Τον τελευταίο καιρό, συναναστρεφόμαστε κυρίως σχετικά με κάποιες δηλώσεις που αφορούν την ηθική διαγωγή. Μία προς μία, έχουμε αναλύσει, εξετάσει και εκθέσει δηλώσεις σχετικά με κάθε πτυχή της ηθικής διαγωγής που έχουν διατυπωθεί στην παραδοσιακή κουλτούρα. Αυτό έχει κάνει τους ανθρώπους να διακρίνουν διάφορες δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή, οι οποίες θεωρούνται θετικά πράγματα στην παραδοσιακή κουλτούρα, και να δουν την ουσία τους. Όταν ένας άνθρωπος έχει σαφή κατανόηση αυτών των δηλώσεων, θα αρχίσει να τις βαριέται και θα είναι σε θέση να τις απορρίψει. Μετά από αυτό, μπορεί σταδιακά να εγκαταλείψει αυτά τα πράγματα στην πραγματική ζωή. Παραμερίζοντας την επιδοκιμασία του για την παραδοσιακή κουλτούρα, την τυφλή του πίστη σε αυτήν και τη συμμόρφωσή του ως προς αυτήν, θα είναι σε θέση να αποδεχθεί τα λόγια του Θεού και να δεχθεί μέσα στην καρδιά του τις απαιτήσεις Του και τις αρχές της αλήθειες που θα πρέπει να διαθέτει ένας άνθρωπος, έτσι ώστε να μπορέσει να εκτοπίσει από εκεί την παραδοσιακή κουλτούρα. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος αυτός θα είναι σε θέση να βιώσει μια ανθρώπινη ομοιότητα και να κερδίσει την επιδοκιμασία του Θεού. Εν συντομία, ο στόχος της εξέτασης των διαφόρων δηλώσεων σχετικά με την ηθική διαγωγή τις οποίες ενστερνίζεται η παραδοσιακή κουλτούρα της ανθρωπότητας είναι να αποκτήσουν οι άνθρωποι σαφή διάκριση και γνώση της ουσίας που κρύβεται πίσω από αυτές τις δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή, και του τρόπου με τον οποίο τις χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να διαφθείρει, να ξεγελάσει και να ελέγξει την ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι θα είναι έτσι σε θέση να διακρίνουν ακριβώς ποια είναι η αλήθεια και ποια είναι θετικά πράγματα. Για να είμαστε ακριβείς, αφού δουν πέρα από αυτές τις δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή και φτάσουν στην ουσία τους —στην αληθινή ουσία τους— και στην εξαπάτηση του Σατανά, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ικανοί να γνωρίζουν ακριβώς ποια είναι η αλήθεια. Μη συγχέεις με την αλήθεια την παραδοσιακή κουλτούρα και τις δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή τις οποίες αυτή ενσταλάζει στους ανθρώπους. Αυτά τα πράγματα δεν είναι η αλήθεια, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την αλήθεια και είναι βέβαιο πως δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Η παραδοσιακή κουλτούρα, ό,τι κι αν ενδέχεται να πραγματεύεται και όποιες συγκεκριμένες δηλώσεις ή απαιτήσεις κι αν έχει, αντιπροσωπεύει μόνο τη διδασκαλία, την κατήχηση, τον δόλο και την πλύση εγκεφάλου της ανθρωπότητας από τον Σατανά. Αντιπροσωπεύει την εξαπάτηση του Σατανά, καθώς και τη φύση και την ουσία του Σατανά. Δεν σχετίζεται διόλου με την αλήθεια και τις απαιτήσεις του Θεού. Επομένως, όσο καλή κι αν είναι η άσκησή σου, σε ό,τι αφορά την ηθική διαγωγή, ή όσο καλά κι αν την εφαρμόζεις ή την κατανοείς, αυτό δεν σημαίνει πως κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε πως είσαι άνθρωπος με ανθρώπινη φύση και σύνεση, και σίγουρα δεν σημαίνει πως είσαι σε θέση να ικανοποιήσεις το θέλημα του Θεού. Καμία δήλωση ή απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή —ανεξάρτητα από το είδος ανθρώπου ή συμπεριφοράς στο οποίο στοχεύει— δεν έχει καμία σχέση με τις απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο. Δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια την οποία απαιτεί ο Θεός να κάνει πράξη ο άνθρωπος, ούτε με τις αρχές τις οποίες θα πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος. Το συλλογίζεστε αυτό το ερώτημα; Το βλέπετε πλέον καθαρά; (Ναι.)

Χωρίς λεπτομερή συναναστροφή σχετικά με αυτές τις δηλώσεις της παραδοσιακής κουλτούρας και χωρίς αναλυτική εξέτασή τους, οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν πως οι δηλώσεις που αυτή διατυπώνει είναι ψευδείς, δόλιες και άκυρες. Συνεπώς, στα βάθη της καρδιάς τους, οι άνθρωποι εξακολουθούν να βλέπουν τις διάφορες δηλώσεις της παραδοσιακής κουλτούρας ως μέρος των πιστεύω ή των κανόνων που θα πρέπει να τηρούν στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν και συμπεριφέρονται. Εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τις συμπεριφορές και την ηθική διαγωγή που θεωρούνται καλές στην παραδοσιακή κουλτούρα ως την αλήθεια, και τις τηρούν ως την αλήθεια, συγχέοντάς τες μάλιστα με την αλήθεια. Ακόμη χειρότερο είναι πως οι άνθρωποι τις κηρύττουν και τις προωθούν σαν να είναι σωστές, σαν να είναι θετικά πράγματα και, μάλιστα, σαν να είναι η αλήθεια· παραπλανούν τους ανθρώπους, αναστατώνουν τους ανθρώπους και τους εμποδίζουν να προσέλθουν ενώπιον του Θεού για να αποδεχθούν την αλήθεια. Αυτό αποτελεί εξαιρετικά πραγματικό πρόβλημα, το οποίο μπορεί να δει ο καθένας. Οι άνθρωποι συχνά θεωρούν τις δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή, οι οποίες εκλαμβάνονται ως καλές και θετικές από τον άνθρωπο, ως την αλήθεια. Παραθέτουν, μάλιστα, δηλώσεις και λόγια από την παραδοσιακή κουλτούρα για να συναναστραφούν και να κηρύξουν όταν βρίσκονται σε συναθροίσεις και επικοινωνούν για τα λόγια του Θεού. Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αυτού του είδους το ζήτημα ή το γεγονός δεν θα έπρεπε να προκύπτει στον οίκο του Θεού, αλλά προκύπτει συχνά —είναι πολύ κοινό πρόβλημα. Αυτό καταδεικνύει ένα άλλο ζήτημα: Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αληθινή ουσία της παραδοσιακής κουλτούρας και των δηλώσεων περί ηθικότητας, συχνά αντιμετωπίζουν τις δηλώσεις της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή ως θετικά πράγματα με τα οποία αντικαθιστούν ή παραγκωνίζουν την αλήθεια. Είναι συνηθισμένο αυτό το φαινόμενο; (Ναι.) Για παράδειγμα, οι δηλώσεις της παραδοσιακής κουλτούρας, όπως «Να είσαι ευγενικός με τους άλλους», «Η αρμονία είναι θησαυρός, η μακροθυμία είναι εξαιρετική ικανότητα», «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», «Με την εκτέλεση απλώς πέφτουν κεφάλια· να είσαι επιεικής όποτε μπορείς», «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», και ακόμη πιο δημοφιλείς δηλώσεις όπως: «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», και «Ένας πιστός υπήκοος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο βασιλείς, μια καλή γυναίκα δεν μπορεί να παντρευτεί δύο συζύγους» έχουν ήδη γίνει πιστεύω βάσει των οποίων συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, καθώς και τα κριτήρια και τα πρότυπα βάσει των οποίων κρίνεται η ευγένεια ενός ανθρώπου. Επομένως, ακόμη και αφού ακούσουν μεγάλο μέρος του λόγου του Θεού και της αλήθειας, οι άνθρωποι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις δηλώσεις και τις θεωρίες της παραδοσιακής κουλτούρας ως τα πρότυπα με τα οποία μετρούν τους άλλους και βλέπουν τα πράγματα. Ποιο είναι το ζήτημα εδώ; Αυτό καταδεικνύει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, το οποίο είναι πως η παραδοσιακή κουλτούρα καταλαμβάνει ένα πολύ σημαντικό μέρος βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Δεν το καταδεικνύει αυτό; (Το καταδεικνύει.) Όλες οι διάφορες ιδέες που έχει ενσταλάξει ο Σατανάς στους ανθρώπους έχουν ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Έχουν κυριαρχήσει και έχουν γίνει ευρέως διαδεδομένες στη ζωή, στα περιβάλλοντα και στις κοινωνίες όλης της ανθρωπότητας. Οπότε, η παραδοσιακή κουλτούρα όχι μόνο καταλαμβάνει μια σημαντική θέση στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, αλλά επηρεάζει και ελέγχει επίσης σε μεγάλο βαθμό τις αρχές και τις στάσεις, τις οπτικές και τις μεθόδους με τις οποίες βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και συμπεριφέρονται και ενεργούν. Ακόμη κι αφότου δεχθούν οι άνθρωποι την κατάκτηση των λόγων του Θεού, καθώς και την έκθεση, την κρίση και την παίδευσή τους, αυτές οι ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας συνεχίζουν να καταλαμβάνουν μια σημαντική θέση στον πνευματικό τους κόσμο και στα βάθη της καρδιάς τους. Αυτό σημαίνει πως ελέγχουν την κατεύθυνση, τους στόχους, τις αρχές, τις στάσεις και τις οπτικές που διαπνέουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται και ενεργούν. Αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι έχουν αιχμαλωτιστεί τελείως από τον Σατανά; Δεν είναι γεγονός; (Ναι.) Είναι γεγονός. Ο τρόπος με τον οποίο ζουν οι άνθρωποι και οι στόχοι τους στη ζωή, οι απόψεις και οι στάσεις με τις οποίες προσεγγίζουν όλα τα πράγματα βασίζονται εξολοκλήρου στην παραδοσιακή κουλτούρα, η οποία ενθαρρύνεται και ενσταλάζεται μέσα τους από τον Σατανά. Η παραδοσιακή κουλτούρα καταλαμβάνει τη δεσπόζουσα θέση στη ζωή των ανθρώπων. Μπορεί να ειπωθεί πως αφού προσέλθουν ενώπιον του Θεού και ακούσουν τα λόγια Του, και ακόμη και αφού αποδεχθούν κάποιες σωστές δηλώσεις και απόψεις από Αυτόν, διάφορες σκέψεις της παραδοσιακής κουλτούρας εξακολουθούν να κατέχουν μια δεσπόζουσα, σημαντική θέση στον πνευματικό τους κόσμο και στα βάθη της καρδιάς τους. Εξαιτίας αυτών των σκέψεων, οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να βλέπουν τον Θεό και τα λόγια και το έργο Του χρησιμοποιώντας αυτές τις μεθόδους, απόψεις και στάσεις της παραδοσιακής κουλτούρας. Μάλιστα, βασίζονται σε αυτές για να κρίνουν, να αναλύσουν και να μελετήσουν τα λόγια, το έργο, την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Πρόκειται για αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι έχουν κατακτηθεί από τα λόγια και το έργο του Θεού, από τις πράξεις, την ουσία, τη δύναμη και τη σοφία Του, η παραδοσιακή κουλτούρα εξακολουθεί να καταλαμβάνει μια σημαντική θέση στα βάθη της καρδιάς τους, σε τέτοιο βαθμό που τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Φυσικά, αυτό ισχύει και για τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι έχουν κατακτηθεί από τον Θεό, τα λόγια Του και η αλήθεια δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την παραδοσιακή κουλτούρα στην καρδιά τους. Αυτό είναι πολύ λυπηρό και τρομακτικό. Οι άνθρωποι προσκολλώνται στην παραδοσιακή κουλτούρα ενώ ακολουθούν τον Θεό, ενώ ακούν τα λόγια Του, ενώ αποδέχονται την αλήθεια και διάφορες ιδέες από Εκείνον. Επιφανειακά, αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται να ακολουθούν τον Θεό, αλλά οι διάφορες ιδέες, απόψεις και οπτικές τις οποίες έχουν ενσταλάξει μέσα τους η παραδοσιακή κουλτούρα και ο Σατανάς κατέχουν μια ακλόνητη και αναντικατάστατη θέση μέσα στην καρδιά τους. Αν και οι άνθρωποι μπορεί να τρώνε και να πίνουν από τα λόγια του Θεού κάθε μέρα και συχνά να προσεύχονται διαβάζοντάς τα και να τα συλλογίζονται, οι βασικές απόψεις, αρχές και μέθοδοι που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται και ενεργούν, εξακολουθούν να βασίζονται στην παραδοσιακή κουλτούρα. Επομένως, η παραδοσιακή κουλτούρα επηρεάζει τους ανθρώπους υποβάλλοντάς τους στη χειραγώγηση, τις ενορχηστρώσεις και τον έλεγχό της στην καθημερινή τους ζωή. Είναι σαν τη σκιά τους, δεν μπορούν να ξεφύγουν ή να αποδράσουν από αυτήν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποκαλύψουν, να αναλύσουν ή να εκθέσουν, από τα βάθη της καρδιάς τους, τις διάφορες ιδέες και απόψεις που τους έχουν ενσταλάξει η παραδοσιακή κουλτούρα και ο Σατανάς· επειδή δεν μπορούν να αναγνωρίσουν, να διακρίνουν αυτά τα πράγματα, να επαναστατήσουν ενάντιά τους ή να τα εγκαταλείψουν· επειδή δεν μπορούν να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται ή να ενεργούν με τον τρόπο με τον οποίο τους ζητά ο Θεός να το κάνουν ή με τον τρόπο που διδάσκει και υποδεικνύει. Σε τι είδους δύσκολη κατάσταση εξακολουθούν να ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι εξαιτίας αυτού; Σε μια κατάσταση κατά την οποία επιθυμούν μεν βαθιά στην καρδιά τους να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν με βάση τα λόγια του Θεού, να μην παραβιάζουν το θέλημά Του ούτε να πηγαίνουν ενάντια στην αλήθεια, όμως, όντας ανυπεράσπιστοι και παρά τη θέλησή τους, εξακολουθούν να αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους, να φέρονται και να χειρίζονται ζητήματα σύμφωνα με τις μεθόδους που διδάσκει ο Σατανάς. Κατά βάθος, οι άνθρωποι λαχταρούν την αλήθεια και θέλουν πολύ να διακατέχονται από τεράστια επιθυμία για τον Θεό, να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να μην παραβιάζουν τις αρχές της αλήθειας, όμως τα πράγματα πάντοτε καταλήγουν αντίθετα προς τις επιθυμίες τους. Ακόμη και αν εντείνουν ακόμα περισσότερο τις προσπάθειές τους, το αποτέλεσμά τους εξακολουθεί να μην είναι όπως επιθυμούν. Όσο κι αν αγωνίζονται, όση προσπάθεια κι αν καταβάλλουν, όσο αποφασισμένοι κι αν είναι και όσο κι αν επιθυμούν να αποκτήσουν αγάπη για τα θετικά πράγματα, στο τέλος, η αλήθεια που μπορούν να κάνουν πράξη και οι αρχές της αλήθειας που μπορούν να τηρήσουν στην πραγματική ζωή είναι λίγες και διάσπαρτες. Αυτό προκαλεί τη μεγαλύτερη θλίψη στους ανθρώπους, βαθιά στην καρδιά τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ένας λόγος δεν είναι άλλος από το ότι οι διάφορες ιδέες και απόψεις που διδάσκει η παραδοσιακή κουλτούρα στους ανθρώπους εξακολουθούν να κυριαρχούν στην καρδιά τους και να ελέγχουν τα λόγια, τις πράξεις και τις ιδέες τους, καθώς και τις μεθόδους και τους τρόπους με τους οποίους συμπεριφέρονται και ενεργούν. Άρα, οι άνθρωποι πρέπει να υποβληθούν σε κάποια διαδικασία για να αναγνωρίσουν την παραδοσιακή κουλτούρα, να την αναλύσουν και να την εκθέσουν, να τη διακρίνουν και να μην ξεγελαστούν από αυτήν και, τελικά, να την εγκαταλείψουν οριστικά. Είναι πολύ σημαντικό να γίνει αυτό, δεν είναι κάτι προαιρετικό. Αυτό οφείλεται στο ότι η παραδοσιακή κουλτούρα κυριαρχεί ήδη στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων —εξουσιάζει μάλιστα όλο τους το είναι. Αυτό σημαίνει ότι στη ζωή τους, οι άνθρωποι δεν μπορούν να σταματήσουν να παραβιάζουν την αλήθεια στο πώς φέρονται και στο πώς χειρίζονται τα διάφορα ζητήματα, και αναπόφευκτα ελέγχονται και επηρεάζονται από την παραδοσιακή κουλτούρα, όπως συνέβαινε μέχρι και σήμερα.

Αν κάποιος επιθυμεί να αποδεχθεί απόλυτα την αλήθεια κατά την πίστη του στον Θεό, καθώς και να την κάνει πράξη διεξοδικά και να την αποκτήσει, πρέπει να αρχίσει φέρνοντας στην επιφάνεια, ξεσκεπάζοντας και γνωρίζοντας τις διάφορες ιδέες και απόψεις της παραδοσιακής κουλτούρας. Προφανώς, αυτές οι ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας καταλαμβάνουν μια σημαντική θέση στην καρδιά κάθε ανθρώπου, ωστόσο διαφορετικοί άνθρωποι προσκολλώνται σε διαφορετικές πτυχές της κατήχησής της· κάθε άνθρωπος επικεντρώνεται σε διαφορετικό μέρος της. Ορισμένοι άνθρωποι υποστηρίζουν ειδικά τη δήλωση: «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο». Είναι πολύ αφοσιωμένοι στους φίλους τους και, για αυτούς, η αφοσίωση είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο. Η αφοσίωση είναι η ζωή τους. Από τη μέρα που γεννιούνται, ζουν για την αφοσίωση. Ορισμένοι άνθρωποι εκτιμούν ιδιαίτερα την καλοσύνη. Αν εισπράξουν καλοσύνη από κάποιον, είτε αυτή είναι μεγάλη είτε μικρή, την παίρνουν πολύ σοβαρά, και η ανταπόδοσή της γίνεται το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή τους —γίνεται η αποστολή τους στη ζωή. Ορισμένοι άνθρωποι εκτιμούν το να κάνουν καλή εντύπωση στους άλλους· εστιάζουν στο να γίνουν ένα έντιμο, ευγενές, αξιοπρεπές είδος ανθρώπου, καθώς και να κάνουν τους άλλους να τους σέβονται και να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση. Θέλουν οι άλλοι να λένε καλά λόγια για αυτούς, θέλουν να έχουν καλή φήμη, θέλουν να επαινούνται, θέλουν όλοι να τους επικροτούν σε μεγάλο βαθμό. Κάθε άνθρωπος εστιάζει αλλού καθώς επιδιώκει τις διάφορες δηλώσεις της παραδοσιακής κουλτούρας και της ηθικότητας. Κάποιοι εκτιμούν τη φήμη και τον πλούτο, άλλοι εκτιμούν την ακεραιότητα, κάποιοι εκτιμούν την αγνότητα και άλλοι εκτιμούν την ανταπόδοση της καλοσύνης. Κάποιοι άνθρωποι εκτιμούν την αφοσίωση, άλλοι την αγαθοσύνη, και κάποιοι εκτιμούν την ευπρέπεια —δείχνουν σεβασμό και έχουν καλούς τρόπους προς όλους, πάντα υποχωρούν και δίνουν προτεραιότητα στους άλλους— και ούτω καθεξής. Όλοι εστιάζουν σε κάτι διαφορετικό. Επομένως, αν επιθυμείς να καταλάβεις πώς σε έχει επηρεάσει και πώς σε ελέγχει η παραδοσιακή κουλτούρα, αν επιθυμείς να μάθεις πόση βαρύτητα έχει στα βάθη της καρδιάς σου, πρέπει να αναλύσεις το τι είδους άνθρωπος είσαι και το τι εκτιμάς. Σε νοιάζουν η «ευπρέπεια» ή η «αγαθοσύνη»; Εκτιμάς την «αξιοπιστία» ή τη «μακροθυμία»; Κοίτα από διαφορετικές οπτικές και κοίτα την πραγματική συμπεριφορά σου για να εξετάσεις ποια πτυχή της παραδοσιακής κουλτούρας είχε την πιο βαθιά επίδραση πάνω σου και τον λόγο για τον οποίο επιδιώκεις την παραδοσιακή κουλτούρα. Όποια ουσία της παραδοσιακής κουλτούρας επιδιώκεις, αυτό το είδος ανθρώπου είσαι. Όποιο είδος ανθρώπου είσαι, αυτό είναι που εξουσιάζει τη ζωή σου —και ό,τι εξουσιάζει τη ζωή σου, αυτό είναι το πράγμα που πρέπει να αναγνωρίσεις, να εξετάσεις, να διακρίνεις, να επαναστατήσεις απέναντί του και να το εγκαταλείψεις. Αφού την έχεις ξεσκεπάσει και την έχεις κατανοήσει, μπορείς σταδιακά να απομακρυνθείς από την παραδοσιακή κουλτούρα, να την εγκαταλείψεις πραγματικά και, τέλος, να απελευθερωθείς απόλυτα από αυτήν και να την ξεριζώσεις από τα βάθη της καρδιάς σου. Τότε θα είσαι σε θέση να την απαρνηθείς εντελώς και να την εξαλείψεις. Μόλις το έχεις κάνει αυτό, η παραδοσιακή κουλτούρα δεν θα παίζει πια τον πιο σημαντικό ρόλο στη ζωή σου· αντίθετα, τα λόγια του Θεού και η αλήθεια θα αρχίσουν σιγά σιγά να αναλαμβάνουν τον ηγετικό ρόλο στα βάθη της καρδιάς σου και να γίνονται η ζωή σου. Τα λόγια του Θεού και η αλήθεια θα αρχίσουν σιγά σιγά να καταλαμβάνουν μια σημαντική θέση εκεί, και τα λόγια του Θεού και ο Θεός θα καθίσουν στον θρόνο μέσα στην καρδιά σου και θα βασιλέψουν ως ο Βασιλεύς σου. Θα καταλάβουν κάθε κομμάτι σου. Τότε δεν θα αισθάνεσαι μικρότερη την οδύνη της ζωής; Δεν θα γίνεται η ζωή σου όλο και λιγότερο οδυνηρή; (Θα γίνεται.) Δεν θα σου είναι πιο εύκολο να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς εξολοκλήρου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό σου την αλήθεια; (Ναι.) Θα είναι πολύ ευκολότερο. Βλέπω πως είστε όλοι πολύ απασχολημένοι με τα καθήκοντά σας σε καθημερινή βάση. Πέρα από την ανάγνωση των λόγων του Θεού, πρέπει επίσης να συναναστρέφεστε καθημερινά σχετικά με την αλήθεια, να διαβάζετε, να ακούτε, να αποστηθίζετε και να γράφετε. Δαπανάτε πολύ χρόνο και πολλή ενέργεια, πληρώνετε μεγάλο τίμημα, υποφέρετε πολύ και ίσως κατανοείτε λίγο δόγμα. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά την εκτέλεση του καθήκοντός σας, είναι κρίμα που δεν μπορείτε να κάνετε πράξη την αλήθεια και δεν μπορείτε να κατανοήσετε τις αρχές. Έχετε ακούσει διάφορες πτυχές της αλήθειας και έχετε συναναστραφεί σχετικά με αυτές τόσο πολλές φορές, αλλά όταν σας συμβαίνει κάτι, δεν ξέρετε πώς να βιώνετε, να κάνετε πράξη ή να αξιοποιείτε τα λόγια του Θεού. Δεν γνωρίζετε πώς να κάνετε πράξη την αλήθεια· πρέπει ακόμα να την αναζητάτε και να συζητάτε γι’ αυτήν με τους άλλους. Γιατί χρειάζεται τόσος χρόνος ώστε να ριζώσουν τα λόγια του Θεού μέσα στην καρδιά ενός ανθρώπου; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει κανείς την αλήθεια και να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές μέσω των λόγων Του; Ως κύρια αιτία γι’ αυτό, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την τεράστια επιρροή που ασκεί στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα. Καταλαμβάνει σημαντική θέση μέσα στην καρδιά των ανθρώπων για πάρα πολύ καιρό, και ελέγχει τις σκέψεις και τον νου των ανθρώπων. Η παραδοσιακή κουλτούρα δίνει απόλυτη ελευθερία στις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων· εκείνοι νιώθουν άνετα να τις αποκαλύπτουν, σαν να βρίσκονται στο στοιχείο τους, σαν το ψάρι στο νερό. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Η παραδοσιακή κουλτούρα είναι στενά συνδεδεμένη με τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου. Συνεργάζονται και αλληλοενισχύονται. Όταν οι διεφθαρμένες διαθέσεις συναντούν την παραδοσιακή κουλτούρα, σαν το ψάρι στο νερό, είναι σε θέση να κάνουν επίδειξη των πλήρων δυνατοτήτων τους. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις αγαπούν και χρειάζονται την παραδοσιακή κουλτούρα. Οπότε, υπό τις χιλιετίες της επιρροής της παραδοσιακής κουλτούρας, ο άνθρωπος διαφθείρεται όλο πιο βαθιά από τον Σατανά και οι διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου γίνονται όλο και πιο σοβαρές και διογκωμένες. Υπό την περιβολή της και εντός του «περιτυλίγματός» της, αυτές οι διαθέσεις όχι μόνο γίνονται όλο και πιο σοβαρές, αλλά επίσης όλο και πιο συγκεκαλυμμένες. Οι διαθέσεις όπως η αλαζονεία, η δολιότητα, η μοχθηρία, η αδιαλλαξία και η κούραση με την αλήθεια κρύβονται και μεταμφιέζονται όλο και πιο βαθιά —αποκαλύπτονται με αυξανόμενα πονηρούς τρόπους, δυσκολεύοντας τους ανθρώπους να τις εντοπίσουν. Οπότε, υπό την επιρροή, τη διδασκαλία, την εξαπάτηση και τον έλεγχο της παραδοσιακής κουλτούρας, σε τι έχει μετατραπεί σταδιακά ο κόσμος της ανθρωπότητας; Έχει μετατραπεί σε έναν κόσμο δαιμόνων. Οι άνθρωποι δεν ζουν σαν άνθρωποι· δεν έχουν καμία ανθρώπινη ομοιότητα ή ανθρώπινη φύση. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι οι οποίοι προσκολλώνται στην παραδοσιακή κουλτούρα, οι οποίοι έχουν κατηχηθεί, διαποτιστεί και καταληφθεί από αυτήν προ πολλού, πείθονται όλο και περισσότερο για το δικό τους μεγαλείο, τη δική τους ευγένεια και υπεροχή. Γίνονται όλο και πιο εγωκεντρικοί· κανείς τους δεν πιστεύει πως είναι ασήμαντος, πως είναι τιποτένιος, πως δεν είναι παρά ένα μικροσκοπικό δημιούργημα. Κανείς τους δεν είναι πρόθυμος να είναι κανονικός άνθρωπος· όλοι θέλουν να είναι διάσημοι, να είναι σπουδαίοι, να είναι σοφοί. Υπό την επιρροή της παραδοσιακής κουλτούρας, οι άνθρωποι όχι μόνο θέλουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους —θέλουν να ξεπεράσουν ολόκληρο τον κόσμο και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έχεις ακούσει το τραγούδι που τραγουδούν οι άπιστοι: «Θέλω να πετάξω πιο ψηλά, να πετάξω πιο ψηλά» και εκείνο που λέει: «Είμαι ένα μικρό πουλί, θέλω να πετάξω, αλλά δεν μπορώ να πετάξω ψηλά». Δεν υστερούν σε λογική αυτά τα λόγια και δεν στερούνται κάθε ανθρώπινης φύσης και σύνεσης; Δεν είναι το άγριο αλύχτισμα του Σατανά; (Είναι.) Είναι ο ήχος του λυσσασμένου αλυχτίσματος του Σατανά. Οπότε, όπως κι αν το δει κανείς, το δηλητήριο της παραδοσιακής κουλτούρας έχει από καιρό διαχυθεί στην καρδιά του ανθρώπου, και δεν είναι κάτι που μπορεί να εξαλειφθεί μέσα σε ένα βράδυ. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο είναι το να υπερνικάς κάποιο προσωπικό ελάττωμα ή μια κακή συνήθεια —πρέπει να ξεσκεπάσεις τις σκέψεις, τις απόψεις και τη διεφθαρμένη διάθεσή σου και να εξαλείψεις την πικρή ρίζα της παραδοσιακής κουλτούρας από τη ζωή σου σύμφωνα με την αλήθεια. Έπειτα, πρέπει να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού, και η αλήθεια των λόγων Του να γίνει η ζωή σου. Μόνο αν το κάνεις αυτό θα βαδίζεις πραγματικά στο σωστό μονοπάτι καθώς ακολουθείς τον Θεό και πιστεύεις σε Αυτόν.

Έχουμε ήδη κάνει πολλά για να αναλύσουμε και να εκθέσουμε το θέμα της παραδοσιακής κουλτούρας, και έχουμε συναναστραφεί εκτενώς σχετικά με αυτό. Ανεξάρτητα από το πόσο συναναστραφήκαμε σχετικά με αυτό ή πόσο καιρό συναναστραφήκαμε, στόχος παραμένει η επίλυση των διαφόρων δυσκολιών και προβλημάτων που προκύπτουν ενώ οι άνθρωποι επιδιώκουν την αλήθεια ή που υπάρχουν στην είσοδό τους στη ζωή. Ο στόχος είναι να απομακρυνθούν όλοι οι φραγμοί, τα εμπόδια και οι δυσκολίες —οι δεσπόζουσες των οποίων είναι οι διάφορες δηλώσεις, ιδέες και απόψεις της παραδοσιακής κουλτούρας— τα οποία εμποδίζουν τους ανθρώπους να επιδιώξουν την αλήθεια. Επί του παρόντος, έχουμε ουσιαστικά ολοκληρώσει τη συναναστροφή μας πάνω στο θέμα της παραδοσιακής κουλτούρας. Έχουμε, λοιπόν, ολοκληρώσει τη συναναστροφή μας πάνω στα θέματα που αφορούν την επιδίωξη της αλήθειας; (Όχι.) Σχετιζόταν η συναναστροφή και η ανάλυσή μας πάνω στην παραδοσιακή κουλτούρα με την επιδίωξη της αλήθειας; (Ναι.) Σχετιζόταν με την επιδίωξη της αλήθειας. Η παραδοσιακή κουλτούρα αποτελεί τη μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Τώρα που έχουμε ολοκληρώσει τη συναναστροφή πάνω στην παραδοσιακή κουλτούρα —το μεγαλύτερο εμπόδιο του ανθρώπου καθώς επιδιώκει την αλήθεια— σήμερα θα συναναστραφούμε πάνω στο ερώτημα: «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια; Έχουμε συναναστραφεί σχετικά με αυτό το ερώτημα στο παρελθόν; Γιατί πρέπει να συναναστραφούμε σχετικά με αυτό; Είναι σημαντικό ερώτημα; (Είναι.) Γιατί είναι σημαντικό; Μοιραστείτε τις σκέψεις σας. (Όπως το κατανοώ εγώ, η επιδίωξη της αλήθειας σχετίζεται άμεσα με τη σωτηρία του ανθρώπου. Επειδή όλοι μας έχουμε εξαιρετικά διεφθαρμένες διαθέσεις και, από νεαρή ηλικία, έχουμε κατηχηθεί και δηλητηριαστεί βαθιά από την παραδοσιακή κουλτούρα, πρέπει να επιδιώκουμε την αλήθεια, ειδάλλως δεν θα είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τα αρνητικά πράγματα που προέρχονται από τον Σατανά. Επίσης, δεν θα είμαστε σε θέση να κάνουμε πράξη την αλήθεια και δεν θα γνωρίζουμε πώς να ενεργούμε θετικά και με τρόπο που συνάδει με το θέλημα του Θεού. Δεν θα έχουμε άλλη επιλογή παρά να ενεργούμε και να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας. Αν αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πιστεύει κανείς στον Θεό, τότε στο τέλος θα εξακολουθεί να είναι ένας ζωντανός Σατανάς, και όχι κάποιος τον οποίο θα έσωζε ο Θεός. Επομένως, η επιδίωξη της αλήθειας είναι πολύ σημαντική. Επιπλέον, οι διεφθαρμένες διαθέσεις μας μπορούν να καθαρθούν μόνο μέσω της επιδίωξης της αλήθειας· είναι επίσης ο μόνος τρόπος για να διορθωθούν οι εσφαλμένες ιδέες μας για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να βλέπουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφερόμαστε και να ενεργούμε. Μόνο αφότου ένας άνθρωπος έχει κατανοήσει και αποκτήσει την αλήθεια μπορεί να κάνει ικανοποιητικά το καθήκον του και να γίνει ένας άνθρωπος που υποτάσσεται στον Θεό. Διαφορετικά, θα ακολουθεί ακουσίως τις διεφθαρμένες διαθέσεις του για να κάνει πράγματα στα καθήκοντά του που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας.) Αναφέρθηκες σε δύο πράγματα. Ποια ήταν η ερώτησή Μου; (Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;) Είναι απλή αυτή η ερώτηση; Ακούγεται σαν μια απλή ερώτηση αιτίας και αποτελέσματος. Συμμερίζεστε όλοι σας την άποψη πως η επιδίωξη της αλήθειας σχετίζεται, από τη μία, με τη σωτηρία ενός ανθρώπου και, από την άλλη, με την αποφυγή πρόκλησης διαταράξεων ή αναστατώσεων; (Ναι.) Όταν το θέτεις έτσι, η ερώτηση ακούγεται όντως αρκετά απλή. Είναι όντως τόσο απλή; Μοιραστείτε τις σκέψεις σας. (Πιστεύω πως το ερώτημα «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» είναι πιο απλό να απαντηθεί από μια θεωρητική άποψη, αλλά όταν περιλαμβάνει πραγματικά άσκηση και είσοδο στην πραγματικότητά του, δεν είναι απλό.) «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» —πόσα ερωτήματα περιλαμβάνει αυτό; Περιλαμβάνει ερωτήματα όπως τα εξής: ποια είναι η σπουδαιότητα της επιδίωξης της αλήθειας, ποιοι είναι οι λόγοι γι’ αυτήν —τι άλλο; (Τη σημασία της επιδίωξης της αλήθειας.) Σωστά: Περιλαμβάνει επίσης τη σημασία της επιδίωξης της αλήθειας· περιλαμβάνει αυτά τα ερωτήματα. Λαμβάνοντάς τα αυτά υπόψη, είναι απλό το ερώτημα: «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» (Δεν είναι.) Συλλογιστείτε ξανά το ερώτημα «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» υπό το πρίσμα αυτών των πραγμάτων. Αρχικά, θυμηθείτε: τι είναι η επιδίωξη της αλήθειας; Πώς πρέπει να ορίζεται; (Να βλέπει κανείς τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια.) Είναι σωστό αυτό; Σας ξέφυγε η λέξη «εξολοκλήρου». Διαβάστε την πάλι. («Να βλέπει κανείς τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί εξολοκλήρου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια».) Το ερώτημα «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» σχετίζεται με τις απόψεις των ανθρώπων για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και με τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους. Έχει να κάνει με το πώς θα πρέπει να βλέπουν οι άνθρωποι τα πράγματα και τους ανθρώπους, πώς θα πρέπει να συμπεριφέρονται και να ενεργούν· και για ποιον λόγο θα πρέπει να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και να συμπεριφέρονται και να ενεργούν εξολοκλήρου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και με κριτήριό τους την αλήθεια. Για ποιον λόγο θα πρέπει να επιδιώκουν να ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο —αυτή δεν είναι η ρίζα του ερωτήματος; Αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ερώτημα; (Είναι.) Τώρα έχετε καταλάβει την κεντρική ιδέα του ερωτήματος. Ας επιστρέψουμε στο ίδιο το ερώτημα: «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» Αυτό το ερώτημα δεν είναι απλό. Περιλαμβάνει τη σπουδαιότητα και την αξία της επιδίωξης της αλήθειας, και υπάρχει κάτι άλλο σε αυτό που έχει τεράστια σημασία: Με βάση την ουσία και τα ένστικτα των ανθρώπων, αυτοί χρειάζονται την αλήθεια ως τη ζωή τους, επομένως πρέπει να την επιδιώκουν. Φυσικά, αυτό σχετίζεται επίσης με το μέλλον και την επιβίωση της ανθρωπότητας. Για να το θέσουμε απλά, η επιδίωξη της αλήθειας σχετίζεται με τη σωτηρία των ανθρώπων και την αλλαγή των διεφθαρμένων διαθέσεών τους. Φυσικά, σχετίζεται επίσης και με τα διαφορετικά πράγματα που βιώνουν οι άνθρωποι, τις εκφάνσεις τους και τις συμπεριφορές τους στην καθημερινή τους ζωή. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, μπορεί να ειπωθεί με ακρίβεια πως οι ελπίδες σωτηρίας τους είναι μηδενικές. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο πως αντιστέκονται στον Θεό, Τον προδίδουν και Τον απορρίπτουν. Μπορεί να αντισταθούν στον Θεό και να Τον προδώσουν οποτεδήποτε και οπουδήποτε, και φυσικά μπορεί να αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας και του οίκου του Θεού ή να κάνουν, επίσης, κάτι που προκαλεί αναστάτωση ή διατάραξη οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Αυτοί είναι κάποιοι από τους πιο απλούς, πιο βασικούς λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι πρέπει να επιδιώκουν την αλήθεια, οι οποίοι μπορούν να παρατηρηθούν και να γίνουν κατανοητοί στην καθημερινή τους ζωή. Σήμερα, όμως, θα συναναστραφούμε μόνο σχετικά με κάποια καίριας σημασίας μέρη του ερωτήματος: «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια;» Έχουμε ήδη συναναστραφεί σχετικά με τις πιο ουσιαστικές πτυχές αυτού του ερωτήματος, τις οποίες οι άνθρωποι έχουν κατανοήσει και αναγνωρίσει ως ζήτημα δόγματος, οπότε σήμερα δεν θα συναναστραφούμε σχετικά με εκείνα τα βασικά, απλά ερωτήματα. Θα είναι αρκετό να συναναστραφούμε σχετικά με διάφορα κύρια στοιχεία. Γιατί συναναστρεφόμαστε πάνω στο θέμα της επιδίωξης της αλήθειας; Είναι προφανές πως υπάρχουν κάποια πιο σημαντικά ερωτήματα που εμπεριέχονται σε αυτό, ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν να διακρίνουν, δεν γνωρίζουν και δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, αλλά τα οποία απαιτούν από αυτούς να τα κατανοήσουν και να τα καταλάβουν.

Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια; Δεν θα αρχίσουμε με τις βασικές αρχές αυτού του ερωτήματος, τις οποίες οι άνθρωποι ήδη αντιλαμβάνονται και κατανοούν, ούτε από το δόγμα το οποίο οι άνθρωποι ήδη γνωρίζουν. Επομένως, από πού θα αρχίσουμε; Πρέπει να αρχίσουμε από τη ρίζα αυτού του ερωτήματος, από το σχέδιο διαχείρισης του Θεού και το θέλημα του Θεού. Τι σημαίνει να αρχίσουμε από τη ρίζα του ερωτήματος; Σημαίνει πως θα αρχίσουμε από το σχέδιο διαχείρισης του Θεού και από τη δημιουργία της ανθρωπότητας από τον Θεό. Από τότε που υπάρχουν άνθρωποι, από τότε που ένα ζωντανό ον —η δημιουργημένη ανθρωπότητα— έλαβε την πνοή του Θεού, ο Θεός σχεδιάζει να αποκτήσει μια ομάδα από τις τάξεις τους. Αυτή η ομάδα θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται, να κατανοεί και να τηρεί τα λόγια Του. Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να ενεργούν ως οικονόμοι για τα πάντα, για τα μυριάδες πράγματα της δημιουργίας του Θεού, τα φυτά, τα ζώα, τα δάση, τους ωκεανούς, τους ποταμούς, τις λίμνες, τα βουνά, τα ρυάκια, τις πεδιάδες της και ούτω καθεξής, σύμφωνα με τα λόγια Του. Αφότου ο Θεός κατάρτισε το σχέδιό Του, άρχισε να εναποθέτει αντίστοιχα τις ελπίδες του στην ανθρωπότητα. Ελπίζει πως μια μέρα οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να ενεργούν ως οικονόμοι για αυτήν την ανθρωπότητα, για όλα τα πράγματα που υπάρχουν στον κόσμο, καθώς και για τα διαφορετικά πλάσματα που ζουν ανάμεσά τους, και πως θα μπορούν να το κάνουν με εύτακτο τρόπο, σύμφωνα με τις μεθόδους, τους κανόνες και τους νόμους που έχει θέσει Εκείνος. Αν και ο Θεός έχει ήδη καταρτίσει αυτό το σχέδιο και αυτές τις προσδοκίες, θα χρειαστεί πάρα πολύς καιρός για να επιτευχθεί ο τελικός Του στόχος. Δεν είναι κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί σε δέκα ή είκοσι χρόνια, ούτε σε εκατό ή διακόσια χρόνια, και σίγουρα όχι σε χίλια ή δύο χιλιάδες χρόνια. Θα χρειαστούν έξι χιλιάδες χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η ανθρωπότητα πρέπει να βιώσει διαφορετικές περιόδους, εποχές, καιρούς και διαφορετικά στάδια του έργου του Θεού. Πρέπει να βιώσει την κίνηση των άστρων στον ουρανό, το στέρεμα των θαλασσών και το θρυμμάτισμα των βράχων, πρέπει να βιώσει δραματική αλλαγή. Από τους πρώτους και λιγοστούς ανθρώπους, η ανθρωπότητα έχει βιώσει μεγάλα σκαμπανεβάσματα, καθώς και τις μεταπτώσεις και τις αλλαγές αυτού του κόσμου, κατόπιν των οποίων οι άνθρωποι έχουν αυξηθεί σταδιακά σε αριθμό και έχουν αποκτήσει σταδιακά εμπειρία, και η γεωργία, η οικονομία και οι τρόποι ζωής και επιβίωσης της ανθρωπότητας έχουν σταδιακά αλλάξει και οδηγήσει σε νέες μεθόδους. Μόνο όταν έχει έλθει μια συγκεκριμένη περίοδος και μια συγκεκριμένη εποχή μπορούν οι άνθρωποι να επιτύχουν το επίπεδο στο οποίο ο Θεός θα τους κρίνει και θα τους παιδέψει και θα τους κατακτήσει, και τότε ο Θεός θα τους εκφράσει την αλήθεια, τα λόγια Του και το θέλημά Του. Για να επιτευχθεί αυτό το επίπεδο, η ανθρωπότητα έχει βιώσει τεράστια αναταραχή, και το ίδιο ισχύει και για όλα τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο. Φυσικά, έχει λάβει χώρα δραματική αλλαγή και στους ουρανούς και στο σύμπαν. Αυτή η σειρά αλλαγών έχει λάβει χώρα και έχει εμφανιστεί σταδιακά παράλληλα με τη διαχείριση του Θεού. Οι άνθρωποι έχουν χρειαστεί πολύ καιρό για να φτάσουν στο σημείο όπου προσέρχονται ενώπιον του Θεού και δέχονται την κατάκτηση, την κρίση και την παίδευσή Του, καθώς και την παροχή των λόγων Του. Αλλά αυτό δεν πειράζει· ο Θεός μπορεί να περιμένει, διότι αυτό είναι το σχέδιο του Θεού και αυτή είναι η επιθυμία Του. Ο Θεός πρέπει να περιμένει πολύ καιρό για χάρη του σχεδίου και της επιθυμίας Του. Μέχρι στιγμής, περιμένει για πραγματικά πάρα πολύ μεγάλο διάστημα.

Αφότου η ανθρωπότητα πέρασε από το αρχικό στάδιο της άγνοιας, της αυταπάτης και της σύγχυσής της, ο Θεός την οδήγησε στην Εποχή του Νόμου. Αν και η ανθρωπότητα είχε εισέλθει σε μια νέα εποχή, μια εποχή στο σχέδιο διαχείρισης του Θεού, αν και οι άνθρωποι δεν ζούσαν πια μια αχαλίνωτη, απείθαρχη ζωή σαν ένα κοπάδι από πρόβατα, αν και είχαν εισέλθει σε ένα περιβάλλον για τη ζωή τους που είχε την καθοδήγηση, τη διδασκαλία και την οδηγία του νόμου, οι άνθρωποι γνώριζαν μόνο κάποια απλά πράγματα τα οποία είχαν διδαχθεί, είχαν μάθει ή είχαν πληροφορηθεί από τον νόμο, ή τα οποία ήταν ήδη γνωστά εντός του πλαισίου της ανθρώπινης ζωής: Για παράδειγμα, τι είναι η κλοπή ή τι είναι η μοιχεία, τι είναι ο φόνος, πώς θα λογοδοτούν οι άνθρωποι για φόνο, πώς να αλληλεπιδρά κανείς με τους γείτονές του, πώς θα λογοδοτούν οι άνθρωποι όταν κάνουν το τάδε ή το δείνα. Η ανθρωπότητα είχε περάσει από τις αρχικές της συνθήκες, κατά τις οποίες δεν γνώριζε τίποτα και δεν καταλάβαινε τίποτα, στο να μάθει κάποιους απλούς, στοιχειώδεις νόμους της ανθρώπινης διαγωγής για τους οποίους την πληροφόρησε ο Θεός. Αφότου ο Θεός είχε διακηρύξει αυτούς τους νόμους, οι άνθρωποι που ζούσαν υπό τον νόμο γνώριζαν να ακολουθούν τους κανόνες και να τηρούν τον νόμο και, στο μυαλό τους και στον εσωτερικό τους κόσμο, ο νόμος λειτουργούσε ως περιορισμός και ως οδηγός για τη διαγωγή τους, και η ανθρωπότητα είχε την αρχική ομοιότητα του ανθρώπου. Αυτοί οι άνθρωποι κατανοούσαν πως θα πρέπει να ακολουθούν κάποιους κανόνες και να τηρούν κάποιους νόμους. Όσο καλά κι αν τους ακολουθούσαν και όσο αυστηρά κι αν τους τηρούσαν, σε κάθε περίπτωση, αυτοί οι άνθρωποι είχαν περισσότερη ανθρώπινη ομοιότητα από εκείνους που προηγήθηκαν του νόμου. Σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά και τη ζωή τους, ενεργούσαν και ζούσαν βάσει ορισμένων προτύπων και με ορισμένους περιορισμούς. Δεν ήταν πια τόσο αβοήθητοι και αδαείς όσο ήταν κάποτε, και δεν στερούνταν πια τόσο πολύ στόχων στη ζωή. Οι νόμοι του Θεού και όλες οι δηλώσεις που τους είχε διακηρύξει ο Θεός ρίζωσαν μέσα στην καρδιά τους και κατέλαβαν μια συγκεκριμένη θέση εκεί. Οι άνθρωποι δεν ήταν πια στα χαμένα σχετικά με το τι να κάνουν· δεν ζούσαν πια χωρίς στόχους, κατεύθυνση ή περιορισμούς. Παρόλα αυτά, απείχαν ακόμα πολύ από τους ανθρώπους στα σχέδια του Θεού και στις επιθυμίες του Θεού. Απείχαν ακόμα από το να είναι ικανοί να ενεργούν ως οι οικονόμοι των πάντων. Ο Θεός και πάλι έπρεπε να περιμένει και να κάνει υπομονή. Αν και οι άνθρωποι που ζούσαν υπό τον νόμο ήξεραν να λατρεύουν τον Θεό, το έκαναν μόνο για τους τύπους. Η θέση και η εικόνα του Θεού στα βάθη της καρδιάς τους ήταν τελείως διαφορετική από την αληθινή ταυτότητα και ουσία του Θεού. Επομένως, εξακολουθούσαν να μην είναι οι δημιουργημένοι άνθρωποι τους οποίους ήθελε ο Θεός και εξακολουθούσαν να μην είναι οι άνθρωποι τους οποίους οραματιζόταν ο Θεός, οι οποίοι ήταν ικανοί να ενεργούν ως οικονόμοι για τα πάντα. Στα βάθη της καρδιάς τους, η ουσία, η ταυτότητα και το κύρος του Θεού ήταν απλώς εκείνα του Κυβερνήτη της ανθρωπότητας, και οι άνθρωποι ήταν απλώς οι υπήκοοι ή οι ευεργετούμενοι εκείνου του Κυβερνήτη, τίποτε άλλο. Οπότε, ο Θεός και πάλι έπρεπε να καθοδηγεί αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι ζούσαν υπό τον νόμο και γνώριζαν μονάχα τον νόμο, ώστε να συνεχίσουν να προχωρούν προς τα εμπρός. Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τίποτε άλλο πέρα από τον νόμο. Δεν γνώριζαν πώς να ενεργούν ως οικονόμοι για τα πάντα, δεν γνώριζαν ποιος ήταν ο Θεός και δεν γνώριζαν τον σωστό τρόπο να ζει κανείς. Δεν γνώριζαν πώς να συμπεριφέρονται και να ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, ούτε γνώριζαν πώς να ζουν με περισσότερο νόημα απ’ ό,τι ζούσαν, ούτε τι θα πρέπει να επιδιώκουν οι άνθρωποι στη ζωή τους, και ούτω καθεξής. Οι άνθρωποι που ζούσαν υπό τον νόμο είχαν πλήρη άγνοια αυτών των πραγμάτων. Πέρα από τον νόμο, αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν τίποτα για τις απαιτήσεις του Θεού, για την αλήθεια ή για τα λόγια του Θεού. Εξαιτίας αυτού, ο Θεός έπρεπε να ανέχεται συνεχώς την ανθρωπότητα, όπως αυτή υφίστατο υπό τον νόμο. Αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούσαν κατά πολύ εκείνους που είχαν προηγηθεί —αυτοί κατανοούσαν τουλάχιστον τι είναι η αμαρτία, κατανοούσαν πως θα πρέπει να τηρούν και να ακολουθούν τον νόμο, καθώς και να ζουν υπό το πλαίσιο του νόμου— αλλά εξακολουθούσαν να υπολείπονται κατά πολύ των απαιτήσεων του Θεού. Ωστόσο, ο Θεός εξακολουθούσε να ελπίζει και να περιμένει εναγωνίως.

Με την ανάπτυξη των εποχών, με την ανάπτυξη της ανθρωπότητας, με τη λειτουργία όλων των πραγμάτων και με τις διευθετήσεις της χείρας του Θεού και της κυριαρχίας, της καθοδήγησης και της ηγεσίας Του, η ανθρωπότητα, όλα τα πράγματα και το ίδιο το σύμπαν προχωρούν συνεχώς προς τα εμπρός. Η ανθρωπότητα υπό τον νόμο, έπειτα από χιλιάδες χρόνια περιορισμού από τον νόμο, δεν ήταν πια σε θέση να τηρεί τον νόμο, και ακολούθησε το έργο του Θεού στην επόμενη εποχή την οποία ξεκίνησε ο Θεός —την Εποχή της Χάριτος. Κατά την άφιξη της Εποχής της Χάριτος, ο Θεός ξεκίνησε το έργο Του βασιζόμενος στο γεγονός πως είχε στείλει προφήτες για να το προφητέψουν. Αυτό το στάδιο του έργου δεν ήταν τόσο τρυφερό ή επιθυμητό όσο το φανταζόταν ο άνθρωπος κατά τις αντιλήψεις του, ούτε είχε τόσο ευχάριστη αίσθηση όσο νόμιζε· αντίθετα, απ’ έξω, τα πάντα έμοιαζαν να πηγαίνουν αντίθετα προς την προφητεία. Από αυτές τις συνθήκες προέκυψε ένα γεγονός το οποίο δεν θα φανταζόταν ποτέ ο άνθρωπος: το γεγονός της σταύρωσης της σάρκας στην οποία είχε ενσαρκωθεί ο Θεός —ο Κύριος Ιησούς. Όλα αυτά ήταν πέρα από όσα προέβλεψε ο άνθρωπος. Εξωτερικά, όλα αυτά έμοιαζαν σαν ένα σκληρό, αιματηρό περιστατικό, ένα φρικτό θέαμα, όμως ήταν η αρχή της λήξης της Εποχής του Νόμου και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής από τον Θεό. Αυτή η νέα εποχή είναι η Εποχή της Χάριτος, την οποία γνωρίζετε πλέον όλοι. Η Εποχή της Χάριτος φαίνεται να ήλθε αψηφώντας τις προφητείες του Θεού κατά την Εποχή του Νόμου. Βέβαια, ήλθε επίσης με τη μορφή της ενσαρκωμένης σάρκας του Θεού να σταυρώνεται. Όλα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν τόσο ξαφνικά και τόσο φυσικά, σε συνθήκες που ήταν ώριμες για αυτά. Αυτά ήταν τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Θεός για να λήξει την παλαιά εποχή και να εγκαινιάσει μια νέα —για να φέρει μια νέα εποχή. Αν και όσα συνέβησαν στην αρχή αυτής της εποχής ήταν πολύ σκληρά και αιματηρά, ήταν αδιανόητα και μάλιστα ήλθαν ξαφνικά, και τίποτα δεν ήταν τόσο υπέροχο ή τρυφερό όσο το είχε φανταστεί ο άνθρωπος —αν και η εναρκτήρια σκηνή της Εποχής της Χάριτος ήταν ένα φρικτό θέαμα και κάτι το σπαραξικάρδιο, ποιο ήταν το μόνο πράγμα που άξιζε να εορταστεί; Το τέλος της Εποχής του Νόμου σήμαινε πως ο Θεός δεν χρειαζόταν πια να ανέχεται τις διάφορες συμπεριφορές της ανθρωπότητας υπό τον νόμο· σήμαινε πως η ανθρωπότητα είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, σύμφωνα με το έργο και το σχέδιο του Θεού, και είχε εισέλθει στη νέα εποχή. Φυσικά, σήμαινε επίσης πως οι μέρες αναμονής του Θεού είχαν μειωθεί. Η ανθρωπότητα εισήλθε σε μια νέα εποχή, μια νέα περίοδο, πράγμα που σήμαινε πως το έργο του Θεού είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός και πως η επιθυμία Του θα πραγματοποιούνταν σταδιακά καθώς προχωρούσε το έργο Του. Η άφιξη της Εποχής της Χάριτος δεν ήταν τόσο ωραία στην αρχή, αλλά όπως το έβλεπε ο Θεός, η ανθρωπότητα που θα ανέκυπτε σύντομα, η οποία ήταν η ανθρωπότητα που ήθελε Εκείνος, πλησίαζε όλο και περισσότερο στις απαιτήσεις και τους στόχους Του. Αυτό ήταν κάτι απολαυστικό και αξιέπαινο, κάτι άξιο εορτασμού. Αν και η ανθρωπότητα σταύρωσε τον Θεό —ένα θλιβερό θέαμα για τον άνθρωπο— η ίδια η στιγμή κατά την οποία σταυρώθηκε ο Χριστός σήμαινε πως είχε φτάσει η επόμενη εποχή του Θεού —η Εποχή της Χάριτος— και, φυσικά, πως το έργο του Θεού σε εκείνη την εποχή κόντευε να ξεκινήσει. Επιπλέον, σήμαινε πως είχε πραγματοποιηθεί το σπουδαίο έργο εκείνης της περίπτωσης της ενσάρκωσης του Θεού. Ο Θεός θα αντίκριζε τους ανθρώπους του κόσμου ως νικητής, με νέο όνομα και νέα εικόνα, και το περιεχόμενο του νέου έργου Του θα γνωστοποιούνταν και θα αποκαλυπτόταν στην ανθρωπότητα. Και, στο μεταξύ, σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους, δεν θα βασανίζονταν πια συνεχώς από συχνές παραβάσεις του νόμου, ούτε θα τιμωρούνταν πια από τον νόμο επειδή τον παραβίασαν. Η άφιξη της Εποχής της Χάριτος έδωσε στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να εξέλθει από το προηγούμενο έργο του Θεού και να εισέλθει σε ένα ολοκαίνουριο περιβάλλον έργου, με νέα στάδια έργου και μια νέα μέθοδο έργου. Έδωσε στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα μιας νέας εισόδου και μιας νέας ζωής και, φυσικά, επέτρεψε να δημιουργηθεί μια σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου η οποία ήταν κατά ένα βαθμό πιο στενή. Λόγω της ενσάρκωσης του Θεού, ο άνθρωπος μπορούσε να έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό. Ο άνθρωπος άκουγε την πραγματική και αληθινή φωνή του Θεού, και τα πραγματικά και αληθινά λόγια Του· ο άνθρωπος έβλεπε τον τρόπο με τον οποίο Εκείνος εργαζόταν, καθώς και τη διάθεσή Του και ούτω καθεξής. Ο άνθρωπος τα άκουγε αυτά με τα ίδια του τα αυτιά και τα έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια, από κάθε άποψη· βίωνε έντονα πως ο Θεός είχε όντως και πράγματι έλθει μεταξύ των ανθρώπων, πως ο Θεός ήταν όντως και πράγματι πρόσωπο με πρόσωπο με τον άνθρωπο, πως ο Θεός είχε όντως και πράγματι έλθει να ζήσει μεταξύ της ανθρωπότητας. Αν και η διάρκεια του έργου του Θεού σε εκείνη την ενσάρκωση δεν ήταν μεγάλη, έδωσε στην ανθρωπότητα της εποχής μια σταθερή και άρτια εμπειρία του πώς νιώθει πραγματικά ο άνθρωπος όταν ζει μαζί με τον Θεό. Και αν και εκείνοι που βίωναν τέτοια πράγματα δεν τα βίωσαν για πολύ καιρό, ο Θεός εξέφερε πολλά λόγια σε εκείνη την περίπτωση της ενσάρκωσής Του, και εκείνα τα λόγια ήταν πολύ συγκεκριμένα. Έκανε, επίσης, πολύ έργο και είχε πολλούς ανθρώπους που Τον ακολουθούσαν. Η ανθρωπότητα έληξε αναμφίβολα τη ζωή της υπό τον νόμο της παλαιάς εποχής και εισήλθε σε μια εντελώς νέα εποχή: την Εποχή της Χάριτος.

Έχοντας εισέλθει στη νέα εποχή, η ανθρωπότητα δεν ζούσε πια υπό τους περιορισμούς του νόμου, αλλά υπό νέες απαιτήσεις και νέα λόγια του Θεού. Χάρη στα νέα λόγια και τις νέες απαιτήσεις του Θεού, η ανθρωπότητα ανέπτυξε μια νέα ζωή, η οποία είχε διαφορετική μορφή —μια ζωή πίστης στον Θεό, της οποίας η μορφή και το περιεχόμενο ήταν διαφορετικά. Σε σχέση με την προηγούμενη ζωή υπό τον νόμο, αυτή η ζωή ήταν κατά ένα βαθμό πιο κοντά στο να ανταποκριθεί στα πρότυπα των απαιτήσεων του Θεού από τον άνθρωπο. Ο Θεός έθεσε νέες εντολές για την ανθρωπότητα και έθεσε νέα πρότυπα συμπεριφοράς για την ανθρωπότητα, τα οποία ήταν πιο ακριβή και πιο συντονισμένα με την ανθρωπότητα από ό,τι ήταν τότε, καθώς και κριτήρια και αρχές για τις απόψεις του ανθρώπου για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Τα λόγια τα οποία εξέφερε Εκείνος τότε δεν ήταν τόσο συγκεκριμένα όσο τα τωρινά, ούτε ο όγκος τους ήταν τόσο μεγάλος όσο αυτός που υπάρχει τώρα, ωστόσο, για τον άνθρωπο τότε, ο οποίος είχε μόλις εξέλθει από τον νόμο, εκείνα τα λόγια και εκείνες οι απαιτήσεις ήταν αρκετά. Δεδομένου του αναστήματος των ανθρώπων της εποχής και των πραγμάτων με τα οποία ήταν εξοπλισμένοι, αυτά ήταν τα μόνα πράγματα που μπορούσαν να επιτύχουν και να αποκτήσουν. Για παράδειγμα, ο Θεός είπε στους ανθρώπους να είναι ταπεινοί, να είναι υπομονετικοί, να είναι ανεκτικοί, να σηκώνουν τον σταυρό και ούτω καθεξής· όλα αυτά ήταν πιο συγκεκριμένες απαιτήσεις που έθεσε ο Θεός στον άνθρωπο στον απόηχο του νόμου, απαιτήσεις που έθιγαν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να βιώνεται η ανθρώπινη φύση. Πέρα από αυτό, ο άνθρωπος, ο οποίος είχε ζήσει υπό τον νόμο, απολάμβανε μια άφθονη και σταθερή ροή χάριτος, ευλογιών και άλλων τέτοιων πραγμάτων από τον Θεό λόγω της άφιξης της Εποχής της Χάριτος. Η ανθρωπότητα σε εκείνη την εποχή ζούσε πραγματικά μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και όλοι ήταν οι αγαπημένοι του Θεού, μωρά στην παλάμη Του. Έπρεπε να τηρούν τις εντολές και επιπλέον να έχουν κάποιες καλές συμπεριφορές, κάποιες που συμφωνούσαν με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του ανθρώπου, αλλά για την ανθρωπότητα, η ευχαρίστηση από τη χάρη του Θεού ήταν παρούσα σε μεγαλύτερο βαθμό. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι θεραπεύονταν από αρρώστιες που είχαν προκληθεί από δαιμονισμό, και εκβάλλονταν οι απαίσιοι δαίμονες και τα κακά πνεύματα που είχαν μέσα τους. Όταν οι άνθρωποι είχαν μπελάδες ή χρειάζονταν βοήθεια, ο Θεός έκανε εξαιρέσεις για αυτούς και επιδείκνυε σημεία και τέρατα, έτσι ώστε εκείνοι να θεραπεύονταν από τις διάφορες ασθένειές τους, να χόρταινε η σάρκα τους και να είχαν φαγητό και ρουχισμό. Σε εκείνη την εποχή υπήρχε πάρα πολλή χάρη και πάρα πολλές ευλογίες για να απολαύσει ο άνθρωπος. Πέρα από την απλή τήρηση των εντολών, η ανθρωπότητα έπρεπε, το πολύ πολύ, να είναι υπομονετική, ανεκτική, στοργική και ούτω καθεξής. Ο άνθρωπος δεν είχε την παραμικρή ιδέα για οτιδήποτε παραπάνω που περιλάμβανε την αλήθεια ή τις απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο. Επειδή ο άνθρωπος ήταν απόλυτα αποφασισμένος να απολαύσει χάρη και τις ευλογίες του Θεού, και λόγω της υπόσχεσης του Κυρίου Ιησού προς τον άνθρωπο εκείνη την εποχή, ο άνθρωπος άρχισε να απολαμβάνει τακτικά τη χάρη του Θεού, χωρίς να διαφαίνεται τέλος στον ορίζοντα. Οι άνθρωποι θεωρούσαν πως αν πίστευαν στον Θεό, θα έπρεπε να απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού, πως αυτό ήταν το μερίδιο που τους ανήκε δικαιωματικά. Δεν γνώριζαν, ωστόσο, να λατρεύουν τον Κύριο της δημιουργίας ή να αναλαμβάνουν το κύρος ενός δημιουργημένου όντος, καθώς και να εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος και να είναι καλά δημιουργημένα όντα. Επίσης, δεν γνώριζαν πώς να υποτάσσονται στον Θεό, ούτε πώς να είναι πιστοί σε Αυτόν, ούτε πώς να αποδέχονται τα λόγια Του και να τα χρησιμοποιούν ως τη βάση τους για τις απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους. Ο άνθρωπος είχε μεγάλη άγνοια αυτών των πραγμάτων. Και πέρα από το να απολαμβάνει τη χάρη του Θεού ως κάτι αυτονόητο, ο άνθρωπος ήθελε να εισέλθει αυτομάτως στον ουρανό μετά θάνατον, και εκεί να απολαύσει καλές ευλογίες μαζί με τον Κύριο. Επιπλέον, οι άνθρωποι που ζούσαν στην Εποχή της Χάριτος, οι οποίοι ζούσαν εν μέσω χάρης και ευλογιών, πίστευαν εσφαλμένα πως ο Θεός είναι απλώς ένας σπλαχνικός, στοργικός Θεός, πως η ουσία Του είναι το έλεος και η στοργική καλοσύνη, και τίποτε άλλο. Για αυτούς, το έλεος και η στοργική καλοσύνη συμβόλιζαν την ταυτότητα, το κύρος και την ουσία του Θεού· αυτό που σήμαιναν για αυτούς η αλήθεια, η οδός και η ζωή ήταν η χάρη και οι ευλογίες του Θεού, ή ίσως ένας τρόπος να σηκώσει απλώς κανείς τον σταυρό και να βαδίσει στο μονοπάτι του σταυρού. Αυτά ήταν όλα κι όλα στην Εποχή της Χάριτος σε ό,τι αφορά τη γνώση των ανθρώπων για τον Θεό και τον προσανατολισμό τους προς Αυτόν, καθώς και τον προσανατολισμό τους προς την ανθρωπότητα και τους ίδιους τους ανθρώπους και τη γνώση τους για την ανθρωπότητα και τους ίδιους τους ανθρώπους. Οπότε, για να στραφούμε στα αίτια και να φτάσουμε στη ρίζα: Τι ακριβώς οδήγησε σε αυτές τις συνθήκες; Δεν φταίει κανείς. Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Θεό ότι δεν εργάστηκε ή δεν μίλησε πιο συγκεκριμένα ή πιο εκτενώς, ούτε μπορεί να ρίξει κανείς την ευθύνη στον άνθρωπο. Γιατί; Ο άνθρωπος είναι η δημιουργημένη ανθρωπότητα, ένα δημιουργημένο ον. Εξήλθε από τον νόμο και ήλθε στην Εποχή της Χάριτος. Όσα χρόνια εμπειρίας κι αν ενδέχεται να είχε ο άνθρωπος από το έργο του Θεού καθώς αυτό προχωράει, αυτό που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, αυτό που έκανε Εκείνος, ήταν αυτό που μπορούσε να αποκτήσει ο άνθρωπος και αυτό που μπορούσε να γνωρίσει. Πέρα από αυτό, όμως, σε ό,τι αφορά όσα δεν είχε κάνει ο Θεός, όσα δεν είχε πει και όσα δεν είχε αποκαλύψει, η ανθρωπότητα δεν είχε την ικανότητα να τα κατανοήσει ή να τα ξέρει αυτά. Αλλά για να κοιτάξουμε τις αντικειμενικές συνθήκες και την ευρύτερη εικόνα, όταν η ανθρωπότητα, η οποία είχε προοδεύσει επί χιλιάδες χρόνια, είχε έλθει στην Εποχή της Χάριτος, η κατανόησή της έφτανε μόνο μέχρι εκεί και ο Θεός μπορούσε να επιτελέσει μόνο έργο σαν κι αυτό που επιτελούσε. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτό που χρειαζόταν η ανθρωπότητα, η οποία είχε εξέλθει από την Εποχή του Νόμου, δεν ήταν να παιδευτεί ή να κριθεί, ούτε να κατακτηθεί, πόσο μάλλον να οδηγηθεί στην τελείωση. Εκείνη την εποχή, η ανθρωπότητα χρειαζόταν μονάχα ένα πράγμα. Ποιο ήταν αυτό; Μια προσφορά περί αμαρτίας, το πολύτιμο αίμα του Θεού. Το πολύτιμο αίμα του Θεού —αυτή η προσφορά περί αμαρτίας ήταν το μόνο πράγμα που χρειαζόταν η ανθρωπότητα καθώς εξερχόταν από την Εποχή του Νόμου. Οπότε, σε εκείνη την εποχή, λόγω των αναγκών και των πραγματικών συνθηκών της ανθρωπότητας, το έργο που είχε να κάνει τότε ο Θεός ήταν να προσφέρει το πολύτιμο αίμα της ίδιας της ενσάρκωσής Του ως προσφορά περί αμαρτίας. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να λυτρωθεί η ανθρωπότητα της Εποχής του Νόμου. Με το πολύτιμο αίμα Του ως το τίμημα και ως την προσφορά περί αμαρτίας, ο Θεός εξάλειψε την αμαρτία της ανθρωπότητας. Και μόνο όταν εξαλείφθηκε η αμαρτία του είχε ο άνθρωπος τη θέση να προσέλθει αναμάρτητος ενώπιον του Θεού και να δεχθεί τη χάρη Του και τη διαρκή καθοδήγησή Του. Το πολύτιμο αίμα του Θεού προσφέρθηκε στην ανθρωπότητα και, καθώς προσφέρθηκε στην ανθρωπότητα, η ανθρωπότητα μπορούσε να λυτρωθεί. Τι θα μπορούσε να είχε κατανοήσει η ανθρωπότητα, η οποία είχε μόλις λυτρωθεί; Τι χρειαζόταν η ανθρωπότητα, η οποία είχε μόλις λυτρωθεί; Η ανθρωπότητα δεν θα είχε την ικανότητα να το δεχθεί αν κατακτιόταν, κρινόταν και παιδευόταν κατευθείαν. Δεν είχε τέτοια ικανότητα αποδοχής, ούτε οι συνθήκες της ήταν τέτοιες που να της επέτρεπαν να τα κατανοήσει όλα αυτά. Επομένως, εκτός από την προσφορά περί αμαρτίας του Θεού, καθώς και τη χάρη, τις ευλογίες, την ανοχή, την υπομονή, το έλεος και τη στοργική καλοσύνη του Θεού, η ανθρωπότητα, όπως υφίστατο εκείνη την εποχή, δεν μπορούσε να αποδεχθεί τίποτε άλλο πέρα από κάποιες απλές απαιτήσεις που είχε ο Θεός από τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Αυτές και τίποτε άλλο. Και όσο για όλες τις αλήθειες που θίγουν πιο βαθιά τη σωτηρία του ανθρώπου —ποιες εσφαλμένες ιδέες και απόψεις έχει η ανθρωπότητα, ποιες διεφθαρμένες διαθέσεις έχει, ποια ουσία παρακοής ενάντια στον Θεό έχει, ποια είναι η ουσία της παραδοσιακής κουλτούρας που υποστηρίζει η ανθρωπότητα, όπως συζητήσαμε για αυτήν προσφάτως, πώς διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα και ούτε καθεξής— η ανθρωπότητα εκείνης της εποχής δεν θα μπορούσε να κατανοήσει τίποτε απολύτως. Σε συνθήκες όπως εκείνες, ο Θεός μπορούσε μόνο να νουθετήσει την ανθρωπότητα και να θέσει απαιτήσεις από αυτήν με τους πιο απλούς τρόπους, με τους πιο ξεκάθαρους τρόπους, με τις πιο στοιχειώδεις απαιτήσεις συμπεριφοράς. Επομένως, η ανθρωπότητα κατά την Εποχή της Χάριτος μπορούσε να απολαμβάνει μόνο χάρη και να απολαμβάνει απεριόριστα το πολύτιμο αίμα του Θεού ως προσφορά περί αμαρτίας. Κατά την Εποχή της Χάριτος, ωστόσο, είχε ήδη επιτευχθεί το πιο σπουδαίο πράγμα. Και ποιο ήταν αυτό; Ήταν πως είχε συγχωρεθεί η αμαρτία της ανθρωπότητας, την οποία θα έσωζε ο Θεός, χάρη στο πολύτιμο αίμα του Θεού. Αυτό είναι κάτι άξιο εορτασμού· ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα που έκανε ο Θεός κατά την Εποχή της Χάριτος. Αν και η αμαρτία του ανθρώπου είχε συγχωρεθεί και ο άνθρωπος δεν θα προσερχόταν πλέον ενώπιον του Θεού με αμαρτωλή εικόνα ή ως αμαρτωλός, εφόσον, αντ’ αυτού, είχε συγχωρεθεί για τις αμαρτίες του από την προσφορά περί αμαρτίας και πλέον ήταν κατάλληλος να προσέρχεται ενώπιον του Θεού, η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό δεν είχε φτάσει ακόμα στο σημείο να γίνει η σχέση μεταξύ ενός δημιουργημένου όντος με τον Δημιουργό. Δεν ήταν ακόμα η σχέση μεταξύ δημιουργημένης ανθρωπότητας και Δημιουργού. Η ανθρωπότητα υπό τη χάρη απείχε ακόμα πάρα πολύ από τον ρόλο που απαιτεί από αυτήν ο Θεός, να είναι δηλαδή ο κύριος και ο οικονόμος των πάντων. Οπότε ο Θεός έπρεπε να περιμένει· έπρεπε να είναι υπομονετικός. Τι σήμαινε να περιμένει ο Θεός; Σήμαινε ότι η ανθρωπότητα τότε θα συνέχιζε να ζει εν μέσω της χάρης του Θεού, εν μέσω των διαφόρων τρόπων έργου του Θεού της Εποχής της Χάριτος. Ο Θεός θέλει να σώσει πολύ περισσότερους από μόνο μια χούφτα ανθρώπους ή μια φυλή· η σωτηρία Του κάθε άλλο παρά περιορίζεται σε μία μόνο φυλή ή σε εκείνους που ανήκουν σε ένα μόνο δόγμα. Επομένως, η Εποχή της Χάριτος θα βιωνόταν για χιλιάδες χρόνια, όπως είχε βιωθεί και η Εποχή του Νόμου. Η ανθρωπότητα έπρεπε να συνεχίσει να ζει στη νέα εποχή που οδηγούσε ο Θεός, χρόνο με τον χρόνο, επί γενεές γενεών. Πόσες εποχές πρέπει να βιώσουν οι άνθρωποι κατ’ αυτόν τον τρόπο —πόσες μετατοπίσεις άστρων, πόσες θάλασσες να ξηραίνονται και πόσα βράχια να χάνονται, πόσους ωκεανούς να υποχωρούν μπρος σε εύφορη γη, και πρέπει να υποβληθούν στις διάφορες αλλαγές της ανθρωπότητας σε διάφορες περιόδους, και σε διαφορετικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στα μυριάδες πράγματα της γης. Και καθώς τα βίωναν όλα αυτά, τα λόγια του Θεού, το έργο Του και το γεγονός της λύτρωσης της ανθρωπότητας από τον Κύριο Ιησού κατά την Εποχή της Χάριτος εξαπλώθηκαν στα πέρατα της γης, σε κάθε δρόμο και σοκάκι, σε κάθε γωνιά, έως ότου έγιναν γνωστά σε κάθε σπιτικό. Και τότε ήταν που εκείνη η εποχή —η Εποχή της Χάριτος, η οποία ακολούθησε την Εποχή του Νόμου— ήταν γραφτό να φτάσει στο τέλος της. Το έργο που έκανε ο Θεός κατά την περίοδο αυτή δεν ήταν απλώς να περιμένει σιωπηλά· καθώς περίμενε, έκανε έργο στην ανθρωπότητα της Εποχής της Χάριτος με διαφορετικούς τρόπους. Συνέχισε το βασιζόμενο στη χάρη έργο Του, απονέμοντας χάρη και ευλογίες στην ανθρωπότητα αυτής της εποχής, ώστε οι πράξεις Του, το έργο Του, η ομιλία Του και τα γεγονότα που έκανε και το θέλημά Του την Εποχή της Χάριτος να έφταναν στα αυτιά κάθε ανθρώπου τον οποίο θα επέλεγε. Έδωσε τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο τον οποίο θα επέλεγε να επωφεληθεί από την προσφορά περί αμαρτίας Του, ώστε να μην προσέρχεται πια ενώπιόν Του με την εικόνα της αμαρτίας, ως αμαρτωλός. Και αν και η σχέση που είχε ο άνθρωπος με τον Θεό δεν ήταν πια μια σχέση κατά την οποία δεν τον είχε δει ποτέ, όπως ήταν κατά την Εποχή του Νόμου, αλλά ένα επίπεδο πάνω από αυτήν, όπως είναι η σχέση μεταξύ πιστών και του Κυρίου, μεταξύ χριστιανών και του Χριστού, παρόλα αυτά, μια τέτοια σχέση δεν είναι η σχέση που θέλει εν τέλει ο Θεός μεταξύ ανθρωπότητας και Θεού, μεταξύ δημιουργημένων όντων και Δημιουργού. Η σχέση τους τότε απείχε ακόμα εμφανώς από τη σχέση μεταξύ δημιουργημένων όντων και του Κυρίου της Δημιουργίας, αλλά σε σύγκριση με τη σχέση μεταξύ της ανθρωπότητας και του Θεού την Εποχή του Νόμου, αντιπροσωπεύει μια τεράστια πρόοδο. Αυτό ήταν αιτία για χαρά και εορτασμό. Έστω και έτσι όμως, ο Θεός εξακολουθούσε να πρέπει να καθοδηγεί τους ανθρώπους· έπρεπε να καθοδηγεί προς τα εμπρός τους ανθρώπους, τα βάθη της καρδιάς των οποίων ήταν γεμάτα με αντιλήψεις για τον Θεό, καθώς και φαντασιοκοπίες, αιτήματα, απαιτήσεις, παρακοή και αντίσταση. Γιατί; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να γνώριζαν σχετικά με το να απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού και μπορεί να γνώριζαν πως ο Θεός είναι σπλαχνικός και στοργικός, αλλά πέρα από αυτό δεν γνώριζαν το παραμικρό σχετικά με την αληθινή ταυτότητα, το αληθινό κύρος και την αληθινή ουσία του Θεού. Επειδή μια τέτοια ανθρωπότητα έχει υποστεί τη διαφθορά του Σατανά, αν και απολάμβανε τη χάρη του Θεού, η ουσία της και οι διάφορες αντιλήψεις και σκέψεις στα βάθη της καρδιάς της εξακολουθούσαν να αντιβαίνουν στον Θεό και να αντίκεινται σε Αυτόν. Ο άνθρωπος δεν γνώριζε πώς να υποτάσσεται στον Θεό ούτε πώς να εκτελεί το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος, πόσο μάλλον πώς να είναι ένα ικανοποιητικό δημιουργημένο ον. Πολύ λιγότερο δε, φυσικά, υπήρχε κανείς που γνώριζε πώς να λατρεύει τον Κύριο της δημιουργίας. Αν τα μυριάδες πράγματα του κόσμου παραδίδονταν στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, εφόσον αυτή ήταν διεφθαρμένη σε τέτοιο βαθμό, θα ήταν σαν να παραδίδονται στον Σατανά. Οι συνέπειες θα ήταν ακριβώς οι ίδιες, χωρίς να τις διαφοροποιεί τίποτα. Επομένως, ο Θεός εξακολουθούσε να πρέπει να συνεχίσει το έργο Του, να συνεχίσει να καθοδηγεί την ανθρωπότητα στο επόμενο στάδιο έργου που θα επιτελούσε. Εκείνο το στάδιο ήταν κάτι που ο Θεός περίμενε για πολύ καιρό, κάτι που προσδοκούσε για πολύ καιρό και κάτι για το οποίο πλήρωνε με την πρότερη υπομονή Του για πολύ καιρό.

Τώρα, επιτέλους, που η ανθρωπότητα έχει απολαύσει την επαρκή και άφθονη χάρη του Θεού, αυτός ο κόσμος και αυτή η ανθρωπότητα, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο στο οποίο ο Θεός θα κάνει το αληθινό Του έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Έχουν φτάσει στον καιρό κατά τον οποίο ο Θεός θα κατακτήσει και θα παιδεύσει και θα κρίνει την ανθρωπότητα, κατά τον οποίο θα εκφράσει πολλές αλήθειες για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην τελείωση, καθώς και να αποκτήσει μια ομάδα ανθρώπων από την ανθρωπότητα, οι οποίοι μπορούν να είναι οι οικονόμοι των πάντων μεταξύ αυτών των πραγμάτων. Εφόσον έχει έλθει αυτός ο καιρός, ο Θεός δεν χρειάζεται πια να είναι υπομονετικός, ούτε να συνεχίσει να καθοδηγεί την ανθρωπότητα της Εποχής της Χάριτος να ζει με χάρη. Δεν χρειάζεται πια να συνεχίσει να φροντίζει την ανθρωπότητα της Εποχής της Χάριτος, ούτε να την ποιμαίνει, ούτε να την προσέχει, ούτε να τη συντηρεί· δεν χρειάζεται πια να προμηθεύει την ανθρωπότητα ακούραστα και άνευ όρων με χάρη και ευλογίες· δεν χρειάζεται πια να είναι άνευ όρων υπομονετικός με την ανθρωπότητα σε ό,τι αφορά τη χάρη, ενώ εκείνη επιζητεί άπληστα και αναίσχυντα τη χάρη Του χωρίς να Τον λατρεύει καθόλου. Αυτό που θα κάνει ο Θεός αντ’ αυτού θα είναι να εκφράσει το θέλημά Του, τη διάθεσή Του, την αληθινή φωνή της καρδιάς Του και την ουσία Του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ ο Θεός παρέχει στους ανθρώπους τις πολλαπλές αλήθειες και τα πολλαπλά λόγια που χρειάζονται, εκδηλώνει επίσης και εκφράζει την αληθινή διάθεσή Του —μια δίκαιη διάθεση. Και εκφράζοντας τη δίκαιη διάθεσή Του, δεν είναι πως προσφέρει αόριστα κάποιες φράσεις κρίσης και καταδίκης και τέλος· αντίθετα, χρησιμοποιεί γεγονότα για να εκθέσει τη διαφθορά της ανθρωπότητας, την ουσία της και τη σατανική αποκρουστικότητά της. Εκθέτει την παρακοή, την αντίσταση και την απόρριψη της ανθρωπότητας εναντίον Του, καθώς και τις διάφορες αντιλήψεις της για Αυτόν και τις προδοσίες της εναντίον Του. Κατά την περίοδο αυτή, τα περισσότερα από αυτά που εκφράζει ξεπερνούν το έλεος και τη στοργική καλοσύνη που προσφέρει στην ανθρωπότητα: Είναι το μίσος, η απέχθεια, η αποστροφή και η καταδίκη που έχει για την ανθρωπότητα. Αυτή η ξαφνική στροφή ή αλλαγή τριακοσίων εξήντα μοιρών στη διάθεση και τη θέση του Θεού πιάνει απροετοίμαστους τους ανθρώπους και τους καθιστά ανίκανους για αποδοχή. Ο Θεός εκφράζει τη διάθεσή Του και τα λόγια Του με όλη την ξαφνική δύναμη μιας αστραπής. Φυσικά, παρέχει επίσης στην ανθρωπότητα όλα όσα χρειάζεται με τεράστια υπομονή και ανοχή. Με διαφορετικούς τρόπους και από διαφορετικές σκοπιές, ο Θεός μιλάει και εκφράζει τη διάθεσή Του στην ανθρωπότητα με τρόπους που είναι οι πλέον κατάλληλοι, σωστοί, συγκεκριμένοι και άμεσοι για την αντιμετώπιση των δημιουργημένων όντων, από τη σκοπιά της στάσης Του ως Δημιουργού. Αυτοί είναι οι τρόποι, τόσο ομιλίας όσο και έργου, τους οποίους ο Θεός λαχταρά περιμένοντας επί έξι χιλιάδες χρόνια. Έξι χιλιάδες χρόνια λαχτάρας: έξι χιλιάδες χρόνια αναμονής —αυτά αποδεικνύουν τα έξι χιλιάδες χρόνια υπομονής του Θεού, περιλαμβάνοντας τα έξι χιλιάδες χρόνια προσδοκίας Του. Η ανθρωπότητα παραμένει η ανθρωπότητα που δημιούργησε ο Θεός, αλλά εφόσον έχει υπομείνει έξι χιλιάδες χρόνια αδιάκοπης αλλαγής —αλλαγής που ανακατεύει άστρα και καταπίνει θάλασσες— δεν είναι πια η ανθρωπότητα όπως αυτή δημιουργήθηκε από τον Θεό στην αρχή, με εκείνη την ίδια ουσία. Επομένως, καθώς ο Θεός ξεκινά να εργάζεται σήμερα, η ανθρωπότητα που βλέπει τώρα, αν και αυτήν περίμενε, είναι επίσης απεχθής σε Αυτόν και αποτελεί, φυσικά, υπερβολικά τραγικό θέαμα για τον Θεό. Μίλησα για τρία πράγματα εδώ· τα θυμάστε; Μια τέτοια ανθρωπότητα, αν και αποτελεί αυτό που περίμενε ο Θεός, είναι επίσης απεχθής σε Αυτόν. Ποιο ήταν το άλλο πράγμα; (Είναι υπερβολικά τραγικό θέαμα για τον Θεό.) Είναι επίσης υπερβολικά τραγικό θέαμα για τον Θεό. Αυτά τα τρία πράγματα υφίστανται όλα στον άνθρωπο ταυτοχρόνως. Τι περίμενε ο Θεός; Πως τέτοιοι άνθρωποι, αφότου είχαν βιώσει τον νόμο και έπειτα τη λύτρωση, θα βάδιζαν επιτέλους στο σήμερα, πάνω στο θεμέλιο της κατανόησης κάποιων στοιχειωδών νόμων και εντολών που θα πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος, και δεν θα ήταν πια απλοί άνθρωποι με κενό στα βάθη της καρδιάς τους, όπως ήταν ο Αδάμ και η Εύα. Αντίθετα, θα είχαν μια δόση νέων πραγμάτων μέσα στην καρδιά τους. Εκείνα τα πράγματα είναι αυτά που περίμενε ο Θεός πως θα διέθετε η ανθρωπότητα. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η ανθρωπότητα είναι επίσης μια ανθρωπότητα απεχθής στον Θεό. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που απεχθάνεται ο Θεός; Δεν γνωρίζετε όλοι σας; (Την παρακοή και την αντίσταση του ανθρώπου.) Η ανθρωπότητα είναι γεμάτη με τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά, ζει μια φρικτή ζωή, ούτε ακριβώς ως άνθρωπος ούτε ως δαίμονας. Η ανθρωπότητα δεν είναι πια τόσο απλή ώστε να μην είναι σε θέση να αντισταθεί στο ξελόγιασμα του ερπετού. Αν και η ανθρωπότητα έχει τις δικές της σκέψεις και απόψεις, τις δικές της συγκεκριμένες γνώμες, καθώς και τους δικούς της τρόπους να βλέπει τα μυριάδες γεγονότα και πράγματα, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως από τα όσα θέλει ο Θεός στις απόψεις της ανθρωπότητας για τους ανθρώπους και τα πράγματα ή στη συμπεριφορά και τις πράξεις της. Οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται και να διατηρούν απόψεις, και έχουν τις βάσεις, τα μέσα και τις στάσεις τους για τις πράξεις τους, αλλά όλα αυτά τα οποία διαθέτουν απορρέουν από τη διαφθορά του Σατανά. Όλα βασίζονται στις απόψεις και τις φιλοσοφίες του Σατανά. Όταν ο άνθρωπος προσέρχεται ενώπιον του Θεού, δεν υπάρχει ίχνος υποταγής προς τον Θεό μέσα στην καρδιά του, ούτε και καμία ειλικρίνεια. Ο άνθρωπος είναι διαποτισμένος με τις τοξίνες του Σατανά και είναι γεμάτος με την εκπαίδευση και τις σκέψεις του, καθώς και με τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Τι υποδεικνύει αυτό; Ο Θεός πρέπει να εκφέρει πολλά λόγια και να κάνει πάρα πολύ έργο για τον άνθρωπο προκειμένου να αλλάξει τον τρόπο ύπαρξής του και τη στάση του απέναντι στον Θεό —και πιο συγκεκριμένα, φυσικά, προκειμένου να αλλάξει τους τρόπους και τα κριτήριά του για τις απόψεις του για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Προτού αρχίσουν να παράγουν αποτελέσματα όλα αυτά, η ανθρωπότητα είναι ένα αντικείμενο απέχθειας στα μάτια του Θεού. Τι είναι αυτό που χρειάζεται ο Θεός όταν σώζει ένα αντικείμενο της απέχθειάς Του; Υπάρχει χαρά μέσα στην καρδιά Του; Υπάρχει ευτυχία; Υπάρχει παρηγοριά; (Όχι.) Δεν υπάρχει καμία απολύτως παρηγοριά, ούτε και καμία ευτυχία. Η καρδιά Του είναι γεμάτη αποστροφή. Το μόνο πράγμα που θα κάνει ο Θεός σε τέτοιες περιστάσεις, πέρα από το να μιλήσει, να μιλήσει ακούραστα, θα είναι να κάνει υπομονή. Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο αυτού που νιώθει ο Θεός προς τέτοιους ανθρώπους όπως τους βλέπει μέσα από τα μάτια Του —απέχθεια. Το τρίτο στοιχείο είναι πως αποτελούν υπερβολικά τραγικό θέαμα. Λαμβάνοντας υπόψη την αρχική πρόθεση του Θεού όταν δημιούργησε την ανθρωπότητα, η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο είναι μια σχέση γονιού και παιδιού, μια οικογενειακή σχέση. Αυτή η διάσταση της σχέσης μπορεί να μην είναι σαν τις συγγένειες εξ αίματος της ανθρωπότητας, αλλά για τον Θεό, υπερβαίνει τις σαρκικές συγγένειες εξ αίματος της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα η οποία δημιούργησε αρχικά ο Θεός διαφέρει τελείως σε ομοιότητα από την ανθρωπότητα την οποία βλέπει Εκείνος τις έσχατες ημέρες. Στην αρχή, οι άνθρωποι είχαν μια απλή και ανώριμη ομοιότητα, και αν και ήταν αδαείς, η καρδιά τους ήταν αγνή και καθαρή. Στα μάτια τους, μπορούσε κανείς να δει τη διαύγεια και τη διαφάνεια στα βάθη της καρδιάς τους. Δεν είχαν τις ποικίλες διεφθαρμένες διαθέσεις που έχει τώρα ο άνθρωπος· δεν είχαν αδιαλλαξία, αλαζονεία, μοχθηρία ή δόλο, και σίγουρα δεν είχαν τη διάθεση της κούρασης από την αλήθεια. Από την ομιλία και τις πράξεις των ανθρώπων, από τα μάτια τους, από το πρόσωπό τους, μπορούσε κανείς να δει πως αυτή η ανθρωπότητα ήταν εκείνη που είχε δημιουργήσει ο Θεός στην αρχή και εκείνη που ευνοούσε. Στο τέλος, όμως, καθώς ο Θεός κοιτά ξανά την ανθρωπότητα, τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων δεν είναι πια τόσο καθαρά και τα μάτια τους δεν είναι πια τόσο καθαρά. Η καρδιά των ανθρώπων είναι γεμάτη με τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά, και όταν συναντούν τον Θεό, το πρόσωπο, η ομιλία και οι πράξεις τους Του προκαλούν απέχθεια. Ωστόσο, υπάρχει ένα γεγονός το οποίο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, και σε αυτό το γεγονός οφείλεται το ότι ο Θεός λέει πως μια τέτοια ανθρωπότητα αποτελεί υπερβολικά τραγικό θέαμα για τα μάτια Του. Ποιο γεγονός είναι αυτό; Είναι το εξής, το οποίο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει: Ο Θεός δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα, η οποία έχει προσέλθει για άλλη μια φορά ενώπιόν Του, με το ίδιο Του το χέρι, αλλά δεν είναι πια η ανθρωπότητα που ήταν στην αρχή. Από τα μάτια του ανθρώπου μέχρι τις σκέψεις του, και μέχρι τα βάθη της καρδιάς του, είναι γεμάτος με αντίσταση και προδοσία εναντίον του Θεού· από τα μάτια του ανθρώπου μέχρι τις σκέψεις του, και μέχρι τα βάθη της καρδιάς του, δεν εκδηλώνεται τίποτε άλλο από αυτόν πέρα από τη διάθεση του Σατανά. Οι σατανικές διαθέσεις της αδιαλλαξίας, της αλαζονείας, του δόλου, της μοχθηρίας και της κούρασης από την αλήθεια τις οποίες διαθέτει ο άνθρωπος εκδηλώνονται απροκάλυπτα και φυσικά, τόσο από τη ματιά όσο και από τις εκφράσεις του. Ακόμη κι όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τα λόγια του Θεού ή έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό, η διεφθαρμένη, σατανική διάθεση του ανθρώπου, καθώς και η ουσία του, η οποία έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, εκδηλώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, απροκάλυπτα. Υπάρχει μόνο μία φράση που μπορεί να συλλάβει το πώς κάνει τον Θεό να νιώσει η εμφάνιση αυτού του γεγονότος, και αυτή είναι η εξής: «υπερβολικά τραγικό θέαμα». Η ανθρωπότητα που έχει έρθει στο σήμερα και σε αυτήν την εποχή έχει φτάσει στο επίπεδο των απαιτήσεων του Θεού για το τρίτο και τελικό στάδιο του έργου Του, εκείνο της σωτηρίας της ανθρωπότητας, τόσο σε ό,τι αφορά το ευρύτερο περιβάλλον του ανθρώπου όσο και σε ό,τι αφορά κάθε συγκεκριμένη πτυχή των καταστάσεων και συνθηκών στις οποίες βρίσκονται οι άνθρωποι —ωστόσο, παρόλο που ο Θεός είναι γεμάτος προσμονή για αυτήν την ανθρωπότητα, είναι επίσης και γεμάτος μίσος για αυτήν. Ο Θεός, φυσικά, εξακολουθεί να τη θεωρεί ένα υπερβολικά τραγικό θέαμα, καθώς βλέπει τα αλλεπάλληλα περιστατικά διαφθοράς της ανθρωπότητας. Ωστόσο, αυτό που είναι άξιο εορτασμού είναι πως ο Θεός δεν χρειάζεται πια να ασκεί ανούσια υπομονή και να περιμένει ανούσια για λογαριασμό του ανθρώπου. Αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι το έργο για το οποίο περιμένει επί έξι χιλιάδες χρόνια, το οποίο προσμένει επί έξι χιλιάδες χρόνια και για το οποίο ανυπομονεί επί έξι χιλιάδες χρόνια: αυτό της έκφρασης των λόγων Του, της διάθεσής Του και κάθε αλήθειας. Φυσικά, αυτό σημαίνει επίσης πως μεταξύ αυτής της ανθρωπότητας την οποία έχει επιλέξει ο Θεός, θα προκύψει μια ομάδα ανθρώπων τους οποίους ο Θεός περιμένει εδώ και καιρό, εκείνοι που θα είναι οι οικονόμοι των πάντων και θα γίνουν οι κύριοι των πάντων. Για να κοιτάξουμε σφαιρικά την κατάσταση, τα πάντα έχουν ξεστρατίσει πάρα πολύ από το αναμενόμενο· τα πάντα είναι τόσο οδυνηρά και θλιβερά. Αλλά αυτό που αξίζει περισσότερο την ευτυχία του Θεού είναι πως λόγω της παρόδου του χρόνου και της διαφορετικής εποχής, οι μέρες της υποβολής της ανθρωπότητας στη διαφθορά του Σατανά έχουν ήδη περάσει. Η ανθρωπότητα έχει περάσει από το βάπτισμα του νόμου και τη λύτρωση του Θεού· εν τέλει, έχει φτάσει στο τελικό βήμα του έργου που θα κάνει ο Θεός: το στάδιο κατά το οποίο σώζεται η ανθρωπότητα ως το τελικό αποτέλεσμα της αποδοχής της παίδευσης και της κρίσης του Θεού, καθώς και της κατάκτησής Του. Για την ανθρωπότητα, αυτό αποτελεί αναμφίβολα σπουδαία είδηση, και για τον Θεό, είναι σίγουρα κάτι που περιμένει εδώ και πολύ καιρό. Αυτό, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, είναι η έλευση της πιο σπουδαίας εποχής ολόκληρης της ανθρωπότητας. Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, είτε από εκείνη της διαφθοράς της ανθρωπότητας, είτε από τις τάσεις του κόσμου, είτε από τις κοινωνικές δομές, είτε από την πολιτική της ανθρωπότητας, είτε από τις τρέχουσες καταστροφές, η έκβαση της ανθρωπότητας πλησιάζει —αυτή η ανθρωπότητα έχει φτάσει στο τέλος του δρόμου. Όμως αυτός είναι ο πιο κλιμακωτός καιρός στο έργο του Θεού, ο καιρός ο οποίος αξίζει περισσότερο να τον θυμάται και να τον εορτάζει ο άνθρωπος και, φυσικά, είναι επίσης η έλευση του πιο σημαντικού και κρίσιμου καιρού, του καιρού κατά τον οποίο αποφασίζεται η μοίρα της ανθρωπότητας, στα έξι χιλιάδες χρόνια του έργου του Θεού πάνω στο σχέδιο διαχείρισής Του. Επομένως, ό,τι κι αν έχει συμβεί στην ανθρωπότητα και όσο καιρό κι αν έχει περιμένει ο Θεός και έχει κάνει υπομονή, όλα άξιζαν τον κόπο.

Ας επιστρέψουμε στο θέμα που αρχίσαμε να συζητάμε: «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια». Το σχέδιο διαχείρισης του Θεού χωρίζεται σε τρία στάδια έργου μεταξύ της ανθρωπότητας. Έχει ήδη ολοκληρώσει τα δύο προηγούμενα στάδια. Για να εξετάσουμε εκείνα τα στάδια μέχρι το σήμερα, είτε επρόκειτο για τον νόμο είτε για τις εντολές, η χρησιμότητά τους για τον άνθρωπο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το να τηρεί εκείνος τον νόμο, τις εντολές, το όνομα του Θεού, την πίστη στα μύχια της καρδιάς του, λίγες καλές συμπεριφορές και λίγα καλά αξιώματα. Ο άνθρωπος αποτυγχάνει ουσιαστικά να ανταποκριθεί στο πρότυπο της απαίτησης του Θεού, να είναι δηλαδή ο οικονόμος των πάντων και να γίνει ο κύριος των πάντων. Έτσι δεν είναι; Αποτυγχάνει ουσιαστικά να ανταποκριθεί σε αυτό. Αν ο άνθρωπος, ο οποίος έχει περάσει από τον νόμο και την Εποχή της Χάριτος, αναγκαζόταν να κάνει αυτά που απαιτεί από εκείνον ο Θεός, θα ήταν μόνο σε θέση να χειριστεί τα πάντα μέσω του νόμου ή της χάρης και των ευλογιών που του απονεμήθηκαν κατά την Εποχή της Χάριτος. Αυτό υπολείπεται κατά πολύ της απαίτησης του Θεού πως ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι ο οικονόμος των πάντων, και η ανθρωπότητα υπολείπεται κατά πολύ από το να επιτύχει τα πράγματα τα οποία απαιτεί από αυτήν ο Θεός και από την ευθύνη και το καθήκον που Εκείνος απαιτεί να εκπληρώσει. Οι άνθρωποι απλώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν ή να αντεπεξέλθουν στο πρότυπο της απαίτησης του Θεού πως θα πρέπει να είναι οι κύριοι των πάντων και οι κύριοι της επόμενης εποχής. Επομένως, στο τελικό στάδιο του έργου Του, ο Θεός εκφράζει και λέει στους ανθρώπους όλες τις αλήθειες που χρειάζεται η ανθρωπότητα και τις αρχές άσκησης που χρειάζεται, από κάθε άποψή τους, ούτως ώστε να μπορούν να γνωρίζουν οι άνθρωποι ποια είναι τα πρότυπα των απαιτήσεων του Θεού, πώς θα πρέπει να χειρίζονται όλα τα πράγματα, πώς θα πρέπει να βλέπουν όλα τα πράγματα, πώς θα πρέπει να είναι οι οικονόμοι των πάντων, ποιος θα πρέπει να είναι ο τρόπος ύπαρξής τους και με ποιον τρόπο θα πρέπει να ζουν ενώπιον του Θεού, ως αληθινά δημιουργημένα όντα υπό την εξουσία του Δημιουργού. Μόλις οι άνθρωποι κατανοήσουν αυτά τα πράγματα, γνωρίζουν επίσης ποιες είναι οι απαιτήσεις που έχει από αυτούς ο Θεός· μόλις έχουν εκπληρώσει αυτά τα πράγματα, θα έχουν εκπληρώσει επίσης τα πρότυπα των απαιτήσεων που έχει από αυτούς ο Θεός. Δεδομένου πως ο νόμος, οι εντολές και τα απλά κριτήρια συμπεριφοράς δεν αποτελούν υποκατάστατο της αλήθειας, ο Θεός εκφράζει πάρα πολλά λόγια και αλήθειες κατά τις έσχατες ημέρες που αφορούν την άσκηση του ανθρώπου, τη συμπεριφορά και τις πράξεις του, καθώς και τις απόψεις του για τους ανθρώπους και τα πράγματα. Ο Θεός λέει στον άνθρωπο πώς να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, και πώς να συμπεριφέρεται και να ενεργεί. Τι σημαίνει το γεγονός ότι ο Θεός τα λέει όλα αυτά στον άνθρωπο; Σημαίνει πως ο Θεός απαιτεί από εσένα να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς σύμφωνα με όλες αυτές τις αλήθειες, και κατ’ αυτόν τον τρόπο να ζεις στον κόσμο. Όποιου είδους καθήκον κι αν εκτελείς και όποιου είδους αποστολή κι αν δέχεσαι από τον Θεό, οι απαιτήσεις που έχει Εκείνος από εσένα δεν αλλάζουν. Μόλις έχεις κατανοήσει τις απαιτήσεις του Θεού, πρέπει να ασκείσαι, να εκτελείς το καθήκον σου και να επιτύχεις την αποστολή που σου έχει δώσει ο Θεός σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, όπως τις κατανοείς, ανεξάρτητα από το αν Εκείνος είναι στο πλάι σου ή σε εξετάζει σχολαστικά. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορείς να γίνεις πραγματικά κύριος των πάντων για τον οποίο ο Θεός είναι σίγουρος, ο οποίος είναι ικανός και ο οποίος είναι άξιος της αποστολής Του. Αυτό δεν θίγει το θέμα του λόγου για τον οποίο πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια; (Το θίγει.) Καταλαβαίνετε τώρα; Αυτά είναι τα γεγονότα που θα φέρει ο Θεός. Οπότε, η επιδίωξη της αλήθειας δεν έχει να κάνει απλώς με το να αποβάλει κανείς τη διεφθαρμένη διάθεσή του και να μην αντιστέκεται στον Θεό. Υπάρχει μεγαλύτερη σημασία και μεγαλύτερη αξία στην επιδίωξη της αλήθειας για την οποία μιλάμε. Πραγματικά, περιλαμβάνει τον προορισμό και τη μοίρα του ανθρώπου. Καταλαβαίνεις; (Ναι.) Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια; Κατά μια μικρή έννοια, αυτό το θίγουν εκείνα τα πλέον βασικά δόγματα που κατανοεί ο άνθρωπος. Κατά μια μεγάλη έννοια, ο πρώτιστος λόγος είναι πως, για τον Θεό, η επιδίωξη της αλήθειας περιλαμβάνει τη διαχείρισή Του, τις προσδοκίες Του από την ανθρωπότητα, καθώς και τις ελπίδες που εναποθέτει στην ανθρωπότητα. Αυτό είναι ένα μέρος του σχεδίου διαχείρισης του Θεού. Από αυτό φαίνεται πως όποιος κι αν είσαι και όσο καιρό κι αν πιστεύεις στον Θεό, αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια ή δεν την αγαπάς, θα καταλήξεις αναπόφευκτα ως κάποιος που πρόκειται να αποκλειστεί. Αυτό είναι ολοφάνερο. Ο Θεός κάνει τρία στάδια έργου· είχε σχέδιο διαχείρισης από τότε που δημιούργησε την ανθρωπότητα και, στη συνέχεια, επιτέλεσε ένα προς ένα το καθένα από τα στάδιά του στην ανθρωπότητα και καθοδήγησε βήμα προς βήμα την ανθρωπότητα στο σήμερα. Πόσο μεγάλη είναι η εγκάρδια φροντίδα και το τίμημα που έχει πληρώσει Εκείνος, και πόσο καιρό έχει υπομείνει, προς τον απώτερο στόχο ο οποίος είναι να μεταδώσει στον άνθρωπο τις αλήθειες που εκφράζει και κάθε άποψη των κριτηρίων των απαιτήσεών Του, τα οποία λέει στην ανθρωπότητα, μετατρέποντάς τα στη ζωή και την πραγματικότητα του ανθρώπου. Όπως το βλέπει ο Θεός, αυτό το θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ο Θεός τού προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο Θεός έχει εκφράσει τόσο πολλά λόγια και, προτού το κάνει, έκανε πάρα πολύ προπαρασκευαστικό έργο. Αν, στο τέλος, δεν επιδιώξεις ούτε εισέλθεις σε αυτά τα λόγια τώρα που Εκείνος τα έχει εκφράσει, πώς θα σε βλέπει ο Θεός; Τι είδους χαρακτηρισμό θα σου αποδώσει; Αυτό είναι ολοφάνερο. Οπότε, κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από το επίπεδο ή την ηλικία σου ή τα χρόνια της πίστης σου στον Θεό, θα πρέπει να καταβάλλει προσπάθεια προς το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Δεν θα πρέπει να τονίζεις τυχόν αντικειμενικά σκεπτικά· θα πρέπει να επιδιώκεις την αλήθεια άνευ όρων. Μην περνάς άσκοπα τις μέρες σου. Αν επιζητείς και καταβάλλεις προσπάθεια προς την επιδίωξη της αλήθειας ως το σπουδαίο ζήτημα της ζωής σου, ίσως η αλήθεια που αποκτήσεις και στην οποία μπορείς να φτάσεις κατά την επιδίωξή σου να μην είναι αυτή που ήλπιζες. Αλλά αν ο Θεός πει πως θα σου δώσει έναν προορισμό βάσει της στάσης σου στην επιδίωξή σου και της ειλικρίνειάς σου, τότε πόσο υπέροχο θα είναι αυτό! Μην εστιάζεις προς το παρόν στο ποιος θα είναι ο προορισμός ή η έκβασή σου. Το τι θα συμβεί και το τι επιφυλάσσει το μέλλον, το αν θα είσαι σε θέση να αποφύγεις την καταστροφή και να μην πεθάνεις —μη σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα και μη ρωτάς γι’ αυτά. Να επικεντρώνεσαι μόνο στην επιδίωξη της αλήθειας στα λόγια του Θεού και στις απαιτήσεις Του, στο να εκτελείς καλά το καθήκον σου, στο να ικανοποιείς το θέλημα του Θεού, στο να μην αποδειχθείς ανάξιος των έξι χιλιάδων χρόνων αναμονής του Θεού, των έξι χιλιάδες χρόνων προσμονής Του. Δώσε λίγη παρηγοριά στον Θεό· άφησέ Τον να δει μια κάποια ελπίδα για σένα και επίτρεψε να πραγματοποιηθούν μέσα σου οι επιθυμίες Του. Πες Μου, θα σε κακομεταχειριζόταν ο Θεός αν το έκανες αυτό; Φυσικά και όχι! Και ακόμη κι αν τα τελικά αποτελέσματα δεν είναι όπως θα τα επιθυμούσε κανείς, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει εκείνο το γεγονός, ως δημιουργημένο ον; Θα πρέπει να υποταχθεί σε όλα τα πράγματα στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Θεού, χωρίς να έχει κάποιο προσωπικό κίνητρο. Αυτή δεν είναι η οπτική που θα πρέπει να έχουν τα δημιουργημένα όντα; (Είναι.) Αυτή είναι η σωστή νοοτροπία. Με αυτό, θα ολοκληρώσουμε τη συναναστροφή μας πάνω στην κεντρική ιδέα του λόγου για τον οποίο πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια.

Η συναναστροφή μας μόλις τώρα εξέτασε κυρίως τον λόγο για τον οποίο πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια σε ό,τι αφορά το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, από την οπτική του Θεού. Από την οπτική της άλλης πλευράς, είναι κάπως πιο απλό. Σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο, από την οπτική του ανθρώπου, γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια; Απλούστατα, αν η επιδίωξη του ανθρώπου —εφόσον ο άνθρωπος ζούσε υπό τον νόμο και δεν κατανοούσε την αλήθεια— δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από τήρηση του νόμου, τι αποτέλεσμα θα είχε τελικά; Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να προκύψει εν τέλει από αυτό θα ήταν η καταδίκη του ανθρώπου από τον νόμο, για την ανικανότητά του να τηρήσει τον νόμο. Και από αυτό, ας περάσουμε στην Εποχή της Χάριτος: Σε εκείνη την εποχή, ο άνθρωπος όντως καταλάβαινε πολλά, και έλαβε πολλές νέες πληροφορίες από τον Θεό για τον άνθρωπο —οδηγίες και εντολές για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ο άνθρωπος ωφελήθηκε πολύ σε ό,τι αφορά το δόγμα. Ωστόσο, ο άνθρωπος συνέχιζε να ελπίζει πως θα επωφελούνταν από περισσότερη από την προστασία, την εύνοια, τις ευλογίες και τη χάρη του Θεού, χωρίς να έχει κατανοήσει την αλήθεια· η άποψη του ανθρώπου εξακολουθούσε να είναι αυτή κατά την οποία έθετε απαιτήσεις από τον Θεό, και καθώς έθετε εκείνες τις απαιτήσεις, η επιδίωξή του εξακολουθούσε να στοχεύει και να απευθύνεται στη ζωή της σάρκας, τις ανέσεις της σάρκας και την καλύτερη σαρκική ζωή. Ο στόχος της επιδίωξής του εξακολουθούσε να έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια, και αντιτίθετο σε αυτήν. Ο άνθρωπος εξακολουθούσε να υστερεί στο να είναι σε θέση να επιδιώξει την αλήθεια, και δεν μπορούσε να εισέλθει σε μια τόσο αληθινή ζωή όσο αυτήν στην οποία η αλήθεια λειτουργεί ως βάση για την ύπαρξη κάποιου. Αυτές είναι οι πραγματικότητες της ζωής του ανθρώπου, όπως βιώνονται σε ένα θεμέλιο κατανόησης όλων των νόμων ή των εντολών και των περιορισμών της Εποχής της Χάριτος, σε ένα θεμέλιο όπου η αλήθεια δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητή. Όταν οι πραγματικότητες της ζωής ενός ανθρώπου είναι αυτές, εκείνος θα χάνει συχνά την κατεύθυνσή του χωρίς να το συνειδητοποιεί. Είναι όπως ακριβώς λένε οι άνθρωποι: «Είμαι μπερδεμένος και τα έχω χαμένα». Σε τέτοιες συνθήκες αδιάκοπης σύγχυσης, ο άνθρωπος βυθίζεται συχνά σε ένα κενό, το τέλος του είναι ξεφτισμένο, δεν ξέρει γιατί ζει ο άνθρωπος ή ποιο θα είναι το μέλλον, πόσο μάλλον πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζει τους διάφορους ανθρώπους, τα διάφορα γεγονότα και πράγματα που του στέλνει η πραγματική ζωή, ή ποιος είναι ο σωστός τρόπος που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει για να τα αντιμετωπίσει. Υπάρχουν, μάλιστα, πολλοί ακόλουθοι του Θεού, πιστοί που, ακόμη και καθώς τηρούν τις εντολές και απολαμβάνουν πολλή χάρη και πολλές ευλογίες του Θεού, επιδιώκουν το κύρος, τον πλούτο, ένα υποσχόμενο μέλλον, διάκριση μεταξύ των ομοίων τους, ρόδινους γάμους, οικογενειακή πληρότητα και πλούτο —και στη σημερινή κοινωνία, επιδιώκουν απόλαυση της σάρκας, και ζωή και άνεση· επιδιώκουν πολυτελείς επαύλεις και αυτοκίνητα, επιδιώκουν ταξίδια σε όλη τη γη, εξερευνώντας τα μυστήρια και το μέλλον της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα, καθώς αποδέχεται τους κανονισμούς και τους περιορισμούς πολλών νόμων και κριτηρίων συμπεριφοράς, συνεχίζει να μην είναι σε θέση να αποβάλει την τάση της να εξερευνά το μέλλον, τα μυστήρια της ανθρωπότητας και κάθε ζήτημα πέρα από την αντίληψη της ανθρωπότητας. Και καθώς το κάνουν οι άνθρωποι, νιώθουν συχνά κενοί, θλιμμένοι, ταραγμένοι, ενοχλημένοι, αναστατωμένοι και φοβισμένοι, σε τέτοιο βαθμό που, σε πολλά από τα πράγματα που τους συμβαίνουν, ζορίζονται να ελέγξουν την ευερεθιστότητα και τα συναισθήματά τους. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που βυθίζονται στην αποκαρδίωση, την κατάθλιψη, την καταπίεση και ούτε καθεξής όταν αντιμετωπίζουν τυχόν συνθήκες που προκαλούν ταραχή, όπως δύσκολες συνθήκες στη δουλειά ή ρήξεις στο σπίτι, αναστάτωση στο σπίτι, αναστάτωση στον γάμο τους ή την προκατάληψη της κοινωνίας. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι άνθρωποι που βυθίζονται σε ακραία συναισθήματα· υπάρχουν ακόμη και κάποιοι που επιλέγουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους με ακραίους τρόπους. Φυσικά, υπάρχουν άλλοι που επιλέγουν την απομόνωση και τη μοναξιά. Και σε τι έχει οδηγήσει αυτό στην κοινωνία; Σε ερημίτες, άντρες και γυναίκες· σε κλινική κατάθλιψη και ούτω καθεξής. Ούτε στη ζωή των χριστιανών υπάρχει έλλειψη τέτοιων φαινομένων· συμβαίνουν συχνά. Σε τελική ανάλυση, η αιτία γι’ αυτό, στη ρίζα του, είναι πως οι άνθρωποι δεν κατανοούν ποια είναι η αλήθεια, ούτε από πού προέρχεται ο άνθρωπος και πού πηγαίνει, ούτε γιατί είναι ζωντανός ο άνθρωπος και πώς οφείλει να ζει. Όταν αντιμετωπίζουν τα ποικίλα είδη ανθρώπων, γεγονότων και πραγμάτων που συναντούν, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν, να επιλύσουν, να αποτινάξουν ή να διακρίνουν και να διεισδύσουν σε όλα αυτά τα πράγματα έτσι ώστε να ζήσουν μια ευτυχισμένη και άνετη ζωή, υπό την κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Η ανθρωπότητα δεν έχει αυτήν την ικανότητα. Χωρίς την έκφραση της αλήθειας από τον Θεό και χωρίς να πει Εκείνος στον άνθρωπο πώς θα πρέπει να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί, οι άνθρωποι στηρίζονται στις δικές τους προσπάθειες, στη γνώση που έχουν αποκτήσει και στις δεξιότητες ζωής που έχουν κατανοήσει, και σε εκείνους τους κανόνες του παιχνιδιού που έχουν καταλάβει, καθώς και στους κανόνες συμπεριφοράς ή στις φιλοσοφίες για τη ζωή. Στηρίζονται στην εμπειρία που έχουν για την ανθρώπινη ζωή και στην έκθεσή τους σε αυτήν, και ακόμη και στα πράγματα που έχουν μάθει από βιβλία —παρόλα αυτά, όμως, όταν αντιμετωπίζουν όλες τις δυσκολίες που τους στέλνει η πραγματική ζωή, είναι ανίκανοι. Για όσους ζουν τη ζωή τους υπό τέτοιες συνθήκες, η ανάγνωση της Βίβλου είναι μάταιη. Ακόμη και η προσευχή στον Κύριο Ιησού είναι μάταιη, πόσο μάλλον η προσευχή στον Ιεχωβά. Ούτε η ανάγνωση των όσων προφήτεψαν οι παλιοί προφήτες μπορεί να επιλύσει κανένα πρόβλημά τους. Οπότε, σε μερικούς ανθρώπους αρέσει να ταξιδεύουν ανά την υφήλιο· πηγαίνουν και εξερευνούν το φεγγάρι και τον Άρη, ή αναζητούν προφήτες που μπορούν να προβλέψουν το μέλλον και συνδιαλέγονται μαζί τους. Αλλά η καρδιά των ανθρώπων παραμένει ανήσυχη, δυστυχής και απαρηγόρητη μόλις κάνουν αυτά τα πράγματα. Η κατεύθυνση και ο στόχος της προόδου τους εξακολουθούν να τους φαίνονται τόσο ασύλληπτα, τόσο κενά. Γενικά, η ζωή της ανθρωπότητας παραμένει πολύ κενή. Επειδή αυτή είναι η ισχύουσα κατάσταση της ζωής των ανθρώπων, εφευρίσκουν πολλούς τρόπους για να ψυχαγωγηθούν: για παράδειγμα, σύγχρονα βιντεοπαιχνίδια, μπάντζι τζάμπινγκ, καθώς και το σέρφινγκ, η ορειβασία και η πτώση με αλεξίπτωτο που απολαμβάνουν οι άνθρωποι από δυτικές χώρες, και οι διάφορες δραματικές ταινίες, τα τραγούδια και οι χοροί που αρέσουν στους Κινέζους, και τα σόου με τρανσέξουαλ στη Νοτιοανατολική Ασία. Οι άνθρωποι παρακολουθούν μάλιστα πράγματα που ικανοποιούν τον πνευματικό τους κόσμο και τους σαρκικούς τους πόθους, Ωστόσο, όποια κι αν είναι η διασκέδασή τους, ό,τι κι αν παρακολουθούν, τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων παραμένουν σε σύγχυση σε ό,τι αφορά το μέλλον. Όσες φορές κι αν έχει γυρίσει κανείς τον κόσμο ή ακόμη κι αν έχει πάει στο φεγγάρι και στον Άρη, μόλις επιστρέψει και τακτοποιηθεί λιγάκι, είναι εντελώς εξαντλημένος, όπως ήταν και πριν. Αν μη τι άλλο, επειδή πήγε θα είναι ακόμη πιο λυπημένος και πιο ανήσυχος από ό,τι θα ήταν αν δεν πήγαινε. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως ο λόγος που είναι τόσο κενοί, τόσο ανίσχυροι και τόσο μπερδεμένοι και ταραγμένοι, που επιθυμούν να εξερευνήσουν τα όσα θα έλθουν και είναι άγνωστα, είναι πως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να ψυχαγωγηθούν, πως δεν ξέρουν πώς να ζουν. Νομίζουν πως ευθύνεται το ότι οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πώς να απολαμβάνουν τη ζωή ή να απολαμβάνουν τη στιγμή· νομίζουν πως τα ενδιαφέροντα και τα χόμπι τους είναι απλοϊκά —όχι αρκετά ευρεία. Ωστόσο, όσα ενδιαφέροντα κι αν έχουν οι άνθρωποι, σε όσες διασκεδάσεις κι αν έχουν συμμετάσχει, όσα μέρη κι αν έχουν επισκεφτεί ανά τον κόσμο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να νιώθουν πως ο τρόπος με τον οποίο ζουν και η κατεύθυνση και ο στόχος της ύπαρξής τους δεν είναι όπως θα επιθυμούσαν. Εν συντομία, αυτό που νιώθουν γενικά οι άνθρωποι είναι κενότητα και πλήξη. Ορισμένοι άνθρωποι επιθυμούν να γευτούν όλες τις εκλεκτές λιχουδιές του κόσμου εξαιτίας αυτής της κενότητας και πλήξης· όπου κι αν πάνε, είναι αποφασισμένοι να τρώνε. Άλλοι είναι αποφασισμένοι να διασκεδάζουν όπου κι αν πηγαίνουν, και διασκεδάζουν, τρώνε και ψυχαγωγούνται όσο τραβά η όρεξή τους —όμως όταν έχουν φάει και έχουν πιει και έχουν γλεντήσει, είναι πιο κενοί από ό,τι ήταν πριν. Τι πρέπει να γίνει γι’ αυτό; Γιατί είναι αδύνατο να αποβάλει κανείς αυτό το συναίσθημα; Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδο, κάποιοι από αυτούς αρχίζουν να κάνουν χρήση ναρκωτικών, να καταναλώνουν όπιο, να παίρνουν έκστασι και να διεγείρουν τον εαυτό τους με κάθε λογής υλικά πράγματα. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έχει οποιαδήποτε από αυτές τις μεθόδους κάποια επίδραση σε ό,τι αφορά τη διόρθωση της κενότητας του ανθρώπου; Μπορεί οποιαδήποτε από αυτές να επιλύσει προβλήματα στη ρίζα τους; (Όχι.) Γιατί δεν μπορούν; Επειδή οι άνθρωποι ζουν βάσει των συναισθημάτων τους. Δεν κατανοούν την αλήθεια ούτε γνωρίζουν τι προκαλεί τα προβλήματα κενότητας, ανησυχίας, σύγχυσης και ούτω καθεξής της ανθρωπότητας, ούτε γνωρίζουν με ποιον τρόπο να τα επιλύσουν. Θεωρούν πως αν τακτοποιηθεί η σαρκική απόλαυση και χορτάσει και γεμίσει ο κόσμος του σαρκικού τους πνεύματος, θα φύγει το αίσθημα κενότητας που έχουν στο πνεύμα τους. Έτσι έχουν τα πράγματα; Είναι γεγονός πως δεν έχουν έτσι. Αν έχεις δεχθεί ως δόγμα αυτά τα κηρύγματα, αλλά δεν τα επιδιώκεις ούτε τα κάνεις πράξη καθόλου, και αν δεν εκλαμβάνεις αυτά τα λόγια του Θεού ως τη βάση και το κριτήριο για τις απόψεις σου για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις σου, ο τρόπος ύπαρξής σου και η άποψή σου για τη ζωή δεν θα αλλάξουν ποτέ. Και αν δεν αλλάξουν εκείνα τα πράγματα, αυτό σημαίνει πως η ζωή σου, ο τρόπος ζωής και η αξία της ύπαρξής της δεν θα αλλάξουν ποτέ. Και τι σημαίνει αν δεν αλλάξει ποτέ ο τρόπος και η αξία της ύπαρξης της ζωής σου; Σημαίνει πως μια μέρα, αργά ή γρήγορα, τα δόγματα που κατανοείς θα σου φαίνονται σαν πυλώνες του πνεύματος· αργά ή γρήγορα, θα σου είναι συνθήματα και θεωρίες, πράγματα με τα οποία θα βουλώνεις εκείνο το αίσθημα κενότητας στον εσωτερικό σου κόσμο, όταν το απαιτεί η κατάσταση. Αν δεν αλλάξουν η κατεύθυνση και ο στόχος της επιδίωξής σου, θα είσαι ίδιος με εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει κανένα από τα λόγια του Θεού. Η κατεύθυνση και ο στόχος της επιδίωξής σου θα εξακολουθούν να είναι η αναζήτηση διασκέδασης, σαρκικής παρηγοριάς. Θα εξακολουθείς να προσπαθείς να επιλύεις την κενότητα και τη σύγχυσή σου ταξιδεύοντας στον κόσμο και εξερευνώντας μυστήρια. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τότε θα βαδίζεις στο ίδιο μονοπάτι με εκείνους τους ανθρώπους. Νιώθουν κενοί αφότου έχουν γευτεί τις λιχουδιές του κόσμου και έχουν απολαύσει τις μεγάλες πολυτέλειές του, και το ίδιο θα συμβεί και σε σένα. Μπορεί να μένεις πιστός στην αληθινή οδό και στα λόγια του Θεού, αλλά αν δεν τα επιδιώκεις ή δεν τα κάνεις πράξη, θα καταλήξεις σαν κι αυτούς, θα νιώθεις συχνά κενός, συγκλονισμένος, πικραμένος και καταπιεσμένος, χωρίς αληθινή ευτυχία, χωρίς αληθινή χαρά, χωρίς αληθινή ελευθερία και, περισσότερο, χωρίς αληθινή γαλήνη. Και τότε, στο τέλος, η έκβασή σου θα είναι ίδια με τη δική τους.

Τι εξετάζει ο Θεός, σε ό,τι αφορά την έκβαση του ανθρώπου; Δεν εξετάζει πόσα λόγια Του έχεις διαβάσει ή πόσα κηρύγματα έχεις ακούσει. Ο Θεός δεν κοιτάζει αυτά τα πράγματα. Κοιτάζει πόσες αλήθειες έχεις κερδίσει κατά την επιδίωξή σου, πόσες αλήθειες μπορείς να κάνεις πράξη· κοιτάζει το κατά πόσον εκλαμβάνεις τα λόγια Του ως τη βάση και την αλήθεια ως το κριτήριο για τις απόψεις σου για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις σου, στη ζωή σου —κατά πόσον έχεις τέτοια εμπειρία και μαρτυρία. Αν δεν υπάρχει τέτοια μαρτυρία στην καθημερινή σου ζωή και καθώς ακολουθείς τον Θεό, και κανένα από αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου τεκμηριωμένο, τότε ο Θεός θα σε βλέπει όπως βλέπει τους απίστους. Αν σε βλέπει έτσι Εκείνος, τότε πάει και τελείωσε; Όχι. Δεν ισχύει καθόλου πως ο Θεός θα σε έβλεπε έτσι και θα το άφηνε έτσι. Αντίθετα, θα αποφασίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο την έκβασή σου. Ο Θεός ορίζει την έκβασή σου βάσει του μονοπατιού στο οποίο βαδίζεις· ορίζει την έκβασή σου βάσει του τρόπου με τον οποίο αποδίδεις στο φάσμα της επιδίωξης και τους στόχου σου, της στάσης σου απέναντι στην αλήθεια και του κατά πόσον έχεις αρχίσει να βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Για ποιον λόγο την ορίζει έτσι; Όταν κάποιος που απλώς δεν επιδιώκει την αλήθεια έχει διαβάσει τα λόγια του Θεού και έχει ακούσει πολλά από αυτά, κι όμως εξακολουθεί να μην μπορεί να εκλάβει τα λόγια Του ως το κριτήριο για τις απόψεις του για τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του, τότε δεν είναι μόνο πως αυτό το άτομο δεν θα είναι σε θέση να σωθεί στο τέλος. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι το εξής: Τι θα απογινόταν ένας τέτοιος άνθρωπος αν παρέμενε; Θα μπορούσε να γίνει κύριος των πάντων; Θα μπορούσε να γίνει οικονόμος των πάντων στη θέση του Θεού; Είναι άξιος κάποιας αποστολής; Είναι άξιος εμπιστοσύνης; Αν ο Θεός σού παρέδιδε τα πάντα, θα έκανες ό,τι κάνει τώρα η ανθρωπότητα, σκοτώνοντας αδιάκριτα τα έμβια όντα που δημιούργησε ο Θεός, εξαφανίζοντας αδιάκριτα τα μυριάδες πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, κηλιδώνοντας αδιάκριτα τα μυριάδες πράγματα που έχει απονείμει ο Θεός στην ανθρωπότητα; Φυσικά και θα το έκανες! Επομένως, αν ο Θεός παρέδιδε αυτόν τον κόσμο και όλα τα πράγματα σε εσένα, τι θα αντιμετώπιζαν εν τέλει όλα τα πράγματα; Δεν θα είχαν αληθινό οικονόμο· θα κηλιδώνονταν και θα εξαφανίζονταν έως την ανυπαρξία από τη διεφθαρμένη από τον Σατανά ανθρωπότητα. Στο τέλος, όλα τα πράγματα, τα έμβια όντα μεταξύ των πάντων και η διεφθαρμένη από τον Σατανά ανθρωπότητα θα είχαν την ίδια μοίρα: Θα καταστρέφονταν από τον Θεό. Αυτό είναι κάτι που δεν ελπίζει να δει ο Θεός. Επομένως, αν ένας τέτοιος άνθρωπος έχει ακούσει πολλά λόγια του Θεού και έχει κατανοήσει μόνο πολλά δόγματα από τα λόγια Του, όμως εξακολουθεί να μην είναι σε θέση να αναλάβει το καθήκον του κυρίου των πάντων ή να βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεται και να ενεργεί σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, είναι βέβαιο πως ο Θεός δεν θα του εμπιστευτεί καμία υπόθεση, επειδή είναι ακατάλληλος. Ο Θεός δεν επιθυμεί να δει όλα τα πράγματα, τα οποία δημιούργησε με κόπο, να εξαφανίζονται και να κηλιδώνονται για δεύτερη φορά μέχρι την ανυπαρξία από τη διεφθαρμένη από τον Σατανά ανθρωπότητα, ούτε επιθυμεί να δει την ανθρωπότητα την οποία διαχειρίζεται επί έξι χιλιάδες χρόνια να καταστρέφεται στα χέρια τέτοιων ανθρώπων. Το μόνο που θέλει να δει είναι η συνεχιζόμενη ύπαρξη όλων των πραγμάτων της επίπονης δημιουργίας Του υπό την εποπτεία της ομάδας ανθρώπων που κερδίζουν τη σωτηρία Του, υπό τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού, να επιβιώνουν σύμφωνα με την τάξη όλων των πραγμάτων και με τους νόμους που προστάζει ο Θεός. Τι είδους άνθρωποι είναι τότε αυτοί που μπορούν να φέρουν μια τόσο βαριά ευθύνη; Υπάρχει ένα μόνο είδος, και αυτό είναι εκείνοι, για τους οποίους μιλώ, οι οποίοι επιδιώκουν την αλήθεια, το είδος των ανθρώπων που μπορούν να βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρονται και να ενεργούν αυστηρά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και έχοντας ως κριτήριό τους την αλήθεια. Τέτοιοι άνθρωποι είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Ο τρόπος ύπαρξής τους έχει προκύψει εξολοκλήρου από τους τρόπους της ανθρωπότητας την οποία έχει διαφθείρει ο Σατανάς· στον στόχο και στον τρόπο της επιδίωξής τους, στις απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και στη συμπεριφορά και τις πράξεις τους, είναι σε θέση να συμφωνούν απόλυτα με τα λόγια του Θεού και απόλυτα σε θέση να δέχονται ως κριτήριό τους την αλήθεια. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που είναι πραγματικά κατάλληλοι να συνεχίσουν να επιβιώνουν και είναι κατάλληλοι να λάβουν τα πάντα στα χέρια τους από τον Θεό. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μπορούν να αναλάβουν μια τόσο βαριά ευθύνη όπως είναι η αποστολή από τον Θεό. Είναι βέβαιο πως ο Θεός δεν θα παραδώσει τα πάντα στο είδος του ανθρώπου που δεν επιδιώκει την αλήθεια. Είναι βέβαιο πως δεν θα παραδώσει τα πάντα σε ανθρώπους που απλώς δεν ακούν τα λόγια Του και είναι βέβαιο πως δεν θα εμπιστευτεί καμία εργασία σε τέτοιους ανθρώπους. Δεν μπορούν να εκτελέσουν καλά ούτε καν τα δικά τους καθήκοντα τους, πόσο μάλλον την αποστολή από τον Θεό. Αν ο Θεός τούς εμπιστευόταν τα πάντα, δεν θα είχαν καμία αφοσίωση, ούτε θα ενεργούσαν σύμφωνα με τα λόγια Του. Θα εργάζονταν λίγο όταν ήταν ευτυχισμένοι και, όταν δεν ήταν, θα πήγαιναν να φάνε, να πιούνε και να γλεντήσουν. Συχνά, θα ήταν κενοί και ανήσυχοι και δεν θα είχαν τίποτα να κάνουν κατά βάθος, χωρίς να έχουν αφοσίωση στην αποστολή από τον Θεό. Είναι βέβαιο πως τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι εκείνοι που θέλει ο Θεός. Επομένως, αν κατανοείς το θέλημα του Θεού και γνωρίζεις τις ελλείψεις της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, καθώς και το είδος του μονοπατιού που θα πρέπει να ακολουθήσει η διεφθαρμένη ανθρωπότητα, θα πρέπει να αρχίσεις επιδιώκοντας την αλήθεια. Να ακούς τα λόγια του Θεού και να ξεκινήσεις με κατεύθυνση το να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς αποκλειστικά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό σου την αλήθεια. Να προσανατολίζεσαι προς αυτόν τον στόχο, προς αυτήν την κατεύθυνση, και θα έρθει η μέρα, αργά ή γρήγορα, που ο Θεός θα θυμηθεί και θα δεχθεί τη δαπάνη και την πληρωμή σου. Τότε, θα υπάρχει αξία στο ότι είσαι ζωντανός· ο Θεός θα σε εγκρίνει και δεν θα είσαι πια ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Δεν σου ζητείται να επιμείνεις όσο καιρό επέμεινε ο Νώε ενώ κατασκεύαζε την κιβωτό, αλλά πρέπει να επιμείνεις τουλάχιστον για αυτήν τη ζωή. Θα ζήσεις μέχρι την ηλικία των εκατόν είκοσι χρόνων; Κανείς δεν ξέρει, αλλά είναι περιττό να πούμε πως αυτή δεν είναι η διάρκεια ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Η επιδίωξη της αλήθειας τώρα είναι πολύ πιο εύκολη απ’ ό,τι ήταν η κατασκευή της κιβωτού. Μα πόσο δύσκολη ήταν η κατασκευή της κιβωτού, και δεν υπήρχαν σύγχρονα εργαλεία τότε —όλα έγιναν εξολοκλήρου με ανθρώπινη δύναμη και, επιπλέον, σε δυσμενές περιβάλλον. Πήρε πολύ καιρό, καθώς βοήθησαν λίγοι. Είναι πολύ πιο εύκολο για εσάς να επιδιώξετε την αλήθεια τώρα απ’ ό,τι ήταν να κατασκευαστεί η κιβωτός. Το μεγάλης κλίμακας περιβάλλον σας και οι μικρής κλίμακας συνθήκες της ζωής σας σας έδωσαν μεγάλο πλεονέκτημα και σας παραχώρησαν μεγάλη ευκολία σε ό,τι αφορά την επιδίωξη της αλήθειας.

Η σημερινή συναναστροφή σχετικά με το «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια» έχει καλύψει κυρίως δύο πτυχές του θέματος. Η μία ήταν απλή συναναστροφή από την οπτική του Θεού, σχετικά με το σχέδιο διαχείρισής Του, τις επιθυμίες Του και τη λαχτάρα Του. Η άλλη ήταν μια ανάλυση των προβλημάτων στους ίδιους τους ανθρώπους, από τη δική τους οπτική, η οποία είχε σκοπό να εξηγήσει την αναγκαιότητα και τη σημασία της επιδίωξης της αλήθειας. Σε ό,τι αφορά οποιαδήποτε από τις δύο εκείνες σκοπιές, η επιδίωξη της αλήθειας είναι υψίστης σημασίας για τον άνθρωπο, καθώς και κάτι εξαιρετικά επείγον. Η επιδίωξη της αλήθειας, από όποια οπτική γωνία κι αν τη δει κανείς, είναι το μονοπάτι και ο στόχος στη ζωή που θα πρέπει να επιλέξει κάθε ακόλουθος του Θεού, κάθε άνθρωπος που έχει ακούσει τα λόγια Του. Η επιδίωξη της αλήθειας δεν θα πρέπει να θεωρείται ως ένα είδος ιδανικού ή επιθυμίας, ούτε θα πρέπει οι δηλώσεις που διατυπώνονται γι’ αυτήν να εκλαμβάνονται ως ένα είδος πνευματικής παρηγοριάς· αντίθετα, πρέπει κανείς να παίρνει τα λόγια που εκφέρει ο Θεός και τις απαιτήσεις Του για τον άνθρωπο και, με αρκετά πρακτικό τρόπο, να τα μετατρέπει στις αρχές και τη βάση για την άσκησή του στην πραγματική ζωή, ώστε να μπορέσουν να αλλάξουν ο στόχος της ζωής του και ο τρόπος ύπαρξής του, κάτι το οποίο, φυσικά, κάνει επίσης τη ζωή του πιο αξιόλογη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, καθώς επιδιώκεις την αλήθεια, σε μικρότερη κλίμακα, ο δρόμος στον οποίο βαδίζεις και η επιλογή σου θα είναι σωστά και, σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα απαλλαγείς τελικά από τη διεφθαρμένη διάθεσή σου επειδή επιδιώκεις την αλήθεια, και θα σωθείς. Εκείνοι που θα σωθούν δεν είναι, όπως τους βλέπει ο Θεός, απλώς οι πιο πολύτιμοί Του ή θησαυροί στο χέρι Του, και λιγότερο δε είναι μόνο οι απλοί στυλοβάτες της βασιλείας Του. Η ευλογία που θα έλθει σ’ εσένα, ένα μέλος της μελλοντικής ανθρωπότητας, είναι πράγματι πολύ μεγάλη, είναι κάτι που κανείς δεν είχε ξαναδεί ποτέ στο παρελθόν και που δεν θα ξαναδεί ποτέ στο μέλλον· θα σου συμβούν καλά πράγματα, το ένα μετά το άλλο, με τρόπο που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους σου. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να γίνει τώρα πρώτα είναι να οριστεί ο στόχος της επιδίωξης της αλήθειας. Ο ορισμός αυτού του στόχου δεν αποσκοπεί να διορθώσει την κενότητα του πνευματικού σου κόσμου, ούτε αποσκοπεί να διορθώσει την καταπίεση και την αγανάκτηση ή την αβεβαιότητα και τη σύγχυση που υπάρχουν στα βάθη της καρδιάς σου. Δεν είναι αυτή η χρησιμότητά του. Αντίθετα, αποσκοπεί να λειτουργήσει ως ένας πραγματικός και αληθινός στόχος προς τον οποίο μπορεί κανείς να συμπεριφέρεται και να ενεργεί. Τόσο απλό είναι το θέμα. Είναι απλό, δεν νομίζετε; Δεν τολμάτε να το πείτε, αλλά είναι γεγονός πως είναι αρκετά απλό —κατά βάθος είναι ζήτημα του κατά πόσον έχει κανείς την αποφασιστικότητα να επιδιώξει την αλήθεια. Αν έχεις πράγματι αυτήν την αποφασιστικότητα, ποια αλήθεια υπάρχει που δεν έχει συγκεκριμένο μονοπάτι άσκησης; Όλες έχουν μονοπάτια, έτσι δεν είναι; (Έχουν.) Το να έχει κανείς συγκεκριμένη βάση για την άσκηση της αλήθειας, σε οποιαδήποτε σφαίρα της, και να έχει συγκεκριμένες αρχές άσκησης για κάθε εργασία στο έργο —αυτό το αποτέλεσμα είναι εφικτό για εκείνους που έχουν πραγματικά αποφασιστικότητα. Ορισμένοι μπορεί να πουν: «Εξακολουθώ να μη γνωρίζω πώς να ασκούμαι όταν αντιμετωπίζω προβλήματα». Αυτό συμβαίνει επειδή αμελείς να αναζητήσεις. Αν αναζητούσες, θα είχες μονοπάτι. Υπάρχει ένα ρητό, σωστά; Λέει: «Ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή» (Κατά Ματθαίον 7:7). Έχεις αναζητήσει; Έχεις κρούσει; Έχεις συλλογιστεί την αλήθεια καθώς διαβάζεις τα λόγια του Θεού; Αν καταβάλεις προσπάθεια σε αυτήν την περισυλλογή θα είσαι σε θέση να τα καταλάβεις όλα. Όλη η αλήθεια βρίσκεται στα λόγια του Θεού· πρέπει απλώς να τη διαβάσεις και να τη συλλογιστείς. Μην είσαι αδρανής. Να δίνεις μεγάλη προσοχή. Για τα προβλήματα που δεν μπορείς να λύσεις ο ίδιος, πρέπει να προσεύχεσαι στον Θεό και θα πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για κάποιο διάστημα και, μερικές φορές, θα πρέπει να είσαι υπομονετικός και να περιμένεις τον Θεό, στον καιρό Του. Αν ο Θεός κανονίσει ένα περιβάλλον για εσένα και, μέσα σε αυτό, αποκαλύψει τα πάντα και σε διαφωτίσει με ένα χωρίο των λόγων Του, φέρνοντας σαφήνεια στην καρδιά σου, και εσύ έχεις συγκεκριμένες αρχές άσκησης, τότε δεν θα έχεις καταλάβει; Επομένως, η επιδίωξη της αλήθειας δεν είναι κάτι τόσο αόριστο, ούτε είναι τόσο δύσκολη. Είτε από την καθημερινή σου ζωή, είτε από το καθήκον σου, είτε από το έργο της εκκλησίας, είτε από τις αλληλεπιδράσεις σου με τους άλλους, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια για να σου υποδείξει την κατεύθυνση και τα κριτήρια της άσκησης. Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Είναι πολύ πιο εύκολο να πιστεύει ο άνθρωπος τώρα στον Θεό από ό,τι ήταν στο παρελθόν, επειδή υπάρχουν πάρα πολλά λόγια του Θεού και ακούτε τόσο πολλά κηρύγματα και υπάρχει πάρα πολλή συναναστροφή σχετικά με κάθε πτυχή της αλήθειας. Αν κάποιος κατανοεί τα πνευματικά ζητήματα και έχει επίπεδο, θα έχει ήδη καταλάβει. Μόνο εκείνοι που υστερούν σε πνευματική κατανόηση και έχουν φριχτό επίπεδο λένε πάντα πως δεν κατανοούν το τάδε ή το δείνα και δεν μπορούν ποτέ να διακρίνουν τα πράγματα. Θολώνουν μόλις τους συμβεί κάτι· η συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια ξεδιαλύνει το μπέρδεμα, αλλά, λίγο αργότερα, θολώνουν και πάλι. Όλα αυτά οφείλονται στο ότι περνούν άσκοπα τις μέρες τους χωρίς να έχουν την παραμικρή σκοτούρα. Είναι απλώς υπερβολικά τεμπέληδες και δεν αναζητούν. Τα πράγματα θα είναι ευκολονόητα αν αναζητήσεις και διαβάσεις περισσότερα από τα σχετικά λόγια του Θεού, καθώς όλα εκείνα τα λόγια είναι διατυπωμένα σε καθημερινή γλώσσα που είναι εύκολα κατανοητή. Κάθε κανονικός άνθρωπος μπορεί να τα καταλάβει, εκτός από τους διανοητικά ανεπαρκείς. Αυτά τα λόγια διατυπώνουν ξεκάθαρα πολλά ζητήματα και σου λένε τα πάντα. Εκτός κι αν δεν βλέπεις την επιδίωξη της αλήθειας ως μεγάλη υπόθεση, αν λαχταράς πραγματικά μέσα στην καρδιά σου να αποκτήσεις την αλήθεια και να εκλάβεις την επιδίωξή της ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, τότε τίποτα δεν μπορεί να σε καθυστερήσει ή να σε εμποδίσει να κατανοήσεις και να κάνεις πράξη την αλήθεια.

Ο πιο απλός κανόνας στην επιδίωξη της αλήθειας είναι πως πρέπει να κατανοείς πράγματα από τον Θεό και να υποτάσσεσαι στα πάντα. Αυτό είναι ένα μέρος του. Το άλλο μέρος είναι πως στο καθήκον σου και σε ό,τι είναι δική σου δουλειά και, πιο σημαντικά, στην αποστολή που δίνεται από τον Θεό και στην υποχρέωσή σου, καθώς και στο σημαντικό έργο που δεν εμπίπτει στο καθήκον σου αλλά χρειάζεται να κάνεις, σε έργο που κανονίζεται για σένα και το οποίο καλείσαι ονομαστικά να επιτελέσεις —θα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα, όσο δύσκολο κι αν ενδέχεται να είναι. Ακόμη κι αν χρειαστεί να δοθείς στο έπακρο, ακόμη κι αν καραδοκεί διωγμός και ακόμη κι αν θέσει σε κίνδυνο τη ζωή σου, δεν πρέπει να δυσανασχετήσεις για το κόστος, αλλά να προσφέρεις την αφοσίωσή σου και να υπακούσεις μέχρι θανάτου. Έτσι εκδηλώνει στην πραγματικότητα η επιδίωξη της αλήθειας την αληθινή δαπάνη και την αληθινή άσκησή της. Είναι κάτι το δύσκολο; (Όχι.) Μου αρέσουν οι άνθρωποι που λένε ότι δεν είναι κάτι δύσκολο, επειδή έχουν καρδιά που λαχταρά να επιδιώξει την αλήθεια, που είναι αποφασισμένη και πιστή —υπάρχει δύναμη μέσα στην καρδιά τους, οπότε τίποτε από όσα τους συμβαίνουν δεν είναι δύσκολο. Αλλά αν οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοπεποίθηση, αν αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους, τότε, όπως λένε συχνά οι άνθρωποι, όλα τέλειωσαν γι’ αυτούς. Αν ένας άνθρωπος είναι τόσο άχρηστος όσο μια σωρός λάσπης, αν δεν έχει κίνητρο να κάνει τίποτε το παραγωγικό, αλλά ζωηρεύει όταν πρόκειται να φάει, να πιει και να γλεντήσει, και αν γίνεται αρνητικός όταν αντιμετωπίζει δυσκολίες, και δεν έχει ενθουσιασμό, ούτε ίχνος κινήτρου όταν πρόκειται να συναναστραφεί για την αλήθεια, τι είδους άνθρωπος είναι; Είναι κάποιος που δεν αγαπάει την αλήθεια. Αν υπήρχε η απαίτηση να επιδιώκει ο άνθρωπος την αλήθεια κατά την Εποχή της Χάριτος ή την Εποχή του Νόμου, αυτό θα αποτελούσε μια κάποια πρόκληση γι’ αυτόν. Δεν θα ήταν εύκολο, γιατί οι συνθήκες της ανθρωπότητας ήταν διαφορετικές, όπως διαφορετικά ήταν και τα πρότυπα των απαιτήσεων του Θεού από αυτήν. Επομένως, σε παλαιότερες εποχές, δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που ήταν ικανοί να δώσουν προσοχή στα λόγια του Θεού και να υποταχθούν σε Αυτόν, εκτός από εξέχοντες ανθρώπους όπως ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ιώβ και ο Πέτρος. Αλλά ο Θεός δεν κατηγόρησε τους ανθρώπους εκείνων των δύο εποχών, επειδή δεν είχε πει στους ανθρώπους πώς να φτάσουν στα πρότυπα της σωτηρίας. Σε αυτό το στάδιο του έργου κατά την τελευταία εποχή, ο Θεός λέει ξεκάθαρα στους ανθρώπους κάθε πτυχή των αληθειών που πρέπει να κάνουν πράξη. Αν οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην τις κάνουν πράξη και εξακολουθούν να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού, δεν φταίει ο Θεός γι’ αυτό· το θέμα είναι πως ο άνθρωπος δεν αγαπάει την αλήθεια και την έχει βαρεθεί. Οπότε, το να επιδιώξουν οι άνθρωποι την αλήθεια σε αυτό, κατά τον καιρό της επιδίωξης της αλήθειας, δεν αποτελεί πρόκληση γι’ αυτούς —πράγματι, είναι κάτι για το οποίο είναι ικανοί. Από μία άποψη, αυτό συμβαίνει επειδή όλα την ευνοούν· από μία άλλη, είναι πως οι συνθήκες και το θεμέλιο των ανθρώπων επαρκούν για να επιδιώξουν εκείνοι την αλήθεια. Αν κάποιος αποτύχει τελικά να επιδιώξει την αλήθεια, αυτό οφείλεται στο ότι τα προβλήματά του είναι πολύ σοβαρά. Ένας τέτοιος άνθρωπος αξίζει οποιαδήποτε τιμωρία υποστεί, οποιαδήποτε έκβαση πάρει και οποιονδήποτε τρόπο με τον οποίο πεθάνει. Δεν αξίζει καθόλου οίκτο. Για τον Θεό, δεν υπάρχουν όροι όπως οίκτος ή συμπόνια για τους ανθρώπους. Καθορίζει την έκβαση που θα πρέπει να έχει κανείς βάσει των απαιτήσεών Του από τον άνθρωπο, των διαθέσεών Του και των εντολών και κανόνων που έχει θέσει· και καθώς μια ορισμένη απόδοση αποφέρει μια ορισμένη έκβαση, αποφασίζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο η παρούσα και η μελλοντική ζωή ενός ανθρώπου. Τόσο απλό είναι το θέμα. Δεν έχει σημασία πόσοι θα επιζήσουν στο τέλος ή πόσοι θα τιμωρηθούν. Ο Θεός δεν νοιάζεται γι’ αυτό. Τι έχετε καταλάβει από αυτά τα λόγια; Ποιες πληροφορίες σάς μεταφέρουν; Γνωρίζετε; Για να δω αν είστε αρκετά έξυπνοι και επινοητικοί ώστε να απαντήσετε. Αν δεν μπορείτε, θα σας αξιολογούσα με μία μόνο λέξη: ανόητοι. Γιατί λέω πως είστε ανόητοι; Θα σας πω. Είπα πως ο Θεός δεν νοιάζεται για το πόσοι άνθρωποι θα επιζήσουν ή πόσοι θα αντιμετωπίσουν στο τέλος καταστροφή και τιμωρία. Τι σας λέει αυτό; Σας λέει πως ο Θεός δεν έχει ορίσει έναν συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων. Μπορείς να αγωνιστείς γι’ αυτό, αλλά το ποιος θα επιζήσει ή θα τιμωρηθεί τελικά, είτε είσαι εσύ, είτε είναι κάποιος άλλος, είτε είναι οποιαδήποτε ομάδα, δεν αποτελεί μέρος ενός συνόλου ανθρώπων που έχει ήδη καθορίσει ο Θεός. Ο Θεός εργάζεται και μιλάει όπως κάνει τώρα. Φέρεται δίκαια σε κάθε άνθρωπο και δίνει σε κάθε άνθρωπο άφθονες ευκαιρίες. Σου δίνει άφθονες ευκαιρίες και άφθονη χάρη και άφθονη ποσότητα των λόγων Του, του έργου Του, του ελέους και την ανοχής Του. Είναι δίκαιος με κάθε άνθρωπο. Αν μπορείς να επιδιώξεις την αλήθεια, αν βρίσκεσαι στο μονοπάτι όπου ακολουθείς τον Θεό και μπορείς να αποδεχθείς την αλήθεια, όσες δυσκολίες κι αν υπομείνεις ή όσες προκλήσεις κι αν αντιμετωπίσεις —αν καθαρθεί η διεφθαρμένη διάθεσή σου— θα σωθείς. Αν μπορείς να καταθέσεις μαρτυρία για τον Θεό και να γίνεις ένα άξιο δημιουργημένο ον, ένας άξιος κύριος των πάντων, θα επιβιώσεις. Αν επιβιώσεις, δεν θα είναι επειδή έχεις καλή μοίρα. Αντίθετα, θα είναι λόγω των δικών σου δαπανών και προσπαθειών, και της δικής σου επιδίωξης. Θα είναι αυτό που αξίζεις και δικαιούσαι. Δεν θα έχεις ανάγκη να σου δώσει κάτι επιπλέον ο Θεός. Ο Θεός δεν σου δίνει πρόσθετη καθοδήγηση και εκπαίδευση· δεν σου λέει πρόσθετα λόγια, ούτε σου κάνει ειδικές χάρες. Δεν κάνει αυτά τα πράγματα. Πρόκειται για επιβίωση του ικανότερου, όπως είναι και στη φύση. Κάθε ζώο γεννά τα μικρά του, σε όποιον αριθμό γεννιούνται και πεθαίνουν αυτά, σύμφωνα με τις εντολές και τους κανόνες που έχει θέσει ο Θεός. Όσα μπορούν να επιβιώσουν, επιβιώνουν, και όσα δεν μπορούν να ζήσουν, πεθαίνουν, και έπειτα γεννιούνται νέα. Όσα μπορούν να επιβιώσουν μετά από αυτό, τόσα υπάρχουν. Σε μια κακή χρονιά, δεν επιβιώνει ούτε ένα· σε μια καλή χρονιά, επιβιώνουν περισσότερα. Τα πάντα διατηρούν μια ισορροπία στο τέλος. Οπότε, πώς φέρεται ο Θεός στην ανθρωπότητα, την οποία Εκείνος δημιούργησε; Η στάση του Θεού είναι η ίδια. Δίνει έτσι δίκαια σε κάθε άνθρωπο την ευκαιρία του, και μιλάει έτσι σε κάθε άνθρωπο, δημοσίως και χωρίς αποζημίωση. Είναι φιλεύσπλαχνος με κάθε άνθρωπο και εξυψώνει τον κάθε άνθρωπο· καθοδηγεί, προσέχει και φυλάει κάθε άνθρωπο. Αν, στο τέλος, επιβιώσεις επιδιώκοντας την αλήθεια και ανταποκριθείς στα πρότυπα των απαιτήσεων του Θεού, θα έχεις επιτύχει. Ωστόσο, αν σπαταλάς μονίμως άσκοπα τις μέρες σου τελώντας σε σύγχυση, θεωρώντας πως είσαι κακορίζικος, έχοντας πάντα την τάση να το παρακάνεις, μην ξέροντας τι να κάνεις, ζώντας πάντα βάσει των συναισθημάτων σου, χωρίς να επιδιώκεις την αλήθεια ή να βαδίζεις στη σωστή οδό, τότε στο τέλος δεν θα κερδίσεις τίποτα. Αν πάντα επιθυμείς να περνάς όπως όπως τις μέρες σου, αγνοώντας το έργο που κάνει ο Θεός μέσα σου, χωρίς να νοιάζεσαι στο ελάχιστο για το γεγονός πως σε καθοδηγεί ή πως σου δίνει ευκαιρίες, πειθαρχία, διαφώτιση και στήριξη, τότε Εκείνος θα δει πως είσαι ένας μουδιασμένος ανόητος και θα σε αγνοήσει. Ο Θεός θα εργαστεί πάνω σου τη μέρα κατά την οποία θα επιδιώξεις την αλήθεια. Δεν θυμάται τις παραβάσεις σου. Αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, ο Θεός δεν θα σε αναγκάσει ούτε θα σε σύρει μαζί Του. Αν επιδιώκεις, θα κερδίσεις· αν δεν επιδιώκεις, δεν θα κερδίσεις. Οι άνθρωποι μπορούν να επιδιώκουν την αλήθεια ή όχι όπως επιθυμούν. Η απόφαση είναι δική τους. Όταν το έργο του Θεού φτάσει στο τέλος του, Εκείνος θα ζητήσει το φύλλο με τις απαντήσεις σου και θα σε μετρήσει με τα πρότυπα της αλήθειας. Αν δεν έχεις καμία απολύτως μαρτυρία, πρέπει να αποκλειστείς· δεν θα μπορέσεις να επιβιώσεις. Θα πεις: «Έχω εκτελέσει τόσο πολλά καθήκοντα και έχω παράσχει τόσο πολλές υπηρεσίες. Έχω δαπανήσει πολλά και έχω πληρώσει πολλά!» Και ο Θεός θα πει: «Επιδίωξες, όμως, την αλήθεια;» Θα το ξανασκεφτείς, και θα φανεί πως στα είκοσι, τριάντα, σαράντα ή πενήντα χρόνια της πίστης σου στον Θεό, δεν είχες επιδιώξει την αλήθεια. Ο Θεός θα πει: «Εσύ ο ίδιος λες πως δεν έχεις επιδιώξει την αλήθεια. Δρόμο, λοιπόν. Πήγαινε όπου θέλεις». Εσύ θα πεις: «Δεν θεωρεί ο Θεός πως είναι κρίμα να έχει σώσει έναν λιγότερο άνθρωπο από όσους θα έπρεπε, να του λείπει ένας κύριος των πάντων;» Σε αυτό το σημείο, θα σε λυπόταν και πάλι ο Θεός; Ο Θεός έχει υπάρξει υπομονετικός για αρκετό καιρό. Έχει περιμένει αρκετό καιρό. Οι προσδοκίες Του για σένα έχουν κάνει τον κύκλο τους· θα έχει χάσει την ελπίδα Του για σένα και δεν θα σου δίνει πια σημασία. Δεν θα χύσει ούτε ένα δάκρυ για σένα, ούτε θα πονέσει και θα υποφέρει άλλο για λογαριασμό σου. Γιατί αυτό; Επειδή η έκβαση όλων των πραγμάτων θα έχει κάνει τον κύκλο της και το έργο του Θεού θα φτάσει στο τέλος του και το σχέδιο διαχείρισής Του θα φτάσει στη λήξη του και Εκείνος θα αναπαυτεί. Ο Θεός δεν θα χαρεί για κανέναν άνθρωπο, ούτε θα πονέσει, θα δακρύσει ή θα κλάψει για κανέναν άνθρωπο. Φυσικά, ούτε και θα ευφρανθεί και θα είναι ευτυχής που επιβιώνει οποιοσδήποτε άνθρωπος, ούτε που οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι σε θέση να γίνει κύριος των πάντων. Γιατί αυτό; Ο Θεός έχει δαπανήσει πάρα πολλά, για πάρα πολύ καιρό για αυτήν την ανθρωπότητα, και χρειάζεται ανάπαυση. Πρέπει να κλείσει το βιβλίο των έξι χιλιάδων χρόνων του σχεδίου διαχείρισής Του και δεν θα δίνει πια καμία σημασία σε αυτό, ούτε θα σχεδιάζει τίποτα, ούτε θα λέει οποιαδήποτε λόγια, ούτε θα κάνει οποιοδήποτε έργο στον άνθρωπο. Θα παραδώσει το μελλοντικό έργο και τις μέρες που θα ’ρθουν στους κύριους της επόμενης εποχής. Τι σας λέω, λοιπόν; Το εξής: Εφόσον τώρα γνωρίζετε πόσοι άνθρωποι θα παραμείνουν στο τέλος και ποιος θα είναι σε θέση να το κάνει, κάθε ένας από εσάς μπορεί να αγωνιστεί γι’ αυτό —και το μόνο μονοπάτι για να το κάνει είναι η επιδίωξη της αλήθειας. Μη σπαταλάτε άσκοπα τις μέρες σας· δεν θα έχει αποτέλεσμα να πορεύεστε όπως όπως. Αν έλθει η μέρα κατά την οποία ο Θεός δεν θα θυμάται πλέον τίποτα από όσα πλήρωσες και δεν θα νοιάζεται πια για το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις, ούτε για το ποια θα είναι η έκβασή σου, τότε, εκείνη τη μέρα, η έκβασή σου θα έχει οριστεί πραγματικά. Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνετε τώρα; Πρέπει να εκμεταλλευτείτε το παρόν, ενώ η καρδιά του Θεού εξακολουθεί να μοχθεί για την ανθρωπότητα, ενώ Εκείνος εξακολουθεί να κάνει σχέδια για την ανθρωπότητα, ενώ Εκείνος εξακολουθεί να θλίβεται και να αγχώνεται για την κάθε κίνηση και χειρονομία του ανθρώπου. Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν την επιλογή τους το συντομότερο δυνατό. Όρισε τον στόχο και την κατεύθυνση της επιδίωξής σου· μην περιμένεις να έρθουν οι μέρες της ανάπαυσης του Θεού για να κάνεις τα σχέδιά σου. Αν δεν νιώθεις αληθινή μεταμέλεια, τύψεις, θλίψη και λύπη μέχρι τότε, όλα θα έχουν έρθει πολύ αργά. Κανείς δεν θα μπορεί να σε σώσει, ούτε ο Θεός. Αυτό οφείλεται στο ότι όταν έρθει ο καιρός, η στιγμή κατά την οποία το σχέδιο του Θεού τελειώσει πραγματικά και Εκείνος έχει βάλει το τελευταίο σημάδι και κλείνει το βιβλίο στο σχέδιό Του, δεν θα εργαστεί άλλο πια. Ο Θεός χρειάζεται ανάπαυση. Πρέπει να γευτεί τους καρπούς που απέφερε το έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισής Του και να απολαύσει την εποπτεία των πάντων, για λογαριασμό Του, από τους ανθρώπους που παραμένουν. Αυτό που θέλει να απολαύσει ο Θεός είναι το θέαμα των ανθρώπων που παραμένουν να διαχειρίζονται τα πάντα σύμφωνα με τους κανόνες και τους κανονισμούς που Εκείνος έχει θέσει, σχολαστικά σύμφωνα με τη σειρά που δημιούργησε για τις εποχές, για όλα τα πράγματα και για την ανθρωπότητα, χωρίς να παραβιάζουν κάτι που Εκείνος θέλει ή κάτι που επιθυμεί. Ο Θεός θέλει να απολαύσει την ανάπαυσή Του· θέλει να απολαύσει την άνεσή Του, χωρίς περαιτέρω ανησυχία για την ανθρωπότητα ή έργο για χάρη της. Το καταλαβαίνετε αυτό; (Ναι.) Αυτή η μέρα θα έρθει σύντομα. Αν μιλούσαμε για τη μακροζωία του ανθρώπου κατά τον καιρό του Αδάμ και της Εύας, μπορεί να απέμεναν αιώνες στους ανθρώπους, και ο εναπομένων χρόνος θα ήταν πολύς. Κοίτα πόσο χρόνο χρειάστηκε ο Νώε για να φτιάξει την κιβωτό. Νομίζω πως υπάρχουν μόνο ελάχιστοι άνθρωποι σήμερα που θα ζήσουν πάνω από εκατό χρόνια, και ακόμη κι αν όντως ζήσεις μέχρι τα ενενήντα ή τα εκατό, πόσες δεκαετίες σού μένουν; Όχι πολλές. Ακόμη κι αν είσαι είκοσι χρόνων σήμερα και ζήσεις μέχρι τα ενενήντα, θα ζήσεις για άλλα εβδομήντα χρόνια· αυτός ο χρόνος είναι πάλι μικρότερος από εκείνον που χρειάστηκε ο Νώε για να φτιάξει την κιβωτό. Για τον Θεό, τα έξι χιλιάδες χρόνια είναι ένα πετάρισμα των βλεφάρων, και ό,τι είναι για τον άνθρωπο τα εξήντα χρόνια, τα ογδόντα χρόνια ή τα εκατό χρόνια, για τον Θεό είναι λίγα δευτερόλεπτα, το πολύ λίγα λεπτά· ένα πετάρισμα των βλεφάρων. Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν βαδίζουν στη σωστή οδό και δεν επιδιώκουν την αλήθεια, λένε συχνά: «Η ζωή είναι μικρή: Εν ριπή οφθαλμού, έχουμε μεγαλώσει. Εν ριπή οφθαλμού, το σπίτι έχει γεμίσει παιδιά και εγγόνια. Εν ριπή οφθαλμού, η ζωή μας έχει κάνει τον κύκλο της». Και αν όντως επιδιώκεις την αλήθεια; Για σένα, ο χρόνος πιέζει ακόμη περισσότερο. Οι άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια και ζουν σε έναν κόσμο κενότητας, σπαταλούν άσκοπα τις μέρες τους και όλοι νιώθουν πως ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα. Αν όντως επιδιώκεις την αλήθεια; Κάθε περιβάλλον, κάθε άνθρωπος, γεγονός ή πράγμα της διευθέτησης του Θεού είναι κάτι το επαρκές για να το βιώσεις για ένα διάστημα —και μόνο μετά από πολύ καιρό θα αποκομίσεις εκείνη τη λιγοστή γνώση, ενόραση και εμπειρία. Δεν είναι εύκολο. Όταν έχεις όντως εκείνη τη γνώση και εμπειρία, θα καταλάβεις το εξής: «Θεέ μου! Ο άνθρωπος δεν αποκομίζει πολλά επιδιώκοντας την αλήθεια μια ζωή!» Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που γράφουν τώρα εκθέσεις για τη βιωματική τους μαρτυρία, και βλέπω πως κάποιοι που πιστεύουν στον Θεό επί είκοσι ή τριάντα χρόνια, γράφουν απλώς για τις αποτυχίες ή τα ολισθήματα που είχαν πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια. Θέλουν να γράψουν για κάτι πρόσφατο και για την παρούσα είσοδό τους στη ζωή, αλλά δεν έχουν. Η εμπειρία τους είναι θλιβερά μηδαμινή. Όταν γράφουν εκθέσεις για τη βιωματική τους μαρτυρία, κάποιοι άνθρωποι πρέπει να ανατρέξουν στις παρελθοντικές αποτυχίες και τα παρελθοντικά ολισθήματά τους, και εκείνοι που έχουν κακή μνήμη χρειάζονται τη βοήθεια των άλλων για να τα θυμηθούν. Αυτά τα λίγα είναι τα μόνα που έχουν αποκτήσει στα δέκα, είκοσι, ακόμη και τριάντα χρόνια της πίστης τους στον Θεό, και είναι σκληρή δουλειά να τα καταγράψουν. Κάποιες εκθέσεις είναι μάλιστα ασυνάρτητες, και τα ασυνάρτητα μέρη τους έχουν ενωθεί με το ζόρι, με τρόπο ευφάνταστο. Στην πραγματικότητα, αυτές δεν μετρούν καν ως εμπειρία ζωής· δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή. Τόσο αξιοθρήνητος είναι ο άνθρωπος όταν δεν επιδιώκει την αλήθεια. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Έτσι είναι. Ελπίζω κανείς σας να μη φτάσει στη μέρα που θα έχει τελειώσει το έργο του Θεού, και εσύ, μεταμελημένος απέναντί Του, πέσεις στα γόνατα και πεις: «Τώρα γνωρίζω τον εαυτό μου! Τώρα ξέρω πώς να επιδιώξω την αλήθεια!» Πολύ αργά! Ο Θεός δεν θα σου δώσει σημασία. Δεν θα νοιάζεται πλέον για το αν είσαι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια ή για το τι είδους διεφθαρμένη διάθεση έχεις ή για το τι είδους στάση έχεις απέναντί Του, ούτε θα νοιάζεται για το πόσο βαθιά έχεις διαφθαρεί από τον Σατανά ή για το τι είδους άνθρωπος είσαι. Όταν συμβεί αυτό, δεν θα παγώσεις μέχρι το μεδούλι; (Ναι.) Φαντάσου το τώρα: Αν ερχόταν πραγματικά εκείνη η ώρα, θα ήσουν λυπημένος; (Ναι.) Γιατί θα ήσουν λυπημένος; Η επίπτωση θα ήταν πως δεν θα είχες ποτέ ξανά άλλη ευκαιρία. Δεν θα άκουγες ποτέ ξανά τα λόγια του Θεού και ο Θεός δεν θα αγχωνόταν ποτέ ξανά για σένα· δεν θα ήσουν ποτέ ξανά κάποιος για τον οποίο θα ανησυχούσε, ούτε θα ήσουν ένα ον της δημιουργίας Του. Δεν θα είχες καμία απολύτως σχέση μαζί Του. Πόσο τρομακτική σκέψη. Αν μπορείς να το κάνεις τώρα αυτό εικόνα, αλλά έρθει όντως η μέρα κατά την οποία φτάσεις σε αυτό το σημείο, δεν θα μείνεις έκπληκτος; Θα είναι όπως ακριβώς λέει η Βίβλος: Όταν έλθει εκείνος ο καιρός, οι άνθρωποι θα χτυπούν τα στήθια και την πλάτη τους, θα θρηνούν, θα τρίζουν τα δόντια τους, κλαίγοντας τόσο πολύ, που μπορεί και να πεθάνουν. Και το να κλάψουν μέχρι θανάτου θα είναι ανώφελο —θα είναι πολύ αργά! Ο Θεός δεν θα είναι άλλο πια ο Θεός σου και εσύ δεν θα είσαι πια ένα ον της δημιουργίας του Θεού. Δεν θα έχεις καμία σχέση μαζί Του· Εκείνος δεν θα σε θέλει. Το πώς θα είσαι δεν θα έχει πια καμία σχέση με τον Θεό. Δεν θα είσαι πια μέσα στην καρδιά Του και Εκείνος δεν θα ανησυχεί πια για σένα. Τότε δεν θα έχεις φτάσει στο τέλος του μονοπατιού της πίστης σου στον Θεό; (Ναι.) Γι’ αυτό, αν είσαι σε θέση να κάνεις εικόνα πως μπορεί να υπάρξει καιρός που ο Θεός θα σε απεχθάνεται και θα σε απορρίψει, θα πρέπει να εκτιμάς το παρόν. Ο Θεός μπορεί να σε παιδεύσει ή να σε κρίνει ή να σε αντιμετωπίσει και να σε κλαδέψει· μπορεί, μάλιστα, να σε καταραστεί και να σε επιπλήξει απερίφραστα. Όλα αυτά αξίζουν να εκτιμώνται: Ο Θεός τουλάχιστον σε αναγνωρίζει ακόμα ως ον της δημιουργίας Του και τουλάχιστον έχει ακόμα προσδοκίες για εσένα, και εσύ παραμένεις τουλάχιστον μέσα στην καρδιά Του και Εκείνος είναι ακόμα πρόθυμος να σε επιπλήξει και να σε καταραστεί, πράγμα που σημαίνει πως, μέσα στην καρδιά Του, εξακολουθεί να ανησυχεί για σένα. Αυτή η ανησυχία δεν είναι κάτι με το οποίο μπορεί να ανταλλάξει κανείς τη ζωή του. Τώρα, μην είστε ανόητοι! Καταλαβαίνετε; (Ναι.) Αν καταλαβαίνετε, δεν είστε πραγματικά ανόητοι· προσποιείστε, έτσι δεν είναι; Στ’ αλήθεια ελπίζω να μην είστε πραγματικά ανόητοι. Αν έχετε καταλάβει αυτά τα πράγματα, μη σπαταλάτε άσκοπα τις μέρες σας. Η επιδίωξη της αλήθειας είναι σπουδαίο ζήτημα της ανθρώπινης ζωής. Κανένα άλλο ζήτημα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η επιδίωξη της αλήθειας και κανένα άλλο ζήτημα δεν ξεπερνά σε αξία την απόκτηση της αλήθειας. Ήταν εύκολο να ακολουθείς τον Θεό μέχρι το σήμερα; Βιάσου και κάνε την επιδίωξη της αλήθειας ζήτημα μεγάλης σημασίας! Αυτό το στάδιο του έργου κατά τις έσχατες ημέρες είναι το πιο σημαντικό στάδιο έργου που κάνει ο Θεός στους ανθρώπους στο έξι χιλιάδων ετών σχέδιο διαχείρισής Του. Η επιδίωξη της αλήθειας είναι η μεγαλύτερη προσδοκία που εναποθέτει ο Θεός στον εκλεκτό λαό Του. Ελπίζει οι άνθρωποι να βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι, το οποίο είναι η επιδίωξη της αλήθειας. Μη δυσαρεστήσεις τον Θεό, μην Τον απογοητεύσεις και μην Τον κάνεις να σε απομακρύνει από την καρδιά Του όταν έλθει η τελική στιγμή, και να μην ανησυχεί πια για σένα. Δεν θα είχε ούτε μίσος για σένα. Μην αφήσεις τα πράγματα να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Καταλαβαίνεις; (Ναι.)

Ποιο ήταν το θέμα της σημερινής μας συναναστροφής; (Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια.) Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια —είναι κάπως βαρύ θέμα, έτσι δεν είναι; Γιατί είναι βαρύ; Επειδή είναι σημαντικό. Για το μέλλον κάθε ανθρώπου, για τη ζωή κάθε ανθρώπου και για τον τρόπο με τον οποίο θα υπάρχει κάθε άνθρωπος στην επόμενη εποχή, είναι υψίστης σημασίας. Οπότε, ελπίζω να ακούσετε τη σημερινή συζήτηση σχετικά με το θέμα λίγες φορές ακόμα, ώστε να εντυπωθεί πιο βαθιά μέσα σας. Ανεξάρτητα από το αν επιδίωκες την αλήθεια στο παρελθόν και ανεξάρτητα από το αν είσαι πρόθυμος να επιδιώξεις την αλήθεια, πάσχιζε, από τη σημερινή συναναστροφή σχετικά με το θέμα «Γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια» και στο εξής, να είσαι αποφασισμένος και να έχεις ατσάλινη θέληση να επιλέξεις να επιδιώκεις την αλήθεια. Είναι η καλύτερη επιλογή. Μπορείς να το κάνεις αυτό; (Ναι.) Τέλεια. Σήμερα συναναστραφήκαμε σχετικά με το γιατί πρέπει ο άνθρωπος να επιδιώκει την αλήθεια. Το επόμενο θέμα συναναστροφής μας είναι το πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια. Τώρα που σας έχω πει ποιο είναι αυτό, συλλογιστείτε το λίγο και δείτε ποιες γνώσεις έχετε γι’ αυτό το θέμα μέσα στην καρδιά σας. Πάρτε πρώτα μια αρχική ιδέα γι’ αυτό. Εδώ ολοκληρώνεται η σημερινή συναναστροφή.

3 Σεπτεμβρίου 2022