Έφτιαχνα βίντεο στην εκκλησία. Κατά το έργο, ανακάλυψα πως η παραγωγή πιο δύσκολων πρότζεκτ απαιτούσε τεράστιες δαπάνες, καθώς τα εφέ σε κάθε καρέ έπρεπε να δοκιμάζονται και να τροποποιούνται επανειλημμένα, και υπήρχαν συχνές αποτυχίες. Μα σε πρότζεκτ που ήταν σχετικά απλά, απαιτούνταν λιγότερη προσπάθεια και το ποσοστό επιτυχίας ήταν μεγαλύτερο. Σκέφτηκα: «Τα δύσκολα πρότζεκτ έχουν υψηλές τεχνικές απαιτήσεις, πρέπει να αφιερώνω χρόνο να τα σκέφτομαι, να βρίσκω υλικό για να αναλύω και να μελετώ, και ο κύκλος παραγωγής είναι μεγάλος. Τα πιο απλά πρότζεκτ δεν είναι τόσο μεγάλος μπελάς, πρέπει να μάθω μόνο καλά απλές μεθόδους και δεξιότητες, και ο κύκλος παραγωγής είναι μικρότερος, πράγμα που σημαίνει πως μπορούν να ολοκληρωθούν πιο γρήγορα. Φαίνεται ότι η παραγωγή των απλούστερων θα με γλιτώσει από πολλούς μπελάδες». Έτσι, στα καθήκοντά μου, αξιολογούσα ποια πρότζεκτ ήταν δύσκολα και ποια ήταν απλά και μετά αποφάσιζα ποια θα αναλάβω. Μια φορά, διάλεξα να κάνω ένα απλό κι άφησα τα πολύπλοκα στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Βλέποντάς τους να τα δέχονται με προθυμία, ένιωσα κάπως ένοχη: Δεν έκανα πίσω όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες και δεν ήμουν απρόθυμη να δεχθώ την πρόκληση; Μα τότε σκέφτηκα: «Τα δύσκολα πρότζεκτ απαιτούν πολύ χρόνο και ενέργεια εκ μέρους μου, και πρέπει να καταβάλλω μεγάλη διανοητική προσπάθεια, πράγμα που είναι εξουθενωτικό, οπότε καλύτερα να επιλέγω τα πιο απλά». Κάποτε, αφού ολοκλήρωσα ένα πρότζεκτ, είδα πως υπήρχε περιθώριο βελτίωσης, μα δεν ήθελα να κοπιάσω υπερβολικά για να αλλάξω κάτι. Παρατήρησα πως οι αδελφοί και οι αδελφές μου δεν έβλεπαν κάποιο πρόβλημα όταν το έλεγξαν, κι έτσι δεν έκανα καμία αλλαγή και το παρέδωσα. Ενίοτε, όταν είχα προβλήματα με την παραγωγή βίντεο, ίσα που τα σκεφτόμουν στιγμιαία, κι έπειτα ρωτούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θεωρούσα πως έτσι όχι μόνο λυνόταν το πρόβλημα γρήγορα, μα και χωρίς να κουράζομαι, οπότε ήταν εύκολος τρόπος να ολοκληρώνω εργασίες. Μα όταν το έκανα αυτό, ένιωθα αυτοκατάκριση, διότι αυτά τα ζητήματα ήταν στην ουσία πολύ απλά, και θα μπορούσα να τα είχα λύσει με λίγη προσπάθεια. Όταν ρωτούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου, καθυστερούσα τα καθήκοντά τους, μα δεν έκανα αυτοκριτική. Συνεπώς, αυτό το είδος εξαπάτησης έγινε ο κανόνας σύμφωνα με τον οποίο εκτελούσα τα καθήκοντά μου.

Πέρα από το να φτιάχνω βίντεο, έπρεπε και να οδηγώ τους αδελφούς και τις αδελφές μου στη μελέτη και να βελτιώνω τις επαγγελματικές δεξιότητες όλων, άρα έπρεπε να δουλεύω περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως. Πέρα από τις επαγγελματικές δεξιότητες που έπρεπε να μάθω, έπρεπε να βρίσκω υλικό και να προετοιμάζω μαθήματα βάσει των αναγκών και των ελλείψεων των αδελφών μου. Όλο αυτό μού φαινόταν δύσκολο και κουραστικό. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι πώς να εξοικονομώ χρόνο και να μη νιώθω τόση κούραση. Αποφάσισα να στείλω το διδακτικό υλικό στους αδελφούς και τις αδελφές μου, ώστε να το παρακολουθήσουν μόνοι τους. Έτσι, δεν θα χρειαζόταν να αφιερώνω χρόνο και προσπάθεια στο να προετοιμάζω μαθήματα. Πίστευα πως δεν υπήρχε καλύτερη μέθοδος. Μετά από λίγο, οι αδελφοί και οι αδελφές μου είπαν πως το διδακτικό υλικό δεν έλυνε τα προβλήματά τους. Τότε, αισθάνθηκα κάπως άσχημα, κι αφού δεν είχα άλλη επιλογή, βρήκα κάποιο υλικό για να τους διδάξω με απλό τρόπο και σκέφτηκα πως αρκούσε που τους οργάνωσα όλους ως προς τη μελέτη. Πολύ σύντομα, η επικεφαλής της ομάδας μας είπε πως υπήρχαν προβλήματα σε ένα βίντεο που φτιάξαμε πρόσφατα, κι αυτό καθυστέρησε την πρόοδο του έργου μας. Όταν το άκουσα, δεν συλλογίστηκα ούτε προσπάθησα να κατανοήσω τον εαυτό μου, κι ένιωσα πως το καθήκον αυτό δεν απαιτούσε μόνο να υποφέρω και να πληρώνω τίμημα, μα και ευθύνη αν τα πράγματα πήγαιναν στραβά, ενώ υπήρχε πολύ έργο για ελάχιστο αποτέλεσμα. Έτσι, ήθελα αυτό το καθήκον ακόμα λιγότερο.

Μια μέρα, ήρθε να με βρει η επικεφαλής μου και με εξέθεσε που έκανα μόνο τα τυπικά και ήμουν πονηρή στα καθήκοντά μου, και είπε πως αν δεν άλλαζαν τα πράγματα, θα με έδιωχναν. Όταν άκουσα την επικεφαλής μου να το λέει αυτό, αν και παραδέχτηκα πως έκανα μόνο τα τυπικά στο καθήκον μου, δεν ένιωσα καθόλου μετάνοια. Καθώς σκεφτόμουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζα στο μέλλον, δεν ήθελα να εκτελώ άλλο πια αυτό το καθήκον. Ήθελα να το αλλάξω με κάποιο ευκολότερο καθήκον. Την επομένη, πήγα στην επικεφαλής μου και είπα: «Δεν είμαι ικανή γι’ αυτό το καθήκον. Θα ήθελα να αναλάβω κάποιο άλλο». Όταν το άκουσε αυτό, με αντιμετώπισε, λέγοντας: «Στ’ αλήθεια δεν μπορείς να εκτελέσεις αυτό το καθήκον; Έχεις πράγματι προσπαθήσει; Αποφεύγεις πάντα τη σκληρή δουλειά, κάνεις μόνο τα τυπικά, ενεργείς πονηρά κι έχεις κακή ανθρώπινη φύση. Βάσει αυτών των συμπεριφορών, δεν κάνεις γι’ αυτό». Όταν άκουσα τα λόγια της επικεφαλής μου, ένιωσα σαν να μου ξερίζωσαν την καρδιά. Στο στούντιο, έβλεπα όλους τους αδελφούς και τις αδελφές να καταπιάνονται με τα καθήκοντά τους, μα εγώ είχα απαλλαχθεί από τα δικά μου και τα είχα χάσει. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το πόσο στεναχωρημένη ήμουν. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα πράγματι να χάσω το καθήκον μου. Μα τότε σκέφτηκα: «Ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων. Η απομάκρυνσή μου συνιστά την έλευση της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Πρέπει να υπακούσω, να κάνω αυτοκριτική και να γνωρίσω τον εαυτό μου». Τις επόμενες ημέρες, στο μυαλό μου έπαιζε ξανά και ξανά η σκηνή της απομάκρυνσής μου από την επικεφαλής μου. Όταν σκεφτόμουν αυτά που είπε, ένιωθα δυστυχισμένη, ειδικά όταν είπε πως είχα κακή ανθρώπινη φύση. Δεν ήξερα πώς να κάνω αυτοκριτική ή να γνωρίσω τον εαυτό μου, έτσι, μες στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας Του να με οδηγήσει στο να κατανοήσω τον εαυτό μου.

Αργότερα, είδα κάποια λόγια του Θεού: «Το γεγονός ότι χειρίζεται τα πράγματα τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα οφείλεται σε κάτι που υπάρχει μέσα στη διεφθαρμένη διάθεση: πρόκειται για την ποταπότητα. Σε κάθε ζήτημα, λέει: “πάνω-κάτω σωστό είναι” και “στο περίπου”· είναι μια στάση που χαρακτηρίζεται από “ίσως”, “πιθανόν” και “τέσσερα στα πέντε”. Ενεργεί επιπόλαια, είναι ικανοποιημένος με το να κάνει το ελάχιστο και είναι ικανοποιημένος με το να τα κουτσοκαταφέρνει όπως μπορεί. Δεν βλέπει τον λόγο να πάρει τα πράγματα στα σοβαρά ή να πασχίσει να είναι ακριβής, πόσο μάλλον δε, να αναζητήσει τις αρχές της αλήθειας. Δεν πρόκειται για κάτι που υπάρχει εντός μιας διεφθαρμένης διάθεσης; Πρόκειται για μια εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Όχι. Το να ειπωθεί πως πρόκειται για αλαζονεία είναι σωστό και το να ειπωθεί πως είναι ακόλαστο είναι επίσης απόλυτα εύστοχο —αλλά η μόνη λέξη που μπορεί να το αποτυπώσει τέλεια είναι η εξής: “ποταπό”. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ποταπότητα μέσα τους, απλώς σε διαφορετικούς βαθμούς. Σε κάθε ζήτημα, επιθυμούν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερα, να δουν πόσο μπορούν να λουφάρουν, και σε όλα όσα κάνουν υπάρχει ένα ίχνος δόλου. Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα, εξοικονομούν χρόνο όταν μπορούν. Σκέφτονται από μέσα τους: “Εφόσον αποφεύγω να αποκαλυφθώ, δεν προκαλώ προβλήματα και δεν καλούμαι να δώσω εξηγήσεις, τότε μπορώ να τα κουτσοκαταφέρω. Το να γίνει σωστά μια δουλειά είναι μεγαλύτερος μπελάς απ’ όσο αξίζει”. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μαθαίνουν τίποτα στην εντέλεια και δεν αφοσιώνονται, ούτε υποφέρουν ούτε καταβάλλουν τίμημα στις μελέτες τους. Το μόνο που θέλουν είναι να μάθουν μέσες-άκρες ένα αντικείμενο, κι έπειτα αυτοαποκαλούνται ειδήμονες σε αυτό πιστεύοντας ότι έχουν μάθει ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουν, και κατόπιν στηρίζονται σε αυτό για να συνεχίσουν να τα κουτσοκαταφέρνουν. Δεν πρόκειται για μια στάση που διατηρούν οι άνθρωποι προς τα πράγματα; Είναι καλή στάση; Δεν είναι. Με απλά λόγια, “τα κουτσοκαταφέρνουν”. Αυτή η ποταπότητα υπάρχει σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι με ποταπότητα στην ανθρώπινη φύση τους υιοθετούν την άποψη και τη στάση τού “να τα κουτσοκαταφέρνουν” σε οτιδήποτε κάνουν. Είναι σε θέση οι άνθρωποι αυτού του είδους να εκτελέσουν σωστά το καθήκον τους; Όχι. Είναι σε θέση να κάνουν πράγματα σύμφωνα με την αρχή; Ακόμη πιο απίθανο» («Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). «Πώς μπορεί να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά ανάμεσα στους ευγενείς και τους ποταπούς ανθρώπους; Απλώς κοίταξε τη στάση τους, τον τρόπο με τον οποίο κάνουν πράγματα και πώς εκδηλώνονται όταν αντιμετωπίζουν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα —κοίταξε πώς ενεργούν, πώς χειρίζονται τα πράγματα και πώς συμπεριφέρονται όταν προκύπτουν ζητήματα. Οι άνθρωποι με χαρακτήρα και αξιοπρέπεια είναι σχολαστικοί, σοβαροί και επιμελείς στις ενέργειές τους, όπως και είναι πρόθυμοι να κάνουν θυσίες» («Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Ιδίως τα εξής λόγια του Θεού διαπέρασαν την καρδιά μου: «Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα,» «δεν έχουν χαρακτήρα και αξιοπρέπεια» και «ποταπό χαρακτήρα». Κάθε λέξη αποκάλυψε την ανθρώπινη φύση και τη στάση μου προς τα καθήκοντά μου. Συνειδητοποίησα πως έτσι ακριβώς εκτελούσα τα καθήκοντά μου. Ενεργούσα μηχανικά στο καθετί και έκανα μόνο το ελάχιστο που απαιτούνταν. Πάντα έψαχνα τρόπους να μην υποφέρω, να κάνω τα πράγματα με τον πιο εύκολο τρόπο και ποτέ δεν σκέφτηκα πώς να εκτελώ καλά το καθήκον μου. Για χάρη της σαρκικής άνεσης και για να μην υποφέρω, πάντα επέλεγα να κάνω τα πιο απλά, εύκολα πρότζεκτ. Αφού τελείωνα, ακόμη κι όταν έβλεπα προβλήματα ή περιθώρια βελτίωσης, δεν ήμουν πρόθυμη να κάνω αλλαγές και προσπαθούσα να κάνω απλώς τα τυπικά. Όταν η ομάδα μας έπρεπε να μάθει κάποιες επαγγελματικές δεξιότητες, ένιωθα πως ήταν υπερβολικά κουραστικό να οργανώνω τους αδελφούς και τις αδελφές μου για μελέτη. Έτσι, για χάρη της σαρκικής μου άνεσης, με κόλπα και πονηριά, προσπάθησα να κάνω τους αδελφούς και τις αδελφές μου να παρακολουθούν μόνοι τους βίντεο με διδακτικό υλικό. Έτσι, οι δεξιότητές τους δεν βελτιώθηκαν ποτέ, τα καθήκοντά τους έγιναν ακόμη πιο αναποτελεσματικά και καθυστέρησε η πρόοδος του έργου. Στα καθήκοντά μου, πορευόμουν πάντα με κόλπα και δόλο, δεν σκεφτόμουν ποτέ το έργο της εκκλησίας. Δεν είχα ίχνος ανθρώπινης φύσης! Ήμουν πραγματικά εγωίστρια, άθλια, κι είχα ποταπό χαρακτήρα! Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ένιωσα ένα βαθύ αίσθημα μεταμέλειας και ενοχής. Ύστερα, διάβασα τα εξής στα λόγια του Θεού: «Επιφανειακά, ορισμένοι άνθρωποι δεν φαίνεται να έχουν σοβαρά προβλήματα κατά τον καιρό που εκτελούν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτε απροκάλυπτα κακό, δεν προκαλούν διαταραχές ή αναστάτωση ούτε βαδίζουν στο μονοπάτι των αντίχριστων. Κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, δεν προκύπτει κανένα σημαντικό λάθος ή πρόβλημα αρχής, όμως, χωρίς να το καταλάβουν, μέσα σε ελάχιστα χρόνια εκτίθενται ως κάποιοι που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, ως μη πιστοί. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι άλλοι δεν μπορούν να διακρίνουν κάποιο θέμα, αλλά ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα ενδόμυχα της καρδιάς αυτών των ανθρώπων και βλέπει το πρόβλημα. Ήταν πάντα επιπόλαιοι και αμετανόητοι στην εκτέλεση του καθήκοντός τους. Καθώς περνάει ο καιρός, φυσικό επόμενο είναι να εκτεθούν. Τι σημαίνει το να παραμένουν αμετανόητοι; Σημαίνει πως αν και εκτελούσαν το καθήκον τους καθ’ όλη τη διάρκεια, είχαν πάντα λανθασμένη στάση απέναντι σ’ αυτό, μια στάση απροσεξίας και επιπολαιότητας, μια πρόχειρη στάση· και δεν είναι ποτέ ευσυνείδητοι, πόσο μάλλον αφοσιωμένοι. Μπορεί να καταβάλουν μια μικρή προσπάθεια, αλλά ενεργούν απλώς μηχανικά. Δεν δίνουν όλο τους το είναι και οι παραβάσεις τους δεν έχουν τέλος. Από τη σκοπιά του Θεού, δεν έχουν μετανοήσει ποτέ· πάντα ήταν επιπόλαιοι, και δεν έχει υπάρξει ποτέ καμία αλλαγή σ’ αυτούς —δηλαδή, δεν εγκαταλείπουν το κακό από τα χέρια τους ούτε μετανοούν σ’ Αυτόν. Ο Θεός δεν βλέπει σ’ αυτούς μια στάση μετάνοιας και δεν βλέπει αλλαγή στη στάση τους. Επιμένουν να αντιμετωπίζουν το καθήκον τους και την αποστολή από τον Θεό με τέτοια στάση και μέθοδο. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια, δεν υπάρχει καμία αλλαγή σε αυτήν την πεισματική, αδιάλλακτη διάθεση και επιπλέον δεν έχουν αισθανθεί ποτέ υπόχρεοι στον Θεό, δεν έχουν αισθανθεί ποτέ πως η απροσεξία και η επιπολαιότητά τους αποτελεί παράβαση, ανόμημα. Στην καρδιά τους δεν υπάρχει ίχνος χρέους, ενοχής, αυτομομφής, πόσο μάλλον αυτοκατηγορίας. Και όσο περνάει ο καιρός, ο Θεός βλέπει πως αυτό το άτομο δεν επιδέχεται διόρθωση. Ό,τι κι αν λέει ο Θεός και όσα κηρύγματα κι αν ακούσουν ή όση αλήθεια κι αν κατανοήσουν, η καρδιά τους δεν συγκινείται και η στάση τους δεν αλλάζει ούτε μεταβάλλεται. Ο Θεός το βλέπει αυτό και λέει: “Δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Τίποτα από αυτά που λέω δεν αγγίζει την καρδιά του και τίποτα από αυτά που λέω δεν αλλάζει τη στάση του. Δεν υπάρχει τρόπος να τον αλλάξω. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι κατάλληλος να εκτελεί το καθήκον του και δεν είναι κατάλληλος να παρέχει υπηρεσία στον οίκο Μου”. Γιατί το λέει αυτό ο Θεός; Επειδή όταν εκτελεί το καθήκον του και πραγματοποιεί έργο, είναι συστηματικά απρόσεκτος και επιπόλαιος. Όσο κι αν κλαδεύεται και αντιμετωπίζεται, και όση μακροθυμία και υπομονή κι αν επιδεικνύεται σ’ αυτόν, δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και δεν μπορεί να τον κάνει να μετανοήσει αληθινά και να αλλάξει. Δεν μπορεί να τον κάνει να κάνει καλά το καθήκον του, δεν μπορεί να του επιτρέψει να εισέλθει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Άρα, αυτό το άτομο δεν επιδέχεται διόρθωση. Όταν ο Θεός καθορίζει πως κάποιος δεν επιδέχεται διόρθωση, θα συνεχίσει να τον κρατά υπό τον αυστηρό Του έλεγχο; Όχι. Ο Θεός θα τον αφήσει ελεύθερο» («Πώς να λύσει κάποιος το πρόβλημα της προχειρότητας και της επιπολαιότητας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Το πώς βλέπεις τις αποστολές από τον Θεό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν αδυνατείς να ολοκληρώσεις όσα εμπιστεύτηκε ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι ικανός να ζεις στην παρουσία Του και θα πρέπει να τιμωρηθείς. Έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν όποιες αποστολές τούς εμπιστεύεται ο Θεός· τούτη είναι η υπέρτατη ευθύνη τους, τόσο σημαντική όσο και η ίδια η ζωή τους. Αν δεν πάρεις στα σοβαρά τις αποστολές από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον σοβαρό τρόπο· συνεπώς, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι από τον Ιούδα, και θα πρέπει να υποστείς κατάρες» («Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Διάβασα τα λόγια Του ξανά και ξανά. Κατάλαβα πως παρόλο που παλαιότερα έδινα εξωτερικά την εντύπωση πως εκτελούσα τα καθήκοντά μου, μέσα μου πρόδιδα τον Θεό. Απέφευγα δύσκολα καθήκοντα, σκεφτόμουν μόνο τα σαρκικά μου συμφέροντα, δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω και να πληρώσω κάποιο τίμημα, κι έκανα πάντα μόνο τα τυπικά με κόλπα και πονηριά. Ακόμα κι όταν μπορούσα να αποδώσω καλύτερα στο έργο μου, δεν το έκανα, επειδή αν και το αποτέλεσμα δεν ήταν άψογο, τουλάχιστον η δουλειά είχε γίνει, κι αυτό αρκούσε. Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά το πρόβλημα του ότι έκανα μόνο τα τυπικά και ποτέ δεν έκανα αυτοκριτική. Η επικεφαλής μου με εξέθεσε και με προειδοποίησε, μα εγώ δεν ένιωθα την παραμικρή μετάνοια και πάλι λογάριαζα τα σαρκικά μου συμφέροντα. Η σκέψη της σκληρής δουλειάς και του τιμήματος που απαιτούσε το καθήκον μου με έκανε να μην το θέλω πια. Γιατί ήμουν τόσο απαθής και πεισματάρα; Ο Θεός μού έδωσε επανειλημμένα πολλές ευκαιρίες να μετανοήσω και ν’ αλλάξω, δείχνοντας έτσι το έλεός Του για μένα, μα εγώ υπολόγιζα μόνο τα σαρκικά μου συμφέροντα, δεν αναζητούσα την αλήθεια, δεν έκανα αυτοκριτική και συνέχιζα να εναντιώνομαι πεισματικά στον Θεό. Ήμουν πολύ ανυπότακτη! Το καθήκον κάποιου είναι η αποστολή κι η ευθύνη που του έδωσε ο Θεός, και πρέπει να κάνει το παν για να το εκπληρώσει. Όμως εγώ είχα αποφύγει τα δύσκολα καθήκοντα, έκανα μόνο τα τυπικά για να εξαπατήσω τον Θεό, και είχα μάλιστα το θράσος να ζητήσω ένα πιο εύκολο καθήκον. Δεν αντιστεκόμουν έτσι στον Θεό και δεν Τον πρόδιδα; Η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή, κι ο Θεός αποστρεφόταν όλα όσα είχα κάνει. Η απομάκρυνσή μου έδειχνε τη δικαιοσύνη του Θεού. Τρόμαξα λιγάκι όταν το κατάλαβα αυτό. Ένιωσα, επίσης, μεταμέλεια που με τις πράξεις μου στενοχώρησα τον Θεό. Έπρεπε να πάψω πια να κάνω μόνο τα τυπικά. Έπρεπε να μετανοήσω και ν’ αλλάξω.

Κατόπιν, διέδιδα το ευαγγέλιο στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Επειδή δεν είχα μάθει άψογα τις αρχές και δεν ήμουν καλή στη συνομιλία με άλλους, αυτό το καθήκον μού φαινόταν πολύ δύσκολο, και πάλι δεν ήθελα να κοπιάσω ούτε να πληρώσω το τίμημα. Όμως, σκέφτηκα την πρότερη αμελή στάση μου ως προς το καθήκον μου, και αντιλήφθηκα πως το ότι μπορούσα να κηρύξω τώρα το ευαγγέλιο ήταν το μέγα έλεος του Θεού για μένα. Δεν θα έπρεπε να το βάζω στα πόδια όταν συναντούσα κάποιο πρόβλημα όπως έκανα στο παρελθόν. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα πολύ πιο ενεργή ως προς την επίτευξη προόδου. Έκανα αυτοκριτική: Γιατί ήθελα να κάνω πίσω και να το βάζω στα πόδια αμέσως μόλις το καθήκον μου γινόταν πιο δύσκολο; Διάβασα στα λόγια του Θεού: «Σήμερα, δεν πιστεύεις τα λόγια που λέω και δεν τα προσέχεις. Όταν έρθει η μέρα για να εξαπλωθεί αυτό το έργο και δεις το σύνολό του, θα το μετανιώσεις και εκείνη την στιγμή θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχουν ευλογίες, όμως δεν ξέρεις να τις απολαμβάνεις, και υπάρχει και η αλήθεια, αλλά δεν την επιδιώκεις. Δεν επισύρεις την περιφρόνηση, λοιπόν, στον εαυτό σου; Σήμερα, αν και το επόμενο βήμα του έργου του Θεού δεν έχει αρχίσει ακόμα, δεν υπάρχει τίποτα εξαιρετικό ως προς τις απαιτήσεις που υπάρχουν για σένα και για το τι απαιτείται να βιώσεις. Υπάρχει τόσο έργο και τόσο πολλές αλήθειες. Δεν αξίζουν να τις γνωρίσεις; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να ξυπνήσουν το πνεύμα σου; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου; Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν ακολουθούν την αλήθεια ενώ αγαπούν την σάρκα σαν θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; […] Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να κοιτάξεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Κάθε ερώτηση του Θεού διαπέρασε την καρδιά μου, θαρρείς και ο Θεός με καλούσε να λογοδοτήσω πρόσωπο με πρόσωπο, κι ένιωσα βαθιά υπόχρεη σ’ Αυτόν. Ο ενσαρκωμένος Θεός έχει εκφράσει τόση αλήθεια για να μας ποτίσει και να μας εφοδιάσει, ώστε να αποκτήσουμε την αλήθεια, να αποβάλουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να έχουμε την ευκαιρία να σωθούμε. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για την ανθρωπότητα. Οι πραγματικά σοφοί θα εκτιμήσουν την ευκαιρία που παρέχει το έργο του Θεού και θα εκμεταλλευτούν τον χρόνο τους ώστε να επιδιώξουν την αλήθεια, να εκπληρώσουν τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος, να επιδιώξουν αλλαγή της διάθεσης της ζωής τους κατά τη διάρκεια των καθηκόντων τους και, τελικά, θα κατανοήσουν την αλήθεια και θα σωθούν από τον Θεό. Οι τυφλοί και αδαείς, από την άλλη, μοχθούν για σαρκικές απολαύσεις, ίσα που τα βγάζουν πέρα και δεν πασχίζουν προς επιδίωξη της αλήθειας. Κάνουν μόνο τα τυπικά και προσπαθούν ελάχιστα στο καθήκον τους, κι όσο καιρό κι αν πιστεύουν, δεν κατανοούν ποτέ την αλήθεια, δεν επιτυγχάνουν καμία αλλαγή στη διάθεση της ζωής τους και, εν τέλει, αποκλείονται από τον Θεό. Σκέφτηκα τις συμπεριφορές μου. Δεν ήμουν ακριβώς ένα τέτοιο αδαές άτομο; Σατανικές φιλοσοφίες του τύπου «Ζήσε τη ζωή στον αυτόματο πιλότο» και «Η τεμπελιά έχει κι ευλογίες» ήταν οι αρχές βάσει των οποίων ζούσα. Την κάθε ημέρα συμβιβαζόμουν με την ισχύουσα κατάσταση, εργαζόμουν ώστε ίσα να τα βγάζω πέρα, κι επιζητούσα σαρκικές ανέσεις. Πίστευα χρόνια στον Θεό χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια και χωρίς να αναλογίζομαι αν είχα επιτύχει αλλαγή στη διάθεσή μου ούτε αν το καθήκον μου συμφωνούσε με το θέλημά Του. Θεωρούσα τη σαρκική απόλαυση σημαντικότερη από την απόκτηση της αλήθειας, συνεπώς, απέφευγα συστηματικά τα δύσκολα καθήκοντα, έκανα μόνο τα τυπικά και κατέφευγα σε κόλπα και δόλο, ενώ αρνούμουν να πληρώσω κάποιο τίμημα σε ό,τι έκανα. Έτσι, τα καθήκοντά μου όχι μόνο δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, μα καθυστερούσαν επίσης και επηρέαζαν το έργο της εκκλησίας. Ακόμη και τότε, όμως, δεν ένιωθα μεταμέλεια ή ενοχές. Ήμουν πραγματικά μουδιασμένη. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι, ζώντας σύμφωνα με αυτούς τους ψεύτικους νόμους του Σατανά, αναζητώντας μόνο τη σαρκική άνεση, χωρίς να καταβάλλω καμία προσπάθεια να επιδιώξω πρόοδο, καταλήγοντας όλο και πιο διεφθαρμένη, με τη συνείδησή μου όλο και πιο μουδιασμένη, χωρίς κανένα στόχο στη ζωή μου —δεν σπαταλούσα απλώς τη ζωή μου; Διέφερα καθόλου από θηρίο; Εγώ και μόνο εγώ έφταιγα που έχασα το καθήκον μου. Ήμουν υπερβολικά τεμπέλα, είχα επιπόλαιο χαρακτήρα και δεν ήμουν άξια της εμπιστοσύνης κανενός, γεγονός που προκαλούσε αηδία στους αδελφούς και τις αδελφές μου και αποστροφή στον Θεό. Παλιά, θεωρούσα πως τα καθήκοντα με πολλές απαιτήσεις και εργασίες ισοδυναμούσαν με μαρτύριο. Μα στην πραγματικότητα ούτε κατά διάνοια δεν υπέφερα για τα καθήκοντά μου. Προφανώς, η φύση μου ήταν υπερβολικά νωθρή και ιδιοτελής. Με απασχολούσε υπερβολικά η σάρκα. Αν και έπρεπε να κάνω μια προσπάθεια και να πληρώσω κάποιο τίμημα όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στα καθήκοντά μου, ήταν όλα πράγματα που μπορούσα να αντέξω, καθώς ο Θεός δεν ζητά ποτέ κάτι αδύνατο και ανέφικτο. Με αυτές τις δυσκολίες, ο Θεός μού έδειξε τη διεφθαρμένη διάθεση και τα ψεγάδια μου, για να γνωρίσω εαυτόν, ν’ αναζητήσω την αλήθεια για να λύσω τα προβλήματα και ν’ αλλάξω τη διάθεση της ζωής μου. Συνάμα, ήλπιζε να μάθω να Τον σέβομαι και να στηρίζομαι πάνω Του όταν αντιμετώπιζα αυτές τις δυσκολίες, και να έχω αληθινή πίστη. Παλιά, ήμουν αδαής, τυφλή και δεν κατανοούσα το θέλημά Του. Έχασα πολλές ευκαιρίες για να κερδίσω την αλήθεια και να τελειωθώ απ’ τον Θεό, και άφησα αυτήν την υπέροχη περίοδο να με προσπεράσει μάταια. Αν και είχα σαρκική άνεση και δεν υπέφερα ούτε πλήρωνα ιδιαίτερο τίμημα, δεν κατείχα καμία πραγματικότητα της αλήθειας, οι διεφθαρμένες διαθέσεις μου δεν είχαν διορθωθεί, δεν έκανα καλές πράξεις στα καθήκοντά μου, καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας και προκαλούσα αποστροφή στον Θεό. Αν συνέχιζα να ζω τελώντας σε τέτοια σύγχυση, στο τέλος θα έχανα τελείως τη σωτηρία του Θεού. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα βαθιά μετάνοια και αποστροφή για τον εαυτό μου, και δεν ήθελα πια να ζω σαν θηρίο.

Μια μέρα, κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα δύο χωρία από τον λόγο του Θεού: «Η σημερινή επιδίωξη αποσκοπεί εξ ολοκλήρου στο να μπουν τα θεμέλια για το μελλοντικό έργο, προκειμένου να σε χρησιμοποιήσει ο Θεός και να μπορέσεις να καταθέσεις μαρτυρία γι’ Αυτόν. Εάν αυτός γίνει ο στόχος της επιδίωξής σου, θα είσαι σε θέση να αποκτήσεις την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Όσο υψηλότερα θέσεις τον στόχο της επιδίωξής σου, τόσο περισσότερο θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην τελείωση. Όσο περισσότερο επιδιώκεις την αλήθεια, τόσο περισσότερο εργάζεται το Άγιο Πνεύμα. Όσο περισσότερη ενέργεια βάζεις σε αυτήν την επιδίωξη, τόσο περισσότερα θα κερδίσεις. Το Άγιο Πνεύμα οδηγεί στην τελείωση τους ανθρώπους με βάση την εσωτερική τους κατάσταση. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι δεν είναι διατεθειμένοι να τους χρησιμοποιήσει ο Θεός ή να τελειωθούν από Αυτόν, ότι θέλουν απλώς η σάρκα τους να παραμείνει ασφαλής και να μην υποστούν κάποια κακοτυχία. Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να εισέλθουν στην βασιλεία, αλλά είναι διατεθειμένοι να κατέλθουν στο πηγάδι της αβύσσου. Σε αυτήν την περίπτωση, ο Θεός θα πραγματοποιήσει και αυτήν την επιθυμία σου. Ό,τι κι αν επιδιώκεις, ο Θεός θα το πραγματοποιήσει. Οπότε, τι επιδιώκεις επί του παρόντος; Επιδιώκεις να τελειωθείς; Οι παρούσες πράξεις και η συμπεριφορά σου αποσκοπούν στο να τελειωθείς από τον Θεό και για να κερδηθείς από Αυτόν; Έτσι πρέπει να μετράς συνεχώς τον εαυτό σου στην καθημερινή σου ζωή. Εάν αφιερώσεις εξ ολοκλήρου την καρδιά σου στην επιδίωξη ενός μοναδικού στόχου, ο Θεός σίγουρα θα σε οδηγήσει στην τελείωση. Αυτό είναι το μονοπάτι του Αγίου Πνεύματος. Το μονοπάτι πάνω στο οποίο το Άγιο Πνεύμα καθοδηγεί τους ανθρώπους επιτυγχάνεται μέσω της επιδίωξής τους. Όσο μεγαλύτερη δίψα έχεις να τελειωθείς και να κερδηθείς από τον Θεό, τόσο περισσότερο θα εργάζεται μέσα σου το Άγιο Πνεύμα» («Οι άνθρωποι η διάθεση των οποίων έχει αλλάξει είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να παραδοθείς στην αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και για να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια, πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα. Αυτό πρέπει να κάνεις. Δεν πρέπει να πετάξεις την αλήθεια για χάρη μιας ειρηνικής οικογενειακής ζωής, και δεν πρέπει να χάσεις την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα της ζωής σου για χάρη μιας στιγμιαίας απόλαυσης. Θα πρέπει να ακολουθήσεις όλα όσα είναι όμορφα και καλά και θα πρέπει να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι στη ζωή που θα έχει μεγαλύτερο για σένα νόημα. Εάν έχεις μια τόσο χυδαία ζωή και δεν βάζεις στόχους, τότε δεν σπαταλάς τη ζωή σου; Τι μπορείς να κερδίσεις από μια τέτοια ζωή; Θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλες τις απολαύσεις της σάρκας για χάρη της μιας αλήθειας και δεν πρέπει να πετάξεις όλες τις αλήθειες για χάρη μιας μικρής απόλαυσης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει νόημα στην ύπαρξή τους!» («Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως για να κερδίσουμε την αλήθεια στα καθήκοντά μας, πρέπει να απαρνηθούμε τη σάρκα και να κάνουμε πράξη την αλήθεια, και τελικά θα καταφέρουμε να αποβάλουμε τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να τελειωθούμε απ’ τον Θεό. Είναι ο πιο ουσιώδης και πολύτιμος τρόπος ζωής. Το να εγκαταλείψουμε την αλήθεια για χάρη της προσωρινής σαρκικής άνεσης σημαίνει πως θα ζούμε χωρίς ακεραιότητα, χωρίς αξιοπρέπεια, κι επίσης θα χάσουμε το έργο του Αγίου Πνεύματος, κι εν τέλει θα εγκαταλειφθούμε και θα αποκλειστούμε απ’ τον Θεό και θα χάσουμε την ελπίδα μας για σωτηρία. Έμαθα, επίσης, πως για να λύσουμε το πρόβλημα του να λαχταράμε σαρκική άνεση, πρέπει η καρδιά μας να επιδιώκει την αλήθεια, να κάνουμε συχνά αυτοκριτική όταν συμβαίνει κάτι, να εστιάζουμε τις προσπάθειές μας στα καθήκοντά μας, κι όταν συναντάμε δυσκολίες, να είμαστε σε θέση να παραμερίσουμε τη σάρκα, να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να προστατεύσουμε το έργο της εκκλησίας. Έτσι θα λάβουμε την καθοδήγηση και το έργο του Αγίου Πνεύματος. Μόλις τα κατάλαβα αυτά, η καρδιά μου φωτίστηκε, κι ορκίστηκα πως θα απαρνούμουν τη σάρκα και θα αφιέρωνα όλες μου τις προσπάθειες στα καθήκοντά μου. Κατόπιν, σκέφτηκα επιμελώς πώς να κηρύττω καλά το ευαγγέλιο. Όταν δεν κατανοούσα καλά τις αρχές, τις αναζητούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, κι έβρισκα τον χρόνο να μελετώ μαζί με όλους τους άλλους. Μετά, καθώς αυξήθηκε ο αριθμός εκείνων που εξέταζαν την αληθινή οδό, έπρεπε να κάνω περισσότερα. Ωστόσο, δεν τα θεωρούσα πια τόσο μεγάλο μπελά. Αντ’ αυτού, τα έβλεπα ως κάτι που όφειλα να κάνω, ως την ευθύνη μου. Είχα χίλια-δυο να κάνω κάθε μέρα, μα ένιωθα εμπλουτισμένη.

Μια μέρα, ήρθε αναπάντεχα να με βρει η επικεφαλής μου και μου ζήτησε να αρχίσω πάλι να φτιάχνω βίντεο. Όταν άκουσα τα νέα, κατενθουσιάστηκα. Ήμουν ευγνώμων στον Θεό και δεν ήξερα τι να πω. Θυμήθηκα που νοιαζόμουν για τη σάρκα, που δεν έπαιρνα στα σοβαρά τα καθήκοντά μου και έκανα μόνο τα τυπικά, κι ένιωσα πολύ υπόχρεη στον Θεό. Δεν μπορούσα να επανορθώσω για τα παλιά μου λάθη, έτσι το μόνο που θα μπορούσα να κάνω στο εξής ήταν να είμαι επιμελής και να πληρώνω ένα τίμημα στα καθήκοντά μου, και, κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων μου, να ανταποδίδω την αγάπη του Θεού. Αργότερα, όταν συναντούσα δυσκολίες στα καθήκοντά μου, προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό και σκεφτόμουν πώς να τις ξεπεράσω. Μια φορά, ένα πρότζεκτ μου δεν βγήκε πολύ καλό, και η επικεφαλής και ο επόπτης της ομάδας δεν ήξεραν πώς να το διορθώσουν. Κι εγώ είχα κολλήσει και δεν ήξερα από πού να αρχίσω για να το διορθώσω. Σκέφτηκα: «Αν συνεχίσω να προσπαθώ να το διορθώσω κι αφιερώσω χρόνο και κόπο, δεν ξέρω αν θα βγει καλό το αποτέλεσμα. Ίσως είναι καλύτερα να το κάνει κάποιος άλλος». Κατάλαβα πως με αυτές τις σκέψεις προσπαθούσα πάλι να αποφύγω τη δυσκολία, κι έτσι έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό. Θυμήθηκα τα λόγια Του: «Όταν υπάρχει μπροστά σου και σου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, μην σκέφτεσαι πώς να αποφύγεις τη δυσκολία· αν κάτι είναι δύσκολο, μην το παραμερίζεις και μην το αγνοείς. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις κατάματα. Πρέπει να θυμάσαι ανά πάσα στιγμή ότι ο Θεός είναι με τους ανθρώπους, ότι όποτε αυτοί έχουν οποιαδήποτε δυσκολία, δεν χρειάζεται παρά να προσευχηθούν και να αναζητήσουν απάντηση από τον Θεό, και ότι με τον Θεό τίποτα δεν είναι δύσκολο. Πρέπει να έχεις αυτή την πίστη» («Πώς να λύσει κάποιος το πρόβλημα της προχειρότητας και της επιπολαιότητας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Όποιο πρόβλημα, όποια δυσκολία κι αν συναντούμε, θα πρέπει να στηριζόμαστε πάνω Του για να βρούμε τρόπους να τα ξεπεράσουμε, όχι να αποφεύγουμε τη δυσκολία ή τα καθήκοντά μας λόγω σαρκικού πόνου. Αυτό είναι προδοσία του Θεού και έλλειψη αφοσίωσης προς το καθήκον κάποιου. Μόλις το κατάλαβα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτήν τη φορά θα στηριζόμουν στον Θεό και θα προσπαθούσα όσο χρειάζεται για να το διορθώσω. Έτσι, ηρέμησα και προσπάθησα να το διορθώσω και προς έκπληξή μου το πρόβλημα λύθηκε άμεσα. Αφού παρακολούθησαν το βίντεο, όλοι είπαν πως ήταν καλό και κανείς δεν είχε κάποια υπόδειξη να κάνει. Όταν ασκήθηκα έτσι, η καρδιά μου γαλήνεψε κι ηρέμησε. Ένιωσα πως μόνο πληρώνοντας ένα τίμημα στο καθήκον του μπορεί κανείς να έχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δόξα τω Θεώ!