Από τη Σάσινγκ, Κίνα

Πριν από καιρό, η επικεφαλής της εκκλησίας μας έχασε τη θέση της, επειδή δεν επιδίωκε την αλήθεια ούτε έκανε πρακτικό έργο, και οι άλλοι αδελφοί και αδελφές εξέλεξαν εμένα στη θέση της. Το αποτέλεσμα της εκλογής με ανησύχησε. Η θέση της επικεφαλής απαιτεί κατανόηση της αλήθειας και ικανότητα επίλυσης των δυσκολιών των άλλων στην είσοδό τους στη ζωή. Σημαίνει επίσης ανάληψη βάρους και επιτέλεση πρακτικού έργου. Στο παρελθόν, είχα υπηρετήσει ως επικεφαλής κάποιες φορές, αλλά πάντα κατέληγα να αντικαθίσταμαι, επειδή επιδίωκα κύρος και κοινωνική θέση και αποτύγχανα να κάνω πρακτικό έργο. Ήξερα πως αν αυτή τη φορά δεν έκανα καλά τη δουλειά μου, εκτός του ότι θα παρακώλυα το έργο του οίκου του Θεού και την είσοδο των μελών της εκκλησίας στη ζωή, στην καλύτερη περίπτωση, θα αποδεσμευόμουν από το καθήκον μου και στη χειρότερη, μπορούσα να εκτεθώ και να εξαλειφθώ. Δεν ενδιαφερόμουν να γίνω ξανά επικεφαλής, να αναζητήσω υψηλότερη κοινωνική θέση. Ήθελα απλώς να κρατήσω χαμηλό προφίλ και να κάνω σωστά το καθήκον μου. Έτσι, αρνήθηκα αμέσως, λέγοντας: «Όχι, δεν είμαι ικανή γι’ αυτό το καθήκον» και βρήκα κάθε λογής δικαιολογίες. Ήμουν πεπεισμένη πως έτσι έπραττα με λογική και αυτογνωσία, όμως μέσα από τη συναναστροφή που επακολούθησε με τους αδελφούς και τις αδελφές, κατάλαβα πως η απροθυμία μου να αναλάβω τον ρόλο της επικεφαλής οφειλόταν στο ότι βρισκόμουν υπό τον έλεγχο σατανικών δηλητηρίων, όπως το «Όσο πιο μεγάλοι είναι, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο» και το «Υπάρχει μοναξιά στην κορυφή». Ένιωθα πως ήταν επικίνδυνο να είμαι επικεφαλής, πως με έθετε στον κίνδυνο να εκτεθώ και να εξαλειφθώ ανά πάσα στιγμή. Σε γενικές γραμμές, κατάλαβα πως η θέση μου πάνω σ’ αυτό δεν ήταν σε συμφωνία με την αλήθεια και αποδέχτηκα το καθήκον της επικεφαλής, όμως δεν μπορούσα να διώξω τις ανησυχίες μου που αφορούσαν το καθήκον μου, επειδή δεν είχα διορθώσει την κατάστασή μου. Φοβόμουν πως θα είχα χαμηλή απόδοση και θα με απάλλασσαν από το καθήκον μου και θα με εξάλειφαν. Έτσι, ζούσα σε μια κατάσταση επιφυλακτικότητας και παρανοήσεων. Εκείνο το διάστημα, η κατάστασή μου συνέχιζε να χειροτερεύει. Οι προσευχές μου ήταν ρηχές, δεν αποκτούσα καθόλου φως από την ανάγνωση των λόγων του Θεού και δεν μπορούσα να δείξω κανέναν ενθουσιασμό στο καθήκον μου. Ζούσα σε απόλυτη σύγχυση. Μέσα στον πόνο μου, επικαλέστηκα τον Θεό: «Θεέ μου! Είμαι εντελώς ανυπότακτη. Δεν υποτάσσομαι μπρος στο καθήκον αυτό. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με, επίτρεψέ μου να γνωρίσω τον εαυτό μου και να υπακούσω».

Μετά την προσευχή μου, διάβασα το εξής χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Πολύ χαίρομαι με όσους δεν είναι καχύποπτοι για τους άλλους και συμπαθώ πολύ αυτούς που δέχονται εύκολα την αλήθεια· δείχνω μεγάλη στοργή σε αυτά τα δύο είδη ανθρώπων, διότι στα μάτια Μου είναι έντιμοι άνθρωποι. Εάν είστε ανειλικρινείς, τότε θα είστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι σχετικά με όλους τους ανθρώπους και όλα τα θέματα, και έτσι η πίστη σας προς Εμένα θα οικοδομηθεί σε θεμέλια καχυποψίας. Δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω ποτέ μια τέτοια πίστη. Αν υπολείπεστε αληθινής πίστης, θα στερηθείτε περισσότερο της αληθινής αγάπης. Και αν είστε επιρρεπείς στο να αμφισβητείτε τον Θεό και να κάνετε εικασίες για Αυτόν ηθελημένα, τότε χωρίς αμφιβολία είστε οι πιο δόλιοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Κάνεις εικασίες για το αν ο Θεός μπορεί να είναι σαν τον άνθρωπο: ασυγχώρητα αμαρτωλός, μικροπρεπής, στερούμενος αμεροληψίας και λογικής, χωρίς αίσθηση της δικαιοσύνης, παραδομένος σε φαύλες τακτικές, ύπουλος και πονηρός, απολαμβάνοντας το κακό και το σκοτάδι, και ούτω καθεξής. Δεν είναι η αιτία για την οποία οι άνθρωποι έχουν τέτοιες σκέψεις για τον Θεό το ότι δεν έχουν την παραμικρή γνώση για Αυτόν; Μια τέτοια πίστη δεν είναι τίποτα λιγότερο από αμαρτία! Υπάρχουν, μάλιστα, κάποιοι που πιστεύουν ότι αυτοί που Με ικανοποιούν είναι ακριβώς εκείνοι που με κολακεύουν και με γλύφουν, και ότι όσοι δεν έχουν τέτοιες ιδιότητες δεν θα είναι ευπρόσδεκτοι στον οίκο του Θεού και θα χάσουν τη θέση τους από εκεί. Αυτή είναι όλη κι όλη η γνώση που αποκτήσατε τόσα χρόνια; Αυτό είναι ό,τι κερδίσατε; Και η γνώση σας για Εμένα δεν σταματά σε αυτές τις παρανοήσεις· ακόμα χειρότερη είναι η βλασφημία σας ενάντια στο Πνεύμα του Θεού και η εξύβριση των ουρανών. Για αυτό και μπορώ να πω ότι μια τέτοια πίστη όπως η δική σας θα σας κάνει μόνο να απομακρυνθείτε περισσότερο από Εμένα και να βρεθείτε σε ακόμα μεγαλύτερη αντίθεση απέναντι σε Εμένα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πώς να γνωρίσετε τον Θεό στη γη). Τα λόγια κρίσης και αποκάλυψης του Θεού έσπειραν τον φόβο στην καρδιά μου, ειδικά το σημείο όπου λέει: «Και η γνώση σας για Εμένα δεν σταματά σε αυτές τις παρανοήσεις· ακόμα χειρότερη είναι η βλασφημία σας ενάντια στο Πνεύμα του Θεού και η εξύβριση των ουρανών». Αυτό ήταν απίστευτα οδυνηρό για μένα. Βρισκόμενη σ’ αυτήν την κατάσταση άμυνας και αυταπάτης, αντιστεκόμουν και βλασφημούσα τον Θεό. Σκέφτηκα πως όλες εκείνες τις φορές που είχα αποδεσμευτεί από τον ρόλο της επικεφαλής ήταν επειδή δεν επιδίωκα την αλήθεια, αλλά αναζητούσα κύρος και κοινωνική θέση, προσπαθώντας να κάνω τους άλλους να με θαυμάζουν και να εκτιμούν. Ήμουν σε ένα μονοπάτι αντίθεσης προς τον Θεό. Όταν απομακρύνθηκα από τη θέση μου, τα λόγια του Θεού με οδήγησαν να κατανοήσω το θέλημά Του. Με έβγαλαν από την αποτυχία μου και την αρνητικότητά μου. Αλλά ακόμα και μετά απ’ αυτό, ο Θεός μού έδωσε και πάλι μια ευκαιρία να συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου, να επιδιώξω την αλήθεια και να αποκτήσω τη σωτηρία Του κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Κατάλαβα πως ο Θεός δεν είχε καμιά πρόθεση να με εκθέσει και να με εξαλείψει, όμως ήμουν γεμάτη εικασίες και αμφιβολίες, θεωρώντας πως ο Θεός επρόκειτο να χρησιμοποιήσει την υπηρεσία μου ως επικεφαλής για να με εκθέσει και να με ξεφορτωθεί. Αυτό αποτελούσε πλήρη παρανόηση του Θεού —αποτελούσε βλασφημία! Τελικά, αυτό ταρακούνησε κάπως την ανυπότακτη καρδιά μου και κατάλαβα πως, παρόλο που είχα αποδεσμευτεί από το καθήκον μου κάποιες φορές, δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ αυτές τις εμπειρίες ως ευκαιρία να αναζητήσω την αλήθεια και να κάνω αυτοκριτική. Αντιθέτως, οι παρανοήσεις μου για τον Θεό και η επιφυλακτικότητά μου απλώς ενισχύθηκαν. Γέμισα με τύψεις και ενοχές.

Έπειτα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι αποκτούν θέση —ανεξαρτήτως από το ποιοι είναι— την ίδια στιγμή γίνονται και αντίχριστοι; (Αν δεν επιδιώκουν την αλήθεια, θα γίνουν αντίχριστοι, αλλά αν την επιδιώκουν, δεν θα γίνουν). Συνεπώς, δεν είναι απόλυτο. Οπότε, όσοι βαδίζουν στον δρόμο των αντίχριστων έχουν, τελικά, πέσει στην παγίδα της κοινωνικής θέσης; Τούτο συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν παίρνουν τον σωστό δρόμο. Το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουν είναι καλό, αλλά δεν το ακολουθούν· αντιθέτως, ακολουθούν ένα κακό μονοπάτι. Ομοίως με το πώς τρώνε οι άνθρωποι: Κάποιοι δεν καταναλώνουν τροφή που μπορεί να διατηρήσει το σώμα τους υγιές και να συντηρήσει την κανονική τους ζωή, αντίθετα παίρνουν ναρκωτικά. Στο τέλος, η λήψη ναρκωτικών τούς καθιστά εθισμένους και τους σκοτώνει. Αυτή δεν είναι επιλογή που την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι; Μερικοί άνθρωποι λένε: “Μην είσαι επικεφαλής και μην κατέχεις θέση. Οι άνθρωποι διατρέχουν κίνδυνο την ίδια στιγμή που αποκτούν θέση, και ο Θεός θα τους αποκαλύψει! Με το που αποκαλύπτονται, δεν έχουν καν τα προσόντα να είναι κανονικοί πιστοί και δεν έχουν πια την ευκαιρία να σωθούν. Ο Θεός δεν είναι δίκαιος!” Τι λόγια είναι αυτά; Στην καλύτερη περίπτωση, αντιπροσωπεύει μια παρερμηνεία του Θεού· στη χειρότερη, αποτελεί βλασφημία εναντίον του Θεού. Αν δεν βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι, δεν επιδιώκεις την αλήθεια και δεν ακολουθείς την οδό του Θεού, αλλά αντιθέτως, επιμένεις να ακολουθείς την οδό των αντίχριστων και καταλήγεις στο μονοπάτι του Παύλου, έχοντας τελικά το ίδιο αποτέλεσμα, το ίδιο τέλος με τον Παύλο, ενώ εξακολουθείς να κατηγορείς και να κρίνεις τον Θεό ως άδικο, τότε δεν είσαι ένας γνήσιος αντίχριστός; Μια τέτοια συμπεριφορά είναι καταραμένη!» («Για να επιλύσει κάποιος τη διεφθαρμένη διάθεσή του, πρέπει να διαθέτει συγκεκριμένο μονοπάτι πράξης» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Το χωρίο αυτό από τα λόγια του Θεού μού έδειξε πως όταν οι άνθρωποι παίρνουν το μονοπάτι ενός αντίχριστου και εξαλείφονται, αυτό δεν συμβαίνει γιατί έχουν υποστεί ζημιά από τις παγίδες της κοινωνικής θέσης. Η ρίζα του βρίσκεται στην αποτυχία τους να επιδιώξουν την αλήθεια. Στη συνεχή επιδίωξη φήμης και κέρδους, στην επιδειξιμανία τους και στην επιθυμία τους να τους θαυμάζουν, κάποιες φορές μάλιστα σε σημείο να κάνουν το κακό και να παρεμποδίζουν το έργο της εκκλησίας. Εξετάζοντάς το αναλυτικότερα, είδα πως οι προηγούμενες αποτυχίες μου δεν οφείλονταν στη θέση μου, αλλά στο ότι είχα αλαζονική διάθεση και δεν επιδίωκα την αλήθεια στο καθήκον μου. Αντιθέτως, επιδίωκα κύρος και κοινωνική θέση και δεν υποστήριζα σωστά τα καθήκοντά μου. Κι άλλοι πολλοί αδελφοί και αδελφές είχαν τη θέση του επικεφαλής, αλλά πήραν το σωστό μονοπάτι. Όταν αποκάλυπταν διαφθορά, βίωναν κάποια αποτυχία ή διέπρατταν μια παράβαση, εστίαζαν στην αυτοεξέταση και στην αυτογνωσία. Εστίαζαν στην αναζήτηση της αλήθειας για να διορθώσουν τη διεφθαρμένη τους διάθεση, στο να πράξουν σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας. Με τον καιρό, γίνονταν επίσης όλο και πιο επιτυχημένοι στο έργο τους. Όταν κάποιος έχει κοινωνική θέση, δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Όσοι επιδιώκουν την αλήθεια, όσο υψηλή θέση κι αν κατέχουν, δεν θα παρασυρθούν να κάνουν το κακό, όμως όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, στο τέλος θα εξαλειφθούν, ακόμα κι αν δεν βρίσκονται σε θέση ισχύος. Η κατανόηση όλων αυτών με βοήθησε επίσης να συνειδητοποιήσω γιατί αντιστεκόμουν τόσο στην εκλογή μου ως επικεφαλής και γιατί έβρισκα δικαιολογίες για να μην αναλάβω αυτό το καθήκον. Ήταν κυρίως επειδή, ακόμα και αφότου αποδεσμεύτηκα από το καθήκον μου μερικές φορές, δεν επιδίωξα την αλήθεια ούτε αναλογίστηκα τη ρίζα των αποτυχιών μου, αλλά αντιθέτως, θεώρησα πως η κοινωνική θέση που κατείχα ευθυνόταν για τα συνεχή παραπατήματά μου. Επίσης, προσκολλήθηκα σε πλάνες όπως το «Όσο πιο μεγάλοι είναι, τόσο πιο σκληρό είναι το πέσιμο» και το «Υπάρχει μοναξιά στην κορυφή», σαν να ήταν η αλήθεια. Έτσι, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές με εξέλεξαν ξανά επικεφαλής, δεν υποτάχθηκα και δεν ανέλαβα το καθήκον με χαρά, αλλά αντιθέτως, προσπάθησα να προστατεύσω τον εαυτό μου, φοβούμενη πως αν υπηρετούσα ως επικεφαλής, θα με εξέθεταν και θα με αποδέσμευαν από το καθήκον μου για άλλη μια φορά, ή θα κατέληγα να κάνω το κακό και θα με έδιωχναν. Πόσο παράλογη ήμουν!

Διάβασα επίσης το εξής στα λόγια του Θεού: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Από τα λόγια του Θεού, μπόρεσα να καταλάβω πως το καθήκον κάποιου δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για το αν τελικά θα λάβει ευλογίες ή κατάρες. Αντιθέτως, αυτό βασίζεται κυρίως στο αν επιδιώκει την αλήθεια στο καθήκον του, στο αν καταλήγει να αποκτά την αλήθεια και να πετυχαίνει αλλαγή διάθεσης. Υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού, ένιωσα μεγάλη ντροπή και κατάλαβα πως όλα τα χρόνια μου στην πίστη, απλώς έτρεχα μανιωδώς πίσω από το προσωπικό μου μέλλον και τον προορισμό μου. Αρχικά, νόμιζα πως έχοντας ηγετική θέση στον οίκο του Θεού, θα κέρδιζα την εκτίμηση των άλλων και την αποδοχή του Θεού, πως θα κατέληγα να ευλογηθώ και να έχω έναν καλό τελικό προορισμό. Αυτό με ωθούσε να καταβάλλω ενθουσιώδεις προσπάθειες και να υποφέρω για το καθήκον μου. Όμως, μετά τις πολλαπλές αποδεσμεύσεις απ’ το καθήκον μου, άρχισα να φοβάμαι πως ως επικεφαλής θα με εξέθεταν και θα με εξάλειφαν, κι έτσι έγινα απρόθυμη να αναλάβω αυτό το καθήκον. Συνειδητοποίησα πως έκανα το καθήκον μου με συναλλακτικό τρόπο, για να εξασφαλίσω έναν καλό προορισμό από τον Θεό. Ήθελα, μάλιστα, πριν δείξω προθυμία να κάνω κάποιες θυσίες και να καταβάλλω κάποιες προσπάθειες, να μου εγγυηθεί προσωπικά ο Θεός πως μπορούσα να σωθώ. Απέρριψα την αποστολή του Θεού για μένα, προκειμένου να προστατεύσω τον εαυτό μου, διαστρέφοντας τη λογική και ψάχνοντας δικαιολογίες, λέγοντας πως φοβόμουν μη σταθώ εμπόδιο στο έργο της εκκλησίας. Νόμιζα, μάλιστα, πως ήμουν απολύτως λογική —ήταν ακριβώς το αντίθετο! Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα απαίσια όταν διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του». Ήταν γεγονός πως στερούμουν την πραγματικότητα της αλήθειας και το ανάστημά μου ήταν ανεπαρκές. Ο Θεός μού έδινε αυτήν την ευκαιρία να αναλάβω τον ρόλο της επικεφαλής, όχι επειδή ήμουν ικανή να αναλάβω αυτόν τον ρόλο, αλλά με την ελπίδα πως, μέσα από την εκτέλεση του καθήκοντός μου, θα επιδίωκα την αλήθεια, πως θα ασχολούμουν με τα προσωπικά μου ελαττώματα και θα κατάφερνα να εκτελέσω το καθήκον μου ικανοποιητικά. Όμως, αντ’ αυτού, εγώ ήμουν εγωίστρια και ελεεινή, καθώς σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου, φοβούμενη πως αν με εξέθεταν και με αντικαθιστούσαν στη θέση της επικεφαλής, θα έχανα ένα καλό αποτέλεσμα κι έναν καλό προορισμό. Κι έτσι, έσπαγα το κεφάλι μου να το αποφύγω. Ήμουν απίστευτα ανυπότακτη. Πώς μπορούσα να ισχυρίζομαι πως είχα την παραμικρή υποταγή στον Θεό;

Κατά την αναζήτησή μου, διάβασα δύο ακόμα χώρια από τα λόγια του Θεού: «Το έργο του Πέτρου ήταν η εκτέλεση του καθήκοντος ενός πλάσματος του Θεού. Δεν εργάστηκε στον ρόλο ενός αποστόλου, αλλά εργάστηκε ενώ επιδίωκε την αγάπη για τον Θεό. Η πορεία του έργου του Παύλου περιελάμβανε και την προσωπική του επιδίωξη: Η επιδίωξή του ήταν μόνο για χάρη της ελπίδας του για το μέλλον και της επιθυμίας του για καλό προορισμό. Δεν δέχτηκε ραφινάρισμα κατά τη διάρκεια του έργου του, ούτε δέχτηκε κλάδεμα και αντιμετώπιση. Πίστευε ότι όσο το έργο που έκανε ικανοποιούσε την επιθυμία του Θεού, και ό,τι έκανε ήταν ευχάριστο για τον Θεό, τότε τελικά τον περίμενε ανταμοιβή. Δεν υπήρχαν προσωπικές εμπειρίες στο έργο του —αυτό ήταν μόνο για το δικό του καλό και δεν γινόταν απλώς για χάρη της αλλαγής. Όλα στο έργο του ήταν μια συναλλαγή, δεν εμπεριείχαν κανένα καθήκον ή υποταγή ενός πλάσματος του Θεού. Κατά τη διάρκεια του έργου του, δεν υπήρξε καμία αλλαγή στην παλιά διάθεση του Παύλου. Το έργο του ήταν απλώς υπηρεσία σε άλλους και ανίκανο να επιφέρει αλλαγές στη διάθεσή του. Ο Παύλος πραγματοποίησε το έργο του άμεσα, χωρίς να έχει οδηγηθεί στην τελείωση ή αντιμετωπιστεί, και το κίνητρό του ήταν η ανταμοιβή. Ο Πέτρος ήταν διαφορετικός: Ήταν κάποιος που είχε υποστεί κλάδεμα και αντιμετώπιση, και είχε υποβληθεί σε ραφινάρισμα. Ο σκοπός και το κίνητρο του έργου του Πέτρου ήταν ουσιαστικά διαφορετικά από εκείνα του Παύλου» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). «Ως πλάσμα του Θεού, ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώξει να εκτελέσει το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού και να επιδιώξει να αγαπά τον Θεό χωρίς να κάνει άλλες επιλογές, γιατί ο Θεός είναι άξιος της αγάπης του ανθρώπου. Όσοι επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό δεν θα πρέπει να αναζητούν οποιεσδήποτε προσωπικές απολαβές ή αυτό που αυτοί επιθυμούν προσωπικά· αυτό είναι το πιο σωστό μέσο επιδίωξης. Αν αυτό που αναζητάς είναι η αλήθεια, αν αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια και αν αυτό που επιτυγχάνεις είναι μια αλλαγή στη διάθεσή σου, τότε το μονοπάτι που ακολουθείς είναι το σωστό. Αν αυτό που αναζητάς είναι οι ευλογίες της σάρκας και αυτό που κάνεις πράξη είναι η αλήθεια των δικών σου αντιλήψεων και αν δεν υπάρχει αλλαγή στη διάθεσή σου, αν δεν είσαι καθόλου υπάκουος στον ενσαρκωμένο Θεό και εξακολουθείς να ζεις με ασάφεια, τότε αυτό που αναζητάς σίγουρα θα σε οδηγήσει στην κόλαση, γιατί το μονοπάτι που περπατάς είναι το μονοπάτι της αποτυχίας. Το αν θα οδηγηθείς στην τελείωση ή θα εξαλειφθείς εξαρτάται από τη δική σου επιδίωξη, που σημαίνει επίσης ότι η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η επιτυχία ή η αποτυχία εξαρτάται από το μονοπάτι που βαδίζει ο άνθρωπος). Η ανάγνωση αυτών των χωρίων με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα το μονοπάτι του Πέτρου προς την επιτυχία και το μονοπάτι του Παύλου προς την αποτυχία. Κατάλαβα πως ο Πέτρος αναζήτησε να κάνει το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος, κι είτε το καθήκον του του έφερνε ευλογιές είτε όχι, εκείνος υποτάχτηκε στον Θεό. Ενήργησε ως ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό, υπάκουος ακόμα και μέχρι θανάτου. Ο Παύλος, από την άλλη, αναζητούσε ευλογίες και ανταμοιβές και εργαζόταν σκληρά για να κερδίσει ένα στεφάνι δικαιοσύνης. Χρησιμοποίησε το έργο του ως κεφάλαιο για να παζαρέψει με τον Θεό, παίρνοντας το μονοπάτι ενός αντίχριστου, και τελικά, δέχτηκε την τιμωρία του Θεού. Μέσα από ενδοσκόπηση, είδα πως στην πίστη μου δεν προσπαθούσα να κάνω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον, αλλά το έκανα για χάρη των ευλογιών κι ενός καλού προορισμού. Ήθελα επίσης να πληρώσω το μικρότερο δυνατό τίμημα σε αντάλλαγμα για τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Όταν είδα ότι το καθήκον της επικεφαλής συνεπάγεται μεγάλες ευθύνες, σκέφτηκα ότι αν κατέληγα να σταθώ εμπόδιο στο έργο του οίκου του Θεού, θα έχανα την ευκαιρία μου για ένα καλό αποτέλεσμα και έναν καλό προορισμό. Γι’ αυτό, αντιστάθηκα σθεναρά σ’ αυτό. Δεν βρισκόμουν στο ίδιο ακριβώς μονοπάτι του Παύλου προς την αποτυχία; Μέσω της πίστης μου, είχα απολαύσει πάρα πολλές αλήθειες που εξέφρασε ο Θεός, όμως δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να ανταποδώσω κάτι. Αντιθέτως, προσπαθούσα μόνο να ανακαλύψω ποιο θα ήταν το μέλλον μου, έκανα υπολογισμούς και προσπαθούσα να εξαπατήσω τον Θεό. Ήμουν πολύ εγωίστρια, ελεεινή, πανούργα και μοχθηρή! Μόλις τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, δεν ήθελα πια να ζω έτσι, αλλά ήθελα πραγματικά να ακολουθήσω το παράδειγμα του Πέτρου και να βαδίσω στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, να προσφέρω τον εαυτό μου στον Θεό και να υποταχτώ στον κανόνα και τις ρυθμίσεις Του.

Ευχαριστώ τον Θεό για την κρίση και την παίδευση των λόγων Του που διόρθωσαν την εσφαλμένη αντίληψή μου πως «Υπάρχει μοναξιά στην κορυφή» και μου επέτρεψαν να δω καθαρά πως ήμουν στο λανθασμένο μονοπάτι στην πίστη μου, στο μονοπάτι της επιδίωξης ευλογιών, και να αποκτήσω κάποια κατανόηση της πονηρής, σατανικής μου φύσης. Από τότε κι έπειτα, σταμάτησα να προσπαθώ να αποφύγω το καθήκον μου ως επικεφαλής και επωμίστηκα την ευθύνη. Άρχισα να εστιάζω στην επιδίωξη της αλήθειας και στο να αναζητώ να κάνω το καθήκον μου ως δημιουργημένο ον.