Θυμάστε το περιεχόμενο της συναναστροφής μας κατά την τελευταία μας συνάθροιση; (Ο Θεός συναναστράφηκε αρχικά για τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν ως καλές συμπεριφορές σε σύγκριση με τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης όπως απαιτεί ο Θεός, και έπειτα συναναστράφηκε για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου στην παραδοσιακή κουλτούρα και συνόψισε είκοσι έναν ισχυρισμούς σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου.) Κατά την τελευταία μας συνάθροιση, συναναστράφηκα για δύο θέματα. Αρχικά, παρείχα κάποια επιπρόσθετη συναναστροφή για το θέμα της καλής συμπεριφοράς, και έπειτα παρείχα λίγη απλή, εισαγωγική συναναστροφή για τον χαρακτήρα, τη διαγωγή και την αρετή του ανθρώπου, χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Έχουμε ήδη συναναστραφεί αρκετές φορές για το θέμα του τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια, και έχω ολοκληρώσει τη συναναστροφή για όλες τις καλές συμπεριφορές που σχετίζονται με την επιδίωξη της αλήθειας, οι οποίες έπρεπε να εκτεθούν και να αναλυθούν. Την τελευταία φορά, συναναστράφηκα επίσης λιγάκι για κάποια θέματα θεμελιώδους σημασίας που αφορούν την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αν και δεν παρείχα λεπτομερή αποκάλυψη ή ανάλυση αυτών των δηλώσεων σχετικά με την ηθική διαγωγή, απαριθμήσαμε ουκ ολίγα παραδείγματα διαφορετικών ισχυρισμών σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου —είκοσι ένα, για την ακρίβεια. Αυτά τα είκοσι ένα παραδείγματα είναι ουσιαστικά οι διάφορες δηλώσεις που ενσταλάζει στους ανθρώπους η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, οι οποίες διέπονται από τις ιδέες της αγαθοσύνης, της δικαιοσύνης, της ευπρέπειας, της σοφίας και της αξιοπιστίας. Για παράδειγμα, αναφέραμε διάφορα ρητά για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου που σχετίζονται με την αφοσίωση, τη δικαιοσύνη, την ευπρέπεια και την εμπιστοσύνη, καθώς και με τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να ενεργούν οι άντρες, οι γυναίκες, οι αξιωματούχοι και τα παιδιά, και ούτω καθεξής. Ανεξάρτητα από το κατά πόσον αυτά τα είκοσι ένα ρητά είναι περιεκτικά και περιλαμβάνουν τα πάντα, σε κάθε περίπτωση, είναι σε θέση να αντιπροσωπεύσουν βασικά την ουσία των διαφόρων απαιτήσεων που θέτει η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, τόσο από ιδεολογική όσο και από ουσιαστική άποψη. Αφού απαριθμήσαμε αυτά τα παραδείγματα, τα συλλογιστήκατε; Συναναστραφήκατε γι’ αυτά; (Συναναστραφήκαμε λιγάκι γι’ αυτά κατά τη διάρκεια των συναθροίσεών μας και διαπιστώσαμε πως είναι εύκολο να μπερδέψεις κάποιες από αυτές τις δηλώσεις με την αλήθεια. Για παράδειγμα: «Με την εκτέλεση απλώς πέφτουν κεφάλια· να είσαι επιεικής όποτε μπορείς», «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», καθώς και «Να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να χειρίζεσαι καλά ό,τι σου έχουν εμπιστευτεί οι άλλοι», μεταξύ άλλων). Άλλα ρητά περιλαμβάνουν: «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Ο λόγος ενός κυρίου είναι σπαθί», «Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», «Όταν πίνει κανείς νερό από ένα πηγάδι, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάει ποιος το έσκαψε», και ούτω καθεξής. Κατόπιν προσεκτικής εξέτασης, θα δείτε πως οι περισσότεροι άνθρωποι βασίζουν ουσιαστικά τη συμπεριφορά τους και τις αξιολογήσεις τους για την ηθική διαγωγή του εαυτού τους και άλλων σε αυτές της δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή. Αυτά τα πράγματα υπάρχουν σε κάποιον βαθμό μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Ένας κύριος λόγος γι’ αυτό είναι το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζουν οι άνθρωποι και η εκπαίδευση που λαμβάνουν από την κυβέρνησή τους· ένας άλλος είναι η ανατροφή που λαμβάνουν από την οικογένειά τους και οι παραδόσεις που κληροδοτούνται από τους προγόνους τους. Κάποιες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους να μη βάζουν ποτέ στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν· άλλες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους πως πρέπει να είναι πατριώτες και πως «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», επειδή κάθε οικογένεια στηρίζεται στη χώρα της. Κάποιες οικογένειες διδάσκουν στα παιδιά τους πως «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας», και πως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν τις ρίζες τους. Κάποιοι γονείς χρησιμοποιούν σαφείς δηλώσεις για να διδάξουν τα παιδιά τους σχετικά με την ηθική διαγωγή, ενώ άλλες δεν μπορούν να εκφράσουν καθαρά τις ιδέες τους σχετικά με την ηθική διαγωγή, αλλά λειτουργούν ως πρότυπα για τα παιδιά τους και τα διδάσκουν με το παράδειγμά τους, επηρεάζοντας και εκπαιδεύοντας την επόμενη γενιά μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους. Αυτά τα λόγια και οι πράξεις μπορεί να περιλαμβάνουν τα εξής: «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», «Η καλοσύνη που λαμβάνεις θα πρέπει να ανταποδίδεται με ευγνωμοσύνη», καθώς και πιο βαρύγδουπες δηλώσεις όπως: «Να αναπτύσσεσαι ακηλίδωτος, σαν τον κρίνο από τη λάσπη», και ούτω καθεξής. Τα θέματα και η ουσία των πραγμάτων που διδάσκουν οι γονείς στα παιδιά τους εμπίπτουν γενικά όλα τους στο πεδίο της ηθικής διαγωγής που απαιτεί η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα. Το πρώτο πράγμα που λένε οι δάσκαλοι στους μαθητές όταν φτάνουν στο σχολείο είναι πως θα πρέπει να είναι ευγενικοί με τους άλλους και να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, πως δεν θα πρέπει να βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν και πως θα πρέπει να τιμούν τους δασκάλους τους και να σέβονται τις διδασκαλίες τους. Όταν οι μαθητές μαθαίνουν για την αρχαία κινεζική πεζογραφία ή για τις βιογραφίες ηρώων της αρχαιότητας, διδάσκονται πως «Θα έτρωγα σφαίρα για έναν φίλο», «Ένας πιστός υπήκοος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο βασιλείς, μια καλή γυναίκα δεν μπορεί να παντρευτεί δύο συζύγους», «Να αποδέχεσαι κάθε εργασία και να πασχίζεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς μέχρι τη μέρα που θα πεθάνεις», «Κάθε άνθρωπος είναι συνυπεύθυνος για τη μοίρα της χώρας του», «Κανείς δεν πρέπει να παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο», και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα πράγματα προέρχονται από την παραδοσιακή κουλτούρα. Και τα έθνη υποστηρίζουν και αναπαράγουν αυτές τις ιδέες. Στην πραγματικότητα, η εθνική εκπαίδευση προωθεί λίγο πολύ τα ίδια πράγματα που προωθεί η οικογενειακή εκπαίδευση —όλα περιστρέφονται γύρω από αυτές τις ιδέες της παραδοσιακής κουλτούρας. Οι ιδέες που πηγάζουν από την παραδοσιακή κουλτούρα διαποτίζουν ουσιαστικά όλες τις απαιτήσεις που σχετίζονται με τον χαρακτήρα, την αρετή, τη συμπεριφορά του ανθρώπου, και ούτω καθεξής. Από μία άποψη, απαιτούν οι άνθρωποι να εκδηλώνουν εξωτερικά πρότυπη συμπεριφορά και τρόπους, οι άνθρωποι να ενεργούν και να φέρονται με τρόπο που εγκρίνουν οι άλλοι, και οι άνθρωποι να επιδεικνύουν καλές συμπεριφορές και πράξεις για τα μάτια των άλλων, κρύβοντας παράλληλα τις σκοτεινές πτυχές που υπάρχουν στα βάθη της καρδιάς τους. Από μία άλλη άποψη, εξυψώνουν στο επίπεδο της ηθικής διαγωγής στάσεις, συμπεριφορές και πράξεις που σχετίζονται με το πώς συμπεριφέρεται κάποιος, πώς προσεγγίζει ανθρώπους και πώς χειρίζεται ζητήματα, με το πώς φέρεται στους φίλους και την οικογένειά του, και με το πώς προσεγγίζει ανθρώπους και πράγματα διαφόρων ειδών, κερδίζοντας έτσι τον έπαινο και τον σεβασμό των άλλων. Οι απαιτήσεις που θέτει στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα περιστρέφονται ουσιαστικά γύρω από αυτά τα πράγματα. Είτε πρόκειται για τις ιδέες που υποστηρίζουν οι άνθρωποι σε ευρύτερη κοινωνική κλίμακα είτε, σε μικρότερη κλίμακα, για τις σκέψεις σχετικά με την ηθική διαγωγή τις οποίες προωθούν και στηρίζουν οι άνθρωποι μέσα σε οικογένειες, και τις απαιτήσεις που παρουσιάζονται στους ανθρώπους σχετικά με τη συμπεριφορά τους —όλα αυτά εμπίπτουν ουσιαστικά σε αυτό το πεδίο. Έτσι, μεταξύ ανθρώπων, είτε πρόκειται για την παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα είτε για τις παραδοσιακές κουλτούρες άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένων των δυτικών κουλτούρων, αυτές οι ιδέες σχετικά με την ηθική διαγωγή αποτελούνται όλες από πράγματα τα οποία μπορούν να επιτύχουν και να σκεφτούν οι άνθρωποι· είναι πράγματα τα οποία οι άνθρωποι μπορούν να εκτελέσουν με βάση τη συνείδηση και τη λογική τους. Κατ’ ελάχιστον, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να ανταποκριθούν σε μέρος της ηθικής διαγωγής που απαιτείται από αυτούς. Αυτές οι απαιτήσεις περιορίζονται απλώς στο πεδίο της ηθικής διαγωγής, της ιδιοσυγκρασίας και των προτιμήσεων των ανθρώπων. Αν δεν με πιστεύεις, σε παροτρύνω να τις εξετάσεις προσεκτικά και να δεις ποιες από αυτές τις απαιτήσεις που σχετίζονται με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων στοχεύουν στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Ποιες από αυτές στοχεύουν στο γεγονός πως οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί την αλήθεια, αντιπαθούν την αλήθεια και αντιστέκονται στον Θεό στην ουσία τους; Ποιες από αυτές τις απαιτήσεις έχουν κάποια σχέση με την αλήθεια; Ποιες από αυτές τις απαιτήσεις μπορούν να ανέλθουν στο επίπεδο της αλήθειας; (Καμία.) Όπως κι αν κοιτάξει κανείς αυτές τις απαιτήσεις, καμία από αυτές δεν μπορεί να ανέλθει στο επίπεδο της αλήθειας. Καμία από αυτές δεν έχει να κάνει με την αλήθεια, καμία από αυτές δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτήν. Μέχρι στιγμής, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό για πολύ καιρό, που έχουν κάποια εμπειρία και κατανοούν μέρος της αλήθειας, θα έχουν απλώς ένα ίχνος αληθινής κατανόησης γι’ αυτό το θέμα· οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως, εξακολουθούν να κατανοούν μόνο τα δόγματα, και συμφωνούν με αυτήν την ιδέα στη θεωρία, ενώ δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο επίπεδο να κατανοήσουν πραγματικά την αλήθεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να κατανοήσουν πως αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας δεν συνάδουν με την αλήθεια και δεν σχετίζονται με την αλήθεια συγκρίνοντας αυτούς τους κανονισμούς της παραδοσιακής κουλτούρας με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού. Ίσως, στα λόγια, να αναγνωρίζουν απόλυτα πως αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, αλλά στα βάθη της καρδιάς τους, αυτά για τα οποία αγωνίζονται, αυτά που εγκρίνουν, προτιμούν και δέχονται με ευκολία είναι ουσιαστικά αυτές οι ιδέες που έχουν προέλθει από την παραδοσιακή κουλτούρα της ανθρωπότητας, μερικές εκ των οποίων είναι πράγματα τα οποία υποστηρίζει και προωθεί η χώρα τους. Οι άνθρωποι τις θεωρούν ως κάτι θετικό ή τις αντιμετωπίζουν σαν την αλήθεια. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όπως βλέπετε, αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας έχουν ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, και δεν μπορούν να εξαλειφθούν και να εκριζωθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αν και οι είκοσι μία απαιτήσεις που απαριθμήσαμε σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου αποτελούν μόνο ένα μέρος της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας, μπορούν να αντιπροσωπεύσουν, έως κάποιον βαθμό, όλες τις απαιτήσεις που έχει θέσει η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Κάθε ένας από αυτούς τους είκοσι ένα ισχυρισμούς θεωρείται ως κάτι θετικό από τον άνθρωπο, ως ευγενές και σωστό, και οι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτοί οι ισχυρισμοί τούς δίνουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια, και πως είναι ένα είδος ηθικής διαγωγής άξιο θαυμασμού και εκτίμησης. Δεν θα ασχοληθούμε για την ώρα με σχετικά επιφανειακά ρητά, όπως το να μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις ή να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους, κι αντ’ αυτών θα μιλήσουμε για την ηθική διαγωγή την οποία ο άνθρωπος έχει σε υψηλή εκτίμηση και θεωρεί ευγενή. Πάρτε, για παράδειγμα, το εξής ρητό: «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» —ο απλούστερος τρόπος για να συνοψιστεί το νόημα αυτής της δήλωσης είναι πως ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να ξεχνά τις ρίζες του. Αν ένας άνθρωπος διαθέτει αυτήν την ηθική διαγωγή, τότε όλοι θα νομίζουν πως έχει εξαιρετικά ευγενή προσωπικότητα και πως στ’ αλήθεια «έχει αναπτυχθεί ακηλίδωτος, σαν τον κρίνο από τη λάσπη». Αυτό είναι κάτι που εκτιμούν βαθύτατα οι άνθρωποι. Το γεγονός πως οι άνθρωποι το εκτιμούν αυτό βαθύτατα σημαίνει πως πραγματικά εγκρίνουν και συμφωνούν με αυτού του είδους τη δήλωση. Και, φυσικά, θαυμάζουν επίσης πολύ εκείνους που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτήν την ηθική διαγωγή. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, αλλά εξακολουθούν να εγκρίνουν πραγματικά αυτά τα πράγματα που προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα, και είναι πρόθυμοι να κάνουν πράξη αυτές τις καλές συμπεριφορές. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια: Νομίζουν πως το να πιστεύει κανείς στον Θεό σημαίνει να είναι καλός άνθρωπος, να βοηθάει άλλους ανθρώπους, να αντλεί ευχαρίστηση από το να βοηθάει τους άλλους, να μην εξαπατά ούτε να βλάπτει ποτέ άλλους ανθρώπους, να μην επιδιώκει κοσμικά πράγματα και να μη διψάει για πλούτο ή ευχαρίστηση. Μέσα στην καρδιά τους, όλοι συμφωνούν πως η δήλωση «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» είναι σωστή. Κάποιοι θα πουν: «Αν, προτού κάποιος πιστέψει στον Θεό, συμμορφώνεται ήδη με την ηθική διαγωγή, όπως: “Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας”, αν είναι σπουδαίος, ευγενικός άνθρωπος που δεν ξεχνά τις ρίζες του, τότε αφού προσχωρήσει στην πίστη, θα είναι σε θέση να αποκτήσει γρήγορα τη χαρά του Θεού. Είναι εύκολο να εισέλθουν τέτοιοι άνθρωποι στη βασιλεία του Θεού —μπορούν να λάβουν τις ευλογίες Του». Πολλοί άνθρωποι, όταν αξιολογούν και βλέπουν τους άλλους, δεν κοιτούν την ουσία τους με βάση τα λόγια του Θεού και την αλήθεια· αντίθετα, τους αξιολογούν και τους βλέπουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι πιθανόν οι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια να εκλάβουν εσφαλμένα τα πράγματα που ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι καλά και σωστά ως την αλήθεια; Δεν είναι πιθανόν να θεωρήσουν τους ανθρώπους που ο άνθρωπος πιστεύει πως είναι καλοί ως εκείνους που ο Θεός πιστεύει πως είναι καλοί; Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να επιβάλλουν τις δικές τους ιδέες στον Θεό —κάνοντάς το αυτό, δεν διαπράττουν ένα σφάλμα αρχής; Αυτό δεν προσβάλλει τη διάθεση του Θεού; (Την προσβάλλει.) Πρόκειται για πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αν οι άνθρωποι διαθέτουν πραγματικά λογική, θα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια σε ζητήματα που δεν μπορούν να συλλάβουν, θα πρέπει να καταφέρουν να κατανοήσουν το θέλημα του Θεού και δεν θα πρέπει να ξεστομίζουν απερίσκεπτα ένα σωρό ανοησίες. Στα πρότυπα και στις αρχές του Θεού για την αξιολόγηση του ανθρώπου, μήπως υπάρχει κάποια πρόταση που δηλώνει: «Εκείνοι που δεν ξεχνούν τις ρίζες τους είναι καλοί άνθρωποι και διαθέτουν τα χαρακτηριστικά ενός καλού ανθρώπου»; Έχει πει ποτέ ο Θεός κάτι τέτοιο; (Όχι.) Στις συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει θέσει ο Θεός στον άνθρωπο, μήπως έχει πει ποτέ: «Αν είσαι φτωχός, δεν πρέπει να κλέβεις. Αν είσαι πλούσιος, δεν πρέπει να είσαι σεξουαλικά αχαλίνωτος. Όταν αντιμετωπίζεις εκφοβισμό ή απειλές, δεν πρέπει ποτέ να υποτάσσεσαι»; Περιέχουν τέτοιες απαιτήσεις τα λόγια του Θεού; (Όχι.) Πράγματι, δεν περιέχουν. Είναι ολοφάνερο πως η δήλωση «Ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να διαφθείρεται από τον πλούτο, να αλλάζει από τη φτώχεια ή να λυγίζει δια της βίας» λέγεται από τον άνθρωπο —δεν συνάδει με τις απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο, είναι ασύμβατη με την αλήθεια και είναι ριζικά διαφορετική από την αλήθεια. Ο Θεός δεν έχει απαιτήσει ποτέ να μην ξεχνούν τις ρίζες τους τα δημιουργημένα όντα. Τι σημαίνει να μην ξεχνάς τις ρίζες σου; Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Αν οι πρόγονοί σου ήταν αγρότες, εσύ πρέπει πάντα να τιμάς τη μνήμη τους. Αν οι πρόγονοί σου ήταν τεχνίτες, εσύ πρέπει να διατηρήσεις την άσκηση αυτής της τέχνης και να την κληροδοτείς από γενιά σε γενιά. Ακόμη κι αφότου αρχίσεις να πιστεύεις στον Θεό, δεν μπορείς να ξεχάσεις αυτά τα πράγματα —δεν μπορείς να ξεχάσεις τις διδασκαλίες ή τις τέχνες ή οτιδήποτε σου κληροδότησαν οι πρόγονοί σου. Αν οι πρόγονοί σου ήταν ζητιάνοι, τότε εσύ πρέπει κρατήσεις τα μπαστούνια που χρησιμοποιούσαν για να χτυπούν τους σκύλους. Αν οι πρόγονοι κάποιων είχαν αναγκαστεί κάποτε να επιβιώσουν τρώγοντας άχυρο και άγρια φυτά, τότε και οι απόγονοί τους πρέπει επίσης να προσπαθήσουν να φάνε άχυρο και άγρια φυτά —έτσι ενθυμούνται τις θλίψεις του παρελθόντος για να απολαύσουν τις χαρές του παρόντος· έτσι δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Ό,τι κι αν έκαναν οι πρόγονοί σου, εσύ πρέπει να το υποστηρίζεις. Δεν μπορείς να ξεχάσεις τους πρόγονούς σου απλώς επειδή έχεις καλή μόρφωση και κύρος. Ο Κινέζοι είναι εξαιρετικά λεπτολόγοι με αυτά τα πράγματα. Μέσα στην καρδιά τους, φαίνεται πως μόνο εκείνοι που δεν ξεχνούν τις ρίζες τους έχουν συνείδηση και λογική, και πως μόνο τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να συμπεριφέρονται έντιμα και να ζουν με αξιοπρέπεια. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Υπάρχει κάτι τέτοιο στα λόγια του Θεού; (Όχι.) Ο Θεός δεν έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο. Από αυτό το παράδειγμα, μπορούμε να δούμε πως αν και ο άνθρωπος μπορεί να έχει σε υψηλή εκτίμηση μια σφαίρα αρετής και να προσβλέπει σε αυτήν, και αν και αυτή μπορεί να φαίνεται σαν κάτι θετικό, κάτι που μπορεί να ρυθμίζει την ηθική διαγωγή του ανθρώπου και να εμποδίζει τους ανθρώπους να βαδίσουν στο μονοπάτι του κακού και να εξαχρειωθούν, και αν και κυκλοφορεί μεταξύ των ανθρώπων και γίνεται δεκτή από όλους τους ως κάτι θετικό, αν τη συγκρίνεις με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, θα δεις πως αυτοί οι ισχυρισμοί και αυτές οι σκέψεις από την παραδοσιακή κουλτούρα είναι πέρα για πέρα παράλογα. Θα δεις πως πολύ απλά δεν είναι άξια αναφοράς, πως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την αλήθεια και πως απέχουν ακόμη περισσότερο από το να αποτελούν τις απαιτήσεις του Θεού και το θέλημα του Θεού. Υποστηρίζοντας αυτές τις ιδέες και απόψεις, και διατυπώνοντας διάφορες δηλώσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιούν ορισμένα πράγματα που υπερβαίνουν τη σφαίρα του σκεπτικού του ανθρώπου για να επιδείξουν πως είναι αυθεντικοί και καινοτόμοι, για να κάνουν επίδειξη της δικής τους υπεροχής και ορθότητας, και να κάνουν τους ανθρώπους να τους λατρεύουν. Είτε βρίσκονται στην Ανατολή είτε στη Δύση, όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται κατά βάση το ίδιο. Οι ιδέες και οι αφετηρίες των απαιτήσεων τις οποίες υποστηρίζουν και διατυπώνουν οι άνθρωποι σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, και οι στόχοι τους οποίους επιθυμούν να επιτύχουν μέσω αυτών, είναι ουσιαστικά όλοι ίδιοι. Αν και οι άνθρωποι της Δύσης δεν έχουν τις συγκεκριμένες ιδέες και απόψεις όπως: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» και «Μια σταγόνα καλοσύνης θα πρέπει να ανταποδίδεται με έναν χείμαρρο καλοσύνης», στις οποίες δίνουν έμφαση οι άνθρωποι της Ανατολής, και αν και δεν διαθέτουν σαφή ρητά όπως εκείνα από την παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, η δική τους παραδοσιακή κουλτούρα περιέχει μόνο αυτές τις ιδέες. Αν και αυτά τα πράγματα για τα οποία συναναστρεφόμαστε και μιλάμε ανήκουν στην παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, έως έναν βαθμό και κατ’ ουσίαν, αυτοί οι ισχυρισμοί και οι απαιτήσεις για την ηθική διαγωγή αντιπροσωπεύουν τις κυρίαρχες ιδέες όλης της διεφθαρμένης ανθρωπότητας.

Σήμερα, έχουμε συναναστραφεί κυρίως για το είδος της αρνητικής επιρροής που ασκεί στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα μέσα από τους ισχυρισμούς και τις απαιτήσεις της που σχετίζονται με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου. Αφού γίνει αυτό κατανοητό, το επόμενο σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι είναι οι απαιτήσεις που έχει πραγματικά ο Θεός, ο Κύριος της δημιουργίας, ως προς την ηθική διαγωγή της ανθρωπότητας, τι έχει πει συγκεκριμένα και ποιες απαιτήσεις έχει θέσει. Αυτό πρέπει να καταφέρει να κατανοήσει η ανθρωπότητα. Έχουμε δει τώρα ξεκάθαρα πως η παραδοσιακή κουλτούρα δεν καταθέτει ούτε την παραμικρή μαρτυρία για το ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο ή για τα λόγια τα οποία έχει εκφέρει Εκείνος, και πως οι άνθρωποι δεν έχουν αναζητήσει την αλήθεια σχετικά με αυτό το θέμα. Και έτσι, η παραδοσιακή κουλτούρα ήταν αυτό που έμαθαν πρώτα οι άνθρωποι και τους έχει εξουσιάσει, έχει εισχωρήσει στην καρδιά των ανθρώπων και καθοδηγεί τον τρόπο ζωής της ανθρωπότητας επί χιλιάδες χρόνια. Αυτός είναι ο κύριος τρόπος με τον οποίο έχει διαφθείρει ο Σατανάς την ανθρωπότητα. Έχοντας αναγνωρίσει ξεκάθαρα αυτό το γεγονός, το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν τώρα οι άνθρωποι είναι οι απαιτήσεις που έχει ο Κύριος της δημιουργίας από τους δημιουργημένους ανθρώπους σχετικά με την ανθρώπινη φύση και την ηθικότητά τους —ή, με άλλα λόγια, τα πρότυπα που υπάρχουν αναφορικά με αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι πρέπει να καταφέρουν να κατανοήσουν ποιο από τα ακόλουθα είναι η αλήθεια: οι απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα ή οι απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα. Πρέπει να κατανοήσουν ποιες από αυτές μπορούν να εξαγνίσουν και να σώσουν τους ανθρώπους, καθώς και να τους καθοδηγήσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, και ποιες από αυτές είναι πλάνες, οι οποίες μπορούν να παραπλανήσουν και να βλάψουν τους ανθρώπους, και τους οδηγούν στο λανθασμένο μονοπάτι, σε μια ζωή αμαρτίας. Μόλις οι άνθρωποι αποκτήσουν αυτήν τη διάκριση, μπορούν να αναγνωρίσουν πως οι απαιτήσεις του Κυρίου της δημιουργίας από την ανθρωπότητα ορίζονται από τον Ουρανό και αναγνωρίζονται από τη γη, και πως αποτελούν τις αρχές της αλήθειας τις οποίες θα πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι. Όσο για τους ισχυρισμούς σχετικά με την ηθική διαγωγή και τα πρότυπα μέτρησης της παραδοσιακής κουλτούρας που επηρεάζουν την επιδίωξη της αλήθειας από μέρους των ανθρώπων, καθώς και τις απόψεις τους για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους — αν οι άνθρωποι μπορέσουν να τα διακρίνουν λιγάκι, να καταλάβουν και να αναγνωρίσουν πως είναι κατ’ ουσίαν παράλογα, καθώς και να τα απαρνηθούν μέσα από την καρδιά τους, τότε μπορεί να εξαλειφθεί κάποια σύγχυση ή να επιλυθούν κάποια ζητήματα που έχουν οι άνθρωποι σχετικά με την ηθική διαγωγή. Η επίλυση αυτών των πραγμάτων δεν θα μείωνε κατά πολύ τα εμπόδια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας; (Θα τα μείωνε.) Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια, είναι πιθανόν να εκλάβουν εσφαλμένα ευρέως αναγνωρισμένες ιδέες για την ηθική διαγωγή ως την αλήθεια, καθώς και να τις επιδιώκουν και να τις τηρούν σαν να είναι η αλήθεια. Αυτό επηρεάζει σοβαρά την ικανότητα των ανθρώπων να κατανοούν και να κάνουν πράξη την αλήθεια, καθώς και τα αποτελέσματα που πετυχαίνουν ενώ επιδιώκουν την αλήθεια για να επιτύχουν μεταμόρφωση της διάθεσης. Πρόκειται για κάτι που κανείς σας δεν θα ήθελε να δει· φυσικά, πρόκειται για κάτι που ούτε ο Θεός θέλει να δει. Έτσι, σε ό,τι αφορά αυτές τις δήθεν θετικές δηλώσεις, ιδέες και απόψεις σχετικά με την ηθική διαγωγή τις οποίες υποστηρίζει ο άνθρωπος, οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να τις γνωρίσουν και να τις διακρίνουν ξεκάθαρα επί τη βάσει των λόγων του Θεού και της αλήθειας, να διακρίνουν την ίδια την ουσία τους, και έτσι να φτάσουν σε μια ακριβή αξιολόγηση και θέση για αυτά τα πράγματα στα βάθη της καρδιάς τους, μετά από το οποίο μπορούν να τα φέρουν, λίγο λίγο, στην επιφάνεια, να τα εκριζώσουν και να τα εγκαταλείψουν. Στο μέλλον, κάθε φορά που οι άνθρωποι βλέπουν εκείνες τις δήθεν θετικές δηλώσεις να έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια, θα πρέπει να επιλέγουν πρώτα την αλήθεια, και όχι τις δηλώσεις που θεωρούνται θετικές κατά τις αντιλήψεις του ανθρώπου, επειδή αυτές οι δήθεν θετικές δηλώσεις είναι απλώς οι απόψεις του ανθρώπου και δεν συνάδουν πραγματικά με την αλήθεια. Από όποια σκοπιά κι αν μιλάμε, ο κύριος στόχος της συναναστροφής μας γι’ αυτά τα θέματα σήμερα είναι να απομακρυνθούν τα διάφορα εμπόδια που προκύπτουν κατά τη διαδικασία της επιδίωξης της αλήθειας από τους ανθρώπους, ιδίως οι αβεβαιότητες που προκύπτουν στο μυαλό των ανθρώπων αναφορικά με τα λόγια του Θεού και τα κριτήρια της αλήθειας. Αυτές οι αβεβαιότητες σημαίνουν πως όταν αποδέχεσαι και κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν μπορείς να καταλάβεις ποια πράγματα αποτελούν τα ρητά για την ηθική διαγωγή τα οποία υποστηρίζει η ανθρωπότητα, ποια αποτελούν τις απαιτήσεις του Θεού από την ανθρωπότητα και ποια από αυτά αποτελούν τις αληθινές αρχές και τα αληθινά κριτήρια. Οι άνθρωποι δεν κατανοούν με σαφήνεια αυτά τα πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; (Επειδή δεν κατανοούν την αλήθεια.) Από μία άποψη, ο λόγος είναι ότι δεν κατανοούν την αλήθεια. Από μία άλλη, είναι επειδή δεν έχουν διάκριση των ισχυρισμών σχετικά με την ηθική διαγωγή που διατυπώνει η παραδοσιακή κουλτούρα της ανθρωπότητας και εξακολουθούν να μην μπορούν να διακρίνουν την ουσία αυτών των ισχυρισμών. Στο τέλος, σε συγκεχυμένη διανοητική κατάσταση, θα αποφασίσεις πως εκείνα τα πράγματα που έμαθες πρώτα, και τα οποία έχουν ριζώσει μέσα στο μυαλό σου, είναι σωστά· θα αποφασίσεις πως εκείνα τα πράγματα τα οποία όλοι γενικώς αναγνωρίζουν ως σωστά, είναι ορθά. Και τότε θα επιλέξεις αυτά τα πράγματα που σου αρέσουν, τα οποία μπορείς να επιτύχεις και τα οποία συμφωνούν με το γούστο και τις αντιλήψεις σου· και θα προσεγγίζεις αυτά τα πράγματα, θα προσκολλάσαι σε αυτά και θα τα τηρείς σαν να είναι η αλήθεια. Ως εκ τούτου, η συμπεριφορά και η διαγωγή των ανθρώπων, καθώς και όλα αυτά που επιδιώκουν, επιλέγουν και στα οποία προσκολλώνται, δεν θα έχουν καμία σχέση με την αλήθεια —θα ανήκουν όλα σε ανθρώπινες συμπεριφορές και ανθρώπινες εκδηλώσεις ηθικότητας που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της αλήθειας. Οι άνθρωποι προσεγγίζουν και προσκολλώνται σε αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας λες και είναι η αλήθεια, ενώ παραγκωνίζουν και αγνοούν αλήθειες για τις απαιτήσεις του Θεού που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Όσες από τις συμπεριφορές τις οποίες ο άνθρωπος εκλαμβάνει ως καλές κι αν διαθέτει ένας άνθρωπος, δεν θα κερδίσει ποτέ του την έγκριση του Θεού. Πρόκειται για περίπτωση στην οποία οι άνθρωποι καταβάλλουν άσκοπα μεγάλες προσπάθειες για πράγματα που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της αλήθειας. Επιπλέον, αντιμετωπίζοντας ως την αλήθεια αυτά τα πράγματα που προέρχονται από τον άνθρωπο και τα οποία δεν συμφωνούν με την αλήθεια, οι άνθρωποι έχουν ήδη παραστρατήσει. Οι άνθρωποι έμαθαν πρώτα αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας, και έτσι εξουσιάζονται από αυτές· αυτά τα πράγματα οδηγούν σε κάθε λογής εσφαλμένες απόψεις μέσα τους, και προξενούν μεγάλες δυσκολίες και αναστάτωση στους ανθρώπους όταν εκείνοι επιχειρούν να κατανοήσουν και να κάνουν πράξη την αλήθεια. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν πως αν διαθέτουν ενάρετες συμπεριφορές, ο Θεός θα τους εγκρίνει και εκείνοι θα είναι κατάλληλοι να λάβουν τις ευλογίες Του και την υπόσχεσή Του, όμως μπορούν να αποδεχθούν την κρίση και την παίδευση του Θεού όταν έχουν αυτήν την άποψη και νοοτροπία; Πόσο μεγάλο εμπόδιο αποτελεί μια τέτοια νοοτροπία για τον εξαγνισμό και τη σωτηρία των ανθρώπων; Αυτές οι φαντασιοκοπίες και οι αντιλήψεις δεν θα οδηγήσουν τους ανθρώπους να παρανοήσουν τον Θεό, να επαναστατήσουν εναντίον Του και να Του αντισταθούν; Αυτές δεν θα είναι οι συνέπειες; (Ναι.) Έχω εκφράσει λίγο πολύ τη σημασία που έχει η συναναστροφή γι’ αυτό το θέμα· αυτή είναι η γενική ιδέα.

Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε και θα αναλύσουμε ένα προς ένα τα διάφορα ρητά της παραδοσιακής κινεζικής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή, και έπειτα θα καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα γι’ αυτά. Με αυτόν τον τρόπο, όλοι θα έχουν μια βασική επιβεβαίωση και απάντηση σχετικά με αυτά και όλοι θα έχουν, κατ’ ελάχιστον, μια σχετικά ακριβή κατανόηση και άποψη γι’ αυτά τα ρητά. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Ποια θα ήταν μια ακριβής επεξήγηση αυτού του γνωμικού; (Αν βρεις κάτι, δεν πρέπει να το πάρεις και να το διεκδικήσεις ως δικό σου. Αναφέρεται σε ένα είδος καλής ηθικότητας και κοινωνικού εθίμου.) Είναι αυτό εύκολο να επιτευχθεί; (Είναι σχετικά εύκολο.) Για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι εύκολο να επιτευχθεί —αν βρεις κάτι, τότε ό,τι κι αν είναι αυτό, δεν πρέπει να το κρατήσεις για τον εαυτό σου, επειδή ανήκει σε κάποιον άλλο. Δεν δικαιούσαι να το έχεις, και θα πρέπει να το επιστρέψεις στον νόμιμο κάτοχό του. Αν δεν μπορείς να βρεις τον νόμιμο κάτοχό του, θα πρέπει να το παραδώσεις στις αρχές —σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να το κρατήσεις για τον εαυτό σου. Όλα αυτά κινούνται στο πνεύμα του να μην εποφθαλμιάς τα υπάρχοντα άλλων ανθρώπων και να μην εκμεταλλεύεσαι τους άλλους. Είναι μια απαίτηση που τίθεται επί της ηθικής συμπεριφοράς του ανθρώπου. Ποιος είναι ο σκοπός του να τεθεί μια τέτοια απαίτηση στην ηθική συμπεριφορά των ανθρώπων; Όταν οι άνθρωποι διαθέτουν τέτοιου είδους ηθική διαγωγή, αυτό έχει καλό και θετικό αντίκτυπο στο κοινωνικό κλίμα. Ο λόγος της ενστάλαξης τέτοιων ιδεών στους ανθρώπους είναι να σταματήσουν να εκμεταλλεύονται τους άλλους, διατηρώντας έτσι τη δική τους καλή ηθική διαγωγή. Αν κάθε άνθρωπος διαθέτει αυτού του είδους την καλή ηθική διαγωγή, το κοινωνικό κλίμα θα βελτιωθεί, και θα φτάσει στο επίπεδο όπου κανείς δεν παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο και κανείς δεν χρειάζεται να κλειδώνει την πόρτα του το βράδυ. Με ένα τέτοιου είδους κοινωνικό κλίμα, η δημόσια τάξη θα βελτιωθεί και οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν πιο ειρηνικά. Θα υπάρχουν λιγότερες κλοπές και ληστείες, λιγότεροι καβγάδες και φόνοι που διαπράττονται από εκδίκηση· οι άνθρωποι που ζουν σε μια τέτοια κοινωνία θα έχουν ένα αίσθημα ασφάλειας και μεγαλύτερη συνολική ευημερία. Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι μια απαίτηση που διατυπώνεται σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων εντός κοινωνιακών περιβαλλόντων και περιβαλλόντων διαβίωσης. Ο στόχος αυτής της απαίτησης είναι η προστασία του κοινωνικού κλίματος και του περιβάλλοντος διαβίωσης των ανθρώπων. Είναι αυτό εύκολο να επιτευχθεί; Ανεξάρτητα από το κατά πόσον μπορούν ή όχι να το επιτύχουν οι άνθρωποι, εκείνοι που διατύπωσαν αυτήν την ιδέα και απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου στόχευαν στην υλοποίηση του ιδανικού κοινωνιακού περιβάλλοντος και περιβάλλοντος διαβίωσης που λαχταρούν οι άνθρωποι. Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν έχει καμία σχέση με τα κριτήρια για τη συμπεριφορά του ανθρώπου —είναι απλώς μια απαίτηση που τίθεται επί της ηθικής διαγωγής των ανθρώπων όποτε εκείνοι βρίσκουν κάτι. Έχει ελάχιστη σχέση με την ουσία του ανθρώπου. Η ανθρωπότητα ήδη θέτει αυτήν την απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου επί χιλιάδες χρόνια. Φυσικά, όταν οι άνθρωποι συμμορφώνονται ως προς αυτήν την απαίτηση, μια χώρα ή μια κοινωνία μπορεί να βιώσει μια περίοδο κατά την οποία παρατηρείται μικρότερη εγκληματικότητα, και μπορεί μάλιστα να φτάσει στο σημείο όπου οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να κλειδώνουν την πόρτα τους το βράδυ, όπου κανείς δεν παίρνει χαμένα αντικείμενα που βρίσκει στον δρόμο και όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Σε αυτούς τους καιρούς, το κοινωνικό κλίμα, η δημόσια τάξη και το περιβάλλον διαβίωσης θα είναι όλα τους σχετικά σταθερά και αρμονικά, αλλά αυτό το κλίμα και το κοινωνιακό περιβάλλον μπορούν να διατηρηθούν μόνο προσωρινά ή για μια χρονική περίοδο ή για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν ή να μείνουν σταθεροί σε μια τέτοια ηθική διαγωγή μόνο εντός ορισμένων κοινωνιακών περιβαλλόντων. Μόλις αλλάξει το περιβάλλον διαβίωσής τους και καταρρεύσει το παλιό κοινωνικό κλίμα, είναι πιθανό πως οι ηθικές αξίες όπως το να «μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» θα αλλάξουν, παράλληλα με τις μεταβολές στο κοινωνιακό περιβάλλον, το κοινωνικό κλίμα και τις κοινωνικές τάσεις. Κοιτάξτε πώς, αφότου ανέβηκε στην εξουσία ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας, ξεγέλασε τους ανθρώπους προωθώντας κάθε λογής ρητά, προκειμένου να διασφαλίσει την κοινωνιακή σταθερότητα. Τη δεκαετία του ’80, υπήρχε μάλιστα ένα δημοφιλές τραγούδι με τους ακόλουθους στίχους: «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω, και την παρέδωσα σε έναν αστυνομικό. Ο αστυνομικός πήρε τη δεκάρα, και μου έκανε ένα νεύμα. Είπα με χαρά: “Τα λέμε αργότερα, κύριε!”» Ακόμη και το μικρό ζήτημα της παράδοσης μιας δεκάρας ήταν προφανώς άξιο αναφοράς και άξιο να γίνει τραγούδι —ήταν τόσο «ευγενής» κοινωνική ηθική και συμπεριφορά! Ήταν, όμως, στ’ αλήθεια; Οι άνθρωποι είναι σε θέση να παραδώσουν μία δεκάρα που βρίσκουν σε έναν αστυνομικό, αλλά θα παρέδιδαν πάνω από εκατό γουάν ή χίλια γουάν; Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς. Αν ένας άνθρωπος εντόπιζε μερικά χρυσά, ασημένια ή πολύτιμα αντικείμενα ή κάτι ακόμα μεγαλύτερης αξίας, δεν θα ήταν σε θέση να ελέγξει την απληστία του, θα εξαπολυόταν το τέρας από μέσα του, και εκείνος θα ήταν ικανός να βλάψει και να κάνει κακό σε ανθρώπους, να ενοχοποιήσει και να παγιδέψει άλλους —θα ήταν ικανός να κλέψει ενεργά τα χρήματα κάποιου άλλου ή ακόμη και να σκοτώσει κάποιον. Εκείνη την ώρα, τι θα απέμενε από τη σπουδαία παραδοσιακή κουλτούρα και τις σπουδαίες παραδοσιακές ηθικές αξίες του ανθρώπου; Πού θα ήταν τότε το ηθικό κριτήριο του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; Τι μας δείχνει αυτό; Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι διαθέτουν αυτό το πνεύμα και αυτήν την ηθική διαγωγή, αυτή η απαίτηση και αυτό το ρητό είναι απλώς κάτι που οι άνθρωποι φαντάζονται, επιθυμούν και θέλουν να μπορούσαν να υλοποιήσουν και να επιτύχουν. Σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια και εντός κατάλληλων περιβαλλόντων, οι άνθρωποι που διαθέτουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο συνείδησης και λογικής μπορούν να κάνουν πράξη το να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν, αλλά πρόκειται απλώς για μια παροδική καλή συμπεριφορά και δεν μπορεί να γίνει το κριτήριο της συμπεριφοράς τους ή της ζωής τους. Μόλις αλλάξει το κοινωνιακό περιβάλλον και πλαίσιο στο οποίο ζουν εκείνοι οι άνθρωποι, αυτό το αξίωμα και αυτή η ιδανική ηθική διαγωγή σύμφωνα με τις αντιλήψεις του ανθρώπου θα είναι πολύ απομακρυσμένα από τους ανθρώπους. Δεν θα είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους και, φυσικά, θα είναι ακόμη λιγότερο ικανά να περιορίσουν τις κακές τους πράξεις. Είναι απλώς μια εφήμερη καλή συμπεριφορά, και μια σχετικά ευγενής ηθική ποιότητα σύμφωνα με τα ιδανικά του ανθρώπου. Όταν συγκρούεται με την πραγματικότητα και την ιδιοτέλεια, όταν αντιβαίνει στα ιδανικά των ανθρώπων, αυτού του είδους η ηθική δεν μπορεί να συγκρατήσει τη συμπεριφορά των ανθρώπων ούτε να καθοδηγήσει τη συμπεριφορά και τις σκέψεις τους. Εν τέλει, οι άνθρωποι θα αποφασίσουν να πάνε ενάντια σε αυτήν, θα παραβιάσουν αυτήν την παραδοσιακή έννοια της ηθικότητας, και θα επιλέξουν τα δικά τους συμφέροντα. Έτσι, σε ό,τι αφορά την ηθική αξία του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», οι άνθρωποι μπορούν να παραδώσουν στην αστυνομία μία δεκάρα που θα βρουν. Αλλά αν βρουν χίλια γουάν, δέκα χιλιάδες γουάν ή ένα χρυσό νόμισα, θα το δώσουν και πάλι σε κάποιον αστυνομικό; Δεν θα είναι σε θέση να το κάνουν. Όταν το όφελος που προκύπτει από το να κρατήσουν εκείνα τα χρήματα ξεπερνά το πεδίο που μπορεί να επιτύχει η ηθικότητα του ανθρώπου, τότε δεν θα είναι σε θέση να τα παραδώσουν στην αστυνομία. Δεν θα είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν την ηθική αξία του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Έτσι, το «μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» αντιπροσωπεύει την ουσία της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου; Δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει καθόλου την ουσία της ανθρώπινης φύσης του. Είναι πασιφανές πως αυτή η απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή του ανθρώπου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την αξιολόγηση του κατά πόσον διαθέτει κανείς ανθρώπινη φύση, και δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για τη συμπεριφορά του ανθρώπου.

Το να βλέπαμε πρώτα αν ένας άνθρωπος βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει θα ήταν ακριβής τρόπος αξιολόγησης της ηθικής και του χαρακτήρα του; (Όχι.) Γιατί όχι; (Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν πραγματικά με αυτήν την απαίτηση. Αν βρουν ένα μικρό χρηματικό ποσό ή κάτι μικρής αξίας, θα είναι σε θέση να το παραδώσουν, αλλά αν είναι κάτι μεγάλης αξίας, θα είναι λιγότερο πιθανό να το κάνουν. Αν πρόκειται για ένα εξαιρετικά πολύτιμο αντικείμενο, θα είναι ακόμη λιγότερο πιθανό να το παραδώσουν —μπορεί μάλιστα να το κρατήσουν πάση θυσία.) Εννοείς πως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων επειδή οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να το επιτύχουν. Οπότε, αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συμμορφωθούν με αυτήν την απαίτηση, θα μετρούσε ως κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης τους; (Όχι, δεν θα μετρούσε.) Για ποιον λόγο δεν θα μετρούσε ως κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συμμορφωθούν με αυτήν; (Η ικανότητα κάποιου ή η έλλειψη ικανότητας κάποιου να συμμορφώνεται με το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν αντικατοπτρίζει πραγματικά την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του. Δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καλή ή κακή είναι η ανθρώπινη φύση του, και δεν αποτελεί κριτήριο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων.) Αυτός είναι ένας τρόπος κατανόησης του θέματος. Δεν υπάρχει μεγάλη σχέση ανάμεσα στο να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει και στην ποιότητα της ανθρώπινης φύσης του. Οπότε, αν συναντήσετε κάποιον που είναι πραγματικά ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, τι άποψη θα έχετε γι’ αυτόν; Μπορείτε να τον θεωρήσετε ως άνθρωπο που διαθέτει ανθρώπινη φύση, ως έναν ειλικρινή άνθρωπο και κάποιον που υποτάσσεται στον Θεό; Μπορείτε να χαρακτηρίσετε το ότι κάποιος δεν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ως πρότυπο ότι διαθέτει ανθρώπινη φύση; Θα πρέπει να συναναστραφούμε γι’ αυτό το θέμα. Ποιος θα μιλήσει γι’ αυτό; (Η ικανότητα κάποιου να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν έχει σχέση με τον καθορισμό της ουσίας της ανθρώπινης φύσης του. Η ουσία του αξιολογείται σύμφωνα με την αλήθεια.) Τι άλλο; (Ορισμένοι άνθρωποι είναι σε θέση να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν, ακόμη κι όταν πρόκειται για μεγάλο χρηματικό ποσό, ή κάνουν πολλές άλλες τέτοιες καλές πράξεις, αλλά έχουν τους δικούς τους στόχους και τα δικές τους προθέσεις. Θέλουν να ανταμειφθούν για τις αξιέπαινες πράξεις τους και να αποκτήσουν καλή φήμη, οπότε οι εξωτερικά καλές συμπεριφορές τους δεν μπορούν να καθορίσουν την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους.) Τίποτε άλλο; (Έστω ότι κάποιος είναι ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, αλλά προσεγγίζει την αλήθεια με μια στάση αντίστασης, με μια στάση κούρασης με την αλήθεια. Αν τον αξιολογήσουμε με βάση τα λόγια του Θεού, δεν διαθέτει ανθρώπινη φύση. Επομένως, είναι ανακριβές να χρησιμοποιήσουμε αυτό το πρότυπο για να κρίνουμε το κατά πόσον κάποιος διαθέτει ή όχι ανθρώπινη φύση.) Κάποιοι από εσάς έχετε ήδη καταλάβει πως είναι λάθος να χρησιμοποιείται το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση —δεν συμφωνείτε με τη χρήση του ως προτύπου για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση. Αυτή η άποψη είναι σωστή. Ανεξάρτητα από το κατά πόσον κάποιος είναι ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, αυτό δεν έχει μεγάλη σχέση με τις αρχές της συμπεριφοράς του και με το μονοπάτι που επιλέγει. Γιατί το λέω αυτό; Καταρχάς, όταν ένας άνθρωπος δεν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει, αυτό αντιπροσωπεύει απλώς μια στιγμιαία συμπεριφορά. Είναι δύσκολο να πει κανείς αν το έκανε επειδή αυτό που βρήκε ήταν ευτελούς αξίας ή επειδή τον έβλεπαν άλλοι άνθρωποι και ήθελε να κερδίσει τον έπαινο και την εκτίμησή τους. Ακόμη κι αν η πράξη του ήταν ανόθευτη, πρόκειται απλώς για ένα είδος καλής συμπεριφοράς, και δεν έχει μεγάλη σχέση με την επιδίωξη και τη συμπεριφορά του. Το πολύ πολύ, μπορεί απλώς να ειπωθεί πως αυτός ο άνθρωπος έχει μια κάπως καλή συμπεριφορά και έναν κάπως ευγενή χαρακτήρα. Αν και αυτή η συμπεριφορά δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως κάτι αρνητικό, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ούτε ως κάτι θετικό, και ένας άνθρωπος σίγουρα δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως θετικός απλώς επειδή δεν βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια, και δεν έχει καμία σχέση με τις απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Πώς θα μπορούσε να μην είναι κάτι θετικό; Πώς θα μπορούσε μια τέτοια ευγενής συμπεριφορά να μη θεωρείται θετική; Αν κάποιος ήταν ανήθικος και υστερούσε σε ανθρώπινη φύση, θα ήταν ικανός να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει;» Αυτός δεν είναι απαραιτήτως ένας ακριβής τρόπος να το θέσει κανείς. Ο διάβολος είναι ικανός να κάνει κάνα δυο καλά πράγματα —οπότε θα έλεγες πως δεν είναι ο διάβολος; Κάποιοι δαίμονες βασιλιάδες κάνουν μια-δυο καλές πράξεις προκειμένου να κάνουν όνομα και να εδραιώσουν τη θέση τους στην ιστορία —θα τους έλεγες, επομένως, καλούς ανθρώπους; Δεν μπορείς να καθορίσεις το κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση ή όχι, το κατά πόσον ο χαρακτήρας του είναι καλός ή κακός, μόνο και μόνο βάσει μιας καλής ή μιας κακής πράξης που έκανε. Για να είναι ακριβής η αξιολόγηση, θα πρέπει να τη βασίσεις στη συνολική διαγωγή του και στο κατά πόσον έχει ή όχι τις σωστές ιδέες και απόψεις. Αν κάποιος είναι σε θέση να επιστρέψει ένα εξαιρετικά πολύτιμο αντικείμενο που βρήκε στον νόμιμο κάτοχό του, αυτό δείχνει απλώς πως δεν είναι άπληστος και πως δεν εποφθαλμιά τα υπάρχοντα άλλων ανθρώπων. Διαθέτει αυτήν την πτυχή της καλής ηθικής διαγωγής, αλλά έχει αυτό καμία σχέση με τη συμπεριφορά του και τη στάση του απέναντι στα θετικά πράγματα; (Όχι.) Είναι πιθανόν πως κάποιοι άνθρωποι δεν θα συμφωνήσουν με αυτό, θα θεωρήσουν πως αυτός ο ισχυρισμός είναι κάπως υποκειμενικός και ανακριβής. Ωστόσο, εξετάζοντάς το από μια διαφορετική σκοπιά, αν κάποιος χάσει κάτι χρήσιμο, δεν θα ανησυχεί πολύ γι’ αυτό; Οπότε, όσον αφορά τον άνθρωπο που θα βρει το αντικείμενο, ό,τι κι αν είναι αυτό που θα βρει, δεν ανήκει σε αυτόν, επομένως δεν θα πρέπει να το κρατήσει. Είτε είναι υλικό αντικείμενο είτε χρήματα, είτε είναι μεγάλης αξίας είτε ευτελούς αξίας, δεν ανήκει σε αυτόν —επομένως, δεν είναι καθήκον του να επιστρέψει το αντικείμενο στον νόμιμο κάτοχό του; Αυτό δεν οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι; Τι αξία έχει η προώθηση αυτού του πράγματος; Δεν γίνεται μεγάλο θέμα από το τίποτα; Δεν είναι υπερβολή να αντιμετωπίζεις το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ως ένα είδος ευγενούς ηθικής ποιότητας και να το εξυψώνεις σε ένα υψηλό, πνευματικό βασίλειο; Αξίζει έστω και να αναφερθεί αυτή η μεμονωμένη καλή συμπεριφορά μεταξύ καλών ανθρώπων; Υπάρχουν τόσο πολλές καλύτερες και ανώτερες συμπεριφορές από αυτήν, επομένως το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν είναι άξιο αναφοράς. Ωστόσο, αν διέδιδες και προωθούσες σθεναρά αυτήν την καλή συμπεριφορά μεταξύ ζητιάνων και κλεφτών, θα ήταν κατάλληλο και μπορεί να είχε κάποια χρησιμότητα. Αν μια χώρα προωθεί σθεναρά το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», αυτό δείχνει πως οι άνθρωποι εκεί είναι ήδη πολύ κακοί, πως η χώρα κατακλύζεται από κλέφτες και ληστές, και δεν είναι σε θέση να φυλαχθεί από αυτούς. Έτσι, η μόνη της διέξοδος είναι να προωθεί και να διαδίδει αυτού του είδους τη συμπεριφορά για να επιλύσει το θέμα. Στην πραγματικότητα, αυτή η συμπεριφορά ήταν ανέκαθεν καθήκον των ανθρώπων. Για παράδειγμα, αν κάποιος βρει πενήντα γουάν στον δρόμο και τα επιστρέψει με ευκολία στον νόμιμο κάτοχό τους, αυτό δεν είναι τόσο ασήμαντο που δεν αξίζει καν να αναφερθεί; Χρειάζεται πραγματικά να επαινεθεί; Είναι απαραίτητο να γίνει τόσο μεγάλο θέμα από το τίποτα, να εγκωμιαστεί αυτός ο άνθρωπος και, μάλιστα, να επιδοκιμαστεί για την ευγενή και έντιμη ηθική διαγωγή του, απλώς επειδή επέστρεψε χρήματα στο άτομο που τα έχασε; Το να επιστρέψει κανείς χαμένα χρήματα στον νόμιμο κάτοχό τους δεν είναι απλώς ορθό και φυσιολογικό; Δεν είναι κάτι που οφείλει να κάνει κάποιος που διαθέτει κανονική λογική; Θα ήταν ικανό να το κάνει ακόμη κι ένα μικρό παιδί το οποίο δεν καταλαβαίνει την κοινωνική ηθική, οπότε είναι πραγματικά απαραίτητο να γίνει τόσο μεγάλο θέμα; Είναι αυτή η συμπεριφορά πραγματικά άξια να εξυψωθεί στο επίπεδο της ηθικότητας του ανθρώπου; Κατά την άποψή Μου, δεν μπορεί να εξυψωθεί σε αυτό το επίπεδο, και δεν είναι άξια επαίνου. Είναι απλώς μια παροδική καλή συμπεριφορά και δεν έχει καμία σχέση με το να είναι κανείς πραγματικά καλός άνθρωπος σε θεμελιώδες επίπεδο. Το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει είναι πολύ ασήμαντο ζήτημα. Είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι σε θέση να κάνει κάθε κανονικός άνθρωπος και κάθε άνθρωπος που περιβάλλεται από ανθρώπινο δέρμα ή μιλάει την ανθρώπινη γλώσσα. Είναι κάτι που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι αν προσπαθήσουν σκληρά· δεν χρειάζονται κάποιον εκπαιδευτή ή στοχαστή να τους διδάξει πώς να το κάνουν. Ένα τρίχρονο παιδάκι είναι ικανό να το κάνει, και όμως οι στοχαστές και οι εκπαιδευτές το έχουν αντιμετωπίσει ως απαίτηση καίριας σημασίας για την ηθική διαγωγή του ανθρώπου και, με αυτόν τον τρόπο, το έχουν κάνει μεγάλο θέμα από το τίποτα. Αν και το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι μια δήλωση που αξιολογεί την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, δεν ανταποκρίνεται ουσιαστικά στο επίπεδο της μέτρησης του κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση ή ευγενή ηθικότητα. Επομένως, είναι ταυτόχρονα ανακριβές και ακατάλληλο να χρησιμοποιείται το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης κάποιου.

Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι η πιο επιφανειακή απαίτηση της παραδοσιακής κουλτούρας σχετικά με την ηθική διαγωγή. Αν και όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν προωθήσει και διδάξει αυτού του είδους την ιδέα, επειδή οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, και λόγω της επικράτησης των κακών τάσεων της ανθρωπότητας, ακόμη κι αν οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράξη το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» ή να διαθέτουν αυτού του είδους την καλή ηθική διαγωγή για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων εξουσιάζουν διαρκώς τις σκέψεις και τις συμπεριφορές τους, εξουσιάζοντας και ελέγχοντας παράλληλα τη συμπεριφορά και τις επιδιώξεις τους. Οι παροδικές περιπτώσεις καλής ηθικής διαγωγής δεν έχουν καμία επίδραση στην επιδίωξη ενός ανθρώπου, και σίγουρα δεν μπορούν να αλλάξουν το γεγονός πως ο άνθρωπος λατρεύει, θαυμάζει και ακολουθεί κακές τάσεις. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Επομένως, το τραγούδι που τραγουδούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν: «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω», δεν είναι πλέον τίποτε άλλο παρά ένα παιδικό τραγουδάκι. Έχει γίνει μια ανάμνηση. Οι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε καν να συμμορφωθούν με τη βασική καλή συμπεριφορά του να μη βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Οι άνθρωποι επιθυμούν να αλλάξουν τις επιδιώξεις και τις διεφθαρμένες διαθέσεις της ανθρωπότητας προωθώντας την καλή ηθική διαγωγή, και προσπαθούν να σταματήσουν την εξαχρείωση της ανθρωπότητας και τον καθημερινό εκφυλισμό της κοινωνίας, αλλά τελικά έχουν αποτύχει να υλοποιήσουν αυτούς τους στόχους. Η ηθική αξία του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» μπορεί να υπάρξει μόνο στον ιδανικό κόσμου του ανθρώπου. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυτήν την ηθική αξία ως ένα είδος ιδανικού, ως μια φιλοδοξία για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτή η ηθική αξία υφίσταται μόνο εντός του πνευματικού κόσμου του ανθρώπου. Είναι ένα είδος ελπίδας το οποίο εναποθέτει ο άνθρωπος στον κόσμο του μέλλοντος, αλλά είναι σε δυσαρμονία με την πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής και την πραγματική ανθρώπινη φύση των ανθρώπων. Έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές της συμπεριφοράς του ανθρώπου και με τα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν οι άνθρωποι, καθώς και με αυτά που επιδιώκουν και αυτά που οφείλουν να διαθέτουν και να επιτύχουν. Είναι σε δυσαρμονία με τις εκδηλώσεις και τις εκφάνσεις της κανονικής ανθρώπινης φύσης και με τις αρχές των διαπροσωπικών σχέσεων και του χειρισμού υποθέσεων. Επομένως, αυτό το πρότυπο για την κρίση της ηθικής διαγωγής της ανθρωπότητας ήταν ανέκαθεν άκυρο, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα. Αυτή η ιδέα και άποψη του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», την οποία προωθεί ο άνθρωπος, είναι ιδιαίτερα ανούσια, και οι περισσότεροι άνθρωποι την αγνοούν, επειδή δεν μπορεί να αλλάξει την κατεύθυνση της συμπεριφοράς τους, ούτε τις επιδιώξεις τους, και σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει την ανηθικότητα, τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων ή την αυξανόμενη τάση που έχουν να σπεύδουν προς το κακό. Αυτή η πλέον επιφανειακή απαίτηση του «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» έχει γίνει ένα διασκεδαστικό, σατυρικό αστείο. Τώρα, ακόμη και τα παιδιά δεν θέλουν να τραγουδήσουν το «Στην άκρη του δρόμου, μάζεψα μια δεκάρα από κάτω» —δεν έχει το παραμικρό νόημα. Σε έναν κόσμο που βρίθει από διεφθαρμένους πολιτικούς, αυτό το τραγούδι έχει γίνει πολύ ειρωνικό. Η πραγματικότητα, την οποία γνωρίζουν πολύ καλά οι άνθρωποι, είναι πως ένας άνθρωπος ίσως παραδώσει μια χαμένη δεκάρα στην αστυνομία, αλλά αν έβρισκε ένα εκατομμύριο γουάν, θα τα έβαζε κατευθείαν στην τσέπη του. Από αυτό το φαινόμενο, μπορούμε να δούμε πως οι προσπάθειες των ανθρώπων να προωθήσουν στην ανθρωπότητα αυτήν την απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή έχουν αποτύχει. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κάνουν πράξη ακόμη και βασικές καλές συμπεριφορές. Τι σημαίνει να είναι κανείς ανίκανος να κάνει πράξη ακόμη και βασικές καλές συμπεριφορές; Σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κάνουν πράξη ακόμη και τα πιο βασικά πράγματα που οφείλουν να κάνουν —όπως το να μην παίρνουν κάτι που βρίσκουν, αν αυτό ανήκει σε κάποιον άλλο. Επιπλέον, όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι κακό, δεν λένε ούτε μία ειλικρινή κουβέντα σχετικά με αυτό· θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να παραδεχθούν το σφάλμα τους. Δεν μπορούν ούτε καν να συμμορφωθούν με κάτι τόσο βασικό όσο το να μη λένε ψέματα, οπότε σίγουρα δεν είναι κατάλληλοι να μιλήσουν για ηθικότητα. Δεν επιθυμούν ούτε καν να διαθέτουν συνείδηση και λογική, οπότε πώς μπορούν να μιλήσουν για ηθικότητα; Οι αξιωματούχοι και εκείνοι που έχουν εξουσία, στύβουν το μυαλό τους για να σκεφτούν τρόπους να αποσπάσουν και να απομυζήσουν κι άλλο κέρδος από άλλους ανθρώπους, καθώς και να αρπάξουν πράγματα που δεν τους ανήκουν. Ούτε ο νόμος δεν μπορεί να τους συγκρατήσει —γιατί συμβαίνει αυτό; Πώς έχει φτάσει ο άνθρωπος σε αυτό το σημείο; Όλα αυτά οφείλονται στις διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις των ανθρώπων, καθώς και στον έλεγχο και την εξουσία που τους ασκεί η σατανική τους φύση, η οποία προκαλεί κάθε λογής δόλιες, επιβλαβείς συμπεριφορές. Αυτοί οι υποκριτές κάνουν πολλά ποταπά και αδιάντροπα πράγματα υπό το πρόσχημα πως «υπηρετούν τον λαό». Δεν έχουν χάσει κάθε αίσθημα ντροπής; Τη σήμερον ημέρα, υπάρχουν πάρα πολλοί υποκριτές. Σε έναν κόσμο όπου οι κακοί άνθρωποι δρουν ανεξέλεγκτοι και οι καλοί άνθρωποι καταπιέζονται, ένα δόγμα όπως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι απλώς ανίκανο να συγκρατήσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, και πολύ απλά δεν μπορεί να μεταμορφώσει τη φύση και την ουσία τους ή το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν.

Έχετε κατανοήσει τα πράγματα που έχω πει σε αυτήν τη συναναστροφή για το θέμα «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; Ποιο νόημα έχει το ρητό για τους διεφθαρμένους ανθρώπους; Πώς ακριβώς θα πρέπει κανείς να κατανοήσει αυτήν την ηθική αξία; (Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» δεν έχει καμία σχέση με τη συμπεριφορά των ανθρώπων ή με το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Δεν μπορεί να αλλάξει το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει ο άνθρωπος.) Σωστά, δεν είναι κατάλληλο οι άνθρωποι να αξιολογούν την ανθρώπινη φύση κάποιου με βάση το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Αυτό το ρητό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης κάποιου, και είναι επίσης λάθος να χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της ηθικής κάποιου. Δεν είναι πάρα μόνο μια παροδική συμπεριφορά του ανθρώπου. Πολύ απλά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση της ουσίας ενός ανθρώπου. Οι άνθρωποι που πρότειναν το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την ηθική διαγωγή —αυτοί οι υποτιθέμενοι στοχαστές και εκπαιδευτές— είναι ιδεαλιστές. Δεν κατανοούν την ανθρώπινη φύση ή την ουσία του ανθρώπου, ούτε αντιλαμβάνονται τον βαθμό στον οποίο έχει εξαχρειωθεί και διαφθαρεί ο άνθρωπος. Ως εκ τούτου, αυτό το ρητό που διατύπωσαν σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι πολύ κενό, είναι απλώς μη πρακτικό και δεν ταιριάζει στις αληθινές περιστάσεις των ανθρώπων. Αυτό το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ουσία του ανθρώπου ή τις διαφορετικές διεφθαρμένες διαθέσεις που εκδηλώνουν οι άνθρωποι, ούτε με τις αντιλήψεις, τις απόψεις και τις συμπεριφορές που μπορεί να παρουσιάσουν οι άνθρωποι ενόσω εξουσιάζονται από διεφθαρμένες διαθέσεις. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Ένα άλλο είναι πως το να μη βάζει κάποιος στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει είναι απλώς κάτι που οφείλει να κάνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Για παράδειγμα, οι γονείς σου σε γέννησαν και σε ανέθρεψαν, αλλά όταν ήσουν ακόμα αδαής και ανώριμος, το μόνο που έκανες ήταν να ζητάς φαγητό και ρούχα από τους γονείς σου. Ωστόσο, όταν ωρίμασες και απέκτησες καλύτερη κατανόηση των πραγμάτων, ήξερες εκ φύσεως να αγαπάς βαθιά τους γονείς σου, να αποφεύγεις να τους κάνεις να ανησυχούν ή να θυμώνουν, να προσπαθείς να μην επιβαρύνεις τον φόρτο εργασίας τους ή τα βάσανά τους, και να κάνεις όλα όσα ήσουν ικανός να κάνεις μόνος σου. Αυτά τα πράγματα τα κατάλαβες με φυσικό τρόπο και δεν χρειάστηκε να σου τα διδάξει κάποιος. Είσαι άνθρωπος, έχεις συνείδηση και λογική, οπότε είσαι σε θέση και οφείλεις να κάνεις αυτά τα πράγματα —τίποτε από αυτά δεν είναι άξιο αναφοράς. Εξυψώνοντας το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» στο επίπεδο του ευγενούς ηθικού χαρακτήρα, οι άνθρωποι κάνουν μεγάλο θέμα από το τίποτα και τραβούν τα πράγματα στα άκρα· αυτή η συμπεριφορά δεν θα πρέπει να ορίζεται με αυτόν τον τρόπο, έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό; Το να κάνει κανείς αυτό που οφείλει και είναι σε θέση να κάνει εντός του πεδίου της κανονικής ανθρώπινης φύσης, είναι σημάδι πως έχει κανονική ανθρώπινη φύση. Αυτό σημαίνει πως αν ένας άνθρωπος έχει κανονική λογική, μπορεί να κάνει τα πράγματα τα οποία θα σκέφτονταν και θα συνειδητοποιούσαν πως όφειλαν να κάνουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση —δεν πρόκειται για πολύ φυσιολογικό φαινόμενο; Αν κάνεις κάτι το οποίο είναι ικανός να κάνει κάθε άνθρωπος που έχει κανονική ανθρώπινη φύση, μπορεί πραγματικά να χαρακτηρισθεί ως καλή ηθική διαγωγή; Είναι απαραίτητο να ενθαρρύνεται; (Όχι, δεν είναι.) Μετρά πραγματικά ως ευγενής ανθρώπινη φύση; Θεωρείται πως έτσι διαθέτεις ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Η εκδήλωση τέτοιων συμπεριφορών δεν εξυψώνει κάποιον στο επίπεδο όπου αυτός διαθέτει ανθρώπινη φύση. Αν λες πως ένας άνθρωπος έχει ανθρώπινη φύση, αυτό σημαίνει πως η οπτική και η στάση από τις οποίες βλέπει προβλήματα είναι σχετικά θετικές και ενεργές, όπως είναι και οι τρόποι και οι μέθοδοι με τους οποίους χειρίζεται προβλήματα. Τι αποτελεί σημάδι θετικότητας και ενεργητικότητας; Αυτός ο άνθρωπος θα έχει συνείδηση και αίσθημα ντροπής. Ένα άλλο σημάδι θετικότητας και ενεργητικότητας είναι το αίσθημα δικαιοσύνης. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει κάποιες κακές συνήθειες, όπως το να κοιμάται και να ξυπνάει αργά, να είναι επιλεκτικός με αυτά που τρώει ή να προτιμάει φαγητά με έντονη γεύση, αλλά πέρα από αυτές τις κακές συνήθειες, θα έχει ορισμένες καλές ιδιότητες. Θα έχει αρχές και όρια σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά και τις πράξεις του· θα έχει αίσθημα ντροπής και δικαιοσύνης, καθώς και περισσότερα θετικά γνωρίσματα και λιγότερα αρνητικά. Αν μπορούσε να αποδεχθεί και να κάνει πράξη την αλήθεια, αυτό θα ήταν ακόμη καλύτερο και θα του ήταν εύκολο να ξεκινήσει να βαδίζει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Αντίθετα, αν ένας άνθρωπος αγαπάει το κακό, αν επιζητεί φήμη, κέρδος και κύρος, αν λατρεύει το χρήμα, αν του αρέσει να ζει χλιδάτη ζωή και αρέσκεται να σπαταλάει τον χρόνο του αναζητώντας απολαύσεις, τότε η σκοπιά από την οποία βλέπει τους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και η οπτική του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του θα είναι όλα αρνητικά και σκοτεινά, και εκείνος δεν θα έχει αίσθημα ντροπής και δικαιοσύνης. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα διαθέτει ανθρώπινη φύση, και σίγουρα δεν θα του είναι εύκολο να αποδεχθεί την αλήθεια ή να επιτύχει τη σωτηρία του Θεού. Πρόκειται για μια απλή αρχή για την αξιολόγηση των ανθρώπων. Η αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής ενός ανθρώπου δεν αποτελεί πρότυπο μέτρησης του κατά πόσον εκείνος διαθέτει ανθρώπινη φύση. Προκειμένου να αξιολογηθεί το αν ένας άνθρωπος είναι καλός ή κακός, πρέπει να τον κρίνεις βάσει της ανθρώπινης φύσης του, όχι της ηθικής διαγωγής του. Η ηθική διαγωγή έχει την τάση να είναι επιφανειακή, και επηρεάζεται από το κοινωνικό κλίμα, το υπόβαθρο και το περιβάλλον ενός ανθρώπου. Ορισμένες προσεγγίσεις και εκδηλώσεις αλλάζουν συνεχώς, οπότε είναι δύσκολο να καθοριστεί η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου αποκλειστικά και μόνο με βάση την ηθική διαγωγή του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να σέβεται ιδιαίτερα τις κοινωνικές ηθικές αξίες και να ακολουθεί τους κανόνες όπου κι αν πηγαίνει. Μπορεί να δείχνει αυτοσυγκράτηση σε ό,τι κάνει, να τηρεί τους νόμους της κυβέρνησης και να αποφεύγει να κάνει φασαρίες δημοσίως ή να πλήττει τα συμφέροντα των άλλων. Μπορεί, επίσης, να δείχνει σεβασμό και να βοηθά τους άλλους, καθώς και να φροντίζει τους νέους και τους ηλικιωμένους. Το γεγονός πως αυτός ο άνθρωπος έχει τόσο πολλά καλά γνωρίσματα σημαίνει πως βιώνει την κανονική ανθρώπινη φύση και πως είναι καλός άνθρωπος; (Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο.) Ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει πολύ καλά πράξη το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», μπορεί να συμμορφώνεται σταθερά με αυτήν την ηθική αξία την οποία προωθεί και υποστηρίζει η ανθρωπότητα, αλλά πώς είναι η ανθρώπινη φύση του; Το γεγονός πως μπορεί να κάνει πράξη το να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει δεν λέει τίποτα για την ανθρώπινη φύση του —αυτή η ηθική διαγωγή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση του κατά πόσον είναι καλή ή κακή η ανθρώπινη φύση του. Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να μετρηθεί η ανθρώπινη φύση του; Πρέπει να του αφαιρέσεις το περιτύλιγμα αυτής της ηθικής διαγωγής και να απομακρύνεις τις συμπεριφορές και την ηθική διαγωγή τις οποίες ο άνθρωπος βλέπει ως σωστές και οι οποίες αποτελούν το ελάχιστο το οποίο είναι ικανός να επιτύχει κάθε άνθρωπος που έχει κανονική ανθρώπινη φύση. Μετά από αυτό, εξέτασε τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις του, όπως τις αρχές της συμπεριφοράς του και τα όρια που δεν ξεπερνά στη συμπεριφορά του, καθώς και τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δεις την ουσία της ανθρώπινης φύσης του, καθώς και την εσωτερική του ουσία. Το να βλέπει κανείς έτσι τους ανθρώπους είναι σχετικά αντικειμενικό και ακριβές. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η συζήτησή μας σχετικά με την ηθική αξία: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Έχετε κατανοήσει όλοι σας αυτήν τη συναναστροφή; (Ναι.) Συχνά ανησυχώ πως δεν έχετε καταλάβει πραγματικά αυτά που έχω πει, πως έχετε κατανοήσει απλώς λίγο δόγμα σχετικά με αυτά, αλλά εξακολουθείτε να μην κατανοείτε τα σημεία που αφορούν την ουσία τους. Επομένως, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να επεκταθώ λίγο ακόμα πάνω στην ιδέα. Θα νιώσω άνετα μόνο όταν αισθανθώ πως έχετε καταλάβει. Πώς μπορώ να διαπιστώσω ότι έχετε καταλάβει; Όταν δω μια έκφραση χαράς στα πρόσωπά σας, μάλλον έχετε καταλάβει αυτά που λέω. Αν μπορέσω να το επιτύχω αυτό, τότε αξίζει να μιλήσω λίγο ακόμη γι’ αυτό το θέμα.

Έχω ολοκληρώσει λίγο πολύ τη συναναστροφή Μου σχετικά με το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Αν και δεν σας έχω πει ευθέως τον τρόπο με τον οποίον έρχεται αυτό το ρητό σε σύγκρουση με την αλήθεια ή τον λόγο για τον οποίο δεν μπορεί να εξυψωθεί στο επίπεδο της αλήθειας ή ποιες απαιτήσεις θέτει ο Θεός στη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή των ανθρώπων, δεν έχω καλύψει όλα αυτά τα πράγματα; (Τα έχεις καλύψει.) Μήπως ο οίκος του Θεού προωθεί ηθικές αξίες όπως το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις»; (Όχι.) Τότε πώς βλέπει ο οίκος του Θεού αυτό το ρητό; Μπορείτε να μιλήσετε για την κατανόησή σας. (Το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι απλώς κάτι με το οποίο οφείλει να συμμορφώνεται και το οποίο οφείλει να κάνει όποιος έχει κανονική ανθρώπινη φύση, οπότε δεν χρειάζεται να προωθείται. Επίσης, το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» είναι απλώς μια εκδήλωση της ηθικότητας του ανθρώπου, δεν σχετίζεται με τις αρχές της συμπεριφοράς των ανθρώπων, με τις απόψεις που έχουν για τις επιδιώξεις τους, με τα μονοπάτια στα οποία βαδίζουν ή με την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους.) Η ηθική διαγωγή είναι σημάδι ανθρώπινης φύσης; (Δεν είναι σημάδι ανθρώπινης φύσης. Κάποιες πτυχές της ηθικής διαγωγής είναι απλώς πράγματα τα οποία οφείλουν να διαθέτουν οι άνθρωποι που έχουν κανονική ανθρώπινη φύση.) Όταν ο οίκος του Θεού μιλά για την ανθρώπινη φύση και τη διάκριση των ανθρώπων, το κάνει εντός του ευρύτερου πλαισίου της επιδίωξης της αλήθειας. Σε γενικές γραμμές, ο οίκος του Θεού δεν θα αξιολογήσει το πώς είναι η ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου —κατ’ ελάχιστον, ο οίκος του Θεού δεν θα αξιολογήσει το κατά πόσον ένας άνθρωπος είναι σε θέση να συμμορφωθεί με το ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Ο οίκος του Θεού δεν θα το εξετάσει αυτό. Αντίθετα, ο οίκος του Θεού θα εξετάσει την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης εκείνου του ανθρώπου, το κατά πόσον εκείνος αγαπά τα θετικά πράγματα και την αλήθεια, και τι είδους στάση διατηρεί απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό. Ένας άνθρωπος μπορεί να μη βάζει στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκει ενώ βρίσκεται σε μια κοσμική κοινωνία, αλλά αν δεν διαφυλάττει καθόλου τα συμφέροντα του οίκου του Θεού αφότου γίνει πιστός —αν είναι ικανός να κλέψει, να κατασπαταλήσει ή μάλιστα να πουλήσει προσφορές όταν του δοθεί η ευκαιρία να τις διαχειριστεί— αν είναι ικανός να κάνει κάθε λογής κακές πράξεις, τότε τι είναι; (Είναι κακός άνθρωπος.) Δεν παίρνει ποτέ θέση για να προστατέψει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού όταν προκύπτουν ζητήματα. Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Υπάρχουν.) Έτσι, θα ήταν κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης του; Δεν θα ήταν κατάλληλο. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Ήταν κάποτε καλός άνθρωπος. Είχε ευγενή ηθικό χαρακτήρα και όλοι τον ενέκριναν. Οπότε γιατί άλλαξε αφότου ήρθε στον οίκο του Θεού;» Άλλαξε όντως; Η αλήθεια είναι πως δεν άλλαξε. Διέθετε λίγη ηθική διαγωγή και καλή συμπεριφορά, αλλά πέρα από αυτά, αυτή ήταν ανέκαθεν η ουσία της ανθρώπινης φύσης του —αυτή δεν έχει αλλάξει καθόλου. Όπου κι αν πάει, πάντα συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Απλώς παλαιότερα οι άνθρωποι τον αξιολογούσαν χρησιμοποιώντας το κριτήριο της ηθικής διαγωγής, αντί να χρησιμοποιούν την αλήθεια για να κρίνουν την ανθρώπινη φύση του. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως άλλαξε κάπως, αλλά στην πραγματικότητα, δεν το έκανε. Ορισμένοι λένε: «Δεν ήταν έτσι παλιά». Δεν ήταν έτσι παλιά επειδή παλιά δεν αντιμετώπιζε τέτοιες καταστάσεις και παλιά δεν βρισκόταν σε τέτοιου είδους περιβάλλον. Επιπλέον, οι άνθρωποι δεν κατανοούσαν την αλήθεια και δεν ήταν σε θέση να τον διακρίνουν. Ποια είναι η τελική συνέπεια που προκύπτει όταν οι άνθρωποι βλέπουν και κρίνουν τους άλλους με βάση μία μεμονωμένη καλή συμπεριφορά, και όχι με βάση την ουσία της ανθρώπινης φύσης τους; Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν θα είναι σε θέση να δουν τους άλλους καθαρά, αλλά θα τους τυφλώσει και θα τους παραπλανήσει επίσης η εξωτερικά καλή ηθική διαγωγή των άλλων. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τους άλλους καθαρά, θα εμπιστευτούν, θα προαγάγουν και θα αναθέσουν εργασίες σε λάθος ανθρώπους, όπως και θα παραπλανηθούν και θα εξαπατηθούν από άλλους ανθρώπους. Ορισμένοι επικεφαλής και εργάτες κάνουν συχνά αυτό το λάθος όταν επιλέγουν ανθρώπους και τους αναθέτουν εργασίες. Τυφλώνονται από ανθρώπους οι οποίοι εξωτερικά διαθέτουν μερικές καλές συμπεριφορές και καλή ηθική διαγωγή, και κανονίζουν να αναλάβουν εκείνοι σημαντικές εργασίες ή να φυλάξουν κάποια σημαντικά αντικείμενα. Ως εκ τούτου, κάτι πάει στραβά, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υποστεί κάποιες απώλειες ο οίκος του Θεού. Γιατί πήγε κάτι στραβά; Πήγε στραβά επειδή οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη φύση και την ουσία αυτών των ανθρώπων. Γιατί δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν τη φύση και την ουσία τους; Επειδή αυτοί οι επικεφαλής και οι εργάτες δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν και να διακρίνουν ανθρώπους. Δεν μπορούν να διακρίνουν τη φύση και την ουσία των ανθρώπων, και δεν γνωρίζουν τι είδους στάση διατηρούν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό, την αλήθεια και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτοί οι επικεφαλής και οι εργάτες βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα από λανθασμένη οπτική. Βλέπουν τους ανθρώπους βασιζόμενοι μόνο σε ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, δεν βλέπουν την ουσία τους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αρχές της αλήθειας —αντίθετα, βλέπουν τους ανθρώπους βάσει της ηθικής διαγωγής τους και των εξωτερικών συμπεριφορών και εκδηλώσεών τους. Επειδή οι απόψεις τους για τους ανθρώπους δεν στηρίζονται σε αρχές, εκείνοι εμπιστεύτηκαν τους λάθος ανθρώπους, ανέθεσαν εργασίες σε λάθος ανθρώπους και, κατά συνέπεια, τυφλώθηκαν, εξαπατήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από εκείνους τους ανθρώπους, και τελικά ζημιώθηκαν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Αυτές είναι οι συνέπειες που προκύπτουν όταν κάποιος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τους ανθρώπους ή να τους διακρίνει. Έτσι, όταν θέλει κανείς να επιδιώξει την αλήθεια, το πρώτο μάθημα που πρέπει να διδαχθεί είναι πώς να διακρίνει και να βλέπει ανθρώπους —ο άνθρωπος χρειάζεται πολύ καιρό για να διδαχθεί αυτό το μάθημα, και αυτό αποτελεί ένα από τα πιο βασικά μαθήματα τα οποία πρέπει να διδαχθούν οι άνθρωποι. Αν θέλεις να δεις έναν άνθρωπο καθαρά και να μάθεις να τον αναγνωρίζεις, πρέπει πρώτα να κατανοήσεις ποια πρότυπα χρησιμοποιεί ο Θεός για να αξιολογήσει τους ανθρώπους, ποιες στρεβλές σκέψεις και απόψεις ελέγχουν και εξουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν και αξιολογούν τους άλλους, και κατά πόσον έρχονται σε σύγκρουση με τα πρότυπα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να αξιολογήσει τους ανθρώπους, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο έρχονται σε σύγκρουση. Οι μέθοδοι και τα κριτήρια με τα οποία αξιολογείς ανθρώπους βασίζονται στις απαιτήσεις του Θεού; Βασίζονται στα λόγια του Θεού; Έχουν κάποια βάση στην αλήθεια; Αν όχι, και αν εσύ στηρίζεσαι αποκλειστικά στις εμπειρίες και τις φαντασιοκοπίες σου για να αξιολογήσεις τους άλλους, ή αν φτάνεις μάλιστα στο σημείο να βασίσεις τις αξιολογήσεις σου στις κοινωνικές ηθικές αξίες που προωθούνται εντός της κοινωνίας ή σε αυτά που παρατηρείς με τα δυο σου μάτια, τότε ο άνθρωπος που προσπαθείς να διακρίνεις θα εξακολουθεί να σου είναι ασαφής. Δεν θα είσαι σε θέση να τον διακρίνεις. Αν τον εμπιστευτείς και του αναθέσεις καθήκοντα, θα πάρεις κάποιο ρίσκο και, αναπόφευκτα, θα υπάρχει η πιθανότητα αυτό να προκαλέσει ζημίες στις προσφορές του Θεού, στο έργο της εκκλησίας και στην είσοδο των εκλεκτών του Θεού στη ζωή. Η διάκριση των ανθρώπων είναι το πρώτο μάθημα που πρέπει να διδαχθείς αν θέλεις να επιδιώξεις την αλήθεια. Φυσικά, είναι επίσης μία από τις πιο βασικές πτυχές της αλήθειας που οφείλουν να κατέχουν οι άνθρωποι. Το να μάθεις να διακρίνεις ανθρώπους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θέμα της σημερινής συναναστροφής. Πρέπει να είσαι σε θέση να διακρίνεις μεταξύ, από τη μία πλευρά, της καλής ηθικής διαγωγής και των καλών ιδιοτήτων του ανθρώπου και, από την άλλη, των πραγμάτων που οφείλει να διαθέτει ένας άνθρωπος με κανονική ανθρώπινη φύση. Το να είσαι σε θέση να διακρίνεις μεταξύ των δύο αυτών πραγμάτων είναι πολύ σημαντικό. Τότε μόνο θα είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις και να αντιληφθείς με ακρίβεια την ουσία ενός ανθρώπου και, εν τέλει, να καθορίσεις ποιος έχει ανθρώπινη φύση και ποιος δεν έχει. Με τι πρέπει να εξοπλιστεί πρώτα κανείς προκειμένου να διακρίνει αυτά τα πράγματα; Πρέπει κανείς να κατανοήσει τα λόγια του Θεού, καθώς και αυτήν την πτυχή της αλήθειας, και να φτάσει στο σημείο όπου θα βλέπει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, έχοντας ως κριτήριό του την αλήθεια. Αυτό δεν αποτελεί μια αρχή της αλήθειας την οποία οφείλει να κάνει πράξη και να διαθέτει κάποιος ενώ επιδιώκει την αλήθεια; (Ναι.) Επομένως, είναι επιτακτικό να συναναστραφούμε γι’ αυτά τα θέματα.

Μόλις συναναστράφηκα πάνω στο πρώτο ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», το οποίο είναι ξεκάθαρα ένα είδος ανθρώπινης ηθικής διαγωγής. Είναι ένα είδος ηθικού χαρακτήρα και παροδικής συμπεριφοράς το οποίο κάνει καλή εντύπωση στους ανθρώπους, δυστυχώς, όμως, δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως πρότυπο για την αξιολόγηση του κατά πόσον διαθέτει κανείς ανθρώπινη φύση ή όχι. Το δεύτερο ρητό: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», είναι το ίδιο. Με βάση τη διατύπωση της δήλωσης, είναι ξεκάθαρο πως και αυτό είναι κάτι που αρέσει στους ανθρώπους και το οποίο θεωρούν ως καλή συμπεριφορά. Εκείνοι που εκδηλώνουν αυτήν την καλή συμπεριφορά χαίρουν μεγάλης εκτίμησης ως άνθρωποι που διαθέτουν καλή ηθική διαγωγή και ευγενή χαρακτήρα —εν ολίγοις, θεωρούνται άνθρωποι που αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους και έχουν εξαίρετο ηθικό χαρακτήρα. Το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» έχει κάποιες ομοιότητες με το ρητό «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Είναι και αυτό μια καλή συμπεριφορά που παρουσιάζουν οι άνθρωποι εντός ορισμένων κοινωνικών κλιμάτων. Το κυριολεκτικό νόημα του ρητού «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» είναι να βρίσκεις ευχαρίστηση βοηθώντας άλλους ανθρώπους. Δεν σημαίνει πως είναι καθήκον κάποιου να βοηθάει ανθρώπους —το ρητό δεν λέει: «Είναι ευθύνη σου να βοηθάς τους άλλους», αλλά «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Από αυτό, μπορούμε να δούμε τι υποκινεί τους ανθρώπους να βοηθούν άλλους. Δεν το κάνουν για το καλό των άλλων· αντίθετα, το κάνουν για τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι ανησυχίες και πόνο, οπότε βρίσκουν άλλους που χρειάζονται βοήθεια και τους παρέχουν φιλανθρωπία και συνδρομή· τους προσφέρουν μία χείρα βοηθείας και κάνουν όποια καλά πράγματα είναι ικανοί να κάνουν προκειμένου να νιώσουν οι ίδιοι ευτυχισμένοι, ικανοποιημένοι, ήρεμοι και χαρούμενοι, και να αποκτήσουν νόημα οι μέρες τους, ούτως ώστε να μη νιώθουν τόσο κενοί και απελπισμένοι —βελτιώνουν την ηθική διαγωγή τους προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους, οποίος είναι να εξαγνίσουν και να εξυψώσουν τη σφαίρα της καρδιάς και του νου τους. Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; Αν δεις τους ανθρώπους οι οποίοι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους από την οπτική γωνία αυτής της εξήγησης, τότε δεν είναι καλοί άνθρωποι. Αν μη τι άλλο, δεν τους υποκινεί η ηθικότητα, η συνείδηση ή η ανθρώπινη φύση τους για να κάνουν αυτά που οφείλουν να κάνουν ή για να εκπληρώσουν τις κοινωνικές και τις οικογενειακές ευθύνες τους· αντίθετα, βοηθούν τους ανθρώπους προκειμένου να αποκομίσουν ευχαρίστηση, πνευματική παρηγοριά, συναισθηματική ανακούφιση και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Τι συμπέρασμα θα πρέπει να βγάλει κανείς από αυτό το είδος ηθικής διαγωγής; Αν κοιτάξεις την ουσία της, είναι ακόμη χειρότερη από το «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις». Τουλάχιστον το ρητό: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις», δεν κρύβει κάποια εγωιστική πτυχή. Τι γίνεται με το ρητό: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους»; Η λέξη «ευχαρίστηση» υποδηλώνει πως αυτή η συμπεριφορά περιέχει στοιχεία εγωισμού και ποταπών προθέσεων. Δεν αφορά το να βοηθά κανείς τους ανθρώπους για το δικό τους καλό ή ως κάποια ανιδιοτελή προσφορά· γίνεται για χάρη της δικής του ευχαρίστησης. Πολύ απλά δεν αξίζει να ενθαρρύνεται. Για παράδειγμα, έστω πως δεις έναν ηλικιωμένο να πέφτει σε έναν κεντρικό δρόμο και σκεφτείς από μέσα σου: «Νιώθω πεσμένος αυτόν τον καιρό. Το ότι έπεσε αυτός ο ηλικιωμένος αποτελεί σπουδαία ευκαιρία —θα αντλήσω ευχαρίστηση από το να βοηθήσω τους άλλους!» Πηγαίνεις και βοηθάς τον ηλικιωμένο να σηκωθεί και, όταν σταθεί όρθιος, σε επαινεί και λέει: «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, παλικάρι μου. Να έχεις υγεία, να είσαι ευτυχισμένος και να ζήσεις μέχρι τα βαθιά γεράματα!» Σε λούζει με αυτά τα ευχάριστα λόγια, και αφού τα ακούσεις, εξαφανίζονται όλες οι ανησυχίες σου και νιώθεις ευχαριστημένος. Σκέφτεσαι πως είναι καλό να βοηθάς ανθρώπους, και αποφασίζεις πως στον ελεύθερο χρόνο σου θα παίρνεις τους δρόμους και θα βοηθάς όποιον πέσει κάτω να σταθεί όρθιος. Οι άνθρωποι εκδηλώνουν κάποιες καλές συμπεριφορές υπό την επιρροή αυτού του τρόπου σκέψης, και η ανθρώπινη κοινωνία το έχει χαρακτηρίσει αυτό ως τη σπουδαία παράδοση του να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους, και ως ένα είδος ευγενούς ηθικού χαρακτήρα το οποίο μεταλαμπαδεύει αυτήν τη σπουδαία παράδοση. Το δευτερεύον πλαίσιο του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι πως εκείνοι που προσφέρουν τη βοήθεια, συνήθως θεωρούν τον εαυτό τους ως την επιτομή της ηθικότητας. Προβάλλονται ως σπουδαίοι φιλάνθρωποι, και όσο περισσότερο τους επαινούν οι άνθρωποι, τόσο πιο πρόθυμοι είναι να βοηθήσουν, να παρέχουν φιλανθρωπία και να κάνουν περισσότερα για τους άλλους. Αυτό ικανοποιεί την επιθυμία τους να είναι ήρωες και οι σωτήρες της ανθρωπότητας, καθώς και την επιθυμία τους να αντλούν ένα είδος ικανοποίησης από το να τους χρειάζονται οι άλλοι. Όλοι οι άνθρωποι δεν θέλουν να νιώθουν ότι τους χρειάζονται; Όταν οι άνθρωποι νιώθουν πως οι άλλοι τους χρειάζονται, νομίζουν πως είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι και πως η ζωή τους έχει νόημα. Έτσι, δεν επιζητούν απλώς κάπως την προσοχή; Το να επιζητούν προσοχή είναι το μόνο πράγμα που φέρνει ευχαρίστηση στους ανθρώπους —είναι ο τρόπος ζωής τους. Στην πραγματικότητα, από όποια οπτική γωνία κι αν δούμε το ζήτημα του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, δεν αποτελεί πρότυπο για την αξιολόγηση της ηθικής του ανθρώπου. Συχνά, η πράξη του να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους απαιτεί μόνο ελάχιστη προσπάθεια. Αν είσαι διατεθειμένος να την κάνεις, τότε θα έχεις εκπληρώσει την κοινωνική ευθύνη σου· αν δεν είσαι διατεθειμένος να την κάνεις, κανείς δεν θα σε θεωρήσει υπεύθυνο και δεν θα γίνεις το αντικείμενο δημόσιας αποδοκιμασίας. Σε ό,τι αφορά τις καλές συμπεριφορές τις οποίες επιδοκιμάζει ο άνθρωπος, μπορεί κανείς να επιλέξει να τις κάνει πράξη ή να μην τις κάνει —είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει ανάγκη να περιορίσει κανείς τους ανθρώπους με αυτό το ρητό ή να τους αναγκάσει να μάθουν πώς να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, επειδή από μόνο του, αποτελεί απλώς μία παροδική καλή συμπεριφορά. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος υποκινείται από μια επιθυμία να εκπληρώσει την κοινωνική του ευθύνη ή αν κάνει πράξη αυτήν την καλή συμπεριφορά από αίσθημα πολιτικής αρετής, ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Απλώς θα ικανοποιήσει την επιθυμία του να είναι καλός άνθρωπος και να ενσαρκώσει το πνεύμα του Λέι Φενγκ σε αυτήν τη μεμονωμένη περίπτωση· θα αντλήσει κάποια ευχαρίστηση και παρηγοριά από αυτήν την πράξη, και έτσι θα εξυψώσει τη σφαίρα του σκεπτικού του σε ένα ανώτερο επίπεδο. Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η ουσία της πράξης του. Πώς κατανοούσατε, λοιπόν, το ρητό: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» πριν από αυτήν τη συναναστροφή; (Προηγουμένως, δεν αναγνώριζα τις εγωιστικές και ποταπές προθέσεις που υπήρχαν πίσω από αυτό.) Πάρε για παράδειγμα ένα σενάριο στο οποίο έχεις καθήκον να κάνεις κάτι, μια ευθύνη την οποία δεν πρέπει να αποφύγεις, κάτι αρκετά δύσκολο, και πρέπει να υπομείνεις λίγα βάσανα, να απαρνηθείς κάποια πράγματα και να πληρώσεις ένα τίμημα προκειμένου να το επιτύχεις, αλλά παρόλα αυτά είσαι σε θέση να εκπληρώσεις αυτήν την ευθύνη. Δεν θα νιώθεις ιδιαίτερα ικανοποιημένος ενόσω το κάνεις, και αφότου πληρώσεις ένα τίμημα και εκπληρώσεις αυτήν την ευθύνη, τα αποτελέσματα του κόπου σου δεν θα σου φέρουν κάποια ευχαρίστηση ή παρηγοριά, αλλά επειδή ήταν ευθύνη και καθήκον σου, το έκανες ούτως ή άλλως. Αν το συγκρίνουμε αυτό με το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, ποιο εκδηλώνει περισσότερη ανθρώπινη φύση; (Οι άνθρωποι που εκπληρώνουν τις ευθύνες και τα καθήκοντά τους έχουν περισσότερη ανθρώπινη φύση.) Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους δεν έχει να κάνει με το να εκπληρώνει μια ευθύνη —είναι απλώς μια απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή και τις κοινωνικές ευθύνες των ανθρώπων, η οποία υφίσταται εντός ορισμένων κοινωνικών πλαισίων· προέρχεται από την κοινή γνώμη, την κοινωνική ηθική ή ακόμη και τους νόμους μιας χώρας, και χρησιμεύει στην αξιολόγηση του κατά πόσον ένας άνθρωπος έχει ηθική και της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης του. Με άλλα λόγια, το «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» είναι απλώς ένα ρητό το οποίο περιορίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων και το οποίο έχει διατυπώσει η ανθρώπινη κοινωνία για να εξυψώσει τη σφαίρα του σκεπτικού του ανθρώπου. Αυτού του είδους το ρητό χρησιμοποιείται απλώς για να κάνουν οι άνθρωποι πράξη λίγες καλές συμπεριφορές, και τα πρότυπα για την αξιολόγηση αυτών των καλών συμπεριφορών είναι η κοινωνική ηθική, η κοινή γνώμη ή ακόμη και ο νόμος. Για παράδειγμα, αν δεις κάποιον που χρειάζεται βοήθεια σε έναν δημόσιο χώρο και είσαι το πρώτο άτομο που οφείλει να πάει να τον βοηθήσει, αλλά εσύ δεν το κάνεις, τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εσένα; Θα σε επιπλήξουν για τους κακούς σου τρόπους —αυτό δεν εννοούμε λέγοντας «κοινή γνώμη»; (Ναι.) Τι είναι, τότε, η κοινωνική ηθική; Είναι θετικά και ανοδικά πράγματα και συνήθειες τα οποία προωθεί και ενθαρρύνει η κοινωνία. Φυσικά, περιλαμβάνουν πολλές συγκεκριμένες απαιτήσεις, όπως για παράδειγμα: να υποστηρίζεις ευπαθείς ανθρώπους, να προσφέρεις μια χείρα βοηθείας όταν οι άλλοι αντιμετωπίζουν δυσχέρειες και να μη μένεις άπραγος. Οι άνθρωποι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν πράξη αυτού του είδους την ηθική διαγωγή —αυτό σημαίνει να διαθέτει κανείς κοινωνική ηθική. Αν δεις κάποιον να υποφέρει και κάνεις τα στραβά μάτια, αν τον αγνοήσεις και δεν κάνεις τίποτα, τότε δεν έχεις κοινωνική ηθική. Οπότε, ποιες απαιτήσεις θέτει ο νόμος στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου; Η Κίνα αποτελεί ειδική περίπτωση ως προς αυτό το ζήτημα: Ο κινεζικός νόμος δεν έχει ρητές διατάξεις που αφορούν τις κοινωνικές ευθύνες και την κοινωνική ηθική. Οι άνθρωποι απλώς μαθαίνουν λιγάκι γι' αυτά τα πράγματα μέσω της οικογενειακής ανατροφής τους, της σχολικής τους εκπαίδευσης, καθώς και από ό,τι ακούν και παρατηρούν στην κοινωνία. Αντιθέτως, οι δυτικές χώρες κατοχυρώνουν αυτά τα πράγματα δια του νόμου. Για παράδειγμα, αν δεις πως κάποιος έχει πέσει στον δρόμο, θα πρέπει τουλάχιστον να πας προς το μέρος του και να τον ρωτήσεις: «Είσαι καλά; Χρειάζεσαι βοήθεια;» Αν εκείνος απαντήσει: «Είμαι καλά, ευχαριστώ», τότε δεν χρειάζεται να τον βοηθήσεις· δεν χρειάζεται να εκπληρώσεις εκείνη την ευθύνη. Αν πει: «Σε παρακαλώ, χρειάζομαι βοήθεια», τότε πρέπει να τον βοηθήσεις. Αν δεν τον βοηθήσεις, θα θεωρηθείς νομικώς υπεύθυνος. Πρόκειται για μια ειδική απαίτηση την οποία διατυπώνουν ορισμένες χώρες σχετικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων· θέτουν αυτήν την απαίτηση στους ανθρώπους μέσω ρητών διατάξεων στη νομοθεσία τους. Αυτές οι απαιτήσεις που τίθενται στην ηθική διαγωγή των ανθρώπων από την κοινή γνώμη, την κοινωνική ηθική, ακόμη και από τον νόμο, περιορίζονται απλώς στη συμπεριφορά των ανθρώπων, και αυτά τα βασικά κριτήρια συμπεριφοράς είναι τα πρότυπα με τα οποία αξιολογείται η ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου. Εκ πρώτης όψεως, αυτά τα ηθικά πρότυπα φαίνεται πως αξιολογούν τη συμπεριφορά των ανθρώπων —με άλλα λόγια, το κατά πόσον οι άνθρωποι έχουν εκπληρώσει ή όχι τις κοινωνικές ευθύνες τους— αλλά κατ' ουσίαν, αξιολογούν την εσωτερική ιδιότητα των ανθρώπων. Είτε πρόκειται για την κοινή γνώμη, την κοινωνική ηθική ή τον νόμο, αυτά τα πράγματα απλώς μετρούν ή θέτουν απαιτήσεις για τα πράγματα τα οποία κάνουν οι άνθρωποι, και αυτές οι μετρήσεις και απαιτήσεις περιορίζονται στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Κρίνουν την ποιότητα και την ηθική διαγωγή ενός ανθρώπου με βάση τη συμπεριφορά του —αυτό είναι το πεδίο της αξιολόγησής τους. Αυτή είναι η φύση της δήλωσης: «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Σε ό,τι αφορά το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους, οι δυτικές χώρες θέτουν απαιτήσεις στους ανθρώπους μέσω νομικών διατάξεων, ενώ στην Κίνα, η παραδοσιακή κουλτούρα χρησιμοποιείται για να εκπαιδεύσει και να επηρεάσει τους ανθρώπους με αυτές τις ιδέες. Αν και υπάρχει αυτή η διαφορά ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, η φύση τους είναι ίδια —και οι δύο χρησιμοποιούν ρητά για να περιορίσουν και να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά και την ηθικότητα των ανθρώπων. Ωστόσο, είτε πρόκειται για τους νόμους των δυτικών χωρών είτε για την παραδοσιακή κουλτούρα στην Ανατολή, όλα αυτά αποτελούν απλώς απαιτήσεις και κανονισμούς που τίθενται στη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή του ανθρώπου, και αυτά τα κριτήρια ρυθμίζουν απλώς τη συμπεριφορά και την ηθική διαγωγή των ανθρώπων —στοχεύει όμως κάποιο από αυτά στην ανθρώπινη φύση του ανθρώπου; Μπορούν οι κανονισμοί οι οποίοι απλώς προβλέπουν ποιες συμπεριφορές οφείλει να κάνει πράξη ένας άνθρωπος να χρησιμοποιηθούν ως πρότυπα για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης του; (Όχι.) Αν κοιτάξουμε το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους», ορισμένοι κακοί άνθρωποι είναι σε θέση να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, αλλά υποκινούνται από τις δικές τους προθέσεις και τους δικούς τους στόχους. Όταν οι διάβολοι κάνουν μια μικρή καλή πράξη, είναι ακόμη πιο πιθανό να το έκαναν επειδή είχαν τις δικές τους προθέσεις και τους δικούς τους στόχους. Πιστεύετε πως όλοι όσοι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους είναι δίκαιοι λάτρεις της αλήθειας; Πάρτε, για παράδειγμα, εκείνους που υποτίθεται πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους στην Κίνα, όπως εκείνες οι αβρές προσωπικότητες ή οι άνθρωποι που κλέβουν από τους πλούσιους και δίνουν στους φτωχούς ή εκείνοι που προστρέχουν συχνά σε βοήθεια ευπαθών ομάδων και ατόμων με αναπηρίες, και ούτω καθεξής —έχουν όλοι τους ανθρώπινη φύση; Αγαπούν όλοι τους τα θετικά πράγματα και έχουν αίσθημα δικαιοσύνης; (Όχι.) Στην καλύτερη περίπτωση, είναι απλώς άνθρωποι με σχετικά καλύτερο χαρακτήρα. Επειδή διέπονται από αυτό το πνεύμα του να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, κάνουν πολλές καλές πράξεις οι οποίες τους δίνουν ευχαρίστηση, παρηγοριά και τη δυνατότητα να απολαύσουν ένα βαθύ αίσθημα ευτυχίας, αλλά το ότι κάνουν πράξη τέτοιες συμπεριφορές δεν σημαίνει ότι έχουν ανθρώπινη φύση, επειδή τόσο η πίστη τους όσο και αυτό που επιδιώκουν σε πνευματικό επίπεδο είναι ασαφή, είναι άγνωστες μεταβλητές. Οπότε, μπορούν να θεωρηθούν ως άνθρωποι με ανθρώπινη φύση και συνείδηση με βάση αυτήν την καλή ηθική διαγωγή; (Όχι.) Κάποιοι θεσμοί, όπως ιδρύματα και υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας, οι οποίοι υποτίθεται πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, οι οποίοι βοηθούν ευπαθείς ομάδες και άτομα με αναπηρίες, εκπληρώνουν, το πολύ πολύ, μέρος της κοινωνικής ευθύνης τους. Κάνουν αυτά τα πράγματα προκειμένου να βελτιώσουν τη δημόσια εικόνα τους, να αυξήσουν την προβολή τους και να ικανοποιήσουν τη νοοτροπία του να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους —αυτό σε καμία περίπτωση δεν ανέρχεται στο επίπεδο να υποδηλώνει πως «κατέχουν ανθρώπινη φύση». Επιπλέον, οι άνθρωποι από τους οποίους αντλούν ευχαρίστηση με τη βοήθεια που τους προσφέρουν, χρειάζονται πραγματικά βοήθεια; Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι από μόνο του δίκαιο; Όχι απαραιτήτως. Αν επιθεωρήσεις για αρκετό καιρό όλα τα διάφορα μεγάλα και μικρά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε ολόκληρη την κοινωνία, θα δεις πως κάποια από αυτά είναι απλώς ζήτημα ανθρώπων που αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, ενώ, σε πολλές άλλες περιπτώσεις, τα περισσότερα ανείπωτα μυστικά και οι περισσότερες σκοτεινές πτυχές της κοινωνίας περικλείονται σε περιστάσεις όπου οι άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους. Σε κάθε περίπτωση, πίσω από το γεγονός πως αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους κρύβονται προθέσεις και στόχοι, είτε αφορούν το να γίνουν διάσημοι και να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους, είτε να συμμορφωθούν με την κοινωνική ηθική και να μην παραβιάσουν τον νόμο, είτε να κερδίσουν μια πιο θετική αξιολόγηση από την ευρύτερη κοινωνία. Όπως κι αν το δει κανείς, το να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους είναι απλώς μία από τις εξωτερικές συμπεριφορές του ανθρώπου και, στην καλύτερη περίπτωση, ισοδυναμεί με ένα είδος καλής ηθικής διαγωγής. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την κανονική ανθρώπινη φύση που απαιτεί ο Θεός. Εκείνοι που είναι ικανοί να αντλούν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους μπορεί κάλλιστα να είναι μέσοι άνθρωποι χωρίς πραγματικές φιλοδοξίες ή μπορεί να είναι σημαντικές προσωπικότητες στην κοινωνία· μπορεί να είναι σχετικά καλόκαρδοι άνθρωποι, αλλά μπορεί επίσης να είναι μοχθηροί κατά βάθος. Μπορεί να είναι κάθε είδους άνθρωποι, και όλοι είναι ικανοί να κάνουν πράξη αυτήν τη συμπεριφορά σε μια φευγαλέα στιγμή. Επομένως, η δήλωση «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» σχετικά με την ηθική διαγωγή, σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πρότυπο για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων.

Το ρητό «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» σχετικά με την ηθική διαγωγή δεν αντιπροσωπεύει, στην πραγματικότητα, την ουσία της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων και έχει ελάχιστη σχέση με τη φύση και την ουσία των ανθρώπων. Επομένως, είναι ακατάλληλο να χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης κάποιου. Ποιος είναι, λοιπόν, ένας κατάλληλος τρόπος να αξιολογηθεί η ανθρώπινη φύση κάποιου; Κατ' ελάχιστον, ένας άνθρωπος που έχει ανθρώπινη φύση δεν θα πρέπει να αποφασίζει αν θα βοηθήσει κάποιον ή αν θα εκπληρώσει τις ευθύνες του με βάση το αν αυτή η πράξη του θα τον κάνει να νιώσει χαρούμενος ή όχι· αντίθετα, η απόφασή του θα πρέπει να βασίζεται στη συνείδηση και τη λογική του, και δεν θα πρέπει να σκέφτεται τι έχει να κερδίσει ή ποιες συνέπειες θα υπάρξουν για τον ίδιο αν βοηθήσει εκείνο το άτομο, ούτε ποια επίδραση μπορεί να έχει αυτό πάνω του στο μέλλον. Δεν θα πρέπει να σκέφτεται τίποτε από αυτά, και θα πρέπει να εκπληρώνει τις ευθύνες του, να βοηθά τους άλλους και να εμποδίζει τους άλλους να βιώσουν δυστυχίες. Θα πρέπει να βοηθά τους ανθρώπους με αγνό τρόπο, χωρίς εγωιστικούς στόχους —αυτό θα έκανε ένας άνθρωπος που κατέχει στ' αλήθεια ανθρώπινη φύση. Αν ο στόχος ενός ανθρώπου όταν βοηθά τους άλλους είναι να ευχαριστήσει τον εαυτό του ή να αποκτήσει καλή φήμη, τότε αυτό έχει μια εγωιστική και ποταπή ιδιότητα —εκείνοι που διαθέτουν πραγματικά συνείδηση και λογική δεν θα ενεργούσαν κατ' αυτόν τον τρόπο. Οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τους άλλους δεν κάνουν πράγματα αποκλειστικά και μόνο για να εκπληρώσουν την επιθυμία τους να νιώσουν κάτι συγκεκριμένο, αντίθετα, τα κάνουν για να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους, και για να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βοηθήσουν τους άλλους. Δεν βοηθούν ανθρώπους για να λάβουν κάποια ανταμοιβή, και δεν έχουν άλλες προθέσεις ή κίνητρα. Αν και το να ενεργούν έτσι μπορεί να είναι δύσκολο, και αν και μπορεί να επικρίνονται από τους άλλους ή να αντιμετωπίζουν μάλιστα κάποιον κίνδυνο, αναγνωρίζουν πως πρόκειται για ένα καθήκον το οποίο οφείλουν να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, πως είναι ευθύνη των ανθρώπων και πως αν δεν ενεργήσουν κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν θα έχουν ανταποκριθεί σε αυτά που χρωστούν στους άλλους και στον Θεό, και θα έχουν τύψεις για μια ζωή. Ως εκ τούτου, προχωρούν χωρίς δισταγμό, κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, υπακούν στο θέλημα του Ουρανού και εκπληρώνουν την ευθύνη τους. Όπως κι αν τους επικρίνουν οι άλλοι, είτε οι άλλοι τους δείξουν ευγνωμοσύνη και εκτίμηση είτε όχι, εφόσον είναι σε θέση να βοηθήσουν εκείνο το άτομο να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, και μπορούν να το κάνουν με όλη τους την καρδιά, θα νιώσουν ικανοποιημένοι. Εκείνοι που είναι σε θέση να ενεργούν κατ' αυτόν τον τρόπο έχουν συνείδηση και λογική, διαθέτουν τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης, και όχι μόνο ένα είδος συμπεριφοράς που περιορίζεται στο πεδίο του ηθικού χαρακτήρα και της ηθικής διαγωγής. Το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους είναι απλώς ένα είδος συμπεριφοράς, και μερικές φορές είναι απλώς μια συμπεριφορά που προκύπτει σε κάποια συγκεκριμένα πλαίσια· η απόφαση κάποιου να επιδίδεται σε μια παροδική συμπεριφορά αυτού του είδους λαμβάνεται βάσει της διάθεσής του, των συναισθημάτων του, του κοινωνικού του περιβάλλοντος, καθώς και του άμεσου πλαισίου, και των οφελών ή μειονεκτημάτων που μπορεί να προκύψουν από το να ενεργεί έτσι. Εκείνοι που έχουν ανθρώπινη φύση δεν σκέφτονται αυτά τα πράγματα όταν βοηθούν ανθρώπους —παίρνουν την απόφασή τους με βάση ένα πρότυπο κρίσης το οποίο είναι πιο θετικό και πιο σύμφωνο με τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Μερικές φορές, είναι μάλιστα σε θέση να επιμείνουν να βοηθήσουν ανθρώπους ενώ αυτή τους η πράξη αντιβαίνει στα πρότυπα της ηθικότητας και συγκρούεται με αυτά. Τα κριτήρια, οι ιδέες και οι απόψεις της ηθικότητας μπορούν απλώς να συγκρατήσουν τις παροδικές συμπεριφορές των ανθρώπων. Και το κατά πόσον αυτές οι συμπεριφορές είναι καλές ή κακές θα αλλάξει ανάλογα με τη διάθεση και τα συναισθήματα του ατόμου, με το καλό και το κακό που υπάρχουν μέσα του, και με τις εφήμερες καλές ή κακές προθέσεις του· φυσικά, το κοινωνικό κλίμα και περιβάλλον θα έχουν επίσης επίδραση σε αυτό. Αυτές οι συμπεριφορές περιέχουν πολλές προσμείξεις· είναι όλες επιφανειακές συμπεριφορές, και οι άνθρωποι δεν μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν για να κρίνουν το κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση ή όχι. Αντιθέτως, είναι πολύ πιο ακριβές και πρακτικό να κρίνουν το κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση ή όχι με βάση την ουσία της ανθρώπινης φύσης του, αυτό που επιδιώκει, την οπτική του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει και τη βάση για τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Πείτε Μου, ποιο από αυτά συμφωνεί με την αλήθεια: οι βάσεις για την αξιολόγηση της ανθρώπινης φύσης ή οι βάσεις για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής; Τα πρότυπα για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής είναι αυτά που συμφωνούν με την αλήθεια ή τα πρότυπα για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος έχει ανθρώπινη φύση; Ποιο από αυτά τα πρότυπα συμφωνεί με την αλήθεια; Στην πραγματικότητα, τα πρότυπα για την αξιολόγηση του κατά πόσον κάποιος διαθέτει ανθρώπινη φύση είναι αυτά που συμφωνούν με την αλήθεια. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ο λόγος για τον οποίο τα πράγματα που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση της ηθικής διαγωγής των ανθρώπων δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως κριτήρια είναι επειδή είναι ασταθή. Βρίθουν από προσμείξεις, όπως τις συναλλαγές, τα συμφέροντα, τις προτιμήσεις, τις επιδιώξεις, τα συναισθήματα, τις κακές σκέψεις, τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, και ούτω καθεξής. Απλώς υπάρχουν πάρα πολλά λάθη και προσμείξεις μέσα σε αυτά —δεν είναι ξεκάθαρα. Επομένως, δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως κριτήρια για την κρίση των ανθρώπων. Είναι γεμάτα με κάθε λογής πράγματα τα οποία ενσταλάζει ο Σατανάς στον άνθρωπο και επιπρόσθετους όρους που προκύπτουν λόγω της διεφθαρμένης σατανικής διάθεσης του ανθρώπου και, ως εκ τούτου, δεν είναι η αλήθεια. Συνοψίζοντας, είτε οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι εύκολο είτε δύσκολο να ανταποκριθεί κανείς σε αυτά τα κριτήρια της ηθικής διαγωγής, είτε οι άνθρωποι τα αποτιμούν ως υψηλής, χαμηλής ή μέσης αξίας, σε κάθε περίπτωση, όλα τους είναι απλώς ρητά τα οποία περιορίζουν και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ανέρχονται μόνο στο επίπεδο της ηθικής ποιότητας του ανθρώπου· δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την απαίτηση του Θεού να χρησιμοποιείται η αλήθεια για την κρίση της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου. Δεν περιλαμβάνουν ούτε τα πιο βασικά πρότυπα τα οποία οφείλουν να διαθέτουν και να εκπληρώνουν όσοι έχουν ανθρώπινη φύση· υστερούν ως προς αυτά τα πράγματα. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τους άλλους, επικεντρώνονται μόνο στο να αξιολογήσουν τις εκδηλώσεις της ηθικής διαγωγής τους· βλέπουν και αξιολογούν άλλους ανθρώπους αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με τις απαιτήσεις της παραδοσιακής κουλτούρας. Ο Θεός δεν βλέπει τους ανθρώπους αποκλειστικά με βάση τις εκδηλώσεις της ηθικής διαγωγής τους —επικεντρώνεται στην ουσία της ανθρώπινης φύσης τους. Τι περιλαμβάνεται στην ουσία της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου; Οι προτιμήσεις του, οι απόψεις του για τα πράγματα, η οπτική του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, αυτά που επιδιώκει, το κατά πόσον έχει αίσθημα δικαιοσύνης, το κατά πόσον αγαπά την αλήθεια και τα θετικά πράγματα, η ικανότητά του να δέχεται και να υποτάσσεται στην αλήθεια, το μονοπάτι που επιλέγει, και ούτω καθεξής. Είναι ακριβές να κρίνει κανείς την ουσία της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου σύμφωνα με αυτά τα πράγματα. Με αυτά, ολοκληρώνεται λίγο πολύ η συναναστροφή Μου σχετικά με το να αντλεί κανείς ευχαρίστηση από το να βοηθά τους άλλους. Μέσα από αυτήν τη συναναστροφή γι' αυτές τις δύο απαιτήσεις σχετικά με την ηθική διαγωγή, κατανοείτε τώρα τις βασικές αρχές διάκρισης σχετικά τόσο με το πώς να αξιολογείτε την ηθική διαγωγή, όσο και με τη διαφορά ανάμεσα στα πρότυπα του Θεού για την αξιολόγηση των ανθρώπων και την ηθική διαγωγή για την οποία κάνει λόγο ο άνθρωπος; (Ναι.)

Μόλις συναναστράφηκα πάνω σε δύο από τις απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Τι μάθατε από τη συναναστροφή Μου πάνω σε αυτά τα δύο ρητά; (Έμαθα πως η ηθική διαγωγή των ανθρώπων δεν σχετίζεται με την ουσία της ανθρώπινης φύσης τους. Στην καλύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι που παρουσιάζουν αυτά τα είδη ηθικής διαγωγής διαθέτουν κάποιες καλές συμπεριφορές και εκδηλώσεις όσον αφορά την ποιότητα της ηθικότητάς τους. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, πως έχουν ανθρώπινη φύση ή πως βιώνουν την ανθρώπινη ομοιότητα. Έχω αποκτήσει μια κάπως πιο σαφή κατανόηση γι' αυτό το ζήτημα.) Οι άνθρωποι που παρουσιάζουν καλή ηθική διαγωγή δεν έχουν απαραιτήτως ανθρώπινη φύση —όλοι μπορούν να το αναγνωρίσουν αυτό, και έτσι έχουν όντως τα πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι ακολουθούν τις κακές τάσεις της κοινωνίας και όλοι τους έχουν χάσει σταδιακά τη συνείδηση και τη λογική τους —λίγοι είναι σε θέση να βιώσουν την ανθρώπινη ομοιότητα. Μήπως κάθε άνθρωπος που κάποτε παρέδωσε στην αστυνομία μία δεκάρα που βρήκε στο πεζοδρόμιο, αποδείχθηκε πως ήταν καλός άνθρωπος; Όχι απαραιτήτως. Τι έκβαση είχαν στην πορεία εκείνοι που κάποτε επαινέθηκαν ως ήρωες; Μέσα στην καρδιά τους, όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Τι απέγιναν εκείνοι που αποτελούσαν πρότυπα κοινωνικής ηθικότητας και εκείνοι οι σπουδαίοι φιλάνθρωποι, οι οποίοι συχνά αντλούσαν ευχαρίστηση από το να βοηθούν τους άλλους, οι οποίοι ήταν στολισμένοι με κόκκινα λουλούδια και επιδοκιμάζονταν από τους ανθρώπους; Όπως αποδείχθηκε, οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν καλοί άνθρωποι. Έκαναν απλώς σκοπίμως κάποιες καλές πράξεις ώστε να γίνουν διάσημοι. Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικής τους συμπεριφοράς, ζωής και χαρακτήρα δεν είναι καθόλου καλά. Το μόνο πράγμα στο οποίο είναι πραγματικά καλοί είναι η κολακεία και η δουλοπρέπεια. Όταν βγάζουν τα κόκκινα λουλούδια τους και εκείνη την επιφανειακή μάσκα του προτύπου κοινωνικής ηθικότητας, δεν ξέρουν ούτε καν πώς να συμπεριφερθούν ή πώς θα πρέπει να πορευτούν στη ζωή τους. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Δεν έχουν παγιδευτεί από το στέμμα του «ηθικού προτύπου» το οποίο τους έχει απονέμει η κοινωνία; Δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι οι ίδιοι —τους έχουν κολακεύσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, που έχουν αρχίσει να θεωρούν τον εαυτό τους ως πολύ σπουδαίο, και δεν μπορούν να είναι πια κανονικοί άνθρωποι. Στο τέλος, δεν ξέρουν ούτε καν πώς να ζουν, η καθημερινή τους ύπαρξη περιέρχεται σε πλήρες χάος, και κάποιοι καταλήγουν μάλιστα να κάνουν κατάχρηση αλκοόλ, να παθαίνουν κατάθλιψη και να αυτοκτονούν. Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Μονίμως κυνηγούν ένα συναίσθημα, ελπίζουν να γίνουν ήρωες και υποδείγματα, να γίνουν διάσημοι ή να γίνουν η επιτομή της ηθικής υπεροχής. Δεν μπορούν να επιστρέψουν ποτέ στον αληθινό κόσμο· οι καθημερινές ανάγκες της πραγματικής ζωής αποτελούν γι' αυτούς μια συνεχή πηγή ενόχλησης και ταλαιπωρίας. Δεν γνωρίζουν πώς να απαλλαχθούν από αυτόν τον πόνο ή πώς να επιλέξουν το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Στην αναζήτησή τους για συγκινήσεις, ορισμένοι στρέφονται στα ναρκωτικά, ενώ άλλοι επιλέγουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους για να ξεφύγουν από το αίσθημα κενότητας. Κάποιοι από εκείνους που δεν αυτοκτονούν, καταλήγουν συχνά να πεθαίνουν από κατάθλιψη. Δεν υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα; (Ναι.) Τέτοια ζημιά προξενεί στους ανθρώπους η παραδοσιακή κουλτούρα. Όχι μόνο δεν δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να αποκτήσουν μια ακριβή κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και δεν τους καθοδηγεί στο μονοπάτι το οποίο θα πρέπει να ακολουθήσουν —αυτό δεν είναι όλο— μάλιστα, τους παραπλανά, οδηγώντας τους προς μία σφαίρα αυταπάτης και φαντασίας. Αυτό βλάπτει τους ανθρώπους, και μάλιστα αρκετά βαθιά. Ορισμένοι μπορεί να πουν: «Αυτό δεν ισχύει σε κάθε περίπτωση! Τα πάμε μια χαρά, έτσι δεν είναι;» Το γεγονός πως τα πάτε μια χαρά τώρα, δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα της προστασίας του Θεού; Το ότι είχατε την τύχη να δεχθείτε το έργο του Θεού και μπορείτε να διαβάζετε τα λόγια Του, να παρευρίσκεστε σε συναθροίσεις, να μοιράζεστε συναναστροφή και να εκπληρώνετε εδώ το καθήκον σας οφείλεται απλώς στο ότι ο Θεός σάς επέλεξε και έχετε την προστασία Του· το ότι μπορείτε να ζήσετε τη ζωή ενός κανονικού ανθρώπου και να διαθέτετε την κανονική λογική για να αντιμετωπίσετε όλες τις πτυχές της καθημερινής σας ζωής οφείλεται απλώς στην προστασία Του. Ωστόσο, είναι αδιαμφισβήτητο πως στα βάθη του μυαλού σας, εξακολουθούν να υπάρχουν ιδέες και απόψεις όπως: «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους». Και, ταυτόχρονα, εξακολουθείτε να είστε αιχμάλωτοι αυτών των ιδεολογικών και ηθικών κριτηρίων που προέρχονται από την ανθρωπότητα. Γιατί λέω πως είστε αιχμάλωτοι αυτών των πραγμάτων; Επειδή το μονοπάτι το οποίο επιλέγετε να πάρετε στη ζωή, οι αρχές και η κατεύθυνση των πράξεων και της συμπεριφοράς σας, καθώς και οι αρχές, οι μέθοδοι και τα κριτήρια με τα οποία βλέπετε τους ανθρώπους και τα πράγματα, και ούτω καθεξής, εξακολουθούν όλα να επηρεάζονται, ή μάλιστα να περιορίζονται και να ελέγχονται σε διαφορετικό βαθμό από αυτά τα ιδεολογικά και ηθικά κριτήρια. Απεναντίας, τα λόγια του Θεού και η αλήθεια δεν έχουν γίνει ακόμα η βάση και τα κριτήρια για τις απόψεις σας για τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για τη συμπεριφορά και τις πράξεις σας. Μέχρι στιγμής, έχετε απλώς επιλέξει τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή, και έχετε τη θέληση, τη φιλοδοξία και την ελπίδα να ξεκινήσετε να βαδίζετε στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από εσάς δεν έχετε πορευτεί καθόλου σε αυτό το μονοπάτι —με άλλα λόγια, δεν έχετε πατήσει ούτε το πόδι σας στο σωστό μονοπάτι που έχει ετοιμάσει ο Θεός για τον άνθρωπο. Κάποιοι θα πουν: «Αν δεν έχουμε πατήσει το πόδι μας στο σωστό μονοπάτι, τότε γιατί εξακολουθούμε να είμαστε σε θέση να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας;» Αυτό είναι αποτέλεσμα της επιλογής, της συνεργασίας, της συνείδησης και της θέλησης του ανθρώπου. Επί του παρόντος, συνεργάζεσαι με τις απαιτήσεις του Θεού και κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να βελτιωθείς, αλλά μόνο και μόνο επειδή προσπαθείς να βελτιωθείς, αυτό δεν σημαίνει πως έχεις ήδη πατήσει το πόδι σου στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Ένας λόγος γι' αυτό είναι πως εξακολουθείτε να επηρεάζεστε από τις ιδέες τις οποίες σας έχει ενσταλάξει η παραδοσιακή κουλτούρα. Για παράδειγμα, μπορεί να έχετε καλή κατανόηση της ουσίας των δηλώσεων «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» αφότου Με ακούσατε να συναναστρέφομαι γι' αυτές και να τις εκθέτω, αλλά σε λίγες μέρες, ίσως αλλάξετε γνώμη. Μπορεί να σκεφτείτε: «Τι το τόσο κακό έχει το ρητό “Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις”; Τυχαίνει να μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν βάζουν στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκουν. Τουλάχιστον δεν είναι άπληστοι. Τι το κακό έχει το ρητό “Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους”; Τουλάχιστον, όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη, μπορείς να είσαι βέβαιος πως κάποιος θα σου προσφέρει μια χείρα βοηθείας. Αυτό είναι κάτι καλό και κάτι που χρειάζονται όλοι! Εξάλλου, όπως κι αν το δεις, το να βρίσκουν οι άνθρωποι ευχαρίστηση στο να βοηθούν τους άλλους είναι κάτι καλό, κάτι θετικό. Είναι το καθήκον που έχουμε επιφορτιστεί και δεν θα πρέπει να επικρίνεται!» Βλέπεις, μόλις λίγες ημέρες αφότου αφυπνίστηκες, ένας βραδινός ύπνος θα είναι αρκετός για να σε αλλάξει· θα σε στείλει εκεί που ήσουν πριν και θα σε γυρίσει για άλλη μια φορά στη φυλακή της παραδοσιακής κουλτούρας. Με άλλα λόγια, αυτά τα πράγματα που είναι σφηνωμένα στα βάθη του μυαλού σου επηρεάζουν κατά καιρούς τις σκέψεις και τις απόψεις σου, καθώς και τα μονοπάτια που επιλέγεις. Και, αναπόφευκτα, καθώς σε επηρεάζουν, σε κρατούν επίσης διαρκώς πίσω, σε εμποδίζουν να εκπληρώσεις την επιθυμία σου να πατήσεις το πόδι σου στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, να ξεκινήσεις να διαβαίνεις το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, και να πάρεις το μονοπάτι στη ζωή στο οποίο τα λόγια του Θεού είναι η βάση σου και η αλήθεια το κριτήριό σου. Ακόμη κι αν είσαι ιδιαίτερα πρόθυμος να βαδίσεις σε αυτό το μονοπάτι, ακόμη κι αν λαχταράς να το κάνεις και νιώθεις ανήσυχος γι' αυτό, και περνάς τις μέρες σου κάνοντας σκέψεις και σχέδια, παίρνοντας αποφάσεις και κάνοντας προσευχές γι' αυτό, τα πράγματα και πάλι δεν θα πάνε όπως τα θέλεις. Ο λόγος γι' αυτό είναι πως αυτές οι πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας είναι ακλόνητα ριζωμένες στα βάθη της καρδιάς σου. Ορισμένοι μπορεί να πουν: «Αυτό δεν είναι σωστό! Λες πως η παραδοσιακή κουλτούρα είναι πολύ βαθιά ριζωμένη μέσα στην καρδιά των ανθρώπων, αλλά εγώ δεν πιστεύω πως είναι αλήθεια. Διανύω τη δεκαετία των είκοσι, όχι των εβδομήντα ή των ογδόντα, οπότε πώς γίνεται αυτά τα πράγματα να έχουν ήδη ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά μου;» Γιατί λέω πως αυτές οι ιδέες έχουν ήδη ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά σου; Σκέψου το: Από τις πρώτες κιόλας αναμνήσεις σου, δεν φιλοδοξούσες ανέκαθεν να είσαι ευγενής άνθρωπος, ακόμη κι αν οι γονείς σου δεν σου ενστάλαξαν τέτοιες ιδέες; Για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν ταινίες και διαβάζουν μυθιστορήματα για ήρωες, και συμπάσχουν βαθιά με τα θύματα σε αυτές τις ιστορίες, ενώ σιχαίνονται τους κακούς, καθώς και τους άσπλαχνους χαρακτήρες που βλάπτουν τους άλλους ανθρώπους. Όταν μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο κλίμα, αποδέχεσαι ασυναίσθητα τα πράγματα για τα οποία έχει συμφωνήσει από κοινού το κοινωνικό σύνολο. Επομένως, γιατί αποδέχθηκες εκείνα τα πράγματα; Επειδή οι άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια από γεννησιμιού τους, ούτε γεννιούνται με μια έμφυτη ικανότητα να διακρίνουν πράγματα. Δεν διαθέτεις αυτό το ένστικτο —το ένστικτο που διαθέτουν οι άνθρωποι είναι μια έμφυτη τάση να τους αρέσουν κάποια καλά, θετικά και ενεργά πράγματα. Αυτά τα ενεργά και θετικά πράγματα σε κάνουν να αγωνίζεσαι να τα πας καλύτερα, να γίνεις ένας καλός, ηρωικός και σπουδαίος άνθρωπος. Αυτά τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν σταδιακά μορφή μέσα στην καρδιά σου όταν έρχεσαι σε επαφή με ρητά που προέρχονται από την κοινή γνώμη και την κοινωνική ηθική. Μόλις σε διαποτίσουν οι δηλώσεις που προέρχονται από την ηθικότητα της παραδοσιακής κουλτούρας και εισέλθουν στον εσωτερικό σου κόσμο, ριζώνουν μέσα στην καρδιά σου και αρχίζουν να εξουσιάζουν τη ζωή σου. Όταν συμβεί αυτό, δεν διακρίνεις αυτά τα πράγματα, δεν αντιστέκεσαι σε αυτά ούτε τα απορρίπτεις, και αντίθετα νιώθεις βαθιά πως τα χρειάζεσαι. Η πρώτη σου κίνηση είναι να συμμορφωθείς με αυτά τα ρητά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτά τα ρητά ταιριάζουν τόσο πολύ με τα γούστα και τις αντιλήψεις των ανθρώπων, ανταποκρίνονται στις ανάγκες του πνευματικού κόσμου των ανθρώπων. Ως εκ τούτου, δέχεσαι αυτές τις δηλώσεις ως κάτι αδιαμφισβήτητο και δεν φυλάγεσαι καθόλου από αυτές. Σταδιακά, μέσω της οικογενειακής ανατροφής σου, της σχολικής σου εκπαίδευσης, και της επιρροής και της κατήχησης της κοινωνίας, σε συνδυασμό με τις δικές σου φαντασιοκοπίες, καταλήγεις απόλυτα πεπεισμένος πως αυτά τα ρητά είναι θετικά πράγματα. Μέσω του εξευγενισμού του χρόνου, και καθώς σταδιακά μεγαλώνεις, πασχίζεις να ακολουθείς αυτά τα ρητά σε κάθε είδους συνθήκες και καταστάσεις, και ακολουθείς αυτά τα πράγματα τα οποία προτιμούν εγγενώς οι άνθρωποι και πιστεύουν πως είναι καλά. Παίρνουν όλο και περισσότερο μορφή μέσα σου, και εδραιώνονται όλο και περισσότερο μέσα σου. Ταυτόχρονα, αυτά τα πράγματα εξουσιάζουν την οπτική σου για τη ζωή και τους στόχους που επιδιώκεις, και γίνονται τα πρότυπα βάσει των οποίων κρίνεις τους ανθρώπους και τα πράγματα. Μόλις αυτά τα ρητά από την παραδοσιακή κουλτούρα πάρουν μορφή μέσα στους ανθρώπους, οι βασικές συνθήκες οι οποίες τους οδηγούν να αντισταθούν στον Θεό και στην αλήθεια βρίσκονται όλες στη θέση τους· είναι θαρρείς και οι άνθρωποι βρίσκουν τους δικούς τους λόγους και τη δική τους βάση γι' αυτήν τους την πράξη. Και έτσι, όταν ο Θεός εκθέτει τις διεφθαρμένες διαθέσεις και την ουσία των ανθρώπων, και τους λούζει με παίδευση και κρίση, οι άνθρωποι σχηματίζουν κάθε λογής αντιλήψεις για Εκείνον. Σκέφτονται: Οι άνθρωποι λένε συχνά: “Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους” και “Με την εκτέλεση απλώς πέφτουν κεφάλια· να είσαι επιεικής όποτε μπορείς”, οπότε πώς θα μπορούσε ο Θεός να μιλάει έτσι; Αυτά τα είπε στ' αλήθεια ο Θεός; Ο Θεός δεν θα μιλούσε έτσι —οφείλει να δείξει ανωτερότητα και να μιλήσει στους ανθρώπους με ευγενικό τόνο, με τον τόνο του Βούδα που λυτρώνει όλα τα ανθρώπινα όντα από τα βάσανα, με τον τόνο ενός Μποντισάτβα. Έτσι είναι ο Θεός —μια εξαιρετικά ευγενική και μεγαλοπρεπής μορφή». Αυτό το σύνολο ιδεών, απόψεων και αντιλήψεων συνεχίζουν να ξεχύνονται από την καρδιά σου με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό και, τελικά, εσύ απλώς δεν μπορεί να το αντέξεις άλλο και κάνεις κάτι για να επαναστατήσεις ενάντια στον Θεό και να Του αντισταθείς, αν και δεν το θέλεις. Με αυτόν τον τρόπο, καταστρέφεσαι από τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σου. Από αυτό, μπορούμε να δούμε πως όποια κι αν είναι η ηλικία σου, εφόσον έχεις λάβει την εκπαίδευση της παραδοσιακής κουλτούρας και διαθέτεις τη νοητική ικανότητα ενός ενήλικα, η καρδιά σου θα είναι γεμάτη με αυτές τις πτυχές της ηθικότητας της παραδοσιακής κουλτούρας, και αυτές θα εδραιωθούν σταδιακά μέσα σου. Σε έχουν ήδη εξουσιάσει και ήδη ζεις βάσει αυτών των πραγμάτων επί πολλά χρόνια. Η ζωή και η ίδια σου η φύση έχουν από καιρό καταληφθεί από αυτές τις πτυχές της ηθικότητας της παραδοσιακής κουλτούρας. Για παράδειγμα, από την ηλικία των πέντε ή έξι χρόνων, έμαθες να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους και να μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις. Αυτά τα πράγματα σε επηρέαζαν και υπαγόρευαν απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόσουν. Τώρα, ως μεσήλικας, ήδη ζεις βάσει αυτών των πραγμάτων επί πολλά χρόνια· αυτό σημαίνει πως απέχεις πολύ από τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός από τον άνθρωπο. Από τότε που δέχθηκες αυτά τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή τα οποία προωθεί η παραδοσιακή κουλτούρα, απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τις απαιτήσεις του Θεού. Το χάσμα μεταξύ των δικών σου προτύπων της ανθρώπινης φύσης και των προτύπων της ανθρώπινης φύσης που απαιτεί ο Θεός αυξάνεται όλο και πιο πολύ. Ως αποτέλεσμα, απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τον Θεό. Έτσι δεν είναι; Συλλογιστείτε αυτά τα λόγια με την ησυχία σας.

Ας συναναστραφούμε τώρα πάνω στο επόμενο ρητό που αφορά την ηθική διαγωγή —«Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» —τι σημαίνει αυτό το ρητό; Σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις αυστηρές απαιτήσεις από τον εαυτό σου και να είσαι επιεικής με τους άλλους, έτσι ώστε να βλέπουν πόσο γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος είσαι. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι θα πρέπει να το κάνουν αυτό; Τι επιδιώκεται με αυτό; Είναι εφικτό; Είναι πραγματικά μια φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης των ατόμων; Πρέπει να καταφύγεις σε πάρα πολλούς συμβιβασμούς για να το πετύχεις αυτό! Πρέπει να είσαι απαλλαγμένος από επιθυμίες και απαιτήσεις, απαιτώντας από τον εαυτό σου να νιώσεις λιγότερη χαρά, να υποφέρεις λίγο περισσότερο, να πληρώσεις μεγαλύτερο τίμημα και να δουλέψεις περισσότερο, ώστε οι άλλοι να μη χρειάζεται να φθείρονται. Και αν οι άλλοι γκρινιάζουν, παραπονιούνται ή αποδίδουν άσχημα, δεν πρέπει να τους ζητάς πάρα πολλά —αρκεί να το πετύχουν στο περίπου. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό είναι σημάδι ευγενούς ηθικής —αλλά γιατί Μου ακούγεται ψεύτικο; Δεν είναι ψεύτικο; (Είναι.) Υπό κανονικές συνθήκες, η φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης ενός συνηθισμένου ατόμου είναι να είναι ανεκτικό με τον εαυτό του και αυστηρό με τους άλλους. Αυτό είναι γεγονός. Οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τα προβλήματα του καθενός —«Ο τάδε άνθρωπος είναι αλαζόνας! Ο τάδε είναι κακός! Ο άλλος είναι εγωιστής! Εκείνος είναι απρόσεκτος και επιπόλαιος όταν κάνει το καθήκον του! Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ τεμπέλης»— ενώ για τον εαυτό τους σκέφτονται: «Κι αν είμαι λίγο τεμπέλης, δεν πειράζει. Έχω καλό επίπεδο. Παρόλο που είμαι τεμπέλης, κάνω καλύτερη δουλειά από τους άλλους». Κάνουν κριτική στους άλλους και αρέσκονται να διυλίζουν τον κώνωπα, αλλά με τον εαυτό τους είναι ανεκτικοί και διαλλακτικοί όπου είναι δυνατόν. Δεν είναι αυτό φυσική έκφραση της ανθρώπινης φύσης τους; (Είναι.) Αν οι άνθρωποι αναμένεται να ανταποκριθούν στην ιδέα του να είσαι «αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», τι πόνο πρέπει να περάσουν; Θα μπορούσαν να το αντέξουν; Πόσοι άνθρωποι θα το κατάφερναν; (Κανείς.) Και γιατί συμβαίνει αυτό; (Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους εγωιστές. Ενεργούν σύμφωνα με την αρχή του «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».) Πράγματι, ο άνθρωπος γεννιέται εγωιστής, ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό πλάσμα και είναι βαθιά προσηλωμένος σε αυτήν τη σατανική φιλοσοφία: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ήταν καταστροφικό και αφύσικο να μην είναι εγωιστές και να μην προσέχουν τον εαυτό τους όταν τους συμβαίνουν πράγματα. Αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι και έτσι ενεργούν. Αν αναμένεται από τους ανθρώπους να μην είναι εγωιστές και να έχουν αυστηρές απαιτήσεις από τον εαυτό τους, και να είναι πρόθυμοι να βγουν ζημιωμένοι αντί να εκμεταλλευτούν τους άλλους, είναι αυτό μια ρεαλιστική προσδοκία; Αν αναμένεται από τους ανθρώπους να λένε με χαρά, όταν κάποιος τους εκμεταλλεύεται: «Με εκμεταλλεύεσαι, αλλά δεν θα το κάνω θέμα. Είμαι ανεκτικός, δεν θα σε κακολογήσω ούτε θα προσπαθήσω να σε εκδικηθώ, και αν δεν έχεις εκμεταλλευτεί ακόμα αρκετά, μη διστάσεις να συνεχίσεις» —είναι ρεαλιστική μια τέτοια προσδοκία; Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό; Είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται συνήθως η διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Προφανώς, το να συμβαίνει κάτι τέτοιο αποτελεί ανωμαλία. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι με διεφθαρμένες διαθέσεις, ιδίως οι εγωιστές και οι κακοί άνθρωποι, αγωνίζονται για τα δικά τους συμφέροντα και δεν θα τους ικανοποιήσει καθόλου το να σκέφτονται τους άλλους. Έτσι, αυτό το φαινόμενο, όταν συμβαίνει, συνιστά ανωμαλία. «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» — αυτός ο ισχυρισμός σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι ξεκάθαρα απλώς μία απαίτηση που δεν συμφωνεί ούτε με τα γεγονότα ούτε με την ανθρώπινη φύση, και τίθεται στον άνθρωπο από κοινωνικούς ηθικολόγους οι οποίοι δεν κατανοούν την ανθρώπινη φύση. Είναι σαν να λες σε ένα ποντίκι ότι απαγορεύεται να κάνει τρύπες ή να λες σε μία γάτα ότι απαγορεύεται να πιάνει ποντίκια. Είναι σωστό να απαιτήσεις κάτι τέτοιο; (Όχι. Αψηφά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης.) Είναι εμφανές πως αυτή η απαίτηση δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα και είναι πολύ ανούσια. Εκείνοι που θέτουν αυτήν την απαίτηση είναι ικανοί να την τηρήσουν οι ίδιοι; (Όχι.) Αναμένουν να τηρήσουν οι άλλοι μια απαίτηση την οποία δεν μπορούν να εκπληρώσουν οι ίδιοι —ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Αυτό δεν είναι κάπως ανεύθυνο; Κατ' ελάχιστον, μπορεί να ειπωθεί πως είναι ανεύθυνοι και λένε ανοησίες. Τώρα, για να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, ποια είναι η φύση αυτού του προβλήματος; (Η υποκρισία.) Σωστά, πρόκειται για ένα παράδειγμα υποκρισίας. Είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούν να τηρήσουν αυτήν την απαίτηση οι ίδιοι, κι όμως ισχυρίζονται πως είναι πολύ ανεκτικοί, μεγαλόψυχοι και πως διαθέτουν εξαιρετική ηθική —αυτό δεν είναι απλώς υποκρισία; Όπως κι αν το θέσει κανείς, είναι ένα κενό ρητό το οποίο φέρει έναν βαθμό αναλήθειας, επομένως θα το χαρακτηρίσουμε ως ένα υποκριτικό ρητό. Μοιάζει με το είδος των ρητών που προωθούσαν οι Φαρισαίοι· πίσω του κρύβεται ένα απώτερο κίνητρο, το οποίο είναι ξεκάθαρα να κάνει κανείς επίδειξη, να χαρακτηρίσει τον εαυτό του ως άτομο ευγενούς ηθικής διαγωγής και να επαινεθεί από τους άλλους ως υπόδειγμα και πρότυπο ευγενούς ηθικής διαγωγής. Επομένως, τι είδους άνθρωποι είναι σε θέση να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους; Είναι οι δάσκαλοι και οι γιατροί σε θέση να τηρήσουν αυτό το ρητό; Ήταν οι υποτιθέμενοι διάσημοι άνθρωποι, οι σπουδαίοι άνθρωποι και οι σοφοί, όπως ο Κομφούκιος, ο Μέγκιος και ο Λάο Τσε σε θέση να τηρήσουν αυτό το ρητό; (Όχι.) Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από το πόσο γελοίο είναι αυτό το ρητό που έχει διατυπώσει ο άνθρωπος ή από το αν αυτή η απαίτηση είναι εφικτή ή όχι, εν τέλει είναι απλώς μία απαίτηση που τίθεται στον ηθικό χαρακτήρα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Κατ' ελάχιστον, οι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να τηρήσουν αυτήν την απαίτηση και δεν τους είναι εύκολο να την κάνουν πράξη, επειδή αντιβαίνει στα πρότυπα τα οποία είναι ικανή να επιτύχει η κανονική ανθρώπινη φύση του ανθρώπου. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, εξακολουθεί να είναι ένα πρότυπο και μία απαίτηση σχετικά με την ηθική διαγωγή που προωθείται από την παραδοσιακή κουλτούρα. Αν και το ρητό «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» αποτελεί μια κενή φράση την οποία λίγοι μπορούν να τηρήσουν, είναι ίδια με τα ρητά «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» —ανεξάρτητα από τα κίνητρα ή τις προθέσεις που έχουν οι άνθρωποι που το κάνουν πράξη, ή από το αν είναι κανείς μάλιστα ικανός να το κάνει καν πράξη— σε κάθε περίπτωση, με βάση απλώς το γεγονός πως οι άνθρωποι που προωθούν αυτήν την απαίτηση θεωρούν τον εαυτό τους ως την επιτομή της ηθικότητας, αυτό δεν τους καθιστά αλαζόνες και αυτάρεσκους, και δεν σημαίνει πως κατέχουν μια κάπως αφύσικη λογική; Αν τους ρωτούσες αν μπορούν να τηρήσουν το ρητό: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», θα έλεγαν «Φυσικά!» Και όμως, όταν κληθούν πραγματικά να το τηρήσουν, δεν θα είναι σε θέση να το κάνουν. Γιατί δεν θα είναι σε θέση να το τηρήσουν; Επειδή έχουν αλαζονική, σατανική διάθεση. Ζήτα τους να τηρήσουν αυτή την ηθική αξία όταν οι άλλοι τους ανταγωνίζονται για κύρος, δύναμη, γόητρο και κέρδος, και δες αν μπορούν να το κάνουν. Απλώς δεν θα είναι σε θέση να το κάνουν, και μάλιστα θα γίνουν εχθρικοί απέναντί σου. Αν τους ρωτήσεις: «Γιατί εξακολουθείς να προωθείς αυτό το ρητό, ενώ ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το τηρήσεις; Γιατί εξακολουθείς να απαιτείς να το τηρήσουν οι άλλοι; Αυτό δεν είναι υποκριτικό εκ μέρους σου;» θα το δεχθούν; Αν τους εκθέσεις, δεν θα το δεχθούν —όπως κι αν τους εκθέσεις, δεν θα το δεχθούν ούτε θα παραδεχθούν το σφάλμα τους —αυτό δείχνει πως δεν είναι καλοί άνθρωποι. Το γεγονός πως προσποιούνται ότι διαθέτουν υψηλό ηθικό ύφος παρόλο που δεν είναι σε θέση να τηρήσουν τις δικές τους απαιτήσεις, δείχνει απλώς πως δικαίως αποκαλούνται μεγάλοι απατεώνες και υποκριτές φιγουρατζήδες.

Το «να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», όπως και τα ρητά «Μη βάζεις στην τσέπη τα χρήματα που βρίσκεις» και «Να αντλείς ευχαρίστηση από το να βοηθάς τους άλλους» είναι από εκείνες τις απαιτήσεις που θέτει η παραδοσιακή κουλτούρα αναφορικά με την ηθική διαγωγή των ανθρώπων. Με την ίδια λογική, ανεξάρτητα από το αν κάποιος μπορεί να κατακτήσει ή να κάνει πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή, αυτό εξακολουθεί να μην είναι το πρότυπο ή ο κανόνας για τη μέτρηση της ανθρώπινης φύσης του. Ίσως να είσαι πραγματικά ικανός να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους, και να έχεις ιδιαίτερα υψηλά πρότυπα για τον εαυτό σου. Μπορεί να είσαι άμεμπτος και μπορεί να σκέφτεσαι πάντα τους άλλους και να δείχνεις ενδιαφέρον γι’ αυτούς, χωρίς να είσαι εγωιστής και να επιδιώκεις τα δικά σου συμφέροντα. Μπορεί να φαίνεσαι ιδιαίτερα μεγαλόψυχος και ανιδιοτελής, και να έχεις έντονο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης και της κοινωνικής ηθικής. Η ευγενική προσωπικότητα και οι ιδιότητές σου μπορεί να είναι εμφανείς στους κοντινούς σου ανθρώπους και σε όσους συναντάς και αλληλεπιδράς μαζί τους. Η συμπεριφορά σου μπορεί ποτέ να μη δίνει στους άλλους λόγους να σε κατηγορούν ή να σε επικρίνουν, προκαλώντας αντίθετα άφθονους επαίνους, ακόμη και θαυμασμό. Οι άνθρωποι μπορεί να σε θεωρούν ως κάποιον που είναι πραγματικά αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους. Ωστόσο, αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από εξωτερικές συμπεριφορές. Οι σκέψεις και οι επιθυμίες βαθιά μέσα σου συνάδουν με αυτές τις εξωτερικές συμπεριφορές, με αυτές τις πράξεις που βιώνεις εξωτερικά; Η απάντηση είναι όχι, δεν συνάδουν. Ο λόγος για τον οποίο μπορείς να ενεργείς με αυτόν τον τρόπο είναι ότι κρύβεται ένα κίνητρο από πίσω. Ποιο είναι αυτό το κίνητρο, ακριβώς; Θα άντεχες να έρθει στην επιφάνεια αυτό το κίνητρο; Σίγουρα όχι. Αυτό αποδεικνύει πως αυτό το κίνητρο είναι κάτι ακατανόμαστο, κάτι σκοτεινό και κακό. Τώρα, γιατί είναι ανομολόγητο και κακό αυτό το κίνητρο; Επειδή η ανθρώπινη φύση των ανθρώπων διέπεται και υποκινείται από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Είναι αδιαμφισβήτητο πως όλες οι σκέψεις της ανθρωπότητας, είτε τις εκφράζουν οι άνθρωποι είτε τις εκδηλώνουν, εξουσιάζονται, ελέγχονται και χειραγωγούνται από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Ως αποτέλεσμα, τα κίνητρα και οι προθέσεις των ανθρώπων είναι όλα τους καταχθόνια και κακά. Είτε οι άνθρωποι είναι σε θέση να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους ή είτε εκφράζουν εξωτερικά αυτήν την ηθική αξία απόλυτα, είναι αναπόφευκτο πως αυτή η ηθική αξία δεν θα έχει κανέναν έλεγχο ή επιρροή στην ανθρώπινη φύση τους. Οπότε, τι ελέγχει την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους, η ουσία της ανθρώπινης φύσης τους που κρύβεται πίσω από την ηθική αξία: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» —αυτή είναι η αληθινή τους φύση. Η αληθινή φύση ενός ανθρώπου είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης του. Και από τι αποτελείται η ουσία της ανθρώπινης φύσης του; Αποτελείται κυρίως από τις προτιμήσεις του, από αυτά που επιδιώκει, από την οπτική του για τη ζωή και το σύστημα αξιών του, καθώς και από τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τον Θεό, και ούτω καθεξής. Μόνο αυτά τα πράγματα αντιπροσωπεύουν αληθινά την ουσία της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων. Μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που απαιτούν από τον εαυτό τους να εκπληρώσουν την ηθική αρχή του «να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» έχουν εμμονή με τη θέση. Καθοδηγούμενοι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν μπορούν παρά να επιδιώκουν το κύρος μεταξύ των ανθρώπων, την κοινωνική ανάδειξη και τη θέση στα μάτια των άλλων. Όλα αυτά τα πράγματα σχετίζονται με την επιθυμία τους για θέση και τα επιδιώκουν με πρόσχημα την καλή ηθική διαγωγή τους. Και πώς προκύπτουν αυτές τους οι επιδιώξεις; Προέρχονται και καθοδηγούνται εξ ολοκλήρου από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Επομένως, σε κάθε περίπτωση, το αν κάποιος εκπληρώνει ή όχι την ηθική αρχή του «να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», και το αν το κάνει στην εντέλεια ή όχι δεν μπορεί να αλλάξει καθόλου την ουσία της ανθρώπινης φύσης του. Κατά συνέπεια, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να αλλάξει τις απόψεις του για τη ζωή ή το σύστημα αξιών του, ή να καθοδηγήσει τις στάσεις και τις οπτικές του απέναντι σε κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Όσο πιο πολύ μπορεί κάποιος να είναι αυστηρός με τον εαυτό του και ανεκτικός με τους άλλους, τόσο καλύτερα μπορεί να παίζει θέατρο, να μεταμφιέζεται και να παρασύρει τους άλλους με την καλή συμπεριφορά και τα ευχάριστα λόγια, και τόσο πιο δόλιος και κακός είναι εκ φύσεως. Όσο περισσότερο είναι τέτοιου είδους άτομο, τόσο πιο βαθιά γίνεται η αγάπη του και η επιδίωξή του για θέση και εξουσία. Όσο σπουδαία, ένδοξη και ορθή κι αν φαίνεται να είναι η εξωτερική του ηθική διαγωγή, και όση ευχαρίστηση κι αν προκαλεί στους ανθρώπους όταν τη βλέπουν, μπορούν ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσουν από μέσα του η ανομολόγητη επιδίωξη που βρίσκεται στα βάθη της καρδιάς του, καθώς επίσης και η φύση και ουσία του, ακόμα και οι φιλοδοξίες του. Επομένως, όσο καλή κι αν είναι η ηθική διαγωγή του, δεν μπορεί να κρύψει την εγγενή ουσία της ανθρώπινης φύσης του ή τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του. Δεν μπορεί να κρύψει την αποτρόπαια φύση και ουσία του που δεν αγαπά τα θετικά πράγματα, και που έχει βαρεθεί την αλήθεια και τη μισεί. Όπως δείχνουν αυτά τα γεγονότα, το ρητό «να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους» είναι κάτι περισσότερο από παράλογο —εκθέτει εκείνους τους φιλόδοξους τύπους οι οποίοι επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν τέτοια ρητά και συμπεριφορές για να καλύψουν τις ανομολόγητες φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Μπορείτε να το συγκρίνετε αυτό με κάποιους από τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους στην εκκλησία. Προκειμένου να εδραιώσουν το κύρος και τη δύναμή τους στην εκκλησία, και προκειμένου να αποκτήσουν καλύτερη φήμη μεταξύ των άλλων μελών, είναι σε θέση να υποστούν βάσανα και να πληρώσουν ένα τίμημα ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, και μπορεί μάλιστα να απαρνηθούν τη δουλειά και την οικογένειά τους και να πουλήσουν όλα όσα έχουν για να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό. Σε μερικές περιπτώσεις, το τίμημα που πληρώνουν και τα βάσανα που υφίστανται καθώς δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό ξεπερνούν αυτά που μπορεί να αντέξει ένας μέσος άνθρωπος· είναι σε θέση να ενσαρκώσουν ένα πνεύμα ακραίας αυταπάρνησης προκειμένου να διατηρήσουν το κύρος τους. Ωστόσο, όσο κι αν υποφέρουν ή όποιο τίμημα κι αν πληρώσουν, κανείς τους δεν διαφυλάσσει τη μαρτυρία του Θεού ή τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, ούτε ασκείται σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Ο στόχος που επιδιώκουν είναι απλώς να αποκτήσουν κύρος, δύναμη και τις ανταμοιβές του Θεού. Τίποτε από όσα κάνουν δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσο αυστηροί είναι με τον εαυτό τους και πόσο ανεκτικοί είναι με τους άλλους, ποια θα είναι η τελική τους έκβαση; Τι γνώμη θα έχει γι' αυτούς ο Θεός; Θα καθορίσει την έκβασή τους βάσει των εξωτερικά καλών συμπεριφορών που βιώνουν; Σίγουρα όχι. Οι άνθρωποι βλέπουν και κρίνουν τους άλλους με βάση αυτές τις συμπεριφορές και εκδηλώσεις, και επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν την ουσία άλλων ανθρώπων, καταλήγουν να εξαπατώνται από αυτούς. Ο Θεός, ωστόσο, δεν εξαπατάται ποτέ από τον άνθρωπο. Σε καμία περίπτωση δεν θα επιδοκιμάσει και δεν θα ενθυμείται την ηθική διαγωγή των ανθρώπων επειδή εκείνοι ήταν σε θέση να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους και ανεκτικοί με τους άλλους. Αντιθέτως, θα τους καταδικάσει για τις φιλοδοξίες τους και για τα μονοπάτια που έχουν πάρει επιδιώκοντας το κύρος. Επομένως, εκείνοι που επιδιώκουν την αλήθεια θα πρέπει να διακρίνουν αυτό το κριτήριο για την αξιολόγηση των ανθρώπων. Θα πρέπει να απαρνηθούν και να εγκαταλείψουν απόλυτα αυτό το παράλογο πρότυπο, και να διακρίνουν τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και τις αρχές της αλήθειας. Θα πρέπει να κοιτούν κυρίως το κατά πόσον ένας άνθρωπος αγαπά τα θετικά πράγματα, κατά πόσον είναι σε θέση να αποδεχθεί την αλήθεια και κατά πόσον μπορεί να υποταχθεί στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, καθώς και το μονοπάτι το οποίο επιλέγει και στο οποίο βαδίζει, και να χαρακτηρίσει τι είδους άνθρωπος είναι και τι είδους ανθρώπινη φύση έχει με βάση αυτά τα πράγματα. Είναι απλώς πολύ εύκολο να προκύψουν αποκλίσεις και λάθη όταν οι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους με βάση το πρότυπο του «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους». Αν διακρίνεις και δεις εσφαλμένα έναν άνθρωπο με βάση τις αρχές και τα ρητά που προέρχονται από τον άνθρωπο, τότε θα παραβιάζεις την αλήθεια και θα αντιστέκεσαι στον Θεό σε αυτό το ζήτημα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο λόγος είναι ότι η βάση για τις απόψεις σου για τους ανθρώπους θα είναι λανθασμένη, καθώς και ασύμβατη με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια —μπορεί μάλιστα να εναντιώνεται και να αντιτίθεται σε αυτά. Ο Θεός δεν αξιολογεί την ανθρώπινη φύση των ανθρώπων με βάση τη δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους», οπότε αν εξακολουθείς να επιμένεις να κρίνεις την ηθικότητα των ανθρώπων και να καθορίζεις τι είδους άνθρωποι είναι με βάση αυτό το κριτήριο, τότε έχεις παραβιάσει εντελώς τις αρχές της αλήθειας, και είναι βέβαιο πως θα κάνεις λάθη και θα προκαλέσεις κάποια σφάλματα και αποκλίσεις. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Μόλις οι άνθρωποι καταλάβουν αυτά τα πράγματα, θα έχουν τουλάχιστον ένα ορισμένο επίπεδο κατανόησης της βάσης, των αρχών και των κριτηρίων βάσει των οποίων βλέπει ο Θεός τους ανθρώπους και τα πράγματα —θα έχεις τουλάχιστον μια κατανόηση και εκτίμηση της προσέγγισης του Θεού σε αυτά τα πράγματα. Από τη δική σου σκοπιά, τι γίνεται; Θα πρέπει να γνωρίζεις τουλάχιστον ποια είναι η σωστή βάση για να βλέπεις έναν άνθρωπο, καθώς και ποιο κριτήριο για να βλέπεις τους ανθρώπους είναι σύμφωνο με την αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα, και δεν θα οδηγήσει σε καμία περίπτωση σε τυχόν λάθη ή αποκλίσεις. Αν ξεκαθαρίσεις πραγματικά αυτά τα ζητήματα, θα έχεις διάκριση αυτών των πτυχών της παραδοσιακής κουλτούρας, καθώς και των διαφόρων δηλώσεων και θεωριών του ανθρώπου και των τρόπων με τους οποίους βλέπει τους άλλους ανθρώπους, και θα είσαι σε θέση να εγκαταλείψεις απόλυτα αυτές τις πτυχές της παραδοσιακής κουλτούρας, και όλα τα διάφορα ρητά και τις απόψεις που πηγάζουν από τον άνθρωπο. Με αυτόν τον τρόπο, θα βλέπεις και θα διακρίνεις τους ανθρώπους βάσει των αρχών της αλήθειας και, σε έναν ορισμένο βαθμό, θα είσαι σε σύμπνοια με τον Θεό και δεν θα επαναστατείς απέναντί Του, δεν θα Του αντιστέκεσαι, ούτε θα έρχεσαι σε αντίθεση μαζί Του. Καθώς θα επιτυγχάνεις σταδιακά τη σύμπνοια με τον Θεό, θα αναπτύσσεις όλο και πιο ξεκάθαρη ενόραση για την ουσία των ανθρώπων και των πραγμάτων, και θα βρεις επιβεβαίωση γι' αυτό στα λόγια του Θεού. Θα δεις πως οι διάφορες δηλώσεις του Θεού που εκθέτουν την ανθρωπότητα, και οι χαρακτηρισμοί και οι ορισμοί Του για την ανθρωπότητα είναι όλα σωστά, και πως είναι όλα τους η αλήθεια. Φυσικά, καθώς το επιβεβαιώνεις αυτό, θα κερδίζεις όλο και περισσότερη πίστη και γνώση του Θεού και των λόγων Του, και θα γίνεσαι ολοένα και πιο σίγουρος πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα που οφείλει να βιώσει ο άνθρωπος. Από αυτό δεν αποτελείται η διαδικασία της αποδοχής και της απόκτησης της αλήθειας; (Ναι.) Αυτή είναι η διαδικασία της αποδοχής και της απόκτησης της αλήθειας.

Ο στόχος της επιδίωξης της αλήθειας είναι να αποδεχθεί κανείς την αλήθεια ως τη ζωή του. Όταν οι άνθρωποι είναι σε θέση να αποδεχθούν την αλήθεια, η εσωτερική ανθρώπινη φύση και ζωή τους αρχίζουν σταδιακά να μεταμορφώνονται και, εν τέλει, αυτή η μεταμόρφωση είναι η ανταμοιβή τους. Στο παρελθόν, έβλεπες τους ανθρώπους και τα πράγματα σύμφωνα με την παραδοσιακή κουλτούρα, αλλά τώρα έχεις συνειδητοποιήσει πως αυτό ήταν λάθος, και δεν θα βλέπεις πια τα πράγματα από αυτήν την οπτική, ούτε θα βλέπεις κανέναν άνθρωπο με βάση αυτό που υπαγορεύει η παραδοσιακή κουλτούρα. Επομένως, με ποια βάση θα βλέπεις τώρα τους ανθρώπους και τα πράγματα; Αν δεν γνωρίζεις, αυτό αποδεικνύει πως δεν έχεις αποδεχθεί ακόμα την αλήθεια. Αν γνωρίζεις ήδη τις αρχές της αλήθειας σύμφωνα με τις οποίες θα πρέπει να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, αν μπορείς να δηλώσεις με ακρίβεια και σαφήνεια τη βάση, το μονοπάτι, τα κριτήρια και τις αρχές σου, και αν μπορείς επίσης να διακρίνεις και να προσεγγίσεις τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτές τις αρχές της αλήθειας, τότε η αλήθεια έχει ήδη αρχίσει να επιδρά μέσα σου, καθοδηγεί τις σκέψεις σου και εξουσιάζει την οπτική από την οποία βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα. Αυτό αποδεικνύει πως η αλήθεια έχει ήδη ριζώσει μέσα σου και έχει γίνει η ζωή σου. Επομένως, πώς θα σε βοηθήσει τελικά η επίδραση που έχει πάνω σου η αλήθεια; Δεν θα επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι, το μονοπάτι το οποίο επιλέγεις και την κατεύθυνσή σου στη ζωή; (Ναι.) Αν είναι σε θέση να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεσαι και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις, τότε δεν θα επηρεάσει και τη σχέση σου με τον Θεό; (Θα την επηρεάσει.) Ποιο αποτέλεσμα θα προκύψει από την επιρροή της αλήθειας στη σχέση σου με τον Θεό; Θα έρθετε πιο κοντά ή θα απομακρυνθείτε; (Θα έρθω πιο κοντά με τον Θεό.) Σίγουρα θα έρθεις πιο κοντά με Αυτόν. Όταν έρθεις πιο κοντά με τον Θεό, θα είσαι πιο πρόθυμος να Τον ακολουθείς και να υποκλίνεσαι ενώπιόν Του ή θα πιστεύεις απρόθυμα στην ύπαρξή Του ενώ περιορίζεσαι από αμφιβολίες και παρανοήσεις; (Θα είμαι πρόθυμος να ακολουθώ τον Θεό και να υποκλίνομαι ενώπιόν Του.) Αυτό είναι βέβαιο. Τώρα, πώς θα επιτύχεις αυτήν την προθυμία; Θα επιβεβαιώσεις τα λόγια του Θεού στην πραγματική σου ζωή· η αλήθεια θα αρχίσει να επιδρά μέσα σου και θα την επιβεβαιώσεις. Κατά τη διαδικασία της εξέλιξης όλων των πραγμάτων, η κρυφή πηγή όλων αυτών των πραγμάτων θα επιβεβαιωθεί μέσα σου και θα διαπιστώσεις πως είναι απόλυτα σύμφωνη με τα λόγια του Θεού. Θα επαληθεύσεις πως τα λόγια του Θεού είναι όλα τους η αλήθεια, και αυτό θα αυξήσει την πίστη σου στον Θεό. Όσο περισσότερη πίστη έχεις στον Θεό, τόσο πιο φυσιολογική θα γίνεται η σχέση σου με Αυτόν, θα είσαι όλο και πιο πρόθυμος να ενεργείς ως δημιουργημένο ον και πρόθυμος να δεχθείς τον Θεό ως κυρίαρχό σου, και τα μέρη σου που υποτάσσονται στον Θεό θα αυξηθούν σε αριθμό. Τι γνώμη έχεις γι' αυτήν τη βελτίωση στη σχέση σας; Είναι κάτι υπέροχο, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το αποτέλεσμα μια καλής και θετικής πορείας ανάπτυξης. Τότε, ποιες θα είναι οι συνέπειες μιας κακής και κακοήθους πορείας ανάπτυξης; (Η πίστη σου στην ύπαρξη του Θεού θα γίνεται όλο και πιο αδύναμη, και εσύ θα έχεις παρανοήσεις και αμφιβολίες για τον Θεό.) Αυτές θα είναι, κατ' ελάχιστον, οι συνέπειες. Δεν θα λάβεις επιβεβαίωση για κανένα ζήτημα, και όχι μόνο δεν θα καταφέρεις να κερδίσεις την αλήθεια στην πίστη σου, αλλά θα σχηματίσεις επίσης κάθε λογής αντιλήψεις —θα παρανοήσεις και θα αποδοκιμάσεις τον Θεό, θα φυλαχθείς από Αυτόν και, εν τέλει, θα Τον απαρνηθείς. Αν απαρνηθείς τον Θεό μέσα στην καρδιά σου, θα είσαι ακόμη σε θέση να Τον ακολουθείς; (Όχι.) Δεν θα επιθυμείς πια να Τον ακολουθείς. Τι θα συμβεί στη συνέχεια; Θα χάσεις το ενδιαφέρον σου γι' αυτά που κάνει και λέει ο Θεός. Όταν ο Θεός πει: «Πλησιάζει το τέλος της ανθρωπότητας», εσύ θα πεις: «Εγώ δεν βλέπω τίποτα!» Δεν θα Τον πιστέψεις. Όταν ο Θεός πει: «Θα αποκτήσεις έναν καλό προορισμό αφότου επιδιώξεις την αλήθεια», εσύ θα απαντήσεις: «Πού είναι αυτός ο καλός προορισμός για τον οποίο μιλάς; Δεν τον βλέπω!» Θα είσαι αδιάφορος. Όταν ο Θεός πει: «Πρέπει να ενεργείς σαν πραγματικό δημιουργημένο ον», εσύ θα απαντήσεις: «Υπάρχει κάποιο όφελος από το να ενεργήσω σαν πραγματικό δημιουργημένο ον; Πόσες ευλογίες μπορώ να αποκτήσω από αυτό; Μπορώ στ' αλήθεια να αποκτήσω ευλογίες αν το κάνω αυτό; Σχετίζεται με την απόκτηση ευλογιών;» Όταν ο Θεός πει: «Πρέπει να αποδεχθείς και να υποταχθείς στην κυριαρχία του Θεού», εσύ θα απαντήσεις: «Ποια κυριαρχία; Γιατί δεν μπορώ να νιώσω την κυριαρχία του Θεού; Αν ο Θεός βασιλεύει πραγματικά ως κυρίαρχος, γιατί με έχει αφήσει να ζω στη φτώχεια; Γιατί με έχει αφήσει να αρρωστήσω; Αν ο Θεός βασιλεύει ως κυρίαρχος, γιατί τα πράγματα είναι μονίμως δύσκολα για μένα;» Η καρδιά σου θα είναι γεμάτη παράπονα, και εσύ δεν θα πιστεύεις τίποτα από αυτά που λέει ο Θεός. Αυτό θα καταδείξει πως δεν έχεις αληθινή πίστη στον Θεό. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, καθώς θα αντιμετωπίζεις διάφορα ζητήματα, το μόνο που θα κάνεις θα είναι να παραπονιέσαι, χωρίς να διαθέτεις ούτε τον παραμικρό βαθμό υπακοής. Έτσι θα καταλήξεις σε αυτή την κακοήθη έκβαση. Ορισμένοι άνθρωποι λένε: «Εφόσον ο Θεός βασιλεύει ως κυρίαρχος, οφείλει να με βοηθήσει να αναρρώσω από την ασθένειά μου αμέσως. Οφείλει να με βοηθήσει να επιτύχω όλα όσα επιθυμώ. Γιατί η ζωή μου επί του παρόντος είναι γεμάτη δυσκολίες και βάσανα;» Έχουν χάσει την πίστη τους στον Θεό και δεν τους έχει απομείνει ούτε το παραμικρό ίχνος της ασαφούς πίστης που διέθεταν κάποτε —έχει εξαφανιστεί τελείως. Αυτή είναι η κακοήθης συνέπεια και το κακό αποτέλεσμα όλων αυτών. Θέλετε να φτάσετε σε αυτό το σημείο; (Όχι.) Πώς μπορείτε να αποφύγετε να πέσετε σε αυτό το επίπεδο; Πρέπει να καταβάλλετε προσπάθεια σε ό,τι αφορά την αλήθεια —το βασικό σημείο και ο δρόμος για όλα αυτά έγκεινται στην αλήθεια και στα λόγια του Θεού. Αν καταβάλλεις προσπάθεια σε ό,τι αφορά τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, χωρίς να το ξέρεις, θα αρχίσεις να βλέπεις πιο καθαρά το μονοπάτι που σου έχει διδάξει και στο οποίο σε έχει καθοδηγήσει ο Θεός, και θα δεις την ουσία των ανθρώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων που ενορχηστρώνει ο Θεός. Μέσα από κάθε βήμα αυτής της εμπειρίας, θα ανακαλύψεις σταδιακά τις αρχές και τη βάση για να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και για να συμπεριφέρεσαι και να ενεργείς εντός των λόγων του Θεού. Με την αποδοχή και την κατανόηση της αλήθειας, θα βρεις τις αρχές και τα μονοπάτια άσκησης στους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που αντιμετωπίζεις. Αν ασκείσαι σύμφωνα με αυτά τα μονοπάτια, τα λόγια του Θεού θα εισέλθουν μέσα σου και θα γίνουν η ζωή σου και, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, θα αρχίσεις να ζεις υπό την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού. Όταν θα ζεις υπό την κυριαρχία και τις ενορχηστρώσεις του Θεού, θα μάθεις ασυναίσθητα πώς να βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, και θα βλέπεις τα πράγματα από τη σωστή στάση, οπτική και άποψη· τα αποτελέσματα των απόψεών σου για τα πράγματα θα είναι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, και θα σου δώσουν τη δυνατότητα να πλησιάζεις όλο και περισσότερο στον Θεό και να διψάς όλο και περισσότερο για την αλήθεια. Ωστόσο, αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια ή δεν καταβάλλεις προσπάθεια σε ό,τι αφορά την αλήθεια, και αν δεν έχεις κανένα ενδιαφέρον για την αλήθεια, τότε είναι δύσκολο να πει κανείς σε ποιο σημείο θα καταλήξεις στο τέλος. Τελικά, η χειρότερη δυνατή έκβαση είναι όταν οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να δουν τις πράξεις του Θεού ή να νιώσουν την κυριαρχία Του, όσο κι αν προσπαθούν να πιστέψουν σε Αυτόν· είναι όταν δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν την παντοδυναμία και τη σοφία του Θεού, όσα πράγματα κι αν βιώσουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν μόνο πως τα λόγια που εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια, αλλά δεν θα τρέφουν καμία ελπίδα πως θα σωθούν, πόσο μάλλον θα δουν πως η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια, και θα νιώθουν πάντα πως η πίστη τους στον Θεό είναι ασαφής. Αυτό αποδεικνύει πως δεν απόκτησαν την αλήθεια ούτε τη σωτηρία του Θεού, και πως δεν κέρδισαν τίποτε απολύτως μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η συναναστροφή Μου πάνω στο τρίτο ρητό: «Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και ανεκτικός με τους άλλους».

Ποιο είναι το τέταρτο ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή; (Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό.) Οι άνθρωποι υποκρύπτουν συγκεκριμένες προθέσεις όταν ανταποδίδουν το κακό με το καλό; Δεν κάνουν ένα βήμα πίσω προκειμένου να διευκολύνουν τα πράγματα για τον εαυτό τους; Δεν πρόκειται για έναν συμβιβαστικό τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων; Οι άνθρωποι δεν θέλουν να εμπλακούν σε έναν ατέρμονο κύκλο εκδίκησης· επιθυμούν να εξομαλύνουν τα πράγματα ώστε να μπορέσουν να ζήσουν κάπως πιο ήρεμα. Η ζωή των ανθρώπων δεν είναι ιδιαίτερα μακρά, και είτε ζήσουν μέχρι τα εκατό χρόνια είτε ζήσουν για πολλές εκατοντάδες χρόνια, βρίσκουν τη ζωή τους σύντομη. Όλη μέρα, απασχολούνται με σκέψεις εκδίκησης και σφαγής, ο εσωτερικός τους κόσμος είναι γεμάτος αναταραχή, και ζουν μια δυστυχισμένη ζωή. Έτσι, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να ζήσουν μια πιο ευτυχισμένη, πιο χαρούμενη ζωή, και να φερθούν σωστά στον εαυτό τους —δηλαδή, να ανταποδίδουν το κακό με το καλό. Είναι αναπόφευκτο πως οι άνθρωποι θα προσβάλουν ο ένας τον άλλο και θα είναι τα θύματα των σκευωριών των άλλων κατά τη διάρκεια της ζωής τους, μονίμως βασανίζονται από εκδικητικά και πικρόχολα συναισθήματα, και βιώνουν μια αρκετά πενιχρή ύπαρξη, επομένως, για χάρη του κοινωνικού κλίματος και της κοινωνικής σταθερότητας και ενότητας, οι ηθικολόγοι, έχοντας αυτό ως κίνητρό τους, προωθούν αυτό το ηθικό κριτήριο στον κόσμο. Συνιστούν στους ανθρώπους να μην ανταποδίδουν το κακό με το κακό, και να αποφεύγουν το μίσος και τις σφαγές, παροτρύνοντας τους ανθρώπους να μάθουν, αντιθέτως, να ανταποδίδουν το κακό με το καλό. Λένε πως ακόμη κι αν κάποιος σου έκανε κακό στο παρελθόν, εσύ δεν θα πρέπει να τον εκδικηθείς, κι αντίθετα θα πρέπει να τον βοηθήσεις, να ξεχάσεις τις παρελθοντικές αδικοπραγίες του, να αλληλεπιδράς κανονικά μαζί του και σιγά σιγά να τον αναμορφώσεις, εξουδετερώνοντας την εχθρότητα ανάμεσά σας και επιτυγχάνοντας μια αρμονική σχέση. Αυτό δεν θα οδηγήσει σε αρμονία στην κοινωνία γενικότερα; Λένε πως όποιος κι αν σε έχει προσβάλει, είτε είναι μέλος της οικογενείας σου, κάποιος φίλος, γείτονας ή συνάδελφος, εσύ πρέπει να ανταποδώσεις το κακό που σου έκανε με το καλό, και να αποφύγεις να κρατήσεις κακία. Ισχυρίζονται πως αν όλοι είναι σε θέση να το κάνουν αυτό, θα είναι όπως αυτό που λένε οι άνθρωποι: «Αν όλοι δώσουν λίγη αγάπη, ο κόσμος θα γίνει ένα υπέροχο μέρος». Αυτοί οι ισχυρισμοί δεν βασίζονται σε φαντασιοκοπίες; Ένα υπέροχο μέρος; Ναι καλά! Για δες ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο και ποιος διαφθείρει την ανθρωπότητα. Ποια αλλαγή μπορεί να επιτύχει πραγματικά η δήλωση σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό»; Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Όπως και οι άλλες, αυτή η δήλωση θέτει ορισμένες απαιτήσεις στην ηθική ποιότητα των ανθρώπων ή επιβάλλει ορισμένους κανονισμούς σε αυτούς. Απαιτεί να μην καταφεύγουν στο μίσος και τις σφαγές όταν αντιμετωπίζουν μίσος και σφαγές από άλλους ανθρώπους, να αντιμετωπίζουν ήρεμα και με ψυχραιμία τους ανθρώπους που τους βλάπτουν, και να χρησιμοποιούν την ηθική διαγωγή τους για να εξουδετερώσουν εκείνη την εχθρότητα και τις σφαγές, και να μειώσουν τις αιματοχυσίες. Αυτό το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή είναι, φυσικά, αποτελεσματικό στους ανθρώπους έως έναν ορισμένο βαθμό. Μπορεί, έως έναν βαθμό, να κατευνάσει την εχθρότητα και την πικρία, και να μειώσει τους φόνους που διαπράττονται από εκδίκηση· και μπορεί να έχει μια κάποια θετική επίδραση στο κοινωνικό κλίμα, τη δημόσια τάξη και την κοινωνική αρμονία, αλλά ποιες είναι οι προϋποθέσεις που υπάρχουν για να έχει αυτήν την επίδραση το εν λόγω ρητό; Υπάρχουν σημαντικές προϋποθέσεις σε ό,τι αφορά το κοινωνικό περιβάλλον. Μία είναι η κανονική λογική και κρίση που διαθέτουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι σκέφτονται το εξής: «Αυτός ο άνθρωπος τον οποίο θέλω να εκδικηθώ, είναι περισσότερο ή λιγότερο ισχυρός από εμένα; Αν τον εκδικηθώ, θα είμαι σε θέση να πετύχω τον στόχο μου; Αν πάρω την εκδίκησή μου και τον σκοτώσω, θα υπογράφω τη θανατική μου καταδίκη;» Αρχικά ζυγίζουν τις συνέπειες. Αφού σκεφτούν τα πράγματα, οι περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν το εξής: «Έχει καλές διασυνδέσεις, έχει μεγάλη κοινωνική επιρροή, και είναι μοχθηρός και σκληρός, οπότε αν και μου έχει κάνει κακό, δεν μπορώ να τον εκδικηθώ. Πρέπει να καταπιώ την προσβολή αδιαμαρτύρητα. Αλλά αν βρω ποτέ την ευκαιρία να τον εκδικηθώ σε αυτήν τη ζωή, θα την αρπάξω». Όπως λένε τα δημοφιλή ρητά: «Όποιος δεν επιδιώκει εκδίκηση δεν είναι άντρας» και «Ποτέ δεν είναι αργά για έναν τζέντλεμαν να πάρει την εκδίκησή του». Οι άνθρωποι εξακολουθούν να τρέφουν τέτοιες φιλοσοφίες για τη ζωή. Από μία άποψη, οι άνθρωποι διατηρούν τη φιλοσοφία για τη ζωή που λέει να ανταποδίδεις το κακό με το καλό, επειδή σχετίζεται άμεσα με το κοινωνικό περιβάλλον και τη βαθιά διαφθορά του ανθρώπου —προέκυψε λόγω των αντιλήψεων των ανθρώπων και της κρίσης της λογικής τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους καταστάσεις, δεν μπορούν παρά να καταπιούν τις προσβολές αδιαμαρτύρητα, και να κάνουν εξωτερικά πράξη την ανταπόδοση του κακού με το καλό, βάζοντας στην άκρη το μίσος και τις βεντέτες τους. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι διατηρούν αυτήν τη φιλοσοφία για τη ζωή είναι πως, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχει μεγάλη ανισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο εμπλεκόμενων μερών, κι έτσι το αδικημένο μέρος δεν τολμά να επιζητήσει εκδίκηση και αναγκάζεται να ανταποδώσει το κακό με το καλό, αφού δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο. Αν έπαιρνε εκδίκηση, μπορεί να έθετε σε κίνδυνο τις ζωές ολόκληρης της οικογένειάς του, και οι συνέπειες τούτου είναι αδιανόητες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι προτιμούν να συνεχίσουν απλώς τη ζωή τους, καταπίνοντας την προσβολή. Ωστόσο, κάνοντάς το αυτό, έχουν ξεπεράσει την πικρία τους; Είναι κανείς ικανός να ξεχάσει τη μνησικακία; (Όχι.) Ειδικά σε περιπτώσεις πολύ μεγάλης μνησικακίας, όπως για παράδειγμα όταν κάποιος έχει σκοτώσει έναν κοντινό συγγενή σου, έχει καταστρέψει την οικογένειά σου και έχει ντροπιάσει το όνομά σου, κάνοντάς σε να αναπτύξεις εχθρότητα απέναντί του —κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τέτοια μνησικακία. Αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και κάτι που δεν μπορεί να ξεπεράσει η ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι αναπτύσσουν ενστικτωδώς συναισθήματα μίσους σε τέτοιες καταστάσεις —είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Είτε αυτά προκύπτουν από ευερεθιστότητα, ένστικτο ή συνείδηση, σε κάθε περίπτωση, είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Ακόμη και οι σκύλοι δένονται με ανθρώπους που τους φέρονται καλά και τους ταΐζουν ή τους βοηθούν τακτικά, και αρχίζουν να τους εμπιστεύονται, ενώ απεχθάνονται εκείνους που τους κακοποιούν και τους κακομεταχειρίζονται —και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά θα μισήσουν, μάλιστα, και εκείνους που μυρίζουν ή ακούγονται σαν τα άτομα που τους κακοποιούν. Βλέπεις, ακόμη και οι σκύλοι διαθέτουν αυτό το ένστικτο, για να μην αναφερθούμε στους ανθρώπους! Δεδομένου πως οι άνθρωποι έχουν πολύ πιο περίπλοκο μυαλό από τα ζώα, είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθουν εχθρότητα όταν αντιμετωπίζουν φόνους από εκδίκηση ή άδικη μεταχείριση. Ωστόσο, για διάφορους λόγους και λόγω ειδικών συνθηκών, οι άνθρωποι αναγκάζονται συχνά να κάνουν παραχωρήσεις και να καταπιούν προσβολές, καθώς και να ανεχτούν προσωρινά κάποια πράγματα —αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως επιθυμούν ή είναι ικανοί να ανταποδώσουν το κακό με το καλό. Αυτά που είπα μόλις βασίζονται στην οπτική της ανθρώπινης φύσης και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του ανθρώπου. Αν το εξετάσουμε τώρα αυτό από την οπτική των αντικειμενικών γεγονότων για την κοινωνία —αν κάποιος δεν ανταπέδιδε το κακό με το καλό και, αντιθέτως, έπαιρνε εκδίκηση και διέπραττε φόνο, ποιες θα ήταν οι συνέπειες; Θα θεωρούνταν νομικά υπεύθυνος, μπορεί να τον έθεταν υπό κράτηση, να καταδικαζόταν σε ποινή φυλάκισης και, μάλιστα, να του επιβαλλόταν η εσχάτη των ποινών. Με βάση αυτό, μπορούμε να συμπεράνουμε πως, είτε από την οπτική της ανθρώπινης φύσης είτε από την περιοριστική δύναμη της κοινωνίας και του νόμου, όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν άδικη μεταχείριση και φόνους από εκδίκηση, ούτε ένας δεν είναι ικανός να διώξει το μίσος από το μυαλό του ή από τα βάθη της καρδιάς του. Ακόμη και όταν υποστούν κάποιο μικρό κακό, όπως λεκτική επίθεση, χλευασμό ή κοροϊδία εις βάρος τους, οι άνθρωποι και πάλι δεν είναι σε θέση να ανταποδώσουν το κακό με το καλό. Η ικανότητα ανταπόδοσης του κακού με το καλό αποτελεί φυσιολογική εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης; (Όχι.) Επομένως, όταν ένας άνθρωπος δέχεται εκφοβισμό ή του κάνει κάποιος κακό, τι είναι αυτό που χρειάζεται και απαιτεί, κατ’ ελάχιστον, η ανθρώπινη φύση του; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα έλεγε πρόσχαρα και χαρωπά: «Εμπρός, εκφόβισέ με! Είσαι ισχυρός και μοχθηρός, μπορείς να με εκφοβίσεις όπως θέλεις, κι εγώ θα ανταποδώσω το κακό με το καλό. Εσύ θα αποκομίσεις μια ισχυρή αίσθηση του ηθικού μου χαρακτήρα και της ηθικότητάς μου, και εγώ σίγουρα δεν θα σε εκδικηθώ ούτε θα σχηματίσω απόψεις για σένα. Δεν θα θυμώσω μαζί σου —θα τα εκλάβω όλα ως αστείο. Όσο κι αν προσβάλλουν τον χαρακτήρα μου τα πράγματα που λες, όσο κι αν πληγώνουν την υπερηφάνεια μου ή βλάπτουν τα συμφέροντά μου, όλα είναι μια χαρά και θα πρέπει να νιώθεις ελεύθερος να λες ό,τι θέλεις». Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι.) Ούτε ένας άνθρωπος δεν είναι πραγματικά ικανός να ξεχάσει τη μνησικακία του —ήδη τα πάνε καλά αν μπορούν για ένα διάστημα να μη σκοτώσουν τον εχθρό τους από εκδίκηση. Οπότε, κανένας δεν είναι πραγματικά ικανός να ανταποδώσει το κακό με το καλό, και ακόμη κι αν οι άνθρωποι κάνουν όντως πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή, θα το κάνουν επειδή αναγκάστηκαν να ενεργήσουν έτσι λόγω των περιορισμών ειδικών συνθηκών που υπήρχαν εκείνη τη στιγμή, ή επειδή το όλο περιστατικό ήταν στην πραγματικότητα κατασκευασμένο και πλασματικό. Υπό κανονικές συνθήκες, όταν οι άνθρωποι πέφτουν θύματα σοβαρής παρενόχλησης ή κακοποίησης, αναπτύσσουν μνησικακία και γίνονται εκδικητικοί. Η μόνη περίπτωση κατά την οποία κάποιος μπορεί να μην έχει επίγνωση του μίσους του ή να μην ανταποκριθεί σε αυτό, θα ήταν αν αυτό το μίσος ήταν τόσο μεγάλο και εκείνος υπέστη τόσο μεγάλο σοκ, που κατέληξε να χάσει τη μνήμη του ή τα λογικά του. Αλλά κάθε άνθρωπος που διαθέτει κανονική ανθρώπινη φύση και λογική δεν θα ήθελε να δέχεται προσβολές, προκατάληψη, δυσφήμηση, κοροϊδία, λοιδορία, χλευασμό, κακό, και ούτω καθεξής, ή να φτάσει κάποιος στο σημείο να ποδοπατήσει ή να παραβιάσει τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπειά του· κανένας άνθρωπος δεν θα χαιρόταν να ανταποδώσει ανειλικρινώς με ηθική διαγωγή εκείνους που προηγουμένως τον προσέβαλαν ή του έκαναν κακό —κανένας δεν είναι ικανός για κάτι τέτοιο. Συνεπώς, αυτός ο ισχυρισμός που αφορά την ηθική διαγωγή της ανταπόδοσης του κακού με το καλό φαίνεται πολύ αδύναμος, ασθενικός, κενός και ανούσιος στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα.

Αν το εξετάσουμε αυτό από τη σκοπιά της συνείδησης και της λογικής της κανονικής ανθρώπινης φύσης, όσο διεφθαρμένος κι αν είναι ένας άνθρωπος, και ανεξάρτητα από το αν είναι κακός άνθρωπος ή άνθρωπος που διαθέτει σχετικά καλή ανθρώπινη φύση, όλοι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους φερθούν καλά και με ένα στοιχειώδες επίπεδο σεβασμού. Αν κάποιος άρχιζε να σε κολακεύει και να σε καλοπιάνει χωρίς λόγο, θα σε έκανε αυτό ευτυχισμένο; Θα σου άρεσε; (Όχι.) Γιατί δεν θα σου άρεσε; Θα ένιωθες σαν να σε κοροϊδεύει; Θα σκεφτόσουν: «Σου μοιάζω σαν τρίχρονο παιδάκι; Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο νιώθεις την ανάγκη να μου πεις αυτά τα πράγματα; Είμαι τόσο καλός όσο λες; Έκανα κανένα από αυτά τα πράγματα; Προς τι όλη αυτή η ανόητη κολακεία; Πώς γίνεται να μην αηδιάζεις με τον εαυτό σου;» Στους ανθρώπους δεν αρέσει να ακούνε λόγια κολακείας, και τα εκλαμβάνουν ως ένα είδος προσβολής. Πέρα από ένα βασικό επίπεδο σεβασμού, πώς αλλιώς επιθυμούν οι άνθρωποι να τους φέρονται οι άλλοι; (Με ειλικρίνεια.) Το να ζητήσεις από τους ανθρώπους να φέρονται στους άλλους με ειλικρίνεια θα ήταν αδύνατον —αν δεν εκφοβίζουν τους άλλους, αυτό είναι ήδη αρκετά καλό. Το να ζητήσεις από τους ανθρώπους να μην εκφοβίζουν ο ένας τον άλλο είναι μια σχετικά αντικειμενική απαίτηση. Οι άνθρωποι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους σέβονται, δεν θα τους εκφοβίζουν και, το σημαντικότερο, θα τους φέρονται δίκαια. Ελπίζουν πως οι άλλοι δεν θα τους παρενοχλούν όταν είναι ευάλωτοι, δεν θα τους περιθωριοποιούν όταν εκτίθενται τα ελαττώματά τους, ούτε θα τους κολακεύουν και θα τους καλοπιάνουν συνεχώς. Οι άνθρωποι βρίσκουν αηδιαστικές αυτού του είδους τις συμπεριφορές και απλώς επιθυμούν οι άλλοι να τους φέρονται δίκαια —έτσι δεν έχουν τα πράγματα; Το να φέρεσαι δίκαια στους άλλους είναι ένα σχετικά θετικό ιδανικό στον κόσμο του ανθρώπου και στη σφαίρα του σκεπτικού του ανθρώπου. Γιατί το λέω αυτό; Σκέψου το: Γιατί σε όλους τους ανθρώπους αρέσει ο Μπάο Ζενγκ; Οι άνθρωποι λατρεύουν να παρακολουθούν απεικονίσεις του Μπάο Ζενγκ να αποφασίζει επί υποθέσεων, αν και αυτές οι υποθέσεις είναι πλασματικές και τελείως κατασκευασμένες. Γιατί, παρόλα αυτά, τις απολαμβάνουν οι άνθρωποι; Γιατί εξακολουθούν να είναι διατεθειμένοι να τις παρακολουθήσουν; Επειδή, στον ιδανικό τους κόσμο, στη σφαίρα του σκεπτικού τους και στα βάθη της καρδιάς τους, όλοι τους επιθυμούν έναν θετικό και ελαφρώς καλύτερο κόσμο. Ελπίζουν ο άνθρωπος να μπορούσε να ζει σε ένα σχετικά αμερόληπτο και δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον, σε έναν κόσμο όπου αυτό είναι διασφαλισμένο για όλους. Με αυτόν τον τρόπο, κατ’ ελάχιστον, όταν θα σε παρενοχλούσαν οι κακές δυνάμεις, θα υπήρχε ένας τόπος όπου αποδίδεται δικαιοσύνη, όπου θα μπορούσες να υποβάλεις μια καταγγελία για τα παράπονά σου, όπου θα είχες το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς και, τελικά, όπου θα έπεφτε λίγο φως στις αδικίες που έχεις υποστεί. Σε αυτήν την κοινωνία και την ανθρωπότητα, θα υπήρχε ένας τόπος όπου θα μπορούσες να αποκαταστήσεις το όνομά σου και να προστατευτείς από το να υποστείς ποτέ κάποια ταπείνωση ή τυχόν αδικίες. Αυτή δεν είναι η ιδανική κοινωνία του ανθρώπου; Αυτό δεν επιθυμεί σφοδρά κάθε άνθρωπος; (Ναι.) Αυτό είναι το όνειρο κάθε ανθρώπου. Οι άνθρωποι ελπίζουν πως οι άλλοι θα τους φερθούν δίκαια —δεν θέλουν να υποστούν άδικη μεταχείριση, ούτε να μην έχουν πού να παραπονεθούν αν τύχουν άδικης μεταχείρισης, και αυτό το βρίσκουν πολύ βασανιστικό. Μπορεί να ειπωθεί πως το πρότυπο και η απαίτηση του «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» που τίθεται στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου απέχει πολύ από την πραγματικότητα της διαφθοράς της ανθρωπότητας στην πραγματική ζωή. Και έτσι, αυτή η απαίτηση που τίθεται στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου δεν πλησιάζει στο θέλημα του ανθρώπου, και απέχει πολύ από τα αντικειμενικά γεγονότα και την πραγματική ζωή. Είναι μια δήλωση που προτείνεται από ιδεολόγους οι οποίοι δεν έχουν καμία κατανόηση του εσωτερικού κόσμου των μη προνομιούχων ανθρώπων που έχουν αδικηθεί και ταπεινωθεί —αυτοί οι ιδεολόγοι δεν έχουν αίσθηση της έκτασης στην οποία έχουν αδικηθεί αυτοί οι άνθρωποι, και στην οποία έχουν προσβληθεί η αξιοπρέπεια και ο χαρακτήρας τους, ή μάλιστα του βαθμού στον οποίο έχει απειληθεί η προσωπική τους ασφάλεια. Δεν κατανοούν αυτές τις πραγματικότητες, και όμως εξακολουθούν να απαιτούν να συμφιλιωθούν αυτά τα θύματα με τους δράστες τους και να μην τους εκδικηθούν, λέγοντας πράγματα όπως: «Γεννήθηκες για να σε κακομεταχειρίζονται και πρέπει να αποδεχθείς τη μοίρα σου. Γεννήθηκες στην κατώτερη τάξη της κοινωνίας και είσαι καμωμένος από την πάστα των σκλάβων. Γεννήθηκες για να σε κυβερνούν οι άλλοι —δεν θα πρέπει να παίρνεις εκδίκηση από εκείνους που σε έβλαψαν και, αντιθέτως, θα πρέπει να ανταποδίδεις το κακό με το καλό. Θα πρέπει να παίξεις τον ρόλο σου για το καλό του κοινωνικού κλίματος και της κοινωνιακής αρμονίας, και να συνεισφέρεις στην κοινωνία επιδεικνύοντας τη θετική σου ενέργεια και την καλύτερη ηθική διαγωγή σου». Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά λέγονται για να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση των κατώτερων τάξεων από τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας και τις άρχουσες τάξεις, να τους παράσχουν αυτήν τη διευκόλυνση, και να κατευνάσουν την καρδιά και τα συναισθήματα των μη προνομιούχων εκ μέρους τους. Αυτός δεν είναι ο στόχος τους όταν λένε τέτοια πράγματα; (Ναι.) Αν το νομικό και κοινωνικό σύστημα κάθε χώρας, καθώς και τα συστήματα και οι κανονισμοί κάθε φυλής και γένους ήταν δίκαια και εφαρμόζονταν αυστηρά, θα ήταν ακόμη απαραίτητο να προωθείται αυτό το μη αντικειμενικό ρητό το οποίο αντίκειται στους νόμους της ανθρώπινης φύσης; Δεν θα ήταν απαραίτητο. Είναι ξεκάθαρο πως το ρητό: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» έχει προωθηθεί απλώς ως μία δίοδος και διευκόλυνση για να εκμεταλλεύονται και να ποδοπατούν τους μη προνομιούχους οι άρχουσες τάξεις και εκείνοι οι κακοί άνθρωποι που διαθέτουν εξουσία και δύναμη. Ταυτόχρονα, προκειμένου να κατευνάσουν τις μη προνομιούχες τάξεις και να τις εμποδίσουν να επιζητήσουν εκδίκηση ή να γίνουν εχθρικοί απέναντι στους πλουσίους, την ελίτ και την άρχουσα τάξη, αυτοί οι υποτιθέμενοι στοχαστές και εκπαιδευτές τοποθετούν τον εαυτό τους στο απόγειο της ηθικής υπεροχής, προωθώντας αυτό το ρητό υπό το πρόσχημα της απαίτησης να κάνουν όλοι πράξη την καλή ηθική διαγωγή. Αυτό δεν δημιουργεί ακόμη περισσότερες αντιφάσεις μέσα στην κοινωνία; Όσο περισσότερο καταπιέζεις τους ανθρώπους, τόσο πιο άδικη αποδεικνύεται η κοινωνία. Αν η κοινωνία ήταν πραγματικά αμερόληπτη και δίκαιη, θα ήταν ακόμα απαραίτητο να κρίνεται η ηθική διαγωγή των ανθρώπων και να τίθενται απαιτήσεις σε αυτήν δια της χρήσης αυτού του ρητού; Αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στο γεγονός πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην κοινωνία ή μέσα στην ανθρωπότητα. Αν οι αυτοί που πράττουν το κακό μπορούσαν να τιμωρούνται δια του νόμου ή αν εκείνοι με χρήματα και εξουσία ήταν επίσης νομικά υπόλογοι, τότε το ρητό: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» θα ήταν άκυρο και δεν θα υφίστατο. Πόσοι απλοί άνθρωποι θα ήταν σε θέση να βλάψουν έναν αξιωματούχο; Πόσοι φτωχοί άνθρωποι θα ήταν σε θέση να βλάψουν τους πλουσίους; Θα τους ήταν δύσκολο να το επιτύχουν. Επομένως, το ρητό: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» στοχεύει ξεκάθαρα στους απλούς ανθρώπους, τους φτωχούς και τις κατώτερες τάξεις —είναι ένα ανήθικο και άδικο ρητό. Για παράδειγμα, αν απαιτούσες από έναν αξιωματούχο της κυβέρνησης να ανταποδώσει το κακό με το καλό, θα σου έλεγε: «Ποιο κακό έχω να ανταποδώσω; Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει μαζί μου; Ποιος θα τολμούσε να με προσβάλει; Ποιος θα τολμούσε να μου πει “όχι”; Θα σκοτώσω όποιον μου πει “όχι” —θα εξοντώσω όλη την οικογένειά του και κάθε συγγενή του!» Βλέπεις, δεν υπάρχει κάποιο κακό για να ανταποδώσουν οι αξιωματούχοι, οπότε το ρητό: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» δεν υφίσταται καν για εκείνους. Αν τους πεις: «Πρέπει να κάνεις πράξη αυτήν την ηθική διαγωγή της ανταπόδοσης του κακού με το καλό, πρέπει να διαθέτεις αυτήν την ηθική διαγωγή», εκείνοι θα απαντήσουν: «Φυσικά, μπορώ να το κάνω». Αυτό είναι πέρα για πέρα ένα παραπλανητικό ψέμα. Σε κάθε περίπτωση, το «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» είναι ουσιαστικά απλώς ένα ρητό που προωθούν οι κοινωνικοί ηθικολόγοι ως έναν τρόπο για να κατευνάσουν τις κατώτερες τάξεις και, ακόμη περισσότερο, είναι ένα ρητό που προωθείται για να υποδουλωθούν οι κατώτερες τάξεις. Προωθείται για την περαιτέρω σταθεροποίηση της εξουσίας της άρχουσας τάξης, για την επιδίωξη της εύνοιας της άρχουσας τάξης και για τη διαιώνιση της υποδούλωσης των κατώτερων τάξεων, έτσι ώστε να μην παραπονιούνται, ακόμη κι αν είναι υποδουλωμένοι επί γενεές. Από αυτό, μπορούμε να δούμε πως, σε μια τέτοιου είδους κοινωνία, οι νόμοι και τα συστήματα είναι ξεκάθαρα άδικα· αυτού του είδους η κοινωνία δεν διέπεται από την αλήθεια και δεν κυβερνάται από την αλήθεια, την αμεροληψία ή τη δικαιοσύνη. Αντίθετα, διέπεται από την κακία και τη δύναμη του ανθρώπου, ανεξάρτητα από το ποιοι υπηρετούν ως αξιωματούχοι. Αν υπηρετούσαν ως αξιωματούχοι οι απλοί άνθρωποι, η κατάσταση θα ήταν ακριβώς η ίδια. Αυτή είναι η ουσία αυτού του κοινωνικού συστήματος. Το ρητό: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» εκθέτει αυτό το γεγονός. Η φράση περιέχει ξεκάθαρα μια ορισμένη πολιτική ιδιότητα —είναι μια απαίτηση που τίθεται στην ηθική διαγωγή του ανθρώπου προκειμένου να ενισχύσει την κυριαρχία των αρχουσών τάξεων και την υποδούλωση των κατώτερων τάξεων.

Η απαίτηση να ανταποδίδουν οι άνθρωποι το κακό με το καλό, όχι μόνο δεν είναι σύμφωνη με τις φυσιολογικές ανάγκες ή απαιτήσεις της ανθρώπινης φύσης ή τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης φύσης, φυσικά, είναι πολύ λιγότερο ένα κατάλληλο πρότυπο για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης ενός ανθρώπου. Αυτή η απαίτηση απέχει πάρα πολύ από την πραγματική ανθρώπινη φύση· δεν είναι απλώς πως είναι ανέφικτη, μα δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε προωθηθεί ευθύς εξαρχής. Είναι απλώς ένα ρητό και μια στρατηγική που επιστρατεύει η άρχουσα τάξη για να ενισχύσει την κυριαρχία και τον έλεγχό της στις μάζες. Φυσικά, ο Θεός δεν έχει προωθήσει ποτέ τέτοιου είδους ρητά, ούτε στην Εποχή του Νόμου, ούτε στην Εποχή της Χάριτος, ούτε και στην τρέχουσα Εποχή της Βασιλείας, και ο Θεός δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ αυτού του είδους τη μέθοδο, το ρητό ή την απαίτηση ως βάση για την αξιολόγηση της ποιότητας της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει επειδή, ανεξάρτητα από το αν κάποιος είναι ηθικός ή ανήθικος, και ανεξάρτητα από το πόσο καλή ή κακή μπορεί να είναι η ηθική διαγωγή του, ο Θεός εξετάζει μόνο την ουσία του —αυτά τα ρητά σχετικά με την ηθική διαγωγή απλώς δεν υφίστανται στο πεδίο εφαρμογής του Θεού. Συνεπώς, το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» είναι άκυρο στον οίκο του Θεού και δεν είναι άξιο ανάλυσης. Ανεξάρτητα από το αν ανταποδίδεις το κακό με το καλό ή αν ανταποδίδεις το κακό με εκδίκηση, πώς θα πρέπει να βλέπουν οι πιστοί στον Θεό το ζήτημα της «ανταπόδοσης του κακού»; Με ποια στάση και από ποια οπτική θα πρέπει να βλέπουν και να προσεγγίζουν αυτό το ζήτημα; Αν κάποιος διαπράξει μια κακή πράξη μέσα στην εκκλησία, ο οίκος του Θεού έχει τα δικά του διοικητικά διατάγματα και τις δικές του αρχές για να χειριστεί αυτό το άτομο —δεν υπάρχει ανάγκη να πάρει κάποιος εκδίκηση για το θύμα ή να το υπερασπιστεί ενάντια στην αδικία. Δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο μέσα στον οίκο του Θεού, και η εκκλησία θα χειριστεί φυσικά το πρόβλημα σύμφωνα με τις αρχές. Αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο οι άνθρωποι μπορούν και να παρατηρήσουν και να αντιμετωπίσουν. Για να το θέσω με μεγάλη σαφήνεια και ακρίβεια: Η εκκλησία έχει αρχές για τον χειρισμό ανθρώπων και ο οίκος του Θεού έχει διοικητικά διατάγματα. Και ο Θεός; Σε ό,τι αφορά τον Θεό, κάθε άνθρωπος που πράττει το κακό θα τιμωρηθεί αναλόγως, και ο Θεός θα ορίσει πότε και πώς θα τιμωρηθεί. Οι αρχές τιμωρίας του Θεού είναι απόλυτα αδιαχώριστες από τη διάθεση και την ουσία Του. Ο Θεός έχει δίκαιη και απρόσβλητη διάθεση, έχει μεγαλοπρέπεια και οργή, και όλοι όσοι διαπράττουν το κακό θα λάβουν από Αυτόν την ανάλογη τιμωρία. Αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τους νόμους του ανθρώπου, ξεπερνά την ανθρώπινη φύση και όλους τους κοσμικούς νόμους. Δεν είναι μόνο δίκαιο, λογικό και σύμφωνο με τις επιθυμίες της ανθρώπινης φύσης, μα δεν απαιτεί και τους επαίνους και την επιβεβαίωση όλων. Δεν απαιτεί να κρίνεις τα ζητήματα από το απόγειο της ηθικής υπεροχής. Όταν ο Θεός κάνει αυτά τα πράγματα, έχει τις δικές Του αρχές και τον δικό Του χρόνο. Θα πρέπει να εναπόκειται στον Θεό να ενεργήσει όπως Εκείνος θέλει, και οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν, καθώς αυτό δεν έχει καμία σχέση με αυτούς. Τι ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους αναφορικά με το ζήτημα της «ανταπόδοσης του κακού»; Να μην ενεργούν και να μην εκδικούνται άλλους ανθρώπους από ευερεθιστότητα. Τι θα πρέπει να κάνεις αν κάποιος σε προσβάλει, σε παρενοχλήσει ή θελήσει μάλιστα να σου κάνει κακό; Υπάρχουν αρχές για τον χειρισμό τέτοιων πραγμάτων; (Ναι.) Υπάρχουν λύσεις και αρχές γι’ αυτά τα πράγματα, καθώς και μία βάση στα λόγια του Θεού και στην αλήθεια. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο, το ρητό σχετικά με την ηθική διαγωγή: «Να ανταποδίδεις το κακό με το καλό» δεν αποτελεί επίσης πρότυπο βάσει του οποίου να κρίνεται η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης των ανθρώπων. Στην καλύτερη περίπτωση, αν κάποιος είναι ικανός να ανταποδίδει το κακό με το καλό, μπορεί να ειπωθεί πως είναι σχετικά ανεκτικός, απλός, καλόβουλος και μεγαλόψυχος, πως δεν είναι μικροπρεπής και πως διαθέτει μια αποδεκτή ηθική διαγωγή. Ωστόσο, μπορεί η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης αυτού του ανθρώπου να αξιολογηθεί και να κριθεί με βάση αυτό το μεμονωμένο ρητό; Όχι, σε καμία περίπτωση. Πρέπει κανείς να λάβει επίσης υπόψη αυτά που επιδιώκει, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει και τη στάση του απέναντι στην αλήθεια και τα θετικά πράγματα, και ούτω καθεξής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κρίνει κανείς με ακρίβεια το κατά πόσο διαθέτει ανθρώπινη φύση ή όχι.

Εδώ ολοκληρώνεται η σημερινή μας συναναστροφή.

26 Μαρτίου 2022