Από τη Σουν Τσίου, Νότια Κορέα

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το να κάνει ο άνθρωπος το καθήκον του είναι, στην πραγματικότητα, η πραγματοποίηση όλων όσα είναι έμφυτα στον άνθρωπο, δηλαδή ό,τι είναι εφικτό για τον άνθρωπο. Κι είναι τότε που το καθήκον του εκπληρώνεται. Τα ελαττώματα του ανθρώπου, κατά την υπηρεσία του ανθρώπου, σταδιακά μειώνονται μέσω της σταδιακής εμπειρίας και της διαδικασίας της εμπειρίας της κρίσης του. Δεν παρεμποδίζουν ούτε επηρεάζουν το καθήκον του ανθρώπου. Αυτοί που σταματούν να υπηρετούν ή υποκύπτουν και υποχωρούν από φόβο για τα ελαττώματα που μπορεί να υπάρχουν κατά την υπηρεσία, είναι οι πιο δειλοί απ’ όλους τους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκφράσουν ό,τι οφείλουν να εκφράσουν κατά την υπηρεσία ή να επιτύχουν ό,τι είναι εγγενώς εφικτό γι’ αυτούς, κι αντ’ αυτού χαζολογούν και ενεργούν μηχανικά, τότε έχουν χάσει τη λειτουργία που θα έπρεπε να έχει ένα δημιουργημένο όν. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι οι επονομαζόμενες “μετριότητες”· είναι άχρηστα σκουπίδια. Πώς είναι δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι να αποκαλούνται καταλλήλως δημιουργημένα όντα; Δεν είναι διεφθαρμένα όντα που λάμπουν εξωτερικά, αλλά είναι σάπια εσωτερικά;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Τα λόγια του Θεού με έχουν βοηθήσει να καταλάβω τι θα πει «κάνουμε το καθήκον μας». Όσο ταλαντούχοι και χαρισματικοί κι αν είμαστε, πρέπει να εφαρμόζουμε πλήρως όσα κατανοούμε. Να μην ενεργούμε μηχανικά. Πρέπει διαρκώς να προσπαθούμε με βάση τις απαιτήσεις του Θεού. Έτσι, θα επανορθώνουμε για τυχόν αδυναμίες στην εκτέλεση των καθηκόντων μας και θα έχουμε όλο και καλύτερα αποτελέσματα.

Πρόσφατα, η εκκλησία ήθελε να γυρίσει βίντεο με σόλο ύμνους του λόγου του Θεού. Ο ομαδάρχης μας ήθελε να τραγουδήσω και να παίξω κιθάρα σε ένα τραγούδι. Μόλις μου το είπε, αγχώθηκα λιγάκι. Το τραγούδι παίζοντας ταυτόχρονα κιθάρα είναι πιο δύσκολο. Επίσης, είχα ξανακάνει τέτοιο σόλο, μα όσο τραγουδούσα, πρόσεχα την ερμηνεία μου κι έχανα τα ακόρντα, πρόσεχα τα ακόρντα και έχανα την ερμηνεία. Τελικά, δεν χρησιμοποίησαν τα πλάνα. Όταν χρειάστηκε να το ξανακάνω, ήθελα να αρνηθώ, μα θεώρησα πως θα ήταν αντίθετο στο θέλημα του Θεού. Οι αδελφοί κι οι αδελφές μου με θεωρούσαν κατάλληλη για τον ύμνο. Έτσι, είπα να συμφωνήσω και να κάνω το καθήκον μου. Δέχτηκα, λοιπόν, τον ρόλο. Μετά από διήμερες πρόβες, τα πήγαινα καλά με το τραγούδι και την ερμηνεία. Όμως τα ακόρντα ήταν περίπλοκα και δεν τα θυμόμουν εύκολα. Μια μέρα πριν από τα γυρίσματα, αγχώθηκα πολύ. Φοβόμουν πως ήταν πια αργά για εξάσκηση, και, αν συνέχιζα, φοβόμουν μην πρηστούν τα χέρια μου. Όσο κι αν ζοριζόμουν, μπορεί να μη θυμόμουν καν τι να παίξω. Μόλις έκανα αυτή τη σκέψη, δεν ήθελα να πληρώσω το τίμημα, και προσπαθούσα να βρω την ιδανική λύση σε αυτό το δύσκολο πρόβλημα. Τότε, μου ήρθε μια ιδέα: Αν ζητούσα από τον καμεραμάν να μην τραβάει τα χέρια μου, δεν θα χρειαζόμουν πολλή εξάσκηση στα ακόρντα. Και θα μπορούσαμε να γυρίσουμε το βίντεο. Φαινόταν καλή ιδέα. Ένιωσα λίγο άβολα, όταν μου ήρθε η ιδέα. Ήταν σαν να έδειχνα ανευθυνότητα. Αν όμως είχα πρόβλημα με τα ακόρντα κι έπρεπε να το ξαναγυρίσουμε; Τότε, όμως, σκέφτηκα: «Ο χρόνος πιέζει και το τραγούδι είναι δύσκολο. Θα κοπιάσω και θα αγχωθώ για να το παίξω καλά. Δεν μπορώ να υπερβώ τις ικανότητές μου. Εξάλλου, βιαζόμαστε να βγει το βίντεο το συντομότερο. Πρέπει όλοι να δείξουν κατανόηση». Έτσι, εστίασα στα φωνητικά και την ερμηνεία, χωρίς να πολυνοιάζομαι για τα ακόρντα. Νόμιζα πως αυτό θα ήταν αρκετό.

Όταν ήρθε η ώρα των γυρισμάτων, ζήτησα από τον αδελφό που βιντεοσκοπούσε να μην κάνει κοντινά στα χέρια μου. Δεν φανταζόμουν πως θα υπήρχε πρόβλημα. Την επομένη, όμως, ο σκηνοθέτης είπε πως έπαιζα κάποια ακόρντα λάθος και με ρώτησε τι συμβαίνει. Με κυρίευσαν ενοχές και το πρόσωπό μου έγινε κατακόκκινο. Σκέφτηκα: «Δηλαδή, θα χρειαστεί να το ξαναγυρίσουμε;» Ρώτησα τον μοντέρ αν υπήρχε άλλη λύση. Κούνησε το κεφάλι και είπε: «Προσπάθησα, δεν γίνεται». Κατάλαβα πως έπρεπε να το ξαναγυρίσουμε. Ένιωθα άσχημα επειδή ήξερα πως το φταίξιμο ήταν δικό μου. Όταν μαζευτήκαμε για να συζητήσουμε τι είχε γίνει, είπα σε όλους τους λόγους για ό,τι είχα κάνει. Μια αδελφή με επέπληξε, λέγοντας: «Γιατί δεν μας είπες πως δεν είχες μάθει τα ακόρντα; Τώρα θα το βιντεοσκοπήσουμε από την αρχή και πάει πίσω όλο το έργο. Φέρθηκες απρόσεχτα και ανεύθυνα!» Δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό που είπε. Σκέφτηκα: «Δεν έκανα ό,τι μπορούσα; Η αλήθεια είναι ότι δεν βγάζω τα ακόρντα. Το έκανα για να ολοκληρωθεί γρήγορα το βίντεο. Απλώς δεν έπρεπε να τραβάνε τα χέρια μου, σωστά;» Έβρισκα δικαιολογίες, αντί να κάνω αυτοκριτική. Τότε, μια άλλη αδελφή μού είπε: «Αφού δυσκολευόσουν, να έκανες περισσότερη εξάσκηση κι ας πήγαινε μερικές μέρες πίσω το γύρισμα. Δεν μπορείς όμως να κάνεις τσαπατσουλιές. Είσαι η πρώτη φωνή —πώς θα φανεί αν δεν σε δείχνουμε να παίζεις κιθάρα; Φέρθηκες πολύ ανεύθυνα και απρόσεχτα!» Αυτό το «πολύ» που είπε με πείραξε. Αναπόφευκτα, σκέφτηκα: «Αν οι αδελφοί κι οι αδελφές με θεωρούν αμελή στα καθήκοντά μου, μήπως τελικά φταίω εγώ; Κι εγώ ήθελα να πάει καλά το γύρισμα. Μα, όπως και να ’χει, είχαμε πάει πίσω και θα το ξαναγυρίζαμε, επειδή έκανα λάθος τα ακόρντα. Σίγουρα εγώ φταίω». Ένιωσα άσχημα με αυτήν τη σκέψη. Έπαψα να διαμαρτύρομαι κι άρχισα να στοχάζομαι.

Αργότερα, βρήκα ένα χωρίο από τον λόγο του Θεού που με συγκίνησε. Έλεγε τα εξής: «Πού οδηγεί η πρόχειρη και βιαστική εκτέλεση του καθήκοντός σου και η αντιμετώπισή του με ελαφρότητα; Στην κακή εκτέλεση του καθήκοντός σου, παρά το γεγονός ότι είσαι ικανός να το εκτελείς καλά —η απόδοσή σου δεν θα είναι αρκετά καλή, και ο Θεός δεν θα είναι ικανοποιημένος με τη στάση σου προς το καθήκον σου. Αν, αρχικά, είχες αναζητήσει και συνεργαστεί κανονικά, αν είχες αφιερώσει κάθε σκέψη σου σε αυτό, αν είχες δοθεί ολόκαρδα και ολόψυχα στην εκτέλεσή του, είχες καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια γι’ αυτό και είχες αφιερώσει μια περίοδο του μόχθου, του κόπου και των σκέψεών σου σε αυτό ή είχες αφιερώσει λίγο χρόνο στο υλικό αναφοράς, και είχες δοθεί σε αυτό ψυχή τε και σώματι —αν ήσουν ικανός για μια τέτοια συνεργασία— τότε ο Θεός θα ήταν μπροστά σου και θα σε καθοδηγούσε. Δεν χρειάζεται να ασκείς μεγάλη δύναμη· όταν δεν φείδεσαι προσπαθειών κατά τη συνεργασία, ο Θεός θα έχει ήδη κανονίσει τα πάντα για σένα. Αν είσαι πονηρός και δολερός και, στα μισά του έργου, αλλάξεις γνώμη και λοξοδρομήσεις, τότε ο Θεός δεν θα δείξει κανένα ενδιαφέρον για σένα. Θα έχεις χάσει αυτήν την ευκαιρία, και ο Θεός θα πει: “Δεν είσαι αρκετά καλός· είσαι άχρηστος. Πήγαινε να σταθείς στην άκρη. Σου αρέσει να είσαι τεμπέλης, έτσι δεν είναι; Σου αρέσει να είσαι δόλιος και πονηρός, έτσι δεν είναι; Σου αρέσει να αναπαύεσαι; Τότε, λοιπόν, αναπαύσου”. Ο Θεός θα δώσει αυτήν τη χάρη και την ευκαιρία στον επόμενο. Τι λέτε; Είναι απώλεια ή κέρδος; Είναι τεράστια απώλεια!» («Πώς να λύσει κάποιος το πρόβλημα της προχειρότητας και της επιπολαιότητας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Τα λόγια του Θεού αποκάλυψαν την κατάστασή μου. Είχα συμφωνήσει να εξασκηθώ για να πάρω τον πρώτο ρόλο, αλλά δεν έκανα αυτό που υποσχέθηκα. Δεν ασχολήθηκα με τις αδυναμίες μου ούτε φρόντισα να μάθω για να βελτιωθώ. Φυγοπονούσα, δεν έκανα πρόβα, γιατί μου φαινόταν πολύ δύσκολο. Δικαιολογήθηκα ότι δεν πρόλαβα και ζήτησα από τον εικονολήπτη να αποφεύγει τις κοντινές λήψεις των χεριών μου. Περίμενα να βγω λάδι, αλλά τελικά πήγε πίσω το όλο έργο. Ήταν πράγματι ανευθυνότητα και αμέλεια εκ μέρους μου! Όταν ορίστηκε το καθήκον μου, δεν ήθελα να προσπαθήσω να παίξω καλά και να δώσω μαρτυρία για τον Θεό. Αντίθετα, επέλεξα τον δρόμο της ελάχιστης αντίστασης και τώρα θα τα κάναμε όλα από την αρχή. Πώς μπόρεσα να φανώ τόσο ανεύθυνη; Λίγo παραπάνω να εξασκούμουν, λίγο να προσπαθούσα, δεν θα είχα βλάψει το έργο του οίκου του Θεού. Μίσησα τον εαυτό μου σε εκείνη τη φάση. Σκέφτηκα: «Αν μου δοθεί ξανά η ευκαιρία, δεν θα είμαι τόσο απερίσκεπτη. Ακόμα κι αν εξαντληθώ στις πρόβες για τα ακόρντα, θα κάνω ό,τι χρειάζεται».

Οι άλλοι αποφάσισαν να μου δώσουν δύο μέρες να εξασκηθώ. Αυτό με συγκίνησε πολύ και ευχαρίστησα τον Θεό για την ευκαιρία να επανορθώσω για την παράβασή μου. Δούλεψα σκληρά μετά από αυτό, για να μάθω απέξω τα ακόρντα, αλλά είχα πολύ άγχος. Φοβόμουν πως η τεχνική μου ήθελε δουλειά και δύο μέρες δεν αρκούσαν για να βελτιωθώ. Άρχισα πάλι να αγχώνομαι. Όμως, όσο αγχωνόμουν, τόσο ξεχνούσα, και όσο ξεχνούσα, τόσο αγχωνόμουν. Εκείνο το πρωί πέρασε σαν αστραπή. Δεν έπαιζα ακόμα το τραγούδι πολύ καλά και είχαν πιαστεί τα χέρια μου. Συνήθως, έκανα διάλειμμα μετά το μεσημεριανό, αλλά αυτήν τη φορά έπρεπε να συνεχίσω. Ήξερα πως δεν προλάβαινα να κάνω διάλειμμα. Κάθε λεπτό μετρούσε για να μάθω τα ακόρντα. Αφότου συνετίστηκα, ο Θεός με καθοδηγούσε. Εκείνο το απόγευμα, ασυναίσθητα έμαθα να απομνημονεύω τμηματικά τα ακόρντα! Η βελτίωση ήταν αισθητή. Όμως, έπαιζα τόση ώρα που άρχισαν να πρήζονται τα χέρια μου και μπήκα στον πειρασμό να χαλαρώσω πάλι. Όταν έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται έτσι, σκέφτηκα κάτι που είχε πει ο Θεός κι έσπευσα να το διαβάσω: «Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα καθήκον στο οποίο χρειάζεται να καταβάλεις προσπάθεια και να δαπανάς, και το οποίο απαιτεί να αφιερώνεις το σώμα, τον νου και τον χρόνο σου, δεν πρέπει να κρύβεις τίποτα, να τρέφεις καμία μικροπρεπή εξυπνάδα ούτε να αφήνεις κανένα περιθώριο. Αν αφήσεις κάποιο περιθώριο, αν είσαι ραδιούργος ή πονηρός και δολερός, τότε είναι βέβαιο πως δεν θα κάνεις καλή δουλειά. Μπορεί να πεις: “Κανείς δεν με είδε να ενεργώ ύπουλα. Τέλεια!” Τι είδους σκεπτικό είναι αυτό; Νομίζεις ότι έχεις ρίξει στάχτη στα μάτια των ανθρώπων, καθώς και του Θεού. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ο Θεός γνωρίζει τι έχεις κάνει ή όχι; (Γνωρίζει.) Γενικά, οι άνθρωποι που αλληλεπιδρούν μαζί σου για μεγάλο χρονικό διάστημα θα το διαπιστώσουν κι εκείνοι, και θα πουν πως είσαι πάντα ύπουλος, δεν είσαι ποτέ επιμελής, και καταβάλλεις μόνο το πενήντα ή το εξήντα ή, το πολύ, το ογδόντα τοις εκατό της προσπάθειάς σου. Θα πουν πως κάνεις τα πάντα με πολύ μπερδεμένο τρόπο, εθελοτυφλώντας σε οτιδήποτε κάνεις· δεν είσαι καθόλου ευσυνείδητος στο έργο σου. Μόνο όταν σε υποχρεώσουν να κάνεις κάτι, καταβάλλεις λίγη προσπάθεια· αν βρίσκεται κανείς τριγύρω για να ελέγξει αν το έργο σου είναι ικανοποιητικό, τότε κάνεις ελαφρώς καλύτερη δουλειά —αλλά αν δεν είναι κανείς τριγύρω για να το ελέγξει, τότε τεμπελιάζεις λιγάκι. Αν δεχθείς αντιμετώπιση, τότε δίνεσαι σε αυτό ολόκαρδα· σε διαφορετική περίπτωση, συνεχώς λαγοκοιμάσαι στην εργασία σου και προσπαθείς να λουφάρεις όσο μπορείς, υποθέτοντας πως κανείς δεν θα το παρατηρήσει. Ο χρόνος περνά και οι άνθρωποι το παρατηρούν. Λένε: “Αυτός ο άνθρωπος είναι αφερέγγυος και αναξιόπιστος. Αν του δώσεις να εκτελέσει κάποιο σημαντικό καθήκον, θα χρειαστεί επιτήρηση. Μπορεί να κάνει συνηθισμένες εργασίες και δουλειές που δεν περιλαμβάνουν αρχές, αλλά αν του δώσεις να εκπληρώσει κάποιο καθήκον ζωτικής σημασίας, το πιθανότερο είναι να τα κάνει θάλασσα, και τότε θα έχεις πιαστεί κορόιδο”. Οι άνθρωποι θα δουν το αληθινό του πρόσωπο, κι εκείνος θα έχει αποβάλει εντελώς κάθε αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Αν δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί κανείς, τότε πώς μπορεί να τον εμπιστευτεί ο Θεός; Θα του εμπιστευόταν ο Θεός καμία μεγάλη εργασία; Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αναξιόπιστος» («Η είσοδος στη ζωή πρέπει να ξεκινά με την εμπειρία της εκτέλεσης του καθήκοντος» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»).

Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πόσο επιφανειακή ήμουν στο καθήκον μου. Ήμουν εφησυχασμένη που πρόβαρα τα ακόρντα και δεν κοίταζα να αριστεύσω. Δεν έβαζα τα δυνατά μου. Φυγοπονούσα κι έκανα πασαλείμματα στο καθήκον μου. Δεν είχα ακεραιότητα. Δεν ήμουν άξια εμπιστοσύνης. Πάντα θεωρούσα πως είμαι παθιασμένη και εργατική στα καθήκοντά μου, πως έχω αιώνια πίστη. Τώρα όμως έβλεπα πως δεν νοιαζόμουν για το αποτέλεσμα, αλλά έκανα τσαπατσουλιές. Έκανα έτσι το καθήκον μου; Αν συνέχιζα έτσι, ποιος θα τολμούσε να με εμπιστευθεί ξανά; Δεν έπαιζα κορώνα γράμματα την ακεραιότητα και την τιμή μου; Είχα κάνει παράβαση την προηγούμενη φορά. Δεν ήθελα να το ξανακάνω. Δεν μ’ ένοιαζε αν πρήζονταν τα χέρια μου ή αν κουραζόμουν, πάνω απ’ όλα η ηθική και η αξιοπρέπειά μου. Αποφάσισα να εξασκούμαι συνέχεια στα ακόρντα, όσο κοπιαστικό ή δύσκολο κι αν ήταν. Αφότου αποφάσισα να μετανοήσω, είδα τις ευλογίες και την καθοδήγηση του Θεού. Εκείνη τη μέρα, έπαιζα μέχρι τα περασμένα μεσάνυχτα και κατάφερα να μάθω απέξω όλα σχεδόν τα ακόρντα. Εξασκήθηκα όλη την επόμενη μέρα μέχρι που έμαθα όλο το τραγούδι. Στα γυρίσματα, ήμουν συγκεντρωμένη σε κάθε στάδιο, προσευχόμουν σιωπηλά και στηριζόμουν στον Θεό. Προς έκπληξή μου, το γυρίσαμε όλο με τη μία! To αποτέλεσμα μού έδωσε μια αίσθηση γαλήνης. Γεύτηκα τη γλύκα που έχει η άσκηση της αλήθειας.

Αργότερα, ανέλαβα το καθήκον της μουσικής σύνθεσης. Είχα πολύ καιρό να συνθέσω κάτι κι έτσι δεν ήμουν σε φόρμα. Πρόσφατα, είχαμε κάνει ροκ κομμάτια, κάτι που εγώ δεν είχα ξανακάνει, και ανησυχούσα λίγο. Μα ήξερα πως έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου για να εκπληρώσω το καθήκον. Έβαλα σκοπό να ολοκληρώσω δύο κομμάτια ως το τέλος του μήνα. Όταν κουραζόμουν από την πολύωρη σύνθεση τραγουδιών, ζητούσα βοήθεια από τον Θεό για να απαρνηθώ τη σάρκα. Βρήκα μια μελωδία και την έκανα γρήγορα ολόκληρο τραγούδι. Όταν ήταν έτοιμο, το έπαιξα στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Είπαν ότι ήταν καλό και κατάλληλο για ροκ. Μέσα μου όμως, σκέφτηκα: «Αν δούλευα κι άλλο τη μελωδία στο ρεφρέν, το τραγούδι θα γινόταν καλύτερο». Όμως άλλαξα γνώμη. Τότε δεν είχα ξεκάθαρη κατεύθυνση και δεν ήθελα να πιεστώ. Άλλωστε, οι αδελφοί και οι αδελφές δεν είχαν αντίρρηση. Ήταν αρκετά καλό. Επιπλέον, μόλις είχα μάθει να συνθέτω τέτοια κομμάτια, άρα ήταν λογικό να έχει ψεγάδια. Το έδωσα στον ομαδάρχη.

Λίγες μέρες μετά, μου είπε πως καλά το πήγαινα, αλλά η μελωδία είχε δουλειά ακόμα. Μου υπέδειξε να σκεφτώ καλύτερα τους στίχους. Ένιωσα κάποια απροθυμία και σκέφτηκα: «Μόλις έμαθα να συνθέτω τέτοια τραγούδια. Σαν να ζητάς πολλά!» Είχα ήδη αφιερώσει πολύ χρόνο. Ήθελε πολλή προσπάθεια να ξαναγράψω τη σύνθεση και δεν ήξερα και πώς θα έβγαινε τελικά. Έτσι, ξανάγραψα τον βασικό σκοπό. Ο ομαδάρχης είπε πως δεν ήταν μελωδικό και ακουγόταν σαν παιδικό τραγούδι. Αποκαρδιώθηκα τελείως. Σκέφτηκα: «Εγώ τα δίνω όλα, και δεν μου έχουν εγκρίνει ούτε ένα τραγούδι. Τι πρέπει να κάνω;» Αργότερα, έγραψα λίγες ακόμα μελωδίες, μα καμιά τους δεν εγκρίθηκε. Ήμουν σε απόγνωση. Σκέφτηκα ότι είχα αποφασίσει να γράψω δύο τραγούδια ως το τέλος του μήνα, και δεν είχα ολοκληρώσει ούτε ένα. Είχα αποτύχει στα καθήκοντά μου. Μήπως ήμουν άχρηστη;

Σε μια συνάθροιση, ο ομαδάρχης μού θύμισε το εξής: «Οι συνθέσεις σου είναι πρωτότυπες και κατάλληλες για το εκάστοτε είδος μουσικής. Πώς και δεν έχει εγκριθεί καμιά ακόμη; Δεν δίνεις σημασία στους στίχους, τα λόγια δεν ταιριάζουν στη μελωδία. Κάθε φορά που την αλλάζεις, γίνεται χειρότερο. Αυτό καθυστερεί το έργο του οίκου του Θεού». Ένας άλλος αδελφός συμπλήρωσε: «Δεν τραγουδάς καλά στις ηχογραφήσεις. Κάποιες δεν συμφωνούν καν με τις παρτιτούρες. Δείχνεις αδιαφορία!» Ήταν ταπεινωτικό που με αντιμετώπισαν και με επέπληξαν οι αδελφοί. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Όταν πήγα σπίτι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι επιπόλαια στο καθήκον μου. Δεν είμαι αφοσιωμένη, μα δεν ξέρω πώς να λύσω το πρόβλημα. Σε παρακαλώ, βοήθησε και καθοδήγησέ με».

Αργότερα, διάβασα αυτά στα λόγια του Θεού: «Το γεγονός ότι χειρίζεται τα πράγματα τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα δεν οφείλεται σε κάτι που υπάρχει μέσα στη διεφθαρμένη διάθεση; Ποιο είναι αυτό το στοιχείο; Είναι η ποταπότητα. Σε κάθε ζήτημα, λέει: “πάνω-κάτω σωστό είναι” και “στο περίπου”· είναι μια στάση που χαρακτηρίζεται από “ίσως”, “πιθανόν” και “τέσσερα στα πέντε”. Ενεργεί επιπόλαια, είναι ικανοποιημένος με το να κάνει το ελάχιστο και είναι ικανοποιημένος με το να τα κουτσοκαταφέρνει όπως μπορεί. Δεν βλέπει τον λόγο να πάρει τα πράγματα στα σοβαρά ή να πασχίσει να είναι ακριβής, πόσο μάλλον δε, να αναζητήσει τις αρχές. Δεν πρόκειται για κάτι που υπάρχει εντός μιας διεφθαρμένης διάθεσης; Δεν πρόκειται για μια εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Το να ειπωθεί πως πρόκειται για αλαζονεία είναι σωστό και το να ειπωθεί πως είναι ακόλαστο είναι επίσης απόλυτα εύστοχο —αλλά η μόνη λέξη που μπορεί να το αποτυπώσει τέλεια είναι η εξής: “ποταπό”. Αυτή η ποταπότητα είναι παρούσα στην ανθρώπινη φύση της πλειονότητας των ανθρώπων. Σε κάθε ζήτημα, επιθυμούν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερα, να δουν πόσο μπορούν να λουφάρουν, και σε όλα όσα κάνουν υπάρχει ένα ίχνος δόλου. Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα, και είναι απρόθυμοι να αφιερώσουν πολύ χρόνο ή πολλή σκέψη στην εξέταση κάποιου ζητήματος. Εφόσον μπορούν να αποφύγουν να αποκαλυφθούν, δεν προκαλούν προβλήματα και δεν καλούνται να δώσουν εξηγήσεις, νομίζουν ότι όλα πάνε καλά, κι έτσι συνεχίζουν να τελούν υπό σύγχυση. Κατά τη γνώμη τους, το να γίνει σωστά μια δουλειά είναι μεγαλύτερος μπελάς απ’ όσο αξίζει. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μαθαίνουν τίποτα στην εντέλεια και δεν αφοσιώνονται στις μελέτες τους. Το μόνο που θέλουν είναι να μάθουν τα βασικά σημεία ενός αντικειμένου, κι έπειτα αυτοαποκαλούνται ειδήμονες σε αυτό, και κατόπιν στηρίζονται σε αυτό για να συνεχίσουν να τα κουτσοκαταφέρνουν. Δεν πρόκειται για μια στάση που διατηρούν οι άνθρωποι προς τα πράγματα; Είναι καλή στάση; Αυτού του είδους η στάση που υιοθετούν τέτοιοι άνθρωποι απέναντι σε ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα είναι, με λίγα λόγια, “να τα κουτσοκαταφέρνουν”, και αυτή η ποταπότητα υπάρχει σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα» («Για τους επικεφαλής και για τους εργάτες, η επιλογή ενός μονοπατιού είναι υψίστης σημασίας Θ΄» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Πώς μπορεί να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά ανάμεσα στους ευγενείς και τους ποταπούς ανθρώπους; Απλώς κοίταξε τη στάση και τους τρόπους τους όταν αντιμετωπίζουν ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα —κοίταξε πώς ενεργούν, πώς χειρίζονται τα πράγματα και πώς συμπεριφέρονται όταν προκύπτουν ζητήματα. Οι άνθρωποι με χαρακτήρα και αξιοπρέπεια είναι σχολαστικοί, σοβαροί και επιμελείς στις ενέργειές τους, όπως και είναι πρόθυμοι να κάνουν θυσίες. Οι άνθρωποι που δεν έχουν χαρακτήρα και αξιοπρέπεια είναι αμέθοδοι και επιπόλαιοι στις ενέργειές τους, πάντα σκαρώνουν κάποιο κόλπο και πάντα θέλουν απλώς να τα κουτσοκαταφέρνουν. Δεν μαθαίνουν καμία δεξιότητα στην εντέλεια και, όσο καιρό κι αν μελετούν, παραμένουν σε σύγχυση εξαιτίας της άγνοιάς τους σε ζητήματα δεξιότητας ή επαγγέλματος. Αν δεν τους πιέσεις να δώσουν απαντήσεις, όλα φαίνονται μια χαρά, αλλά μόλις το κάνεις, πανικοβάλλονται —τους λούζει κρύος ιδρώτας και δεν έχουν να δώσουν καμία απάντηση. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ποταπό χαρακτήρα» («Για τους επικεφαλής και για τους εργάτες, η επιλογή ενός μονοπατιού είναι υψίστης σημασίας Θ΄» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Μόνο όταν τα διάβασα αυτά, κατάλαβα πως ήμουν αμελής στο καθήκον μου, γιατί υπήρχε κάτι ποταπό μέσα μου. Ήθελα να κάνω πάντα το ελάχιστο, χωρίς να με νοιάζει η ποιότητα του έργου μου. Δεν ήθελα να αναζητώ τις αρχές της αλήθειας και να κάνω το καθήκον μου όπως απαιτεί ο Θεός. Τώρα που το σκέφτομαι, είτε επρόκειτο για βιντεοσκόπηση είτε για σύνθεση τραγουδιού, όποτε είχα πρόβλημα που ήθελε προσπάθεια, όποτε έπρεπε να πληρώσω κάποιο τίμημα, ήμουν ικανοποιημένη με την ελάχιστη προσπάθεια. Δεν κοίταζα να βελτιωθώ ή να δουλέψω πιο σκληρά. Ήξερα πως, αν δούλευα πιο σκληρά και πιο επιμελώς, θα ήμουν καλύτερη στα καθήκοντά μου. Όμως πάντα έκανα το ελάχιστο, παραχάιδευα τον εαυτό μου. Έτσι δεν προόδευα ούτε έδινα μαρτυρία για τον Θεό μέσα απ’ το καθήκον μου, κι έτσι, συνέχιζα να καθυστερώ το έργο της εκκλησίας. Μπορούσα να λέω ότι είχα κάνει το καθήκον μου; Εμπόδιζα ξεκάθαρα το έργο του οίκου του Θεού. Τότε είδα πόσο σοβαρή ήταν η ποταπότητά μου. Έκανα τσαπατσουλιές, πασαλείμματα, προσπαθούσα να ξεγελάσω τον Θεό. Δεν είχα χαρακτήρα και αξιοπρέπεια. Ο Θεός συμπαθεί όσους κάνουν το καθήκον τους έντιμα και επιμελώς, όσους αναζητούν τις αρχές της αλήθειας στις δυσκολίες και εκπληρώνουν το καθήκον τους, όπως απαιτεί ο Θεός. Έχουν τιμή, ακεραιότητα και μεγάλη αξία στα μάτια του Θεού. Σε σχέση με αυτούς, ήμουν ανάξια να λέγομαι άνθρωπος. Ντρεπόμουν. Εκείνη τη στιγμή, το κατάλαβα: Με το κλάδεμα και την αντιμετώπισή μου από τους αδελφούς μου, ο Θεός με έσωζε. Διαφορετικά, θα έκανα πάντα προχειροδουλειές. Δεν θα έκανα ποτέ καλά το καθήκον μου. Θα διατάρασσα το έργο του οίκου του Θεού και ο Θεός θα με απέκλειε.

Διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού: «Το έργο του Θεού γίνεται για χάρη της ανθρωπότητας και η συνεργασία του ανθρώπου είναι για χάρη της διαχείρισης του Θεού. Αφότου ο Θεός έχει κάνει όλα όσα υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει, ο άνθρωπος πρέπει να είναι γενναιόδωρος στις πράξεις του και να συνεργάζεται με τον Θεό. Στο έργο του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να καταβάλλει κάθε προσπάθεια, πρέπει να προσφέρει την αφοσίωσή του, και δεν πρέπει να επιδοθεί σε πολυάριθμες συλλήψεις ή να καθίσει παθητικά και να περιμένει τον θάνατο. Ο Θεός μπορεί να θυσιάσει τον εαυτό Του για τον άνθρωπο, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει την αφοσίωσή του στον Θεό; Ο Θεός έχει ενωμένη την καρδιά και το μυαλό για τον άνθρωπο, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει λίγη συνεργασία; Ο Θεός εργάζεται για την ανθρωπότητα, οπότε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκπληρώσει κάποιο από τα καθήκοντά του για χάρη της διαχείρισης του Θεού; Το έργο του Θεού έχει φτάσει μέχρι εδώ, κι όμως εξακολουθείτε να βλέπετε αλλά να μην ενεργείτε, να ακούτε αλλά να μην κινείστε. Δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι αντικείμενα καταδίκης; Ο Θεός έχει ήδη αφιερώσει όλο Του το Είναι στον άνθρωπο, οπότε γιατί σήμερα ο άνθρωπος είναι ανίκανος να επιτελέσει σοβαρά το καθήκον του; Για τον Θεό, το έργο Του είναι η πρώτη προτεραιότητά Του και το έργο της διαχείρισής Του είναι υψίστης σημασίας. Για τον άνθρωπο, το να κάνει τα λόγια του Θεού πράξη και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις Του είναι η πρώτη του προτεραιότητα. Αυτό όλοι πρέπει να το καταλάβετε» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου). Συγκινήθηκα όταν συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού. Ο Θεός είναι σε σύμπνοια με τον άνθρωπο. Έχει ενσαρκωθεί δύο φορές για να σώσει τη διεφθαρμένη από τον Σατανά ανθρωπότητα. Έχει ταπεινωθεί, έχει απορριφθεί από γενεές και έχει υποφέρει πολύ. Παρά τη βαθιά μας διαφθορά και την αλόγιστη απάθειά μας, ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Ακόμα εκφράζει την αλήθεια για να μας σώσει. Υστερούμε σε επίπεδο και αργούμε να δεχτούμε την αλήθεια, μα ο Θεός μάς συναναστρέφεται ειλικρινά και διεξοδικά. Καμιά φορά, χρησιμοποιεί μεταφορές και παραδείγματα, και λέει παραβολές για να μας καθοδηγήσει από κάθε πλευρά και με κάθε τρόπο. Το κάνει για να κατανοήσουμε την αλήθεια και να εισέλθουμε σε αυτή. Ο Θεός παίρνει την ευθύνη για τη ζωή μας και δεν ησυχάζει ώσπου να μας ολοκληρώσει. Η διάθεση του Θεού και οι ειλικρινείς προθέσεις Του μου έδωσαν έμπνευση. Μα όταν σκέφτηκα πώς είχα φερθεί στον Θεό και πώς έκανα τα καθήκοντά μου, γέμισα τύψεις. Δεν ήθελα πια να είμαι αμελής στο καθήκον μου. Πήγα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα, ρωτώντας Τον πώς να πάψω να είμαι αδιάφορη και πώς να κάνω καλά το καθήκον μου.

Τότε, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Τι είναι καθήκον; Είναι μια αποστολή που εμπιστεύεται ο Θεός στους ανθρώπους. Άρα πώς οφείλεις να εκπληρώνεις το καθήκον σου; Ενεργώντας σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τα πρότυπα του Θεού και βασίζοντας τη συμπεριφορά σου στις αρχές της αλήθειας και όχι στις ανθρώπινες υποκειμενικές επιθυμίες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η εκπλήρωση των καθηκόντων σου θα πληροί τις προδιαγραφές» («Μόνο αν αναζητά κανείς τις αρχές της αλήθειας μπορεί κανείς να εκτελέσει καλά το καθήκον του» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). «Τι σημαίνει το να το βλέπεις με σοβαρότητα; Το να το βλέπεις με σοβαρότητα δεν σημαίνει να καταβάλλεις λίγη προσπάθεια ή να υπομένεις κάποιο σωματικό μαρτύριο. Το κλειδί είναι να υπάρχει στην καρδιά σου ο Θεός και κάποιο φορτίο. Πρέπει στην καρδιά σου να σταθμίζεις τη σημασία του καθήκοντός σου και ύστερα να κουβαλάς αυτό το φορτίο και την ευθύνη σε όλα όσα κάνεις και να αφοσιώνεσαι ολόψυχα σ’ αυτά. Πρέπει να γίνεις άξιος της αποστολής που σου έχει δώσει ο Θεός, καθώς επίσης και όλων όσα έχει κάνει ο Θεός για σένα και ελπίζει για σένα. Μόνο έτσι θα είσαι σοβαρός. Δεν έχει νόημα να το κάνεις τυπικά· μπορεί να εξαπατήσεις τους ανθρώπους, μα δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον Θεό. Αν δεν υπάρχει πραγματικό τίμημα ούτε αφοσίωση κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου, τότε αυτό δεν ανταποκρίνεται στα απαιτούμενα πρότυπα» («Η ορθή εκτέλεση καθήκοντος απαιτεί, τουλάχιστον, συνείδηση» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Ξεκαθάρισαν όλα μέσα μου. Ο Θεός μάς εμπιστεύεται το καθήκον μας. Πρέπει να ενεργούμε όπως απαιτεί και σύμφωνα με την αλήθεια. Δεν μπορούμε να είμαστε επιλεκτικοί ούτε να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας. Πρέπει να έχουμε έναν πήχυ επίπεδο στο καθήκον μας —δεν φτάνει να φαίνεται ότι δουλεύουν σκληρά. Το βασικό είναι να έχουμε αίσθηση ευθύνης, να είμαστε επιμελείς και σοβαροί. Να αναζητάμε, να στοχαζόμαστε, να βρίσκουμε τρόπους να γινόμαστε καλύτεροι. Έτσι κάνουμε το καθήκον μας και ικανοποιούμε τον Θεό. Αργότερα, εκεί που συνέθετα, εξέτασα προσεκτικά τους στίχους και βρήκα μερικά τραγούδια που τους ταίριαζαν. Συλλογίστηκα βαθιά πώς άλλοι άνθρωποι με μέσο τη μελωδία εξέφραζαν το ίδιο συναίσθημα. Συλλογίστηκα το νόημα των στίχων, η ψυχική διάθεση και η κατεύθυνση της μελωδίας. Αφού τα κατάλαβα όλα αυτά, άρχισα να συνθέτω. Μετέπειτα, ζήτησα υποδείξεις από τους αδελφούς και τις αδελφές μου, άλλαξα δύο φορές τη σύνθεση και τότε ήταν έτοιμη. Εγκρίθηκε και άλλη μια σύνθεση που είχα τροποποιήσει. Όταν είδα πόσο γρήγορα τέλειωσα εκείνες τις συνθέσεις, μετάνιωνα ακόμα περισσότερο και είχα τύψεις που έκανα πρόχειρα το καθήκον μου. Είδα πόσο είχα διαφθαρεί από τον Σατανά, πόσο σοβαρή ήταν η ποταπότητά μου. Χάρη στις ρυθμίσεις του Θεού και την αντιμετώπιση από τους αδελφούς και τις αδελφές μου, αναζητώ πλέον την αλήθεια για να εξαλείψω τις διεφθαρμένες μου διαθέσεις και να κάνω το καθήκον μου με αφοσίωση. Δοξάζω τη σωτηρία του Θεού!