Από την Γουέι Τσεν, Νότια Κορέα

Τον Δεκέμβριο του 2019, εργαζόμουν στην εκκλησία ως διάκονος ευαγγελίου. Λίγο αργότερα, ανακάλυψα πως όταν οι επικεφαλής εντόπιζαν προβλήματα στον τρόπο που οι αδελφοί και οι αδελφές εκτελούσαν τα καθήκοντά τους, τους τα επισήμαιναν αμέσως, πολλές φορές, σε πολύ δριμύ τόνο. Σκεφτόμουν πως ήταν σωστό να τους τα επισημαίνουν, όμως η προσέγγισή τους ντρόπιαζε και μπορούσε εύκολα να ενοχλήσει τους άλλους. Δεν ήθελα να είμαι σαν αυτούς. Αυτά τα πράγματα έπρεπε να λέγονται με περισσότερη λεπτότητα για να δίνω καλή εντύπωση στους άλλους. Με τον τρόπο αυτόν, θα κέρδιζα την υποστήριξη όλων και θα έκανα ευκολότερα τη δουλειά μου. Έτσι, στις επόμενες εκλογές, ίσως είχα ελπίδες να με εξέλεγαν επικεφαλής. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, πρόσεχα πολύ πώς αλληλεπιδρούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές. Προσπαθούσα να είμαι πολύ διακριτική και να μην πληγώνω κανέναν, κι έτσι αποδέχονταν τα πάντα ευκολότερα.

Κάποια στιγμή, παρατήρησα πως η αδελφή Τσενγκ διάλεγε ευκολότερα καθήκοντα και απέφευγε τα δύσκολα κι απλώς αποσυρόταν όποτε είχε να διαδώσει το ευαγγέλιο σε κάποιον με πολλές αντιλήψεις ή κακή συμπεριφορά. Στη συνέχεια, δεν πήγαινε να εξοπλιστεί με τις σχετικές αλήθειες για να διορθώσει τις αντιλήψεις του. Καταλάβαινα πως δεν είχε σωστή στάση απέναντι στο καθήκον της κι αν συνέχιζε έτσι, δεν θα μπορούσε με τίποτα να το κάνει καλά. Σκόπευα να της το αναφέρω και να συναναστραφώ μαζί της, όμως, μόλις πήγα να της στείλω μήνυμα, σκέφτηκα πως παρόλο που υποχωρούσε στα δύσκολα, γενικά κατάφερνε κάποια πράγματα στο καθήκον της. Αν της ανέφερα το πρόβλημα, ίσως έλεγε πως ήμουν πολύ απαιτητική και την έστρεφα εναντίον μου. Αν στο μέλλον δεν στήριζε καμιά από τις ρυθμίσεις μου για το έργο, τι θα έκανα τότε; Αν δεν ήμουν αποδοτική στο καθήκον μου, οι επικεφαλής δεν θα έλεγαν πως δεν ήμουν ικανή για τη δουλειά; Έτσι, προκειμένου να μην την προσβάλω, δεν ξεστόμισα λέξη για το ζήτημα και απλώς της έστειλα ένα ενθαρρυντικό μήνυμα: «Κάποιοι άνθρωποι στους οποίους διαδίδουμε το ευαγγέλιο, έχουν πολλές αντιλήψεις, αλλά είναι αληθινοί πιστοί. Πρέπει να δείχνουμε αγάπη και υπομονή και να προσευχόμαστε και να βασιζόμαστε στον Θεό περισσότερο. Όσο περισσότερες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε, τόσο περισσότερο η πίστη μας τελειώνεται. Δεν πρέπει με τίποτα να κάνουμε πίσω». Εκείνη τη στιγμή, συμφώνησε, όμως, καθώς δεν είχε κατανοήσει το πρόβλημά της, συνέχιζε να αποφεύγει τα δύσκολα. Δεν άλλαξε καθόλου. Όμως, δεν είχα αντιληφθεί το πρόβλημα τότε και θεωρούσα πως τα πήγαινα καλά. Κάθε φορά που αντιμετώπιζα κάτι παρόμοιο, το χειριζόμουν με τον ίδιο τρόπο. Ποτέ δεν αντιμετώπιζα τους άλλους ούτε εξέθετα τη διαφθορά και τα ελαττώματά τους. Έτσι, όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν χαρούμενοι να συνεργάζονται μαζί μου και με γύρευαν να μου μιλήσουν για την κατάστασή τους. Αυτό με έκανε να νιώθω περισσότερη αυτοπεποίθηση για την προσέγγισή μου και θεωρούσα πως οι αδελφοί και οι αδελφές με εκτιμούσαν, πως όλοι ήταν πολύ υποστηρικτικοί απέναντί μου.

Αργότερα, παρατήρησα πως η αδελφή Σία ήταν πολύ αλαζονική και αυτάρεσκη. Ήταν ισχυρογνώμων και δεν συνεργαζόταν καλά με τους άλλους. Αυτό είχε αντίκτυπο στο ευαγγελικό μας έργο. Σκεφτόμουν πως η αδελφή Σια ήταν πολύ αλαζονική και δεν δεχόταν τις υποδείξεις των άλλων, κάτι που αργότερα είχε αντίκτυπο στο καθήκον της. Σκέφτηκα πως έπρεπε να της το αναφέρω για να μπορέσει να το διορθώσει. Ύστερα, όμως, αναρωτήθηκα: Αν της το επισήμαινα, και δεν το αποδεχόταν, αλλά κατέβαζε τα μούτρα, τότε τι θα έκανα; Μια φορά, σε μια συνάθροιση, την είχα ακούσει να με αξιολογεί πολύ θετικά, κι έτσι ανησυχούσα πως αν την πρόσβαλλα, θα χαλούσε η καλή εικόνα που είχε για μένα. Αν άλλαζε η εντύπωση που είχε για μένα, αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει τις πιθανότητές μου να γίνω επικεφαλής. Αφού το σκέφτηκα, τελικά δεν ανέφερα στην αδελφή Σία τη διαφθορά και τα ελαττώματά της. Αντ’ αυτού, είπα: «Κατανοώ που δεν έχεις καλά αποτελέσματα στο καθήκον σου και αντιμετωπίζεις δυσκολίες, όμως πρέπει να κάνεις αυτοκριτική και να σκεφτείς την αιτία. Πρέπει επίσης να συνεργαζόμαστε καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές». Απέφυγα το κυρίως πρόβλημα και απλώς της είπα μερικά συμβουλευτικά και ενθαρρυντικά λόγια. Λίγες μέρες αργότερα, μια επικεφαλής επικοινώνησε μαζί μου για να μάθει για το έργο μας. Εγώ ανέφερα πως η αδελφή Σία ήταν αλαζονική και αυτάρεσκη και πως δεν συνεργαζόταν καλά με τους άλλους. Την επόμενη φορά που η αδελφή Σία με είδε, μου είπε: «Πριν λίγες μέρες, όταν η επικεφαλής σε ρώτησε για το έργο μας, εγώ περνούσα και σε άκουσα να λες πως είμαι αλαζονική και αυτάρεσκη και δεν συνεργάζομαι καλά με τους άλλους. Ενώ γνωρίζεις καλά πως έχω ένα σοβαρό πρόβλημα, δεν μου έχεις πει τίποτα γι’ αυτό. Είσαι απλώς συγκαταβατική. Στο παρελθόν, είχα παρατηρήσει πως ποτέ δεν έχανες την ψυχραιμία σου ούτε επέπληττες τους άλλους. Αντ’ αυτού, πάντα τους καθησύχαζες. Θεωρούσα πως ήσουν πολύ καλός άνθρωπος. Τώρα όμως καταλαβαίνω πως είσαι “δεξιοτέχνης”, πως έχεις τις τακτικές σου. Για να το πω πιο ωμά, είσαι υποκρίτρια». Καθώς με προκαλούσε έτσι ανοιχτά, για μια στιγμή, ένιωσα το πρόσωπό μου να γίνεται κατακόκκινο. Οι λέξεις «υποκρίτρια» και «τακτικές» μού τριβέλιζαν το μυαλό. Ήμουν πολύ αναστατωμένη και παρουσιάστηκα ενώπιον του Θεού να προσευχηθώ και να Του ζητήσω να με καθοδηγήσει να κατανοήσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου.

Την επόμενη μέρα, κατά την πνευματική μου άσκηση, παρακολούθησα ένα βίντεο ανάγνωσης των λόγων του Θεού, το οποίο θα ήθελα να παρακολουθήσουμε τώρα μαζί. «Η δολιότητα είναι πολλές φορές εξωτερικά εμφανής. Όταν κάποιος λέγεται ότι είναι πολύ πανούργος και δαιμόνιος με τα λόγια, αυτό είναι δολιότητα. Και ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό της δολιότητας; Δολιότητα είναι όταν αυτά που λένε οι άνθρωποι είναι ιδιαιτέρως ευχάριστα στ’ αυτιά, όταν όλα μοιάζουν σωστά, και άμεμπτα και καλά με όποιον τρόπο κι αν το δει κανείς, αλλά οι πράξεις τους είναι ιδιαιτέρως μοχθηρές και πολύ ύπουλες, και όχι ευδιάκριτες. Για να επιτύχουν τους μυστικούς στόχους τους, συχνά επιστρατεύουν κάποια ορθά λόγια και κάποιες εύηχες εκφράσεις, και χρησιμοποιούν συγκεκριμένα δόγματα, επιχειρήματα και τεχνικές που είναι σε συμφωνία με τα αισθήματα των ανθρώπων, για να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια· προσποιούνται ότι βαδίζουν σε μία κατεύθυνση, μα στην πραγματικότητα βαδίζουν σε μια άλλη. Αυτό είναι η κακία. Οι άνθρωποι συνήθως πιστεύουν ότι αυτό είναι η δολιότητα. Έχουν λιγότερη γνώση για την κακία και, επίσης, την αναλύουν λιγότερο· η κακία είναι στην πραγματικότητα πιο δύσκολο να αναγνωριστεί από ότι η δολιότητα, διότι είναι πιο κρυμμένη, και οι μέθοδοι και οι τεχνικές που εμπεριέχονται σ’ αυτήν είναι πιο “έξυπνες”. Όταν κάποιος έχει μια δόλια διάθεση μέσα του, συνήθως παίρνει δύο με τρεις μέρες μέχρι να δουν οι άλλοι ότι είναι δόλιος ή ότι οι πράξεις του και τα πράγματα που λέει αποκαλύπτουν μια δόλια διάθεση. Μα όταν κάποιος λέγεται ότι είναι κακός, αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσα σε μια-δυο μέρες. Διότι αν δεν γίνει τίποτα σημαντικό ή συγκεκριμένο βραχυπρόθεσμα, ακούγοντας μόνο τα λόγια του θα δυσκολευόσουν να τον καταλάβεις. Λέει το σωστό, κάνει το σωστό και μπορεί να παραθέσει το ένα δόγμα μετά το άλλο. Μετά από δυο-τρεις μέρες με ένα τέτοιο άτομο, τον θεωρείς έναν καλό άνθρωπο που είναι σε θέση να εγκαταλείψει πράγματα και να δαπανήσει εαυτόν, που κατανοεί πνευματικά πράγματα, που έχει μια καρδιά που αγαπά τον Θεό, που ενεργεί με συνείδηση και σύνεση. Μα στη συνέχεια, ξεκινάς να του εμπιστεύεσαι εργασίες και σύντομα συνειδητοποιείς ότι δεν είναι ειλικρινής, ότι είναι ακόμα πιο ύπουλος από τους δόλιους ανθρώπους —ότι είναι κάτι κακό. Συχνά διαλέγει τα σωστά λόγια, λόγια που ταιριάζουν με την αλήθεια, που βρίσκονται σε συμφωνία με τα συναισθήματα των ανθρώπων και με την ανθρώπινη φύση, λόγια που ακούγονται ωραία και λόγια σαγηνευτικά για να συζητά με τους ανθρώπους, αφενός για να καθιερωθεί ο ίδιος και αφετέρου για να εξαπατήσει τους άλλους, για να αποκτήσει κοινωνική θέση και κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους· όλα αυτά τα λόγια μαγεύουν εύκολα εκείνους που έχουν άγνοια, που έχουν ρηχή κατανόηση της αλήθειας, που δεν καταλαβαίνουν πνευματικά πράγματα και που η πίστη τους για τον Θεό στερείται βάσης. Αυτό κάνουν οι άνθρωποι με κακή διάθεση» (Εκθέτοντας τους αντίχριστους). Αντιπαραβάλλοντας τη συμπεριφορά μου με τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως η μοχθηρή μου διάθεση οδηγούσε τις πράξεις μου. Όταν έβλεπα πως τα προβλήματα στα καθήκοντα των αδελφών επηρέαζαν το έργο τους, δεν τους εξέθετα ούτε τους ανέφερα τα προβλήματά τους, ώστε να έλεγαν όλοι πως ήμουν καλός άνθρωπος και να με επαινούσαν. Έβλεπα καθαρά πως η αδελφή Τσενγκ δεν είχε σωστή στάση στο καθήκον της, πως έκανε μόνο τα εύκολα και απέφευγε τα δύσκολα. Έβλεπα επίσης πως η αδελφή Σία ήταν αλαζονική και αυτάρεσκη και πως αυτό επηρέαζε αρνητικά το ευαγγελικό έργο της εκκλησίας. Έπρεπε να τους τα είχα αναφέρει και να συναναστραφώ μαζί τους για να τις βοηθήσω. Όμως ανησυχούσα για το τι θα σκέφτονταν για μένα, πως δεν θα με υποστήριζαν στο έργο μου και μετά, αν η απόδοσή μου επηρεαζόταν, οι επικεφαλής θα είχαν κακή γνώμη για μένα. Έτσι, τους είπα κάποια εύηχα, υποκριτικά πράγματα για να τις ενθαρρύνω. Με τον τρόπο αυτόν, θα μπορούσα να προστατεύσω τη σχέση μου μαζί τους και να διατηρήσω την εικόνα μου, κι το έργο μου θα συνέχιζε να τους αρέσει. Μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Ήμουν πολύ πανούργα και ύπουλη κι έριχνα στάχτη στα μάτια των ανθρώπων. Τους εξαπατούσα, τους έκανα να νομίζουν πως νοιαζόμουν και τους καταλάβαινα, κι εκείνοι με εκτιμούσαν και με είχαν ως είδωλό τους. Τότε κατάλαβα πως είχα πονηρή, μοχθηρή διάθεση. Αν δεν ήταν το ξεμπρόστιασμά μου από την αδελφή Σία και οι αποκαλύψεις των λόγων του Θεού, ακόμα δεν θα είχα καταλάβει την μοχθηρή μου διάθεση ούτε θα είχα αντιληφθεί τη σοβαρότητα του προβλήματος. Κατάλαβα πόσο μοχθηρές και ελεεινές ήταν οι πράξεις μου, πως ήταν απεχθείς για τον Θεό και αποκρουστικές για τους άλλους!

Έπειτα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Μερικοί επικεφαλής της εκκλησίας βλέποντας τους αδελφούς ή τις αδελφές τους να εκτελούν το καθήκον τους απρόσεκτα και χωρίς ενθουσιασμό, δεν τους επιπλήττουν, αν και θα έπρεπε. Όταν βλέπουν κάτι που είναι σαφώς επιβλαβές προς τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, κάνουν τα στραβά μάτια και δεν το ερευνούν, ώστε να μην προκαλέσουν την ελάχιστη δυνατή προσβολή στους άλλους. Ο πραγματικός τους σκοπός και στόχος δεν είναι να ενδιαφερθούν για τις αδυναμίες των άλλων —ξέρουν πολύ καλά τι σκοπό έχουν: “Αν το συνεχίσω αυτό και δεν προσβάλλω κανέναν, θα πιστέψουν ότι είμαι καλός επικεφαλής. Θα έχουν καλή γνώμη και μεγάλη εκτίμηση για μένα. Θα με αναγνωρίσουν και θα με συμπαθήσουν”. Όση βλάβη κι αν προκαλείται στα συμφέροντα του οίκου του Θεού και όσο κι αν εμποδίζεται ο εκλεκτός λαός του Θεού στην είσοδό τους στη ζωή ή όσο κι αν αναστατώνεται η εκκλησιαστική ζωή, αυτού του είδους οι άνθρωποι εμμένουν στη σατανική φιλοσοφία τους και δεν προσβάλλουν κανέναν. Δεν υπάρχει ποτέ κανένα αίσθημα αυτοκριτικής στις καρδιές τους· το πολύ-πολύ, μπορεί να κάνουν μια απλή αναφορά σε κάποιο ζήτημα επί τη ευκαιρία, και έπειτα να τελειώνουν μ’ αυτό. Δεν συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια ούτε επισημαίνουν την ουσία των προβλημάτων των άλλων, πολύ λιγότερο δε αναλύουν τις καταστάσεις των ανθρώπων. Δεν οδηγούν τους ανθρώπους στο να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και δεν επικοινωνούν ποτέ ποιο είναι το θέλημα του Θεού, ή τα σφάλματα που κάνουν συχνά οι άνθρωποι, ή τα είδη της διεφθαρμένης διάθεσης που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι. Δεν επιλύουν πρακτικά προβλήματα σαν κι αυτά· αντιθέτως, είναι ιδιαίτερα ανεκτικοί στις αδυναμίες και στην αρνητικότητα των άλλων, ακόμα και στην απροσεξία και στην επιπολαιότητά τους. Μονίμως αφήνουν τις πράξεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων χωρίς να τις χαρακτηρίσουν όπως τους αξίζει και, επειδή ακριβώς το κάνουν αυτό, οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται: “Ο επικεφαλής μας είναι σαν μητέρα για μας. Επιδεικνύει ακόμη πιο μεγάλη κατανόηση για τις αδυναμίες μας απ’ ό,τι ο Θεός. Το ανάστημά μας μπορεί να είναι πολύ μικρό για να σταθούμε αντάξιοι των απαιτήσεων του Θεού, μα είναι αρκετό για να σταθούμε αντάξιοι των απαιτήσεων του επικεφαλής μας. Είναι καλός επικεφαλής για μας. Αν έρθει η ημέρα που ο Άνωθεν θα αντικαταστήσει τον επικεφαλής μας, τότε θα πρέπει να κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν και να διατυπώσουμε τις διάφορες γνώμες και επιθυμίες μας. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να διαπραγματευτούμε με τον Άνωθεν”. Αν οι άνθρωποι τρέφουν τέτοιες σκέψεις —αν έχουν αυτού του είδους τη σχέση με τον επικεφαλής τους και τέτοια εντύπωση γι’ αυτόν, και αν έχουν αναπτύξει στην καρδιά τους τέτοια συναισθήματα εξάρτησης, θαυμασμού, σεβασμού και λατρείας προς τον επικεφαλής τους— τότε πώς θα πρέπει να αισθάνεται ο επικεφαλής; Αν, στην περίπτωση αυτή, αναπτύξει κάποιο αίσθημα αυτοκριτικής, αισθανθεί κάποια ανησυχία και νιώσει υποχρεωμένος απέναντι στον Θεό, τότε θα πρέπει να μην εστιάζει στην κοινωνική θέση ή στην εικόνα του στην καρδιά των άλλων. Θα πρέπει να μαρτυρά στον Θεό και να Τον δοξάζει, ώστε Εκείνος να έχει μια θέση στην καρδιά των ανθρώπων και ώστε οι άνθρωποι να σέβονται τον Θεό ως σπουδαίο. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα είναι η καρδιά τους στ’ αλήθεια εν ειρήνη, και όποιος το κάνει αυτό είναι κάποιος που αναζητά την αλήθεια. Ωστόσο, δεν είναι αυτός ο στόχος πίσω από τις πράξεις των αντίχριστων· αντιθέτως, εκείνοι χρησιμοποιούν αυτές τις μεθόδους και τεχνικές για να δελεάσουν τους ανθρώπους ώστε να παραστρατήσουν από την αληθινή οδό και να προδώσουν την αλήθεια, φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να ανέχονται απαρέγκλιτα την απρόσεκτη, επιπόλαιη και ανεύθυνη εκτέλεση των καθηκόντων τους, με στόχο να καταλάβουν μια συγκεκριμένη θέση στην καρδιά των ανθρώπων και να κερδίσουν την καλή θέλησή τους. Mήπως δεν αποτελεί αυτό προσπάθεια να “κερδίσουν” τους ανθρώπους; Και δεν είναι αυτό κακό και απεχθές; Είναι αποτρόπαιο!» («Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Διαβάζοντας τις αποκαλύψεις των λόγων του Θεού, κατάλαβα πως ενεργώντας βάσει της μοχθηρής μου διάθεσης, ουσιαστικά εξαπατούσα και κέρδιζα τους άλλους σε μια προσπάθεια να τους κατέχω, να τους ελέγχω. Η συμπεριφορά μου αυτή αντιτίθετο στον Θεό και ήταν ίδια με ενός αντίχριστου! Στη σκέψη αυτή, δεν μπορούσα παρά να νιώσω τρόμο. Προκειμένου να προστατεύσω τη θέση που κατείχα στην καρδιά των άλλων και τις πιθανότητές μου να εκλεχτώ επικεφαλής, όταν έβλεπα προβλήματα στα καθήκοντα των αδελφών ποτέ δεν τους τα επισήμαινα ευθέως ούτε τους συναναστρεφόμουν πάνω στην αλήθεια για να τα επιλύσω. Αντιθέτως, τους έλεγα κάποια εύηχα πράγματα για να με συμπαθούν και να με θεωρούν ευγενική και στοργική. Ασυναίσθητα, μάζευα οπαδούς και τελικά, οι άνθρωποι που είχα εξαπατήσει όχι μόνο δεν έβλεπαν τα προβλήματά τους και δεν τα διόρθωναν, αλλά και η είσοδός τους στη ζωή είχε πληγεί και μάλιστα, με εκτιμούσαν και με είχαν ως είδωλό τους. Αυτό ήταν πολύ μοχθηρό και ελεεινό εκ μέρους μου! Η παντελής αδιαφορία μου για τη ζωή των αδελφών και η επιείκειά που τους έδειχνα όταν εκτελούσαν τα καθήκοντά τους βασιζόμενοι στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, επηρέαζαν αρνητικά το έργο μας. Συμπεριφερόμουν ως τσιράκι του Σατανά, διαταράσσοντας και υπονομεύοντας το έργο του οίκου του Θεού. Όταν το συνειδητοποίησα, άρχισα να μισώ τη διαφθορά μου από τα βάθη της καρδιάς μου. Παρουσιάστηκα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να μετανοήσω. Είπα: «Θεέ μου, τα λόγια Σου με έκαναν να δω πόσο σοβαρό είναι να έχω μοχθηρή διάθεση και πως βαδίζω στο μονοπάτι ενός αντίχριστου. Θέλω να μετανοήσω, να απαρνηθώ τα προσωπικά μου κίνητρα και να πάψω να ενεργώ σύμφωνα με τη μοχθηρή μου διάθεση».

Μετά την προσευχή, θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «“Προσέταξε δε ο Ιεχωβά Θεός εις τον Αδάμ λέγων: ‘Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει’”. […] Σ’ αυτά τα σύντομα λόγια που είπε ο Θεός, μπορείς να δεις τίποτε από τη διάθεση του Θεού; Είναι αληθινά αυτά που είπε; Μήπως υπάρχει κάποια εξαπάτηση; Κάποιο ψέμα; Μήπως υπάρχει καθόλου εκφοβισμός; (Όχι.) Με εντιμότητα και ειλικρίνεια, ο Θεός είπε στον άνθρωπο τι μπορεί και τι δεν μπορεί να φάει. Ο Θεός μίλησε καθαρά και ξάστερα. Μήπως υπάρχει κάποιο κρυφό νόημα στα λόγια αυτά; Είναι αυτά τα λόγια χωρίς περιστροφές; Χρειάζονται εικασίες; (Όχι.) Δεν υπάρχει ανάγκη για υποθέσεις. Η σημασία τους είναι προφανής με την πρώτη ματιά. Με το που τα διαβάζει κανείς, καταλαβαίνει απόλυτα τη σημασία τους. Δηλαδή, αυτό που θέλει να πει και να εκφράσει ο Θεός, πηγάζει από την καρδιά Του. Όσα εκφράζει ο Θεός είναι ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές και σαφή. Δεν υπάρχουν κρυφά κίνητρα ούτε κρυμμένα νοήματα. Μιλά ευθέως στον άνθρωπο, λέγοντάς του τι μπορεί να φάει και τι δεν μπορεί να φάει» («Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Δ΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Όταν τα διάβασα, κατάλαβα πόσο αυθεντικός είναι ο Θεός μαζί μας. Όταν ο Θεός έδωσε εντολή στον Αδάμ, ήταν πολύ σαφής ως προς το τι μπορούσε και τι δεν μπορούσε να φάει, ώστε ο άνθρωπος να γνωρίζει σαφώς τι να κάνει. Δεν υπήρχε κάτι συγκεχυμένο ή παραπλανητικό στα λόγια Του ούτε κάποιο τέχνασμα ή απάτη. Ο Θεός ήθελε απλώς το καλύτερο για την ανθρωπότητα. Ειλικρινά, μας σκεφτόταν. Μιλούσε με απόλυτη ειλικρίνεια στον άνθρωπο. Κατάλαβα πως η ουσία του Θεού είναι ειλικρινής, άγια, φιλάνθρωπος και αξιαγάπητη. Αξίζει πραγματικά την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό μας. Όσο για μένα, δεν ήμουν καθόλου ειλικρινής με τους αδελφούς και τις αδελφές. Όσα έλεγα και έκανα είχαν αμαυρωθεί από τα προσωπικά μου κίνητρα. Ήμουν γεμάτη ψέματα και δόλο. Απλώς εξαπατούσα και χρησιμοποιούσα τους άλλους και τελικά έβλαπτα τους αδελφούς και τις αδελφές. Αυτό ήταν πολύ μοχθηρό εκ μέρους μου! Στη σκέψη αυτή, ένιωθα απίστευτα ένοχη και γεμάτη τύψεις. Στη συνέχεια, αναζήτησα τις αδελφές Σία και Τσενγκ και τους ανοίχτηκα σχετικά με τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Τους μίλησα επίσης για τα προβλήματα που είχα δει στα καθήκοντά τους. Δεν απέκτησαν καθόλου κακή γνώμη για μένα, αλλά είπαν πως η σαφής επισήμανση μου των προβλημάτων τους θα τις βοηθούσε να τα λάβουν υπόψη τους, διαφορετικά δεν θα είχαν αντιληφθεί πόσο σοβαρά ήταν τα προβλήματά τους. Μου ζήτησαν επίσης, αν στο μέλλον έβλεπα προβλήματα, να τις ενημέρωνα ξανά. Μετά απ’ αυτό, είδα κάποια αλλαγή σ’ εκείνες και άρχισαν να κάνουν καλύτερα τα καθήκοντά τους. Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα.

Στη συνέχεια, κατά την πνευματική μου άσκηση, εστίαζα στο να βρω λύσεις στα λόγια του Θεού σχετικά με τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Παρακολούθησα τα βίντεο ανάγνωσης δύο χωρίων των λόγων του Θεού, που θα ήθελα να παρακολουθήσουμε τώρα. «Είτε τώρα εκτελείς τα καθήκοντά σου είτε επιδιώκεις τα αρχικά στάδια της αλλαγής της διάθεσης, ό,τι διεφθαρμένες διαθέσεις κι αν αποκαλύπτεις —πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια για να τις επιλύσεις. […] Αν, για παράδειγμα, προσπαθείς πάντοτε να μεταμφιεστείς με ευχάριστα λόγια, αν επιθυμείς πάντοτε να έχεις μια θέση στις καρδιές των άλλων και να κάνεις τους άλλους να σε θαυμάζουν, αν έχεις αυτές τις προθέσεις, τότε αυτό σημαίνει ότι σε ελέγχει η διάθεσή σου. Θα πρέπει να λες αυτά τα ευχάριστα λόγια; (Όχι.) Αν δεν τα λες, τότε απλώς τα κρατάς μέσα σου; Αν βρεις μια πιο έξυπνη διατύπωση, μια διαφορετική διατύπωση με την οποία οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να εντοπίσουν τις προθέσεις σου, αυτό εξακολουθεί να αποτελεί πρόβλημα με τη διάθεσή σου. Ποια διάθεση; Αυτή του κακού. Είναι εύκολο να επιλυθούν οι διεφθαρμένες διαθέσεις; Αυτό αφορά τη φύση-ουσία κάποιου. Οι άνθρωποι διαθέτουν αυτήν την ουσία, αυτήν τη ρίζα και πρέπει λίγο-λίγο να τη φέρουν στην επιφάνεια. Πρέπει να έρθει στην επιφάνεια από κάθε κατάσταση, από τις προθέσεις πίσω από κάθε λέξη που λες. Πρέπει να εξεταστεί λεπτομερώς και να κατανοηθεί μέσα από τα λόγια που λες. Όταν αυτή η επίγνωση γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη και το πνεύμα σου γίνεται όλο και πιο διορατικό, μπορείς τότε να επιτύχεις αλλαγή» («Μόνο όταν γνωρίζεις τον εαυτό σου μπορείς να επιδιώξεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Ό,τι κάνεις —κάθε ενέργεια, κάθε πρόθεση και κάθε αντίδραση— πρέπει να παρουσιάζεται ενώπιον του Θεού. Ακόμη και η καθημερινή σου πνευματική ζωή —οι προσευχές σου, η εγγύτητά σου με τον Θεό, ο τρόπος που τρως και πίνεις τα λόγια του Θεού, η συναναστροφή σου με τους αδελφούς και τις αδελφές σου και η ζωή σου στην εκκλησία— και η υπηρεσία σου κατά τη συνεργασία μπορούν να παρουσιαστούν ενώπιον του Θεού για να υποβληθούν στον εξονυχιστικό έλεγχό Του. Αυτή είναι η άσκηση θα σε βοηθήσει να αναπτυχθείς στη ζωή. Η διαδικασία της αποδοχής του εξονυχιστικού ελέγχου του Θεού είναι η διαδικασία του εξαγνισμού. Όσο περισσότερο μπορείς να αποδέχεσαι τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού, τόσο περισσότερο εξαγνίζεσαι και τόσο περισσότερο συμβαδίζεις με το θέλημα του Θεού, έτσι ώστε να μην ελκύεσαι από την ακολασία και η καρδιά σου να ζει στην παρουσία Του. Όσο περισσότερο αποδέχεσαι τον εξονυχιστικό έλεγχό Του, τόσο πιο πολύ ντροπιάζεται ο Σατανάς και τόσο περισσότερο μπορείς να απαρνηθείς τη σάρκα. Έτσι, η αποδοχή του εξονυχιστικού ελέγχου του Θεού είναι ένα μονοπάτι άσκησης που θα πρέπει να ακολουθούν οι άνθρωποι. Ό,τι κι αν κάνεις, ακόμα κι όταν επικοινωνείς με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, μπορείς να φέρνεις τις πράξεις σου ενώπιον του Θεού και να αναζητάς τον εξονυχιστικό έλεγχό Του, και να έχεις στόχο να υπακούς στον ίδιο τον Θεό· έτσι, αυτό που κάνεις πράξη θα είναι πολύ πιο σωστό. Μόνο αν φέρνεις όλα όσα κάνεις ενώπιον του Θεού και αποδέχεσαι τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού μπορείς να είσαι κάποιος που ζει στην παρουσία του Θεού» («Ο Θεός οδηγεί στην τελείωση αυτούς που επιθυμεί η καρδιά Του» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Καθώς αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως όταν αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα, έπρεπε να ελέγχω τις σκέψεις μου, να συλλογίζομαι τα κίνητρα πίσω από τα λόγια και τις πράξεις μου, να φέρνω τους λόγους και τις ενέργειές μου ενώπιον του Θεού και να δέχομαι τον εξονυχιστικό Του έλεγχο, να αναλύω και να γνωρίζω τον εαυτό μου όταν τον πιάνω να αποκαλύπτει μια μοχθηρή διάθεση και να προσεύχομαι και να απαρνούμαι τον εαυτό μου χωρίς καθυστέρηση. και αυτή η πτυχή της διάθεσής μου σταδιακά θα καθαιρόταν.

Αργότερα, παρατήρησα πως μια αδελφή φαινόταν αδύναμη και δεν ήταν πρόθυμη να υποβληθεί σε κάποια κακουχία. Όποτε αντιμετώπιζε προβλήματα στο ευαγγελικό της έργο, έκανε πίσω. Σκέφτηκα πως εφόσον δεν αναλάμβανε ευθύνες στο καθήκον της, έπρεπε να συναναστραφώ αμέσως μαζί της για να αλλάξω την κατάσταση. Όμως, το πρόβλημά μου έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Σκέφτηκα πως αν της ανέφερα το πρόβλημά της, ίσως θεωρούσε πως ήμουν πολύ σκληρή, αντιστεκόταν και με φθονούσε. Αναρωτιόμουν πώς να το εκφράσω ώστε να το αποδεχόταν και να μην προκαταλαμβανόταν εναντίον μου. Στη σκέψη αυτή, κατάλαβα πως προστάτευα ξανά το κύρος και την εικόνα μου απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές. Προσευχήθηκα νοερά στον Θεό ως εξής: «Θεέ μου, είμαι έτοιμη να δεχτώ τον εξονυχιστικό Σου έλεγχο και να απαρνηθώ τα προσωπικά μου κίνητρα. Θέλω να συναναστραφώ την αδελφή πάνω στην αλήθεια για να τη βοηθήσω και να κάνω το καθήκον μου». Έπειτα, συναναστράφηκα μαζί της αναλύοντας το πρόβλημά της και απέκτησε κάποια αυτογνωσία. Κάνοντάς το πράξη, απέκτησα μεγάλη εσωτερική γαλήνη. Έχω αποκτήσει πλέον κάποια διάκριση της μοχθηρής μου διάθεσης κι όταν αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα, επιζητώ συνειδητά την αλήθεια και απαρνούμαι τα εγωιστικά μου κίνητρα. Μπορώ να ενεργώ βασιζόμενη στα λόγια του Θεού. Το ότι κατάφερα να αλλάξω κάπως οφείλεται στην κρίση των λόγων του Θεού. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Θεό για τη σωτηρία Του!