Από την Σιάο Λαν, Κίνα

To 2014, το Κομμουνιστικό Κόμμα ενοχοποίησε την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού για την υπόθεση στο Ζαογιουάν και συλλάμβανε αδελφούς και αδελφές παντού. Οι περισσότεροι επικεφαλής εκκλησίας της περιοχής μας συνελήφθησαν και κάποιοι νεόφυτοι αδελφοί και αδελφές ζούσαν στον φόβο και την αρνητικότητα. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή, προάχθηκα σε υπεύθυνη του έργου πολλών εκκλησιών. Σκέφτηκα πως η ανάληψη του πηδαλίου σε περίοδο κρίσης αποτελούσε τεράστια ευθύνη και δεν έπρεπε να απογοητεύσω τον Θεό. Έτσι, ρίχτηκα στο καθήκον μου, ενώ κινδύνευα να με συλλάβουν ανά πάσα στιγμή. Ένιωθα πως ο Θεός θα με επιδοκίμαζε που προστάτευα το έργο της εκκλησίας εν καιρώ κινδύνου και σίγουρα θα ήμουν άξια της σωτηρίας του Θεού και της εισόδου στη βασιλεία Του. Και τότε, έτσι ξαφνικά, αρρώστησα βαριά.

Ένα βράδυ, τον Οκτώβριο του 2014, ενώ έτρωγα βραδινό, έριξα στο πάτωμα το μπολ μου. Θεώρησα πως έγινε απλώς από απροσεξία, έτσι έσπευσα να το μαζέψω και να πάρω ένα χαρτομάντιλο για να σκουπιστώ. Τότε, συνειδητοποίησα πως δεν ήλεγχα τα χέρια μου και δεν μπορούσα να σηκώσω το χαρτομάντιλο. Σε λιγάκι, έχασα την αίσθηση των χεριών και των ποδιών μου και καθόμουν απλώς στην καρέκλα, εντελώς ακίνητη. Η οικογένειά μου πήρε αμέσως την πίεσή μου και ήταν πάνω από 200. Πήρα κάποια φάρμακα για να ρίξω την πίεση, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Ήμουν πολύ μπερδεμένη και αναρωτιόμουν γιατί συνέβη αυτό. Δεν ήξερα αν ήταν κάτι σοβαρό. Έπειτα, όμως, σκέφτηκα πως όλα αυτά τα χρόνια, είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια στο καθήκον μου, κι έτσι σίγουρα θα λάμβανα τη χάρη του Θεού και δεν θα ήταν κάτι σοβαρό. Ακόμα κι αν ήμουν άρρωστη, ο Θεός σίγουρα θα με προστάτευε και θα με γιάτρευε. Στη σκέψη αυτή, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη. Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησα, καθώς προσπαθούσα σιγά-σιγά να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια μου, διαπίστωσα πως όλη η δεξιά πλευρά του σώματός μου ήταν φυσιολογική, όμως το αριστερό χέρι και πόδι μου ήταν μουδιασμένα. Ελάχιστα τα ένιωθα. Αμέσως, αγχώθηκα: Γιατί δεν ήμουν εντελώς καλά; Ήμουν μερικώς παράλυτη; Μα τότε, δεν θα μπορούσα πια να κάνω το καθήκον μου. Αναρωτήθηκα αν είχα γίνει άχρηστη και είχα εξαλειφθεί, και τότε, θα είχα την ευκαιρία να σωθώ; Έπειτα, όμως, σκέφτηκα πως αυτό που συνέβη ήταν πολύ σοβαρό και η μερική ανάρρωσή μου αυτονυκτί πρέπει να ήταν ευλογία από τον Θεό. Αν ο Θεός με γιάτρευε, τότε η ανάρρωσή μου θα ήταν εύκολη υπόθεση, σωστά; Ένιωθα πως είχα την προστασία του Θεού και δεν έπρεπε να ανησυχώ τόσο.

Πήγα εκείνο το πρωί, και μετά από αξονική τομογραφία, ο γιατρός είπε με σοβαρό ύφος: «Είχατε μια ενδοκρανιακή αιμορραγία στη δεξιά πλευρά, περίπου 10 ml αίμα. Αν το σημείο αιμορραγίας ήταν λίγο πιο πάνω, θα βρισκόταν στην περιοχή ομιλίας. Θα είχατε χάσει την ικανότητα ομιλίας και πιθανόν να είχατε μείνει φυτό. Δεδομένου ότι αυτό συνέβη χθες το βράδυ, είστε απίστευτα τυχερή που τη γλιτώσατε ως τώρα. Χρειάζεστε άμεσα θεραπεία». Στη συνέχεια, είπε πως θα ξεκινούσαν με έγχυση και θα προσέγγιζαν τη θεραπεία συντηρητικά. Αν οι θρόμβοι αίματος στον εγκέφαλό μου δεν διαλύονταν, θα μου έκαναν εγχείριση. Στην αναφορά της εγκεφαλικής αιμορραγίας, το μυαλό μου θόλωσε. Δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα μπορούσε να ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Δεν ήμουν ούτε 50 ετών, έτσι αν η θεραπεία ήταν αναποτελεσματική κι έμενα μερικώς παράλυτη ή πλήρως παράλυτη ζωντανή νεκρή, πόσο φρικτή θα ήταν μια τέτοια ζωή; Και η επέμβαση στον εγκέφαλο θα μπορούσε να μου στοιχίσει τη ζωή. Τότε, θα μπορούσα να σωθώ και να εισέλθω στη βασιλεία του Θεού; Όλα τα χρόνια που πίστευα, έδινα όλο μου το είναι, έτσι δεν καταλάβαινα γιατί είχα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Γιατί δεν με προστάτευε ο Θεός; Όσο το σκεφτόμουν, τόσο ταραζόμουν και δεν πήγαινε το φαγητό κάτω. Γύρω στην πέμπτη μέρα μου στο νοσοκομείο, μια ηλικιωμένη στο διπλανό κρεβάτι ξαφνικά χειροτέρεψε και έπρεπε να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο. Βλέποντάς το, αγχώθηκα ξανά. Είχαμε εισαχθεί την ίδια ημέρα, κι εκείνη περιφερόταν παντού, όμως τώρα την έβγαζαν με το καροτσάκι. Ήταν λες και δεν μπορούσες να πεις αν κάποιος θα επιβίωνε από κάτι τέτοιο, κι αναρωτιόμουν αν κι η δική μου κατάσταση ξαφνικά θα επιδεινωνόταν.

Μετά από σχεδόν μια εβδομάδα, ακόμα δεν αισθανόμουν το αριστερό μου πόδι. Σκεφτόμουν: «Γιατί ο Θεός δεν με προσέχει; Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, δεν μπορώ να κάνω κανένα καθήκον, άρα έχω χάσει την ευκαιρία να σωθώ;» Στη σκέψη αυτή, ρίγος διαπερνούσε την καρδιά μου κι άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Στα εννέα χρόνια της πίστης μου, είχα εργαστεί πολύ σκληρά και δεν άφηνα τίποτα να σταθεί εμπόδιο. Ποτέ δεν δίστασα να αντιμετωπίσω την όποια δυσκολία ή πρόβλημα που προέκυπτε στην εκκλησία και δεν έκανα πίσω ακόμα και μπρος στον κίνδυνο να συλληφθώ. Συνέχιζα πάντα να κάνω το καθήκον μου. Τα χρόνια που ήμουν επικεφαλής, είχα υποφέρει κι ασχοληθεί περισσότερο από τους άλλους αδελφούς και αδελφές. Πίστευα πως με τόση προσφορά και με τέτοια επιδίωξη, ο Θεός θα έπρεπε να με ευλογήσει. Τι έγινε ξαφνικά κι αρρώστησα τόσο; Μήπως ο Θεός δεν ενδιαφερόταν πια για μένα; Αν δεν γινόμουν καλά και δεν μπορούσα να αναλάβω κάποιο καθήκον, θα σωζόμουν; Αν όχι, τότε όλες οι θυσίες και η σκληρή δουλειά ετών ήταν μάταια; Είχα την αίσθηση πως δεν θα είχα προσφέρει τόσα πολλά αν γνώριζα πως θα συνέβαινε αυτό. Ένιωθα όλο και πιο θλιμμένη. Δεν ήθελα καν να προσεύχομαι και να συλλογίζομαι πια τα λόγια του Θεού. Ένιωθα πολύ ταραγμένη, και ασυναίσθητα, έβαλα το μπράτσο όπου λάμβανα την έγχυση κάτω από το κεφάλι μου και αφαίρεσα τη βελόνα, κι έτσι το χέρι μου πρήστηκε. Βλέποντας το πρησμένο χέρι μου, ένιωσα χάλια. Σκέφτηκα τους αδελφούς και τις αδελφές εκεί έξω γεμάτους ενέργεια, να διαδίδουν το ευαγγέλιο και να κάνουν το καθήκον τους, ενώ εγώ ήμουν απλώς ξαπλωμένη στο νοσοκομείο, ανήμπορη να κάνω το οποιοδήποτε καθήκον. Δεν ήμουν εντελώς άχρηστη; Και τώρα που ήταν η ώρα να διαδώσουμε το ευαγγέλιο της βασιλείας, όλοι οι άλλοι μπορούσαν να εκτελούν το καθήκον τους και να κάνουν καλές πράξεις, ενώ εγώ πιθανόν να εξαλειφόμουν. Ένιωθα πως τελικά δεν επρόκειτο να σωθώ από τον Θεό. Εκείνη τη νύχτα, στριφογύριζα στο κρεβάτι και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Βυθισμένη τελείως στη θλίψη μου, προσήλθα και προσευχήθηκα με δάκρυα στον Θεό: «Θεέ μου, αυτήν τη στιγμή υποφέρω πολύ. Ξέρω πως Εσύ επέτρεψες να μου συμβεί αυτό και δεν θα πρέπει να Σε παρεξηγήσω. Σε παρακαλώ, κάνε με να καταλάβω το θέλημά Σου, ώστε να υποταχτώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Σου».

Ενώ βρισκόμουν στο νοσοκομείο, μία αδελφή μού έστειλε μία συσκευή MP5 κι όταν όλοι κοιμούνταν, έβαζα τα ακουστικά μου κι άκουγα τα λόγια του Θεού. Ένα από τα χωρία με βοήθησε απίστευτα. Τα λόγια του Θεού λένε: «Για όλους τους ανθρώπους ο εξευγενισμός είναι επώδυνος και πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτός —κι όμως, κατά τον εξευγενισμό ο Θεός διασαφηνίζει τη δίκαιη διάθεσή Του στον άνθρωπο, γνωστοποιεί τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και προσφέρει μεγαλύτερη διαφώτιση και περισσότερο πραγματικό κλάδεμα και αντιμετώπιση· μέσω της σύγκρισης μεταξύ των γεγονότων και της αλήθειας, προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη γνώση του εαυτού του και της αλήθειας, και προσφέρει στον άνθρωπο μεγαλύτερη κατανόηση του θελήματος του Θεού, επιτρέποντας έτσι στον άνθρωπο να έχει πιο αληθινή και πιο αγνή αγάπη για τον Θεό. Αυτοί είναι οι στόχοι του Θεού όταν εκτελεί τον εξευγενισμό. Όλο το έργο που πραγματοποιεί ο Θεός στον άνθρωπο έχει τους δικούς του στόχους και τη δική του σημασία· ο Θεός δεν εκτελεί έργο άνευ σημασίας, ούτε και πραγματοποιεί έργο που δεν έχει όφελος για τον άνθρωπο. Ως εξευγενισμός δεν νοείται η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό, ούτε νοείται η καταστροφή τους στην κόλαση. Αντιθέτως, νοείται η αλλαγή της διάθεσης του ανθρώπου κατά τον εξευγενισμό, η αλλαγή των προθέσεών του, των παλαιών του απόψεων, της αγάπης του για τον Θεό και η αλλαγή ολόκληρης της ζωής του. Ο εξευγενισμός είναι μια πραγματική δοκιμή για τον άνθρωπο και μια μορφή πραγματικής εκπαίδευσης, ενώ μόνο κατά τον εξευγενισμό μπορεί η αγάπη του να εκπληρώσει τον έμφυτο σκοπό της» («Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Όσο το σκεφτόμουν, αντιλαμβανόμουν πως όταν ο Θεός μας δοκιμάζει και μας ραφινάρει, δεν το κάνει για να μας εξαλείψει, αλλά για να μας εξαγνίσει και να μας μεταμορφώσει. Όμως εγώ δεν αναζήτησα το θέλημα του Θεού ούτε προσπάθησα να κατανοήσω το έργο Του. Μετά το εγκεφαλικό μου, απλώς παρανοούσα και κατηγορούσα τον Θεό. Ήμουν πολύ ανόητη! Έτσι προσευχήθηκα στον Θεό. Ήμουν πρόθυμη να υποταχτώ, να διαβάσω τα λόγια του Θεού, να γνωρίσω τον εαυτό μου και να μάθω.

«Το πλέον λυπηρό όσον αφορά την πίστη της ανθρωπότητας στον Θεό είναι ότι ο άνθρωπος επιτελεί τη δική του διαχείριση εν μέσω του έργου του Θεού, κι όμως δεν δίνει καμία σημασία στη διαχείριση του Θεού. Η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου έγκειται στο ότι ο άνθρωπος κατασκευάζει τον δικό του ιδανικό προορισμό και σχεδιάζει πώς να λάβει τη μεγαλύτερη ευλογία και τον καλύτερο προορισμό, ταυτόχρονα με την προσπάθειά του να υποτάσσεται στον Θεό και να Τον λατρεύει. Ακόμη και αν κάποιος κατανοεί πόσο αξιολύπητος, απαίσιος και θλιβερός είναι, πόσοι μπορούν πρόθυμα να εγκαταλείψουν τα ιδανικά και τις ελπίδες τους; Και ποιοι μπορούν να σταματήσουν τα βήματά τους και να μη σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους; Ο Θεός χρειάζεται όσους θα συνεργαστούν στενά μαζί Του για να ολοκληρώσει τη διαχείρισή Του. Χρειάζεται όσους θα υποταχθούν σε Αυτόν, αφιερώνοντας ολόκληρο το μυαλό και το σώμα τους στο έργο της διαχείρισής Του. Δεν χρειάζεται ανθρώπους που απλώνουν τo χέρι ικετεύοντάς Τον κάθε μέρα, πόσω μάλλον όσους δίνουν λίγα και στη συνέχεια περιμένουν να ανταμειφθούν. Ο Θεός σιχαίνεται εκείνους που συνεισφέρουν πενιχρά και στη συνέχεια αναπαύονται στις δάφνες τους. Μισεί εκείνους τους ψυχρούς ανθρώπους που φθονούν το έργο της διαχείρισής Του και θέλουν μόνο να μιλούν για το πώς θα πάνε στον παράδεισο και θα κερδίσουν ευλογίες. Ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή τρέφει για όσους εκμεταλλεύονται την ευκαιρία που παρουσιάζεται από το έργο, το οποίο κάνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι ετούτοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για το τι θέλει να επιτύχει και να αποκτήσει ο Θεός μέσω του έργου της διαχείρισής Του. Ενδιαφέρονται μόνο για το πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που παρέχει το έργο του Θεού για να κερδίσουν ευλογίες. Δεν ενδιαφέρονται για την καρδιά του Θεού, όντας πλήρως απασχολημένοι με τις δικές τους προοπτικές και τη δική τους μοίρα. Όσοι φθονούν το έργο διαχείρισης του Θεού και δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για το πώς ο Θεός σώζει την ανθρωπότητα και για το θέλημά Του, κάνουν μόνο ό,τι ευχαριστεί τους ίδιους κατά τρόπο αποστασιοποιημένο από το έργο διαχείρισης του Θεού. Τη συμπεριφορά τους ούτε τη θυμάται ούτε την εγκρίνει ο Θεός —και πολύ περισσότερο δεν τη βλέπει με θετικό μάτι» («Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν ακριβώς την κατάστασή μου. Όταν άρχισα να πιστεύω, είδα τις υποσχέσεις του Θεού προς τον άνθρωπο και σκέφτηκα πως με σκληρή δουλειά και θυσίες για τον Θεό, μπορούμε να σωθούμε και να εισέλθουμε στη βασιλεία Του. Έτσι, ρίχτηκα ολόψυχα στο καθήκον μου και σε κάθε αντίξοες συνθήκες. Όταν τα άλλα μέλη της εκκλησίας είχαν δυσκολίες, έτρεχα να τα υποστηρίξω και να τα βοηθήσω. Συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου, ακόμα και μπρος στον κίνδυνο να με συλλάβουν. Σκεφτόμουν πως με μια τέτοια θυσία θα κέρδιζα σίγουρα την προστασία και τις ευλογίες του Θεού, και πως θα είχα μια θέση στη βασιλεία των ουρανών. Όταν αρρώστησα κι αντιμετώπιζα το ενδεχόμενο να μείνω μερικώς παράλυτη, ένιωθα πως ο Θεός δεν με είχε προστατεύσει ούτε ευλογήσει και είχα χάσει την ευκαιρία για ένα καλό μέλλον και προορισμό. Ήμουν γεμάτη παράπονα και ήθελα μάλιστα τακτοποίηση λογαριασμών, μετρώντας όσα είχα κάνει. Νουθετούσα τον Θεό, διαφωνούσα μαζί Του, χρησιμοποιούσα όλες τις θυσίες μου ως στοιχεία υπέρ μου. Ήμουν αυτό ακριβώς που εννοούσε ο Θεός όταν είπε: «Δεν χρειάζεται ανθρώπους που απλώνουν τo χέρι ικετεύοντάς Τον κάθε μέρα, πόσω μάλλον όσους δίνουν λίγα και στη συνέχεια περιμένουν να ανταμειφθούν» και «Ο Θεός σιχαίνεται εκείνους που συνεισφέρουν πενιχρά και στη συνέχεια αναπαύονται στις δάφνες τους». Μπροστά σε μία σοβαρή ασθένεια, τα κρυφά κίνητρα και η συναλλακτική θεώρηση που βρίσκονταν πίσω από τις θυσίες μου κατά την πίστη μου, ήρθαν στην επιφάνεια. Δεν έκανα το καθήκον μου για να επιδιώξω την αλήθεια και να αποτινάξω τη διαφθορά, αλλά για να χρησιμοποιήσω τη σκληρή δουλειά μου ως αντάλλαγμα για τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ως αντάλλαγμα για τις ευλογίες της βασιλείας. Διαπραγματευόμουν με τον Θεό, Τον χρησιμοποιούσα και Τον εξαπατούσα. Θα μπορούσε μια καιροσκόπος όπως εγώ να είναι άξια της βασιλείας του Θεού; Αν δεν ήταν το εγκεφαλικό, θα με είχαν ξεγελάσει τελείως όλες οι επιφανειακές προσπάθειές μου και δεν θα είχα αναγνωρίσει ποτέ τα ελεεινά μου κίνητρα για επιδίωξη ευλογιών ή τη νόθευση της πίστης μου. Θα συνέχιζα να αντιστέκομαι στον Θεό και δεν θα είχα ιδέα του τι έκανα.

Κατόπιν, συνέχισα να αναλογίζομαι τον εαυτό μου και γιατί στο καθήκον μου, προσπαθούσα πάντα να διαπραγματευτώ με τον Θεό. Στην αναζήτησή μου, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· εγκαταλείπουν πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους γι’ Αυτόν και είναι πιστοί σ’ Αυτόν, όμως τα κάνουν όλα αυτά προς ίδιον όφελος. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό την απόκτηση ευλογιών για τους ίδιους. Στην κοινωνία, όλα γίνονται για το προσωπικό όφελος· η πίστη στον Θεό γίνεται αποκλειστικά για να κερδίσει κανείς ευλογίες. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Όλα αυτά αποτελούν εμπειρικές αποδείξεις της διεφθαρμένης φύσης του ανθρώπου» («Η διαφορά μεταξύ των εξωτερικών αλλαγών και των αλλαγών στη διάθεση» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν τη ρίζα της συναλλακτικής μου στάσης στην πίστη μου. Ρήσεις όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή» ήταν σατανικές ιδέες που είχαν ριζώσει βαθιά μέσα μου και είχαν γίνει νόμοι επιβίωσης για μένα. Σε ό,τι έκανα, το προσωπικό μου όφελος ήταν πρώτο και κύριο, έτσι ένιωθα πως θα έπρεπε να ανταμειφθώ για ό,τι συνεισέφερα. Ακόμα και στο έργο μου για τον Θεό, προσπαθούσα να διαπραγματευτώ μαζί Του και θεωρούσα πως η επιδίωξη ευλογιών στην πίστη μου ήταν εντελώς φυσική. Όταν έπαθα το εγκεφαλικό μετά τη σκληρή δουλειά και τις τόσες θυσίες, και κατάλαβα πως θα μπορούσα να πεθάνω ανά πάσα στιγμή, έχασα κάθε ελπίδα για σωτηρία, για ένα καλό αποτέλεσμα και προορισμό, κι έτσι, αμέσως αντιτάχθηκα στον Θεό και Τον κατηγόρησα. Λογάριασα όλα όσα είχα κάνει, διαφώνησα με τον Θεό και Του αντιστάθηκα. Είδα πως ζούσα σύμφωνα με τα δηλητήρια του Σατανά και με καμία ανθρώπινη ομοιότητα, κι αν δεν μετανοούσα, αργά ή γρήγορα θα εξαλειφόμουν και θα τιμωρούμουν.

Αργότερα, διάβασα μερικά ακόμα χωρία από τα λόγια του Θεού που με έκαναν να καταλάβω τη λανθασμένη θεώρηση για την επιδίωξη στην πίστη μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν ο άνθρωπος μετράει τους άλλους, το κάνει ανάλογα με τη συμβολή τους. Όταν ο Θεός μετρά τον άνθρωπο, το κάνει σύμφωνα με τη φύση του ανθρώπου. Μεταξύ αυτών που αναζητούν ζωή, ο Παύλος ήταν κάποιος που δεν γνώριζε την πραγματική ουσία του. Δεν ήταν καθόλου ταπεινός ούτε υπάκουος, ούτε γνώριζε την υπόστασή του, η οποία ήταν σε αντίθεση με τον Θεό. Και έτσι, ήταν κάποιος που δεν είχε υποβληθεί σε λεπτομερείς εμπειρίες και που δεν έκανε την αλήθεια πράξη. Ο Πέτρος ήταν διαφορετικός. Ήξερε τις ατέλειές του, τις αδυναμίες του και τη διεφθαρμένη διάθεσή του ως πλάσμα του Θεού, και έτσι, είχε μονοπάτι πράξης για να αλλάξει μέσω αυτού τη διάθεσή του· δεν ήταν ένας από εκείνους που είχαν μόνο δόγμα, αλλά καμία πραγματικότητα. Εκείνοι που αλλάζουν είναι νέοι άνθρωποι που έχουν σωθεί, είναι αυτοί που έχουν τα προσόντα να επιδιώξουν την αλήθεια. Οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν ανήκουν σε εκείνους που είναι φυσικά ξεπερασμένοι· είναι αυτοί που δεν έχουν σωθεί, δηλαδή, εκείνοι που ο Θεός απεχθάνεται και απορρίπτει. Ο Θεός δεν θα τους ενθυμείται, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο είναι το έργο τους. Όταν συγκρίνεις αυτό με τη δική σου επιδίωξη, το αν είσαι τελικά το ίδιο είδος ανθρώπου με τον Πέτρο ή τον Παύλο, θα πρέπει να είναι αυτονόητο» («Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αν αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αν αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό. Αν αυτό που αναζητάς είναι οι ευλογίες της σάρκας και αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια των δικών σου αντιλήψεων και αν δεν υπάρχει αλλαγή στη διάθεσή σου, αν δεν είσαι καθόλου υπάκουος στον ενσαρκωμένο Θεό και εξακολουθείς να ζεις με ασάφεια, τότε αυτό που αναζητάς σίγουρα θα σε οδηγήσει στην κόλαση, γιατί το μονοπάτι που περπατάς είναι το μονοπάτι της αποτυχίας. Το αν θα οδηγηθείς στην τελείωση ή θα εξαλειφθείς εξαρτάται από τη δική σου επιδίωξη, που σημαίνει επίσης ότι η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» («Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Όταν τα σκέφτηκα περισσότερο, ήταν πολύ διαφωτιστικά. Όταν ο Θεός μετρά τους ανθρώπους, δεν το κάνει με βάση τις επιφανειακές τους συνεισφορές, αλλά με βάση τη στάση και τη θεώρησή τους απέναντι στα πράγματα, ποια στάση κρατούν, κι αν κάνουν πράξη την αλήθεια και υποτάσσονται στον Θεό. Όμως εγώ θεωρούσα πως ο Θεός θα ευαρεστούνταν με τις θυσίες και τη σκληρή δουλειά κάποιου, θα τον ευλογούσε, κι έτσι θα είχε έναν καλό προορισμό. Αυτό δεν ήταν σαφώς αντίθετο με τα λόγια του Θεού; Την Εποχή της Χάριτος, ο Παύλος διέδωσε το ευαγγέλιο του Κυρίου στην Ευρώπη. Υπέφερε πολύ, ολοκλήρωσε μεγάλο έργο και ίδρυσε πάρα πολλές εκκλησίες. Όμως όσα έκανε δεν ήταν από υποταγή στον Θεό ή για να κάνει το καθήκον ενός δημιουργήματος. Ήταν για να ευλογηθεί και να ανταμειφθεί προσωπικά. Γι’ αυτό, μετά από τόσα ταξίδια και τόση σκληρή δουλειά, είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Ο Παύλος απαιτούσε κατάφωρα ένα στεφάνι από τον Θεό. Οι θυσίες του δεν ήταν ειλικρινείς και δεν προέρχονταν από την υποταγή στον Θεό. Τελικά, όχι μόνο δεν εισήλθε στη βασιλεία, αλλά και τιμωρήθηκε. Στην πίστη μου, δεν κοίταζα τα πράγματα από την αλήθεια και τις αρχές στα λόγια του Θεού, αλλά μετρούσα το έργο του Θεού σύμφωνα με τη λογική του Σατανά και με μια συναλλακτική στάση. Αυτό ήταν εντελώς γελοίο εκ μέρους μου. Τα λόγια του Θεού αναφέρουν: «Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αν αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αν αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό» («Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Κατάλαβα πως έπρεπε να επιδιώξω την αλήθεια και να εστιάσω στη γνωριμία του εαυτού μου μέσα από το καθήκον μου, να αντιμετωπίσω τα εσφαλμένα κίνητρά μου και τη διεφθαρμένη διάθεσή μου, να επιτύχω υπακοή στον Θεό, και να κάνω το καθήκον μου από ενδιαφέρον για το θέλημα του Θεού και μόνο. Μόνον έτσι μπορώ να σωθώ από τον Θεό. Μόλις το κατάλαβα, προσευχήθηκα ως εξής: «Ό,τι κι αν γίνει με την υγεία μου, είμαι έτοιμη να υποταχτώ. Αν ζήσω και βγω απ’ το νοσοκομείο, θα κάνω το καθήκον μου για να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού μέχρι τελευταίας πνοής!»

Τη 12η μέρα μου στο νοσοκομείο, ρώτησα αν μπορώ να πάρω εξιτήριο, και μετά από μια εξέταση, ο γιατρός είπε: «Η αιμορραγία έχει σταματήσει, όμως οι θρόμβοι δεν έχουν διαλυθεί εντελώς. Αυτό είναι πολύ καλό για μόλις 12 μέρες θεραπείας». Ήμουν ενθουσιασμένη και ευχαρίστησα τον Θεό που με προστάτευσε. Ο γιατρός είπε επίσης πως όταν έβγαινα, θα έπρεπε να εστιάσω στην ανάρρωσή μου και να μην κουράζομαι. Να προσέχω να μην πέσω, γιατί τα εγκεφαλικά αιμοφόρα αγγεία ήταν πολύ εύθραυστα και οι συνέπειες ενός δεύτερου εγκεφαλικού θα ήταν τρομερές. Τη μέρα που γύρισα σπίτι, πήρα ένα μήνυμα πως η συνεργάτιδα μου αδελφή Ζανγκ είχε βγει πριν τέσσερις μέρες και δεν είχε γυρίσει ακόμα στο σπίτι όπου φιλοξενούνταν. Ήταν πολύ πιθανό να είχε συλληφθεί. Όταν το άκουσα, ανησύχησα πολύ. Οι χώροι συνάθροισης όπου πήγε και τα σπίτι όπου φυλάγονταν οι προσφορές της εκκλησίας κινδύνευαν, έτσι έπρεπε να ενημερωθούν για να πάρουν αμέσως προφυλάξεις. Όμως, οι χώροι αυτοί ήταν πολλοί, κι έχοντας μόλις βγει από το νοσοκομείο, δεν είχα τη δύναμη να διαχειριστώ αυτό το χτύπημα. Δεν μπορούσε αυτό να συμβεί νωρίτερα ή αργότερα; Γιατί συνέβη σε μια τέτοια κρίσιμη χρονική στιγμή; Αν πάθαινα ένα ακόμα εγκεφαλικό, ίσως να μη μπορούσα καν να σταθώ, κι ήταν πολύ επικίνδυνο να βγω για να ενημερώσω όλους αυτούς. Αν με συλλάμβαναν, το σώμα μου θα άντεχε τον σκληρό βασανισμό της αστυνομίας; Πιθανόν να σήμαινε το τέλος μου. Όμως μόνον εγώ και η αδελφή Ζανγκ ξέραμε που έμεναν αυτοί οι αδελφοί και αδελφές, έτσι αν δεν τους ενημέρωνα και συλλαμβάνονταν και οι προσφορές κατάσχονταν από την αστυνομία, θα ήταν μια τρομερή απώλεια. Διχασμένη, θυμήθηκα την προσευχή μου πριν βγω από το νοσοκομείο, πως αν έβγαινα ζωντανή από το νοσοκομείο, θα αφιερωνόμουν στο καθήκον μου και θα ανταπέδιδα την αγάπη του Θεού μέχρι τελευταίας πνοής. Τώρα που συνέβαινε κάτι, πώς μπόρεσα να ξεχάσω την υπόσχεσή μου έτσι απλά; Γονάτισα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, ξέρω πως με παρακολουθείς και βλέπεις τη στάση μου. Είμαι πρόθυμη να στηρίξω το έργο του οίκου του Θεού και να κάνω το καθήκον μου». Σκέφτηκα επίσης τι συνέβη όταν σταυρώθηκε ο Κύριος Ιησούς και με συγκίνησε πολύ. Ο Κύριος Ιησούς πήγε στην τοποθεσία της σταύρωσής Του χωρίς να κοιτάξει πίσω, για να λυτρώσει την ανθρωπότητα και υπέφερε αφάνταστο πόνο και ταπείνωση. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι πολύ μεγάλη. Έδωσε τη ζωή Του για μας, γιατί λοιπόν δεν μπορούσα να αφήσω τα προσωπικά μου συμφέροντα και να προστατεύσω το έργο της εκκλησίας για να ανταποδώσω την αγάπη Του; Ως δημιούργημα, δεν μπορούσα απλά να απολαμβάνω τη χάρη του Θεού και να σκέφτομαι μόνο τις ευλογίες μου. Αν δεν έκανα το καθήκον μου, δεν θα άξιζα καν να ονομάζομαι άνθρωπος. Ενθαρρυμένη από τα λόγια του Θεού, άρχισα να φροντίζω τα ζητήματα. Καθώς πήγαινα στο δεύτερο σπίτι φιλοξενίας, έμαθα πως η αδελφή Ζανγκ δεν είχε συλληφθεί. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό. Ένιωσα επίσης μεγαλύτερη γαλήνη, επειδή μπόρεσα να διορθώσω τα κίνητρα και τις θεωρήσεις μου και να κάνω πράξη την αλήθεια.

Αυτά τα έξι χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα. Δεν είμαι εντελώς καλά, το αριστερό μου χέρι και πόδι είναι ακόμα κάπως μουδιασμένα, όμως ξέρω πως η υγεία μου είναι στα χέρια του Θεού. Το ότι δεν ανάρρωσα πλήρως είναι μια προστασία για μένα, μια υπενθύμιση να μην κοπιάζω για να λάβω ευλογίες, να μην καταλήξω στο λανθασμένο μονοπάτι όπως ο Παύλος. Έχω υποφέρει από όλα αυτά, όμως με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα τη διαφθορά και τις νοθεύσεις μου και να διορθώσω τις εσφαλμένες θεωρήσεις για ευλογίες. Πως πρέπει να επιδιώκω την αλήθεια, να υποτάσσομαι στον Θεό και να κάνω το καθήκον μου ως δημιούργημα. Τώρα η επιδίωξή μου είναι σωστή –Η αρρώστια μου ήταν μια συγκαλυμμένη ευλογία! Ποτέ δεν θα τα είχα κερδίσει όλα αυτά σε ένα άνετο περιβάλλον. Ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία Του!