Από την Ρουογιού, Ισπανία

Πριν από μερικά χρόνια, ήμουν στο καθήκον του ποτίσματος με αδελφούς κι αδελφές παρόμοιας ηλικίας. Ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδεις κι υπεύθυνοι. Δέχονταν συχνά επαίνους, κι αυτό με έκανε να τους θαυμάζω πολύ. Ήλπιζα κάποια μέρα να γίνω σαν αυτούς, και να θαυμάζουν κι εμένα. Αργότερα, μεταφέρθηκα σε άλλη εκκλησία. Σύντομα, μια επικεφαλής εκεί θεωρήθηκε ψευδοεπικεφαλής κι αντικαταστάθηκε επειδή δεν έκανε πρακτικό έργο, κι επιλέχθηκα εγώ στη θέση της ως επικεφαλής της εκκλησίας. Οι αδελφοί κι οι αδελφές που με γνώριζαν με ενθάρρυναν λέγοντας: «Ο Θεός σε ανυψώνει. Καλά θα κάνεις να το λατρέψεις». Ήξερα ότι αυτό το καθήκον θα ήταν μεγάλη ευθύνη και μια μεγάλη ευκαιρία για να αποδείξω την αξία μου. Αν τα κατάφερνα, οι αδελφοί κι οι αδελφές θα με θαύμαζαν. Πήρα σιωπηλά μια απόφαση, να βάλω τα δυνατά μου για να κάνω καλά το συγκεκριμένο καθήκον.

Σε κάθε συνάθροιση μετά από αυτό, ανέλυα πως η προηγούμενη επικεφαλής δεν είχε κάνει πρακτικό έργο και συχνά μιλούσε αρνητικά, κι όλοι ένιωθαν μεγάλη οργή για εκείνη. Βλέποντας αυτό, έπρεπε συχνά να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως οι αδελφοί κι οι αδελφές μπορούσαν πλέον να διακρίνουν τους ψευδοεπικεφαλής και περίμεναν από εμένα να κάνω πρακτικό έργο. Έπρεπε να εργαστώ σκληρά και να αγωνιστώ για να κερδίσω την αποδοχή τους. Ως επικεφαλής εκκλησίας, έπρεπε να είμαι η πιο διορατική στην εκκλησία, να είμαι πρόθυμη να υποφέρω πιο πολύ από κάθε άλλον, και να είμαι σε θέση να κάνω περισσότερες θυσίες. Έπρεπε να έχω πιο πολλή πίστη απ’ τους άλλους όταν εμφανίζονταν δοκιμασίες και να μη γίνομαι αρνητική μόλις συνέβαινε αυτό. Έπρεπε να είμαι από κάθε άποψη καλύτερη από τους άλλους στην εκκλησία, έτσι ώστε όλοι να πλέκουν διαρκώς το εγκώμιό μου. Κυριευμένη από τέτοιες σκέψεις, απασχολούμουν με όλες τις συναθροίσεις και κοιμόμουν αργά κάθε βράδυ. Ενίοτε, όταν συνομιλούσα με τους άλλους, άφηνα επίτηδες να μου ξεφύγει το πόσο απασχολημένη ήμουν με το έργο της εκκλησίας και πόσο αργά έπεφτα για ύπνο. Όταν το άκουγαν αυτό, θα σκέφτονταν πως ήμουν πολύ υπεύθυνη και πρόθυμη να υποφέρω και πάντα μου έλεγαν να προσέχω τον εαυτό μου. Μου έφερναν επίσης λιχουδιές και ποτά από το σπίτι τους. Όποτε ένας από αυτούς ήταν σε κακή κατάσταση, έσπευδα να τον υποστηρίξω, ανεξαρτήτως καιρού. Στις συναθροίσεις, έλεγα στους αδελφούς και τις αδελφές για τον τάδε που ένιωθε πολύ καιρό αρνητικά, αλλά έγινε ξανά θετικός όταν συναναστράφηκα μαζί του. Τότε, όλοι σκέφτονταν πως ήμουν γεμάτη αγάπη κι υπομονή, παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Για να διαχειριστώ το έργο της εκκλησίας, τη στιγμή που εμφανιζόταν ένας υποψήφιος νεοφώτιστος, έσπευδα να ρωτήσω τον διάκονο του ευαγγελίου ώστε να συναναστραφώ μαζί του κι ενίοτε μάλιστα πήγαινα μόνη μου για να δώσω μαρτυρία σε εκείνον. Άρχισε να σημειώνεται πρόοδος στο έργο του ευαγγελίου, και σε μια συναναστροφή, είπα στους άλλους: «Βλέπετε; Πριν, το έργο του ευαγγελίου μας δεν ήταν σπουδαίο, μα τώρα, έχουμε κάθε μήνα άτομα που αποδέχονται το έργο του Θεού. Πρέπει να προσπαθήσουμε ακόμη περισσότερο». Τότε, οι αδελφοί κι οι αδελφές ένιωθαν πως από όταν ήρθα, το έργο του ευαγγελίου είχε τεθεί υπό έλεγχο, και με θαύμαζαν και με εξιδανίκευαν ακόμη περισσότερο. Στις συναθροίσεις, όταν συναναστρεφόμουν πάνω στις εμπειρίες μου έδινα ιδιαίτερη έμφαση σε κάποια περιστατικά θετικής εισόδου. Φοβόμουν πως αν μιλούσα υπερβολικά για τη διαφθορά μου, οι άλλοι θα σκέφτονταν πως όταν προέκυπταν θέματα, ήμουν αδύναμη, κι ότι είχα μικρό ανάστημα, και δεν θα με θαύμαζαν πια. Έτσι, μιλούσα ελάχιστα για το ότι ήμουν αρνητική ή αδύναμη ή για το ότι φανέρωνα διαφθορά. Μα το ότι αναζητούσα την αλήθεια, έκανα πράξη τα λόγια του Θεού έκανα το καθήκον μου με πίστη κι έβλεπα την καθοδήγηση του Θεού, τα εκθείαζα όλα, φροντίζοντας να αναφέρω και την παραμικρή λεπτομέρεια. Επειδή συναναστρεφόμουν έτσι για πολύ καιρό, οι άλλοι νόμιζαν ότι ήμουν σπουδαία στην επιδίωξη της αλήθειας και ότι μπορούσα πάντα να βρίσκω τον δρόμο της άσκησης. Με αναζητούσαν για συναναστροφή όταν είχαν δυσκολίες.

Λίγο αργότερα, όλες οι πτυχές του έργου της εκκλησίας άρχισαν να προοδεύουν. Η πίστη των ανθρώπων μεγάλωνε, κι όλο και πιο πολλοί ήθελαν να κάνουν το καθήκον τους. Βλέποντας αυτήν την επιτυχία, ένιωσα ακόμη πιο έντονα ότι ήμουν η στυλοβάτρια της εκκλησίας. Ήμουν αγέρωχη και μιλούσα με περισσότερο θάρρος όπου κι αν πήγαινα. Νόμιζα ότι τα πήγαινα περίφημα ως επικεφαλής εκκλησίας, και πράγματι άξιζα τη θέση μου. Όταν συνεργαζόμουν με άλλους, πάντα αναλάμβανα ηγετικό ρόλο. Έκανα επίδειξη λες κι ήμουν καλύτερη από εκείνους ώστε να με θαυμάζουν και να κάνουν ό,τι λέω. Μια φορά, έπρεπε να νοικιάσουμε ένα σπίτι για τις συναθροίσεις. Ένας διάκονος κι ένας αδελφός που ήταν συνεργάτης μου πήγαν να δουν το σπίτι. Σκέφτηκα: «Θα έπρεπε να έχω λόγο σε ένα τόσο σημαντικό θέμα. Δεν γίνεται να το εγκρίνετε χωρίς να το έχω δει». Για την ακρίβεια, βαθιά μέσα μου γνώριζα ότι ο αδελφός ήταν μεγαλύτερος και πιο έμπειρος από εμένα και θα γνώριζε καλύτερα αν το σπίτι ήταν κατάλληλο ή όχι. Μα έσπασα το κεφάλι μου να βρω τρόπο για να δείξω πόσο έξυπνη ήμουν, σκεπτόμενη: «Ποια δεδομένα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη όταν νοικιάζουμε σπίτι;» Έτσι, έκανα κάποιες ερωτήσεις και τους ανάγκασα να το ερευνήσουν περισσότερο. Τελικά, βρέθηκαν κάποια θέματα με το σπίτι, κι όταν οι συνεργάτες μου τα ανακάλυψαν, είπαν: «Ντρεπόμαστε πολύ. Είμαστε μεγαλύτεροί σου, μα δεν το εξετάσαμε εξίσου προσεκτικά». Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση όταν το άκουσα. Από τότε, όλοι έρχονταν σε εμένα για να βρουν απαντήσεις και να συζητήσουν. Καθώς περνούσε ο καιρός, τα άτομα με τα οποία συνεργαζόμουν απέκτησαν παθητική στάση, περιμένοντας από εμένα να λέω την άποψή μου για όλα. Άρχισαν να βασίζονται σε εμένα όλο και περισσότερο.

Σταδιακά, ανακάλυψα πως το κύρος μου παγιωνόταν όλο και πιο πολύ μεταξύ των συνεργατών, κι έπρεπε να έχω λόγο σε όλα τα θέματα της εκκλησίας, μικρά ή μεγάλα. Οι αδελφοί κι οι αδελφές στρέφονταν σε μένα για να συναναστραφώ πάνω στις δυσκολίες τους. Αισθανόμουν απαραίτητη στην εκκλησία και συχνά ένιωθα πολύ ματαιόδοξα. Ενίοτε, σκεφτόμουν ότι η κακοτυχία έρχεται σε όσους εισπράττουν τον θαυμασμό και μέσα στην ανησυχία μου αναρωτιόμουν: «Όλοι με θαυμάζουν υπερβολικά —μήπως έχω λοξοδρομήσει;» Μετά, όμως, σκεφτόμουν: «Είμαι επικεφαλής. Οι αδελφοί κι οι αδελφές θα πρέπει να έρχονται σε εμένα για τα θέματά τους. Και έχουν κάποια προβλήματα, τα οποία μπορώ να τους βοηθήσω να επιλύσουν. Είναι φυσιολογικό να στηρίζονται σε εμένα! Σε ποιον δεν αρέσει να είναι με κάποιον που τον βοηθάει;» Έτσι, αγνόησα τις μομφές και τις προειδοποιήσεις του Αγίου Πνεύματος και δεν εξέτασα την κατάστασή μου ή τον δρόμο που ακολουθούσα. Αντιθέτως, συνέχιζα στον παλιό κακό δρόμο. Μόνο όταν ο Θεός με έκανε να συμμορφωθώ και να πειθαρχήσω, η μουδιασμένη μου καρδιά άρχισε να κατανοεί.

Όταν ξύπνησα ένα πρωί, το αριστερό μου μάτι πονούσε πολύ. Έκλαιγα ασταμάτητα κι όταν κοίταξα στον καθρέφτη, είδα ότι η αριστερή πλευρά του προσώπου μου δεν κινούνταν. Δεν μπορούσα να κλείσω το μάτι μου ούτε να κουνήσω το στόμα μου. Δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί. Στη συνάθροιση, εκείνο το απόγευμα, μια αδελφή σοκαρίστηκε όταν με είδε και είπε πως ήταν παράλυση του προσώπου, κι έπρεπε να υποβληθώ άμεσα σε θεραπεία. Αν καθυστερούσα, το πρόσωπό μου δεν θα ξαναγινόταν φυσιολογικό. Ήταν ένα μεγάλο πλήγμα, και το μυαλό μου θόλωσε εντελώς. Πώς γίνεται να έχω αρρωστήσει έτσι τόσο νέα; Αν ό,τι είπε ήταν αλήθεια και το πρόσωπό μου στραβώσει, πώς θα κάνω το καθήκον μου; Πώς θα αντικρίζω τον κόσμο; Σάστισα εντελώς κι, έπειτα, άρχισα να χάνω τη δύναμή μου. Οι άλλοι συζητούσαν για την ασθένειά μου, μα στο κεφάλι μου επικρατούσε ένα χάος. Δεν μου είχε απομείνει καθόλου ενέργεια.

Εκείνη τη μέρα, η επιστροφή μου στο σπίτι ήταν κάπως θολή. Ήθελα να προσευχηθώ στον Θεό, αλλά δεν ήξερα τι να πω. Μπορούσα μόνο να ζητάω από τον Θεό να με καθοδηγεί, να ηρεμήσει την καρδιά μου, και να αναζητήσω το θέλημά Του. Ξαφνικά, σκέφτηκα έναν ύμνο από τα λόγια του Θεού: «Όταν σας πλήττουν τα δεινά της αρρώστιας, πώς πρέπει να τα βιώνετε; Πρέπει να έρχεστε ενώπιον του Θεού για να προσευχηθείτε, επιδιώκοντας να κατανοήσετε το θέλημά Του και εξετάζοντας τι είδους παραβάσεις διαπράξατε ή τι διαφθορές δεν έχετε επιλύσει ακόμα. Δεν μπορείτε παρά να υποφέρετε σωματικώς. Μόνο μέσα από την ενδυνάμωση που πηγάζει από τα βάσανα, δύνανται οι άνθρωποι να πάψουν να είναι αχαλίνωτοι και να ζουν εσαεί ενώπιον του Θεού. Όποτε οι άνθρωποι νοιώθουν ταραγμένοι, προσεύχονται, αναλογιζόμενοι μήπως έκαναν κάτι κακό ή μήπως προσέβαλαν τον Θεό. Αυτό τους κάνει καλό. Όταν οι άνθρωποι υφίστανται μεγάλη οδύνη και δοκιμασίες, σίγουρα δεν είναι κάτι που συμβαίνει τυχαία» («Όταν η αρρώστια χτυπά, πρέπει να αναζητάτε το θέλημα του Θεού» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν οι άνθρωποι υφίστανται μεγάλη οδύνη και δοκιμασίες, σίγουρα δεν είναι κάτι που συμβαίνει τυχαία». Τα λόγια του Θεού με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως αυτή η ασθένεια δεν ήταν τυχαία. Το καλό θέλημα του Θεού βρισκόταν από πίσω, κι Εκείνος με πειθαρχούσε. Έπρεπε να κάνω μια ειλικρινή αναζήτηση κι αυτοκριτική για να καταλάβω πώς είχα προσβάλει τον Θεό. Προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού: «Παντοδύναμε Θεέ! Τώρα είμαι άρρωστη και ξέρω πως αυτό συμβαίνει για να με κάνεις να πειθαρχήσω, πως χρησιμοποιείς την ασθένεια για να με προειδοποιήσεις και να με ωθήσεις να κάνω αυτοκριτική. Μα είμαι πολύ μουδιασμένη. Δεν έχω κατανοήσει τα προβλήματά μου. Διαφώτισέ με έτσι ώστε να πάρω το μάθημά μου μέσα από την ασθένεια». Αφού προσευχήθηκα, συνέχισα να το σκέφτομαι, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχα προσβάλει τον Θεό. Έτσι, προσευχήθηκα ειλικρινά στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει. Προσευχόμουν και συνέχιζα την αναζήτησή μου για μερικές μέρες. Δόξα τω Θεώ που άκουσε τις προσευχές μου. Σύντομα, ο Θεός έστησε κάποιες καταστάσεις ώστε να δω τα ελαττώματά μου.

Μια μέρα, πήγα στο σπίτι της αδελφής Ζάο για βελονισμό. Οι δικοί της με ρώτησαν πώς ήμουν, φοβούμενοι ότι ίσως να ένιωθα πεσμένη. Κατά τον βελονισμό, διάβασε το «Οι αρχές της αντιμετώπισης μιας ασθένειας». Μου είπε να μην ανησυχώ, αλλά να προσευχηθώ και να βασιστώ στον Θεό, και να έχω πίστη, και με τη θεραπεία θα καλυτερεύσω σε χρόνο μηδέν. Μα επειδή νωρίτερα είχε πει πως χωρίς άμεση θεραπεία το πρόσωπό μου θα μπορούσε να μείνει για πάντα παραμορφωμένο, φοβόμουν πολύ. Μα βλέποντάς τη να ανησυχεί τόσο για εμένα, σκέφτηκα: «Αν οι άλλοι γνώριζαν πώς νιώθω πραγματικά, θα σκέφτονταν ότι έχω μικρό ανάστημα; Όποτε κάποιος αντιμετωπίζει μια δοκιμασία ή αρρωσταίνει, συναναστρέφομαι μαζί του πάνω στις αλήθειες που σχετίζονται με την πίστη, νιώθοντας η ίδια πολύ δυνατή στην πίστη. Μα τώρα που έχω αρρωστήσει τόσο ξαφνικά, δείχνω έλλειψη πίστης και εκφράζω ανησυχίες και φόβους. Μήπως όλοι σκεφτούν ότι απλώς κηρύττω δόγματα;» Έτσι, χαμογέλασα και είπα στην αδελφή Ζάο: «Όντως νιώθω λίγο αδύναμη τώρα που είμαι άρρωστη, μα πιστεύω πως όλα είναι στα χέρια του Θεού. Ο σωματικός πόνος δεν είναι τίποτα. Περισσότερο με πονάει που δεν μπορώ να ανακαλύψω το θέλημα του Θεού ούτε να αντιληφθώ ποια είναι τα ελαττώματά μου. Στεναχωριέμαι που είμαι τόσο μουδιασμένη». Με κοίταξε με θαυμασμό και είπε: «Θα πρέπει να κάνεις αυτοκριτική τώρα που είσαι άρρωστη. Διερεύνησε και προσπάθησε να κατανοήσεις τον εαυτό σου, και πήγαινε για θεραπεία. Μπορεί να αρρώστησες επειδή δουλεύεις πάντα τόσο σκληρά. Κάνεις το καθήκον σου από το πρωί ως το βράδυ, και το εκτιμάμε όλοι. Ακόμη και τώρα θέλεις να κάνεις το καθήκον σου. Απλώς χαλάρωσε. Επέπληξα την αδελφή με την οποία συνεργάζεσαι που δεν συνεισφέρει. Της υπενθύμισα να είναι πιο συγκεντρωμένη στο εκκλησιαστικό έργο». Ένιωσα λίγο άβολα όταν το είπε αυτό, οπότε έβαλα τα πράγματα στη θέση τους, λέγοντας: «Δεν είμαι η μόνη που μεριμνώ για το έργο της εκκλησίας. Μη με έχεις τόσο ψηλά». Πηγαίνοντας προς το σπίτι, εκείνη τη μέρα, σκέφτηκα: «Πώς μπόρεσε να επικρίνει έτσι την αδελφή εξαιτίας μου; Είμαι πιο υπεύθυνη από τους άλλους στα μάτια της; Πιθανώς επαινώ συνέχεια τον εαυτό μου και μειώνω τους άλλους». Σκέφτηκα πως μόλις είχα κρύψει την αδυναμία μου από την αδελφή Ζάο κι είχα προσποιηθεί πως είχα πολύ δυνατή πίστη —δεν την είχα παραπλανήσει; Αυτό αναρωτιόμουν όταν είδα την αδελφή Ζανγκ να έρχεται προς το μέρος μου. Ανησυχούσε πολύ για εμένα κι είπε: «Πρέπει να προσέχεις πολύ τον εαυτό σου. Τι θα κάνουμε αν βγεις νοκ-άουτ από αυτήν την κατάσταση;» Ακούγοντάς τη να μιλάει τόσο ειλικρινά, φοβήθηκα πολύ. Καθώς συνέχισα τον δρόμο μου, σκεφτόμουν συνεχώς ό,τι είχε πει. Άρχισα να αγχώνομαι και σκέφτηκα: «Είμαι απλώς μια ασήμαντη επικεφαλής εκκλησίας. Η εκκλησία μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά και χωρίς εμένα. Πώς μπόρεσε να ρωτήσει τι θα έκαναν χωρίς εμένα; Τα λόγια της δείχνουν ότι έχω αποκτήσει μια θέση στην καρδιά τους. Η καρδιά είναι ο ναός του Θεού, άρα αν έχω μία θέση σε αυτήν, δεν αντιστέκομαι στον Θεό;» Σκέφτηκα πως πάντα ήθελα να έχω την αποδοχή και τον θαυμασμό του κόσμου, μα όταν άκουσα την αδελφή να το λέει αυτό, ένιωσα αμηχανία και άγχος. Μήπως είχα παραπλανήσει και άλλους αδελφούς κι αδελφές; Αν οι άλλοι ένιωθαν το ίδιο με την αδελφή Ζανγκ, μήπως αυτό σήμαινε πως είχα φέρει τον κόσμο ενώπιόν μου; Ήμουν στον δρόμο του αντίχριστου! Σκέφτηκα κάποιους αντίχριστους που είχα δει να εκδιώκονται παλαιότερα, και ένιωσα ένα ρίγος στη σπονδυλική μου στήλη. Ένιωσα λες κι είχα έρθει αντιμέτωπη με μια μεγάλη συμφορά.

Όταν γύρισα σπίτι, πήρα το βιβλίο με τα λόγια του Θεού και διάβασα αυτό: «Οι άνθρωποι με αλαζονική φύση είναι ικανοί να παρακούσουν τον Θεό, να Του αντισταθούν, να διαπράξουν ενέργειες που Τον κατακρίνουν και Τον προδίδουν, και να κάνουν πράγματα κατά τα οποία εξυψώνουν τον εαυτό τους και τα οποία γίνονται σε προσπάθεια εγκαθίδρυσης της δικής τους βασιλείας. Αν, χάριν της συζήτησης, είκοσι χιλιάδες άνθρωποι γινόντουσαν δεκτοί σε μια χώρα και οριζόταν να πας εσύ εκεί για να εργαστείς, και Εγώ σε παραμελούσα για έναν μήνα και σου παραχωρούσα την εξουσία να ενεργήσεις μόνος σου, τότε πριν περάσουν δέκα μέρες, θα είχες γίνει γνωστός σε όλους· και μέσα σε έναν μήνα, όλοι θα γονάτιζαν μπροστά σου, πλέκοντάς σου το εγκώμιο με κάθε λέξη, λέγοντας ότι τα κηρύγματά σου είναι καίρια, και ισχυριζόμενοι επίμονα ότι οι ομιλίες σου είναι αυτό που χρειάζονταν και ότι θα μπορούσες να φροντίσεις για τις απαιτήσεις τους —όλα αυτά χωρίς καν να ειπωθεί η λέξη “Θεός”. Πώς θα το είχες κάνει αυτό το έργο; Το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί θα ήταν ικανοί για μια τέτοια αντίδραση θα αποδείκνυε ότι το έργο που έκανες δεν αφορούσε καθόλου την κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό· αντίθετα, ήταν κατάθεση μαρτυρίας μόνο για τον εαυτό σου και, επίσης, επίδειξη του εαυτού σου. Πώς θα μπορούσες να επιτύχεις ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Αυτό σχετικά με το οποίο συναναστρέφομαι είναι η αλήθεια· σίγουρα δεν έχω μαρτυρήσει ποτέ περί του εαυτού μου!” Αυτή η στάση σου —αυτός ο τρόπος— είναι στάση προσπάθειας να συναναστραφείς με τους ανθρώπους από τη θέση του Θεού και δεν είναι στάση λήψης της θέσης ενός διεφθαρμένου ανθρώπου. Ό,τι λες αποτελεί στομφώδη λόγια και προβολή απαιτήσεων από τους άλλους· δεν έχει να κάνει καθόλου με τον εαυτό σου. Επομένως, το αποτέλεσμα που θα πετύχαινες είναι να κάνεις τους ανθρώπους να σε λατρέψουν, να σε ζηλέψουν και να σε εξυμνήσουν, μέχρι που στο τέλος όλοι θα αποκτούσαν γνώση για σένα, θα μαρτυρούσαν σ’ εσένα, θα σε εξύψωναν και θα σε κολάκευαν απεριόριστα. Όταν συμβεί αυτό, θα τελειώσεις· θα έχεις αποτύχει! Αυτό δεν είναι το μονοπάτι πάνω στο οποίο βρίσκεστε όλοι σας τώρα; Αν σου ζητηθεί να καθοδηγήσεις μερικές χιλιάδες ή μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, θα αισθανόσουν εκστασιασμένος. Τότε θα ανέπτυσσες αλαζονεία και θα ξεκινούσες να προσπαθείς να καταλάβεις τη θέση, την ομιλία και τις χειρονομίες του Θεού, και δεν θα ήξερες τι να φορέσεις, τι να φας ή πώς να περπατήσεις. Δεν θα συναντούσες τους περισσότερους κατώτερούς σου και θα εκφυλιζόσουν σταδιακά, και θα πατασσόσουν όπως ακριβώς ο αρχάγγελος. Όλοι σας είστε ικανοί γι’ αυτό, έτσι δεν είναι; Άρα, τι θα πρέπει να κάνετε; Αν, κάποια μέρα, κανονιζόταν όντως να βγείτε έξω και να εργαστείτε, και ήσασταν ικανοί να κάνετε εκείνα τα πράγματα, τότε πώς θα μπορούσε να επεκταθεί το έργο; Δεν θα ήταν ενοχλητικό αυτό; Ποιος θα τολμούσε, τότε, να σας αφήσει να βγείτε εκεί έξω; Όταν έβγαινες εκεί έξω, δεν θα ξαναγυρνούσες· δεν θα έδινες καθόλου προσοχή σε οτιδήποτε έλεγε ο Θεός, και θα συνέχιζες απλώς να επιδεικνύεσαι και να καταθέτεις μαρτυρία για τον εαυτό σου, λες και εσύ έφερνες τη σωτηρία στους ανθρώπους, εσύ έκανες το έργο του Θεού, και θα έκανες τους ανθρώπους να αισθανθούν λες και ο Θεός είχε εμφανιστεί και εργαζόταν —και καθώς οι άνθρωποι σε λάτρευαν, εσύ θα ήσουν πανευτυχής και θα δεχόσουν ακόμα και να σε μεταχειρίζονται σαν τον Θεό. Μόλις έφτανες σε αυτό το στάδιο, θα ήσουν χαμένος· θα ήσουν για πέταμα. Χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, αυτού του είδους η αλαζονική φύση θα κατέληγε να είναι η καταστροφή σου. Αυτό είναι ένα παράδειγμα ενός ατόμου που βαδίζει στο μονοπάτι των αντίχριστων» («Η αλαζονική φύση του ανθρώπου είναι η βασική αιτία της εναντίωσής του στον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Ενώ άλλοι μπορεί να χρησιμοποιούν τη θέση τους προκειμένου να καταθέτουν επανειλημμένα για τον εαυτό τους, να μεγαλοποιούν εαυτούς ανταγωνιζόμενοι τον Θεό για ανθρώπους και κύρος. Χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους και μέτρα για να κάνουν τους ανθρώπους να τους λατρεύουν, προσπαθώντας συνεχώς να κερδίζουν ανθρώπους και να τους ελέγχουν. Μερικοί, ακόμη και εσκεμμένα, παραπλανούν τους ανθρώπους ώστε να σκέφτονται ότι είναι θεοί, προκειμένου να μπορούν να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Ποτέ δεν θα πουν σε κάποιον ότι έχουν διαφθαρεί, ότι είναι κι αυτοί διεφθαρμένοι και αλαζονικοί, δεν θα πουν σε κανέναν να μην τους λατρεύει και ότι, ανεξάρτητα από το πόσο καλά τα καταφέρνουν, όλα οφείλονται στην εξύψωση του Θεού και ότι πράττουν όσα πρέπει να πράττουν ούτως ή άλλως. Γιατί όμως δεν τα λένε αυτά; Διότι τρέμουν από τον φόβο τους μήπως χάσουν τη θέση τους στις καρδιές των ανθρώπων. Τούτος είναι ο λόγος για τον οποίο τέτοιοι άνθρωποι ποτέ δεν εξυμνούν τον Θεό και ποτέ δεν γίνονται μάρτυρες του Θεού» («Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Όλοι εκείνοι που παίρνουν τον κατήφορο εξυμνούν τον εαυτό τους και γίνονται μάρτυρες του εαυτού τους. Τριγυρνούν και καυχιούνται για τον εαυτό τους, τον εξιδανικεύουν και δεν έχουν βάλει καθόλου τον Θεό στην καρδιά τους. Έχετε κάποια εμπειρία για τι πράγμα μιλάω; Πολλοί άνθρωποι γίνονται διαρκώς μάρτυρες του εαυτού τους: “Έχω υποφέρει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο· έχω κάνει το ένα ή το άλλο έργο· ο Θεός μού έχει φερθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο· Εκείνος μου ζήτησε να κάνω το ένα ή το άλλο· με έχει σε ιδιαιτέρως υψηλή υπόληψη· τώρα εγώ είμαι έτσι ή αλλιώς”. Μιλάνε σκόπιμα με συγκεκριμένο ύφος και υιοθετούν συγκεκριμένη στάση σώματος. Τελικά, κάποιοι καταλήγουν να πιστεύουν ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ο Θεός. Μόλις φτάσουν σ’ αυτό το σημείο, το Άγιο Πνεύμα θα τους έχει εγκαταλείψει προ πολλού. Παρόλο που, εν τω μεταξύ, δεν τους δίνεται σημασία και δεν εκδιώκονται, η μοίρα τους έχει προκαθοριστεί και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιμένουν την τιμωρία τους» («Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού τρύπησαν σαν μαχαιριά την καρδιά μου. Ήμουν ακριβώς όπως έλεγαν τα λόγια του Θεού, πάντα επαινούσα τον εαυτό μου κι έκανα επίδειξη στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Από τότε που έγινα επικεφαλής, νόμιζα πως για να είμαι επικεφαλής έπρεπε να είμαι καλύτερη από άλλους και να έχω μεγαλύτερο ανάστημα ώστε να έχω την αποδοχή και τον θαυμασμό όλων. Όταν συναναστρεφόμουν πάνω στις εμπειρίες μου, υποκρινόμουν και σπανίως μιλούσα για τις αδυναμίες και τη διαφθορά μου, φοβούμενη πως οι άλλοι δεν θα με θαύμαζαν αν γνώριζαν ότι ήμουν διεφθαρμένη όπως εκείνοι. Ακόμη κι όταν αρρώστησα, γέμισα αρνητισμό, παραπονιόμουν κι ήμουν πολύ φοβισμένη, αλλά για να διατηρήσω την εικόνα μου, έκρυβα τα αληθινά μου συναισθήματα και μιλούσα μόνο για θετικά πράγματα, έτσι ώστε οι άλλοι να με εξιδανικεύσουν ακόμη πιο πολύ, και να σκεφτούν πόσο θετικό άτομο ήμουν και πόση περισσότερη πίστη από τους άλλους είχα. Ως επικεφαλής, έτσι κι αλλιώς, έπρεπε να μένω ξύπνια μέχρι αργά και να υποφέρω περισσότερο. Μα, επίτηδες, πάντα μου ξέφευγε στους αδελφούς και τις αδελφές το πόσο απασχολημένη ήμουν, μέχρι πόσο αργά έμενα ξύπνια και πόσο σκληρά δούλευα, ώστε να πιστεύουν ότι ήμουν πολύ υπεύθυνη κι εργατική. Η επιτυχία που είχα στο καθήκον μου οφειλόταν σαφώς στο Άγιο Πνεύμα, μα ποτέ δεν εξύμνησα τον Θεό, απλώς επιδείκνυα το πόσο υπέφερα και τα πόσα θυσίαζα, έτσι ώστε όλοι να με θεωρούν τη στυλοβάτρια της εκκλησίας, σαν τίποτα να μην μπορούσε να γίνει χωρίς εμένα. Πάντα συναναστρεφόμουν με αυτόν τον τρόπο, εξαπατώντας τους άλλους, και γι’ αυτό ήρθε η ασθένεια για να με πειθαρχήσει. Μα οι άλλοι πίστευαν ότι είχα αρρωστήσει επειδή δούλευα σκληρά, και η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν επιπλήχθηκε που δεν συνεισέφερε, λες κι εγώ σήκωνα το μεγαλύτερο βάρος για χάρη της εκκλησίας. Επαινούσα τον εαυτό μου κι έκανα επίδειξη με αυτόν τον τρόπο, εξαπατώντας και παγιδεύοντας τους άλλους, και φέρνοντάς τους ενώπιόν μου. Ήμουν πρόδηλα εχθρική προς τον Θεό. Σκεπτόμενη αυτό, δεν γινόταν να μη νιώθω φοβισμένη. Με σκοπό να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν και να με έχουν σαν είδωλο, χρησιμοποιούσα κάθε μέσο για να κάνω επίδειξη και να τους εξαπατώ, κι έτσι κατέληξαν να στηρίζονται σε εμένα μέχρι που δεν υπήρχε χώρος στην καρδιά τους για τον Θεό. Αναζητούσαν τη γνώμη και την αποδοχή μου σε όλα —δεν κυριαρχούσα σαν βασίλισσα στην εκκλησία; Η εκκλησία υποτίθεται ότι ήταν ένας χώρος λατρείας του Θεού. Εξυμνώντας τον εαυτό μου και φέρνοντας τους άλλους ενώπιόν μου, δεν προσπαθούσα να αντικαταστήσω τον Θεό και να Τον μετατρέψω σε ανδρείκελο; Αντιστεκόμουν και πρόδιδα τον Θεό όπως ένας αντίχριστος —είχα διαπράξει την τρομερή αμαρτία της προσβολής της διάθεσης του Θεού! Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα τρόμο. Είχα αρρωστήσει επειδή είχα εξοργίσει τον Θεό, και τώρα Εκείνος έδειχνε τη δικαιοσύνη Tου. Μισούσα τον εαυτό μου που ήμουν τόσο μουδιασμένη και ανυπότακτη και είδα ότι η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή. Έπεσα κάτω ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ και να μετανοήσω: «Παντοδύναμε Θεέ! Τον τελευταίο χρόνο δεν Σε υπηρετώ, αντιθέτως κάνω κακό. Έχω φέρει ανθρώπους ενώπιόν μου, ανταγωνιζόμενη μαζί Σου για τον έλεγχο. Έχω ενεργήσει σαν αντίχριστη, τόσο ποταπά και ξεδιάντροπα. Θεέ μου, πραγματικά έχω κάνει κακό». Γεμάτη ενοχές, ντρεπόμουν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τον Θεό.

Τότε, άρχισα να σκέφτομαι: «Πώς μπόρεσα να πάρω τόσο λανθασμένο δρόμο; Τι στο καλό το έχει προκαλέσει αυτό;» Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι εξιδανικεύουν ιδιαιτέρως τον Παύλο. Τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να δίνουν ομιλίες και να κάνουν έργο· τους αρέσει να παρευρίσκονται σε συγκεντρώσεις και να κηρύττουν, τους αρέσει να τους ακούν οι άνθρωποι, να τους λατρεύουν και να περιστρέφονται γύρω τους. Τους αρέσει να έχουν κύρος στο μυαλό των άλλων και το εκτιμούν όταν οι άλλοι τιμούν την εικόνα που παρουσιάζουν. Ας αναλύσουμε τη φύση τους μέσα από αυτές τις συμπεριφορές: Ποια είναι η φύση τους; Αν πράγματι συμπεριφέρονται έτσι, τότε αρκεί να δείξουν ότι είναι αλαζόνες και επηρμένοι. Δεν λατρεύουν καθόλου τον Θεό· επιδιώκουν υψηλότερη θέση και επιθυμούν να έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, να τους καταλαμβάνουν και να έχουν κύρος στο μυαλό τους. Αυτή είναι η κλασική εικόνα του Σατανά. Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους. Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να σας προσφέρουν μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της φύσης τους» («Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Από τότε που ο Σατανάς διέφθειρε τους ανθρώπους, η φύση τους άρχισε να αλλάζει, κι εκείνοι έχασαν σταδιακά την αίσθηση της λογικής που κατέχουν οι κανονικοί άνθρωποι. Δεν ενεργούν πια ως ανθρώπινα όντα στη θέση του ανθρώπου· αντίθετα, επιθυμούν να ξεπεράσουν το κύρος του ανθρώπου και λαχταρούν κάτι ανώτερο και μεγαλύτερο. Και ποιο είναι αυτό το ανώτερο κάτι; Επιθυμούν να ξεπεράσουν τον Θεό, να ξεπεράσουν τους ουρανούς και όλα τα υπόλοιπα. Από πού πηγάζει ο λόγος για τον οποίο έχουν γίνει έτσι οι άνθρωποι; Σε τελική ανάλυση, η φύση του ανθρώπου είναι υπερβολικά αλαζονική. […] Η εκδήλωση αλαζονείας είναι επανάσταση και αντίσταση κατά του Θεού. Όταν οι άνθρωποι είναι αλαζόνες, υπερόπτες και αυτάρεσκοι, έχουν την τάση να στήνουν τα δικά τους ανεξάρτητα βασίλεια και να ενεργούν κατά βούληση. Επίσης, φέρνουν άλλους στα χέρια τους και τους προσελκύουν στις αγκάλες τους. Το ότι οι άνθρωποι δύνανται να κάνουν τέτοια πράγματα σημαίνει ότι η ουσία της αλαζονείας τους έχει γίνει αυτή του αρχάγγελου. Όταν η αλαζονεία και η έπαρσή τους φτάνουν σ’ ένα ορισμένο επίπεδο, τότε αυτό προσδιορίζει ότι είναι ο αρχάγγελος και θα παραμερίσουν τον Θεό. Αν διακατέχεσαι από μια τέτοια αλαζονική διάθεση, ο Θεός δεν έχει καμία θέση στην καρδιά σου» («Η αλαζονική φύση του ανθρώπου είναι η βασική αιτία της εναντίωσής του στον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Με τα λόγια του Θεού κατανόησα σαφέστερα την ουσία του προβλήματός μου και είδα τον λόγο που πάντα εξυμνούσα τον εαυτό μου κι έκανα επίδειξη στο καθήκον μου. Ήταν εξαιτίας της αλαζονικής, επηρμένης φύσης μου. Ο δρόμος που ακολουθούσα ήταν λανθασμένος από την αρχή. Η εξύψωση του εαυτού μου κι η επίδειξη στον καθήκον μου με έκανε σαν τον Παύλο. Ο Παύλος πάντα εξυμνούσε και μαρτυρούσε περί του εαυτού του όταν έκανε το έργο του και σε καμία επιστολή του δεν έδωσε μαρτυρία πως ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Θεός ενσαρκωμένος. Απλώς μαρτυρούσε για το πόσο υπέφερε και θυσιάστηκε, λέγοντας μάλιστα: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός» (Προς Φιλιππησίους 1:21). και «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Έκανε τους άλλους να πιστεύουν ότι άξιζε ένα στέμμα κι ανταμοιβές. Είδα ότι η φύση μου ήταν σαν εκείνη του Παύλου. Απολάμβανα να με θαυμάζουν και να με έχουν σαν είδωλο, να μαζεύεται ο κόσμος γύρω μου, και να ακούω τους ανθρώπους να με επαινούν όπου πήγαινα. Έπρεπε να έχω μια θέση στην καρδιά του κόσμου. Όπως έλεγαν τα λόγια του Θεού, είδα ότι η φύση μου ήταν γεμάτη με «Οι πτυχές της φύσης τους που ξεχωρίζουν είναι η αλαζονεία και η έπαρση, μια απροθυμία να λατρεύουν τον Θεό και μια επιθυμία να λατρεύονται από τους άλλους». Ήμουν αλαζονική πέρα από κάθε λογική. Δεν ήμουν ικανή να πάρω τη θέση μου ως δημιουργημένο ον και να λατρεύω τον Θεό και δεν αντιμετώπιζα τον Θεό ως Θεό, αντιθέτως δόξαζα τον εαυτό μου. Παρουσίαζα τον εαυτό μου έτσι ώστε να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν σαν είδωλο, κι έτσι εξαπατούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Όταν ανέκυπταν θέματα, βασίζονταν πάνω μου και με έβαζαν να παίρνω όλες τις αποφάσεις. Έφερνα ανθρώπους ενώπιόν μου και εγκαθίδρυα το δικό μου βασίλειο. Πώς μια τέτοια συμπεριφορά δεν θα προκαλέσει την οργή του Θεού και δεν θα Τον κάνει να με μισήσει; Η αρρώστια μου ήταν η δικαιοσύνη του Θεού, και μου άξιζε επειδή έκανα κακό και αντιστεκόμουν στον Θεό. Ευχαρίστησα τον Θεό που με πειθαρχούσε, σταματώντας τις μοχθηρές πράξεις μου εν τη γενέσει τους.

Όταν το κατάλαβα, προσευχήθηκα στον Θεό: «Από αύριο, θα ασκώ συνειδητά την αλήθεια και θα απαρνηθώ τη σάρκα μου. Θα αποκαλύψω τη διαφθορά μου έτσι ώστε οι άλλοι να δουν την ασχήμια μου, να με δουν γι’ αυτό που είμαι και να μη με λατρεύουν πια σαν είδωλο». Κατά την πνευματική άσκηση, το επόμενο πρωί, διάβασα κάποια λόγια του Θεού για το να είσαι ειλικρινής κι ανοιχτός, και το να εξυμνείς τον Θεό και να γίνεσαι μάρτυρας περί Εκείνου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό, θα πρέπει να μιλάτε κυρίως περισσότερο για το πώς ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, ποιες δοκιμασίες χρησιμοποιεί για να εξευγενίσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τη διάθεσή τους. Θα πρέπει επίσης να μιλάτε για το πόση διαφθορά έχει αποκαλυφθεί κατά την εμπειρία σας, για το πόσα έχετε υποστεί και για το πώς τελικά σας κατέκτησε ο Θεός· να μιλάτε για το πόση αληθινή γνώση έχετε σχετικά με το έργο του Θεού και για το πώς θα πρέπει να καταθέτετε μαρτυρία για τον Θεό και να Του ανταποδίδετε την αγάπη Του. Πρέπει να μιλάτε πιο ουσιωδώς αυτού του είδους τη γλώσσα, καθώς το κάνετε με απλό τρόπο. Μη μιλάτε για κενές θεωρίες. Μιλήστε πιο προσγειωμένα· μιλήστε από καρδιάς. Αυτήν την εμπειρία θα πρέπει να έχετε. Μην εξοπλίζεστε με δήθεν βαθυστόχαστες, κενές θεωρίες σε μια προσπάθεια να κάνετε επίδειξη· αυτό σας κάνει να δείχνετε αρκετά αλαζονικοί και παράλογοι. Θα πρέπει να μιλάτε περισσότερο για αληθινά πράγματα από την πραγματική εμπειρία σας που είναι γνήσια και έρχονται από την καρδιά· τούτο είναι πιο ωφέλιμο για τους άλλους και πιο κατάλληλο για να δουν. Κάποτε ήσασταν άνθρωποι που εναντιώνονταν περισσότερο απ’ όλους στον Θεό και που είχαν τη μικρότερη προδιάθεση να υποταχθούν σ’ Αυτόν, όμως τώρα έχετε κατακτηθεί —μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Θα πρέπει να συλλογίζεστε και να στοχάζεστε περισσότερο αυτά τα ζητήματα. Όταν οι άνθρωποι το συνειδητοποιήσουν αυτό ξεκάθαρα, θα ξέρουν πώς να καταθέτουν μαρτυρία· διαφορετικά, ενδέχεται να κάνουν επαίσχυντες και παράλογες πράξεις» («Μόνο αναζητώντας την αλήθεια, μπορεί να επιτύχει κανείς αλλαγή στη διάθεσή του» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Το να “μοιράζεσαι και να κοινωνείς εμπειρίες” σημαίνει να δίνεις φωνή σε κάθε σκέψη στην καρδιά σου, στην κατάστασή σου, στις εμπειρίες σου και στη γνώση των λόγων του Θεού, και στη διεφθαρμένη διάθεση μέσα σου, κι έπειτα να αφήνεις τους άλλους να τα διακρίνουν, να αποδέχονται τα θετικά κομμάτια και να αναγνωρίζουν ποιο είναι το αρνητικό. Αυτό μόνο είναι το να μοιράζεται κανείς και αυτό μόνο είναι το να κοινωνεί κανείς στ’ αλήθεια» («Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι για να εξυμνούμε αληθινά τον Θεό και να μαρτυράμε περί Εκείνου, πρέπει να μιλάμε περισσότερο για τη διαφθορά και την παρακοή μας, να ξεγυμνώνουμε την αληθινή κατάσταση και τις σκέψεις μας, να μιλάμε για τα χαμερπή κίνητρά μας, για το τι κάναμε στο παρελθόν και ποια ήταν η έκβαση, καθώς και για το πώς βιώνουμε την κρίση του λόγου του Θεού και μαθαίνουμε τον εαυτό μας. Θα πρέπει να φανερώνουμε και να αναλύουμε τη διεφθαρμένη ουσία μας ώστε όλοι να μας βλέπουν γι’ αυτό που είμαστε, και να λέμε πώς ο Θεός μάς συμμόρφωσε και μας πειθάρχησε κι έστησε καταστάσεις για να μας καθοδηγήσει, έτσι ώστε όλοι να δουν την αγάπη Του για τον άνθρωπο. Πρέπει, επίσης, να μιλάμε αληθινά και να μην κομπάζουμε ούτε να κάνουμε επίδειξη. Τώρα που είχα έναν δρόμο άσκησης, ανοίχτηκα στους άλλους σε συναναστροφή σχετικά με το πώς τώρα τελευταία περπατούσα στον δρόμο του αντίχριστου. Ανέλυσα τις τρομακτικές συνέπειες που είχε ο δρόμος αυτός κι η εξαπάτηση του κόσμου και όσο πιο πολύ συναναστρεφόμουν πάνω σε αυτό, τόσο πιο καθαρά έβλεπα τον εαυτό μου. Έπειτα, οι άλλοι είπαν πως δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα κι είχαν ξεγελαστεί από τον έξυπνο λόγο μου και τις καλές μου πράξεις. Μια αδελφή είπε: «Πίστευα ότι ήσουν σπουδαία στην άσκηση της αλήθειας, λες και πάντα μπορούσες να παραμένεις θετική διαβάζοντας τον λόγο του Θεού. Τώρα, βλέπω ότι είσαι κι εσύ πολύ διεφθαρμένη, ότι ήσουν αρνητική και αδύναμη, κι ότι όλη η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι το ίδιο. Κανέναν δεν μπορούμε να εξιδανικεύουμε ούτε να τον τοποθετούμε ψηλά». Μια άλλη αδελφή είπε: «Πίστευα ότι ήσουν πολύ δυνατή και δεν ήθελα ποτέ να ανοίγομαι μπροστά σου. Πίστευα ότι συγκριτικά με σένα ήμουν πολύ διεφθαρμένη! Τώρα που μας ανοίχτηκες, βλέπω ότι όλοι είμαστε ίδιοι». Ακούγοντας τις αδελφές να το λένε αυτό, ένιωσα πολύ ντροπιασμένη και μετανιωμένη. Τους είπα: «Μη με θαυμάζετε πια. Περπατούσα στον δρόμο του αντίχριστου και σας παραπλανούσα όλους». Τότε, οι συνεργάτες μου με βοήθησαν με τα λόγια του Θεού να γνωρίσω τον εαυτό μου, και ξαφνικά ένιωσα πολύ πιο κοντά τους. Εκείνη τη μέρα, ένιωθα πολύ πιο άνετα όταν γύρισα στο σπίτι. Το βράδυ, σχεδόν ξέχασα την αρρώστια μου και κοιμήθηκα σαν μωρό. Ήμουν πανευτυχής όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα κι είδα το πρόσωπό μου να είναι και πάλι φυσιολογικό. Είχα καλυτερεύσει μέσα σε μία νύχτα.

Σε μια συνάθροιση μετά από αυτό, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Συνήθως, εκείνοι που δεν έχουν σωστές προθέσεις και σωστούς στόχους, καθώς και εκείνοι που αρέσκονται να τους βλέπουν οι άλλοι, που είναι πρόθυμοι να κάνουν πράγματα, που έχουν την τάση να προκαλούν διαταράξεις, που είναι καλοί στο να μακρηγορούν περί θρησκευτικών δογμάτων, που είναι οι υπηρέτες του Σατανά και ούτω καθεξής —όταν εγείρονται αυτοί οι άνθρωποι, αποτελούν μια δυσκολία για την εκκλησία, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πέφτει στο κενό η βρώση και η πόση των λόγων του Θεού από τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Όταν συναντάτε τέτοιους ανθρώπους να παίζουν θέατρο, να τους αποκλείετε αμέσως. Εάν, παρά τις επαναλαμβανόμενες νουθεσίες, δεν αλλάξουν, τότε θα υποστούν απώλεια. Εάν εκείνοι που εμμένουν πεισματικά στους δικούς τους τρόπους επιχειρήσουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και προσπαθήσουν να συγκαλύψουν τις αμαρτίες τους, η εκκλησία θα πρέπει να τους αποκόψει αμέσως και να μην τους αφήσει περιθώριο κινήσεων. Μη χάσετε τα πολλά προσπαθώντας να εξοικονομήσετε τα λίγα· να είστε επικεντρωμένοι στην ευρύτερη εικόνα» («Κεφάλαιο 17» του «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού φανέρωσαν το πιο πρόδηλο γνώρισμά μου στον περασμένο χρόνο. Από τότε που έγινα επικεφαλής, μου άρεσε πάντα να έχω ηγετική θέση σε ό,τι έκανα. Έκανα επίδειξη λες κι ήμουν καλύτερη από όλους. Όταν συζητούσαμε για τη δουλειά με τους συνεργάτες μου, αν και είχαν δικές τους ιδέες, έπρεπε πάντα να ηγούμαι και να λέω τις «ανώτερες» απόψεις μου. Φαινόταν ότι λειτουργούσα προληπτικά και θετικά, μα στην πραγματικότητα, ήθελα απλώς να με θαυμάζουν και να κάνω επίδειξη σε ό,τι έκανα. Σκεπτόμενη αυτό, κατάλαβα ότι η αλαζονική φύση μου με είχε κάνει να φέρομαι ξεδιάντροπα. Οι άλλοι σέβονταν τις απόψεις μου και συζητούσαν διάφορα μαζί μου. Βίωναν την πραγματικότητα της αλήθειας —δεν ήταν αυταρχικοί ή αλαζονικοί. Μα εγώ το ερμήνευα σαν να ήμουν καλύτερη από αυτούς κι ήθελα πάντα να ’μαι απαξιωτική και να δείχνω πόσο καλύτερη ήμουν. Όλο αυτό ήταν πολύ γελοίο. Ένιωθα σαν τον αυτοκράτορα στο «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα», χωρίς καμία αυτεπίγνωση. Δεν ήξερα πόσο επονείδιστα φερόμουν, μόνο έκανα επίδειξη σε κάθε ευκαιρία. Σκεπτόμενη τη συμπεριφορά μου, ένιωθα τρόμο και ντροπή. Νόμιζα πως ήμουν υπέροχη επειδή ποτέ δεν γνώριζα πραγματικά τον εαυτό μου. Ένιωθα φόβο όταν σκεπτόμουν τον δρόμο που ακολουθούσα, ειδικά μόλις διάβασα στον λόγο του Θεού πως όταν ανακαλύπτουμε άτομα με λανθασμένα κίνητρα, τα οποία θέλουν να επιδεικνύονται, θα πρέπει να «Εάν, παρά τις επαναλαμβανόμενες νουθεσίες, δεν αλλάξουν, τότε θα υποστούν απώλεια». και αν δεν κάνουν αυτοκριτική, αλλά βρίσκουν δικαιολογίες, «Εάν εκείνοι που εμμένουν πεισματικά στους δικούς τους τρόπους επιχειρήσουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και προσπαθήσουν να συγκαλύψουν τις αμαρτίες τους, η εκκλησία θα πρέπει να τους αποκόψει αμέσως και να μην τους αφήσει περιθώριο κινήσεων». Αυτό έδειχνε τη δικαιοσύνη και μεγαλοπρέπεια του Θεού. Έκανα επίδειξη σε κάθε ευκαιρία κι εξαπατούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου και τους έκανα να με εξιδανικεύουν ακόμη πιο πολύ. Έτσι δεν είχαν καμία θέση για τον Θεό στην καρδιά τους. Είχα μετατρέψει μυστικά τους συνεργάτες μου σε ανδρείκελα, και πλέον δεν φέρονταν υπεύθυνα. Λειτουργώντας ανεξέλεγκτα στην εκκλησία, μόνο κακό είχα προκαλέσει, χωρίς καν να το συνειδητοποιώ, ενώ παράλληλα έβλεπα τον εαυτό μου σαν ανερχόμενο αστέρι. Αν ο Θεός δεν με είχε κρίνει τόσο αυστηρά, δεν θα είχα μάθει ποτέ τίποτα για τον εαυτό μου ούτε για τον λανθασμένο δρόμο που ακολουθούσα ούτε ότι βρισκόμουν στον δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Όταν το αντιλήφθηκα, η νοοτροπία μου άρχισε να αλλάζει. Πίστευα πως αν ήμουν ένα ικανό άτομο, άξιο θαυμασμού, τότε λίγη επίδειξη δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, μάλιστα ήταν κάτι λαμπρό. Τώρα κατάλαβα πως το να κάνω επίδειξη, με τόσο ποταπό τρόπο, για να με θαυμάζει ο κόσμος ήταν ξεδιάντροπο. Ένιωσα πόσο αναξιοπρεπές ήταν να μην κατανοώ τον εαυτό μου, να μην αναζητώ την αλλαγή της διάθεσης, να ακολουθώ την αλαζονική μου διάθεση και να επιδεικνύομαι σε κάθε ευκαιρία. Αυτοί που έχουν ανθρώπινη φύση μπορούν να αποβάλλουν την αλαζονεία τους, να σέβονται τον Θεό, να συμπεριφέρονται σωστά, να κάνουν πρακτικά το καθήκον τους και να δίνουν μαρτυρία στον Θεό με λόγια και με πράξεις. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν με σύνεση κι αξιοπρέπεια.

Μετά από αυτό, ένιωθα αηδία κι αποστροφή όποτε έκανα επίδειξη άθελά μου. Τότε, υπενθύμιζα στον εαυτό μου πως έπρεπε να είμαι αληθινή και να μην καυχιέμαι, με όποιον κι αν ήμουν. Έπρεπε να είμαι πιο πρακτική στις συναναστροφές μου και να μην κάνω επίδειξη. Πριν από μια συναναστροφή πάνω στις εμπειρίες μου, προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό, ζητώντας Του να προσέχει την καρδιά μου, και διόρθωνα τα κίνητρά μου, ώστε να δίνω μαρτυρία σε Εκείνον. Μετά τη συναναστροφή, αναρωτιόμουν αν με κάποιον τρόπο είχα κάνει επίδειξη μέσα από αυτά που είχα πει. Ενίοτε, ανακάλυπτα πως είχα κάνει λίγη επίδειξη μέσα από όσα είχα πει, οπότε την επόμενη φορά που συναντιόμουν με την ίδια ομάδα, απογυμνωνόμουν κι ανέλυα την προηγούμενη συμπεριφορά μου, ώστε να κάνουν τη διάκριση μεταξύ των λόγων μου και να μη με εξιδανικεύουν στα τυφλά. Μετά από τέτοιες συναναστροφές, οι αδελφοί κι οι αδελφές μπορούσαν να δουν το αληθινό μου ανάστημα και να μη με θαυμάζουν πια.

Σκεπτόμενη όλα αυτά που είχαν συμβεί, ο Θεός μού έδωσε μια ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου, μα ήμουν στον δρόμο του αντίχριστου κι έκανα τα δικά μου κι έγινα εχθρός Του. Χρωστάω τόσα πολλά στον Θεό. Αν δεν με είχε πειθαρχήσει με την ασθένεια, χωρίς την κρίση του λόγου Του, θα εξακολουθούσα να μη γνωρίζω καθόλου τον εαυτό μου. Πάντα έψελνα τον ύμνο «Να ξέρεις ότι η τιμωρία και η κρίση του Θεού είναι αγάπη» μα ποτέ δεν τον βίωνα αληθινά ούτε τον κατανοούσα. Τώρα, πραγματικά ένιωθα πως η κρίση, η παίδευση κι η πειθαρχεία του Θεού είναι η μεγαλύτερη αγάπη και σωτηρία Του! Συγκινούμουν πολύ όσο συλλογιζόμουν την αγάπη του Θεού και μετάνιωνα που δεν είχα κυνηγήσει την αλήθεια. Έλεγα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να γίνω ειλικρινές άτομο. Στις συναθροίσεις, εστίαζα στο πώς να συναναστρέφομαι πάνω στα λόγια του Θεού έτσι ώστε να δίνω μαρτυρία σε Εκείνον. Όταν ήμουν με τους συνεργάτες μου, προσπαθούσα να σέβομαι και να στηρίζω τις απόψεις τους που συμφωνούσαν με την αλήθεια, και δεν τους φίμωνα ούτε έκανα επίδειξη όπως πριν. Οι συνεργάτες μου κι εγώ ήμασταν ισότιμοι, κανείς δεν είχε πλέον το πάνω χέρι. Όταν προέκυπταν θέματα, όλοι αναζητούσαν τις αρχές και τις έκαναν πράξη. Ήμουν τόσο ευγνώμων για την κρίση και την παίδευση του Θεού, που με βοήθησαν να κατανοήσω τη δίκαιη διάθεσή Του και να αρχίσω να Τον σέβομαι. Θέλησα να πάρω τη θέση μου ως δημιουργημένο ον ενώ Τον υπηρετούσα και να κάνω καλά το καθήκον μου. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Θεό που με έσωσε.