Στίχοι της Βίβλου για παραπομπή:

«Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γένεσις 1:1).

«Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φώς· και έγεινε φώς· και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν· και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους· και εκάλεσεν ο Θεός το φως, Ημέραν· το δε σκότος εκάλεσε, Νύκτα. Και έγεινεν εσπέρα και έγεινε πρωΐ, ημέρα πρώτη» (Γένεσις 1:3-5).

«Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων, και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα, και διεχώρισε τα ύδατα τα υποκάτωθεν του στερεώματος από των υδάτων των επάνωθεν του στερεώματος. Και έγεινεν ούτω» (Γένεσις 1:6-7).

«Και είπεν ο Θεός, Ας συναχθώσι τα ύδατα τα υποκάτω του ουρανού εις τόπον ένα, και ας φανή η ξηρά. Και έγεινεν ούτω. Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν, γήν· και το σύναγμα των υδάτων εκάλεσε, Θαλάσσας· και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν. Και είπεν ο Θεός, Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, χόρτον κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού, του οποίου το σπέρμα να ήναι εν αυτώ επί της γης. Και έγεινεν ούτω» (Γένεσις 1:9-11).

«Και είπεν ο Θεός, Ας γείνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός· και ας ήναι διά σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς· και ας ήναι διά φωστήρας εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να φέγγωσιν επί της γης. Και έγεινεν ούτω» (Γένεσις 1:14-15).

«Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα και πετεινά ας πέτωνται επάνωθεν της γης κατά το στερέωμα του ουρανού. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα και παν έμψυχον κινούμενον, τα οποία εγέννησαν εν αφθονία τα ύδατα κατά το είδος αυτών, και παν πετεινόν πτερωτόν κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν» (Γένεσις 1:20-21).

«Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα κατά το είδος αυτών, κτήνη και ερπετά και ζώα της γης κατά το είδος αυτών· και έγεινεν ούτω. Και έκαμεν ο Θεός τα ζώα της γης κατά το είδος αυτών, και τα κτήνη κατά το είδος αυτών, και παν ερπετόν της γης κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν» (Γένεσις 1:24-25).

«Και είπεν ο θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης. Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεσις 1:26-27).

Σχετικά λόγια του Θεού:

Ο Θεός είναι Αυτός που κυβερνάει επί των πάντων και που διοικεί τα πάντα. Αυτός δημιούργησε όλα όσα υπάρχουν, διοικεί όλα όσα υπάρχουν, κυβερνά όλα όσα υπάρχουν, και φροντίζει όλα όσα υπάρχουν. Αυτή είναι η θέση του Θεού και αυτή είναι η ταυτότητά Του. Για τα πάντα και για όλα όσα υπάρχουν, η αληθινή ταυτότητα του Θεού είναι ο Δημιουργός και ο Κυβερνήτης όλης της δημιουργίας. Αυτή είναι η ταυτότητα που κατέχει ο Θεός, και είναι μοναδικός μεταξύ των πάντων. Κανένα από τα πλάσματα του Θεού —είτε βρίσκονται μεταξύ των ανθρώπων είτε στον πνευματικό κόσμο— δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο ή δικαιολογία για να μιμηθεί ή να αντικαταστήσει την ταυτότητα και τη θέση του Θεού, διότι υπάρχει μόνο Ένας, μεταξύ των πάντων, ο οποίος κατέχει αυτή την ταυτότητα, τη δύναμη, την εξουσία, και την ικανότητα να κυριαρχεί επί της δημιουργίας: ο μοναδικός μας ο Θεός ο ίδιος. Ζει και κινείται μεταξύ των πάντων. Μπορεί να φτάσει στο ψηλότερο μέρος, πάνω από τα πάντα. Μπορεί να ταπεινωθεί μέσω της ενανθρώπισής Του, να γίνει ένας μεταξύ εκείνων με σάρκα και αίμα, να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τους ανθρώπους και να μοιραστεί τα καλά και τα άσχημα μαζί τους, ενώ ταυτόχρονα, ορίζει όλα όσα υπάρχουν, αποφασίζοντας τη μοίρα όλων όσων υπάρχουν και προς ποια κατεύθυνση κινούνται όλα. Επιπλέον, καθοδηγεί τη μοίρα ολόκληρης της ανθρωπότητας και ορίζει την κατεύθυνση της ανθρωπότητας. Ένας τέτοιος Θεός θα πρέπει να τυγχάνει λατρείας, υπακοής και αναγνώρισης από όλα τα έμβια όντα. Συνεπώς, ανεξαρτήτως σε ποια ομάδα ή τύπο μεταξύ των ανθρώπων ανήκεις, το να πιστεύεις στον Θεό, να ακολουθείς τον Θεό, να σέβεσαι τον Θεό, να αποδέχεσαι την κυριαρχία Του και να αποδέχεσαι τις ρυθμίσεις Του για τη μοίρα σου είναι η μόνη επιλογή —η απαραίτητη επιλογή— για οποιοδήποτε άτομο και για οποιοδήποτε έμβιο ον.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ι΄

Μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου και του στερεώματος, αμέτρητα πλάσματα ζουν και αναπαράγονται, ακολουθούν τον κυκλικό νόμο της ζωής και συμμορφώνονται με έναν σταθερό κανόνα. Όσοι πεθαίνουν παίρνουν μαζί τους τις ιστορίες των ζωντανών, ενώ όσοι ζουν επαναλαμβάνουν την ίδια τραγική ιστορία εκείνων που χάθηκαν. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος άθελά του αναρωτιέται: Γιατί ζούμε; Και γιατί πρέπει να πεθάνουμε; Ποιος διοικεί αυτόν τον κόσμο; Και ποιος δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα; Δημιουργήθηκε πραγματικά από τη Μητέρα Φύση; Ελέγχει πραγματικά η ανθρωπότητα τη μοίρα της;… Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει αδιάκοπα η ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δυστυχώς, όσο μεγαλύτερη είναι η εμμονή του ανθρώπου με αυτά τα ερωτήματα, τόσο μεγαλύτερη η δίψα που αναπτύσσει για την επιστήμη. Η επιστήμη προσφέρει σύντομη ικανοποίηση και προσωρινή απόλαυση της σάρκας, επ’ ουδενί, όμως, δεν επαρκεί για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη μοναχικότητα, τη μοναξιά, και τον τρόμο και την αδυναμία που με δυσκολία κρύβει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί απλώς την επιστημονική γνώση που μπορεί να δει με γυμνό μάτι και να κατανοήσει με τον εγκέφαλό του προκειμένου να αναισθητοποιήσει την καρδιά του. Ωστόσο, οι επιστημονικές αυτές γνώσεις δεν επαρκούν για να εμποδίσουν τον άνθρωπο από το να εξερευνά μυστήρια. Ο άνθρωπος, πολύ απλά, δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κυρίαρχος του σύμπαντος και των πάντων, πόσω μάλλον την απαρχή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος απλώς ζει, αναγκαστικά, εν μέσω αυτού του νόμου. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει, γιατί ανάμεσα σε όλα τα πράγματα και στους ουρανούς υπάρχει μόνο Ένας εις τους αιώνας των αιώνων και κυρίαρχος επί των πάντων. Είναι Εκείνος που δεν έχει αντικρίσει ποτέ ο άνθρωπος, Εκείνος που δεν γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, στην ύπαρξη του οποίου δεν πίστεψε ποτέ η ανθρωπότητα —και όμως είναι Εκείνος που εμφύσησε την ανάσα στους προγόνους του ανθρώπου και έδωσε ζωή στην ανθρωπότητα. Είναι Εκείνος που παρέχει και τρέφει τον άνθρωπο, επιτρέποντάς του να υπάρχει· και είναι Εκείνος που καθοδηγεί την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, από Αυτόν και μόνο από Αυτόν εξαρτάται η ανθρωπότητα για την επιβίωση. Κυριαρχεί επί των πάντων και κυβερνά όλα τα έμβια όντα στο σύμπαν. Ορίζει τις τέσσερις εποχές, και είναι Αυτός που στέλνει τον άνεμο, τον παγετό, το χιόνι και τη βροχή. Φέρνει στους ανθρώπους τη λιακάδα και φέρνει τη νύχτα. Αυτός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη, παρέχοντας στον άνθρωπο τα βουνά, τις λίμνες και τα ποτάμια και όλα τα ζωντανά μέσα τους. Τα έργα Του είναι πανταχού παρόντα, η δύναμή Του είναι πανταχού παρούσα, η σοφία Του είναι πανταχού παρούσα, το ίδιο και η εξουσία Του. Καθένας από αυτούς τους νόμους και κανόνες είναι η ενσάρκωση των πράξεών Του, και αποκαλύπτει τη σοφία και την εξουσία Του. Ποιος μπορεί να εξαιρεθεί από την κυριαρχία Του; Και ποιος μπορεί να ξεφύγει από τα σχέδιά Του; Τα πάντα υπάρχουν υπό το βλέμμα Του και, επιπλέον, τα πάντα ζουν υπό την κυριαρχία Του. Οι πράξεις και η δύναμή Του δεν αφήνουν στην ανθρωπότητα άλλη επιλογή από το να αναγνωρίσει το γεγονός ότι όντως υπάρχει και κυριαρχεί επί των πάντων. Τίποτα εκτός από Αυτόν δεν μπορεί να ορίζει το σύμπαν, πόσω μάλλον να παρέχει αδιάλειπτα σε αυτήν την ανθρωπότητα. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τις πράξεις του Θεού, και από το κατά πόσο πιστεύεις στην ύπαρξή Του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μοίρα σου καθορίζεται από Αυτόν, ούτε και υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός θα κυριαρχεί για πάντα επί των πάντων. Η ύπαρξη και η εξουσία Του δεν βασίζονται στο κατά πόσο τις αναγνωρίζει και τις κατανοεί ή όχι ο άνθρωπος. Μόνο Αυτός γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου, και μόνο Αυτός μπορεί να καθορίσει τη μοίρα της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αποδεχτείς αυτό το γεγονός, δεν θα περάσει πολύς καιρός έως ότου ο άνθρωπος γίνει αυτόπτης μάρτυρας όλων ετούτων, και αυτό θα κάνει σύντομα να συμβεί ο Θεός. Η ανθρωπότητα ζει και πεθαίνει υπό το βλέμμα του Θεού. Ο άνθρωπος ζει για τη διαχείρισή Του και, όταν τα μάτια του κλείσουν για τελευταία φορά, κλείνουν και για αυτήν τη διαχείριση. Ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει ξανά και ξανά, εμπρός-πίσω. Όλα ανεξαιρέτως είναι μέρος της κυριαρχίας του Θεού και του σχεδιασμού Του. Η διαχείριση του Θεού δεν έπαψε ποτέ· προχωρά αιωνίως. Θα κάνει την ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει την ύπαρξή Του, να εμπιστευτεί την κυριαρχία Του, να δει τις πράξεις Του και να επιστρέψει στη βασιλεία Του. Αυτό είναι το σχέδιό Του και το έργο που διαχειρίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού

Ο Θεός δημιούργησε αυτόν τον κόσμο, δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα, και επιπροσθέτως ήταν ο αρχιτέκτονας της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Μόνο ο Θεός παρηγορεί αυτήν την ανθρωπότητα, και μόνο ο Θεός ενδιαφέρεται γι’ αυτήν την ανθρωπότητα μέρα και νύχτα. Η ανθρώπινη ανάπτυξη και πρόοδος είναι αδιαχώριστες από την κυριαρχία του Θεού, ενώ η ιστορία και το μέλλον της ανθρωπότητας είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένα με τα σχέδια του Θεού. Αν είσαι πραγματικός χριστιανός, τότε σίγουρα θα πιστεύεις ότι η άνοδος κι η πτώση οποιασδήποτε χώρας ή έθνους πραγματοποιείται σύμφωνα με τα σχέδια του Θεού. Μόνο ο Θεός ξέρει την μοίρα μίας χώρας ή έθνους, και μόνο ο Θεός ελέγχει την πορεία αυτής της ανθρωπότητας. Αν η ανθρωπότητα επιθυμεί να έχει μια καλή μοίρα, αν μια χώρα επιθυμεί να έχει μια καλή μοίρα, τότε ο άνθρωπος πρέπει να υποκλιθεί στον Θεό με λατρεία, να μετανοήσει και να εξομολογηθεί μπροστά στον Θεό, διαφορετικά η μοίρα κι ο προορισμός του ανθρώπου θα είναι μια αναπόφευκτη καταστροφή.

Ανατρέξτε στην εποχή κατά την οποία ο Νώε έφτιαξε την κιβωτό: Η ανθρωπότητα είχε διαφθαρεί βαθιά, οι άνθρωποι είχαν ξεστρατίσει από την ευλογία του Θεού, δεν αποτελούσαν πλέον αντικείμενο ενδιαφέροντος για τον Θεό, κι είχαν χάσει τις υποσχέσεις του Θεού. Ζούσαν στο σκότος, χωρίς το φως του Θεού. Τότε, έγιναν έκφυλοι από την φύση τους, εγκατέλειψαν τον εαυτό τους σε ειδεχθή ανηθικότητα. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να λάβουν την υπόσχεση του Θεού. Δεν ήταν σε κατάλληλοι για να δουν το πρόσωπο του Θεού ή να ακούσουν την φωνή του Θεού, γιατί είχαν εγκαταλείψει τον Θεό, είχαν απορρίψει όλα όσα είχε παραχωρήσει σ’ αυτούς, και είχαν ξεχάσει τις διδασκαλίες του Θεού. Η καρδιά τους ξεστράτιζε όλο και πιο μακριά από τον Θεό, και καθώς ξεστράτιζε, εξαχρειώνονταν πέρα από κάθε λογική και ανθρωπιά, γίνονταν όλο και πιο μοχθηροί. Τότε, βάδισαν πιο κοντά στον θάνατο από ποτέ, και υπέπεσαν στην οργή και στην τιμωρία του Θεού. Μόνο ο Νώε λάτρευε τον Θεό και απέφευγε το κακό, κι έτσι ήταν σε θέση ν’ ακούσει την φωνή του Θεού και ν’ ακούσει τις οδηγίες Του. Έχτισε την κιβωτό σύμφωνα με τις οδηγίες του λόγου του Θεού, και συγκεντρώθηκαν κάθε είδος ζωντανών πλασμάτων. Και με αυτόν τον τρόπο, όταν όλα είχαν προετοιμαστεί, ο Θεός εξαπέλυσε την καταστροφή Του πάνω στον κόσμο. Μόνο ο Νώε και τα υπόλοιπα επτά μέλη της οικογενείας του επέζησαν της καταστροφής, γιατί ο Νώε λάτρευε τον Ιεχωβά και απέφευγε το κακό.

Τώρα, κοίταξε την παρούσα εποχή: Τέτοιου είδους δίκαιοι άνθρωποι όπως ο Νώε, που μπορούσαν να λατρεύουν τον Θεό και να αποφεύγουν το κακό, έχουν πάψει να υπάρχουν. Κι όμως, ο Θεός εξακολουθεί να είναι ελεήμων προς αυτήν την ανθρωπότητα, και εξακολουθεί να της δίνει άφεση κατά την διάρκεια αυτής της ύστατης εποχής. Ο Θεός αναζητά εκείνους που λαχταρούν να εμφανιστεί. Αναζητά αυτούς που μπορούν ν’ ακούσουν τον λόγο Του, αυτούς που δεν έχουν λησμονήσει την αποστολή Του και προσφέρουν ως θυσία την καρδιά και το σώμα τους σε Αυτόν. Αναζητά αυτούς που είναι υπάκουοι σαν μωρά μπροστά Του, και δεν Του αντιστέκονται. Αν αφοσιώνεσαι στον Θεό ανεμπόδιστος από οποιαδήποτε τυχόν δύναμη ή εξουσία, τότε ο Θεός θα σε κοιτάξει με εύνοια και θα δώσει τις ευλογίες Του σ’ εσένα. Αν είσαι υψηλού κύρους, ευυπόληπτος, πολυμαθής, κάτοχος πληθώρας περιουσιακών στοιχείων, και υποστηρίζεσαι από πολλούς ανθρώπους, κι όμως όλα τα παραπάνω δεν σε εμποδίζουν να έρθεις μπροστά στον Θεό για να αποδεχτείς το κάλεσμά Του και την αποστολή από Αυτόν, προκειμένου να εκτελέσεις ό,τι σου ζητά, τότε όλα όσα κάνεις θα είναι ο πιο σημαντικός σκοπός στη γη και το πιο δίκαιο εγχείρημα της ανθρωπότητας. Αν απορρίπτεις το κάλεσμα του Θεού για χάρη του κύρους και για τους δικούς σου σκοπούς, τότε όλα όσα κάνεις θα είναι καταραμένα, ακόμα και απεχθή από τον Θεό. Ίσως είσαι πρόεδρος, επιστήμονας, πάστορας ή πρεσβύτερος, αλλά όσο ψηλά και αν βρίσκεται το αξίωμά σου, αν βασίζεσαι στην δική σου γνώση και ικανότητα στη σταδιοδρομία σου, πάντα θα είσαι μια αποτυχία, και πάντοτε θα στερείσαι τις ευλογίες του Θεού, γιατί ο Θεός δεν δέχεται οτιδήποτε κι αν κάνεις, δεν αναγνωρίζει ότι το εγχείρημά σου είναι δίκαιο, ή δεν αποδέχεται ότι δουλεύεις προς όφελος της ανθρωπότητας. Θα πει πως οτιδήποτε κι αν κάνεις γίνεται με σκοπό τη χρήση της γνώσης και της δύναμης της ανθρωπότητας για να ωθήσει την προστασία του Θεού μακριά από τον άνθρωπο και ότι γίνεται με σκοπό την άρνηση των ευλογιών του Θεού. Θα πει ότι οδηγείς την ανθρωπότητα προς το σκοτάδι, προς τον θάνατο και προς την έναρξη μιας ύπαρξης χωρίς όρια, στην οποία ο άνθρωπος έχει χάσει τον Θεό και την ευλογία Του.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας

Από την επινόηση των κοινωνικών επιστημών από τον άνθρωπο, ο νους του έχει καταληφθεί από την επιστήμη και τη γνώση. Η επιστήμη και η γνώση έχουν γίνει, έπειτα, εργαλεία για την διακυβέρνηση της ανθρωπότητας, και δεν υπάρχει πλέον επαρκής χώρος στον άνθρωπο να λατρέψει τον Θεό, αλλά ούτε κι ευνοϊκές συνθήκες για την λατρεία του Θεού. Η θέση του Θεού έχει βυθιστεί ακόμα πιο κάτω στην καρδιά του ανθρώπου. Χωρίς τον Θεό στην καρδιά του, ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου είναι σκοτεινός, χωρίς ελπίδα και κενός. Επακολούθως, έχουν έρθει στο προσκήνιο τόσοι κοινωνικοί επιστήμονες, ιστορικοί και πολιτικοί που εκφράζουν θεωρίες κοινωνικής επιστήμης, την θεωρία της ανθρώπινης εξέλιξης, κι άλλες θεωρίες που έρχονται σε αντίφαση με την αλήθεια ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, για να γεμίζουν την καρδιά και τον νου της ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο, αυτοί που πιστεύουν ότι όλα τα δημιούργησε ο Θεός όλο και λιγοστεύουν, κι αυτοί που πιστεύουν στην θεωρία της εξέλιξης, όλο και αυξάνονται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις καταγραφές του έργου του Θεού και των λόγων Του κατά την διάρκεια της εποχής της Παλαιάς Διαθήκης ως μύθους και θρύλους. Στην καρδιά τους, οι άνθρωποι γίνονται αδιάφοροι ως προς την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο του Θεού, στην αρχή ότι ο Θεός υπάρχει και κυριαρχεί έναντι όλων. Η επιβίωση της ανθρωπότητας κι η μοίρα των χωρών και των εθνών δεν είναι πια σημαντική γι’ αυτούς και ο άνθρωπος ζει σε έναν κενό κόσμο, στον οποίο απασχολείται μόνο με το φαγητό, το ποτό και το κυνήγι της ευχαρίστησης… Λίγοι άνθρωποι αναλαμβάνουν να αναζητήσουν πού κάνει ο Θεός το έργο Του σήμερα, ή να αναζητήσουν το πώς προΐσταται και διευθετεί τον προορισμό του ανθρώπου. Και με αυτόν τον τρόπο, εν αγνοία του ανθρώπου, ο ανθρώπινος πολιτισμός γίνεται όλο και λιγότερο ικανός να ακολουθήσει τις επιθυμίες του ανθρώπου, και υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, ζώντας σ’ ένα τέτοιο κόσμο, νιώθουν λιγότερο χαρούμενοι από εκείνους που έχουν ήδη αποβιώσει. Ακόμη και άτομα σε χώρες που κάποτε ήταν πολύ πολιτισμένες, εκφράζουν τέτοιου είδους παράπονα. Διότι χωρίς την καθοδήγηση του Θεού, ανεξάρτητα από το πόσο οι κυβερνώντες και οι κοινωνιολόγοι στύβουν το μυαλό τους για να διατηρήσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, δεν έχει κανένα νόημα. Κανένας δεν μπορεί να γεμίσει το κενό στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί κανένας δεν μπορεί να είναι η ζωή του ανθρώπου, και καμία κοινωνική θεωρία δεν μπορεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο από το κενό από το οποίο πλήττεται. Η επιστήμη, η γνώση, η ελευθερία, η δημοκρατία, η διασκέδαση, η άνεση: αυτά φέρνουν στον άνθρωπο μόνο προσωρινή παρηγοριά. Ακόμη και με αυτά τα πράγματα, ο άνθρωπος αναπόφευκτα αμαρτάνει και παραπονιέται για τις αδικίες της κοινωνίας. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να περιορίσουν την πείνα και την επιθυμία του ανθρώπου για εξερεύνηση. Αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος φτιάχτηκε από τον Θεό, και οι ανούσιες θυσίες και εξερευνήσεις του ανθρώπου δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη δυστυχία και δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν τον άνθρωπο στο να ζει σε μια συνεχή κατάσταση φόβου, να μην ξέρει πώς να αντιμετωπίζει το μέλλον της ανθρωπότητας ή πώς να αντιμετωπίζει το μονοπάτι μπροστά του. Ο άνθρωπος καταλήγει ακόμα να φοβάται την επιστήμη και τη γνώση, και να φοβάται ακόμη περισσότερο το αίσθημα κενού. Σε αυτόν τον κόσμο, ανεξάρτητα από το αν ζεις σε μια ελεύθερη χώρα ή σε μία χώρα χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, είσαι εντελώς ανίκανος να ξεφύγεις από την μοίρα της ανθρωπότητας. Είτε είσαι ο κυβερνών ή ο κυβερνώμενος, είσαι απολύτως ανίκανος να ξεφύγεις από την επιθυμία να εξερευνήσεις την μοίρα, τα μυστήρια, και τον προορισμό της ανθρωπότητας, πόσο μάλλον είσαι ικανός να ξεφύγεις από την χαοτική αίσθηση του κενού. Τέτοιου είδους φαινόμενα, που είναι κοινά σε όλη την ανθρωπότητα, ονομάζονται κοινωνικά φαινόμενα από τους κοινωνιολόγους, αλλά ακόμη δεν εμφανίστηκε κανένας σπουδαίος άνθρωπος να λύσει τέτοιου είδους προβλήματα. Ο άνθρωπος, εξάλλου, δεν είναι παρά άνθρωπος, και η θέση και η ζωή του Θεού δεν μπορούν να αντικατασταθούν από οποιονδήποτε άνθρωπο. Η ανθρωπότητα δεν απαιτεί απλώς μια δίκαιη κοινωνία στην οποία όλοι είναι καλοταϊσμένοι, ίσοι και ελεύθεροι· αυτό που χρειάζεται η ανθρωπότητα είναι η σωτηρία του Θεού και η δική Του παροχή ζωής σε αυτούς. Μόνο όταν ο άνθρωπος λάβει την παροχή ζωής του Θεού και τη σωτηρία Του μπορούν οι ανάγκες, ο πόθος για εξερεύνηση και το πνευματικό κενό του ανθρώπου να επιλυθούν. Αν ο λαός μιας χώρας ή ενός έθνους είναι ανίκανος να λάβει τη σωτηρία και την φροντίδα του Θεού, τότε μια χώρα ή ένα έθνος τέτοιου είδους θα περπατάει στον δρόμο της παρακμής, προς το σκότος και θα εξολοθρευτεί από τον Θεό.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Β΄: Ο Θεός προΐσταται της μοίρας όλης της ανθρωπότητας

Στην απέραντη έκταση του κόσμου, ωκεανοί έχουν καλύψει χωράφια, χωράφια έχουν πλημμυρίσει και ενωθεί με ωκεανούς, ξανά και ξανά. Κανείς δεν είναι σε θέση να οδηγήσει και να καθοδηγήσει αυτήν την ανθρώπινη φυλή εκτός από Εκείνον που κυβερνάει τα πάντα μεταξύ όλων των πραγμάτων. Δεν υπάρχει κανένας ισχυρός άνθρωπος να μοχθήσει ή να κάνει προετοιμασίες για αυτήν την ανθρώπινη φυλή, πολύ λιγότερο δε υπάρχει κάποιος που να μπορεί να οδηγήσει αυτήν την ανθρώπινη φυλή προς τον προορισμό του φωτός και να την απελευθερώσει από τις γήινες αδικίες. Ο Θεός θρηνεί για το μέλλον της ανθρωπότητας, θλίβεται με την πτώση της ανθρωπότητας και πονάει που η ανθρωπότητα βαδίζει σταδιακά προς την παρακμή και το μονοπάτι χωρίς επιστροφή. Κανείς δεν έχει σκεφτεί ποτέ προς τα πού μπορεί να κατευθύνεται μια τέτοια ανθρωπότητα που έχει ραγίσει την καρδιά του Θεού και Τον έχει αποκηρύξει για να αναζητήσει τον κακό. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, κανείς δεν διαισθάνεται την οργή του Θεού, κανείς δεν αναζητά έναν τρόπο να ικανοποιήσει τον Θεό ούτε προσπαθεί να πλησιάσει τον Θεό, κι επιπλέον, κανείς δεν επιζητά να κατανοήσει τη θλίψη και τον πόνο του Θεού. Ακόμη και αφού ακούσει τη φωνή του Θεού, ο άνθρωπος στο δικό του μονοπάτι, επιμένει να απομακρύνεται από τον Θεό, να αποφεύγει τη χάρη και τη φροντίδα του Θεού και να αποφεύγει την αλήθεια Του, προτιμώντας να πουληθεί στον Σατανά, τον εχθρό του Θεού. Και ποιος έχει κάνει την παραμικρή σκέψη —εάν ο άνθρωπος εμμείνει στην ισχυρογνωμοσύνη του— για το πώς θα ενεργήσει ο Θεός απέναντι σ’ αυτήν την ανθρωπότητα που Τον έχει απορρίψει ασυζητητί; Κανείς δεν ξέρει ότι ο λόγος για τις επαναλαμβανόμενες υπενθυμίσεις και προτροπές του Θεού είναι επειδή Εκείνος έχει προετοιμάσει στα χέρια Του μια άνευ προηγουμένου συμφορά, μια συμφορά που θα είναι αφόρητη για τη σάρκα και την ψυχή του ανθρώπου. Αυτή η συμφορά δεν είναι απλώς τιμωρία της σάρκας, αλλά και της ψυχής. Πρέπει να ξέρεις το εξής: Όταν το σχέδιο του Θεού αποτυγχάνει και όταν οι υπενθυμίσεις Του και οι προτροπές Του δεν έχουν αποτέλεσμα, τι είδους θυμό θα εξαπολύσει; Δεν θα μοιάζει με τίποτα το οποίο έχει βιώσει ή έχει ακούσει ποτέ οποιοδήποτε δημιουργημένο ον. Και γι’ αυτό λέω, αυτή η συμφορά είναι πρωτοφανής και δεν θα επαναληφθεί ποτέ. Διότι το σχέδιο του Θεού είναι να δημιουργήσει την ανθρωπότητα μόνο αυτήν τη φορά και να σώσει την ανθρωπότητα μόνο αυτήν τη φορά. Αυτή είναι η πρώτη και είναι και η τελευταία φορά. Επομένως, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τις επίπονες προθέσεις και την διακαή προσδοκία με την οποία ο Θεός σώζει αυτήν τη φορά την ανθρωπότητα.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου

Ο Θεός δημιούργησε αυτόν τον κόσμο και έφερε τον άνθρωπο, ένα ζωντανό ον στο οποίο έδωσε ζωή, μέσα του. Στη συνέχεια, ο άνθρωπος κατέληξε να έχει γονείς και συγγενείς, και δεν ήταν πλέον μόνος. Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος αντίκρισε αυτόν τον υλικό κόσμο, ήταν προορισμένος να υπάρξει μέσα στον προκαθορισμό του Θεού. Η ανάσα της ζωής από τον Θεό υποστηρίζει κάθε ζωντανό ον ξεχωριστά καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάπτυξής του μέχρι την ενηλικίωση. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, κανείς δεν νιώθει ότι ο άνθρωπος αναπτύσσεται υπό τη φροντίδα του Θεού· αντιθέτως, πιστεύουν ότι ο άνθρωπος αναπτύσσεται υπό τη στοργική φροντίδα των γονιών του και ότι την ανάπτυξή του την κατευθύνει το ίδιο το ζωτικό του ένστικτο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος του έδωσε τη ζωή ή από πού προήλθε αυτή, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο το ζωτικό ένστικτο δημιουργεί θαύματα. Γνωρίζει μόνο ότι η τροφή είναι η βάση πάνω στην οποία συνεχίζεται η ζωή του, ότι η επιμονή είναι η πηγή της ύπαρξής του και ότι οι πεποιθήσεις που έχει στο μυαλό του είναι το απαραίτητο μέσο από το οποίο εξαρτάται η επιβίωσή του. Ο άνθρωπος αγνοεί παντελώς τη χάρη και την πρόνοια του Θεού, και γι’ αυτό χαραμίζει τη ζωή που του χάρισε ο Θεός… Ούτε ένα μέλος αυτής της ανθρωπότητας την οποία ο Θεός φροντίζει μέρα-νύχτα δεν θεωρεί χρέος του να Τον λατρεύει. Ο Θεός συνεχίζει απλώς να εργάζεται πάνω στον άνθρωπο, από τον οποίο δεν έχει καμία προσδοκία, όπως Εκείνος έχει σχεδιάσει. Το κάνει με την ελπίδα ότι μια μέρα ο άνθρωπος θα ξυπνήσει από το όνειρό του και θα συνειδητοποιήσει ξαφνικά την αξία και τη σημασία της ζωής, το τίμημα το οποίο έχει πληρώσει ο Θεός για όλα όσα του έχει δώσει και την ανυπομονησία με την οποία ο Θεός περιμένει να επιστρέψει σε Εκείνον ο άνθρωπος. Κανείς δεν έχει διερευνήσει ποτέ τα μυστικά που διέπουν την προέλευση και τη συνέχεια της ζωής του ανθρώπου. Μόνον ο Θεός που τα κατανοεί όλα αυτά, υπομένει σιωπηρά τον πόνο και τα χτυπήματα που ο άνθρωπος, ο οποίος έχει λάβει τα πάντα από τον Θεό αλλά δεν είναι ευγνώμων, Του δίνει. Ο άνθρωπος απολαμβάνει ό,τι φέρνει η ζωή ως δεδομένο, και παρομοίως, είναι «δεδομένο» ότι ο Θεός προδίδεται από τον άνθρωπο, λησμονείται από τον άνθρωπο και εκβιάζεται από τον άνθρωπο. Μήπως το σχέδιο του Θεού είναι πράγματι τόσο σημαντικό; Μήπως ο άνθρωπος, αυτό το ζωντανό ον που προέρχεται από το χέρι του Θεού, είναι όντως τόσο σημαντικός; Το σχέδιο του Θεού είναι μετά βεβαιότητας σημαντικό. Ωστόσο, αυτό το ζωντανό ον που δημιουργήθηκε από το χέρι του Θεού υπάρχει για χάρη του σχεδίου Του. Επομένως, ο Θεός δεν μπορεί να καταστρέψει το σχέδιό Του από μίσος γι’ αυτήν την ανθρώπινη φυλή. Για χάρη του σχεδίου Του και για την ανάσα που εξέπνευσε ο Θεός υπομένει όλα τα μαρτύρια, όχι για τη σάρκα του ανθρώπου αλλά για τη ζωή του ανθρώπου. Το κάνει για να πάρει πίσω όχι τη σάρκα του ανθρώπου αλλά τη ζωή που Αυτός εξέπνευσε. Αυτό είναι το σχέδιό Του.

Όλοι όσοι έρχονται σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να περάσουν από τη ζωή και τον θάνατο, και στην πλειονότητά τους έχουν περάσει από τον κύκλο του θανάτου και της αναγέννησης. Όσοι είναι εν ζωή θα πεθάνουν σύντομα, κι οι νεκροί σύντομα θα επιστρέψουν. Όλα αυτά είναι η πορεία της ζωής που διευθέτησε ο Θεός για κάθε ζωντανό ον. Εντούτοις, αυτή η πορεία και αυτός ο κύκλος είναι αυτή ακριβώς η αλήθεια που ο Θεός επιθυμεί να αντικρίσει ο άνθρωπος: ότι η ζωή που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο είναι απεριόριστη, δεν δεσμεύεται από τη σάρκα, τον χρόνο ή τον χώρο. Αυτό είναι το μυστήριο της ζωής που δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, και η απόδειξη ότι η ζωή προήλθε από Εκείνον. Αν και πολλοί δεν πιστεύουν ότι η ζωή προέρχεται από τον Θεό, ο άνθρωπος απολαμβάνει αναπόφευκτα όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, είτε πιστεύουν είτε αρνούνται την ύπαρξή Του. Εάν ο Θεός κάποια μέρα ξαφνικά αλλάξει τη γνώμη Του και επιθυμήσει να ανακτήσει όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο και να πάρει πίσω τη ζωή που έχει δώσει, τότε τίποτα δεν θα υπάρχει πια. Ο Θεός χρησιμοποιεί τη ζωή Του για να παρέχει σε όλα τα πράγματα, τόσο στα έμβια όσο και στα άψυχα, φέρνοντας τα πάντα σε ευταξία χάρη στη δύναμη και την εξουσία Του. Αυτή είναι μια αλήθεια που κανένας δεν μπορεί να συλλάβει ή να κατανοήσει, και αυτές οι ακατανόητες αλήθειες είναι η ίδια η εκδήλωση κι η μαρτυρία της ζωτικής δύναμης του Θεού. Τώρα ας Μου επιτρέψεις να σου πω ένα μυστικό: Το μεγαλείο της ζωής του Θεού και η δύναμη της ζωής Του είναι ασύλληπτα για οποιοδήποτε δημιούργημα. Έτσι είναι τώρα, όπως ήταν και στο παρελθόν, κι έτσι θα είναι και στο μέλλον. Το δεύτερο μυστικό που θα μοιραστώ μαζί σου είναι το εξής: Η πηγή της ζωής για όλα τα δημιουργημένα όντα προέρχεται από τον Θεό, όσο και αν διαφέρουν σε μορφή ή δομή· οποιουδήποτε είδους ζωντανό ον και αν είσαι, δεν μπορείς να αντιταχθείς στην πορεία της ζωής που έχει θέσει ο Θεός. Εν πάση περιπτώσει, το μόνο που επιθυμώ είναι να καταλάβει ο άνθρωπος το εξής: Χωρίς τη φροντίδα, τη φύλαξη και την πρόνοια του Θεού, ο άνθρωπος δεν μπορεί να λάβει όλα όσα του έμελλε να λάβει, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ προσπαθεί ή πόσο σκληρά αγωνίζεται. Αν ο Θεός δεν παρέχει για τη ζωή του, ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τη αξία και τη σημασία της ζωής. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να επιτρέψει στον άνθρωπο που σπαταλά απερίσκεπτα την αξία της ζωής Του να είναι τόσο ανέμελος; Όπως έχω ξαναπεί: Μην ξεχνάς ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής σου. Εάν ο άνθρωπος αδυνατεί να θεωρεί πολύτιμο ό,τι του έχει παράσχει ο Θεός, όχι μόνο θα πάρει πίσω ο Θεός ό,τι έδωσε στην αρχή, αλλά θα κάνει τον άνθρωπο να Του πληρώσει τα διπλά απ’ όλα όσα Εκείνος έχει δώσει.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου

Η ανθρωπότητα, έχοντας απομακρυνθεί από την παροχή ζωής του Παντοδύναμου, έχει άγνοια του σκοπού της ύπαρξης, όμως, μολαταύτα, φοβάται τον θάνατο. Οι άνθρωποι δεν έχουν βοήθεια ούτε υποστήριξη, κι όμως εξακολουθούν να είναι απρόθυμοι να κλείσουν τα μάτια τους και είναι προετοιμασμένοι να παρατείνουν μια ποταπή ύπαρξη σ’ αυτόν τον κόσμο —σακιά από σάρκα δίχως καμία αίσθηση της δικής τους ψυχής. Ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, δίχως ελπίδα, όπως κάνουν κι άλλοι, δίχως στόχο. Μόνο ο Πανάγιος του θρύλου θα σώσει τους ανθρώπους που, ενώ βογκούν εν μέσω των βασάνων τους, λαχταρούν απεγνωσμένα τον ερχομό Του. Μέχρι στιγμής, τέτοια πεποίθηση δεν έχουν όσοι στερούνται συνειδητότητας. Ωστόσο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να τη λαχταρούν έντονα. Ο Παντοδύναμος δείχνει έλεος σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν υποφέρει βαθύτατα· ταυτόχρονα, έχει απηυδήσει με αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν συνειδητότητα, καθώς περιμένει πολύ καιρό μια απάντηση από τα ανθρώπινα όντα. Επιθυμεί να αναζητήσει, να αναζητήσει την καρδιά και το πνεύμα σου, να σου φέρει νερό και τροφή για να σε αφυπνίσει, ώστε να μην είσαι πια διψασμένος και πεινασμένος. Όταν είσαι αποκαμωμένος και αρχίζεις να αισθάνεσαι κάπως τη ζοφερή απόγνωση αυτού του κόσμου, μη νιώθεις χαμένος, μην κλαις. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Φύλακας, θα καλοδεχθεί την άφιξή σου οποιαδήποτε στιγμή. Επαγρυπνεί στο πλευρό σου, περιμένοντάς σε να γυρίσεις πίσω. Περιμένει την ημέρα που θα ανακτήσεις ξαφνικά τη μνήμη σου: όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι προήλθες από τον Θεό, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες τον δρόμο σου, ότι σε άγνωστο χρόνο έχασες καθ’ οδόν τη συνειδητότητά σου κι ότι σε άγνωστο χρόνο απέκτησες έναν «πατέρα»· επιπλέον, όταν θα συνειδητοποιήσεις ότι ο Παντοδύναμος πάντα επαγρυπνούσε και περίμενε εκεί πέρα την επιστροφή σου πάρα πολύ καιρό. Επαγρυπνεί με απεγνωσμένη λαχτάρα, περιμένει μιαν απόκριση δίχως απάντηση. Το ότι παρακολουθεί και περιμένει είναι άκρως ανεκτίμητο και αυτά γίνονται για χάρη της ανθρώπινης καρδιάς και του ανθρώπινου πνεύματος. Ίσως να παρακολουθεί και να περιμένει επ’ αόριστον και ίσως αυτά να βρίσκονται στο τέλος τους. Όμως θα πρέπει να γνωρίζεις ακριβώς πού βρίσκονται αυτήν τη στιγμή η καρδιά και το πνεύμα σου.

«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο στεναγμός του Παντοδύναμου