Θυμάστε το περιεχόμενο της συναναστροφής μας κατά την τελευταία μας συνάθροιση; (Ο Θεός συναναστράφηκε αρχικά για τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν ως καλές συμπεριφορές σε σύγκριση με τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης όπως απαιτεί ο Θεός, και έπειτα συναναστράφηκε για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου στην παραδοσιακή κουλτούρα και συνόψισε είκοσι έναν ισχυρισμούς σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου.) Κατά την τελευταία μας συνάθροιση, συναναστράφηκα για δύο θέματα. Αρχικά, παρείχα κάποια επιπρόσθετη συναναστροφή για το θέμα της καλής συμπεριφοράς, και έπειτα παρείχα λίγη απλή, εισαγωγική συναναστροφή για τον χαρακτήρα, τη διαγωγή και την αρετή του ανθρώπου, χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Έχουμε ήδη συναναστραφεί αρκετές φορές για το θέμα του τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια, και έχω ολοκληρώσει τη συναναστροφή για όλες τις καλές συμπεριφορές που σχετίζονται με την επιδίωξη της αλήθειας, οι οποίες έπρεπε να εκτεθούν και να αναλυθούν. Την τελευταία φορά, συναναστράφηκα επίσης λιγάκι για κάποια θέματα θεμελιώδους σημασίας που αφορούν την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αν και δεν παρείχα λεπτομερή αποκάλυψη ή ανάλυση αυτών των δηλώσεων σχετικά με την ηθική διαγωγή, απαριθμήσαμε ουκ ολίγα παραδείγματα διαφορετικών ισχυρισμών σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου —είκοσι ένα, για την ακρίβεια. Αυτά τα είκοσι ένα παραδείγματα είναι ουσιαστικά οι διάφορες δηλώσεις που ενσταλάζει στους ανθρώπους η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, οι οποίες διέπονται από τις ιδέες της αγαθοσύνης, της δικαιοσύνης, της ευπρέπειας, της σοφίας και της αξιοπιστίας. Για παράδειγμα, αναφέραμε διάφορα ρητά για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου που σχετίζονται με την αφοσίωση, τη δικαιοσύνη, την ευπρέπεια και την εμπιστοσύνη, καθώς και με τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να ενεργούν οι άντρες, οι γυναίκες, οι αξιωματούχοι και τα παιδιά, και ούτω καθεξής. Ανεξάρτητα από το κατά πόσον αυτά τα είκοσι ένα ρητά είναι περιεκτικά και περιλαμβάνουν τα πάντα, σε κάθε περίπτωση, είναι σε θέση να αντιπροσωπεύσουν βασικά την ουσία των διαφόρων απαιτήσεων που θέτει η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, τόσο από ιδεολογική όσο και από ουσιαστική άποψη. Αφού απαριθμήσαμε αυτά τα παραδείγματα, τα συλλογιστήκατε; Συναναστραφήκατε γι’ αυτά; (Συναναστραφήκαμε λιγάκι γι’ αυτά κατά τη διάρκεια των συναθροίσεών μας και διαπιστώσαμε πως είναι εύκολο να μπερδέψεις κάποιες από αυτές τις δηλώσεις με την αλήθεια. Για παράδειγμα: «Με την εκτέλεση απλώς πέφτουν κεφάλια· να είσαι επιεικής όποτε μπορείς», «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», καθώς και «Να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να χειρίζεσαι καλά ό,τι σου έχουν εμπιστευτεί οι άλλοι», μεταξύ άλλων. Άλλα ρητά περιλαμβάνουν: «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί», «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», «Όταν πίνει κανείς νερό από ένα πηγάδι, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάει ποιος το έσκαψε», και ούτω καθεξής. Κατόπιν προσεκτικής εξέτασης, θα δείτε πως οι περισσότεροι άνθρωποι βασίζουν ουσιαστικά τη συμπεριφορά τους και τις αξιολογήσεις τους για την ηθική διαγωγή του εαυτού τους και άλλων σε αυτές της δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή. Αυτά τα πράγματα υπάρχουν σε κάποιον βαθμό μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Ένας κύριος λόγος γι’ αυτό είναι το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζουν οι άνθρωποι και η εκπαίδευση που λαμβάνουν από την κυβέρνησή τους· ένας άλλος είναι η ανατροφή που λαμβάνουν από την οικογένειά τους και οι παραδόσεις που κληροδοτούνται από τους προγόνους τους. Κάποιες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους να μη βάζουν ποτέ στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν· άλλες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους πως πρέπει να είναι πατριώτες και πως «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», επειδή κάθε οικογένεια στηρίζεται στη χώρα της. Κάποιες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους πως «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας», και πως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν τις ρίζες τους. Κάποιοι γονείς χρησιμοποιούν σαφείς δηλώσεις για να διδάξουν τα παιδιά τους σχετικά με την ηθική διαγωγή, ενώ άλλες δεν μπορούν να εκφράσουν καθαρά τις ιδέες τους σχετικά με την ηθική διαγωγή, αλλά λειτουργούν ως πρότυπα για τα παιδιά τους και τα διδάσκουν με το παράδειγμά τους, επηρεάζοντας και εκπαιδεύοντας την επόμενη γενιά μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους. Αυτά τα λόγια και οι πράξεις μπορεί να περιλαμβάνουν τα εξής: «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», «Η καλοσύνη που λαμβάνεις θα πρέπει να ανταποδίδεται με ευγνωμοσύνη», καθώς και πιο βαρύγδουπες δηλώσεις όπως: «Να αναπτύσσεσαι ακηλίδωτος, σαν τον κρίνο από τη λάσπη», και ούτω καθεξής. Τα θέματα και η ουσία των πραγμάτων που διδάσκουν οι γονείς στα παιδιά τους εμπίπτουν γενικά όλα τους στο πεδίο της ηθικής διαγωγής που απαιτεί η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα. Το πρώτο πράγμα που λένε οι δάσκαλοι στους μαθητές όταν φτάνουν στο σχολείο είναι πως θα πρέπει να είναι ευγενικοί με τους άλλους και να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, πως δεν θα πρέπει να βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν και πως θα πρέπει να τιμούν τους δασκάλους τους και να σέβονται τις διδασκαλίες τους. Όταν οι μαθητές μαθαίνουν για την αρχαία κινεζική πεζογραφία ή για τις βιογραφίες ηρώων της αρχαιότητας, διδάσκονται πως «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», «Ένας πιστός υπήκοος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο βασιλείς, μια καλή γυναίκα δεν μπορεί να παντρευτεί δύο συζύγους», «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις», «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», «Κανείς δεν πρέπει να παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο», και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα πράγματα προέρχονται από την παραδοσιακή κουλτούρα. Και τα έθνη υποστηρίζουν και αναπαράγουν αυτές τις ιδέες. Στην πραγματικότητα, η εθνική εκπαίδευση προωθεί λίγο πολύ τα ίδια πράγματα που προωθεί η οικογενειακή εκπαίδευση —όλα περιστρέφονται γύρω από αυτές τις ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας. Οι ιδέες που πηγάζουν από την παραδοσιακή κουλτούρα διαποτίζουν ουσιαστικά όλες τις απαιτήσεις που σχετίζονται με τον χαρακτήρα, την αρετή, τη συμπεριφορά του ανθρώπου, και ούτω καθεξής. Από μία άποψη, απαιτούν οι άνθρωποι να εκδηλώνουν εξωτερικά πρότυπη συμπεριφορά και τρόπους, οι άνθρωποι να ενεργούν και να φέρονται με τρόπο που εγκρίνουν οι άλλοι, και οι άνθρωποι να επιδεικνύουν καλές συμπεριφορές και πράξεις για τα μάτια των άλλων, κρύβοντας παράλληλα τις σκοτεινές πτυχές που υπάρχουν στα βάθη της καρδιάς τους. Από μία άλλη άποψη, εξυψώνουν στο επίπεδο της ηθικής διαγωγής στάσεις, συμπεριφορές και πράξεις που σχετίζονται με το πώς συμπεριφέρεται κάποιος, πώς προσεγγίζει ανθρώπους και πώς χειρίζεται ζητήματα, με το πώς φέρεται στους φίλους και την οικογένειά του, και με το πώς προσεγγίζει ανθρώπους και πράγματα διαφόρων ειδών, κερδίζοντας έτσι τον έπαινο και τον σεβασμό των άλλων. Οι απαιτήσεις που θέτει στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα περιστρέφονται ουσιαστικά γύρω από αυτά τα πράγματα. Είτε πρόκειται για τις ιδέες που υποστηρίζουν οι άνθρωποι σε ευρύτερη κοινωνική κλίμακα είτε, σε μικρότερη κλίμακα, για τις σκέψεις σχετικά με την ηθική διαγωγή τις οποίες προωθούν και στηρίζουν οι άνθρωποι μέσα σε οικογένειες, και τις απαιτήσεις που παρουσιάζονται στους ανθρώπους σχετικά με τη συμπεριφορά τους —όλα αυτά εμπίπτουν ουσιαστικά σε αυτό το πεδίο. Έτσι, μεταξύ ανθρώπων, είτε πρόκειται για την παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα είτε για τις παραδοσιακές κουλτούρες άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένων των δυτικών κουλτούρων, αυτές οι ιδέες σχετικά με την ηθική διαγωγή αποτελούνται όλες από πράγματα τα οποία μπορούν να επιτύχουν και να σκεφτούν οι άνθρωποι· είναι πράγματα τα οποία οι άνθρωποι μπορούν να εκτελέσουν με βάση τη συνείδηση και τη λογική τους. Κατ’ ελάχιστον, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να ανταποκριθούν σε μέρος της ηθικής διαγωγής που απαιτείται από αυτούς. Αυτές οι απαιτήσεις περιορίζονται απλώς στο πεδίο της ηθικής διαγωγής, της ιδιοσυγκρασίας και των προτιμήσεων των ανθρώπων. Αν δεν με πιστεύεις, σε παροτρύνω να τις εξετάσεις προσεκτικά και να δεις ποιες από αυτές τις απαιτήσεις που σχετίζονται με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων στοχεύουν στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Ποιες από αυτές στοχεύουν στο γεγονός πως οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί την αλήθεια, αντιπαθούν την αλήθεια και αντιστέκονται στον Θεό στην ουσία τους; Ποιες από αυτές τις απαιτήσεις έχουν κάποια σχέση με την αλήθεια; Ποιες από αυτές τις απαιτήσεις μπορούν να ανέλθουν στο επίπεδο της αλήθειας; (Καμία.) Όπως κι αν κοιτάξει κανείς αυτές τις απαιτήσεις, καμία από αυτές δεν μπορεί να ανέλθει στο επίπεδο της αλήθειας. Καμία από αυτές δεν έχει να κάνει με την αλήθεια, καμία από αυτές δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτήν. Μέχρι στιγμής, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό για πολύ καιρό, που έχουν κάποια εμπειρία και κατανοούν μέρος της αλήθειας, θα έχουν απλώς ένα ίχνος αληθινής κατανόησης γι’ αυτό το θέμα· οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως, εξακολουθούν να κατανοούν μόνο τα δόγματα, και συμφωνούν με αυτήν την ιδέα στη θεωρία, ενώ δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο επίπεδο να κατανοήσουν πραγματικά την αλήθεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να κατανοήσουν πως αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας δεν συνάδουν με την αλήθεια και δεν σχετίζονται με την αλήθεια συγκρίνοντας αυτούς τους κανονισμούς της παραδοσιακής κουλτούρας με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού. Ίσως, στα λόγια, να αναγνωρίζουν απόλυτα πως αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, αλλά στα βάθη της καρδιάς τους, αυτά για τα οποία αγωνίζονται, αυτά που εγκρίνουν, προτιμούν και δέχονται με ευκολία είναι ουσιαστικά αυτές οι ιδέες που έχουν προέλθει από την παραδοσιακή κουλτούρα της ανθρωπότητας, μερικές εκ των οποίων είναι πράγματα τα οποία υποστηρίζει και προωθεί η χώρα τους. Οι άνθρωποι τις θεωρούν ως κάτι θετικό ή τις αντιμετωπίζουν σαν την αλήθεια. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όπως βλέπετε, αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας έχουν ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, και δεν μπορούν να εξαλειφθούν και να εκριζωθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αν και οι είκοσι μία απαιτήσεις που απαριθμήσαμε σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου αποτελούν μόνο ένα μέρος της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας, μπορούν να αντιπροσωπεύσουν, έως κάποιον βαθμό, όλες τις απαιτήσεις που έχει θέσει η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Κάθε ένας από αυτούς τους είκοσι ένα ισχυρισμούς θεωρείται ως κάτι θετικό από τον άνθρωπο, ως ευγενές και σωστό, και οι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτοί οι ισχυρισμοί τούς δίνουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια, και πως είναι ένα είδος ηθικής διαγωγής άξιο θαυμασμού και εκτίμησης. Δεν θα ασχοληθούμε για την ώρα με σχετικά επιφανειακά ρητά, όπως το να μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις ή να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους, κι αντ’ αυτών θα μιλήσουμε για την ηθική διαγωγή την οποία ο άνθρωπος έχει σε υψηλή εκτίμηση και θεωρεί ευγενή. Πάρτε, για παράδειγμα, το εξής ρητό: «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» —ο απλούστερος τρόπος για να συνοψιστεί το νόημα αυτής της δήλωσης είναι πως ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να ξεχνά τις ρίζες του. Αν ένας άνθρωπος διαθέτει αυτήν την ηθική διαγωγή, τότε όλοι θα νομίζουν πως έχει εξαιρετικά ευγενή προσωπικότητα και πως στ’ αλήθεια «έχει αναπτυχθεί ακηλίδωτος, σαν τον κρίνο από τη λάσπη». Αυτό είναι κάτι που εκτιμούν βαθύτατα οι άνθρωποι. Το γεγονός πως οι άνθρωποι το εκτιμούν αυτό βαθύτατα σημαίνει πως πραγματικά εγκρίνουν και συμφωνούν με αυτού του είδους τη δήλωση. Και, φυσικά, θαυμάζουν επίσης πολύ εκείνους που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτήν την ηθική διαγωγή. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, αλλά εξακολουθούν να εγκρίνουν πραγματικά αυτά τα πράγματα που προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα, και είναι πρόθυμοι να κάνουν πράξη αυτές τις καλές συμπεριφορές. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια: Νομίζουν πως το να πιστεύει κανείς στον Θεό σημαίνει να είναι καλός άνθρωπος, να βοηθάει άλλους ανθρώπους, να αντλεί ευχαρίστηση από το να βοηθάει τους άλλους, να μην εξαπατά ούτε να βλάπτει ποτέ άλλους ανθρώπους, να μην επιδιώκει κοσμικά πράγματα και να μη διψάει για πλούτο ή ευχαρίστηση. Μέσα στην καρδιά τους, όλοι συμφωνούν πως η δήλωση «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» είναι σωστή. Κάποιοι θα πουν: «Αν, προτού κάποιος πιστέψει στον Θεό, συμμορφώνεται ήδη με την ηθική διαγωγή, όπως: “Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας”, αν είναι σπουδαίος, ευγενικός άνθρωπος που δεν ξεχνά τις ρίζες του, τότε αφού προσχωρήσει στην πίστη, θα είναι σε θέση να αποκτήσει γρήγορα τη χαρά του Θεού. Είναι εύκολο να εισέλθουν τέτοιοι άνθρωποι στη βασιλεία του Θεού —μπορούν να λάβουν τις ευλογίες Του». Πολλοί άνθρωποι, όταν αξιολογούν και βλέπουν τους άλλους, δεν κοιτούν την ουσία τους με βάση τα λόγια του Θεού και την αλήθεια· αντίθετα, τους αξιολογούν και τους βλέπουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι πιθανόν οι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια να εκλάβουν εσφαλμένα τα πράγματα που ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι καλά και σωστά ως την αλήθεια; Δεν είναι πιθανόν να θεωρήσουν τους ανθρώπους που ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι καλοί ως εκείνους που ο Θεός πιστεύει πως είναι καλοί; Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να επιβάλλουν τις δικές τους ιδέες στον Θεό —κάνοντάς το αυτό, δεν διαπράττουν ένα σφάλμα αρχής; Αυτό δεν προσβάλλει τη διάθεση του Θεού; (Την προσβάλλει.) Πρόκειται για πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αν οι άνθρωποι διαθέτουν πραγματικά λογική, θα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια σε ζητήματα που δεν μπορούν να συλλάβουν, θα πρέπει να καταφέρουν να κατανοήσουν το θέλημα του Θεού και δεν θα πρέπει να ξεστομίζουν απερίσκεπτα ένα σωρό ανοησίες. Στα πρότυπα και στις αρχές του Θεού για την αξιολόγηση του ανθρώπου, μήπως υπάρχει κάποια πρόταση που δηλώνει: «Εκείνοι που δεν ξεχνούν τις ρίζες τους είναι καλοί άνθρωποι και διαθέτουν τα χαρακτηριστικά ενός καλού ανθρώπου»; Έχει πει ποτέ ο Θεός κάτι τέτοιο; (Όχι.) Στις συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός στον άνθρωπο, μήπως έχει πει ποτέ: «Αν είσαι φτωχός, δεν πρέπει να κλέβεις. Αν είσαι πλούσιος, δεν πρέπει να είσαι σεξουαλικά αχαλίνωτος. Όταν αντιμετωπίζεις εκφοβισμό ή απειλές, δεν πρέπει ποτέ να υποτάσσεσαι»; Περιέχουν τέτοιες απαιτήσεις τα λόγια του Θεού; (Όχι.) Πράγματι, δεν περιέχουν. Είναι ολοφάνερο πως η δήλωση «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» λέγεται από τον άνθρωπο —δεν συνάδει με τις απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο, είναι ασύμβατη με την αλήθεια και είναι ριζικά διαφορετική από την αλήθεια. Ο Θεός δεν έχει απαιτήσει ποτέ να μην ξεχνούν τις ρίζες τους τα δημιουργημένα όντα. Τι σημαίνει να μην ξεχνάς τις ρίζες σου; Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Αν οι πρόγονοί σου ήταν αγρότες, εσύ πρέπει πάντα να τιμάς τη μνήμη τους. Αν οι πρόγονοί σου ήταν τεχνίτες, εσύ πρέπει να διατηρήσεις την άσκηση αυτής της τέχνης και να την κληροδοτείς από γενιά σε γενιά. Ακόμη κι αφότου αρχίσεις να πιστεύεις στον Θεό, δεν μπορείς να ξεχάσεις αυτά τα πράγματα —δεν μπορείς να ξεχάσεις τις διδασκαλίες ή τις τέχνες ή οτιδήποτε σου κληροδότησαν οι πρόγονοί σου. Αν οι πρόγονοί σου ήταν ζητιάνοι, τότε εσύ πρέπει κρατήσεις τα μπαστούνια που χρησιμοποιούσαν για να χτυπούν τους σκύλους. Αν οι πρόγονοι κάποιων είχαν αναγκαστεί κάποτε να επιβιώσουν τρώγοντας άχυρο και άγρια φυτά, τότε και οι απόγονοί τους πρέπει επίσης να προσπαθήσουν να φάνε άχυρο και άγρια φυτά —έτσι ενθυμούνται τις θλίψεις του παρελθόντος για να απολαύσουν τις χαρές του παρόντος· έτσι δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Ό,τι κι αν έκαναν οι πρόγονοί σου, εσύ πρέπει να το υποστηρίζεις. Δεν μπορείς να ξεχάσεις τους πρόγονούς σου απλώς επειδή έχεις καλή μόρφωση και κύρος. Ο Κινέζοι είναι εξαιρετικά λεπτολόγοι με αυτά τα πράγματα. Μέσα στην καρδιά τους, φαίνεται πως μόνο εκείνοι που δεν ξεχνούν τις ρίζες τους έχουν συνείδηση και λογική, και πως μόνο τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να συμπεριφέρονται έντιμα και να ζουν με αξιοπρέπεια. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Υπάρχει κάτι τέτοιο στα λόγια του Θεού; (Όχι.) Ο Θεός δεν έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο. Από αυτό το παράδειγμα, μπορούμε να δούμε πως αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει σε υψηλή εκτίμηση μια σφαίρα αρετής και να προσβλέπει σε αυτήν, και αν και αυτή μπορεί να φαίνεται σαν κάτι θετικό, κάτι που μπορεί να ρυθμίζει την ηθική διαγωγή του ανθρώπου και να εμποδίζει τους ανθρώπους να βαδίσουν στο μονοπάτι του κακού και να εξαχρειωθούν, και αν και κυκλοφορεί μεταξύ των ανθρώπων και γίνεται δεκτή από όλους τους ως κάτι θετικό, αν τη συγκρίνεις με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, θα δεις πως αυτοί οι ισχυρισμοί και αυτές οι σκέψεις από την παραδοσιακή κουλτούρα είναι πέρα για πέρα παράλογα. Θα δεις πως πολύ απλά δεν είναι άξια αναφοράς, πως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την αλήθεια και πως απέχουν ακόμη περισσότερο από το να αποτελούν τις απαιτήσεις του Θεού και το θέλημα του Θεού. Υποστηρίζοντας αυτές τις ιδέες και απόψεις, και διατυπώνοντας διάφορες δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιούν ορισμένα πράγματα που υπερβαίνουν τη σφαίρα του σκεπτικού του ανθρώπου για να επιδείξουν πως είναι αυθεντικοί και καινοτόμοι, για να κάνουν επίδειξη της δικής τους υπεροχής και ορθότητας, και να κάνουν τους ανθρώπους να τους λατρεύουν. Είτε βρίσκονται στην Ανατολή είτε στη Δύση, όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται κατά βάση το ίδιο. Οι ιδέες και οι αφετηρίες των απαιτήσεων τις οποίες υποστηρίζουν και διατυπώνουν οι άνθρωποι σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, και οι στόχοι τους οποίους επιθυμούν να επιτύχουν μέσω αυτών, είναι ουσιαστικά όλοι ίδιοι. Αν και οι άνθρωποι της Δύσης δεν έχουν τις συγκεκριμένες ιδέες και απόψεις όπως: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» και «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», στις οποίες δίνουν έμφαση οι άνθρωποι της Ανατολής, και αν και δεν διαθέτουν σαφή ρητά όπως εκείνα από την παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, η δική τους παραδοσιακή κουλτούρα περιέχει μόνο αυτές τις ιδέες. Αν και αυτά τα πράγματα για τα οποία συναναστρεφόμαστε και μιλάμε ανήκουν στην παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, έως έναν βαθμό και κατ’ ουσίαν, αυτοί οι ισχυρισμοί και οι απαιτήσεις για την ηθική διαγωγή αντιπροσωπεύουν τις κυρίαρχες ιδέες όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας.

Σήμερα, έχουμε συναναστραφεί κυρίως για το είδος της αρνητικής επιρροής που ασκεί στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα μέσα από τους ισχυρισμούς και τις απαιτήσεις της που σχετίζονται με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αφού γίνει αυτό κατανοητό, το επόμενο σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι είναι οι απαιτήσεις που έχει πραγματικά ο Θεός, ο Κύριος της δημιουργίας, ως προς την ηθική διαγωγή της ανθρωπότητας, τι έχει πει συγκεκριμένα και ποιες απαιτήσεις έχει θέσει. Αυτό πρέπει να καταφέρει να κατανοήσει η ανθρωπότητα. Έχουμε δει τώρα ξεκάθαρα πως η παραδοσιακή κουλτούρα δεν καταθέτει ούτε την παραμικρή μαρτυρία για το ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο ή για τα λόγια τα οποία έχει εκφέρει Εκείνος, και πως οι άνθρωποι δεν έχουν αναζητήσει την αλήθεια σχετικά με αυτό το θέμα. Και έτσι, η παραδοσιακή κουλτούρα ήταν αυτό που έμαθαν πρώτα οι άνθρωποι και τους έχει εξουσιάσει, έχει εισχωρήσει στην καρδιά των ανθρώπων και καθοδηγεί τον τρόπο ζωής της ανθρωπότητας επί χιλιάδες χρόνια. Αυτός είναι ο κύριος τρόπος με τον οποίο έχει διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα. Έχοντας αναγνωρίσει ξεκάθαρα αυτό το γεγονός, το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν τώρα οι άνθρωποι είναι οι απαιτήσεις που έχει ο Κύριος της δημιουργίας από τους δημιουργημένους ανθρώπους σχετικά με την ανθρώπινη φύση και την ηθικότητά τους —ή, με άλλα λόγια, τα πρότυπα που υπάρχουν αναφορικά με αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι πρέπει να καταφέρουν να κατανοήσουν ποιο από τα ακόλουθα είναι η αλήθεια: οι απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα ή οι απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα. Πρέπει να κατανοήσουν ποιες από αυτές μπορούν να εξαγνίσουν και να σώσουν τους ανθρώπους, καθώς και να τους καθοδηγήσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, και ποιες από αυτές είναι πλάνες, οι οποίες μπορούν να παραπλανήσουν και να βλάψουν τους ανθρώπους, και τους οδηγούν στο λανθασμένο μονοπάτι, σε μια ζωή αμαρτίας. Μόλις οι άνθρωποι αποκτήσουν αυτήν τη διάκριση, μπορούν να αναγνωρίσουν πως οι απαιτήσεις του Κυρίου της δημιουργίας από την ανθρωπότητα ορίζονται από τον Ουρανό και αναγνωρίζονται από τη γη, και πως αποτελούν τις αρχές της αλήθειας τις οποίες θα πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι. Όσο για τους ισχυρισμούς σχετικά με την ηθική διαγωγή και τα πρότυπα μέτρησης της παραδοσιακής κουλτούρας που επηρεάζουν την επιδίωξη της αλήθειας από μέρους των ανθρώπων, καθώς και τις απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους — αν οι άνθρωποι μπορέσουν να τα διακρίνουν λιγάκι, να καταλάβουν και να αναγνωρίσουν πως είναι κατ’ ουσίαν παράλογα, καθώς και να τα απαρνηθούν μέσα από την καρδιά τους, τότε μπορεί να εξαλειφθεί κάποια σύγχυση ή να επιλυθούν κάποια ζητήματα που έχουν οι άνθρωποι σχετικά με την ηθική διαγωγή. Η επίλυση αυτών των πραγμάτων δεν θα μείωνε κατά πολύ τα εμπόδια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας; (Θα τα μείωνε.) Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, είναι πιθανόν να εκλάβουν εσφαλμένα ευρέως αναγνωρισμένες ιδέες για την ηθική διαγωγή ως την αλήθεια, καθώς και να τις επιδιώκουν και να τις τηρούν σαν να είναι η αλήθεια. Αυτό επηρεάζει σοβαρά την ικανότητα των ανθρώπων να κατανοούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια, καθώς και τα αποτελέσματα που πετυχαίνουν ενώ επιδιώκουν την αλήθεια για να επιτύχουν μεταμόρφωση της διάθεσης. Πρόκειται για κάτι που κανείς σας δεν θα ήθελε να δει· φυσικά, πρόκειται για κάτι που ούτε ο Θεός θέλει να δει. Έτσι, σε ό,τι αφορά αυτές τις δήθεν θετικές δηλώσεις, ιδέες και απόψεις σχετικά με την ηθική διαγωγή τις οποίες υποστηρίζει ο άνθρωπος, οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να τις γνωρίσουν και να τις διακρίνουν ξεκάθαρα επί τη βάσει των λόγων του Θεού και της αλήθειας, να διακρίνουν την ίδια την ουσία τους, και έτσι να φτάσουν σε μια ακριβή αξιολόγηση και θέση για αυτά τα πράγματα στα βάθη της καρδιάς τους, μετά από το οποίο μπορούν να τα φέρουν, λίγο λίγο, στην επιφάνεια, να τα εκριζώσουν και να τα εγκαταλείψουν. Στο μέλλον, κάθε φορά που οι άνθρωποι βλέπουν εκείνες τις δήθεν θετικές δηλώσεις να έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια, θα πρέπει να επιλέγουν πρώτα την αλήθεια, και όχι τις δηλώσεις που θεωρούνται θετικές κατά τις αντιλήψεις του ανθρώπου, επειδή αυτές οι δήθεν θετικές δηλώσεις είναι απλώς οι απόψεις του ανθρώπου και δεν συνάδουν πραγματικά με την αλήθεια. Από όποια σκοπιά κι αν μιλάμε, ο κύριος στόχος της συναναστροφής μας γι’ αυτά τα θέματα σήμερα είναι να απομακρυνθούν τα διάφορα εμπόδια που προκύπτουν κατά τη διαδικασία της επιδίωξης της αλήθειας από τους ανθρώπους, ιδίως οι αβεβαιότητες που προκύπτουν στο μυαλό των ανθρώπων αναφορικά με τα λόγια του Θεού και τα κριτήρια της αλήθειας. Αυτές οι αβεβαιότητες σημαίνουν πως όταν αποδέχεσαι και κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν μπορείς να καταλάβεις ποια πράγματα αποτελούν τα ρητά για την ηθική διαγωγή τα οποία υποστηρίζει η ανθρωπότητα, ποια αποτελούν τις απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα και ποια από αυτά αποτελούν τις αληθινές αρχές και τα αληθινά κριτήρια. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν με σαφήνεια αυτά τα πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; (Επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια.) Από μία άποψη, ο λόγος είναι ότι δεν κατανοούν την αλήθεια. Από μία άλλη, είναι επειδή δεν έχουν διάκριση των ισχυρισμών σχετικά με την ηθική διαγωγή που διατυπώνει η παραδοσιακή κουλτούρα της ανθρωπότητας και εξακολουθούν να μην μπορούν να διακρίνουν την ουσία αυτών των ισχυρισμών. Στο τέλος, σε συγκεχυμένη διανοητική κατάσταση, θα αποφασίσεις πως εκείνα τα πράγματα που έμαθες πρώτα, και τα οποία έχουν ριζώσει μέσα στο μυαλό σου, είναι σωστά· θα αποφασίσεις πως εκείνα τα πράγματα τα οποία όλοι γενικώς αναγνωρίζουν ως σωστά, είναι ορθά. Και τότε θα επιλέξεις αυτά τα πράγματα που σου αρέσουν, τα οποία μπορείς να επιτύχεις και τα οποία συμφωνούν με το γούστο και τις αντιλήψεις σου· και θα προσεγγίζεις αυτά τα πράγματα, θα προσκολλάσαι σε αυτά και θα τα τηρείς σαν να είναι η αλήθεια. Ως εκ τούτου, η συμπεριφορά και η διαγωγή των ανθρώπων, καθώς και όλα αυτά που επιδιώκουν, επιλέγουν και στα οποία προσκολλώνται, δεν θα έχουν καμία σχέση με την αλήθεια —θα ανήκουν όλα σε ανθρώπινες συμπεριφορές και ανθρώπινες εκδηλώσεις ηθικότητας που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της αλήθειας. Οι άνθρωποι προσεγγίζουν και προσκολλώνται σε αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας λες και είναι η αλήθεια, ενώ παραγκωνίζουν και αγνοούν αλήθειες για τις απαιτήσεις του Θεού που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Όσες από τις συμπεριφορές τις οποίες ο άνθρωπος εκλαμβάνει ως καλές κι αν διαθέτει ένας άνθρωπος, δεν θα κερδίσει ποτέ του την έγκριση του Θεού. Πρόκειται για περίπτωση στην οποία οι άνθρωποι καταβάλλουν άσκοπα μεγάλες προσπάθειες για πράγματα που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της αλήθειας. Επιπλέον, αντιμετωπίζοντας ως την αλήθεια αυτά τα πράγματα που προέρχονται από τον άνθρωπο και τα οποία δεν συμφωνούν με την αλήθεια, οι άνθρωποι έχουν ήδη παραστρατήσει. Οι άνθρωποι έμαθαν πρώτα αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας, και έτσι εξουσιάζονται από αυτές· αυτά τα πράγματα οδηγούν σε κάθε λογής εσφαλμένες απόψεις μέσα τους, και προξενούν μεγάλες δυσκολίες και αναστάτωση στους ανθρώπους όταν εκείνοι επιχειρούν να κατανοήσουν και να κάνουν πράξη την αλήθεια. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν πως αν διαθέτουν ενάρετες συμπεριφορές, ο Θεός θα τους εγκρίνει και εκείνοι θα είναι κατάλληλοι να λάβουν τις ευλογίες Του και την υπόσχεσή Του, όμως μπορούν να αποδεχθούν την κρίση και την παίδευση του Θεού όταν έχουν αυτήν την άποψη και νοοτροπία; Πόσο μεγάλο εμπόδιο αποτελεί μια τέτοια νοοτροπία για τον εξαγνισμό και τη σωτηρία των ανθρώπων; Αυτές οι φαντασιοκοπίες και οι αντιλήψεις δεν θα οδηγήσουν τους ανθρώπους να παρανοήσουν τον Θεό, να επαναστατήσουν εναντίον Του και να Του αντισταθούν; Αυτές δεν θα είναι οι συνέπειες; (Ναι.) Έχω εκφράσει λίγο πολύ τη σημασία που έχει η συναναστροφή γι’ αυτό το θέμα· αυτή είναι η γενική ιδέα.

Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε και θα αναλύσουμε ένα προς ένα τα διάφορα ρητά της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή, και έπειτα θα καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα γι’ αυτά. Με αυτόν τον τρόπο, όλοι θα έχουν μια βασική επιβεβαίωση και απάντηση σχετικά με αυτά και όλοι θα έχουν, κατ’ ελάχιστον, μια σχετικά ακριβή κατανόηση και άποψη γι’ αυτά τα ρητά. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Ποια θα ήταν μια ακριβής επεξήγηση αυτού του γνωμικού; (Αν βρεις κάτι, δεν πρέπει να το πάρεις και να το διεκδικήσεις ως δικό σου. Αναφέρεται σε ένα είδος καλής ηθικότητας και κοινωνικού εθίμου.) Είναι αυτό εύκολο να επιτευχθεί; (Είναι σχετικά εύκολο.) Για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι εύκολο να επιτευχθεί —αν βρεις κάτι, τότε ό,τι κι αν είναι αυτό, δεν πρέπει να το κρατήσεις για τον εαυτό σου, επειδή ανήκει σε κάποιον άλλο. Δεν δικαιούσαι να το έχεις, και θα πρέπει να το επιστρέψεις στον νόμιμο κάτοχό του. Αν δεν μπορείς να βρεις τον νόμιμο κάτοχό του, θα πρέπει να το παραδώσεις στις αρχές —σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να το κρατήσεις για τον εαυτό σου. Όλα αυτά κινούνται στο πνεύμα του να μην εποφθαλμιάς τα υπάρχοντα άλλων ανθρώπων και να μην εκμεταλλεύεσαι τους άλλους. Είναι μια απαίτηση που τίθεται επί της ηθικής συμπεριφοράς του ανθρώπου. Ποιος είναι ο σκοπός του να τεθεί μια τέτοια απαίτηση στην ηθική συμπεριφορά των ανθρώπων; Όταν οι άνθρωποι διαθέτουν τέτοιου είδους ηθική διαγωγή, αυτό έχει καλό και θετικό αντίκτυπο στο κοινωνικό κλίμα. Ο λόγος της ενστάλαξης τέτοιων ιδεών στους ανθρώπους είναι να σταματήσουν να εκμεταλλεύονται τους άλλους, διατηρώντας έτσι τη δική τους καλή ηθική διαγωγή. Αν κάθε άνθρωπος διαθέτει αυτού του είδους την καλή ηθική διαγωγή, το κοινωνικό κλίμα θα βελτιωθεί, και θα φτάσει στο επίπεδο όπου κανείς δεν παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο και κανείς δεν χρειάζεται να κλειδώνει την πόρτα του το βράδυ. Με ένα τέτοιου είδους κοινωνικό κλίμα, η δημόσια τάξη θα βελτιωθεί και οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν πιο ειρηνικά. Θα υπάρχουν λιγότερες κλοπές και ληστείες, λιγότεροι καβγάδες και φόνοι που διαπράττονται από εκδίκηση· οι άνθρωποι που ζουν σε μια τέτοια κοινωνία θα έχουν ένα αίσθημα ασφάλειας και μεγαλύτερη συνολική ευημερία. Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι μια απαίτηση που διατυπώνεται σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων εντός κοινωνιακών περιβαλλόντων και περιβαλλόντων διαβίωσης. Ο στόχος αυτής της απαίτησης είναι η προστασία του κοινωνικού κλίματος και του περιβάλλοντος διαβίωσης των ανθρώπων. Είναι αυτό εύκολο να επιτευχθεί; Ανεξάρτητα από το κατά πόσον μπορούν ή όχι να το επιτύχουν οι άνθρωποι, εκείνοι που διατύπωσαν αυτήν την ιδέα και απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου στόχευαν στην υλοποίηση του ιδανικού κοινωνιακού περιβάλλοντος και περιβάλλοντος διαβίωσης που λαχταρούν οι άνθρωποι. Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν έχει καμία σχέση με τα κριτήρια για τη συμπεριφορά του ανθρώπου —είναι απλώς μια απαίτηση που τίθεται επί της ηθικής διαγωγής των ανθρώπων όποτε εκείνοι βρίσκουν κάτι. Έχει ελάχιστη σχέση με την ουσία του ανθρώπου. Η ανθρωπότητα ήδη θέτει αυτήν την απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου επί χιλιάδες χρόνια. Φυσικά, όταν οι άνθρωποι συμμορφώνονται ως προς αυτήν την απαίτηση, μια χώρα ή μια κοινωνία μπορεί να βιώσει μια περίοδο κατά την οποία παρατηρείται μικρότερη εγκληματικότητα, και μπορεί μάλιστα να φτάσει στο σημείο όπου οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να κλειδώνουν την πόρτα τους το βράδυ, όπου κανείς δεν παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο και όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Σε αυτούς τους καιρούς, το κοινωνικό κλίμα, η δημόσια τάξη και το περιβάλλον διαβίωσης θα είναι όλα τους σχετικά σταθερά και αρμονικά, αλλά αυτό το κλίμα και το κοινωνιακό περιβάλλον μπορούν να διατηρηθούν μόνο προσωρινά ή για μια χρονική περίοδο ή για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν ή να μείνουν σταθεροί σε μια τέτοια ηθική διαγωγή μόνο εντός ορισμένων κοινωνιακών περιβαλλόντων. Μόλις αλλάξει το περιβάλλον διαβίωσής τους και καταρρεύσει το παλιό κοινωνικό κλίμα, είναι πιθανό πως οι ηθικές αξίες όπως το να «μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» θα αλλάξουν, παράλληλα με τις μεταβολές στο κοινωνιακό περιβάλλον, το κοινωνικό κλίμα και τις κοινωνικές τάσεις. Κοιτάξτε πώς, αφότου ανέβηκε στην εξουσία ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, ξεγέλασε τους ανθρώπους προωθώντας κάθε λογής ρητά, προκειμένου να διασφαλίσει την κοινωνιακή σταθερότητα. Τη δεκαετία του ’80, υπήρχε μάλιστα ένα δημοφιλές τραγούδι με τους ακόλουθους στίχους: «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω, και την παρέδωσα σε έναν αστυνομικό. Ο αστυνομικός πήρε τη δεκάρα, και μου έκανε ένα νεύμα. Είπα με χαρά: “Τα λέμε αργότερα, κύριε!”» Ακόμη και το μικρό ζήτημα της παράδοσης μιας δεκάρας ήταν προφανώς άξιο αναφοράς και άξιο να γίνει τραγούδι —ήταν τόσο «ευγενής» κοινωνική ηθική και συμπεριφορά! Ήταν, όμως, στ’ αλήθεια; Οι άνθρωποι είναι σε θέση να παραδώσουν μία δεκάρα που βρίσκουν σε έναν αστυνομικό, αλλά θα παρέδιδαν πάνω από εκατό γουάν ή χίλια γουάν; Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς. Αν ένας άνθρωπος εντόπιζε μερικά χρυσά, ασημένια ή πολύτιμα αντικείμενα ή κάτι ακόμα μεγαλύτερης αξίας, δεν θα ήταν σε θέση να ελέγξει την απληστία του, θα εξαπολυόταν το τέρας από μέσα του, και εκείνος θα ήταν ικανός να βλάψει και να κάνει κακό σε ανθρώπους, να ενοχοποιήσει και να παγιδέψει άλλους —θα ήταν ικανός να κλέψει ενεργά τα χρήματα κάποιου άλλου ή ακόμη και να σκοτώσει κάποιον. Εκείνη την ώρα, τι θα απέμενε από τη σπουδαία παραδοσιακή κουλτούρα και τις σπουδαίες παραδοσιακές ηθικές αξίες του ανθρώπου; Πού θα ήταν τότε το ηθικό κριτήριο του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; Τι μας δείχνει αυτό; Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι διαθέτουν αυτό το πνεύμα και αυτήν την ηθική διαγωγή, αυτή η απαίτηση και αυτό το ρητό είναι απλώς κάτι που οι άνθρωποι φαντάζονται, επιθυμούν και θέλουν να μπορούσαν να υλοποιήσουν και να επιτύχουν. Σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια και εντός κατάλληλων περιβαλλόντων, οι άνθρωποι που διαθέτουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο συνείδησης και λογικής μπορούν να κάνουν πράξη το να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν, αλλά πρόκειται απλώς για μια παροδική καλή συμπεριφορά και δεν μπορεί να γίνει το κριτήριο της συμπεριφοράς τους ή της ζωής τους. Μόλις αλλάξει το κοινωνιακό περιβάλλον και πλαίσιο στο οποίο ζουν εκείνοι οι άνθρωποι, αυτό το αξίωμα και αυτή η ιδανική ηθική διαγωγή σύμφωνα με τις αντιλήψεις του ανθρώπου θα είναι πολύ απομακρυσμένα από τους ανθρώπους. Δεν θα είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους και, φυσικά, θα είναι ακόμη λιγότερο ικανά να περιορίσουν τις κακές τους πράξεις. Είναι απλώς μια εφήμερη καλή συμπεριφορά, και μια σχετικά ευγενής ηθική ποιότητα σύμφωνα με τα ιδανικά του ανθρώπου. Όταν συγκρούεται με την πραγματικότητα και την ιδιοτέλεια, όταν αντιβαίνει στα ιδανικά των ανθρώπων, αυτού του είδους η ηθική δεν μπορεί να συγκρατήσει τη συμπεριφορά των ανθρώπων ούτε να καθοδηγήσει τη συμπεριφορά και τις σκέψεις τους. Εν τέλει, οι άνθρωποι θα αποφασίσουν να πάνε ενάντια σε αυτήν, θα παραβιάσουν αυτήν την παραδοσιακή έννοια της ηθικότητας, και θα επιλέξουν τα δικά τους συμφέροντα. Έτσι, σε ό,τι αφορά την ηθική αξία του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», οι άνθρωποι μπορούν να παραδώσουν στην αστυνομία μία δεκάρα που θα βρουν. Αλλά αν βρουν χίλια γουάν, δέκα χιλιάδες γουάν ή ένα χρυσό νόμισα, θα το δώσουν και πάλι σε κάποιον αστυνομικό; Δεν θα είναι σε θέση να το κάνουν. Όταν το όφελος που προκύπτει από το να κρατήσουν εκείνα τα χρήματα ξεπερνά το πεδίο που μπορεί να επιτύχει η ηθικότητα του ανθρώπου, τότε δεν θα είναι σε θέση να τα παραδώσουν στην αστυνομία. Δεν θα είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν την ηθική αξία του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Έτσι, το «μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» αντιπροσωπεύει την ουσία της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου; Δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει καθόλου την ουσία της ανθρώπινης φύσης του. Είναι πασιφανές πως αυτή η απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την αξιολόγηση του κατά πόσον διαθέτει κανείς ανθρώπινη φύση, και δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για τη συμπεριφορά του ανθρώπου.

Το να βλέπαμε πρώτα αν ένας άνθρωπος βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει θα ήταν ακριβής τρόπος αξιολόγησης της ηθικής και του χαρακτήρα του; (Όχι.) Γιατί όχι; (Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν πραγματικά με αυτήν την απαίτηση. Αν βρουν ένα μικρό χρηματικό ποσό ή κάτι μικρής αξίας, θα είναι σε θέση να το παραδώσουν, αλλά αν είναι κάτι μεγάλης αξίας, θα είναι λιγότερο πιθανό να το κάνουν. Αν πρόκειται για ένα εξαιρετικά πολύτιμο αντικείμενο, θα είναι ακόμη λιγότερο πιθανό να το παραδώσουν —μπορεί μάλιστα να το κρατήσουν πάση θυσία.) Εννοείς πως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων επειδή οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να το επιτύχουν. Οπότε, αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συμμορφωθούν με αυτήν την απαίτηση, θα μετρούσε ως κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης τους; (Όχι, δεν θα μετρούσε.) Για ποιον λόγο δεν θα μετρούσε ως κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συμμορφωθούν με αυτήν; (Η ικανότητα κάποιου ή η έλλειψη ικανότητας κάποιου να συμμορφώνεται με το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν αντικατοπτρίζει πραγματικά την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του. Δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καλή ή κακή είναι η ανθρώπινη φύση του, και δεν αποτελεί κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων.) Αυτός είναι ένας τρόπος κατανόησης του θέματος. Δεν υπάρχει μεγάλη σχέση ανάμεσα στο να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει και στην ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του. Οπότε, αν συναντήσετε κάποιον που είναι πραγματικά ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, τι άποψη θα έχετε γι’ αυτόν; Μπορείτε να τον θεωρήσετε ως άνθρωπο που διαθέτει ανθρώπινη φύση, ως έναν ειλικρινή άνθρωπο και κάποιον που υποτάσσεται στον Θεό; Μπορείτε να χαρακτηρίσετε το ότι κάποιος δεν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ως πρότυπο ότι διαθέτει ανθρώπινη φύση; Θα πρέπει να συναναστραφούμε γι’ αυτό το θέμα. Ποιος θα μιλήσει γι’ αυτό; (Η ικανότητα κάποιου να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν έχει σχέση με τον καθορισμό της ουσίας της ανθρώπινης φύσης του. Η ουσία του αξιολογείται σύμφωνα με την αλήθεια.) Τι άλλο; (Ορισμένοι άνθρωποι είναι σε θέση να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν, ακόμη κι όταν πρόκειται για μεγάλο χρηματικό ποσό, ή κάνουν πολλές άλλες τέτοιες καλές πράξεις, αλλά έχουν τους δικούς τους στόχους και τα δικές τους προθέσεις. Θέλουν να ανταμειφθούν για τις αξιέπαινες πράξεις τους και να αποκτήσουν καλή φήμη, οπότε οι εξωτερικά καλές συμπεριφορές τους δεν μπορούν να καθορίσουν την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους.) Τίποτε άλλο; (Έστω ότι κάποιος είναι ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, αλλά προσεγγίζει την αλήθεια με μια στάση αντίστασης, με μια στάση κούρασης με την αλήθεια. Αν τον αξιολογήσουμε με βάση τα λόγια του Θεού, δεν διαθέτει ανθρώπινη φύση. Επομένως, είναι ανακριβές να χρησιμοποιήσουμε αυτό το πρότυπο για να κρίνουμε το κατά πόσον κάποιος διαθέτει ή όχι ανθρώπινη φύση.) Κάποιοι από εσάς έχετε ήδη καταλάβει πως είναι λάθος να χρησιμοποιείται το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση —δεν συμφωνείτε με τη χρήση του ως προτύπου για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση. Αυτή η άποψη είναι σωστή. Ανεξάρτητα από το κατά πόσον κάποιος είναι ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, αυτό δεν έχει μεγάλη σχέση με τις αρχές της συμπεριφοράς του και με το μονοπάτι που επιλέγει. Γιατί το λέω αυτό; Καταρχάς, όταν ένας άνθρωπος δεν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, αυτό αντιπροσωπεύει απλώς μια στιγμιαία συμπεριφορά. Είναι δύσκολο να πει κανείς αν το έκανε επειδή αυτό που βρήκε ήταν ευτελούς αξίας ή επειδή τον έβλεπαν άλλοι άνθρωποι και ήθελε να κερδίσει τον έπαινο και την εκτίμησή τους. Ακόμη κι αν η πράξη του ήταν ανόθευτη, πρόκειται απλώς για ένα είδος καλής συμπεριφοράς, και δεν έχει μεγάλη σχέση με την επιδίωξη και τη συμπεριφορά του. Το πολύ πολύ, μπορεί απλώς να ειπωθεί πως αυτός ο άνθρωπος έχει μια κάπως καλή συμπεριφορά και έναν κάπως ευγενή χαρακτήρα. Αν και αυτή η συμπεριφορά δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως κάτι αρνητικό, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ούτε ως κάτι θετικό, και ένας άνθρωπος σίγουρα δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως θετικός απλώς επειδή δεν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια, και δεν έχει καμία σχέση με τις απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Πώς θα μπορούσε να μην είναι κάτι θετικό; Πώς θα μπορούσε μια τέτοια ευγενής συμπεριφορά να μη θεωρείται θετική; Αν κάποιος ήταν ανήθικος και υστερούσε σε ανθρώπινη φύση, θα ήταν ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει;» Αυτός δεν είναι απαραιτήτως ένας ακριβής τρόπος να το θέσει κανείς. Ο διάβολος είναι ικανός να κάνει κάνα δυο καλά πράγματα —οπότε θα έλεγες πως δεν είναι ο διάβολος; Κάποιοι δαίμονες βασιλιάδες κάνουν μια-δυο καλές πράξεις προκειμένου να κάνουν όνομα και να εδραιώσουν τη θέση τους στην ιστορία —θα τους έλεγες, επομένως, καλούς ανθρώπους; Δεν μπορείς να καθορίσεις το κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση ή όχι, το κατά πόσον ο χαρακτήρας του είναι καλός ή κακός, μόνο και μόνο βάσει μιας καλής ή μιας κακής πράξης που έκανε. Για να είναι ακριβής η αξιολόγηση, θα πρέπει να τη βασίσεις στη συνολική διαγωγή του και στο κατά πόσον έχει ή όχι τις σωστές ιδέες και απόψεις. Αν κάποιος είναι σε θέση να επιστρέψει ένα εξαιρετικά πολύτιμο αντικείμενο που βρήκε στον νόμιμο κάτοχό του, αυτό δείχνει απλώς πως δεν είναι άπληστος και πως δεν εποφθαλμιά τα υπάρχοντα άλλων ανθρώπων. Διαθέτει αυτήν την πτυχή της καλής ηθικής διαγωγής, αλλά έχει αυτό καμία σχέση με τη συμπεριφορά του και τη στάση του απέναντι στα θετικά πράγματα; (Όχι.) Είναι πιθανόν πως κάποιοι άνθρωποι δεν θα συμφωνήσουν με αυτό, θα θεωρήσουν πως αυτός ο ισχυρισμός είναι κάπως υποκειμενικός και ανακριβής. Ωστόσο, εξετάζοντάς το από μια διαφορετική σκοπιά, αν κάποιος χάσει κάτι χρήσιμο, δεν θα ανησυχεί πολύ γι’ αυτό; Οπότε, όσον αφορά τον άνθρωπο που θα βρει το αντικείμενο, ό,τι κι αν είναι αυτό που θα βρει, δεν ανήκει σε αυτόν, επομένως δεν θα πρέπει να το κρατήσει. Είτε είναι υλικό αντικείμενο είτε χρήματα, είτε είναι μεγάλης αξίας είτε ευτελούς αξίας, δεν ανήκει σε αυτόν —επομένως, δεν είναι καθήκον του να επιστρέψει το αντικείμενο στον νόμιμο κάτοχό του; Αυτό δεν οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι; Τι αξία έχει η προώθηση αυτού του πράγματος; Δεν γίνεται μεγάλο θέμα από το τίποτα; Δεν είναι υπερβολή να αντιμετωπίζεις το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ως ένα είδος ευγενούς ηθικής ποιότητας και να το εξυψώνεις σε ένα υψηλό, πνευματικό βασίλειο; Αξίζει έστω και να αναφερθεί αυτή η μεμονωμένη καλή συμπεριφορά μεταξύ καλών ανθρώπων; Υπάρχουν τόσο πολλές καλύτερες και ανώτερες συμπεριφορές από αυτήν, επομένως το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν είναι άξιο αναφοράς. Ωστόσο, αν διέδιδες και προωθούσες σθεναρά αυτήν την καλή συμπεριφορά μεταξύ ζητιάνων και κλεφτών, θα ήταν κατάλληλο και μπορεί να είχε κάποια χρησιμότητα. Αν μια χώρα προωθεί σθεναρά το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», αυτό δείχνει πως οι άνθρωποι εκεί είναι ήδη πολύ κακοί, πως η χώρα κατακλύζεται από κλέφτες και ληστές, και δεν είναι σε θέση να φυλαχθεί από αυτούς. Έτσι, η μόνη της διέξοδος είναι να προωθεί και να διαδίδει αυτού του είδους τη συμπεριφορά για να επιλύσει το θέμα. Στην πραγματικότητα, αυτή η συμπεριφορά ήταν ανέκαθεν καθήκον των ανθρώπων. Για παράδειγμα, αν κάποιος βρει πενήντα γουάν στον δρόμο και τα επιστρέψει με ευκολία στον νόμιμο κάτοχό τους, αυτό δεν είναι τόσο ασήμαντο που δεν αξίζει καν να αναφερθεί; Χρειάζεται πραγματικά να επαινεθεί; Είναι απαραίτητο να γίνει τόσο μεγάλο θέμα από το τίποτα, να εγκωμιαστεί αυτός ο άνθρωπος και, μάλιστα, να επιδοκιμαστεί για την ευγενή και έντιμη ηθική διαγωγή του, απλώς επειδή επέστρεψε χρήματα στο άτομο που τα έχασε; Το να επιστρέψει κανείς χαμένα χρήματα στον νόμιμο κάτοχό τους δεν είναι απλώς ορθό και φυσιολογικό; Δεν είναι κάτι που οφείλει να κάνει κάποιος που διαθέτει κανονική λογική; Θα ήταν ικανό να το κάνει ακόμη κι ένα μικρό παιδί το οποίο δεν καταλαβαίνει την κοινωνική ηθική, οπότε είναι πραγματικά απαραίτητο να γίνει τόσο μεγάλο θέμα; Είναι αυτή η συμπεριφορά πραγματικά άξια να εξυψωθεί στο επίπεδο της ηθικότητας του ανθρώπου; Κατά την άποψή Μου, δεν μπορεί να εξυψωθεί σε αυτό το επίπεδο, και δεν είναι άξια επαίνου. Είναι απλώς μια παροδική καλή συμπεριφορά και δεν έχει καμία σχέση με το να είναι κανείς πραγματικά καλός άνθρωπος σε θεμελιώδες επίπεδο. Το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει είναι πολύ ασήμαντο ζήτημα. Είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι σε θέση να κάνει κάθε κανονικός άνθρωπος και κάθε άνθρωπος που περιβάλλεται από ανθρώπινο δέρμα ή μιλάει την ανθρώπινη γλώσσα. Είναι κάτι που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι αν προσπαθήσουν σκληρά· δεν χρειάζονται κάποιον εκπαιδευτή ή στοχαστή να τους διδάξει πώς να το κάνουν. Ένα τρίχρονο παιδάκι είναι ικανό να το κάνει, και όμως οι στοχαστές και οι εκπαιδευτές το έχουν αντιμετωπίσει ως απαίτηση καίριας σημασίας για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου και, με αυτόν τον τρόπο, το έχουν κάνει μεγάλο θέμα από το τίποτα. Αν και το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι μια δήλωση που αξιολογεί την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, δεν ανταποκρίνεται ουσιαστικά στο επίπεδο της μέτρησης του κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση ή ευγενή ηθικότητα. Επομένως, είναι ταυτόχρονα ανακριβές και ακατάλληλο να χρησιμοποιείται το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης κάποιου.

Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι η πιο επιφανειακή απαίτηση της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή. Αν και όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν προωθήσει και διδάξει αυτού του είδους την ιδέα, επειδή οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, και λόγω της επικράτησης των κακών τάσεων της ανθρωπότητας, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράξη το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» ή να διαθέτουν αυτού του είδους την καλή ηθική διαγωγή για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων εξουσιάζουν διαρκώς τις σκέψεις και τις συμπεριφορές τους, εξουσιάζοντας και ελέγχοντας παράλληλα τη συμπεριφορά και τις επιδιώξεις τους. Οι παροδικές περιπτώσεις καλής ηθικής διαγωγής δεν έχουν καμία επίδραση στην επιδίωξη ενός ανθρώπου, και σίγουρα δεν μπορούν να αλλάξουν το γεγονός πως ο άνθρωπος λατρεύει, θαυμάζει και ακολουθεί κακές τάσεις. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Επομένως, το τραγούδι που τραγουδούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν: «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω», δεν είναι πλέον τίποτε άλλο παρά ένα παιδικό τραγουδάκι. Έχει γίνει μια ανάμνηση. Οι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε καν να συμμορφωθούν με τη βασική καλή συμπεριφορά του να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Οι άνθρωποι επιθυμούν να αλλάξουν τις επιδιώξεις και τις διεφθαρμένες διαθέσεις της ανθρωπότητας προωθώντας την καλή ηθική διαγωγή, και προσπαθούν να σταματήσουν την εξαχρείωση της ανθρωπότητας και τον καθημερινό εκφυλισμό της κοινωνίας, αλλά τελικά έχουν αποτύχει να υλοποιήσουν αυτούς τους στόχους. Η ηθική αξία του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» μπορεί να υπάρξει μόνο στον ιδανικό κόσμου του ανθρώπου. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυτήν την ηθική αξία ως ένα είδος ιδανικού, ως μια φιλοδοξία για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτή η ηθική αξία υφίσταται μόνο εντός του πνευματικού κόσμου του ανθρώπου. Είναι ένα είδος ελπίδας το οποίο εναποθέτει ο άνθρωπος στον κόσμο του μέλλοντος, αλλά είναι σε δυσαρμονία με την πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής και την πραγματική ανθρώπινη φύση των ανθρώπων. Έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές της συμπεριφοράς του ανθρώπου και με τα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν οι άνθρωποι, καθώς και με αυτά που επιδιώκουν και αυτά που οφείλουν να διαθέτουν και να επιτύχουν. Είναι σε δυσαρμονία με τις εκδηλώσεις και τις εκφάνσεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης και με τις αρχές των διαπροσωπικών σχέσεων και του χειρισμού υποθέσεων. Επομένως, αυτό το πρότυπο για την κρίση της ηθικής διαγωγής της ανθρωπότητας ήταν ανέκαθεν άκυρο, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα. Αυτή η ιδέα και άποψη του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», την οποία προωθεί ο άνθρωπος, είναι ιδιαίτερα ανούσια, και οι περισσότεροι άνθρωποι την αγνοούν, επειδή δεν μπορεί να αλλάξει την κατεύθυνση της συμπεριφοράς τους, ούτε τις επιδιώξεις τους, και σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει την ανηθικότητα, τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων ή την αυξανόμενη τάση που έχουν να σπεύδουν προς το κακό. Αυτή η πλέον επιφανειακή απαίτηση του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» έχει γίνει ένα διασκεδαστικό, σατυρικό αστείο. Τώρα, ακόμη και τα παιδιά δεν θέλουν να τραγουδήσουν το «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω» —δεν έχει το παραμικρό νόημα. Σε έναν κόσμο που βρίθει από διεφθαρμένους πολιτικούς, αυτό το τραγούδι έχει γίνει πολύ ειρωνικό. Η πραγματικότητα, την οποία γνωρίζουν πολύ καλά οι άνθρωποι, είναι πως ένας άνθρωπος ίσως παραδώσει μια χαμένη δεκάρα στην αστυνομία, αλλά αν έβρισκε ένα εκατομμύριο γουάν, θα τα έβαζε κατευθείαν στην τσέπη του. Από αυτό το φαινόμενο, μπορούμε να δούμε πως οι προσπάθειες των ανθρώπων να προωθήσουν στην ανθρωπότητα αυτήν την απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή έχουν αποτύχει. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κάνουν πράξη ακόμη και βασικές καλές συμπεριφορές. Τι σημαίνει να είναι κανείς ανίκανος να κάνει πράξη ακόμη και βασικές καλές συμπεριφορές; Σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κάνουν πράξη ακόμη και τα πιο βασικά πράγματα που οφείλουν να κάνουν —όπως το να μην παίρνουν κάτι που βρίσκουν, αν αυτό ανήκει σε κάποιον άλλο. Επιπλέον, όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι κακό, δεν λένε ούτε μία ειλικρινή κουβέντα σχετικά με αυτό· θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να παραδεχθούν το σφάλμα τους. Δεν μπορούν ούτε καν να συμμορφωθούν με κάτι τόσο βασικό όσο το να μη λένε ψέματα, οπότε σίγουρα δεν είναι κατάλληλοι να μιλήσουν για ηθικότητα. Δεν επιθυμούν ούτε καν να διαθέτουν συνείδηση και λογική, οπότε πώς μπορούν να μιλήσουν για ηθικότητα; Οι αξιωματούχοι και εκείνοι που έχουν εξουσία, στύβουν το μυαλό τους για να σκεφτούν τρόπους να αποσπάσουν και να απομυζήσουν κι άλλο κέρδος από άλλους ανθρώπους, καθώς και να αρπάξουν πράγματα που δεν τους ανήκουν. Ούτε ο νόμος δεν μπορεί να τους συγκρατήσει —γιατί συμβαίνει αυτό; Πώς έχει φτάσει ο άνθρωπος σε αυτό το σημείο; Όλα αυτά οφείλονται στις διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις των ανθρώπων, καθώς και στον έλεγχο και την εξουσία που τους ασκεί η σατανική τους φύση, η οποία προκαλεί κάθε λογής δόλιες, επιβλαβείς συμπεριφορές. Αυτοί οι υποκριτές κάνουν πολλά ποταπά και αδιάντροπα πράγματα υπό το πρόσχημα πως «υπηρετούν τον λαό». Δεν έχουν χάσει κάθε αίσθημα ντροπής; Τη σήμερον ημέρα, υπάρχουν πάρα πολλοί υποκριτές. Σε έναν κόσμο όπου οι κακοί άνθρωποι δρουν ανεξέλεγκτοι και οι καλοί άνθρωποι καταπιέζονται, ένα δόγμα όπως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι απλώς ανίκανο να συγκρατήσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, και πολύ απλά δεν μπορεί να μεταμορφώσει τη φύση και την ουσία τους ή το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν.

Έχετε κατανοήσει τα πράγματα που έχω πει σε αυτήν τη συναναστροφή για το θέμα «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; Ποιο νόημα έχει το ρητό για τους διεφθαρμένους ανθρώπους; Πώς ακριβώς θα πρέπει κανείς να κατανοήσει αυτήν την ηθική αξία; (Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν έχει καμία σχέση με τη συμπεριφορά των ανθρώπων ή με το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Δεν μπορεί να αλλάξει το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει ο άνθρωπος.) Σωστά, δεν είναι κατάλληλο οι άνθρωποι να αξιολογούν την ανθρώπινη φύση κάποιου με βάση το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Αυτό το ρητό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης κάποιου, και είναι επίσης λάθος να χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της ηθικής κάποιου. Δεν είναι πάρα μόνο μια παροδική συμπεριφορά του ανθρώπου. Πολύ απλά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση της ουσίας ενός ανθρώπου. Οι άνθρωποι που πρότειναν το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την ηθική διαγωγή —αυτοί οι υποτιθέμενοι στοχαστές και εκπαιδευτές— είναι ιδεαλιστές. Δεν κατανοούν την ανθρώπινη φύση ή την ουσία του ανθρώπου, ούτε αντιλαμβάνονται τον βαθμό στον οποίο έχει εξαχρειωθεί και διαφθαρεί ο άνθρωπος. Ως εκ τούτου, αυτό το ρητό που διατύπωσαν σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι πολύ κενό, είναι απλώς μη πρακτικό και δεν ταιριάζει στις αληθινές περιστάσεις των ανθρώπων. Αυτό το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ουσία του ανθρώπου ή τις διαφορετικές διεφθαρμένες διαθέσεις που εκδηλώνουν οι άνθρωποι, ούτε με τις αντιλήψεις, τις απόψεις και τις συμπεριφορές που μπορεί να παρουσιάσουν οι άνθρωποι ενόσω εξουσιάζονται από διεφθαρμένες διαθέσεις. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Ένα άλλο είναι πως το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει είναι απλώς κάτι που οφείλει να κάνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Για παράδειγμα, οι γονείς σου σε γέννησαν και σε ανέθρεψαν, αλλά όταν ήσουν ακόμα αδαής και ανώριμος, το μόνο που έκανες ήταν να ζητάς φαγητό και ρούχα από τους γονείς σου. Ωστόσο, όταν ωρίμασες και απέκτησες καλύτερη κατανόηση των πραγμάτων, ήξερες εκ φύσεως να αγαπάς βαθιά τους γονείς σου, να αποφεύγεις να τους κάνεις να ανησυχούν ή να θυμώνουν, να προσπαθείς να μην επιβαρύνεις τον φόρτο εργασίας τους ή τα βάσανά τους, και να κάνεις όλα όσα ήσουν ικανός να κάνεις μόνος σου. Αυτά τα πράγματα τα κατάλαβες με φυσικό τρόπο και δεν χρειάστηκε να σου τα διδάξει κάποιος. Είσαι άνθρωπος, έχεις συνείδηση και λογική, οπότε είσαι σε θέση και οφείλεις να κάνεις αυτά τα πράγματα —τίποτε από αυτά δεν είναι άξιο αναφοράς. Εξυψώνοντας το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» στο επίπεδο του ευγενούς ηθικού χαρακτήρα, οι άνθρωποι κάνουν μεγάλο θέμα από το τίποτα και τραβούν τα πράγματα στα άκρα· αυτή η συμπεριφορά δεν θα πρέπει να ορίζεται με αυτόν τον τρόπο, έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό; Το να κάνει κανείς αυτό που οφείλει και είναι σε θέση να κάνει εντός του πεδίου της κανονικής ανθρώπινης φύσης, είναι σημάδι πως έχει κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτό σημαίνει πως αν ένας άνθρωπος έχει κανονική λογική, μπορεί να κάνει τα πράγματα τα οποία θα σκέφτονταν και θα συνειδητοποιούσαν πως όφειλαν να κάνουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση —δεν πρόκειται για πολύ φυσιολογικό φαινόμενο; Αν κάνεις κάτι το οποίο είναι ικανός να κάνει κάθε άνθρωπος που έχει κανονική ανθρώπινη φύση, μπορεί πραγματικά να χαρακτηρισθεί ως καλή ηθική διαγωγή; Είναι απαραίτητο να ενθαρρύνεται; (Όχι, δεν είναι.) Μετρά πραγματικά ως ευγενής ανθρώπινη φύση; Θεωρείται πως έτσι διαθέτεις ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Η εκδήλωση τέτοιων συμπεριφορών δεν εξυψώνει κάποιον στο επίπεδο όπου αυτός διαθέτει ανθρώπινη φύση. Αν λες πως ένας άνθρωπος έχει ανθρώπινη φύση, αυτό σημαίνει πως η οπτική και η στάση από τις οποίες βλέπει προβλήματα είναι σχετικά θετικές και ενεργές, όπως είναι και οι τρόποι και οι μέθοδοι με τους οποίους χειρίζεται προβλήματα. Τι αποτελεί σημάδι θετικότητας και ενεργητικότητας; Αυτός ο άνθρωπος θα έχει συνείδηση και αίσθημα ντροπής. Ένα άλλο σημάδι θετικότητας και ενεργητικότητας είναι το αίσθημα δικαιοσύνης. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει κάποιες κακές συνήθειες, όπως το να κοιμάται και να ξυπνάει αργά, να είναι επιλεκτικός με αυτά που τρώει ή να προτιμάει φαγητά με έντονη γεύση, αλλά πέρα από αυτές τις κακές συνήθειες, θα έχει ορισμένες καλές ιδιότητες. Θα έχει αρχές και όρια σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά και τις πράξεις του· θα έχει αίσθημα ντροπής και δικαιοσύνης, καθώς και περισσότερα θετικά γνωρίσματα και λιγότερα αρνητικά. Αν μπορούσε να αποδεχθεί και να κάνει πράξη την αλήθεια, αυτό θα ήταν ακόμη καλύτερο και θα του ήταν εύκολο να ξεκινήσει να βαδίζει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αντίθετα, αν ένας άνθρωπος αγαπάει το κακό, αν επιζητεί φήμη, κέρδος και κύρος, αν λατρεύει το χρήμα, αν του αρέσει να ζει χλιδάτη ζωή και αρέσκεται να σπαταλάει τον χρόνο του αναζητώντας απολαύσεις, τότε η σκοπιά από την οποία βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και η οπτική του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του θα είναι όλα αρνητικά και σκοτεινά, και εκείνος δεν θα έχει αίσθημα ντροπής και δικαιοσύνης. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα διαθέτει ανθρώπινη φύση, και σίγουρα δεν θα του είναι εύκολο να αποδεχθεί την αλήθεια ή να επιτύχει τη σωτηρία του Θεού. Πρόκειται για μια απλή αρχή για την αξιολόγηση των ανθρώπων. Η αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής ενός ανθρώπου δεν αποτελεί πρότυπο μέτρησης του κατά πόσον εκείνος διαθέτει ανθρώπινη φύση. Προκειμένου να αξιολογηθεί το αν ένας άνθρωπος είναι καλός ή κακός, πρέπει να τον κρίνεις βάσει της ανθρώπινης φύσης του, όχι της ηθικής διαγωγής του. Η ηθική διαγωγή έχει την τάση να είναι επιφανειακή, και επηρεάζεται από το κοινωνικό κλίμα, το υπόβαθρο και το περιβάλλον ενός ανθρώπου. Ορισμένες προσεγγίσεις και εκδηλώσεις αλλάζουν συνεχώς, οπότε είναι δύσκολο να καθοριστεί η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου αποκλειστικά και μόνο με βάση την ηθική διαγωγή του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να σέβεται ιδιαίτερα τις κοινωνικές ηθικές αξίες και να ακολουθεί τους κανόνες όπου κι αν πηγαίνει. Μπορεί να δείχνει αυτοσυγκράτηση σε ό,τι κάνει, να τηρεί τους νόμους της κυβέρνησης και να αποφεύγει να κάνει φασαρίες δημοσίως ή να πλήττει τα συμφέροντα των άλλων. Μπορεί, επίσης, να δείχνει σεβασμό και να βοηθά τους άλλους, καθώς και να φροντίζει τους νέους και τους ηλικιωμένους. Το γεγονός πως αυτός ο άνθρωπος έχει τόσο πολλά καλά γνωρίσματα σημαίνει πως βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση και πως είναι καλός άνθρωπος; (Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο.) Ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει πολύ καλά πράξη το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», μπορεί να συμμορφώνεται σταθερά με αυτήν την ηθική αξία την οποία προωθεί και υποστηρίζει η ανθρωπότητα, αλλά πώς είναι η ανθρώπινη φύση του; Το γεγονός πως μπορεί να κάνει πράξη το να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν λέει τίποτα για την ανθρώπινη φύση του —αυτή η ηθική διαγωγή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση του κατά πόσον είναι καλή ή κακή η ανθρώπινη φύση του. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να μετρηθεί η ανθρώπινη φύση του; Πρέπει να του αφαιρέσεις το περιτύλιγμα αυτής της ηθικής διαγωγής και να απομακρύνεις τις συμπεριφορές και την ηθική διαγωγή τις οποίες ο άνθρωπος βλέπει ως σωστές και οι οποίες αποτελούν το ελάχιστο το οποίο είναι ικανός να επιτύχει κάθε άνθρωπος που έχει κανονική ανθρώπινη φύση. Μετά από αυτό, εξέτασε τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις του, όπως τις αρχές της συμπεριφοράς του και τα όρια που δεν ξεπερνά στη συμπεριφορά του, καθώς και τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δεις την ουσία της ανθρώπινης φύσης του, καθώς και την εσωτερική του ουσία. Το να βλέπει κανείς έτσι τους ανθρώπους είναι σχετικά αντικειμενικό και ακριβές. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η συζήτησή μας σχετικά με την ηθική αξία: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Έχετε κατανοήσει όλοι σας αυτήν τη συναναστροφή; (Ναι.) Συχνά ανησυχώ πως δεν έχετε καταλάβει πραγματικά αυτά που έχω πει, πως έχετε κατανοήσει απλώς λίγο δόγμα σχετικά με αυτά, αλλά εξακολουθείτε να μην κατανοείτε τα σημεία που αφορούν την ουσία τους. Επομένως, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να επεκταθώ λίγο ακόμα πάνω στην ιδέα. Θα νιώσω άνετα μόνο όταν αισθανθώ πως έχετε καταλάβει. Πώς μπορώ να διαπιστώσω ότι έχετε καταλάβει; Όταν δω μια έκφραση χαράς στα πρόσωπά σας, μάλλον έχετε καταλάβει αυτά που λέω. Αν μπορέσω να το επιτύχω αυτό, τότε αξίζει να μιλήσω λίγο ακόμη γι’ αυτό το θέμα.

Έχω ολοκληρώσει λίγο πολύ τη συναναστροφή Μου σχετικά με το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Αν και δεν σας έχω πει ευθέως τον τρόπο με τον οποίον έρχεται αυτό το ρητό σε σύγκρουση με την αλήθεια ή τον λόγο για τον οποίο δεν μπορεί να εξυψωθεί στο επίπεδο της αλήθειας ή ποιες απαιτήσεις θέτει ο Θεός στη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή των ανθρώπων, δεν έχω καλύψει όλα αυτά τα πράγματα; (Τα έχεις καλύψει.) Μήπως ο οίκος του Θεού προωθεί ηθικές αξίες όπως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; (Όχι.) Τότε πώς βλέπει ο οίκος του Θεού αυτό το ρητό; Μπορείτε να μιλήσετε για την κατανόησή σας. (Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι απλώς κάτι με το οποίο οφείλει να συμμορφώνεται και το οποίο οφείλει να κάνει όποιος έχει κανονική ανθρώπινη φύση, οπότε δεν χρειάζεται να προωθείται. Επίσης, το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι απλώς μια εκδήλωση της ηθικότητας του ανθρώπου, δεν σχετίζεται με τις αρχές της συμπεριφοράς των ανθρώπων, με τις απόψεις που έχουν για τις επιδιώξεις τους, με τα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν ή με την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους.) Η ηθική διαγωγή είναι σημάδι ανθρώπινης φύσης; (Δεν είναι σημάδι ανθρώπινης φύσης. Κάποιες πτυχές της ηθικής διαγωγής είναι απλώς πράγματα τα οποία οφείλουν να διαθέτουν οι άνθρωποι που έχουν κανονική ανθρώπινη φύση.) Όταν ο οίκος του Θεού μιλά για την ανθρώπινη φύση και τη διάκριση των ανθρώπων, το κάνει εντός του ευρύτερου πλαισίου της επιδίωξης της αλήθειας. Σε γενικές γραμμές, ο οίκος του Θεού δεν θα αξιολογήσει το πώς είναι η ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου —κατ’ ελάχιστον, ο οίκος του Θεού δεν θα αξιολογήσει το κατά πόσον ένας άνθρωπος είναι σε θέση να συμμορφωθεί με το ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Ο οίκος του Θεού δεν θα το εξετάσει αυτό. Αντίθετα, ο οίκος του Θεού θα εξετάσει την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης εκείνου του ανθρώπου, το κατά πόσον εκείνος αγαπά τα θετικά πράγματα και την αλήθεια, και τι είδους στάση διατηρεί απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Ένας άνθρωπος μπορεί να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ενώ βρίσκεται σε μια κοσμική κοινωνία, αλλά αν δεν διαφυλάττει καθόλου τα συμφέροντα του οίκου του Θεού αφότου γίνει πιστός —αν είναι ικανός να κλέψει, να κατασπαταλήσει ή μάλιστα να πουλήσει προσφορές όταν του δοθεί η ευκαιρία να τις διαχειριστεί— αν είναι ικανός να κάνει κάθε λογής κακές πράξεις, τότε τι είναι; (Είναι κακός άνθρωπος.) Δεν παίρνει ποτέ θέση για να προστατέψει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού όταν προκύπτουν ζητήματα. Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Υπάρχουν.) Έτσι, θα ήταν κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης του; Δεν θα ήταν κατάλληλο. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Ήταν κάποτε καλός άνθρωπος. Είχε ευγενή ηθικό χαρακτήρα και όλοι τον ενέκριναν. Οπότε γιατί άλλαξε αφότου ήρθε στον οίκο του Θεού;» Άλλαξε όντως; Η αλήθεια είναι πως δεν άλλαξε. Διέθετε λίγη ηθική διαγωγή και καλή συμπεριφορά, αλλά πέρα από αυτά, αυτή ήταν ανέκαθεν η ουσία της ανθρώπινης φύσης του —αυτή δεν έχει αλλάξει καθόλου. Όπου κι αν πάει, πάντα συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Απλώς παλαιότερα οι άνθρωποι τον αξιολογούσαν χρησιμοποιώντας το κριτήριο της ηθικής διαγωγής, αντί να χρησιμοποιούν την αλήθεια για να κρίνουν την ανθρώπινη φύση του. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως άλλαξε κάπως, αλλά στην πραγματικότητα, δεν το έκανε. Ορισμένοι λένε: «Δεν ήταν έτσι παλιά». Δεν ήταν έτσι παλιά επειδή παλιά δεν αντιμετώπιζε τέτοιες καταστάσεις και παλιά δεν βρισκόταν σε τέτοιου είδους περιβάλλον. Επιπλέον, οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν την αλήθεια και δεν ήταν σε θέση να τον διακρίνουν. Ποια είναι η τελική συνέπεια που προκύπτει όταν οι άνθρωποι βλέπουν και κρίνουν τους άλλους με βάση μία μεμονωμένη καλή συμπεριφορά, και όχι με βάση την ουσία της ανθρώπινης φύσης τους; Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν θα είναι σε θέση να δουν τους άλλους καθαρά, αλλά θα τους τυφλώσει και θα τους παραπλανήσει επίσης η εξωτερικά καλή ηθική διαγωγή των άλλων. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τους άλλους καθαρά, θα εμπιστευτούν, θα προαγάγουν και θα αναθέσουν εργασίες σε λάθος ανθρώπους, όπως και θα παραπλανηθούν και θα εξαπατηθούν από άλλους ανθρώπους. Ορισμένοι επικεφαλής και εργάτες κάνουν συχνά αυτό το λάθος όταν επιλέγουν ανθρώπους και τους αναθέτουν εργασίες. Τυφλώνονται από ανθρώπους οι οποίοι εξωτερικά διαθέτουν μερικές καλές συμπεριφορές και καλή ηθική διαγωγή, και κανονίζουν να αναλάβουν εκείνοι σημαντικές εργασίες ή να φυλάξουν κάποια σημαντικά αντικείμενα. Ως εκ τούτου, κάτι πάει στραβά, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υποστεί κάποιες απώλειες ο οίκος του Θεού. Γιατί πήγε κάτι στραβά; Πήγε στραβά επειδή οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη φύση και την ουσία αυτών των ανθρώπων. Γιατί δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν τη φύση και την ουσία τους; Επειδή αυτοί οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν και να διακρίνουν ανθρώπους. Δεν μπορούν να διακρίνουν τη φύση και την ουσία των ανθρώπων, και δεν γνωρίζουν τι είδους στάση διατηρούν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό, την αλήθεια και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτοί οι επικεφαλής και οι εργάτες βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα από λανθασμένη οπτική. Βλέπουν τους ανθρώπους βασιζόμενοι μόνο σε ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, δεν βλέπουν την ουσία τους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αρχές της αλήθειας —αντίθετα, βλέπουν τους ανθρώπους βάσει της ηθικής διαγωγής τους και των εξωτερικών συμπεριφορών και εκδηλώσεών τους. Επειδή οι απόψεις τους για τους ανθρώπους δεν στηρίζονται σε αρχές, εκείνοι εμπιστεύτηκαν τους λάθος ανθρώπους, ανέθεσαν εργασίες σε λάθος ανθρώπους και, κατά συνέπεια, τυφλώθηκαν, εξαπατήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από εκείνους τους ανθρώπους, και τελικά ζημιώθηκαν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αυτές είναι οι συνέπειες που προκύπτουν όταν κάποιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τους ανθρώπους ή να τους διακρίνει. Έτσι, όταν θέλει κανείς να επιδιώξει την αλήθεια, το πρώτο μάθημα που πρέπει να διδαχθεί είναι πώς να διακρίνει και να βλέπει ανθρώπους —ο άνθρωπος χρειάζεται πολύ καιρό για να διδαχθεί αυτό το μάθημα, και αυτό αποτελεί ένα από τα πιο βασικά μαθήματα τα οποία πρέπει να διδαχθούν οι άνθρωποι. Αν θέλεις να δεις έναν άνθρωπο καθαρά και να μάθεις να τον αναγνωρίζεις, πρέπει πρώτα να κατανοήσεις ποια πρότυπα χρησιμοποιεί ο Θεός για να αξιολογήσει τους ανθρώπους, ποιες στρεβλές σκέψεις και απόψεις ελέγχουν και εξουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν και αξιολογούν τους άλλους, και κατά πόσον έρχονται σε σύγκρουση με τα πρότυπα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να αξιολογήσει τους ανθρώπους, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο έρχονται σε σύγκρουση. Οι μέθοδοι και τα κριτήρια με τα οποία αξιολογείς ανθρώπους βασίζονται στις απαιτήσεις του Θεού; Βασίζονται στα λόγια του Θεού; Έχουν κάποια βάση στην αλήθεια; Αν όχι, και αν εσύ στηρίζεσαι αποκλειστικά στις εμπειρίες και τις φαντασιοκοπίες σου για να αξιολογήσεις τους άλλους, ή αν φτάνεις μάλιστα στο σημείο να βασίσεις τις αξιολογήσεις σου στις κοινωνικές ηθικές αξίες που προωθούνται εντός της κοινωνίας ή σε αυτά που παρατηρείς με τα δυο σου μάτια, τότε ο άνθρωπος που προσπαθείς να διακρίνεις θα εξακολουθεί να σου είναι ασαφής. Δεν θα είσαι σε θέση να τον διακρίνεις. Αν τον εμπιστευτείς και του αναθέσεις καθήκοντα, θα πάρεις κάποιο ρίσκο και, αναπόφευκτα, θα υπάρχει η πιθανότητα αυτό να προκαλέσει ζημίες στις προσφορές του Θεού, στο έργο της εκκλησίας και στην είσοδο των εκλεκτών του Θεού στη ζωή. Η διάκριση των ανθρώπων είναι το πρώτο μάθημα που πρέπει να διδαχθείς αν θέλεις να επιδιώξεις την αλήθεια. Φυσικά, είναι επίσης μία από τις πιο βασικές πτυχές της αλήθειας που οφείλουν να κατέχουν οι άνθρωποι. Το να μάθεις να διακρίνεις ανθρώπους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θέμα της σημερινής συναναστροφής. Πρέπει να είσαι σε θέση να διακρίνεις μεταξύ, από τη μία πλευρά, της καλής ηθικής διαγωγής και των καλών ιδιοτήτων του ανθρώπου και, από την άλλη, των πραγμάτων που οφείλει να διαθέτει ένας άνθρωπος με κανονική ανθρώπινη φύση. Το να είσαι σε θέση να διακρίνεις μεταξύ των δύο αυτών πραγμάτων είναι πολύ σημαντικό. Τότε μόνο θα είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις και να αντιληφθείς με ακρίβεια την ουσία ενός ανθρώπου και, εν τέλει, να καθορίσεις ποιος έχει ανθρώπινη φύση και ποιος δεν έχει. Με τι πρέπει να εξοπλιστεί πρώτα κανείς προκειμένου να διακρίνει αυτά τα πράγματα; Πρέπει κανείς να κατανοήσει τα λόγια του Θεού, καθώς και αυτήν την πτυχή της αλήθειας, και να φτάσει στο σημείο όπου θα βλέπει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια. Αυτό δεν αποτελεί μια αρχή της αλήθειας την οποία οφείλει να κάνει πράξη και να διαθέτει κάποιος ενώ επιδιώκει την αλήθεια; (Ναι.) Επομένως, είναι επιτακτικό να συναναστραφούμε γι’ αυτά τα θέματα.

Μόλις συναναστράφηκα πάνω στο πρώτο ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», το οποίο είναι ξεκάθαρα ένα είδος ανθρώπινης ηθικής διαγωγής. Είναι ένα είδος ηθικού χαρακτήρα και παροδικής συμπεριφοράς το οποίο κάνει καλή εντύπωση στους ανθρώπους, δυστυχώς, όμως, δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως πρότυπο για την αξιολόγηση του κατά πόσον διαθέτει κανείς ανθρώπινη φύση ή όχι. Το δεύτερο ρητό: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», είναι το ίδιο. Με βάση τη διατύπωση της δήλωσης, είναι ξεκάθαρο πως και αυτό είναι κάτι που αρέσει στους ανθρώπους και το οποίο θεωρούν ως καλή συμπεριφορά. Εκείνοι που εκδηλώνουν αυτήν την καλή συμπεριφορά χαίρουν μεγάλης εκτίμησης ως άνθρωποι που διαθέτουν καλή ηθική διαγωγή και ευγενή χαρακτήρα —εν ολίγοις, θεωρούνται άνθρωποι που αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους και έχουν εξαίρετο ηθικό χαρακτήρα. Το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» έχει κάποιες ομοιότητες με το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Είναι και αυτό μια καλή συμπεριφορά που παρουσιάζουν οι άνθρωποι εντός ορισμένων κοινωνικών κλιμάτων. Το κυριολεκτικό νόημα του ρητού «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» είναι να βρίσκεις ευχαρίστηση βοηθώντας άλλους ανθρώπους. Δεν σημαίνει πως είναι καθήκον κάποιου να βοηθάει ανθρώπους —το ρητό δεν λέει: «Είναι ευθύνη σου να βοηθάς τους άλλους», αλλά «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Από αυτό, μπορούμε να δούμε τι υποκινεί τους ανθρώπους να βοηθούν άλλους. Δεν το κάνουν για το καλό των άλλων· αντίθετα, το κάνουν για τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι ανησυχίες και πόνο, οπότε βρίσκουν άλλους που χρειάζονται βοήθεια και τους παρέχουν φιλανθρωπία και συνδρομή· τους προσφέρουν μία χείρα βοηθείας και κάνουν όποια καλά πράγματα είναι ικανοί να κάνουν προκειμένου να νιώσουν οι ίδιοι ευτυχισμένοι, ικανοποιημένοι, ήρεμοι και χαρούμενοι, και να αποκτήσουν νόημα οι μέρες τους, ούτως ώστε να μη νιώθουν τόσο κενοί και απελπισμένοι —βελτιώνουν την ηθική διαγωγή τους προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους, οποίος είναι να εξαγνίσουν και να εξυψώσουν τη σφαίρα της καρδιάς και του νου τους. Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; Αν δεις τους ανθρώπους οι οποίοι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους από την οπτική γωνία αυτής της εξήγησης, τότε δεν είναι καλοί άνθρωποι. Αν μη τι άλλο, δεν τους υποκινεί η ηθικότητα, η συνείδηση ή η ανθρώπινη φύση τους για να κάνουν αυτά που οφείλουν να κάνουν ή για να εκπληρώσουν τις κοινωνικές και τις οικογενειακές ευθύνες τους· αντίθετα, βοηθούν τους ανθρώπους προκειμένου να αποκομίσουν ευχαρίστηση, πνευματική παρηγοριά, συναισθηματική ανακούφιση και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Τι συμπέρασμα θα πρέπει να βγάλει κανείς από αυτό το είδος ηθικής διαγωγής; Αν κοιτάξεις την ουσία της, είναι ακόμη χειρότερη από το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Τουλάχιστον το ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», δεν κρύβει κάποια εγωιστική πτυχή. Τι γίνεται με το ρητό: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους»; Η λέξη «ευχαρίστηση» υποδηλώνει πως αυτή η συμπεριφορά περιέχει στοιχεία εγωισμού και ποταπών προθέσεων. Δεν αφορά το να βοηθά κανείς τους ανθρώπους για το δικό τους καλό ή ως κάποια ανιδιοτελή προσφορά· γίνεται για χάρη της δικής του ευχαρίστησης. Πολύ απλά δεν αξίζει να ενθαρρύνεται. Για παράδειγμα, έστω πως δεις έναν ηλικιωμένο να πέφτει σε έναν κεντρικό δρόμο και σκεφτείς από μέσα σου: «Νιώθω πεσμένος αυτόν τον καιρό. Το ότι έπεσε αυτός ο ηλικιωμένος αποτελεί σπουδαία ευκαιρία —θα αντλήσω ευχαρίστηση από το να βοηθήσω τους άλλους!» Πηγαίνεις και βοηθάς τον ηλικιωμένο να σηκωθεί και, όταν σταθεί όρθιος, σε επαινεί και λέει: «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, παλικάρι μου. Να έχεις υγεία, να είσαι ευτυχισμένος και να ζήσεις μέχρι τα βαθιά γεράματα!» Σε λούζει με αυτά τα ευχάριστα λόγια, και αφού τα ακούσεις, εξαφανίζονται όλες οι ανησυχίες σου και νιώθεις ευχαριστημένος. Σκέφτεσαι πως είναι καλό να βοηθάς ανθρώπους, και αποφασίζεις πως στον ελεύθερο χρόνο σου θα παίρνεις τους δρόμους και θα βοηθάς όποιον πέσει κάτω να σταθεί όρθιος. Οι άνθρωποι εκδηλώνουν κάποιες καλές συμπεριφορές υπό την επιρροή αυτού του τρόπου σκέψης, και η ανθρώπινη κοινωνία το έχει χαρακτηρίσει αυτό ως τη σπουδαία παράδοση του να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους, και ως ένα είδος ευγενούς ηθικού χαρακτήρα το οποίο μεταλαμπαδεύει αυτήν τη σπουδαία παράδοση. Το δευτερεύον πλαίσιο του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι πως εκείνοι που προσφέρουν τη βοήθεια, συνήθως θεωρούν τον εαυτό τους ως την επιτομή της ηθικότητας. Προβάλλονται ως σπουδαίοι φιλάνθρωποι, και όσο περισσότερο τους επαινούν οι άνθρωποι, τόσο πιο πρόθυμοι είναι να βοηθήσουν, να παρέχουν φιλανθρωπία και να κάνουν περισσότερα για τους άλλους. Αυτό ικανοποιεί την επιθυμία τους να είναι ήρωες και οι σωτήρες της ανθρωπότητας, καθώς και την επιθυμία τους να αντλούν ένα είδος ικανοποίησης από το να τους χρειάζονται οι άλλοι. Όλοι οι άνθρωποι δεν θέλουν να νιώθουν ότι τους χρειάζονται; Όταν οι άνθρωποι νιώθουν πως οι άλλοι τους χρειάζονται, νομίζουν πως είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι και πως η ζωή τους έχει νόημα. Έτσι, δεν επιζητούν απλώς κάπως την προσοχή; Το να επιζητούν προσοχή είναι το μόνο πράγμα που φέρνει ευχαρίστηση στους ανθρώπους —είναι ο τρόπος ζωής τους. Στην πραγματικότητα, από όποια οπτική γωνία κι αν δούμε το ζήτημα του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, δεν αποτελεί πρότυπο για την αξιολόγηση της ηθικής του ανθρώπου. Συχνά, η πράξη του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους απαιτεί μόνο ελάχιστη προσπάθεια. Αν είσαι διατεθειμένος να την κάνεις, τότε θα έχεις εκπληρώσει την κοινωνική ευθύνη σου· αν δεν είσαι διατεθειμένος να την κάνεις, κανείς δεν θα σε θεωρήσει υπεύθυνο και δεν θα γίνεις το αντικείμενο δημόσιας αποδοκιμασίας. Σε ό,τι αφορά τις καλές συμπεριφορές τις οποίες επιδοκιμάζει ο άνθρωπος, μπορεί κανείς να επιλέξει να τις κάνει πράξη ή να μην τις κάνει —είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει ανάγκη να περιορίσει κανείς τους ανθρώπους με αυτό το ρητό ή να τους αναγκάσει να μάθουν πώς να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, επειδή από μόνο του, αποτελεί απλώς μία παροδική καλή συμπεριφορά. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος υποκινείται από μια επιθυμία να εκπληρώσει την κοινωνική του ευθύνη ή αν κάνει πράξη αυτήν την καλή συμπεριφορά από αίσθημα πολιτικής αρετής, ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Απλώς θα ικανοποιήσει την επιθυμία του να είναι καλός άνθρωπος και να ενσαρκώσει το πνεύμα του Λέι Φενγκ σε αυτήν τη μεμονωμένη περίπτωση· θα αντλήσει κάποια ευχαρίστηση και παρηγοριά από αυτήν την πράξη, και έτσι θα εξυψώσει τη σφαίρα του σκεπτικού του σε ένα ανώτερο επίπεδο. Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η ουσία της πράξης του. Πώς κατανοούσατε, λοιπόν, το ρητό: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» πριν από αυτήν τη συναναστροφή; (Προηγουμένως, δεν αναγνώριζα τις εγωιστικές και ποταπές προθέσεις που υπήρχαν πίσω από αυτό.) Πάρε για παράδειγμα ένα σενάριο στο οποίο έχεις καθήκον να κάνεις κάτι, μια ευθύνη την οποία δεν πρέπει να αποφύγεις, κάτι αρκετά δύσκολο, και πρέπει να υπομείνεις λίγα βάσανα, να απαρνηθείς κάποια πράγματα και να πληρώσεις ένα τίμημα προκειμένου να το επιτύχεις, αλλά παρόλα αυτά είσαι σε θέση να εκπληρώσεις αυτήν την ευθύνη. Δεν θα νιώθεις ιδιαίτερα ικανοποιημένος ενόσω το κάνεις, και αφότου πληρώσεις ένα τίμημα και εκπληρώσεις αυτήν την ευθύνη, τα αποτελέσματα του κόπου σου δεν θα σου φέρουν κάποια ευχαρίστηση ή παρηγοριά, αλλά επειδή ήταν ευθύνη και καθήκον σου, το έκανες ούτως ή άλλως. Αν το συγκρίνουμε αυτό με το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, ποιο εκδηλώνει περισσότερη ανθρώπινη φύση; (Οι άνθρωποι που εκπληρώνουν τις ευθύνες και τα καθήκοντά τους έχουν περισσότερη ανθρώπινη φύση.) Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους δεν έχει να κάνει με το να εκπληρώνει μια ευθύνη —είναι απλώς μια απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή και τις κοινωνικές ευθύνες των ανθρώπων, η οποία υφίσταται εντός ορισμένων κοινωνικών πλαισίων· προέρχεται από την κοινή γνώμη, την κοινωνική ηθική ή ακόμη και τους νόμους μιας χώρας, και χρησιμεύει στην αξιολόγηση του κατά πόσον ένας άνθρωπος έχει ηθική και της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης του. Με άλλα λόγια, το «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» είναι απλώς ένα ρητό το οποίο περιορίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων και το οποίο έχει διατυπώσει η ανθρώπινη κοινωνία για να εξυψώσει τη σφαίρα του σκεπτικού του ανθρώπου. Αυτού του είδους το ρητό χρησιμοποιείται απλώς για να κάνουν οι άνθρωποι πράξη λίγες καλές συμπεριφορές, και τα πρότυπα για την αξιολόγηση αυτών των καλών συμπεριφορών είναι η κοινωνική ηθική, η κοινή γνώμη ή ακόμη και ο νόμος. Για παράδειγμα, αν δεις κάποιον που χρειάζεται βοήθεια σε έναν δημόσιο χώρο και είσαι το πρώτο άτομο που οφείλει να πάει να τον βοηθήσει, αλλά εσύ δεν το κάνεις, τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εσένα; Θα σε επιπλήξουν για τους κακούς σου τρόπους —αυτό δεν εννοούμε λέγοντας «κοινή γνώμη»; (Ναι.) Τι είναι, τότε, η κοινωνική ηθική; Είναι θετικά και ανοδικά πράγματα και συνήθειες τα οποία προωθεί και ενθαρρύνει η κοινωνία. Φυσικά, περιλαμβάνουν πολλές συγκεκριμένες απαιτήσεις, όπως για παράδειγμα: να υποστηρίζεις ευπαθείς ανθρώπους, να προσφέρεις μια χείρα βοηθείας όταν οι άλλοι αντιμετωπίζουν δυσχέρειες και να μη μένεις άπραγος. Οι άνθρωποι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν πράξη αυτού του είδους την ηθική διαγωγή —αυτό σημαίνει να διαθέτει κανείς κοινωνική ηθική. Αν δεις κάποιον να υποφέρει και κάνεις τα στραβά μάτια, αν τον αγνοήσεις και δεν κάνεις τίποτα, τότε δεν έχεις κοινωνική ηθική. Οπότε, ποιες απαιτήσεις θέτει ο νόμος στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου; Η Κίνα αποτελεί ειδική περίπτωση ως προς αυτό το ζήτημα: Ο κινεζικός νόμος δεν έχει ρητές διατάξεις που αφορούν τις κοινωνικές ευθύνες και την κοινωνική ηθική. Οι άνθρωποι απλώς μαθαίνουν λιγάκι γι' αυτά τα πράγματα μέσω της οικογενειακής ανατροφής τους, της σχολικής τους εκπαίδευσης, καθώς και από ό,τι ακούν και παρατηρούν στην κοινωνία. Αντιθέτως, οι δυτικές χώρες κατοχυρώνουν αυτά τα πράγματα δια του νόμου. Για παράδειγμα, αν δεις πως κάποιος έχει πέσει στον δρόμο, θα πρέπει τουλάχιστον να πας προς το μέρος του και να τον ρωτήσεις: «Είσαι καλά; Χρειάζεσαι βοήθεια;» Αν εκείνος απαντήσει: «Είμαι καλά, ευχαριστώ», τότε δεν χρειάζεται να τον βοηθήσεις· δεν χρειάζεται να εκπληρώσεις εκείνη την ευθύνη. Αν πει: «Σε παρακαλώ, χρειάζομαι βοήθεια», τότε πρέπει να τον βοηθήσεις. Αν δεν τον βοηθήσεις, θα θεωρηθείς νομικώς υπεύθυνος. Πρόκειται για μια ειδική απαίτηση την οποία διατυπώνουν ορισμένες χώρες σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων· θέτουν αυτήν την απαίτηση στους ανθρώπους μέσω ρητών διατάξεων στη νομοθεσία τους. Αυτές οι απαιτήσεις που τίθενται στην ηθική διαγωγή των ανθρώπων από την κοινή γνώμη, την κοινωνική ηθική, ακόμη και από τον νόμο, περιορίζονται απλώς στη συμπεριφορά των ανθρώπων, και αυτά τα βασικά κριτήρια συμπεριφοράς είναι τα πρότυπα με τα οποία αξιολογείται η ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου. Εκ πρώτης όψεως, αυτά τα ηθικά πρότυπα φαίνεται πως αξιολογούν τη συμπεριφορά των ανθρώπων —με άλλα λόγια, το κατά πόσον οι άνθρωποι έχουν εκπληρώσει ή όχι τις κοινωνικές ευθύνες τους— αλλά κατ' ουσίαν, αξιολογούν την εσωτερική ιδιότητα των ανθρώπων. Είτε πρόκειται για την κοινή γνώμη, την κοινωνική ηθική ή τον νόμο, αυτά τα πράγματα απλώς μετρούν ή θέτουν απαιτήσεις για τα πράγματα τα οποία κάνουν οι άνθρωποι, και αυτές οι μετρήσεις και απαιτήσεις περιορίζονται στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Κρίνουν την ποιότητα και την ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου με βάση τη συμπεριφορά του —αυτό είναι το πεδίο της αξιολόγησής τους. Αυτή είναι η φύση της δήλωσης: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Σε ό,τι αφορά το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, οι δυτικές χώρες θέτουν απαιτήσεις στους ανθρώπους μέσω νομικών διατάξεων, ενώ στην Κίνα, η παραδοσιακή κουλτούρα χρησιμοποιείται για να εκπαιδεύσει και να επηρεάσει τους ανθρώπους με αυτές τις ιδέες. Αν και υπάρχει αυτή η διαφορά ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, η φύση τους είναι ίδια —και οι δύο χρησιμοποιούν ρητά για να περιορίσουν και να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά και την ηθικότητα των ανθρώπων. Ωστόσο, είτε πρόκειται για τους νόμους των δυτικών χωρών είτε για την παραδοσιακή κουλτούρα στην Ανατολή, όλα αυτά αποτελούν απλώς απαιτήσεις και κανονισμούς που τίθενται στη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, και αυτά τα κριτήρια ρυθμίζουν απλώς τη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή των ανθρώπων —στοχεύει όμως κάποιο από αυτά στην ανθρώπινη φύση του ανθρώπου; Μπορούν οι κανονισμοί οι οποίοι απλώς προβλέπουν ποιες συμπεριφορές οφείλει να κάνει πράξη ένας άνθρωπος να χρησιμοποιηθούν ως πρότυπα για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης του; (Όχι.) Αν κοιτάξουμε το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», ορισμένοι κακοί άνθρωποι είναι σε θέση να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, αλλά υποκινούνται από τις δικές τους προθέσεις και τους δικούς τους στόχους. Όταν οι διάβολοι κάνουν μια μικρή καλή πράξη, είναι ακόμη πιο πιθανό να το έκαναν επειδή είχαν τις δικές τους προθέσεις και τους δικούς τους στόχους. Πιστεύετε πως όλοι όσοι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους είναι δίκαιοι λάτρεις της αλήθειας; Πάρτε, για παράδειγμα, εκείνους που υποτίθεται πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους στην Κίνα, όπως εκείνες οι αβρές προσωπικότητες ή οι άνθρωποι που κλέβουν από τους πλούσιους και δίνουν στους φτωχούς ή εκείνοι που προστρέχουν συχνά σε βοήθεια ευπαθών ομάδων και ατόμων με αναπηρίες, και ούτω καθεξής —έχουν όλοι τους ανθρώπινη φύση; Αγαπούν όλοι τους τα θετικά πράγματα και έχουν αίσθημα δικαιοσύνης; (Όχι.) Στην καλύτερη περίπτωση, είναι απλώς άνθρωποι με σχετικά καλύτερο χαρακτήρα. Επειδή διέπονται από αυτό το πνεύμα του να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, κάνουν πολλές καλές πράξεις οι οποίες τους δίνουν ευχαρίστηση, παρηγοριά και τη δυνατότητα να απολαύσουν ένα βαθύ αίσθημα ευτυχίας, αλλά το ότι κάνουν πράξη τέτοιες συμπεριφορές δεν σημαίνει ότι έχουν ανθρώπινη φύση, επειδή τόσο η πίστη τους όσο και αυτό που επιδιώκουν σε πνευματικό επίπεδο είναι ασαφή, είναι άγνωστες μεταβλητές. Οπότε, μπορούν να θεωρηθούν ως άνθρωποι με ανθρώπινη φύση και συνείδηση με βάση αυτήν την καλή ηθική διαγωγή; (Όχι.) Κάποιοι θεσμοί, όπως ιδρύματα και υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας, οι οποίοι υποτίθεται πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, οι οποίοι βοηθούν ευπαθείς ομάδες και άτομα με αναπηρίες, εκπληρώνουν, το πολύ πολύ, μέρος της κοινωνικής ευθύνης τους. Κάνουν αυτά τα πράγματα προκειμένου να βελτιώσουν τη δημόσια εικόνα τους, να αυξήσουν την προβολή τους και να ικανοποιήσουν τη νοοτροπία του να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους —αυτό σε καμία περίπτωση δεν ανέρχεται στο επίπεδο να υποδηλώνει πως «κατέχουν ανθρώπινη φύση». Επιπλέον, οι άνθρωποι από τους οποίους αντλούν ευχαρίστηση με τη βοήθεια που τους προσφέρουν, χρειάζονται πραγματικά βοήθεια; Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι από μόνο του δίκαιο; Όχι απαραιτήτως. Αν επιθεωρήσεις για αρκετό καιρό όλα τα διάφορα μεγάλα και μικρά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε ολόκληρη την κοινωνία, θα δεις πως κάποια από αυτά είναι απλώς ζήτημα ανθρώπων που αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, ενώ, σε πολλές άλλες περιπτώσεις, τα περισσότερα ανείπωτα μυστικά και οι περισσότερες σκοτεινές πτυχές της κοινωνίας περικλείονται σε περιστάσεις όπου οι άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους. Σε κάθε περίπτωση, πίσω από το γεγονός πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους κρύβονται προθέσεις και στόχοι, είτε αφορούν το να γίνουν διάσημοι και να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους, είτε να συμμορφωθούν με την κοινωνική ηθική και να μην παραβιάσουν τον νόμο, είτε να κερδίσουν μια πιο θετική αξιολόγηση από την ευρύτερη κοινωνία. Όπως κι αν το δει κανείς, το να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους είναι απλώς μία από τις εξωτερικές συμπεριφορές του ανθρώπου και, στην καλύτερη περίπτωση, ισοδυναμεί με ένα είδος καλής ηθικής διαγωγής. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την κανονική ανθρώπινη φύση που απαιτεί ο Θεός. Εκείνοι που είναι ικανοί να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους μπορεί κάλλιστα να είναι μέσοι άνθρωποι χωρίς πραγματικές φιλοδοξίες ή μπορεί να είναι σημαντικές προσωπικότητες στην κοινωνία· μπορεί να είναι σχετικά καλόκαρδοι άνθρωποι, αλλά μπορεί επίσης να είναι μοχθηροί κατά βάθος. Μπορεί να είναι κάθε είδους άνθρωποι, και όλοι είναι ικανοί να κάνουν πράξη αυτήν τη συμπεριφορά σε μια φευγαλέα στιγμή. Επομένως, η δήλωση «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» σχετικά με την ηθική διαγωγή, σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πρότυπο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων.

Το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν αντιπροσωπεύει, στην πραγματικότητα, την ουσία της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων και έχει ελάχιστη σχέση με τη φύση και την ουσία των ανθρώπων. Επομένως, είναι ακατάλληλο να χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης κάποιου. Ποιος είναι, λοιπόν, ένας κατάλληλος τρόπος να αξιολογηθεί η ανθρώπινη φύση κάποιου; Κατ' ελάχιστον, ένας άνθρωπος που έχει ανθρώπινη φύση δεν θα πρέπει να αποφασίζει αν θα βοηθήσει κάποιον ή αν θα εκπληρώσει τις ευθύνες του με βάση το αν αυτή η πράξη του θα τον κάνει να νιώσει χαρούμενος ή όχι· αντίθετα, η απόφασή του θα πρέπει να βασίζεται στη συνείδηση και τη λογική του, και δεν θα πρέπει να σκέφτεται τι έχει να κερδίσει ή ποιες συνέπειες θα υπάρξουν για τον ίδιο αν βοηθήσει εκείνο το άτομο, ούτε ποια επίδραση μπορεί να έχει αυτό πάνω του στο μέλλον. Δεν θα πρέπει να σκέφτεται τίποτε από αυτά, και θα πρέπει να εκπληρώνει τις ευθύνες του, να βοηθά τους άλλους και να εμποδίζει τους άλλους να βιώσουν δυστυχίες. Θα πρέπει να βοηθά τους ανθρώπους με αγνό τρόπο, χωρίς εγωιστικούς στόχους —αυτό θα έκανε ένας άνθρωπος που κατέχει στ' αλήθεια ανθρώπινη φύση. Αν ο στόχος ενός ανθρώπου όταν βοηθά τους άλλους είναι να ευχαριστήσει τον εαυτό του ή να αποκτήσει καλή φήμη, τότε αυτό έχει μια εγωιστική και ποταπή ιδιότητα —εκείνοι που διαθέτουν πραγματικά συνείδηση και λογική δεν θα ενεργούσαν κατ' αυτόν τον τρόπο. Οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τους άλλους δεν κάνουν πράγματα αποκλειστικά και μόνο για να εκπληρώσουν την επιθυμία τους να νιώσουν κάτι συγκεκριμένο, αντίθετα, τα κάνουν για να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους, και για να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βοηθήσουν τους άλλους. Δεν βοηθούν ανθρώπους για να λάβουν κάποια ανταμοιβή, και δεν έχουν άλλες προθέσεις ή κίνητρα. Αν και το να ενεργούν έτσι μπορεί να είναι δύσκολο, και αν και μπορεί να επικρίνονται από τους άλλους ή να αντιμετωπίζουν μάλιστα κάποιον κίνδυνο, αναγνωρίζουν πως πρόκειται για ένα καθήκον το οποίο οφείλουν να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, πως είναι ευθύνη των ανθρώπων και πως αν δεν ενεργήσουν κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν θα έχουν ανταποκριθεί σε αυτά που χρωστούν στους άλλους και στον Θεό, και θα έχουν τύψεις για μια ζωή. Ως εκ τούτου, προχωρούν χωρίς δισταγμό, κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, υπακούν στο θέλημα του Ουρανού και εκπληρώνουν την ευθύνη τους. Όπως κι αν τους επικρίνουν οι άλλοι, είτε οι άλλοι τους δείξουν ευγνωμοσύνη και εκτίμηση είτε όχι, εφόσον είναι σε θέση να βοηθήσουν εκείνο το άτομο να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, και μπορούν να το κάνουν με όλη τους την καρδιά, θα νιώσουν ικανοποιημένοι. Εκείνοι που είναι σε θέση να ενεργούν κατ' αυτόν τον τρόπο έχουν συνείδηση και λογική, διαθέτουν τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης, και όχι μόνο ένα είδος συμπεριφοράς που περιορίζεται στο πεδίο του ηθικού χαρακτήρα και της ηθικής διαγωγής. Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι απλώς ένα είδος συμπεριφοράς, και μερικές φορές είναι απλώς μια συμπεριφορά που προκύπτει σε κάποια συγκεκριμένα πλαίσια· η απόφαση κάποιου να επιδίδεται σε μια παροδική συμπεριφορά αυτού του είδους λαμβάνεται βάσει της διάθεσής του, των συναισθημάτων του, του κοινωνικού του περιβάλλοντος, καθώς και του άμεσου πλαισίου, και των οφελών ή μειονεκτημάτων που μπορεί να προκύψουν από το να ενεργεί έτσι. Εκείνοι που έχουν ανθρώπινη φύση δεν σκέφτονται αυτά τα πράγματα όταν βοηθούν ανθρώπους —παίρνουν την απόφασή τους με βάση ένα πρότυπο κρίσης το οποίο είναι πιο θετικό και πιο σύμφωνο με τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Μερικές φορές, είναι μάλιστα σε θέση να επιμείνουν να βοηθήσουν ανθρώπους ενώ αυτή τους η πράξη αντιβαίνει στα πρότυπα της ηθικότητας και συγκρούεται με αυτά. Τα κριτήρια, οι ιδέες και οι απόψεις της ηθικότητας μπορούν απλώς να συγκρατήσουν τις παροδικές συμπεριφορές των ανθρώπων. Και το κατά πόσον αυτές οι συμπεριφορές είναι καλές ή κακές θα αλλάξει ανάλογα με τη διάθεση και τα συναισθήματα του ατόμου, με το καλό και το κακό που υπάρχουν μέσα του, και με τις εφήμερες καλές ή κακές προθέσεις του· φυσικά, το κοινωνικό κλίμα και περιβάλλον θα έχουν επίσης επίδραση σε αυτό. Αυτές οι συμπεριφορές περιέχουν πολλές προσμείξεις· είναι όλες επιφανειακές συμπεριφορές, και οι άνθρωποι δεν μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν για να κρίνουν το κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση ή όχι. Αντιθέτως, είναι πολύ πιο ακριβές και πρακτικό να κρίνουν το κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση ή όχι με βάση την ουσία της ανθρώπινης φύσης του, αυτό που επιδιώκει, την οπτική του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει και τη βάση για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Πείτε Μου, ποιο από αυτά συμφωνεί με την αλήθεια: οι βάσεις για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης ή οι βάσεις για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής; Τα πρότυπα για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής είναι αυτά που συμφωνούν με την αλήθεια ή τα πρότυπα για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση; Ποιο από αυτά τα πρότυπα συμφωνεί με την αλήθεια; Στην πραγματικότητα, τα πρότυπα για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση είναι αυτά που συμφωνούν με την αλήθεια. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ο λόγος για τον οποίο τα πράγματα που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής των ανθρώπων δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως κριτήρια είναι επειδή είναι ασταθή. Βρίθουν από προσμείξεις, όπως τις συναλλαγές, τα συμφέροντα, τις προτιμήσεις, τις επιδιώξεις, τα συναισθήματα, τις κακές σκέψεις, τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, και ούτω καθεξής. Απλώς υπάρχουν πάρα πολλά λάθη και προσμείξεις μέσα σε αυτά —δεν είναι ξεκάθαρα. Επομένως, δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως κριτήρια για την κρίση των ανθρώπων. Είναι γεμάτα με κάθε λογής πράγματα τα οποία ενσταλάζει ο Σατανάς στον άνθρωπο και επιπρόσθετους όρους που προκύπτουν λόγω της διεφθαρμένης σατανικής διάθεσης του ανθρώπου και, ως εκ τούτου, δεν είναι η αλήθεια. Συνοψίζοντας, είτε οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι εύκολο είτε δύσκολο να ανταποκριθεί κανείς σε αυτά τα κριτήρια της ηθικής διαγωγής, είτε οι άνθρωποι τα αποτιμούν ως υψηλής, χαμηλής ή μέσης αξίας, σε κάθε περίπτωση, όλα τους είναι απλώς ρητά τα οποία περιορίζουν και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ανέρχονται μόνο στο επίπεδο της ηθικής ποιότητας του ανθρώπου· δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την απαίτηση του Θεού να χρησιμοποιείται η αλήθεια για την κρίση της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου. Δεν περιλαμβάνουν ούτε τα πιο βασικά πρότυπα τα οποία οφείλουν να διαθέτουν και να εκπληρώνουν όσοι έχουν ανθρώπινη φύση· υστερούν ως προς αυτά τα πράγματα. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τους άλλους, επικεντρώνονται μόνο στο να αξιολογήσουν τις εκδηλώσεις της ηθικής διαγωγής τους· βλέπουν και αξιολογούν άλλους ανθρώπους αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με τις απαιτήσεις της παραδοσιακής κουλτούρας. Ο Θεός δεν βλέπει τους ανθρώπους αποκλειστικά με βάση τις εκδηλώσεις της ηθικής διαγωγής τους —επικεντρώνεται στην ουσία της ανθρώπινης φύσης τους. Τι περιλαμβάνεται στην ουσία της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου; Οι προτιμήσεις του, οι απόψεις του για τα πράγματα, η οπτική του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, αυτά που επιδιώκει, το κατά πόσον έχει αίσθημα δικαιοσύνης, το κατά πόσον αγαπά την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, η ικανότητά του να δέχεται και να υποτάσσεται στην αλήθεια, το μονοπάτι που επιλέγει, και ούτω καθεξής. Είναι ακριβές να κρίνει κανείς την ουσία της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου σύμφωνα με αυτά τα πράγματα. Με αυτά, ολοκληρώνεται λίγο πολύ η συναναστροφή Μου σχετικά με το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους. Μέσα από αυτήν τη συναναστροφή γι' αυτές τις δύο απαιτήσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή, κατανοείτε τώρα τις βασικές αρχές διάκρισης σχετικά τόσο με το πώς να αξιολογείτε την ηθική διαγωγή, όσο και με τη διαφορά ανάμεσα στα πρότυπα του Θεού για την αξιολόγηση των ανθρώπων και την ηθική διαγωγή για την οποία κάνει λόγο ο άνθρωπος; (Ναι.)