Από την Τιάν Τιάν, Κίνα

Μια άνοιξη, έκανα υπαίθριο μπάρμπεκιου μαζί με ανώτερους γιατρούς. Στον δρόμο, ντόπιοι χωρικοί αναγνώρισαν τη δρα Γουάνγκ. Ήταν τόσο χαρούμενοι και ευγνώμονες. Τη χαιρέτησαν με θέρμη. Αργότερα, ενώ μαγειρεύαμε, διαπιστώσαμε ότι έλειπαν πράγματα. Οι χωρικοί ήταν απίστευτα ευγενικοί. Όταν είδαν ότι χρειαζόμασταν κάτι, μας προσέφεραν από τα δικά τους. Τότε, υπήρχε έλλειψη σε καθημερινά αγαθά, γι’ αυτό και ήταν πολύτιμα. Δεν υπήρχε γάλα, για παράδειγμα. Πολλοί περίμεναν στην ουρά γι’ αυτό. Μα εμάς μας έφεραν οι άνθρωποι του εργοστασίου γαλακτοκομικών… Κι όλα αυτά χάρη στη φήμη της δρος Γουάνγκ. Η δρ Γουάνγκ έριχνε πλάγιες ματιές χαμογελώντας, ενώ εγώ τη ζήλευα και σκεφτόμουν: «Ο κόσμος έχει σε μεγάλη εκτίμηση τη δρα Γουάνγκ! Τη σέβονται όπου και να πάει και δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τίποτα πλέον. Απλώς εμφανίζεται κάπου και όλα είναι εύκολα γι’ αυτήν. Όσο για εμένα, είμαι απλώς μια άσημη πάροχος υγείας. Δεν μου φέρονται έτσι. Μπορώ μόνο να εκμεταλλευτώ τη δική της επιτυχία». Μα τότε, απογοητευμένη, κοίταξα τα ασημένια μαλλιά της δρος Γουάνγκ και σκέφτηκα: «Νέα δεν είμαι ακόμα; Αν σπουδάσω ιατρική και μάθω από τους βετεράνους γιατρούς, αργά ή γρήγορα θα γίνω διάσημη και αξιοσέβαστη όπως αυτοί, εφόσον δουλέψω σκληρά».

Μετά από έναν μήνα συνεχούς προσπάθειας, μπόρεσα να είμαι μόνη στη βάρδια και είχα την ευκαιρία να χειρουργήσω. Μα αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Έπρεπε να δουλέψω σκληρότερα. Μελετούσα συνεχώς ιατρικές θεωρίες. Έδωσα εξετάσεις δεξιοτήτων και πήγαινα σε κάθε ενισχυτικό μάθημα εκτός δουλειάς. Αν προέκυπτε έκτακτο χειρουργείο, είτε ήταν εντός του ωραρίου μου είτε όχι, δεν έχανα ποτέ ευκαιρία να εξασκηθώ. Μερικές φορές, όντας απασχολημένη στο χειρουργείο, πεινούσα τόσο μα αδιαφορούσα για το σώμα μου, γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη στη χειρουργική. Μερικές φορές, δούλευα ακόμα και 24 ώρες συνεχόμενα. Όταν τελείωνα τη δουλειά, το κεφάλι μου βούιζε και ήμουν εξαντλημένη. Ήθελα απεγνωσμένα να ξεκουραστώ, μα τότε θυμόμουν ότι ο πατέρας μου μου έλεγε πάντα: «Τ’ αγαθά κόποις κτώνται», καθώς και να δουλεύω σκληρά για να πετύχω τους στόχους μου. Έτσι, ενθάρρυνα τον εαυτό μου να συνεχίσω και πιεζόμουν για να δουλεύω σκληρά. Όταν έφτανα σπίτι το βράδυ, πήγαινα κατευθείαν για ύπνο. Τεντωνόμουν και χαλάρωνα το εξαντλημένο, πονεμένο μου σώμα. Όταν έκλεινα τα μάτια μου για να κοιμηθώ, κάθε λεπτομέρεια των χειρουργείων ερχόταν στο μυαλό μου. Φοβόμουν πως λόγω της φθίνουσας ψυχολογικής μου κατάστασης θα έκανα λάθη στο χειρουργείο. Σκεφτόμουν πρώην συναδέλφους που έκαναν μικρά λάθη στη δουλειά και δεν είχαν ποτέ ξανά δικαίωμα να χειρουργήσουν. Αν κάτι πήγαινε στραβά, δεν θα γινόμουν ποτέ επιτυχημένη. Και τότε ξαφνικά ένιωθα αγχωμένη, κουρασμένη, τρομαγμένη και ανήσυχη. Ο νους και το σώμα μου είχαν κουραστεί τόσο. Ενίοτε, σκεφτόμουν το προγραμματισμένο χειρουργείο για την επομένη και όσο αργά κι αν έφτανα σπίτι, ήλεγχα επανειλημμένα και έκανα επανάληψη στις ιατρικές γνώσεις που απαιτούνταν για την επέμβαση, έτσι ώστε να μην κάνω λάθη. Ήμουν τόσο κουρασμένη, μα ενθάρρυνα τον εαυτό μου, έτσι ώστε μια μέρα να τα καταφέρω: «Δούλεψε σκληρά! Υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ!»

Τελικά, μετά από επτά χρόνια σκληρής δουλειάς κι επιμονής, έγινα πιστοποιημένη γιατρός. Εκείνη τη στιγμή, σκεφτόμουν μόνο μία φράση: Άξιζε τον κόπο! Μόλις ανέβηκα στην ιεραρχία, αυξήθηκε και η τιμή εξέτασης. Έκανα όλες τις επεμβάσεις που αναλογούσαν σε πιστοποιημένους γιατρούς και το όνομά μου ήταν στη λίστα των αρχιχειρουργών. Ο μισθός και το κύρος μου αυξήθηκαν, ενώ οι συνάδελφοί μου έμειναν στάσιμοι. Ένιωθα μια χαρά που δύσκολα περιγράφεται με λόγια, ειδικά σε πολυσύχναστους δρόμους, όπου άνθρωποι με αναγνώριζαν. Εγώ δεν τους γνώριζα, μα με γνώριζαν εκείνοι. Μέχρι και φιλοφρονήσεις μου έκαναν ότι ήμουν καλή χειρουργός. Οι ασθενείς με κοιτούσαν με θαυμασμό και έλεγαν: «Ήρθα να με εξετάσετε την τάδε μέρα και έγινα γρήγορα καλά χωρίς να δώσω πολλά χρήματα, ενώ όταν πήγαινα στον τάδε, δεν είδα καμία βελτίωση…» Και κάποιοι έλεγαν: «Ο τάδε είπε ότι είστε καλή γιατρός. Μου πρότεινε να έρθω να με εξετάσετε. Είναι δύσκολο να κλείσω ραντεβού πλέον…» Όταν άκουγα τέτοια λόγια, γελούσαν και τα αυτιά μου. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Άνθρωποι τα θυμούνταν ακόμα αυτά μετά από καιρό και έρχονταν σε εμένα επειδή ήμουν γνωστή. Ξαφνικά, ένιωσα πως το κύρος μου είχε αυξηθεί και πλέον γευόμουν την επιτυχία. Μα αφότου χάρηκα, σκέφτηκα πόσο απείχα από το να γίνω εξειδικευμένη ιατρός. Μπορούσα να κάνω μόνο χειρουργεία ρουτίνας. Ως εξειδικευμένη ιατρός, θα έκανα υψηλότερου επιπέδου χειρουργεία, οι ασθενείς θα με θαύμαζαν ακόμα περισσότερο και θα είχα όλο και περισσότερους ασθενείς. Δεν θα ανέβαινε κι άλλο το κύρος μου στα μάτια τους;

Κατόπιν, επιτάχυνα τον ρυθμό μου προς τη φήμη και το χρήμα. Ο σύζυγός μου παραπονιόταν και τσακωνόταν συνεχώς μαζί μου, λέγοντας πως περνούσα όλο και λιγότερο χρόνο μαζί του. Ένιωθα κουρασμένη και αδικημένη και συνεχώς αναρωτιόμουν: «Για ποιον λόγο προσπάθησα τόσο; Δεν το έκανα για μια επιτυχημένη καριέρα και μια καλή ζωή; Έκανα κάτι λάθος; Όχι. Ο σύζυγός μου είναι παράλογος. Δεν είναι φιλόδοξος». Σκούπισα τα δάκρυά μου και έκανα αίτηση για να σπουδάσω περαιτέρω σε δημόσια ιατρική μονάδα, για βελτιώσω πιο πολύ τις ιατρικές μου δεξιότητες και να εξειδικευτώ. Ήταν μια σπάνια ευκαιρία και την αξιοποίησα. Μα κατά την εκπαίδευση, έκπληκτη έμαθα ότι ήμουν έγκυος. Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, ένιωσα χαμένη και πραγματικά πίστευα πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνω παιδί. Είχα περάσει τόσα για να έχω αυτή την ευκαιρία. Δεν θα τα παρατούσα όλα για ένα παιδί, δεν θα κατέστρεφα τις προοπτικές μου. Όμως μετά σκέφτηκα το παιδί. Δεν ήθελα να κάνω έκτρωση. Αργότερα, επειδή ήμουν πολλές ώρες όρθια στο χειρουργείο, δούλευα πάρα πολύ, και παρέλειπα γεύματα για να κάνω έκτακτα χειρουργεία, κατέληξα να αποβάλω. Μα ποτέ δεν σταμάτησα λεπτό να κυνηγώ τη φήμη και το χρήμα. Ήθελα να επιστρέψω στη δουλειά στο νοσοκομείο μία μέρα μετά την αφαίρεση του εμβρύου, μα το σώμα μου ήταν πολύ αδύναμο. Ένιωσα το σώμα μου να καταρρέει. Το στομάχι μου πονούσε και τα άκρα μου ήταν αδύναμα. Μπορούσα μόνο να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να ξεκουραστώ. Ωστόσο, δεν σκεφτόμουν το παιδί που έχασα ή το πώς θα φρόντιζα το σώμα μου, παρά μόνο ανησυχούσα για την καθυστέρηση των σπουδών μου και για το ότι θα επηρέαζε την αποφοίτησή μου. Έκανα τόσα πράγματα για το τίποτα;

Μετά από επτά ακόμη χρόνια εξαντλητικής εργασίας, έγινα επιτέλους εξειδικευμένη ιατρός, όπως το ονειρευόμουν. Όλοι οι ασθενείς με χαιρετούσαν όταν με έβλεπαν, και έλεγαν στους γύρω τους: «Η δρ Τιαν με εγχείρησε και με έσωσε». Κάποιοι με επισκέπτονταν στο σπίτι φέρνοντας τοπικές σπεσιαλιτέ. Έφερναν δώρα και δωροκάρτες, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη τους. Μερικές φορές, έτρωγα σε εστιατόριο και μόλις με έβλεπαν, πλήρωναν τον λογαριασμό μου χωρίς να το ξέρω. Παρότι πολλοί με ζήλευαν για αυτό, η ευτυχία μου ήταν μόνο προσωρινή. Κανείς δεν ήξερε τις δυσκολίες και τον πόνο πίσω από την ευτυχία μου. Δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό λάθος στο χειρουργείο, γιατί οι συνέπειες θα ήταν αδιανόητες, και ανησυχούσα συνεχώς μήπως κάνω κάποιο καταστροφικό λάθος. Ήμουν πολύ προσεκτική, σαν να περπατούσα σε τεντωμένο σκοινί. Υπέφερα από τόσο στρες, που το μυαλό μου δεν άντεχε. Υπέφερα σωματικά και το βάρος μου είχε μειωθεί στα 40 κιλά. Επειδή έκανα υπερωρίες για πολύ καιρό, η υγεία μου επιδεινώθηκε κι έτσι υπέφερα από αϋπνία, στομαχόπονους και χολοκυστίτιδα. Δεν μπορούσα να φάω ή να κοιμηθώ. Μετρούσα προβατάκια και έπαιρνα έως και 4 υπνωτικά χάπια, μα μάταια. Μέσα στη μέρα, ήμουν ζαλισμένη και χωρίς ενέργεια. Ένιωθα τα πόδια μου πολύ βαριά. Ήταν απίστευτα δύσκολο. Γελούσα με πικρία και σκεφτόμουν: «Έχω κύρος και τον θαυμασμό των άλλων, μα πλέον δεν μπορώ να κοιμηθώ ή να φάω σαν άνθρωπος». Ήθελα να αποφύγω ακόμα και τη δουλειά, τα πάντα, μόνο και μόνο για να κοιμηθώ, μα αυτό ήταν πια αδύνατον. Το χειρότερο ήταν ότι όταν ήθελα περισσότερη φροντίδα και περιποίηση, ο σύζυγός μου έβγαινε έξω για ποτά και διασκέδαζε, ενώ εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσω μόνη μου τη θλίψη μου. Ένιωθα δυστυχισμένη και αβοήθητη εκείνα τα ήσυχα βράδια. Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ και συχνά ονειρευόμουν ότι πάλευα στο σκοτάδι, αδυνατώντας να δω την κατεύθυνσή μου ή τον δρόμο για το σπίτι. Ένιωθα φοβισμένη και υπέφερα. Μια φορά, ξύπνησα απότομα βγάζοντας μια κραυγή. Το μέτωπό μου είχε ιδρώσει. Άναψα το φως και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. Σκέφτηκα τον σεβασμό των ασθενών και τους επαίνους των δικών μου, μα αυτό δεν απάλυνε τον πόνο. Αναλογιζόμενη την προσπάθειά μου τόσα χρόνια, αναρωτιόμουν: «Δούλεψα σκληρά τη μισή μου ζωή για να προκόψω, μα τελικά, εκτός από τις σύντομες στιγμές δόξας, το μόνο που έμεινε είναι ένα άρρωστο σώμα, ένας άπιστος σύζυγος, ατελείωτη συμφορά και πόνος. Γιατί; Πώς πρέπει να ζει κανείς για να έχει μια ζωή με νόημα και αξία;» Ήθελα πραγματικά να ξεφύγω από τον πόνο. Πήγα σε μέντιουμ, αναζήτησα απαντήσεις σε ρήσεις διασήμων και πειραματίστηκα με τη «θετική ενέργεια», την οποία τόσοι αναζητούν. Αναζήτησα απαντήσεις στον βουδισμό μέσω του διαδικτύου, μα δεν ήταν ικανοποιητικές και δεν έλυσαν κανένα πρόβλημά μου. Ακριβώς όταν ο πόνος από τις ασθένειές μου έγινε ανυπόφορος, όταν δεν έβλεπα την ελπίδα στη ζωή και δεν έβρισκα τον δρόμο μου, η σωτήρια χάρη του Παντοδύναμου Θεού ήρθε σε εμένα.

Αφού βρήκα την πίστη στον Θεό, βρήκα τις απαντήσεις στα λόγια Του. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι μόλις αποκτήσουν φήμη και κέρδος, θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν αυτά τα πράγματα για να απολαμβάνουν μεγαλύτερο κύρος και πλούτο, και να απολαμβάνουν τη ζωή. Πιστεύουν ότι η φήμη και το κέρδος είναι κάποιου είδους κεφάλαιο το οποίο θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αποκτήσουν μια ζωή αναζήτησης της ηδονής και κάθε ανήθικης απόλαυσης της σάρκας. Για χάρη της φήμης και του κέρδους, που τόσο πολύ λαχταρά η ανθρωπότητα, οι άνθρωποι πρόθυμα, αλλά και ταυτόχρονα εν αγνοία τους, παραδίδουν το σώμα, το μυαλό και ό,τι άλλο έχουν, το μέλλον και τη μοίρα τους, στον Σατανά. Το κάνουν στην πραγματικότητα χωρίς να διστάσουν ούτε στιγμή, και αγνοούν τελείως την ανάγκη να πάρουν πίσω όσα παρέδωσαν. Μπορούν οι άνθρωποι να διατηρήσουν οποιονδήποτε έλεγχο του εαυτού τους από τη στιγμή που θα αναζητήσουν καταφύγιο στον Σατανά με αυτόν τον τρόπο και θα του είναι αφοσιωμένοι; Και βέβαια όχι. Βρίσκονται πλήρως και απολύτως υπό τον έλεγχο του Σατανά. Έχουν βυθιστεί πλήρως και ολότελα σ’ έναν βούρκο και είναι ανίκανοι να ξεφύγουν. Όταν κάποιος έχει πέσει στον βούρκο της φήμης και του κέρδους, δεν αναζητά πλέον οτιδήποτε φωτεινό, οτιδήποτε είναι δίκαιο ή όλα εκείνα τα όμορφα και αγαθά πράγματα. Αυτό συμβαίνει επειδή η φήμη και το κέρδος ασκούν τρομερή γοητεία στους ανθρώπους· γίνονται το αντικείμενο της επιδίωξης καθ’ όλη τη ζωή των ανθρώπου, ακόμα και καθ’ όλη την ατέρμονη αιωνιότητα. Δεν είναι αλήθεια αυτό;» («Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού φώτισαν την καρδιά μου. Θυμάμαι εκείνο το μπάρμπεκιου που πήγα με τη δρα Γουάνγκ, όταν αποφάσισα μέσα μου ότι αν είχα κύρος και ένα υψηλό επίπεδο ιατρικών δεξιοτήτων, τότε οι άνθρωποι θα με σέβονταν, θα τύγχανα ειδικής μεταχείρισης και η ζωή μου θα ήταν εύκολη. Είχα, επίσης, αποδεχτεί σατανικά δηλητήρια, όπως « Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει», «Να ξεχωρίζεις,» και «Ο άνθρωπος αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα», τόσο πολύ που το κυνήγι της φήμης και του χρήματος είχε γίνει επιδίωξη και στόχος της ζωής μου. Εργαζόμουν σκληρά συνεχώς για να ανελιχθώ επαγγελματικά. Αφού είχα κερδίσει τον σεβασμό και τον έπαινο των ανθρώπων γύρω μου, ένιωθα πραγματικά επιτυχημένη, κι έτσι ένιωθα ηθικά υποχρεωμένη να συνεχίσω στο λάθος μονοπάτι. Αφιέρωσα τουλάχιστον 10 από τα καλύτερά μου χρόνια στη φήμη και το χρήμα, θυσιάζοντας την οικογένειά μου και το παιδί στην κοιλιά μου. Είχα καταστρέψει την υγεία μου και μου απέμεινε ένα άρρωστο σώμα. Είναι κρίμα που μετά από τόσες θυσίες, πρώτη φορά τότε σκέφτηκα: «Τι μου προσφέρουν η φήμη και το χρήμα; Κουράστηκα και υπέφερα για να τα κατακτήσω, και αφού το έκανα, εξακολουθώ να υποφέρω απερίγραπτα. Σαφώς, το κυνήγι της φήμης και του χρήματος ήταν τελικά ο λάθος δρόμος». Επιτέλους κατάλαβα ότι το να κυνηγάς τη φήμη και το χρήμα ήταν μια μοχθηρή δύναμη, που τυλίγεται γύρω από τον άνθρωπο σαν σχοινί και τον πνίγει. Σαν να τοποθέτησε ο Σατανάς έναν ζυγό γύρω από το σώμα μου, που με έκανε πρόθυμη να υποφέρω και να θυσιάσω τα πάντα. Τελικά, ο Σατανάς με οδήγησε εκεί όπου ήθελε. Ακριβώς όπως λένε τα λόγια του Θεού: «Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τη φήμη και το κέρδος για να ελέγχει τις σκέψεις των ανθρώπων, σε σημείο που να μη σκέφτονται τίποτε άλλο από τη φήμη και το κέρδος. Πασχίζουν για φήμη και κέρδος, ταλαιπωρούνται για τη φήμη και το κέρδος, υπόκεινται σε εξευτελισμό για τη φήμη και το κέρδος, θυσιάζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και προβαίνουν σε κάθε είδους κρίσεις και αποφάσεις για τη φήμη και το κέρδος. Με αυτόν τον τρόπο, ο Σατανάς κρατά τους ανθρώπους δέσμιους με αόρατες αλυσίδες και αυτοί δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να τις αποτινάξουν. Χωρίς να το καταλάβουν, κουβαλάνε αυτές τις αλυσίδες και σέρνονται συνεχώς με μεγάλη δυσκολία. Χάριν της φήμης και του κέρδους, η ανθρωπότητα αποφεύγει τον Θεό και Τον προδίδει, καθίσταται ολοένα πιο φαύλη. Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, η μία γενιά μετά την άλλη καταστρέφονται μέσα στη φήμη και το κέρδος του Σατανά» («Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός ΣΤ΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Είδα πόσο απεχθής είναι ο Σατανάς και ευχαρίστησα τον Θεό από τα βάθη της καρδιάς μου. Ακριβώς όταν ο Σατανάς με οδήγησε σε αδιέξοδο, ο Θεός δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια. Μου άπλωσε το χέρι Του για να με σώσει, με παρηγόρησε με τα λόγια Του, με ενθάρρυνε και με βοήθησε να βρω την πηγή του πόνου μου. Μόνο ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους περισσότερο. Ενσαρκώθηκε για να εκφράσει την αλήθεια, για να μας μάθει να διακρίνουμε το καλό από το κακό, το θετικό από το αρνητικό. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι στον λάθος δρόμο, χαραμίζοντας τη ζωή μου στο κυνήγι της φήμης και του χρήματος. Έπρεπε να λατρεύω τον Δημιουργό. Κατόπιν, στον ελεύθερο χρόνο μου διάβαζα κυρίως τα λόγια του Θεού και συναναστρεφόμουν τους αδελφούς και τις αδελφές μου σχετικά με όσα δεν κατανοούσα, έτσι ώστε να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Πριν καλά-καλά το καταλάβω, κατανόησα αλήθειες και ορισμένα πράγματα καλύτερα. Ο νους μου ήταν πιο χαλαρός. Σιγά-σιγά, η αϋπνία μου υποχώρησε, όπως και οι στομαχόπονοι και η χολοκυστίτιδα. Αυτά δεν θα τα πετύχαινα κυνηγώντας τη φήμη και το χρήμα. Βίωσα πραγματικά την ευτυχία της πνευματικής ελευθερίας.

Αργότερα, είδα όλους τους συναδέλφους μου να εργάζονται με σκοπό την προαγωγή, ενώ όσοι είχαν λιγότερα επαγγελματικά προσόντα από εμένα, μερικούς εκ των οποίων εκπαίδευσα εγώ η ίδια, έγιναν όλοι επίκουροι καθηγητές. Ένιωσα πως έχασα την ευκαιρία μου. Σκέφτηκα πως αν δεν είχε επιδεινωθεί η υγεία μου και δεν με είχε πάει πίσω μια δεκαετία, βάσει της ειδίκευσής μου, θα γινόμουν έστω επίκουρη καθηγήτρια. Μα αναλογιζόμενη το πώς κυνηγούσα τις προαγωγές και κατέληξα να έχω ένα άρρωστο σώμα, να πονώ και να υποφέρω, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν ένα από τα πονηρά σχέδια του Σατανά. Ο Σατανάς, μέσω των επιθυμιών μου, πήγε να με παρασύρει πάλι στη δίνη της φήμης και του κέρδους. Αν κυνηγούσα πάλι τη φήμη και το κέρδος, μπορεί να έχανα και τη ζωή μου. Ποιο θα ήταν το νόημα; Σκέφτηκα κάτι που είπε ο Κύριος Ιησούς: «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» (Κατά Ματθαίον 16:26). Και ο Παντοδύναμος Θεός είπε: «Ως κάποιος που είναι κανονικός και που επιδιώκει την αγάπη προς τον Θεό, η είσοδος στη Βασιλεία για να καταστείτε μέλη του λαού του Θεού είναι το αληθινό μέλλον σας, καθώς και μια ζωή που έχει ύψιστη αξία και σπουδαιότητα· κανείς δεν είναι πιο ευλογημένος από εσάς. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό, ζουν για τη σάρκα και για τον Σατανά, αλλά σήμερα, εσείς ζείτε για τον Θεό, και ζείτε για να κάνετε το θέλημά Του. Γι’ αυτό λέω ότι η ζωή σας είναι υψίστης σημασίας» («Γνώρισε το νεότερο έργο του Θεού και ακολούθησε τα βήματά Του» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Κατάλαβα το θέλημα του Θεού από τα λόγια Του. Όσο υψηλό κι αν είναι το κύρος ενός ατόμου κι όση φήμη κι αν έχει, το κυνήγι της φήμης και του χρήματος είναι ο λάθος δρόμος και μάλιστα οδηγεί στον θάνατο. Δεν μπορείς να λάβεις την ευλογία ή την προστασία του Θεού ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο. Μόνο επιδιώκοντας την αλήθεια και εκτελώντας το καθήκον σου, απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από τις διαφθορές σου βιώνοντας το έργο του Θεού και προσπαθώντας να Τον γνωρίσεις μπορείς να έχεις μια ζωή με νόημα και αξία, και εν τέλει να λάβεις την ευλογία του Θεού. Αυτό είναι το μόνο αληθινό μέλλον που πρέπει να έχεις. Αν συνέχιζα να ικανοποιώ τα συμφέροντα της σάρκας, όχι μόνο δεν θα με ευλογούσε ο Θεός, μα ουσιαστικά θα με μισούσε. Να ορισμένα αληθινά παραδείγματα ατόμων που γνωρίζω: Η κόρη του αφεντικού μου αποφοίτησε από το κολέγιο και έκανε καριέρα στο εξωτερικό. Μα μετά από χρόνια σκληρού ανταγωνισμού και υπερβολικού στρες, έπαθε κατάθλιψη και αυτοκτόνησε πηδώντας από ένα κτίριο. Και ο γιος ενός φίλου μου, που έγινε διευθυντής σε μικρή ηλικία και γνώρισε την επιτυχία, έπαθε κίρρωση του ήπατος, επειδή έπινε πολύ στις κοινωνικές του επαφές. Πέθανε το πολύ έξι μήνες αργότερα και τα μαλλιά του φίλου μου γκρίζαραν μέσα σε μία νύχτα από τον πόνο. Θυμάμαι πως κάποτε είχα διαβάσει τα εξής λόγια του Θεού: «Συνειδητοποιούν πως τα χρήματα δεν αγοράζουν ζωή, πως η δόξα δεν μπορεί να σβήσει τον θάνατο και πως ούτε τα χρήματα, ούτε και η δόξα μπορούν να επιμηκύνουν τη ζωή ενός ανθρώπου κατά ένα λεπτό, κατά ένα δευτερόλεπτο» («Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Η φήμη και το κέρδος δεν σε απαλλάσσουν από τον πόνο, ούτε σώζουν τη ζωή σου. Μπορούν μόνο να σε προσελκύσουν πίσω στην άβυσσο του θανάτου μετά από μια βραχυχρόνια ευτυχία. Αφού το κατανόησα αυτό, δεν θα με ενοχλούσε ούτε θα με επηρέαζε ποτέ κανείς ξανά. Ήμουν πρόθυμη να αφιερώσω τον περιορισμένο μου χρόνο στο κυνήγι της αλήθειας και στο να γνωρίσω τον Θεό, ζώντας βάσει των απαιτήσεων του Θεού και εκτελώντας το καθήκον μου στον οίκο Του.

Μια μέρα, έλαβα μια κλήση από τον διευθυντή ενός νοσοκομείου. Είπε: «Τώρα που συνταξιοδοτήθηκες, οργανώνουμε μια δεξίωση προς τιμήν σου και θα μιλήσουμε και για τη συνεργασία που λέγαμε κάποτε. Θα θέλαμε να βάλουμε την άδεια ασκήσεώς σου στο νοσοκομείο μας, για να προσελκύσουμε παλιούς σου ασθενείς. Θα μπορούσες να δουλέψεις για εμάς ή να γίνεις μέτοχος. Από εσένα εξαρτάται». Μόλις το άκουσα αυτό, σκέφτηκα: «Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κυνηγώντας φήμη και κέρδος, και τι κέρδισα; Θέλω πάλι να περάσω τη ζωή μου θαμμένη στη φήμη και το κέρδος; Δεν απέβαλα εύκολα τον πόνο της επιδίωξης της φήμης και του χρήματος. Δεν θέλω να μετράω πάλι προβατάκια τη νύχτα ούτε να ζω με ανησυχία και φόβο την ημέρα. Βίωσα την πνευματική γαλήνη, την οποία μου χάρισε η πίστη στον Θεό και η κατανόηση της αλήθειας. Καλά θα κάνω να διατηρήσω αυτή την ευτυχία. Εξάλλου, παρόλο που έπρεπε μόνο να κρεμάσω την άδειά μου στο νοσοκομείο, αν υπήρχε πρόβλημα, και πάλι θα έπρεπε να προσέλθω. Αυτό δεν θα εμπόδιζε την εκτέλεση των καθηκόντων μου;» Σκέφτηκα τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Αυτήν τη στιγμή, η κάθε ημέρα που ζείτε είναι κρίσιμη και υψίστης σημασίας για τον προορισμό και τη μοίρα σας, επομένως πρέπει να εκτιμάτε όλα όσα έχετε σήμερα και να δίνετε αξία στο κάθε λεπτό που περνά. Πρέπει να βρίσκετε όσο περισσότερο χρόνο μπορείτε για να δώσετε στον εαυτό σας τα μεγαλύτερα κέρδη, ούτως ώστε να μην έχετε ζήσει τη ζωή σας μάταια» («Σε ποιον είσαι αφοσιωμένος;» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Ήμουν τόσο τυχερή που είχα τη σπάνια ευκαιρία να βρω τον Θεό. Ο Θεός με έκανε να κατανοήσω το νόημα της ζωής και με έβγαλε από την άβυσσο του πόνου. Πώς θα μπορούσα να επιστρέψω στην αγκαλιά του Σατανά; Το έργο του Θεού πλησίαζε στο τέλος του και εγώ ακόμα δεν είχα βρει την αλήθεια. Έπρεπε να αξιοποιήσω την κάθε μέρα και να κυνηγώ την αλήθεια στον περιορισμένο μου χρόνο. Αυτή είναι όμορφη ζωή! Κατανοώντας το θέλημα του Θεού, απέρριψα την προσφορά του διευθυντή. Μόλις κατέβασα το ακουστικό, ένιωσα πιο ελεύθερη από ποτέ. Είπα: «Έπρεπε να μην επιδιώκω τη φήμη και το κέρδος εδώ και καιρό». Κι άλλα νοσοκομεία μού ζήτησαν να συνεργαστούμε. Αρνήθηκα σε όλους. Αυτή τη στιγμή, επενδύω χρόνο στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Νιώθω χαλαρή και ικανοποιημένη κάθε μέρα. Αυτό δεν μπορεί να μου το χαρίσει καμιά υλική απόλαυση, ούτε η φήμη ή το κύρος. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με έσωσε!