Σήμερα, θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή μας σχετικά με το ζήτημα των αντιλήψεων. Έχουμε ήδη συναναστραφεί δύο φορές στο παρελθόν για το συγκεκριμένο ζήτημα, και σήμερα θα κάνουμε μια τελευταία συναναστροφή για να το ολοκληρώσουμε. Όσον αφορά αυτά στα οποία συναναστραφήκαμε προηγουμένως, πρέπει στη συνέχεια να επικοινωνήσετε μεταξύ σας σχετικά με αυτά και έπειτα να τα αναλογιστείτε και να τα βιώσετε λίγο λίγο. Τέτοια θέματα δεν μπορεί να τα καταλάβει κάποιος μέσα σε μια δυο μέρες, αλλά μπορεί να τα καταλάβει μόνο σιγά σιγά αν τα βιώνει και προσπαθεί να πάρει μια ιδέα γι’ αυτά στη ζωή του. Το μόνο που μπορείτε να παρουσιάσετε τώρα από μνήμης είναι ό,τι έχετε αποστηθίσει. Για να φάει και να πιει κανείς τα λόγια του Θεού χρειάζεται εμπειρία· μόνο αν βιώσει για κάποιο διάστημα την εμπειρία της πραγματικής ζωής μπορεί κανείς να καταλάβει και να αντιληφθεί στ’ αλήθεια αυτά τα πράγματα. Οι αντιλήψεις των ανθρώπων κυρίως περιλαμβάνουν τις αντιλήψεις τους για τον Θεό και για το έργο Του. Αυτά τα δύο είδη αντιλήψεων είναι που επηρεάζουν περισσότερο την επιδίωξή τους, την οπτική τους για τα πράγματα, την κατανόηση και τη στάση τους απέναντι στον Θεό, ενώ ακόμα περισσότερο επηρεάζουν το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν κατά την πίστη τους στον Θεό, αλλά και την κατεύθυνση και τους στόχους που θα επιλέξουν στη ζωή τους. Μπορείτε τώρα εσείς, με βάση τις δύο προηγούμενες συναναστροφές μας, να ορίσετε τι σημαίνει ακριβώς ο όρος «αντιλήψεις»; Ένα είδος αντιλήψεων είναι οι φαντασιοκοπίες σχετικά με την πίστη στον Θεό. Οι φαντασιοκοπίες αυτές εκδηλώνονται κατά βάση σε κάποιες επιφανειακές συμπεριφορές στον λόγο και στη διαγωγή του καθενός, αλλά και σε κάποιες λεπτομέρειες απ’ την καθημερινότητα των ανθρώπων, όπως στο φαγητό, στα ρούχα, στη στέγαση και στις μετακινήσεις. Αυτό είναι το πιο αρχικό επίπεδο. Αν πάμε ένα βήμα παρακάτω, υπάρχουν κάποιες φαντασιοκοπίες σχετικά με την επιδίωξη του ανθρώπου να πιστέψει στον Θεό και με το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει όταν το κάνει αυτό, ενώ οι άνθρωποι έχουν και κάποιες απαιτήσεις, φαντασιοκοπίες και παρανοήσεις σχετικά με το έργο του Θεού. Τι παρανοήσεις είναι αυτές; Γιατί αποκαλούνται παρανοήσεις; Όταν λέμε παρανόηση, προφανώς δεν είναι μια σωστή σκέψη, αλλά είναι κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, κάτι που δεν συνάδει με την αλήθεια, δεν είναι συμβατό με το έργο και τη διάθεση του Θεού, αλλά αντίθετο μ’ αυτά· ή είναι κάτι που έχει σχέση με την ανθρώπινη θέληση και βασίζεται σε ανθρώπινες αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες και γνώσεις και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον ίδιο τον Θεό ή το έργο Του. Όταν προκύπτουν τέτοιες αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες, παρανοήσεις και απαιτήσεις, κάτι τέτοιο δείχνει ότι οι αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι για τον Θεό και για το έργο Του έχουν φτάσει στο απόγειό τους. Και σ’ εκείνο το σημείο, τι συμβαίνει στη σχέση των ανθρώπων με τον Θεό; (Μπαίνει ένα εμπόδιο ανάμεσά τους.) Είναι σοβαρό πρόβλημα το γεγονός ότι υπάρχει κάποιο εμπόδιο μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού; (Ναι.) Όταν μπαίνει ένα τέτοιο εμπόδιο, αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ σοβαρές αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Όταν μπαίνει ένα εμπόδιο μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού, αυτό σημαίνει ότι οι τελευταίοι είναι δυσαρεστημένοι με κάτι που έχει κάνει Εκείνος, ότι δεν θέλουν πια να Του εκμυστηρευτούν πράγματα, να Τον αντιμετωπίσουν ως Θεό ή να υποταχθούν σ’ Αυτόν. Αρχίζουν να αμφισβητούν τη δικαιοσύνη και τη διάθεση του Θεού. Και τι εκδηλώσεις έρχονται αμέσως μετά απ’ αυτό; (Η αντίσταση.) Αν οι άνθρωποι δεν αναζητήσουν την αλήθεια, τότε αυτή η παρανόηση, εκτός του ότι δημιουργεί κάποιο εμπόδιο στην καρδιά τους, οδηγεί αμέσως και σε αντίσταση· αντίσταση απέναντι στην αλήθεια, απέναντι στα λόγια του Θεού και απέναντι στην κυριαρχία Του. Αρχίζουν να είναι δυσαρεστημένοι με όσα έχει κάνει ο Θεός και λένε: «Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό· δεν το εγκρίνω και δεν συμφωνώ μ’ αυτό!» Κι εδώ υπονοείται το εξής: «Δεν μπορώ να υποταχθώ· είναι δική μου επιλογή. Θέλω να διατυπώσω μια διαφορετική άποψη, θέλω να διατυπώσω μια γνώμη διαφορετική απ’ τα λόγια του Θεού, απ’ την αλήθεια και απ’ τις απαιτήσεις του Θεού». Τι συμπεριφορά είναι αυτή; (Φωνάζουν.) Tην αντίσταση την ακολουθούν οι φωνές και η εναντίωση, υπάρχει δηλαδή μια κλιμάκωση. Όταν επικρατεί η διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου, τότε μία και μόνο αντίληψη είναι αρκετή για να θέσει κάποιο εμπόδιο και να δημιουργήσει παρανόηση ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Θεό. Αν δεν λυθεί άμεσα αυτό μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας, τότε το εμπόδιο μεγαλώνει και μετατρέπεται σε παχύ τείχος. Παύεις να βλέπεις τον Θεό και την πραγματική Του ύπαρξη, και φυσικά δεν βλέπεις ούτε τη θεϊκή Του ουσία. Αρχίζεις να αμφισβητείς το αν ο ενσαρκωμένος Θεός είναι στ’ αλήθεια Θεός, δεν σε νοιάζει πια να φας και να πιεις τον λόγο του Θεού και δεν θέλεις πια να προσεύχεσαι σ’ Αυτόν. Κάτι τέτοιο κάνει τη σχέση σου με τον Θεό να γίνεται ολοένα και πιο απόμακρη. Για ποιον λόγο μπορούν οι άνθρωποι και παρουσιάζουν τέτοιες συμπεριφορές; Γιατί θεωρούν ότι όσα έχει κάνει ο Θεός πλήγωσαν την καρδιά τους, έθιξαν την αξιοπρέπειά τους και τους ταπείνωσαν σε προσωπικό επίπεδο. Είναι αλήθεια όλα αυτά; (Όχι.) Και τότε τι συμβαίνει πραγματικά; (Ο λόγος είναι ότι δεν έχουν ικανοποιηθεί οι επιθυμίες τους και ότι η κατάσταση που αντιμετώπισαν είχε να κάνει με τα συμφέροντά τους.) Ο λόγος είναι ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση· όταν δεν εκπληρώνονται αμέσως οι εξωφρενικές επιθυμίες τους, τότε αρχίζουν να αντιστέκονται στον Θεό και να είναι πολύ δυσαρεστημένοι που Εκείνος εργάστηκε με τρόπο που δεν συμφωνεί με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Ούτε παραδέχονται ούτε αποδέχονται ότι όσα κάνει ο Θεός είναι η αλήθεια, ότι είναι η αγάπη του Θεού και ότι έχουν ως σκοπό να σωθούν οι άνθρωποι. Διαμορφώνουν αντιλήψεις και παρανοήσεις σχετικά με όσα έχει κάνει ο Θεός· αυτό σημαίνει ότι έχει πάρει τα ηνία η διεφθαρμένη διάθεσή τους. Μετά την εμφάνιση αυτών των εμποδίων, πώς εκδηλώνονται οι τόσες διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι επειδή ζουν σύμφωνα με αντιλήψεις; Δεν αναζητούν, δεν αναμένουν, δεν υποτάσσονται και φυσικά δεν έχουν φόβο Θεού ούτε μετανοούν. Πρώτα εξετάζουν εξονυχιστικά και κρίνουν, έπειτα καταδικάζουν, και στο τέλος ακολουθεί η αντίσταση. Αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ τις θετικές εκδηλώσεις όπως είναι η αναζήτηση, η αναμονή, η υποταγή, η αποδοχή και η μετάνοια; (Ναι.) Άρα, αυτές οι συμπεριφορές είναι το αντίστροφο απ’ όλα αυτά. Είναι η αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης· η διεφθαρμένη διάθεση των ανθρώπων είναι αυτή που ελέγχει τις πράξεις και τις σκέψεις τους, καθώς και τη στάση, τις προθέσεις και τις απόψεις τους σχετικά με το πώς κρίνουν τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα. Όταν οι άνθρωποι εξετάζουν εξονυχιστικά, αναλύουν, κρίνουν, καταδικάζουν και αντιστέκονται, τότε ποιο βήμα ακολουθεί; (Η εναντίωση.) Ακολουθεί η εναντίωση. Και ποιες είναι μερικές απ’ τις εκδηλώσεις της εναντίωσης; (Η αρνητικότητα, το να εγκαταλείπει κανείς τα καθήκοντά του.) Μια εκδήλωση είναι η αρνητικότητα· χαλαρώνουν στο έργο τους με τρόπο αρνητικό και εγκαταλείπουν τα καθήκοντά τους. Ποια άλλη εκδήλωση υπάρχει; (Το να διαδίδει κανείς αντιλήψεις.) (Το να προβαίνει σε κρίσεις.) Το να προβαίνει κανείς σε κρίσεις, το να διαδίδει αντιλήψεις, όλα αυτά είναι εκδηλώσεις του ότι φωνάζει εναντίον του Θεού και εναντιώνεται σ’ Αυτόν. Τι άλλο; (Ίσως να προδώσουν τον Θεό και να προδώσουν την αληθινή οδό.) Αυτή είναι η πιο σοβαρή από όλες τις εκδηλώσεις· όταν κάποιος φτάσει σ’ αυτό το σημείο, τότε αναδύεται ολοκληρωτικά η διαβολική του φύση, αρνείται και προδίδει τον Θεό σε απόλυτο βαθμό, ενώ μπορεί ανά πάσα στιγμή να γυρίσει την πλάτη του στον Θεό.

Ποιες εκδηλώσεις της συμπεριφοράς κάποιου που φωνάζει ενάντια στον Θεό και Του εναντιώνεται αναφέρθηκαν μόλις τώρα; (Το να χαλαρώνει κανείς στο έργο του με αρνητικό τρόπο, το να εγκαταλείπει τα καθήκοντά του.) (Το να κρίνει τον Θεό.) Το να κρίνει κανείς τον Θεό και το έργο Του. (Έπειτα, έρχεται το να διαδίδει κανείς αντιλήψεις και, τέλος, το να προδίδει τον Θεό.) Ας προχωρήσουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες. Στο να διαδίδει κανείς αντιλήψεις περιλαμβάνεται άραγε κάποιο παράπονο; (Ναι.) Κάποιες φορές, το να διαδίδει κανείς αντιλήψεις συνδυάζεται με παράπονα σαν κι αυτά: «Αυτό που κάνει ο Θεός δεν είναι δίκαιο», «Εγώ πιστεύω στον Θεό κι όχι στους ανθρώπους», «Πιστεύω πως ο Θεός είναι δίκαιος». Αυτά τα λόγια ενέχουν κάποια υπονοούμενα και αποτελούν παράπονα. Όλα αυτά, δηλαδή το να χαλαρώνει κανείς με αρνητικό τρόπο, το να διαδίδει αντιλήψεις και το να κρίνει τον Θεό, είναι πολύ σοβαρές συμπεριφορές· η πιο σοβαρή, όμως, είναι η προδοσία. Οι τέσσερις αυτές συμπεριφορές είναι πολύ προφανείς, είναι σοβαρότατες και αποτελούν απ’ τη φύση τους άμεση αντίσταση στον Θεό. Μπορείτε μήπως να σκεφτείτε, ή μήπως έχετε δει ή παρουσιάζετε εσείς κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις στο πλαίσιο αυτών των συμπεριφορών; (Είναι και η παρακίνηση μία· κάποιοι, για να ξεσπάσουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στον Θεό, παρακινούν ακόμα περισσότερους ανθρώπους να Του εναντιωθούν.) Αυτό αποτελεί εκδήλωση της διάδοσης αντιλήψεων. Μήπως υπάρχουν κάποιοι που εξωτερικά μοιάζουν να δείχνουν υποταγή, αλλά στις προσευχές λένε: «Ας το αποκαλύψει ο Θεός· εγώ κάνω το σωστό, τα πάντα θα αποκαλυφθούν με τον καιρό· ξέρω ότι ο Θεός είναι δίκαιος»; Αυτά τα λόγια μπορεί να ακούγονται σωστά και μάλιστα απόλυτα δικαιολογημένα, αλλά κρύβουν μέσα τους ανυποταξία στον Θεό και δυσαρέσκεια απέναντί Του. Αυτό αποτελεί πνευματική εναντίωση, συνιστά αρνητική αδράνεια και αρνητική εναντίωση. Υπάρχουν κι άλλες πτυχές; (Στην περίπτωση της αρνητικής αδράνειας, μπορεί επίσης να παραδίδεται κανείς στην απελπισία και να σηκώνει τα χέρια απ’ την αγανάκτηση, γιατί πιστεύει ότι είναι απλώς τέτοιος άνθρωπος, ότι έτσι είναι η φύση του· πιστεύει ότι δεν μπορεί να τον σώσει κανείς, οπότε αν θέλει ο Θεός να τον καταστρέψει, τότε ας γίνει έτσι.) Αυτή είναι μια μορφή βουβής εναντίωσης. Η πραγματική κατάσταση ενός τέτοιου ανθρώπου είναι αρνητική, αφού θεωρεί ακατανόητες τις πράξεις του Θεού και πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να τις καταλάβουν στ’ αλήθεια, οπότε ό,τι θέλει να κάνει ο Θεός, ας το κάνει. Εκ πρώτης όψεως, αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται σαν να έχουν υποταχθεί στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις του Θεού· στην πραγματικότητα, όμως, βαθιά μέσα τους, αντιστέκονται έντονα στις διευθετήσεις του Θεού, είναι πάρα πολύ δυσαρεστημένοι και δεν υποτάσσονται. Έχουν ήδη αναγνωρίσει ότι όλα αυτά τα κάνει ο Θεός και δεν απαιτούν τίποτα παραπάνω· τότε για ποιον λόγο λέμε ότι πρόκειται για αίσθημα εναντίωσης; Γιατί να χαρακτηριστεί έτσι; Η αλήθεια είναι πως, στη συνείδησή τους, δεν θέλουν ούτε να καταδικάσουν αυτό το ζήτημα· δεν θέλουν να διατυπώσουν μια διαπίστωση που να λέει: «Αυτό που έκανε ο Θεός είναι λάθος· δεν το αποδέχομαι. Σε άλλα πράγματα που έχει κάνει ο Θεός μπορώ να υποταχθώ, αλλά σ’ αυτό όχι. Εν πάση περιπτώσει, θα αρχίσω εξαιτίας αυτού να χαλαρώνω στο έργο μου με τρόπο αρνητικό». Στο υποσυνείδητό τους, η κατάστασή τους δεν είναι τέτοια, δεν το αντιλαμβάνονται έτσι· στην καρδιά τους απλώς είναι σε έναν βαθμό περιφρονητικοί, δυσαρεστημένοι ή αγανακτισμένοι. Κάποιοι άνθρωποι, παρόλο που μπορεί μέχρι και να καταδικάζουν τις πράξεις του Θεού ως λανθασμένες, στα βάθη της καρδιάς τους, από την άποψη των υποκειμενικών τους επιθυμιών, δεν θέλουν πραγματικά να καταδικάσουν στη συνείδησή τους τον Θεό· στο κάτω-κάτω, Εκείνος στον Οποίο πιστεύουν είναι ο Θεός. Γιατί τότε λέμε ότι αυτή η συμπεριφορά αποτελεί εναντίωση, ότι είναι αρνητική αδράνεια και ότι ενέχει στοιχεία αρνητικότητας; Η ίδια η αρνητικότητα είναι ένα είδος αντίστασης και εναντίωσης, και έχει διάφορες εκδηλώσεις. Κατ’ αρχάς, όταν οι άνθρωποι εμφανίζουν κάποιες καταστάσεις όπως είναι το να παραδίνονται στην απελπισία και να χαλαρώνουν με αρνητικό τρόπο, είναι άραγε σε θέση να γνωρίζουν μέσα τους ότι πρόκειται για λανθασμένες καταστάσεις; (Ναι.) Όλοι μπορούν να το αντιληφθούν αυτό, εκτός απ’ όσους πιστεύουν μόνο για δυο-τρία χρόνια και ακούνε κηρύγματα σπάνια· εκείνοι δεν τα καταλαβαίνουν αυτά τα ζητήματα. Αν, όμως, κάποιος πιστεύει στον Θεό για τουλάχιστον τρία χρόνια, ακούει συχνά κηρύγματα και καταλαβαίνει την αλήθεια, τότε μπορεί να το αντιληφθεί. Τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι, όταν καταλαβαίνουν ότι τέτοιες καταστάσεις είναι λανθασμένες, για να αποφύγουν την εναντίωση; Αρχικά, πρέπει να αναζητήσουν. Να αναζητήσουν τι; Να αναζητήσουν γιατί έχει ενορχηστρώσει έτσι τα πράγματα ο Θεός, γιατί τους έχουν τύχει τέτοιες καταστάσεις, ποιες είναι οι προθέσεις του Θεού και τι πρέπει να κάνουν. Όλα αυτά είναι θετικά, αυτές τις εκδηλώσεις πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Κάτι άλλο; (Να αποδέχεται κανείς, να υποτάσσεται και να εγκαταλείπει τις δικές του ιδέες.) Είναι εύκολο να εγκαταλείψεις τις δικές σου ιδέες; (Όχι.) Αν νομίζεις ότι έχεις δίκιο, τότε δεν πρόκειται να μπορέσεις να τις εγκαταλείψεις. Για να φτάσεις στο σημείο να τις εγκαταλείψεις, πρέπει να περάσεις από κάποια στάδια. Ποιοι τρόποι άσκησης είναι, λοιπόν, οι πιο κατάλληλοι και οι πιο σωστοί; (Η προσευχή.) Αν στην προσευχή σου λες μόνο λίγες κούφιες προτάσεις και προσεύχεσαι μηχανικά, τότε δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα. Προσεύχεσαι ως εξής: «Θεέ μου, θέλω να υποταχθώ· Σε παρακαλώ, οργάνωσε και ενορχήστρωσε για μένα συνθήκες έτσι ώστε να υποταχθώ. Αν και πάλι δεν μπορέσω να υποταχθώ, τότε διόρθωσέ με». Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η κατάστασή σου αν ξεστομίσεις κάνα δυο τέτοιες κενές προτάσεις; Δεν πρόκειται να αλλάξει καθόλου. Για να καταφέρεις να αλλάξεις, χρειάζεσαι μια μέθοδο άσκησης. Πώς μπορείς, λοιπόν, να ασκηθείς για να αλλάξεις τα πράγματα; (Πρέπει κανείς να αναζητήσει ενεργά τις προθέσεις του Θεού, να παραδεχτεί μέσα του ότι ο Θεός έχει δίκιο και ότι ο ίδιος έχει άδικο, και να μπορέσει να απαρνηθεί τον εαυτό του.) Αυτές είναι δύο μέθοδοι άσκησης: να αναζητά κανείς ενεργά τις προθέσεις του Θεού και να παραδέχεται μέσα του ότι ο Θεός έχει δίκιο και ο ίδιος έχει άδικο. Και οι δυο αυτές μέθοδοι είναι μια χαρά, λένε και οι δύο το σωστό· μία, όμως, είναι πολύ πρακτική. Ποια απ’ τις δύο είναι η πρακτική; Ποια είναι κούφια λόγια; (Πρακτικό είναι να αναζητά κανείς ενεργά τις προθέσεις του Θεού.) Πολλές φορές, ο Θεός δεν θα σου πει κατευθείαν τις προθέσεις Του. Επιπλέον, δεν πρόκειται να σου ρίξει ξαφνικά ένα φως που θα σε κάνει να καταλάβεις ούτε πρόκειται να σε καθοδηγήσει να φας και να πιεις ακριβώς τα σχετικά λόγια Του που πρέπει να καταλάβεις. Όλες αυτές οι μέθοδοι δεν είναι καθόλου ρεαλιστικές για τους ανθρώπους. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να είναι αποτελεσματική για σας η προσέγγιση του να αναζητάτε ενεργά τις προθέσεις του Θεού; Η καλύτερη μέθοδος είναι μια αποτελεσματική μέθοδος· αυτή είναι η πιο ρεαλιστική και πρακτική μέθοδος. Μια μέθοδος που δεν είναι αποτελεσματική, όσο καλή κι αν φαντάζει, δεν παύει να είναι θεωρητική· μένει μόνο στα λόγια και δεν φέρνει αποτελέσματα. Ποια από τις δύο μεθόδους είναι, άρα, πρακτική; (Η δεύτερη, το να παραδεχτείς ότι ο Θεός είναι η αλήθεια και ότι εσύ έχεις άδικο.) Σωστά. Αν παραδεχτείς τα λάθη σου, αυτό σημαίνει ότι διαθέτεις λογική. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι δεν καταλαβαίνουν πως έχουν άδικο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρέπει να δείξεις λογική και να μπορέσεις να εγκαταλείψεις και να απαρνηθείς τον εαυτό σου. Κάποιοι λένε: «Κάποτε πίστευα ότι είχα δίκιο και το πιστεύω ακόμα και τώρα. Επίσης, το εγκρίνουν αυτό και συμφωνούν μαζί μου πολλοί άνθρωποι, ενώ μέσα μου δεν νιώθω υπόλογος για κάτι. Εξάλλου, εφόσον έχω σωστή πρόθεση, πώς είναι δυνατόν να κάνω λάθος;» Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που δεν σε αφήνουν να εγκαταλείψεις και να απαρνηθείς τον εαυτό σου. Τι πρέπει να κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Ό,τι λόγους κι αν έχεις που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχεις δίκιο, αν αυτό το «δίκιο» βρίσκεται σε σύγκρουση με τον Θεό και πάει κόντρα στην αλήθεια, τότε πολύ απλά, κάνεις λάθος. Όσο υποτακτική στάση κι αν έχεις, όσο κι αν προσεύχεσαι στον Θεό μέσα σου, ή ακόμα κι αν παραδέχεσαι με τα λόγια ότι έχεις άδικο, αλλά κατά βάθος συνεχίζεις να πολεμάς εναντίον του Θεού και να ζεις σε μια κατάσταση αρνητικότητας, στην ουσία όλο αυτό παραμένει εναντίωση στον Θεό. Αποδεικνύεται ότι δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως έχεις άδικο· δεν αποδέχεσαι το γεγονός ότι έχεις άδικο. Όταν οι άνθρωποι διαμορφώνουν παρανοήσεις και αντιλήψεις σχετικά με τον Θεό, το πρώτο που πρέπει να κάνουν είναι να αναγνωρίσουν ότι Αυτός είναι η αλήθεια, ότι οι άνθρωποι δεν έχουν την αλήθεια και ότι σίγουρα αυτοί είναι που κάνουν λάθος. Μήπως αυτό είναι κάποιου είδους τυπική διαδικασία; (Όχι.) Αν αυτό το είδος άσκησης το μετατρέψεις σε τυπική διαδικασία, αν το προσεγγίσεις επιφανειακά, τότε είναι δυνατόν να αναγνωρίσεις τα λάθη σου; Ποτέ. Η αυτογνωσία απαιτεί πολλά βήματα. Πρώτον, πρέπει να διαπιστώσεις αν οι πράξεις σου συμφωνούν με την αλήθεια και τις αρχές. Σε πρώτη φάση, μην κοιτάς τις προθέσεις σου· σε κάποιες περιπτώσεις είναι μεν σωστές οι προθέσεις σου, αλλά οι αρχές που κάνεις πράξη είναι λανθασμένες. Προκύπτουν συχνά τέτοιες περιστάσεις; (Ναι.) Γιατί λέω ότι είναι λάθος οι αρχές της άσκησής σου; Μπορεί να έχεις αναζητήσει, αλλά ίσως να μην έχεις καταλάβει καθόλου τι είναι οι αρχές· μπορεί να μην έχεις αναζητήσει καθόλου και ό,τι έχεις κάνει να το έχεις κάνει μόνο με βάση τις καλές προθέσεις και τον ενθουσιασμό σου, καθώς και με βάση τις φαντασιοκοπίες και τις εμπειρίες σου, κι έτσι να έχεις κάνει λάθος. Μπορείς να το διανοηθείς αυτό; Δεν γίνεται να το προβλέψεις, κι έκανες ένα λάθος· μετά απ’ όλο αυτό δεν αποκαλύφθηκες; Αν μετά την αποκάλυψή σου συνεχίσεις να αγωνίζεσαι ενάντια στον Θεό, τι λάθος κάνεις εδώ; (Το λάθος είναι ότι δεν αναγνωρίζω πως ο Θεός έχει δίκιο και επιμένω πως εγώ έχω.) Αυτό είναι το λάθος σου. Το μεγαλύτερο λάθος σου δεν είναι ότι κάτι δεν έκανες σωστά και παραβίασες τις αρχές, με αποτέλεσμα να προξενήσεις απώλεια ή άλλες συνέπειες· είναι ότι, παρότι υπάρχει κάτι που δεν έκανες σωστά, επιμένεις ακόμα στη δική σου συλλογιστική και δεν μπορείς να παραδεχτείς το λάθος σου· συνεχίζεις να εναντιώνεσαι στον Θεό με βάση τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σου κι αρνείσαι το έργο Του και τις αλήθειες που εξέφρασε Εκείνος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο και σοβαρότερο λάθος σου. Γιατί λέγεται ότι αν κάποιος έχει μια τέτοια κατάσταση, αυτό αποτελεί κατάσταση εναντίωσης στον Θεό; (Επειδή δεν παραδέχεται ότι αυτό που κάνει είναι λάθος.) Είτε οι άνθρωποι αναγνωρίζουν είτε δεν αναγνωρίζουν την ορθότητα και τη σημασία όλων όσα κάνει ο Θεός, αλλά και της κυριαρχίας Του, αν δεν μπορούν πρώτα να παραδεχτούν ότι οι ίδιοι κάνουν λάθος, τότε η κατάστασή τους αποτελεί εναντίωση στον Θεό. Και τι πρέπει να γίνει για να διορθωθεί μια τέτοια κατάσταση; Αρχικά, πρέπει κανείς να απαρνηθεί τον εαυτό του. Αυτό που λέγαμε μόλις τώρα για το ότι πρέπει πρώτα να αναζητήσει κανείς τις προθέσεις του Θεού δεν είναι τόσο πρακτικό για τους ανθρώπους. Κάποιοι λένε: «Αφού δεν είναι τόσο πρακτικό, δεν χρειάζεται άρα να αναζητάμε; Δεν είναι απαραίτητο να αναζητά κανείς κάποια πράγματα που μπορεί να αναζητήσει και να καταλάβει· μπορώ απλώς να παρακάμψω αυτό το βήμα». Είναι σωστό αυτό; (Όχι.) Δεν είναι αδύνατον να σωθεί κάποιος που λειτουργεί με τέτοιον τρόπο; Η κατανόηση αυτών των ανθρώπων είναι στρεβλή. Το να αναζητήσει κανείς τις προθέσεις του Θεού είναι ένα σχετικά μακρινό ταξίδι και δεν μπορεί να το πετύχει κανείς αμέσως· για πιο γρήγορα, είναι πιο ρεαλιστικό να εγκαταλείψει πρώτα τον εαυτό του, να μάθει ότι οι πράξεις του είναι λάθος και δεν συμφωνούν με την αλήθεια, και στη συνέχεια να αναζητήσει τις αλήθεια-αρχές. Αυτά είναι τα βήματα. Μπορεί να φαίνονται απλά, αλλά είναι πολύ δύσκολο να τα κάνει κανείς πράξη, γιατί οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, καθώς και ένα σωρό φαντασιοκοπίες, ένα σωρό απαιτήσεις, αλλά και επιθυμίες, κι όλα αυτά δεν τους αφήνουν να απαρνηθούν τον εαυτό τους και να τον εγκαταλείψουν. Αυτά δεν είναι εύκολο να γίνουν. Δεν θα μιλήσουμε γι’ αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες. Ας συνεχίσουμε τη συζήτηση για το ζήτημα των αντιλήψεων, το οποίο εξετάσαμε στις δύο προηγούμενες συναναστροφές μας.

Η συναναστροφή που κάναμε μόλις τώρα εστίαζε κυρίως στο πώς μπορούν οι αντιλήψεις να προκαλέσουν παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό, οι οποίες με τη σειρά τους θα θέσουν ένα εμπόδιο ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό, το οποίο θα τους οδηγήσει να αρχίσουν να αντιστέκονται σ’ Αυτόν. Και ποια είναι η φύση αυτής της αντίστασης; (Η εναντίωση.) Είναι η εναντίωση, η επαναστατικότητα. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιστέκονται στον Θεό και φωνάζουν εναντίον Του, κάτι τέτοιο δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη· έχει βαθύτερες αιτίες. Είναι σαν να μαθαίνει κάποιος ξαφνικά ότι είναι άρρωστος και ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή· αναρωτιέται πώς προχώρησε τόσο γρήγορα. Η αλήθεια είναι πως η αρρώστια υπήρχε για πολύ καιρό στο σώμα του και είχε ήδη ρίζες. Ο άνθρωπος αυτός δεν αρρώστησε τη μέρα που του εκδηλώθηκε, απλώς τότε ανακάλυψε την αρρώστια. Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Μπορεί άραγε ο καθένας που πιστεύει για πρώτη φορά στον Θεό να προβλέψει ότι είναι ικανός να επαναστατήσει εναντίον Του, να Του εναντιωθεί, να φωνάξει εναντίον Του; Σε καμία περίπτωση. Μήπως κάθε άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, και τελικά φωνάζει εναντίον Του και Του εναντιώνεται, έχει απ’ την αρχή αυτήν την πρόθεση; Έχει πει ποτέ κανείς: «Δεν πιστεύω στον Θεό για τις ευλογίες· απλώς θέλω να φωνάξω εναντίον Του και να Του εναντιωθώ μόλις Τον δω, ώστε τότε να γίνω διάσημος και πασίγνωστος. Αν το κάνω, αυτό, τότε η ζωή μου θα έχει αξία»; Έχει κάνει ποτέ κανείς τέτοια σχέδια; (Όχι.) Κανείς δεν έχει σχεδιάσει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε καν ο πιο ανόητος, ο πιο ηλίθιος ή ο πιο κακός άνθρωπος. Όλοι θέλουν να πιστεύουν ειλικρινά στον Θεό, να είναι καλοί, να ακούνε τα λόγια Του και να κάνουν ό,τι τους ζητήσει Εκείνος. Ναι μεν δεν μπορούν να φτάσουν στην απόλυτη υποταγή στον Θεό, αλλά τουλάχιστον μπορούν να ανταποκριθούν στις ελάχιστες απαιτήσεις Του και να ικανοποιήσουν τον Θεό όσο καλύτερα μπορούν. Τι ωραία επιθυμία· και πώς κατέληξαν να φωνάζουν εναντίον του Θεού και να Του εναντιώνονται; Οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν θέλουν να το κάνουν ούτε ξέρουν πώς συνέβη αυτό. Όταν φωνάζουν κατά του Θεού και εναντιώνονται σ’ Αυτόν, μέσα τους νιώθουν άσχημα και αναστατώνονται. Σκέφτονται: «Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Ας λειτουργούν έτσι οι άλλοι. Εγώ δεν έπρεπε να ενεργήσω έτσι!» Είναι ακριβώς όπως είπε ο Πέτρος: «Και αν πάντες σκανδαλισθώσιν εν σοι, εγώ ποτέ δεν θέλω σκανδαλισθή» (Κατά Ματθαίον 26:33). Τα λόγια του Πέτρου προέρχονταν από την καρδιά του, αλλά η συμπεριφορά του δεν ανταποκρινόταν στις επιθυμίες και τις προσδοκίες του. Οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν την ανθρώπινη αδυναμία. Όταν τους συμβεί στ’ αλήθεια κάτι, ξεσκεπάζεται η διαφθορά τους. Η φύση-ουσία και η διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου μπορούν να ελέγχουν και να υπαγορεύουν τις σκέψεις και τη συμπεριφορά του. Μια διεφθαρμένη διάθεση μπορεί να οδηγήσει σε διάφορες αντιλήψεις, καθώς και σε διαφορετικές επιθυμίες και απαιτήσεις, με αποτέλεσμα να προκύψουν όλων των ειδών οι επαναστατικές συμπεριφορές. Αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στη σχέση ενός ανθρώπου με τον Θεό και επηρεάζει άμεσα τη ζωή-είσοδό του και την αλλαγή της διάθεσής του. Οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοιες προθέσεις όταν αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό, και ούτε επιθυμούν και ελπίζουν να κάνουν κάτι τέτοιο κατά βάθος. Οι συνέπειες αυτές οφείλονται στις αντιλήψεις που έχουν για τον Θεό. Αν οι άνθρωποι δεν διορθώσουν αυτές τις αντιλήψεις, τότε μπορεί να υπάρξει πρόβλημα με τις προοπτικές, τη μοίρα και τον προορισμό του καθενός.

Για να διορθωθούν οι παρανοήσεις κάποιου για τον Θεό, πρέπει να διορθωθούν οι αντιλήψεις του σχετικά με τον Θεό, με το έργο Του, με την ουσία Του και με τη διάθεσή Του. Για να διορθώσει κανείς αυτές τις αντιλήψεις, πρέπει πρώτα να τις κατανοήσει, να τις μάθει και να τις αναγνωρίσει. Οπότε, ποιες ακριβώς είναι αυτές οι αντιλήψεις; Με αυτό επανερχόμαστε στο κύριο θέμα μας. Πρέπει αρχικά να αναφέρουμε κάποια πρακτικά παραδείγματα για να εξετάσουμε αυτές τις αντιλήψεις και τις εκδηλώσεις των ανθρώπων, ώστε μέσα απ’ αυτές τις περιπτώσεις να γίνουν φανερές οι προθέσεις του Θεού. Με τον τρόπο αυτόν, οι άνθρωποι θα δουν, βαθιά μέσα στην καρδιά του Θεού, ποια είναι η διάθεση και η ουσία Του, καθώς και πώς μεταχειρίζεται τους ανθρώπους, αλλά και πώς φαντάζονται εκείνοι ότι θα έπρεπε να τους μεταχειρίζεται· επίσης, θα μπορέσουν να διακρίνουν, να διευκρινίσουν και να συγκρίνουν αυτές τις δύο τελευταίες οπτικές, γεγονός που μπορεί να τους κάνει να καταλάβουν και να αποδεχτούν τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός τούς μεταχειρίζεται και τους εξουσιάζει, καθώς και να καταλάβουν και να αποδεχτούν την ουσία και τη διάθεσή Του. Μόλις καταλάβουν οι άνθρωποι ξεκάθαρα πώς τους εξουσιάζει ο Θεός και κατανοήσουν το έργο Του, θα πάψουν να έχουν αντιλήψεις γι’ Αυτόν. Θα εξαφανιστεί και το εμπόδιο που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτούς και στον Θεό, ενώ θα πάψουν να εμφανίζονται μέσα τους καταστάσεις κατά τις οποίες θα εναντιώνονται ή θα φωνάζουν ενάντια στον Θεό. Τέτοια ζητήματα επαναστατικότητας και αντίστασης κατά του Θεού μπορούν να διευθετηθούν κατευθείαν αν διαβάσει κανείς τα λόγια Του και συναναστραφεί σχετικά με την αλήθεια. Όποια κι αν είναι η πτυχή των αντιλήψεων που εξετάζεται, πρέπει να ξεκινάει κανείς διαβάζοντας τα λόγια του Θεού και κάνοντας συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια. Όλα πρέπει να συνδέονται με την αλήθεια, όλα έχουν σχέση με την αλήθεια. Άρα, ποιες είναι αυτές οι αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι; Ας αρχίσουμε τη συζήτηση με το έργο του Θεού, για να ξεκαθαρίσουμε με συγκεκριμένα παραδείγματα τις αρχές που κρύβονται πίσω απ’ το έργο Του, καθώς και τις αρχές και τις μεθόδους με τις οποίες Εκείνος μεταχειρίζεται και εξουσιάζει τους ανθρώπους. Ένα παράδειγμα μπορεί να αφορά τη μέθοδο του έργου του Θεού· μπορεί επίσης να αφορά τη μέθοδο με την οποία Εκείνος ταξινομεί κάποιον και το πώς καθορίζει την έκβασή του· ή μπορεί να αφορά τη διάθεση και την ουσία του Θεού. Αν, για να διευκρινίσουμε αυτά τα σημεία, λέγαμε κάποια κενά λόγια για το πώς είναι ο Θεός, για το τι έχει κάνει και για το πώς έχει μεταχειριστεί τους ανθρώπους στη διάρκεια του έργου Του εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια, θεωρείτε ότι θα ήταν σωστό κάτι τέτοιο; Θα μπορούσατε να το δεχτείτε εύκολα; Ή αν μιλούσαμε, για παράδειγμα, για το γεγονός ότι ο Θεός εργάζεται εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια και ότι τη δεύτερη φάση του έργου Του την έκανε στην Ιουδαία, κι αν συζητούσαμε για το πώς μεταχειριζόταν τότε τον εβραϊκό λαό και για το πώς μπορούμε μέσα απ’ αυτό να παρατηρήσουμε τη διάθεσή Του, θα μπορούσατε να το καταλάβετε εύκολα; (Όχι.) Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι μιλούσαμε για το πώς κυβερνά ο Θεός αυτόν τον κόσμο, πώς, δηλαδή, μεταχειρίζεται τους ανθρώπους που ανήκουν σε διάφορες εθνότητες, τι γνώμη έχει, πώς οριοθετεί τα εδάφη τους και γιατί τους χωρίζει σε διαφορετικούς τόπους· συγκεκριμένα, ας πούμε ότι συζητούσαμε γιατί κάποιοι καλοί άνθρωποι βρίσκονται σε όχι και τόσο ιδανικά μέρη, ενώ κάποιοι κακοί άνθρωποι βρίσκονται σε πολύ καλύτερα, και με βάση ποιες αρχές τα χωρίζει έτσι τα πράγματα· ας πούμε κι ότι μέσα απ’ αυτό το θέμα βλέπαμε τις μεθόδους που εφαρμόζει ο Θεός για να κυβερνά την ανθρωπότητα· θα ήταν εύκολο να καταλάβετε κάτι τέτοιο; (Όχι.) Δεν απέχουν πολύ αυτά τα θέματα από τις αλλαγές διάθεσης των ανθρώπων και από τη ζωή-είσοδό τους στην καθημερινότητα; Δεν είναι πολύ αφηρημένα; (Ναι.) Γιατί λέμε άραγε ότι απέχουν και ότι είναι αφηρημένα; Επειδή στην πραγματική ζωή, το να καταλαβαίνει κανείς μόνο τις αλήθειες που σχετίζονται με τα οράματα, όπως είναι οι λεπτομέρειες για το πώς κυβερνά και καθοδηγεί ο Θεός την ανθρωπότητα, μοιάζει να απέχει λίγο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας και να μην είναι και πολύ σχετικό. Για να ασχοληθούμε με τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου, πρέπει να αρχίσουμε με παραδείγματα για πράγματα που ακούτε, που βλέπετε και αισθάνεστε στη ζωή σας, κι έπειτα να αναπτυχθούν από εκεί οι γνώσεις σας. Όποιες ιστορίες κι αν πω, και όποιους ανθρώπους και γεγονότα κι αν αφορούν αυτές οι ιστορίες —ακόμα κι αν έχουν σχέση με πράγματα που έχεις κάνει εσύ ο ίδιος κάποτε— το απώτερο αποτέλεσμα αυτών των ιστοριών είναι να σε βοηθήσουν να καταλάβεις αλήθειες που αφορούν το θέμα που συζητάμε σήμερα. Κάθε ιστορία που θα πω εξυπηρετεί έναν σκοπό και συνδέεται με την αξία που θέλει να μεταδώσει και με την αλήθεια που εκφράζει.

Ας ξεκινήσουμε την ιστορία μας. Η συγκεκριμένη είναι το Πρώτο Περιστατικό. Πολύ παλιά, μια εκκλησία έστειλε ένα μπουκαλάκι με σιρόπι για τον βήχα και εξήγησε: «Ο Θεός μάς μιλάει και κηρύττει συνέχεια· κάποιες φορές, όταν μιλάει πολύ, βήχει. Για να κηρύττει ο Θεός πιο άνετα και να μη βήχει τόσο πολύ, στέλνουμε λίγο σιρόπι για τον βήχα». Όταν ήρθε το μπουκαλάκι, κάποιος το είδε και είπε: «Λένε πως είναι σιρόπι για τον βήχα· ποιος ξέρει, όμως, τι θεραπεύει πραγματικά; Δεν γίνεται να το δώσουμε στον Θεό έτσι απλά να το πιει· μπορεί να είναι επικίνδυνο. Φάρμακο είναι και κάθε φάρμακο έχει κάποιες τοξίνες. Ίσως να έχει παρενέργειες αν το πιει κανείς!» Εκείνοι που τον άκουσαν σκέφτηκαν: «Πώς τα σκέφτεται όλα! Ε, τότε δεν πρέπει να το δώσουμε στον Θεό». Τη στιγμή εκείνη, δεν το χρειαζόμουν, οπότε σκέφτηκα να το κρατήσω για αργότερα, και το θέμα έμεινε εκεί. Τελειώνει, όμως, εδώ η ιστορία; Όχι· εκείνη τη μέρα είναι που ξεκίνησε η ιστορία αυτού του φαρμάκου. Κάποια μέρα, κάποιος διαπίστωσε ότι εκείνος ο ίδιος άνθρωπος είχε πιει μόνος του το σιρόπι για τον βήχα· μέχρι να τον ανακαλύψουν, είχε μείνει μονάχα το μισό. Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι έγινε μετά· το τελείωσε όλο. Εδώ τελειώνει η ιστορία αυτή. Αναλογιστείτε τι σχέση έχει αυτή με τις αντιλήψεις για τις οποίες συζητάμε σήμερα. Καταρχάς, πείτε Μου: Σας σοκάρει η ιστορία, σας επηρεάζει συναισθηματικά; (Ναι.) Και τι σκέφτεστε τώρα που την ακούσατε; Τι είναι αυτό που σας επηρεάζει; Εκείνοι που έχουν επηρεαστεί γενικά θα σκεφτούν: «Πο πο, ήταν κάτι που είχαν προσφέρει στον Θεό· πώς είναι δυνατόν να το ήπιε κάποιος;» Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που τους επηρεάζει συναισθηματικά. Το δεύτερο είναι το εξής: «Συνέχισε να το πίνει. Δεν το πιστεύω ότι το ήπιε όλο!» Εκτός του ότι όλο αυτό σάς επηρέασε συναισθηματικά, τι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε; Σχετικά μ’ αυτό που έκανε εκείνος ο άνθρωπος, με όλες αυτές τις συμπεριφορές του, δηλαδή με κάθε ξεχωριστό γεγονός μέσα σ’ όλη την ιστορία, έχετε σκεφτεί πώς θα μπορούσε να αντιδράσει ο Θεός; Τι θα έκανε ο Θεός; Τι έπρεπε να κάνει; Πώς έπρεπε να μεταχειριστεί έναν τέτοιον άνθρωπο; Κι εδώ δεν είναι που αρχίζουν να σχηματίζονται οι ανθρώπινες αντιλήψεις; Ας βάλουμε στην άκρη το περιεχόμενο του γεγονότος που σας επηρέασε συναισθηματικά, και ας κουβεντιάσουμε για το αν θα μπορούσε να σας ωφελήσει αυτή καθαυτή η εμπειρία του ότι σας επηρέασε. Οι άνθρωποι, όταν επηρεάζονται συναισθηματικά, απλώς νιώθουν μια σχετική ενόχληση στη συνείδησή τους, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν ξεκάθαρα για αυτό. Ύστερα, μπορεί να καταδικάσουν τον άνθρωπο της ιστορίας και να του αποδώσουν μομφή, και αυτό να έχει τις ρίζες του στην ηθική, στη δεοντολογία, στις θεολογικές θεωρίες ή στα λόγια και στα δόγματα· αυτά τα πράγματα, όμως, δεν είναι η αλήθεια. Αν θέλουμε να φτάσουμε στην αλήθεια, τα ζητήματα που χρειάζονται λύση είναι οι ανθρώπινες αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν για το ίδιο το γεγονός και οι απαιτήσεις σχετικά με το τι πρέπει να κάνει ο Θεός. Στη συγκεκριμένη ιστορία, πάρα πολύ σημαντικές είναι οι αντιλήψεις και οι σκέψεις των ανθρώπων ως προς το τι θα έπρεπε να κάνει ο Θεός σε μια τέτοια κατάσταση. Μην εστιάζεις μόνο στη συναισθηματική σου αντίδραση· δεν απαλλάσσεσαι απ’ την επαναστατικότητά σου όταν κάποιο πράγμα σε επηρεάζει συναισθηματικά. Αν κάποτε στις προσφορές του Θεού βρεις κάτι που σου αρέσει πολύ ή που το έχεις ανάγκη και μπεις σε μεγάλο πειρασμό, θα μπορούσες κι εσύ να το πάρεις για δικό σου· και τότε, καθόλου δεν θα σε επηρέαζε συναισθηματικά αυτή η πράξη. Το ότι τώρα νιώθεις να σε επηρεάζει σε έναν βαθμό δεν είναι παρά μια συνάρτηση της συνείδησης, ένα προϊόν των ηθικών προτύπων της ανθρώπινης φύσης· δεν είναι συνάρτηση της αλήθειας. Όταν μπορέσεις να διορθώσεις τις αντιλήψεις που προκύπτουν απ’ αυτήν την κατάσταση, τότε θα καταλάβεις μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση την αλήθεια. Θα έχεις διορθώσει οποιεσδήποτε αντιλήψεις και παρανοήσεις έχεις απέναντι στον Θεό σε τέτοιου είδους θέματα, ενώ σ’ αυτού του είδους τις καταστάσεις, θα καταλαβαίνεις την αλήθεια και θα κερδίζεις κάτι. Σκεφτείτε λοιπόν τώρα τι αντιλήψεις θα μπορούσαν να αναπτύξουν οι άνθρωποι σε μια τέτοια κατάσταση. Ποιες απ’ αυτές τις αντιλήψεις θα μπορούσαν να σε κάνουν να παρανοήσεις τον Θεό, να δημιουργήσεις ένα εμπόδιο ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ Αυτόν ή ακόμη και να Του εναντιωθείς; Πάνω σ’ αυτό θα πρέπει να συναναστραφούμε. Για πείτε Μου, όταν έγινε αυτό το περιστατικό, μήπως εκείνος ο άνθρωπος ένιωσε καμία μομφή στη συνείδησή του; (Όχι.) Πώς και λέτε ότι δεν ένιωσε καμία μομφή; (Αφού ήπιε όλο το σιρόπι.) Πολύ εύκολο να το αναλύσουμε αυτό, σωστά; Απ’ την πρώτη γουλιά μέχρι την τελευταία, δεν έδειξε καμία αυτοσυγκράτηση και δεν σταμάτησε. Αν είχε δοκιμάσει μια γουλιά και μετά σταματούσε, αυτό θα θεωρούνταν αίσθημα αυτομομφής, αφού θα σταματούσε, θα συγκρατιόταν και δεν θα συνέχιζε. Αυτός ο άνθρωπος, όμως, δεν έκανε κάτι τέτοιο· ήπιε όλο το μπουκαλάκι, δεν άφησε ούτε γουλιά. Αν είχε κι άλλο, θα έπινε ακόμα περισσότερο. Αυτό δείχνει ότι δεν ένιωσε καμία απολύτως μομφή στη συνείδησή του. Αυτή είναι η ανθρώπινη οπτική. Ο Θεός, απ’ την άλλη, πώς το βλέπει το θέμα; Αυτό ακριβώς πρέπει να καταλάβετε. Από το πώς μεταχειρίζεται ο Θεός αυτήν την κατάσταση, από το πώς την αξιολογεί και την ορίζει, καταλαβαίνετε τη διάθεση του Θεού, την ουσία Του· μπορείτε, επίσης, να διακρίνετε τις αρχές και τις μεθόδους με τις οποίες λειτουργεί Εκείνος. Την ίδια στιγμή, αυτό μπορεί να αποκαλύψει κάποιες ανθρώπινες αντιλήψεις και να κάνει τους ανθρώπους να πουν: «Τέτοια στάση έχει, λοιπόν, ο Θεός απέναντι στους ανθρώπους· έτσι τους μεταχειρίζεται. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι νωρίτερα». Το γεγονός ότι δεν το είχες σκεφτεί έτσι αποκαλύπτει το εμπόδιο που υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό, αποκαλύπτει ότι μπορείς να αναπτύξεις παρανοήσεις για τον Θεό και ότι έχεις αντιλήψεις για το πώς εργάζεται και ενεργεί Εκείνος ως προς αυτό το θέμα. Κι ο Θεός, όταν βρέθηκε μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, πώς το χειρίστηκε; Ο άνθρωπος είπε: «Αυτό είναι φάρμακο· όλα τα φάρμακα είναι τοξικά σε κάποιον βαθμό. Δεν γίνεται να αφήσουμε τον Θεό να το πιει. Μπορεί να έχει παρενέργειες». Ποια πρόθεση και ποιος σκοπός κρυβόταν πίσω απ’ τα λόγια του; Ήταν αληθινά ή ψεύτικα αυτά τα λόγια; Δεν ήταν αληθινά· ήταν απατηλά, ψεύτικα και υποκριτικά. Αυτά που έκανε μετά και όσα αποκάλυψε έδειξαν ξεκάθαρα τι συνέβαινε στην καρδιά του. Έκανε κάτι ο Θεός για τα ψεύτικα λόγια και τις πράξεις του ανθρώπου αυτού; (Όχι.) Πού το ξέρουμε ότι ο Θεός δεν έκανε τίποτα; Όταν είπε εκείνα τα λόγια, δεν ήταν ειλικρινής· έλεγε ψέματα. Ο Θεός απλώς παρακολουθούσε αμέτοχος, χωρίς να εκτελεί ούτε το θετικό έργο της καθοδήγησης ούτε το αρνητικό έργο της μομφής. Κάποιες φορές, οι άνθρωποι νιώθουν μομφή στη συνείδησή τους, και κάτι τέτοιο σημαίνει ότι εργάζεται ο Θεός. Μήπως εκείνος ο άνθρωπος ένιωσε κάποια μομφή εκείνη τη στιγμή; (Όχι.) Όχι μόνο δεν ένιωσε μομφή, αλλά είπε και βαρύγδουπα λόγια. Ο Θεός δεν του απέδωσε μομφή. Απλώς τον παρακολουθούσε. Και γιατί να παρακολουθήσει ο Θεός; Μήπως παρακολουθούσε για να δει πώς θα εξελισσόταν η κατάσταση; (Όχι.) Όχι απαραίτητα. Ακριβώς τη στιγμή που κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση, πριν αποφασίσει τι θα κάνει ή πριν κάνει όντως το οτιδήποτε, τον καταλαβαίνει ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο; (Ναι.) Ο Θεός τον καταλαβαίνει όχι μόνο επιφανειακά, αλλά και εσωτερικά· καταλαβαίνει αν η καρδιά του είναι καλή ή κακή, ειλικρινής ή ψευδής, καταλαβαίνει τι στάση έχει πραγματικά απέναντι στον Θεό, αν έχει τον Θεό στην καρδιά του, αν έχει ειλικρινή πίστη. Ο Θεός τα ξέρει ήδη όλα αυτά· έχει ατράνταχτες αποδείξεις και παρατηρεί συνέχεια. Τι έκανε ο Θεός μόλις το είπε αυτό ο συγκεκριμένος άνθρωπος; Καταρχάς, ο Θεός δεν του απέδωσε μομφή. Δεύτερον, δεν τον διαφώτισε ούτε τον έκανε να καταλάβει ότι επρόκειτο για προσφορά, ότι οι άνθρωποι δεν έπρεπε να την αγγίξουν έτσι απερίσκεπτα. Είναι ανάγκη να πει ο Θεός ρητά στους ανθρώπους να το γνωρίζουν αυτό; (Όχι.) Όποιος έχει κανονική ανθρώπινη φύση θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό. Μπορεί κάποιοι να πουν: «Ορισμένοι άνθρωποι πολύ απλά δεν γνωρίζουν. Δεν τους το λες; Αν απλώς τους το πεις, δεν θα το μάθουν τότε; Αν κάποιος δεν ξέρει, απαλλάσσεται από την αμαρτία. Αυτήν τη στιγμή, δεν ξέρουν· αν ήξεραν, δεν θα είχαν κάνει αυτό το λάθος, έτσι δεν είναι; Δεν θα τους προστάτευες αν τους το έλεγες;» Έπραξε άραγε έτσι ο Θεός; (Όχι.) Για ποιον λόγο δεν έπραξε έτσι; Αφενός, αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να ξέρει την έννοια ότι «αυτό είναι προσφορά για τον Θεό, οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να το αγγίξουν». Αφετέρου, αν δεν το ήξερε, τότε γιατί δεν του το είπε ο Θεός; Για ποιον λόγο δεν του το γνωστοποίησε ο Θεός για να μην τον αφήσει να κάνει κάτι τέτοιο και να βρεθεί αντιμέτωπος με τέτοιες συνέπειες; Αν του το έλεγε, άραγε αυτό δεν θα αποκάλυπτε καλύτερα το πόσο ειλικρινής είναι ο Θεός όσον αφορά τη σωτηρία των ανθρώπων; Δεν θα αποκάλυπτε κάτι τέτοιο καλύτερα την αγάπη του Θεού; Άρα, γιατί δεν το έκανε αυτό ο Θεός; (Ήθελε να τον αποκαλύψει.) Ναι, ο Θεός ήθελε να τον αποκαλύψει. Όταν σου συμβαίνουν κάποιες καταστάσεις, δεν σου συμβαίνουν τυχαία. Μια συγκεκριμένη κατάσταση μπορεί να σηματοδοτήσει τη σωτηρία σου ή μπορεί να σηματοδοτήσει την καταστροφή σου. Σ’ αυτές τις στιγμές, ο Θεός παρακολουθεί, μένει σιωπηλός, δεν ενορχηστρώνει καμία περίσταση για να σε παροτρύνει ούτε σε διαφωτίζει με λόγια όπως: «Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό· οι συνέπειες θα είναι αδιανόητες» ή «Δεν έχουν λογική και ανθρώπινη φύση ενέργειες σαν κι αυτή». Οι άνθρωποι δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά, κι αυτό οφείλεται, από μια άποψη, στο γεγονός ότι ο Θεός εκείνη τη στιγμή δεν τους παρότρυνε καθόλου. Ο Θεός δεν έκανε καμία ενέργεια. Κατά μία άλλη έννοια, αν κάποιος άνθρωπος έχει όντως συνείδηση και διαθέτει σε κάποιο βαθμό ανθρώπινη φύση, τότε άραγε ο Θεός θα ενεργούσε πάνω σε ένα τέτοιο θεμέλιο; (Ναι.) Σωστά. Ο Θεός θα του χάριζε μια τέτοιου είδους χάρη. Γιατί, όμως, εκείνη την κατάσταση την αγνόησε ο Θεός; Ο ένας λόγος είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είχε συνείδηση και λογική, δεν είχε αξιοπρέπεια, δεν ήταν ακέραιος και δεν είχε κανονική ανθρώπινη φύση. Δεν επιδίωκε τέτοια πράγματα· δεν είχε τον Θεό στην καρδιά του και δεν ήταν αληθινός πιστός σ’ Αυτόν. Έτσι, μέσα απ’ αυτήν την κατάσταση, ο Θεός θέλησε να τον αποκαλύψει. Κάποιες φορές, το να αποκαλύψει κάποιον ο Θεός είναι μια μορφή σωτηρίας, ενώ άλλες φορές δεν είναι. Ο Θεός ενεργεί επίτηδες μ’ αυτόν τον τρόπο. Αν έχεις συνείδηση και λογική, τότε το να σε αποκαλύψει ο Θεός χρησιμεύει ως δοκιμασία και ως μια μορφή σωτηρίας. Αν, όμως, δεν έχεις συνείδηση και λογική, τότε το να σε αποκαλύψει ο Θεός θα σημάνει τον αποκλεισμό σου και την καταστροφή σου. Αν, λοιπόν, το εξετάσουμε τώρα, τι σήμαινε το γεγονός ότι ο Θεός αποκάλυψε αυτόν τον άνθρωπο; Σήμαινε τον αποκλεισμό του· δεν ήταν ευλογία, αλλά κατάρα. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Έκανε ένα τεράστιο λάθος, κάτι που είναι πολύ ντροπιαστικό. Από τότε που άρχισε να πίνει κρυφά το σιρόπι για τον βήχα, δεν θα μπορούσε ο Θεός να είχε διαμορφώσει κάποιες περιστάσεις για να τον κάνει να σταματήσει, έτσι ώστε να μην κάνει αυτό το λάθος και άρα να μη χρειαστεί να αποκλειστεί;» Αυτό έκανε ο Θεός; (Όχι.) Τι έκανε ο Θεός; (Άφησε την κατάσταση να εξελιχθεί μόνη της.) Ο Θεός άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους, και αυτή είναι μία από τις αρχές Του. Μόλις εκείνος ο άνθρωπος άνοιξε το μπουκαλάκι με το σιρόπι του βήχα, μήπως είχε η πρώτη γουλιά που ήπιε καμία διαφορά στη φύση σε σχέση με την τελευταία; (Όχι.) Για ποιον λόγο δεν είχαν καμία διαφορά; (Όσον αφορά την ουσία, είναι ακριβώς αυτό το είδος ανθρώπου.) Αυτή η κατάσταση αποκάλυψε σε βάθος την ανθρώπινη φύση του, την επιδίωξή του και την πίστη του.

Την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ησαύ αντάλλαξε τα πρωτοτόκια του για ένα πιάτο κόκκινες φακές. Δεν συνειδητοποιούσε ποιο πράγμα ήταν σημαντικό και πολύτιμο: «Και τι το σπουδαίο έχουν τα πρωτοτόκια; Και να τα ανταλλάξω, το ίδιο θα ’ναι· ζωντανός θα παραμείνω, έτσι δεν είναι;» Αυτήν τη σκέψη έκανε μέσα του. Ίσως η προσέγγισή του στο πρόβλημα να φαίνεται αρκετά ρεαλιστική, αλλά εκείνο το οποίο έχασε ήταν η ευλογία του Θεού, πράγμα που έχει αδιανόητες συνέπειες. Σήμερα, υπάρχουν στην εκκλησία πολλοί άνθρωποι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τις υποσχέσεις του Θεού και τις ευλογίες Του. Αυτό δεν έχει την ίδια φύση με το να χάνει κανείς τα πρωτοτόκια του; Δεν είναι ακόμα πιο σοβαρό; Αυτό συμβαίνει επειδή το να σώσει ο Θεός τους ανθρώπους είναι μια ευκαιρία που δίνεται μια φορά· αν κάποιος χάσει αυτήν την ευκαιρία, τότε όλα έχουν τελειώσει. Μάλιστα, ένας αποκλείστηκε μόνο και μόνο για ένα μπουκαλάκι σιρόπι για τον βήχα, το οποίο πήρε με αντάλλαγμα την καταστροφή ως αποτέλεσμά του· πολύ απλά, αυτό είναι αδιανόητο! Ωστόσο, στην πραγματικότητα, είναι πολύ κατανοητό. Γιατί το λέω αυτό; Μπορεί αυτό το γεγονός να μοιάζει ασήμαντο. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο γεγονός ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν θα θεωρούταν και τόσο σημαντικό. Είναι αντίστοιχη περίπτωση με το διαπράξεις κάποιο έγκλημα, όπως το να κλέψεις ή το να τραυματίσεις κάποιον. Εκεί, το πολύ πολύ να τιμωρηθείς μετά θάνατον και μετά να αναγεννηθείς ως άνθρωπος, περνώντας από αρκετούς κύκλους μετενσάρκωσης. Δεν θα ήταν κάτι σημαντικό. Είναι, όμως, το ίδιο απλή η κατάσταση στην οποία αναφέρομαι τώρα; (Όχι.) Για ποιον λόγο λέμε ότι δεν είναι απλή; Για ποιον λόγο αξίζει να συζητήσουμε αυτήν την κατάσταση; Ας αρχίσουμε μ’ αυτό το μπουκαλάκι με το σιρόπι για τον βήχα. Στην πραγματικότητα, αυτό το μπουκαλάκι με το σιρόπι του βήχα δεν είχε μεγάλη αξία· μόλις, όμως, το πρόσφεραν στον Θεό, η ουσία του άλλαξε· μετατράπηκε σε προσφορά. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Οι προσφορές είναι ιερές· οι προσφορές δεν ανήκουν στους ανθρώπους· οι άνθρωποι δεν πρέπει να ακουμπάνε τις προσφορές». Σωστό είναι κι αυτό. Τι είναι μια προσφορά; Προσφορά είναι κάτι που αφιερώνει κάποιος στον Θεό. Ό,τι κι αν είναι, όλα αυτά τα πράγματα ονομάζονται προσφορές. Από τη στιγμή που ανήκουν στον Θεό, δεν ανήκουν πια στον άνθρωπο. Ό,τι είναι αφιερωμένο στον Θεό, είτε είναι χρήματα είτε κάτι υλικό, όποια αξία κι αν έχει, ανήκει αποκλειστικά στον Θεό. Δεν βρίσκεται στη διάθεση του ανθρώπου ούτε μπορεί ο άνθρωπος να το χρησιμοποιήσει σαν δικό του. Πώς θα μπορούσε να συλλάβει κανείς την έννοια των προσφορών του Θεού; Ανήκουν στον Θεό, μόνο Αυτός μπορεί να τις δώσει και κανείς δεν μπορεί, χωρίς να έχει πάρει την έγκρισή Του, να αγγίξει αυτά τα πράγματα ή να κάνει σχέδια γι’ αυτά. Υπάρχουν κάποιοι που λένε: «Αν κάτι δεν το χρησιμοποιεί ο Θεός, τότε γιατί δεν επιτρέπεται να το χρησιμοποιήσουμε εμείς; Δεν θα ήταν κρίμα να χαλάσει μετά από λίγο καιρό;» Όχι, ούτε καν τότε· εδώ υπάρχει μια αρχή. Οι προσφορές είναι κάτι που ανήκει στον Θεό, όχι στον άνθρωπο· είτε μεγάλες είτε μικρές, και είτε πολύτιμες είτε όχι, όταν ο άνθρωπος τις αφιερώσει στον Θεό, έχει αλλάξει η ουσία τους, τις θέλει δεν τις θέλει ο Θεός. Από τη στιγμή που κάτι έχει μετατραπεί σε προσφορά, περιλαμβάνεται στα υπάρχοντα του Δημιουργού και τίθεται στη διάθεσή Του. Και με τι έχει να κάνει το πώς μεταχειρίζεται κανείς τις προσφορές; Έχει να κάνει με τη στάση του απέναντι στον Θεό. Αν η στάση ενός ανθρώπου απέναντι στον Θεό είναι στάση θράσους, απαξίωσης και αδιαφορίας, τότε σίγουρα αυτός ο άνθρωπος θα έχει την ίδια στάση απέναντι σε όλα όσα ανήκουν στον Θεό. Είναι κάποιοι που λένε: «Υπάρχουν κάποιες προσφορές για τις οποίες δεν ρωτάει κανείς. Άραγε αυτό δεν σημαίνει ότι ανήκουν σε όποιον τις έχει διπλαρώσει; Είτε το ξέρει κανείς είτε όχι, “όποιος τις βρει, τις κρατάει”· σε όποιου τα χέρια πέσουν, αυτός είναι ο ιδιοκτήτης τους». Πώς σας φαίνεται αυτή η άποψη; Είναι ολοφάνερο πως είναι λανθασμένη. Ποια στάση τηρεί ο Θεός απέναντι στις προσφορές; Ό,τι κι αν είναι αυτό που προσφέρουν στον Θεό και είτε Εκείνος το δέχεται είτε όχι, από τη στιγμή που κάτι έχει χαρακτηριστεί ως προσφορά, οποιοσδήποτε σχεδιάζει να κάνει τίποτα μ’ αυτό μπορεί να βρεθεί «πάνω σε ναρκοπέδιο». Τι σημαίνει αυτό; (Σημαίνει ότι προσβάλλει τη διάθεση του Θεού.) Σωστά. Αφού αυτήν την έννοια την ξέρετε όλοι σας, γιατί δεν αναγνωρίζετε την ουσία αυτού του ζητήματος; Τι λέει στους ανθρώπους αυτό το ζήτημα; Τους λέει ότι η διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή απ’ τους ανθρώπους και ότι εκείνοι δεν πρέπει να σκαλίζουν τα πράγματά Του. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις προσφορές του Θεού. Αν κάποιος τις έπαιρνε ως δικές του ή τις κατασπαταλούσε και τις χαράμιζε, τότε θα μπορούσε να προσβάλει τη διάθεση του Θεού και να υποστεί τιμωρία. Η οργή του Θεού έχει τις αρχές της· δεν είναι όπως τη φαντάζονται οι άνθρωποι, δεν είναι ότι ο Θεός ξεσπάει σε όποιον κάνει κάποιο λάθος. Κάθε άλλο, η οργή του Θεού πυροδοτείται όταν κάποιος Τον προσβάλλει σε κομβικά, σημαντικά ζητήματα. Ειδικά όσον αφορά τη μεταχείριση που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στην ενσάρκωση του Θεού και στις προσφορές Του, πρέπει να είναι προσεκτικοί και να έχουν θεοφοβούμενη καρδιά· μόνο έτσι μπορούν να εξασφαλίσουν ότι δεν θα προσβάλουν τη διάθεση του Θεού.

Κάποιοι πιστοί στον Θεό έχουν όντως πίστη και μπορούν να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να πληρώσουν το τίμημα, να έχουν μια καλή επίδοση σε κάθε πτυχή, εκτός από μία. Ένας τέτοιος άνθρωπος, καθώς βλέπει πόσο άφθονοι είναι οι πόροι στον οίκο του Θεού και ξέρει ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού προσφέρει, εκτός από τα χρήματα, και τρόφιμα, ρούχα, διάφορα φάρμακα και άλλα, σκέφτεται: «Ο εκλεκτός λαός του Θεού προσφέρει στον Θεό τόσα πράγματα· ο Θεός δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά μόνος Του. Ναι μεν κάποια χρειάζονται για τη διάδοση του ευαγγελίου, αλλά και πάλι δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν όλα. Πώς πρέπει να διαχειριστούμε αυτά τα αντικείμενα; Μήπως θα ήταν καλό να έχουν μερίδιο σε κάποια απ’ αυτά οι επικεφαλής και οι εργάτες;» Αυτό το ζήτημα αρχίζει να τον αγχώνει και να τον ταλανίζει, νιώθει μέσα του ένα «βάρος» και αρχίζει να συλλογίζεται: «Τώρα που είμαι υπεύθυνος γι’ αυτά τα αντικείμενα, ας χρησιμοποιήσω κάποια. Αν δεν το κάνω, τότε, όταν αφανιστεί ο κόσμος, δεν θα πάνε χαμένες όλες αυτές οι προσφορές; Είναι δίκαιο να τις μοιραστούν οι επικεφαλής και οι εργάτες. Όλοι όσοι βρίσκονται στον οίκο του Θεού είναι ισότιμοι· εφόσον έχουμε αφοσιωθεί στον Θεό, τα αντικείμενα του Θεού είναι και δικά μας, και τα δικά μας αντικείμενα είναι του Θεού. Δεν υπάρχει θέμα αν απολαύσω κάποιες απ’ τις προσφορές του Θεού· έτσι κι αλλιώς, είναι μέρος της ευλογίας Του. Μπορώ κάλλιστα να χρησιμοποιήσω κάποιες». Τέτοιες σκέψεις τον βάζουν σε πειρασμό. Μεγαλώνει σιγά-σιγά η επιθυμία του και αρχίζει να εποφθαλμιά τις προσφορές· ξεκινά και παίρνει διάφορα αντικείμενα, χωρίς να νιώθει μέσα του καμιά μομφή. Σκέφτεται πως δεν πρόκειται να το μάθει κανείς και, για να παρηγορήσει τον εαυτό του, λέει: «Έχω δαπανήσει τον εαυτό μου για τον Θεό· δεν είναι και τόσο σπουδαίο που απολαμβάνω κάποιες προσφορές. Ακόμα κι αν το μάθει ο Θεός, θα με συγχωρήσει. Ας απολαύσω τώρα κάποιες». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αρχίσει να κλέβει τις προσφορές, κι έτσι να προσβάλλει τη διάθεση του Θεού. Εκ πρώτης όψεως, βρίσκει πολλούς τρόπους να δικαιολογήσει τον εαυτό του, όπως: «Σύντομα θα χαλάσουν όλα αυτά, πρέπει να καταναλωθούν! Ο Θεός δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει όλα από μόνος Του, ενώ αν τα μοιράζαμε ισόποσα, είναι τόσοι οι άνθρωποι, που δεν θα έφταναν για όλους. Γιατί να μην τα διαχειριστώ εγώ; Κι αν όλα αυτά τα χρήματα δεν ξοδευτούν μέχρι το τέλος του κόσμου; Πρέπει να πάρει ο καθένας μας από ένα μερίδιο, πράγμα που δείχνει επίσης την αγάπη και τη χάρη του Θεού! Ας μην το έχει δηλώσει αυτό ο Θεός και ας μην υπάρχει τέτοια αρχή· γιατί να μη δράσουμε με προορατικότητα; Έτσι ενεργεί κανείς σύμφωνα με τις αρχές!» Κατασκευάζει ένα σωρό βαρύγδουπες δικαιολογίες και μετά ξεκινά να αναλαμβάνει δράση. Μόλις όμως ξεκινήσει, τα πράγματα ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο, και έχει όλο και λιγότερη μομφή στην καρδιά του. Ίσως ακόμα και να το θεωρήσει δικαιολογημένο και να σκεφτεί: «Αφού δεν το χρειάζεται ο Θεός, πρέπει να το χρησιμοποιήσω εγώ. Δεν είναι και κανένα πρόβλημα αυτό στ’ αλήθεια». Εδώ είναι που στραβώνει το πράγμα. Εσείς τι λέτε; Είναι ή δεν είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό; Είναι σοβαρό; (Ναι.) Για ποιον λόγο λέμε ότι είναι σοβαρό; Αξίζει να γίνει συναναστροφή πάνω σ’ αυτό το ζήτημα; (Ναι.) Για ποιον λόγο αξίζει να γίνει συναναστροφή; (Έχει να κάνει με τη διάθεση του Θεού, αλλά και με το αποτέλεσμα και τον προορισμό του ανθρώπου.) Το ζήτημα είναι σημαντικό, έχει σοβαρή φύση. Για ποιο πράγμα, λοιπόν, πρέπει να σας προειδοποιήσω; Μη σας περνάει ποτέ απ’ το μυαλό η ιδέα να πάρετε προσφορές. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Δεν είναι σωστό αυτό· οι προσφορές που κάνουν οι αδελφοί και οι αδελφές είναι για τον οίκο του Θεού, για την εκκλησία. Άρα, είναι κοινή περιουσία για όλους». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; Από πού προέρχεται μια τέτοια δήλωση; Η απληστία του ανθρώπου κατασκευάζει μια τέτοια θεωρία. Με τι άλλο σχετίζεται το ζήτημα; Υπάρχει κάτι που δεν έχουμε θίξει ακόμα· ποιο πράγμα; Κάποιοι πιστεύουν το εξής: «Ο οίκος του Θεού είναι μια μεγάλη οικογένεια. Σε μια καλή οικογένεια θα πρέπει να υπάρχει αγάπη και ανοχή· θα πρέπει να μοιράζονται όλοι το φαγητό, το ποτό και τους διαθέσιμους πόρους, και θα πρέπει όλα αυτά να μοιράζονται ισότιμα. Για παράδειγμα, πρέπει όλοι να έχουν ρούχα, και πρέπει να τα μοιράζονται και να τα χαίρονται όλοι το ίδιο. Ο Θεός δεν ευνοεί κανέναν έναντι κάποιου άλλου· αν κάποιος δεν έχει να αγοράσει ούτε κάλτσες και ο Θεός έχει κάποια ζευγάρια παραπάνω, πρέπει να του προσφέρει μερικά για να τον βοηθήσει. Επίσης, αυτές τις προσφορές του Θεού τις έχουν κάνει οι αδελφοί και οι αδελφές. Τόσα πράγματα έχει ήδη ο Θεός· δεν θα έπρεπε κάποια να μοιραστούν στους φτωχούς; Κάτι τέτοιο δεν θα εξέφραζε την αγάπη του Θεού;» Έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι; Άραγε, αυτά δεν είναι ανθρώπινες αντιλήψεις; Οι άνθρωποι θέλουν με το ζόρι για δική τους την ιδιοκτησία του Θεού, ενώ ταυτόχρονα την χαρακτηρίζουν κατ’ ευφημισμό ως χάρη του Θεού, ευλογίες του Θεού και μεγάλη αγάπη του Θεού. Θέλουν συνέχεια να μοιράζονται ισόποσα τα πάντα μαζί Του, να τα χωρίζουν όλα ισομερώς και πιέζουν πάντα για ισονομία. Το θεωρούν αυτό σύμβολο της παγκόσμιας ενότητας, της αρμονίας μεταξύ των ανθρώπων και μιας γεμάτης ύπαρξης, ενώ θεωρούν ότι πρέπει να εκδηλωθεί αυτή η κατάσταση. Άραγε, αυτές δεν είναι ανθρώπινες αντιλήψεις; Θεωρούν ότι, ειδικά στον οίκο του Θεού, κανείς δεν πρέπει να πεινάσει. Πιστεύουν ότι αν κάποιος πεινάει, τότε ο Θεός πρέπει να χρησιμοποιήσει τις προσφορές Του για να τον βοηθήσει· ότι ο Θεός δεν πρέπει να αγνοήσει το ζήτημα. Αυτό το «πρέπει» που πιστεύουν οι άνθρωποι δεν είναι κάποιου είδους αντίληψη; Δεν είναι μια απαίτηση των ανθρώπων απ’ τον Θεό; Κάποιοι άνθρωποι, αφού πιστέψουν στον Θεό, λένε: «Τόσα χρόνια πιστεύω στον Θεό και δεν έχω κερδίσει τίποτα· ακόμα στη φτώχεια ζει η οικογένειά μου. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Ο Θεός θα έπρεπε να μου δείξει καλοσύνη, να με ευλογήσει, έτσι ώστε να μπορώ να Τον δοξάσω καλύτερα». Λόγω του ότι η οικογένειά σου είναι φτωχή, δεν επιδιώκεις την αλήθεια· ελπίζεις μέσα απ’ την πίστη στον Θεό να αλλάξει η κατάσταση της εξαθλίωσης στην οποία βρίσκεσαι, ενώ διαπραγματεύεσαι με τον Θεό με τη δικαιολογία ότι Τον δοξάζεις. Αυτές είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες· είναι οι υπερβολικές επιθυμίες του ανθρώπου. Άραγε, το να πιστεύει κανείς με τέτοια κίνητρα στον Θεό δεν είναι μια μορφή διαπραγμάτευσης μαζί Του; Έχουν μήπως συνείδηση και λογική όσοι διαπραγματεύονται με τον Θεό; Είναι άνθρωποι που υποτάσσονται στον Θεό; Σε καμία περίπτωση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση και λογική, δεν αποδέχονται την αλήθεια. Ο Θεός τούς αποστρέφεται και τους απορρίπτει, είναι παράλογοι άνθρωποι που δεν μπορούν να φτάσουν στη σωτηρία του Θεού.

Κάποιοι πιστεύουν το εξής: «Όταν οι άνθρωποι κάνουν κάποιες σκέψεις ή πράξεις που δεν είναι σωστές, οι οποίες παραβιάζουν τα διοικητικά διατάγματα του Θεού και προσβάλλουν τη διάθεσή Του, τότε Εκείνος θα πρέπει να επέμβει για να τους σταματήσει. Αυτή είναι η σωτηρία του Θεού, αυτή είναι η αγάπη του Θεού». Άραγε κάτι τέτοιο δεν αποτελεί ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες; Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται ο Θεός για να σώσει τους ανθρώπους; Ο Θεός σώζει τους ανθρώπους εκφράζοντας την αλήθεια. Το κατά πόσο μπορεί κάποιος να σωθεί εξαρτάται απ’ το αν μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια. Πέρα απ’ αυτό, είναι και κάτι άλλο που ο Θεός θεωρεί ακόμα πιο σημαντικό, δηλαδή τη συνείδηση των ανθρώπων και την ανθρώπινη φύση τους. Αν δεν υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη φύση σου ούτε συνείδηση ούτε ακεραιότητα ούτε λογική, αν δηλαδή, όταν σου συμβαίνει κάτι, η συνείδηση και ο ορθολογισμός σου δεν μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά, να συγκρατήσουν και να ρυθμίσουν τις πράξεις σου, να διορθώσουν τις προθέσεις και τις απόψεις σου, τότε σίγουρα ο Θεός δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Για να σε αλλάξει ο Θεός, πρώτα αφήνει να λειτουργήσουν η συνείδηση και ο ορθολογισμός σου. Όταν νιώσεις στη συνείδησή σου μομφή, θα αναλογιστείς τα εξής: «Αυτό που κάνω είναι λάθος· τι άποψη θα σχημάτιζε για μένα ο Θεός;» Αυτό, στη συνέχεια, θα σε οδηγήσει να αναζητήσεις περισσότερο, και να εισέλθεις ενεργά και θετικά. Αν, όμως, κάποιος δεν κάνει ούτε καν αυτό το πρώτο βήμα, αν δεν έχει συνείδηση και ουσιαστικά δεν έχει καμία μομφή στην καρδιά του, τότε, όταν του συμβεί κάτι, τι θα κάνει ο Θεός; Δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Πάνω σε ποιο θεμέλιο βασίζονται, λοιπόν, όλα αυτά τα λόγια που λέει ο Θεός, αλλά και όλες οι απαιτήσεις και οι αλήθειες που μαθαίνει στους ανθρώπους; Βασίζονται στην προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι έχουν συνείδηση και ορθολογισμό. Κι όσο για εκείνον που αναφέραμε προηγουμένως, αν είχε συνείδηση και διέθετε ορθολογισμό σε κάποιον βαθμό, τότε άραγε τι ενέργειες θα είχε πράξει μόλις έβλεπε εκείνο το μπουκαλάκι με το σιρόπι για τον βήχα; Ποιες συμπεριφορές θα είχε εκδηλώσει; Αν είχε συνείδηση, τότε τι θα είχε κάνει μόλις έκανε αυτήν τη σκέψη: «Αυτό το έδωσαν στον Θεό, άρα λογικά θα είναι πολύ καλό· γιατί να μην το πιω εγώ αντί να αφήσω τον Θεό να το πιει;» Μήπως θα είχε ανοίξει το μπουκάλι να πιει την πρώτη γουλιά; (Όχι.) Και πώς θα είχε προκύψει αυτό το «όχι»; (Επειδή θα είχε συνείδηση.) Η συνείδησή του θα έπαιρνε τον έλεγχο και θα έμπαινε στο παιχνίδι, και δεν θα υπήρχε επόμενο βήμα σ’ αυτό το θέμα· δεν θα έπινε αυτήν την πρώτη γουλιά. Το αποτέλεσμα του θέματος θα ήταν το ακριβώς αντίστροφο, και η έκβαση θα ήταν τελείως διαφορετική. Κάθε άλλο, όμως. Αυτός δεν είχε συνείδηση ούτε ορθολογισμό, κανένα απολύτως ίχνος. Ποιο ήταν, λοιπόν, το αποτέλεσμα; Μόλις σκέφτηκε αυτά τα πράγματα και εφόσον δεν τον συγκράτησε καθόλου η συνείδησή του, άνοιξε αδίστακτα το μπουκάλι και ήπιε την πρώτη γουλιά. Μόλις το έκανε, όχι μόνο δεν ένιωσε καμία μομφή και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του, αλλά το απόλαυσε κιόλας. Θεώρησε ότι την είχε γλιτώσει: «Κοιτάξτε πόσο έξυπνος είμαι που εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία. Όλοι εσείς είστε ανόητοι, δεν τα καταλαβαίνετε αυτά τα πράγματα. Η εμπειρία νικάει πάντοτε τα νιάτα! Κανείς από σας δεν το είχε σκεφτεί αυτό, κανείς σας δεν είχε τα κότσια να το κάνει, εγώ όμως το έκανα. Και ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Την ήπια ήδη την πρώτη γουλιά· ποιος θα το μάθει;» Νόμιζε ότι είχε βγει νικητής και μέσα του αισθανόταν ικανοποιημένος· πίστευε μάλιστα ότι είχε και κάποια εύνοια, ότι αυτή ήταν η χάρη του Θεού. Μόλις έκανε το λάθος, συνέχισε να το ξανακάνει, μέχρι που η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου· συνέχισε μέχρι που τελείωσε όλο το μπουκαλάκι. Όλον αυτόν τον καιρό, δεν ένιωσε ποτέ καμία μομφή στη συνείδησή του ούτε κατηγόρησε τον εαυτό του. Ποτέ δεν του είπε ούτε η συνείδησή του ούτε ο ορθολογισμός του: «Αυτό δεν είναι δικό σου· ακόμα κι αν δεν το πιει ο Θεός, ακόμα κι αν το πετάξει ή το δώσει σε έναν σκύλο ή μια γάτα, αφού ο Θεός δεν είπε ότι είναι για σένα, δεν πρέπει να το χρησιμοποιήσεις· δεν είναι για τη δική σου απόλαυση». Η συνείδησή του δεν του υπαγόρευσε κάτι τέτοιο, επειδή δεν είχε συνείδηση. Και τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση; Ορίζεται ως θηρίο. Έτσι συμπεριφέρονται όσοι δεν έχουν συνείδηση· κάνουν απ’ την πρώτη στιγμή τέτοιες σκέψεις και συνεχίζουν έτσι μέχρι το τέλος, χωρίς την παραμικρή μομφή από τη συνείδησή τους. Τώρα ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να το έχει ξεχάσει εδώ και καιρό το περιστατικό· ή, αν έχει καλή μνήμη, ίσως να το θυμάται ακόμα και να θεωρεί ότι είχε κάνει το σωστό. Δεν πιστεύει ποτέ ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος και δεν συνειδητοποιεί ούτε πόσο σοβαρό ήταν αυτό που έκανε, αλλά ούτε και τη φύση του. Δεν είναι ικανός να το αναγνωρίσει. Είναι άραγε σωστός ο τρόπος με τον οποίο ταξινομεί ο Θεός αυτούς τους ανθρώπους; (Ναι.) Όταν ο Θεός ταξινομεί, αποκαλύπτει και αποκλείει ανθρώπους σαν κι αυτόν, και τους δίνει μια τέτοια έκβαση, άραγε σε ποιες αρχές και σε ποιο θεμέλιο βασίζει την ταξινόμησή τους; (Τη βασίζει στη φύση-ουσία τους.) Κάποιος που δεν έχει συνείδηση και ορθολογισμό πληροί άραγε τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να αποδεχτεί και να κάνει πράξη την αλήθεια; Έχει μήπως μια τέτοια ουσία; (Όχι.) Γιατί λέμε ότι δεν έχει; Όταν αρχίζει να εκφράζει τις απόψεις του σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, βαθιά μέσα του, πού είναι ο Θεός του; Ποιος είναι ο Θεός που έχει μέσα του; Πού βρίσκεται Αυτός; Έχει τον Θεό μέσα στην καρδιά του; Μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει τον Θεό στην καρδιά του. Και τι συνεπάγεται το να μην έχει κάποιος τον Θεό στην καρδιά του; (Είναι δύσπιστος.) Σωστά. Δεν είναι ειλικρινής πιστός στον Θεό· δεν είναι αδελφός ή αδελφή, είναι απλώς ένας δύσπιστος. Ποιες απ’ τις συμπεριφορές του δείχνουν ότι είναι δύσπιστος; Αφού δεν έχει τον Θεό στην καρδιά του, ενεργεί και μιλάει αποκλειστικά σύμφωνα με τις δικές του ορέξεις, με βάση τις δικές του αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες και προτιμήσεις, δίχως να τον επηρεάζει η συνείδησή του. Όταν δεν καταλαβαίνει την αλήθεια, δεν ταράζεται η συνείδησή του· ενεργεί αποκλειστικά και μόνο με βάση τις προτιμήσεις του, αποκλειστικά και μόνο για το προσωπικό του όφελος και κέρδος. Μήπως έχει καθόλου χώρο για τον Θεό στην καρδιά του; Καθόλου. Για ποιον λόγο το λέω αυτό; Επειδή το κίνητρο, η προέλευση, η κατεύθυνση, ακόμα και οι εκδηλώσεις των πράξεων και των λόγων του έχουν στόχο να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά του· τα λόγια και οι πράξεις του βασίζονται σ’ αυτό που θεωρεί ότι θα ωφελήσει τον ίδιο. Όλα όσα σκέφτεται αποσκοπούν στα δικά του συμφέροντα και στόχους, και λειτουργεί χωρίς να νιώθει καμία μομφή και χωρίς να επιδεικνύει καθόλου αυτοσυγκράτηση. Αν κρίνουμε απ’ αυτήν τη συμπεριφορά, πώς μεταχειρίζεται τον Θεό; (Σαν αέρα.) Ακριβώς, το έθεσες ολόσωστα. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος μπορούσε να νιώσει την παρουσία του Θεού, να νιώσει ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά του ανθρώπου, ότι βρίσκεται δίπλα στους ανθρώπους και τους εξετάζει διαρκώς εξονυχιστικά, τότε οι πράξεις του άραγε θα παρουσίαζαν καθόλου έλλειψη αυτοσυγκράτησης; Θα παρουσίαζε ο ίδιος τόσο απερίσκεπτο θράσος; Σε καμία περίπτωση. Κι εδώ γεννιέται ένα ερώτημα: Άραγε, υπάρχει στ’ αλήθεια ο Θεός στον οποίο πιστεύει; (Όχι.) Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος. Ο Θεός στον οποίο πιστεύει αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει· ο Θεός του δεν είναι παρά αέρας. Όπως, λοιπόν, κι αν ισχυρίζεται στα λόγια ότι είναι ο Θεός, όσο κι αν προσεύχεται σ’ Αυτόν, όσα χρόνια κι αν πιστεύει ή ό,τι κι αν έχει κάνει και όσα κι αν έχει θυσιάσει, απ’ τα λόγια και τη συμπεριφορά του, καθώς και από τη στάση του απέναντι στον Θεό και απέναντι σε όλα όσα έχουν σχέση με τον Θεό, εκτίθεται εξ ολοκλήρου η φύση του. Αντιμετωπίζει τον Θεό σαν αέρα· κι αυτό δεν είναι βλασφημία εναντίον του Θεού; (Ναι.) Για ποιον λόγο θεωρείται βλασφημία; Νομίζει το εξής: «Ναι μεν ο κόσμος λέει ότι ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά του ανθρώπου, αλλά πού είναι ο Θεός; Εγώ γιατί δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο; Λένε και ότι ο Θεός θα τιμωρήσει όποιον κλέβει προσφορές, αλλά εγώ δεν έχω δει κανέναν να τιμωρείται επειδή έκλεψε προσφορές». Αρνείται την ύπαρξη του Θεού, και αυτό είναι βλασφημία εναντίον του Θεού. Λέει: «Ο Θεός δεν υπάρχει καν· πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιο έργο; Πώς είναι δυνατόν να σώσει τους ανθρώπους; Με ποιον τρόπο έχει αποδώσει μομφή στους ανθρώπους; Ποιον έχει τιμωρήσει ποτέ Του; Αφού ποτέ δεν είδα να συμβαίνει κάτι τέτοιο, οτιδήποτε δίνεται ως προσφορά στον Θεό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα. Αν τύχει να το πετύχω σήμερα, είναι δικό μου· θα θεωρήσω πως αυτός είναι ένας τρόπος του Θεού να μου δείξει εύνοια. Όποιος το δει ή όποιος το πετύχει, είναι δικό του. Σ’ αυτόν δείχνει την εύνοιά Του ο Θεός». Τι σόι λογική είναι αυτή; Είναι η λογική του Σατανά, των ληστών· έχει ξεπροβάλλει η διαβολική φύση του ανθρώπου. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει, άραγε, αληθινή πίστη; (Όχι.) Μετά από τόσα κηρύγματα που έχει ακούσει, ξεστομίζει έναν τέτοιον καταιγισμό από διαβολικά λόγια· έχει άραγε έστω και το παραμικρό θεμέλιο στην αλήθεια; (Όχι.) Και τότε τι κέρδισε μετά από τόσα κηρύγματα που άκουσε; Δεν έχει αποδεχτεί τα λόγια του Θεού, δεν πιστεύει ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και δεν αντιμετωπίζει τον Θεό ως Θεό. Αυτό είναι όλο.

Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν όντως μέσα τους ότι υπάρχει Θεός και δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία για την ενσάρκωσή Του. Ωστόσο, αν και Τον ακολουθούν για πολλά χρόνια, αν και έχουν υπομείνει κάποιες κακουχίες και έχουν πληρώσει κάποιο τίμημα, βαθιά μέσα τους δεν έχουν την παραμικρή κατανόηση σχετικά με τον Θεό. Η αλήθεια είναι πως εξακολουθούν να πιστεύουν σ’ έναν αόριστο Θεό, σ’ έναν Θεό φανταστικό· ορίζουν τον Θεό ως αέρα και τίποτα περισσότερο. Πώς αντιμετωπίζει ο Θεός αυτούς τους ανθρώπους; Απλώς τους αγνοεί. Κάποιοι ρωτάνε: «Αφού τους αγνοεί ο Θεός, γιατί παραμένουν στον οίκο Του;» Απλώς δουλεύουν. Και πώς θα πρέπει να αντιληφθεί κανείς το γεγονός ότι απλώς δουλεύουν; Κάποιος που απλώς δουλεύει δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την αλήθεια· ή μάλλον, έχει τόσο χαμηλό επίπεδο που δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτήν. Αντιμετωπίζει τον Θεό και την αλήθεια ως κάτι κενό και αόριστο, αλλά για να λάβει ευλογίες, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να στηριχθεί στο να καταβάλει ως αντάλλαγμα κάποιες προσπάθειες. Εξωτερικά μπορεί να μην αντιστέκεται απευθείας στον Θεό, να μην Τον καταριέται και να μην Του εναντιώνεται, η ουσία του, όμως, δεν παύει να είναι μια ουσία που ανήκει στο σινάφι του Σατανά, μια ουσία που αρνείται τον Θεό και Του αντιστέκεται. Όποιος δεν αγαπάει την αλήθεια είναι άχρηστος και ο Θεός μέσα Του έχει αποφασίσει να μη σώσει τέτοιους ανθρώπους. Εκείνους, λοιπόν, που δεν σκοπεύει να σώσει ο Θεός, υπάρχει μήπως καμία περίπτωση να τους πάρει στα σοβαρά; Θα τους έλεγε άραγε: «Την τάδε πτυχή της αλήθειας δεν την καταλαβαίνεις, πρέπει να ακούσεις προσεκτικά· την τάδε πτυχή της αλήθειας δεν την καταλαβαίνεις, χρειάζεται να καταβάλεις περισσότερη προσπάθεια και να την αναλογιστείς»; Επίσης, ο Θεός ξέρει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια και δεν αντιμετωπίζουν τον Θεό ως Θεό. Πρέπει, άραγε, ο Θεός να τους φανερώσει κάποια σημεία και τέρατα για να τους δώσει να καταλάβουν ότι υπάρχει ή να τους διαφωτίσει και να τους φωτίσει περισσότερο, ώστε να μάθουν ότι υπάρχει Θεός; Θα ενεργούσε άραγε ο Θεός κατ’ αυτόν τον τρόπο; (Όχι.) Ο Θεός έχει συγκεκριμένες αρχές για να κάνει αυτά τα πράγματα· δεν συμπεριφέρεται έτσι απέναντι στον οποιονδήποτε. Για τους ανθρώπους που μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια, ο Θεός εργάζεται διαρκώς. Ποια στάση τηρεί ο Θεός απέναντι σε όσους δεν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια ή δεν είναι ικανοί να φτάσουν σ’ αυτήν; (Τους αγνοεί.) Κατά τις αντιλήψεις των ανθρώπων, αν ο Θεός αγνοεί κάποιον, τότε ο άνθρωπος αυτός περιπλανιέται σαν ζητιάνος. Δεν τον βλέπεις να επιδιώκει την αλήθεια ούτε βλέπεις να κάνει ο Θεός οποιαδήποτε ενέργεια πάνω του· αυτός απλώς δουλεύει και δεν καταλαβαίνει την αλήθεια. Αυτό είναι όλο; Η αλήθεια είναι πως και άνθρωποι σαν κι αυτούς μπορούν να απολαύσουν μέρος της χάρης και των ευλογιών του Θεού. Ο Θεός θα τους κρατήσει κι αυτούς ασφαλείς όταν βρεθούν σε επικίνδυνες καταστάσεις. Θα τους γιατρέψει κι αυτούς όταν αρρωστήσουν σοβαρά. Μπορεί ακόμα και να τους χαρίσει κάποιο ξεχωριστό ταλέντο ή, σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις, μπορεί να εκτελέσει κάποιες θαυματουργές πράξεις πάνω τους ή να κάνει κάποια ξεχωριστά πράγματα. Αυτό σημαίνει ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν πράγματι να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό και να δουλέψουν καλά χωρίς να προκαλούν αναστάτωση, τότε Εκείνος δεν κάνει διακρίσεις εναντίον τους. Ποιες αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι πάνω σ’ αυτό το ζήτημα; «Ο Θεός δεν πρόκειται να σώσει αυτούς τους ανθρώπους, επομένως θα τους χρησιμοποιήσει όπως θέλει και μετά θα τους πετάξει». Αυτό θα κάνει ο Θεός; Όχι. Μην ξεχνάς ποιος είναι ο Θεός. Είναι ο Δημιουργός. Από όλη την ανθρωπότητα, είτε πρόκειται για πιστούς είτε για άπιστους, ανεξαρτήτως δόγματος ή εθνικότητας, ο Θεός τους βλέπει όλους ως δημιουργήματά Του. Γι’ αυτόν τον λόγο είπε ο Κύριος Ιησούς: «Διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς». Αυτή η δήλωση αποτελεί μια αρχή για το πώς λειτουργεί ο Θεός, ο Δημιουργός. Όποια κι αν είναι η έκβαση που θα δώσει τελικά ο Θεός σε κάποιον με βάση την ουσία του, είτε πρόκειται να τον σώσει πριν του δώσει αυτήν την έκβαση είτε όχι, όποια κι αν είναι η ουσία του, εφόσον εκείνος μπορεί να κάνει κάποιες εργασίες και να δουλέψει λίγο στον οίκο του Θεού και για χάρη του έργου Του, η χάρη του Θεού δεν αλλάζει· θα συνεχίσει να τον μεταχειρίζεται σύμφωνα με τις αρχές Του, δίχως καμία μεροληψία. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, η αρχή Του για τις πράξεις Του και η διάθεσή Του. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, με βάση την ουσία τους, έχουν πάντα για τον Θεό απόψεις και στάσεις σύμφωνα με τις οποίες Τον θεωρούν αόριστο και ασαφή· λες και υπάρχει, αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει. Δεν μπορούν ούτε να αναγνωρίσουν την αληθινή ύπαρξη του Θεού ούτε και να τη βιώσουν, με αποτέλεσμα τελικά να μην είναι ακόμα σίγουροι ότι ο Θεός υπάρχει στ’ αλήθεια. Έτσι, λοιπόν, ο Θεός, όταν τους εξετάζει, δεν μπορεί παρά να κάνει μόνο τα απαραίτητα, να τους προσφέρει κάποια χάρη, να τους δώσει κάποιες ευλογίες και προστασία σ’ αυτήν τη ζωή, να τους αφήσει να νιώσουν τη ζεστασιά του οίκου Του και να απολαύσουν τη χάρη, το έλεος και τη στοργική καλοσύνη Του. Μέχρι εκεί. Μόνο αυτές τις ευλογίες θα κερδίσουν σ’ αυτήν τη ζωή. Κάποιοι λένε: «Εφόσον ο Θεός έχει τέτοια ανεκτικότητα και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι απολαμβάνουν κι αυτοί τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, καλύτερα δεν θα ήταν να το πάει ένα βήμα παραπέρα και να τους επιτρέψει να φτάσουν κι αυτοί στη σωτηρία Του;» Αυτό είναι ανθρώπινη αντίληψη, ο Θεός δεν λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο. Για ποιον λόγο; Μήπως μπορείς εσύ να βάλεις τον Θεό στην καρδιά ενός ανθρώπου που δεν έχει εκεί μέσα θέση γι’ Αυτόν; Δεν μπορείς. Σχετικά με όση αλήθεια κι αν συναναστραφείς μαζί του και όσα λόγια κι αν του πεις, θα είναι μάταιο. Δεν πρόκειται να αλλάξει τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του για τον Θεό. Άρα, το μόνο που μπορεί να κάνει ο Θεός για ανθρώπους σαν κι αυτούς είναι να τους προσφέρει λίγη χάρη, λίγες ευλογίες, λίγη φροντίδα και λίγη προστασία. Είναι κάποιοι που λένε: «Εφόσον τη χάρη του Θεού μπορούν να την απολαύσουν, αν Εκείνος τούς διαφωτίσει και τους φωτίσει περισσότερο, τότε άραγε δεν θα αναγνωρίσουν ότι ο Θεός υπάρχει στ’ αλήθεια;» Μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να καταλάβουν την αλήθεια; Μπορούν μήπως να κάνουν πράξη την αλήθεια; (Όχι.) Αν δεν μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια, αυτό τους καθιστά ανίκανους να σωθούν, κι έτσι ο Θεός δεν πρόκειται να κάνει άσκοπο ή άχρηστο έργο. Κάποιοι λένε: «Δεν ισχύει αυτό. Κάποιες φορές έρχονται κι αυτοί αντιμέτωποι με την πειθαρχία ή λαμβάνουν κάποια διαφώτιση απ’ τον Θεό και αποκτούν απ’ Αυτόν κάποια αλήθεια». Αυτό έχει και πάλι σχέση με το έργο του Θεού. Τι χρειάζεται να διαθέτουν αυτοί που θέλει να σώσει ο Θεός, έτσι ώστε να σωθούν απ’ Αυτόν, να γίνουν αντικείμενο της σωτηρίας Του; Πρέπει οι άνθρωποι να το καταλάβουν αυτό. Το ξέρει και ο Θεός· δεν σώζει τον οποιονδήποτε. Ακόμα κι αν παρουσιάσει κάποια σημεία και τέρατα, καθώς και τη δύναμή Του για να Τον αναγνωρίσουν οι άνθρωποι, μπορεί κάτι τέτοιο να τους κάνει να σωθούν; Δεν πάει έτσι. Ο Θεός έχει κάποια πρότυπα για να σώσει τους ανθρώπους· πρέπει κανείς να έχει αληθινή πίστη και παράλληλα να αγαπάει την αλήθεια. Το έργο, λοιπόν, που κάνει ο Θεός στους ανθρώπους και το οποίο περιλαμβάνει κρίση, παίδευση, δοκιμασίες και εξευγενισμό, έχει επίσης τα δικά του πρότυπα. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Πολλές φορές, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρίση και την παίδευση. Μήπως το ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρίση και την παίδευση, με τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό είναι σημάδι ότι θα μας σώσει ο Θεός;» Έτσι είναι τα πράγματα; (Όχι.) Τι σας κάνει να είστε σίγουροι ότι δεν είναι έτσι; Εφόσον κάποιοι άνθρωποι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να τους σώσει ο Θεός, θα τους επέβαλλε τότε ο Θεός κρίση, παίδευση, δοκιμασίες και εξευγενισμό; Κι αυτό γεννά ένα ερώτημα: σε ποιον επιβάλλει ο Θεός την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του; Υπάρχουν κι εδώ κάποιες ανθρώπινες παρανοήσεις. Πείτε Μου, μπορεί άραγε κάποιος που ούτε καν ξέρει ποιος είναι ο Θεός, πού είναι ο Θεός ή αν υπάρχει καν Θεός, να λάβει την κρίση και την παίδευσή Του; Μπορεί μήπως κάποιος που βλέπει τον Θεό σαν απλό αέρα να λάβει την κρίση και την παίδευση του Θεού; Μπορεί κάποιος που απ’ την καρδιά του απουσιάζει εντελώς ο Θεός να λάβει τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του; Αποκλείεται. Με τι μπορεί, άρα, να έρθουν κατά καιρούς αντιμέτωποι τέτοιοι άνθρωποι; (Με την πειθαρχία.) Ακριβώς, με την πειθαρχία. Εκείνοι που βλέπουν τον Θεό σαν απλό αέρα, εκείνοι που κατά βάση δεν αναγνωρίζουν ούτε πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, είναι βέβαιο ότι δεν θα λάβουν την κρίση και την παίδευση του Θεού ούτε τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του. Θα έλεγε κανείς ότι όσοι έχουν τέτοια ουσία και τέτοιες συμπεριφορές δεν αποτελούν αντικείμενα της σωτηρίας του Θεού. Παρόλο που δεν είναι δυνατόν να λάβουν τη σωτηρία του Θεού, αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ο Θεός δεν τους σώζει· αυτό το καθορίζει η φύση-ουσία τους, η οποία αποστρέφεται την αλήθεια και τη μισεί. Δεν έχουν τη σωστή στάση κατά την οποία αγαπούν και αποδέχονται την αλήθεια, και επομένως δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να σωθούν. Και τότε πώς τους αντιμετωπίζει ο Θεός όταν παρεισφρήσουν στον οίκο Του με την ελπίδα να λάβουν ευλογίες; Εκτός απ’ το να δίνει ευλογίες και χάρη, αλλά και το να προσφέρει φροντίδα και προστασία, με ποιες άλλες μεθόδους εκπληρώνει ο Θεός τον ρόλο Του ως Δημιουργού; Ο Θεός στέλνει υπενθυμίσεις, προειδοποιήσεις και προτροπές μέσα απ’ τα λόγια Του. Έπειτα, τους κλαδεύει, τους αποδίδει μομφή και τους πειθαρχεί· εκεί τελειώνει το έργο που επιτελεί πάνω τους ο Θεός, τα πάντα κινούνται στο πλαίσιο αυτό. Τι αποτέλεσμα έχουν αυτές οι πράξεις του Θεού στους ανθρώπους; Τους επιτρέπουν να συμμορφώνονται υπάκουα στους περιορισμούς, να συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια όσο δουλεύουν στον οίκο του Θεού, χωρίς να προκαλούν αναστάτωση ή να κάνουν κακό. Μήπως μπορεί αυτό που κάνει ο Θεός να οδηγήσει αυτούς τους ανθρώπους να εκπληρώσουν με αφοσίωση το καθήκον τους; (Όχι.) Γιατί όχι; Είναι δυνατόν να προκαλέσει αλλαγές στη διάθεσή τους η χάρη, οι ευλογίες, η φροντίδα και η προστασία που λαμβάνουν, μαζί με τις υπενθυμίσεις των λόγων του Θεού, με το κλάδεμα, με τη συμμόρφωση, με την πειθαρχία και ούτω καθεξής; (Όχι.) Αφού όλα αυτά δεν μπορούν να προκαλέσουν αλλαγή στη διάθεσή τους, τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει το έργο που κάνει σ’ αυτούς ο Θεός; Τους κάνει να έχουν λίγη περισσότερη αυτοσυγκράτηση στη συμπεριφορά τους, τους βοηθάει να τηρούν τους κανόνες και τους οδηγεί στο να αποκτήσουν εξωτερικά κάποια ανθρώπινη ομοιότητα. Ακόμη, τους κάνει σχετικά υπάκουους· δέχονται διστακτικά να κλαδευτούν προκειμένου να κερδίσουν τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, μπορούν να ενεργήσουν σύμφωνα με τους κανονισμούς και τα διοικητικά διατάγματα του οίκου του Θεού, και αυτό είν’ όλο. Αν τα πετύχουν όλα αυτά, σημαίνει αυτό ότι κάνουν πράξη την αλήθεια; Υπολείπονται ακόμη σ’ αυτό, γιατί όλα όσα κάνουν ουσιαστικά απλώς συμμορφώνονται με τις αρχές των διοικητικών διαταγμάτων του οίκου του Θεού, όπως και με κάποιες αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές. Δεν είναι παρά μια αλλαγή στη συμπεριφορά, τίποτε παραπάνω. Θα μπορούσε μήπως κανείς να πει ότι αφού αυτοί οι άνθρωποι έχουν αλλάξει τη συμπεριφορά τους, θα ήταν ακόμα καλύτερο να τους δοθεί η δυνατότητα να αλλάξουν και τη διάθεσή τους; (Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.) Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, δεν είναι σε θέση να το καταφέρουν· ένας λόγος είναι αυτός. Και ο σημαντικότερος λόγος ποιος είναι; Ότι κατά βάση δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους· δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός. Είναι, λοιπόν, δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι να καταλάβουν τα λόγια του Θεού; Κάποιοι απ’ αυτούς τα καταλαβαίνουν και λένε: «Καλά είναι τα λόγια του Θεού, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τα κάνω πράξη. Το να τα κάνω πράξη το νιώθω ακόμα πιο επώδυνο και από το να μου κάνουν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς». Όταν κινδυνεύουν τα δικά τους συμφέροντα ή όταν πρέπει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν, νιώθουν απόλυτη σύγχυση και δεν μπορούν να το πραγματοποιήσουν. Ακόμα κι αν εξουθενωθούν τελείως, πολύ απλά δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα λόγια του Θεού. Επίσης, ούτε αναγνωρίζουν ούτε αποδέχονται ποτέ ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Δεν μπορούν να το χωνέψουν· δεν καταλαβαίνουν γιατί τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια. Όταν, για παράδειγμα, ο Θεός λέει στους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, αυτοί λένε: «Ωραία, αφού το λες Εσύ, θα είμαι ειλικρινής· γιατί, όμως, θεωρείται αλήθεια το να είναι κάποιος ειλικρινής;» Δεν ξέρουν γιατί και δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Όταν ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι πρέπει να υποταχθούν σ’ Αυτόν, ρωτάνε: «Κερδίζει κανείς καθόλου λεφτά αν υποταχθεί στον Θεό; Μήπως δίνει ευλογίες ο Θεός σε όποιον υποτάσσεται σ’ Αυτόν; Μήπως, αν το κάνει κάποιος, γίνεται να αλλάξει ο προορισμός του;» Τίποτε απ’ όσα λέει και κάνει ο Θεός δεν πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια. Δεν έχουν ιδέα τι σημασία έχουν τα λόγια και οι απαιτήσεις του Θεού προς τον άνθρωπο και δεν μπορούν να διακρίνουν ποιες ενέργειες είναι σωστές και συμφωνούν με τις αλήθεια-αρχές. Όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, δηλαδή η ταυτότητά Του, η ουσία Του, τα λόγια Του, οι απαιτήσεις Του, όλα αυτά, εκείνοι θεωρούν ότι δεν μπορούν να λογίζονται ως υπάρχοντα του Θεού ούτε ως το είναι Του. Δεν ξέρουν ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός· δεν καταλαβαίνουν ούτε τι είναι ο Δημιουργός ούτε τι είναι ο Θεός. Αυτό άραγε δεν είναι προβληματικό; Ωστόσο, έτσι ακριβώς συμπεριφέρονται κάποιοι άνθρωποι. Άλλοι πάλι λένε: «Δεν μπορεί να ισχύει αυτό. Αν έχουν τέτοιες σκέψεις και απόψεις, πώς είναι δυνατόν να εκτελούν παρ’ όλα αυτά με προθυμία τα καθήκοντα που έχουν στον οίκο του Θεού;» Πρέπει να βάλουμε σε εισαγωγικά εδώ τον όρο «προθυμία». Πώς πρέπει να το εξηγήσουμε αυτό; Απ’ τη μία άποψη, εκτελούν τα καθήκοντά τους επειδή τους υποχρεώνουν οι περιστάσεις ή επειδή έχουν ανάγκη για ευλογίες· απ’ την άλλη, θεωρούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συμμορφωθούν διστακτικά για την ώρα, οπότε εκτελούν κάποια καθήκοντα και καταβάλλουν λίγη προσπάθεια. Μέσα τους πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να κάνουν· επειδή, όμως, δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να καταβάλουν προσπάθεια και να εκτελέσουν καθήκοντα με αντάλλαγμα τις ευλογίες του Θεού. Είναι δυνατόν, αν έχουν τέτοια νοοτροπία, να αποδεχτούν την αλήθεια; (Όχι.) Ούτε καν καταλαβαίνουν τι είναι η αλήθεια, άρα πώς θα ήταν δυνατόν να την αποδεχτούν;

Το έργο της κρίσης του Θεού τις έσχατες ημέρες γίνεται για να δώσει τέλος σ’ αυτήν την εποχή. Το αν κάποιος μπορεί ή δεν μπορεί να σωθεί εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό απ’ το αν μπορεί να αποδεχτεί την κρίση και την παίδευση του Θεού και απ’ το αν μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι αναγνωρίζουν μεν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, όμως δεν αποδέχονται την αλήθεια. Θεωρούν την αποδοχή της αλήθειας το ίδιο με το να κάνουν μεταμόσχευση καρδιάς· τόσο επώδυνο θα τους φαινόταν. Εφόσον αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο και, ότι και να γίνει, αρνούνται να την αποδεχτούν, δεν φταίει ο Θεός που δεν τους έσωσε. Αυτοί είναι οι μόνοι που ευθύνονται, επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια· δεν έχουν τέτοια ευλογία. Το να σώσει ο Θεός τους ανθρώπους απ’ την επιρροή του Σατανά δεν είναι τόσο απλό όσο το φαντάζονται οι ίδιοι οι άνθρωποι. Απ’ τη μία πλευρά, αυτοί που πιστεύουν στον Θεό πρέπει να αποδεχτούν τη συμμόρφωση και το κλάδεμα μέσα απ’ τα λόγια Του· ένα στάδιο είναι αυτό. Απ’ την άλλη, πρέπει και να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό του Θεού. Η κρίση και η παίδευση είναι ένα στάδιο· οι δοκιμασίες και ο εξευγενισμός είναι άλλο. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να αποδεχτούν διστακτικά το κλάδεμα, οπότε νομίζουν ότι έχουν καταφέρει να υποταχθούν, και στη συνέχεια δεν προοδεύουν άλλο και παύουν να πασχίζουν προς την κατεύθυνση της αλήθειας. Άλλοι αγαπούν πολύ την αλήθεια και για να την αποκτήσουν μπορούν να αντέξουν κάθε είδους πόνο. Μπορούν όχι μόνο να αντέξουν τη συμμόρφωση και τη διόρθωση που λαμβάνουν απ’ τα λόγια του Θεού, αλλά και να εισέλθουν στο στάδιο της αποδοχής της κρίσης και της παίδευσής Του. Θεωρούν πως το γεγονός ότι αποδέχονται την κρίση και την παίδευση του Θεού αποτελεί εξύψωση απ’ τον Θεό, πως είναι η αγάπη του Θεού και ένα ένδοξο ζήτημα· δεν φοβούνται να υποφέρουν. Αυτοί οι άνθρωποι, μόλις βιώσουν την κρίση και την παίδευση, μπορούν επίσης να αποδεχτούν τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό, και συνεχίζουν να επιδιώκουν την αλήθεια. Όσο μεγάλες κι αν είναι οι δοκιμασίες και ο εξευγενισμός, και πάλι βλέπουν την αγάπη του Θεού και μπορούν να αφιερώσουν τον εαυτό τους για να Τον ικανοποιήσουν. Όσο κι αν κλαδεύονται, δεν το θεωρούν ταλαιπωρία. Αντίθετα, το θεωρούν ακόμα πιο μεγάλη αγάπη απ’ τον Θεό. Μετά από πολλές ακόμα δοκιμασίες και πολύ ακόμα εξευγενισμό, φτάνουν τελικά στο σημείο του ολοκληρωτικού εξαγνισμού και της ολοκληρωτικής τελείωσης. Έτσι βιώνει κανείς το έργο του Θεού στην ανώτερη φάση του. Για πείτε Μου τώρα, έχουν καμιά διαφορά μεταξύ τους εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό και βιώνουν μέσα από τα λόγια Του μόνο το ένα στάδιο της συμμόρφωσης και της διόρθωσής Του, και εκείνοι που βιώνουν δύο στάδια, δηλαδή την κρίση και την παίδευση του Θεού, καθώς και τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό; Οπωσδήποτε έχουν διαφορά. Για κάποιους ανθρώπους, ο Θεός σταματάει αμέσως μόλις τους συμμορφώσει και τους διορθώσει, ενώ τα υπόλοιπα τα αφήνει στη δική τους επιλογή και αντίληψη. Αν τώρα αυτοί δεν αποδεχτούν την αλήθεια και δεν επιλέξουν το ορθό μονοπάτι, τι δείχνει αυτό; Μπορεί να πει κανείς πως δεν υπάρχει τρόπος να σώσει ο Θεός ανθρώπους σαν κι αυτούς. Κάποιοι λένε συχνά ότι υποφέρουν για το έργο, ότι υποφέρουν για τις προοπτικές τους, ότι υποφέρουν για ένα σπίτι, ότι υποφέρουν για έναν σύντροφο, ότι υποφέρουν για τα συναισθήματά τους. Τα βλέπουν όλα ως μαρτύριο· και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; (Δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια.) Σωστά, δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια και δεν έχει καμία σχέση με το έργο του Θεού. Το μόνο που κάνεις σ’ αυτήν την περίπτωση είναι να υποφέρεις άσκοπα· μόνο παλεύεις και αφήνεις τον καιρό να περνάει, δεν κάνεις καμία προσευχή στον Θεό ούτε αναζητάς την αλήθεια. Αυτό το «μαρτύριο» δεν είναι το είδος που συνδέεται με τον εξευγενισμό, αφού δεν είναι έργο του Θεού και δεν έχει καμία σχέση μ’ Εκείνον. Απλώς υποφέρεις μόνος σου, δεν υποβάλλεσαι στον εξευγενισμό του Θεού. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζεις να πιστεύεις ότι όλο αυτό αποτελεί τον εξευγενισμό σου απ’ τον Θεό· είσαι υπερβολικά αισιόδοξος. Αυτό δεν είναι παρά ένας ευσεβής πόθος! Δεν πληροίς καν τις προϋποθέσεις για να σε εξευγενίσει ο Θεός. Δεν έχεις ούτε καν περάσει απ’ το στάδιο της παίδευσης και της κρίσης, και περιμένεις να σε δοκιμάσει και να σε εξευγενίσει ο Θεός; Είναι δυνατόν; Όνειρο θερινής νυκτός δεν είναι αυτό; Μπορούν να αντέξουν τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό οι συνηθισμένοι άνθρωποι; Μπορεί ένας συνηθισμένος άνθρωπος να αποδεχτεί κάτι τέτοιο; Δίνει κάτι τέτοιο ο Θεός σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο; Με τίποτα. Μόλις διορθώσει έναν άνθρωπο ο Θεός, εάν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, επειδή έχει αλαζονική διάθεση, επειδή είναι αδιάλλακτος, δόλιος, μοχθηρός ή έχει οποιαδήποτε άλλη διάθεση, λάβει την κρίση, την πειθαρχία ή τη ρητή συμμόρφωση απ’ τον Θεό σε ένα ή σε πολλά ζητήματα, κι αυτό του δώσει να καταλάβει τον λόγο για τον οποίο τον πειθαρχεί Εκείνος —με αποτέλεσμα να αναπτύξει αληθινή κατανόηση για τον Θεό και αυτογνωσία, να συντελεστεί μια αληθινή αλλαγή στη διάθεσή του και, στη συνέχεια, να αποκτήσει σιγά σιγά αληθινή υποταγή στην αλήθεια— μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους ο Θεός. Πού βασίζει ο Θεός την εκτέλεση αυτού του έργου; Υπάρχει μια προϋπόθεση: Κάποιος που λαμβάνει αυτό το έργο πρέπει να μπορεί να εκτελέσει επαρκώς το καθήκον του στον οίκο του Θεού. Για να το εκτελέσει επαρκώς, χρειάζονται μόνο δύο πράγματα: υποταγή και αφοσίωση. Καταρχάς, πρέπει ο άνθρωπος αυτός να έχει συνείδηση και λογική· μόνο αυτοί που έχουν συνείδηση και λογική πληρούν τις προϋποθέσεις για να αποδεχτούν την αλήθεια. Όταν ο Θεός συμμορφώνει και διορθώνει τέτοιους ανθρώπους που έχουν συνείδηση και λογική, τότε αυτοί μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια και να υποταχθούν. Και μόνο μόλις γίνει αυτό, θα προχωρήσει ο Θεός στο έργο της κρίσης και της συμμόρφωσης. Με αυτήν τη σειρά γίνεται το έργο του Θεού. Αν, όμως, κάποιος που βρίσκεται στον οίκο του Θεού δεν μπορεί ποτέ να εκτελέσει με αφοσίωση το καθήκον του, αν δεν δείχνει την παραμικρή υποταγή στην κυριαρχία Του και αν δεν εκτελεί επαρκώς τα καθήκοντά του, τότε όταν έρχεται αντιμέτωπος με κακουχίες, όταν αποκαλύπτεται ή κλαδεύεται, αυτό που βιώνει στην καλύτερη να είναι η διόρθωση και η πειθαρχία του Θεού. Δεν υποβάλλεται στην κρίση και στην παίδευση του Θεού, πόσο μάλλον στις δοκιμασίες και στον εξευγενισμό. Με άλλα λόγια, ουσιαστικά δεν έχει συμμετοχή στο έργο του Θεού για την τελείωση των ανθρώπων.

Το περιεχόμενο σχετικά με το οποίο συναναστραφήκαμε πριν λίγο σχετίζεται με το έργο που κάνει ο Θεός για να σώσει τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει στην τελείωση, με τις μεθόδους και τα αντικείμενα του έργου Του, αλλά και με το σε ποιους ανθρώπους επιτελεί το έργο Του που αφορά την κρίση και την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό. Θίξαμε, επίσης, το κατά πόσο έχουν οι άνθρωποι ζωή-είσοδο όταν δέχονται αυτό το έργο του Θεού, καθώς και το ποιες συνθήκες και τι ουσία πρέπει τουλάχιστον να διαθέτουν για να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευσή Του. Και τι αντιλήψεις έχουν επ’ αυτού οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι πιστεύουν: «Εφόσον κάποιος ακολουθεί τον Θεό, εφόσον έχει αποδεχτεί αυτό το στάδιο του έργου Του, τότε σίγουρα θα λάβει την κρίση και την παίδευση του Θεού. Και πολύ γρήγορα μετά απ’ αυτό, θα έρθουν οι δοκιμασίες και οι εξευγενισμοί απ’ τον Θεό. Συνεπώς, ερχόμαστε πολλές φορές αντιμέτωποι με δοκιμασίες, εξευγενισμό και κλάδεμα, ενώ στερούμαστε την οικογένεια, τη στοργή, τη θέση και τις προοπτικές, με επακόλουθο, σχετικά με τη στοργή, τη θέση και τις προοπτικές, να υποφέρουμε συνέχεια». Είναι ακριβείς αυτές οι δηλώσεις; (Όχι.) Οι άνθρωποι είναι ικανοί μία και μόνο λέξη απ’ τα λόγια και το έργο του Θεού να τη μετατρέψουν σε κάτι που θεωρούν πνευματικό όρο· ποιος ο λόγος γι’ αυτό; Η αλήθεια είναι πως, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο υποφέρουν, απλώς αγωνίζονται και αφήνουν τον χρόνο να περνάει· όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Εκείνοι, όμως, θεωρούν ότι πρόκειται για δοκιμασίες και εξευγενισμούς, λένε ότι είναι ο εξευγενισμός του Θεού. Κάτι τέτοιο αποτελεί μεγάλο λάθος· πρόκειται για κάτι που επιβάλλουν αναγκαστικά οι άνθρωποι στον Θεό και δεν αντιπροσωπεύει καθόλου τις προθέσεις Του. Δεν είναι παρανόηση του Θεού αυτό; Είναι όντως παρανόηση. Και πώς προκύπτει μια τέτοια παρανόηση; Οι άνθρωποι, αφού δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια, σχηματίζουν τέτοιες παρανοήσεις με βάση τις φαντασιοκοπίες τους και μετά τις διαδίδουν και τις διασπείρουν παντού ξεδιάντροπα. Αυτό τελικά οδηγεί σε διάφορες δηλώσεις σχετικά με το ότι «υποφέρουν». Οπότε, πολλές φορές ακούω κάποιους ανθρώπους να λένε: «Κάποιος αντικαταστάθηκε και μετά έγινε αρνητικός· “υποφέρει για τη θέση”!» Το να υποφέρεις για τη θέση δεν σημαίνει ότι βιώνεις δοκιμασίες και εξευγενισμούς· απλώς κάποιος χάνει τη θέση του, πιέζεται συναισθηματικά και παλεύει με τον εσωτερικό του πόνο λόγω της αποτυχίας. Επειδή άλλο αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «υποφέρω» και άλλο αυτό που ο Θεός ονομάζει εξευγενισμό, τι αφορά στην πραγματικότητα ο αληθινός εξευγενισμός; Κατ’ αρχάς, πρέπει να καταλάβετε ότι ο Θεός, πριν δοκιμάσει και εξευγενίσει τους ανθρώπους, κάνει πολύ προπαρασκευαστικό έργο. Πρώτα πρώτα, τους επιλέγει· επιλέγει τα κατάλληλα άτομα. Νωρίτερα, συζητήσαμε για το ποιους ανθρώπους βλέπει ο Θεός ως κατάλληλους και ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρούν: Πρώτον, πρέπει τουλάχιστον στην ανθρώπινη φύση τους να διαθέτουν συνείδηση και λογική. Δεύτερον, πρέπει να μπορούν να εκτελέσουν επαρκώς τα καθήκοντά τους, να τα εκτελέσουν με αφοσίωση και υποταγή. Ύστερα, πρέπει να δεχτούν κλάδεμα, πειθαρχία και συμμόρφωση για πολλά χρόνια. Μπορεί να μην έχετε ξεκαθαρίσει και πολύ καλά τι σημαίνει πειθαρχία και συμμόρφωση, αφού ίσως τις έννοιες αυτές να μην τις αντιλαμβάνεστε με μεγάλη σαφήνεια. Ίσως στους ανθρώπους να μοιάζουν σχετικά άυλες και αφηρημένες. Όσον αφορά, όμως, το κλάδεμα, αυτό είναι κάτι που μπορούν να ακούσουν και να νιώσουν· έχει συγκεκριμένη γλώσσα και συγκεκριμένο τόνο, οπότε οι άνθρωποι ξέρουν τι συμβαίνει. Αν κάποιος κάνει κάποιο λάθος, αν πάει κόντρα στις αρχές, αν πράξει απερίσκεπτα ή αν αποφασίσει μόνος του κάποια πράγματα που βλάπτουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού ή το έργο της εκκλησίας και κλαδευτεί, τότε αυτό σημαίνει κλάδεμα. Και τότε τι είναι η διόρθωση και η πειθαρχία; Για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος δεν είναι ικανός να είναι επικεφαλής ομάδας, δεν είναι αφοσιωμένος και κάνει πράγματα που παραβιάζουν τις αλήθεια-αρχές ή τους κανονισμούς της εκκλησίας· λόγω αυτών, αντικαθίσταται. Είναι διόρθωση αυτό; Είναι όντως ένα είδος διόρθωσης. Ανεξάρτητα από το αν φαίνεται επιφανειακά ότι τον χειρίζεται η εκκλησία είτε ότι τον αντικαθιστά κάποιος επικεφαλής, ο Θεός το βλέπει ως δική Του ενέργεια και ως μέρος του έργου Του· το βλέπει ως ένα είδος διόρθωσης. Επίσης, συνήθως οι άνθρωποι, όταν είναι σε καλή κατάσταση, γεμίζουν με φως και μπορούν να κατεβάσουν πρωτότυπες ιδέες· αν, όμως, εξαιτίας κάποιων καταστάσεων ή για κάποιον συγκεκριμένο λόγο καταστραφεί το έργο τους και αποκαλυφθούν, αυτό δεν είναι ένα είδος διόρθωσης; Κι αυτό είναι ένα είδος διόρθωσης. Όλα αυτά μετράνε ως κρίση και παίδευση; Σε αυτό το σημείο, ακόμα δεν μετράνε ως κρίση και παίδευση, οπότε φυσικά δεν μπορούν να θεωρηθούν εξευγενισμοί και δοκιμασίες. Δεν είναι τίποτε άλλο από διορθώσεις που δέχεται κάποιος καθώς εκτελεί τα καθήκοντά του. Κάποιες φορές, οι εκδηλώσεις της διόρθωσης είναι το να αρρωσταίνει κανείς, να τα κάνει θάλασσα πολλές φορές στα καθήκοντά του ή να χάνει τον δρόμο του σε ζητήματα που κάποτε ήξερε καλά και να μην ξέρει τι να κάνει. Όλα αυτά αποτελούν διόρθωση. Φυσικά, κάποιες φορές η διόρθωση προέρχεται από υποδείξεις κοντινών ανθρώπων ή από όσα αποκαλύπτει ένα συγκεκριμένο γεγονός που προκαλεί αμηχανία σε κάποιον άνθρωπο, οδηγώντας τον να αποτραβηχτεί και να κάνει βαθιά αυτοεξέταση και αυτοκριτική. Κι αυτό διόρθωση είναι. Είναι καλό ή κακό να δέχεται κανείς τη διόρθωση του Θεού; (Καλό είναι.) Στη θεωρία, είναι καλό. Είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να το αποδεχτούν οι άνθρωποι, είναι καλό, αφού τουλάχιστον αποδεικνύει ότι ο Θεός αναλαμβάνει την ευθύνη για σένα, ότι δεν σε έχει εγκαταλείψει και ότι εργάζεται πάνω σου, παρέχοντάς σου παροτρύνσεις και καθοδήγηση. Το γεγονός ότι ο Θεός εργάζεται πάνω σου επιβεβαιώνει πως δεν έχει καμία πρόθεση να σε εγκαταλείψει ακόμα. Το συγκεκριμένο γεγονός συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, ότι ο Θεός μπορεί να συνεχίσει να σε διορθώνει και να σε πειθαρχεί ή, αν έχεις καλή απόδοση και βρίσκεσαι στο ορθό μονοπάτι, θα σε υποβάλει σε κρίση και παίδευση. Ας μην προτρέχουμε, όμως· για την ώρα, ο Θεός θα σε διορθώσει και θα σε πειθαρχήσει πολλές φορές. Έπειτα, εφόσον επιδιώκεις την αλήθεια, υποτάσσεσαι και είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος, ο Θεός θα σε υποβάλει σε κρίση και παίδευση. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει ήδη το απλό κλάδεμα· μόνο οι νεοφώτιστοι δεν το έχουν βιώσει ακόμα. Οι άνθρωποι τις πιο πολλές φορές ενεργούν ανάλογα με τα συναισθήματα της συνείδησής τους· νιώθουν μέσα τους μομφή, διαισθάνονται τα λόγια του Θεού που τους προτρέπουν στα αυτιά τους ή στην καρδιά τους: «Δεν πρέπει να το κάνω αυτό, είναι επαναστατικό»· αυτό είναι παρότρυνση, προτροπή και προειδοποίηση απ’ τα λόγια του Θεού. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους κλαδεύονται οι άνθρωποι: Μπορεί το κλάδεμα να γίνεται από επικεφαλής και εργάτες, από αδελφούς και αδελφές, από τον Άνωθεν, ακόμα και κατευθείαν απ’ τον Θεό. Πολλοί άνθρωποι τα έχουν βιώσει αυτά, αλλά λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν βιώσει τη διόρθωση και την πειθαρχία του Θεού. Τι εννοούμε εδώ με τον όρο «λιγότεροι»; Ότι πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που βρίσκονται πολύ μακριά απ’ το να λάβουν την κρίση και την παίδευση του Θεού. Κι απ’ τις δοκιμασίες και τους εξευγενισμούς Του; Απ’ αυτά βρίσκονται ακόμα πιο μακριά· είναι ακόμα μεγαλύτερο το χάσμα, ακόμα μεγαλύτερη η απόσταση. Παλιότερα, οι άνθρωποι πίστευαν: «Ο Θεός με έκρινε και με παίδευσε, γι’ αυτό και έβγαλα άφθες στο στόμα», «Ο Θεός με έκρινε και με παίδευσε. Έκανα κάποιο λάθος, είπα το λάθος πράγμα, και είχα πονοκέφαλο για μέρες. Τώρα καταλαβαίνω τι είναι η κρίση και η παίδευση του Θεού»· δεν είναι παρανοήσεις αυτά; Αυτού του είδους η παρανόηση του Θεού είναι η πιο συνηθισμένη· οι περισσότεροι Τον παρανοούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτή η παρανόηση προκαλεί και κάποια αρνητικά αποτελέσματα, καθώς οδηγεί τους ανθρώπους να νομίζουν ότι ακόμα και μια λάθος κουβέντα να πουν, αυτό θα οδηγήσει στην πειθαρχία του Θεού. Κάτι τέτοιο αποτελεί ξεκάθαρα παρανόηση του Θεού και δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτά που κάνει Εκείνος. Αν υπάρχουν τέτοιες παρανοήσεις για τον Θεό, άραγε μπορεί κανείς τελικά να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις Του; Είναι σίγουρο ότι θα υστερήσει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει τη διόρθωση και την πειθαρχία του Θεού, έχουν βιώσει το κλάδεμα και έχουν λάβει προτροπές και παροτρύνσεις από τα λόγια Του, αλλά μέχρι εκεί. Εδώ γεννιέται ένα ερώτημα: Αφού οι άνθρωποι έχουν φτάσει στα βιώματά τους μέχρι αυτό το στάδιο, για ποιον λόγο δεν έχουν βιώσει την κρίση και την παίδευση του Θεού; Γιατί δεν μετράει για κρίση και παίδευση το κλάδεμα, η παρότρυνση απ’ τα λόγια του Θεού ή η πειθαρχία και η διόρθωση; Αν κοιτάξουμε την παρότρυνση των λόγων του Θεού, το κλάδεμα, αλλά και τη διόρθωση και την πειθαρχία που έχουν βιώσει οι άνθρωποι, τι αποτέλεσμα έχουν φέρει όλα αυτά; (Οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει αυτοσυγκράτηση στην εξωτερική τους συμπεριφορά.) Έχουν σημειωθεί κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά τους, όμως φανερώνει αυτό και αλλαγή διάθεσης; (Όχι.) Αυτό δεν αντιπροσωπεύει αλλαγή διάθεσης. Κάποιοι λένε: «Τόσα χρόνια πιστεύουμε στον Θεό, τόσα κηρύγματα έχουμε ακούσει· η διάθεσή μας, όμως, δεν έχει αλλάξει ακόμα. Δεν είναι άδικο αυτό για μας; Ίσα που άλλαξε η συμπεριφορά μας —αξιολύπητο δεν είναι αυτό; Πότε θα αρχίσει να μας σώζει ο Θεός; Πότε θα λάβουμε τη σωτηρία;» Ας συζητήσουμε, λοιπόν, τι έχουν κερδίσει και τι αλλαγές έχουν κάνει όσοι έχουν βιώσει αυτές τις διάφορες πτυχές του έργου του Θεού. Τώρα μόλις κάποιος μίλησε για αλλαγές συμπεριφοράς· αυτό είναι μια γενική διαπίστωση. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, οι άνθρωποι, όταν έρχονται για πρώτη φορά στην εκκλησία και αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους, δεν έχουν υποστεί κλάδεμα και είναι γεμάτοι αγκάθια, σαν κάκτοι. Θέλουν σε όλα να έχουν τον τελευταίο λόγο. Σκέφτονται μέσα τους: «Τώρα που πιστεύω στον Θεό, έχω κάποια δικαιώματα και είμαι ελεύθερος στην εκκλησία, οπότε θα κάνω ό,τι νομίζω». Τελικά, μόλις κλαδευτούν και πειθαρχηθούν μια φορά και μόλις διαβάσουν τα λόγια του Θεού κι ακούσουν κηρύγματα και συναναστροφές πάνω στην αλήθεια, δεν τολμάνε να ξανασυμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ότι έχουν γίνει απόλυτα υπάκουοι· έχουν απλώς αποκτήσει μια ελάχιστη σύνεση και έχουν καταλάβει κάποια δόγματα. Όταν οι άλλοι λένε πράγματα που συμφωνούν με την αλήθεια, αναγνωρίζουν ότι είναι σωστά και, παρότι μπορεί να μην τα καταλαβαίνουν καλά όλα αυτά, μπορούν να τα αποδεχτούν. Δεν είναι πολύ πιο υπάκουοι από πριν; Το γεγονός ότι μπορούν να αποδεχτούν αυτά τα πράγματα αποδεικνύει ότι η συμπεριφορά τους έχει υποστεί κάποιες αλλαγές. Και πώς προέκυψαν αυτές οι αλλαγές; Μέσα από την παρότρυνση και την προτροπή, καθώς και την παρηγοριά των λόγων του Θεού. Κάποιες φορές, τέτοιοι άνθρωποι χρειάζεται να πειθαρχηθούν και να κλαδευτούν, καθώς και να συμμετάσχουν σε συναναστροφές πάνω στις αρχές, να ακούσουν ότι κάτι πρέπει να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο και όχι αλλιώς. Εκείνοι σκέφτονται: «Πρέπει να το αποδεχτώ. Η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μου· ποιος θα τολμούσε να διαφωνήσει με την αλήθεια;» Στον οίκο του Θεού, ο Θεός είναι μεγάλος, η αλήθεια είναι μεγάλη και η αλήθεια βασιλεύει· κάποιοι άνθρωποι, έχοντας αυτό ως θεωρητικό θεμέλιο, έχουν αφυπνιστεί και έχουν καταλάβει τι σημαίνει να έχεις πίστη στον Θεό. Ας πάρουμε για παράδειγμα κάποιον που παλιότερα ήταν βάρβαρος και ακόλαστος, που δεν είχε καμία αυτοσυγκράτηση και δεν ήξερε τους κανόνες, την πίστη στον Θεό, τον οίκο του Θεού, την εκκλησία και τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος: Όταν έρθει στον οίκο του Θεού ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος δεν ξέρει τίποτα, με καλοσύνη και ενθουσιασμό, ξεχειλίζοντας από «μεγάλες» προσδοκίες και ελπίδες, και εκεί δεχτεί παροτρύνσεις και προτροπές, πότισμα και τροφή, αλλά και κλάδεμα από τα λόγια του Θεού, και λάβει παίδευση και πειθαρχία ξανά και ξανά, τότε σιγά σιγά η ανθρώπινη φύση του θα υποστεί κάποιες αλλαγές. Τι αλλαγές, δηλαδή; Ο άνθρωπος αυτός φτάνει να καταλάβει κάποιες από τις αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και να μάθει ότι, παλιότερα, είχε μεγάλη έλλειψη ανθρώπινης ομοιότητας· ήταν βάρβαρος, αλαζόνας, προκλητικός και αγανακτισμένος· δεν μιλούσε σαν αληθινός άνθρωπος, στις ενέργειές του δεν υπήρχαν κανόνες και δεν ήξερε να αναζητήσει την αλήθεια· θεωρούσε την πίστη στον Θεό απλώς θέμα του να κάνει κάποιος ό,τι του ζητάει ο Θεός και να πηγαίνει όπου του λέει Εκείνος· με άλλα λόγια, είχε μέσα του μια βάρβαρη ζωτικότητα, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι αυτό ήταν πίστη και αγάπη για τον Θεό. Τώρα, ο άνθρωπος αυτός αρνείται όλα αυτά τα πράγματα και ξέρει ότι προέρχονταν από τις ανθρώπινες φαντασιοκοπίες, ήταν απλή καλή συμπεριφορά ή μπορεί ακόμα και να προέρχονταν απ’ τον Σατανά. Οι πιστοί στον Θεό θα πρέπει να προσέχουν τα λόγια Του και να βάζουν την αλήθεια πάνω απ’ όλα, αφήνοντας την αλήθεια να εξουσιάζει τα πάντα. Με λίγα λόγια, όλοι οι άνθρωποι έχουν ήδη καταλάβει και αναγνωρίσει σε θεωρητικό πλαίσιο και έχουν αποδεχτεί στα βάθη της καρδιάς τους ότι αυτά τα λόγια που έχει πει ο Θεός είναι σωστά —ότι είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα των θετικών πραγμάτων— όσο βαθιά κι αν έχουν ριζώσει αυτά τα λόγια στην καρδιά τους, όσο μεγάλο ρόλο κι αν έχουν παίξει. Στη συνέχεια, αφού υποστούν κάποια απροσδιόριστη συμμόρφωση και πειθαρχία, γεννιέται στη συνείδησή τους σε κάποιον βαθμό μια αληθινή πίστη. Από τις ασαφείς φαντασιοκοπίες που είχαν οι άνθρωποι αρχικά για τον Θεό μέχρι το συναίσθημα που έχουν τώρα, δηλαδή ότι υπάρχει Θεός και ότι είναι πολύ πρακτικός, μόλις νιώσουν αυτά τα συναισθήματα στην πίστη τους στον Θεό, αρχίζουν σιγά σιγά να αλλάζουν οι σκέψεις και οι απόψεις τους, η οπτική τους για τα πράγματα και τα ηθικά τους πρότυπα, αλλά και ο τρόπος σκέψης τους. Για παράδειγμα, ο Θεός απαιτεί απ’ τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς. Μπορεί μεν να συνεχίζεις να λες ψέματα και να είσαι δόλιος, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι είναι λάθος η δολιότητα και ότι είναι αμαρτία και μοχθηρή διάθεση το να λες ψέματα και να εξαπατάς τον Θεό. Ωστόσο, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Έστω, για παράδειγμα, ότι αυτήν τη στιγμή έχεις ακόμα μια αλαζονική διάθεση. Κάποιες φορές δεν μπορείς να συγκρατηθείς, αποκαλύπτεις συχνά αυτήν τη διάθεση και επαναστατείς συχνά εναντίον του Θεού, επειδή θέλεις να κυριαρχείς πάντοτε και να ενεργείς αυτόνομα, να έχεις εσύ τον τελευταίο λόγο. Ξέρεις, όμως, και ότι αυτό αποτελεί μια διεφθαρμένη διάθεση και μπορείς να προσευχηθείς στον Θεό γι’ αυτό. Μπορεί να μην υπάρχει αισθητή αλλαγή, αλλά η συμπεριφορά σου έχει αρχίσει να μεταβάλλεται σιγά σιγά. Ακόμα και χωρίς να δεχτείς κρίση και παίδευση, ακόμα κι αν η διάθεσή σου δεν έχει αλλάξει, η αλήθεια και τα λόγια του Θεού φωτίζουν σιγά σιγά τα βάθη της καρδιάς σου, ενώ συγχρόνως κατευθύνουν και μεταβάλλουν τη συμπεριφορά σου, με αποτέλεσμα να ζεις όλο και περισσότερο σαν άνθρωπος και η συνείδησή σου σταδιακά να αφυπνίζεται. Αν κάνεις κάτι που προδίδει τη συνείδησή σου, τότε μέσα σου θα νιώθεις άβολα. Όταν αναφέρεται αυτό το ζήτημα, κάτι νιώθεις· δεν είσαι τόσο αναίσθητος όσο πριν, μετανιώνεις και είσαι πρόθυμος να διορθωθείς. Ακόμα κι αν δεν μπορείς να αλλάξεις αμέσως τη διάθεσή σου σ’ αυτό το θέμα, αν θίγει την κατάστασή σου, τότε μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις αυτήν την κατάσταση· υπάρχει μια επίγνωση μέσα σου και αυτή η επίγνωση αλλάζει τη συμπεριφορά σου. Μια τέτοια αλλαγή δεν είναι τίποτα άλλο από μια αλλαγή συμπεριφοράς. Ναι μεν συμβαίνει και εξακολουθεί να συμβαίνει, αλλά δεν συνιστά αλλαγή διάθεσης· δεν είναι σε καμία περίπτωση αλλαγή διάθεσης. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί, μόλις το ακούσουν αυτό, να ταραχτούν και να πουν: «Μα, ακόμα και μια τόσο σημαντική αλλαγή δεν είναι αλλαγή διάθεσης; Τότε τι είναι η αλλαγή διάθεσης; Ποιες αλλαγές ανήκουν στην κατηγορία της αλλαγής διάθεσης;» Για την ώρα, ας το αφήσουμε αυτό· καλύτερα να συνεχίσουμε τη συζήτηση για τις αλλαγές που έχουν ήδη επιτύχει οι άνθρωποι και αποτελούν συνέπειες και αποτελέσματα των λόγων του Θεού και όλων όσα έχει κάνει Εκείνος στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι εργάζονται σκληρά για να αλλάξουν όσες σκέψεις και απόψεις τους δεν συμφωνούν με την αλήθεια. Όποτε αντιμετωπίζουν κάποιο ζήτημα, θα έχουν μια επίγνωση· θα αντιπαραβάλλουν το ζήτημα με την αλήθεια και θα λένε: «Αυτό το ζήτημα δεν συμφωνεί με την αλήθεια, αλλά ακόμα δεν μπορώ να εγκαταλείψω την άποψή μου· παραμένει εκεί». Το μόνο που έχεις συνειδητοποιήσει και έχεις μάθει είναι ότι η άποψή σου δεν συμφωνεί με τα λόγια του Θεού· είναι δυνατόν να αποδείξει αυτό ότι η άποψή σου έχει ήδη αλλάξει ή ότι την έχεις ήδη εγκαταλείψει; Δεν είναι δυνατόν. Δεν έχεις αλλάξει και δεν έχεις εγκαταλείψει την άποψή σου, πράγμα που αποδεικνύει ότι η διεφθαρμένη διάθεσή σου παραμένει ακέραια και δεν έχει αρχίσει να αλλάζει· το μόνο που έχει γίνει είναι ότι στη συνείδησή σου, στα τρίσβαθα της καρδιάς σου, έχεις ήδη αποδεχτεί τα λόγια του Θεού και τα θεωρείς αλήθεια. Αυτό όμως είναι μόνο θεωρητικό, είναι μια υποκειμενική επιθυμία· δεν έχουν μετατραπεί ακόμα τα λόγια του Θεού ούτε σε ζωή σου ούτε σε πραγματικότητά σου. Όταν τα λόγια του Θεού γίνουν η πραγματικότητά σου, τότε θα εγκαταλείψεις τις απόψεις σου και θα μεταχειρίζεσαι όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου, με βάση τις απόψεις των λόγων του Θεού.

Σε τι στάδιο βρίσκεται τώρα η ζωή-είσοδός σας; Έχεις ήδη συνειδητοποιήσει πως οι απόψεις σου είναι λανθασμένες, αλλά μπορείς ακόμα να στηρίζεσαι στις απόψεις σου για να ζήσεις και τις χρησιμοποιείς για να υπολογίσεις το έργο του Θεού. Χρησιμοποιείς τις σκέψεις και τις απόψεις σου για να κρίνεις τις συνθήκες που διαμορφώνει ο Θεός για σένα, και μπορείς να μεταχειρίζεσαι την κυριαρχία Του μέσω των σκέψεων και των απόψεών σου. Συμφωνεί, άραγε, κάτι τέτοιο με τις αλήθεια-αρχές; Δεν είναι παράλογο; Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνο λίγα δόγματα, αλλά θέλουν να αξιολογήσουν τις πράξεις του Θεού. Δεν είναι απίστευτα αλαζονικό κάτι τέτοιο; Το μόνο που κάνεις τώρα είναι να αναγνωρίζεις πως τα λόγια του Θεού είναι καλά και σωστά, και κρίνοντας από την εξωτερική σου συμπεριφορά, δεν κάνεις πράγματα που αντιβαίνουν ολοφάνερα στην αλήθεια, πόσο μάλλον πράγματα που κρίνουν το έργο του Θεού. Είσαι, επίσης, ικανός να υποταχθείς στις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού. Αυτό δείχνει ότι κάποιος έχει μετατραπεί από άπιστο σε ακόλουθο του Θεού με την ευπρέπεια ενός αγίου. Μετατρέπεσαι από κάποιος που ζει αναμφισβήτητα σύμφωνα με τις φιλοσοφίες του Σατανά και σύμφωνα με τις αντιλήψεις, τους νόμους και τη γνώση του Σατανά, σε κάποιον που, εφόσον άκουσε τα λόγια του Θεού, πιστεύει ότι είναι η αλήθεια, τα αποδέχεται και επιδιώκει την αλήθεια, με αποτέλεσμα να γίνεις κάποιος που θέλει ασπαστεί τα λόγια του Θεού ως τη ζωή του. Μια τέτοια διαδικασία είναι —τίποτα περισσότερο. Εκείνη την περίοδο, σίγουρα η συμπεριφορά και ο τρόπος που ενεργείς θα υποστούν κάποιες αλλαγές. Όσο κι αν αλλάξεις, αυτό που εκδηλώνεται μέσα σου δεν είναι για τον Θεό τίποτε περισσότερο από αλλαγές στη συμπεριφορά και στις μεθόδους σου, αλλαγές στις ενδόμυχες επιθυμίες σου και στις φιλοδοξίες σου. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αλλαγές στις σκέψεις και στις απόψεις σου. Ίσως τώρα να μπορείς να προσφέρεις τη ζωή σου για τον Θεό όταν μαζέψεις τη δύναμή σου και όταν έχεις μια τέτοια παρόρμηση, αλλά σε κάποιο ζήτημα που σου φαίνεται πολύ δυσάρεστο, δεν μπορείς να φτάσεις στην απόλυτη υποταγή στον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Ίσως η καλή σου καρδιά να σου επιτρέπει να δώσεις αμέσως τη ζωή σου και τα πάντα για τον Θεό, και να πεις: «Είμαι έτοιμος και πρόθυμος να εγκαταλείψω το νήμα της ζωής μου για τον Θεό. Σ’ αυτήν τη ζωή δεν μετανιώνω και δεν παραπονιέμαι για τίποτα! Εγκατέλειψα τον γάμο, τις κοσμικές προοπτικές, όλη τη δόξα και τα πλούτη, και αποδέχομαι αυτές τις συνθήκες που έχει θέσει ο Θεός. Μπορώ να ανεχτώ όλον τον χλευασμό και τη συκοφαντία του κόσμου». Μα τη στιγμή που θα διαμορφώσει ο Θεός μια συνθήκη που δεν ταιριάζει με τις αντιλήψεις σου, εσύ μπορείς να σηκωθείς και να Του φωνάξεις, και Του αντισταθείς. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Είναι, επίσης, πιθανό να δώσεις τη ζωή σου για τον Θεό και να εγκαταλείψεις τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο απ’ όλους ή το πράγμα που αγαπάς περισσότερο και που μέσα σου σου είναι πιο δύσκολο να αποχωριστείς—μα όταν καλείσαι να μιλήσεις από καρδιάς στον Θεό και να είσαι ειλικρινής, το σε δυσκολεύει πολύ και δεν μπορείς να το κάνεις. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Απ’ την άλλη, ίσως να μη λαχταράς τις σαρκικές ανέσεις σ’ αυτήν τη ζωή ούτε να τρως καλό φαγητό ούτε να φοράς καλά ρούχα, και να εργάζεσαι καθημερινά στο καθήκον σου μέχρι τελικής πτώσεως. Μπορείς να αντέξεις κάθε πόνο που σου προκαλεί η σάρκα, μα, αν οι διευθετήσεις του Θεού δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις σου, δεν μπορείς να καταλάβεις και προκύπτουν μέσα σου παράπονα εναντίον του Θεού και παρανοήσεις σχετικά με Αυτόν. Η σχέση σου με τον Θεό γίνεται όλο λιγότερο κανονική. Συνέχεια αντιστέκεσαι και επαναστατείς, δεν μπορείς να υποταχθείς πλήρως στον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση. Εφόσον είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις τη ζωή σου για τον Θεό, γιατί δεν μπορείς να Του πεις έναν ειλικρινή λόγο; Εφόσον είσαι πρόθυμος να αφήσεις στην άκρη τα πάντα έξω από τον εαυτό σου, γιατί δεν μπορείς να παραμείνεις πιστός αποκλειστικά στην ανάθεση που σου έχει δώσει ο Θεός; Εφόσον είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις τη ζωή σου για τον Θεό, τότε, όταν βασίζεσαι στα συναισθήματά σου για να ενεργήσεις και διατηρείς σχέσεις με άλλους, για ποιον λόγο δεν μπορείς κάνεις αυτοκριτική; Για ποιον λόγο δεν μπορείς να υποστηρίξεις το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Έτσι είναι το να ζει κανείς ενώπιον του Θεού; Εφόσον έχεις ήδη πάρει έναν όρκο ενώπιον του Θεού να δαπανάς τον εαυτό σου για Εκείνον για όλη σου τη ζωή και να αποδέχεσαι ό,τι βάσανο εμφανιστεί στον δρόμο σου, γιατί το να απαλλαγείς μια φορά από το καθήκον σου σε βυθίζει τόσο πολύ στην αρνητικότητα, που για πολλές μέρες δεν μπορείς να επανέλθεις; Για ποιον λόγο είναι καρδιά σου γεμάτη αντίσταση, παράπονα, παρανοήσεις και —αρνητικότητα. Τι συμβαίνει; Κάτι τέτοιο δείχνει ότι η καρδιά σου αγαπάει πιο πολύ τη θέση και αυτό σχετίζεται με τη βασική σου αδυναμία. Κατά συνέπεια, όταν απαλλάσσεσαι από το καθήκον σου, καταρρέεις και δεν μπορείς να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Αυτό από μόνο του φτάνει για ν’ αποδείξει ότι, αν και έχει αλλάξει η συμπεριφορά σου, δεν έχει αλλάξει η ζωή-διάθεσή σου. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας αλλαγής στη συμπεριφορά και μιας αλλαγής στη διάθεση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι τώρα παρουσιάζουν κάποια καλή συμπεριφορά, αλλά πολύ λίγοι είναι αυτοί που αναζητούν την αλήθεια ή την αποδέχονται, ενώ σχεδόν κανένας δεν υποτάσσεται αληθινά. Απ’ αυτήν την άποψη, πολλοί άνθρωποι απλώς βιώνουν κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά και κάποιες μεταβολές στις σκέψεις και τις απόψεις τους· έχουν την προθυμία και την προσδοκία που χρειάζεται για να αποδεχτούν την κυριαρχία του Θεού και να υποταχθούν σ’ αυτήν, ενώ δεν τρέφουν μέσα τους καμιά πικρία. Για πείτε Μου, αυτοί οι άνθρωποι έχουν βιώσει την κρίση και την παίδευση του Θεού; (Όχι.) Δυστυχώς, οι βιωματικές μαρτυρίες που έχετε εξιστορήσει κατά το παρελθόν δεν εμπεριέχουν την κρίση και την παίδευση του Θεού· καμία δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις Του. Εφόσον δεν έχεις βιώσει ακόμα την κρίση και την παίδευση του Θεού, δεν έχει αρχίσει να αλλάζει η διάθεσή σου. Αν δεν έχει αρχίσει να αλλάζει η διάθεσή σου, τότε οι αλλαγές που διαπιστώνεις αποτελούν μόνο αλλαγές συμπεριφοράς. Αυτές οι αλλαγές συμπεριφοράς συμβαίνουν λόγω της συνεργασίας σου, εν μέρει οφείλονται στην καλή σου ανθρώπινη φύση και είναι αποτέλεσμα του έργου του Θεού. Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι μόνο μέχρι εδώ θα φτάσει ο Θεός για να σώσει τους ανθρώπους; (Όχι.) Τότε τι θα κάνει μετά; Ποιο έργο κάνει κυρίως ο Θεός όταν σώζει τους ανθρώπους; (Την κρίση και την παίδευση.) Η κύρια μέθοδος με την οποία σώζει ο Θεός τους ανθρώπους είναι η κρίση και η παίδευση. Δυστυχώς, όμως, σχεδόν κανένας δεν έχει κατορθώσει ακόμα να δεχτεί την κρίση και την παίδευση του Θεού, με αποτέλεσμα να μην έχει ξεκινήσει ακόμα επίσημα το έργο του Θεού για τη σωτηρία, την τελείωση και την αλλαγή διάθεσης των ανθρώπων. Και για ποιον λόγο δεν έχει αρχίσει επίσημα; Γιατί ακόμα δεν γίνεται να εκτελεστεί στους ανθρώπους το συγκεκριμένο έργο του Θεού. Γιατί δεν μπορεί να εκτελεστεί; Επειδή η τρέχουσα κατάστασή τους, το ανάστημά τους και αυτά που μπορούν να κάνουν σήμερα παραμένουν πολύ μακριά απ’ τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός, Έτσι, ο Θεός δεν μπορεί να επιτελέσει το έργο Του. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός θα σταματήσει το έργο Του; Όχι, ο Θεός περιμένει. Και τι άλλο κάνει ενώ περιμένει; Εξαγνίζει την εκκλησία, την καθαίρει απ’ αυτούς που διαταράσσουν και αναστατώνουν, απ’ τους αντίχριστους, τα κακά πνεύματα, τους πονηρούς ανθρώπους, τους δύσπιστους, εκείνους που δεν πιστεύουν πραγματικά σ’ Αυτόν και εκείνους που δεν μπορούν καν απλώς να δουλέψουν. Αυτό λέγεται καθαρισμός του πεδίου· λέγεται, επίσης, ξεσκαρτάρισμα. Είναι, άραγε, το ξεσκαρτάρισμα το κύριο έργο του Θεού την περίοδο αυτή; Όχι, αυτήν την περίοδο, ο Θεός θα συνεχίσει να εργάζεται πάνω σας, παροτρύνοντάς σας με τα λόγια, ποτίζοντας, ανατρέφοντας, κλαδεύοντας, διορθώνοντας και πειθαρχώντας σας. Σε ποιον βαθμό θα τα κάνει αυτά; Μόνο όταν οι άνθρωποι αποκτήσουν τις βασικές προϋποθέσεις για να κριθούν και να παιδευτούν θα αρχίσει ο Θεός το έργο της κρίσης και της παίδευσης. Τώρα πείτε Μου, όπως εικάζετε και κρίνετε εσείς, ποιες προϋποθέσεις πρέπει να αποκτήσουν οι άνθρωποι πριν αρχίσει ο Θεός το έργο της κρίσης και της παίδευσης; Βλέπεις ότι ο Θεός κάνει τα πάντα στον καιρό τους. Δεν εργάζεται τυχαία. Το έργο της διαχείρισής Του ακολουθεί το σχέδιο που έχει κάνει, και κάνει τα πάντα βήμα προς βήμα, όχι τυχαία. Και τι συμβαίνει με αυτά τα βήματα; Κάθε στάδιο του έργου που κάνει ο Θεός στους ανθρώπους πρέπει να έχει αποτέλεσμα· όταν βλέπει ότι έχει, κάνει το επόμενο στάδιο του έργου. Ο Θεός γνωρίζει πώς μπορεί να έχει αποτέλεσμα το έργο Του, τι πρέπει να πει και να κάνει. Κάνει το έργο Του ανάλογα με το τι χρειάζονται οι άνθρωποι, όχι τυχαία. Ό,τι έργο θα έχει αποτέλεσμα στους ανθρώπους, το κάνει ο Θεός, και ό,τι είναι ανούσιο ως προς την αποτελεσματικότητα, σίγουρα αυτό ο Θεός δεν το κάνει. Για παράδειγμα, όταν χρειάζεται να παρθούν μαθήματα με αρνητικά αντικείμενα, πάνω στα οποία ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να αναπτύξει τη διάκρισή του, θα εμφανιστούν στην εκκλησία ψευδόχριστοι, αντίχριστοι, πονηρά πνεύματα, κακοί άνθρωποι, άνθρωποι που διαταράσσουν και αναστατώνουν, και οι άλλοι μπορούν να αναπτύξουν πάνω τους τη διάκρισή τους. Εάν ο εκλεκτός λαός του Θεού καταλάβει την αλήθεια και μπορέσει να αναγνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, τότε αυτοί οι άνθρωποι έχουν προσφέρει την υπηρεσία τους και η ύπαρξή τους δεν έχει πλέον αξία. Εκείνη τη στιγμή, ο εκλεκτός λαός του Θεού θα εγερθεί για να τους εκθέσει και να τους καταγγείλει, και η εκκλησία θα τους καθάρει αμέσως. Όλο το έργο του Θεού έχει τα στάδιά του, και όλα αυτά τα στάδια ο Θεός τα έχει οργανώσει με βάση το τι χρειάζεται ο άνθρωπος στη ζωή του και στο ανάστημά του. Και τι χρειάζονται πραγματικά οι άνθρωποι; Γιατί υπάρχουν αντίχριστοι και κακοί άνθρωποι στην εκκλησία; Σχετικά με τα ζητήματα αυτά, οι άνθρωποι γενικά βρίσκονται σε σύγχυση και δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Κάποιοι, επειδή δεν καταλαβαίνουν το έργο του Θεού, τρέφουν αντιλήψεις και μάλιστα διαμαρτύρονται, λέγοντας: «Πώς γίνεται να υπάρχουν αντίχριστοι στην εκκλησία του Θεού; Γιατί δεν το κανονίζει αυτό ο Θεός;» Μόνο μόλις διαβάσουν τα λόγια του Θεού που λένε ότι αυτά τα περιστατικά έχουν στόχο να πάρουν μαθήματα οι άνθρωποι και να αποκτήσουν διάκριση τους έρχεται μια επιφοίτηση και καταλαβαίνουν τις προθέσεις του Θεού. Στην αρχή, οι άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν τους κακούς ανθρώπους. Όταν η εκκλησία αποβάλλει τέτοιους ανθρώπους, αποκτούν αντιλήψεις· νομίζουν ότι εκείνοι που αποβλήθηκαν είχαν κάνει πολλές προσφορές και είχαν την ικανότητα να αντέξουν δυσχέρειες, και θεωρούν λάθος την αποβολή τους. Έπειτα, αρχίζουν να αντιστέκονται σ’ αυτό που έκανε ο Θεός. Μετά από μια περίοδο βιωμάτων, όμως, αποκτούν κατανόηση της αλήθειας και αναπτύσσουν την ικανότητα να διακρίνουν τους κακούς ανθρώπους. Πλέον, όταν αποβάλλεται ένας κακός άνθρωπος, ούτε αντιλήψεις σχηματίζουν ούτε αντιστέκονται. Την επόμενη φορά που βλέπουν κάποιον κακό άνθρωπο να διαπράττει κακές πράξεις, μπορούν να τον αναγνωρίσουν και όλοι συνεργάζονται για να τον καταγγείλουν και να τον αποπέμψουν, πριν γίνει καμιά μεγάλη ζημιά. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι τότε δεν έχουν πια κανένα πάτημα στον οίκο του Θεού. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Πώς αποκτούν οι άνθρωποι αυτήν την ικανότητα διάκρισης; Ο Θεός το κάνει. Αν δεν ήταν το έργο του Θεού, οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν αυτά τα πράγματα. Το έργο του Θεού γίνεται με μια συγκεκριμένη αλληλουχία και τα στάδια αυτής της αλληλουχίας εξαρτώνται από τις απαιτήσεις της ανθρώπινης ζωής. Όμως, οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι χρειάζονται στην πραγματικότητα, είναι μπερδεμένοι. Οπότε, το μόνο που μπορεί να κάνει ο Θεός είναι να συνεχίσει το έργο Του, διευθετώντας για τους ανθρώπους πολλά μαθήματα από τα οποία μπορούν να διδαχθούν κι έτσι να έχουν τη δυνατότητα να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα και να φτάσουν στα αποτελέσματα που Εκείνος απαιτεί. Είτε οι άνθρωποι καταλαβαίνουν είτε δεν καταλαβαίνουν, ο Θεός συνεχίζει ακούραστα το έργο Του· αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Είναι όπως όταν ο Θεός κλαδεύει κάποιον: Αν εκείνος κάνει ένα λάθος, ο Θεός τον κλαδεύει· αν κάνει πάλι το ίδιο λάθος, τον ξανακλαδεύει. Αν αποκαλυφθεί και πάλι, ο Θεός τον κλαδεύει για ακόμα μια φορά. Κάνει έργο υπομονετικά μέχρι εκείνος ο άνθρωπος να αποκτήσει πραγματικά κατανόηση, να πάψει να είναι πλέον αναίσθητος και να αποκτήσει, για όταν ξανασυναντήσει παρόμοιες καταστάσεις, την ίδια ευαισθησία που θα είχε αν άγγιζε ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο και να μην κάνει άλλα λάθη. Τότε αυτό θα είναι αρκετό και ο Θεός θα σταματήσει το έργο Του. Όταν είσαι σε θέση, τη στιγμή που θα σου ξανασυμβούν αυτά τα ζητήματα, να τα χειριστείς μόνος σου και σύμφωνα με τις αρχές, τότε δεν θα υπάρχει πια λόγος ανησυχίας για τον Θεό. Αυτό αποδεικνύει ότι έχεις καταλάβει τα λόγια του Θεού και την αλήθεια Του, τα έχεις υιοθετήσει στην καρδιά σου και έχουν γίνει η ζωή σου. Στο σημείο αυτό, ο Θεός τελειώνει το έργο Του. Αυτά είναι τα στάδια του έργου του Θεού και, μόλις τα βιώσεις, θα δεις την ουσία και τη σοφία Του· κάτι τέτοιο δεν χωράει αμφισβήτηση, είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο.

Πριν λίγο αναφέραμε ότι τα στάδια του έργου του Θεού έχουν σχέση με την αλλαγή της διάθεσης των ανθρώπων. Το έργο του Θεού δεν είναι απλώς το να επιτρέψει στους ανθρώπους να αλλάξουν λίγο τη συμπεριφορά τους, να καταλάβουν κάποιους κανόνες και να αποκτήσουν εν μέρει κάποια ανθρώπινη ομοιότητα, κι έπειτα να το ονομάσει αυτό μεγάλη επιτυχία. Αν ήταν έτσι, τότε το έργο θα είχε ολοκληρωθεί ήδη απ’ την Εποχή της Χάριτος. Τι θέλει ο Θεός; (Να αλλάξουν οι άνθρωποι τη διάθεσή τους.) Σωστά· εκείνοι που σώζονται πραγματικά πρέπει να φτάσουν σε αλλαγή διάθεσης. Ο Θεός δεν θέλει απλώς να κάνουν οι άνθρωποι μια αλλαγή στη συμπεριφορά τους, αλλά, κυρίως, μια αλλαγή στη διάθεσή τους· αυτό είναι το κριτήριο για τη σωτηρία. Πριν λίγο μιλήσαμε για κάποιες αλλαγές συμπεριφοράς, όπως το να μπορεί κανείς να εγκαταλείψει πράγματα και να δώσει τη ζωή του για τον Θεό· όλα αυτά αποτελούν σαφέστατα αλλαγές συμπεριφοράς. Αν όμως κάποιος δεν είναι αφοσιωμένος στις αναθέσεις από τον Θεό, αν εξακολουθεί να μπορεί να φέρεται επιπόλαια και συνεχίζει να εξαπατά, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει αλλάξει ακόμα η διάθεσή του. Τώρα οι άνθρωποι αξίζουν έπαινο μόνο για τη συμπεριφορά τους· μοιάζουν πιο κοντά στη συμπεριφορά ενός αγίου, συμπεριφέρονται με περισσότερη ανθρώπινη φύση, ενώ διαθέτουν κάποια αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Όσο καλή συμπεριφορά κι αν παρουσιάζει κανείς, όμως, αν αυτή δεν συνδέεται με την άσκηση της αλήθειας και ο άνθρωπος δεν τη βιώνει μέσα από τη συνείδησή του, τη λογική του και την κανονική ανθρώπινη φύση του, τότε όλο αυτό δεν έχει την παραμικρή σχέση με κάποια αλλαγή διάθεσης και δεν είναι αυτό που θέλει ο Θεός. Αν το εξετάσει κανείς απ’ αυτήν την οπτική, τότε σχετικά με την τωρινή σας συμπεριφορά, όσο κι αν μπορείτε να τηρείτε τους κανόνες, όσο κι αν συμμορφώνεστε, όσο κι αν θα μπορούσατε να δώσετε τη ζωή σας και όσο μεγάλες προσδοκίες κι αν έχετε, έχετε καταφέρει, άραγε, να ευχαριστήσετε τον Θεό; Έχετε ανταποκριθεί στις απαιτήσεις Του; (Όχι.) Μήπως ο Θεός έχει πολύ υψηλές απαιτήσεις; Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται: «Εφόσον άνθρωποι τώρα συμμορφώνονται τόσο πολύ, πώς γίνεται να μην έχουν ανταποκριθεί ακόμα στις απαιτήσεις του Θεού;» Εσείς τι λέτε; Είναι υποταγή αυτή η συμμόρφωση; (Όχι.) Σωστά. Αυτή η συμμόρφωση που επιδεικνύουν τώρα οι άνθρωποι δεν είναι παρά λίγος ορθολογισμός, κι όλα αυτά είναι προϊόν της πειθαρχίας του Θεού. Είναι εκατό τοις εκατό το αποτέλεσμα της πειθαρχίας του Θεού· μόνο μετά από τα τόσα λόγια που επιμελώς είπε ο Θεός αφυπνίστηκε η συνείδηση των ανθρώπων, κεντρίστηκε το αίσθημα της συνείδησής τους και άρχισαν να βιώνουν μια κάποια ανθρώπινη φύση, να ενεργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες, να ξέρουν ότι πρέπει να ερευνούν σε ό,τι κάνουν και να νιώθουν λίγη μομφή όταν ενεργούν κόντρα στις αρχές. Με λίγα λόγια, οι αλλαγές της συμπεριφοράς δεν ανταποκρίνονται στις προϋποθέσεις για να δεχτούν οι άνθρωποι την κρίση και την παίδευση του Θεού· ο Θεός δεν θέλει να αλλάξουν συμπεριφορά. Και τι θέλει, λοιπόν, ο Θεός; Θέλει να αλλάξουν διάθεση. Και ποιες ακριβώς είναι οι εκδηλώσεις της αλλαγής διάθεσης; Πόσο πρέπει να αλλάξουν στις διάφορες πτυχές τους για να πληρούν τις προϋποθέσεις να λάβουν την κρίση και την παίδευση του Θεού; Πρέπει να αλλάξουν σε σημείο που ο Θεός να βλέπει τις επιδόσεις του καθενός σε όλες τις πτυχές· πρέπει, ιδιαίτερα, να μπορούν να εκτελούν επαρκώς τα καθήκοντά τους και να δέχονται το κλάδεμα, να αναζητούν την αλήθεια στα πάντα, να μπορούν όποτε βρίσκονται αντιμέτωποι με δεινά και δοκιμασίες να ακολουθούν τον Θεό και ουσιαστικά να μπορούν να αποδέχονται αυτά που λέει Εκείνος και να υποτάσσονται σ’ αυτά· ακόμα κι όταν δεν τους επιβλέπει κανείς ή όταν έχουν απέναντί τους κάποιον πειρασμό, να μπορούν να μην κάνουν κακά πράγματα, να μη διαπράττουν το παραμικρό κακό. Κατά την άποψη του Θεού, άνθρωποι σαν κι αυτούς ανταποκρίνονται στα πρότυπα· είναι κατάλληλοι για να δεχτούν επίσημα την κρίση και την παίδευσή Του, κι αυτό είναι το επόμενο στάδιο του έργου Του για να τους σώσει και να τους οδηγήσει στην τελείωση. Τι σήμα και τι πρότυπο υπάρχει εδώ; Ξέρετε; (Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι κάποιος, μέσα από τη διόρθωση και την πειθαρχία του Θεού, μπορεί σιγά σιγά να αποκαταστήσει τη συνείδηση και τη λογική του και, σε συνδυασμό με κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά του, θα αποκτήσει τελικά την ικανότητα να εκτελεί πιστά τα καθήκοντά του. Σ’ αυτόν τον άνθρωπο ο Θεός μπορεί τότε να αρχίσει το έργο της κρίσης και της παίδευσης.) Συμφωνείτε όλοι μ’ αυτήν τη δήλωση; (Ναι.) Εντάξει, αλλά αυτή δεν είναι παρά μόνο μία απ’ τις προϋποθέσεις. Ο Θεός, προτού εκτελέσει σ’ έναν άνθρωπο το έργο της κρίσης και της παίδευσης, πρώτα θα τον αξιολογήσει. Και πώς τον αξιολογεί; Ο Θεός έχει διάφορα πρότυπα. Κατ’ αρχάς, παρατηρεί τη στάση του απέναντι στις αναθέσεις Του· βλέπει, δηλαδή, τι στάση τηρεί εκείνος ο άνθρωπος απέναντι στα καθήκοντα που πρέπει να εκτελέσει, αν μπορεί να τα εκτελέσει με όλη του την καρδιά, όσο καλύτερα μπορεί και με αφοσίωση. Με λίγα λόγια, παρατηρεί αν οι άνθρωποι μπορούν να ανταποκριθούν στο πρότυπο της επαρκούς εκτέλεσης του καθήκοντος. Αυτή είναι η πρώτη πτυχή και έχει άμεση σχέση με τη ζωή της πίστης στον Θεό και με το έργο που κάνουν οι άνθρωποι κάθε μέρα. Για ποιον λόγο ορίζει ο Θεός αυτήν την πτυχή ως προϋπόθεση, ως πρότυπο αξιολόγησης; Ποιος λόγος κρύβεται πίσω απ’ αυτό; Μήπως ξέρετε; Όταν ο Θεός εμπιστεύεται σε κάποιον ένα έργο, τότε έχει τεράστια σημασία τι στάση έχει αυτός ο άνθρωπος. Έτσι τον αξιολογεί. Ο Θεός τού εμπιστεύεται ένα συγκεκριμένο έργο· άραγε, πώς θα το αντιμετώπιζε κάποιος που έχει συνείδηση σε σχέση με κάποιον που δεν έχει συνείδηση; Πώς θα το αντιμετώπιζε κάποιος λογικός άνθρωπος σε σχέση με κάποιον παράλογο; Αυτά τα δύο είναι διαφορετικά. Η συνείδηση και ο ορθολογισμός είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει κάποιος στην ανθρώπινη φύση του. Εκτός απ’ αυτό, δεν φτάνει να έχει κανείς μόνο λίγη συνείδηση ή λίγο ορθολογισμό. Άραγε οι άνθρωποι, αν αποκαταστήσουν τη συνείδηση και τον ορθολογισμό τους, έχουν τότε ανθρώπινη ομοιότητα; Μήπως έχουν αποκτήσει μ’ αυτόν τον τρόπο την αλήθεια-πραγματικότητα; Όχι, ούτε αυτό φτάνει· ο Θεός παρατηρεί και το μονοπάτι που βαδίζουν όσο εκτελούν τα καθήκοντά τους. Και ποιο είδος μονοπατιού που βαδίζουν οι άνθρωποι θα μπορέσει να ικανοποιήσει το πρότυπο που απαιτεί ο Θεός; Κατ’ αρχάς, το ελάχιστο πρότυπο είναι να μην πράττουν το κακό και να εκτελούν το καθήκον τους με υποταγή. Αν κάποιος είναι ικανός να πράξει το κακό, τότε είναι τελείως ξεγραμμένος· ο Θεός δεν θέλει να σώσει τέτοιου είδους ανθρώπους. Επίσης, στο πώς μεταχειρίζεται κανείς τις αναθέσεις του Θεού, πρέπει, ακόμα περισσότερο από το να τις διαχειρίζεται με συνείδηση και ορθολογισμό, να αναζητά την αλήθεια και να κατανοεί τις προθέσεις του Θεού. Όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις, άσχετα με το αν το ζήτημα που αντιμετωπίζεις συμφωνεί με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σου, θα πρέπει να τηρείς στάση υποταγής. Σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός απαιτεί να έχεις υποτακτική στάση. Είναι στάση υποταγής το να αναγνωρίζεις απλώς ότι όλα τα λόγια του Θεού είναι αλήθεια και είναι σωστά; Με τίποτα. Ποια είναι η πρακτική πλευρά μιας στάσης υποταγής; Είναι η εξής: Πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου να αποδεχθεί τα λόγια του Θεού. Αν και η ζωή-είσοδός σου είναι ρηχή και το ανάστημά σου είναι ανεπαρκές, και η γνώση σου σχετικά με την πρακτική πλευρά της αλήθειας δεν είναι ακόμα αρκετά βαθιά, και πάλι μπορείς να ακολουθείς τον Θεό και να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν —αυτή είναι η στάση. Πριν καταφέρεις να φτάσεις στην απόλυτη υποταγή, πρέπει πρώτα να υιοθετήσεις μια στάση υποταγής, δηλαδή πρέπει να αποδεχτείς τα λόγια του Θεού, να πιστέψεις ότι είναι σωστά, να τα θεωρήσεις ως την αλήθεια και ως τις αρχές άσκησης και να μπορέσεις να τα τηρείς ως κανονισμούς, ακόμη κι αν δεν έχεις καλή αντίληψη των αρχών. Έτσι είναι μια στάση υποταγής. Εφόσον τώρα η διάθεσή σου δεν έχει αλλάξει ακόμα, αν θες να επιτύχεις πραγματική υποταγή στον Θεό, πρέπει πρώτα να αποκτήσεις νοοτροπία υποταγής και να προσδοκάς την υποταγή, λέγοντας: «Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εγώ θα υποταχθώ. Δεν καταλαβαίνω και πολλές αλήθειες, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι, όταν ο Θεός μού λέει τι να κάνω, θα το κάνω». Ο Θεός αυτό το βλέπει ως στάση υποταγής. Κάποιοι λένε: «Κι αν ήταν λάθος που υποτάχθηκα στον Θεό;» Είναι δυνατόν να κάνει λάθος ο Θεός; Ο Θεός είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Ο Θεός δεν κάνει λάθη· απλώς, πολλά απ’ αυτά που κάνει δεν συμφωνούν με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Πρέπει να πεις: «Ασχέτως αν αυτά που κάνει ο Θεός συμφωνούν με τις δικές μου αντιλήψεις, εγώ απλώς θα εστιάσω στο να ακούω τον Θεό, να υποτάσσομαι σ’ Αυτόν, να Τον αποδέχομαι και να Τον ακολουθώ. Αυτό πρέπει να κάνω ως δημιούργημα». Ακόμα κι αν κάποιοι σε κρίνουν και πουν ότι υποτάσσεσαι τυφλά, μη σε νοιάζει αυτό. Μέσα στην καρδιά σου είσαι σίγουρος ότι ο Θεός είναι η αλήθεια και ότι πρέπει να υποταχθείς. Έτσι είναι, και με τέτοια νοοτροπία θα πρέπει κανείς να υποτάσσεται. Μόνο όσοι έχουν μια τέτοια νοοτροπία μπορούν να κερδίσουν την αλήθεια. Είναι άραγε στάση υποταγής το να μην έχεις αυτήν τη νοοτροπία, αλλά να λες: «Δεν πρόκειται να υποστώ την ενόχληση κανενός. Κανείς δεν πρόκειται να με ξεγελάσει. Είμαι πάρα πολύ έξυπνος δεν μπορούν να με αναγκάσουν να υποταχθώ στο οτιδήποτε. Οτιδήποτε κι αν εμφανιστεί στον δρόμο μου, πρέπει να τo διερευνήσω και να το αναλύσω. Θα υποταχθώ μόνο όταν συμφωνεί με τις απόψεις μου και μπορέσω να το αποδεχτώ»; Δεν είναι στάση υποταγής· είναι έλλειψη υποτακτικής νοοτροπίας, δεν έχεις μέσα σου καμία πρόθεση να υποταχθείς. Αν πεις: «Ακόμα και ο Θεός να είναι, πρέπει και πάλι να το διερευνήσω. Ακόμα και τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες έτσι τους μεταχειρίζομαι. Όσα μου λες Εσύ είναι άχρηστα. Είναι αλήθεια πως είμαι δημιουργημένο ον, αλλά δεν είμαι ανόητος —μην μου φέρεσαι, λοιπόν, σαν να είμαι», τότε όλα τέλειωσαν για σένα· δεν έχεις τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να αποδεχτείς την αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν ορθολογισμό. Εφόσον δεν έχουν ανθρώπινη φύση, τότε δεν είναι κτήνη; Πώς είναι δυνατόν να φτάσει κανείς στην υποταγή χωρίς ορθολογισμό. Για να φτάσει κανείς στην υποταγή, πρέπει να διαθέτει πρώτα υποτακτική νοοτροπία. Μόνο αν διαθέτει κανείς νοοτροπία υποταγής μπορεί να διαθέτει και κάποιον ορθολογισμό άξιο λόγου. Χωρίς νοοτροπία υποταγής, δεν έχει καθόλου ορθολογισμό. Οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα· πώς είναι δυνατόν να δουν καθαρά τον Δημιουργό; Ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει ούτε μία ιδέα του Θεού εδώ και 6.000 χρόνια. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να καταλάβουν οι άνθρωποι αμέσως τι κάνει ο Θεός; Δεν μπορείς να καταλάβεις. Είναι πολλά αυτά που κάνει ο Θεός εδώ και χιλιάδες χρόνια και έχει αποκαλύψει ήδη στην ανθρωπότητα. Αν, όμως, δεν τους τα εξηγούσε χαρτί και καλαμάρι, και πάλι δεν θα τα καταλάβαιναν. Μπορεί τώρα να καταλαβαίνεις τα λόγια Του στην κυριολεκτική τους έννοια· ωστόσο, ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια, θα έχεις καταλάβει στ’ αλήθεια μόνο λίγα πράγματα. Τόσο μεγάλο χάσμα υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους και στις απαιτήσεις του Θεού. Με βάση αυτό, οι άνθρωποι πρέπει να διαθέτουν ορθολογισμό και νοοτροπία υποταγής. Οι άνθρωποι δεν είναι τίποτε παραπάνω από μυρμήγκια και σκουλήκια, κι όμως θέλουν να δουν καθαρά τον Δημιουργό. Αυτό είναι άκρως παράλογο. Κάποιοι παραπονιούνται διαρκώς ότι ο Θεός δεν τους λέει τα μυστήριά Του και δεν τους εξηγεί ευθέως την αλήθεια, αναγκάζοντάς τους συνέχεια να αναζητούν. Δεν είναι όμως σωστό να λένε τέτοια πράγματα, είναι παράλογο. Απ’ όλα αυτά τα λόγια που σου έχει πει ο Θεός, πόσα καταλαβαίνεις; Πόσα απ’ τα λόγια του Θεού μπορείς να κάνεις πράξη; Το έργο του Θεού γίνεται πάντοτε σε στάδια. Αν ο Θεός είχε μιλήσει πριν από 2.000 χρόνια στους ανθρώπους για το έργο Του κατά τις έσχατες ημέρες, θα το καταλάβαιναν; Την Εποχή της Χάριτος, ο Κύριος Ιησούς ενδύθηκε την ομοιότητα της αμαρτωλής σάρκας και έγινε προσφορά περί αμαρτίας για όλη την ανθρωπότητα. Αν το έλεγε τότε στους ανθρώπους, θα το καταλάβαινε κανένας; Και σήμερα, οι άνθρωποι σαν κι εσάς καταλαβαίνουν κάποιες θεωρητικές έννοιες, αλλά σχετικά με αλήθειες όπως είναι η αληθινή διάθεση του Θεού, η πρόθεση του Θεού όσον αφορά την αγάπη προς την ανθρωπότητα, αλλά και το από πού προήλθαν και σύμφωνα με ποιο σχέδιο έγιναν αυτά που έκανε ο Θεός εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι δεν πρόκειται να τα καταλάβουν ποτέ. Αυτό είναι το μυστήριο της αλήθειας. Αυτή είναι η ουσία του Θεού. Πώς γίνεται να το δουν αυτό καθαρά οι άνθρωποι; Είναι τελείως παράλογο να θέλεις να δεις καθαρά τον Δημιουργό. Είσαι πολύ αλαζόνας και υπερεκτιμάς τις ικανότητές σου. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να θέλουν να δουν καθαρά τον Θεό. Είναι ήδη καλό αν μπορούν να καταλάβουν ένα μέρος της αλήθειας. Για σένα, είναι ήδη ικανοποιητικό επίτευγμα το ότι μπορείς και καταλαβαίνεις ένα μέρος της αλήθειας. Είναι, λοιπόν, ορθολογικό να διαθέτετε νοοτροπία υποταγής; Είναι απολύτως ορθολογικό. Νοοτροπία και στάση υποταγής είναι το ελάχιστο που πρέπει να έχει κάθε δημιούργημα.

Πόσο καιρό χρειάζεται για να καταφέρει κανείς να εκτελεί το καθήκον του επαρκώς και με αφοσίωση και να αποκτήσει νοοτροπία υποταγής; Χρειάζονται κάποια συγκεκριμένα χρόνια; Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, εξαρτάται από την επιδίωξη και την προσδοκία του, καθώς και απ’ το πόσο λαχταράει την αλήθεια. Εξαρτάται, επίσης, απ’ τη συνείδηση, τη λογική, το επίπεδο και τη διορατικότητα που εκ φύσεως διαθέτει. Μόλις αποκτήσει κανείς στάση υποταγής, αμέσως μετά θα σημειωθούν κι άλλες αλλαγές στην ομιλία, στις πράξεις και στη συμπεριφορά του. Τι αλλαγές είναι αυτές; Κατά την άποψη του Θεού, πλέον είσαι κατά βάση ένας άνθρωπος ειλικρινής. Και τι σημαίνει το να είσαι κατά βάση ειλικρινής; Σημαίνει ότι έχεις ελαττώσει στα λόγια και τη συμπεριφορά σου το στοιχείο των εσκεμμένων ψεμάτων· το ογδόντα τοις εκατό από όσα λες είναι αληθινά. Κάποιες φορές, επειδή είσαι άθλιος, εξαιτίας των περιστάσεων ή για κάποιον άλλο λόγο, λες άθελά σου ψέματα. Τότε, νιώθεις πολύ άσχημα, σαν να έχεις καταπιεί ψόφια μύγα· νιώθεις άσχημα για μέρες. Παραδέχεσαι το λάθος σου και μετανοείς ενώπιον του Θεού, και μετά συμβαίνουν αλλαγές· τα ψέματά σου μειώνονται όλο και περισσότερο και η κατάστασή σου καλυτερεύει. Ο Θεός κατά βάση σε βλέπει ως ειλικρινή. Κάποιοι λένε: «Αν κάποιος είναι κατά βάση ειλικρινής, δεν έχει αλλάξει η διάθεσή του;» Έτσι είναι; Όχι, αυτή είναι απλώς μια αλλαγή συμπεριφοράς. Όπως το βλέπει ο Θεός, το να μπορείς να είσαι ειλικρινής είναι κάτι παραπάνω από μια απλή αλλαγή διαγωγής και συμπεριφοράς· χρειάζεται και ουσιαστικές αλλαγές στη νοοτροπία και τις απόψεις για τα πράγματα. Πρέπει κανείς να μην έχει πια την πρόθεση να πει ψέματα ή να εξαπατήσει, και να μην υπάρχει στα λεγόμενά του και τις πράξεις του κανένα απολύτως ψέμα και καμία εξαπάτηση· τα λόγια και οι πράξεις του να γίνονται όλο και πιο αληθινά, με ολοένα και πιο ειλικρινή λόγια. Όταν, για παράδειγμα, σε ρωτήσουν αν έχεις κάνει κάτι, εσύ είσαι σε θέση να πεις την αλήθεια, ακόμα κι αν, σε περίπτωση που το παραδεχτείς, θα φας χαστούκια ή θα τιμωρηθείς. Ακόμα κι αν, σε περίπτωση που το παραδεχτείς, πάρεις σημαντική ευθύνη, βρεθείς αντιμέτωπος με τον θάνατο ή την καταστροφή, εσύ είσαι σε θέση να πεις την αλήθεια και είσαι πρόθυμος να κάνεις πράξη την αλήθεια για να ευχαριστήσεις τον Θεό. Αυτό φανερώνει ότι η στάση σου απέναντι στα λόγια του Θεού έχει σταθεροποιηθεί αρκετά. Πλέον δεν σε δυσκολεύει σχεδόν καθόλου να επιλέξεις οποιοδήποτε από τα πρότυπα άσκησης που απαιτεί ο Θεός, όποτε κι αν χρειαστεί· μπορείς να το πετύχεις και να το κάνεις πράξη ως κάτι το φυσικό, χωρίς να σε συγκρατούν οι εξωτερικές συνθήκες, η καθοδήγηση των επικεφαλής και των εργατών ή η αίσθηση ότι ο Θεός σε εξετάζει εξονυχιστικά δίπλα σου. Μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά μόνος σου, αβίαστα. Χωρίς να σε συγκρατούν οι εξωτερικές συνθήκες, και όχι επειδή φοβάσαι την πειθαρχία του Θεού ή φοβάσαι τη μομφή της συνείδησής σου, και σίγουρα όχι επειδή φοβάσαι την κοροϊδία ή την επίβλεψη των άλλων —για κανέναν απ’ αυτούς τους λόγους— είσαι σε θέση να εξετάσεις ενεργά τη συμπεριφορά σου, να μετρήσεις πόσο σωστή είναι και να αξιολογήσεις κατά πόσο συμφωνεί με την αλήθεια και ικανοποιεί τον Θεό. Σ’ αυτό το σημείο, κατά βάση ανταποκρίνεσαι στο πρότυπο του να είσαι ειλικρινής στα μάτια του Θεού. Το να είσαι κατά βάση ειλικρινής είναι η τρίτη βασική προϋπόθεση για να αποδεχτείς την κρίση και την παίδευση του Θεού.

Προ ολίγου συναναστραφήκαμε σχετικά με τις τρεις προϋποθέσεις που υπάρχουν για να αποδεχθεί κανείς την κρίση και την παίδευση του Θεού: Η πρώτη είναι να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του, η δεύτερη είναι να τηρεί στάση υποταγής και η τρίτη είναι να είναι κατά βάση ειλικρινής. Πώς αξιολογείται αυτή η τρίτη προϋπόθεση; Ποια είναι τα κριτήρια; (Συνειδητά να λέει ψέματα πιο σπάνια και να λέει την αλήθεια πιο συχνά.) Σημαίνει να μπορεί κανείς τις περισσότερες φορές να λέει την αλήθεια· αυτό λογικά όλοι μπορείτε να το αξιολογήσετε, σωστά; Η τρίτη προϋπόθεση για να αποδεχθείς την κρίση και την παίδευση του Θεού είναι να είσαι ειλικρινής. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι το να τηρείς στάση υποταγής, πράγμα που περιλαμβάνει κάποιες λεπτομέρειες, η κύρια απ’ τις οποίες είναι να μην εξετάζεις εξονυχιστικά ούτε να αναλύεις το έργο του Θεού, αλλά να έχεις αποκλειστικά υποτακτική νοοτροπία. Επίσης, εμπεριέχει την επιδίωξη του να είσαι ειλικρινής, φτάνοντας στο σημείο τα ψέματά σου να λιγοστεύουν και τις περισσότερες φορές να μπορείς να μιλάς ειλικρινά, εκφράζοντας τα πραγματικά σου συναισθήματα. Σ’ αυτό, η πιο σημαντική πτυχή είναι η υποκειμενική συνεργασία των ανθρώπων, δηλαδή το να προοδεύει κανείς ενεργά και να πασχίζει να φτάσει στην αλήθεια. Το να αποκτήσει κανείς υποτακτική νοοτροπία είναι ένα αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται σε υποκειμενικό επίπεδο· υποκειμενικό και ζήτημα επιμελούς επιδίωξης είναι και το να μπορεί κανείς να γίνει ειλικρινής, να είναι ειλικρινής κατά βάση. Και υπάρχει και ακόμα μία κύρια προϋπόθεση για να αποδεχθεί κανείς την κρίση και την παίδευση του Θεού. Θα σας δώσω πρώτα ένα στοιχείο και, αν σκεφτείτε στο πλαίσιο αυτού που λέω, θα μπορέσετε να το καταλάβετε. Άραγε, οι άνθρωποι, απ’ όταν πρωτοπίστεψαν στον Θεό μέχρι το τέλος, έκαναν πολλά λάθη σ’ αυτήν τη ζωή; Έχουν γίνει πολλές πράξεις επαναστατικότητας εναντίον του Θεού; (Έχουν γίνει πολλές.) Άρα, τι πρέπει να κάνει κανείς όταν κάνει κάποιο λάθος ή όταν επαναστατεί; (Πρέπει να έχει καρδιά που μετανοεί.) Το να έχει κανείς καρδιά που μετανοεί είναι σημάδι ότι διαθέτει συνείδηση και λογική, και η συνείδηση και η λογική είναι οι ελάχιστες ιδιότητες που πρέπει να διαθέτει ένας αποδέκτης της σωτηρίας του Θεού· όσοι δεν διαθέτουν συνείδηση και λογική δεν μπορούν να φτάσουν στη σωτηρία του Θεού. Αν κάποιος δεν ξέρει ότι πρέπει να μετανιώνει όταν κάνει λάθη, τότε τι πράγμα είναι αυτός; Μπορεί άραγε κάποιος που δεν ξέρει ότι πρέπει να μετανιώνει να ακολουθήσει μέχρι τέλους τον Θεό; Μπορεί να αλλάξει πραγματικά; (Όχι.) Γιατί όχι; (Επειδή δεν έχει καρδιά που μετανοεί.) Ακριβώς —κι έτσι φτάνουμε στην τελική προϋπόθεση: Πρέπει κανείς να έχει καρδιά που μετανοεί. Οι άνθρωποι, ενώ ακολουθούν τον Θεό, λόγω της ανοησίας και της άγνοιάς τους, και λόγω των διάφορων διεφθαρμένων διαθέσεών τους, συχνά αποκαλύπτονται ως επαναστατικοί και κάποιες φορές παρανοούν ή ακόμα και παραπονιούνται ενάντια στον Θεό. Παραστρατούν, και μάλιστα μερικοί διαμορφώνουν αντιλήψεις για τον Θεό, γίνονται αρνητικοί και χαλαρώνουν για κάποιο διάστημα στο έργο τους, ενώ χάνουν και την πίστη τους. Οι επαναστατικές συμπεριφορές εμφανίζονται συχνά σε κάθε στάδιο της ζωής των ανθρώπων. Έχουν τον Θεό στην καρδιά τους και γνωρίζουν ότι όταν κάτι συμβαίνει, Εκείνος εργάζεται, όμως μερικές φορές δεν μπορούν να συλλάβουν αυτό το γεγονός. Αν και επιφανειακά είναι σε θέση να υποταχθούν, πολύ απλά τους είναι αδύνατον να το αποδεχθούν βαθιά μέσα τους. Τι αποδεικνύει ξεκάθαρα πως δεν μπορούν να το αποδεχθούν βαθιά μέσα τους; Ένας τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται αυτό είναι ότι, αν και γνωρίζουν τα πάντα, πολύ απλά δεν μπορούν να αφήσουν στην άκρη όσα έχουν κάνει και να προσέλθουν ενώπιον του Θεού για να παραδεχθούν τα λάθη τους και να πουν: «Θεέ μου, έκανα λάθος. Από δω και πέρα, δεν θα ενεργώ έτσι. Θα αναζητώ τις προθέσεις Σου και θα κάνω όσα θες να κάνω. Δεν Σου έδινα προσοχή· είχα μικρό ανάστημα, ήμουν και ανόητος και ανίδεος, πολλές φορές ήμουν επαναστατικός. Τώρα το γνωρίζω». Τι στάση έχουν οι άνθρωποι αν μπορούν να παραδεχτούν τα λάθη τους; (Θέλουν να κάνουν μεταστροφή.) Αν οι άνθρωποι έχουν συνείδηση και λογική, και αν λαχταρούν την αλήθεια, αλλά, μόλις κάνουν κάποιο λάθος, δεν ξέρουν ποτέ πώς να κάνουν αυτοκριτική και μεταστροφή, αλλά αντίθετα πιστεύουν πως ό,τι έγινε έγινε και είναι σίγουροι πως δεν κάνουν ποτέ λάθος, τότε τι είδους διάθεση δείχνει αυτό; Τι είδους συμπεριφορά; Ποια είναι η ουσία μιας τέτοιας συμπεριφοράς; (Είναι αδιαλλαξία.) Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι αδιάλλακτοι και, ό,τι κι αν γίνει, θα ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι. Ο Θεός δεν συμπαθεί τέτοιους ανθρώπους. Τι είπε ο Ιωνάς όταν εξέφρασε για πρώτη φορά τα λόγια του Θεού στους Νινευίτες; [«Έτι τεσσαράκοντα ημέραι και η Νινευή θέλει καταστραφή» (Ιωνάς 3:4)]. Πώς αντέδρασαν οι Νινευίτες σ’ αυτά τα λόγια; Όταν κατάλαβαν ότι ο Θεός επρόκειτο να τους καταστρέψει, βιάστηκαν να πάρουν σάκο και στάχτη και να Του εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. Αυτό σημαίνει να μετανοεί κανείς. Αν ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει, αυτό του παρουσιάζει μια τεράστια ευκαιρία. Τι ευκαιρία είναι αυτή; Η ευκαιρία να συνεχίσει να ζει. Χωρίς αληθινή μετάνοια, θα ήταν δύσκολο να συνεχίσει να προχωράς, είτε πρόκειται για την εκτέλεση του καθήκοντος είτε για την αναζήτηση της σωτηρίας. Σε κάθε στάδιο —είτε όταν σε πειθαρχεί ή σε διορθώνει ο Θεός είτε όταν σου υπενθυμίζει και σε προτρέπει— εφόσον έχει προκύψει κάποια σύγκρουση ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό, αλλά εσύ δεν αλλάζεις και παραμένεις προσκολλημένος στις δικές σου ιδέες, οπτικές και στάσεις, τότε, παρόλο που τα βήματά σου προχωρούν εμπρός, δεν πρόκειται να διορθωθεί η σύγκρουσή σου με τον Θεό, οι παρανοήσεις προς Αυτόν, και τα παράπονά σου και η επαναστατικότητά σου εναντίον Του, καθώς και η παρακοή σου, ενώ η καρδιά σου δεν αλλάζει. Τότε, ο Θεός από την πλευρά Του θα σε αποκλείσει. Αν και δεν έχεις εγκαταλείψει το καθήκον που έχεις, και εξακολουθείς να τηρείς το καθήκον σου και να δείχνεις λίγη αφοσίωση σε αυτό που έχει αναθέσει ο Θεός, και οι άνθρωποι το βλέπουν αυτό ως αποδεκτό, η διαμάχη ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό έχει γίνει ένας μόνιμος κόμπος. Δεν έχεις χρησιμοποιήσει την αλήθεια για να την επιλύσεις και να αποκτήσεις αληθινή κατανόηση των προθέσεων του Θεού, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο βαθιά η παρανόησή σου για τον Θεό και να νομίζεις πάντα ότι ο Θεός έχει άδικο και ότι αδικείσαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις αλλάξει. Η επαναστατικότητά σου, οι αντιλήψεις σου και η παρανόησή σου για τον Θεό υπάρχουν ακόμα, γεγονός που σου προκαλεί μια νοοτροπία μη υποταγής, σε κάνει πάντα επαναστατικό και σε οδηγεί να εναντιώνεσαι στον Θεό. Άραγε, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι κάποιος που επαναστατεί ενάντια στον Θεό, Του αντιστέκεται και αρνείται πεισματικά να μετανοήσει; Γιατί δίνει τόση έμφαση ο Θεός στη μεταστροφή των ανθρώπων; Με τι στάση θα πρέπει να αντιμετωπίζει ένα δημιουργημένο ον τον Δημιουργό; Με μια στάση που να αναγνωρίζει πως ο Δημιουργός, ό,τι κι αν κάνει, έχει δίκιο. Αν δεν το αναγνωρίζεις αυτό, τότε το ότι ο Δημιουργός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή δεν θα είναι για σένα παρά μόνο κούφια λόγια. Αν ισχύει αυτό, μπορείς να αποκτήσεις τη σωτηρία; Δεν μπορείς. Θα ήσουν ακατάλληλος· ο Θεός δεν σώζει ανθρώπους σαν κι εσένα. Υπάρχουν κάποιοι που λένε: «Ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να έχουν καρδιά που μετανοεί και να ξέρουν πώς να κάνουν μεταστροφή. Υπάρχουν, όμως, πολλά πράγματα στα οποία εγώ δεν έχω κάνει μεταστροφή. Έχω ακόμα χρόνο να το κάνω;» Ναι, υπάρχει ακόμα χρόνος. Επιπλέον, κάποιοι λένε, «Σε τι πράγματα πρέπει μεταστραφώ; Όσα έγιναν στο παρελθόν είναι περασμένα-ξεχασμένα». Εφόσον, λοιπόν, δεν μαθαίνεις ποια απ’ αυτά που κάνεις δεν συμφωνούν με την αλήθεια και ποια δεν μπορούν να συμφωνήσουν με τον Θεό, τότε ο κόμπος που υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό δεν έχει λυθεί ακόμα· το ζήτημα δεν έχει επιλυθεί. Αυτή η διάθεση βρίσκεται μέσα σου· βρίσκεται μέσα σου η ιδέα, η οπτική και η στάση που επαναστατεί ενάντια στον Θεό. Αμέσως μόλις προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες, αυτή σου η οπτική θα αναδυθεί ξανά και η διαμάχη σου με τον Θεό θα αναζωπυρωθεί και πάλι. Άρα, αν και το παρελθόν μπορεί να μην το διορθώσεις, αυτά που θα συμβούν στο μέλλον πρέπει να τα διορθώσεις. Πώς θα διορθωθούν αυτά; Πρέπει να κάνεις μεταστροφή και να παραμερίσεις τις ιδέες και τις προθέσεις σου. Μόλις έχεις αυτήν την πρόθεση, θα έχεις, όπως είναι φυσικό, και μια στάση υποταγής. Ωστόσο, για να μιλήσουμε με λίγο περισσότερη ακρίβεια, αυτό αναφέρεται στη μεταστροφή των ανθρώπων ως προς τη στάση τους απέναντι στον Θεό, τον Δημιουργό· είναι μια αναγνώριση και επιβεβαίωση του ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή. Αν μπορέσεις να αλλάξεις, αυτό δείχνει πως μπορείς να παραμερίσεις τα πράγματα εκείνα που θεωρείς σωστά ή τα πράγματα εκείνα που συλλογικά η ανθρωπότητα —η οποία είναι διεφθαρμένη— θεωρεί σωστά· και αντίθετα, αναγνωρίζεις πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και πως είναι θετικά πράγματα. Αν μπορείς να έχεις αυτήν τη στάση, αυτό αποδεικνύει πως αναγνωρίζεις την ταυτότητα του Δημιουργού και την ουσία Του. Έτσι βλέπει ο Θεός τη μεταστροφή του ανθρώπου, και άρα τη θεωρεί πολύ σημαντική.

Είναι κάποιοι που λένε: «Αν κάποιος δεν έχει κάνει τίποτα κακό, τότε γιατί πρέπει να μεταστραφεί;» Ακόμα κι αν αυτήν τη στιγμή δεν έχεις κάνει τίποτα κακό, πρέπει πρώτα να καταλάβεις την αλήθεια της μετάνοιας. Πρέπει να το κατέχεις αυτό. Μόλις καταλάβεις την αλήθεια, θα διαπιστώσεις ότι κάποια πράγματα που έκανες δεν ήταν πρέποντα και θα ξεσκεπάσεις προβλήματα που έχουν σχέση με τις προθέσεις και τη νοοτροπία σου, δηλαδή προβλήματα που αφορούν τη διάθεσή σου. Όλα αυτά θα βγουν στην επιφάνεια χωρίς να τα συνειδητοποιήσεις και θα σε κάνουν να δεις ότι η σχέση σου με τον Θεό στην πραγματικότητα δεν είναι μια απλή σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό. Ο Θεός παραμένει Θεός, αλλά εσύ είσαι ένα δημιούργημα που δεν ανταποκρίνεται στο πρότυπο. Για εκείνα τα ζητήματα στα οποία οι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να παραμείνουν στις θέσεις που τους αναλογούν και δεν έχουν καταφέρει να εκπληρώσουν αυτό που έπρεπε —δηλαδή, όταν αποτυγχάνουν στο καθήκον τους— αυτό θα μετατραπεί σε κόμπο μέσα τους. Αυτό αποτελεί καθαρά πρακτικό πρόβλημα και πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί. Και πώς μπορεί να επιλυθεί; Τι στάση θα πρέπει να έχουν οι άνθρωποι; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να είναι πρόθυμοι να μεταστραφούν. Και πώς θα πρέπει να γίνει πράξη αυτή η προθυμία για μεταστροφή; Για παράδειγμα, κάποιος είναι επικεφαλής για λίγα χρόνια, αλλά επειδή έχει χαμηλό επίπεδο, δεν κάνει καλά τη δουλειά του, δεν μπορεί να δει καθαρά καμία κατάσταση, δεν ξέρει πώς να λύνει προβλήματα με βάση την αλήθεια και δεν μπορεί να κάνει καθόλου αληθινό έργο· εξαιτίας όλων αυτών, απαλλάσσεται απ’ τα καθήκοντά του. Εάν, μετά την απαλλαγή του, μπορεί να υποταχθεί και να συνεχίσει να εκτελεί το καθήκον του, ενώ είναι και πρόθυμος να μεταστραφεί, τότε τι πρέπει να κάνει; Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να καταλάβει το εξής: «Ο Θεός είχε δίκιο που έκανε αυτό που έκανε. Το επίπεδό μου είναι τόσο χαμηλό και για τόσο καιρό, δεν έχω κάνει αληθινό έργο, αλλά αντίθετα καθυστερούσα απλώς το έργο της εκκλησίας και τους αδελφούς και τις αδελφές από τη ζωή-είσοδό τους. Είμαι τυχερός που δεν με απέβαλε απευθείας ο οίκος του Θεού. Πραγματικά ήμουν πολύ αναίσχυντος που κρατούσα γερά τη θέση μου όλο αυτό το διάστημα, πιστεύοντας μάλιστα πως έκανα τόσο σπουδαίο έργο. Τι παράλογος που ήμουν!» άραγε, το ότι είναι ικανός να μισήσει τον εαυτό του και να νιώσει ένα αίσθημα μεταμέλειας είναι ή δεν είναι έκφραση της προθυμίας του να κάνει μεταστροφή; Αν μπορεί να το πει αυτό, σημαίνει πως είναι πρόθυμος. Αν πει μέσα του: «Για τόσον καιρό, όσο ήμουν επικεφαλής, πάσχιζα συνέχεια για τα οφέλη της θέσης μου· συνέχεια κήρυττα δόγματα και εφοδιαζόμουν μ’ αυτά· δεν πάσχιζα για τη ζωή-είσοδο. Μόνο τώρα που αντικαταστάθηκα βλέπω την ανεπάρκεια και τις ελλείψεις μου. Ο Θεός έκανε το σωστό κι εγώ πρέπει να υποταχθώ. Παλιότερα, είχα θέση, και οι αδελφοί και οι αδελφές μου μου φέρονταν καλά· όπου κι αν πήγαινα, με περιτριγύριζαν. Τώρα κανείς δεν με προσέχει, και με εγκαταλείπουν· αυτό μου αξίζει, είναι η τιμωρία που μου αρμόζει. Επιπλέον, πώς θα μπορούσε ένα δημιουργημένο ον να έχει κάποια θέση ενώπιον του Θεού; Όσο υψηλή θέση κι αν έχει κανείς δεν είναι ούτε το αποτέλεσμα ούτε ο προορισμός· ο Θεός μού δίνει μια ανάθεση όχι για να το παίξω αφεντικό ή για να απολαύσω τη θέση μου, αλλά για να εκτελέσω το καθήκον μου· πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ. Πρέπει να έχω στάση υποταγής απέναντι στην κυριαρχία του Θεού και στις ρυθμίσεις του οίκου του Θεού. Η υποταγή μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να υπακούσω· ο Θεός έχει δίκιο να πράττει όπως πράττει, και ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχα χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες δικαιολογίες, καμία από αυτές δεν θα ήταν η αλήθεια. Η αλήθεια είναι η υποταγή στον Θεό!» τότε αυτά ακριβώς αποτελούν εκφράσεις προθυμίας για μεταστροφή. Κι αν κάποιος τις είχε όλες αυτές, τότε πώς θα αξιολογούσε ο Θεός ένα τέτοιο άτομο; Θα έλεγε ότι αυτό είναι άτομο με συνείδηση και λογική. Είναι υψηλή αυτή η αξιολόγηση; Δεν είναι υπερβολικά υψηλή· το να έχει κανείς μόνο συνείδηση και σύνεση υπολείπεται των προτύπων ώστε να οδηγηθεί στην τελείωση από τον Θεό —αλλά σχετικά μ’ ένα τέτοιο είδος ανθρώπου, σε αυτήν τη φάση δεν είναι και μικρό επίτευγμα. Είναι πολύτιμο το να μπορεί να υποταχθεί κανείς. Μετά απ’ αυτό, το πώς επιδιώκει κανείς να κάνει τον Θεό να αλλάξει την άποψή του γι’ αυτόν εξαρτάται απ’ τον δρόμο που θα διαλέξει. Αν δεν έχει μετανοήσει πραγματικά και αν, επειδή δεν έχει καμία θέση, δεν είναι αφοσιωμένος στο καθήκον του και είναι μονίμως επιπόλαιος, τότε όλα έχουν τελειώσει γι’ αυτόν· θα αποκλειστεί. Ας πούμε ότι συνεχίζει να έχει παράπονα και να λέει: «Όσο ήμουν επικεφαλής, υπέφερα πάρα πολύ και δούλευα σκληρά, ακόμα κι αν δεν κέρδιζα καμία αξία. Λένε ότι δεν έκανα πραγματικό έργο, αλλά έκανα πολλά. Ασχέτως του αν πέτυχα ή δεν πέτυχα αποτελέσματα, τουλάχιστον δεν ήμουν αργόσχολος. Και μόνο επειδή δεν ήμουν αργόσχολος, δεν θα έπρεπε να με αποκλείσει έτσι εύκολα ο Θεός. Ακόμα και χωρίς να έχω θέση, με βάζουν να κάνω το ένα και το άλλο· δεν με εμπαίζουν έτσι;» Αν, αφού αντικατασταθεί, δεν έχει πια άλλον ενθουσιασμό για να εκτελέσει κάποιο καθήκον, τότε εδώ υπάρχει καθόλου αφοσίωση ή υποταγή; Δεν έχει καθόλου αφοσίωση, καθόλου υποταγή και καθόλου προθυμία να μεταστραφεί· τίποτα απ’ αυτά δεν έχει. Δεν είναι αξιοθρήνητο αυτό; Πολύ αξιοθρήνητο είναι όλο αυτό· μάταια πίστευε όλα αυτά τα χρόνια. Τόσα χρόνια ακούει κηρύγματα, χωρίς όμως να κάνει πράξη καμία αλήθεια, κάνοντας συνέχεια κήρυγμα στους άλλους για λόγια και δόγματα, αλλά χωρίς να μπορεί να κάνει ο ίδιος τίποτα. Έτσι πίστευε στον Θεό. Κήρυττε πολλά δόγματα στους άλλους, αλλά στο τέλος, ούτε καν τα δικά του προβλήματα δεν μπορεί να λύσει. Πόσο αξιοθρήνητο είναι αυτό! Και θέλει κιόλας να δεχτεί την κρίση και την παίδευση του Θεού; Μετά την αντικατάστασή του, συνεχίζει να ανταγωνίζεται τον Θεό και να βασανίζεται, ενώ δεν παρουσιάζει την παραμικρή υποταγή. Απλά βασανίζεται στα τυφλά, έτσι δεν είναι; Καμία αξία δεν έχουν τα βάσανά σου! Ακόμα και να τα αφήσουμε κατά μέρος όλα τα άλλα και να εξετάσουμε μόνο το ότι, μόλις η εκκλησία σε απομάκρυνε απ’ τη θέση σου, εσύ εξαγριώθηκες και άρχισες να συγκρούεσαι, μόνο και μόνο με βάση αυτό, δεν είσαι άξιος να λέγεσαι άνθρωπος, δεν είσαι άξιος να είσαι δημιούργημα του Θεού. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να προβάλλεις επιχειρήματα; Όποια επιχειρήματα κι αν προβάλλεις δεν έχουν νόημα. Τόσα χρόνια πιστεύεις, αλλά δεν διαθέτεις ούτε αυτήν την ελάχιστη υποταγή· πού είναι οι καρποί της πίστης σου τόσα χρόνια; Αξιοθρήνητο, απεχθές, σιχαμερό! Σου δόθηκε θέση κι εσύ έκανες λες και είχες κάποιον ρόλο αξιωματούχου· σημαίνει η θέση αλλαγή διάθεσης; Δεν είναι απλά η χάρη του Θεού; Ο Θεός σού χάρισε αυτήν την ανάθεση, αλλά εσύ την πέρασες για ρόλο αξιωματούχου. Δεν είναι σιχαμερό αυτό; Υπάρχουν αξιωματούχοι στον οίκο του Θεού; Απ’ όλους τους αγίους στο πέρασμα των αιώνων, κανένας δεν ήταν αξιωματούχος. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι λατρεύουν τον Παύλο, κανείς όμως δεν είπε ποτέ ότι ο Παύλος είχε κάποιον ρόλο αξιωματούχου. Δεν στέκει, λοιπόν, ο όρος «αξιωματούχος»· ούτε ανταμοιβή είναι ούτε ανάθεση από τον Θεό και πρέπει να τον εγκαταλείψεις. Αν επιδιώκεις όλη την ώρα να γίνεις αξιωματούχος, θα το εγκρίνει αυτό ο Θεός; Θα σου δώσει αυτό τη δυνατότητα να φτάσεις στη σωτηρία; Με τίποτα. Πριν λίγο αναφερθήκαμε στο ότι, για να αποδεχτεί κανείς την κρίση και την παίδευση του Θεού, πρέπει να είναι πρόθυμος να μεταστραφεί. Είναι σημαντικό αυτό; (Ναι.) Είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια τέτοια στάση! Αν θέλεις να οικοδομήσεις ανάμεσα σ’ εσένα και τον Δημιουργό μια σχέση μεταξύ του Σωτήρα και εκείνου που σώζεται, κι αν θέλεις να σε σώσει ο Θεός, πρέπει να διορθώσεις το πού βρίσκεσαι και να διασφαλίσεις την τοποθέτηση και τη θέση του Θεού στην καρδιά σου. Πού τοποθετείσαι, λοιπόν; (Είμαι δημιούργημα.) Ποιος είναι δημιούργημα; Είναι ο άνθρωπος, όχι ένα θηρίο. Πρέπει να θυμάσαι ανά πάσα στιγμή ότι είσαι ένα δημιούργημα, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, και να μην ξεχνάς το πού τοποθετείσαι. Όταν σου δίνει ο Θεός λίγη χάρη, λίγη ευλογία, τότε ξεχνάς ποιος είσαι. Όταν ο Θεός, μέσα στην ταπεινότητα και την απόκρυψή Του, σου προσφέρει κάποια ειλικρινή λόγια για να σε παρηγορήσει, σε εξυψώνει· εσύ, όμως, θέλεις να στέκεσαι απέναντί Του ως ίσος προς ίσον, εξυψώνοντας τον εαυτό σου. Τι είδους πράγμα θα έκανε κάτι τέτοιο; Θα το έκανε ένας άνθρωπος; (Όχι.) Ένα δημιούργημα σαν εσένα ο Θεός δεν το αναγνωρίζει· κάνε στην άκρη! Αν δεν σε αναγνωρίζει ο Θεός, θα σε οδηγήσει στην τελείωση; Δεν πληροίς τις προϋποθέσεις για να σε οδηγήσει ο Θεός στην τελείωση. Δεν έχει γίνει πλέον ξεκάθαρη η ουσία της συζήτησης; Άρα, είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς την προθυμία να αντιστρέψει την πορεία του· είναι μια ψυχική κατάσταση και, ταυτόχρονα, είναι μια στάση. Η στάση αυτή είναι μια σημαντική αρχή άσκησης που πρέπει να διαθέτει κανείς για να τον σώσει ο Θεός και να τον οδηγήσει στην τελείωση. Μη νομίζεις ότι είσαι και τόσο σπουδαίος, τόσο ευγενής· ούτε να πιστεύεις πως είσαι απόλυτα σωστός και αλάνθαστος. Δεν είσαι μεγάλος και τρανός ούτε σωστός. Είσαι μικροσκοπικός, ποταπός, είσαι ένα δημιούργημα απ’ την ανθρωπότητα που έχει διαφθείρει ο Σατανάς. Πρέπει να αποδεχτείς τη σωτηρία του Δημιουργού. Δεν έχεις σωθεί ακόμα, δεν έχεις οδηγηθεί ακόμα στην τελείωση· πρέπει να διαθέτεις αυτήν τη λογική.

Υπάρχουν τέσσερις προϋποθέσεις για να αποδεχτεί κάποιος την παίδευση και την κρίση του Θεού: να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του, να διαθέτει νοοτροπία υποταγής, να είναι κατά βάση ειλικρινής και να έχει καρδιά που μετανοεί. Να θυμάστε αυτές τις τέσσερις προϋποθέσεις και, όταν έρχεστε αντιμέτωποι με καταστάσεις, να αντιπαραβάλλετε τον εαυτό σας με αυτές. Εάν μια κατάσταση αφορά την υποταγή, τότε να κάνετε πράξη την υποταγή. Ο λόγος του Θεού απαιτεί απ’ τους ανθρώπους να τηρούν στάση υποταγής· τι πρέπει να κάνεις αν αντιπαραβάλεις τον εαυτό σου με τα λόγια του Θεού και βρεις μεγάλη διαφορά; Να κάνεις ό,τι λέει ο Θεός, να ακολουθείς τα λόγια Του χωρίς αναλύσεις ή αντιρρήσεις. Αν προσπαθήσεις να φέρεις αντίρρηση, τότε ο Θεός θα σε σιχαθεί. Και τι θα κάνεις αν σε σιχαθεί ο Θεός; Υπάρχει ένα διορθωτικό μέτρο, το οποίο είναι να αναστρέψεις αμέσως την πορεία σου. Μην πληγώσεις την καρδιά του Θεού για ένα ασήμαντο ζήτημα και μετά συνεχίσεις να πληγώνεις την καρδιά Του και να Τον αγνοείς. Οι άνθρωποι είναι ένα τίποτα· αν αγνοήσεις τον Θεό, Αυτός θα πάψει να σε θέλει. Και τι κάνεις όταν σε αγνοεί και δεν σε θέλει ο Θεός; Λες: «Θα αναστρέψω την πορεία μου. Μη με εγκαταλείπεις, Θεέ μου, χωρίς Εσένα δεν θα τα καταφέρω». Δεν έχει όμως κανένα νόημα το να πεις απλώς αυτό. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη τις κολακείες σου· θα προσέξει τη στάση σου, την άσκησή σου, το μονοπάτι στο οποίο θα βαδίζεις μετά και την απόδοσή σου. Μη νομίζεις ότι ο Θεός είναι ένα συνηθισμένο άτομο, που θα συγκινηθεί με λίγα γλυκόλογα· δεν είναι έτσι ο Θεός, προσέχει τη στάση σου. Μόλις αναστρέψεις την πορεία σου, τότε βλέπει ότι από εκεί που ήσουν αδιάλλακτος, τώρα είσαι υποτακτικός και μπορείς να αποδεχτείς την αλήθεια, χωρίς να Τον ανταγωνίζεσαι πια. Η αδιαλλαξία σου έχει μεταβληθεί, ξέρεις ποιος είσαι και αναγνωρίζεις τον Θεό σου· λίγο μετά απ’ αυτό, ο Θεός θα αρχίσει να εκτελεί κάποιο έργο πάνω σου. Κάποιοι λένε: «Δεν νιώθω ότι ο Θεός έχει την πρόθεση να κάνει κάτι». Μη βασίζεσαι στα συναισθήματά σου. Είναι αξιόπιστα τα συναισθήματά σου; Ο Θεός έχει κάνει τόσο έργο πάνω σου· το έχεις νιώσει καθόλου; Άραγε, όταν ο Θεός είχε πληγωθεί, το ένιωσες; Τίποτα δεν κατάλαβες· ίσως, μάλιστα, να ήσουν κάπου αλλού, μέσα στη χαρά. Μην ερμηνεύεις, λοιπόν, τα συναισθήματα του Θεού με βάση τα δικά σου και μη μετράς τα συναισθήματα του Θεού με βάση τα δικά σου· είναι ανώφελο. Αν ο Θεός σε αγνοεί κι εσύ δεν νιώθεις τίποτα και δεν παίρνεις ούτε διαφώτιση ούτε αναγνώριση, τι πρέπει να κάνεις; Να θυμάσαι μόνο αυτό: Πρέπει να συνεχίσεις να ανταποκρίνεσαι στις ευθύνες και τα καθήκοντα που έχει ένα δημιούργημα και να συνεχίσεις να μιλάς ειλικρινά, όπως οφείλεις. Μην αρχίσεις πάλι τα ψέματα που έλεγες παλιά μόνο και μόνο επειδή ο Θεός σε αγνοεί ή δεν σε θέλει πια, μη μιλάς τώρα όπως μιλούσες και τότε· αν το κάνεις αυτό, έχεις ξοφλήσει για τα καλά. Έτσι ανταγωνίζεσαι τον Θεό και Του εναντιώνεσαι. Πρέπει να παραμείνεις σταθερός στο καθήκον σου και να υποταχθείς όπως οφείλεις. Τι όφελος έχει αυτό; Όταν ο Θεός δει ότι έχεις αναστρέψει την πορεία σου, θα μαλακώσει η καρδιά Του και σιγά σιγά θα ξεθυμάνει η οργή και ο θυμός Του απέναντί σου. Δεν είναι καλό σημάδι για σένα το γεγονός ότι θα ξεθυμάνει η οργή του Θεού; Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι έχεις φτάσει σε κρίσιμη καμπή. Όταν πάψεις να ζεις με βάση τα συναισθήματα, όταν πάψεις να προσπαθείς να παρατηρήσεις τις εκφράσεις του Θεού και πάψεις να έχεις εξωφρενικές απαιτήσεις απ’ Αυτόν για να γνωστοποιήσει τη θέση Του, αλλά αντ’ αυτού ζεις σύμφωνα με τα λόγια που έχει πει Εκείνος, με τα καθήκοντα και τις αρχές της άσκησης που σου έχει αναθέσει Εκείνος και με το μονοπάτι που σου έχει πει Αυτός να κάνεις πράξη και να ακολουθείς, αν ζεις σύμφωνα με όλα αυτά και, όπως κι αν σου φέρεται ο Θεός, είτε σε προσέχει είτε όχι, εσύ συνεχίζεις να κάνεις αυτά που πρέπει, τότε θα κερδίσεις την έγκρισή Του. Γιατί θα κερδίσεις την έγκριση του Θεού; Γιατί, ό,τι κι αν σου κάνει Εκείνος, είτε σε προσέχει είτε όχι, είτε σου δίνει χάρη, ευλογίες, φώτιση, διαφώτιση, φροντίδα και προστασία είτε όχι, και όσα απ’ όλα αυτά κι αν νιώθεις, μπορείς και πάλι να Τον ακολουθήσεις μέχρι τέλους. Έχεις τοποθετηθεί σταθερά εκεί που πρέπει να τοποθετείται ένα δημιούργημα χωρίς καμία αλλαγή· έχεις υιοθετήσει τα λόγια του Θεού ως στόχο και κατεύθυνση της ζωής σου, κι έχεις υιοθετήσει τα λόγια του Θεού ως την αλήθεια και ως τα ύψιστα λόγια σοφίας στη ζωή σου. Τι ουσία έχει μια τέτοια συμπεριφορά; Το ότι αναγνωρίζεις κατά βάθος πως ο Δημιουργός είναι η ζωή σου, πως Εκείνος είναι ο Θεός σου. Με τον τρόπο αυτόν, καθησυχάζεται ο Θεός και εσύ γίνεσαι κανονικός άνθρωπος που ζει υπό την παρουσία του Θεού· όποιος είναι έτσι διαθέτει τις βασικές προϋποθέσεις για αλλαγή διάθεσης. Με βάση όλα αυτά, μπορεί η κατανόηση και οι αλλαγές που επιτυγχάνουν οι άνθρωποι να θεωρηθούν αλλαγή διάθεσης; Και πάλι δεν αρκούν. Πρέπει, λοιπόν, να αναγνωρίζεις την ταυτότητα του Δημιουργού και να τηρείς, επίσης, υπεύθυνη στάση απέναντι στο καθήκον σου. Επιπλέον, πρέπει να τηρείς στάση αποδοχής της αλήθειας και υποταγής σ’ αυτήν. Μόλις αποκτήσεις αυτές τις ιδιότητες, τότε ο Θεός θα ξεκινήσει το έργο της κρίσης και της παίδευσής σου. Από εκείνο το σημείο ξεκινάει η σωτηρία σου. Κάποιοι λένε: «Αν αποκτήσουμε αυτές τις ιδιότητες, αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη αλλάξει η διάθεσή μας; Αφού έχουμε αλλάξει τόσο πολύ, τι άλλο έχει να κρίνει και να παιδεύσει ο Θεός;» Τι κρίνει και παιδεύει ο Θεός; Τη φύση-ουσία των ανθρώπων, δηλαδή τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Εάν κάποιος έχει τις τέσσερις αυτές προϋποθέσεις και μπορεί να τις ικανοποιεί, ποια πτυχή της διεφθαρμένης διάθεσής του έχει αλλάξει ριζικά; Καμία. Έχει σημειώσει μόνο μια μικρή αλλαγή συμπεριφοράς, αλλά αυτό δεν φτάνει. Δεν έχει γίνει ουσιαστική αλλαγή. Αυτό σημαίνει ότι, πριν αρχίσει ο Θεός το έργο Του για την κρίση και την παίδευσή σου, η αυτογνωσία σου θα είναι πάντα ρηχή και επιφανειακή. Δεν θα είναι ανάλογη με τη διεφθαρμένη ουσία σου· βρίσκεται πολύ μακριά απ’ αυτήν, το χάσμα είναι πολύ μεγάλο. Πριν, λοιπόν, αρχίσει ο Θεός το έργο της κρίσης και της παίδευσής Του, μπορεί να νομίζεις ότι είσαι καλός κι απονήρευτος, ότι τηρείς τους κανόνες, ότι έχεις υποτακτική στάση, όμως ένα πράγμα πρέπει να ξέρεις: Η διάθεσή σου δεν έχει ακόμη αρχίσει να αλλάζει επισήμως. Οι τρόποι της άσκησής σου και οι μέθοδοί σου αυτές δείχνουν μόνο ότι έχεις αλλάξει συμπεριφορά και δεν είναι τίποτε άλλο παρά η στοιχειώδης ανθρώπινη φύση που πρέπει να διαθέτει όποιος είναι να σωθεί από τον Θεό. Ειλικρίνεια, υποταγή, ικανότητα αναστροφής πορείας, αφοσίωση· όλα αυτά πρέπει να εμπεριέχονται στην ανθρώπινη φύση του καθενός. Εννοείται πως μέσα σ’ αυτά περιλαμβάνεται και η συνείδηση και η λογική· πριν επιτελέσει ο Θεός το έργο της κρίσης και της παίδευσής Του, πρέπει να αποκτήσεις αυτές τις ιδιότητες. Μόλις κάποιος πληροί και τις τέσσερις αυτές προϋποθέσεις, δηλαδή να εκτελεί επαρκώς το καθήκον του, να έχει υποτακτική νοοτροπία, να είναι κατά βάση ειλικρινής και να έχει καρδιά που μετανοεί, τότε ο Θεός θα ξεκινήσει το έργο της κρίσης και της παίδευσής Του γι’ αυτόν.

Λοιπόν, λογικά θα έχετε μια ιδέα στο μυαλό σας σχετικά με το πώς ακριβώς εκτελεί ο Θεός το έργο της κρίσης και της παίδευσης των ανθρώπων. Για παράδειγμα, στο θέμα της μοχθηρίας, οι άνθρωποι πολλές φορές δοκιμάζουν τον Θεό, θέλουν για ανεξήγητο λόγο να Τον εξετάζουν σχολαστικά και τρέφουν υποψίες, αμφιβολίες και ερωτήματα ως προς τα λόγια Του. Κάνουν εικασίες σχετικά με την πραγματική στάση που τηρεί ο Θεός απέναντι στους ανθρώπους και θέλουν συνεχώς να το ξέρουν αυτό. Δεν είναι μοχθηρία αυτό; Μήπως ξέρουν οι άνθρωποι σήμερα ποιες απ’ τις καταστάσεις ή τις συμπεριφορές τους φανερώνουν μια τέτοια διάθεση; Δεν το ξέρουν ξεκάθαρα. Ο Θεός, την περίοδο που σε κρίνει και σε παιδεύει, θα σε κάνει να εκφραστείς ανοιχτά και να ξεσκεπάσεις τον εαυτό σου και τις διάφορες καταστάσεις σου, ώστε να τις καταλάβεις ξεκάθαρα μέσα σου. Φυσικά, την ώρα που ξεσκεπάζεις τον εαυτό σου, μπορεί να μην ντραπείς και πολύ. Θα μάθεις, τουλάχιστον, γιατί σε κρίνει και σε παιδεύει ο Θεός. Θα καταλάβεις ότι τα λόγια της κρίσης Του και το γεγονός ότι σε εκθέτει βασίζονται στην πραγματικότητα, κι έτσι θα πειστείς και θα καταλάβεις ότι τα λόγια Του είναι ολόσωστα, χωρίς καμία εξαίρεση. Και τότε θα καταλάβεις ξεκάθαρα ότι όλα αυτά τα έχεις μέσα σου· δεν είναι μόνο συμπεριφορές ή αποκαλύψεις της στιγμής, αλλά είναι η ίδια η διάθεσή σου. Μετά απ’ αυτό, την περίοδο που ο Θεός εκτελεί το έργο της κρίσης και της παίδευσής Του, θα αποκαλύπτεσαι συνεχώς και θα κλαδεύεσαι εξαιτίας της διεφθαρμένης διάθεσής σου, γεγονός που θα σε κάνει να βασανίζεσαι και να υποβάλλεσαι σε εξευγενισμό. Για παράδειγμα, η καχυποψία απέναντι στον Θεό είναι έκφραση της μοχθηρίας. Πολύ συχνά είναι καχύποπτοι οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό, αλλά ποτέ δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μοχθηρία· αυτό το ζήτημα πρέπει να λυθεί. Όταν ο Θεός σε κρίνει και σε παιδεύει, αν τρέφεις καχυποψία απέναντί Του, θα σου δείξει ότι κάτι τέτοιο είναι μοχθηρία. Ζεις μέσα σε μια μοχθηρή διάθεση και με βάση αυτή μεταχειρίζεσαι τον Θεό στον οποίο πιστεύεις, ανταγωνίζεσαι τον Θεό σου και είσαι καχύποπτος απέναντί Του· και η καρδιά σου θα νιώσει μεγάλη οδύνη. Αν και δεν θέλεις να το κάνεις αυτό, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Εφόσον έχεις τέτοια διεφθαρμένη διάθεση, ο Θεός θα διευθετήσει τις περιστάσεις για να σε εξευγενίσει κι έτσι να σε κάνει να εγκαταλείψεις χωρίς να το καταλάβεις τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σου, τη λογική συλλογιστική σου, τις σκέψεις και τις ιδέες σου. Στο σημείο αυτό, θα υποφέρεις· έτσι είναι ο αληθινός εξευγενισμός, και αυτή η διεφθαρμένη διάθεση είναι η αιτία που εξευγενίζεσαι. Πώς πραγματοποιείται ο εξευγενισμός; Αν πιστεύεις ότι δεν έχεις διεφθαρμένη διάθεση, αν θεωρείς ότι δεν παρουσιάζεις τέτοιες εκδηλώσεις ή καταστάσεις και ότι δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος, αν νομίζεις ότι δεν έχεις μέσα σου αυτήν την πτυχή της διεφθαρμένης διάθεσης, τότε θα εξευγενιστείς όταν σε κρίνει ο Θεός; (Όχι.) Ο εξευγενισμός έρχεται όταν παραδέχεσαι μεν ότι έχεις αποκαλύψει μια διεφθαρμένη διάθεση, ξέρεις ότι ο Θεός σε έχει κρίνει και βρίσκεις αντιστοιχία ανάμεσα στη διεφθαρμένη διάθεσή σου και την κρίση Του, αλλά συνεχίζεις να κάνεις εκλογικεύσεις και να ζεις μέσα σ’ αυτήν τη διεφθαρμένη διάθεση, χωρίς να μπορείς να απελευθερωθείς. Ξέρεις ότι ο Θεός αντιπαθεί και αποστρέφεται τη διεφθαρμένη διάθεσή σου και ότι απέχεις πολύ απ’ το να ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις Του· παρόλο που ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ κάνεις λάθος και ο Θεός έχει δίκιο, δεν μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια ούτε να ακολουθήσεις την οδό του Θεού. Εκείνη τη στιγμή γεννιέται ο πόνος σου. Νιώθετε τέτοιον πόνο εσείς τώρα; (Όχι.) Τότε, αν μη τι άλλο, δεν έχετε υποβληθεί σε εξευγενισμό σχετικά με τη διεφθαρμένη σας διάθεση· απλώς πονάτε λίγο από τη μομφή και την πειθαρχία όταν κάνετε λάθη ή παραβάσεις, όμως αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση εξευγενισμός. Ας πούμε ότι μπορείτε να εισέλθετε σε μια τέτοια ζωή, να αρχίσετε να ακολουθείτε ένα τέτοιο μονοπάτι και να πείτε: «Έχω πάψει να υποφέρω από τα συναισθήματα ή από τη θέση, μα υφίσταμαι πραγματικό εξευγενισμό. Έχω καταλάβει ότι στ’ αλήθεια δεν είμαι συμβατός με τον Θεό, ότι η διεφθαρμένη μου διάθεση έχει ριζώσει βαθιά και δεν μπορώ να την αποβάλω. Ας με εξευγενίσει και ας με αποκαλύψει ο Θεός». Όταν ζεις μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, τότε βρίσκεσαι στο μονοπάτι της σωτηρίας. Τώρα που το λέμε αυτό, ίσως όλοι σας να λαχταράτε και να ανυπομονείτε να έρθει εκείνη η μέρα· δεν ξέρω, όμως, πόσοι από σας μπορείτε να κερδίσετε στ’ αλήθεια μια τέτοια ευλογία ώστε να έχετε τέτοια μεταχείριση. Κάτι τέτοιο είναι τρομερά καλό, είναι τεράστια ευλογία. Δεν είναι εύκολο να σωθεί κανείς. Αν ο Δημιουργός σε εκτιμήσει στ’ αλήθεια, σε επιλέξει και σου επιτρέψει να γίνεις ακόλουθος Του, αυτό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για τη σωτηρία. Αν ο Δημιουργός σε εκτιμήσει και πει ότι είσαι κατάλληλος να λάβεις την κρίση και την παίδευσή Του, αυτό δεν είναι παρά το δεύτερο βήμα. Εάν καταφέρεις να αναδυθείς από την κρίση και την παίδευση του Θεού, να φτάσεις σε μια κατάσταση κατά την οποία θα αλλάξει η διάθεσή σου και θα γίνεις συμβατός με τον Δημιουργό, κι έτσι ακολουθήσεις το μονοπάτι του φόβου του Θεού και της αποφυγής του κακού, αυτή είναι η τελική έκβαση. Ποιος από σας, λοιπόν, θα έχει την ευλογία να φτάσει σ’ εκείνη την ημέρα; Ποιος θα έχει την ευλογία να λάβει μια τέτοια σωτηρία; Μπορεί κανείς να το διακρίνει αυτό από την όψη του άλλου; Μήπως από το επίπεδό του; Από το πόσο μορφωμένος είναι; (Όχι, δεν μπορεί.) Μήπως μπορεί να καθοριστεί από τα καθήκοντα που εκτελεί κάποιος τώρα; Ή από την οικογένεια στην οποία γεννήθηκε; Κανένας από αυτούς τους παράγοντες δεν μπορεί να αποκαλύψει κάτι τέτοιο. Κάποιοι λένε: «Η οικογένειά μου πιστεύει στον Κύριο εδώ και τρεις γενιές· κι εγώ πιστεύω απ’ την κοιλιά της μάνας μου, άρα είναι σίγουρο ότι θα σωθώ». Αυτά είναι ανοησίες και απίστευτη άγνοια· ο Θεός δεν εξετάζει τέτοια πράγματα. Οι Φαρισαίοι πίστευαν στον Θεό για ολόκληρες γενιές, και τι έχουν απογίνει τώρα; Ο Θεός δεν τους θέλει καν ως ακόλουθούς Του. Έχουν αποκλειστεί πέρα για πέρα· δεν έχουν καμία σχέση με το έργο της σωτηρίας του Θεού και δεν συμμετέχουν καθόλου σ’ αυτό.

Το κατά πόσο μπορεί κανείς να αποδεχτεί την κρίση και την παίδευση του Θεού έχει άμεση σχέση με το κρίσιμο ζήτημα της αλλαγής της διάθεσης. Οι άνθρωποι, όμως, έχουν την τάση να σχηματίζουν πολλές αντιλήψεις σχετικά με την κρίση και την παίδευση του Θεού. Είναι πολύ σημαντική η συχνή συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια σύμφωνα με τα λόγια του Θεού για να λύνονται αυτά τα ζητήματα. Είναι κάτι πραγματικά απαραίτητο να γίνεται. Για ποιον λόγο κρίνει και παιδεύει ο Θεός τους ανθρώπους; Σε ποιον βαθμό έχει διαφθαρεί η ανθρωπότητα; Ποια ζητήματα έχει στόχο να λύσει η κρίση και η παίδευση; Ποια αποτελέσματα επιτυγχάνουν; Ποια πρότυπα απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους; Αν δεν καταλάβει κανείς αυτές τις αλήθειες, δεν θα μπορέσει εύκολα να αποδεχτεί την κρίση και την παίδευση· μπορεί να διαμορφώσει εύκολα αντιλήψεις για τον Θεό, αλλά και να προβάλει επαναστατικότητα και αντίσταση, ενώ μπορεί ακόμα και να βλασφημήσει τον Θεό και να γίνει εχθρικός απέναντί Του. Και πώς σώζει ο Θεός τους ανθρώπους; Ποιος μπορεί να αποδεχτεί την κρίση και την παίδευσή Του; Ποιος μπορεί να αρχίσει να βαδίζει στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και της τελείωσης; Ποιος θα αποκλειστεί απ’ το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες; Αν γίνει ξεκάθαρη συναναστροφή σχετικά μ’ αυτές τις αλήθειες, τότε άραγε δεν θα απαλλαγούν οι άνθρωποι απ’ τις αντιλήψεις τους σχετικά με την κρίση και την παίδευση; Το ελάχιστο που θα γίνει είναι να απαλλαγούν σε βασικό επίπεδο. Όσα ζητήματα παραμένουν είναι δυνατόν να επιλυθούν μόνο μέσα απ’ την εμπειρία του καθενός· όποιος καταλάβει την αλήθεια θα τα λύσει αυτά με φυσικό τρόπο. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Εφόσον έχουμε συγχωρεθεί απ’ τις αμαρτίες μας, για ποιον λόγο είναι ακόμα ανάγκη να κριθούμε και να παιδευτούμε;» Το να συγχωρεθεί κανείς απ’ τις αμαρτίες του είναι η χάρη του Θεού· δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να προσέλθουν ενώπιον του Θεού. Η κρίση και η παίδευση, όμως, έχουν ως στόχο την ολοκληρωτική σωτηρία των ανθρώπων από την αμαρτία και από την επιρροή του Σατανά· το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Στην Εποχή της Χάριτος, ο Θεός λυτρώνει τους ανθρώπους και τους συγχωρεί από τις αμαρτίες τους. Στην Εποχή της Βασιλείας, ο Θεός τούς κρίνει και εξαγνίζει τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Αυτά τα δύο αποτελούν στάδια του έργου του Θεού. Πολλοί γελοίοι άνθρωποι στους κόλπους της θρησκείας έχουν συνέχεια αντιλήψεις σχετικά με την κρίση και την παίδευση· κολλάνε και δεν ξεκολλάνε απ’ τη φράση «αιτιολόγηση μέσω της πίστης μετά τη συγχώρεση των αμαρτιών» και δεν αποδέχονται με τίποτα την κρίση και την παίδευση του Θεού. Πρέπει κανείς ν’ ανοίγει κουβέντα με τέτοιους ανθρώπους; Αν συναντήσετε τέτοιους ανθρώπους και εφόσον μπορούν να αποδεχθούν τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, τότε ας συναναστραφείτε μαζί τους σχετικά με την αλήθεια κι ας τους διαβάσετε τα λόγια του Θεού. Αν αρνηθούν κατηγορηματικά να αποδεχτούν την αλήθεια, τότε δεν χρειάζεται να κάτσετε να ασχοληθείτε μαζί τους· δεν είναι σε καμία περίπτωση αποδέκτες της σωτηρίας του Θεού. Ο Θεός σώζει μόνο όσους μπορούν να αποδεχτούν τα λόγια Του και την αλήθεια· όσο για κείνους που δεν μπορούν με τίποτα να αποδεχτούν τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, δεν υπάρχει περίπτωση να τους σώσει. Όσοι μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια θα μπορέσουν να απαλλαγούν εύκολα από τις αντιλήψεις τους, όσες κι αν είναι αυτές· το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να διαβάσουν περισσότερα λόγια του Θεού και να αναζητήσουν περισσότερο την αλήθεια. Αυτοί που μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια είναι όσοι διαθέτουν ανθρώπινη φύση, συνείδηση και λογική. Οι άνθρωποι, πριν την αποδοχή της κρίσης και της παίδευσης του Θεού, διαμορφώνουν πολλές αντιλήψεις και πολλές λανθασμένες σκέψεις, όπως επίσης και κάποιες αρνητικές καταστάσεις. Η πιο συνηθισμένη αρνητική κατάσταση είναι η εξής: «Έχω δαπανήσει τον εαυτό μου για τον Θεό και έχω εκτελέσει τα καθήκοντά μου· ο Θεός κανονικά πρέπει να με προστατεύει και να με ευλογεί στα πάντα. Γιατί μ’ έχουν βρει τόσες συμφορές;» Αυτή είναι η πιο συχνή κατάσταση. Είναι κι ακόμα ένα είδος κατάστασης: Βλέποντας κανείς τους άλλους να ζουν σε καλές συνθήκες και να διασκεδάζουν, ενώ ο ίδιος ζει μέσα στις δυσκολίες και τη φτώχεια, παραπονιέται πως ο Θεός είναι άδικος. Ίσως ακόμα να βλέπει τους άλλους να έχουν καλύτερα αποτελέσματα όταν εκτελούν το καθήκον τους και να ζηλεύει και να γίνεται αρνητικός. Αρνητικότητα νιώθει και όταν οι άλλοι έχουν αρμονία στην οικογένειά τους και είναι ενωμένοι, όταν έχουν μεγαλύτερο επίπεδο απ’ τον ίδιο, όταν τον κουράζει η εκτέλεση του καθήκοντός του ή όταν κάτι δεν κυλάει όπως θέλει ο ίδιος. Με λίγα λόγια, σε κάθε περίσταση που δεν εναρμονίζεται με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του, γίνεται αρνητικός. Αν ο άνθρωπος αυτός έχει ένα ορισμένο επίπεδο και μπορεί να αποδεχτεί την αλήθεια, τότε θα πρέπει να λάβει βοήθεια. Εφόσον καταλάβει την αλήθεια, μπορεί εύκολα να λυθεί το πρόβλημα της αρνητικότητάς του. Αν δεν αναζητήσει την αλήθεια και παραμείνει αρνητικός, καλλιεργώντας διαρκώς αντιλήψεις για τον Θεό, τότε Εκείνος θα τον βάλει στην άκρη και δεν θα του δώσει σημασία, καθώς το Άγιο Πνεύμα δεν κάνει άσκοπο έργο. Άνθρωποι σαν κι αυτόν είναι πολύ ισχυρογνώμονες, δεν αποδέχονται την αλήθεια, έχουν συνεχώς αντιλήψεις για τον Θεό και διατυπώνουν συνέχεια τις δικές τους απαιτήσεις· αυτό δεν έχει καμία σύνεση και δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν χαμπαριάζουν από λογική. Παρόλο που καταλαβαίνουν την αλήθεια, δεν την αποδέχονται. Κάτι τέτοιο δεν είναι και λίγο σαν να διαπράττουν αδικήματα εν γνώσει τους; Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ο Θεός να μην τους δίνει καμία σημασία. Κάποιοι λένε: «Είμαι πολλές φορές αρνητικός και ο Θεός με αγνοεί. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν με αγαπάει!» Είναι παράλογη μια τέτοια δήλωση. Μήπως ξέρεις εσύ ποιον αγαπάει ο Θεός; Ξέρεις πώς εκδηλώνεται η αγάπη Του; Ξέρεις ποιους δεν αγαπάει και ποιους πειθαρχεί ο Θεός; Η αγάπη του Θεού βασίζεται σε αρχές· δεν είναι όπως τη φαντάζονται οι άνθρωποι, δηλαδή να τους ανέχεται διαρκώς και να τους προσφέρει έλεος και χάρη, να τους σώζει όλους, όποιοι κι αν είναι, να τους συγχωρεί όλους, ό,τι αμαρτίες κι αν έχουν κάνει, και τελικά να τους οδηγεί όλους ανεξαιρέτως στη βασιλεία Του. Τι είναι όλα αυτά παρά ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες; Αν ήταν έτσι, δεν θα χρειαζόταν να κάνει ο Θεός το έργο της κρίσης. Υπάρχουν αρχές ως προς το πώς συμπεριφέρεται ο Θεός στους ανθρώπους που είναι συχνά αρνητικοί. Όταν οι άνθρωποι είναι συνεχώς αρνητικοί, τότε υπάρχει πρόβλημα. Ο Θεός έχει πει πάρα πολλά, έχει εκφράσει πάρα πολλές αλήθειες· αν, λοιπόν, κάποιος πιστεύει αληθινά στον Θεό, τότε, αφού διαβάσει τα λόγια Του και κατανοήσει την αλήθεια, όλο και θα λιγοστεύουν τα αρνητικά πράγματα που έχει μέσα του. Αν οι άνθρωποι είναι διαρκώς αρνητικοί, τότε είναι βέβαιο ότι δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, κι έτσι, μόλις συναντήσουν κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις αντιλήψεις τους, γίνονται αρνητικοί. Γιατί δεν αναζητούν την αλήθεια στα λόγια του Θεού; Γιατί δεν αποδέχονται την αλήθεια; Αυτό συμβαίνει σίγουρα επειδή έχουν αντιλήψεις και παρανοήσεις για τον Θεό, κι επειδή δεν αναζητούν την αλήθεια. Επομένως, όταν προσεγγίζουν την αλήθεια κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θεός άραγε θα τους δίνει και τότε σημασία; Μήπως οι άνθρωποι αυτοί δεν παίρνουν χαμπάρι από λογική; Ποια είναι η στάση του Θεού προς εκείνους που δεν παίρνουν χαμπάρι από λογική; Τους παραμερίζει και τους αγνοεί. Πίστευε με όποιον τρόπο επιθυμείς· το αν θα πιστέψεις ή η δεν θα πιστέψεις είναι δικό σου θέμα· αν πραγματικά πιστεύεις και επιδιώκεις την αλήθεια, τότε θα κερδίσεις την αλήθεια· αν δεν επιδιώκεις την αλήθεια, τότε δεν θα την αποκτήσεις. Ο Θεός φέρεται δίκαια στον κάθε άνθρωπο. Αν δεν έχεις στάση αποδοχής της αλήθειας, αν δεν έχεις στάση υποταγής, αν δεν πασχίζεις για να συμμορφωθείς με τις απαιτήσεις του Θεού, τότε μπορείς να πιστεύεις όπως θες· επίσης, αν θα προτιμούσες να φύγεις, μπορείς να φύγεις αμέσως. Αν δεν θέλεις να κάνεις το καθήκον σου, τότε ο οίκος του Θεού δεν θα σ’ εξαναγκάσει, μπορείς να πας όπου θες. Ο Θεός δεν προτρέπει τέτοιου είδους ανθρώπους να μείνουν. Αυτή είναι η στάση Του. Είναι ξεκάθαρο ότι είσαι δημιούργημα, αλλά εσύ δεν θέλεις ποτέ να είσαι δημιούργημα. Θέλεις συνέχεια να είσαι ο αρχάγγελος, δεν είσαι πρόθυμος να υποταχθείς στον Θεό και θέλεις συνέχεια να είσαι ίσος μ’ Αυτόν. Αυτό αποτελεί απροκάλυπτη αντίσταση στον Θεό· είναι κάτι που προσβάλλει τη διάθεσή Του. Είναι προφανές πως είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά θέλεις πάντοτε ειδική μεταχείριση, θέλεις να έχεις θέση και να είσαι κάποιος, θέλεις να είσαι με κάθε τρόπο καλύτερος απ’ τους άλλους, να απολαμβάνεις μεγάλες ευλογίες και να τους ξεπερνάς όλους. Αυτό δείχνει ότι δεν διαθέτεις λογική. Και τι άποψη έχει ο Θεός για όσους δεν διαθέτουν λογική; Πώς τους αποτιμά; Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν χαμπαριάζουν από λογική. Κάποιοι λένε: «Αν λες ότι δεν χαμπαριάζω από λογική, τότε θα πάψω να δουλεύω για Σένα!» Ποιος σου ζήτησε να δουλέψεις; Αν δεν θες να το κάνεις, ο Θεός δεν πρόκειται να σε αναγκάσει. Φύγε γρήγορα· ο οίκος του Θεού δεν πρόκειται να σε κρατήσει. Ακόμα κι αν θέλεις απλώς να δουλέψεις, ο οίκος του Θεού έχει απαιτήσεις. Αν η δουλειά σου δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα και ο τρόπος που εκτελείς το καθήκον σου προκαλεί πολλά προβλήματα στον οίκο του Θεού, δηλαδή κάνεις πιο πολύ κακό παρά καλό, τότε ο οίκος του Θεού σίγουρα θα σε αποκλείσει· ακόμα κι αν θέλεις απλώς να δουλέψεις, ο οίκος του Θεού δεν θα σε θέλει. Αν οι άνθρωποι έχουν την προθυμία να δουλέψουν, αν μπορούν να αποδεχτούν την αλήθεια κι αν δέχονται το κλάδεμα, τότε είναι κατάλληλοι να μείνουν στον οίκο του Θεού. Αν μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια, να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση του Θεού και μπορούν να σωθούν και να οδηγηθούν στην τελείωση, αυτό είναι τεράστια ευλογία. Μη νομίζεις ότι ο Θεός σε παρακαλάει και ότι έχει Αυτός την ανάγκη να σε κρίνει και να σε παιδεύσει· ο Θεός δεν πρόκειται να σε παρακαλέσει. Ο Θεός σώζει και τους ανθρώπους και τους οδηγεί στην τελείωση επιλεκτικά, με συγκεκριμένο στόχο στο μυαλό του και με συγκεκριμένες αρχές. Δεν γίνεται να καταφέρουν να φτάσουν στη σωτηρία του Θεού όλοι όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν· πολλοί καλούνται, μα λίγοι επιλέγονται. Πρέπει να ανταποκριθείς σε πολλά απ’ τα πρότυπα του Θεού: να εκτελείς επαρκώς το καθήκον σου, να διαθέτεις υποτακτική νοοτροπία, να είσαι κατά βάση ειλικρινής και να διαθέτεις καρδιά που μετανοεί. Μόνο τότε ο Θεός θα αρχίσει επισήμως να σε κρίνει και να σε παιδεύει, να σε εξαγνίζει και να σε οδηγεί στην τελείωση. Κάποιοι λένε: «Η κρίση και η παίδευση σημαίνουν ταλαιπωρία». Ναι, είναι αλήθεια ότι θα ταλαιπωρηθείς, αλλά πρέπει και να είσαι κατάλληλος γι’ αυτό. Αν δεν είσαι κατάλληλος, τότε δεν είσαι καν άξιος να ταλαιπωρηθείς! Νομίζεις μήπως ότι είναι κάτι απλό το έργο του Θεού και η τελείωση στην οποία οδηγεί τους ανθρώπους; Εκείνοι που αρνούνται να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση ή που αποφεύγουν την κρίση και την παίδευση, τελικά θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Όποιος κι αν είναι κανείς και όποια στάση κι αν έχει απέναντι στον Θεό, αν αυτή η στάση δεν συμφωνεί με όσα απαιτεί ο Θεός, τότε Εκείνος δεν πρόκειται να επέμβει, θα τον αφήσει να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Τα λόγια του Θεού μπροστά σου είναι· αν μπορείς να κάνεις αυτά που λέει, τότε κάν’ τα. Αν είσαι πρόθυμος να τα κάνεις, τότε κάν’ τα. Αν δεν είσαι πρόθυμος ή δεν μπορείς να τα κάνεις, ο Θεός δεν πρόκειται να σε εξαναγκάσει. Νομίζεις ότι ο Θεός θα σε παρακαλέσει; Νομίζεις ότι θα σε πειθαρχήσει; Να είσαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να το κάνει αυτό σε καμία περίπτωση. Θα σου πει: «Αν δεν σου αρέσει να αποδέχεσαι την αλήθεια, αν αποστρέφεσαι την κρίση και την παίδευση του Θεού, τότε κανένα πρόβλημα. Έχεις ήδη απολαύσει κάποια χάρη, οπότε γύρνα γρήγορα πίσω στον κόσμο, φύγε γρήγορα· δεν πρόκειται να σε αναγκάσει κανείς. Δεν είσαι κατάλληλος να απολαύσεις τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών και, ακόμα και να το θες, δεν μπορείς να τις αποκτήσεις». Τι σημαίνει το γεγονός ότι ο Θεός δεν εξαναγκάζει τους ανθρώπους να δεχτούν την κρίση και την παίδευσή Του; Σημαίνει ότι, αν οι άνθρωποι δεν αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση του Θεού, Εκείνος ούτε πειθαρχεί, ούτε παιδεύει, ούτε υπενθυμίζει, ούτε παροτρύνει· δεν πρόκειται να υπάρξει διαφώτιση ούτε φώτιση από το Άγιο Πνεύμα. Φαινομενικά, αυτοί οι άνθρωποι ζουν σχετικά άνετα. Δεν πειθαρχούνται για το γεγονός ότι εκτελούν επιπόλαια το καθήκον τους ούτε για την αρνητική προχειρότητα που επιδεικνύουν στο έργο τους, αλλά ούτε και για το γεγονός ότι κρίνουν τον Θεό χωρίς να το πολυσκεφτούν. Ακόμα και για το γεγονός ότι παρανοούν τον Θεό, παραπονιούνται γι’ Αυτόν και Του αντιστέκονται, δεν νιώθουν τίποτα στην καρδιά τους, μέχρι τη στιγμή που θα κάνουν κάποιο μεγάλο κακό, όπως να κλέψουν ή να καταχραστούν τις προσφορές· και πάλι, όμως, εξακολουθούν να μην το αντιλαμβάνονται. Όσοι διαπράττουν τέτοια μεγάλα κακά περνάνε χρόνια ολόκληρα χωρίς να κάνουν αυτοκριτική, χωρίς το ελάχιστο δείγμα μετάνοιας, χωρίς κανένα προαίσθημα για το ποια τιμωρία θα τους βρει ή ποια έκβαση θα έχουν. Ένας κανονικός άνθρωπος θα έπρεπε να έχει κάποιου είδους προαίσθημα, αυτοί όμως δεν έχουν, επειδή ο Θεός δεν κάνει απολύτως τίποτα μέσα τους. Η αδράνεια του Θεού είναι στάση κι αυτή. Τι αντιπροσωπεύει; Μπορείτε να φανταστείτε τι σκέφτεται μέσα στην καρδιά Του ο Θεός; Ανθρώπους σαν κι αυτούς τους έχει εγκαταλείψει τελείως. Για ποιον λόγο εγκαταλείπει ο Θεός τέτοιους ανθρώπους; Τέτοιους ανθρώπους τους σιχαίνεται· είναι πιο ασήμαντοι κι από ένα φτερό, από ένα μυρμήγκι, δεν είναι άξιοι αναφοράς, κι έτσι αποφασίζεται η έκβασή τους. Μια μέρα που ένας τέτοιος άνθρωπος θα πει: «Θέλω να γίνω δημιούργημα του Θεού, Σε δέχομαι ως Κύριό μου, ως Θεό μου», τότε ο Θεός θα τον θέλει; Δεν θα τον θέλει. Κάποιοι λένε: «Το έχω μετανιώσει, αναστρέφω την πορεία μου τώρα». Είναι άραγε πολύ αργά γι’ αυτούς; Είναι πολύ αργά. Εφόσον τέτοιοι άνθρωποι έχουν τη φύση του διαβόλου, η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, ο Θεός δεν τους σώζει. Όσο κι αν μετανιώνουν, όσο γοερά κι αν κλαίνε, μπορούν να αλλάξουν; Μπορούν να μετανοήσουν πραγματικά; Με τίποτα. Είτε, λοιπόν, επιδιώκεις είτε δεν επιδιώκεις την αλήθεια, εφόσον πιστεύεις ειλικρινά στον Θεό, θα πρέπει να καταλάβεις τα διοικητικά διατάγματα του οίκου του Θεού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνεις σχέδια για τις προσφορές του Θεού· είναι απαράδεκτο ακόμα και να σκεφτείς να τις κλέψεις ή να τις χρησιμοποιήσεις. Μόλις κάνεις τέτοιες πράξεις, θα προκαλέσεις μεγάλη συμφορά, γεγονός που θα επηρεάσει την έκβασή σου. Μόλις καθοριστεί η έκβασή σου, τότε θα είναι μάταιο να σκέφτεσαι τι έχει πει ο Θεός ή ποιες είναι οι απαιτήσεις Του και να μετανιώνεις —θα είναι πολύ αργά. Αυτήν τη στιγμή, το έργο του Θεού δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, αλλά η έκβαση κάποιων ανθρώπων έχει ήδη καθοριστεί. Ο Θεός δεν το έχει διακηρύξει αυτό το ζήτημα ούτε το έχει πει σε κανέναν. Αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ακόμα ότι τα πάνε μια χαρά, συνεχίζοντας να χάνουν τον χρόνο τους άσκοπα. Ακόμα και τη στιγμή που τους χτυπάει την πόρτα ο θάνατος, χαμπάρι δεν παίρνουν· είναι ένα μάτσο μπερδεμένοι και άχρηστοι άνθρωποι.

Θα συνεχίσω με δύο ακόμα περιστατικά. Το προηγούμενο περιστατικό μιλούσε για έναν άνδρα, ενώ σ’ αυτά τα δύο πρωταγωνίστριες είναι δύο γυναίκες επικεφαλής. Μόλις ακούσει κανείς αυτόν τον τίτλο, καταλαβαίνει αμέσως ότι δεν έχουν χαμηλή θέση· κι όμως, άνθρωποι με τέτοια θέση μπορούν να διαπράξουν μεγάλα κακά. Η μία απ’ αυτές τις δύο γυναίκες είχε πάρε-δώσε με έναν άπιστο, ο οποίος είχε μια επιχείρηση που κινδύνευε να χρεοκοπήσει επειδή δεν είχε αρκετά κεφάλαια. Εφόσον αυτή η γυναίκα υπηρετούσε ως επικεφαλής στην εκκλησία και διατηρούσε τον έλεγχο των οικονομικών, ο άπιστος της ζήτησε να του δανείσει λεφτά. Εκείνη, χωρίς να αναζητήσει από τον Άνωθεν, συμφώνησε από μόνη της να του δανείσει εκατοντάδες χιλιάδες γουάν. Τα λεφτά που ανήκουν σε ανθρώπους μπορεί κανείς να τα δανείσει, αλλά τα λεφτά του Θεού είναι προσφορές, και όποιος αγγίζει την προσφορά του Θεού πρέπει να τιμωρηθεί. Εκείνη καταχράστηκε κρυφά τις προσφορές, και το ποσό δεν ήταν και μικρό. Μόλις τα καταχράστηκε, η εκκλησία έλαβε μέτρα εναντίον της, υποχρεώνοντάς την να εργαστεί για να ξεπληρώσει το ποσό. Μ’ αυτόν τον τρόπο το χειρίστηκε η εκκλησία· δηλαδή με μια ανθρώπινη μέθοδο. Εκείνη κατάφερε να επιστρέψει τα λεφτά, και προς τα έξω φαινόταν ότι είχε σωστή συμπεριφορά. Άραγε, σήμαινε αυτό ότι έκανε μεταστροφή; (Όχι.) Είχε ενεργήσει με μεγάλο θράσος, σαν απερίσκεπτος μπουμπούνας, γεγονός που έδειχνε τη διάθεσή της και τη στάση της απέναντι στον Θεό. Μπορεί ένα τέτοιο άτομο να καταλάβει με αγνό τρόπο την αλήθεια; Μπορεί να καταφέρει να ενεργήσει με λογική; Τόλμησε να βάλει χέρι στις προσφορές του Θεού, λες κι ήταν δικά της λεφτά. Χωρίς τις οδηγίες του Θεού σχετικά με το πώς να κατανέμονται τα λεφτά ή τη δήλωσή Του ότι δεν πρέπει να τα αγγίζει κανείς, εκείνη δεν είχε στην καρδιά της ούτε αρχές ούτε όρια. Νόμιζε ότι ως επικεφαλής είχε το δικαίωμα να έχει υπό τον έλεγχό της αυτά τα λεφτά και τόλμησε να τα καταχραστεί. Πώς τη μεταχειρίστηκε ο Θεός μόλις τα καταχράστηκε; Ο Θεός δεν χρειάστηκε ούτε το δαχτυλάκι του να κουνήσει· την τιμώρησε η εκκλησία. Αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες γουάν καθόρισαν από μόνα τους την έκβασή της: Ο Θεός την απέκοψε για πάντα και την έβαλε στην άκρη. Γιατί να το κάνει αυτό ο Θεός; Αυτό είναι δείγμα της οργής Του· φυσικά, είναι και μια πτυχή της διάθεσής Του. Ο Θεός δεν ανέχεται καμία προσβολή· αν προσβάλεις τη διάθεση του Θεού, τότε έχεις ξεπεράσει ένα όριο. Προβλέπεται κάτι τέτοιο στα διοικητικά διατάγματα; (Ναι.) Ο εκλεκτός λαός του Θεού το έχει καταλάβει ξεκάθαρα αυτό: Η κατάχρηση των προσφορών αποτελεί παράβαση ενάντια στη διάθεση του Θεού. Μήπως επενέβη ο Θεός όταν αυτή η γυναίκα καταχράστηκε την προσφορά; Ο Θεός δεν επενέβη ούτε τη σταμάτησε ούτε της είπε τίποτα· ούτε την περιόρισε, την επέπληξε ή την προειδοποίησε όταν εκείνη έκανε ό,τι έκανε. Έτσι απλά, δάνεισε τα λεφτά. Ένιωθε πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό της προτού εκτεθεί το ζήτημα και τη χειριστεί η εκκλησία. Άρχισε τότε να μυξοκλαίει και αμέσως μετά ξεκίνησε να εργάζεται για να επιστρέψει τα λεφτά. Άραγε, ο Θεός για τα λεφτά νοιαζόταν στην πραγματικότητα; Όχι· αυτό που Τον ένοιαζε δεν ήταν τα λεφτά, αλλά η στάση που Του αποκάλυψε η γυναίκα σ’ αυτό το ζήτημα. Αυτό ένοιαζε τον Θεό. Δεν αξίζει τον θάνατο η προσβολή της διάθεσης του Θεού αποκλειστικά και μόνο λόγω των χρημάτων; Αυτό σημαίνει το να παίρνεις ό,τι σου αξίζει! Αν είσαι λίγο αρνητικός ή αδύναμος, ή αν κάποιες φορές εκτελείς το καθήκον σου με κάποιες νοθείες, ή αν κάποιες φορές στέκεσαι εκεί που σε τοποθετεί μια συγκεκριμένη θέση και απολαμβάνεις τα πλεονεκτήματά της, ο Θεός το βλέπει αυτό ως αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Όταν, όμως, βάζεις χέρι στις προσφορές του Θεού χωρίς να Τον συμβουλευτείς, ή όταν τις καταχράσαι χωρίς να λάβεις την άδειά Του, τότε για τι είδους πρόβλημα μιλάμε; Είναι κλοπή των προσφορών. Και τι διάθεση υποδηλώνει κάτι τέτοιο; Τη διάθεση του αρχάγγελου, τη διάθεση του Σατανά. Δεν είναι προδοσία να κλέβεις τις προσφορές του Θεού; (Είναι.) Τι έκανε ο Σατανάς που ο Θεός το θεώρησε προδοσία; (Επιδίωξε να γίνει Θεός.) Όσο για τη γυναίκα που συζητάμε, ήθελε να ελέγξει τις προσφορές του Θεού. Τι νόμιζε ότι είναι; (Νόμιζε ότι είναι Θεός.) Ακριβώς, θεώρησε τον εαυτό της Θεό, κι εκεί ήταν που έκανε λάθος. Γι’ αυτό λέμε ότι πρόσβαλε τη διάθεση του Θεού. Είναι σοβαρή η φύση αυτού του γεγονότος; (Ναι.) Είναι σωστός ο χαρακτηρισμός μας; (Σωστός είναι.) Αυτή η γυναίκα δεν έχει πλέον καμία έκβαση. Δεν έχει έκβαση, έτσι φαίνεται τώρα. Όσο για τον ορισμό του Θεού, όσον αφορά τις τιμωρίες που θα βιώσει στη συνέχεια, αυτά είναι για αργότερα. Αυτή ήταν η ιστορία της πρώτης γυναίκας. Είχε τεράστιο θράσος, ήταν ικανή να εξαπατήσει τους ανωτέρους και τους κατωτέρους της, ενήργησε απερίσκεπτα χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες, ήταν ανόητη και αυθάδης. Διέθετε έστω και το παραμικρό ίχνος υποταγής ή καμιά επιθυμία να αναζητήσει; (Όχι.) Ήθελε να έχει υπό τον έλεγχό της τις προσφορές του Θεού, τα υπάρχοντα του Θεού, χωρίς να συναινέσει κανείς και χωρίς να συζητήσει το ζήτημα ή να συναναστραφεί σχετικά με αυτό με κανέναν άλλον. Ανέλαβε από μόνη της να διαχειριστεί αυτό το ζήτημα ανεξάρτητα, και αυτές ήταν οι συνέπειες. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Μόνο και μόνο που αγγίζει κανείς τις προσφορές του Θεού σημαίνει ότι προσβάλλει τη διάθεσή Του;» Έτσι είναι; Όχι. Η εκκλησία έχει συγκεκριμένες αρχές για τον τρόπο κατανομής των προσφορών του Θεού και, αν ενεργήσεις σύμφωνα με αυτές τις αρχές, ο Θεός δεν πρόκειται να επέμβει. Αν ήδη έχεις τις αρχές και δεν τις ακολουθείς, αλλά συνεχίζεις να ενεργείς απερίσκεπτα και να κάνεις τα πράγματα με τον δικό σου τρόπο, να χειρίζεσαι μόνος σου κρυφά αυτά τα ζητήματα, τότε προσβάλλεις τη διάθεση του Θεού. Αυτή ήταν η ιστορία της πρώτης γυναίκας.

Με τις προσφορές σχετίζεται και η ιστορία της δεύτερης επικεφαλής, που έχει ως εξής: Η εκκλησία αγόρασε ένα σπίτι για να το χρησιμοποιήσει ως χώρο λατρείας, το οποίο χρειαζόταν κάποια ανακαίνιση. Για μια ανακαίνιση χρειάζεται να γίνει σχεδιασμός και να αγοραστούν υλικά, πράγμα που κοστίζει λεφτά. Εφόσον μιλάμε για έργο του οίκου του Θεού, το οποίο αφορά τη διαχείριση του Θεού, τα λεφτά που δαπανώνται είναι φυσικό να προέρχονται από τον οίκο του Θεού· είναι προσφορά του Θεού. Αυτό το ποσό ξοδεύεται λογικά, δικαιωματικά και σωστά σύμφωνα με τις αρχές του οίκου του Θεού. Εκείνο τον καιρό, η γυναίκα της ιστορίας ήταν επικεφαλής και υπεύθυνη γι’ αυτό το έργο. Διάλεξε έναν νέο πιστό, που δεν τον ήξερε κανένας, για να πάει να επιβλέψει το έργο. Αυτός ο άνθρωπος έμοιαζε με άπιστο. Στη συνέχεια, εκείνη συνωμότησε μ’ αυτόν τον άπιστο και αγόρασε πολλά είδη πολυτελείας και σπατάλησε πολλά λεφτά. Αυτό δεν είναι κομπίνα με τα λεφτά από τον οίκο του Θεού; Πρόκειται για απατεωνιά και σπατάλη των προσφορών του Θεού! Ο συγκεκριμένος άπιστος έβγαλε αρκετά λεφτά από αυτό. Άραγε αυτό είχε καμία σχέση με τη γυναίκα; (Ναι.) Εκείνη ήταν ο μεσάζοντας και επέτρεψε στον άπιστο να κάνει αυτά τα πράγματα. Όταν κάποιος ανακάλυψε το ζήτημα και θέλησε να το καταγγείλει, εκείνη τον εμπόδισε με λύσσα και τον απείλησε. Πρόδωσε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, αφού έβλαψε τα συμφέροντα αυτά και προξένησε μεγάλη απώλεια και στις προσφορές. Μήπως την περίοδο εκείνη ο Θεός την επέπληξε; (Όχι.) Εκείνη δεν είχε συνειδητοποιήσει τίποτα. Πώς καταλαβαίνουμε ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει τίποτα; Είναι κάποια γεγονότα που το αποδεικνύουν· μπορούσε εξαρχής να δει ξεκάθαρα τι είχε σκοπό να κάνει ο άπιστος, αλλά δεν τον σταμάτησε· αντίθετα, ενέδωσε σ’ αυτό και το ενέκρινε σιωπηρά, δίνοντας συνέχεια λεφτά. Αυτό οδήγησε στο να εκτιναχθούν τα κόστη στα ύψη και το τελικό έργο να είναι υποδεέστερο του αναμενόμενου. Παρόλο που το έβλεπε καθαρά αυτό, συνέχισε να δίνει κι άλλα λεφτά. Έκανε τίποτα ο Θεός εκείνη τη στιγμή; Ο Θεός δεν έκανε κάτι. Τι αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες έχουν οι άνθρωποι σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα; Πιστεύουν ότι ο Θεός θα όφειλε να είναι υπεύθυνος για τα λεφτά Του και ότι θα έπρεπε να τη σταματήσει. Αυτή είναι μια ανθρώπινη αντίληψη, αλλά ο Θεός δεν έδρασε μ’ αυτόν τον τρόπο. Μετά την ολοκλήρωση της ανακαίνισης και ύστερα από έρευνα, ο οίκος του Θεού διαπίστωσε ότι έλειπε μεγάλο μέρος των προσφορών. Τι έπρεπε να συμβεί μ’ αυτήν τη γυναίκα; Ο Θεός δεν έκανε τίποτα· την ανέλαβε η εκκλησία και μια άλλη γυναίκα άρχισε να ξεπληρώνει τα χρήματα. Ποια ήταν η φύση των πράξεών της; Ως επικεφαλής, όχι μόνο φέρθηκε ανεύθυνα και δεν συγκράτησε τις δαπάνες των προσφορών, αλλά συνωμότησε κιόλας με έναν ξένο για να εξαπατήσει τον οίκο του Θεού και να καταχραστεί τις προσφορές του Θεού. Αυτό το περιστατικό είναι ακόμα πιο σοβαρό απ’ το προηγούμενο. Από την οπτική του Θεού, λοιπόν, ποια είναι η έκβαση ενός τέτοιου ανθρώπου; Η καταστροφή· το αν θα τιμωρηθεί ή όχι δεν είναι της παρούσης. Ο Θεός μπορεί μια μέρα να βάλει έναν τέτοιον άνθρωπο σε έναν τόπο όπου ζουν κακά πνεύματα και βρωμεροί δαίμονες, όπου το φυσικό του σώμα θα καταστραφεί σ’ αυτήν τη ζωή και η ψυχή του θα μολυνθεί και θα βεβηλωθεί από τους βρωμερούς δαίμονες και τα κακά πνεύματα· όσο για την επόμενη ζωή, είναι πολύ μακρινή για να μιλήσουμε γι’ αυτήν. Αυτή είναι η έκβαση. Γιατί μεταχειρίζεται έτσι ο Θεός ένα τέτοιο άτομο; Επειδή προσέβαλε τη διάθεση του Θεού. Αφού προσέβαλε τη διάθεση του Θεού, θα ήταν δυνατό να την αγαπάει ακόμα Εκείνος; Δεν μένει καθόλου αγάπη, ούτε έλεος ούτε τρυφερότητα· μόνο οργή. Όταν αναφέρει κάποιος τις πράξεις της, ο Θεός τη μισεί και την αποστρέφεται. Γιατί την αποστρέφεται τόσο πολύ; Επειδή διέπραξε συνειδητά αμαρτίες, παρόλο που γνώριζε την αληθινή οδό. Όχι μόνο δεν υπάρχει πια προσφορά περί αμαρτίας γι’ αυτήν, αλλά πρέπει να υποστεί και την τιμωρία της οργής του Θεού. Δεν έχει καμία έκβαση, κανέναν προορισμό και καμία ευκαιρία για να σωθεί· δεν έχει τίποτα απ’ αυτά. Αυτό σημαίνει να προσβάλλει κανείς τη διάθεση του Θεού· αυτό γίνεται όταν προσβάλλει κάποιος τη διάθεση του Θεού.

Για πείτε Μου, είναι εύκολο να προσβάλλει κανείς τη διάθεση του Θεού; Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και πάρα πολλές οι ευκαιρίες και οι καταστάσεις στις οποίες μπορεί να συμβεί αυτό. Οι ευκαιρίες είναι λίγες, οι πιθανότητες ισχνές· όμως, παρά τις λίγες ευκαιρίες και τις ελάχιστες πιθανότητες, γιατί καταφέρνουν ακόμα οι άνθρωποι να προσβάλουν τη διάθεση του Θεού; Οι δύο αυτές γυναίκες πίστευαν στον Θεό για πάνω από είκοσι χρόνια η καθεμιά, άκουσαν κηρύγματα για πολλά χρόνια και υπηρέτησαν για πολύ καιρό ως επικεφαλής και εργάτριες. Πώς μπόρεσαν και έκαναν τόσο σοβαρά λάθη; Από την πλευρά της ανθρώπινης φύσης, δεν είχαν ανθρώπινη φύση, συνείδηση και ορθολογισμό· από την πλευρά της πίστης τους στον Θεό, δεν είχαν αληθινή πίστη, δεν είχαν τον Θεό στην καρδιά τους. Και πώς εκδηλωνόταν αυτή η απουσία του Θεού στην καρδιά τους; Μέσα στις πράξεις τους δεν διακρινόταν το αίσθημα του φόβου, δεν υπήρχε καμία βάση· δεν σκεφτόντουσαν: «Τι θα μου συμβεί μόλις το κάνω αυτό; Θα έχω άραγε επιπτώσεις; Μπορεί οι άνθρωποι να μην το μάθουν· αν όμως το μάθει ο Θεός, τι θα γίνει; Οφείλω να αναλάβω την ευθύνη γι’ αυτό το ζήτημα, αφού σχετίζεται με την έκβασή μου». Δεν τα σκέφτηκαν όλα αυτά· δεν είναι πρόβλημα αυτό; Εφόσον δεν τα σκέφτηκαν όλα αυτά, είχαν άραγε συνείδηση ή λογική; (Όχι.) Ήταν ικανές, λοιπόν, να προσβάλουν τη διάθεση του Θεού, να κάνουν τόσο μεγάλα λάθη. Αν κάποιος έχει κανονικό ανθρώπινο τρόπο σκέψης, τότε θα έχει τέτοια νοοτροπία· όταν κάποιος ζητάει να δανειστεί λεφτά, θα σκεφτόταν: «Να δανειστεί λεφτά; Αυτά είναι λεφτά του Θεού. Αν δανείσω τα λεφτά του Θεού απλώς και μόνο για να με εκτιμήσει κάποιος μια στιγμή, τι θα γίνει αν δεν μπορέσει να τα επιστρέψει; Πώς θα τα ξεπληρώσω αυτά τα λεφτά; Αλλά ακόμα και να μπορέσω, τι είδους συμπεριφορά είναι το να δανείσω τα λεφτά αυτά; Είναι δυνατόν να βάλει κανείς χέρι με τέτοια άνεση στα λεφτά του Θεού; Δεν γίνεται να τους βάλει κανείς χέρι με τέτοια άνεση· αν τα αγγίξω, ποια θα είναι η φύση αυτής της πράξης;» Θα τα σκεφτόταν όλα αυτά και δεν θα δάνειζε τα λεφτά από παρορμητισμό, μόνο και μόνο επειδή κάποιος τα ζητούσε. Αν δεν το σκεφτεί, ή ακόμα κι αν το σκεφτεί αλλά δεν εξετάσει τις συνέπειες, τι δείχνει αυτό για τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον Θεό; Πώς πιστεύει; Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει Θεός, και αυτό είναι τρομακτικό! Εφόσον δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει ο Θεός, δεν αναγνωρίζει ότι ο Θεός θα καθορίσει την έκβασή του και δεν αναγνωρίζει ότι ο Θεός θα τον τιμωρήσει· δεν το φοβάται αυτό, δεν πιστεύει στην τιμωρία. Γενικά, αν κάποιος πιστεύει κατά πενήντα με εξήντα τοις εκατό, θα είναι προσεκτικός και συγκρατημένος στις ενέργειές του. Αν πιστεύει κατά τριάντα τοις εκατό, μπορεί και τότε να δείξει λίγη αυτοσυγκράτηση, αλλά μόλις παρουσιαστεί η ευκαιρία, θα το κάνει· ή, αν έχει ελάχιστες ευκαιρίες ή δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, θα καταφέρει να δείξει λίγη αυτοσυγκράτηση και αυτοπεριορισμό. Ωστόσο, εκείνοι που δεν έχουν το παραμικρό στοιχείο πίστης θα τολμούσαν να κάνουν όλων των ειδών τα κακά πράγματα, θα ενεργούσαν απερίσκεπτα χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες· έτσι είναι τα θηρία. Εξωτερικά, μοιάζουν με ανθρώπους, αλλά αυτά που κάνουν δεν είναι εκείνα που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι· το λιγότερο που μπορεί να τους χαρακτηρίσει κανείς είναι κτήνη και, ακόμα πιο σοβαρά, μπορεί να είναι βρωμεροί δαίμονες και κακά πνεύματα που έρχονται για να διαταράξουν και να αναστατώσουν το έργο του Θεού, που είναι ειδικοί στο να υπονομεύουν το έργο του Θεού. Είναι σωστός ο τρόπος που κατατάσσει ο Θεός αυτούς τους ανθρώπους; (Ναι.) Είναι πάρα πολύ σωστός· κανένα λάθος δεν έχουν αυτά που κάνει ο Θεός, όλα όσα κάνει είναι σωστά. Επίσης, οι ενέργειες του Θεού κι ο τρόπος που Εκείνος καθορίζει την έκβαση των ανθρώπων δεν βασίζονται στην απόδοσή τους μια δεδομένη στιγμή. Οι δύο αυτές γυναίκες, παρόλο που πίστευαν στον Θεό είκοσι χρόνια, κατέληξαν με κάποιον τρόπο σ’ αυτό το σημείο και μ’ αυτόν τον τρόπο επισφράγισαν την έκβασή τους. Πώς έγινε αυτό; Δεν είναι κάτι που προέκυψε από τη μια μέρα στην άλλη. Από την οπτική της επιδίωξής τους κατά την πίστη και του μονοπατιού που επέλεξαν, δεν ήταν άνθρωποι που επιδίωκαν την αλήθεια· αυτή είναι μια πτυχή. Η άλλη πτυχή είναι πως δεν τους ένοιαζε καθόλου η αλήθεια. Αν τους ενδιέφερε έστω και στο ελάχιστο, τότε θα είχε αλλάξει η ανθρώπινη φύση τους. Και τι θα προκαλούσε μια τέτοια αλλαγή της ανθρώπινης φύσης τους; Θα τις έκανε να ενεργούν με αυτοσυγκράτηση και να σέβονται τα όρια, να έχουν ένα πρότυπο αξιολόγησης και να ζυγίζουν τα πράγματα με βάση τη λογική και το σκεπτικό ενός κανονικού ανθρώπου. Αν διαπίστωναν ότι μια ενέργεια ήταν ανάρμοστη, θα την απέφευγαν. Εκείνες οι δύο γυναίκες, όμως, δεν επιδίωξαν ποτέ την αλήθεια· δεν είχαν καν αυτό το βασικό όριο και τρόπο σκέψης. Είχαν το θράσος να κάνουν τα πάντα, και αυτή ακριβώς η φύση τους ήταν που τις οδήγησε στην καταστροφή, ακόμη και στον θάνατο. Γι’ αυτό είχε τέτοια κατάληξη το ταξίδι της πίστης τους στον Θεό.

Τι σκέφτεστε τώρα που ακούσατε αυτά τα δύο περιστατικά; Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Σήμερα κέρδισα πολλά. Απέκτησα την ύψιστη αλήθεια, δηλαδή το να μην πειράζεις τα πράγματα του Θεού, ούτε καν να το σκέφτεσαι —μην πας να βάλεις χέρι σ’ αυτά. Αν τους βάλεις χέρι, τίποτε καλό δεν πρόκειται να βγει απ’ αυτό». Έτσι είναι όντως; Αυτή είναι η αλήθεια; (Όχι.) Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το αν θα βάλεις χέρι στα πράγματα του Θεού, αλλά το τι στάση τηρείς στην καρδιά σου απέναντι στον Θεό. Αν έχεις φόβο Θεού και μέσα σου Τον τρέμεις, αν πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι υπάρχει και σε απασχολεί ειλικρινά η έκβασή σου, τότε είναι κάποια πράγματα που δεν θα τα κάνεις· ούτε καν θα τα σκεφτείς. Οπότε, δεν πρόκειται να πέσεις σε τέτοιον πειρασμό· ποτέ δεν θα βρεθεί μπροστά σου. Είναι χρήσιμος ο τρόμος; Ο τρόμος είναι ανώφελος. Τι έκανε ο Θεός την ώρα που έκαναν αυτά τα πράγματα οι συγκεκριμένες γυναίκες; Άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν, ρίχνοντας αυτούς τους δύο διαβόλους —αυτές τις δύο που δεν ήταν άνθρωποι και που η καρδιά τους δεν έτρεμε καθόλου τον Θεό— στον πειρασμό του Σατανά, έτσι ώστε να αποκαλυφθούν ολοκληρωτικά και να καταστραφούν. Αυτή δεν είναι η στάση του Θεού; Αυτή είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού και δεν πρέπει να την παίρνει κανείς αψήφιστα! Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ανθρώπινα μέσα για να διαχειριστούν τους άλλους και να τους τιμωρήσουν, ανταποδίδοντας το κακό με το κακό. Ο Θεός όμως δεν το κάνει αυτό· ο Θεός έχει τη δική Του βάση, τις δικές Του αρχές και τους δικούς Του τρόπους. Όταν ο Θεός τιμωρεί κάποιον, το κάνει με τέτοιον τρόπο ώστε εκείνος να μην καταλάβει τίποτα· δεν το αντιλαμβάνεται, αλλά στα μάτια του Θεού το ζήτημα είναι ήδη λυμένο. Μετά από χρόνια, θα βγει σιγά σιγά στην επιφάνεια ο μεταγενέστερος πόνος. Εφόσον ο Θεός έχει αποσύρει απ’ τον συγκεκριμένο άνθρωπο όλη τη χάρη Του, τις ευλογίες Του, τη διαφώτιση, τη φώτιση και όλη τη μεταχείριση που προσφέρει ο Θεός σε έναν κανονικό άνθρωπο, εκείνος δεν είναι άνθρωπος πια· ο Θεός δεν τον βλέπει πια ως δημιούργημα, αλλά ως κτήνος, ως κάτι τελείως διαφορετικό. Ο Θεός λέει: «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς». Είναι αγαθοί ή πονηροί αυτοί οι άνθρωποι; Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Από την οπτική του Θεού, από τους καταλόγους Του, τέτοιου είδους άνθρωποι έχουν διαγραφεί· έχουν εξαφανιστεί, είναι μη ανθρώπινοι. Και πώς ορίζεται η έννοια του μη ανθρώπινου; (Είναι θηρία, κτήνη με ανθρώπινη ενδυμασία.) Κάποιοι μπορεί μέχρι και να τους ζηλέψουν και να πουν: «Αυτοί δουλεύουν στον έξω κόσμο και βγάζουν λεφτά, ζουν μαζί με άπιστους· ζούνε πολύ πιο άνετα από το να ταλαιπωρούνται μέσα στην εκκλησία, εκτελώντας καθήκοντα απ’ το πρωί ως το βράδυ». Σου λέω, δεν έχουν έρθει ακόμα οι μέρες που θα βασανιστούν. Αν τους ζηλεύεις, πήγαινε και γίνε σαν αυτούς· ο οίκος του Θεού δεν περιορίζει κανέναν. Τα βάσανα δεν είναι μόνο ο πόνος στο σώμα από κάποια αρρώστια· αν κάποιος βασανίζεται μέσα του και αυτό φτάσει σε ένα επίπεδο, είναι απερίγραπτο, όπως είναι τα χτυπήματα που δέχεται στην ψυχή του, ειδικά όταν υποβάλλεται στην τιμωρία του Θεού. Αυτό είναι χειρότερο απ’ τον θάνατο, είναι πιο βασανιστικό· είναι ένα είδος ψυχικής οδύνης. Αυτές οι δύο γυναίκες βρέθηκαν σε μια τέτοια κατάσταση επειδή με τις απερίσκεπτες ενέργειές τους προσέβαλαν τη διάθεση του Θεού. Σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, φαίνεται πως όσα λάθη κι αν κάνουν οι άνθρωποι και ό,τι κι αν κάνουν, εφόσον μπορέσουν να επιστρέψουν ενώπιον του Θεού για να εξομολογηθούν και να μετανοήσουν, Εκείνος μπορεί να τους συγχωρέσει· κάτι τέτοιο θα αποδείκνυε ότι ο Θεός έχει τεράστια αγάπη, ότι αγαπάει αληθινά την ανθρωπότητα. Αυτό είναι μια ανθρώπινη αντίληψη και δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνουν οι άνθρωποι τον Θεό είναι γεμάτος από πάρα πολλές φαντασιοκοπίες και υπερβολικά πολλή ανθρώπινη βούληση. Αν οι ανθρώπινες αντιλήψεις οριοθετούσαν τον Θεό, τότε οι πράξεις του Θεού δεν θα είχαν αρχές κι Εκείνος δεν θα είχε καμία διάθεση· ένας τέτοιος Θεός δεν υπάρχει. Επειδή ακριβώς ο Θεός υπάρχει στ’ αλήθεια, επειδή είναι ζωντανός και ενεργός, και επειδή είναι αληθινός, αναμφισβήτητα και κατά τρόπο απτό, έχει διαφορετικές εκδηλώσεις. Αυτές οι εκδηλώσεις φαίνονται ξεκάθαρα στις διάφορες πράξεις και συμπεριφορές Του προς τους ανθρώπους, και αποδεικνύουν ότι υπάρχει στ’ αλήθεια. Κάποιοι λένε: «Εφόσον αυτοί οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται οι ίδιοι πότε υφίστανται κάποια διαχείριση, πώς μπορούμε να διαπιστώσουμε την ύπαρξη του Θεού;» Μόνο και μόνο απ’ τα περιστατικά που ανέφερα μπορούν οι άνθρωποι να δουν τη στάση και τη διάθεση του Θεού, και επίσης μπορούν να δουν με βάση ποιες αρχές ενεργεί και διαχειρίζεται ο Θεός τους ανθρώπους. Αυτό δεν αποτελεί απόδειξη ότι ο Θεός υπάρχει στ’ αλήθεια; (Ναι.) Αν δεν υπήρχε Αυτός ο Θεός, αν όντως ήταν μόνο αέρας, τότε ό,τι κι αν έκανε δεν θα είχε ούτε αρχές ούτε όρια· δεν θα μπορούσε να το εντοπίσει και να το αγγίξει κανένας, θα ήταν κούφιο, δεν θα εφαρμοζόταν στη ζωή των ανθρώπων και θα ήταν άσχετο με τη ζωή τους, με τις πράξεις τους και με οποιαδήποτε εκδήλωσή τους. Δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μια θεωρία, ένα επιχείρημα, μια κενή κουβέντα. Επειδή ακριβώς Αυτός ο Θεός υπάρχει, τα τόσα πράγματα που κάνει δίνουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να δουν τη στάση Του.

Στη συναναστροφή μας καλύψαμε κατά βάση τις περισσότερες απ’ τις διάφορες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες που έχουν οι άνθρωποι σχετικά με το έργο του Θεού. Πού εστιάζει το κύριο μέρος; Έχει να κάνει με τις διάφορες αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες και ιδέες που έχουν οι άνθρωποι σχετικά με την κρίση και την παίδευση του Θεού, όπως επίσης και με τις διάφορες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες που έχουν σχετικά με το τι είναι η αλλαγή διάθεσης. Επιπλέον, οι άνθρωποι έχουν και πάρα πολλές φαντασιοκοπίες σχετικά με τις αρχές που κρύβονται πίσω απ’ το έργο της κρίσης και της παίδευσης του Θεού, αλλά και με τα πρότυπα που απαιτεί Εκείνος απ’ τους ανθρώπους. Για τους ανθρώπους, αυτές οι έννοιες είναι γενικά συγκεχυμένες και ασαφείς. Τι σημαίνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν ξεκάθαρα όλα αυτά; Σημαίνει ότι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν την αλήθεια, ενώ δεν καταλαβαίνουν ούτε τις αλήθειες που εμπεριέχονται στο έργο που κάνει σ’ εκείνους ο Θεός. Μέσα απ’ τη συναναστροφή μας σήμερα, έχετε κατά βάση έναν συνοπτικό ορισμό της κρίσης και της παίδευσης, αλλά και των προτύπων που απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους; (Ναι.) Και τι πρέπει να κάνετε από δω και πέρα, αφού έχετε αυτήν την κατανόηση; Κατ’ αρχάς, πρέπει να αναγνωρίσετε ότι ο Θεός έχει τέτοια πρότυπα. Είναι ευέλικτα αυτά τα πρότυπα; Γίνεται να είναι πιο ψηλά ή πιο χαμηλά απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα; (Όχι.) Γιατί όχι; Από την Εποχή της Χάριτος μέχρι σήμερα, καταλαβαίνουμε από αυτούς που έχει οδηγήσει ο Θεός στην τελείωση ότι αυτά τα πρότυπα είναι αυστηρά και καθορισμένα με μεγάλη ακρίβεια· ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να τα αλλάξει. Δεν τα άλλαξε ούτε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και δεν τα έχει αλλάξει ούτε μέχρι σήμερα. Η διαφορά είναι ότι τώρα θα οδηγηθούν περισσότεροι άνθρωποι στην τελείωση, επειδή ο Θεός έχει μιλήσει πάρα πολύ. Παλιότερα, εργαζόταν σε μικρότερη κλίμακα και δεν έλεγε ξεκάθαρα στους ανθρώπους περισσότερες αλήθειες. Τώρα, τους έχει πει περισσότερες αλήθειες και τους έχει γνωστοποιήσει πιο πολλές από τις προθέσεις Του· ο Θεός έχει εκφράσει όλα τα πρότυπα που απαιτεί και όλες τις αλήθειες που πρέπει να ξέρουν οι άνθρωποι. Την ίδια στιγμή, με το ίδιο τρόπο εργάζεται μαζί και το Πνεύμα του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πτυχών αποδεικνύει ότι, κατά την περίοδο αυτή, ο Θεός σκοπεύει να οδηγήσει περισσότερους ανθρώπους στην τελείωση· δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων, όχι μόνο έναν ή δύο. Με βάση αυτές τις πληροφορίες, έχετε οι περισσότεροι από εσάς ελπίδες να οδηγηθείτε στην τελείωση; Κάποιοι λένε πως δεν είναι σίγουροι, αλλά ακόμα κι αν δεν είμαστε σίγουροι, ας προσπαθήσουμε· καλύτερα να αποτύχουμε παρά να παρακαλάμε τώρα για έλεος. Τι συμπεριφορά είναι το να παρακαλάει κανείς για έλεος αυτήν τη στιγμή; Είναι δειλή, άχρηστη, ανεπαρκής, ποταπή συμπεριφορά, ντροπιάζει τον Θεό. Δεν πρέπει να είστε δειλοί! Έχουν εξηγηθεί ξεκάθαρα στους ανθρώπους οι συνθήκες και τα πρότυπα σύμφωνα με τα οποία θα οδηγηθούν στην τελείωση· το μόνο που μένει είναι το πώς να ασκούνται και πώς να συνεργάζονται με το έργο του Θεού. Όσες φορές κι αν αποτύχεις αυτήν την περίοδο, εφόσον δεν προσβάλλεις τη διάθεση του Θεού, ούτε να χάνεις το θάρρος σου πρέπει ούτε να παραιτηθείς· συνέχισε να παλεύεις για να ανέβεις. Κάποιοι λένε ότι έχουν χαμηλό επίπεδο. Ο Θεός δεν το ξέρει ότι έχουν χαμηλό επίπεδο; Μόνο και μόνο που παραδέχονται ότι έχουν χαμηλό επίπεδο ο Θεός το βλέπει ως κάτι καλό, γιατί η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι αλαζονική και αυτάρεσκη· πολύ λίγοι παραδέχονται ότι το επίπεδό τους είναι χαμηλό. Είναι καλό να αναγνωρίσει κανείς κάτι τέτοιο, είναι καλή έκφραση. Κάποιοι μιλάνε για τις εμπειρίες τους και συνειδητοποιούν ότι έχουν φτωχή και κακή ανθρώπινη φύση. Για ποιον λόγο κάποιοι άλλοι δεν το συνειδητοποιούν αυτό; Το ότι αναγνωρίζεις τη φτωχή ανθρώπινη φύση σου, την κακή ανθρώπινη φύση σου, δείχνει ότι έχεις καταλάβει τα λόγια του Θεού και έχεις βρει αντιστοιχίες ανάμεσα σε αυτά και τον εαυτό σου· δείχνει ότι έχεις πίστη στο έργο της σωτηρίας του Θεού, ότι είσαι αποφασισμένος και πρόθυμος να Τον ικανοποιήσεις. Τουλάχιστον, μπόρεσες να παραδεχτείς αυτήν την ειλικρινή διαπίστωση. Υπάρχει κανένας άπιστος που να λέει τώρα ότι είναι κακός; Ακόμα κι όταν είναι κακοί, λένε πως είναι καλοί· υποστηρίζουν πως οι κακές τους πράξεις είναι σπουδαίες καλές πράξεις και ενάρετη συμπεριφορά, διαστρεβλώνοντας εξόφθαλμα το σωστό και το λάθος. Ό,τι αναποδιές κι αν σου τύχουν, λοιπόν, όποιες αποτυχίες κι αν συναντήσεις και όσο κι αν στραβοπατήσεις, πρέπει να μπορείς να διακρίνεις ότι μπροστά σου υπάρχει ελπίδα. Ποιος είναι μπροστά; Ο Θεός! Με τα λόγια του Θεού ως οδηγό και καθοδηγητή, οι άνθρωποι μπορούν να ξεκινήσουν να βαδίζουν στο ορθό μονοπάτι.

Στη σημερινή συναναστροφή παρουσιάστηκαν τρία περιστατικά προς μελέτη, ώστε να ξεκαθαριστούν οι διάφορες ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες σχετικά με το έργο του Θεού. Τα καταλάβατε όλα όσα ειπώθηκαν; (Ναι.) Η ικανότητά σας να καταλάβετε δείχνει ότι διαθέτετε το επίπεδο και τις ικανότητες που χρειάζονται για να αποδεχτείτε την αλήθεια· δηλαδή, έχετε ελπίδα να καταλάβετε και να αποκτήσετε την αλήθεια. Για ποιον λόγο δεν γίνεται να εξηγήσει κανείς ξεκάθαρα αυτές τις αλήθειες μέσα σε μια δυο ώρες ή σε δυο τρεις ώρες; Επειδή πρέπει στην αρχή να παρουσιαστεί ένα εκτενές προπαρασκευαστικό περιεχόμενο, έτσι ώστε στη συνέχεια να αναφερθούν οι λεπτομέρειες που ακολουθούν. Αν δεν γίνει κάποια προεργασία στην αρχή, δεν θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε το περιεχόμενο που θα ακολουθήσει. Αν μιλούσα λακωνικά χωρίς προπαρασκευαστικό περιεχόμενο, θα δυσκολευόσασταν να παρακολουθήσετε. Μιλάω, λοιπόν, για κάποια παραδείγματα, και στη συνέχεια τα συζητώ τόσο απ’ τη θετική όσο και απ’ την αρνητική σκοπιά, έτσι ώστε να σας βοηθήσω να καταλάβετε και να διακρίνετε, να μάθετε τι ακριβώς ισχύει σχετικά μ’ αυτά τα ζητήματα και πώς θα πρέπει κανείς να τα καταλάβει ξεκάθαρα. Αν μπορέσετε να το πετύχετε αυτό, τότε δεν μίλησα μάταια. Απ’ τη στιγμή που θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι κάπως αυτές τις αλήθειες μόλις τις ακούς, μέχρι το σημείο όπου θα τις καταλαβαίνεις σε βάθος, όπου θα συνειδητοποιείς βαθιά μέσα σου για ποιον λόγο λέει ο Θεός αυτά τα πράγματα, ποιο κομμάτι της διεφθαρμένης διάθεσής σου περιλαμβάνεται σ’ αυτές τις αλήθειες που λέει ο Θεός και για ποιον λόγο θέλει Αυτός να σου πει αυτά τα πράγματα, για να φτάσεις σ’ αυτό το επίπεδο κατανόησης είναι απαραίτητο ένα ορισμένο στάδιο. Πρέπει να συνδέσεις αυτές τις αλήθειες με τη διεφθαρμένη σου διάθεση, την ομιλία, τη συμπεριφορά, τις σκέψεις και τις ιδέες σου· δηλαδή, πρέπει να τις εφαρμόσεις στην πραγματική σου κατάσταση. Μετά απ’ αυτό, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, σιγά σιγά θα καταφέρεις να καταλάβεις και να συλλάβεις αυτές τις αλήθειες. Αν δεν βρεις αντιστοιχίες ανάμεσα σε αυτές και την περίπτωσή σου, αλλά αντ’ αυτού κρατήσεις κάποιες σημειώσεις σήμερα, τις κάνεις επανάληψη και τις μάθεις απ’ έξω αύριο, και μετά τις διακηρύξεις σ’ αυτούς που δεν τις έχουν ακούσει ποτέ, μπορεί να νομίζεις ότι τις έχεις αποκτήσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τις έχεις αποκτήσει. Από την ημέρα που μπορείς να διαλαλήσεις δόγματα, αυτές οι αλήθειες παύουν να είναι αλήθειες για σένα και δυσκολεύεσαι να συλλάβεις την αλήθεια, σαν να έχει εξαφανιστεί τελείως. Απ’ τη στιγμή που η αλήθεια μετατρέπεται για σένα σε απλό δόγμα, είναι πλέον δύσκολο να έχει αποτελέσματα μέσα σου. Πρέπει να μετατρέψεις την αλήθεια στην πραγματικότητά σου, να εφαρμόσεις σιγά σιγά στον εαυτό σου την πρακτική πτυχή κάθε αλήθειας με τη βοήθεια της αναζήτησης και της συναναστροφής, και τελικά να καταλάβεις ποιες καταστάσεις αφορά αυτή η αλήθεια και τι εμπεριέχει, για να καταλάβεις τα νοήματα που κρύβονται πίσω απ’ αυτά τα λόγια που λέει ο Θεός. Αυτή είναι η αφετηρία της κατανόησης της αλήθειας. Τι καταλαβαίνετε τώρα; (Δόγματα.) Όταν οι άνθρωποι πρωτοέρχονται σε επαφή με την αλήθεια, εκείνο που καταλαβαίνουν είναι κάποιου είδους δόγμα. Και το να καταλάβεις κάποιο δόγμα, βέβαια, δεν είναι τόσο απλό· κι αυτό χρειάζεται κάποιο επίπεδο και κάποια ικανότητα κατανόησης. Χρειάζεται, επίσης, να έχεις ήσυχη και συγκεντρωμένη καρδιά, για να μπορείς ν’ ακούς τα κηρύγματα με αμέριστη προσοχή. Έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι άνθρωποι, όταν ακούνε κηρύγματα, σκέφτονται: «Άχρηστα είναι όλα αυτά που λες, δεν θέλω να τ’ ακούσω. Εγώ κηρύγματα θέλω να ακούω, όχι να ακούω για γεγονότα». Νομίζουν ότι μιλάω για το σωστό και το λάθος. Επειδή έχουν αυτήν την άποψη, δεν μπορούν να αφομοιώσουν αυτά που ακούνε· νυστάζουν, δεν καταλαβαίνουν και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ικανότητα να καταλάβουν την αλήθεια· το επίπεδό τους είναι λειψό. Κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως πνευματικοί άνθρωποι, όταν Με ακούνε να λέω ιστορίες, δεν είναι πρόθυμοι ν’ ακούσουν. Πίνουν νερό ή χασμουριούνται, και δεν μπορούν να κάτσουν σε μια μεριά. Σκέφτονται: «Οι ιστορίες που λες έχουν να κάνουν με εξωτερικά ζητήματα· είναι πολύ ρηχό όλο αυτό, δεν μπορώ να το αφομοιώσω. Θα έπρεπε να μιλάς περισσότερο για το πνευματικό βασίλειο· αυτό θα μου άρεσε πιο πολύ». Αυτήν ακριβώς τη στάση έχουν κάποιοι άνθρωποι. Όταν έχουν υπάρξει για πολλά χρόνια επικεφαλής, τους αρέσει να μιλάνε για μεγαλειώδη κηρύγματα, για σπουδαίες θεωρίες και για λόγια του τρίτου ουρανού· όσο πιο πολύ μιλάνε τόσο πιο πολύ ενθουσιάζονται. Αν, όμως, μιλάμε για ζητήματα της εκκλησίας, για πρακτικές εμπειρίες ή ιδιαίτερα για την ανάλυση της δυναμικής της ανθρώπινης ψυχής, αυτό τους φαίνεται πάντοτε ρηχό και βαρετό. Τι διάθεση είναι αυτή; Κατέχουν την αλήθεια-πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι; Μήπως μπορούν να λύσουν πραγματικά προβλήματα στο έργο τους; Σας αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι; Η συναναστροφή σχετικά με την αλήθεια δεν μπορεί να αποκοπεί απ’ την πραγματικότητα. Μπορούν, άραγε, αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα να αγαπήσουν την αλήθεια; Δεν νομίζω· τέτοιοι άνθρωποι αποστρέφονται την αλήθεια, κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.

8 Νοεμβρίου 2018