Από τον Λινγκγού, Ιαπωνία

Γεννήθηκα τη δεκαετία του ογδόντα, παιδί μιας συνηθισμένης αγροτικής οικογένειας. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν αδύναμος και φιλάσθενος από τότε που ήταν μικρός. Ο πατέρας μου τραυματίστηκε σε ένα ατύχημα όταν ήμουν 10 ετών· έμεινε εντελώς παράλυτος δύο χρόνια μετά. Η οικογένειά μας ήταν εξαρχής φτωχή, και επωμιστήκαμε βαρύ χρέος για την ιατρική περίθαλψη του πατέρα μου. Οι φίλοι και οι συγγενείς μας δεν ήθελαν να μας δανείσουν χρήματα γιατί φοβούνταν ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ξεπληρώσουμε το χρέος, κι έτσι, μην έχοντας άλλη επιλογή, αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σχολείο στα 16 μου για να πάω να βρω δουλειά αλλού. Αργά τη νύχτα, μέσα στην απόλυτη ησυχία, συχνά σκεφτόμουν: «Όταν ήμασταν όλοι μικροί, οι συνομήλικοί μου ήταν ελεύθεροι να παίζουν μετά το σχολείο, ενώ εγώ έπρεπε να πάω στα χωράφια για να κάνω αγροτικές εργασίες· τώρα που όλοι μεγαλώσαμε, αυτοί εξακολουθούν να φοιτούν στο σχολείο, και συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά μπροστά στους γονείς τους, ενώ εγώ πρέπει να αρχίσω να εργάζομαι σε τόσο μικρή ηλικία και να υποφέρω κάθε είδους κακουχίες για να στηρίξω την οικογένειά μου». Εκείνη την εποχή, κατηγορούσα τους γονείς μου αρχικά γιατί με γέννησαν, αναρωτιόμουν γιατί είχα έρθει σε αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να υποφέρω και να μοχθώ. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να αποδεχτώ αυτήν την πραγματικότητα. Εκείνη την εποχή, η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να δουλεύω σκληρά και να κερδίζω χρήματα έτσι ώστε οι γονείς μου να μπορούν να ζουν άνετα και να μην τους υποτιμούν πια οι άλλοι.

Ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα ιδιόκτητο εργοστάσιο κραμάτων αλουμινίου. Εφόσον ήμουν ανήλικος εργάτης, το αφεντικό πάντα με φρόντιζε καλά όσον αφορά τη σίτιση και τη διαμονή μου. Μετά από έναν χρόνο, άρχισα να αισθάνομαι ότι ο μισθός μου ήταν πολύ χαμηλός, γι’ αυτό αποφάσισα να πάω να εργαστώ σε ένα εργοστάσιο επίπλων, κάνοντας εργασίες ψεκασμού με λάκα που οι άλλοι δεν ήθελαν να κάνουν. Εκείνη την εποχή, έκανα οποιαδήποτε δουλειά, αν μπορούσα να κερδίσω περισσότερα χρήματα, εφόσον δεν ήταν παράνομη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο μόνος μου στόχος ήταν να πλουτίσω, έτσι ώστε να μη χρειαζόταν ποτέ να ξαναζήσω στη φτώχεια. Κάποια στιγμή αργότερα, ένας από τους συγγενείς μου με έβαλε σε μια εταιρεία που είχε ευκαιρίες εργασίας εκτός χώρας και, προς έκπληξή μου, λίγα χρόνια αργότερα πήγα πραγματικά στο εξωτερικό.

Την άνοιξη του 2012, ακριβώς όπως ήλπιζα, ήρθα στην Ιαπωνία και ξεκίνησα τη νέα μου ζωή. Απασχολήθηκα στη ναυπηγική βιομηχανία και υπέγραψα τριετή σύμβαση με την εταιρεία. Όταν άρχισα να δουλεύω, δεν ήξερα να μαγειρεύω, οπότε για έναν μήνα έτρωγα μόνο στιγμιαία ζυμαρικά μέχρι που άρχισα να νιώθω ότι θα έκανα εμετό κάθε φορά που τα έτρωγα, κι αναγκάστηκα να μάθω να μαγειρεύω. Δεν έχω ιδέα πόσες μέρες έτρωγα μισομαγειρεμένο ρύζι. Ήμαστε ξένοι στην Ιαπωνία, οπότε αναπόφευκτα οι τοπικοί εργοδότες μάς αντιμετώπιζαν κάπως άδικα. Μας έβαζαν να κάνουμε πολλές βρόμικες, κουραστικές και επικίνδυνες εργασίες. Ιδιαίτερα όταν ψέκαζα τη λάκα, φοβόμουν πολύ, γιατί αν το αέριο ερχόταν σε επαφή με κάποια σπίθα θα αναφλεγόταν, και αν αφαιριόμουν για μια στιγμή, θα μπορούσε να κινδυνεύσει η ζωή μου. Εντούτοις, ανεξάρτητα από το αν υπέφερα στη ζωή μου ή κινδύνευα στη δουλειά μου, κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι θα έβγαζα περισσότερα χρήματα για να στείλω στην οικογένειά μου, καθώς και ότι θα μπορούσα να αγοράσω αυτοκίνητο και σπίτι, αφού επέστρεφα στην Κίνα για να μπορώ να είμαι ανώτερος από άλλους, και δεν θα ζούσα πλέον στη φτώχεια, ούτε θα με περιφρονούσαν οι άλλοι, ένιωθα ότι τα βάσανά μου εκείνη την εποχή δεν ήταν στην πραγματικότητα πολύ μεγάλα. Τρία χρόνια της ζωής μου πέρασαν σαν αστραπή, δουλεύοντας εκεί. Όταν κόντευε να λήξει η άδεια παραμονής μου, έμαθα ότι η εταιρεία ακολουθούσε πολιτική ανανέωσης των συμβάσεων· προκειμένου να κερδίσω περισσότερα χρήματα, αποφάσισα να το κάνω, και να συνεχίσω να εργάζομαι στην Ιαπωνία. Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα ήταν ότι πολύ σύντομα μετά την ανανέωση της σύμβασής μου γνώρισα το ευαγγέλιο της βασιλείας του Παντοδύναμου Θεού.

Τον Σεπτέμβριο του 2015, μια φίλη που είχα γνωρίσει στην Ιαπωνία μού είπε για το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Όταν άρχισε να μου μιλάει για πράγματα που είχαν να κάνουν με την πίστη, δεν ενδιαφέρθηκα καθόλου, θεωρώντας ότι ήταν απλώς κάποια πεποίθηση. Θεωρούσα ότι η πίστη στον Θεό δεν θα άλλαζε τη μοίρα μου. Μετά από λίγο, μοιράστηκα την άποψή μου με τη φίλη μου και τη ρώτησα: «Μπορεί η πίστη στον Θεό να αλλάξει τη μοίρα μου; Είμαι απλώς ένας άτυχος άνθρωπος, έχω υποφέρει τόσο πολύ από τότε που ήμουν μικρός. Αν είχα χρήματα δεν θα υπέφερα πια. Νομίζω ότι το πιο πραγματικό για μένα αυτήν τη στιγμή είναι να κερδίσω περισσότερα χρήματα. Κατά την προσωπική μου άποψη, η πίστη στον Θεό είναι κάτι μακρινό». Σε απάντηση, η φίλη μου μου διάβασε ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Πού θα πας κάθε μέρα, τι θα κάνεις, ποιον ή τι θα συναντήσεις, τι θα πεις, τι θα σου συμβεί —μπορεί να προβλεφθεί τίποτε απ’ αυτά; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν όλα αυτά τα περιστατικά, πόσο μάλλον να ελέγξουν πώς θα εξελιχθούν αυτές οι καταστάσεις. Στη ζωή, τα απρόβλεπτα αυτά γεγονότα συμβαίνουν όλη την ώρα· αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Τα καθημερινά αυτά σκαμπανεβάσματα και οι τρόποι που ξεδιπλώνονται ή τα μοτίβα που ακολουθούν, αποτελούν, για την ανθρωπότητα, συνεχείς υπενθυμίσεις πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και πως η διαδικασία κατά την οποία συμβαίνει το καθετί, η αναπόφευκτη φύση του κάθε γεγονότος, δεν μπορούν να μεταβληθούν από την ανθρώπινη θέληση. Κάθε συμβάν μεταφέρει μια νουθεσία από τον Δημιουργό στην ανθρωπότητα, ενώ στέλνει επίσης το μήνυμα πως τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να ελέγξουν την ίδια τους τη μοίρα. Κάθε γεγονός αποτελεί ανταπάντηση στην τρελή και άκαρπη φιλοδοξία και επιθυμία της ανθρωπότητας να πάρει τη μοίρα της στα ίδια της τα χέρια. […] Από τα καθημερινά αυτά σκαμπανεβάσματα έως τη μοίρα ολόκληρων ανθρωπίνων ζωών, δεν υπάρχει τίποτα που να μην αποκαλύπτει τα σχέδια και την κυριαρχία του Δημιουργού· δεν υπάρχει τίποτα που να μη στέλνει το μήνυμα πως “η εξουσία του Δημιουργού είναι κάτι που δεν υπερβαίνεται”, που δεν μεταφέρει αυτήν την αιώνια αλήθεια πως “η εξουσία του Δημιουργού είναι υπέρτατη”» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Αυτά τα λόγια μου φάνηκαν πολύ λογικά, και δεν θα μπορούσα παρά να πιστέψω ότι η δυνατότητα ανανέωσης της σύμβασής μου φαινόταν σαν να είχε κανονιστεί από τον Ουρανό. Σκέφτηκα, επίσης, την οικογένεια όπου γεννήθηκα, τη ζωή μου με την οικογένειά μου και όλα όσα είχαν συμβεί γύρω μου —όλα ήταν πέρα από τον έλεγχό μου και δεν μπορούσα να τα προβλέψω. Είχα την αίσθηση ότι κάπου εκεί έξω, ένας Κυρίαρχος Κυβερνήτης είχε τον έλεγχο.

Η φίλη μου τότε με έβαλε να διαβάσω ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού στο «Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται», το οποίο αναφέρει έξι φάσεις, τις οποίες πρέπει κανείς να περάσει στη ζωή. Η πρώτη φάση είναι η γέννηση· η δεύτερη φάση είναι η ενηλικίωση· η τρίτη φάση είναι η ανεξαρτησία· η τέταρτη φάση είναι ο γάμος· η πέμπτη φάση είναι οι απόγονοι· η έκτη φάση είναι ο θάνατος. Έμεινα έκπληκτος αφού διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι ο Θεός είχε μιλήσει με τόση σαφήνεια για τη μοίρα του ανθρώπου καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Όμως, τα γεγονότα είναι πράγματι όπως Αυτός τα περιγράφει. Ένας άνθρωπος δεν επιλέγει επ’ ουδενί σε ποια οικογένεια θα γεννηθεί ούτε και μπορεί να επιλέξει τι είδους γονείς θα έχει. Αφού μεγαλώσει, το είδος του συζύγου που έχει, επίσης δεν εξαρτάται από τον ίδιο. Όσο περισσότερο τα συλλογιζόμουν, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι αυτά τα λόγια ήταν πολύ πρακτικά, και τότε άρχισα να πιστεύω μέσα μου τι είχε πει ο Παντοδύναμος Θεός: ότι η μοίρα δεν είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει κανείς μόνος του. Κατόπιν τούτου, άρχισα να ενδιαφέρομαι ολοένα και περισσότερο για την πίστη· πίστεψα ότι ο Θεός υπάρχει και ότι η μοίρα ενός ατόμου δεν είναι υπό τον έλεγχό του. Όμως, επειδή δεν ήξερα πολλά για τον Θεό, ένιωθα ότι ήταν πολύ μακριά μου. Ωστόσο, μέσα από μια εμπειρία λίγο αργότερα, πραγματικά ένιωσα ότι ο Θεός είναι δίπλα μου, με προσέχει και με προστατεύει.

Έβρεχε εκείνη την ημέρα, και έφτασα στη δουλειά στην ώρα μου ως συνήθως. Λίγο πριν τις 10:00 το πρωί, δούλευα στον χώρο εργασίας μου όταν ξαφνικά άκουσα έναν κρότο. Κάτι, δεν ήξερα τι, είχε πέσει με δύναμη στο έδαφος, και με έκανε να παγώσω από τον φόβο. Όταν γύρισα το κεφάλι μου να κοιτάξω, αυτό που είδα με εξέπληξε —ήταν ένας μακρύς σιδερένιος σωλήνας με διάμετρο περίπου 40 εκατοστών και μήκος περίπου 4 μέτρων, που ζύγιζε περίπου μισό τόνο. Είχε πέσει από έναν γερανό. Είχε πέσει με δύναμη στο έδαφος από πίσω μου, λιγότερο από μισό μέτρο από το σημείο όπου στεκόμουν. Τρόμαξα τόσο εκείνη τη στιγμή που είχα μείνει άναυδος, και μου πήρε λίγο χρόνο για να συνέλθω από το σοκ. Μέσα μου φώναζα ασταμάτητα: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου! Χωρίς να με προσέχεις και να με προστατεύεις Εσύ, ο σιδερένιος σωλήνας θα είχε πέσει κατευθείαν πάνω μου, και η ασήμαντη ζωή μου θα είχε τελειώσει».

Αφού σχόλασα από τη δουλειά, είπα στους αδελφούς και τις αδελφές τι είχε συμβεί εκείνη την ημέρα, και συναναστράφηκαν ότι ήταν η προστασία του Θεού. Επιπλέον, μου διάβασαν τα εξής λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Κατά τη μακρά διάρκεια της ανθρώπινης ζωής, σχεδόν ο καθένας έχει έρθει αντιμέτωπος με πολλές επικίνδυνες καταστάσεις και έχει αντιμετωπίσει πολλούς πειρασμούς. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Σατανάς στέκεται δίπλα σου, το βλέμμα του είναι συνεχώς καρφωμένο επάνω σου. Όταν δέχεσαι τα χτυπήματα της μοίρας, ο Σατανάς πανηγυρίζει· όταν σε βρίσκουν συμφορές, όταν τίποτα δεν σου πάει καλά, και όταν πιάνεσαι στον ιστό του, ο Σατανάς τα απολαμβάνει πάρα πολύ αυτά τα πράγματα. Όσο για το τι κάνει τώρα ο Θεός, σε προστατεύει κάθε στιγμή που περνά, κατευθύνοντάς σε μακριά από τις αλλεπάλληλες κακοτυχίες και συμφορές. Γι’ αυτό λέω πως ό,τι έχει ο άνθρωπος —ειρήνη και χαρά, ευλογίες και προσωπική ασφάλεια— είναι, στην ουσία, όλα υπό τον έλεγχο του Θεού· Εκείνος καθοδηγεί και αποφασίζει τη μοίρα όλων των ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι ζουν καθημερινά στα δίχτυα του Σατανά και μπορεί να αντιμετωπίζουν κάθε λογής επικίνδυνους πειρασμούς από τον Σατανά ανά πάσα στιγμή. Μπορεί να τους βρουν καταστροφές, συμφορές και πολλά άλλα που δεν πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Χωρίς τον Θεό να τους προσέχει και να τους προστατεύει, ο Σατανάς θα είχε καταβροχθίσει τους ανθρώπους εδώ και πολύ καιρό. Καθώς σκεφτόμουν τον κίνδυνο που αντιμετώπισα στη δική μου δουλειά, όταν ένας σιδερένιος σωλήνας που ζύγιζε σχεδόν μισό τόνο έπεσε στο έδαφος μόλις μισό μέτρο από μένα, ήξερα ότι δεν ήμουν απλώς τυχερός. Αντιθέτως, ο Θεός που με πρόσεχε και με προστάτευε μου επέτρεψε να αποφύγω αυτήν τη σφαίρα. Δεν ξέρω πόσες φορές με έχει ωφελήσει ο Θεός που με προσέχει και με προστατεύει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ακόμα και έτσι, δεν κατανόησα ούτε προσκύνησα ποτέ τον Θεό· πραγματικά δεν είχα συνείδηση. Από εκείνη τη στιγμή, κατάφερα να κατανοήσω καλύτερα τη χάρη της σωτηρίας του Θεού. Το γεγονός ότι ήμουν ακόμα ζωντανός οφειλόταν εξ ολοκλήρου στο στοργικό χέρι του Θεού που με προστάτευε. Ευχαρίστησα τον Θεό μέσα από την καρδιά μου. Επιπλέον, αποφάσισα ότι από δω και πέρα θα έκανα ό,τι μπορούσα για να ακολουθήσω τον Θεό. Στις μέρες που ακολούθησαν, παρευρισκόμουν συχνά σε συναθροίσεις, διάβαζα τα λόγια του Θεού, συναναστρεφόμουν και μοιραζόμουν εμπειρίες και την κατανόηση των λόγων του Θεού, και έψελνα ύμνους προς αίνο του Θεού με αδελφούς και αδελφές. Ένιωθα ελεύθερος και ξαλαφρωμένος μέσα μου. Εμείς, οι αδελφοί και αδελφές, βοηθούσαμε και υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον στην πνευματική μας ζωή. Κανένας από αυτούς δεν με υποτιμούσε, ούτε υπήρξε κάποιος που περιφρονούσε τους φτωχούς και καλόπιανε τους πλούσιους —ένιωσα ότι μπορούσα να ζήσω με αξιοπρέπεια. Ζώντας σε αυτόν τον μεγάλο, ζεστό και ευτυχισμένο οίκο της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού, η ζωή μου σταδιακά άλλαξε. Δεν ένιωθα πλέον το άγχος, την οδύνη και το κενό που ένιωθα στο παρελθόν. Ποτέ πριν δεν είχαν νιώσει τόσο ευτυχισμένος και γεμάτος.

Μια μέρα, κάτι κακό συνέβη σε έναν μόνιμο υπάλληλο στην εταιρεία μας· ήταν Ιάπωνας και είχε εργαστεί στην εταιρεία πάνω από μια δεκαετία. Ήταν πολύ δυνατός τόσο σε θέματα ασφάλειας όσο και στους πιο τεχνικούς τομείς, αλλά εκείνη τη μέρα στη βάρδια του οδηγούσε ένα ανυψωτικό φορτηγό και έκανε κάποιες εργασίες είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος. Καθώς το χειριζόταν, το υγροποιημένο αέριο του φορτηγού άρχισε να διαρρέει ως αποτέλεσμα της απροσεξίας του. Ένας άλλος εργάτης έκανε μια συγκόλληση αιωρούμενος στον αέρα ακριβώς από πάνω του. Μια σπίθα έπεσε επάνω στα ρούχα του, ήρθε σε επαφή με τη διαρροή αερίου κι όλο μεμιάς, ξέσπασε μια τεράστια πυρκαγιά. Όλοι μας, μέναμε και κοιτάζαμε, καθώς ο μόνιμος συνάδελφός μας είχε τυλιχτεί στις φλόγες, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα απολύτως. Δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να πάει κανείς να τον σώσει, και μέσα σε λίγα λεπτά, είχε καεί ζωντανός. Πολλοί που είδαν να συμβαίνει αυτή η τραγωδία στενοχωρήθηκαν πολύ, και κατέληξαν να συνειδητοποιήσουν το εξής για τη ζωή: Για ποιον λόγο, τελικά, ζουν οι άνθρωποι; Λόγω του ότι αυτό το γεγονός συνέβη ακριβώς δίπλα μου, συνειδητοποίησα πραγματικά ότι αν κάποιος απομακρυνθεί από τον Θεό και δεν έχει τον Θεό να τον προσέχει και να τον προστατεύει, τότε η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή. Αντιμέτωπη με κάθε είδους καταστροφή, η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο εύθραυστη, ανίκανη να αντέξει το παραμικρό χτύπημα. Ένιωθα, επίσης, βαθιά μέσα μου ότι ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλες είναι οι δεξιότητες ενός ατόμου ή πόσα χρήματα έχει, δεν έχει κανέναν έλεγχο επί της ίδιας της μοίρας του ούτε είναι σε θέση να σωθεί από τις καταστροφές και τον θάνατο.

Λίγο αργότερα, διάβασα το εξής χωρίο των λόγων του Θεού: «Χάρη στην κυριαρχία και το πεπρωμένο από τον Δημιουργό, μια μοναχική ψυχή που ξεκίνησε με τίποτα στο όνομά της, αποκτά γονείς και οικογένεια, την ευκαιρία να γίνει μέλος της ανθρώπινης φυλής, την ευκαιρία να δοκιμάσει την ανθρώπινη ζωή και να δει τον κόσμο. Η ψυχή αυτή αποκτά, επίσης, την ευκαιρία να δοκιμάσει την κυριαρχία του Δημιουργού, να γνωρίσει την εξοχότητα της δημιουργίας του Δημιουργού και, το κυριότερο, να γνωρίσει και να υπαχθεί στην εξουσία του Δημιουργού. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκμεταλλεύονται αυτή τη σπάνια και φευγαλέα ευκαιρία. Ο άνθρωπος εξαντλεί την ενέργεια μιας ζωής στη μάχη του ενάντια στη μοίρα, σπαταλάει όλο του τον χρόνο στο να τρέχει πέρα-δώθε προσπαθώντας να ταΐσει την οικογένειά του και στο να πηγαινοέρχεται μεταξύ πλούτου και κύρους. Τα πράγματα που εκτιμούν περισσότερο οι άνθρωποι είναι η οικογένεια, τα χρήματα και η δόξα, και τα θεωρούν αυτά ως τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή. Όλοι οι άνθρωποι παραπονιούνται για τη μοίρα τους, όμως εξακολουθούν να παραχώνουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τα ζητήματα που είναι πιο επιτακτικό να εξετάσουν και να κατανοήσουν: γιατί ζει ο άνθρωπος, πώς πρέπει να ζει ο άνθρωπος, ποια είναι η αξία και το νόημα της ζωής. Περνούν όλη τη ζωή τους, όσο κι αν κρατάει, απλώς τρέχοντας ασταμάτητα αναζητώντας δόξα και πλούτη, μέχρι που τους αφήνει η νιότη τους και που γκριζάρουν και γεμίζουν ρυτίδες. Ζουν μ’ αυτόν τον τρόπο μέχρι που βλέπουν πως η δόξα και τα πλούτη δεν μπορούν να σταματήσουν την κατρακύλα τους προς τα γηρατειά, πως τα χρήματα δεν μπορούν να γεμίσουν το κενό της καρδιάς, ότι κανείς δεν εξαιρείται από τον νόμο της γέννησης, της γήρανσης, της αρρώστιας και του θανάτου, και πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτά που του επιφυλάσσει η μοίρα. Μόνο όταν υποχρεούνται να αντιμετωπίσουν την τελική καμπή της ζωής κατανοούν πραγματικά πως ακόμα κι αν κάποιος έχει πλούτη και πολλά περιουσιακά στοιχεία, ακόμα κι αν κάποιος είναι προνομιούχος και υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, και πάλι δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο και πρέπει να επιστρέψει στην αρχική του θέση: μια μοναχική ψυχή με τίποτα στο όνομά της» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Αφού διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα πολύ: Οι ψυχές των ανθρώπων προέρχονται από τον Θεό και έρχονται στον κόσμο εξαιτίας αυτών που έχει προκαθορίσει ο Θεός. Ακόμα κι έτσι, οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη θέλουν να πιστέψουν ή να προσκυνήσουν τον Θεό· δεν εκτιμούν αυτήν την ευκαιρία να βιώσουν προσωπικά την εξουσία του Δημιουργού. Αντ’ αυτού, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ζουν για το χρήμα, τη δόξα και τον έρωτα. Τρέχουν σαν τρελοί από εδώ και από εκεί για να ξεφύγουν από αυτά που έχουν ήδη διευθετηθεί γι’ αυτούς, αλλά τι μπορούν να κερδίσουν οι άνθρωποι αναζητώντας αυτά τα πράγματα; Όταν πλησιάζουν τον θάνατο, ποια από αυτά τα πράγματα —οι αγαπημένοι, η δόξα ή ο πλούτος— μπορούν να τους σώσουν; Δεν το καταδείκνυε αυτό με τον καλύτερο τρόπο ο θάνατος του συναδέλφου μου; Και όταν αναλογιζόμουν τα πράγματα που είχα επιδιώξει στο παρελθόν, δεν ήταν τα ίδια; Όταν ήρθα στο εξωτερικό για να δουλέψω, αναλάμβανα οποιαδήποτε δουλειά —βρόμικη, κουραστική ή επικίνδυνη— μόνο και μόνο για να κερδίσω περισσότερα χρήματα, να κερδίσω την υψηλή εκτίμηση των άλλων και να ξεφύγω από τη φτώχεια. Παρά την έντονη δυστυχία, ουδέποτε είχα σκεφτεί να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου. Απλώς συνέχιζα να βαδίζω με κόπο στον ίδιο δρόμο. Μέσα μου, δεν ήξερα αν υπήρχε Θεός ή αν η μοίρα του ανθρώπου ήταν στα χέρια του Θεού, αλλά στηριζόμουν μόνο στη δική μου σκληρή εργασία για να αλλάξω τη μοίρα μου. Προσπαθούσα να ξεφύγω από τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού για τη ζωή μου. Δεν ήμουν άραγε στο δρόμο της καταστροφής; Αν δεν με είχε σώσει ο Θεός, αν δεν με πρόσεχε και δεν με προστάτευε ο Θεός, φοβάμαι ότι ο Σατανάς θα είχε αρπάξει την ασήμαντη ζωή μου εδώ και πολύ καιρό. Τότε πώς θα μπορούσε η ζωή μου να είναι τόσο γεμάτη και ουσιαστική όσο τώρα; Εκείνη τη στιγμή, τελικά είδα ότι το νόημα της ζωής δεν είναι να αναζητάει κανείς πλούτο ή δόξα ούτε να προσπαθεί να βγει πρώτος από όλους, ώστε να τον θαυμάζουν, αλλά να έρθει υπό την παρουσία του Θεού και να αποδεχθεί τη σωτηρία Του. Μόνο μέσω της λατρείας και της υποταγής στον Θεό μπορούμε να απελευθερωθούμε από το κακό του Σατανά και να ζήσουμε γαλήνιοι κι ευτυχισμένοι. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι αυτό, τόσο πιο πολύ συγκινούμαι. Έχω δει ότι η ικανότητά μου να έχω πίστη είναι η ιδιαίτερη χάρη του Θεού προς εμένα. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με έσωσε!