Στην τελευταία μας συνάθροιση, το βασικό θέμα της συναναστροφής μας ήταν οι τέσσερις βασικές προϋποθέσεις για να τελειωθεί ένας άνθρωπος μέσα από την κρίση και την παίδευση. Ποιες είναι αυτές οι τέσσερις βασικές προϋποθέσεις; (Η πρώτη προϋπόθεση είναι να εκτελούμε το καθήκον μας επαρκώς. Η δεύτερη είναι να έχουμε νοοτροπία υποταγής στον Θεό. Η τρίτη είναι να είμαστε ειλικρινείς. Και η τέταρτη είναι να έχουμε καρδιά που μετανοεί.) Υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες για καθεμία απ’ τις τέσσερις προϋποθέσεις, καθώς και κάποιες βασικές πρακτικές, αλλά και συγκεκριμένες αναφορές. Για την ακρίβεια, αυτά τα τέσσερα θέματα συζητιούνται εδώ και χρόνια. Αν μιλούσαμε ξανά γι’ αυτά σήμερα, μήπως θα ήταν σαν να ξαναλέγαμε τα ίδια; (Όχι.) Γιατί δεν θα ήταν έτσι; Επειδή τα περιεχόμενα καθεμίας από τις τέσσερις προϋποθέσεις αφορούν την αλήθεια-πραγματικότητα και της ζωής-εισόδου, που είναι ανεξάντλητα θέματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη φτάσει στο σημείο εισόδου στην αλήθεια-πραγματικότητας. Κατανοούν μόνο την επιφανειακή σημασία της αλήθειας, μερικά απλά δόγματα. Παρότι μπορούν να συναναστραφούν πάνω σε ορισμένες πραγματικότητες, αποδεικνύονται ανεπαρκείς στην είσοδο στις αλήθεια-πραγματικότητες. Έτσι, όποια πτυχή της αλήθειας κι αν εμπλέκεται, θα πρέπει να συναναστρεφόμαστε πάνω σ’ αυτήν και να την ακούμε συχνά. Με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι θα κατανοήσουν περισσότερο τις διάφορες αλήθειες, μέσα από την πραγματική τους εμπειρία, και οι εμπειρίες τους θα γίνονται ολοένα και πιο ακριβείς.

Μόλις συνοψίσαμε τις τέσσερις προϋποθέσεις για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην τελείωση μέσα από την αποδοχή και την παίδευση. Ας ξεκινήσουμε τώρα τη συζήτησή μας από την πρώτη προϋπόθεση: την επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος. Κάποιοι λένε: «Τα τελευταία δύο χρόνια συζητάμε συνέχεια για την εκτέλεση του καθήκοντος, και συγκεκριμένα πώς να εκτελούμε το καθήκον μας, πώς να το εκτελούμε σωστά, ποιες αρχές να τηρούμε ενώ το εκτελούμε. Βαθιά μέσα μου ξέρω αυτά τα πράγματα απ’ έξω κι ανακατωτά. Πιο ξεκάθαρα δεν γίνονται. Και τα τελευταία χρόνια η καθημερινότητά μου έχει να κάνει με τις αλήθειες που σχετίζονται με την εκτέλεση του καθηκόντός μου. Από τότε που άρχισα να εκτελώ το καθήκον μου, αναζήτησα, έφαγα και ήπια, και άκουσα τις αλήθειες που σχετίζονται μ’ αυτό. Ακόμη και τώρα, αυτό το θέμα συζητάμε. Εγώ το έχω καταλάβει βαθιά μέσα μου εδώ και καιρό. Το ζητούμενο δεν είναι να κάνεις απλώς καλά το καθήκον σου; Για να εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, δεν αρκεί να ακολουθείς απλώς τις αρχές που αναφέρθηκαν προηγούμενα; Αγάπα τον Κύριο και Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, με όλο σου το μυαλό και με όλη σου τη δύναμη. Να αναζητάς τις αρχές, να μη βασίζεσαι στις δικές σου τάσεις και να συντονίζεσαι αρμονικά ενώ εκτελείς το καθήκον σου. Να συγχρονίζεις την εκτέλεση του καθήκοντός σου με τη ζωή-είσοδό σου. Αυτό είναι όλο». Στην καθημερινότητά σας, μόνο αυτά τα θέματα συναντάτε και βιώνετε, οπότε μόνο αυτά κατανοείτε. Όσα κι αν κατανοείτε όμως, σήμερα πρέπει, παρ’ όλα αυτά, να συζητήσουμε αυτήν την αλήθεια. Αν κάτι επαναληφθεί, θα σας ωφελήσει κι αυτό, αφού θα έχετε την ευκαιρία να το συλλογιστείτε ξανά. Αν είναι κάτι που δεν έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, συγκεντρωθείτε σ’ αυτό. Είτε είναι κάτι που επαναλαμβάνεται είτε όχι, θα πρέπει να ακούσετε προσεκτικά. Σκεφτείτε ποιες αλήθειες περιλαμβάνονται εδώ, αν αυτές οι αλήθειες έχουν κάποιο όφελος για τη ζωή-είσοδό σας και αν μπορούν να σας βοηθήσουν να εκτελείτε επαρκώς το καθήκον σας. Είναι, λοιπόν, πράγματι απαραίτητο να αναφερθούμε ξανά στο θέμα της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος.

Σχετικά με την επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος, ας αφήσουμε αρχικά στην άκρη το νόημα της λέξης «επαρκής» κι ας μιλήσουμε σχετικά με το τι είναι το καθήκον. Στο τέλος, θα γνωρίζετε τι είναι το καθήκον, τι θεωρείται επαρκές και πώς θα πρέπει να εκτελείτε το καθήκον σας. Θα έχετε ένα μονοπάτι άσκησης για να εκτελείτε το καθήκον σας σύμφωνα με τα πρότυπα. Τι είναι, λοιπόν, το καθήκον; (Το καθήκον είναι αυτό που εμπιστεύεται ο Θεός στον άνθρωπο για να κάνει. Είναι αυτό που πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα.) Αυτή η δήλωση είναι σωστή μόνο κατά το ήμισυ. Θεωρητικά, δεν περιέχει κάποιο λάθος. Αν, όμως, την εξετάσουμε προσεκτικότερα, αυτή η επεξήγηση δεν είναι πλήρης. Θα πρέπει να υπάρχει μια προϋπόθεση. Ας εμβαθύνουμε σ’ αυτό το θέμα. Ας σκεφτούμε κάθε πιστό και κάθε άπιστο, τον τρόπο που ζουν τη ζωή τους, αυτά που κάνουν σ’ αυτόν τον ανθρώπινο κόσμο και τη μοίρα της ζωής τους: όλα αυτά δεν τα έχει προκαθορίσει ο Θεός; (Ναι.) Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο ασχολούνται με τη μουσική. Η αποστολή τους στη ζωή είναι να γράφουν μουσική. Μπορεί αυτή η αποστολή να θεωρηθεί πως είναι το καθήκον τους; (Όχι.) Κάποιοι άνθρωποι έχουν κάνει εξαιρετικά πράγματα στον κόσμο, έχουν επηρεάσει όλη την ανθρωπότητα, έχουν συνεισφέρει και μάλιστα έχουν ακόμη αλλάξει και την εποχή τους. Αυτή είναι η αποστολή της δικής τους ζωής. Μπορεί αυτή η αποστολή ζωής να ονομαστεί καθήκον του; (Όχι.) Μα δεν είναι αυτή η αποστολή ζωής και όλα όσα έχουν κάνει στη ζωή τους κάτι που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός; Δεν είναι κάτι που θα πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα; (Ναι.) Σωστά. Ο Θεός τούς έχει δώσει μια αποστολή, τους εμπιστεύτηκε αυτήν την αποστολή και έχουν κάτι που πρέπει να κάνουν, μια ευθύνη που πρέπει να φέρουν σε πέρας, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά και ως μέρος αυτής. Ανεξάρτητα από τον τομέα στον οποίο κινούνται —στις τέχνες, στις επιχειρήσεις, στην πολιτική, στην οικονομία, στην επιστημονική έρευνα και ούτω καθεξής— όλα αυτά έχουν προκαθοριστεί από τον Θεό. Υπάρχει όμως μία διαφορά. Όπως κι αν το έχει ορίσει ο Θεός, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εκτός του έργου διαχείρισής Του. Θεωρούνται άπιστοι και όσα κάνουν είναι έξω από το έργο διαχείρισης του Θεού. Οπότε, μπορούν να ονομαστούν καθήκον οι ευθύνες τους, η αποστολή που έχουν αποδεχθεί και η αποστολή της ζωής τους; (Όχι.) Δεν εκτελούν καθήκον, επειδή αυτό που κάνουν δεν σχετίζεται με το έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο αποδέχονται παθητικά την αποστολή από τον Δημιουργό. Όμως, η αποστολή που αποδέχονται εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Θεό κι οι ευθύνες που εκπληρώνουν δεν αποτελούν καθήκον. Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν σχετίζονται με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και δεν έχουν κανένα μέρος σ’ αυτό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν αποδέχονται τον Θεό κι ο Θεός δεν επιτελεί έργο σ’ αυτούς. Οπότε, όποιες ευθύνες κι αν αναλαμβάνουν, όποια αποστολή κι αν αποδέχονται ή αν επιτυγχάνουν σ’ αυτήν τη ζωή, δεν μπορούμε να πούμε ότι εκτελούν το καθήκον τους. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, το καθήκον; Ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να προστεθούν για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε ξεκάθαρα, με ακρίβεια και πλήρως αυτήν την έννοια και την αλήθεια απ’ αυτήν την άποψη; Έχετε καταλάβει κάποια έννοια από τη συναναστροφή μας μόλις τώρα; Ποια έννοια; Ότι για οποιοδήποτε άτομο που ανήκει στην ανθρωπότητα, όσο μεγάλη κι αν είναι η αποστολή που έχει αποδεχθεί, το επίπεδο της αλλαγής που έχει πετύχει ή ο βαθμός της συνεισφοράς του στην ανθρωπότητα, αυτού του είδους οι αποστολές δεν μπορούν να λέγονται καθήκοντα. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν σχετίζονται με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Είναι απλώς αποστολές. Είτε ενεργούν ενεργητικά είτε παθητικά, αυτοί οι άνθρωποι ολοκληρώνουν απλώς μια αποστολή που έχει προκαθοριστεί από τον Θεό. Με άλλα λόγια, αφού οι πράξεις τους δεν έχουν καμία σχέση με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού και με το έργο του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, τότε η ολοκλήρωση τέτοιων αποστολών δεν μπορεί να ονομάζεται εκτέλεση καθήκοντος. Αυτό είναι βέβαιο πέρα από κάθε αμφιβολία. Τι είναι, λοιπόν, το καθήκον; Να πως πρέπει να το κατανοήσουμε: το καθήκον είναι η αποστολή που δίνει ο Θεός στο πλαίσιο του έργου διαχείρισής Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αν το πούμε έτσι, δεν είναι πιο πλήρες και ακριβές; Η αλήθεια βρίσκεται μόνο στην ακρίβεια. Οι ανακρίβειες και οι μονόπλευρες απόψεις δεν είναι η αλήθεια, αλλά απλά δόγματα. Αν δεν κατανοήσεις πλήρως και απόλυτα τι είναι το καθήκον, τότε δεν θα γνωρίζεις ποιες είναι οι αλήθειες που σχετίζονται με αυτό. Στο παρελθόν, οι άνθρωποι είχαν πολλές παρανοήσεις σχετικά με το καθήκον. Αυτό συνέβαινε επειδή δεν κατανοούσαν την αλήθεια, γεγονός που οδηγούσε σε ένα σωρό αντιλήψεις και ασάφειες. Και με αυτές τις αντιλήψεις και τις ασάφειες εξηγούσαν τότε το καθήκον, οπότε το αντιμετώπιζαν σύμφωνα με αυτές τις ιδέες. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι αφού ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου είναι προκαθορισμένη από τον Θεό —η οικογένεια στην οποία γεννιέται, αν θα είναι πλούσιος ή φτωχός στη ζωή και ποια καριέρα θα ακολουθήσει, που όλα αυτά προκαθορίζονται από τον Θεό—τότε, ό,τι κι αν κάνει κάποιος στη ζωή του και ό,τι κι αν πετύχει είναι όλα αποστολές που δίνονται από τον Θεό, είναι η αποστολή του ανθρώπου. Επειδή εμπλέκεται μια αποστολή, πιστεύουν αμέσως ότι πρόκειται για καθήκον. Έτσι προσεγγίζουν στην τύχη την αντίληψη του καθήκοντος. Όμως, αυτό δεν είναι παρανόηση; Κάποιοι άνθρωποι, που παντρεύονται και κάνουν παιδιά, λένε: «Το να κάνεις παιδιά είναι αποστολή από τον Θεό, μας την εμπιστεύτηκε, είναι η αποστολή μας. Είναι καθήκον μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μέχρι να ενηλικιωθούν». Αυτό δεν είναι λανθασμένη κατανόηση; Άλλοι πάλι λένε: «Ήρθαμε σ’ αυτήν τη γη για να την καλλιεργήσουμε. Αφού αυτή είναι η μοίρα μας, θα πρέπει να κάνουμε καλά τη δουλειά μας, γιατί αυτή είναι η αποστολή που μας έδωσε ο Θεός. Όσο φτωχοί κι αν γίνουμε κι όσο κι αν δυσκολέψουν τα πράγματα, δεν πρέπει να παραπονούμαστε. Καθήκον μας σ’ αυτήν τη ζωή είναι να είμαστε καλοί γεωργοί». Εξισώνουν τη μοίρα του ανθρώπου με την αποστολή και το καθήκον του. Αυτό δεν είναι παρανόηση; (Είναι.) Είναι, πράγματι, παρανόηση. Κι είναι και κάποιοι άνθρωποι που δουλεύουν στις επιχειρήσεις στον κόσμο και λένε: «Παλιά, δεν είχα επιτυχία σε τίποτα, αλλά αφού ασχολήθηκα με τις επιχειρήσεις, η ζωή μου πάει καλά και είναι πιο σταθερή. Φαίνεται πως ο Θεός με προόριζε να ασχοληθώ με τις επιχειρήσεις σ’ αυτήν τη ζωή, για να ζήσω έτσι την οικογένειά μου. Οπότε, αν σ’ αυτήν τη ζωή τα πάω καλά στις επιχειρήσεις κι επεκτείνω τις λειτουργίες μου, φροντίζοντας κάθε μέλος της οικογένειάς μου, τότε αυτή είναι η αποστολή μου κι ίσως αυτή η αποστολή να είναι και το καθήκον μου». Όμως, αυτό δεν είναι παρανόηση; Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις καθημερινές υποθέσεις τους, τον τρόπο που βγάζουν το μεροκάματό τους, τον τρόπο ζωής που αποκτούν και την ποιότητα της ζωής που απολαμβάνουν —όλα τα πράγματα που σχετίζονται με την αποστολή τους— ως το καθήκον τους. Αυτό είναι λάθος. Είναι μια στρεβλή κατανόηση του καθήκοντος.

Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, το καθήκον; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μπερδεμένη και εσφαλμένη κατανόηση αυτού του ζητήματος. Αν ο οίκος του Θεού διευθετήσει για σένα να πας να καλλιεργείς δημητριακά και λαχανικά, πώς αντιμετωπίζεις αυτήν τη διευθέτηση; Κάποιοι ίσως να μην μπορούν να το καταλάβουν και να πουν: «Η γεωργία είναι για να στηρίζεις την οικογένειά σου. Δεν είναι καθήκον. Η έννοια του καθήκοντος δεν περιλαμβάνει αυτήν την πτυχή». Γιατί τα αντιλαμβάνονται έτσι τα πράγματα; Επειδή δεν κατανοούν τις αλήθειες που σχετίζονται με την εκτέλεση του καθήκοντος ούτε κατανοούν τι είναι το καθήκον. Αν κάποιος κατανοήσει αυτήν την πτυχή της αλήθειας, θα είναι πρόθυμος να πάει και να δουλέψει στη γη. Θα ξέρει ότι στον οίκο του Θεού η γεωργία δεν γίνεται για να στηρίξει την οικογένειά του, αλλά για να επιτρέψει σ’ αυτούς που ασχολούνται αποκλειστικά με την εκτέλεση του καθήκοντος να συνεχίσουν να το εκτελούν κανονικά. Για την ακρίβεια, είναι κι αυτό μια αποστολή που δίνεται από τον Θεό. Το ίδιο το έργο μπορεί να μην είναι πιο σημαντικό από έναν σπόρο σουσαμιού ή κι έναν κόκκο άμμου. Αλλά, ανεξάρτητα απ’ τη σημασία του, είναι μια εργασία που γίνεται στο πλαίσιο του έργου διαχείρισης του Θεού. Ο Θεός λέει ότι τώρα πρέπει να ολοκληρώσεις αυτήν την εργασία —εσύ πώς το παίρνεις αυτό; Θα πρέπει να το αποδεχθείς ως καθήκον σου και χωρίς να προβάλεις δικαιολογίες. Δεν αρκεί απλώς να υπακούσεις παθητικά και να κάνεις γεωργικές εργασίες επειδή αυτό διευθετήθηκε για σένα. Υπάρχει μια αρχή εδώ που θα πρέπει να την κατανοήσεις: η εκκλησία δεν διευθετεί για σένα να κάνεις γεωργικές εργασίες και να καλλιεργείς λαχανικά για να αποκτήσεις πλούτη ούτε για να τα βγάλεις πέρα και να στηρίζεις την οικογένειά σου. Το κάνει για να καλύψει τις ανάγκες του έργου στον οίκο του Θεού σε εποχές καταστροφών. Το κάνει για να βεβαιωθεί ότι αυτοί που ασχολούνται αποκλειστικά με την εκτέλεση του καθήκοντος στον οίκο του Θεού θα έχουν το καθημερινό τους φαγητό, ώστε να μπορούν να εκτελούν κανονικά τα καθήκοντά τους χωρίς να καθυστερούν το έργο του οίκου του Θεού. Έτσι, κάποιοι απ’ τους ανθρώπους που κάνουν γεωργικές εργασίες σε μια εκκλησία που έχει αγρόκτημα θεωρείται ότι εκτελούν το καθήκον τους. Η φύση αυτών των γεωργικών εργασιών είναι διαφορετική από εκείνη που κάνουν οι συνηθισμένοι αγρότες. Ποια είναι η φύση των γεωργικών εργασιών που κάνουν οι συνηθισμένοι αγρότες; Εκείνοι καλλιεργούν τη γη για τις οικογένειές τους και για την επιβίωσή τους. Αυτό έχει προκαθορίσει ο Θεός για αυτούς. Αυτή είναι η μοίρα τους, οπότε καλλιεργούν τη γη για γενιές ολόκληρες. Αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το καθήκον τους. Τώρα, έχεις έρθει στον οίκο του Θεού και καλλιεργείς κι εσύ τη γη. Αλλά αυτό είναι μια απαίτηση του έργου στον οίκο του Θεού. Είναι μια μορφή δαπάνης για τον Θεό. Η φύση αυτής της εργασίας είναι διαφορετική από εκείνη του να καλλιεργείς τη δική σου γη. Έχει να κάνει με την εκπλήρωση των ευθυνών και των υποχρεώσεών σου. Αυτό είναι το καθήκον που θα πρέπει να εκτελεί ένας άνθρωπος. Είναι η αποστολή και η ευθύνη που σου ‘χει εμπιστευτεί ο Δημιουργός. Αυτό είναι το καθήκον σου, για σένα. Αν, λοιπόν, συγκρίνεις αυτό το καθήκον με την εγκόσμια αποστολή σου, ποιο είναι το σημαντικότερο από τα δύο; (Το καθήκον μου.) Για ποιον λόγο; Το καθήκον είναι αυτό που απαιτεί ο Θεός να κάνεις, είναι αυτό που σου έχει εμπιστευτεί. Αυτό είναι ένα μέρος του λόγου. Ο άλλος και βασικός λόγος είναι πως όταν αναλαμβάνεις καθήκον στον οίκο του Θεού και αποδέχεσαι την αποστολή απ’ Αυτόν, τότε αποκτάς σημασία στο έργο διαχείρισής Του. Στον οίκο του Θεού, όποτε κανονίζεται να κάνεις κάτι, είτε πρόκειται για σκληρή ή κοπιαστική εργασία, και είτε σου αρέσει είτε όχι, είναι καθήκον σου. Εάν μπορείς να το θεωρήσεις αποστολή και ευθύνη που σου έδωσε ο Θεός, τότε έχεις κι εσύ ανάμειξη στο έργο Του για τη σωτηρία του ανθρώπου. Και πώς θα σε βλέπει Εκείνος αν αυτό που πράττεις και το καθήκον που εκτελείς έχουν ανάμειξη με το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, και μπορείς ν’ αποδεχτείς σοβαρά κι ειλικρινά την αποστολή που σου έδωσε ο Θεός; Θα σε βλέπει ως μέλος της οικογένειάς Του. Αυτό είναι ευλογία ή κατάρα; (Ευλογία.) Είναι μεγάλη ευλογία. Κάποιοι άνθρωποι παραπονιούνται όταν αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες ενώ εκτελούν το καθήκον τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις τεράστιες ευλογίες που έχουν λάβει. Δεν είναι τελείως ανόητο να παραπονιέσαι για τον Θεό ενώ έχεις αποκομίσει τόσα οφέλη; Σ’ αυτό το σημείο, είναι πολύ σημαντικό να γίνει κατανοητή η αλήθεια, να αναγνωρίσετε ότι αυτό είναι το καθήκον σας και ότι πρέπει να γίνει αποδεκτό από τον Θεό. Λοιπόν, αποκτήσατε τώρα μια νέα κατανόηση ή μια νέα αντίληψη σχετικά με το τι είναι το καθήκον; Το έχετε κατανοήσει σε βάθος; Είναι σημαντικό το καθήκον για να λάβετε τη σωτηρία; (Ναι.) Πόσο σημαντικό είναι; Μπορούμε να πούμε ότι η εκτέλεση του καθήκοντος και η εξασφάλιση της σωτηρίας συνδέονται άμεσα μεταξύ τους. Ανεξάρτητα από τις αποστολές που ολοκληρώνεις σ’ αυτήν τη ζωή, αν δεν εκτέλεσες το καθήκον σου, δεν υπάρχει περίπτωση να εξασφαλίσεις τη σωτηρία. Μ’ άλλα λόγια, όσο σπουδαία κι αν είναι τα επιτεύγματα που έχεις καταφέρει σ’ αυτήν τη ζωή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, απλώς ολοκλήρωνες μια αποστολή. Δεν έχεις εκπληρώσει το καθήκον ενός δημιουργήματος, οπότε δεν έχεις καμία σχέση με την εξασφάλιση της σωτηρίας ή με το έργο της διαχείρισης της ανθρωπότητας από τον Θεό.

Στον οίκο του Θεού αναφέρεται συνέχεια η αποδοχή της αποστολής από τον Θεό και η σωστή εκτέλεση του καθήκοντος. Πώς προκύπτει το καθήκον; Σε γενικές γραμμές, προκύπτει ως αποτέλεσμα του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας· πιο συγκεκριμένα, καθώς ξεδιπλώνεται το έργο διαχείρισης του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους, προκύπτει κάποιο έργο που απαιτεί από τους ανθρώπους να συνεργαστούν και να το ολοκληρώσουν. Αυτό έχει δημιουργήσει ευθύνες και αποστολές που πρέπει να εκπληρώσουν οι άνθρωποι, και αυτές οι ευθύνες και οι αποστολές είναι τα καθήκοντα που αναθέτει ο Θεός στους ανθρώπους. Στον οίκο του Θεού, οι εργασίες που απαιτούν τη συνεργασία των ανθρώπων είναι τα καθήκοντα που εκείνοι οφείλουν να εκπληρώσουν. Μήπως υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές μεταξύ καθηκόντων ως προς το ποιο είναι καλύτερο και ποιο χειρότερο, ποιο είναι μεγαλόπνοο και ποιο ταπεινό ή ποιο είναι σπουδαίο και ποιο ασήμαντο; Δεν υπάρχουν τέτοιες διαφορές· εφόσον κάτι έχει να κάνει με το έργο διαχείρισης του Θεού, και αποτελεί απαίτηση του έργου του οίκου Του, αλλά και απαιτείται από τη διάδοση του ευαγγελίου του Θεού, τότε αποτελεί το καθήκον ενός ατόμου. Αυτή είναι η προέλευση και ο ορισμός του καθήκοντος. Χωρίς το έργο διαχείρισης του Θεού, οι άνθρωποι στη γη —όπως κι αν ζουν— θα είχαν καθήκοντα; Όχι. Τώρα το βλέπετε ξεκάθαρα. Με τι σχετίζεται το καθήκον του καθενός; (Σχετίζεται με το έργο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.) Σωστά. Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των καθηκόντων της ανθρωπότητας, των καθηκόντων των δημιουργημάτων και του έργου διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Μπορεί να ειπωθεί ότι χωρίς τη σωτηρία των ανθρώπων από τον Θεό και χωρίς το έργο διαχείρισης που έχει ξεκινήσει ο ενσαρκωμένος Θεός στη γη, οι άνθρωποι μεταξύ τους δεν θα είχαν καθήκοντα για τα οποία θα μιλούσαμε τώρα. Τα καθήκοντα προκύπτουν απ’ το έργο του Θεού· αυτό απαιτεί Εκείνος απ’ τους ανθρώπους. Από αυτήν την οπτική, το καθήκον είναι σημαντικό για κάθε άνθρωπο που ακολουθεί τον Θεό, έτσι δεν είναι; Είναι πολύ σημαντικό. Γενικά μιλώντας, συμμετέχεις στο έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού· πιο συγκεκριμένα, συνεργάζεσαι με τις διαφόρων ειδών εργασίες του Θεού που απαιτούνται σε διάφορες χρονικές στιγμές και μεταξύ διάφορων ομάδων ανθρώπων. Όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, πρόκειται για αποστολή που σου έχει αναθέσει ο Θεός. Κάποιες φορές μπορεί να απαιτείται από σένα να προσέξεις ή να φυλάξεις ένα σημαντικό αντικείμενο. Μπορεί αυτό να είναι ένα σχετικά ασήμαντο ζήτημα που μπορεί απλώς να θεωρηθεί ευθύνη σου, αλλά πρόκειται για εργασία που σου έχει αναθέσει ο Θεός· την έχεις αποδεχτεί από Εκείνον. Την αποδέχθηκες από τα χέρια του Θεού και είναι το καθήκον σου. Για να φτάσουμε στη ρίζα του ζητήματος, ο Θεός σού εμπιστεύεται το καθήκον σου. Αυτό περιλαμβάνει κυρίως τη διάδοση του ευαγγελίου, την κατάθεση μαρτυρίας, τη δημιουργία βίντεο, το να είσαι επικεφαλής ή εργάτης στην εκκλησία, ή μπορεί να αποτελεί ακόμα πιο επικίνδυνο και σημαντικό έργο. Όπως και να ‘χει, εφόσον έχει να κάνει με το έργο του Θεού και το πόσο αναγκαίο είναι το έργο της διασποράς του ευαγγελίου, οι άνθρωποι θα πρέπει να το αποδεχθούν ως καθήκον απ’ τον Θεό. Το καθήκον, με ακόμα ευρύτερη έννοια, είναι η αποστολή του καθενός, μια αποστολή που του εμπιστεύεται ο Θεός· πιο συγκεκριμένα, είναι η ευθύνη σου, η υποχρέωσή σου. Εφόσον πρόκειται για την αποστολή σου, μια αποστολή που σου εμπιστεύεται ο Θεός, και πρόκειται για τη δική σου ευθύνη και υποχρέωση, η εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις προσωπικές σου υποθέσεις. Το καθήκον δεν έχει καμία σχέση με τις προσωπικές υποθέσεις. Γιατί αναφέρεται αυτό το θέμα; Επειδή πρέπει οι άνθρωποι να καταλάβουν πώς να αντιμετωπίζουν και πώς να κατανοούν το καθήκον τους. Το καθήκον είναι η αποστολή που αποδέχονται τα δημιουργήματα και που πρέπει να ολοκληρώσουν στο πλαίσιο του έργου διαχείρισης του Θεού. Οι άνθρωποι γνωρίζουν τη βασική ιδέα, αλλά τι γίνεται με τις πιο μικρές λεπτομέρειες; Πώς θα πρέπει να προσεγγίζει κάποιος τα καθήκοντά του για να θεωρείται ότι έχει σωστή κατανόηση; Κάποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το καθήκον τους όπως και τις προσωπικές τους υποθέσεις. Είναι όμως σωστή αυτή η αρχή; (Όχι.) Γιατί όχι; Όταν κάνεις πράγματα για σένα, δεν εκπληρώνεις το καθήκον σου. Για να εκπληρώσεις το καθήκον σου, δεν πρέπει να κάνεις πράγματα για σένα, αλλά να επιτελείς το έργο που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός. Αυτά τα δύο είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Ποια είναι η αρχή που επικρατεί όταν κάποιος κάνει πράγματα για τον εαυτό του; Είναι να κάνεις ό,τι σου αρέσει χωρίς να συμβουλεύεσαι τους άλλους, χωρίς να προσεύχεσαι ή να αναζητάς τον Θεό. Φέρεσαι σύμφωνα με τα καπρίτσια σου, χωρίς να νοιάζεσαι για τις συνέπειες, αρκεί κάτι να έχει όφελος για σένα. Είναι αποδεκτή αυτή η αρχή για να εκπληρώσεις το καθήκον σου στον οίκο του Θεού; (Όχι). Κάποιοι λένε: «Ούτε τις προσωπικές μου υποθέσεις δεν παίρνω τόσο σοβαρά, ούτε σ’ αυτές δεν καταβάλλω τόση προσπάθεια. Αντιμετωπίζω το καθήκον μου σαν να είναι δική μου δουλειά, και αυτή η αρχή σίγουρα είναι η κατάλληλη». Είναι αυτός ο σωστός τρόπος να δεχόμαστε το καθήκον; Σίγουρα όχι. Ποια στάση, λοιπόν, πρέπει να έχει κανείς προς το καθήκον; (Να το αποδέχεται από τον Θεό.) «Να το αποδέχεται από τον Θεό». Αυτές οι λέξεις εύκολα λέγονται, αλλά το να καταφέρεις να κάνεις πράξη την αλήθεια που περιέχουν εξαρτάται από τον τρόπο που αντιμετωπίζεις το καθήκον σου. Τώρα μόλις ορίσαμε τι σημαίνει καθήκον. Το καθήκον προέρχεται από τον Θεό, είναι μια αποστολή που μας εμπιστεύεται ο Θεός, σχετίζεται με το έργο διαχείρισής Του και τη σωτηρία του ανθρώπου. Από αυτήν την άποψη, έχει καμία σχέση το καθήκον με τις προσωπικές αρχές της διαγωγής σου; Έχει καμιά σχέση με τις προσωπικές σου προτιμήσεις, τις συνήθειες ή τις ρουτίνες στη ζωή σου; Ούτε κατά διάνοια. Με τι σχετίζεται λοιπόν το καθήκον; Σχετίζεται με την αλήθεια. Κάποιοι λένε: «Αφού μου ανατέθηκε αυτό το καθήκον, τότε είναι δική μου υπόθεση. Κι εγώ έχω πολύ υψηλές αρχές στην εκτέλεση του καθήκοντος, που κανείς σας δεν έχει. Ο Θεός απαιτεί απ’ τους ανθρώπους να εκτελούν το καθήκον τους με όλη τους την καρδιά, την ψυχή, το μυαλό και τη δύναμη. Αλλά, πέρα από αυτά, εγώ έχω ακόμη υψηλότερες αρχές. Και σύμφωνα με αυτές, αντιμετωπίζω το καθήκον μου σαν μια πολύ σημαντική προσωπική μου υπόθεση, το εκτελώ επιμελώς και προσπαθώ για το καλύτερο αποτέλεσμα». Είναι σωστή αυτή η αρχή; (Όχι.) Γιατί είναι λάθος; Αν αποδεχθείς το καθήκον σου από τον Θεό και βαθιά μέσα σου αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα ότι Εκείνος σου το εμπιστεύεται, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτήν την αποστολή; Έχει να κάνει με τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος. Δεν είναι πολύ πιο μεγαλόπρεπο να αντιμετωπίζει κάποιος το καθήκον του ως αποστολή από τον Θεό παρά ως μια προσωπική του υπόθεση; Δεν είναι το ίδιο, έτσι δεν είναι; Αν αντιμετωπίζεις το καθήκον σου ως μια αποστολή από τον Θεό, ως εκπλήρωση του καθήκοντός σου ενώπιον του Θεού και ως ικανοποίηση του Θεού μέσα από την εκπλήρωση του καθήκοντος, τότε ως αρχή σου στην εκτέλεσή του δεν το αντιμετωπίζεις απλώς σαν προσωπική σου υπόθεση. Ποια είναι η στάση που θα πρέπει να έχεις απέναντι στο καθήκον σου, η οποία μπορεί να θεωρηθεί σωστή και σύμφωνη με το θέλημα του Θεού; Πρώτον, δεν μπορείς να εξετάζεις σχολαστικά ποιος κανονίζει το καθήκον και από ποιο επίπεδο ηγεσίας ανατίθεται —θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό. Δεν μπορείς να το αναλύεις, θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση. Επιπλέον, όποιο κι αν είναι το καθήκον σου, μην κάνεις διάκριση μεταξύ μεγαλόπνοου και πιο ταπεινού. Ας υποθέσουμε πως λες: «Παρόλο που αυτή η ανάθεση είναι αποστολή από τον Θεό και το έργο του οίκου του Θεού, αν το κάνω, οι άνθρωποι μπορεί να με περιφρονήσουν. Σε κάποιους άλλους ανατίθεται έργο που τους επιτρέπει να ξεχωρίσουν. Εμένα μου ανέθεσαν αυτήν την εργασία, η οποία δεν μου επιτρέπει να ξεχωρίσω, αλλά με αναγκάζει να αγωνίζομαι στα παρασκήνια. Είναι άδικο! Δεν θα κάνω αυτό το καθήκον. Το καθήκον μου πρέπει να με κάνει να ξεχωρίζω ενώπιον των άλλων και να μου επιτρέπει να κάνω όνομα —κι ακόμα κι αν δεν κάνω όνομα ή δεν ξεχωρίσω, πρέπει σε κάθε περίπτωση να ωφεληθώ απ’ αυτό και σωματικά να είμαι άνετα». Είναι αποδεχτή αυτή η στάση; Όταν είσαι επιλεκτικός, δεν αποδέχεσαι πράγματα από τον Θεό· κάνεις επιλογές σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου. Έτσι δεν αποδέχεσαι το καθήκον σου· έτσι το αρνείσαι, εκδηλώνεις την παρακοή σου στον Θεό. Αυτή η επιλεκτικότητα νοθεύεται με τις ατομικές σου προτιμήσεις και επιθυμίες. Όταν λαμβάνεις υπόψη το δικό σου όφελος, τη δική σου υπόληψη και ούτω καθεξής, δεν έχεις στάση υποταγής προς το καθήκον σου. Τι στάση θα πρέπει να έχεις προς το καθήκον; Πρώτον, δεν πρέπει να το αναλύεις ούτε να προσπαθείς να βεβαιωθείς ότι αυτό σου ανατέθηκε· αντίθετα, θα πρέπει να το αποδέχεσαι από τον Θεό ως καθήκον που σου εμπιστεύθηκε Αυτός, και θα πρέπει να υπακούς στην ενορχήστρωση και στις ρυθμίσεις του Θεού, και να αποδέχεσαι το καθήκον σου από τον Θεό. Δεύτερον, μην κάνεις διάκριση μεταξύ υψηλού και χαμηλού και μη σε απασχολεί η φύση του, το αν σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις ή όχι, το αν γίνεται κοινή θέα ή παρασκηνιακά. Μη σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα. Υπάρχει κι ακόμα ένα είδος στάσης: η υπακοή και η ενεργή συνεργασία. Αν θεωρείς ότι μπορείς να εκπληρώσεις ένα συγκεκριμένο καθήκον, αλλά φοβάσαι κιόλας μήπως κάνεις λάθος και αποκλειστείς, και έτσι είσαι άτολμος, στάσιμος και δεν μπορείς να προοδεύσεις, τότε είναι αυτή στάση υποταγής; Για παράδειγμα, αν οι αδελφοί και οι αδελφές σου σε επιλέξουν ως επικεφαλής τους, τότε μπορεί να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να εκτελέσεις αυτό το καθήκον επειδή σε επέλεξαν, αλλά δεν προσεγγίζεις αυτό το καθήκον με ενεργητική στάση. Γιατί δεν το εκτελείς ενεργητικά; Επειδή έχεις σκέψεις σχετικά μ’ αυτό και θεωρείς το εξής: «Δεν είναι καθόλου καλό να είσαι επικεφαλής. Είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά ή πας γυρεύοντας. Αν κάνω καλή δουλειά, τότε δεν θα υπάρξει ανταμοιβή, αλλά αν δεν κάνω καλή δουλειά, τότε θα αντιμετωπιστώ και θα κλαδευτώ. Και η αντιμετώπιση δεν είναι καν το χειρότερο απ’ όλα. Αν με αντικαταστήσουν ή με αποκλείσουν; Αν συμβεί αυτό, δεν τελειώνουν όλα για μένα;» Σ’ αυτό το σημείο, αρχίζεις να αισθάνεσαι διχασμένος. Τι στάση είναι αυτή; Είναι επιφυλακτικότητα και παρανόηση. Αυτή δεν είναι η στάση που θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στο καθήκον τους. Είναι μια στάση αποθάρρυνσης και αρνητικότητας. Ποια θα πρέπει να είναι, λοιπόν, μια θετική στάση; (Θα πρέπει να έχουμε ανοικτή καρδιά, να είμαστε ειλικρινείς και να έχουμε το θάρρος να επωμιστούμε φορτία.) Θα πρέπει να υπάρχει υπακοή και ενεργητική συνεργασία. Αυτό που λέτε εσείς είναι κάπως κενό. Πώς μπορείς να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής όταν έχεις τέτοιο μεγάλο φόβο; Και τι σημαίνει το να έχει κανείς το θάρρος να επωμιστεί φορτία; Ποια νοοτροπία θα σου εξασφαλίσει το θάρρος να επωμιστείς; Αν φοβάσαι συνέχεια μην πάει κάτι στραβά και δεν θα μπορείς να το αντιμετωπίσεις, αν έχεις πολλά εσωτερικά εμπόδια, τότε ουσιαστικά δεν θα ’χεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία. Οι φράσεις «να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής», «να έχεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία» ή «να μην κάνεις ποτέ πίσω, ακόμη κι αν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο» που αναφέρετε ακούγονται λίγο σαν συνθήματα που φωνάζουν θυμωμένοι νέοι. Μπορούν αυτά τα συνθήματα να δώσουν λύση σε πρακτικά προβλήματα; Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια σωστή στάση. Για να υπάρχει μια σωστή στάση, θα πρέπει να κατανοήσεις αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Μόνο έτσι θα επιλύσεις τις εσωτερικές σου δυσκολίες και θα αποδεχθείς ομαλά αυτήν την αποστολή, αυτό το καθήκον. Αυτό είναι το μονοπάτι της άσκησης και μόνο αυτή είναι η αλήθεια. Σε βοηθάνε να αντιμετωπίσεις τον φόβο που νιώθεις φράσεις όπως «να έχεις ανοικτή καρδιά και να είσαι ειλικρινής» και «να έχεις το θάρρος να επωμιστείς φορτία»; (Όχι.) Αυτό δείχνει ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε μονοπάτι άσκησης. Μπορεί να λες: «Έχω ανοικτή καρδιά κι είμαι ειλικρινής, έχω ακαταμάχητο ανάστημα, δεν υπάρχουν άλλες σκέψεις μέσα μου και η καρδιά μου δεν έχει μολυνθεί από τίποτα, κι έχω το θάρρος να επωμιστώ φορτία». Φαινομενικά, αναλαμβάνεις το καθήκον σου. Αλλά, αργότερα, αφού το συλλογιστείς λίγο, συνεχίζεις να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να το αντέξεις. Μπορεί να φοβάσαι ακόμη. Επίσης, μπορεί να βλέπεις άλλους να δέχονται αντιμετώπιση και να φοβάσαι ακόμη περισσότερο, σαν δαρμένος σκύλος που τρομοκρατείται όταν βλέπει το λουρί. Θα θεωρείς όλο και περισσότερο ότι έχεις μικρό ανάστημα κι ότι αυτό το καθήκον είναι σαν μια αχανής, αδιαπέραστη άβυσσος. Τελικά, δεν θα μπορείς να επωμιστείς αυτό το φορτίο. Γι’ αυτό τα πρακτικά προβλήματα δεν λύνονται λέγοντας συνθήματα. Πώς μπορείς, λοιπόν, πραγματικά να επιλύσεις αυτό το πρόβλημα; Θα πρέπει να αναζητάς ενεργά την αλήθεια και να υιοθετείς μια στάση υποταγής και συνεργασίας. Αυτό μπορεί να λύσει πλήρως το πρόβλημα. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι άτολμος, να φοβάσαι και να ανησυχείς. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του αν θα αποκαλυφθείς και θα αποκλειστείς, και του αν είσαι επικεφαλής; Αν δεν είσαι επικεφαλής, θα εξαφανιστεί η διεφθαρμένη διάθεσή σου; Αργά ή γρήγορα, πρέπει να επιλύσεις το πρόβλημα της διεφθαρμένης διάθεσής σου. Επιπλέον, αν δεν είσαι επικεφαλής, τότε δεν θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να ασκηθείς και θα προοδεύσεις αργά στη ζωή σου, με ελάχιστες ευκαιρίες να οδηγηθείς στην τελείωση. Παρόλο που ενέχει λίγο περισσότερη ταλαιπωρία το να είσαι επικεφαλής ή εργάτης, υπάρχουν και πολλές ανταμοιβές, και αν καταφέρεις να βαδίσεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, τότε μπορείς να οδηγηθείς στην τελείωση. Τι μεγάλη ευλογία είναι αυτή! Θα πρέπει, λοιπόν, να υποτάσσεσαι και να συνεργάζεσαι ενεργά. Αυτό είναι το καθήκον σου και η ευθύνη σου. Όποιος κι αν είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σου, θα πρέπει να έχεις μια καρδιά με υπακοή. Με τέτοια στάση πρέπει να εκτελείς το καθήκον σου.

Όλοι είναι εξοικειωμένοι με το θέμα της εκπλήρωσης του καθήκοντος. Δεν πρόκειται για κάποιο καινούριο ζήτημα. Ωστόσο, για εκείνους που πιστεύουν στον Θεό, αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια αλήθεια που πρέπει οι άνθρωποι να καταλάβουν και να εισέλθουν σ’ αυτήν. Τα δημιουργήματα θα πρέπει να εκτελούν καλά το καθήκον τους για να κερδίζουν τον έπαινο του Δημιουργού. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουν οι άνθρωποι τι σημαίνει η εκτέλεση του καθήκοντος. Η εκτέλεση του καθήκοντος δεν είναι κάποια θεωρία ούτε σύνθημα. Είναι μια πτυχή της αλήθειας. Τι σημαίνει λοιπόν να εκτελεί κανείς καθήκον; Και ποια προβλήματα μπορούν να λυθούν με την κατανόηση αυτής της πτυχής της αλήθειας; Το λιγότερο που μπορεί να πετύχει αυτή η κατανόηση είναι να επιλύσει το ζήτημα του πώς να αποδέχεσαι και να αντιμετωπίζεις την αποστολή από τον Θεό, αλλά και αυτό της στάσης και της αποφασιστικότητας που θα πρέπει να έχεις κατά την ολοκλήρωση της αποστολής από τον Θεό που Εκείνος σου έχει εμπιστευτεί. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι θα επιλύσει ταυτόχρονα κάποιες μη κανονικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στον Θεό. Κάποιοι βλέπουν την εκπλήρωση των καθηκόντων τους ως κεφάλαιο· άλλοι βλέπουν την εκπλήρωση των καθηκόντων τους ως δικές τους προσωπικές εργασίες· και άλλοι τη βλέπουν ως δικό τους έργο και δικό τους εγχείρημα, ή βλέπουν ένα καθήκον ως ένα είδος ενασχόλησης, διασκέδασης ή χόμπι για να περνάνε την ώρα τους. Με λίγα λόγια, όποια στάση κι αν έχεις απέναντι στο καθήκον σου, αν δεν το αποδέχτηκες από τον Θεό κι αν δεν το μεταχειρίζεσαι ως εργασία που θα πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα μέσα στο πλαίσιο του έργου διαχείρισης του Θεού ή με την οποία θα πρέπει να συνεργαστεί, τότε αυτό που κάνεις δεν αποτελεί εκπλήρωση του καθήκοντός σου. Είναι σωστό να αντιμετωπίζεις το καθήκον σου σαν την οικογενειακή σου επιχείρηση; Είναι σωστό να το αντιμετωπίζεις ως μέρος της δουλειάς σου ή ως χόμπι; Είναι σωστό να το αντιμετωπίζεις ως προσωπική υπόθεσή σου; Τίποτα από αυτά δεν είναι σωστό. Γιατί είναι απαραίτητο να αναφέρουμε αυτά τα ζητήματα; Ποιο πρόβλημα θα λυθεί αν συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτά; Θα λυθεί το πρόβλημα των λανθασμένων στάσεων των ανθρώπων προς το καθήκον τους και των μυριάδων τρόπων με τους οποίους εκτελούν απρόσεκτα και επιπόλαια το καθήκον τους. Η στάση των ανθρώπων προς το καθήκον τους μπορεί να αλλάξει μόνο αν οι ίδιοι κατανοήσουν την πτυχή της αλήθειας που αφορά την εκτέλεση του καθήκοντος. Η στάση τους θα εναρμονιστεί σιγά-σιγά με την αλήθεια, και θα καλύπτει τις απαιτήσεις και το θέλημα του Θεού. Αν οι άνθρωποι δεν κατανοούν την πτυχή της αλήθειας που αφορά την εκτέλεση του καθήκοντος, θα προκύπτουν προβλήματα στη στάση τους προς το καθήκον και στις αρχές πίσω από αυτό, και δεν θα μπορούν να πετύχουν το αποτέλεσμα της εκτέλεσης του καθήκοντός τους. Τα καθήκοντα είναι εργασίες που εμπιστεύεται ο Θεός στους ανθρώπους· είναι αποστολές, τις οποίες πρέπει να ολοκληρώσουν οι άνθρωποι. Ωστόσο, ένα καθήκον σίγουρα κάτι που διαχειρίζεσαι ο ίδιος ούτε σκαλοπάτι σου για να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα καθήκοντά τους ως ευκαιρία για να κάνουν τη δική τους διαχείριση και να σχηματίσουν κλίκες· άλλοι για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους· άλλοι για να γεμίσουν το κενό που νιώθουν μέσα τους· και άλλοι για να ικανοποιήσουν τη νοοτροπία τους σύμφωνα με την οποία βασίζονται στην τύχη και πιστεύουν πως εφόσον εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, θα έχουν μερίδιο στον οίκο του Θεού και στον εκπληκτικό προορισμό που σχεδιάζει Εκείνος για τον άνθρωπο. Τέτοιες στάσεις απέναντι στο καθήκον είναι εσφαλμένες· αηδιάζουν τον Θεό και πρέπει επειγόντως να επιλυθούν.

Έχουμε ήδη συναναστραφεί σε μεγάλο βαθμό πάνω στο τι είναι το καθήκον, στο πώς να αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι το καθήκον τους και στις στάσεις και τις απόψεις που θα πρέπει να έχουν απέναντι σ’ αυτό. Θα πρέπει όλοι να στοχαστείτε προσεκτικά αυτά τα θέματα. Είναι πολύ σημαντικό και επιτακτικό να καταλάβει κανείς την αλήθεια σ’ αυτές τις πτυχές. Ποια είναι η αλήθεια που πρέπει να κατανοήσετε περισσότερο αυτήν τη στιγμή; Κατά μία έννοια, πρέπει να κατανοήσετε τις αλήθειες που σχετίζονται με τα οράματα σε αυτό το θέμα. Κατά μία άλλη έννοια, πρέπει να κατανοήσεις σε ποια σημεία έχεις παρανοήσεις και παρεξηγήσεις σχετικά με αυτές τις αλήθειες στην άσκηση και στην πραγματική ζωή. Όταν συναντάς ζητήματα που αφορούν τις αλήθειες της εκτέλεσης του καθήκοντος, αν αυτά τα λόγια και αυτές οι αλήθειες μπορούν να επιλύσουν την εσωτερική σου κατάσταση, τότε αποδεικνύεται πως έχεις κατανοήσει αληθινά και πλήρως το περιεχόμενο της συναναστροφής μας. Αν δεν μπορούν να επιλύσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις καθημερινά στα ζητήματα της εκπλήρωσης του καθήκοντός σου, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις εισέλθει σ’ αυτές τις αλήθειες. Συνοψίσατε και συλλογιστήκατε αυτές τις αλήθειες, αφού τις ακούσατε; Μήπως παρόλο που κάθε φορά κρατάτε σημειώσεις απ’ όσα κατανοείτε τη συγκεκριμένη στιγμή, καθώς περνάει ο χρόνος, ξεχνάτε, λες και δεν τα έχετε ακούσει ποτέ; (Ναι.) Αυτό συμβαίνει επειδή ακόμα δεν έχετε καθόλου είσοδο. Αυτό που κάνετε πράξη δεν έχει ουσιαστικά καμία σχέση με αυτές τις αλήθειες και είναι άσχετο από την αλήθεια. Για την ακρίβεια, αυτές οι αλήθειες σχετικά με την εκπλήρωση του καθήκοντος είναι οι βασικότερες αλήθειες που θα πρέπει να καταλάβει κάποιος και στις οποίες πρέπει να εισέλθει όσο πιστεύει στον Θεό. Αν, παρόλο που ακούτε τα λόγια της αλήθειας, παραμένετε μπερδεμένοι και σαστισμένοι, τότε απλώς έχετε πολύ χαμηλή ποιότητα και δεν έχετε ανάστημα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να διαβάζεις τα λόγια του Θεού, να προσεύχεσαι και να παρευρίσκεσαι σε συναθροίσεις. Κάνεις ό,τι σου ζητάνε, όπως κάποιος που έχει θρησκευτική πίστη. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις καθόλου ζωή-είσοδο και καθόλου ανάστημα. Και τι σημαίνει να μην έχεις ανάστημα; Σημαίνει ότι στη διαδικασία της πίστης στον Θεό και της εκπλήρωσης του καθήκοντός σου, αμέσως μόλις κάποιος σε παραπλανήσει, εσύ τον ακολουθείς και σταματάς να πιστεύεις στον Θεό. Αν κάνεις κάποιο λάθος και κάποιος σε κλαδεύσει και σε αντιμετωπίσει λίγο, μιλώντας σου με κάπως αυστηρό τρόπο, μπορεί να παρατήσεις την πίστη σου. Αν συναντήσεις προβλήματα ή διάφορες δυσκολίες στη ζωή σου, μπορεί να παραπονεθείς για τον Θεό και βλέποντας ότι Εκείνος δεν σου παρέχει χάρη ή δεν σου επιλύει τις δυσκολίες σου, μπορεί να αποτραβηχτείς και να αποχωρήσεις από τον οίκο του Θεού, και να πάψεις να πιστεύεις. Αν έχεις εισέλθει σε κάποιες πτυχές της αλήθειας της εκπλήρωσης του καθήκοντος —αυτήν την πιο θεμελιώδη απ’ όλες τις αλήθειες— αυτό αποδεικνύει ότι έχεις ήδη συνδεθεί με την αλήθεια. Έχεις ήδη συνδεθεί με την αλήθεια-πραγματικότητα και έχεις καταφέρει κάποια είσοδο. Αν δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτήν την αλήθεια-πραγματικότητα, ούτε το ελάχιστο, αυτό αποδεικνύει ότι η αλήθεια δεν έχει ριζώσει ακόμη στην καρδιά σου.

Μόλις τώρα συναναστράφηκα σχετικά με το τι είναι το καθήκον, καθώς και στις απαρχές και στη δημιουργία του καθήκοντος, για να κατανοήσουν οι άνθρωποι τι ακριβώς είναι το καθήκον. Ποια οφέλη προσφέρει αυτή η γνώση; Αφού κατανοήσουν οι άνθρωποι την αλήθεια σχετικά με το τι είναι το καθήκον, τότε θα μάθουν και τη σημασία του. Στο ελάχιστο, νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι θα πρέπει να έχουν σωστή στάση προς το καθήκον και ότι δεν μπορούν να ενεργούν αυθαίρετα. Αυτή τουλάχιστον η έννοια παραμένει στο μυαλό τους. Παρότι το καθήκον είναι αυτό που πρέπει να εκπληρώσεις και η αποστολή που σου δίνει ο Θεός, δεν είναι προσωπική σου υπόθεση ούτε δικό σου έργο. Αυτό μπορεί να ακούγεται αντιφατικό, αλλά είναι όντως η αλήθεια. Η αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή, έχει την πρακτική πλευρά της, που σχετίζεται με την άσκηση και την είσοδο των ανθρώπων, καθώς και με τις απαιτήσεις του Θεού. Δεν είναι κάτι κενό. Έτσι είναι η αλήθεια. Μόνο αν τη βιώσεις και εισέλθεις σ’ αυτήν την αλήθεια-πραγματικότητα θα μπορείς να κατανοείς όλο και περισσότερο αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Αν αμφισβητείς συνέχεια την αλήθεια, αν έχεις συνέχεια αμφιβολίες, και μονίμως εξετάζεις σχολαστικά και αναλύεις, τότε η αλήθεια δεν θα είναι ποτέ αλήθεια για σένα. Δεν θα σχετίζεται με την πραγματική σου ζωή και δεν θα μπορεί να αλλάξει τίποτα σ’ εσένα. Αν κάποιος αποδεχτεί την αλήθεια από τα βάθη της καρδιάς του και την έχει για οδηγό για τη ζωή και τις πράξεις του, ως οδηγό για τη συμπεριφορά του και την πίστη του στον Θεό, τότε αυτή θα αλλάξει τη ζωή του. Θα αλλάξει τους στόχους της ζωής του, την κατεύθυνσή της και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά αυτός ο άνθρωπος με τον κόσμο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αλήθειας. Είναι σίγουρα πολύ ωφέλιμο να καταλάβει κανείς τι είναι το καθήκον και αυτό τον βοηθά να εκπληρώσει το καθήκον του. Τουλάχιστον, γνωρίζει ότι το καθήκον είναι πολύ σημαντικό για όλους όσοι πιστεύουν στον Θεό και ότι έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται για να σωθούν και να τελειωθούν ή που έχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις ή φιλοδοξίες για αυτό. Αυτή είναι η βασικότερη αλήθεια που θα πρέπει να καταλάβουν όλοι για να σωθούν, αλλά και η βασικότερη αλήθεια στην οποία θα πρέπει να εισέλθει κανείς. Αν δεν καταλάβεις τι είναι το καθήκον, δεν θα γνωρίζεις πώς να εκπληρώνεις σωστά το καθήκον σου ούτε θα γνωρίζεις τη σωστή στάση με την οποία θα λαμβάνεις και θα αντιμετωπίζεις το καθήκον σου. Αυτό είναι επικίνδυνο. Από τη μία πλευρά, θα είναι αδύνατο να μπορείς να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου και θα λειτουργείς αυθαίρετα, απρόσεκτα και επιπόλαια. Απ’ την άλλη πλευρά, μπορεί να κάνεις πράγματα που διαταράσσουν κι αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας ή και να διαπράττεις κακές πράξεις που παραβιάζουν τα διοικητικά διατάγματα του Θεού. Για να το πούμε κάπως συντηρητικά, μπορεί να απομονωθείς για να στοχαστείς και, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί και να αποκλειστείς. Επομένως, το να καταλάβει κανείς τι είναι το καθήκον, παρότι αποτελεί μια πολύ βασική πτυχή της αλήθειας, σχετίζεται και με τη σωτηρία του. Δεν είναι κάτι άσχετο, είναι πολύ σημαντικό. Μόλις καταλάβει κανείς τι είναι το καθήκον, το ζητούμενο δεν είναι απλώς να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με ένα δόγμα. Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι να μπορέσουν να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού και να αντιμετωπίζουν το καθήκον τους με τη σωστή στάση. Στην εκτέλεση οποιουδήποτε καθήκοντος, κανένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την προσπάθεια. Αν κάποιος πιστεύει διαρκώς ότι το καθήκον μπορεί να εκπληρωθεί σωστά μόνο με προσπάθεια, αυτό δείχνει έλλειψη πνευματικής κατανόησης. Η αλήθεια είναι ότι η εκπλήρωση του καθήκοντος περιλαμβάνει πολλές λεπτομέρειες, όπως το να έχει κανείς σωστή νοοτροπία, αρχές άσκησης και αληθινή υπακοή, καθώς και το να διαθέτει πνευματική σοφία. Μόνο όταν διαθέτει κάποιος αυτές τις πτυχές της αλήθειας μπορεί να εκπληρώσει καλά τα καθήκοντά του και να επιλύσει πλήρως το πρόβλημα της απρόσεκτης και επιπόλαιης εκτέλεσης του καθήκοντος. Αυτοί που δεν έχουν τη σωστή στάση προς τα καθήκοντά τους δεν έχουν την αλήθεια-πραγματικότητα. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά και είναι κενοί συνείδησης και λογικής. Έτσι, για να ακολουθήσει κάποιος τον Θεό, θα πρέπει να καταλάβει τη σημασία της εκπλήρωσης του καθήκοντος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για να ακολουθήσει κάποιος τον Θεό.

Αφού κατανοήσεις τι είναι το καθήκον και από πού προέρχεται, θα μπορείς να ξεχωρίζεις τη φύση του καθήκοντος και τη φύση της δουλειάς στην κοινωνία. Πώς ξεχωρίζει η αντιμετώπιση του έργου που σου εμπιστεύεται ο οίκος του Θεού ως καθήκον και η αντιμετώπισή του ως εγκόσμιες εργασίες; Αν το αντιμετωπίζεις ως καθήκον, τότε πρέπει να αναζητάς το θέλημα και την αλήθεια του Θεού. Θα λες: «Αυτό είναι το καθήκον μου· πώς πρέπει να το προσεγγίσω; Τι απαιτεί ο Θεός; Ποιοι είναι οι κανονισμοί της εκκλησίας; Πρέπει να καταλάβω καθαρά τις αρχές που υπάρχουν πίσω απ’ αυτά». Μόνο αν ασκείσαι με αυτόν τον τρόπο θα έχεις τη σωστή στάση προς το καθήκον σου. Μόνο αυτήν τη στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι προς το καθήκον τους. Όμως, τι είδους στάση πρέπει να έχουν οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν εγκόσμιες εργασίες ή ζητήματα στην προσωπική τους ζωή; Θα πρέπει τότε να αναζητά κανείς την αλήθεια ή τις αρχές; Θα μπορούσατε και τότε να αναζητάτε αρχές, αλλά αυτές θα αφορούσαν μόνο το να βγάλετε περισσότερα χρήματα, να έχετε μια καλή ζωή, να μαζέψετε πλούτη, να ευτυχήσετε και να αποκτάτε φήμη και δόξα. Μόνο τέτοιες αρχές. Αυτές οι αρχές είναι μονάχα εγκόσμιες, ανήκουν στις τρέχουσες τάσεις. Είναι οι αρχές του Σατανά και αυτής της μοχθηρής ανθρωπότητας. Και ποιες είναι οι αρχές της εκπλήρωσης του καθήκοντος; Πρέπει σίγουρα να καλύπτουν τις απαιτήσεις του Θεού. Σχετίζονται άμεσα με την αλήθεια και τις απαιτήσεις του Θεού, και είναι αδιαχώριστες από αυτές. Από την άλλη, τα επαγγέλματα ή οι δουλειές που κάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια ή με τις απαιτήσεις του Θεού. Αν έχεις ικανότητες, δείχνεις προθυμία να αντέξεις τις δυσκολίες και είσαι αρκετά επιμελής, κακός και θρασύς, τότε μπορείς να ξεχωρίσεις στην κοινωνία, και ακόμη και να οικοδομήσεις μια μεγάλη καριέρα. Στον οίκο του Θεού, όμως, δεν χρειάζονται αυτές οι αρχές και οι φιλοσοφίες. Στον οίκο του Θεού, όποιο καθήκον κι αν εκτελείς, όποια κι αν είναι η φύση αυτού του καθήκοντος, είτε θεωρείται μεγάλο είτε μικρό, ευγενές ή ταπεινό, προβεβλημένο ή χαμηλών τόνων, είτε σου το εμπιστεύεται ο Θεός είτε σου το αναθέτει ένας επικεφαλής της εκκλησίας, όποιο έργο κι αν σου αναθέτει ο οίκος του Θεού, εδώ οι αρχές που τηρείς όσο κάνεις το έργο σου σου δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τις αλήθεια αρχές. Θα πρέπει να συνδέονται με την αλήθεια, με τις απαιτήσεις του Θεού και με τους κανονισμούς και τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού. Με λίγα λόγια, το καθήκον και η δουλειά που κάνει κάποιος στον κόσμο θα πρέπει να διαχωρίζονται το ένα από το άλλο.

Γιατί συναναστρεφόμαστε σχετικά με τη διαφορά ανάμεσα στην εκτέλεση του καθήκοντος και στο εγκόσμιο έργο; Είναι σημαντικό αυτό; (Ναι.) Γιατί είναι σημαντικό; Έχει να κάνει με τη στάση που έχουν οι άνθρωποι προς την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Μη φέρνεις στην εκτέλεση του καθήκοντός σου τις στάσεις και τις αρχές που έχεις στο εγκόσμιο έργο. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αν το κάνεις αυτό; (Θα φέρεται κανείς όπως θέλει.) Είναι συνηθισμένο ζήτημα να φέρεται κανείς όπως θέλει. Σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος δεν θέλει να συμβουλεύεται τους άλλους όταν εκτελεί εργασίες, θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο και να κάνει ό,τι θέλει, πιστεύοντας ότι αν φέρεται έτσι, θα εξασφαλίσει άνεση και ευχαρίστηση, χωρίς καμία αίσθηση καταπίεσης ή στενοχώριας. Επίσης, αυτό οδηγεί συχνά σε ίντριγκα, σε ζήλια, σε διενέξεις και σε δημιουργία κλίκας, καθώς και στην αναζήτηση επιβραβεύσεων και αναγνώρισης, στην επίδειξη, σε απρόσεκτη και επιπόλαιη συμπεριφορά, σε ανευθυνότητα, σε εξαπάτηση των ανωτέρων ή των υφισταμένων και στο να ιδρύσει κανείς το δικό του βασίλειο. Με λίγα λόγια, η εκτέλεση του καθήκοντος διαφέρει από τη συμμετοχή σε εγκόσμιο έργο. Η εκτέλεση του καθήκοντος είναι απαίτηση του Θεού και διευθέτηση από τον Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην εκτέλεση του καθήκοντος και στο εγκόσμιο έργο. Η εκτέλεση του καθήκοντος θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και με βάση την αλήθεια-αρχές. Δεν αποτελεί προσωπική διαχείριση ούτε προσωπική δουλειά, ενώ σίγουρα δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός. Δεν έχει καμία σχέση με τα ενδιαφέροντα, την περηφάνια, το κύρος, την επιρροή ή τις μελλοντικές δυνατότητες των ανθρώπων. Αφορά μόνο τη ζωή-είσοδό τους και την αλλαγή της διάθεσής τους, και σχετίζεται με το έργο διαχείρισης του Θεού. Αντίθετα, όταν κάποιος συμμετέχει σε εγκόσμιο έργο, εστιάζει αποκλειστικά στη δική του διαχείριση. Είτε κάνεις μια δουλειά είτε έχεις μια επιχείρηση, όσο μεγάλο κόστος κι αν καταβάλλεις, όσο κι αν υπάρχει περίπτωση να εκδιωχθείς κι όσο κι αν υποφέρεις —συναισθηματικά ή σωματικά— ή κι αν σε εκφοβίσουν, σε ταπεινώσουν ή σε παρεξηγήσουν, ή ακόμη κι αν αντιμετωπίσεις φοβερή δημόσια πίεση, όλα όσα κάνεις περιστρέφονται γύρω από τη δική σου βούληση, τις βλέψεις, τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες σου. Αυτή είναι η αποκλειστική φύση όλων αυτών. Αυτή η φύση περιλαμβάνει μόνο την προσωπική διαχείριση και το προσωπικό εγχείρημα. Στην ανθρωπότητα δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που θα κάνει ένα βήμα μπροστά και θα πει: «Επιτελώ μια κοινωφελή υπηρεσία για το καλό της ανθρωπότητας. Θέλω να φέρομαι σύμφωνα με τις θεϊκές αρχές και τις αρχές που ορίζει ο Ουρανός». Δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος. Ακόμη κι αν κάποιος κάνει ένα βήμα μπροστά και πει: «Θέλω να κάνω την πιο αλτρουιστική και σημαντική προσπάθεια για την ανθρωπότητα, να φέρω την ευημερία και να κάνω καλές πράξεις για τους ανθρώπους», ο στόχος του δεν είναι τόσο αγνός. Το κάνει για τη δόξα. Δεν κάνει, λοιπόν, προσωπική διαχείριση; Όλα είναι για την προσωπική διαχείριση. Όσο καλά κι αν ακούγονται τα λόγια ενός τέτοιου ανθρώπου, όσο κι αν έχει υποφέρει, όσο μεγάλο τίμημα κι αν έχει πληρώσει, όσο μεγάλη προσφορά κι αν έχει κάνει ή ακόμη κι αν έχει αλλάξει την ανθρωπότητα, αν έχει μεταμορφώσει μια ολόκληρη περίοδο ή ξεκινήσει μια νέα εποχή, ό,τι κι αν έκανε, ο σκοπός του δεν ήταν άλλος παρά το καλό του εαυτού του. Όλα τα διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα φέρονται με αυτόν τον τρόπο. Είτε κάποιος κάνει κάτι μεγάλο είτε κάτι μικρό, η πρόθεσή του είναι η φήμη ή το κέρδος. Ποια είναι η φύση των ενεργειών των ανθρώπων; Η προσωπική διαχείριση. Έχει καμία σχέση η προσωπική διαχείριση με τη διαχείριση του Θεού; Δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Μερικοί άνθρωποι λένε: «Αυτό δεν ισχύει. Κάποιοι έρχονται σ’ αυτόν τον κόσμο κι αλλάζουν την εποχή τους. Κι αυτό δεν έχει προκαθοριστεί από τον Θεό; Κι αυτό δεν έχει σχέση με τη διαχείρισή Του;» Σχετίζονται αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Γιατί λες πως δεν έχουν σχέση; (Επειδή κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με το έργο διαχείρισης του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.) Πολύ σωστά. Δεν έχει καμία σχέση με το έργο τους Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, οπότε δεν σχετίζεται με τη διαχείριση του Θεού. Ωστόσο, αυτή η δήλωση είναι μόνο κατά το ήμισυ σωστή. Υπάρχει άλλη μια προϋπόθεση εδώ, ένα ζήτημα ουσίας. Αν δεν σχετίζεται με το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, τότε όλο αυτό δεν είναι παρά ανθρώπινη διαχείριση. Αυτή είναι μία πτυχή, αλλά να προσθέσω και κάτι ακόμη: η φύση όσων κάνουν αυτοί οι άνθρωποι αφορά τη φήμη και το συμφέρον τους. Ο τελικός ωφελούμενος είναι οι ίδιοι. Τίνος το καλό εξυπηρετεί η φύση, οι αρχές και το τελικό αποτέλεσμα όλων όσα κάνουν; (Το δικό τους καλό.) Είναι για το δικό τους καλό. Και με πιο συγκαλυμμένο τρόπο, ποιον εξυπηρετούν συγκεκριμένα; (Τον Σατανά.) Σωστά, τον Σατανά. Ποια είναι η φύση του να κάνεις πράγματα για τον Σατανά; (Το να είσαι εχθρός του Θεού.) Και ποια είναι η ουσία κρύβει κάποιος που είναι εχθρός του Θεού; Γιατί λέμε πως έτσι γίνεται κανείς εχθρός του Θεού; (Η αφετηρία, η απαρχή και οι αρχές των ενεργειών του αντιβαίνουν τα λόγια του Θεού.) Αυτή είναι μία πτυχή κι ένα βασικό ζήτημα. Η αφετηρία, η απαρχή κι οι αρχές όσων κάνουν είναι όλες του Σατανά και κακές. Ποιο είναι, λοιπόν, το τελικό αποτέλεσμα; Για ποιον καταθέτουν μαρτυρία; (Για τον Σατανά.) Σωστά, καταθέτουν μαρτυρία για τον Σατανά. Σε όλη την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, έχει υπάρξει ποτέ κάποιος ιστορικός ή συγγραφέας που να καταλόγισε τα επιτεύγματα των ανθρώπων κάθε εποχής στον Δημιουργό; (Όχι.) Λένε μόνο πως αυτά είναι τα κληροδοτήματα ή τα μεγάλα επιτεύγματα που άφησαν πίσω τους τα σπουδαία εγχειρήματα της ανθρωπότητας. Ποιον εκπροσωπούν στα μάτια της ανθρωπότητας αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι και οι διάσημες μορφές που αφήνουν πίσω τους αυτά τα πράγματα; Κάθε διάσημη μορφή ή σπουδαίος άνθρωπος, ή όσοι έχουν πετύχει σημαντικές συνεισφορές για την ανθρωπότητα λατρεύονται όλοι από διεφθαρμένους ανθρώπους. Ο χώρος που καταλαμβάνουν στην καρδιά των ανθρώπων είναι ο χώρος που οι άνθρωποι θεωρούν ότι αποτελεί τη θέση του Θεού. Αυτή δεν είναι η ουσία του θέματος; (Ναι.) Συζητήσαμε μόλις τώρα ότι οι απαρχές, τα κίνητρα, οι αφετηρίες και οι αρχές που κρύβουν οι ενέργειες των ανθρώπων είναι όλες ριζωμένες στη σατανική λογική και δεν είναι σύμφωνες με την αλήθεια. Οι άνθρωποι πετυχαίνουν κάτι με ανθρώπινα μέσα ή με τα χαρίσματά τους και γίνονται διάσημοι, με τελική συνέπεια να τα καταλογίζει η ανθρωπότητα όλα αυτά στον Σατανά. Ακριβώς όπως πολλοί άνθρωποι σήμερα λατρεύουν διάσημες μορφές και σπουδαίους ανθρώπους από την ιστορία, όπως ο Κομφούκιος και ο Γκουάν Γιου. Όσο σπουδαίες κι αν είναι οι πράξεις που έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι, θεμελιωδώς, ο Θεός ήταν Αυτός που έκανε τις κατάλληλες διευθετήσεις ώστε να έρθουν σ’ αυτόν τον κόσμο αυτοί οι διάφοροι χαρακτήρες και να εκτελέσουν συγκεκριμένες πράξεις σε διάφορες εποχές. Ωστόσο, σε όλη την καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, αρχαία ή σύγχρονη, δεν υπάρχει ούτε μία περίσταση που να καταθέτει μαρτυρία για τις πράξεις του Δημιουργού. Μόνο η Βίβλος καταγράφει κάποια στοιχεία των δύο σταδίων του έργου του Θεού, την Εποχή του Νόμου και την Εποχή της Χάριτος, αλλά ακόμη και τα λόγια του Θεού που καταγράφονται εκεί είναι αρκετά περιορισμένα. Στην πραγματικότητα, ο Θεός εξέφρασε πολλά λόγια και έκανε πολλές πράξεις, αλλά όσα κατέγραψαν οι άνθρωποι είναι πολύ περιορισμένα. Αντίθετα, υπάρχουν άπειρα βιβλία που καταγράφουν, καταθέτουν μαρτυρίες ή επαινούν διάσημους και σπουδαίους ανθρώπους. Αυτό δεν ξεκαθαρίζει την ουσία του θέματος που μόλις συζητήσαμε; Αναφέραμε τώρα ότι οι διάσημοι κι οι σπουδαίοι άνθρωποι σε όλη την πορεία της ιστορίας ενεργούσαν για τον εαυτό τους Άρα, στην ουσία, ενεργούσαν για τον Σατανά. Αυτό δείχνει ότι δεν εκπλήρωναν τα καθήκοντά τους, αλλά πραγματοποιούσαν τη δική τους διαχείριση ή έκαναν τα δικά τους εγχειρήματα. Ποια είναι η φύση, η ουσία οποιουδήποτε έργου αναλαμβάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο; (Η προσωπική διαχείριση.) Γιατί θεωρείται προσωπική διαχείριση; Ποια είναι η βασική αιτία; Επειδή καταθέτουν μαρτυρία για τον Σατανά. Όλες οι αρχές και τα κίνητρά τους προέρχονται από τον Σατανά και δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια ή με τις απαιτήσεις του Θεού. Ποια είναι όμως η φύση του καθήκοντος; Αφορά το έργο που επιτελείται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Ότι, δηλαδή, το έργο θα πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια, να εκτελείται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και να επιτελείται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι να μπορούν οι άνθρωποι να καταθέτουν μαρτυρία για τον Θεό, να διαθέτουν υπακοή προς Εκείνον και να έχουν γνώση του Θεού. Να έχουν μια βαθύτερη κατανόηση του Δημιουργού και μεγαλύτερη, ειλικρινή υποταγή σ’ Εκείνον. Κι ακόμη περισσότερο, να μπορούν να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν τα δημιουργήματα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Όταν οι άνθρωποι αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, τότε η σχέση τους με τον Θεό γίνεται όλο και πιο κανονική. Μπορεί οποιαδήποτε δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα; Με τίποτα, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο. Όσο περισσότερα χρόνια περνάει κάποιος κάνοντας εγκόσμιο έργο, τόσο περισσότερο επαναστατεί ενάντια στον Θεό και τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από Εκείνον. Όσο καλύτερα πηγαίνει η προσωπική διαχείριση κάποιου, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται αυτός από τον Θεό. Όσο πιο πετυχημένη γίνεται η προσωπική διαχείριση κάποιου, τόσο πιο πολύ ξεστρατίζει αυτός από τις απαιτήσεις του Θεού. Επομένως, είναι τελείως διαφορετική η φύση της εκτέλεσης του καθήκοντος και αυτή της εκτέλεσης εγκόσμιου έργου.

Μόλις τώρα συζητούσαμε τη διαφορά ανάμεσα στο ατομικό καθήκον και το εγκόσμιο έργο ενός ανθρώπου. Ποια πλευρά της αλήθειας θα κατανοήσουν οι άνθρωποι μετά απ’ αυτήν τη συζήτηση; Όποιο καθήκον κι αν λάβεις, πρέπει να το εκτελείς όπως ζητάει ο Θεός. Για παράδειγμα, όταν επιλέγεσαι ως επικεφαλής μιας εκκλησίας, το καθήκον σου είναι να εκτελέσεις το έργο του επικεφαλής εκκλησίας. Και τι πρέπει να κάνεις με το που αναλαμβάνεις αυτό το έργο ως καθήκον σου; Πρώτα, πρέπει να γνωρίζεις ότι εκτέλεση του καθήκοντός σου είναι μόνο η εκπλήρωση του έργου σου ως επικεφαλής. Δεν εργάζεσαι ως κάποιος αξιωματούχος στον έξω κόσμο. Εάν γίνεις επικεφαλής και μετά θεωρείς τον εαυτό σου αξιωματούχο, τότε έχεις παραστρατήσει. Αλλά εάν πεις: «Τώρα που έγινα επικεφαλής της εκκλησίας, δεν πρέπει να είμαι επικριτικός. Πρέπει να βάζω τον εαυτό μου κάτω απ’ όλους, να έχω τους άλλους πιο ψηλά και να τους αντιμετωπίζω ως πιο σημαντικούς από εμένα», τότε κι αυτή η νοοτροπία είναι λάθος. Αν δεν κατανοείς την αλήθεια, είναι άσκοπο να προσποιείσαι. Μόνο η σωστή κατανόηση του καθήκοντός σου θα έχει αποτέλεσμα. Πρώτον, πρέπει να εκτιμήσεις τη σημασία του έργου του επικεφαλής της εκκλησίας: μια εκκλησία μπορεί να έχει δεκάδες μέλη κι εσύ πρέπει να σκεφτείς πώς θα καθοδηγήσεις αυτούς τους ανθρώπους ενώπιον του Θεού, πώς θα βοηθήσεις τους περισσότερους να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Πρέπει ακόμα να ξοδεύεις περισσότερο χρόνο για να ποτίζεις και να υποστηρίζεις όσους είναι αρνητικοί και αδύναμοι, να διορθώνεις την αρνητικότητα και την αδυναμία τους, και να τους βοηθάς στο να εκτελούν το καθήκον τους. Πρέπει επίσης να καθοδηγείς όλους εκείνους που είναι ικανοί να εκτελούν το καθήκον τους προς την κατανόηση της αλήθειας και προς την είσοδο στην πραγματικότητα, προς μια συμπεριφορά σύμφωνη με αρχές και προς τη σωστή εκτέλεση του καθήκοντός τους, πράγμα που θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό εδώ και χρόνια, αλλά έχουν μοχθηρή ανθρώπινη φύση, οι οποίοι μονίμως διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπιστούν αναλόγως. Όσοι αρνούνται πεισματικά να μετανοήσουν πρέπει ν’ αποπεμφθούν. Πρέπει να αντιμετωπιστούν με βάση την αρχή και να διευθετηθούν αναλόγως. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: κάποιοι από την εκκλησία διαθέτουν σχετικά καλή ανθρώπινη φύση και κάποιο επίπεδο, και είναι ικανοί ν’ αναλάβουν μια συγκεκριμένη πτυχή του έργου. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να θρέφονται χωρίς καθυστέρηση· όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο. Θα χρειαστούν εκπαίδευση για να γίνουν ικανοί, ενώ αν δεν εκπαιδευτούν, δεν θα μπορέσουν να κάνουν τίποτα σωστά. Αυτές δεν είναι δουλειές που επείγει να εκτελεί σωστά ένας επικεφαλής ή εργάτης; Μπορείς να εκπληρώσεις καλά το καθήκον σου αν έχεις γίνει επικεφαλής, αλλά δεν έχεις αυτά κατά νου τα ζητήματα και δεν εκτελείς το έργο αναλόγως; (Όχι.) Ως επικεφαλής, είναι απαραίτητο να τακτοποιείς κάθε πτυχή του έργου της εκκλησίας: πρώτον, το πιο σημαντικό είναι να καλλιεργείς ταλαντούχους ανθρώπους. Να εξυψώνεις όσους έχουν καλή ανθρώπινη φύση και επίπεδο, να τους καλλιεργείς και να τους εκπαιδεύεις. Δεύτερον, να καθοδηγείς τους αδελφούς και τις αδελφές να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα, και να τους βοηθάς να κάνουν αυτοκριτική, να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να ξεχωρίζουν αιρέσεις και πλάνες, να διακρίνουν τους ανθρώπους και να εκπληρώνουν καλά τα καθήκοντά τους —αυτό είναι μέρος της ζωής-εισόδου. Τρίτον, να βοηθάς τους περισσότερους απ’ όσους που μπορούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους να το κάνουν στ’ αλήθεια (εξαιρώντας αυτούς που έχουν κατώτερη ανθρώπινη φύση), και να φροντίζεις να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους και να μην φέρονται απρόσεκτα και επιπόλαια. Τέταρτον, να διαχειρίζεσαι άμεσα αυτούς που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας. Εάν απορρίπτουν την αλήθεια κατά τη συναναστροφή, τότε πρέπει να κλαδεύονται και ν’ αντιμετωπίζονται. Κι αν όλο αυτό το διάστημα παραμένουν αμετανόητοι, πρέπει ν’ απομονώνονται για να εξετάσουν τον εαυτό τους ή ακόμα και να αποκλείονται ή να αποβάλλονται. Πέμπτον, να βοηθάς τον λαό του Θεού να ξεχωρίζει τους μη πιστούς, τους ψευδοεπικεφαλής και τους αντίχριστους, φροντίζοντας να μην παραπλανηθούν και να εισέλθουν στο σωστό μονοπάτι της πίστης στον Θεό όσο πιο άμεσα γίνεται. Και τα πέντε παραπάνω σημεία είναι σημαντικά, είναι εγγενείς εργασίες για έναν επικεφαλής. Η εκπλήρωση αυτών των πέντε πτυχών του έργου είναι αυτή που καθιστά κάποιον κατάλληλο για επικεφαλής της εκκλησίας. Επιπλέον, πρέπει ν’ αντιμετωπίζει σωστά και τις ιδιαίτερες συνθήκες. Για παράδειγμα, η αρνητικότητα και η αδυναμία κάποιων ανθρώπων μπορεί να είναι προσωρινές, οπότε πρέπει να τους αντιμετωπίζεις αναλόγως. Δεν μπορείς να προβαίνεις σε επιπόλαιες κρίσεις. Αν κάποιος είναι αρνητικός μόνο για λίγο, δεν είναι σωστό να του βάλεις την ταμπέλα του «αρνητικού» ή του «χρόνια αρνητικού» και να λες ότι ο Θεός δεν τον θέλει πια. Επιπλέον, ο καθένας οφείλει να εκπληρώνει τον ρόλο του και να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του. Οι διευθετήσεις σχετικά με την εκτέλεση του καθήκοντος θα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τα ατομικά χαρίσματα, τα ταλέντα, το επίπεδο και το διάστημα της πίστης στον Θεό. Αυτή η προσέγγιση πρέπει να προσαρμόζεται για να ταιριάζει στα διάφορα είδη ανθρώπων, έτσι ώστε να μπορούν να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού και να βελτιστοποιήσουν την αποτελεσματικότητα. Αν κρατάς αυτά τα θέματα κατά νου, τότε θα σχηματιστεί ένα φορτίο για σένα και θα πρέπει να επικεντρώνεσαι μονίμως στην παρατήρηση. Τι θα πρέπει να παρατηρείς; Όχι ποιος φαίνεται καλός, ώστε να έχεις περισσότερες επαφές μαζί του. Όχι ποιος πιστεύεις ότι είναι άσχημος, ώστε να τον αποκλείσεις. Όχι ποιος φαίνεται να έχει ικανότητα κι ανάστημα, ώστε να τον καλοπιάνεις. Και σίγουρα όχι ποιος δεν υποκλίνεται μπροστά σου, ώστε να προσπαθήσεις να τον τιμωρήσεις. Τίποτα απ’ αυτά. Τότε τι πρέπει να παρατηρείς; Πρέπει να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους σύμφωνα με τα λόγια, τις στάσεις και τις απαιτήσεις του Θεού απέναντι στα διάφορα είδη ανθρώπων, και να τους αντιμετωπίζεις με βάση τις αρχές. Αυτό συμφωνεί με την αλήθεια. Πρώτον, κατηγοριοποίησε όλα τα είδη ανθρώπων της εκκλησίας: αυτούς που έχουν καλή ποιότητα και ικανότητα ν’ αποδέχονται την αλήθεια σε μία κατηγορία, εκείνους που έχουν κακή ποιότητα κι δεν μπορούν ν’ αποδεχτούν την αλήθεια σε μία άλλη, εκείνους που μπορούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους σ’ άλλη κι εκείνους που δεν μπορούν σε μια ακόμη. Τέλος, θα πρέπει και οι μη πιστοί που μονίμως παραπονιούνται, διαδίδουν αντιλήψεις, γίνονται αρνητικοί και προκαλούν αναστάτωση να μπουν στην ίδια κατηγορία. Αφού τους κατηγοριοποιήσεις όλους και έχεις καταλάβει καλά την πραγματική κατάσταση κάθε ομάδας σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, και έχεις καταλάβει ξεκάθαρα ποιος μπορεί να σωθεί και ποιος όχι, τότε θα μπορείς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους κάθε είδους. Θα κατανοείς τις προθέσεις του Θεού και θα ξέρεις ποιον θέλει Εκείνος να σώσει και ποιον ν’ αποκλείσει. Όλα αυτά δεν προκύπτουν απ’ το φορτίο σου; Αυτή δεν είναι η σωστή συμπεριφορά απέναντι στο καθήκον σου; Εάν διαθέτεις αυτήν τη σωστή συμπεριφορά και δημιουργείται ένα βάρος μέσα σου, τότε μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου καλά. Εάν δεν αντιμετωπίζεις με αυτόν τον τρόπο τα καθήκοντά σου, και αντιθέτως τα βλέπεις σαν να έχεις μία θέση αξιωματούχου και σκέφτεσαι μονίμως: «Το να είμαι επικεφαλής είναι σαν να έχω κάποιο αξίωμα. Είναι μια ευλογία απ’ τον Θεό! Τώρα που έχω κύρος, οι άνθρωποι θα μ’ ακούνε και αυτό είναι καλό!», εάν νομίζεις ότι το να είσαι επικεφαλής είναι το ίδιο με το να είσαι αξιωματούχος, τότε έχεις πρόβλημα. Τότε θα ηγείσαι όπως ένας αξιωματούχος με τον τρόπο που λειτουργούν εκείνοι. Μπορείς να επιτελέσεις σωστά το έργο της εκκλησίας μ’ αυτόν τον τρόπο; Με τέτοια οπτική, είναι βέβαιο ότι θα φανερωθείς και θ’ αποκλειστείς. Πάντα θα φαντάζεσαι τον εαυτό σου ως αξιωματούχο, περιτριγυρισμένο από ανθρώπους σε κάθε σου βήμα, οι οποίοι θα συμμορφώνονται με ό,τι πεις. Επίσης, θα προσπαθείς να λαμβάνεις πρώτος τα οφέλη της εκκλησίας. Ό,τι έργο και αν έχει η εκκλησία, εσύ απλώς θα δίνεις εντολές και δεν θα κάνεις τίποτα. Τι νοοτροπία είναι αυτή; Δεν απολαμβάνεις έτσι τα οφέλη της θέσης; Δεν είναι διεφθαρμένη διάθεση; Όλοι όσοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια εκτελούν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με μια σατανική διάθεση. Πολλοί επικεφαλής και εργάτες έχουν φανερωθεί και αποκλειστεί επειδή μονίμως εκτελούσαν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με μια σατανική διάθεση, χωρίς να αποδέχονται ούτε ίχνος της αλήθειας. Και τώρα ακόμη, κάποιοι επικεφαλής συνεχίζουν να φέρονται έτσι. Αφού έγιναν επικεφαλής, νιώθουν περιχαρείς και ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς το συναίσθημα, αλλά σε κάθε περίπτωση, πιστεύουν ότι τα έχουν καταφέρει πολύ καλά. Παρ’ όλα αυτά, μετά αναλογίζονται: «Δεν γίνεται να είμαι φαντασμένος. Το να είσαι φαντασμένος είναι σημάδι αλαζονείας και η αλαζονεία θα φέρει την αποτυχία. Πρέπει να είμαι χαμηλών τόνων». Φαινομενικά, φέρονται σαν άνθρωποι χαμηλών τόνων και λένε σ’ όλους ότι αυτό είναι εξύψωση κι αποστολή από τον Θεό, ότι δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να το κάνουν. Μέσα τους, όμως, χαίρονται κρυφά: «Επιτέλους, με διάλεξαν! Ποιος λέει ότι δεν έχω καλό επίπεδο; Θα με είχαν διαλέξει αν δεν είχα καλό επίπεδο; Γιατί δεν διάλεξαν κάποιον άλλον; Μάλλον έχω πιο πολλά προτερήματα απ’ τους άλλους». Όταν λαμβάνουν αυτό το καθήκον, αυτά πρώτα βαθιά μέσα τους. Δεν αναλογίζονται: «Τώρα που έλαβα αυτό το καθήκον, πώς πρέπει να το εκπληρώσω; Ποιος έχει κάνει καλή δουλειά στο παρελθόν για να μάθω απ’ αυτόν; Ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος; Υπάρχουν τέτοιες απαιτήσεις στις εργασιακές ρυθμίσεις της εκκλησίας; Ποτέ δεν ανησυχούσα γι’ αυτές τις πτυχές του έργου της εκκλησίας, αλλά τι πρέπει να κάνω τώρα που έχω επιλεγεί ως επικεφαλής;» Για την ακρίβεια, όσο έχεις την απαραίτητη αποφασιστικότητα και μπορείς ν’ αναζητήσεις την αλήθεια, υπάρχει μονοπάτι. Εάν αντιμετωπίζεις το έργο ως καθήκον σου, θα είναι εύκολο να το κάνεις καλά. Κάποιοι άνθρωποι γίνονται επικεφαλής και λένε: «Εγώ είμαι πλέον υπεύθυνος γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Εγώ θα επιλέγω πώς θα συναθροίζονται και τι έργο θα διευθετείται γι' αυτούς; Ποπο… Τώρα νιώθω ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά μου». Τι υπονοούν αυτά τα λόγια; Μιλούν λες και μπορούν να πετύχουν φοβερά πράγματα. Όλα αυτά είναι απλώς κενά λόγια και δόγματα. Δεν είναι λίγο υποκριτής ένας τέτοιος άνθρωπος; Εσείς έχετε πει ποτέ τέτοια πράγματα; (Ναι.) Τότε, κι εσείς είστε λίγο υποκριτές. Παρ’ όλα αυτά, αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι φυσιολογική για τους ανθρώπους. Ακόμα κι όσοι λαμβάνουν κάποιο μικρό αξίωμα καυχιούνται έστω και λίγο. Νιώθουν ξαφνικά πως ανέβηκε η αξία τους. Αμέσως μόλις πάρουν μια γεύση κύρους και φήμης, έρχονται τα πάνω κάτω στην καρδιά τους, σαν να βρίσκονται σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, και γίνονται άλλοι άνθρωποι. Έρχονται στην επιφάνεια οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους και οι υπερβολικές επιθυμίες τους. Όλοι έχουν αυτές τις αρνητικές, παθητικές συμπεριφορές. Είναι κάτι το συνηθισμένο στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα. Όποιος είναι διεφθαρμένος άνθρωπος, τις έχει. Όταν κάποιοι γίνονται επικεφαλής, δεν ξέρουν πώς να βαδίζουν από εδώ και πέρα. Κάποιοι δεν ξέρουν καν πώς να μιλούν στους άλλους. Φυσικά, όχι λόγω ντροπής, απλώς δεν ξέρουν πώς πρέπει να φέρεται ένας επικεφαλής. Άλλοι, αφού γίνουν επικεφαλής, δεν ξέρουν τι να τρώνε ή τι να φοράνε. Υπάρχουν ένα σωρό συμπεριφορές. Εσείς έχετε κάποια από αυτές τις συμπεριφορές; Σίγουρα όλοι τις έχετε, σε κάποιον βαθμό ο καθένας. Πόσο θα σας πάρει, λοιπόν, να ξεπεράσετε αυτές τις καταστάσεις και συμπεριφορές; Ένα με δύο χρόνια, τρία με πέντε ή δέκα χρόνια; Αυτό εξαρτάται από την αποφασιστικότητα κάποιου να επιδιώκει την αλήθεια και τον βαθμό στον οποίο το κάνει.

Κατά τη διαδικασία της επιδίωξης της αλήθειας, το πόσο κάποιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν την αλήθεια είναι ανάλογο με την είσοδό τους· και τα δύο είναι ίσα. Μπορούν να εισέλθουν σε τόση αλήθεια όση μπορούν να κατανοήσουν. Όσο βαθιά κατανοούν την αλήθεια, τόσο βαθιά εισέρχονται, ενώ ίδιο είναι και το βάθος της αντίληψής τους, των συναισθημάτων και των εμπειριών τους. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν πολλά δόγματα, αλλά έχουν μηδενική άσκηση και είσοδο. Επομένως, όσα κηρύγματα κι αν έχουν ακούσει, ποτέ δεν μπορούν να λύσουν τις εσωτερικές τους δυσκολίες. Όταν έρχονται αντιμέτωποι μ’ ένα μικρό ζήτημα, έρχεται αμέσως στην επιφάνεια η άσχημη πλευρά τους και δεν μπορούν να την ελέγξουν ό,τι κι αν κάνουν. Όπως κι αν τη συγκαλύψουν, η διαφθορά τους εξακολουθεί να εκδηλώνεται. Παραμένουν ανίκανοι να αποδεχτούν την αλήθεια ή ν’ αναζητήσουν λύσεις σ’ αυτήν. Μαθαίνουν μέχρι και να φορούν προσωπείο για να εξαπατούν και να προσποιούνται τους καλούς. Οι διεφθαρμένες τους διαθέσεις παραμένουν ίδιες κι απαράλλαχτες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα αν κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια. Οπότε στο τέλος, όλα καταλήγουν στην ίδια φράση: η επιδίωξη της αλήθειας είναι κάτι πολύ σημαντικό. Το ίδιο ισχύει και για την εκπλήρωση των καθηκόντων. Όποιο καθήκον και αν λάβεις, όποιο καθήκον κι αν σου δοθεί, είτε περιλαμβάνει μεγάλη ευθύνη είτε είναι απλούστερο, ή ακόμα κι αν είναι πολύ μεγαλόπνοο, εάν μπορέσεις να αναζητήσεις την αλήθεια και να το αντιμετωπίσεις σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε θα καταφέρεις να το εκπληρώσεις καλά. Επιπλέον, καθώς εκτελείς τα καθήκοντά σου, θα αναπτυχθείς σε διαφορετικούς βαθμούς, τόσο στη ζωή-είσοδό σου όσο και στην αλλαγή της διάθεσής σου. Όμως, εάν δεν επιδιώκεις την αλήθεια και αντιμετωπίζεις απλώς το καθήκον σου ως δική σου διαχείριση, ως δική σου εργασία, ή σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου ή σαν προσωπική σου δουλειά, τότε θα έχεις πρόβλημα. Είναι διαφορετικό να αντιμετωπίζεις το καθήκον σου σαν προσωπική σου δουλειά από το να το αντιμετωπίζεις σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Όταν αντιμετωπίζεις το καθήκον σου ως δική σου διαχείριση, τι επιδιώκεις; Επιδιώκεις φήμη, κέρδος και θέση, και περιμένεις οι άλλοι ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις σου. Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα εάν εκτελείς έτσι το καθήκον σου; Από τη μία, όταν εκτελείς το καθήκον σου έτσι, δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα· είναι μάταιη προσπάθεια. Ακόμα κι αν έκανες μεγάλη προσπάθεια φαινομενικά, δεν αναζήτησες την αλήθεια, οπότε το καθήκον σου δεν θα έχει καλά αποτελέσματα και ο Θεός δεν θα είναι ικανοποιημένος. Από την άλλη, πολλές φορές θα κάνεις παραβάσεις, θα διαταράσσεις και θ’ αναστατώνεις, και θα κάνεις συχνά λάθη που θα έχουν ως αποτέλεσμα αρνητικές συνέπειες. Πολλοί άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται καλά στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Φέρονται πεισματικά κι αυθαίρετα, χωρίς να καταφέρνουν ουσιαστικά τίποτα, μέχρι που κάποιες φορές προκαλούν ακόμα κι απώλειες στο έργο της εκκλησίας. Η εκτέλεση του καθήκοντος με τέτοιον τρόπο διαταράσσει κι αναστατώνει πραγματικά το έργο της εκκλησίας. Είναι ξεκάθαρα συμπεριφορά κακούργου. Αυτοί που επί μονίμου βάσεως εκτελούν τα καθήκοντά τους απρόσεκτα κι επιπόλαια πρέπει να φανερώνονται, ώστε να κάνουν αυτοκριτική. Εάν μπορέσουν πράγματι να κάνουν αυτοκριτική, ν’ αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να μισήσουν τον εαυτό τους, μπορούν να παραμείνουν και να συνεχίσουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Αν όμως δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους, κι εξακολουθούν ν’ υπερασπίζονται και να δικαιολογούν τον εαυτό τους, λέγοντας ότι δεν υπάρχει αγάπη στον οίκο του Θεού κι ότι τους φέρονται άδικα, τότε αυτό δείχνει πεισματική άρνηση να μετανοήσουν και πρέπει ν’ αποπέμπονται από την εκκλησία. Ποια είναι η βασική αιτία για την οποία αναστατώνουν και διαταράσσουν αυτοί οι άνθρωποι; Το ότι σχεδίαζαν σκόπιμα να διαταράξουν και να αναστατώσουν; Όχι. Ο βασικός λόγος είναι ότι δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια και έχουν πολύ κακή ανθρώπινη φύση τους. Μερικοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους έχουν κάποιο επίπεδο και κατανοούν την αλήθεια, αλλά δεν την αποδέχονται καθόλου, πόσο μάλλον την κάνουν πράξη. Η ανθρώπινη φύση τους είναι τρομερά μοχθηρή. Ανεξάρτητα απ' το καθήκον που εκτελούν, μονίμως προκαλούν διαταράξεις και αναστάτωση, κι έτσι καταστρέφουν το έργο της εκκλησίας και φέρνουν πολλά κακά αποτελέσματα με απαίσια επιρροή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι μη πιστοί και μοχθηροί άνθρωποι. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αποκλείονται. Οι πιο πολλοί άνθρωποι μπορούν να ξεχωρίσουν τους μη πιστούς. Όταν βλέπουν τις διάφορες συμπεριφορές τους, εξαγριώνονται. Πώς γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να θεωρηθούν πιστοί του Θεού; Είναι τσιράκια του Σατανά, κι έχουν σταλεί για να διαταράξουν και ν’ αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας. Κάποιοι είναι τζαμπατζήδες, απ’ αυτούς που λατρεύουν την ευκολία και μισούν τη δουλειά. Δεν θέλουν να κάνουν καθόλου έργο, αλλά μόνο να τρώνε καλά κάθε μέρα. Παράσιτα δεν είναι; Είναι χειρότεροι ακόμα κι από σκυλιά. Γι’ αυτό έχουν αποκλειστεί αυτοί οι άνθρωποι. Όλοι όσοι πραγματικά πιστεύουν στον Θεό είναι πρόθυμοι να εκπληρώσουν το καθήκον τους. Παρ’ όλο που οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι σημαίνει πραγματικά το καθήκον, τουλάχιστον ξέρουν βαθιά μέσα τους ότι είναι υποχρέωση των ανθρώπων να εκπληρώνουν το καθήκον τους, και είναι πρόθυμοι να το κάνουν. Το να είσαι όμως πρόθυμος να εκπληρώσεις τα καθήκοντά σου σημαίνει αυτόματα κι ότι κάνεις πράξη την αλήθεια; Αυτή η εσωτερική προθυμία ισούται με το να εκπληρώνει κάποιος τα καθήκοντά του; Όχι βέβαια. Για να θεωρηθεί ότι κάποιος έχει εκπληρώσει καλά τα καθήκοντά του, πρέπει να κάνει πράξη την αλήθεια και να καλύπτει τα πρότυπα της συμπεριφοράς που είναι σύμφωνη με τις αρχές. Για να κάνεις πράξη την αλήθεια, όση πίστη κι αν ισχυρίζεσαι ότι έχεις και όση προθυμία κι αν λες ότι διαθέτεις —ότι προτίθεσαι να ρισκάρεις τη ζωή σου, ότι δεν διστάζεις να περάσεις διά πυρός και σιδήρου— όλα αυτά είναι απλώς συνθήματα χωρίς νόημα. Πρέπει, με βάση αυτήν την προθυμία, να φέρεσαι και σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Λες: «Δεν αγαπώ ιδιαίτερα την αλήθεια ούτε την επιδιώκω και δεν έχω αλλάξει ιδιαίτερα τη διάθεσή μου ενώ εκπληρώνω τα καθήκοντά μου. Αλλά έχω καταφέρει ένα πράγμα: κάνω ό,τι μου πουν. Δεν προκαλώ διατάραξη και αναστάτωση. Μπορεί να μην είμαι ικανός να επιτύχω την υποταγή, αλλά ακούω». Δεν θα μπορούσε κάποιος που κάνει αυτό το πράγμα να παραμείνει στην εκκλησία και να συνεχίσει να εκτελεί κανονικά τα καθήκοντά του; Αλλά αυτοί οι κακούργοι και μη πιστοί που απομακρύνθηκαν δεν μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν ούτε στις πιο χαμηλές προσδοκίες και δημιουργούσαν αναστάτωση. Δεν πρέπει να επιτρέπεται σε τέτοιους μη πιστούς και κακούργους να παραμένουν στην εκκλησία για να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Ο εκλεκτός λαός του Θεού πρέπει να ξεχωρίζει τους μη πιστούς και τους κακόβουλους. Διαφορετικά, θα παραπλανηθεί απ’ αυτούς. Οποιοσδήποτε έχει συνείδηση και λογική πρέπει να υιοθετήσει μια στάση απόρριψης απέναντι στους μη πιστούς και στους κακούργους.

Η εκπλήρωση του καθήκοντος είναι η πιο κομβική πτυχή της πίστης στον Θεό. Πρώτον, πρέπει κανείς να καταλάβει τι είναι το καθήκον, και, σιγά-σιγά, να το βιώσει και να το κατανοήσει αληθινά. Ποιο είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνει κανείς απέναντι στο καθήκον του; Είναι αποδεκτό να πεις: «Ο Οίκος του Θεού μού έδωσε αυτό το καθήκον, άρα μου ανήκει. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, επειδή αυτό είναι δική μου δουλειά και δεν μπορεί κανείς ν’ ανακατευτεί»; Όχι βέβαια. Εάν αυτή είναι η στάση σου όσο εκτελείς το καθήκον σου, τότε θα έχεις πρόβλημα, επειδή η στάση σου δεν συμβαδίζει με την αλήθεια-αρχή. Η στάση σου είναι να κάνεις ό,τι θέλεις αντί ν’ αναζητάς την αλήθεια, και φυσικά δεν έχεις θεοφοβούμενη καρδιά. Εάν κάποιος είναι υπερβολικά πεισματάρης, θα αμελήσει να εκτελέσει σωστά το έργο του καθώς εκτελεί το καθήκον του. Τι συμπεριφορά πρέπει να έχει κάποιος ενώ εκτελεί το καθήκον του; Πρέπει να επιθυμεί να υπακούει και να ικανοποιεί τον Θεό. Εάν δεν ολοκληρώσει την αποστολή που του δόθηκε από τον Θεό, πιστεύει ότι Τον απογοήτευσε. Κι αν δεν εκτελεί σωστά το καθήκον του, θεωρεί ότι δεν είναι άξιος ν’ αποκαλείται άνθρωπος. Αυτή η στάση όσο εκτελείς το καθήκον σου είναι που σε κάνει πιστό. Για να εκτελέσεις το καθήκον σας καλά, πρέπει πρώτα να μάθεις τι απαιτεί ο Θεός, ν’ αναζητήσεις την αλήθεια και τις αρχές. Μόλις έχεις διαπιστώσει ότι η αποστολή που σου έδωσε ο Θεός είναι το καθήκον σου, πρέπει να σκεφτείς: «Πώς μπορώ να κάνω το καθήκον μου καλά; Ποιες αλήθειες-αρχές πρέπει να κάνω πράξη; Τι ζητάει ο Θεός απ’ τους ανθρώπους; Ποιο έργο πρέπει να κάνω; Πώς να φέρομαι ώστε να επιτελώ τις ευθύνες μου και να είμαι πιστός;» Σε ποιον είσαι πιστός; Στον Θεό. Πρέπει να είσαι πιστός στον Θεό και να εκπληρώνεις τις ευθύνες σου για τους ανθρώπους. Πρέπει να εκτελείς το καθήκον σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και την αλήθεια-αρχές, και να μείνεις προσηλωμένος στο καθήκον σου. Και τι σημαίνει να μείνεις προσηλωμένος το καθήκον σου; Για παράδειγμα, τι πρέπει να κάνεις αν σου έχει ανατεθεί κάποιο καθήκον για ένα ή δύο χρόνια, αλλά ως τώρα, κανείς δεν σε έχει ελέγξει; Αν δεν σε ελέγχει κανείς, αυτό σημαίνει πως το καθήκον έχει τελειώσει; Όχι. Μη δίνεις καμία σημασία στο αν σε ελέγχει κάποιος ή αν επιθεωρεί κανείς τι κάνεις· αυτήν την εργασία σ’ την εμπιστεύτηκαν, οπότε είναι δική σου ευθύνη. Θα πρέπει να σκεφτείς πώς να γίνει αυτή η δουλειά και πώς μπορεί να γίνει καλά, κι έτσι θα πρέπει να την κάνεις. Αν περιμένεις όλη την ώρα τον έλεγχο, την επίβλεψη και την παρότρυνση των άλλων, τέτοια είναι η στάση που πρέπει να έχεις απέναντι στο καθήκον σου; Τι στάση είναι αυτή; Πρόκειται για παθητική στάση· δεν είναι η στάση που θα πρέπει να υιοθετείς απέναντι στο καθήκον σου. Εάν υιοθετήσεις αυτήν τη στάση, είναι σίγουρο ότι θα εκτελείς ανεπαρκώς το καθήκον σου. Για να εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, πρέπει πρώτα να έχεις τη σωστή στάση, η οποία πρέπει να συμβαδίζει με τις αλήθεια-αρχές. Αυτός είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να εκτελέσει κανείς καλά το καθήκον του.

Όσον αφορά το τι είναι το καθήκον, τη στάση του καθενός προς αυτό, αλλά και τη διαφορά ανάμεσα στην εκπλήρωση του καθήκοντος και τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε εγκόσμια εργασία, η συναναστροφή μας πάνω σε αυτά τα θέματα προς το παρόν θα ολοκληρωθεί εδώ. Θα πρέπει όλοι να αναλογιστείτε το περιεχόμενο πάνω στο οποίο συναναστραφήκαμε. Για παράδειγμα, γιατί συζητήσαμε για τη σχέση ανάμεσα στην εκπλήρωση του καθήκοντος και την ενασχόληση με προσωπικές υποθέσεις; Σε ποιο αποτέλεσμα στοχεύει συζήτηση αυτών των θεμάτων; Απ’ τη θετική πλευρά, μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους ένα σωστό μονοπάτι, μια σωστή κατεύθυνση και σωστές αρχές για την εκπλήρωση του καθήκοντός τους. Απ’ την αρνητική πλευρά, μπορεί και να τους βοηθήσει να αναγνωρίζουν ποιες συμπεριφορές θεωρείται ότι αποτελούν ενασχόληση με προσωπικές υποθέσεις. Αυτές οι δύο πτυχές είναι και αλληλένδετες και ξεχωριστές η μία από την άλλη. Για να κατανοήσεις αυτές τις δύο πτυχές δεν αρκεί μόνο να κατανοείς απλά λόγια αλήθειας. Θα πρέπει να κατανοείς ποιες καταστάσεις και ποιες εκδηλώσεις αφορούν αυτά. Αφού κατανοήσεις πλήρως αυτές τις καταστάσεις, και τις εκδηλώσεις και μπορείς να τις ξεχωρίζεις, τότε, την επόμενη φορά που θα τις παρουσιάσεις, αν είσαι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια, θα την αναζητήσεις για να βρεις διέξοδο απ’ αυτές. Αν δεν κατανοήσεις αυτήν την πτυχή της αλήθειας, μπορεί να ασχολείσαι με τις δικές σου υποθέσεις και να νομίζεις ότι δαπανάς τον εαυτό σου για τον Θεό ή ακόμα και να πιστεύεις ότι εκπληρώνεις το καθήκον σου και ότι δείχνεις μεγάλη αφοσίωση. Αυτές οι συνέπειες προκύπτουν όταν δεν κατανοείς την αλήθεια. Για παράδειγμα, όταν την ώρα που εκτελείς το καθήκον σου αποκαλύπτονται κάποιες απ’ τις σκέψεις και τις μεθόδους σου, καθώς και οι προθέσεις και τα κίνητρα που κρύβουν οι πράξεις σου, τότε θα συνειδητοποιείς ότι δεν εκπληρώνεις το καθήκον σου κι ότι έχεις ήδη παρεκκλίνει από τις αρχές και το πεδίο της εκπλήρωσης του καθήκοντος. Η φύση της εργασίας έχει αλλάξει και στην πραγματικότητα ασχολείσαι με προσωπικές υποθέσεις. Μόνο όταν κατανοήσεις αυτές τις αλήθειες θα μπορέσεις να βρεις μια διέξοδο από εκεί και να δώσεις τέλος σε τέτοιες σκέψεις, πράξεις και εκδηλώσεις. Ωστόσο, αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια και ασχολείσαι με τις δικές σου υποθέσεις την ώρα που εκτελείς το καθήκον σου, δεν θα καταλαβαίνεις ότι έχεις ήδη παραβιάσει τις αρχές. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Παύλο. Ενώ εργαζόταν κι έτρεχε από εδώ κι από εκεί για πολλά χρόνια, στο τέλος έβαλε τις φωνές στον Θεό και είπε: «Αν δεν μου δώσεις στεφάνι, τότε δεν είσαι Εσύ ο Θεός!» Όπως βλέπεις, ήταν ικανός να ξεστομίσει τέτοια λόγια. Σήμερα, αν οι άνθρωποι, παρόλο που έχουν κατανοήσει την αλήθεια, εξακολουθούν να ακολουθούν το μονοπάτι του Παύλου, τότε δεν αγαπούν την αλήθεια. Αν είσαι κάποιος που πιστεύει ειλικρινά στον Θεό, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσεις την αλήθεια. Αν δεν την κατανοήσεις, τότε σίγουρα θα ζεις σύμφωνα με μια σατανική διάθεση. Στην καλύτερη περίπτωση, θα τηρείς απλώς μερικούς κανόνες και θα αποφεύγεις τις προφανείς παρατυπίες, και μ’ αυτά θα πιστεύεις ότι κάνεις πράξη την αλήθεια. Κάτι τέτοιο θα ήταν ελεεινό. Επομένως, αν κάποιος θέλει να επιδιώκει την αλήθεια και έχει στόχο να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσει την αλήθεια. Οι άνθρωπο πρέπει να κατανοήσουν την αλήθεια, με σκοπό να μπορούν να αντιληφθούν με ακρίβεια τους άλλους ανθρώπους και τα γεγονότα, να έχουν ικανότητα διάκρισης, να ενεργούν με αρχές, να έχουν μονοπάτι άσκησης και να πετυχαίνουν υποταγή στον Θεό. Όταν κατανοείς την αλήθεια, μπορείς να ξεχωρίζεις κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, να επιλέγεις το σωστό μονοπάτι άσκησης, να μιλάς και να φέρεσαι σύμφωνα με τις αρχές, να απαλλάσσεσαι από τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και να πετυχαίνεις την υποταγή στον Θεό. Αν δεν κατανοείς την αλήθεια, τότε το μονοπάτι που βαδίζεις θα είναι σίγουρα λανθασμένο και δεν θα έχεις καθόλου ζωή-είσοδο ούτε θα μπορείς να σωθείς. Κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί στο να κρύβονται και δείχνουν φαινομενικά ότι επιδιώκουν την αλήθεια, αλλά χωρίς να έχουν αρχές στις πράξεις τους. Το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν διατάραξη κι αναστάτωση και να δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στο έργο της εκκλησίας. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν να σωθούν. Επομένως, όταν ακούει κανείς συχνά κηρύγματα, και τρώει και πίνει τακτικά τα λόγια του Θεού, σκοπός δεν είναι η επιφανειακή συμμετοχή ή να γεμίσει η καρδιά του, ούτε να εφοδιαστεί με δόγματα ή να ασκηθεί στην ευφράδεια. Σκοπός είναι να εφοδιαστεί με την αλήθεια και να πετύχει μια κατανόησή της. Αυτά που συζητήσαμε μόλις τώρα δεν είναι και ιδιαίτερα βαθιά όσον αφορά την αλήθεια της γνώσης του Θεού. Είναι η πιο βασική αλήθεια. Οι άνθρωποι κατανοούν πολύ περιορισμένα την αλήθεια, ενώ η κατανόηση αυτή ποικίλλει σε βάθος, ανάλογα και με το επίπεδο του καθενός. Κάποιοι κατανοούν σε μεγαλύτερο βάθος, δηλαδή έχουν την ικανότητα κατανόησης. Άλλοι έχουν αρκετά επιφανειακή κατανόηση. Όσο βαθιά κατανόηση κι αν έχει κανείς, το σημαντικότερο είναι να κάνει πράξη την αλήθεια. Ωστόσο, η αλήθεια δεν μπορεί να χωριστεί σε μεγάλη ή μικρή, ευγενή ή ποταπή, ούτε σε βαθιά ή ρηχή. Δηλαδή, η αλήθεια μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως το βασικότερη ή το πιο στοιχειώδες, αλλά δεν μπορεί να διακριθεί σε επίπεδα βάθους. Απλώς οι άνθρωποι την κατανοούν και τη βιώνουν σε διαφορετικά επίπεδα, άλλος πιο βαθιά, άλλος λιγότερο. Καθετί που αφορά την ουσία της αλήθειας είναι εξίσου βαθύ και δεν μπορεί κάποιος να το βιώσει πλήρως ή να το έχει σε απόλυτο βαθμό. Όποια πτυχή της αλήθειας κι αν εμπλέκεται, οι άνθρωποι πρέπει στην κατανόηση και την άσκησή τους να ξεκινούν από το πιο ρηχό επίπεδο και, σταδιακά, να προχωρούν από τα ρηχά στα βαθιά, φτάνοντας σε μια πραγματική κατανόηση της αλήθειας και στην είσοδο στην πραγματικότητα. Το πιο ρηχό μέρος της αλήθειας είναι όσα μπορούν να γίνουν κατανοητά κυριολεκτικά. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να τα κάνουν πράξη ή να εισέλθουν σ’ αυτά, τότε κατανοούν μόνο μερικά λόγια και δόγματα, πράγμα που δεν προσεγγίζει καθόλου την ουσία της αλήθειας. Οι άνθρωποι που δεν κατανοούν την αλήθεια θεωρούν πάντα ότι η ικανότητά τους να εξηγούν την κυριολεκτική σημασία των πραγμάτων σημαίνει ότι κατανοούν την αλήθεια, πράγμα που δεν είναι παρά ανθρώπινη άγνοια. Αν κατά την άσκηση της αλήθειας απλώς ακολουθείς και εφαρμόζεις αυστηρά κανόνες, χωρίς καθόλου αρχές, να μη νομίζεις ότι αυτό είναι άσκηση της αλήθειας και είσοδος στην πραγματικότητα. Απέχεις ακόμη πολύ από αυτά. Αν συνεχίσεις να κάνεις πράξη και να βιώνεις πράγματα για αρκετά ακόμη χρόνια κι ανακαλύπτεις περισσότερο φως, που θα σου αρκεί για να κάνεις πράξη και να βιώνεις πράγματα για αρκετούς ακόμη μήνες ή χρόνια, κι αν αργότερα, έχοντας αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη εμπειρία, μπορείς να ανακαλύπτεις νέο φως, προχωρώντας έτσι βήμα-βήμα απ’ τα ρηχά στα βαθιά, τότε θα έχεις εισέλθει πραγματικά στην αλήθεια-πραγματικότητα. Μόνο κάποιος που έχει εισέλθει πλήρως στην αλήθεια-πραγματικότητα έχει αποκτήσει την αλήθεια. Ακόμη κι αν μία μέρα βιώσεις την αλήθεια-πραγματικότητα και μπορούμε να πούμε ότι έχεις αποκτήσει την αλήθεια, στην πραγματικότητα εξακολουθείς να έχεις βιώσει και να έχεις γνωρίσει περιορισμένα πράγματα. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι η αλήθεια ούτε να ισχυρίζεσαι όπως ο Παύλος ότι «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιππησίους 1:21). Η αλήθεια είναι υπερβολικά βαθιά και η κατανόησή της σε μερικές δεκαετίες μιας ζωής είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Προφανώς, λοιπόν, η κατανόηση της αλήθειας μπορεί να επιτευχθεί από τους ανθρώπους σε κάποιον βαθμό, αλλά η απόκτηση της αλήθειας σίγουρα δεν είναι εύκολο ζήτημα. Αν κάποιος δεν μπορεί να κατανοήσει ή να κάνει πράξη ακόμη και τις πιο ρηχές αλήθειες, τότε δεν αγαπάει την αλήθεια και σίγουρα δεν έχει πνευματική κατανόηση. Όσοι δεν βρίσκονται κοντά στην αλήθεια δεν μπορούν να σωθούν. Όσοι δεν κατανοούν ποτέ την αλήθεια δεν μπορούν να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους. Σπαταλούν τη ζωή τους, είναι κτήνη με ανθρώπινη περιβολή. Μερικοί πιστεύουν ότι κατανοούν την αλήθεια μόνο και μόνο επειδή κατανοούν κάποια δόγματα. Αν κατανοούν πραγματικά μερικές αλήθειες, τότε γιατί δεν μπορούν να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους; Γιατί δεν έχουν αρχές στις πράξεις τους; Αυτό δείχνει ότι είναι άχρηστο να κατανοείς δόγματα. Η κατανόηση περισσότερων δογμάτων δεν σημαίνει και κατανόηση της αλήθειας.

Αφού συναναστραφήκαμε πάνω στο θέμα του καθήκοντος, θα συνεχίσουμε τώρα στο θέμα της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος. Όσον αφορά την «η επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος», η έμφαση δίνεται στη λέξη «επαρκής». Πώς πρέπει, λοιπόν, να οριστεί ο όρος «επαρκής»; Εμπεριέχεται και σ’ αυτό μια αλήθεια που πρέπει να αναζητηθεί. Είναι επαρκές το να κάνει τα πηγαίνει κάποιος απλώς ικανοποιητικά; Για να βρείτε συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με το πώς να κατανοείτε και να αντιμετωπίζετε τη λέξη «επαρκής», πρέπει να κατανοήσετε πολλές αλήθειες και να συναναστραφείτε περισσότερο πάνω στην αλήθεια. Όταν εκπληρώνετε το καθήκον σας, πρέπει να κατανοείτε την αλήθεια και τις αρχές· μόνο τότε μπορείτε να επιτύχετε επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος. Γιατί πρέπει να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους οι άνθρωποι; Μόλις πιστέψουν στον Θεό και αποδεχθούν την αποστολή από Εκείνον, φέρουν και οι ίδιοι μερίδιο ευθύνης και υποχρέωσης απέναντι στο έργο του οίκου του Θεού και στην τοποθεσία του έργου του Θεού και, ακολούθως, λόγω αυτής της ευθύνης και υποχρέωσης, έχουν γίνει στοιχείο του έργου του Θεού, αποδέκτες του έργου Του και αποδέκτες της σωτηρίας Του. Υπάρχει μια αρκετά ουσιαστική σχέση μεταξύ της σωτηρίας των ανθρώπων και του πώς εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, με το αν μπορούν να τα κάνουν καλά και αν μπορούν να τα κάνουν επαρκώς. Αφού έχεις ενταχθεί στον οίκο του Θεού και έχεις αποδεχθεί την αποστολή από Αυτόν, τώρα έχεις ένα καθήκον. Δεν είναι δουλειά σου να πεις πώς θα πρέπει να εκπληρωθεί αυτό το καθήκον· αρμόδιος να το πει αυτό είναι ο Θεός και η αλήθεια. Επομένως, οι άνθρωποι θα πρέπει να γνωρίσουν, να κατανοήσουν και να τους είναι ξεκάθαρο το πώς αξιολογεί ο Θεός τα καθήκοντα των ανθρώπων, σύμφωνα με τι τα υπολογίζει —αυτό αξίζει να το αναζητήσει κανείς. Στο έργο του Θεού, διαφορετικοί άνθρωποι λαμβάνουν διαφορετικά καθήκοντα. Δηλαδή, άνθρωποι που έχουν διαφορετικά χαρίσματα, επίπεδα, ηλικίες και καταστάσεις λαμβάνουν διαφορετικά καθήκοντα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Όποιο καθήκον κι αν έχεις λάβει κι όσες φορές ή σε όποιες συνθήκες κι αν το λαμβάνεις, το καθήκον σου δεν είναι παρά μια ευθύνη και μια υποχρέωση που πρέπει να εκπληρώσεις. Δεν είναι δικιά σου υπόθεση, δεν είναι η δουλειά σου. Το πρότυπο που απαιτεί ο Θεός όταν εκτελείς το καθήκον σου σου ορίζει να είναι «επαρκές». Και τι σημαίνει να είναι «επαρκές»; Σημαίνει να καλύπτει τις απαιτήσεις του Θεού και να Τον ικανοποιεί. Ο Θεός θα πρέπει να πει ότι είναι επαρκές και να το επαινέσει. Μόνο τότε θα θεωρείται επαρκής η εκτέλεση του καθήκοντος. Αν ο Θεός πει ότι δεν είναι επαρκής, τότε όσο χρόνο κι αν το εκτελείς ή όποιο τίμημα κι αν έχεις πληρώσει, δεν θα είναι αρκετό. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα τότε; Όλα θα θεωρηθούν παροχή υπηρεσίας. Ελάχιστοι μόνο από τους παρόχους υπηρεσιών με αφοσιωμένη καρδιά θα γλιτώσουν. Αν δεν είναι αφοσιωμένοι στην υπηρεσία τους, τότε δεν έχουν καμία ελπίδα να γλιτώσουν. Για να το πούμε απλά, θα καταστραφούν. Αν κάποιος δεν ανταποκρίνεται ποτέ στην εκτέλεση του καθήκοντός του, θα του αφαιρεθεί το δικαίωμα να εκτελεί καθήκον. Και μόλις τους αφαιρεθεί αυτό το δικαίωμα, κάποιοι άνθρωποι θα παραμεριστούν. Μόλις γίνει αυτό, θα αντιμετωπιστούν με άλλα μέσα. Όταν λέμε «θα αντιμετωπιστούν με άλλα μέσα» σημαίνει ότι θα αποκλειστούν; Όχι απαραίτητα. Ο Θεός εξετάζει κυρίως αν κάποιος έχει μετανοήσει. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό το πόσο καλά εκτελείτε το καθήκον σας κι όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα σοβαρά και ενσυνείδητα. Εφόσον η εκτέλεση του καθήκοντος σχετίζεται άμεσα με τη ζωή-είσοδο και την είσοδο στις αλήθεια-πραγματικότητες, καθώς και με σπουδαία ζητήματα, όπως είναι η σωτηρία και η τελείωση, θα πρέπει να αντιμετωπίζετε την εκτέλεση του καθήκοντός σας ως την πρώτη και βασική εργασία σας κατά την πίστη σας στον Θεό. Δεν γίνεται να είστε μπερδεμένοι σχετικά μ’ αυτό. Οι άνθρωποι, όταν εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, παρουσιάζουν πολλές διαφορετικές συμπεριφορές. Αυτές οι διαφορετικές συμπεριφορές είναι ορατές όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από τον Θεό. Δεν βαθμολογεί κι αξιολογεί μόνο η εκκλησία. Στο τέλος, και ο Θεός θα βαθμολογήσει και θα αξιολογήσει όλους όσοι εκτελούν τα καθήκοντά τους. Κάποιοι άνθρωποι πληρούν με το ζόρι τις προδιαγραφές, ενώ άλλοι είναι τελείως ανεπαρκείς. Κάποιοι ανεπαρκείς άνθρωποι συνεχίζουν να παρακολουθούνται, ενώ άλλοι έχουν ήδη κατηγοριοποιηθεί οριστικά από τον Θεό. Ποιοι είναι εκείνοι τους οποίους ο Θεός θεωρεί ανεπαρκείς; Είναι αυτοί που έχουν κακή ανθρώπινη φύση και δεν έχουν συνείδηση και λογική, που εκτελούν συνεχώς τα καθήκοντά τους με απρόσεκτο και επιπόλαιο τρόπο. Όση χάρη του Θεού κι αν απολαμβάνουν, δεν ενδιαφέρονται να την ανταποδώσουν και δεν είναι ευγνώμονες. Φυσικά, σ’ αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται και οι κακοποιοί. Μπορεί να πει κανείς ότι οποιοσδήποτε έχει κακή ανθρώπινη φύση και δεν έχει συνείδησης και λογική εκτελεί ανεπαρκώς τα καθήκοντά του. Όσοι είναι ξεκάθαρα κακοί είναι αναπόφευκτο ότι θα κάνουν κακές πράξεις την ώρα που εκτελούν τα καθήκοντά τους. Εάν δεν αποπεμφθούν, θα συνεχίσουν να κάνουν κακό. Τέτοιοι άνθρωποι θα πρέπει να αποπέμπονται αμέσως. Φυσικά, είναι και μερικοί που φαίνεται να έχουν κάποια επίφαση ανθρώπινης φύσης και δεν μοιάζουν να είναι κακοί άνθρωποι, αλλά στην εκτέλεση του καθήκοντός τους είναι απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, και αυτό δεν φέρνει αποτέλεσμα. Αφού κλαδευτούν και αντιμετωπιστούν, και λάβουν συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, όλα θα εξαρτηθούν από το πώς θα εκτελέσουν τελικά το καθήκον τους και απ’ το αν έχουν ή δεν έχουν μετανοήσει ειλικρινά. Για αυτούς τους ανθρώπους, ο Θεός περιμένει και τους παρακολουθεί. Όσο για τους ανθρώπους που έχουν κακή ανθρώπινη φύση και δεν έχουν συνείδηση και λογική, καθώς και γι’ αυτούς που είναι ξεκάθαρα κακοί, ο Θεός έχει ήδη βγάλει μια οριστική ετυμηγορία για εκείνους: θα πρέπει να αποκλειστούν εξ ολοκλήρου.

Στη συνέχεια, ας συναναστραφούμε πάνω στις εκδηλώσεις της ανεπαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος. Πρώτα θα συναναστραφώ μαζί σας πάνω σε ένα παράδειγμα, κι εσείς θα διακρίνετε αν αυτός ο άνθρωπος εκτελεί το καθήκον του επαρκώς και σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Ήταν κάποιος που επιλέχθηκε να γίνει επικεφαλής στην εκκλησία και τον φιλοξενούσε μια οικογένεια που δεν πίστευαν όλα τα μέλη της, κάποια μέλη ήταν πιστοί και κάποια άλλα όχι. Ωστόσο, όλοι τους είχαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, δηλαδή ήταν πολύ καλοί στο να καταλαβαίνουν τη διάθεση εκείνων που είχαν θέσεις εξουσίας και να τους κολακεύουν. Τι θα αποτελούσε ακούσια αυτό το χαρακτηριστικό για τον επικεφαλής; (Θα αποτελούσε πειρασμό.) Και αποτέλεσε πειρασμό. Αυτό ήταν ευλογία ή κακοτυχία για τον επικεφαλής; Μένει να το δούμε. Ας συνεχίσουμε. Αφού αυτή η οικογένεια φιλοξένησε τον επικεφαλής, του σέρβιρε σε κάθε γεύμα κρέας και καλό φαγητό. Γιατί τον υποδεχόταν έτσι; Μήπως από αγάπη; Θα υποδεχόταν έτσι και τους αδελφούς και τις αδελφές; Σίγουρα όχι. Όσο ο επικεφαλής ήταν εκεί, του μαγείρευαν κάθε μέρα κρέας. Τελικά εκείνος, ευχαριστημένος από τα γεύματα, είπε στην οικογένεια: «Η οικογένειά σας αγαπάει τον Θεό. Η μητέρα σου μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών, ο γιος σου μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών και η σύζυγός σου μπορεί κι αυτή να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών. Στο μέλλον, όλη σου η οικογένεια θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών». Όταν το άκουσαν αυτό, εκστασιάστηκαν όλοι και σκέφτηκαν: «Όλη μας η οικογένεια μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών, ακόμη και οι άπιστοι που βρίσκονται ανάμεσά μας. Φαίνεται ότι το κρέας που του δίναμε δεν πήγε τσάμπα. Ας συνεχίσουμε να του δίνουμε κρέας». Στην πραγματικότητα, αυτή η οικογένεια καταλάβαινε ελάχιστα τι σημαίνει η είσοδος στη βασιλεία των ουρανών, αλλά ήξερε πως ήταν κάτι θετικό. Ποιος από τους πιστούς του Θεού δεν θα ήθελε να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών και να εξασφαλίσει ευλογίες; Σκέφτηκαν: «Εφόσον ο επικεφαλής λέει ότι μπορούμε να εισέλθουμε στη βασιλεία των ουρανών, τότε λογικά θα ισχύει, σωστά; Ο λόγος του επικεφαλής είναι οριστικός. Εξάλλου, εκείνος εκπροσωπεί τον Θεό!» Μετά απ’ αυτό, όσο περισσότερο έλεγε ο επικεφαλής ότι θα μπορούσαν να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών, τόσο πιο πλούσια γεύματα του προσέφεραν. Σιγά-σιγά, εκείνος δεν ήθελε πια να επισκέπτεται άλλες οικογένειες, αφού δεν του προσέφεραν τέτοια καλά πράγματα ούτε τον κολάκευαν έτσι. Πολύ σύντομα, ο επικεφαλής άρχισε να παχαίνει όλο και περισσότερο. Το κεφάλι του χόντρυνε κι αυτό, κι από ανθρώπινο άρχισε να μοιάζει με γουρουνοκεφαλή. Σε μια συνάντηση με τους άλλους εργάτες, το πρόσεξαν αμέσως. Είχαν να τον δουν μόνο έναν μήνα, αλλά είχε πάρει τόσα κιλά, που γρήγορα τον ρώτησαν για το έργο του. Ανακάλυψαν σοβαρά ζητήματα και τον αντιμετώπισαν αυστηρά, αναλύοντας την ουσία του προβλήματός του, ενώ στο τέλος τον αντικατέστησαν αυτόν τον ψευδοεπικεφαλής. Η έρευνα συνεχίστηκε και αποκάλυψε περισσότερα προβλήματα: αυτός ο ψευδοεπικεφαλής δεν επιτελούσε αληθινό έργο και απολάμβανε τα οφέλη της θέσης του σε καθημερινή βάση. Ευνοούσε εκείνους που τον κολάκευαν, ενώ καταπίεζε εκείνους που δεν του έκαναν δώρα. Απαιτούσε μάλιστα από τη γυναίκα του να του φέρνει περισσότερο κοτόπουλο για να τρώει. Λοιπόν, τι γνώμη έχετε για το πώς εκτελούσε τα καθήκοντά του αυτός ο ψευδοεπικεφαλής; Ποια ήταν η στάση του απέναντι σ’ αυτά; Δεν επιτελούσε έργο. Μάλλον είχε πάει απλώς να βρει μια θέση αξιωματούχου. Διαφορετικά, πώς θα είχε πάρει τόσο βάρος; Αυτό έγινε για δύο λόγους: Αφενός, διάλεγε σκόπιμα οικογένειες όπου θα μπορούσε να τρώει κρέας, να μένει εκεί και να επιδίδεται συνέχεια σε ανέσεις. Αφετέρου, δεν είχε κανένα αίσθημα φορτίου ενώ εκτελούσε τα καθήκοντά του και δεν βίωνε καμία δυσκολία. Αν ένας επικεφαλής ή ένας εργάτης έχει αίσθημα φορτίου, δεν θα αγχωθεί και δεν θ’ ανησυχήσει όταν βλέπει τον μεγάλο φόρτο εργασιών της εκκλησίας και τα πολλά ζητήματα που χρειάζονται άμεσα επίλυση; Αυτή η ανησυχία θα τον κρατούσε σε εγρήγορση. Θα ξεκινούσε αμέσως να αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, δαπανώντας ενέργεια και υπομένοντας δυσκολίες. Θ έχανε βάρος, δεν θα πάχαινε. Αυτό είναι νόμος της φύσης. Σε ποιες συνθήκες θα συνέχιζε κάποιος να τρώει και να παίρνει βάρος; Μόνο αν θα έτρωγε όσο ήθελε όλη μέρα και δεν συγκεντρωνόταν σε τίποτα άλλο, απαλλαγμένος από το φορτίο, καθισμένος σε υψηλή θέση, μακριά απ’ την κοινότητα και τον εργασιακό χώρο, να απολαμβάνει τις ανέσεις της σάρκας. Μόνο τότε θα μπορούσε να συνεχίζει να παίρνει βάρος και το κεφάλι του να γίνεται γουρουνοκεφαλή μέσα σε έναν μόλις μήνα. Άρα, πόσο καλά εκτελούσε τα καθήκοντά του αυτός ο επικεφαλής; Η φύση του ρόλου του ως επικεφαλής είχε αλλάξει. Το ζητούμενο δεν ήταν πια να εκπληρώσει τα καθήκοντά του, αλλά να απολαύσει τις ανέσεις και τα οφέλη της θέσης. Λειτουργούσε σαν κυβερνητικός αξιωματούχος. Όχι μόνο απέφευγε το αληθινό έργο, αλλά έκανε και ατασθαλίες. Αν κάποιος δεν τον κολάκευε ή δεν του έδινε νόστιμο φαγητό, τον καταπίεζε. Επιπλέον, προκαλούσε τους αδελφούς και τις αδελφές να τον βοηθήσουν να τον αντιμετωπίσει, προκαλώντας τελικά λαϊκή οργή. Οι άνθρωποι άρχισαν να απωθούνται απ’ αυτόν και να κρατούν τις αποστάσεις τους. Ας αφήσουμε στην άκρη τους λόγους για την απομάκρυνσή του κι ας συζητήσουμε πόσο επαρκώς εκτελούσε τα καθήκοντά του. Το σοβαρότερο ζήτημα είναι Η απόλαυση των οφελών της θέσης και το ότι δεν έκανε αληθινό έργο. Αυτός ο άνθρωπος δεν υπηρετούσε τον εκλεκτό λαό του Θεού. Τους διαφέντευε σαν αξιωματούχος και δεν εκπλήρωνε με κανέναν τρόπο τα καθήκοντά του. Στο έργο του ως επικεφαλής, δεν έδειχνε καθόλου αφοσίωση στην εκτέλεση των καθηκόντων του, πόσο μάλλον αφιέρωνε την καρδιά του και την ενέργειά του. Την καρδιά του και την ενέργειά του την αφιέρωνε μόνο στο φαγητό, στο ποτό και στις απολαύσεις. Έσπαγε το κεφάλι του πώς να απολαύσει τα οφέλη της θέσης του και δεν συναναστρεφόταν πάνω στην αλήθεια με την οικογένεια που τον φιλοξενούσε, για να περιοριστεί αυτή η δουλοπρεπής συμπεριφορά της. Επιπλέον, τους εξαπάτησε, λέγοντας ότι μόνο αν τον φιλοξενούσαν έτσι θα μπορούσαν να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών και να κερδίσουν επιβραβεύσεις. Αυτό δεν είναι κακή πράξη; Αν φερόταν έτσι στην οικογένεια που τον φιλοξενούσε, τι θα έκανε στο έργο της εκκλησίας; Πώς θα φερόταν στον εκλεκτό λαό του Θεού; Σίγουρα θα ήταν γεμάτος εξαπάτηση, απροσεξία και επιπολαιότητα. Ήξερε αυτός ο άνθρωπος τι σημαίνει πραγματικά καθήκον; Ήξερε ποιο ήταν το έργο που του εμπιστεύτηκε ο Θεός; Ποια θεωρούσε πως ήταν η αποστολή του; Την αντιμετώπισε ως κεφάλαιο και ως βάση για να απολαμβάνει τα οφέλη της θέσης του, με αποτέλεσμα να διαπράξει πολλά κακά, να διαταράξει τη ζωή της εκκλησίας και να προκαλέσει απώλεια στη ζωή-είσοδο των αδελφών. Αυτός ο τρόπος με τον οποίο εκτελούσε το καθήκον του όχι μόνο είναι ανεπαρκής, αλλά έχει μετατραπεί και σε μοχθηρές πράξεις. Αν δεν εκτελεί το καθήκον του καθόλου επαρκώς, είναι δυνατόν να τον θυμάται ο Θεός; (Όχι.) Προφανώς δεν είναι, κι αυτό είναι αξιοθρήνητο. Είναι αξιοθρήνητο να μην κατανοεί κανείς την αλήθεια. Δεν είναι ακόμη πιο αξιοθρήνητο να κατανοεί την αλήθεια αλλά να μην την κάνει πράξη; (Ναι.) Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση, η περίπτωση του «Ανθρώπου που το κεφάλι του έγινε γουρουνοκεφαλή». Πρόκειται για μια σχετικά απλή περίπτωση: αφορά την απόλαυση των οφελών της θέσης, την εκτέλεση του καθήκοντος χωρίς καθόλου αφοσίωση και την έλλειψη ακόμη και λίγο θεοφοβούμενης καρδιάς. Αυτός ο επικεφαλής αντιμετώπισε το καθήκον που του δόθηκε από τον Θεό ως κεφάλαιο για να απολαμβάνει τα οφέλη της θέσης του. Εύκολα το διακρίνει κανείς αυτό. Να θυμάστε το όνομα της πρώτης περίπτωσης, για να μπορείτε στο μέλλον να κάνετε συγκρίσεις, να διακρίνετε τους ανθρώπους και να δίνετε κίνητρο στον εαυτό σας. Τι γνώμη έχετε για την υπόθεση που σας είπα; Σιχαίνεστε τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες πράξεις; (Ναι.) Αν αποδεχτείτε την αποστολή από τον Θεό, θα μπορούσατε ποτέ να διαπράξετε τέτοιες πράξεις; Αν θα μπορούσατε να δείξετε περισσότερη λογική από τον ψευδοεπικεφαλής, και να είστε πιο συγκρατημένοι και να μοχθήσετε για την αλήθεια, τότε υπάρχει ακόμη κάποια ελπίδα. Αλλά αν θα μπορούσατε σαν κι αυτόν να απολαμβάνετε το φαγητό και τα οφέλη της θέσης, τότε θα φανερωθείτε και θα αποκλειστείτε. Θα είστε ξεκάθαρα ψευδοεπικεφαλής και άτομο που το σιχαίνεται ο Θεός. Τώρα μπορείτε να διακρίνετε και να κατανοήσετε λίγο κάποιες αλήθειες. Ο βαθμός στον οποίο μπορείς να δείχνεις αυτοσυγκράτηση και αυτοέλεγχο προσδιορίζει πόση ελπίδα έχεις για σωτηρία. Είναι ανάλογα μεταξύ τους αυτά τα δύο. Αν δεν μπορείς να συγκρατηθείς και συνεχίζεις να κάνεις ό,τι θέλεις, κι έτσι να ζεις με μια διεφθαρμένη διάθεση και να απολαμβάνεις τα οφέλη της θέσης, να ευχαριστιέσαι και να εκστασιάζεσαι όταν κάποιος σε κολακεύει, χωρίς να κάνεις καθόλου αυτοκριτική και να μετανοείς ειλικρινά, τότε η ελπίδα που έχεις για να λάβεις τη σωτηρία είναι μηδενική.

Ας μιλήσουμε τώρα για μια άλλη περίπτωση. Καθώς εξαπλώνεται το ευαγγέλιο, πολλοί άνθρωποι της εκκλησίας πηγαίνουν σε διάφορα μέρη για να το διαδώσουν. Το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου αποτελεί καθήκον για όλους. Όπως κι αν το αντιμετωπίζετε, είτε πιστεύετε είτε δεν πιστεύετε ότι αυτό το καθήκον είναι καλό, γενικά αποτελεί μια αποστολή από τον Θεό στους ανθρώπους. Όταν μιλάμε για τις αποστολές από τον Θεό στους ανθρώπους, αυτές αφορούν την ευθύνη αλλά και το καθήκον των τελευταίων. Επειδή αφορούν το καθήκον των ανθρώπων, αφορούν και το πώς το εκτελεί κανείς. Κάποιοι άνθρωποι, κατά τη διάδοση του ευαγγελίου, αναζητούν συγκεκριμένα εύπορες περιοχές και εύπορα νοικοκυριά. Όταν βλέπουν κάποιον να οδηγεί ωραίο αμάξι ή να ζει σε μεγάλο σπίτι, ζηλεύουν και τον φθονούν. Αν βρουν κάποιο ιδιαίτερα φιλόξενο νοικοκυριό, χρονοτριβούν και κρύβουν απληστία στην καρδιά τους. Πιστεύουν ότι αφού έχουν συνεισφέρει στη διάδοση του ευαγγελίου, θα πρέπει να απολαύσουν κάποια χάρη. Σε τι μετατρέπεται, λοιπόν, η διάδοση του ευαγγελίου εκ μέρους τους; Το μόνο που κάνουν είναι να υποκύπτουν στις απολαύσεις της σάρκας, να ανταλλάσσουν την υπηρεσία τους με φυσικές απολαύσεις. Άρα, μετατρέπεται σε πώληση του μόχθου τους. Μετά από δύο-τρία χρόνια, κερδίζουν κάποιους ανθρώπους διαδίδοντας το ευαγγέλιο και μάλιστα δημιουργούν και εκκλησία, κι έτσι μαζεύουν κάποιο κεφάλαιο. Μετά αρχίζουν να παρασύρονται και μέχρι την «ένδοξη» επιστροφή τους στην πόλη τους, πλέον λάμπουν· πρακτικά είναι πλέον στη μόδα. Φέρνουν μαζί τους οικιακές συσκευές και ηλεκτρονικά προϊόντα κορυφαίας τεχνολογίας και φοράνε από πάνω μέχρι κάτω καλά ρούχα. Οι ντόπιοι δεν τους αναγνωρίζουν πια, πιστεύουν πως μάλλον πλούτισαν. Δεν υπάρχει πρόβλημα εδώ; Είναι πιστοί εδώ και τόσα χρόνια, εκτελώντας όλον τον καιρό το καθήκον τους μακριά απ’ την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Στην αρχή, στο σπίτι τους δεν είχαν τίποτα αξίας, αλλά τώρα φέρνουν μαζί τους ωραία ρούχα και καλές συσκευές που τους δίνει ο κόσμος. Είναι και καλοντυμένοι και έχουν και καλό εξοπλισμό. Μάλιστα, πιστεύουν πως αυτό είναι η χάρη του Θεού. Από πού προέρχονται, όμως, όλα αυτά; Μπορεί να πει κανείς ότι είναι αντάλλαγμα για τον μόχθο τους που διαδίδουν το ευαγγελίο. Κάποιοι άλλοι ότι τόσα χρόνια πιστεύουν και πασχίζουν να διαδώσουν το ευαγγέλιο, οπότε τους δίνουν κάποια καλά πράγματα. Είναι φιλανθρωπία αυτές οι «δωρεές»; Είναι συμπόνια; Αν κάποιος πήρε αυτά τα καλά πράγματα επειδή διέδιδε το ευαγγέλιο, αν του τα έδωσαν οι άλλοι μέσα από κολακείες, είναι σωστό να τα θεωρεί χάρη του Θεού; Για να το θέσω ωμά, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία να διαδώσει το ευαγγέλιο για να αποκτήσει αυτά τα πράγματα. Αν κλαίγεται συνέχεια στους άλλους ότι είναι φτωχός, ενώ λέει κιόλας ότι του αρέσει το ένα ή το άλλο πράγμα και μετά ο κόσμος τού το δίνει διστακτικά, αυτό μοιάζει λίγο με εκβιασμό; Σε κάποιους ανθρώπους που διαδίδουν το ευαγγέλιο αρέσει να λένε στους άλλους: «Εμείς που διαδίδουμε το ευαγγέλιο είμαστε αγγελιοφόροι του Θεού, μας έχει στείλει ο Θεός. Από εμάς λαμβάνετε το ευαγγέλιο. Τι μεγάλη ευλογία και πλεονέκτημα που κερδίζετε! Αφού είστε τόσο εύποροι και έχετε απολαύσει τόση χάρη του Θεού, δεν πρέπει να δείξετε και λίγη εκτίμηση; Δεν πρέπει να μοιραστείτε μαζί μας κάποια από αυτά που σας περισσεύουν ή αυτά που δεν χρησιμοποιείτε;» Με τέτοια πειθώ, κάποιοι τελικά ενδίδουν από ντροπή και εκείνοι που διαδίδουν το ευαγγέλιο πιστεύουν ότι οι ενέργειές τους είναι απόλυτα δικαιολογημένες. Αυτοί που προσφέρουν το κάνουν με τη θέλησή τους; Είτε ναι είτε όχι, θα έπρεπε να δέχονται αυτά τα πράγματα αυτοί που διαδίδουν το ευαγγέλιο; (Όχι.) Μερικοί το εκλογικεύουν: «Γιατί να μην τα δεχθώ αυτά που μου δίνουν; Δούλεψα σκληρά για να διαδώσω το ευαγγέλιο. Δεν είναι χάρη του Θεού να πάρω αυτά τα λίγα πράγματα;» Τι κάνεις όταν κηρύττεις το ευαγγέλιο; Είναι η δουλειά σου αυτή; Το κάνεις για να βγάλεις μεροκάματο; Η διακήρυξη του ευαγγελίου δεν είναι συναλλαγή. Είναι το καθήκον σου. Όταν απαιτείς πράγματα απ’ τους ανθρώπους, ουσιαστικά τα απαιτείς από τον Θεό. Αλλά επειδή δεν μπορείς να απευθυνθείς στον Θεό και δεν τολμάς να Του τα ζητήσεις, απευθύνεσαι στους ανθρώπους και τους παραπλανείς, λέγοντας ένα σωρό πνευματικές θεωρίες. Νομίζεις ότι έχεις κερδίσει αξία επειδή απέκτησες μερικούς ανθρώπους διαδίδοντάς τους το ευαγγέλιο κι ότι δικαιούσαι να λάβεις κάποια αποζημίωση για τον κόπο σου. Δεν σου φαίνεται σωστό να ζητήσεις απευθείας χρήματα, οπότε ζητάς πράγματα, πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα πάει χαμένος ο κόπος σου. Είναι αυτό εκπλήρωση του καθήκοντος; (Δεν είναι.) Η φύση των πράξεών σου άλλαξε. Σε τι έχεις μετατρέψει τη διάδοση του ευαγγελίου; Εμπορευματοποίησες το ευαγγέλιο του Θεού, το αντάλλαξες για υλικά αποκτήματα. Τι συμπεριφορά είναι αυτή; (Καιροσκοπισμός.) Είναι καιροσκοπισμός; Μήπως αν το πούμε καιροσκοπισμό υποτιμούμε τη σοβαρότητά του; Στην πραγματικότητα δεν πράττεις το κακό; Δεν είναι μια μοχθηρή πράξη; (Ναι.) Γιατί θεωρείται μοχθηρή πράξη; Η διάδοση του ευαγγελίου είναι εκτέλεση καθήκοντος και κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό. Αν καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, ταυτόχρονα μεταδίδεις το ευαγγέλιο σ’ έναν άνθρωπο, τον οποίο κερδίζει ο Θεός. Έτσι, έχεις ολοκληρώσει την αποστολή σου. Ό,τι κι αν λάβεις για την ολοκλήρωση της αποστολής σου, ο Θεός είναι που θα σ’ το δώσει. Δεν χρειάζεται να το ζητήσεις από κανέναν ούτε έχει κανείς κανέναν λόγο να προσφέρει φιλανθρωπία με αντάλλαγμα το ευαγγέλιο. Το ευαγγέλιο του Θεού είναι ανεκτίμητο. Κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορεί να το αγοράσει ούτε μπορεί κανείς να το ανταλλάξει με οτιδήποτε. Όταν χρησιμοποιείς τη διάδοση του ευαγγελίου ως ευκαιρία για να εξασφαλίσεις υλικά οφέλη, χάνεις τη μαρτυρία σου. Αυτή η προσέγγιση είναι βλάσφημη και σημάδι ότι ντροπιάζεις τον Θεό. Επιπλέον, ποια είναι η φύση της πράξης σου όταν κάνεις τους ανθρώπους να νιώθουν ευγνωμοσύνη απέναντί σου επειδή τους διέδωσες το ευαγγέλιο; Κλέβεις τη δόξα του Θεού! Το ευαγγέλιο και το έργο του Θεού δεν είναι εμπορεύματα. Ο Θεός δίνει ελεύθερα το ευαγγέλιό Του στον άνθρωπο. Είναι δωρεάν και δεν περιλαμβάνει καμία συναλλαγή. Κι όμως, οι άνθρωποι μετατρέπουν το ευαγγέλιο του Θεού σε εμπόρευμα για να το πουλήσουν σε άλλους, απαιτώντας χρήματα και υλικά αντικείμενα. Μια τέτοια πράξη δεν αποτελεί μαρτυρία και ντροπιάζει το όνομα του Θεού. Δεν είναι μια μοχθηρή πράξη; (Ναι.) Είναι πράγματι μια μοχθηρή πράξη. Είναι κάτι τέτοιο επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος; (Όχι.) Έχει πιο σοβαρή φύση από την υπόθεση στην οποία μόλις αναφερθήκαμε, του «Ανθρώπου που το κεφάλι του έγινε γουρουνοκεφαλή»; (Ναι.) Και πού εντοπίζεται η σοβαρότητά του; (Στο ότο ντροπιάζει τον Θεό.) Ντροπιάζει τον Θεό, Τον βλασφημεί και κλέβει τη δόξα Του. Τι είδους πλάσματα θα έπαιρναν το ευαγγέλιο του Θεού και θα το πούλαγαν στους ανθρώπους, θα το μοίραζαν σαν να ήταν εμπόρευμα και μετά εκβιαστικά θα έβγαζαν κέρδος απ’ αυτό και θα αναζητούσαν προσωπικό όφελος; Είναι ληστές και κακοποιοί, φέρονται με τον τρόπο του Σατανά! Ο Θεός δημιούργησε προφανώς τους ουρανούς, τη γη και όλα τα πράγματα, καθώς και την ανθρωπότητα. Κι όμως, ο Σατανάς και τα κακά πνεύματα παραπλανούν τον κόσμο λέγοντας ότι εκείνοι δημιούργησαν τους ανθρώπους, τους ουρανούς και τη γη, και τους κάνουν να λατρεύουν τους ίδιους ως Θεό και Δημιουργό. Δεν κλέβουν έτσι δόξα του Θεού; Αυτό είναι αμαρτία, είναι μια μοχθηρή πράξη και αντιτίθεται στον Θεό. Το ότι ο άνθρωπος πουλάει το ευαγγέλιο είναι το ίδιο πράγμα με τη συμπεριφορά του Σατανά; (Ναι.) Με ποιον σκοπό πουλάνε το ευαγγέλιο; Με σκοπό να κάνουν τους ανθρώπους να τους βλέπουν ως αγγελιοφόρους του ευαγγελίου, λες και το ευαγγέλιο προέρχεται από αυτούς κι αυτοί έχουν τη δύναμη να παίρνουν αποφάσεις. Έτσι δεν κλέβουν τη δόξα του Θεού; (Ναι.) Τι αμαρτία διαπράττουν όταν κλέβουν τη δόξα του Θεού; Ποια είναι η φύση αυτής της πράξης; Είναι η μοχθηρή πράξη της αντίθεσης στον Θεό· είναι συμπεριφορά που Τον βλασφημεί. Κάποιος που διαδίδει έτσι το ευαγγέλιο εκτελεί το καθήκον του; Όχι, πράττει το κακό, πέρα για πέρα. Η συμπεριφορά αυτή είναι αντίθεση στον Θεό. Όποιος διαδίδει έτσι το ευαγγέλιο δεν καταθέτει καθόλου μαρτυρία για τον Θεό, οπότε όποιος το κάνει δεν εκπληρώνει το καθήκον του, απλώς πράττει το κακό. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Η διάδοση του ευαγγελίου είναι τόσο σκληρή δουλειά. Δεν είναι δίκαιο να κερδίζουμε και κάποια καλά πράγματα; Ποιο είναι το πρόβλημα; Οι άπιστοι δεν το λογίζουν για λάθος». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; Εξαρτάται από το ποιες είναι οι προθέσεις σου, τι κρύβεις και ποια είναι η φύση αυτού που κρύβεις. Αν το κάνεις για προσωπικό όφελος, τότε αυτό που πουλάς είναι το ευαγγέλιο του Θεού, αυτό που πουλάς είναι η αλήθεια κι αυτό που κερδίζεις τελικά είναι το προσωπικό σου όφελος —τότε πράγματι είναι μια μοχθηρή πράξη. Θα ήταν υπερβολή χαρακτηριστεί ως μοχθηρή πράξη; (Όχι.) Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή. Ποιος φταίει όταν κάποιος έχει λάβει το καθήκον του και το έχει εκτελέσει, αλλά προκύπτουν τέτοιες συνέπειες; (Ο ίδιος ο άνθρωπος.) Μόνο τον εαυτό του μπορεί να κατηγορήσει. Πώς προέκυψαν, λοιπόν, αυτές οι συνέπειες; Αυτό έχει άμεση σχέση με την κακή φύση των ανθρώπων. Κάποιοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αλλά έχουν αίσθημα ντροπής, χαρακτήρα και συνείδηση, οπότε δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο. Αν κάποιος πράγματι κάνει τέτοιες πράξεις, αυτό δείχνει ότι δεν έχει ανθρώπινη φύση. Είναι άπληστος και έχει μοχθηρή διάθεση. Αυτό δεν τον κάνει μόνο να μην μπορεί να εκτελέσει επαρκώς τα καθήκοντά του, αλλά μετατρέπεται και σε κακή πράξη. Κάποιοι λένε: «Πώς γίνεται να χαρακτηρίζεται ως κακή πράξη; Αυτοί κατάφεραν να αποκτήσουν πολλούς ανθρώπους διαδίδοντάς τους το ευαγγέλιο. Μόνο και μόνο τα προφανή αποτελέσματα είχαν θα πρέπει να διαψεύδουν την ιδέα ότι κάνουν κακό, σωστά;» Είναι σωστή αυτή η δήλωση; (Όχι.) Γιατί είναι λάθος; Η διάδοση του ευαγγελίου είναι το καθήκον τους, η ευθύνη τους. Ποια είναι η πρόθεση και ο σκοπός που κρύβεται πίσω από το καθήκον τους; Ποιες αρχές το καθοδηγούν; Είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους; Με βάση αυτούς τους παράγοντες, μπορεί κανείς να προσδιορίσει αν ο άνθρωπος εκτελεί τα καθήκοντά του ή κάνει κακό. Παρότι εκτελεί τα καθήκοντά του, η αφετηρία της εκτέλεσης αυτής είναι λανθασμένη. Δεν έχει ενεργήσει σύμφωνα με τις αρχές κι έχει διαπράξει πολλές μοχθηρές πράξεις. Αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εκδήλωση της άσκησης της αλήθειας. Ποια είναι η ουσία μιας τέτοιας διάδοσης του ευαγγελίου; (Το πουλάει.) Πώς θα πρέπει να ονομάσουμε αυτήν την περίπτωση; Η περίπτωση της «Πώλησης του ευαγγελίου». Ακούγοντας και μόνο την περιγραφή, καταλαβαίνετε ότι αυτό το ζήτημα έχει πολύ σοβαρή φύση. Πώς είναι δυνατόν να πουλάει κανείς το ευαγγέλιο του Θεού; Η φύση του ζητήματος της πώλησης του ευαγγελίου είναι πολύ σοβαρή. Οπότε δεν θα πρέπει οι άνθρωποι, κάθε φορά που αναφέρεται η πώληση του ευαγγελίου, να γνωρίζουν ποιο είναι το ζήτημα, ποιες είναι οι καταστάσεις, οι συμπεριφορές και οι μέθοδοι; Αυτή είναι η δεύτερη περίπτωση και η φύση της είναι σοβαρότερη από την προηγούμενη.

Η παρακάτω περίπτωση συνέβη επίσης κατά τη διάδοση του ευαγγελίου. Στο παρελθόν, ο οίκος του Θεού είχε ορίσει κάποιες αρχές και μεθόδους για τη διάδοση του ευαγγελίου, όπως και μεθόδους που αφορούσαν τη συμπόνια και τις φιλίες. Αυτό επέτρεψε σε κάποιους ανθρώπους να βρουν παραθυράκια και να τα εκμεταλλευτούν. Ποιοι εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα παραθυράκια; Άνθρωποι με κακή φύση που δεν αγαπούν την αλήθεια. Κατά τη διάδοση του ευαγγελίου, υπάρχουν πράγματι κάποιοι κακοί άνθρωποι που εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να βρουν ερωτικούς συντρόφους και να δημιουργήσουν ρομαντικές και ερωτικές σχέσεις. Όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, πιστεύουν πως υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί οι κακοί άνθρωποι του Σατανά εκμεταλλεύονται παραθυράκια. Εκμεταλλεύονται την ευκαιρία της διάδοσης του ευαγγελίου για να έρθουν σε επαφή με το αντίθετο φύλο, και όταν βρίσκουν κάποιον που τους ταιριάζει ή τους αρέσει, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βρουν ευκαιρίες να επικοινωνήσουν μαζί του και να τον προσελκύσουν. Επιφανειακά, φαίνεται ότι το κάνουν για να αποκτήσουν ανθρώπους μέσα από τη διάδοση του ευαγγελίου. Στην πραγματικότητα, όμως, το κάνουν για να ικανοποιήσουν τη λαγνεία τους. Τα κάνουν όλα αυτά με σημαία τη διάδοση του ευαγγελίου, με πρόσχημα ότι επεκτείνουν το έργο του Θεού, ότι καταθέτουν μαρτυρία γι’ Αυτόν και αφιερώνονται σ’ Εκείνον, και με πρόσχημα ότι εκπληρώνουν το καθήκον τους. Κανείς δεν τα κάνει όλα αυτά χωρίς κάποιον σκοπό. Η αλήθεια είναι ότι ξέρουν πάντα πολύ καλά τι κάνουν, αλλά επίμονα το παίζουν μπερδεμένοι. Κάθε άνθρωπος γνωρίζει βαθιά μέσα του πότε κάνει πράγματα αμαρτωλά, που ο Θεός τα απεχθάνεται και δεν τα επιτρέπει. Αλλά δεν μπορεί να ελέγξει τη λαγνεία της σάρκας του και προσπαθεί να προβάλει δικαιολογίες και εξηγήσεις για τις αμαρτίες που διαπράττει. Μπορούν οι άνθρωποι με τον τρόπο αυτόν να κρύψουν τα ζητήματά τους; Αν διαπράξεις τέτοιες αμαρτίες μία-δυο φορές και μετά μετανοήσεις, ο Θεός μπορεί να σε συγχωρέσει. Όμως, αν αρνείσαι πεισματικά να αλλάξεις, τότε κινδυνεύεις. Μερικοί μπορεί να νιώθουν κάπως άβολα κάθε φορά που διαπράττουν μια τέτοια αμαρτία και να αναρωτιούνται: «Υπάρχει περίπτωση να σωθώ αν φέρομαι έτσι;» Αλλά μετά σκέφτονται: «Δεν είναι δα και τόσο μεγάλο κακό. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι απλώς μια έκφανση διαφθοράς. Δεν θα το ξανακάνω. Αυτό δεν θα επηρεάσει το αποτέλεσμα και τον προορισμό μου». Αυτή η στάση απέναντι στην παράβαση που διέπραξαν αποτελεί ειλικρινή μετάνοια; Αν δεν νιώθουν ούτε καν ενοχές βαθιά μέσα τους, δεν θα συνεχίσουν να υποτροπιάζουν; Νομίζω πως είναι πολύ επικίνδυνο. Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να εκτελέσει επαρκώς το καθήκον του; Στην εκτέλεση του καθήκοντος ενός τέτοιου ανθρώπου υπάρχουν ακόμη στοιχεία «ιδιωτικής εργασίας», ανακατεύει το «δημόσιο» με το «ιδιωτικό» κι αυτό είναι μεγάλη νοθεία! Κάτι τέτοιο σίγουρα προσβάλλει τη διάθεση του Θεού. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι εκπληρώνουν «επαρκώς» το καθήκον τους. Αυτό είναι πιο σοβαρό από το να ζητάς πράγματα ή να πουλάς το ευαγγέλιο. Γιατί είναι πιο σοβαρό; Είναι αηδιαστικό. Είναι ανταλλαγή σάρκας και λαγνείας. Ποια είναι, λοιπόν, η φύση αυτού του ζητήματος; Αμαρτάνουν σκόπιμα, παρότι γνωρίζουν την αλήθεια. Η λέξη «σκόπιμα» αλλάζει τη φύση του ζητήματος. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι οι κανονισμοί και οι αρχές στις εργασιακές ρυθμίσεις τους έχουν σχεδιαστεί ώστε να κάνουν πράξη τη σοφία και να μην αποκτήσει επιρροή πάνω τους ο Σατανάς. Ο στόχος είναι να έρθουν οι άνθρωποι ενώπιον του Θεού, αλλά εκείνοι εκμεταλλεύονται τα παραθυράκια κι αρπάζουν τις ευκαιρίες για να εξαπολύσουν χωρίς περιορισμό τη μοχθηρή λαγνεία τους. Αυτό σημαίνει ότι διαπράττουν εν γνώσει τους μια αμαρτία. Τι λέει η Βίβλος γι’ αυτό; [«Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών» (Προς Εβραίους 10:26).] Αν δεν είναι πια διαθέσιμη ούτε η προσφορά περί αμαρτίας του σταυρού, έχουν αυτοί οι άνθρωποι καμία σχέση με τη σωτηρία; Εξαρτάται απ’ την περίπτωση. Κάποιοι άνθρωποι ενεργούν από ανάγκη ή αποκηρύσσουν εσωτερικά τον εαυτό τους, αλλά αναγκάζονται να φερθούν έτσι λόγω των συνθηκών που επικρατούν. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πολλές φορές, έως τρεις, τότε μπορούν να συγχωρεθούν. Τι σημαίνει ότι μπορούν να συγχωρεθούν; Σημαίνει ότι αν, μετά το πρώτο παράπτωμα, έρθουν στα συγκαλά τους, αναζητήσουν την αλήθεια, δείξουν σημάδια μετάνοιας, και αλλάξουν και δεν ξαναδιαπράξουν παράπτωμα, ενώ ζητούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους, τότε μπορεί να τους δοθεί μια ευκαιρία να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ακόμη ελπίδα για σωτηρία, αλλά το πόσο μεγάλη είναι αυτή η ελπίδα εξαρτάται από την επιδίωξη του καθενός. Κανείς δεν μπορεί να σε κρίνει οριστικά, κανείς δεν μπορεί να σου δώσει εγγυήσεις. Όλα εξαρτώνται κυρίως από την επιδίωξή σου. Δεν πρόκειται να σου υποσχεθώ τίποτα, λέγοντας ότι αν δεν διαπράξεις ξανά την ίδια αμαρτία, τότε σίγουρα θα σωθείς. Δεν θα σου δώσω αυτήν την υπόσχεση, επειδή δεν ξέρω τι θα κάνεις στο μέλλον. Αν ξεπεράσεις τις φορές που μπορεί να συγχωρεθείς, αν, ενώ κηρύττεις το ευαγγέλιο, αρνείσαι κατ’ επανάληψη να αλλάξεις και δεν κάνεις καλές πράξεις που θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν τις μοχθηρές σου πράξεις, τότε έχεις ξοφλήσει. Έχεις κάνει τόσο πολύ κακό χωρίς ούτε ίχνος καλών πράξεων. Κηρύττεις το ευαγγέλιο απλώς για να εμπλακείς απερίσκεπτες ερωτικές περιπέτειες κι όχι για να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου. Όλα αυτά δεν συνδέονται με την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Πλέον το θέμα δεν είναι αν υπάρχει ή δεν υπάρχει προσφορά περί αμαρτίας. Σε ποια κατηγορία θα πρέπει να κατατάσσονται τέτοιοι άνθρωποι; Θα πρέπει να κατατάσσονται ως βρομεροί δαίμονες και κακά πνεύματα. Δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Δεν είναι απλώς ότι διαπράττουν αμαρτίες, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Υπάρχει ακόμη ελπίδα να σωθούν Όχι, δεν υπάρχει. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν εκδιωχθεί από τον οίκο του Θεού· έχουν αποκοπεί και ο Θεός δεν πρόκειται να τους σώσει. Όσα κάνουν και ο τρόπος που φέρονται όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στο καθήκον τους, αλλά δεν μπορούν καν να θεωρηθούν ζήτημα επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος. Το τελικό αποτέλεσμα και η έκβαση αυτών των ανθρώπων θα αποφασίζεται σύμφωνα με την κατάταξή τους. Δεν είναι πολύ αηδιαστική αυτή η περίπτωση; Έχει φύση ακόμη πιο σοβαρή και απ’ τη δεύτερη περίπτωση που συζητήσαμε πριν από λίγο. Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους υπάρχουν κάποιοι που η περίπτωσή τους έχει ακόμα πιο σοβαρή φύση. Αυτοί μπορούν να αλλάξουν; Μπορούν να μετανοήσουν στην καρδιά τους, να σταματήσουν να κάνουν τέτοια πράγματα, και να συνεχίσουν να διαδίδουν το ευαγγέλιο και να παρέχουν υπηρεσία στον οίκο του Θεού; Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι.) Μπορούν να παρέχουν πρόθυμα υπηρεσία; (Όχι.) Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι απ’ αυτούς κατάφεραν να κερδίσουν μερικούς ανθρώπους διαδίδοντάς τους το ευαγγέλιο. Τώρα, όμως, σε τι οδήγησε όλο αυτό το έργο που έκαναν; Τελικά ήταν υπηρεσία, όχι εκτέλεση του καθήκοντός τους. Για την ακρίβεια, δεν είναι ότι δεν προσπάθησαν, αλλά το μονοπάτι που ακολούθησαν καθόρισε τη μοίρα και το αποτέλεσμά τους. Δεν θα συναντήσουν Όλοι αυτοί που διαδίδουν το ευαγγέλιο όλοι τέτοιους πειρασμούς; Μπορεί να πει κανείς πως όλοι θα αντιμετωπίσουν τέτοιους πειρασμούς σε διάφορους βαθμούς και σε διαφορετικές καταστάσεις. Σημαίνει όμως αυτό ότι όλοι τους θα υποκύψουν στον πειρασμό και θα διαπράξουν αμαρτία; (Όχι.) Δεν μπορούν όλοι να διαπράξουν αμαρτία, δεν μπορούν όλοι να κάνουν τέτοια πράγματα. Αυτό καταδικάζει εκείνους που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους δραστηριότητες και με τον τρόπο αυτόν φανερώνονται. Αυτό δείχνει πως κάτι πάει στραβά με τη διάθεση και την ανθρώπινη φύση τους. Ποιον μπορούν να κατηγορήσουν για αυτό το αποτέλεσμα; (Τον εαυτό τους.) Μόνο τον εαυτό μπορούν να κατηγορήσουν τους και κανέναν άλλο.

Κάποιοι άνθρωποι, όποιες παραβάσεις κι αν διαπράττουν καθώς διαδίδουν το ευαγγέλιο, δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια για να τις επιλύσουν, δεν προσεύχονται στον Θεό και δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική. Αυτό δείχνει ότι είναι αμετανόητοι. Τελικά, αυτοί οι άνθρωποι αποκλείονται. Είχα ακούσει για κάποιον που, ενώ διέδιδε το ευαγγέλιο, πήρε μια γυναίκα και δεν της επέτρεπε καν να βρει σύντροφο και να παντρευτεί. Η φύση αυτής της περίπτωσης είναι πολύ σοβαρή. Τι άνθρωπος είναι αυτός; (Ένας μοχθηρός άνθρωπος.) Μπορούν να παραμείνουν στον οίκο του Θεού τέτοιοι μοχθηροί άνθρωποι; (Όχι.) Ο οίκος του Θεού δεν έχει θέση για τέτοιους τυράννους· ντροπιάζουν τον Θεό! Κάνοντας τέτοια πράγματα, επηρεάζουν την αντίληψη που έχουν αμέτρητοι άνθρωποι για τον Θεό και κάνουν πολλούς να Τον παρανοήσουν! Και τότε, οι άνθρωποι θα πουν: «Πώς μπορεί κάποιος που πιστεύει στον Θεό να κάνει τέτοια πράγματα;» Αυτό από μόνο του είναι ήδη ντροπή για τον Θεό. Αν η εκκλησία δεν αποβάλει και δεν αντιμετωπίσει τέτοια άτομα, αλλά τους επιτρέπει να συνεχίζουν να διαδίδουν το ευαγγέλιο και τους προσφέρει ευκαιρία να μετανοήσουν, τότε αυτό είναι τελείως λάθος. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν υποπίπτει σ’ αυτό το παράπτωμα πρώτη φορά. Η συμπεριφορά του έχει σοβαρή φύση και θα πρέπει να αποβληθεί αμέσως, αλλιώς αυτό θα ντροπιάσει τον Θεό και θα δώσει στον Σατανά θέση επιρροής για να κρίνει και να καταδικάζει τον οίκο του Θεού. Δεν πρέπει λοιπόν να δοθεί στον Σατανά η ευκαιρία να αποκτήσει το πάνω χέρι. Όσοι προκαλούν συνεχώς μολύνσεις θα πρέπει να αποβάλλονται από την εκκλησία. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ακόλαστα πνεύματα που έχουν ήδη ντροπιάσει τον Θεό και δεν υπάρχει περίπτωση ο Θεός να τους σώσει. Όσο αποτελεσματικά κι αν κηρύττουν το ευαγγέλιο ή όσους ανθρώπους κι αν έχουν κερδίσει, αν δεν βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι, τότε έχουν καταστρέψει και εγκαταλείψει τον εαυτό τους. Τέτοιοι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να υπάρχουν μέσα στον οίκο του Θεού. Είναι στόχοι που πρέπει να αποκόβονται. Μετρούν, λοιπόν, οι πράξεις τους ως εκτέλεση του καθήκοντός τους; Όχι, κατά την άποψη του Θεού, όλες τους οι συνεισφορές έχουν σβηστεί πλήρως κι Εκείνος δεν θα τις θυμάται. Δεν είναι απλώς ανεπαρκείς. Η φύση της εκτέλεσης του καθήκοντός τους έχει αλλάξει, πλέον πράττουν το κακό. Πώς αντιμετωπίζει ο Θεός αυτούς που πράττουν το κακό; Τους αποκόβει. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι απομακρύνονται από την ομάδα των ανθρώπων που έχει επιλέξει και προετοιμάσει Εκείνος για τη σωτηρία, δεν ανήκουν σ’ αυτούς. Αντίθετα, κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία με τα κακά πνεύματα, τους βρομερούς δαίμονες και αυτούς που δεν σώζονται. Τι πιθανότητες έχουν να σωθούν; (Μηδενικές.) Παρότι εκτελούσαν τα καθήκοντά τους και ακολουθούσαν τον Θεό, στο τέλος, φτάνουν σ’ αυτό το σημείο και αποκλείονται. Όπως βλέπεις, λοιπόν, υπάρχει κι ακόμα ένα είδος ανθρώπου. Αυτής η περίπτωσης έχει σοβαρότερη φύση από την προηγούμενη; (Ναι.) Έχει φύση ακόμη πιο σοβαρή, εστιασμένη. Αυτή η περίπτωση θα πρέπει να συγχωνευθεί με την τρίτη. Είναι στην κατηγορία μιας ιδιαίτερης, χαρακτηριστικής περίπτωσης μέσα στο τρίτο παράδειγμα και είναι εστιασμένη. Πώς θα πρέπει να ονομάσουμε αυτήν την περίπτωση; «Οι κακοποιοί θα αποκόβονται», ας το λήξουμε αυτό. Για τα τρία είδη ανθρώπων που ανήκουν σ’ αυτές τις τρεις περιπτώσεις, η εκτέλεση του καθήκοντός τους τελικά έγινε ίση με την παροχή υπηρεσίας χωρίς αποτέλεσμα. Τι σημαίνει παροχή υπηρεσίας χωρίς αποτέλεσμα; Σημαίνει ότι μετέτρεψαν το καθήκον τους σε απλή παροχή υπηρεσιών· κι ακόμη και τότε, δεν παρείχαν σωστά υπηρεσίες ούτε εκτελούσαν καλά το καθήκον τους. Δεν αντιμετώπιζαν το καθήκον τους ως τέτοιο κι έκαναν και διάφορες παρατυπίες και μοχθηρές πράξεις, κι έτσι τελικά αποκλείστηκαν και δεν είχαν καλό τέλος. Η φύση αυτών των τριών περιπτώσεων είναι πολύ σοβαρή.

Υπάρχει και άλλη μια περίπτωση, με αρκετά σοβαρή φύση. Ήταν ένας άνθρωπος που επιτελούσε έργο για πολλά χρόνια και επιφανειακά έμοιαζε να επιδιώκει την αλήθεια και να δαπανά ειλικρινά τον εαυτό του. Απαρνήθηκε γάμους και οικογένειες, εγκατέλειψε την καριέρα του και τις προοπτικές του, πήγε σε πολλά μέρη για να εκτελέσει τα καθήκοντά του κι ανέλαβε και κάποιο έργο με μικρές συνέπειες. Αλλά, όσο εκτελούσε τα καθήκοντά του, ελάχιστες αλήθειες κατάλαβε, επειδή δεν επιδίωκε πραγματικά την αλήθεια· ταυτόχρονα, νόμιζε ότι τα πήγαινε καλά μόνο και μόνο επειδή μπορούσε να μιλάει για λόγια και δόγματα. Το πιο σοβαρό απ’ όλα ήταν ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε καθόλου πράξη την αλήθεια. Έτσι, η εκτέλεση του καθήκοντός του περιοριζόταν στο να κηρύττει δόγματα και ν’ ακολουθεί κάποιους κανόνες, συνηθίζοντας να συμπεριφέρεται καλά στους άλλους και να μην προσβάλλει κανέναν. Δεν ήταν προσεκτικός σχετικά με το πώς εκτελούσε το έργο εκκλησίας και τα ζητήματα που υπήρχαν, δεν προσπαθούσε και δεν επιδίωκε την αλήθεια για να λύσει αυτά τα ζητήματα. Με λίγα λόγια, η στάση του απέναντι στο έργο ήταν επιφανειακή και αδιάφορη. Δεν φαινόταν να τεμπελιάζει, αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν κι ότι κουραζόταν. Δεν έμοιαζε να φέρεται αδιάφορα ή επιπόλαια, αλλά τ’ αποτελέσματα του έργου του δεν ήταν και πολύ καλά. Σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό, εξαιτίας της απρόσεκτης και επιπόλαιης στάσης του, προκάλεσε μία απώλεια άνω των 10 εκατομμυρίων γουάν στις προσφορές στον Θεό. Τι είδους ποσό είναι τα 10 εκατομμύρια γουάν; Για έναν συνηθισμένο άνθρωπο αυτό το ποσό θεωρείται αστρονομικό. Θα του κοβόταν η ανάσα, δεν θα το πίστευε κι ούτε που θα τολμούσε να το σκεφτεί, αφού ποτέ δεν θα είχε δει τόσα λεφτά στη ζωή του. Αλλά αυτός ο «ηλικιωμένος κύριος», αφού εξαιτίας του χάθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια γουάν σε προσφορές, δεν ένιωσε καθόλου τύψεις, δεν έδειξε ούτε ίχνος μετάνοιας και δεν στεναχωρήθηκε. Όταν τον απέβαλε η εκκλησία, συνέχισε να παραπονιέται. Τι σόι πλάσμα θα το έκανε αυτό; Ας συζητήσουμε δύο σημεία. Πρώτον, το ποσό χάθηκε όσο εσύ δούλευες. Όποιος κι αν φταίει, εσύ έχεις την ευθύνη. Είχες ευθύνη να το προστατεύσεις, αλλά απέτυχες. Αυτό είναι παραμέληση καθήκοντος, επειδή τα χρήματα δεν είναι των ανθρώπων. Είναι προσφορά, κι οι άνθρωποι πρέπει να την αντιμετωπίζουν με την ύψιστη αφοσίωση. Τι πρέπει να σκεφτεί κάποιος αν υπάρξει τέτοια απώλεια στις προσφορές; Ακόμα κι ο θάνατος δεν θα ήταν αρκετή αποζημίωση! Πόσα χρήματα αξίζει μια ανθρώπινη ζωή; Αν η απώλεια είναι πολύ μεγάλη, ακόμα κι η ζωή ενός ανθρώπου δεν θα είναι αρκετή για να την ξεπληρώσει! Το κλειδί είναι ότι η φύση αυτού του ζητήματος είναι υπερβολικά σοβαρή. Αυτός ο «ηλικιωμένος κύριος» δεν πήρε σοβαρά την απώλεια τόσων προσφορών. Είναι απεχθής! Η απώλεια πάνω από 10 εκατομμυρίων γουάν σε προσφορές τού φάνηκε λες και έχασε γύρω στα 100 γουάν. Δεν το ανέφερε καθόλου στους προϊστάμενους, δεν ένιωσε καθόλου τύψεις για το ζήτημα και δεν είπε στους γύρω του: «Ας αναλύσουμε πώς χάθηκαν αυτά τα χρήματα και να δούμε πρέπει να γίνει. Να τ’ αποπληρώσουμε ή να βρούμε κάποια άλλη λύση; Ή μήπως να ενημερώσουμε τον Άνωθεν, ν’ αναλάβουμε την ευθύνη και να παραιτηθούμε, και να προσευχηθούμε στον Θεό για να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας;» Ούτε αυτήν τη στάση δεν κράτησε! Δεν είναι ποταπό; (Ναι.) Είναι υπερβολικά ποταπό! Για το ότι ήταν ικανός να κάνει τόσες κακές πράξεις φανερώνει τη στάση του απέναντι στο καθήκον κι απέναντι στον Θεό. Δεύτερον, αφού αποβλήθηκε, όχι μόνο δεν το αποδέχτηκε και δεν εξομολογήθηκε την αμαρτία του ούτε μετανόησε, αλλά μέχρι που παραπονέθηκε κιόλας. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν λογική. Σκεφτείτε, ποιον λόγο θα είχε να παραπονεθεί; Παραπονέθηκε λέγοντας: «Εγώ πιστεύω στον Θεό περισσότερα από είκοσι χρόνια, δεν παντρεύτηκα ποτέ, θυσίασα τόσα, άντεξα τόσα βάσανα, και τώρα με αποβάλλουν, με απορρίπτουν. Θα βρω τον δικό μου χώρο!» Λίγο καιρό μετά παντρεύτηκε. Πείτε Μου, εάν ένας συνηθισμένος άνθρωπος —με συνείδηση κι ανθρώπινη φύση— είχε έστω και λίγο αίσθημα συνείδησης, θα παντρευόταν τόσο γρήγορα; Θα έβρισκε την όρεξη να το κάνει; Γενικά, όταν κάποιος που έχει έστω και λίγη συνείδηση κι ανθρώπινη φύση έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα, θα σκεφτόταν μέχρι και τον θάνατο. Θα έλεγε: «Η ζωή μου τελείωσε! Πώς μπόρεσα να κάνω κάτι τέτοιο μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια που πιστεύω στον Θεό; Μόνο τον εαυτό μου έχω να κατηγορήσω και μου αξίζει να αποβληθώ! Ξέχνα τα 10 εκατομμύρια, εδώ δεν έχω ούτε ένα εκατομμύριο να δώσω. Και τον εαυτό μου να πουλούσα, πάλι δεν θα έφταναν. Η ζωή μου δεν αξίζει τίποτα!» Γιατί το έκανες ενώ ήξερες ότι δεν θα μπορούσες να τα πληρώσεις; Δεν γνώριζες ότι αυτά τα χρήματα ήταν προσφορά, αφιέρωση στον Θεό; Αυτά τα χρήματα δεν ήταν δικά σου. Ήταν ευθύνη σου να τα προστατεύσεις. Δεν ήταν κάτι που είχε σχέση μ’ εσένα· ήταν κάτι που έπρεπε να φυλάξεις. Ήταν ό,τι πιο σημαντικό κι η απροσεξία σου ήταν παραμέληση καθήκοντος. Εφόσον τα έχασες, δεν θα έπρεπε ν’ αποφεύγεις την ευθύνη σου. Ως κάποιος που πιστεύει στον Θεό, δεν είχες την υποχρέωση και την ευθύνη να προστατεύσεις αυτές τις προσφορές και ν’ αποτρέψεις τυχόν παθήματα; Δε θα έπρεπε να είχες μειώσει το ρίσκο να πάει κάτι στραβά; Αν ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις, τότε τι είσαι; Δεν είσαι ζωντανός δαίμονας; (Ναι.) Αυτό είναι απεχθές και δεν χαρακτηρίζεται καθόλου από ανθρώπινη φύση! Επιπλέον, αφού αποβλήθηκε αυτός ο άνθρωπος, όχι μόνο σταμάτησε να πιστεύει στον Θεό και παντρεύτηκε, αλλά ενοχλούσε και τους πιστούς στην οικογένειά του —αυτό το πράγμα έχει ακόμα πιο σοβαρή φύση. Εκτελούσε το καθήκον του για πολλά χρόνια, απαρνήθηκε πολλά, έκανε πολλές θυσίες, αρκετή δουλειά, πήρε ρίσκα και φυλακίστηκε. Αλλά αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες δεν ορίζουν τη μοίρα ενός ανθρώπου. Και τι την ορίζει; Το μονοπάτι που επιλέγει. Εάν είχε ακολουθήσει το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, δεν θα είχε καταλήξει έτσι και δεν θα είχε προκαλέσει τόσο μεγάλη απώλεια στον οίκο του Θεού. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που συνέβη ένα τόσο μεγάλο πάθημα. Είχε άμεση σχέση με την ποιότητα της ανθρώπινης φύσης αυτού του ανθρώπου και το μονοπάτι που επέλεξε. Νομίζετε ότι ο Θεός γνωρίζει το μονοπάτι στο οποίο βρίσκεται εκείνος; (Ναι.) Ο Θεός γνωρίζει. Άρα, αυτό το περιστατικό έγινε σκοπό να φανερωθεί ή να αποκλειστεί; Έγινε με σκοπό και να φανερωθεί και αποκλειστεί. Από την ανθρώπινη οπτική, αυτός ο άνθρωπος έμοιαζε να εκπληρώνει καλά το καθήκον του, με αφοσίωση, δαπάνη, προθυμία να πληρώσει τίμημα και αντοχή στις αντιξοότητες. Γιατί, λοιπόν, ο Θεός να του κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί να τον φανερώσει; Τι ήταν ο σκοπός να φανερωθεί; Μόνο το τέλος του; Όχι, σκοπός ήταν να φανερωθεί η πίστη του, η ανθρώπινη φύση του, η ουσία του· όλα αυτά ξεγυμνώθηκαν τώρα. Μπορεί ο Θεός μετά απ’ όλα αυτά να σώσει έναν τέτοιο άνθρωπο; Μήπως του επιφυλάσσει έστω και μια αμυδρή ελπίδα; Ο Θεός δεν έχει καμία ελπίδα για έναν τέτοιον άνθρωπο. Έχει μείνει στον Θεό καθόλου αγάπη και έλεος γι’ αυτόν; Καθόλου. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Αν ο Θεός δεν έχει πια γι’ αυτόν ούτε αγάπη ούτε έλεος, τότε το μόνο που μένει είναι δικαιοσύνη, μεγαλοπρέπεια και οργή;» Σωστά. Ένας τόσο κακός άνθρωπος δεν χρειάζεται πλέον αγάπη ή έλεος, δεν υπάρχει πια ανάγκη γι’ αυτά, επειδή έχει προσβάλει πολύ τη διάθεση του Θεού. Και ό,τι απέμεινε στον Θεό γι’ αυτόν είναι δικαιοσύνη, μεγαλοπρέπεια και οργή. Το τέλος του δεν έχει καμία σχέση με το έργο διαχείρισης του Θεού, καμία σχέση με το έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος αυτός αποκλειστεί και απομακρυνθεί, άρα όπου κι αν είναι τώρα, στα μάτια του Θεού είναι μονάχα ένας ζωντανός νεκρός, ένα περιπλανώμενο πτώμα που ζει ανάμεσα σε ακάθαρτους δαίμονες και κακά πνεύματα, ανάμεσα σ’ αυτούς που φορούν ανθρώπινα προσωπεία αλλά έχουν τερατώδεις καρδιές κι είναι τέρατα με ανθρώπινα ενδύματα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του κι έχει αποκοπεί από το βλέμμα του Δημιουργού. Αν σκεφτεί κανείς το τέλος του και την τελική στάση του απέναντι σ’ αυτό το τεράστιο γεγονός που συνέβη στη ζωή του, μήπως ο τρόπος που εκτελεί το καθήκον του έχει την παραμικρή σχέση με τη λέξη «επαρκής»; (Όχι.) Πώς μπορείς να ξέρεις, ακόμα και πριν από αυτό το γεγονός, ότι δεν εκτελεί επαρκώς το καθήκον του; Το ξέρεις μέσα απ’ την κρίση και το συμπέρασμα ή έκανες αυτήν την αξιολόγηση παρατηρώντας την ουσία του; (Παρατηρώντας την ουσία του.) Σωστά. Πάρτε ως παράδειγμα τον Παύλο. Αν είχε επιδιώξει την αλήθεια, αν είχε αναζητήσει την τελείωση, όπως ο Πέτρος, δεν θα είχε πει τόσο βλάσφημα λόγια. Κάθε αποτέλεσμα έχει μία αιτία. Το αποτέλεσμα αυτού του ανθρώπου έχει τις υποκείμενες αιτίες του. Και μόνο ότι έφτασε σήμερα σ’ αυτό το σημείο αλλά και η στάση του απέναντι στον Θεό, απέναντι στις προσφορές κι απέναντι στις κακές του πράξεις αρκούν ώστε οι άνθρωποι να διακρίνουν καθαρά τι μονοπάτι είχε πάρει και ποια ήταν πραγματικά η πίστη του στον Θεό. Αυτό φανερώνει πλήρως την ουσία του και το μονοπάτι το οποίο ακολουθούσε. Αν βρισκόταν στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, στο μονοπάτι του φόβου Θεού και της αποφυγής του κακού, κι αν μπορούσε ειλικρινά ν’ αντιμετωπίσει το καθήκον του ως ευθύνη κι υποχρέωσή του, πώς θα μπορούσε να διαχειριστεί αυτήν την αναπόφευκτη κατάσταση; Είναι σίγουρο ότι δεν θα είχε τη στάση που έχει τώρα, της αντίστασης και του παραπόνου. Η δαιμονική του πλευρά ξεγυμνώθηκε και φανερώθηκε πλήρως η φύση-ουσία που είχε βαθιά μέσα στην ψυχή του. Δεν είναι ανθρώπινο ον, είναι ένας διάβολος. Αν ήταν άνθρωπος, δεν θα είχε καταλήξει έτσι μετά από περισσότερα από 20 χρόνια πίστης στον Θεό. Αν ήταν άνθρωπος, πόσες τύψεις θα ένιωθε που είχε χάσει τόσες προσφορές; Πόσα δάκρυα θα έχυνε; Πόσο πολύ θα έτρεμε; Θα ένιωθε αναπόφευκτα υπεύθυνος κι ένοχος για φοβερή αμαρτία· θα θεωρούσε πως είναι ασυγχώρητος, και ότι πρέπει να μετανοήσει και να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του στον Θεό. Ακόμα κι αν η εκκλησία τον απέβαλλε, τουλάχιστον δεν θα σταματούσε να πιστεύει ούτε θα πρόδιδε τον Θεό, πόσο μάλλον θα ενοχλούσε την πίστη της οικογένειάς του στον Θεό. Τι διακρίνουμε από όλες αυτές τις επακόλουθες συμπεριφορές του συγκεκριμένου ανθρώπου; Ότι είναι ένας μη πιστός που δεν αγαπά την αλήθεια κι ότι η ανθρώπινη φύση του είναι κακόβουλη. Αυτή η είναι η τέταρτη περίπτωση. Πώς να ονομάσουμε αυτήν την περίπτωση; («Η περίπτωση της απώλειας των δέκα εκατομμυρίων σε προσφορές».) Να προσθέσουμε και την αντίδρασή του και να την πούμε: «Η απώλεια δέκα εκατομμυρίων σε προσφορές, χωρίς ίχνος μετάνοιας». Δεν είναι καλύτερο αυτό το όνομα; Είναι μια προειδοποίηση για τους άλλους. Το λιγότερο, τους κάνει να καταλαβαίνουν πόσο σοβαρές είναι οι πράξεις του.

Αυτά τα γεγονότα που συνέβησαν, οι διάφορες συμπεριφορές που έδειξαν αυτοί οι άνθρωποι, όπως και οι στάσεις τους απέναντι στον Θεό όταν συνέβησαν αυτά τα γεγονότα, όλα προέκυψαν και φανερώθηκαν την ώρα που εκτελούσαν τα καθήκοντά τους. Επομένως, έως έναν βαθμό, το μονοπάτι που ακολουθεί κανείς κατά την πίστη του στον Θεό και το οριστικό του τέλος είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την εκτέλεση του καθήκοντός του. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει μια άμεση σχέση. Το θέμα της εκτέλεσης των καθηκόντων θα έπρεπε να είναι παντοτινό κι η αλήθεια που αφορά αυτήν την πτυχή θα έπρεπε κι αυτή να είναι ένα θέμα παντοτινό. Είναι η αλήθεια που θα έπρεπε να καταλάβουν εκ θεμελίων οι άνθρωποι, και είναι ένα θέμα που πρέπει να συζητιέται διαρκώς όσο οι άνθρωποι αναπτύσσονται και πιστεύουν στον Θεό. Κι αυτό επειδή είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις αλλαγές στις διαθέσεις τους, με τη ζωή-είσοδό τους, αλλά και πούμε το τι μονοπάτι ακολουθούν και τι αποτέλεσμα θα λάβουν. Σήμερα, συναναστραφήκαμε με πολλές λεπτομέρειες πάνω στην εκτέλεση των καθηκόντων και επίσης συναναστραφήκαμε σχετικά με αρκετές περιπτώσεις. Ο βασικός σκοπός ήταν να καταλάβετε πώς να εκτελείτε τα καθήκοντά σας με τρόπο που επαινεί ο Θεός, ποιες συνέπειες προκαλούνται αν κάνετε κακό και πόσο σημαντικό είναι να εκτελείτε τα καθήκοντά σας σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πρότυπο. Τα γεγονότα σ’ αυτές τις περιπτώσεις γίνονταν όλο και πιο σοβαρά και τρομακτικά, αλλά τα έφτιαξα Εγώ. Συνέβησαν πραγματικά ανάμεσα στους πιστούς του Θεού και που ανήκουν στις τάξεις όσων εκτελούν τα καθήκοντά τους. Τι δηλώνει αυτό; Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Αν δεν εκτελούμε τα καθήκοντά μας, δεν γίνεται τίποτα. Αλλά όταν τα εκτελούμε, προκύπτουν πάντα προβλήματα. Άρα, μήπως είναι σωστό απλώς να μην εκτελούμε τα καθήκοντά μας;» Τι είναι αυτό το σκεπτικό; Δεν είναι σαν να σταματάς να τρως επειδή φοβάσαι μην πνιγείς; Δεν είναι ανοησία; Πρέπει να μάθεις ν’ αναζητάς την αλήθεια για να λύνεις αυτά τα θέματα. Είναι ενεργή στάση και μια τέτοια στάση έχει ένας κανονικός άνθρωπος. Τι στάση είναι εκείνη κατά την οποία φοβάσαι μην προκύψουν προβλήματα όσο εκτελείς το καθήκον σου που θα σε κάνουν να καταδικαστείς, να αποβληθείς, να αποκλειστείς, να αποκοπείς και να χάσεις κάθε ελπίδα για σωτηρία, κι εσύ απλώς σταματάς τα καθήκοντα σου ή υιοθετείς απέναντί τους αρνητική και ανταγωνιστική προσέγγιση; (Κακή στάση.) Κάποιοι άλλοι λένε: «Η ανθρώπινη φύση μας είναι πολύ ελλιπής για να εκτελούμε καθήκοντα. Γιατί λοιπόν να μην παρέχουμε απλώς υπηρεσίες και να είμαστε ευχαριστημένοι; Ο Θεός δεν έχει υψηλές απαιτήσεις απ’ αυτούς που παρέχουν υπηρεσίες, και δεν υπάρχουν πρότυπα ή αρχές. Αρκεί απλώς να καταβάλλεις προσπάθεια. Να κάνεις ότι σου ζητάνε, να είσαι υπάκουος, να μην αναλαμβάνεις καμία σημαντική ευθύνη και να μην έχεις καμία φιλοδοξία να γίνεις επικεφαλής ή εργάτης. Η μεγαλύτερη ευλογία θα ήταν να μπορείς απλώς να παραμείνεις μέχρι το τέλος». Τι είναι αυτά τα κίνητρα; Δεν είναι χυδαία και άθλια; Είναι δυνατόν να κατακτήσουν τη σωτηρία του Θεού τέτοιοι άνθρωποι που δεν είναι καθόλου φιλόδοξοι; Είναι δυνατόν να παρέχει επαρκή υπηρεσία ένας άνθρωπος χωρίς ανθρώπινη φύση; Όσοι δεν έχουν ανθρώπινη φύση δεν μπορούν να παρέχουν επαρκή υπηρεσία. Δεν θα γίνουν οι πιστοί πάροχοι υπηρεσιών που θα παραμείνουν.

Στις τελευταίες μας συναναστροφές αναφέρθηκαν σχετικά πολλά παραδείγματα. Εύκολα θυμάται κανείς αυτά τα γεγονότα, αλλά οι αλήθειες σχετικά με τις οποίες συναναστράφηκα μαζί σας είναι δυσνόητες. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάποιο όφελος: συζητώντας αυτά τα γεγονότα, μπορεί να θυμηθείτε ή να κατανοήσετε λιγάκι τις αλήθειες που αφορούν. Αν δεν μιλούσαμε γι’ αυτές τις περιπτώσεις, μάλλον θα χρειαζόταν μεγαλύτερη προσπάθεια για να πετύχουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Το ότι συζητάμε γι’ αυτά τα γεγονότα λειτουργεί ως κίνητρο και προειδοποίηση και βοηθάει τους ανθρώπους να βρουν από μέσα τους το σωστό μονοπάτι. Σας καθοδηγεί να μάθετε ποιο μονοπάτι ν’ ακολουθήσετε στην πίστη σας, προκειμένου να μην προσβάλλετε τα διοικητικά διατάγματα του Θεού, να μην κάνετε μεγάλα λάθη ή να μην πάρετε τον λάθος δρόμο. Ο βασικός στόχος της συζήτησης είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να εκτελούν τα καθήκοντά τους επαρκώς. Πώς νιώθετε τώρα που ακούσατε αυτές τις τέσσερις περιπτώσεις; Έχετε αποκτήσει νέα κατανόηση σχετικά με το πώς εκτελούνται τα καθήκοντά επαρκώς; Είναι εύκολο να εκτελέσουν οι άνθρωποι επαρκώς τα καθήκοντά τους; (Δεν είναι εύκολο.) Ποιο είναι το δύσκολο; Έχει να κάνει με το ότι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια και δεν μπορούν να βρουν τις αρχές, και άρα εξακολουθούν να κάνουν λάθη; (Όχι.) Άρα, πού εντοπίζεται τότε η δυσκολία; Έχει να κάνει μ’ αυτό: οι άνθρωποι δεν αγαπούν την αλήθεια ούτε την επιδιώκουν. Αν δεν αναζητούν και δεν κάνουν πράξη την αλήθεια όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, σε συνδυασμό με τις μοχθηρές, κακές και αλαζονικές τους διαθέσεις, εύκολα μπορεί να οδηγηθούν σε συγκεκριμένες συνέπειες και να προκύψουν αποτελέσματα που ούτε περιμένουν ούτε θέλουν να δουν. Υπάρχει κανείς που περιμένει κακό τέλος για τον εαυτό του; (Όχι.) Υπάρχουν άνθρωποι που απλώς ελπίζουν σ’ ένα μέτριο τέλος, νομίζοντας ότι αρκεί να τη βγάλουν ως το τέλος χωρίς να πεθάνουν; (Ναι.) Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Άνθρωποι που δεν αναζητούν την αλήθεια. Απλώς περιμένουν μέχρι να πεθάνουν. Είναι σίγουρο ότι τέτοιοι ανθρώπου εκτελούν το καθήκον τους τελείως απρόσεκτα και επιπόλαια. Έτσι, είναι εύκολο να κάνουν λάθη ή να διαπράξουν αμαρτίες και τους δυσκολεύονται πολύ να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τα πρότυπα. Τι είδους άνθρωποι μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τα πρότυπα; (Αυτοί που επιδιώκουν την αλήθεια.) Ποιοι άλλοι; (Όσοι έχουν ανθρώπινη φύση.) Τι περιλαμβάνει η ανθρώπινη φύση; (Συνείδηση και λογική.) Αυτοί που έχουν συνείδηση και λογική, που διαθέτουν ανθρώπινη φύση, θα εκτελέσουν με ευκολία τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τα πρότυπα αν επιδιώκουν την αλήθεια. Κάποιοι λένε: «Μας λες όλο γι’ αυτά τα σοβαρά αρνητικά παραδείγματα ανθρώπων που δεν καταφέρνουν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους επαρκώς, και αυτό μας κάνει να χάνουμε την αυτοπεποίθησή μας. Πότε επιτέλους θα ανταποκριθούμε στα πρότυπα για να εκτελέσουμε επαρκώς τα καθήκοντά μας; Υπάρχουν καθόλου θετικά παραδείγματα γι’ αυτό;» Ας συζητήσουμε λοιπόν κάτι πιο ευχάριστο και θετικό. Αυτήν τη στιγμή, πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να επικεντρώνονται στην επιδίωξη της αλήθειας και ταυτόχρονα γίνονται πιο προσεκτικοί στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Για παράδειγμα, κάποιοι συνεργάζονται πιο αρμονικά με άλλους όσο τα εκτελούν. Τι σημαίνει αρμονική συνεργασία; Να μια εκδήλωσή της: δεν έχει απλώς να κάνει με το να τα πηγαίνουν όλοι καλά φαινομενικά, χωρίς συγκρούσεις και ίντριγκες. Αρμονική συνεργασία σημαίνει ότι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με διάφορα ζητήματα στο έργο —είτε τα κατανοείς είτε όχι και είτε έχεις είτε δεν έχεις τη σωστή προοπτική— συνεχίζεις να συνομιλείς και να συναναστρέφεσαι με τους άλλους, ν’ αναζητάς τις αλήθεια-αρχές και να καταλήγεις σε ομοφωνία. Αυτό είναι αρμονική συνεργασία. Ποιος είναι ο σκοπός της ομοφωνίας; Να εκπληρώνει κανείς τα καθήκοντά του καλύτερα, να κάνει καλύτερα το έργο της εκκλησίας και να μπορεί να καταθέτει μαρτυρία για τον Θεό. Αν θέλετε να εκτελείτε σωστά τα καθήκοντά σας, τότε θα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσετε αρμονική συνεργασία. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κάνουν ήδη πράξη την αρμονική συνεργασία. Αφότου κατανοήσουν την αλήθεια, παρότι δεν μπορούν ακόμη να την κάνουν πράξη πλήρως, και παρ’ όλο που συναντούν αποτυχίες, αδυναμία κι αποκλίσεις στον δρόμο τους, αυτοί πασχίζουν για την αλήθεια-αρχές. Έτσι, υπάρχει ελπίδα να πετύχουν την αρμονική συνεργασία. Για παράδειγμα, κάποιες φορές μπορεί να νομίζεις ότι αυτό που κάνεις είναι το σωστό, αλλά να μπορείς να μη δείξεις αυταρέσκεια. Μπορείς να συζητήσεις με τους άλλους και να συναναστραφείς μαζί τους πάνω στις αλήθεια-αρχές μέχρι να γίνουν κατανοητές και ξεκάθαρες, ώστε όλοι να τις καταλάβουν και να συμφωνήσουν ότι έτσι θα επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα. Επιπλέον, θα συμφωνήσουν όλοι πως αυτό δεν ξεφεύγει από τις αρχές και πως λαμβάνει υπ’ όψιν το όφελος του οίκου του Θεού, πως θα προστατέψει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Μια τέτοια άσκηση είναι εναρμονισμένη με τις αλήθεια-αρχές. Αν και το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι αυτό που φανταζόσουν, το μονοπάτι, η κατεύθυνση και ο στόχος της άσκησής σου ήταν σωστά. Πώς το βλέπει λοιπόν ο Θεός αυτό; Πώς ορίζει αυτό το ζήτημα; Θα πει ότι η εκτέλεση των καθηκόντων σου είναι επαρκής. Το ότι είναι επαρκής σημαίνει πως εκτέλεσες το καθήκον σου σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Όχι, δεν σημαίνει αυτό. Η επαρκής εκτέλεση εξακολουθεί ν’ απέχει πολύ απ’ το να ικανοποιείς του θελήματος του Θεού, το να σε εγκρίνει Εκείνος και το να ασκείσαι σε πλήρη ταύτιση με τις απαιτήσεις Του. Η επαρκής εκτέλεση σημαίνει απλώς ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι, ότι έχεις σωστές προθέσεις και σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν έχεις φτάσει ακόμα την υψηλή προσδοκία του να φέρεσαι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, όπως απαιτεί ο Θεός. Για παράδειγμα, όσον αφορά την υπακοή, ας πούμε ότι ο οίκος του Θεού κανονίζει να κάνεις κάτι κατά την εκτέλεση των καθηκόντων σου. Πώς πρέπει να ασκηθείς ώστε να πετύχεις τον στόχο κατά την εκτέλεση των καθηκόντων σου; Όταν ακούσεις για πρώτη φορά για το έργο, μπορεί να έχεις διάφορες απόψεις. Αλλά μετά από λίγη περισυλλογή, σκέφτεσαι: «Ο Θεός είπε ότι πρέπει να μάθουμε σε θέματα που δεν κατανοούμε ν’ αναζητούμε και να υποτασσόμαστε, άρα πρέπει ν’ αναζητήσω. Αν και δεν καταλαβαίνω την αλήθεια ούτε ξέρω πώς να την κάνω πράξη, το έργο ανατέθηκε σ’ εμένα, οπότε πρέπει να συμμορφωθώ και να υποταχθώ. Ακόμα κι αν πρέπει απλώς ν’ ακολουθήσω τους κανόνες, αυτό πρέπει να κάνω πρώτα». Εάν ασκείσαι μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε θα πετύχεις τον στόχο. Όμως, υπάρχει κάποιο κενό ανάμεσα στο να πετύχεις τον στόχο και το να λάβεις την έγκριση του Θεού; (Ναι.) Αυτό το κενό καθορίζεται από το πόσο κατανοείς την αλήθεια. Παρ’ όλο που μπορείς να υποταχθείς, δεν καταλαβαίνεις τις προθέσεις του Θεού και ούτε έχεις αναγνωρίσει πλήρως ούτε έχεις κάνει πράξη τις αλήθεια-αρχές. Απλώς τηρείς τους κανόνες. Τηρείς τα βασικά που οφείλει να κάνει κάποιος, σύμφωνα με τα πρότυπα της συνείδησης και των κανόνων. Οπότε, ναι μεν δεν υπάρχουν προβλήματα στην εκτέλεση ούτε είναι τίποτα λάθος στη φύση των πράξεών σου, αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται στο πρότυπο της άσκησης της αλήθειας. Ακόμα δεν καταλαβαίνεις τις προθέσεις του Θεού. Απλώς τηρείς παθητικά και αντανακλαστικά τα καθήκοντά σου. Δεν τα εκπληρώνεις σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Δεν έχεις φτάσει το επίπεδο όπου μπορείς να καταθέσεις μαρτυρία για τον Θεό ή να ικανοποιήσεις τις προθέσεις Του. Δεν έχεις φτάσει στο πρότυπο της κατάθεσης μαρτυρίας. Επομένως, μια τέτοια εκτέλεση των καθηκόντων σου είναι οριακά επαρκής και δεν εξασφαλίζει την έγκριση του Θεού.

Σύμφωνα με ποιο πρότυπο κρίνουμε αν κάποιος εκτέλεσε το καθήκον του επαρκώς; Αν κάποιος ακολουθεί το σωστό μονοπάτι στην εκτέλεση του καθήκοντος, με σωστή κατεύθυνση και πρόθεση, αν η προέλευση και οι αρχές είναι σωστές, αν δηλαδή όλες αυτές οι πτυχές είναι σωστές, τότε το καθήκον εκτελέστηκε επαρκώς. Πολλοί άνθρωποι το καταλαβαίνουν αυτό στη θεωρία, αλλά όταν τους συμβεί κάτι στ’ αλήθεια, μπερδεύονται. Θα σας πω μία αρχή για να το συνοψίσουμε: Όταν αντιμετωπίζετε διάφορες καταστάσεις, μη φέρεστε αυθαίρετα και μονομερώς. Γιατί δεν πρέπει να φέρεστε αυθαίρετα και μονομερώς; Πρώτον, μια τέτοια συμπεριφορά δεν συμβαδίζει με τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος. Επιπλέον, το καθήκον δεν είναι προσωπικό σου ζήτημα, δεν το κάνεις για σένα, δεν είναι προσωπική σου υπόθεση, δεν είναι η επιχείρησή σου. Στον οίκο του Θεού, ό,τι κι αν κάνεις, δεν εργάζεσαι πάνω σε κάποιο δικό σου εγχείρημα· πρόκειται για το έργο του οίκου του Θεού, πρόκειται για το έργο του Θεού. Πρέπει να έχεις διαρκώς αυτήν τη γνώση στο μυαλό σου και να λες: «Δεν είναι δική μου υπόθεση· κάνω το καθήκον μου και εκπληρώνω την υποχρέωσή μου. Κάνω το έργο της εκκλησίας. Είναι μια εργασία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός και την κάνω για Εκείνον. Είναι το καθήκον μου, δεν είναι προσωπική μου υπόθεση». Αυτό είναι το πρώτο που θα πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι. Εάν αντιμετωπίζεις ένα καθήκον ως προσωπική σου υπόθεση και δεν αναζητάς τις αλήθεια-αρχές όταν ενεργείς, αν το εκτελείς σύμφωνα με τα κίνητρα, τις απόψεις και τα κρυφά σου σχέδια, τότε πιθανότατα να κάνεις λάθη. Πώς πρέπει λοιπόν να πράξεις εάν μπορείς να ξεχωρίσεις πολύ καλά μεταξύ του καθήκοντός σου και των προσωπικών σου υποθέσεων, και γνωρίζεις ότι πρόκειται για καθήκον; (Αναζητώ ό,τι ζητά ο Θεός, αναζητώ τις αρχές.) Σωστά. Αν σου συμβεί κάτι και δεν κατανοείς την αλήθεια, κι έχεις κάποια ιδέα, αλλά ακόμα δεν το έχεις ξεκαθαρίσει, τότε πρέπει να βρεις αδελφούς και αδελφές που να κατανοούν την αλήθεια για να συναναστραφείς μαζί τους. Αυτό σημαίνει αναζήτηση της αλήθειας, αυτή είναι, πριν απ’ όλα τ’ άλλα, η στάση που θα πρέπει να έχεις απέναντι στο καθήκον σου. Μην παίρνεις αποφάσεις με βάση ό,τι που θεωρείς εσύ σωστό και στη συνέχεια να χτυπάς το σφυρί και να λες ότι η υπόθεση έκλεισε —κάτι τέτοιο εύκολα οδηγεί σε προβλήματα. Το καθήκον δεν είναι προσωπική σου υπόθεση. Τα ζητήματα του οίκου του Θεού, είτε περισσότερο είτε λιγότερο σημαντικά, δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός. Εφόσον σχετίζεται με το καθήκον, τότε δεν είναι προσωπικό σου ζήτημα, δεν είναι προσωπική σου υπόθεση —αφορά την αλήθεια και την αρχή. Ποιο είναι λοιπόν το πρώτο που θα πρέπει να κάνετε; Ν’ αναζητήσετε την αλήθεια, ν’ αναζητήσετε τις αρχές. Και αν δεν κατανοείτε την αλήθεια, πρέπει πρώτα ν’ αναζητήσετε τις αρχές. Εάν ήδη κατανοείτε την αλήθεια, θα είναι εύκολο να εντοπίσετε τις αρχές. Τι πρέπει να κάνεις αν δεν καταλαβαίνεις τις αρχές; Υπάρχει τρόπος: μπορείς να συναναστραφείς μ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν. Μην υποθέτεις ότι εσύ καταλαβαίνεις τα πάντα κι έχεις πάντα δίκιο. Έτσι είναι εύκολο να κάνεις λάθη. Τι είδους διάθεση είναι αυτή κατά την οποία πρέπει πάντα να έχεις τον τελευταίο λόγο; Είναι αλαζονεία κι αυταρέσκεια, αυθαίρετη και μονομερής συμπεριφορά. Κάποιοι σκέφτονται: «Είμαι απόφοιτος πανεπιστημίου, είμαι πιο καλλιεργημένος από εσάς, έχω ικανότητα κατανόησης. Εσείς έχετε όλοι μικρό ανάστημα και δεν καταλαβαίνετε την αλήθεια, οπότε πρέπει να μ’ ακούτε σ’ ό,τι λέω. Μπορώ να παίρνω αποφάσεις ολομόναχος!» Τι άποψη είναι αυτή; Αν έχεις τέτοια άποψη, θα έχεις προβλήματα. Δεν πρόκειται να εκτελέσεις ποτέ καλά τα καθήκοντά σου. Πώς μπορείς να εκτελείς τα καθήκοντά σου καλά όταν θέλεις να έχεις πάντα τον τελευταίο λόγο, χωρίς αρμονική συνεργασία; Αν εκτελείς έτσι τα καθήκοντά σου, δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσεις στον στόχο. Γιατί το λέω αυτό; Θέλεις μονίμως να περιορίζεις τους άλλους και να τους κάνεις να σ’ ακούνε, και δεν ακούς τίποτα απ’ όσα λένε οι άλλοι. Αυτό δεν δείχνει μόνο προκατάληψη και πείσμα, αλλά κι αλαζονεία και αυταρέσκεια. Έτσι, όχι μόνο δεν θα εκτελέσεις καλά το δικό σου καθήκον, αλλά θα εμποδίσεις και τους άλλους απ’ το να εκτελέσουν καλά το δικό τους. Αυτή είναι η συνέπεια της αλαζονικής διάθεσης. Γιατί ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους αρμονική συνεργασία; Από τη μία, κάτι τέτοιο βοηθάει στο να φανερωθούν οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, κι έτσι τους επιτρέπει να γνωρίσουν τον εαυτό τους και ν’ απορρίψουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Αυτό βοηθάει τη ζωή-είσοδό τους. Από την άλλη, η αρμονική συνεργασία είναι ωφέλιμη και για το έργο της εκκλησίας. Αφού όλοι κατανοούν ελάχιστα την αλήθεια κι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, αν δεν υπάρχει αρμονική συνεργασία, τότε δεν θα μπορούν να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους, και αυτό θα έχει επίπτωση στο έργο της εκκλησίας. Η συνέπεια αυτή είναι πολύ σοβαρή. Με λίγα λόγια, για να καταφέρει κανείς να εκτελεί τα καθήκοντά του επαρκώς, πρέπει να μάθει να συνεργάζεται αρμονικά, κι όταν αντιμετωπίζει καταστάσεις, να συναναστρέφεται σχετικά με την αλήθεια για να βρίσκει λύσεις. Αυτό είναι απαραίτητο, αφού ωφελεί όχι μόνο το έργο της εκκλησίας, αλλά και την ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού. Κάποιοι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό· νομίζουν ότι η αρμονική συνεργασία φέρνει προβλήματα και ότι κάποιες φορές η συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια δεν έχει αποτελέσματα. Αυτοί οι άνθρωποι εγείρουν αμφιβολίες λέγοντας: «Είναι απαραίτητο να συνεργάζομαι αρμονικά για να καταφέρω να εκτελέσω επαρκώς το καθήκον μου; Είναι σίγουρο ότι θα φέρει αποτέλεσμα η συναναστροφή, όταν αντιμετωπίζουμε κάποια κατάσταση; Νομίζω όλα αυτά είναι για να είναι. Δεν έχει νόημα ν’ ακολουθεί κανείς όλους αυτούς τους κανόνες». Είναι σωστή αυτή η άποψη; (Όχι.) Τι πρόβλημα φανερώνει; (Έχουν προβληματική στάση απέναντί στην εκτέλεση του καθήκοντος.) Κάποιοι άνθρωποι έχουν αλαζονική κι αυτάρεσκη διάθεση. Είναι απρόθυμοι να συναναστραφούν σχετικά με την αλήθεια και θέλουν μονίμως να έχουν τον τελευταίο λόγο. Μπορεί ένας άνθρωπος τόσο αλαζονικός και αυτάρεσκος να συνεργαστεί αρμονικά με τους άλλους; Ο Θεός απαιτεί απ’ τους ανθρώπους να συνεργάζονται αρμονικά όσο εκτελούν τα καθήκοντά τους για να διορθώνουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, για να τους βοηθήσει να μάθουν την υπακοή στο έργο του Θεού ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, και ν’ απομακρύνει τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, καταφέρνοντας έτσι να εκτελέσουν επαρκώς το καθήκον τους. Όταν αρνείσαι να συνεργαστείς με τους άλλους και θες να φέρεσαι αυθαίρετα και μονομερώς, και να κάνεις όλους τους άλλους να σ’ ακούνε, τότε έχεις σωστή στάση απέναντι στο καθήκον σου; Η στάση σου απέναντι στο καθήκον σου σχετίζεται με τη ζωή-είσοδό σου. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για το τι σου συμβαίνει κάθε μέρα ή για το πόση δουλειά κάνεις, πόση προσπάθεια καταβάλλεις —αυτό που εξετάζει είναι η στάση σου απέναντι σ’ όλα αυτά. Και με τι σχετίζονται η στάση με την οποία κάνεις αυτά τα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίον τα κάνεις; Σχετίζονται με το αν επιδιώκεις ή δεν επιδιώκεις την αλήθεια, καθώς και με τη ζωή-είσοδό σου. Ο Θεός εξετάζει τη ζωή-είσοδό σου, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζεις. Εάν βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και έχεις ζωή-είσοδο, τότε θα μπορείς να συνεργαστείς αρμονικά με τους άλλους όταν εκτελείς τα καθήκοντά σου και θα είναι εύκολο να τα εκτελέσεις επαρκώς. Αν όμως, καθώς εκτελείς το καθήκον σου, τονίζεις διαρκώς ότι έχεις κεφάλαιο, ότι καταλαβαίνεις τη δουλειά σου, ότι έχεις εμπειρία, ότι λαμβάνεις υπόψη σου το θέλημα του Θεού και ότι επιδιώκεις την αλήθεια περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, και αν τότε νομίζεις ότι όλα αυτά σου δίνουν το δικαίωμα να έχεις τον τελευταίο λόγο, και δεν συζητάς τίποτα με κανέναν άλλον, ενώ ακολουθείς πάντα δικούς σου κανόνες και το κάνεις λες και ασχολείσαι με προσωπικές υποθέσεις, δηλαδή θέλεις πάντα να είσαι «το μόνο λουλούδι που ανθίζει», βαδίζεις τότε στο μονοπάτι της ζωής-εισόδου; Όχι —αυτό είναι η επιδίωξη της θέσης, είναι σαν να βαδίσεις στο μονοπάτι του Παύλου, δεν είναι το μονοπάτι της ζωής-εισόδου. Ο τρόπος με τον οποίο οδηγεί ο Θεός τους ανθρώπους στο μονοπάτι της ζωής-εισόδου και στο μονοπάτι επιδίωξης της αλήθειας δεν έχει χώρο για τέτοιες συμπεριφορές ή εκδηλώσεις. Ποιο είναι το πρότυπο για την επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος; (Η αναζήτηση της αλήθειας σ’ όλα τα πράγματα, το να μπορείς να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές.) Έτσι είναι. Για να εκτελέσεις επαρκώς το καθήκον σου, δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πιστεύεις στον Θεό, πόσα καθήκοντα έχεις εκτελέσει, ούτε πόσες συνεισφορές έχεις κάνει στον οίκο του Θεού, πόσο μάλλον πόση εμπειρία έχεις στο καθήκον σου. Το κύριο πράγμα που εξετάζει ο Θεός είναι το μονοπάτι που ακολουθεί κανείς. Με άλλα λόγια, εξετάζει τη στάση που έχει κάποιος απέναντι στην αλήθεια και τις αρχές, την κατεύθυνση, την προέλευση και το σημείο εκκίνησης που βρίσκονται πίσω απ’ τις πράξεις του. Σ’ αυτά τα πράγματα εστιάζει ο Θεός· αυτά είναι που καθορίζουν το μονοπάτι που βαδίζεις. Πώς θα σε δει ο Θεός εάν, όσο εκπληρώνεις το καθήκον σου, δεν εκδηλώνεις καθόλου αυτά τα θετικά πράγματα, και αν οι αρχές, το μονοπάτι και η βάση της δράσης σου είναι οι δικές σου σκέψεις, οι δικοί σου στόχοι και τα δικά σου σχέδια, αν το σημείο εκκίνησής σου είναι να προστατεύεις τα δικά σου συμφέροντα και να διασφαλίζεις τη φήμη και τη θέση σου, αν ο τρόπος που λειτουργείς είναι να παίρνεις αποφάσεις και να ενεργείς μόνος σου έχοντας τον τελευταίο λόγο, χωρίς ποτέ να συζητάς ή να συνεργάζεσαι αρμονικά με τους άλλους, και χωρίς ποτέ να ακούς συμβουλές όταν έχεις κάνει λάθος, πόσο μάλλον όταν αναζητάς την αλήθεια; Αν εκτελείς έτσι το καθήκον σου, δεν πληροίς ακόμα τις προδιαγραφές και δεν έχεις βαδίσει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, επειδή, καθώς κάνεις το καθήκον σου, δεν αναζητάς τις αλήθεια-αρχές και κάνεις πάντα ό,τι θέλεις, ό,τι σου αρέσει. Γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκτελούν επαρκώς τα καθήκοντά τους. Και πώς πρέπει να λυθεί αυτό το πρόβλημα; Θα λέγατε ότι είναι δύσκολο να εκπληρώσει κανείς επαρκώς το καθήκον του; Στην πραγματικότητα, δεν είναι· αρκεί οι άνθρωποι να μπορούν να διατηρήσουν στάση ταπεινότητας, να έχουν λίγη σύνεση και να υιοθετήσουν την κατάλληλη θέση. Όσο μορφωμένος κι αν είσαι, ό,τι βραβεία κι αν έχεις κερδίσει και ό,τι κι αν έχεις πετύχει, και όσο υψηλή κι αν είναι η θέση σου και ο βαθμός σου, πρέπει να εγκαταλείψεις όλα αυτά τα πράγματα, πρέπει να ξεκαβαλήσεις το καλάμι —όλα αυτά δεν μετράνε καθόλου. Στον οίκο του Θεού, όσο σπουδαία κι αν είναι αυτά τα ένδοξα πράγματα, δεν μπορούν να είναι ανώτερα από την αλήθεια, διότι αυτά τα επιφανειακά πράγματα δεν είναι η αλήθεια και δεν μπορούν να πάρουν τη θέση της. Πρέπει να καταλάβεις καλά αυτό το ζήτημα. Αν λες «Είμαι ιδιαίτερα χαρισματικός, έχω πολύ κοφτερό μυαλό, έχω γρήγορα αντανακλαστικά, μαθαίνω γρήγορα και έχω πάρα πολύ καλή μνήμη, άρα είμαι κατάλληλος να πάρω την τελική απόφαση», αν αυτά τα πράγματα τα χρησιμοποιείς πάντοτε ως κεφάλαιο, τα θεωρείς πολύτιμα και θετικά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αν όλα αυτά καταλαμβάνουν την καρδιά σου, αν έχουν ριζώσει εκεί μέσα, τότε θα σου είναι δύσκολο να αποδεχτείς την αλήθεια —και οι συνέπειες αυτού τρομάζουν και μόνο στη σκέψη τους. Έτσι, πρέπει πρώτα να αφήσεις και να αρνηθείς εκείνα τα πράγματα που αγαπάς, που μοιάζουν ωραία, που σου είναι πολύτιμα. Εκείνα τα πράγματα δεν είναι η αλήθεια· αντίθετα, μπορούν να σε εμποδίσουν από το να εισέλθεις στην αλήθεια. Το πιο επείγον πράγμα τώρα είναι να αναζητάς την αλήθεια όταν εκτελείς το καθήκον σου και να ασκείσαι σύμφωνα με την αλήθεια, έτσι ώστε η εκτέλεση του καθήκοντός σου να γίνει επαρκής, γιατί η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος δεν είναι παρά το πρώτο βήμα στο μονοπάτι της ζωής-εισόδου. Τι σημαίνει εδώ «το πρώτο βήμα»; Σημαίνει το ξεκίνημα ενός ταξιδιού. Σε όλα τα πράγματα υπάρχει κάτι με το οποίο μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι, κάτι που είναι το πιο βασικό, το πιο θεμελιώδες, και η επίτευξη της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος αποτελεί ένα μονοπάτι ζωής-εισόδου. Αν εκτελείς το καθήκον σου με τρόπο με που φαίνεται απλώς σωστός, αλλά όχι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε δεν το εκτελείς επαρκώς. Πώς, λοιπόν, μπορεί κανείς να εργαστεί πάνω σε αυτό; Πρέπει κανείς να εργαστεί πάνω στις αλήθεια-αρχές και να τις αναζητήσει· είναι πολύ σημαντικό να εφοδιαστεί κανείς με τις αλήθεια-αρχές. Αν απλώς βελτιώνεις τη συμπεριφορά σου και την ιδιοσυγκρασία σου, αλλά δεν είσαι εφοδιασμένος με τις αλήθεια-αρχές, αυτό είναι άχρηστο. Μπορεί να έχεις κάποιο χάρισμα ή κάποια εξειδίκευση. Καλό είναι αυτό —αλλά μόνο αν το χρησιμοποιείς για να εκτελέσεις το καθήκον σου, το χρησιμοποιείς σωστά. Η καλή εκτέλεση του καθήκοντός σου δεν απαιτεί βελτίωση της ανθρώπινης φύσης ή της προσωπικότητάς σου ούτε να παραμερίσεις το χάρισμα ή το ταλέντο σου. Δεν απαιτείται κάτι τέτοιο. Το σημαντικό είναι να κατανοήσεις την αλήθεια και να μάθεις να υποτάσσεσαι στον Θεό. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα ξεδιπλωθεί η διεφθαρμένη σου διάθεση καθώς θα εκτελείς το καθήκον σου. Τι πρέπει να κάνεις σε τέτοιες στιγμές; Πρέπει να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύσεις το πρόβλημα και να καταφέρνεις να ενεργείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Κάνε αυτό, και δεν θα σου είναι πρόβλημα να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου. Σε όποιον τομέα και αν βρίσκεται το χάρισμα ή η εξειδίκευσή σου σου, ή όπου κι αν έχεις κάποιες επαγγελματικές γνώσεις, το πιο σωστό είναι να χρησιμοποιήσεις αυτά τα χαρίσματα κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος· μόνο έτσι μπορείς να κάνεις καλά το καθήκον σου. Το ένα σκέλος είναι να βασίζεσαι στη συνείδηση και στη λογική για να εκτελέσεις το καθήκον σου, και το άλλο είναι να αναζητάς την αλήθεια για να διορθώσεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση. Εκτελώντας κανείς το καθήκον του με αυτόν τον τρόπο, κερδίζει ζωή-είσοδο και γίνεται ικανός να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του.

Απ’ ό,τι φαίνεται, η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αναζήτηση της αλήθειας και το να φέρεται κανείς σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αν κάποιος δεν μπορεί ν’ αναζητήσει την αλήθεια για να λύνει τα προβλήματα και να φτάσει στο σημείο να φέρεται σύμφωνα με τις αρχές, τότε δεν μπορεί να εκτελέσει επαρκώς το καθήκον του. Ο ορισμός της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος είναι αυτός που εξηγήθηκε παραπάνω. Είναι υψηλές οι απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο; Η αλήθεια είναι πως δεν είναι υψηλές. Σου ζητάει απλώς να ενεργείς με τη σωστή στάση, πρόθεση και άποψη. Πάνω σ’ αυτήν τη βάση, μπορείς να αποκτήσεις το έργο του Αγίου Πνεύματος και να εμβαθύνεις την αυτογνωσία σου. Τότε θα μπορείς να περάσεις από δοκιμασίες και εξευγενισμό, προκειμένου να εισέλθεις σε βαθύτερες αλήθειες και να αλλάξεις τη διάθεσή σου. Πριν περάσεις τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό, ο Θεός θα σου δώσει κρίση και παίδευση, ανάλογα με το πόσο κατανοείς την αλήθεια. Αλλά πάνω σε ποια θεμέλια στηρίζεται η κρίση και η παίδευση, όπως και οι δοκιμασίες και ο εξευγενισμός; Είναι το αν έχεις φτάσει στο επίπεδο της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντός σου. Με άλλα λόγια, το αν έχεις πετύχει τη ζωή-είσοδο. Η ζωή-είσοδός σου δεν είναι ασύνδετη από το έργο σου και τις υποχρεώσεις σου στην εκκλησία. Είναι μάταιο και άκαρπο κάθεσαι όλη μέρα σπίτι διαβάζοντας τα λόγια του Θεού και μιλώντας ανούσια για την εκτέλεση του καθήκοντός σου και τη ζωή-είσοδο. Είναι λογική του καναπέ: λες συνέχεια ότι εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, ότι έχεις λάβει την ανάθεση από τον Θεό, αλλά χωρίς καμία αφοσίωση ή δαπάνη, και σίγουρα χωρίς βάσανα και αντιξοότητες. Ακόμα και αν κάποιες φορές που ψέλνεις ύμνους ή διαβάζεις τα λόγια του Θεού, συγκινείσαι μέχρι δακρύων, αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Από αυτήν την άποψη, έχει σχέση η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντός σου και η απόκτηση της σωτηρίας; Ή ακόμα, έχει σχέση με το να λάβεις την κρίση και την παίδευση του Θεού; Ναι, έχει σχέση. Για να λάβει κανείς την κρίση και την παίδευση του Θεού, πρέπει να εκτελεί επαρκώς τα καθήκοντά του. Γιατί θέτει ο Θεός ένα τέτοιο πρότυπο που απαιτεί οι άνθρωποι να εκτελούν επαρκώς τα καθήκοντά τους; Επειδή χρησιμοποιεί την εκτέλεση του καθήκοντός σου για να μετρήσει τον βαθμό της ζωής-εισόδου σου. Αν έχεις εκτελέσει επαρκώς τα καθήκοντά σου, σημαίνει ότι η ζωή-είσοδός σου έχει ήδη φτάσει ένα πρότυπο που σου επιτρέπει να δεχτείς την κρίση και την παίδευση, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να δεχτείς το έργο της τελείωσης που κάνει πάνω σου ο Θεός. Ποιους όρους έθεσε, λοιπόν, ο Θεός στον άνθρωπο για να το καταφέρει αυτό; Πρέπει, κατά την άποψή Του, να έχεις εκτελέσει επαρκώς το καθήκον σου. Με άλλα λόγια, υπάρχει ένα θεμελιώδες μονοπάτι και μια κατεύθυνση για τη ζωή-είσοδό σου, που ο Θεός τα αναγνωρίζει και θεωρεί κατάλληλα. Και πώς το δοκιμάζει αυτό ο Θεός; Κυρίως μέσω της εκτέλεσης του καθήκοντός σου. Το επόμενο βήμα ξεκινά αμέσως με το που κερδίσεις την έγκρισή Του επειδή εκτελούσες επαρκώς τα καθήκοντά σου: θα αρχίσει να σε υποβάλλει σε κρίση και παίδευση. Όσα λάθη κι αν κάνεις, θα πειθαρχηθείς. Είναι λες και ο Θεός έχει ξεκινήσει να σε παρακολουθεί στενά. Αυτό είναι καλό. Σημαίνει ότι ο Θεός σε έχει εγκρίνει, ότι δεν κινδυνεύεις πλέον και ότι είσαι το σωστό είδους ανθρώπου, που δεν υπάρχει περίπτωση να διαπράξει εμφανώς κακές πράξεις. Κατά μία έννοια, ο Θεός θα σε προστατεύσει. Κατά μία άλλη, υποκειμενικά μιλώντας, το μονοπάτι σου, οι στόχοι και η κατεύθυνση της ζωής σου έχουν ριζώσει στην αληθινή οδό. Δεν θ’ αφήσεις τον Θεό ούτε θα παρεκκλίνεις. Έπειτα, Εκείνος θα σε οδηγήσει οπωσδήποτε στην τελείωση· έχεις την ευλογία. Επομένως, αν κάποιος επιθυμεί να λάβει την ευλογία αυτήν και να βαδίσει στο μονοπάτι της τελείωσης, το πρώτο προαπαιτούμενο είναι να εκτελεί επαρκώς τα καθήκοντά του. Ο Θεός παρατηρεί όσα κάνεις στον οίκο Του, όπως και τις εργασίες, τις αναθέσεις και τις αποστολές που σου δίνει, προκειμένου να καταλάβει τη στάση σου απέναντι στον Θεό και την αλήθεια. Ο Θεός αξιολογεί σε τι μονοπάτι βαδίζεις ακριβώς μέσα από αυτές τις στάσεις. Αν βαδίζεις στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας, τότε η εκτέλεση των καθηκόντων σου θα πετύχει τον στόχο, και είναι σίγουρο ότι θα έχεις ζωή-είσοδο και θα έχεις αλλαγή διάθεσης σε διάφορους βαθμούς. Όλα αυτά επιτυγχάνονται ενώ εκτελείς τα καθήκοντά σου. Μέχρι εκεί μπορείς να φτάσεις με τις ανθρώπινες προσπάθειές σου, πριν σε οδηγήσει επίσημα στην τελείωση ο Θεός. Χωρίς το έργο Του, μόνο μέχρι αυτό το επίπεδο μπορείς να φτάσεις· θα ήταν δύσκολο να φτάσεις πιο μακριά. Μόνο στον εαυτό σου μπορείς να βασίζεσαι για να καταφέρεις όσα βρίσκονται στο πλαίσιο των ανθρώπινων δυνατοτήτων σου, όπως το να δείχνεις αυτοσυγκράτηση μέσω της δύναμης της θέλησης, ν’ αντέχεις τα βάσανα, να πληρώνεις το τίμημα, ν’ απαρνιέσαι πράγματα, να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα, να εγκαταλείπεις τα εγκόσμια, ν’ αναγνωρίζεις τις κακές τάσεις, να προδίδεις τη σάρκα, να εκτελείς πιστά το καθήκον, να ξεχωρίζεις και να μην ακολουθείς τον άνθρωπο. Όταν τα έχεις καταφέρει όλα αυτά, μπορείς να οδηγηθείς στην τελείωση από τον Θεό. Εκείνος δεν ανακατεύεται με αυτά που μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι. Σε προμηθεύει διαρκώς με την αλήθεια, σε ποτίζει, σε υποστηρίζει να καταλάβεις την αλήθεια, σου λέει πώς να την καταλάβεις από διάφορες πτυχές και πώς να εισέλθεις στις αλήθεια-πραγματικότητες. Μόλις τα έχεις καταλάβει κι έχεις εισέλθει σ’ αυτά, ο Θεός θα σου δώσει βεβαίωση και η πιθανότητα να σωθείς θα είναι 80 τοις εκατό. Παρ’ όλα αυτά, πριν φτάσεις το 80 τοις εκατό, πρέπει να επενδύσεις όλη σου την ενέργεια και την προσπάθεια· δεν μπορείς να ζεις μάταια αυτήν τη ζωή. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Πιστεύω στον Θεό εδώ και είκοσι χρόνια. Δεν έχω επενδύσει όλη μου την ενέργεια;» Δεν το μετράς σε χρόνια αυτό. Κάποιοι λένε: «Πιστεύω στον Θεό εδώ και πέντε χρόνια κι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω κάποιες αλήθειες. Ξέρω πώς να εκτελώ επαρκώς το καθήκον μου και κοπιάζω προς αυτήν την κατεύθυνση. Ξέρω πλέον κάποιους τρόπους και νιώθω μέσα μου μια ηρεμία και μια παρηγοριά». Αυτό το συναίσθημα είναι ακριβές, σημαίνει όμως ότι έχεις 80 τοις εκατό πιθανότητα να σωθείς; Όχι. Πόσο έχεις φτάσει στ’ αλήθεια; Γύρω στο 10 με 15 τοις εκατό. Επειδή πρέπει όσο εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, να κλαδευτείς και ν’ αντιμετωπιστείς πολλές φορές· πρέπει να βιώσεις πολλές συνθήκες. Το θετικό είναι ότι σ’ αυτές τις συνθήκες, ο Θεός θα σε φέρει σε επαφή με πολλά πράγματα. Και όσο σε φέρνει σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και πράγματα —δηλαδή σ’ αυτές τις πρακτικές συνθήκες—σου δίνει να καταλάβεις κάποιες αλήθειες. Γιατί σου δίνει ο Θεός να καταλάβεις τις αλήθειες μέσα από αυτούς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα; Αν δεν περάσεις αυτές τις εμπειρίες, θα καταλαβαίνεις την αλήθεια μόνο στα λόγια, μέσα από δόγματα και συνθήματα. Μόλις βιώσεις διάφορες καταστάσεις στη ζωή, αυτά τα δόγματα που είχες καταλάβει νωρίτερα ή που ίσα μπορούσες να καταλάβεις και ν’ αντιληφθείς, θα γίνουν πλέον πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα είναι η πρακτική πλευρά της αλήθειας, αυτό που πρέπει να καταλάβεις και να εισέλθεις σ’ αυτό.

Ποιες είναι οι πιθανότητες να σωθεί κάποιος όταν δεν πληροί καν το πρότυπο του να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του; Είναι το πολύ 10 με 15 τοις εκατό, επειδή δεν μπορεί να καταλάβει την αλήθεια ούτε να έχει αληθινή υποταγή. Μπορεί κάποιος που δεν καταλαβαίνει την αλήθεια να πράξει σύμφωνα με τις αρχές; Μπορεί να πάρει το καθήκον του στα σοβαρά και να το δει υπεύθυνα; Όχι βέβαια. Όσοι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια κάνουν ό,τι θέλουν, δρουν απρόσεκτα και επιπόλαια, έχουν πολλά εγωιστικά κίνητρα και ενεργούν σύμφωνα με τις προσωπικές τους προτιμήσεις. Ακόμα κι αν μπορείς να μιλήσεις για πολλά δόγματα, θεωρίες και συνθήματα, αυτό δεν σημαίνει ότι διαθέτεις την αλήθεια-πραγματικότητα, οπότε δεν έχεις πολλές πιθανότητες να σωθείς. Το επόμενο βήμα για ν’ αποκτήσεις την αληθινή σωτηρία, να ελευθερωθείς από την επιρροή του Σατανά και να ζεις σύμφωνα με τον λόγο του Θεού είναι να κάνεις προσπάθεια για σε διάφορες αλήθειες. Ποιος είναι ο στόχος αυτής της προσπάθειας; Το να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα με μεγαλύτερη ακρίβεια και σταθερότητα. Μόνο όταν έχεις εισέλθει στην αλήθεια μπορείς να ξεκινήσεις να βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι για τη ζωή σου. Αν το μόνο που ξέρεις είναι να ξεστομίζεις δόγματα και συνθήματα, αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι τις αλήθεια-αρχές που σχετίζονται με την εκτέλεση του καθήκοντός σου και φέρεσαι απρόσεκτα σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες σου, τότε δεν έχεις την αλήθεια-πραγματικότητα. Απέχεις πολύ ακόμα από τον σωστό δρόμο. Όταν κάποιος έχει βιώσει πολλά πράγματα εκτελώντας τα καθήκοντά του και συνειδητοποιεί ότι δεν καταλαβαίνει την αλήθεια, καθώς και πόσο πολύ του λείπει, τότε ξεκινά να κάνει προσπάθειες για την αλήθεια. Σιγά-σιγά, από εκεί που ξεστόμιζε δόγματα και συνθήματα, αρχίζει να αποκτά αληθινή κατανόηση, να κάνει πράξη την αλήθεια με ακρίβεια και να υπακούει πραγματικά στον Θεό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, έχει μεγαλύτερες ελπίδες και πιθανότητες να σωθεί. Σε τι βασίζεται αυτή η αύξηση των πιθανοτήτων; (Στο πόσο κατανοεί την αλήθεια.) Ο βαθμός στον οποίο κατανοεί την αλήθεια είναι ο πιο σημαντικός παράγοντος. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η άσκηση και η είσοδος στην αλήθεια-πραγματικότητα. Μόνο κάνοντας πράξη την αλήθεια μπορείς να την κατανοήσεις· αν δεν την κάνεις πράξη, τότε δεν θα την κατανοήσεις ποτέ. Το να καταλαβαίνεις απλώς τα λόγια και τα δόγματα δεν είναι το ίδιο με το να κατανοείς την αλήθεια. Όσο πιο πολύ κάνεις πράξη την αλήθεια, τόση πιο πολλή πραγματικότητα θα έχεις, τόσο πιο πολύ θ’ αλλάζεις και θα κατανοείς καλύτερα την αλήθεια, κι έτσι η ελπίδα σου να σωθείς θ’ αυξάνεται ανάλογα. Απ’ θετική πλευρά, όσο εκτελείς τα καθήκοντά σου, αν τα μεταχειρίζεσαι σωστά και δεν τα εγκαταλείπεις, όποιες συνθήκες και αν αντιμετωπίζεις, και προσηλώνεσαι σ’ αυτά χωρίς να τα εγκαταλείπεις, ακόμα και όταν οι άλλοι χάνουν την πίστη τους και παύουν να τα εκτελούν, και αν διατηρείς την αφοσίωσή σου σ’ αυτά μέχρι τέλους, τότε στ’ αλήθεια τα μεταχειρίζεσαι ως καθήκοντα και δείχνεις απόλυτη αφοσίωση. Αν μπορέσεις να ανταποκριθείς σ’ αυτό το πρότυπο, έχεις πετύχει τον στόχο να εκτελείς τα καθήκοντά σου επαρκώς. Αυτό είναι θετικό. Παρ’ όλα αυτά, πριν φτάσεις αυτό το πρότυπο, το αρνητικό είναι ότι πρέπει ν’ αντέξεις διάφορους πειρασμούς. Τι πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιος δεν μπορεί ν’ αντισταθεί σε πειρασμούς όσο εκτελεί τα καθήκοντά του, οπότε εγκαταλείπει το καθήκον του, το προδίδει και το βάζει στα πόδια; Είναι σαν να προδίδει τον Θεό. Το να προδίδει κανείς την ανάθεση από τον Θεό είναι σαν να προδίδει τον Θεό. Μπορεί να σωθεί κάποιος που προδίδει τον Θεό; Αυτός ο άνθρωπος έχει τελειώσει. Έχει χαθεί κάθε ελπίδα και τα καθήκοντά που εκτελούσε μέχρι πρότινος ήταν απλώς παροχή υπηρεσιών, η οποία μετά την προδοσία του χάθηκε στο κενό. Οπότε, είναι απαραίτητο να προσηλώνεται κανείς στο καθήκον του. Όσο το κάνει, υπάρχει ελπίδα. Αν κάποιος εκπληρώνει με αφοσίωση το καθήκον του, μπορεί να σωθεί και να κερδίσει την έγκριση του Θεού. Ποιο είναι αυτό που όλοι θεωρούν πιο δύσκολο όσον αφορά την προσήλωση στο καθήκον; Έχει να κάνει με το αν μπορούν να μείνουν σταθεροί όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον πειρασμό. Και τι περιλαμβάνουν αυτοί οι πειρασμοί; Χρήματα, κύρος, στενές σχέσεις, συναισθήματα. Τι άλλο; Αν κάποια καθήκοντα ενέχουν κινδύνους, ακόμα και κίνδυνο για τη ζωή σου, και αν τα εκπληρώσεις μπορεί να συλληφθείς και να φυλακιστείς ή ακόμα και να διωχθείς μέχρι θανάτου, τότε μπορείς ακόμα να εκπληρώσεις το καθήκον σου; Μπορείς ν’ αντέξεις; Το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ξεπεράσει αυτούς τους πειρασμούς εξαρτάται από το αν επιδιώκει την αλήθεια. Εξαρτάται από το αν μπορεί να διακρίνει και ν’ αναγνωρίσει αυτούς τους πειρασμούς όσο επιδιώκει την αλήθεια, να αναγνωρίσει την ουσία και τα σατανικά κόλπα που κρύβονται από πίσω τους. Χρειάζεται επίσης να μπορεί κανείς ν’ αναγνωρίζει τις δικές του διεφθαρμένες διαθέσεις, τη φύση-ουσία του και τις αδυναμίες του. Πρέπει ακόμα να ζητά διαρκώς απ’ τον Θεό να τον προστατεύσει για ν’ αντέξει τους πειρασμούς. Αν κάποιος μπορεί ν’ αντέξει και να προσηλωθεί στο καθήκον του χωρίς να προδώσει ή να το σκάσει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τότε η πιθανότητα να σωθεί φτάνει το 50 τοις εκατό. Είναι εύκολο να πετύχει κανείς το 50 τοις εκατό; Κάθε βήμα είναι μία πρόκληση, γεμάτη κινδύνους. Δεν επιτυγχάνεται εύκολα! Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ότι η επιδίωξη της αλήθειας είναι τόσο δύσκολη, ώστε να βρίσκουν τη ζωή πολύ κουραστική και να προτιμούσαν να πεθάνουν; Ποιοι νιώθουν έτσι; Οι μη πιστοί. Μόνο και μόνο για την επιβίωση, οι άνθρωποι είναι ικανοί να σκαλίσουν το μυαλό τους, ν’ αντέξουν κάθε δυσκολία, να κρατηθούν επίμονα στη ζωή μέσα στις καταστροφές, να μην εγκαταλείπουν μέχρι την τελευταία τους πνοή. Αν πίστευαν στον Θεό και επιδίωκαν την αλήθεια με τέτοιο σθένος, θα πετύχαιναν σίγουρα αποτελέσματα. Αν οι άνθρωποι δεν αγαπούν την αλήθεια και δεν είναι πρόθυμοι να πασχίσουν γι’ αυτήν, τότε είναι άχρηστοι! Την επιδίωξη της αλήθειας δεν μπορεί να την πετύχει κανείς μόνο μέσω της ανθρώπινης προσπάθειας. Απαιτεί ανθρώπινη προσπάθεια σε συνδυασμό με το έργο του Αγίου Πνεύματος. Απαιτεί ο Θεός να ενορχηστρώσει διάφορα περιβάλλοντα για να δοκιμάσει και να εξευγενίσει τους ανθρώπους, και το Άγιο Πνεύμα να επιτελέσει έργο για να τους διαφωτίσει, να τους φωτίσει και να τους καθοδηγήσει. Είναι εγγυημένο ότι για να αποκτήσει κανείς την αλήθεια πρέπει να υπομείνει κάποια βάσανα. Όπως οι ορειβάτες, που ρισκάρουν τη ζωή τους για να κατακτήσουν τις κορυφές και δεν φοβούνται τις αντιξοότητες στην αποστολή τους που τους φτάνουν στα όριά τους, σε βαθμό που ρισκάρουν τη ζωή τους. Είναι πιο δύσκολο από την ανάβαση σ’ ένα βουνό το να πιστεύεις στον Θεό και το να αποκτήσεις την αλήθεια; Τι άνθρωποι είναι αυτοί που θέλουν ευλογίες αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν γι’ αυτές; Είναι άχρηστοι. Δεν μπορείς να επιδιώξεις και να εξασφαλίσεις την αλήθεια χωρίς θέληση· δεν μπορείς να το καταφέρεις αν δεν μπορείς να υποφέρεις. Πρέπει να πληρώσεις τίμημα για να την αποκτήσεις.

Οι άνθρωποι πλέον καταλαβαίνουν τον ορισμό της επάρκειας, το πρότυπο της επάρκειας, τον λόγο που ο Θεός έθεσε το πρότυπο της επάρκειας, τη σχέση ανάμεσα στην επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος και τη ζωή-είσοδο, κι άλλους παρόμοιους παράγοντες που σχετίζονται με την αλήθεια της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος. Αν καταφέρουν να φτάσουν σ’ ένα σημείο όπου θα είναι προσηλωμένοι στο καθήκον τους, ανεξαρτήτως χρόνου και χώρου, χωρίς να το εγκαταλείπουν, όπου θα αντέχουν κάθε πειρασμό, που θα καταλαβαίνουν, θα γνωρίζουν όλες τις διαφορετικές αλήθειες που απαιτεί ο Θεός στις διαφορετικές καταστάσεις που τους θέτει και θα εισέρχονται σ’ αυτές, τότε στα μάτια του Θεού, έχουν καταφέρει να είναι επαρκείς. Υπάρχουν τρία βασικά στοιχεία για να εκτελέσει κανείς επαρκώς το καθήκον του: Πρώτον, το να έχει τη σωστή στάση απέναντι σ’ αυτό και να μην το εγκαταλείπει ποτέ. Δεύτερον, να είναι ικανός ν’ αντέξει κάθε λογής πειρασμούς όσο το εκτελεί και να μη σκοντάφτει. Τρίτον, να μπορεί όσο εκτελεί το καθήκον του να καταλάβει κάθε πτυχή της αλήθειας και να εισέρχεται στην πραγματικότητα. Όταν οι άνθρωποι καταφέρνουν αυτά τα τρία πράγματα κι έχουν πετύχει τον στόχο, τότε θα έχει ολοκληρωθεί το πρώτο προαπαιτούμενο για να δεχτούν την κρίση και την παίδευση και να τελειωθούν —η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντός τους.

Συζητήσαμε και προηγουμένως κάποια πράγματα σχετικά με την επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος συγκεκριμένα τον όρο «επαρκή». Πώς ορίστηκε η «επαρκής» στις προηγούμενες συζητήσεις; (Το να ενεργούμε σύμφωνα με τις αρχές.) Η «επάρκεια» που συζητήσαμε σήμερα ανταποκρίνεται στις προθέσεις του Θεού και στα πρότυπα που Εκείνος απαιτεί απ’ τον άνθρωπο. Γιατί απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους να εκτελούν το καθήκον τους σύμφωνα μ’ ένα επαρκές πρότυπο; Αυτό σχετίζεται με την πρόθεσή Του να σώσει τους ανθρώπους και με τα πρότυπά Του για τη σωτηρία και την τελείωσή τους. Αν δεν καταφέρεις να εκτελέσεις επαρκώς το καθήκον σου, τότε ο Θεός δεν θα σε οδηγήσει στην τελείωση. Είναι η πιο σημαντική προϋπόθεση για να οδηγήσει ο Θεός τους ανθρώπους στην τελείωση. Επομένως, το αν κάποιος θα οδηγηθεί στην τελείωση απ’ τον Θεό εξαρτάται πλήρως απ’ το αν εκτελεί το καθήκον του επαρκώς. Αν δεν εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, τότε το έργο του Θεού για την τελείωση των ανθρώπων δεν σε αφορά καθόλου. Τώρα βέβαια, κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται στο σωστό μονοπάτι όπως εκτελούν το καθήκον τους και έχουν και τη σωστή κατεύθυνση, αλλά παρ’ όλα αυτά, η εκτέλεση του καθήκοντός τους δεν θεωρείται επαρκής. Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι κατανοούν ελάχιστα την αλήθεια. Είναι σαν παιδιά που θέλουν να μοιραστούν τις ευθύνες του σπιτιού με τους γονείς τους, αλλά μπορεί να μην έχουν το ανάστημα για να το κάνουν. Σε ποιο σημείο θα έχουν το ανάστημα για να έχουν στ’ αλήθεια μερίδιο στις ευθύνες του σπιτιού; Όταν θα μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα χωρίς ν’ ανησυχούν τους ενήλικες· τότε είναι που θα μπορούν να μοιραστούν τις ευθύνες του σπιτιού. Ίσως ήδη να μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα, αλλά παραμένεις στο στάδιο που καταβάλλεις προσπάθεια και παρέχεις υπηρεσίες, επειδή η αλήθεια που κατανοείς είναι πολύ επιφανειακή, η αλήθεια που μπορείς να κάνεις πράξη είναι ελάχιστη και οι αρχές που αντιλαμβάνεσαι είναι επίσης ελάχιστες. Βρίσκεσαι συχνά σε μια διαδικασία αναζήτησης, είσαι συνέχεια θολωμένος, οπότε δεν μπορείς να επιβεβαιώσεις εύκολα αν αυτά που κάνεις είναι σύμφωνα με τις προθέσεις του Θεού· τα έχεις όλα μπερδεμένα στο μυαλό σου. Μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί επαρκής η εκτέλεση του καθήκοντός σου; Όχι ακόμα, επειδή κατανοείς πολύ μικρό μέρος της αλήθειας και η ζωή-είσοδός σου δεν έχει φτάσει στο επίπεδο που απαιτεί ο Θεός· έχεις πάρα πολύ μικρό ανάστημα. Τι σημαίνει να έχει κανείς πάρα πολύ μικρό ανάστημα; Κάποιοι λένε ότι είναι η επιφανειακή κατανόηση της αλήθειας, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό. Συνδέεται ευθέως με την ανώριμη ανθρώπινη φύση ή το χαμηλό επίπεδο και την ύπαρξη πολλών αρνητικών πραγμάτων στον άνθρωπο. Για παράδειγμα, αν λάβεις ένα καθήκον και δεν ξέρεις πώς να το εκτελέσεις, μπορεί να νιώθεις άχρηστος και να νομίζεις ότι δεν μπορείς να λάβεις υπ’ όψιν σου το θέλημα του Θεού. Αυτό σ’ οδηγεί να σε αρνητικότητα και αδυναμία, σε κάνει να πιστεύεις ότι οι διευθετήσεις του Θεού είναι κακές κι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, και πως σίγουρα θ’ αποκλειστείς. Έτσι, δεν θέλεις πλέον να εκτελείς το καθήκον σου. Δεν είναι αυτό εκδήλωση μικρού αναστήματος; Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί νεαροί αδελφοί και αδελφές που δεν έχουν παντρευτεί ακόμη. Αν συναντήσουν έναν όμορφο άντρα ή μια όμορφη γυναίκα, τους χτυπάει ο έρωτας, κι αν ανταλλάξουν μερικές ματιές, μπορεί και να νιώσουν συναισθήματα. Αν έχουν τέτοια δυνατά συναισθήματα, τότε όσο έχουν σχέση με εκείνο το άτομο, μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους; Αυτό είναι παράδοση στον πειρασμό. Δεν είναι εκδήλωση μικρού αναστήματος; Είναι, πράγματι. Επίσης, κάποιοι άνθρωποι έχουν κάποια ξεχωριστά χαρίσματα κι εκτελούν κάποια ξεχωριστά καθήκοντα στον οίκο του Θεού. Αυτό τους κάνει να νομίζουν ότι έχουν κάποιο κεφάλαιο, οπότε το παίζουν ανώτεροι και θέλουν μονίμως να κάνουν επίδειξη. Με το που αρχίσουν την επίδειξη, χάνουν τις αρχές στις πράξεις τους. Και αν οι άλλοι τους επαινέσουν έστω και λίγο, τότε θα χάσουν σίγουρα τις αρχές τους στις πράξεις τους και θα εφησυχάσουν, ξεχνώντας τα καθήκοντά τους. Κι αυτό είναι παράδοση στον πειρασμό. Δεν είναι αυτό εκδήλωση μικρού αναστήματος; Ακόμα και μικρά ζητήματα μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο με μικρό ανάστημα να σκοντάψει. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι στον οίκο του Θεού δουλεύουν ως ηθοποιοί. Με την εμφάνιση και το ταλέντο τους, εμφανίζονται σε μερικές ταινίες και νιώθουν ότι απέκτησαν λίγη φήμη. Σκέφτονται: «Έχω χτίσει ένα όνομα πλέον. Αν αυτό συνέβαινε στον μη θρησκευτικό κόσμο, δεν θα μου ζητούσαν αυτόγραφο; Γιατί στον οίκο του Θεού δεν θέλει κανείς το αυτόγραφό μου; Ίσως πρέπει να παίξω και σ’ άλλη καλή ταινία». Παρ’ όλα αυτά, όταν δεν παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη ταινία, τους έρχεται να παρατήσουν τα καθήκοντά τους, γιατί τα θεωρούν ανούσια. Θέλουν μονίμως να πρωταγωνιστούν και να γίνουν διάσημοι ηθοποιοί, κι όταν δεν το καταφέρνουν, αποθαρρύνονται, εκνευρίζονται και σκέφτονται ακόμη και να τα παρατήσουν. Αυτό σημαίνει μικρό ανάστημα. Το να έχεις μικρό ανάστημα σημαίνει ότι δεν είσαι κατάλληλος για σημαντικές ευθύνες. Ακόμα κι αν ο Θεός σού δώσει ένα καθήκον, και πάλι δεν μπορείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη Του. Με μία λάθος σκέψη ή αν κάτι δεν πάει όπως το θες, μπορείς ν’ αφήσεις τα καθήκοντά σου και να εναντιωθείς στον Θεό. Δεν είναι κι αυτό εκδήλωση μικρού αναστήματος; (Ναι.) Είναι ένα όλο και πιο μικρό ανάστημα. Με τόσο μικρό ανάστημα και με τέτοιες συμπεριφορές, πόσο απέχει κανείς απ’ το να εκτελεί επαρκώς τα καθήκοντά του; Πού βρίσκεται το κενό; Βρίσκεται στο πόσο αγαπά κανείς την αλήθεια. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που, όσο εκτελούν τα καθήκοντά τους, μαθαίνουν ότι κάποιος πολύ κοντινός τους αρρώστησε. Τότε, σταματούν να έρχονται στις συναθροίσεις και παραμελούν τα καθήκοντά τους, γιατί πιστεύουν ότι δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις αν αφήσουν τα καθήκοντά τους για μερικές μέρες. Άλλωστε, αν πεθάνει ένα μέλος της οικογένειάς τους, θα φύγει για πάντα. Αλλά δεν σκέφτονται ότι το να εκτελεί κανείς τα καθήκοντά του είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που συνδέεται με τη ζωή, είναι η μόνη ευκαιρία για τη σωτηρία. Βάζουν τα συναισθήματα και τις οικογένειές τους πάνω από τα καθήκοντά τους και απ’ τη σωτηρία. Δεν είναι αυτό εκδήλωση μικρού αναστήματος; Το ανάστημά τους είναι πολύ μικρό! Αυτό δείχνει ότι δεν καταλαβαίνουν τα πραγματικά ζητήματα της ζωής και δεν ασχολούνται με τις σωστές εργασίες. Εξαρτάται το ανάστημα από την ηλικία; Όχι. Όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας, τόπου γέννησης ή εθνικότητας, έχουν την ίδια διεφθαρμένη διάθεση. Όλοι διαθέτουν τη φύση του Σατανά, και μπορούν να επαναστατήσουν εναντίον του Θεού, διαπράττοντας ένα σωρό κακά. Αν κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια, μπορεί να μετανοήσει πραγματικά; Ποτέ. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Κάποιοι άνθρωποι αρρωσταίνουν και βροντοφωνάζουν ότι βασίζονται στον Θεό και δεν φοβούνται τον θάνατο, αλλά νιώθουν ότι δεν μπορούν απλώς να κάθονται και να μην κάνουν τίποτα. Πιστεύουν ότι αν δεν εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, σίγουρα θα πεθάνουν, οπότε πηγαίνουν αμέσως να τα εκτελέσουν. Κοιτάζουν να δουν ποιο καθήκον έχει τις πιο πολλές δουλειές κι είναι το πιο σημαντικό, ποιο είναι πιο αξιόλογο για τον Θεό, και τρέχουν να το αναλάβουν. Ενώ το εκτελούν, αναρωτιούνται: «Μπορεί να γιατρευτεί η αρρώστια μου; Μακάρι να μπορεί. Αφιέρωσα τη ζωή μου. Δεν πρέπει να γιατρευτώ;» Στην πραγματικότητα, η ασθένειά τους είναι θανατηφόρα. Είτε εκτελέσουν το καθήκον τους είτε όχι, θα πεθάνουν. Ναι μεν τώρα εκτελούν το καθήκον τους, αλλά ο Θεός ψάχνει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Τόσο μικρό ανάστημα και τέτοιο κίνητρο που έχουν, μπορούν να εκτελέσουν επαρκώς το καθήκον τους; Όχι βέβαια. Τέτοιοι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν έχουν καλή ανθρώπινη φύση. Μονίμως έχουν δολοπλοκίες στο μυαλό τους. Μόλις αρρωστήσουν ή ακόμα και όταν νιώσουν έστω και λίγο άσχημα, αρχίζουν να σκέφτονται: «Τελικά με έχει ευλογήσει ο Θεός; Ενδιαφέρθηκε στ’ αλήθεια για μένα, με προστάτευσε; Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν το έκανε, οπότε θα πάψω κι εγώ να εκτελώ τα καθήκοντά μου». Με το που νιώσουν έστω και λίγο άβολα, θέλουν να παρατήσουν τα καθήκοντά τους. Έχουν καθόλου ανάστημα; (Όχι.). Μην νομίζετε λοιπόν για διάφορους ανθρώπους ότι εκτελούν τα καθήκοντά τους επειδή κάθονται κι ακούνε τα κηρύγματα ή μπορούν να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους και την καριέρα τους για να τα εκτελέσουν σε κάποια θέση στον οίκο του Θεού, κάνοντας κάποιο έργο που σχετίζεται με τις επαγγελματικές τους ικανότητες ή την εξειδίκευσή τους. Ούτε σημαίνει ότι όποιος εκτελεί τα καθήκοντά του το κάνει πρόθυμα, πόσο μάλλον ότι όλοι αυτοί που εκτελούν τα καθήκοντά τους έχουν και κάποιο ανάστημα. Στην επιφάνεια, οι άνθρωποι δείχνουν απασχολημένοι και φαίνεται ότι ενεργούν και δαπανούν τον εαυτό τους στον Θεό πρόθυμα, με βάση την ειλικρινή τους πίστη. Στην πραγματικότητα, βαθιά μέσα τους, όλοι τους είναι συχνά αδύναμοι. Συχνά σκέφτονται να παρατήσουν τα καθήκοντά τους, έχουν τα δικά τους σχέδια και ακόμα πιο συχνά, ελπίζουν να ολοκληρωθεί άμεσα το έργο του Θεού, ώστε να ευλογηθούν γρήγορα. Αυτός είναι ο μόνος στόχος τους. Αυτό που προσπαθεί να διορθώσει ο Θεός είναι αυτές τις ανθρώπινες αδυναμίες, την επαναστατικότητα, το μικρό ανάστημα, όπως και τις αδαείς σκέψεις και πράξεις των ανθρώπων. Όταν αυτά τα θέματα λυθούν και δεν αποτελούν πλέον πρόβλημα, όταν τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ικανότητά σου να εκτελείς τα καθήκοντά σου, τότε αυτή είναι επαρκής και το ανάστημά σου έχει μεγαλώσει. Εν τέλει, το μονοπάτι που ακολουθεί κάποιος άνθρωπος και ο βαθμός στον οποίο το βαδίζει δεν καθορίζεται από το πόσο δυνατά φωνάζει συνθήματα ούτε από τα συναισθήματά του και τις επιθυμίες του. Αντιθέτως, εξαρτάται από την επιδίωξή του από το πόσο αγαπάει την αλήθεια.

Σε ποιες καταστάσεις θα εγκαταλείψετε το καθήκον σας; Όταν έρθετε αντιμέτωποι με τον θάνατο; Ή όταν αντιμετωπίσετε κάποια μικρή απογοήτευση στη ζωή; Κάποιοι άνθρωποι έχουν πολλές απαιτήσεις όταν εκτελούν το καθήκον τους. Από τη μία, δεν θέλουν να τους φυσάει ο αέρας και να τους χτυπάει ο ήλιος, και προτιμούν ένα άνετο περιβάλλον εργασίας. Δεν αντέχουν ούτε την παραμικρή ενόχληση. Επιπλέον, θέλουν να είναι μαζί με τον σύζυγό (ή τη σύζυγο) τους, να ζουν για δύο, να έχουν και την προσωπική τος ζωή, όπως να βγαίνουν έξω για διασκέδαση, να πηγαίνουν διακοπές κι ούτω καθεξής, κι όλα αυτά προς ικανοποίησή τους. Αν νιώσουν ότι δεν ικανοποιούνται έστω και λίγο, νιώθουν άβολα μέσα τους και γίνονται μνησίκακοι, σε βαθμό που αναστατώνουν τους άλλους και διαδίδουν αντιλήψεις. Κάποιοι που κατανοούν την αλήθεια μπορούν να διακρίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καλοί, ότι είναι μη πιστοί, και μένουν μακριά τους. Αλλά υπάρχουν κάποιοι που δεν κατανοούν την αλήθεια· αυτοί έχουν μικρό ανάστημα και δεν έχουν ικανότητα διάκρισης, οπότε η αναστάτωση που προκαλούν εκείνοι οι άνθρωποι τους επηρεάζει. Πείτε μου, δεν πρέπει ν’ αποκλείονται από την εκκλησία τέτοιοι κακοποιοί; (Ναι.) Αυτό το είδος του ανθρώπου, που διαρκώς αναστατώνει και διαταράσσει το έργο της Εκκλησίας, πρέπει ν’ αποκλείεται για να προστατευτούν αυτοί που έχουν άγνοια και μικρό ανάστημα. Εσείς υπό ποιες συνθήκες μπορεί να εγκαταλείπατε τα καθήκοντά σας χωρίς προειδοποίηση; Για παράδειγμα, ενώ διαδίδεις το ευαγγέλιο, βλέπεις κάποιον πολύ όμορφο που μιλά με τρόπο χαρισματικό· όσο περισσότερο τον κοιτάζεις, τόσο τον θαυμάζεις και σκέφτεσαι: «Τι καλά που θα ήταν να μην εκτελούσα τα καθήκοντά μου και να έβρισκα έναν τέτοιο σύντροφο!» Με το που αρχίσεις να σκέφτεσαι έτσι, κινδυνεύεις· εύκολα θα υποκύψεις στον πειρασμό. Το σκέφτεσαι υπερβολικά, και αποφασίζεις να επιδιώξεις αυτήν τη σχέση. Αλλά μόλις τελικά τον κατακτήσεις, συνειδητοποιείς ότι είναι κι αυτός ένας διεφθαρμένος άνθρωπος και τελικά δεν είναι και τόσο καλός. Πλέον, όμως, είναι πολύ αργά για μετάνοιες. Όταν κάποιος υποκύπτει στον πειρασμό του έρωτα, δεν είναι εύκολο να ξεμπερδέψει. Δεν θα είναι εύκολο να γυρίσεις πίσω προτού περάσουν ένα-δύο ή τρία και πέντε χρόνια. Πόση αλήθεια θα χάσεις μέσα σ’ αυτά τα τρία με πέντε χρόνια που θα έχεις χάσει; Πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η απώλεια για τη ζωή σου; Πόσο θα καθυστερήσει την εξέλιξή σου; Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν άλλους που βγάζουν πολλά χρήματα στην κοσμική κοινωνία, που φορούν ακριβά ρούχα, τρώνε και πίνουν καλά, κι η καρδιά τους αναστατώνεται. Θέλουν κι αυτοί να βγάλουν χρήματα. Έτσι ξεκινά ο πειρασμός. Όλοι όσοι έχουν μυαλό που αναστατώνεται όταν συναντά τέτοιες καταστάσεις και σκέφτονται να εγκαταλείψουν το καθήκον τους δεν καταφέρνουν ν’ αντισταθούν στον πειρασμό. Κινδυνεύουν. Αυτό είναι σημάδι μικρού αναστήματος. Όταν βλέπεις κάποιον άλλον να τρώει καλό φαγητό, ταράζεσαι και στενοχωριέσαι. Επίσης, νιώθεις δυσάρεστα όταν βλέπεις κάποιον άλλο μ’ έναν καλό σύντροφο. Και στεναχωριέσαι και όταν βλέπεις κάποιον συνομήλικό σου, το ίδιο όμορφο μ’ εσένα, αλλά να έχει καλύτερα ρούχα ή ακόμα και να είναι διάσημος. Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι αν δεν είχες εγκαταλείψει την εκπαίδευσή σου, και είχες αποφοιτήσει και κάνει καριέρα, τότε σίγουρα θα ήσουν σε καλύτερη μοίρα από εκείνο το άτομο. Κάθε φορά που αντιμετωπίζεις αυτές τις καταστάσεις, προβληματίζεσαι για μέρες. Αυτοί οι πειρασμοί είναι για σένα ένας μόνιμος περιορισμός, ένα είδος ενόχλησης, που δείχνει ότι το ανάστημά σου είναι μικρό. Όταν διαδίδετε το ευαγγέλιο και γνωρίζετε ένα κατάλληλο άτομο του αντίθετου φύλου, έναν ψηλό, πλούσιο και ωραίο άντρα ή μια γυναίκα με ανοιχτόχρωμο δέρμα, πλούσια και όμορφη, μπορεί να μην καταφέρετε ν’ αποφύγετε τον πειρασμό. Τι σημαίνει να μην καταφέρεις να τον αποφύγεις; Σημαίνει ότι το ανάστημά σου δεν έχει φτάσει στο επίπεδο όπου μπορείς να ξεπερνάς τους διάφορους πειρασμούς. Δεν μπορείς να τους αποφύγεις, οπότε η καρδιά σου υπερισχύει και παρασύρεται. Όλα όσα σκέφτεσαι, όσα συλλογίζεσαι, ακόμα και τα όνειρά σου κι οι συζητήσεις σου με τους άλλους, όλα γυρίζουν γύρω απ’ αυτά τα θέματα. Αυτό επηρεάζει την εκτέλεση των καθηκόντων σου. Στις συναναστροφές σχετικά με την αλήθεια, οι άλλοι έχουν πολλά να πουν, ενώ εσύ συνεισφέρεις όλο και λιγότερο και χάνεις το ενδιαφέρον σου για την πίστη στον Θεό. Δεν παρασύρεσαι έτσι; Ενδίδεις στον πειρασμό κι αυτό είναι επικίνδυνο. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ενδίδεις στον πειρασμό μόνο αν ξεκινήσεις να βγαίνεις με κάποιον ή το σκάσεις μαζί του, όταν όμως έχεις φτάσει σ’ αυτό το σημείο, έχεις πια τελειώσει. Θα μπορούσαν να προκύψουν τέτοιες καταστάσεις αν σας τύχαιναν εσάς τέτοια ζητήματα; (Δεν ξέρω.) Αν δεν ξέρετε, αυτό αποδεικνύει ότι έχετε μικρό ανάστημα. Για ποιον λόγο αποδεικνύει κάτι τέτοιο; Από τη μία, δεν σου έχει τύχει ποτέ ένα τέτοιο ζήτημα, οπότε δεν ξέρεις πώς θ’ αντιδρούσες. Δεν έχεις έλεγχο πάνω στον εαυτό σου. Από την άλλη, όταν αντιμετωπίζεις μια τέτοια κατάσταση, δεν έχεις τη σωστή συμπεριφορά και προσέγγιση για ν’ αντιμετωπίσεις το ένα τέτοιο πρόβλημα. Αν δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα μέσω της αναζήτησης της αλήθειας, αυτό σημαίνει ότι είσαι παθητικός. Αν είσαι παθητικός, αυτό αποδεικνύει ότι έχεις μικρό ανάστημα κι ότι έχεις άγνοια. Ναι μεν δεν προσπαθείς ενεργά να ξελογιάσεις τους άλλους, αλλά σίγουρα μπορούν οι άλλοι να σε ξελογιάσουν, κι αυτό σε φέρνει μπροστά στον πειρασμό. Αν δεν μπορείς να τον υπερνικήσεις, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για παράδειγμα, τι θα συμβεί αν κάποιος σου προσφέρει χρήματα και θέση ή αν κάποιος καλύτερος άνθρωπος έρθει και προσπαθήσει να σε δελεάσει; Θα ήταν εύκολο να το ξεπεράσεις αυτό; Ποιες είναι οι πιθανότητες να το ξεπερνούσες; Λένε ότι κάποιοι άνθρωποι, αν τους χαρίσει μερικές σοκολάτες ο θαυμαστής τους, γοητεύονται και σκέφτονται να ξεκινήσουν σχέση μ’ αυτό το άτομο. Τόσο μικρό ανάστημα έχουν. Μήπως αυτό έχει σχέση με το αν πιστεύουν στον Θεό γι’ αρκετό καιρό; Όχι απαραίτητα. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν περισσότερο από μία δεκαετία και όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις, ακόμα μπορούν να υποκύψουν στον πειρασμό. Είτε είναι η πρώτη, είτε η δεύτερη ή η τρίτη φορά που με τους συμβαίνει κάτι τέτοιο, ακόμα μπορούν να δελεαστούν. Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό Έχουν μικρό ανάστημα και δεν κατανοούν πραγματικά κάποιες αλήθειες. Και γιατί δεν κατανοούν; Επειδή δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Είναι συνέχεια μπερδεμένοι. Κατά τη γνώμη τους, αυτά τα ζητήματα είναι ασήμαντα. Σκέφτονται: «Αν εμφανιστεί κάποιος που μου ταιριάζει, γιατί να μην παντρευτώ; Αλλά δεν έχω συναντήσει κάποιον κατάλληλο ακόμα και δεν με εντυπωσιάζει κανείς, οπότε απλά τα βγάζω πέρα». Αυτό όμως δεν είναι στάση επιδίωξης της αλήθειας, δεν είναι βάδισμα στο μονοπάτι της σωτηρίας και της τελείωσης· δεν είναι ο σωστός τρόπος σκέψης. Θέλουν απλώς να τα βγάζουν πέρα, να ζουν κάθε μέρα όπως έρχεται, όπου τους πάει η ζωή. Και αν έρθει μια μέρα που δεν μπορούν να συνεχίσουν, τότε ας είναι. Δεν τους ενδιαφέρει η πρόθεση του Θεού να σώσει τους ανθρώπους ή το έργο που επιτελεί ο ίδιος γι’ αυτήν τη σωτηρία. Επιπλέον, δεν αναζητούν ένθερμα τις διάφορες αλήθειες που σχετίζονται με τη σωτηρία του ανθρώπου από τον Θεό ούτε παίρνουν το ζήτημα αυτό στα σοβαρά. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Μα έρχονται πάντα στα κηρύγματα. Πώς μπορείς να λες ότι δεν το παίρνουν στα σοβαρά;» Αλλά η απλή συμμετοχή σε συναθροίσεις και το ν’ ακούει κανείς κηρύγματα δεν σημαίνει ότι αποδέχεται την αλήθεια. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ακούνε κηρύγματα, αλλά πόσοι κάνουν πράξη την αλήθεια; Και ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που ακολουθούν το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που όταν ακούνε κηρύγματα, επικεντρώνονται μόνο στο να καταλάβουν τα δόγματα και να εμπλουτίσουν τις αντιλήψεις τους και τις φαντασιοκοπίες τους. Αυτοί που αγαπούν την αλήθεια ακούνε με σκοπό να την αναζητήσουν και να την αποδεχτούν. Είναι ικανοί ν’ ακούσουν κηρύγματα και να κάνουν αυτοκριτική, συγκρίνοντας όσα άκουσαν με την κατάστασή τους, και εστιάζουν στο να λύσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Γραπώνονται από τις πρακτικές πτυχές της αλήθειας. Επικεντρώνονται στο να κάνουν πράξη και να βιώνουν αυτές τις πτυχές, και στο να κερδίσουν την αλήθεια. Επομένως, αυτοί που αγαπούν την αλήθεια ακούνε κηρύγματα προκειμένου ν’ αποκτήσουν τη ζωή, να κατανοήσουν την αλήθεια και να μεταμορφωθούν. Αποδέχονται την αλήθεια βαθιά μέσα τους και όταν την κάνουν πράξη, η αλήθεια που κατανοούν τους ωφελεί. Η κατανόηση της αλήθειας παρέχει ένα μονοπάτι. Όσο για κείνους που δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αυτοί ακούνε κηρύγματα με μπερδεμένο τρόπο. Ακούνε ένα ολόκληρο κήρυγμα απ’ την αρχή ως το τέλος και όταν μετά τους ρωτήσεις τι κατάλαβαν, θα σου πουν: «Τα κατάλαβα όλα. Κράτησα καθαρογραμμένες σημειώσεις για τα πάντα». Αλλά αν τους ρωτήσεις πώς τους βοήθησε αυτό, θα πουν αόριστα ότι τους βοήθησε κάπως. Τους βοήθησε στ’ αλήθεια; Όχι, επειδή δεν έχουν κατακτήσει τις αλήθειες των κηρυγμάτων. Και γιατί δεν τις έχουν κατακτήσει; Επειδή δεν τις έχουν αποδεχτεί, πώς μπορούν να τις κατακτήσουν; Μερικοί άνθρωποι λένε: «Πώς γίνεται να μην τις έχουν κατακτήσει; Πώς γίνεται να μην τις έχουν αποδεχτεί; Άκουγαν προσεκτικά και κρατούσαν μάλιστα και σημειώσεις». Κάποιοι άνθρωποι κρατούν σημειώσεις μόνο για το τυπικό, όχι επειδή λαχταρούν για την αλήθεια. Κάποιοι που έρχονται σε συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, δεν σημαίνει ότι την αποδέχονται. Εξαρτάται απ’ το αν βαθιά μέσα τους λαχταρούν για την αλήθεια. Τότε τι σημαίνει ν’ αποδέχεται κανείς πραγματικά την αλήθεια; Σημαίνει αφού διαβάσει τα λόγια του Θεού, να μπορεί να τα ευθυγραμμίσει με τη δική του κατάσταση, τη δική του συμπεριφορά και τις δικές του πράξεις, τις αρχές της πίστης στον Θεό, τις αναθέσεις και τις ευθύνες που του έχουν δοθεί απ’ τον Θεό και το μονοπάτι που ακολουθεί. Μπορεί να κάνει αυτοκριτική για όλα αυτά τα πράγματα, να πετύχει την κατανόηση της αλήθειας και μετά να την κάνει πράξη και να εισέλθει σ’ αυτή. Μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος αποδέχεται την αλήθεια. Μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος επιδιώκει την αλήθεια.

Μόλις τώρα, συζητήσαμε για τις εκδηλώσεις την ανθρώπων που έχουν μικρό ανάστημα. Στη διαδικασία της σταδιακής κατανόησης της αλήθειας, οι άνθρωποι λύνουν σιγά-σιγά τα θέματα του μικρού αναστήματός τους, όπως η ανοησία, η αμάθεια, η δειλία και η αδυναμία. Σε τι αναφέρεται η αδυναμία; Σημαίνει ότι η πίστη σου στον Θεό είναι πολύ μικρή, είναι ελάχιστη. Στη θεωρία, πιστεύεις ότι ο Θεός μπορεί να καταφέρει τα πάντα και ότι κυριαρχεί επί των πάντων, αλλά στις πραγματικές καταστάσεις που αντιμετωπίζεις, δεν τολμάς να Τον εμπιστευτείς. Δεν τολμάς να Του δώσεις τα πάντα με την καρδιά σου και δεν μπορείς να δείξεις υποταγή —αυτό είναι αδυναμία. Η ανοησία, η αμάθεια, η δειλία και η επαναστατικότητα των ανθρώπων, αυτά τα αρνητικά πράγματα, μπορούν να λυθούν μόνο σιγά-σιγά ή να βελτιωθούν σε διαφορετικό βαθμό, μέσω της επιδίωξης της αλήθειας κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Τι σημαίνει βελτίωση; Σημαίνει να λύνονται σταδιακά αυτά τα αρνητικά πράγματα. Η εκτέλεση του καθήκοντός σου φέρνει όλο και καλύτερα αποτελέσματα όταν αντιμετωπίζεις καταστάσεις που μπορείς ν’ αντέξεις περισσότερο σε σχέση με πριν. Για παράδειγμα, στο παρελθόν, όταν αντιμετώπιζες τέτοιες καταστάσεις, το μικρό σου ανάστημα σε έκανε αδύναμο και παθητικό, μέχρι που επηρεαζόταν η συμπεριφορά σου απέναντι στην εκτέλεση των καθηκόντων σου. Ξεσπούσες και χτυπιόσουν, εγκατέλειπες τα καθήκοντά σου, ήσουν απρόσεκτος και επιπόλαιος, και δεν έδειχνες αφοσίωση. Τώρα, όταν αντιμετωπίζεις τέτοιες καταστάσεις, δεν είσαι λιγότερο αφοσιωμένος στην εκτέλεση του καθήκοντός σου. Αν έχεις δυσκολίες ή αδυναμία στην καρδιά σου, μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια για να τις επιλύσεις. Αυτό σημαίνει ότι το ζήτημα της ζωής-εισόδου θα πάψει να επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Οι διαθέσεις σου, η κατάστασή σου και η αδυναμία σου θα πάψουν πλέον να επηρεάζουν τη δουλειά σου, τις ευθύνες, τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις σου. Αυτό δεν είναι αυξημένη ικανότητα να διαχειρίζεσαι ζητήματα και εξωτερικά γεγονότα; Είναι ανάπτυξη του αναστήματος. Κάποιοι άνθρωποι, αν τους ζητηθεί να πρωταγωνιστήσουν, χαίρονται πάρα πολύ και πετάνε απ’ τη χαρά τους. Αν τους ζητηθεί να παίξουν έναν μικρότερο ρόλο ρόλο, εκνευρίζονται και περπατούν με το κεφάλι χαμηλά. Κάποιοι άνθρωποι θέλουν μονίμως να ξεχωρίζουν όταν διαδίδουν το ευαγγέλιο, αλλά δεν μπορούν να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια. Δεν κάνουν πράξη την εκπαίδευση, αλλά παρ’ όλα αυτά να θέλουν να βρίσκονται σε υψηλές θέσεις και να δείχνουν τα πρόσωπά τους. Είναι αυτό αληθινή υποταγή; Είναι σωστή στάση απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντος; Όταν κάποιος έχει λάθος σκεπτικό και κατάσταση, πρέπει ν’ αναζητήσει την αλήθεια για να το διορθώσει και να μπορέσει τελικά ν’ αναζητήσει και να κάνει πράξη την αλήθεια, ανεξαρτήτως των καταστάσεων που προκύπτουν. Αυτό σημαίνει να έχεις εμπειρία στη ζωή. Μόλις μπορείς να ξεχωρίζεις όλων των ειδών τα ζητήματα, τότε έχεις αναπτύξει ανοσία. Ό,τι κι αν σου τύχει κι όποτε κι αν συμβεί, δεν θα επηρεάσει την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Κανένα μικρό ζήτημα δεν πρόκειται να επηρεάσει καμία διάθεση, καμία αλλαγή ως προς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και πράγματα και τις συνθήκες την εκτέλεσή σου· η ικανότητά σου να ξεπερνάς την αμαρτία και τις διάφορες συνθήκες και διαθέσεις θα μεγαλώνει συνεχώς. Αυτό σημαίνει ότι το ανάστημά σου έχει μεγαλώσει. Πώς μεγαλώνει το ανάστημα; Είναι το αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται όταν οι άνθρωποι εισέρχονται σιγά-σιγά στην αλήθεια-πραγματικότητα, μέσω της αναζήτησης της αλήθειας για να λύσουν προβλήματα. Με το που καταλάβεις κάποιες αλήθειες κι αυτές οι αλήθειες γίνουν η ζωή σου, η πηγή της συμπεριφοράς σου, η οπτική σου για να παρατηρείς τα πράγματα και το φως που σε καθοδηγεί, τότε αποκτάς ανθεκτικότητα και δεν θα δείχνεις αδυναμία τόσο συχνά. Για παράδειγμα, πριν θα ένιωθες μεγάλη χαρά αν σε έκαναν επικεφαλής. Αν σ’ αντικαθιστούσαν, θα έδειχνες αρνητικότητα για έναν-δυο μήνες, θα έδειχνες απροθυμία να κάνεις οτιδήποτε σου ζητούσαν, εκτελώντας την κάθε εργασία μ’ αρνητική στάση, θα φερόσουν αδιάφορα και επιπόλαια, μέχρι που θα τα παρατούσες όλα. Τώρα, αν σ’ αντικαθιστούσαν, θα έλεγες: «Ακόμα κι αν μ’ αντικαταστήσουν, δεν μ’ επηρεάζει. Δεν θα δείξω αρνητικότητα ούτε για μια μέρα. Αν με αντικαταστήσουν σήμερα, θα συνεχίσω ό,τι πρέπει να κάνω αύριο. Δέχομαι και υποτάσσομαι στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις του Θεού». Αυτό είναι ανθεκτικότητα. Πώς προκύπτει αυτή η ανθεκτικότητα; Θα έχεις αυτό το ανάστημα αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, αν δεν αναζητάς την αλήθεια για λύση και αν δεν εστιάζεις στο να ενεργείς με βάση τις αρχές; Δεν θα έχεις ανθεκτικότητα αν χρησιμοποιείς τις φιλοσοφίες των άπιστων για ν’ αντιμετωπίζεις τον κόσμο. Μόνο αν ζεις με την αλήθεια θα μπορέσεις σιγά-σιγά ν’ αφήσεις πίσω σου την περηφάνια, τη θέση και τη ματαιοδοξία, έτσι ώστε στο τέλος τίποτα να μην μπορεί ν’ ανατρέψει ή να επηρεάσει την ορθή εκτέλεση των καθηκόντων σου. Αυτό σημαίνει να έχεις ανάστημα. Να είσαι ανθεκτικός. Όταν είσαι ανθεκτικός και έχει αναπτυχθεί το ανάστημά σου, δεν είναι αναμενόμενο ότι θα εκτελείς τα καθήκοντά σου όλο και πιο κοντά στο πρότυπο; Όταν εκτελείς επαρκώς τα καθήκοντά σου, δεν σημαίνει αυτό ότι έχεις ήδη κάποιο ανάστημα; Τι περιλαμβάνει το ανάστημα; Πραγματική πίστη στον Θεό, πραγματική υποταγή όπως και ικανότητα να αντιμετωπίζεις σωστά τα καθήκοντα· το να δέχεσαι πως ό,τι συμβαίνει έρχεται από τον Θεό και το να μπορείς να υποταχθείς πλήρως σ’ Αυτόν, να έχεις φόβο Θεού και ν’ αποφεύγεις το κακό. Αυτές είναι οι εκδηλώσεις της ανάπτυξης του αναστήματος.

Λοιπόν, έχετε ποτέ νιώσει μέσα σας ότι πρέπει να ασχοληθείτε με τη σωτηρία και ότι δεν μπορείτε πια να είστε μπερδεμένοι σχετικά μ’ αυτή; Για να σωθείτε, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοείτε κάθε αλήθεια. Δεν γίνεται να είστε μπερδεμένοι για κάθε αλήθεια. Η πίστη στον Θεό δεν αφορά μόνο το να δαπανήσεις προσπάθεια, το να τρέχεις εδώ κι εκεί, ν’ αντέχεις μερικά βάσανα και να μπορείς να επιμένεις τις δοκιμασίες χωρίς να σκοντάψεις. Αν όσοι πιστεύουν πραγματικά στον Θεό θεωρούν τη σωτηρία σημαντικό θέμα στη ζωή κι αντιμετωπίζουν ως σημαντικό θέμα στη ζωή και την απόκτηση της αλήθειας, μπορούν να εγκαταλείψουν τα πάντα, θα τους είναι εύκολο. Αν κάποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα πόσο σημαντική είναι η σωτηρία, τότε είναι ανόητος κι ανίδεος. Η πίστη του είναι μικρή και η ζωή του είναι μαύρο χάλι. Αν κάποιος δεν αγαπά την αλήθεια, θα δύσκολα θα εκτελέσει το καθήκον του επαρκώς. Κι αυτό γιατί, για να εκτελέσει κανείς επαρκώς το καθήκον του του, χρειάζεται να κατανοήσει πολλές αλήθειες και να εισέλθει σε πολλές αλήθειες. Κατά τη διαδικασία της κατανόησης της αλήθειας και της εισόδου σ’ αυτήν, το καθήκον που εκτελεί κανείς θα γίνεται ολοένα και πιο επαρκές· θ’ αλλάζουν σταδιακά οι διάφορες αδυναμίες του και οι διαθέσεις του και θα βελτιώνονται σταδιακά οι διάφορες καταστάσεις του. Κατά τη διαδικασία της κατανόησης της αλήθειας και της εισόδου στην αλήθεια-πραγματικότητα, γίνεται φανερό το όραμα γύρω από την πίστη στον Θεό και τη σωτηρία και, ταυτόχρονα, γίνεται όλο και πιο επιτακτική η επιθυμία κι η απαίτηση για σωτηρία. Τι σημαίνει επιτακτική; Σημαίνει ότι νιώθεις πως η σωτηρία σου είναι ένα ζήτημα επείγον, ένα ζήτημα εξαιρετικά σημαντικό. Και αν δεν διορθώσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου, αυτό μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο και δεν θα μπορείς να εξασφαλίσεις τη σωτηρία. Ένα τέτοιο σκεπτικό συνοδεύεται από μια αίσθηση επιτακτικότητας. Στην αρχή, δεν έχεις αντίληψη της σωτηρίας ή της τελείωσης. Σιγά-σιγά, καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις και χρειάζονται τη σωτηρία του Θεού. Ανακαλύπτεις ότι οι άνθρωποι ζουν μέσα στην αμαρτία, παγιδευμένοι στη διεφθαρμένη διάθεση χωρίς ελευθερία· βλέπεις ότι ζουν μια ζωή γεμάτη τρομερά βάσανα και ότι, αργά ή γρήγορα, θα τους παρασύρουν οι κακές τάσεις του Σατανά. Συνειδητοποιείς ότι δεν μπορούν να μείνουν σταθεροί από μόνοι τους. Όσο ανθεκτικός και αποφασιστικός κι αν είσαι, δεν μπορεί να είναι σίγουρο ότι θ’ ακολουθήσεις τον Θεό μέχρι το τέλος. Πρέπει να επιδιώξεις την αλήθεια και να βιώσεις την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό, προκειμένου να κατανοήσεις την αλήθεια και να γνωρίσεις τον εαυτό σου· μόνο τότε θα έχεις την αποφασιστικότητα ν’ ακολουθήσεις τον Θεό μέχρι το τέλος. Εκείνη η στιγμή είναι που αρχίζεις να νιώθεις πόσο επιτακτικό είναι να σωθείς. Πολύ σημαντικό για να σωθεί κανείς είναι να κατανοήσει την αλήθεια. Η επιδίωξη της αλήθειας είναι ένα σημαντικό ζήτημα που δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε ή να παραβλέπουμε ποτέ. Είτε επιδιώκετε την αλήθεια είτε όχι, αυτό έχει άμεση σχέση με τη σωτηρία σας, και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αν θα τελειωθείτε από τον Θεό. Όσο εκτελείτε τα καθήκοντά σας, όλα τα προβλήματα και οι δυσκολίες που συναντάτε πρέπει να λύνονται μέσω της αναζήτησης της αλήθειας· η αδυναμία σας, η αμάθειά σας, η ανοησία σας, θ’ αλλάξουν κι αυτές σιγά-σιγά. Σε τι αναφέρεται αυτή η αλλαγή; Σημαίνει ότι έχει μεγαλώσει η ικανότητά σου να ξεπεράσεις την αμαρτία και δείχνεις όλο και μεγαλύτερη ευαισθησία στις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και στα κακά πράγματα. Αποκτάς μέσα σου όλο και μεγαλύτερη ικανότητα διάκρισης και κατανόηση γι’ αυτά τα ζητήματα. Αυτήν τη στιγμή, κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα αυτήν την αντίληψη και δεν νιώθουν τίποτα όταν βλέπουν την αμαρτία, το κακό ή τα σατανικά πράγματα· αυτό είναι απαράδεκτο και δείχνει ότι δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη το ανάστημά τους. Κάποιοι άλλοι δεν έχουν καθόλου συναισθήματα, καμία ικανότητα διάκρισης, ούτε ίχνος ειλικρινούς μίσους εναντίον των διάφορων αμαρτωλών συμπεριφορών και των άσχημων πτυχών του Σατανά. Ούτε έχουν αντίληψη ή ικανότητα διάκρισης, πόσο μάλλον μίσος για τις δικές τους πράξεις και τη διαφθορά που αποκαλύπτουν, όπως και για τις διεφθαρμένες διαθέσεις και τ’ άσχημα πράγματα που βρίσκονται βαθιά μέσα τους. Αυτοί οι άνθρωποι απέχουν πολύ απ’ το να έχουν ανάστημα. Παρ’ όλα αυτά, όσο μεγάλο κι αν είναι το κενό, όσο αδύναμο ή μικρό ανάστημα κι αν έχουν αυτήν τη στιγμή, δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Ο Θεός έχει δώσει στους ανθρώπους ένα μονοπάτι και μια κατεύθυνση για να λύνουν αυτά τα θέματα. Όσο πλησιάζεις σιγά-σιγά το πρότυπο της επαρκούς εκτέλεσης των καθηκόντων σου, ταυτόχρονα επιδιώκεις την κατανόηση της αλήθειας και την είσοδο στις αλήθεια-πραγματικότητες. Όσο επιδιώκεις την κατανόηση της αλήθειας και την είσοδο στις αλήθεια-πραγματικότητες, η ικανότητά σου να ξεπερνάς την αμαρτία δυναμώνει κι η ικανότητα σου να διακρίνεις τα κακά πράγματα επίσης μεγαλώνει. Επομένως, ως έναν βαθμό, διορθώνεις την αδυναμία και την επαναστατικότητά σου. Για παράδειγμα, όταν το ανάστημά σου είναι μικρό κι αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν είναι καλή, μπορεί παρ’ όλα αυτά να σε περιορίζει και να σε δεσμεύει ή και να συμμετέχεις σ’ αυτή. Όταν κατανοείς την αλήθεια και κάνεις πράξη κάποιες αλήθειες, πέρα από το ότι βαθιά μέσα σου θα απεχθάνεσαι τέτοια ζητήματα, θα τα απορρίπτεις και θ’ αρνείσαι να συμμετέχεις σ’ αυτά, ενώ την ίδια στιγμή θα βοηθάς και τους άλλους να ελευθερωθούν. Αυτό είναι πρόοδος. Είναι ανάπτυξη του αναστήματος. Ποια είναι τα σημάδια της ανάπτυξης του αναστήματος; Πρώτον, υπάρχει η αφοσίωση στην εκπλήρωση του καθήκοντος, χωρίς αδιαφορία και επιπόλαιη συμπεριφορά. Επιπλέον, η πίστη στον Θεό γίνεται πιο ειλικρινής και πρακτική, κι υπάρχει αληθινή υποταγή σ’ Αυτόν. Ακόμα, μπορεί κανείς να ξεχωρίζει και να υπερνικά τους πειρασμούς και την αναστάτωση του Σατανά. Ο Σατανάς δεν μπορεί πια να τον παραπλανά ή να τον ελέγχει, κι αυτός μπορεί να ελευθερωθεί από την επιρροή του Σατανά. Έτσι πληροί κάποιος το πρότυπο της σωτηρίας.

Μετά τη σημερινή συναναστροφή, ξέρετε πώς να υπολογίσετε αν εκτελείτε τα καθήκοντά σας σύμφωνα με τα πρότυπα; Αν ναι, αυτό αποδεικνύει ότι έχετε κάποια κατανόηση γύρω απ’ αυτές τις αλήθειες κι ότι έχετε κάνει πρόοδο· αν όχι, αυτό αποδεικνύει ότι δεν καταλάβατε τι ειπώθηκε και φανήκατε κατώτεροι των περιστάσεων. Χρειάζεται να ξεκαθαρίσετε δύο πτυχές: Η πρώτη είναι η ικανότητα ν’ αξιολογείς τον εαυτό σου κι η άλλη είναι να γνωρίζεις πώς να εκτελείς το καθήκον σου, έτσι ώστε να ανταποκρίνεσαι στα πρότυπα και να γνωρίζεις το μονοπάτι. Στο παρελθόν, το βάρος έπεφτε κυρίως στην εκτέλεση του καθήκοντος, με ελάχιστη αναφορά στο να το κάνεις επαρκώς. Σήμερα, η βασική συζήτηση αφορούσε τα πρότυπα για την επαρκή εκτέλεση του καθήκοντος. Συναναστραφήκαμε αρκετά καθαρά πάνω στα πρότυπα για την επάρκεια και στις διάφορες αλήθειες που σχετίζονται μ’ αυτήν την πτυχή. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικά και τα παρακάτω: ποια θέματα πρέπει να αποφεύγονται και ποιες αρχές πρέπει να τηρούνται κατά την εκτέλεση των καθηκόντων, όπως και ποια λάθη δεν πρέπει να γίνονται. Συγκεκριμένα, μην κλέβεις προσφορές, μην αναπτύσσεις επιπόλαιες ερωτικές σχέσεις και μην αψηφάς τις εργασιακές ρυθμίσεις. Αν κάνεις αυτά τα λάθη, τελείωσες· δεν έχεις ελπίδα να σωθείς. Μην παίρνεις, λοιπόν, το λάθος μονοπάτι, μην ακολουθείς το μονοπάτι του κακοποιού. Με το που πατήσεις το πόδι σου σ’ αυτόν τον δρόμο, δεν υπάρχει ελπίδα. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει. Αν δεν σε σώσει ο Θεός, τότε σίγουρα δεν μπορείς εσύ να σώσεις τον εαυτό σου. Αν κάποιος φτάσει σ’ αυτό το σημείο, είναι πολύ σοβαρό το πρόβλημα. Δεν είναι εύκολη η επιστροφή. Ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί πουθενά.

28 Νοεμβρίου 2018