Από τον Λι Γιονγκ, Κίνα

Αφότου έγινα χριστιανός, συνελήφθην αρκετές φορές από το ΚΚΚ, όμως ποτέ δεν πρόδωσα τον Κύριο. Μετά από λίγα χρόνια, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες και, βρέξει χιονίσει, πάντα κήρυττα με πάθος το ευαγγέλιο και έκανα το καθήκον μου. Πίστευα πως θα ήμουν πάντα πιστός στον Θεό, όσα κι αν υπέμενα. Όταν όμως αντιμετώπισα μια αρρώστια που με έφερε στα πρόθυρα του θανάτου, κατάλαβα κάπως πως κίνητρό μου στην πίστη μου ήταν να αποκτήσω ευλογίες.

Μια μέρα, τον Οκτώβριο του 2014, όταν επέστρεφα από μια συναναστροφή, ένιωσα αδυναμία στα άκρα και άρχισα να παραπατώ. Θεώρησα πως έφταιγε ο κρύος αέρας και χρειαζόμουν απλώς θεραπευτική αγωγή. Δεν ανησύχησα πολύ. Λίγο αργότερα, όμως, τα αυτιά μου και τα δάχτυλά μου σε χέρια και πόδια άρχισαν να μαυρίζουν και συνεχώς έχανα βάρος.

Άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως είχα κάτι σοβαρό, αλλά θεώρησα πως εξαιτίας των προσπαθειών μου στο καθήκον μου όλα αυτά τα χρόνια, ο Θεός θα με προστάτευε. Πως δεν ήταν κάτι πολύ κακό. Ήμουν σίγουρος πως θα περνούσε μόνο του. Όμως, προς έκπληξή μου, μετά από θεραπευτική αγωγή, δεν έγινα καλύτερα. Η σύζυγός μου και οι κόρες μου με πήγαν στο νοσοκομείο για εξετάσεις, κι όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, είπαν πως είχα μια σοβαρή μορφή αναιμίας και ηπατίτιδα Β. Πως αν η ασθένειά μου επιδεινωνόταν πολύ, θα ήταν ανίατη. Όταν το άκουσα, ένιωσα όλο μου το κορμί να καταρρέει. Δεν μπορούσα να αποδεχτώ όσα είχαν πει. Σκεφτόμουν: «Όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει τόσες θυσίες. Έχω υποφέρει πολλά στο καθήκον μου. Έχω συλληφθεί και απειληθεί από το ΚΚΚ, αλλά ποτέ δεν πρόδωσα τον Θεό, κι όταν με άφηναν ελεύθερο, επέστρεφα στο καθήκον μου. Γιατί αρρώστησα τόσο βαριά; Γιατί δεν με προστάτευσε ο Θεός; Τι νόημα είχαν όλες οι θυσίες μου αν δεν μπορώ να γίνω καλά; Όλα αυτά τα χρόνια, πιστεύω στον Θεό χωρίς να λαμβάνω τις ευλογίες Του και τώρα το σώμα μου νοσεί. Νομίζω δεν θα πρέπει πια να πασχίζω τόσο πολύ στο καθήκον μου. Όσο κι αν υποφέρω, θα είναι μάταιο». Όλο εκείνο το διάστημα, συνέχιζα να κάνω το καθήκον μου, αλλά χωρίς ενθουσιασμό. Στις συναντήσεις, δεν ρωτούσα για τα προβλήματα των αδελφών μου. Διάβαζα τα λόγια του Θεού, αλλά δεν ήθελα να συναναστραφώ. Λίγο μετά, η κατάστασή μου όλο και χειροτέρευε. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου κι ένιωθα ζαλάδα όλη μέρα. Ο επικεφαλής μού έδωσε άδεια να ξεκουραστώ και να αναρρώσω στο σπίτι. Έβλεπα τους αδελφούς και τις αδελφές να κάνουν το καθήκον τους με χαρά και ενέργεια. Κι εγώ τι έκανα; Ήμουν τόσο άρρωστος, που δεν μπορούσα να κάνω το δικό μου. Σκεφτόμουν πως ίσως ο Θεός είχε αποφασίσει να μη με σώσει. Κι όσο το σκεφτόμουν, τόσο μεγαλύτερη θλίψη και οδύνη ένιωθα. Προσήλθα ενώπιον του Θεού κι άρχισα να προσεύχομαι: «Θεέ μου, με έχουν βρει αυτές οι αρρώστιες και νιώθω μεγάλη αδυναμία και βασανίζομαι. Ξέρω πως δεν θα πρέπει να κατηγορώ Εσένα, αλλά δεν κατανοώ το θέλημά Σου. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να το κατανοήσω».

Μετά την προσευχή, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Όλο το έργο που πραγματοποιεί ο Θεός στον άνθρωπο έχει τους δικούς του στόχους και τη δική του σημασία· ο Θεός δεν εκτελεί έργο άνευ σημασίας, ούτε και πραγματοποιεί έργο που δεν έχει όφελος για τον άνθρωπο. Ως εξευγενισμός δεν νοείται η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό, ούτε νοείται η καταστροφή τους στην κόλαση. Αντιθέτως, νοείται η αλλαγή της διάθεσης του ανθρώπου κατά τον εξευγενισμό, η αλλαγή των προθέσεών του, των παλαιών του απόψεων, της αγάπης του για τον Θεό και η αλλαγή ολόκληρης της ζωής του. Ο εξευγενισμός είναι μια πραγματική δοκιμή για τον άνθρωπο και μια μορφή πραγματικής εκπαίδευσης, ενώ μόνο κατά τον εξευγενισμό μπορεί η αγάπη του να εκπληρώσει τον έμφυτο σκοπό της» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη). Αναλογίστηκα προσεκτικά τα λόγια του Θεού και κατάλαβα πως ο Θεός δεν ήθελε να με εξαλείψει με την αρρώστια μου, αλλά να με κάνει να καταλάβω την ακάθαρτη πρόθεσή μου στην πίστη μου και να αλλάξει τη λανθασμένη άποψή μου για την επιδίωξη, για να Τον αγαπήσω αληθινά και να υπακούσω σ’ Εκείνον. Ο Θεός προσπαθούσε να με εξαγνίσει και να με σώσει. Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα ενοχές και ντροπή για τον εαυτό μου. Η αγάπη του Θεού βρισκόταν πίσω από την αρρώστια μου. Δεν είχα αναζητήσει το θέλημα του Θεού, αλλά αντ’ αυτού, Τον παρερμήνευσα και Τον κατηγόρησα. Ήμουν πολύ παράλογος! Δεν έπρεπε να ζω στην αρνητικότητα και την οδύνη. Έπρεπε να υπακούσω, να αναζητήσω την αλήθεια, να στοχαστώ και να γνωρίζω τον εαυτό μου.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Οι άνθρωποι θεωρούν την απόκτηση της χάρης και την απόλαυση της γαλήνης απλώς ως σύμβολα της πίστης, και θεωρούν την επιζήτηση ευλογιών ως τη βάση της πίστης τους στον Θεό. Πολύ λίγοι άνθρωποι επιζητούν να γνωρίσουν τον Θεό ή επιζητούν να αλλάξουν τη διάθεσή τους. Κατά την πίστη τους, οι άνθρωποι επιζητούν να κάνουν τον Θεό να τους δώσει έναν κατάλληλο προορισμό και όλη τη χάρη που χρειάζονται, να Τον κάνουν υπηρέτη τους, να Τον κάνουν να διατηρεί μια ειρηνική, φιλική σχέση μαζί τους, έτσι ώστε, ανεξαρτήτως χρόνου, να μην υπάρξει ποτέ σύγκρουση μεταξύ τους. Με άλλα λόγια, η πίστη τους στον Θεό απαιτεί από Εκείνον να υποσχεθεί ότι θα ανταποκρίνεται σε όλες τις απαιτήσεις τους και ότι θα τους παραχωρεί όλα εκείνα για τα οποία προσεύχονται, σύμφωνα με τα λόγια που έχουν διαβάσει στη Βίβλο: “Θα εισακούσω όλες τις προσευχές σας”. Αναμένουν ότι ο Θεός δεν θα κρίνει ούτε θα αντιμετωπίσει κανέναν, διότι ήταν ανέκαθεν ο ελεήμων Σωτήρας Ιησούς, ο οποίος διατηρεί καλές σχέσεις με τους ανθρώπους πάντα και παντού. Ιδού πώς πιστεύουν οι άνθρωποι στον Θεό: Απλώς θέτουν απαιτήσεις από τον Θεό χωρίς ντροπή, πιστεύοντας πως, είτε είναι επαναστατικοί είτε είναι υπάκουοι, Εκείνος απλώς θα τους παραχωρήσει τα πάντα αβλεπί. Απλώς “εισπράττουν” συνεχώς “οφειλές” από τον Θεό, πιστεύοντας πως Εκείνος πρέπει να τους “αποπληρώσει” αδιαμαρτύρητα και, επιπλέον, να πληρώσει τα διπλάσια· πιστεύουν πως, είτε ο Θεός έχει πάρει κάτι από αυτούς είτε όχι, μπορεί μόνο να χειραγωγείται από εκείνους και δεν μπορεί να ενορχηστρώνει αυθαίρετα τους ανθρώπους, πόσο μάλλον δε, να αποκαλύπτει στους ανθρώπους τη σοφία και τη δίκαιη διάθεσή Του, οι οποίες έχουν μείνει κρυφές για πολλά χρόνια, όποτε θέλει Εκείνος και χωρίς την άδειά τους. Απλώς εξομολογούνται τις αμαρτίες τους στον Θεό, πιστεύοντας πως ο Θεός θα τους δώσει απλώς άφεση αμαρτιών, πως δεν θα απηυδήσει να το κάνει και πως αυτό θα συνεχίζεται αενάως. Απλώς διατάζουν τον Θεό, πιστεύοντας πως Αυτός απλώς θα τους υπακούσει, επειδή καταγράφεται στη Βίβλο ότι ο Θεός δεν ήλθε για να Τον υπηρετούν οι άνθρωποι, αλλά για να τους υπηρετεί Εκείνος, και ότι βρίσκεται εδώ για να είναι ο υπηρέτης τους. Έτσι δεν πιστεύατε ανέκαθεν; Όποτε αδυνατείτε να κερδίσετε κάτι από τον Θεό, θέλετε να το βάλετε στα πόδια· όταν δεν καταλαβαίνετε κάτι, γίνεστε πολύ πικρόχολοι και φτάνετε, μάλιστα, στο σημείο να εξαπολύετε κάθε είδους προσβολές εναντίον Του. Απλώς δεν πρόκειται να επιτρέψετε στον ίδιο τον Θεό να εκφράσει πλήρως τη σοφία και το θαύμα Του· αντ’ αυτού, θέλετε μονάχα να απολαύσετε προσωρινή ευκολία και άνεση. Μέχρι στιγμής, η στάση σας κατά την πίστη σας στον Θεό απαρτίζεται μονάχα από τις ίδιες παλιές απόψεις. Αν ο Θεός σάς δείξει έστω και ελάχιστη μεγαλοπρέπεια, νιώθετε δυστυχισμένοι. Βλέπετε τώρα ακριβώς πόσο μεγάλο είναι το ανάστημά σας; Μην υποθέτετε ότι είστε όλοι πιστοί στον Θεό, όταν στην πραγματικότητα οι παλιές σας απόψεις δεν έχουν αλλάξει. Όταν δεν σου συμβαίνει τίποτα, πιστεύεις ότι όλα κυλούν ομαλά και η αγάπη σου για τον Θεό φτάνει σε νέα ύψη. Όταν σου συμβαίνει κάτι μικρό, πέφτεις στον Άδη. Έτσι δείχνεις την αφοσίωσή σου στον Θεό;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Θα πρέπει να αφήσετε κατά μέρος τις ευλογίες του κύρους και να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, το οποίο είναι να φέρει σωτηρία στον άνθρωπο). Τα λόγια του Θεού μού αποκάλυψαν την αληθινή μου κατάσταση. Δεν έκανα θυσίες για να αποκτήσω την αλήθεια. Αντιθέτως, έκανα θυσίες για να αποκτήσω την χάριν και τις ευλογίες του Θεού. Προσπαθούσα να κάνω ζαβολιές και παζάρια μαζί Του. Όταν όλα πήγαιναν καλά και λάμβανα την χάριν του Θεού, έκανα το καθήκον μου με ζήλο. Βοηθούσα τους αδελφούς και τις αδελφές και τους συναναστρεφόμουν πάντα με χαρά, όσο μακριά κι αν ήταν, όσο σκληρά κι αν έπρεπε να δουλεύω κι ανεξαρτήτως καιρού. Όμως, ήμουν πλέον άρρωστος, δεν λάμβανα χάριν, ένιωθα θλιμμένος, παραπονιόμουν και κατηγορούσα τον Θεό. Αντιστάθηκα και αντιπαρατέθηκα μαζί Του. Ειδικά τότε που η κατάστασή μου χειροτέρευε καθημερινά, έχασα την πίστη μου στον Θεό και χαλάρωσα στο καθήκον μου. Δεν πίστευα στον Θεό για να επιδιώξω την αλήθεια ή τη ζωή. Τον χρησιμοποιούσα συνεχώς για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για ευλογίες. Το έκανα για χάρη των συμφερόντων μου. Η πίστη μου σ’ Εκείνον ήταν ανειλικρινής. Ήμουν πολύ εγωιστής κι ελεεινός! Με μια τέτοια πίστη στον Θεό, ακόμα κι αν απολάμβανα υλικές ευλογίες, αν δεν άλλαζα τη διάθεση της ζωής μου, ο Θεός θα με εξάλειφε.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο εξευγενισμός είναι το καλύτερο μέσο με το οποίο ο Θεός οδηγεί στην τελείωση τον άνθρωπο· μόνο ο εξευγενισμός και οι πικρές δοκιμασίες μπορούν να φανερώσουν την αληθινή αγάπη για τον Θεό στις καρδιές των ανθρώπων. Χωρίς κακουχίες, οι άνθρωποι στερούνται της αληθινής αγάπης για τον Θεό· αν δεν δοκιμαστούν μέσα τους, αν δεν υποβληθούν πραγματικά σε εξευγενισμό, τότε οι καρδιές τους θα περιπλανώνται πάντα εξωτερικά. Όταν εξευγενιστείς ως έναν βαθμό, θα δεις τις δικές σου αδυναμίες και δυσκολίες, θα δεις πόσες ελλείψεις έχεις και πως αδυνατείς να ξεπεράσεις τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζεις, ενώ θα συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλη είναι η ανυπακοή σου. Μόνο κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών μπορούν οι άνθρωποι να γνωρίσουν πραγματικά τις αληθινές τους καταστάσεις· οι δοκιμασίες καθιστούν τους ανθρώπους πιο ικανούς να οδηγηθούν στην τελείωση» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο βιώνοντας τον εξευγενισμό μπορεί ο άνθρωπος να κατέχει αληθινή αγάπη). Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω το θέλημά Του, πως αφήνοντάς με να αρρωστήσω, με εξάγνιζε από τη διαφθορά μου. Όσο ήμουν φυλακή, δεν είχα προδώσει τον Θεό. Δεν Τον είχα κατηγορήσει ποτέ για τις κακουχίες που είχα αντιμετωπίσει. Θεωρούσα πως ήμουν αφοσιωμένος σ’ Εκείνον και πως η πίστη μου ήταν ισχυρή. Αν δεν με έβρισκε αυτή η ασθένεια, δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τη διεφθαρμένη μου διάθεση και την ακάθαρτη πρόθεσή μου για επιδίωξη ευλογιών, πόσο μάλλον να επιδιώξω την αλήθεια και να μεταμορφωθώ. Η ασθένεια αυτή ήταν ένας τρόπος να με σώσει ο Θεός. Ήταν η αγάπη του Θεού για μένα! Όταν το αντιλήφθηκα, δεν κατηγορούσα ούτε παρανοούσα πια τον Θεό. Όποια κι αν ήταν η έκβαση της κατάστασής μου, θα υπάκουα στις ενορχηστρώσεις του Θεού και θα απαρνούμουν την πρόθεσή μου για απόκτηση ευλογιών. Έπειτα, λάμβανα την αγωγή μου και εμπιστευόμουν τον εαυτό μου στον Θεό, ενώ παράλληλα αναζητούσα την καθοδήγησή Του. Καθημερινά, έβαζα τα δυνατά μου να κάνω το καθήκον μου Όμως, απροσδόκητα, η αρρώστια μου υποχώρησε χωρίς να το καταλάβω! Ήμουν γεμάτος ευγνωμοσύνη για τον Θεό!

Τον Μάιο του 2015, ανέλαβα το καθήκον του ποτίσματος. Πραγματικά λάτρεψα αυτό το καθήκον. Περνούσα τον χρόνο μου αναλογιζόμενος τα λόγια του Θεού, κι όταν οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν προβλήματα, τα επεξεργαζόμουν και έβρισκα κάποια χωρία που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Λίγο αργότερα, η εκκλησιαστική ζωή βελτιώθηκε. Οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν μεγαλύτερο κίνητρο στο καθήκον τους και παρέμεναν ακλόνητοι στη μαρτυρία τους μπρος στις κακουχίες και την καταπίεση. Ένιωθα πανευτυχής. Θεωρούσα πως ο Θεός με είχε ευλογήσει να είμαι πιο αποτελεσματικός στο καθήκον μου, γεγονός που αποδείκνυε πως επιδοκίμαζε τη σκληρή δουλειά μου.

Όμως, στις 5 Ιουνίου του ίδιου έτους, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω σε μια συνάθροιση, ένιωσα ξαφνικά πολύ ζαλάδα. Ένιωθα το ταβάνι να γυρίζει. Το πρόσωπο και τα ρούχα μου έσταζαν από ιδρώτα και είχα τρομερό πονοκέφαλο. Έμοιαζαν με τα συμπτώματα που είχα όταν πρωτοαρρώστησα, αλλά ακόμα χειρότερα από πριν. Ένιωθα πως πέθαινα. Σκέφτηκα: «Πώς γίνεται να επέστρεψε η αρρώστια μου; Καθημερινά εργάζομαι σκληρά στο καθήκον μου. Γιατί δεν με προστατεύει ο Θεός; Μήπως δεν είμαι αρκετά αφοσιωμένος σ’ Εκείνον;» Η σύζυγός μου είδε την κατάστασή μου και μαζί με τις κόρες μου με μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, ο γιατρός προτίμησε να μιλήσει στις κόρες μου αντί σ’ εμένα. Εκείνη τη στιγμή, ήξερα πως αν δεν ήταν καρκίνος, ήταν κάτι άλλο εξίσου κακό. Άρχισα ν’ αναστατώνομαι, έπειτα όμως σκέφτηκα: «Και την πρώτη φορά είχα τα ίδια συμπτώματα και τελικά υποχώρησαν! Σήμερα, η κατάσταση βρίσκεται και πάλι στα χέρια του Θεού. Εξακολουθώ να κάνω το καθήκον μου, οπότε δεν θα πρέπει να είναι κάτι πολύ κακό, σωστά;» Μόλις το σκέφτηκα, άρχισα να ηρεμώ. Λίγο αργότερα, οι δύο κόρες μου μπήκαν μέσα και είπαν με λυγμούς στη σύζυγό μου: «Ο γιατρός είπε πως ο μπαμπάς έχει καρκίνο του ήπατος…» Συγκλονίστηκε όταν το άκουσε. Οι τρεις τους αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν πικρά.

Στο μυαλό μου επικρατούσε το απόλυτο χάος και ο πόνος μου με κατέβαλλε. Πώς γινόταν να έχω καρκίνο του ήπατος; Είναι σχεδόν αδύνατο να θεραπευτεί και ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνω. Αν πέθαινα, τι θα απογίνονταν η σύζυγός μου και οι κόρες μου; Αυτό είναι το αποτέλεσμα όλων των ετών σκληρής δουλειάς και θυσιών; Οι ευλογίες της βασιλείας των ουρανών δεν ισχύουν για μένα; Τότε, ένιωσα μεγάλη θλίψη και απελπισία. Η σύζυγός μου, κλαίγοντας, μου είπε: «Ο Θεός έχει επιτρέψει να έχεις αυτήν την ασθένεια. Ο Θεός είναι δίκαιος. Δεν πρέπει να Τον κατηγορούμε και να Τον παρεξηγούμε. Πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το θέλημά Του». Τα λόγια της συζύγου μου μου υπενθύμισαν πως πράγματι, ο Θεός είναι δίκαιος. Έπρεπε να αναζητήσω το θέλημά Του χωρίς να παραπονιέμαι. Βλέποντας τον πόνο της συζύγου μου, δεν μπορούσα παρά να κλαίω κι εγώ. Με δάκρυα στα μάτια, προσευχήθηκα νοερά στον Θεό: «Θεέ μου! Δεν κάνεις κάτι χωρίς νόημα. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να κατανοήσω το θέλημά Σου». Μετά την προσευχή, ένιωθα πολύ πιο ήρεμος. Ήξερα πως δεν υπήρχε θεραπεία γι’ αυτό που είχα και δεν ήθελα να επιβαρύνω οικονομικά την οικογένειά μου, έτσι ζήτησα να γυρίσω σπίτι να ξεκουραστώ.

Δύο μέρες μετά, οι αδελφοί και οι αδελφές μου ήρθαν να με δουν και με ρώτησαν πώς ένιωθα. Μόλις τους είδα, και αναλογιζόμενος τη σοβαρότητα της κατάστασής μου, άρχισα να κλαίω και είπα: «Εξαιτίας της αγάπης του Θεού, έχω τη συμπαράσταση και το ενδιαφέρον σας. Όμως με μια τέτοια ασθένεια, δεν θα ζω ακόμα για πολύ. Δεν θα μπορώ να κάνω πια το καθήκον μου όπως πριν και δεν θα ζήσω για να δω τη βασιλεία του Θεού να πραγματοποιείται». Μια αδελφή με παρηγόρησε και μου είπε υπομονετικά: «Αδελφέ, πίσω απ’ την ασθένεια αυτή βρίσκεται η αγάπη του Θεού. Όσο νοσείς, να προσεύχεσαι, να αναζητάς την αλήθεια και το θέλημα του Θεού και να μένεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου». Αργότερα, μου έδωσε μερικά χωρία από τα λόγια του Θεού. Κάποιο απ’ αυτά, εντυπώθηκε βαθιά στη μνήμη μου: «Στην πίστη τους στον Θεό, αυτό που οι άνθρωποι επιζητούν είναι να αποκτήσουν ευλογίες για το μέλλον· αυτός είναι ο σκοπός της πίστης τους. Όλοι έχουν αυτή την πρόθεση και ελπίδα, αλλά η διαφθορά στη φύση τους πρέπει να επιλυθεί μέσω δοκιμασιών. Σε όποιες πτυχές δεν εξαγνιστείς, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες πρέπει να εξευγενιστείς —αυτή είναι το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δημιουργεί για σένα ένα περιβάλλον, αναγκάζοντάς σε να εξευγενιστείς εκεί, έτσι ώστε να μπορείς να γνωρίσεις τη δική σου διαφθορά. Τελικά, φτάνεις σε ένα σημείο που θα προτιμούσες να πεθάνεις και να εγκαταλείψεις τις μηχανορραφίες και τις επιθυμίες σου, και να υποταχθείς στην κυριαρχία και στα σχέδια του Θεού. Επομένως, αν οι άνθρωποι δεν εξευγενίζονται για αρκετά χρόνια, αν δεν υποφέρουν σε κάποιον βαθμό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαχθούν από τα δεσμά της διαφθοράς της σάρκας στη σκέψη και στην καρδιά τους. Στις πτυχές στις οποίες βρίσκεσαι ακόμα υπό τα δεσμά του Σατανά, και στις πτυχές στις οποίες έχεις ακόμα δικές σου επιθυμίες και δικές σου απαιτήσεις, αυτές είναι οι πτυχές στις οποίες θα πρέπει να υποφέρεις. Μόνο μέσα από τα βάσανα μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι σε θέση να αποκτήσει την αλήθεια και να κατανοήσει το θέλημα του Θεού. Μάλιστα, πολλές αλήθειες γίνονται κατανοητές με τη βίωση επίπονων δοκιμασιών. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το θέλημα του Θεού, να αναγνωρίσει την παντοδυναμία και τη σοφία Του, ή να εκτιμήσει τη δίκαιη διάθεσή Του σε ένα άνετο και βολικό περιβάλλον, ή όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αυτό θα ήταν αδύνατον!» («Πώς θα πρέπει να ικανοποιήσει κανείς τον Θεό εν μέσω δοκιμασιών» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Αφού το διάβασα, έκανα αυτοκριτική. Στο παρελθόν, όταν αρρώστησα, υποτάχτηκα μέσα από αναζήτηση της αλήθειας. Νόμιζα πως είχα μείνει ακλόνητος και δεν αποσκοπούσα πια στην απόκτηση ευλογιών. Όμως η ασθένειά μου είχε επιστρέψει και ήταν ακόμα χειρότερη από πριν. Εκτέθηκα ξανά. Είδα πως η πρόθεσή μου για απόκτηση ευλογιών ήταν βαθιά ριζωμένη και δεν είχα καταφέρει να περάσω τη δοκιμασία του Θεού. Αν δεν αρρώσταινα ξανά, δεν θα μπορούσα να δω αυτήν τη βαθιά ριζωμένη πρόθεσή μου να λάβω ευλογίες και τις άκρατες επιθυμίες μου, πόσο μάλλον να αλλάξω και να εξαγνιστώ. Την ίδια στιγμή, είδα την άγια και δίκαιη διάθεση του Θεού. Εκείνος ελέγχει την καρδιά του ανθρώπου, κι έτσι γνώριζε τη διαφθορά και τις νοθεύσεις μέσα μου. Με την ασθένειά μου, με εξανάγκασε να κάνω αυτοκριτική, να αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού! Αργότερα, αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου, και αναρωτήθηκα γιατί μπρος στην αρρώστια μου, παρερμήνευσα και κατηγόρησα τον Θεό. Δεν εξακολουθούσα να κάνω παζάρια με τον Θεό; Δεν συνέχιζα να θέλω τις ευλογίες Του, χωρίς να είμαι πρόθυμος να αποδεχτώ αυτό που ’χε κανονίσει για μένα; Προσπαθούσα πάντα να διαπραγματευτώ με τον Θεό, αλλά ποια ήταν η αιτία;

Λίγο αργότερα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι ζουν για τον εαυτό τους. Κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του και την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος —αυτό είναι το συμπέρασμα της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό προς ίδιον όφελος· εγκαταλείπουν πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους γι’ Αυτόν και είναι πιστοί σ’ Αυτόν, όμως τα κάνουν όλα αυτά προς ίδιον όφελος. Εν συντομία, όλα γίνονται με σκοπό την απόκτηση ευλογιών για τους ίδιους. Στην κοινωνία, όλα γίνονται για το προσωπικό όφελος· η πίστη στον Θεό γίνεται αποκλειστικά για να κερδίσει κανείς ευλογίες. Για να κερδίσουν ευλογίες απαρνιούνται οι άνθρωποι τα πάντα και υπομένουν τόσα βάσανα. Όλα αυτά αποτελούν εμπειρικές αποδείξεις της διεφθαρμένης φύσης του ανθρώπου» («Η διαφορά μεταξύ των εξωτερικών αλλαγών και των αλλαγών στη διάθεση» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο να τεθεί επί τάπητος από ό,τι οι απαιτήσεις που προβάλλουν οι άνθρωποι στον Θεό. Αν τίποτε από όσα κάνει ο Θεός δεν συμβαδίζει με το σκεπτικό σου και αν Εκείνος δεν ενεργεί σύμφωνα με το σκεπτικό σου, τότε είναι πιθανό να αντιστέκεσαι —κάτι που δείχνει πως, από τη φύση του, ο άνθρωπος εναντιώνεται στον Θεό. Το πρόβλημα αυτό πρέπει να αναγνωριστεί και να επιλυθεί μέσα από την επιδίωξη της αλήθειας. Αυτοί που δεν κατέχουν την αλήθεια προβάλλουν πολλές απαιτήσεις στον Θεό, ενώ όσοι πραγματικά κατανοούν την αλήθεια δεν προβάλλουν καμία· νιώθουν μόνο πως δεν έχουν ικανοποιήσει αρκετά τον Θεό, ότι δεν είναι αρκετά υπάκουοι. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι εγείρουν μονίμως αξιώσεις από τον Θεό αντικατοπτρίζει τη διεφθαρμένη φύση τους. Αν δεν το χειριστείς αυτό ως σοβαρό πρόβλημα, αν δεν το χειριστείς ως κάτι σημαντικό, τότε ο δρόμος της πίστης σου θα είναι διάσπαρτος με απειλές και κρυμμένους κινδύνους. Μπορείς να υπερνικάς τα περισσότερα πράγματα, αλλά όταν πρόκειται για τη μοίρα σου, τις προοπτικές και τον προορισμό σου, ίσως αδυνατείς να τα υπερνικήσεις. Εκείνη τη στιγμή, αν εξακολουθείς να μην κατέχεις την αλήθεια, μπορεί κάλλιστα να παλινδρομήσεις σε παλιές πρακτικές, και θα γίνεις έτσι, ένας από αυτούς που εξολοθρεύονται» («Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»).

Οι αποκαλύψεις των λόγων του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω πως αυτές οι απόπειρες συναλλαγής με τον Θεό βασίζονταν στα σατανικά δηλητήρια «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και «Μην κάνεις τίποτε χωρίς ανταμοιβή». Σε ό,τι έκανα, σκεφτόμουν πρώτα πώς θα μπορούσα να επωφεληθώ και να αποκτήσω ευλογίες. Ακόμα και στο καθήκον μου, είχα πάντα τα κίνητρα και τις αλλοιώσεις μου. Αναλογιζόμενος το μονοπάτι στο οποίο βάδιζα, είδα πως πάντα έκανα επιφανειακές θυσίες για το έργο του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα, προσπαθούσα να ανταλλάξω αυτές τις μικρές θυσίες με μεγάλες ευλογίες. Μπρος στην απόκτηση ευλογιών από τον Θεό, κάθε ταλαιπωρία φαινόταν να άξιζε τον κόπο. Όμως όταν οι επιθυμίες μου δεν ικανοποιήθηκαν και αρρώσταινα ξανά και ξανά, σε σημείο να νομίζω πως θα πέθαινα, αποκάλυψα παρερμηνεία, κατηγόρια, αντίσταση και προδοσία προς τον Θεό. Έκανα το καθήκον μου για να φτάσω στον προορισμό μου. Χρησιμοποιούσα και εξαπατούσα τον Θεό. Είχα χάσει τη συνείδηση και τη λογική μου. Ήμουν μοχθηρός και ελεεινός! Αν οι ενορχηστρώσεις του Θεού δεν με είχαν εκθέσει επανειλημμένως, δεν θα είχα δει ποτέ πόσο εγωιστής και δόλιος ήμουν. Αντιμετώπιζα την επιδίωξή μου για ευλογίες ως πρέπουσα και είχα αφήσει τις απαιτήσεις του Θεού πολύ πίσω. Καμιά πράξη και θυσία μου δεν είχε νόημα. Ο Θεός δεν θα την επιδοκίμαζε ποτέ. Αν δεν επιδίωκα την αλήθεια, αν πρόθεσή μου ήταν ακόμα να λάβω ευλογίες, ο Θεός θα με απεχθανόταν και θα με τιμωρούσε. Είμαι ευγνώμων στον Θεό για τη διαφώτισή Του μέσα από τα λόγια Του, που μέσα από την πάθησή μου γνώρισα τον εαυτό μου και εγκατέλειψα τις άκρατες απαιτήσεις μου. Αυτή είναι η σωτηρία μου από τον Θεό! Όσο το σκεφτόμουν, τόσο ένιωθα πως η αγάπη του Θεού είναι πολύ μεγάλη. Προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Πίσω από τον καρκίνο μου βρίσκεται το αγαθό Σου θέλημα. Η ζωή κι ο θάνατός μου βρίσκονται στα χέρια Σου. Θα υπακούσω σ’ Εσένα και θα μείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου για να Σε ικανοποιήσω».

Μετά την προσευχή, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Υποβάλλεσαι στις δοκιμασίες του Ιώβ και ταυτόχρονα υποβάλλεσαι στις δοκιμασίες του Πέτρου. Όταν ο Ιώβ δοκιμάστηκε, παρέμεινε ακλόνητος στη μαρτυρία του και στο τέλος τού αποκαλύφθηκε ο Ιεχωβά. Μόνο αφού παρέμεινε ακλόνητος στη μαρτυρία του ήταν άξιος να δει το πρόσωπο του Θεού. Γιατί λέγεται: “Εγώ κρύβομαι από τη γη της ακαθαρσίας, αλλά φανερώνομαι στην άγια βασιλεία”; Αυτό σημαίνει πως μόνο όταν είσαι άγιος και παραμένεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου μπορείς να έχεις την αξιοπρέπεια να δεις το πρόσωπο του Θεού. Αν δεν μπορείς να παραμείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου γι’ Αυτόν, δεν έχεις την αξιοπρέπεια να δεις το πρόσωπό Του. Αν υποχωρήσεις ή κάνεις παράπονα κατά του Θεού εν όψει των εξευγενισμών, αποτυγχάνοντας έτσι να παραμείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου γι’ Αυτόν και καταντώντας περίγελος του Σατανά, τότε δεν θα κερδίσεις την εμφάνιση του Θεού. Αν είσαι σαν τον Ιώβ, που εν μέσω των δοκιμασιών καταράστηκε την ίδια του τη σάρκα, δεν έκανε παράπονα κατά του Θεού και ήταν σε θέση να νιώθει απέχθεια για την ίδια του τη σάρκα δίχως να παραπονεθεί ή να αμαρτήσει μέσω του λόγου του, τότε θα παραμείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Όταν υποβάλλεσαι σε ορισμένο βαθμό εξευγενισμού και εξακολουθείς να μπορείς να είσαι σαν τον Ιώβ, πλήρως υπάκουος ενώπιον του Θεού και δίχως άλλες απαιτήσεις απ’ Αυτόν ή τις δικές σου αντιλήψεις, τότε ο Θεός θα σου εμφανιστεί» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν την αγιοσύνη και τη δικαιοσύνη Του. Ο Θεός εμφανίζεται μόνο σε όσους μένουν ακλόνητοι στη μαρτυρία τους όταν δοκιμάζονται και εξευγενίζονται. Κατά τη δοκιμασία του Ιώβ από τον Θεό, ο Σατανάς τού πήρε τα πλούτη, τα παιδιά, την υγεία και την ευτυχία του, ενώ το σώμα του καλύφθηκε με πληγές. Όμως, δεν παραπονέθηκε ούτε κατηγόρησε τον Θεό. Μίσησε απλώς και καταράστηκε τον εαυτό του. Αντιμέτωπος με αυτή τη μεγάλη δοκιμασία, και πάλι υπάκουσε στην κυριαρχία του Θεού και εξύμνησε το όνομά Του από τη θέση του δημιουργημένου όντος. Είπε μάλιστα: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν» (Ιώβ 1:21). Με τα λόγια αυτά, έμεινε ακλόνητος σε μια όμορφη, ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό ενώπιον του Σατανά, και τελικά, ο Θεός εμφανίστηκε στον Ιώβ. Τόση αξία είχε η ζωή του Ιώβ. Η αρρώστια που αντιμετώπιζα είχε προκύψει επειδή ο Θεός μού έδειχνε ιδιαίτερη καλοσύνη. Όπως ο Ιώβ, έπρεπε να υπακούσω στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Ο καρκίνος μου δεν θα έπρεπε να με περιορίζει. Έπρεπε να παραδώσω τη ζωή μου στον Θεό και να δώσω σταθερή και ηχηρή μαρτυρία σ’ Εκείνον ενώπιον του Σατανά για να παρηγορηθεί η καρδιά Του. Έβαλα στην άκρη τις ανησυχίες μου, παραδόθηκα στην κυριαρχία του Θεού και πολύ σύντομα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε. Έτρωγα με όρεξη, κινούμουν κανονικά και έκανα μάλιστα το καθήκον μου όσο καλύτερα μπορούσα. Αργότερα, οι κόρες μου με πήγαν στο νοσοκομείο για τσεκάπ. Ο γιατρός δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε συμβεί. Είπε πως περιπτώσεις σαν τη δική μου σπάνιζαν και πως ήταν αληθινό θαύμα που είχα επιβιώσει χωρίς θεραπεία στο νοσοκομείο! Ήξερα πως ο Θεός με προστάτευσε. Ένιωσα πως η ζωή μου βρισκόταν στα χέρια Του και βίωσα την κυριαρχία Του πάνω σε όλα τα πράγματα.

Λίγο αργότερα, η αρρώστια μου εμφανίστηκε για άλλη μια φορά. Η σύζυγός μου και οι κόρες μου με πήγαν στο νοσοκομείο κι όταν ο υπεύθυνος γιατρός είδε πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου, φώναξε έναν ειδικό να με εξετάσει. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, ο ειδικός μού είπε πως δεν είχαν τον εξοπλισμό για τη θεραπεία μου και πρότεινε να πληρώσουμε πάνω από 200.000 γουάν για τη μεταφορά μου στο επαρχιακό νοσοκομείο, όπου ίσως μπορούσαν να με θεραπεύσουν. Η κόρη μου είπε στη σύζυγό μου κλαίγοντας: «Άκουσες πώς το είπε; Κανείς δεν θα μπορέσει να θεραπεύσει τον μπαμπά. Τα τελευταία χρόνια, πάνω από τριάντα άνθρωποι έπαθαν καρκίνο στο χωριό μας κι όλοι πέθαναν…» Το πρόσωπο της συζύγου μου γέμισε δάκρυα. Ένιωθα καταδικασμένος. Για μια ακόμη φορά, ένιωθα τον θάνατο να με πλησιάζει και δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι: Γιατί επανεμφανίστηκε η ασθένειά μου και ήμουν ακόμα τόσο σοβαρά; Όμως, αυτή τη φορά, επέπληξα τον εαυτό μου. Ένιωθα τύψεις για την ανυπακοή μου απέναντι στον Θεό. Θυμήθηκα όλες τις φορές που ήρθα αντιμέτωπος με τον θάνατο κι ο Θεός με προστάτευσε και με κράτησε στη ζωή. Είχα δει ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού, γιατί λοιπόν δεν Τον κατανοούσα πραγματικά; Μόνον ο Θεός είχε εξουσία πάνω στη ζωή και τον θάνατο, όχι οι γιατροί! Έτσι, προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα. Είπα: «Αγαπημένε μου Θεέ, για μια ακόμη φορά, είμαι αντιμέτωπος με τον θάνατο. Ξέρω πως πίσω απ’ αυτό βρίσκεται το αγαθό Σου θέλημα. Η ζωή κι ο θάνατός μου βρίσκονται στα χέρια Σου. Θα υπακούσω σ’ Εσένα και θα μείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου για να Σε ικανοποιήσω».

Μετά την προσευχή, διάβασα κάποια λόγια του Θεού: «Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του; Πολλοί άνθρωποι ζητούν απεγνωσμένα τον θάνατο, αλλά είναι πολύ μακριά από αυτούς· πολλοί άνθρωποι θέλουν να είναι δυνατοί στη ζωή αλλά φοβούνται τον θάνατο, όμως χωρίς να το γνωρίζουν, η ημέρα του τέλους τους πλησιάζει, βυθίζοντάς τους στην άβυσσο του θανάτου· πολλοί άνθρωποι κοιτούν στον ουρανό και αναστενάζουν βαθιά· πολλοί άνθρωποι ξεσπάνε σε γοερό κλάμα με μεγάλα αναφιλητά· πολλοί άνθρωποι πέφτουν εν μέσω δοκιμασιών· και πολλοί άνθρωποι γίνονται αιχμάλωτοι του πειρασμού. Αν και δεν εμφανίζομαι αυτοπροσώπως για να επιτρέψω στον άνθρωπο να Με δει καθαρά, πολλοί άνθρωποι φοβούνται να δουν το πρόσωπό Μου, τρέμοντας μην τους σκοτώσω, μην τους αφανίσω. Με γνωρίζει όντως ο άνθρωπος ή όχι; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Έτσι δεν είναι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). Τα λόγια του Θεού είχαν δύναμη και εξουσία και μου έδωσαν αυτοπεποίθηση. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός και ελέγχει τα πάντα. Ως δημιουργημένο ον, ήξερα πως έπρεπε να υπακούω στην κυριαρχία του Δημιουργού. Αν υπεραγαπούσα τη ζωή μου και κατηγορούσα τον Θεό, θα αντιστεκόμουν σ’ Εκείνον, θα Τον πρόδιδα, θα ντρεπόμουν να Τον αντικρύσω και η ζωή μου δεν θα είχε κανένα νόημα. Μόλις τα κατάλαβα όλα αυτά, ο θάνατος και η ασθένεια δεν με περιόριζαν πια. Είπα στη σύζυγό μου και στις κόρες μου: «Μη στεναχωριέστε. Ακόμα κι αν ο γιατρός με έχει καταδικάσει σε θάνατο, πιστεύω πως η ζωή κι ο θάνατός μου βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Όσο αναπνέω, θα μένω ακλόνητος και θα δίνω μαρτυρία για να ικανοποιήσω τον Θεό!» Αργότερα, γύρισα σπίτι για να αναρρώσω. Κάθε μέρα, προσερχόμουν ενώπιον του Θεού, προσευχόμουν και διάβαζα τα λόγια Του. Ένιωθα ήρεμος και γαλήνιος. Ο γιατρός μού έδωσε δύο κουτιά ενέσεις ορού που κόστιζαν λιγότερο από δέκα γουάν. Τα έπαιρνα για ένα μήνα, και το χρώμα των δαχτύλων μου αλλά και η όρεξή μου επανήλθαν. Σιγά-σιγά, άρχισα να ανακτώ τις δυνάμεις και την ενέργειά μου, ώσπου επανήλθα στα φυσιολογικά μου. Όταν επέστρεψα στο νοσοκομείο για τσεκάπ, ο γιατρός είπε πως ήταν θαύμα που είχα αναρρώσει τόσο γρήγορα. Ήξερα πως όλα αυτά οφείλονταν στον Θεό, πως μόνο Εκείνος μπορούσε να με έχει σώσει. Όπως λέει ο Θεός: «Προφανώς, δεν είναι η ανθρωπότητα αυτή που κρατά τη δύναμη της ζωής και του θανάτου, ούτε κάποιο ον στον φυσικό κόσμο, αλλά ο Δημιουργός, η εξουσία του οποίου είναι μοναδική. Η ζωή και ο θάνατος της ανθρωπότητας δεν είναι το προϊόν κάποιου νόμου του φυσικού κόσμου, αλλά μια συνέπεια της κυριαρχίας της εξουσίας του Δημιουργού» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Είχα βιώσει την κυριαρχία, την εξουσία και τις θαυμαστές πράξεις του Θεού. Είχα δει την αγάπη και τη σωτηρία Του. Τον ευχαριστούσα και Τον δόξαζα από τα βάθη της καρδιάς μου. Όταν οι συγχωριανοί μου με είδαν, συγκλονίστηκαν. Είπαν πως δεν πίστευαν πως θα τα κατάφερνα, πως δεν περίμεναν ποτέ να με δουν ξανά τόσο υγιή και πως ήμουν πολύ τυχερός που είχα γλιτώσει παρά τρίχα! Όμως, ήξερα μέσα μου πως αυτό δεν οφειλόταν στην τύχη. Οφειλόταν στη δύναμη και την εξουσία του Θεού. Εκείνος με έσωσε! Λίγο αργότερα, ανέλαβα και πάλι το καθήκον μου στην εκκλησία. Πέντε χρόνια πέρασαν και η ασθένειά μου δεν έχει επιστρέψει. Αυτό ξεπερνούσε κάθε ελπίδα μου. Ευχαριστώ πραγματικά τον Θεό για ό,τι συνέβη.

Μέσα από αυτήν την πάθηση, με τις αποκαλύψεις των λόγων του Θεού και αντιμέτωπος με τα γεγονότα, απέκτησα κάποια αντίληψη των λανθασμένων απόψεών μου στην πίστη και της διεφθαρμένης διάθεσής μου και γνώρισα την κυριαρχία, τη δίκαιη διάθεση και την όμορφη ουσία του Θεού. Εγκατέλειψα την πρόθεσή μου να λάβω ευλογίες και έμαθα πώς να ζω μια πιο ουσιαστική και πολύτιμη ζωή. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Θεό για την καλοσύνη Του!