Σχετικά λόγια του Θεού:

Καταρχάς, πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι από πού προέρχεται ο πόνος της γέννησης, του γήρατος, της ασθένειας και του θανάτου σε όλη τους τη ζωή και γιατί ο άνθρωπος υποφέρει αυτά τα πράγματα. Υπήρχαν όταν πρωτοδημιουργήθηκε ο άνθρωπος; Από πού προήλθαν αυτοί οι πόνοι; Προέκυψαν μετά τον πειρασμό του ανθρώπου από τον Σατανά και την πτώση του μετά τη διαφθορά του Σατανά. Ο πόνος της ανθρώπινης σάρκας, τα προβλήματα και το κενό, αλλά και όλα τα άθλια πράγματα στον κόσμο των ανθρώπων —όλα εμφανίστηκαν αφού ο Σατανάς διέφθειρε τον άνθρωπο. Αφού ο άνθρωπος διεφθάρη από τον Σατανά, ο Σατανάς άρχισε να βασανίζει τον άνθρωπο, και έτσι ο άνθρωπος έπεφτε όλο και περισσότερο, η ασθένειά του γινόταν όλο και πιο βαθιά, ο πόνος του όλο και μεγαλύτερος και είχε όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι άδειος και μίζερος, ότι είναι αδύνατο να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο, ότι η ζωή σε αυτόν τον κόσμο είναι ολοένα και πιο απελπιστική. Έτσι, όλος αυτός ο πόνος επιβλήθηκε στον άνθρωπο από τον Σατανά και την πτώση που προέκυψε από τη διαφθορά του ανθρώπου από τον Σατανά.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σημασία του ότι ο Θεός γεύτηκε τα εγκόσμια δεινά

Από την επινόηση των κοινωνικών επιστημών από τον άνθρωπο, ο νους του έχει καταληφθεί από την επιστήμη και τη γνώση. Η επιστήμη και η γνώση έχουν γίνει, έπειτα, εργαλεία για την διακυβέρνηση της ανθρωπότητας, και δεν υπάρχει πλέον επαρκής χώρος στον άνθρωπο να λατρέψει τον Θεό, αλλά ούτε κι ευνοϊκές συνθήκες για την λατρεία του Θεού. Η θέση του Θεού έχει βυθιστεί ακόμα πιο κάτω στην καρδιά του ανθρώπου. Χωρίς τον Θεό στην καρδιά του, ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου είναι σκοτεινός, χωρίς ελπίδα και κενός. Επακολούθως, έχουν έρθει στο προσκήνιο τόσοι κοινωνικοί επιστήμονες, ιστορικοί και πολιτικοί που εκφράζουν θεωρίες κοινωνικής επιστήμης, την θεωρία της ανθρώπινης εξέλιξης, κι άλλες θεωρίες που έρχονται σε αντίφαση με την αλήθεια ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, για να γεμίζουν την καρδιά και τον νου της ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο, αυτοί που πιστεύουν ότι όλα τα δημιούργησε ο Θεός όλο και λιγοστεύουν, κι αυτοί που πιστεύουν στην θεωρία της εξέλιξης, όλο και αυξάνονται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις καταγραφές του έργου του Θεού και των λόγων Του κατά την διάρκεια της εποχής της Παλαιάς Διαθήκης ως μύθους και θρύλους. Στην καρδιά τους, οι άνθρωποι γίνονται αδιάφοροι ως προς την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο του Θεού, στην αρχή ότι ο Θεός υπάρχει και κυριαρχεί έναντι όλων. Η επιβίωση της ανθρωπότητας κι η μοίρα των χωρών και των εθνών δεν είναι πια σημαντική γι’ αυτούς και ο άνθρωπος ζει σε έναν κενό κόσμο, στον οποίο απασχολείται μόνο με το φαγητό, το ποτό και το κυνήγι της ευχαρίστησης… Λίγοι άνθρωποι αναλαμβάνουν να αναζητήσουν πού κάνει ο Θεός το έργο Του σήμερα, ή να αναζητήσουν το πώς προΐσταται και διευθετεί τον προορισμό του ανθρώπου. Και με αυτόν τον τρόπο, εν αγνοία του ανθρώπου, ο ανθρώπινος πολιτισμός γίνεται όλο και λιγότερο ικανός να ακολουθήσει τις επιθυμίες του ανθρώπου, και υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, ζώντας σ’ ένα τέτοιο κόσμο, νιώθουν λιγότερο χαρούμενοι από εκείνους που έχουν ήδη αποβιώσει. Ακόμη και άτομα σε χώρες που κάποτε ήταν πολύ πολιτισμένες, εκφράζουν τέτοιου είδους παράπονα. Διότι χωρίς την καθοδήγηση του Θεού, ανεξάρτητα από το πόσο οι κυβερνώντες και οι κοινωνιολόγοι στύβουν το μυαλό τους για να διατηρήσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, δεν έχει κανένα νόημα. Κανένας δεν μπορεί να γεμίσει το κενό στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι η ζωή του ανθρώπου, και καμία κοινωνική θεωρία δεν μπορεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο από το κενό από το οποίο πλήττεται. Η επιστήμη, η γνώση, η ελευθερία, η δημοκρατία, η διασκέδαση, η άνεση: αυτά φέρνουν στον άνθρωπο μόνο προσωρινή παρηγοριά. Ακόμη και με αυτά τα πράγματα, ο άνθρωπος αναπόφευκτα αμαρτάνει και παραπονιέται για τις αδικίες της κοινωνίας. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να περιορίσουν την πείνα και την επιθυμία του ανθρώπου για εξερεύνηση. Αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος φτιάχτηκε από τον Θεό, και οι ανούσιες θυσίες και εξερευνήσεις του ανθρώπου δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη δυστυχία και δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν τον άνθρωπο στο να ζει σε μια συνεχή κατάσταση φόβου, να μην ξέρει πώς να αντιμετωπίζει το μέλλον της ανθρωπότητας ή πώς να αντιμετωπίζει το μονοπάτι μπροστά του. Ο άνθρωπος καταλήγει ακόμα να φοβάται την επιστήμη και τη γνώση, και να φοβάται ακόμη περισσότερο το αίσθημα κενού. Σε αυτόν τον κόσμο, ανεξάρτητα από το αν ζεις σε μια ελεύθερη χώρα ή σε μία χώρα χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, είσαι εντελώς ανίκανος να ξεφύγεις από την μοίρα της ανθρωπότητας. Είτε είσαι ο κυβερνών ή ο κυβερνώμενος, είσαι απολύτως ανίκανος να ξεφύγεις από την επιθυμία να εξερευνήσεις την μοίρα, τα μυστήρια, και τον προορισμό της ανθρωπότητας, πόσο μάλλον είσαι ικανός να ξεφύγεις από την χαοτική αίσθηση του κενού. Τέτοιου είδους φαινόμενα, που είναι κοινά σε όλη την ανθρωπότητα, ονομάζονται κοινωνικά φαινόμενα από τους κοινωνιολόγους, αλλά ακόμη δεν εμφανίστηκε κανένας σπουδαίος άνθρωπος να λύσει τέτοιου είδους προβλήματα. Ο άνθρωπος, εξάλλου, δεν είναι παρά άνθρωπος, και η θέση και η ζωή του Θεού δεν μπορούν να αντικατασταθούν από οποιονδήποτε άνθρωπο. Η ανθρωπότητα δεν απαιτεί απλώς μια δίκαιη κοινωνία στην οποία όλοι είναι καλοταϊσμένοι, ίσοι και ελεύθεροι· αυτό που χρειάζεται η ανθρωπότητα είναι η σωτηρία του Θεού και η δική Του παροχή ζωής σε αυτούς. Μόνο όταν ο άνθρωπος λάβει την παροχή ζωής του Θεού και τη σωτηρία Του μπορούν οι ανάγκες, ο πόθος για εξερεύνηση και το πνευματικό κενό του ανθρώπου να επιλυθούν. Αν ο λαός μιας χώρας ή ενός έθνους είναι ανίκανος να λάβει τη σωτηρία και την φροντίδα του Θεού, τότε μια χώρα ή ένα έθνος τέτοιου είδους θα περπατάει στον δρόμο της παρακμής, προς το σκότος και θα εξολοθρευτεί από τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας

Μερικοί άνθρωποι έχουν βαθιά, ειλικρινή κατανόηση της φράσης «είναι μοιραίο», όμως δεν πιστεύουν στο ελάχιστο στην κυριαρχία του Θεού· δεν πιστεύουν πως η ανθρώπινη μοίρα είναι διευθετημένη και ενορχηστρωμένη από τον Θεό και είναι απρόθυμοι να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν έρμαια του ωκεανού, κλυδωνίζονται στα κύματα, παρασύρονται από το ρεύμα και δεν έχουν καμία επιλογή παρά να περιμένουν παθητικά και να αποδεχθούν τη μοίρα τους. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζουν πως η ανθρώπινη μοίρα υπόκειται στην κυριαρχία του Θεού· δεν μπορούν να γνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού εξ ιδίας πρωτοβουλίας και, έτσι, να αποκτήσουν γνώση της εξουσίας του Θεού, να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, να σταματήσουν να αντιστέκονται στη μοίρα και να ζήσουν υπό τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού. Με άλλα λόγια, το να αποδέχεσαι τη μοίρα δεν είναι το ίδιο με το να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα δεν σημαίνει πως κάποιος δέχεται, αναγνωρίζει και γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού· η πίστη στη μοίρα είναι απλώς η αναγνώριση της αλήθειας της και των επιφανειακών εκδηλώσεών της. Διαφέρει από το να γνωρίζεις πώς κυβερνά ο Δημιουργός τη μοίρα της ανθρωπότητας, από το να αναγνωρίζεις πως ο Δημιουργός είναι η πηγή του κράτους πάνω στη μοίρα των πάντων και απέχει παρασάγγας από το να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού για τη μοίρα της ανθρωπότητας. Αν ένας άνθρωπος πιστεύει μόνο στη μοίρα —ακόμα κι αν έχει έντονα συναισθήματα γι’ αυτήν— αλλά δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να γνωρίσει και να αναγνωρίσει την κυριαρχία του Δημιουργού πάνω στη μοίρα της ανθρωπότητας, να υποταχθεί σ’ αυτήν και να την αποδεχτεί, τότε η ζωή του θα είναι, μια τραγωδία, μια ζωή μάταιη και ένα κενό· θα εξακολουθεί να αδυνατεί να έλθει υπό το κράτος του Δημιουργού, να γίνει ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον με την πιο αληθινή σημασία του όρου και να απολαύσει την έγκριση του Δημιουργού. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει και δοκιμάζει πραγματικά την κυριαρχία του Δημιουργού, πρέπει να βρίσκεται σε ενεργή κατάσταση, όχι σε κατάσταση που να είναι παθητική ή σε κατάσταση απόγνωσης. Ενώ ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν θα αποδεχόταν πως τα πάντα είναι προδικασμένα, πρέπει να κατέχει ακριβή ορισμό της ζωής και της μοίρας: Κάθε ζωή υπόκειται στην κυριαρχία του Δημιουργού. Όταν κάποιος αναπολεί τον δρόμο που διένυσε, όταν ανακαλεί κάθε φάση του ταξιδιού του, βλέπει πως σε κάθε βήμα, είτε το ταξίδι ήταν δύσκολο είτε ομαλό ο Θεός κατηύθυνε και σχεδίαζε το μονοπάτι του. Ήταν οι σχολαστικές διευθετήσεις του Θεού, ο προσεκτικός Του σχεδιασμός, που τον έφεραν, εν αγνοία του, στο σήμερα. Το να είσαι ικανός να αποδέχεσαι την κυριαρχία του Δημιουργού και να δέχεσαι τη σωτηρία Του —πόσο μεγάλη τύχη είναι αυτή! Αν ένας άνθρωπος διατηρεί αρνητική στάση προς τη μοίρα, αυτό αποδεικνύει πως αντιστέκεται σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός γι’ αυτόν και πως δεν έχει υποτακτική στάση. Αν έχει κανείς θετική στάση προς την κυριαρχία του Θεού επί της ανθρώπινης μοίρας, τότε, όταν αναπολήσει το ταξίδι του, όταν κατανοήσει πραγματικά την κυριαρχία του Θεού, θα επιθυμεί πιο ένθερμα να υποταχθεί σε όλα όσα έχει διευθετήσει ο Θεός, θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα και πίστη να αφήσει τον Θεό να ενορχηστρώσει τη μοίρα του, δεν θα επαναστατεί πια απέναντι στον Θεό. Γιατί βλέπει πως όταν δεν κατανοεί τη μοίρα, όταν δεν καταλαβαίνει την κυριαρχία του Θεού, όταν εκουσίως ψάχνει στα τυφλά τον δρόμο για να προχωρήσει, παραπατώντας και τρεκλίζοντας μέσα από την ομίχλη, το ταξίδι είναι υπερβολικά δύσκολο, υπερβολικά θλιβερό. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, οι έξυπνοι επιλέγουν να τη γνωρίσουν και να τη δεχθούν, να αποχαιρετήσουν τις επώδυνες ημέρες που προσπαθούσαν να χτίσουν μια καλή ζωή με τα δυο τους χέρια, και να σταματήσουν να αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα και να επιδιώκουν τους υποτιθέμενους «στόχους της ζωής» τους με τον δικό τους τρόπο. Όταν κάποιος δεν έχει Θεό, όταν δεν μπορεί να Τον δει, όταν δεν μπορεί να αναγνωρίσει ξεκάθαρα την κυριαρχία του Θεού, τότε κάθε μέρα είναι ανούσια, άνευ αξίας και θλιβερή. Όπου κι αν βρίσκεται κάποιος και όποια κι αν είναι η δουλειά του, τα μέσα διαβίωσής του και η επιδίωξη των στόχων του δεν του φέρνουν τίποτε άλλο παρά ατέρμονη συντριπτική θλίψη και μαρτύριο χωρίς ανακούφιση, σε βαθμό που δεν αντέχει να κοιτάξει πίσω στο παρελθόν του. Μόνο όταν κάποιος αποδεχθεί την κυριαρχία του Δημιουργού, υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του, και αναζητήσει την πραγματική ανθρώπινη ζωή, θα ξεκινήσει να απελευθερώνεται σταδιακά, από όλη τη συντριπτική θλίψη και το μαρτύριο, και να απαλλάσσεται από όλη την κενότητα της ζωής.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄

Επειδή οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Θεού, πάντα αντιμετωπίζουν τη μοίρα με απείθεια και με επαναστατική στάση, και πάντα θέλουν να απαλλαγούν από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού και από τα όσα τους επιφυλάσσει η μοίρα, ελπίζοντας, μάταια, πως θα αλλάξουν τις παρούσες τους συνθήκες, αλλά και τη μοίρα τους. Ωστόσο, ποτέ δεν μπορούν να επιτύχουν και ανατρέπονται σε κάθε στροφή. Ο αγώνας αυτός, ο οποίος λαμβάνει χώρα βαθιά μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου φέρνει βαθύ πόνο, τέτοιου είδους που χαράσσεται στα κόκαλα καθώς, στο μεταξύ, ο άνθρωπος χαραμίζει τη ζωή του. Ποια είναι η αιτία του πόνου αυτού; Οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού ή στο ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε άτυχος; Προφανώς, κανένα δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, προκαλείται από τα μονοπάτια που παίρνουν οι άνθρωποι· στους τρόπους με τους οποίους επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, όταν γνωρίζεις πραγματικά, όταν αναγνωρίζεις πραγματικά πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, όταν κατανοείς πραγματικά πως όλα όσα ο Θεός έχει σχεδιάσει και αποφασίσει για σένα είναι μεγάλο όφελος και προστασία, τότε ξεκινά να απαλύνεται σταδιακά ο πόνος σου και όλο σου το είναι χαλαρώνει, ελευθερώνεται και απελευθερώνεται. Κρίνοντας από την κατάσταση της πλειονότητας των ανθρώπων, αντικειμενικά, δεν μπορούν να αποδεχτούν πραγματικά την πρακτική αξία και το νόημα της κυριαρχίας του Δημιουργού πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, παρόλο που σε υποκειμενικό επίπεδο δεν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν πριν και θέλουν ανακούφιση από τον πόνο τους· αντικειμενικά, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να υποταχθούν πραγματικά στην κυριαρχία του Δημιουργού, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζουν πώς να αναζητήσουν και να δεχθούν τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Έτσι, αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν πραγματικά το γεγονός πως ο Δημιουργός κυριαρχεί επί της ανθρώπινης μοίρας και κάθε ανθρώπινου ζητήματος, αν δεν μπορούν να υποταχθούν πραγματικά στο κράτος του Δημιουργού, τότε θα τους είναι δύσκολο να μην υποκινούνται και να μην περιορίζονται από την ιδέα πως «η μοίρα κάποιου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια». Θα τους είναι δύσκολο να απαλλαγούν από τον πόνο του έντονου αγώνα τους ενάντια στη μοίρα και την εξουσία του Δημιουργού και, φυσικά, θα τους είναι επίσης δύσκολο να γίνουν πραγματικά απελευθερωμένοι και ελεύθεροι, να γίνουν άνθρωποι που λατρεύουν τον Θεό. Υπάρχει ολοένα και πιο απλός τρόπος για να ελευθερωθεί κανείς από την κατάσταση αυτή, που είναι το να αποχαιρετήσει τον πρότερο τρόπο ζωής του· να πει αντίο στους προηγούμενους στόχους του στη ζωή· να συνοψίσει και να αναλύσει τον προηγούμενο τρόπο ζωής, την άποψη για τη ζωή, τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες και τα ιδανικά του, και έπειτα να τα συγκρίνει με το θέλημα του Θεού και τις απαιτήσεις Του από τον άνθρωπο, και να δει αν κάποιο από αυτά βρίσκεται σε συμφωνία με το θέλημα και τις απαιτήσεις του Θεού, αν κάποιο από αυτά προσφέρει τις σωστές αξίες της ζωής, αν τον οδηγεί σε καλύτερη κατανόηση της αλήθειας και αν του επιτρέπει να ζει με την ανθρώπινη φύση και την ομοιότητα του ανθρώπου. Όταν ερευνάς επανειλημμένα και αναλύεις προσεκτικά τους διάφορους στόχους που επιδιώκουν οι άνθρωποι στη ζωή και τους αναρίθμητους τρόπους ζωής τους, θα βρεις πως ούτε ένας δεν ακολουθεί την αρχική πρόθεση που είχε ο Δημιουργός όταν δημιούργησε την ανθρωπότητα. Όλοι τους απομακρύνουν τους ανθρώπους από την κυριαρχία και τη φροντίδα του Δημιουργού· είναι όλοι τους παγίδες που κάνουν τους ανθρώπους να εξαχρειώνονται και τους οδηγούν στην κόλαση. Αφού το αναγνωρίσεις αυτό, η αποστολή σου είναι να αφήσεις στην άκρη την παλιά σου άποψη για τη ζωή, να μείνεις μακριά από τις διάφορες παγίδες, να αφήσεις τον Θεό να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου και να κάνει διευθετήσεις για εσένα· είναι να προσπαθήσεις απλώς να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και την καθοδήγηση του Θεού, να ζήσεις χωρίς ατομική επιλογή και να γίνεις ένας άνθρωπος που λατρεύει τον Θεό. Ενώ ακούγεται εύκολο, είναι δύσκολο να το κάνεις. Μερικοί άνθρωποι αντέχουν τον πόνο του, άλλοι όχι. Μερικοί είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν, άλλοι είναι απρόθυμοι. Εκείνοι που είναι απρόθυμοι, στερούνται της επιθυμίας και της αποφασιστικότητας να το κάνουν· έχουν σαφή επίγνωση της κυριαρχίας του Θεού, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Θεός είναι Αυτός που σχεδιάζει και διευθετεί την ανθρώπινη μοίρα, ωστόσο, εξακολουθούν να κλοτσούν και να παλεύουν, παραμένουν ασυμφιλίωτοι με το να αφήσουν τη μοίρα τους στην παλάμη του Θεού και να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού· επιπλέον, αισθάνονται δυσαρέσκεια για τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού. Επομένως, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουν μόνοι τους για τι είναι ικανοί· θέλουν να αλλάξουν τη μοίρα τους με τα δυο τους χέρια ή να βρουν την ευτυχία με τις δικές τους δυνάμεις, να δουν αν μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια της εξουσίας του Θεού και να υπερβούν την κυριαρχία του Θεού. Η τραγωδία του ανθρώπου δεν είναι πως αναζητά μια ευτυχισμένη ζωή, πως επιδιώκει δόξα και πλούτη ή πως αγωνίζεται ενάντια στην ίδια του τη μοίρα μέσα από την ομίχλη, αλλά πως, αφού έχει δει την ύπαρξη του Δημιουργού, αφού έχει μάθει το γεγονός πως ο Δημιουργός έχει κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα, εξακολουθεί να μην μπορεί να διορθώσει τους τρόπους του, δεν μπορεί να βγάλει τα πόδια του από τη λάσπη, και απλώς σκληραίνει την καρδιά του και επιμένει στα ίδια λάθη. Θα προτιμούσε να συνεχίσει να χτυπιέται στη λάσπη, να ανταγωνίζεται πεισματικά την κυριαρχία του Θεού, να αντιστέκεται σε αυτήν μέχρι τέλους, όλα αυτά δίχως το παραμικρό ίχνος μετάνοιας. Μόνο όταν κείτεται τσακισμένος και ματωμένος παίρνει, επιτέλους, την απόφαση να τα παρατήσει και να γυρίσει πίσω. Αυτή είναι η πραγματική ανθρώπινη θλίψη. Λέω, επομένως, πως εκείνοι που επιλέγουν να υποταχθούν είναι σοφοί, ενώ εκείνοι που επιλέγουν να πασχίσουν και να διαφύγουν είναι πράγματι ανόητοι.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄