Από την Ξιν Τσενγκ, Ιταλία

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου. Αυτοί που απλώς διεκπεραιώνουν τυπικά το καθήκον τους και δεν αναζητούν την αλήθεια θα εξαλειφθούν στο τέλος, καθώς τέτοιοι άνθρωποι δεν κάνουν το καθήκον τους καθώς κάνουν πράξη την αλήθεια, και δεν κάνουν πράξη την αλήθεια κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός τους. Είναι αυτοί που παραμένουν αμετάβλητοι και θα είναι καταραμένοι. Όχι μόνον είναι ακάθαρτες οι εκφράσεις τους, αλλά κι ό,τι εκφράζουν είναι πονηρό» («Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του Θεού ενσαρκωμένου και του καθήκοντος του ανθρώπου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Το να κάνετε το καθήκον σας με την καρδιά σας και το να είστε σε θέση να αναλάβετε ευθύνη απαιτεί να υποφέρετε και να πληρώσετε κάποιο τίμημα —δεν αρκεί να μιλάτε απλώς γι’ αυτό. Αν δεν κάνετε το καθήκον σας με την καρδιά σας, αλλά αντίθετα θέλετε πάντοτε να καταβάλετε σωματική προσπάθεια, τότε το καθήκον σας είναι βέβαιο πως δεν θα γίνεται σωστά. Θα ενεργείτε απλώς μηχανικά και τίποτε παραπάνω και δεν θα γνωρίζετε πόσο καλά έχετε κάνει το καθήκον σας. Αν το κάνεις με την καρδιά σου, θα καταφέρεις σταδιακά να κατανοήσεις την αλήθεια· αν δεν το κάνεις, τότε δεν θα τα καταφέρεις. Όταν εκτελείς το καθήκον σου και επιδιώκεις την αλήθεια με την καρδιά σου, τότε θα μπορέσεις σταδιακά να κατανοήσεις το θέλημα του Θεού, να ανακαλύψεις τη δική σου διαφθορά και τα δικά σου ελαττώματα και να τελειοποιήσεις όλες σου τις διάφορες καταστάσεις. Αν δεν χρησιμοποιείς την καρδιά σου προκειμένου να εξετάσεις τον εαυτό σου και επικεντρώνεσαι μόνο στο να καταβάλεις προσπάθεια έξωθεν, τότε δεν θα μπορέσεις να ανακαλύψεις τις διάφορες καταστάσεις που προκύπτουν στην καρδιά σου και όλες τις αντιδράσεις που έχεις στα διάφορα εξωτερικά περιβάλλοντα· αν δεν χρησιμοποιείς την καρδιά σου προκειμένου να εξετάσεις τον εαυτό σου, τότε θα σου είναι δύσκολο να επιλύσεις τα θέματα στην καρδιά σου» («Μόνο όντας έντιμος άνθρωπος μπορείς να βιώσεις αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Από τα λόγια του Θεού καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, υπεύθυνοι και να αναζητάμε την αλήθεια για να εκπληρώνουμε το καθήκον μας. Στο παρελθόν ήμουν απρόσεκτη. Δεν κατέβαλλα προσπάθεια για τίποτα. Το ίδιο έκανα και στον οίκο του Θεού. Δεν εργαζόμουν σκληρά. Όποτε αντιμετώπιζα κάτι περίπλοκο που απαιτούσε σκληρή δουλειά, ήμουν απρόσεκτη και ανεύθυνη, κι έτσι έκανα συνεχώς λάθη στο καθήκον μου. Αργότερα, μέσα από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα κάπως τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και πώς να εκπληρώνω το καθήκον μου ώστε να ανταποκρίνομαι στο θέλημα του Θεού. Τότε μπορούσα να εκτελώ το καθήκον μου υπεύθυνα και σταθερά.

Το καθήκον μου ήταν να ελέγχω τις μεταφράσεις προς τα ιταλικά. Στην αρχή ήμουν επιμελής και πρόθυμη να επιλύω τις όποιες δυσκολίες. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, τα έγγραφα συσσωρεύτηκαν κι εγώ άρχισα να δυσανασχετώ, ιδίως όταν είδα έγγραφα με σημειώσεις σε κάθε λογής χρώμα και ένα σωρό τελείες, κόμματα και άλλα σημεία στίξης. Το καθένα έπρεπε να ελεγχθεί ως προς τη μορφοποίηση και την τοποθέτηση. Αγχώθηκα. Σκέφτηκα: «Πόση σκέψη θα πρέπει να αφιερώσω σε αυτά; Απαιτούν μεγάλη προσπάθεια». Έπειτα, δεν τα έλεγχα πια τόσο επιμελώς, κι απλώς τους έριχνα μια ματιά για να βεβαιωθώ πως ήταν πάνω κάτω σωστά. Ενίοτε, έπρεπε να γαληνέψω το μυαλό μου και να σκεφτώ διεξοδικά αν η μετάφραση ήταν ακριβής, όμως όταν έβλεπα κάποια περίπλοκη σύνταξη, έκανα εγωιστικούς υπολογισμούς: «Θέλει πολλή προσπάθεια για να σκεφτώ και να ψάξω την κάθε λέξη, κι αν δεν βρω τίποτα, δεν θα είναι άδικος κόπος; Ξέχασέ το. Θα το φροντίσει κάποιος άλλος». Κι έτσι απλά, ήμουν αμελής κι έκανα μόνο τα τυπικά στο καθήκον μου.

Με τον καιρό, άρχισαν να ανακύπτουν συνεχώς προβλήματα. Σε έγγραφα που είχα ελέγξει, άλλοι έβρισκαν λάθη σχετικά με τη χρήση κεφαλαίων-πεζών και λάθη στίξης και σε μερικά έλειπαν μάλιστα λέξεις από τη μετάφραση. Ένιωσα πολύ άσχημα όταν το είδα αυτό. Κάποιος άλλος είχε εντοπίσει αμέσως αυτά τα λαθάκια, μα εγώ δεν τα είχα δει ενώ ήταν μπρος στα μάτια μου. Και αυτές οι ολοφάνερες παραλείψεις; Ένιωσα χειρότερα καθώς το σκεφτόμουν. Μια μέρα, μετά το μεσημεριανό, έλαβα ένα μήνυμα για κάποιο βασικό λάθος σχετικά με τον ενικό και τον πληθυντικό σε κάποιο έγγραφο που είχα ελέγξει. Ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά. Είναι δυνατόν να υπήρξα τόσο απρόσεκτη; Να είχα παραλείψει ένα τόσο βασικό λάθος; Δεν ήμουν σίγουρη αν υπήρχαν παρόμοια λάθη σε άλλα έγγραφα που είχα ελέγξει. Η δουλειά μου ήταν γεμάτη λάθη. Τι θα έκανα; Μες στον πόνο μου, έσπευσα να προσευχηθώ ενώπιον του Θεού. Αναλογίστηκα την κατάστασή μου και την πρόσφατη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου.

Διάβασα ένα απόσπασμα των λόγων του Θεού: «Αν δεν εκτελείς με την καρδιά σου το καθήκον σου και είσαι απρόσεκτος, πράττοντας με τον πιο εύκολο τρόπο που μπορείς, τότε τι νοοτροπία είναι αυτή; Είναι νοοτροπία του να κάνεις απλώς πράγματα επιπόλαια, χωρίς καθόλου πίστη στο καθήκον σου και καμία αίσθηση ευθύνης και αποστολής. Κάθε φορά που κάνεις το καθήκον σου, χρησιμοποιείς μόνο τη μισή σου δύναμη· το κάνεις με μισή καρδιά, δεν βάζεις το μεράκι σου και απλά προσπαθείς να ξεμπερδεύεις και να τελειώνεις, χωρίς να είσαι ούτε ελάχιστα ευσυνείδητος. Το κάνεις με τόσο χαλαρό τρόπο, που είναι λες και χαζολογάς. Αυτό δεν θα οδηγήσει σε προβλήματα; Τελικά, οι άνθρωποι θα πουν ότι είσαι κάποιος που εκτελεί το καθήκον του ανεπαρκώς και ότι απλώς κρατάς τα προσχήματα. Και τι θα πει ο Θεός ως προς αυτό; Θα πει ότι είσαι αναξιόπιστος. Αν σου έχουν εμπιστευτεί μια δουλειά και, είτε πρόκειται για δουλειά πρωταρχικής ή κλασικής ευθύνης, αν εσύ δεν την εκτελέσεις με την καρδιά σου ή δεν ανταποκριθείς στην ευθύνη που ανέλαβες, και δεν την εκλάβεις ως αποστολή που σου έδωσε ο Θεός ή ως ζήτημα που σου έχει εμπιστευθεί, ή δεν τη λάβεις υπόψιν σου ως προσωπικό σου καθήκον και υποχρέωση, τότε αυτό θα είναι πρόβλημα. “Αναξιόπιστος” —αυτή η μία λέξη θα ορίσει τον τρόπο με τον οποίο καταπιάνεσαι με το καθήκον σου, και ο Θεός θα πει ότι ο χαρακτήρας σου δεν είναι αρκετά καλός. Αν σου ανατίθεται ένα θέμα, αλλά αυτή είναι η στάση που τηρείς στάση απέναντί του και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το διαχειρίζεσαι, υπάρχει περίπτωση να σου αποσταλούν περαιτέρω καθήκοντα στο μέλλον; Μπορεί να σου ανατεθεί οτιδήποτε σημαντικό; Ίσως μπορούν να σε εμπιστευθούν, αλλά αυτό θα εξαρτώταν από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόσουν. Κατά βάθος, ωστόσο, ο Θεός πάντα θα τρέφει κάποια δυσπιστία απέναντί σου, καθώς επίσης και κάποια δυσαρέσκεια. Αυτό θα είναι πρόβλημα, έτσι δεν είναι;» («Μόνο μέσα από συχνή περισυλλογή πάνω στην αλήθεια μπορείς να προχωρήσεις μπροστά» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ο Θεός παρατηρεί την καρδιά μας. Κάθε λόγος Του με χτύπησε στο μοιραίο μου ελάττωμα. Τότε συνειδητοποίησα πως ο εύκολος δρόμος στο καθήκον μας αποτελεί επιπόλαιη στάση. Με αυτόν τον τρόπο, δεν δίνουμε προσοχή. Απλώς εξετάζουμε επιφανειακά τα πράγματα, δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη. Σκέφτηκα την απόδοσή μου: όποτε κάτι απαιτούσε χρόνο και προσπάθεια, υιοθετούσα την ταχύτερη και λιγότερο απαιτητική μέθοδο για να το επιτελέσω. Έκανα ό,τι ήταν ευκολότερο, ό,τι απαιτούσε λιγότερο κόπο ή ήταν λιγότερο κοπιαστικό. Όταν υπήρχαν πολλές νέες λέξεις ή σημεία με δύσκολη γραμματική και σύνταξη προτάσεων, δεν κατέβαλλα σοβαρή προσπάθεια στον έλεγχό τους. Έπαιρνα τον εύκολο δρόμο: τα επισήμαινα και τα πάσαρα σε κάποιον άλλο. Όταν έβλεπα περίπλοκες σημειώσεις ή έπρεπε να ελέγξω προσεκτικά τη στίξη, εγώ έριχνα μια γρήγορη ματιά και παρέβλεπα μερικά προβλήματα. Ήμουν απρόσεκτη και απέφευγα την ευθύνη μου απέναντι στο καθήκον μου και την αποστολή από τον Θεό. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να αποφεύγω τον σαρκικό πόνο. Υπήρχε έστω και μια μικρή θέση για τον Θεό στην καρδιά μου;

Αργότερα, διάβασα κι άλλα λόγια του Θεού που έλεγαν: «Για τους ανθρώπους με ανθρώπινη φύση, θα πρέπει να είναι εύκολο το να εκτελούν το καθήκον τους το ίδιο καλά όταν δεν τους βλέπει κανείς· αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνεται στο μερίδιο ευθυνών τους. Για εκείνους που δεν έχουν ανθρώπινη φύση και που δεν είναι αξιόπιστοι, η εκτέλεση των καθηκόντων τους είναι μια πολύ κοπιαστική διαδικασία. Πρέπει πάντοτε οι άλλοι να ανησυχούν γι’ αυτούς, να τους επιβλέπουν και να ρωτούν για την πρόοδό τους· αλλιώς, θα προκαλούν ζημία κάθε φορά που τους δίνεις μια δουλειά να κάνουν. Εν συντομία, οι άνθρωποι πρέπει πάντοτε να προβαίνουν σε αυτοστοχασμό όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους: “Έχω εκπληρώσει επαρκώς αυτό το καθήκον; Έβαλα όλη μου την καρδιά σ’ αυτό; Ή απλώς το έκανα επιφανειακά;” Αν συνέβη οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα, τότε δεν αξίζει· είναι επικίνδυνο. Υπό μια στενή έννοια, σημαίνει ότι ένα τέτοιο άτομο δεν έχει αξιοπιστία και ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να το εμπιστευτούν. Για να το θέσουμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, αν ένα τέτοιο άτομο πάντοτε απλώς κρατάει τα προσχήματα όταν κάνει το καθήκον του και αν εξαπατά πάντοτε τον Θεό, τότε βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο! Ποιες είναι οι επιπτώσεις του να είσαι εν γνώση σου δόλιος; Βραχυπρόθεσμα, θα έχεις διεφθαρμένη διάθεση, θα διαπράττεις συχνές παραβάσεις χωρίς να μετανοείς και δεν θα μάθεις πώς να κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε θα την κάνεις πράξη. Μακροπρόθεσμα, καθώς κάνεις όλα αυτά τα πράγματα συνέχεια, το αποτέλεσμά σου θα εξαφανιστεί· έτσι θα βρεθείς σε προβλήματα. Αυτό είναι μια γνωστή κατάσταση κατά την οποία δεν κάνει κανείς καθόλου μεγάλα λάθη, αλλά κάνει συνεχώς μικρά λάθη. Τελικά, αυτό θα οδηγήσει σε ανεπανόρθωτες επιπτώσεις. Αυτό θα ήταν πολύ σοβαρό!» («Η είσοδος στη ζωή πρέπει να ξεκινά με την εμπειρία της εκτέλεσης του καθήκοντος» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Βλέποντας τον Θεό να απογυμνώνει τη φύση και τις συνέπειες της επιπολαιότητάς μου ενώπιόν μου, θέλοντας και μη, φοβήθηκα. Εκτελώντας τυπικά το καθήκον μας, εξαπατούμε και τους άλλους και τον Θεό. Αυτήν τη στάση την καταδικάζει ο Θεός. Αν δεν μετανοούσα, αργά ή γρήγορα θα διέπραττα σοβαρή παράβαση και θα εξαλειφόμουν. Όταν η εκκλησία έκανε διευθετήσεις για το καθήκον μου, έδωσα τον ιερό όρκο να εκτελώ σωστά το καθήκον μου. Αλλά όταν απαιτήθηκε να κάνω μια προσπάθεια, εγώ σκέφτηκα μόνο τη σάρκα, φοβούμενη τον πόνο. Έλεγχα τα έγγραφα με τρόπο πρόχειρο και επιπόλαιο, κι έτσι μου ξέφευγαν ακόμα και τα πιο προφανή λάθη. Δεν ήταν απατεωνιά; Αυτές οι σκέψεις μ’ έκαναν να μετανιώσω, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ! Δεν ήμουν υπεύθυνη στο καθήκον μου· προσπαθούσα να Σε ξεγελάσω. Αυτό Σου φέρνει αηδία. Υστερώ τόσο σε συνείδηση. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με, δώσε μου τη θέληση να υπομείνω κακουχίες, την ικανότητα να απαρνηθώ τη σάρκα και να εκπληρώσω το καθήκον μου».

Σε κάθε έγγραφο μετά απ’ αυτό, έλεγχα κάθε λέξη που δεν ήταν ακριβώς σωστή. Όταν δεν ήμουν σίγουρη, απευθυνόμουν σε άλλα μέλη ή σε επαγγελματία μεταφραστή, ώσπου να βεβαιωθώ ολότελα. Τα δύσκολα ή μακροσκελή έγγραφα, δεν τολμούσα να τα εξετάσω μηχανικά ή επιπόλαια. Αντιθέτως, σκεφτόμουν προσεκτικά την κάθε πρόταση ξανά και ξανά, βάζοντας τα δυνατά μου να βελτιώσω τη μετάφραση. Όταν οριστικοποιούσα ένα έγγραφο, απαριθμούσα κάθε λεπτομέρεια που έπρεπε να ελεγχθεί και υπενθύμιζα συνεχώς στον εαυτό μου πως κάθε βήμα έπρεπε να εξεταστεί σχολαστικά. Κατά την οριστικοποίηση, έλεγχα κάθε λεπτομέρεια και έβαζα τα δυνατά μου να περιορίσω τα λάθη στο τέλος. Μετά από λίγο καιρό, πετύχαινα καλύτερα αποτελέσματα στο καθήκον μου, ενώ μειώθηκε και το ποσοστό των λαθών μου.

Αργότερα, μπήκε στην ομάδα μια άλλη αδελφή, η οποία βοηθούσε στην τυποποίηση της μορφοποίησης των οριστικοποιημένων μεταφράσεων. Πότε πότε με ρωτούσε: «Είναι σωστό αυτό το σημείο στίξης; Τι γίνεται εδώ με τη στίξη;» Όταν έκανε πολλές ερωτήσεις, σκεφτόμουν: «Είναι μπελάς να εξηγώ τα πάντα. Ακολούθησε απλώς το οριστικοποιημένο έγγραφο». Οπότε την ξεπετούσα κι έλεγα: «Ορίστε το οριστικοποιημένο έγγραφο. Δεν έχει προβλήματα στίξης. Η ιταλική στίξη είναι κατ’ ουσίαν ίδια με την αγγλική. Πάνω κάτω, χρησιμοποιείται όπως στα αγγλικά, αλλά υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Πρέπει να λαμβάνεις υπόψη το νόημα». Έπειτα, με ρώτησε: «Τα βιβλία αναφοράς που έχουμε είναι για επαγγελματική χρήση. Δεν κατανοώ ορισμένα σημεία. Μήπως έχουμε απλούστερα έγγραφα πάνω στην ιταλική στίξη;» Της είπα πως δεν είχαμε. Τότε σκέφτηκα πως θα έπρεπε να συντάξω ένα έγγραφο που θα μπορούσαν να συμβουλεύονται τα νέα μέλη, μα υπήρχαν τόσο πολλά σημεία στίξης. Θα έπρεπε να ελέγξω τα βιβλία αναφοράς, κι αυτό θα ήταν μπελάς. Το ανέβαλα για την ώρα. Νόμιζα πως το θέμα είχε λήξει, αλλά όταν έκανε αυτό που της είπα και χειρίστηκε την ιταλική στίξη όπως την αγγλική κατά τη μορφοποίηση, πήγε και διέγραψε όλα τα διαστήματα πριν και μετά τις παύλες σε ένα έγγραφο 150.000 λέξεων. Έμεινα άναυδη όταν το έμαθα. Στα ιταλικά, αφήνεις κενό πριν και μετά την παύλα, ώστε να μην υπάρχει σύγχυση μεταξύ παύλας και ενωτικού. Στα αγγλικά δεν είναι έτσι. Όμως δεν της το είχα αναφέρει. Δεν μπορούσε να γίνει κάτι. Έπρεπε να διορθώσει μία μία την κάθε περίπτωση. Ένιωθα χάλια, μες στις ενοχές. Μίσησα τον εαυτό μου και σκέφτηκα: «Γιατί δεν κατέβαλα λίγη προσπάθεια στην αρχή για να φτιάξω ένα έγγραφο αναφοράς; Γιατί σκεφτόμουν συνεχώς τη σάρκα και φοβόμουν να κοπιάσω; Εξαιτίας της επιπολαιότητάς μου, έπρεπε να το ελέγξει πάλι όλο. Έπρεπε, επίσης, να επαληθευτεί ξανά. Απαιτούσε προσπάθεια και, το κυριότερο, καθυστερούσε την πρόοδο του έργου. Δεν διατάρασσε το έργο του οίκου του Θεού;» Με κατέκλυσαν πάλι αισθήματα υποχρέωσης, αυτοκατάκρισης και μεταμέλειας. Ήθελα να με χαστουκίσω στο πρόσωπο. Γιατί πορεύομαι πάλι όπως όπως; Τι τρέχει με μένα;

Μια φορά, στην πνευματική μου άσκηση, διάβασα ένα απόσπασμα των λόγων του Θεού: «Το γεγονός ότι χειρίζεται τα πράγματα τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα δεν οφείλεται σε κάτι που υπάρχει μέσα στη διεφθαρμένη διάθεση; Ποιο είναι αυτό το στοιχείο; Είναι η ποταπότητα. Σε κάθε ζήτημα, λέει: “πάνω-κάτω σωστό είναι” και “στο περίπου”· είναι μια στάση που χαρακτηρίζεται από “ίσως”, “πιθανόν” και “τέσσερα στα πέντε”. Ενεργεί επιπόλαια, είναι ικανοποιημένος με το να κάνει το ελάχιστο και είναι ικανοποιημένος με το να τα κουτσοκαταφέρνει όπως μπορεί. Δεν βλέπει τον λόγο να πάρει τα πράγματα στα σοβαρά ή να πασχίσει να είναι ακριβής, πόσο μάλλον δε, να αναζητήσει τις αρχές. Δεν πρόκειται για κάτι που υπάρχει εντός μιας διεφθαρμένης διάθεσης; Δεν πρόκειται για μια εκδήλωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Το να ειπωθεί πως πρόκειται για αλαζονεία είναι σωστό και το να ειπωθεί πως είναι ακόλαστο είναι επίσης απόλυτα εύστοχο —αλλά η μόνη λέξη που μπορεί να το αποτυπώσει τέλεια είναι η εξής: “ποταπό”. Αυτή η ποταπότητα είναι παρούσα στην ανθρώπινη φύση της πλειονότητας των ανθρώπων. Σε κάθε ζήτημα, επιθυμούν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερα, να δουν πόσο μπορούν να λουφάρουν, και σε όλα όσα κάνουν υπάρχει ένα ίχνος δόλου. Εξαπατούν τους άλλους όταν μπορούν, κόβουν δρόμο όταν έχουν τη δυνατότητα, και είναι απρόθυμοι να αφιερώσουν πολύ χρόνο ή πολλή σκέψη στην εξέταση κάποιου ζητήματος. Εφόσον μπορούν να αποφύγουν να αποκαλυφθούν, δεν προκαλούν προβλήματα και δεν καλούνται να δώσουν εξηγήσεις, νομίζουν ότι όλα πάνε καλά, κι έτσι συνεχίζουν να τελούν υπό σύγχυση. Κατά τη γνώμη τους, το να γίνει σωστά μια δουλειά είναι μεγαλύτερος μπελάς απ’ όσο αξίζει. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μαθαίνουν τίποτα στην εντέλεια και δεν αφοσιώνονται στις μελέτες τους. Το μόνο που θέλουν είναι να μάθουν τα βασικά σημεία ενός αντικειμένου, κι έπειτα αυτοαποκαλούνται ειδήμονες σε αυτό, και κατόπιν στηρίζονται σε αυτό για να συνεχίσουν να τα κουτσοκαταφέρνουν. Δεν πρόκειται για μια στάση που διατηρούν οι άνθρωποι προς τα πράγματα; Είναι καλή στάση; Αυτού του είδους η στάση που υιοθετούν τέτοιοι άνθρωποι απέναντι σε ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα είναι, με λίγα λόγια, “να τα κουτσοκαταφέρνουν”, και αυτή η ποταπότητα υπάρχει σε όλη τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα» («Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Τα λόγια Του μου έδειξαν ακριβώς τη ρίζα της έλλειψης προσπάθειας στο καθήκον μου. Η αχρειότητά μου δεν είχε όρια. Έκανα τα πάντα με επιπόλαιη και δόλια στάση. Όταν η αδελφή με ρώτησε για τη σωστή χρήση της στίξης, δεν ήθελα να μπω στον κόπο. Δεν το πήρα στα σοβαρά και δεν ήθελα πολλές ερωτήσεις, οπότε την ξεπέταξα λέγοντάς τη να ακολουθήσει τον απλό κανόνα. Και όταν με ρώτησε για το έγγραφο αναφοράς, θα μπορούσα να της είχα συντάξει ένα, αλλά όταν σκέφτηκα ότι το τίμημα θα ήταν να υποφέρω, αποφάσισα να μην ασχοληθώ. Ανησυχούσα για τυχόν λάθη, αλλά και πάλι αποφάσισα να προχωρήσω με εξαπάτηση. Θα ήταν τέλειο αν είχα γλιτώσει τον κόπο και τα πράγματα είχαν πάει καλά. Κάθε φορά που ενεργούσα χωρίς να προσπαθώ, στηριζόμουν στην τύχη για να τα κουτσοκαταφέρω. Πάντα κοιτούσα να αφιερώνω την ελάχιστη προσπάθεια για να προχωρώ. Δεν προσπαθούσα αληθινά και ειλικρινά να εκπληρώσω το καθήκον μου εξετάζοντας κάθε λεπτομέρεια και κάνοντας ό,τι μπορούσα για να διασφαλίσω πως δεν υπήρχαν λάθη. Έδινα την εντύπωση πως δούλευα, πως απαντούσα σε ερωτήσεις, μα απλώς κορόιδευα την αδελφή και φερόμουν ύπουλα. Ως εκ τούτου, εκείνη εμπιστεύτηκε τις απαντήσεις μου, έκανε σοβαρά λάθη και κόπιασε τόσο για ένα άκαρπο έργο. Έπρεπε να επαναλάβει πολλή δουλειά, κι αυτό καθυστέρησε τα πάντα, επιφέροντας ζημίες στο έργο της εκκλησίας. Η αρχή πίσω από τις ενέργειές μου, να κάνω ό,τι είναι πιο εύκολο κι απαιτεί λιγότερο κόπο, ήταν μια αρχή που έβλαπτε τους ανθρώπους. Με ευτελή τεχνάσματα γλίτωνα βραχυπρόθεσμα κόπο. Δεν είχα υποφέρει σωματικά, αλλά οι παραβάσεις στο καθήκον μου δεν είχαν τελειωμό και διατάρασσαν το έργο του οίκου του Θεού. Έβλαπτα τους πάντες. Μου είχαν αναθέσει μια τόσο σημαντική δουλειά, μα εγώ την πήρα αψήφιστα. Ήμουν επιπόλαιη, ανεύθυνη, δόλια και απερίσκεπτη, και δεν με ένοιαζαν οι συνέπειες. Δεν είχα την παραμικρή συνείδηση. Τότε μόνο είδα πόσο μεγάλη ήταν η αχρειότητά μου, πόσο ποταπή ήταν η ακεραιότητά μου και πόσο ανάξια ήμουν εγώ.

Αργότερα, παρακολούθησα ένα βίντεο μιας ανάγνωσης των λόγων του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκφράσουν ό,τι οφείλουν να εκφράσουν κατά την υπηρεσία ή να επιτύχουν ό,τι είναι εγγενώς εφικτό γι’ αυτούς, κι αντ’ αυτού χαζολογούν και ενεργούν μηχανικά, τότε έχουν χάσει τη λειτουργία που θα έπρεπε να έχει ένα δημιουργημένο ον. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι οι επονομαζόμενες “μετριότητες”· είναι άχρηστα σκουπίδια. Πώς είναι δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι να αποκαλούνται καταλλήλως δημιουργημένα όντα; Δεν είναι διεφθαρμένα όντα που λάμπουν εξωτερικά, αλλά είναι σάπια εσωτερικά; […] Ποιος θα μπορούσε να αξίζει τα λόγια και τις πράξεις σας; Θα μπορούσε αυτή η απειροελάχιστη θυσία σας να αξίζει όλα όσα σας έχω δώσει; Δεν έχω άλλη επιλογή κι έτσι έχω αφιερωθεί ολόψυχα σ’ εσάς, όμως εσείς τρέφετε πονηρές προθέσεις και είστε χλιαροί απέναντί Μου. Ως εκεί φτάνει το καθήκον σας, η μόνη σας λειτουργία. Δεν είναι έτσι; Δεν γνωρίζετε πως έχετε παταγωδώς αποτύχει να εκτελέσετε το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος; Πώς μπορείτε να θεωρείστε δημιουργημένα όντα; Δεν σας είναι ξεκάθαρο τι είναι αυτό που εκφράζετε και βιώνετε; Έχετε αποτύχει να εκπληρώσετε το καθήκον σας, αλλά επιζητάτε να αποκτήσετε την ανοχή και την άφθονη χάρη του Θεού. Μια τέτοια χάρη δεν έχει ετοιμαστεί για κάποιους τόσο ανάξιους και ποταπούς όσο εσείς, αλλά γι’ αυτούς που δεν ζητούν τίποτα και κάνουν θυσίες ευχαρίστως. Άνθρωποι σαν εσάς, τέτοιας μετριότητας, είναι εντελώς ανάξιοι ν’ απολαμβάνουν την ουράνια χάρη. Μόνο κακουχίες και ατέλειωτη τιμωρία θα συνοδεύει τις μέρες σας! Αν δεν μπορείτε να είστε πιστοί σ’ Εμένα, η μοίρα σας θα είναι γεμάτη ταλαιπωρίες. Αν δεν μπορείτε να είστε υπόλογοι του λόγου και του έργου Μου, το αποτέλεσμά σας θα είναι η τιμωρία. Όλη η χάρη, όλες οι ευλογίες και η υπέροχη ζωή της βασιλείας δεν θα έχουν καμιά σχέση μ’ εσάς. Αυτό είναι το τέλος που σας αξίζει να έχετε και η συνέπεια για την οποία ευθύνεστε εσείς!» («Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του Θεού ενσαρκωμένου και του καθήκοντος του ανθρώπου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού λένε: «Δεν έχω άλλη επιλογή κι έτσι έχω αφιερωθεί ολόψυχα σ’ εσάς, όμως εσείς τρέφετε πονηρές προθέσεις και είστε χλιαροί απέναντί Μου. Ως εκεί φτάνει το καθήκον σας». Τα λόγια αυτά διαπέρασαν την καρδιά μου. Ο Θεός μού έδωσε την ευκαιρία να εκτελέσω το καθήκον μου, ώστε να αναζητήσω και να κερδίσω την αλήθεια μέσω του καθήκοντος, να απαλλαγώ από τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και να με σώσει ο Θεός. Αλλά αντί να αναζητήσω την αλήθεια, εγώ νοιαζόμουν μόνο για τη σάρκα. Ξεγελούσα και εξαπατούσα τον Θεό. Σκέφτηκα ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε για να σώσει το ανθρώπινο είδος. Υπέμεινε τεράστια ταπείνωση, ανείπωτο πόνο, Τον καταδίωκε και Τον δίωκε η κυβέρνηση, Τον καταδίκασαν και Τον απέρριψαν οι άνθρωποι, μα Εκείνος εκφράζει πάντα την αλήθεια και εργάζεται για να σώσει τους ανθρώπους. Το επίπεδό μας υστερεί, οπότε κατανοούμε την αλήθεια σιγά σιγά. Ο Θεός όχι μόνο δεν μας έχει απαρνηθεί, μα μας συναναστρέφεται σοβαρά από κάθε σκοπιά. Εξηγεί κάθε αλήθεια με λεπτομέρεια. Λέει ιστορίες, χρησιμοποιεί παραδείγματα και μεταφορές για να καταλάβουμε. Κάποιες αλήθειες είναι περίπλοκες και αφορούν διάφορα πράγματα, οπότε ο Θεός τις αναλύει και μας δίνει το γενικό νόημα. Μας καθοδηγεί υπομονετικά και συστηματικά να κατανοήσουμε την αλήθεια μέσω συναναστροφής. Βλέπουμε πως ο Θεός δεν παίρνει καθόλου αψήφιστα τη ζωή μας. Εγώ, όμως, τι στάση είχα απέναντι στο καθήκον μου; Σκεφτόμουν πως δεν άξιζε να αφιερώνω περισσότερη σκέψη και προσπάθεια. Δεν ήμουν σοβαρή ούτε υπεύθυνη στη δουλειά μου. Έπαιρνα το μονοπάτι της ελάχιστης αντίστασης χωρίς να λογαριάζω αποτέλεσμα και συνέπειες. Έπαιρνα αψήφιστα την αποστολή από τον Θεό, σαν να ’ταν παιχνιδάκι. Πού ήταν η συνείδησή μου; Μου άξιζε η τιμωρία του Θεού. Αλλά ο Θεός δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί να με σώσει. Με τα λόγια Του με διαφώτισε και με καθοδήγησε, με βοήθησε να γνωρίσω τον εαυτό μου και να καταλάβω το θέλημά Του. Αν συνέχιζα να τεμπελιάζω και να κάνω τα τυπικά το καθήκον μου, δεν θα άξιζα να ζω ή να λέγομαι άνθρωπος. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ! Η αχρειότητά μου δεν έχει όρια. Δεν θέλω να συνεχίσω να ζω έτσι επαίσχυντα και αναξιοπρεπώς. Σε παρακαλώ, δώσε μου τη δύναμη να κάνω πράξη την αλήθεια ώστε να βιώσω μια ανθρώπινη ομοιότητα και να εκπληρώσω το καθήκον ενός δημιουργήματος».

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ως άνθρωπος, για να αποδεχτεί κάποιος την αποστολή από τον Θεό, πρέπει να είναι αφοσιωμένος. Πρέπει να είναι εντελώς αφοσιωμένος στον Θεό και δεν μπορεί να είναι απρόθυμος, να αμελεί να αναλάβει ευθύνη ή να ενεργεί βάσει των δικών του συμφερόντων ή διαθέσεων. Αυτό δεν είναι αφοσίωση. Τι σημαίνει αφοσίωση; Σημαίνει ότι ενώ εκπληρώνεις τα καθήκοντά σου, δεν επηρεάζεσαι και δεν περιορίζεσαι από διαθέσεις, περιβάλλοντα, ανθρώπους, ζητήματα ή πράγματα. “Έχω λάβει αυτήν την αποστολή από τον Θεό. Αυτός μου την ανέθεσε. Αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω. Επομένως, θα το κάνω, θεωρώντας το δική μου υπόθεση, με οποιονδήποτε τρόπο αποφέρει καλά αποτελέσματα, δίνοντας σημασία στο να ικανοποιηθεί ο Θεός”. Όταν βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση, όχι μόνον ελέγχεσαι από τη συνείδησή σου, αλλά εμπλέκεται, επίσης, η αφοσίωση. Αν είσαι ικανοποιημένος μόνο με την ολοκλήρωση αυτής της αποστολής, χωρίς να επιδιώκεις να είσαι αποδοτικός και να επιτύχεις αποτελέσματα, και νιώθεις ότι αρκεί απλώς να καταβάλεις κάποια προσπάθεια, τότε αυτό είναι απλώς το πρότυπο της συνείδησης και δεν μπορεί να θεωρηθεί αφοσίωση. Όταν είσαι αφοσιωμένος στον Θεό, αυτό το πρότυπο είναι λίγο υψηλότερο από το πρότυπο της συνείδησης. Αυτό, επομένως, πλέον δεν είναι απλώς θέμα του να καταβάλεις κάποια προσπάθεια. Πρέπει επίσης να βάλεις όλη την καρδιά σου σ’ αυτό. Πρέπει πάντα να θεωρείς το καθήκον σου δική σου δουλειά, να αναλαμβάνεις το φορτίο αυτής της εργασίας, να ανέχεσαι την αποδοκιμασία αν κάνεις το παραμικρό λάθος ή αν είσαι τσαπατσούλης στο παραμικρό, να νιώθεις ότι δεν μπορείς να είσαι τέτοιου είδους άτομο, επειδή αυτό σε κάνει χρεωμένο στον Θεό. Οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά σύνεση, εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους σαν να είναι δική τους δουλειά, ανεξάρτητα από το αν κάποιος τους εποπτεύει. Είτε ο Θεός είναι ευχαριστημένος μαζί τους είτε όχι, κι ανεξάρτητα από το πώς τους συμπεριφέρεται, εκείνοι έχουν πάντα αυστηρές απαιτήσεις από τον εαυτό τους σε ό,τι αφορά την εκπλήρωση των καθηκόντων τους και την ολοκλήρωση της αποστολής την οποία τους εμπιστεύτηκε ο Θεός. Αυτό ονομάζεται αφοσίωση» («Μόνο αν είναι κανείς ειλικρινής, θα είναι αληθινά ευτυχής» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν ένα μονοπάτι άσκησης. Το καθήκον μας δεν μπορεί να γίνεται βάσει διάθεσης και προτιμήσεων, κάνοντας ό,τι μας κατέβει. Δεν μπορούμε να κάνουμε μισές δουλειές όταν κάτι απαιτεί κόπο, αλλά να αντιμετωπίζουμε το καθήκον μας ως αποστολή από τον Θεό, ως ευθύνη μας. Πρέπει να αφιερώνουμε σκέψη και προσπάθεια για βέλτιστα αποτελέσματα. Όσο δύσκολο κι αν είναι, είτε μας επιβλέπουν είτε όχι, πρέπει πάντα να εκτελούμε το καθήκον μας με όλο μας το είναι. Όταν το διαπίστωσα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, πρόθυμη να μετανοήσω και να ασκηθώ σύμφωνα με τα λόγια Του. Στη συνέχεια, βρήκα τον χρόνο να συντάξω ένα έγγραφο για τη χρήση της στίξης στα ιταλικά, ώστε να το συμβουλεύονται τα νέα μέλη. Μετά συγκέντρωσα κοινά προβλήματα που συναντώνται σε μεταφράσεις και απαρίθμησα καθετί που απαιτούσε προσοχή. Το συμβουλευόμουν όταν έλεγχα κάποιο έγγραφο, ώστε να μη μου ξεφεύγει τίποτα. Όταν ένας αδελφός ή μια αδελφή με ρωτούσε κάτι σχετικά με το καθήκον του, δεν το εξέταζα πρόχειρα ούτε απαντούσα βάσει της φαντασίας μου, μα σκεφτόμουν προσεκτικά το ερώτημα, εφάρμοζα τις αρχές κι αναζητούσα επαγγελματική γνώση για να απαντήσω. Όταν δεν κατανοούσα κάτι, μέσα από πραγματική προσπάθεια και διαφώτιση και καθοδήγηση από τον Θεό, σταδιακά το καταλάβαινα. Συλλογίστηκα εκτενώς τα λανθασμένα κίνητρά μου στο καθήκον μου. Όποτε συναντούσα δυσκολίες και ήθελα να πάρω τον εύκολο δρόμο, προσευχόμουν στον Θεό για δύναμη, ώστε να επιλύσω τα ζητήματα καταβάλλοντας την πρέπουσα προσπάθεια. Σταδιακά, η στάση μου στο καθήκον μου διορθώθηκε και δεν χασομερούσα τόσο. Κατάφερα να εκτελώ το καθήκον μου σταθερά. Αυτή η αλλαγή μέσα μου επιτεύχθηκε εξολοκλήρου χάρη στην κρίση και την παίδευση του Θεού. Δόξα Σοι ο Θεός!