστε να ικανοποιώ τον Θεό. Μόλις τα αντιλήφθηκα αυτά, είχα ένα μονοπάτι άσκησης κι ένιωσα ένα αίσθημα ανακούφισης. Ήθελα τώρα να σπεύσω στην εκκλησία ώστε να συνεχίσω τα καθήκοντά μου. Αυτή τη φορά, ήμουν πιο αποφασισμένος ν’ ακολουθήσω τον Θεό και να εκτελέσω το καθήκον μου. Έσβησα ό,τι ήταν άσχετο με την πίστη στον Θεό απ’ τον υπολογιστή και το τηλέφωνό μου, θέλοντας να παραμερίσω όλα τα άλλα και να Τον ακολουθήσω. Λίγες μέρες μετά, γύρισα στην εκκλησία και συνέχισα να κηρύττω το ευαγγέλιο. Ήμουν τόσο ευγνώμων στον Θεό. Στα καθήκοντά μου, συνεργαζόμουν συνειδητά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Σε κάθε πρόβλημα, ζητούσα την άποψη και τις προτάσεις των αδελφών μου και ζητούσα τη συμμετοχή τους. Δεν χρειαζόταν να έχω πια τον τελευταίο λόγο και δεν τους επέβαλλα πλέον τις απόψεις μου. Αντιθέτως, μιλούσα αναλυτικά για διάφορα πράγματα και τα συζητούσα με όλους. Δεν ήθελα πλέον να επιδεικνύομαι για να τους κάνω να με θαυμάζουν ούτε προσπαθούσα να τους ελέγχω. Δεν ήθελα πια εξουσία. Αντ’ αυτού, έμαθα ν’ αναζητώ τις αρχές της αλήθειας με τους αδελφούς και τις αδελφές. Κάνοντας αυτά πράξη, ένιωθα πολύ πιο ήρεμος, κάτι που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ πριν.

Από αυτήν την εμπειρία και έπειτα, έχω αποκτήσει κάποια κατανόηση σχετικά με τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου. Έχω επίσης κερδίσει κάποιες γνώσεις σχετικά με το έργο του Θεού και το θέλημά Του να σώσει την ανθρωπότητα, καθώς και μεγαλύτερη πίστη. Πιστεύω αλήθεια ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού δεν είναι θέμα καταδίκης και καταστροφής, αλλά μάλλον είναι η αγάπη και η σωτηρία Του. Ακριβώς, όπως λέει και ο λόγος του Θεού, «Η παίδευση και η κρίση του Θεού είναι το φως, είναι το φως της σωτηρίας του ανθρώπου, και ότι δεν υπάρχει καλύτερη ευλογία, χάρη ή προστασία για τον άνθρωπο» («Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Δόξα τω Θεώ!