Από τον Ζενγκτσίν, Κίνα

Το 2002, όταν ήμουν 18 ετών, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Τον Ιούλιο του 2004, ο αδελφός Γουανγκ Τσενγκ κι εγώ συλληφθήκαμε από την αστυνομία ενώ κηρύτταμε το ευαγγέλιο σε κάποια άλλη επαρχία. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα: «Απλώς κηρύττουμε το ευαγγέλιο και δεν έχουμε παραβιάσει κανέναν νόμο. Εξάλλου, είμαι νέος, οπότε η αστυνομία μάλλον δεν θα μου κάνει τίποτα. Ίσως απλώς να με ανακρίνουν και μετά να με αφήσουν να φύγω». Δεν περίμενα, όταν μας έφεραν στο τμήμα, ένας αστυνομικός να χτυπήσει το τραπέζι και να με ρωτήσει άγρια: «Πώς σε λένε; Πού μένεις; Ποιος σου ζήτησε να έλθεις; Σε ποιον κήρυττες το ευαγγέλιο;» Επειδή δεν απαντούσα, με χαστούκισε δυνατά δυο φορές στο πρόσωπο, τόσο δυνατά που έκανε τ’ αυτιά μου να κουδουνίζουν, και είπε ότι με το κήρυγμα του ευαγγελίου διαταράσσαμε την κοινωνική τάξη και παραβιάζαμε τον νόμο. Αυτό με έκανε έξαλλο και σκέφτηκα: «Είναι γελοίο! Κηρύττουμε το ευαγγέλιο επειδή θέλουμε οι άλλοι να είναι καλοί άνθρωποι και ν’ ακολουθούν τον σωστό δρόμο. Πώς μπορείτε να το αποκαλείτε αυτό διατάραξη της κοινωνικής τάξης;» Βλέποντας, όμως, πόσο μοχθηροί ήταν οι αστυνομικοί, ήξερα ότι ήταν ανώφελο να το συζητήσω μαζί τους, οπότε δεν είπα απολύτως τίποτα. Αργότερα, πέρασαν χειροπέδες στον Γουανγκ Τσενγκ και σ’ εμένα και μας έβαλαν σ’ ένα περιπολικό. Στη διαδρομή, ήμουν πολύ ανήσυχος. Φοβόμουν πολύ ότι θα με χτυπούσαν και θα με βασάνιζαν όταν φτάναμε στον προορισμό μας. Εάν δεν άντεχα τις κακουχίες και κατέληγα να γίνω Ιούδας, όχι μόνο θα προσέβαλλα τη διάθεση του Θεού, αλλά και θα προκαλούσα τη σύλληψη περισσότερων αδελφών και θα γινόμουν η αφορμή να υποστούν το ίδιο μαρτύριο με μένα. Σιωπηλά, προσευχόμουν στον Θεό ξανά και ξανά: «Θεέ μου, φοβάμαι πολύ. Προστάτεψέ με, Σε παρακαλώ, και δώσε μου πίστη και δύναμη». Αφού προσευχήθηκα, ένιωσα λίγο πιο ήρεμος.

Μας πήγαν στη Δημοτική Υπηρεσία Εγκληματολογικών Ερευνών. Όταν μας έψαξαν, ένας από τους αστυνομικούς είδε ότι είχα επάνω μου έναν βομβητή και είπε ότι πρέπει να είμαι επικεφαλής. Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Εάν νομίζουν ότι είμαι επικεφαλής, αμφιβάλλω αν θα με αφήσουν να φύγω τόσο εύκολα». Βλέποντας ότι δεν έλεγα τίποτα, ένας αστυνομικός που λεγόταν Ζάο είπε μ’ ένα ανέκφραστο χαμόγελο: «Αν δεν μας πεις όσα ξέρεις, να δούμε πόσο θ’ αντέξεις!» Με κλώτσησε πολλές φορές, βρίζοντάς με ταυτόχρονα, και μετά μου έριξε μια μπουνιά στο στήθος, που με πόνεσε πάρα πολύ και μου έκοψε την ανάσα. Μου έδωσε κι άλλες μπουνιές και κλωτσιές, με αποτέλεσμα να με στείλει πάνω από 2 μέτρα προς τα πίσω και παραλίγο να σωριαστώ κάτω. Υπέμεινα τον πόνο σιωπηλά και δεν είπα λέξη. Τελικά σταμάτησε όταν κουράστηκε, κι έπειτα είπε άγρια: «Εάν δεν αρχίσεις να μιλάς, θα σε βάλουμε στην καρέκλα των βασανιστηρίων και θα πάρεις μια γεύση από τα ηλεκτρικά μας κλομπ!» Φοβήθηκα πραγματικά. Ήδη πονούσα από τις κλωτσιές και τις μπουνιές. Δεν ήξερα αν μπορούσα ν’ αντέξω να με δέσουν στην καρέκλα των βασανιστηρίων και να μου κάνουν ηλεκτροσόκ, γι’ αυτό προσευχόμουν σιωπηλά στον Θεό ξανά και ξανά: «Θεέ μου, προστάτευσε Σε παρακαλώ την καρδιά μου και δώσε μου πίστη και κουράγιο. Θέλω να βασιστώ επάνω Σου ώστε να παραμείνω σταθερός και δεν θα γίνω ποτέ Ιούδας». Τότε, θυμήθηκα μερικά από τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού που λένε: «Δεν θα πρέπει να φοβάσαι το τάδε και το δείνα. Όσες δυσκολίες και κινδύνους κι αν αντιμετωπίσεις, είσαι ικανός να παραμείνεις σταθερός ενώπιόν Μου, χωρίς σε εμποδίζει τίποτα, ώστε να μπορεί να επιτελεστεί το θέλημά Μου απρόσκοπτα. Αυτό είναι το καθήκον σου. […] Τώρα είναι η ώρα που θα σε δοκιμάσω: Θα Μου προσφέρεις την αφοσίωσή σου; Θα Με ακολουθήσεις με αφοσίωση μέχρι το τέλος του δρόμου; Μη φοβάσαι. Με την υποστήριξή Μου, ποιος θα μπορούσε ποτέ να κλείσει αυτόν τον δρόμο;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Πράγματι, ο Θεός είναι το σταθερό μου στήριγμα κι η ζωή μου είναι στα χέρια Του. Με την άδεια του Θεού με συνέλαβαν. Αυτή ήταν η δοκιμασία του Θεού για μένα. Όσο κι αν με βασάνιζε η αστυνομία, εγώ θα έμενα απόλυτα σταθερός στη μαρτυρία μου στον Θεό. Ένας από τους αστυνομικούς με ρώτησε το όνομα και τη διεύθυνσή μου. Σκέφτηκα: «Η οικογένειά μου φιλοξενεί επί του παρόντος επικεφαλής της εκκλησίας στο σπίτι. Αν τους πω πού μένω κι η αστυνομία πάει να ψάξει το σπίτι μας, τότε τα μέλη της οικογένειάς μου κι οι επικεφαλής θα συλληφθούν, οπότε δεν μπορώ να τους πω». Όταν είδε ότι δεν έλεγα τίποτα, πραγματικά τρελάθηκε και, χωρίς να πει λέξη, πήρε το βιβλίο του λόγου του Θεού και μου το κοπάνησε δυνατά στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα το πρόσωπό μου να πονέσει πολύ, και μετά με κλώτσησε άγρια. Εν τω μεταξύ, ένας άλλος αστυνομικός με γρονθοκόπησε δυνατά στο στήθος. Δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν τους κόπηκε η ανάσα. Βλέποντας ότι εξακολουθούσα να μη μιλάω, ένας από αυτούς είπε: «Είναι πραγματικός ζηλωτής. Κλείστε τον στη φυλακή και κάντε τον να υποφέρει!». Όταν άκουσα ότι θα με έκλειναν στη φυλακή, ένιωσα λίγο φόβο. Είχα ακούσει ότι στις φυλακές οι κρατούμενοι χτυπούν κρατούμενους. Αν όντως με έκλειναν μέσα, τι είδους βασανιστήρια θα έπρεπε να υπομείνω; Θα με σακάτευαν; Τι θα γινόταν αν δεν μπορούσα να το χειριστώ; Το σκέφτηκα επί μακρόν, ήξερα όμως ότι, αν μη τι άλλο, δεν μπορούσα να γίνω Ιούδας και να προδώσω τον Θεό, ό, τι κι αν γινόταν. Ορκίστηκα στον Θεό το εξής: «Θεέ μου! Το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό και δεν μπορώ να μείνω δυνατός από μόνος μου, είμαι όμως έτοιμος να στηριχτώ επάνω Σου. Σε παρακαλώ, να είσαι μαζί μου και να μου δώσεις τη θέληση να υπομείνω τα βάσανα. Δεν θα γίνω ποτέ Ιούδας, ούτε θα προδώσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου!» Αφού προσευχήθηκα, ένιωσα μια αίσθηση δύναμης και πίστης.

Αργότερα, ένας μεσήλικας αστυνομικός προσποιήθηκε ότι ήταν φιλικός μαζί μου, λέγοντας: «Κοίτα πώς έχουν τα πράγματα. Είσαι νέος, ψηλός και όμορφος. Γιατί δεν βρίσκεις ένα καλό κορίτσι ή μια καλή δουλειά; Γιατί ασχολείσαι με την πίστη στον Θεό;» Κατόπιν, έβγαλε μια επιστολή μετανοίας για να υπογράψω. Τη διάβασα και συνειδητοποίησα ότι αν την υπέγραφα, αυτό θα σήμαινε ότι πρόδιδα τον Θεό. Δεν μπορούσα να υπογράψω αυτήν την επιστολή! Όταν αρνήθηκα να την υπογράψω, ο αστυνομικός με κοπάνισε στον κρόταφο με το σκληρόδετο βιβλίο του λόγου του Θεού, με αποτέλεσμα τ’ αυτιά μου να αρχίσουν να κουδουνίζουν ξανά και να εμφανιστεί στο κεφάλι μου ένα μεγάλο καρούμπαλο. Μετά το χτύπημα, μούδιασε όλο μου το κεφάλι και πρήστηκε το πρόσωπό μου, τα δε πόδια μου πονούσαν και πρήστηκαν από τις πολύ δυνατές τους κλωτσιές. Ένιωθα σαν να είχε παραλύσει όλο μου το κορμί, και το σώμα μου πονούσε τόσο πολύ, που μετά βίας συγκρατούσα τα δάκρυά μου. Σκέφτηκα: «Αν συνεχίσω να αρνούμαι να υπογράψω την επιστολή μετανοίας, θα με χτυπήσουν ακόμη πιο δυνατά; Θα με σκοτώσουν; Όμως δεν μπορώ να την υπογράψω. Εάν την υπογράψω, αυτό ισοδυναμεί με προδοσία του Θεού». Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Παντοδύναμου Θεού: «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ πρέπει να υποτάσσεσαι στο σχέδιό Του και να είσαι προετοιμασμένος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να ικανοποιείς τον Θεό, παρόλο που μπορεί να κλαις πικρά ή να διστάζεις να αποχωριστείς κάποιο αγαπημένο σου αντικείμενο. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Κατάλαβα ότι οι κακουχίες και τα δεινά ήταν μια δοκιμασία για μένα, για να δω εάν είχα γνήσια πίστη και αν μπορούσα να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Ο Θεός είπε ότι γνήσια πίστη σημαίνει να υποτάσσεσαι στις διευθετήσεις Του σε κάθε περιβάλλον και να Τον ικανοποιείς ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται να υπομένεις βασανιστήρια και πόνο. Έπρεπε να εμπιστευτώ πλήρως τον εαυτό μου στον Θεό, και όσα βάσανα κι αν υπέμενα, δεν έπρεπε να υποταχθώ στον Σατανά. Έπρεπε να στηριχτώ στον Θεό και να καταθέσω μαρτυρία. Έχοντας αυτό κατά νου, προσευχήθηκα ως εξής: «Θεέ μου, όπως κι αν με χτυπήσουν, ακόμη κι αν με ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου, δεν θα υπογράψω ποτέ αυτήν την επιστολή μετανοίας». Εκείνο το βράδυ, οι αστυνομικοί έστειλαν εμένα και τον Γουανγκ Τσενγκ στο κρατητήριο, όπου μας κράτησαν χωριστά.

Ο αξιωματικός υπηρεσίας με πήγε σ’ ένα κελί. Υπήρχαν πάνω από δέκα-δώδεκα άτομα μέσα, όλοι με σκληρά πρόσωπα κι άγριες εκφράσεις. Το κελί φαινόταν τόσο απόκοσμο και τρομακτικό, που σκιάχτηκα πραγματικά. Ο αστυνομικός είπε στους κρατούμενους: «Είναι πιστός του Θεού. ‘Περιποιηθείτε’ τον καλά». Τη στιγμή που σταμάτησε να μιλάει, ήλθαν κάνα-δυο κρατούμενοι, με χτύπησαν και με κλώτσησαν, και μετά μου είπαν να γδυθώ. Έφεραν ένα λάστιχο και με κατάβρεχαν με κρύο νερό για πάνω από μισή ώρα, οπότε πια έτρεμα από το κρύο. Με ρωτούσαν συνέχεια πώς με λένε και σε ποιον κήρυττα το ευαγγέλιο. Προσευχόμουν συνεχώς σιωπηλά στον Θεό, ζητώντας Του να προστατεύσει την καρδιά μου. Δεν είπα λέξη. Την επόμενη μέρα, με χτύπησαν ξανά. Ένας τρόφιμος μού άρπαξε τα μαλλιά και μου κοπάνησε τόσο δυνατά το πίσω μέρος του κεφαλιού μου στον τοίχο, που κουδούνισαν τ’ αυτιά μου και μάτωσε η μύτη μου. Αργότερα, μ’ έκαναν «αεροπλανάκι», δηλαδή μ’ έβαλαν να σκύψω, ενώ δύο κρατούμενοι μού άρπαξαν τα χέρια και με χτυπούσαν δυνατά στον τοίχο σαν να είμαι πολιορκητικός κριός, με αποτέλεσμα το κεφάλι μου να γεμίσει καρούμπαλα κι εγώ να ζαλιστώ και να λιποθυμήσω. Πριν προλάβω ν’ ανακτήσω τις αισθήσεις μου, μου έκαναν και το «ντόμινο», που σημαίνει ότι με κρατούσαν στο έδαφος με τα χέρια μου πίσω, ενώ ένας μπροστά μού έπιανε τα χέρια και με τραβούσε προς τα εμπρός, ενώ ένας άλλος καθόταν στην πλάτη μου και μου έπιανε τα μπράτσα και μ’ έσπρωχνε προς τα εμπρός. Ένιωθα λες και τα χέρια μου θα ξεκολλούσαν από τις αρθρώσεις τους. Ούρλιαζα από τον πόνο. Με βασάνισαν για περισσότερα από δέκα λεπτά προτού παραιτηθούν, κι όταν τελικά με άφησαν να φύγω, δεν ένιωθα καθόλου τα μπράτσα μου. Σκέφτηκα: «Έχουν αχρηστευτεί τα χέρια μου; Είμαι ακόμα νέος, οπότε, αν συμβαίνει αυτό, πώς θα επιβιώσω στο μέλλον; Δεν ξέρω τι θα κάνουν για να με βασανίσουν στη συνέχεια. Θα με δείρουν μέχρι θανάτου;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο φοβόμουν. Τότε, όμως, σκέφτηκα τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, όλα γίνονται ασήμαντα και κανείς δεν μπορεί να τους νικήσει. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τη ζωή; Έτσι, ο Σατανάς δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα μέσα στους ανθρώπους, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ερμηνείες των μυστηρίων των λόγων του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 36). Συνειδητοποίησα ότι ο Σατανάς ξέρει πως οι άνθρωποι αγαπούν τη ζωή και φοβούνται τον θάνατο, επομένως χρησιμοποιεί την αδυναμία μας για να μας επιτεθεί και να μας εξαναγκάσει να προδώσουμε τον Θεό. Δεν μπορούσα να την πατήσω από το τέχνασμα του Σατανά και να ζήσω ντροπιασμένος για να διαφυλάξω τη ζωή μου. Σκέφτηκα τους αγίους των περασμένων εποχών, που υπέφεραν πάρα πολύ για να κηρύξουν το ευαγγέλιο. Κάποιοι συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν, ενώ μερικοί έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους. Ήταν τιμή μου που μπορούσα ν’ ακούω τη φωνή του Θεού τις έσχατες ημέρες, να κηρύττω το ευαγγέλιο και να μαρτυρώ περί της εμφάνισης και του έργου Του. Ακόμη κι αν αυτοί οι άνθρωποι με βασάνιζαν μέχρι θανάτου, η δίωξη γινόταν για χάρη της δικαιοσύνης. Ήταν κάτι το ένδοξο, θα σήμαινε ότι δεν είχα ζήσει μάταια τη ζωή μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, βρήκα δύναμη στην καρδιά μου. Όπως κι αν με δίωκαν, θα παρέμενα σταθερός και δεν θα πρόδιδα τον Θεό.

Αργότερα, όταν οι αστυνομικοί μ’ έφεραν για ανάκριση, με απείλησαν λέγοντας: «Έχεις ακόμα μια ευκαιρία να ομολογήσεις. Είσαι πολιτικός κρατούμενος, κι αν δεν ομολογήσεις, θα καταδικαστείς. Οι άνθρωποι που θα συναντήσεις στη φυλακή είναι μοχθηροί. Θα το μετανιώσεις! Ποιος ξέρει αν θα βγεις ζωντανός». Μόλις άκουσα ότι θα με καταδίκαζαν κι ότι είχα χαρακτηριστεί πολιτικός κρατούμενος, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για σοβαρό έγκλημα. Πόσα χρόνια θα έπρεπε να εκτίσω; Θα έπρεπε να περάσω τα νιάτα μου στη φυλακή; Άκουσα από τους άλλους κρατούμενους ότι πολλούς στη φυλακή τούς ξυλοκοπούσαν μέχρι θανάτου. Ένιωσα ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία. Δεν ήξερα τι μεθόδους μπορεί να χρησιμοποιούσαν οι κρατούμενοι για να με βασανίσουν ή εάν θα επιβίωνα. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο δυστυχισμένος ένιωθα. Πραγματικά δεν ήθελα να με καταδικάσουν και καιγόμουν να φύγω απ’ αυτό το μέρος. Προσευχήθηκα ξανά και ξανά στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου! Είμαι πολύ αδύναμος αυτήν τη στιγμή και δεν κατανοώ το θέλημά Σου, ξέρω όμως ότι μου έτυχε αυτό το περιβάλλον με την άδειά Σου. Διαφώτισέ με, Σε παρακαλώ, και καθοδήγησέ με ώστε να παραμείνω σταθερός». Αφού προσευχήθηκα, θυμήθηκα τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν εκδιωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη χώρα όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, επομένως, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό υπόκεινται σε εξευτελισμό και καταπίεση, και ως αποτέλεσμα αυτού, τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η τότε δίωξη και τα δεινά μου ήταν κάτι που ήταν γραπτό να βιώσω. Ήταν δίωξη για χάρη της δικαιοσύνης και βάσανο δίπλα στον Χριστό. Είχε νόημα. Η σύλληψη κι η δίωξη κατ’ αυτόν τον τρόπο μού έδωσαν την ευκαιρία να δω καθαρά την κακή ουσία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι εχθρός του Θεού και διάβολος που Του αντιστέκεται. Αυτή η κατάσταση μου έδειξε επίσης πώς ο ενσαρκωμένος Θεός εργάζεται και σώζει ανθρώπους στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Πράγματι, είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Έχοντας αυτό κατά νου, ένιωσα μεγάλη έμπνευση. Αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα ν’ απογοητεύσω τον Θεό. Ακόμα κι αν με χτυπούσαν μέχρι θανάτου, ήμουν έτοιμος να παραμείνω σταθερός και να ικανοποιήσω τον Θεό.

Δεκατέσσερις ημέρες αργότερα, η αστυνομία συνόδευσε εμένα και μερικούς ακόμη αδελφούς και αδελφές σ’ ένα περιπολικό, λέγοντας ότι είχε εκδοθεί η ποινή μας για επανεκπαίδευση μέσω καταναγκαστικών έργων κι ότι μας πήγαιναν στο ανάλογο κέντρο. Στον δρόμο για εκεί, σκεφτόμουν: «Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα είμαι στο κέντρο καταναγκαστικών έργων. Ελπίζω να μην είναι για πολύ καιρό, ώστε να μπορέσω να φύγω, να συναθροίζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου και να συνεχίσω να εκπληρώνω το καθήκον μου. Στο παρελθόν, ήμουν πολύ επιπόλαιος και δεν εκτελούσα σωστά το καθήκον μου. Όταν βγω έξω, υπόσχομαι να επιδιώκω την αλήθεια και να εκτελώ το καθήκον μου καλά». Όταν φτάσαμε στη Δημοτική Υπηρεσία Δημόσιας Ασφάλειας, οι αστυνομικοί μπήκαν μέσα και πήραν τις ποινές της επανεκπαίδευσης μέσω καταναγκαστικών έργων και μας τις διάβασαν στο αυτοκίνητο. Αρκετοί αδελφοί κι αδελφές καταδικάστηκαν σε ένα ή ενάμιση χρόνο, όμως η δική μου ποινή ήταν τρία χρόνια. Ακούγοντάς το αυτό, ένιωσα να παραλύω. Σκέφτηκα: «Τρία χρόνια; Γιατί η ποινή μου είναι μεγαλύτερη από των άλλων; Πώς θα επιβιώσω τόσον καιρό;» Ήταν απερίγραπτη η ταραχή μου και δεν μπορούσα να το δεχτώ. Ήμουν γεμάτος απόγνωση. Τότε, όμως, θυμήθηκα τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Όταν οι άνθρωποι υποβάλλονται σε δοκιμασίες, είναι φυσιολογικό να είναι αδύναμοι, ή να έχουν αρνητικότητα μέσα τους, ή να στερούνται διαύγειας όσον αφορά το θέλημα του Θεού ή το μονοπάτι άσκησής τους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να έχεις πίστη στο έργο του Θεού και να μην Τον αρνείσαι, όπως ακριβώς έκανε κι ο Ιώβ. […] Ο Θεός επιτελεί το έργο της τελείωσης πάνω στους ανθρώπους και αυτοί δεν μπορούν να το δουν ή να το νιώσουν· υπό αυτές τις συνθήκες, απαιτείται η πίστη σου. Η πίστη των ανθρώπων απαιτείται όταν κάτι δεν είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού. Η πίστη σου απαιτείται όταν δεν μπορείς να αποχωριστείς τις ίδιες σου τις αντιλήψεις. Όταν δεν έχεις διαύγεια σχετικά με το έργο του Θεού, αυτό που απαιτείται από σένα είναι να έχεις πίστη και να τηρείς σθεναρή στάση και να παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου. Όταν ο Ιώβ έφτασε σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός τού εμφανίστηκε και του μίλησε. Τουτέστιν, μόνο μέσα από την πίστη σου θα είσαι σε θέση να δεις τον Θεό και όταν έχεις πίστη θα σε οδηγήσει ο Θεός στην τελείωση. Χωρίς πίστη, Αυτός δεν θα μπορεί να το κάνει αυτό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Αφού συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, ανεξάρτητα από το τι είδους άθλιες περιστάσεις αντιμετώπιζα ή πόσο απεχθείς ήταν, θα μπορούσα ν’ αντέξω μόνο αν είχα πίστη στον Θεό. Εμένα όμως μου έλειπε η πίστη στον Θεό. Μόλις άκουσα ότι επρόκειτο να με στείλουν για επανεκπαίδευση μέσω καταναγκαστικών έργων για τρία χρόνια, δεν μπορούσα να το αποδεχτώ, οπότε προσπάθησα να το διαπραγματευτώ με τον Θεό και Του παραπονέθηκα. Ευχήθηκα η ποινή να ήταν ελαφρύτερη και να υποφέρω λιγότερο. Στο παρελθόν, είχα ορκιστεί ενώπιον του Θεού ότι θα Τον ακολουθούσα όσο δύσκολα κι αν γίνονταν τα πράγματα, όμως τώρα, αντιμέτωπος με αυτό το περιβάλλον που δεν ήταν σύμφωνο με τις αντιλήψεις μου, γινόμουν αρνητικός και παραπονιόμουν. Ήμουν πολύ ανυπότακτος. Δεν μπορούσα να συνεχίσω κατ’ αυτόν τον τρόπο. Έπρεπε να βασιστώ στον Θεό για να βιώσω το επόμενο περιβάλλον.

Στο κέντρο καταναγκαστικών έργων, δεν μου έδιναν αρκετά να φάω κάθε μέρα κι ήμουν καταπονημένος από την εργασία και με άδειο στομάχι. Μερικές φορές, έπρεπε μάλιστα να δουλεύω ακόμη και μέχρι τις δύο ή τις τρεις το πρωί, κι αν έλεγα κάτι που δεν έπρεπε ενώ εργαζόμουν ή έκανα κάποιο λάθος, τότε με έδερναν. Κάθε φορά που επέστρεφα από τη δουλειά, με βασάνιζαν και μ’ έκλειναν στο δωμάτιο του νερού για περίπου μια ώρα. Αυτό γινόταν όλο τον χρόνο. Στο δωμάτιο του νερού είχε πολλή υγρασία και, με την πάροδο του χρόνου, πολλοί αρρώστησαν. Κάποιοι έπαθαν ψώρα, άλλοι ρευματοειδή αρθρίτιδα, ενώ εγώ έβγαλα εξανθήματα σε όλο μου το σώμα. Κάθε βράδυ δεν μπορούσα ν’ αποκοιμηθώ από τη φαγούρα και ξυνόμουν τόσο πολύ, που άρχιζα να αιμορραγώ, καθώς άνοιγαν ξανά οι πληγές που είχαν κλείσει πρόσφατα και έπεφταν κομμάτια από το δέρμα μου. Είπα στον επικεφαλής φρουρό ότι χρειάζομαι γιατρό, εκείνος όμως είπε αδιάφορα: «Ένα εξάνθημα είναι μόνο. Μια χαρά είσαι. Δεν θα σ’ εμποδίζει στη δουλειά σου». Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ιδιαίτερα δυστυχισμένος. Σκεφτόμουν: «Είμαι πολύ νέος για να πάθω κάτι τέτοιο. Τι θα κάνω αν δεν φύγει; Καταπονούμαι κάθε μέρα και πρέπει να υπομένω ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς από τους κρατούμενους. Πότε θα τελειώσει αυτός ο πόνος;» Με το να το παρασκέφτομαι αυτό, γινόμουν όλο και πιο δυστυχισμένος. Αισθανόμουν ιδιαίτερη θλίψη όταν έβλεπα άλλους αδελφούς να κρατούνται μαζί και να μπορούν να συναναστρέφονται και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, ενώ εγώ ήμουν μόνος με απίστους και δεν υπήρχε κανένας τριγύρω να μιλήσω. Συχνά κουλουριαζόμουν στο κρεβάτι μου τα βράδια και έκλαιγα σιωπηλά. Προσευχόμουν στον Θεό ως εξής: «Θεέ μου, νιώθω πολύ αδύναμος εδώ. Διαφώτισέ με, Σε παρακαλώ, για να κατανοήσω το θέλημά Σου».

Μία φορά, όταν βγήκαμε έξω ν’ αθληθούμε, ένας αδελφός από μια άλλη ομάδα μού έδωσε κρυφά ένα μικρό πακέτο. Το πήγα στο εργαστήριο και το άνοιξα, και μέσα είχε ένα σημείωμα με λόγια του Θεού αντιγραμμένα επάνω του. Καθώς δεν περίμενα να δω λόγια του Θεού στη φυλακή, συγκινήθηκα πολύ και με ενέπνευσαν. Το χωρίο είχε ως εξής: «Ο άνθρωπος θα ολοκληρωθεί πλήρως στην Εποχή της Βασιλείας. Μετά το έργο της κατάκτησης, ο άνθρωπος θα υποβληθεί σε ραφινάρισμα και δοκιμασίες. Όσοι μπορούν να το ξεπεράσουν και να γίνουν μάρτυρες κατά τη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας είναι αυτοί που τελικά θα γίνουν πλήρεις. Αυτοί είναι οι νικητές. Κατά τη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας, ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να δεχτεί αυτό το ραφινάρισμα και αυτό θα είναι η τελευταία στιγμή στο έργο του Θεού. Είναι η τελευταία φορά που ο άνθρωπος θα εξευγενιστεί πριν από την ολοκλήρωση όλου του έργου της διαχείρισης του Θεού και όλοι όσοι ακολουθούν τον Θεό πρέπει να αποδεχτούν αυτήν την τελική δοκιμασία και πρέπει να αποδεχτούν αυτό το τελευταίο ραφινάρισμα. Εκείνοι που υποφέρουν τη δοκιμασία, μένουν χωρίς το έργο του Αγίου Πνεύματος και την καθοδήγηση του Θεού, αλλά αυτοί που έχουν πραγματικά κατακτηθεί και που αληθινά αναζητούν τον Θεό, θα παραμείνουν ακλόνητοι τελικά. Είναι εκείνοι που διακατέχονται από την ανθρώπινη φύση και που αγαπούν πραγματικά τον Θεό. Ανεξάρτητα από το τι κάνει ο Θεός, αυτοί οι νικητές δεν θα στερηθούν τα οράματα και θα κάνουν πράξη την αλήθεια χωρίς να αποτύχουν ως προς τη μαρτυρία τους. Είναι αυτοί που τελικά θα βγουν από τη μεγάλη δοκιμασία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Με συγκίνησε που διάβασα τα λόγια του Θεού. Διαπίστωσα ότι, εν μέσω αντιξοοτήτων, χρειαζόταν να έχω πίστη στον Θεό και να βασίζομαι επάνω Του για να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου προς Εκείνον. Ήμουν σε μια ομάδα μόνος μου, δεν είχα αδελφούς γύρω μου κι υπήρχαν πολλοί αγώνες και κακουχίες. Ήταν μια δοκιμασία για μένα, που μου έδινε την ευκαιρία να διαπιστώσω τις ελλείψεις μου και το πραγματικό μου ανάστημα. Μου επέτρεπε επίσης να είμαι ανεξάρτητος, να βιώσω αυτό το περιβάλλον βασιζόμενος στον Θεό και να ξεπεράσω τις δυσκολίες και τον πόνο. Όταν ήμουν αδύναμος, ο αδελφός μου με βοήθησε μεταφέροντάς μου λόγια του Θεού, τα οποία πραγματικά με ενέπνευσαν. Ήξερα ότι επρόκειτο για την αγάπη του Θεού, ότι Εκείνος ήταν πάντα δίπλα μου να με προσέχει και να με προστατεύει. Έχοντας αυτό κατά νου, βρήκα τη δύναμη να συνεχίσω κι είχα την πίστη ν’ αντέξω αυτό το περιβάλλον.

Το 2006, έπαθα μια σοβαρή μυκητίαση. Τα δάχτυλα των ποδιών μου ήταν τόσο ερεθισμένα, που δεν μπορούσα να περπατήσω. Η αστυνομία δεν με άφησε να λάβω ιατρική περίθαλψη κι απλώς μου έδωσαν λίγη αλοιφή, όμως όχι μόνο δεν θεράπευσε τα πόδια μου, αλλά στην πραγματικότητα τα έκανε χειρότερα. Αυτό με στενοχώρησε πολύ κι ένιωσα ότι αυτό το μέρος ήταν πολύ άθλιο και σκοτεινό για να το αντέξω. Κανείς δεν θα πρέπει να το υπομένει αυτό. Τότε, όμως, θυμήθηκα έναν ύμνο των λόγων του Θεού: «Αποδεχθήκατε ποτέ τις ευλογίες που σας δόθηκαν; Γυρέψατε ποτέ τις υποσχέσεις που σας δόθηκαν; Είναι σίγουρο ότι, υπό την καθοδήγηση του φωτός Μου, θα σπάσετε αυτήν τη θηλιά με την οποία σας στραγγαλίζουν οι δυνάμεις του σκότους. Είναι σίγουρο ότι, εν μέσω του σκότους, δεν θα χάσετε το φως που σας καθοδηγεί. Θα είστε σίγουρα οι κυρίαρχοι όλης της δημιουργίας. Θα είστε σίγουρα νικητές ενώπιον του Σατανά. Είναι σίγουρο ότι, με την πτώση της βασιλείας του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, θα ξεχωρίσετε ανάμεσα στις ορδές των μυριάδων για να δώσετε τη μαρτυρία της νίκης Μου. Θα μείνετε σίγουρα σταθεροί και ακλόνητοι στη γη του Σινείμ. Μέσα από τα δεινά που υπομένετε, θα κληρονομήσετε τις ευλογίες Μου και θα ακτινοβολήσετε σίγουρα τη δόξα Μου σ’ ολόκληρο το σύμπαν» («Το τραγούδι των νικητών» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Αφού συλλογίστηκα αυτόν τον ύμνο των λόγων του Θεού, κατανόησα τις αγαθές Του προθέσεις. Πρόθεσή Του είναι να οδηγήσει στην τελείωση μια ομάδα ανθρώπων ώστε να γίνουν νικητές στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, οι οποίοι θα είναι σε θέση να ξεφύγουν από τη σκοτεινή κυριαρχία του Σατανά και να σωθούν από τον Θεό, και οι οποίοι θα έχουν τα προσόντα να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού και να λάβουν τις υποσχέσεις Του. Καθώς το σκεφτόμουν αυτό προσεκτικά, συνειδητοποίησα ότι αν δεν είχα βιώσει τα σκληρά βασανιστήρια του Κομμουνιστικού Κόμματος και την απάνθρωπη μεταχείριση στο κέντρο καταναγκαστικών έργων, δεν θα είχα καταφέρει να δω ξεκάθαρα την κακή ουσία του μίσους του Κομμουνιστικού Κόμματος για τον Θεό και της εχθρότητάς του προς Εκείνον, πόσο μάλλον να το απορρίψω εντελώς μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Χωρίς το μαρτύριο αυτού του άθλιου περιβάλλοντος και την έκθεση μέσα από τα γεγονότα, δεν θα είχα συνειδητοποιήσει ότι εξακολουθούσα να έχω απαιτήσεις από τον Θεό, ή ότι όταν οι πράξεις του Θεού δεν ήταν σύμφωνες με τις αντιλήψεις μου, εξακολουθούσα να παραπονιέμαι και να διαπραγματεύομαι μαζί Του, ή ότι το ανάστημά μου ήταν πολύ μικρό κι είχα πολύ λίγη πίστη στον Θεό. Δεν είχα κερδίσει όλη αυτήν τη γνώση και το όφελος από τούτο το άθλιο περιβάλλον; Αυτή ήταν η χάρη του Θεού για μένα! Η σκέψη της αγάπης και της σωτηρίας του Θεού για μένα μου έδωσε πίστη. Σκέφτηκα, επίσης, τον Ιώβ που είχε χάσει τα παιδιά του, είχε βγάλει πληγές σε όλο του το σώμα κι είχε υπομείνει πάρα πολλά βάσανα της σάρκας, κι εξακολουθούσε ωστόσο να λατρεύει τον Θεό χωρίς παράπονο. Η άνευ σημασίας αρρώστια κι η μικρή ταλαιπωρία που είχα υπομείνει εγώ δεν ήταν άξιες λόγου σε σύγκριση με τον Ιώβ. Θα έπρεπε να υπακούω και να βασίζομαι στον Θεό ώστε να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου προς Εκείνον. Καθώς το σκεφτόμουν αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό ως εξής: «Θεέ μου, όσο κακό κι αν είναι αυτό το μέρος ή όσο κι αν υποφέρει το σώμα μου, είμαι πρόθυμος να υποταχθώ. Δεν θέλω πια να είμαι αρνητικός, πρέπει να ωριμάσω, ώστε να μην ανησυχείς για μένα».

Τις ημέρες που ακολούθησαν, το μόνο πράγμα που δεν μπορούσα να στερηθώ ήταν η προσευχή. Όποτε κουραζόμουν από τη δουλειά ή ο πόνος γινόταν αφόρητος και ένιωθα αρνητικός κι αδύναμος, έσπευδα να προσευχηθώ στον Θεό. Σταδιακά, έγινα πιο δυνατός, ένιωθα πιο σπάνια αρνητικός κι αδύναμος και μπόρεσα ν’ αντεπεξέλθω σωστά σ’ αυτό το περιβάλλον που είχε κανονίσει ο Θεός για μένα. Δόξα τω Θεώ! Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών ετών, προσευχόμενος στον Θεό, στηριζόμενος σ’ Εκείνον και βασιζόμενος στην καθοδήγηση των λόγων Του, μπόρεσα να ξεπεράσω αυτήν τη δύσκολη εποχή.

Αφού τα βίωσα όλα αυτά, είδα καθαρά ότι ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας είναι ο Σατανάς, ο διάβολος που μισεί τον Θεό και βλάπτει και διαφθείρει τους ανθρώπους. Μόνον ο Θεός είναι αγάπη και μόνον Αυτός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους. Όταν με βασάνιζαν, ο λόγος του Θεού με καθοδήγησε, μου έδωσε πίστη και δύναμη και μου πρόσφερε τη δυνατότητα να νικήσω τη σκληρότητα του διαβόλου. Αυτό το άθλιο περιβάλλον με μετέτρεψε από νεαρό, αδαή και ευάλωτο σε δυνατό, ώριμο και σταθερό, κι έμαθα να βασίζομαι στον Θεό και να προσβλέπω σ’ Εκείνον όταν αντιμετωπίζω προβλήματα. Μου επέτρεψε επίσης να δω την παντοδυναμία και την κυριαρχία του Θεού κι ότι ο Θεός είναι πάντα εκεί για μένα, δίπλα μου για να με προσέχει και να με προστατεύει, κι έτοιμος να με εφοδιάσει και να με βοηθήσει ανά πάσα στιγμή. Όσο μεγάλη δίωξη και δεινά κι αν αντιμετωπίσω στο μέλλον, είμαι αποφασισμένος ν’ ακολουθήσω τον Θεό!