Ως προς το ζήτημα των αντιλήψεων, την τελευταία φορά συναναστραφήκαμε σχετικά με τρία πράγματα: Πρώτον, σχετικά με τις αντιλήψεις που αφορούν την πίστη στον Θεό· δεύτερον, σχετικές μ’ αυτές που αφορούν την ενσάρκωση· τρίτον, σχετικά μ’ αυτές που αφορούν το έργο του Θεού. Τώρα, έχουμε τελειώσει τη συζήτηση πάνω στα δυο πρώτα· όσον αφορά το τρίτο, μιλήσαμε για κάποια αρκετά βασικά στοιχεία που σχετίζονται με τις συγκεκριμένες αντιλήψεις. Με βάση τις αντιλήψεις που σχετίζονται με αυτό το τρίτο πράγμα και το περιεχόμενο που τις αφορά, έχετε, άραγε, σκεφτεί προσεκτικά τι άλλο μπορεί να σχετίζεται μ’ αυτές τις αντιλήψεις και με αυτήν την αλήθεια; Δεν υπάρχει καμία αλήθεια που να είναι τόσο απλή όσο φαίνεται με βάση την κυριολεκτική της σημασία· καθεμιά έχει ένα δικό της πραγματικό νόημα, και σχετίζονται όλες με τη ζωή-είσοδο των ανθρώπων, όπως και με κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους και της πίστης τους στον Θεό. Έχετε, λοιπόν, καταλάβει τίποτε από την καθημερινότητά σας που να αφορά τη συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας; Από τις συναναστροφές που ακούτε σχετικά με αυτήν την πτυχή της αλήθειας, καταλαβαίνετε μόνο ένα μέρος, τις καταλαβαίνετε κυριολεκτικά, και μπορείτε να διακρίνετε λιγάκι τις προφανείς αντιλήψεις. Πρέπει μετά απ’ αυτό, να αναλογιστείτε, να προσευχηθείτε και να αναζητήσετε περισσότερο, καθώς και να κάνετε συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές σας που να βασίζεται στην εμπειρία σας, για να αποκτήσετε σχετικά βαθύτερη και πιο πρακτική κατανόηση. Αν εξετάσετε αυτές τις τρεις αλήθειες με την κυριολεκτική σημασία τους, ποια απ’ τις τρεις έχει μεγαλύτερη σχέση με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, με την κατανόηση της διάθεσης του Θεού και με την πρακτική είσοδό τους; Ποια απ’ τις τρεις είναι η πιο διεξοδική και η πιο βαθιά; (Η τρίτη αλήθεια.) Η τρίτη αλήθεια είναι λίγο πιο βαθιά. Η πρώτη ήταν οι αντιλήψεις σχετικά με την πίστη στον Θεό, οι οποίες είναι πράγματα σχετικά αυτονόητα και επιφανειακά· η δεύτερη ήταν οι αντιλήψεις σχετικά με την ενσάρκωση, οι οποίες έχουν να κάνουν με πράγματα που βλέπουν και καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, και που μπορούν να τα συναντήσουν και να τα συλλογιστούν στη ζωή τους· η τρίτη ήταν οι αντιλήψεις σχετικά με το έργο του Θεού, και αυτές έχουν να κάνουν με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων· αυτή η τελευταία αλήθεια είναι κάπως πιο βαθιά. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, οι αντιλήψεις σχετικά με το έργο του Θεού; Τι αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι γι’ αυτό; Ποια πρέπει να είναι η κατανόησή τους γι’ αυτές τις αντιλήψεις, πώς πρέπει να τις αντιμετωπίζουν και πώς πρέπει να τις διορθώσουν; Αυτό αφορά η σημερινή συναναστροφή.

Όταν οξυνθούν οι αντιλήψεις των ανθρώπων για το έργο του Θεού, κι εκείνοι, από εκεί που εφάρμοζαν τη λογική και την κρίση τους, φτάσουν στο σημείο να έχουν απαιτήσεις απ’ τον Θεό, να Του απευθύνουν εξωφρενικές επιθυμίες, να έρχονται σε σύγκρουση μαζί Του και να προβαίνουν σε εκτιμήσεις ή κρίσεις σχετικά με το έργο Του, τότε οι αντιλήψεις αυτές είναι πλέον κάτι παραπάνω από μια απλή άποψη ή πεποίθηση· έχουν να κάνουν και με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων. Άπαξ και αρχίσουν οι αντιλήψεις να σχετίζονται με διεφθαρμένες διαθέσεις, αυτό αρκεί για να οδηγήσει τους ανθρώπους στο να αντισταθούν στον Θεό, να Τον κρίνουν, ακόμη και να Τον προδώσουν. Άρα, αν οι αντιλήψεις των ανθρώπων για τον Θεό δεν είναι κάτι παραπάνω από φαντασιοκοπίες και εικασίες, τότε δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Αν, όμως, οξυνθούν και γίνουν οπτική και στάση απέναντι στο έργο Του, αν εξελιχθούν σε παράλογες απαιτήσεις απ’ Αυτόν ή σε κρίση και κατάκρισή Του, ή αν οι άνθρωποι πλημμυρίσουν από φιλοδοξίες, επιθυμίες ή προθέσεις, τότε δεν μιλάμε πλέον για συνηθισμένες αντιλήψεις. Για ποιον λόγο λέω ότι παύουν να είναι συνηθισμένες αντιλήψεις; Γιατί αυτές οι αντιλήψεις και οι σκέψεις αφορούν τη ζωή-είσοδό σου, καθώς και την κατανόησή σου για το έργο του Θεού, το αν μπορείς να αποδεχθείς την κυριαρχία Του και να υποταχθείς σ’ αυτήν, καθώς και το αν μπορείς να Τον αναγνωρίσεις ως Κυρίαρχό σου και ως τον Δημιουργό· όλα αυτά σχετίζονται άμεσα με τη στάση και τη συμπεριφορά σου απέναντι στον Θεό. Απ’ αυτήν την άποψη, είναι σοβαρό πρόβλημα να έχουν οι άνθρωποι τέτοιες αντιλήψεις; (Ναι.) Αν αναλύσουμε θεωρητικά τις αντιλήψεις αυτές, μπορεί να ακουστούν λίγο αφηρημένες ή κάπως μακριά από την καθημερινότητά σας. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, λίγο παραπάνω για τις καταστάσεις της ζωής διάφορων ειδών ανθρώπων, οι οποίες είναι ορατές στην καθημερινότητα και μεταξύ των ανθρώπων, για το πεπρωμένο τους ή για τις διάφορες απόψεις και στάσεις τους ως προς τη ζωή και ως προς την κυριαρχία και την ενορχήστρωση του Θεού. Θα μπορέσουμε έτσι να αναλύσουμε τις αντιλήψεις τους και να καταλάβουν κι εκείνοι πώς κυριαρχεί ο Θεός επί της ανθρωπότητας και πώς την ενορχηστρώνει, αλλά και ποιες είναι οι πραγματικές συνθήκες του έργου Του. Δεν είναι εύκολη η συναναστροφή πάνω σ’ αυτό το θέμα. Αν γίνει σε πολύ θεωρητικό επίπεδο, τότε οι άνθρωποι θα θεωρήσουν τη συναναστροφή κενή, ενώ αν δοθεί υπερβολική σημασία σε μικροπράγματα ή αν προσεγγίζει πάρα πολύ την πραγματική τους ζωή, τότε εκείνοι θα τη θεωρήσουν υπερβολικά επιφανειακή, και θα υπάρξουν τέτοιου είδους προβλήματα. Εν πάση περιπτώσει, ας συναναστραφούμε σχετικά μ’ αυτό με έναν αρκετά ξεκάθαρο και κατανοητό τρόπο, μέσω μιας ιστορίας. Η πλοκή και οι χαρακτήρες της ιστορίας, καθώς και η φιλοσοφία της ζωής που εκφράζεται μέσα απ’ αυτήν και τα φαινόμενα που βλέπουν οι άνθρωποι, θα τους κάνουν να καταλάβουν κάποιους απ’ τους τρόπους και τις μεθόδους μέσω των οποίων κάνει το έργο Του ο Θεός, όπως επίσης και τις παράλογες απόψεις που έχουν οι ίδιοι στην πραγματική ζωή όσον αφορά το έργο Του, την κυριαρχία Του και το πώς ενορχηστρώνει τα πάντα, ή κάποια λάθος πράγματα στα οποία κολλάνε· μια τέτοια συναναστροφή θα τους κάνει να καταλάβουν λίγο πιο εύκολα.

Να, λοιπόν, η ιστορία. Ήταν κάποτε ένα κοριτσάκι που ήταν από μια σχετικά φτωχή οικογένεια. Από πολύ μικρή, ένα πράγμα επιθυμούσε: Δεν ήθελε να γίνει πλούσια και να έχει μια ευκατάστατη ζωή· το μόνο που ήθελε ήταν να έχει κάποιον για να βασιστεί πάνω του. Ήταν μήπως πολύ υπερβολική αυτή η επιθυμία; Ζητούσε πολλά; (Όχι.) Δυστυχώς, όμως, προτού καν ενηλικιωθεί, έχασε τον πατέρα της· έτσι, στην ουσία, δεν είχε κανέναν για να βασιστεί πάνω του στη ζωή της. Είχε χάσει το άτομο στο οποίο θα μπορούσε να βασιστεί σ’ αυτήν τη ζωή περισσότερο απ’ τον καθένα, τον μοναδικό στον οποίο πίστευε με το νεαρό της μυαλό ότι θα μπορούσε να βασιστεί. Τεράστια απελπισία βασάνιζε το νεαρό της μυαλό, έτσι δεν είναι; Ένα τέτοιο γεγονός πρέπει να της προκάλεσε μεγάλη απελπισία. Είχε υποστεί τραύμα μέσα της; Σίγουρα είχε κάποιο τραύμα. Και πώς προέκυψε ένα τέτοιο τραύμα; Το προκάλεσε το γεγονός ότι, σύμφωνα με νεαρό της μυαλό, δεν ήταν ακόμα έτοιμη να πει: «Μπορώ να γίνω ανεξάρτητη, μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, δεν έχω πια ανάγκη να βασίζομαι στους γονείς μου». Όπως λένε, δεν είχε ανοίξει ακόμα τα φτερά της. Μέσα στις αφελείς σκέψεις της, δεν είχε προλάβει να σκεφτεί τι θα κάνει σχετικά με το μέλλον της ή πώς θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς τους γονείς της. Σε τέτοια κατάσταση βρισκόταν και δεν είχε ακόμα συνειδητοποιήσει αυτά τα πράγματα, όταν πέθανε ο πατέρας της κι έχασε το οικονομικό της στήριγμα στη ζωή· τώρα, θα έρχονταν ακόμα πιο δύσκολες μέρες. Φαντάζεστε πώς θα έγιναν τα πράγματα για το κορίτσι μετά απ’ αυτό το γεγονός. Ζούσε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες μαζί με τη μητέρα της και τον μικρό της αδερφό· με το ζόρι τα βγάζανε πέρα. Όσο απελπισμένη κι αν ήταν, όμως, έπρεπε να συνεχίσει να ζει. Οπότε, απλώς παραπατούσε, κρατώντας συντροφιά στη μητέρα και στον αδελφό της. Λίγα χρόνια μετά, είχε μεγαλώσει και μπορούσε να βγάλει μόνη της κάποια χρήματα για να συντηρεί τη μητέρα και τον αδερφό της, αλλά και πάλι δεν ζούσαν σε καμία περίπτωση μια ευκατάστατη ζωή. Όλο αυτό το διάστημα, δεν είχε αλλάξει αυτό που επιθυμούσε βαθιά μέσα της. Χρειαζόταν κάποιον για να βασιστεί πάνω του, αλλά τι άτομο χρειαζόταν; Σε τι ακριβώς άτομο ήθελε να βασιστεί; Περιγράψτε το Μου. Τι σημαίνει με απλά λόγια «κάποιον για να βασιστεί πάνω του»; Σημαίνει κάποιον που θα μπορούσε να της προσφέρει τα μέσα για να ζήσει, να της προσφέρει φαγητό και ρούχα, κι έτσι να μη χρειάζεται να τα φέρνει μόνη της βόλτα ούτε να χρειάζεται να πονέσει καθόλου. Κάποιον στον οποίο θα μπορούσε τουλάχιστον να βασιστεί όταν δυσκόλευαν τα πράγματα· κάποιον που, όπως λένε, θα της φύλαγε τα νώτα· σε ένα τέτοιο άτομο ήλπιζε να βασιστεί. Ακόμα κι αν εκείνος δεν τη βοηθούσε ούτε τη στήριζε οικονομικά, τουλάχιστον, όποτε κάτι πήγαινε στραβά ή ένιωθε απελπισία, θα είχε έναν ώμο για να ακουμπήσει, κάποιον που θα μπορούσε να τη βοηθήσει να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να ξεπεράσει τυχόν κρίσεις. Αυτό επιθυμούσε. Ήταν υπερβολική η επιθυμία της; Ήταν μήπως μη ρεαλιστική; Δεν ήταν υπερβολική ούτε μη ρεαλιστική επιθυμία. Λίγοι είναι αυτοί που επιθυμούν ένα τόσο απλό πράγμα; Ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να πουν ότι από τότε που γεννήθηκαν βασίζονται αποκλειστικά στον εαυτό τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο και σε μια κοινότητα ελπίζουν να έχουν έναν φίλο ή κάποιον να βασιστούν, και το κορίτσι της ιστορίας μας δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Πολύ γρήγορα έφτασε σε ηλικία γάμου, και επιθυμούσε ακόμα να βρει κάποιον στον οποίο θα μπορούσε να βασιστεί, έναν άνθρωπο αξιόπιστο. Δεν χρειαζόταν να είναι και πολύ πλούσιος ή να την έχει μέσα στη χλιδή ούτε χρειαζόταν να είναι σπουδαίος συνομιλητής. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να είναι δίπλα της για να τη στηρίζει όποτε είχε μεγάλα προβλήματα, όταν βασανιζόταν από δυσκολίες ή όταν ήταν άρρωστη, έστω και για να της πει δυο λόγια παρηγοριάς και τίποτε παραπάνω. Θα μπορούσε να γίνει εύκολα πραγματικότητα αυτή η επιθυμία; Δεν είναι σίγουρο. Κανείς δεν ξέρει αν ο Θεός σχεδιάζει να δώσει στους ανθρώπους ή να πραγματοποιήσει γι’ αυτούς αυτά που θέλουν ούτε ξέρει κανείς αν τελικά οι επιθυμίες των ανθρώπων είναι ήδη προκαθορισμένες στο πεπρωμένο τους. Κανείς, λοιπόν, δεν ήξερε αν θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα η επιθυμία αυτού του κοριτσιού, ούτε βέβαια και η ίδια. Συνέχισε, παρ’ όλα αυτά, να έχει την ίδια επιθυμία καθώς κατευθυνόταν προς το επόμενο στάδιο της ζωής της. Τη στιγμή εκείνη, ένιωθε μεγάλο άγχος και ανησυχία· όπως και να ’χει, τελικά ήρθε εκείνη η μέρα. Δεν ήξερε αν ο άνθρωπος που σκόπευε να παντρευτεί ήταν όντως κάποιος στον οποίο θα μπορούσε να βασίζεται για την υπόλοιπη ζωή της. Ωστόσο, μέσα της είχε αυτήν την ειλικρινή ελπίδα: «Πρέπει να μπορώ να βασιστώ σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Εδώ και περίπου είκοσι χρόνια, περνάω πολύ δύσκολα στη ζωή μου. Αν καταλήξω με κάποιον που δεν είναι αξιόπιστος, τότε στην υπόλοιπη ζωή μου θα περάσω ακόμα πιο δύσκολα. Σε ποιον άλλον θα μπορούσα να βασιστώ;» Όσο κι αν την πόναγε αυτό, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, κι έτσι απλώς συνέχισε να ελπίζει. Όταν οι άνθρωποι δεν ξέρουν για ποιον λόγο βρίσκονται σ’ αυτήν τη ζωή και πώς πρέπει να πορευτούν σ’ αυτήν, τότε προκειμένου να επιβιώσουν, προχωράνε επιφυλακτικά με μια τέτοια επιθυμία και με αυτήν την άγνωστη ελπίδα. Όταν έφτασε εκείνη η στιγμή, δεν ήξερε ποιο θα ήταν το μέλλον της. Της ήταν άγνωστο. Συνέχισε να προχωρά μπροστά. Πολλά πράγματα, όμως, είναι πολλές φορές αντίθετα μ’ αυτά που θέλουν οι άνθρωποι. Για την ώρα, ας μην κάνουμε σχόλια σχετικά με τον λόγο για τον οποίο ο Θεός ρυθμίζει έτσι το πεπρωμένο των ανθρώπων, δηλαδή για το αν είναι κάτι που Εκείνος ρυθμίζει σκόπιμα ή αν λόγω της διαφθοράς τους και της άγνοιάς τους, εκείνοι έχουν επιθυμίες και απαιτήσεις εντελώς αντίθετες με το πεπρωμένο που έχει ρυθμίσει ο Θεός γι’ αυτούς, πράγμα που καθιστά πολλές φορές αδύνατη την πραγματοποίηση των επιθυμιών τους κι έτσι τα πράγματα συχνά δεν γίνονται όπως ήλπιζαν. Ας μην τα συζητήσουμε όλα αυτά για την ώρα. Ας συνεχίσουμε την ιστορία μας.

Μόλις παντρεύτηκε το κορίτσι, προχώρησε στο επόμενο στάδιο της ζωής του, ενώ διατηρούσε ακόμα την ίδια επιθυμία. Τι την περίμενε στο συγκεκριμένο στάδιο της ζωής; Δεν το ήξερε αυτό, αλλά δεν μπορούσε να το αποφύγει μόνο και μόνο λόγω του φόβου της για το άγνωστο. Έπρεπε να προετοιμαστεί και να προχωρήσει μπροστά, και έπρεπε να αντέξει την κάθε μέρα που ερχόταν. Τελικά, σ’ αυτό το πολύ σημαντικό σημείο-σταθμό στη ζωή της, ήρθε το πεπρωμένο που είχε οργανώσει γι’ αυτήν ο Θεός, και μάλιστα ήταν το αντίθετο απ’ αυτό που επιθυμούσε. Εκείνη λαχταρούσε μια απλή οικογενειακή ζωή, με ένα απλό κρεβάτι, ένα μικρό γραφείο, ένα απλό, καθαρό δωμάτιο, έναν σύζυγο και τα παιδιά της, αλλά η απλή αυτή ζωή που ήθελε δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Μετά τον γάμο τους, ο σύζυγός της έλειπε ολόκληρο τον χρόνο απ’ το σπίτι για δουλείες, οπότε ήταν αναγκασμένοι να ζουν χωριστά. Ποιες είναι οι προοπτικές μιας τέτοιας ζωής για μια γυναίκα; Να δέχεται εκφοβισμό και διακρίσεις. Αυτό το περιβάλλον διαβίωσης που είχε αναγκαστεί να αντιμετωπίσει αποτέλεσε ακόμη ένα πλήγμα για τη ζωή και το πεπρωμένο της. Δεν είχε ποτέ φανταστεί κάτι τέτοιο ούτε ήθελε ποτέ να το δει ή να το αντιμετωπίσει. Ωστόσο, τα γεγονότα ήταν εντελώς αντίθετα μ’ αυτά που επιθυμούσε και φανταζόταν. Της είχαν συμβεί όλα όσα δεν ήθελε να δει ή να βιώσει. Ο σύζυγός της έλειπε για δουλειές ολόκληρο τον χρόνο. Εκείνη έπρεπε να είναι ανεξάρτητη, και ως προς τη ζωή της και ως προς τα οικονομικά της. Ήταν αναγκασμένη να πάει να βγάλει λεφτά, ώστε να πληρώνει μόνη της τους λογαριασμούς. Δεν είχε στη ζωή της κανέναν να τη βοηθάει, ήταν αναγκασμένη να στηρίζεται για όλα στον εαυτό της. Με τέτοιες συνθήκες στη ζωή της, θα λέγατε ότι η γυναίκα αυτή μπορούσε ή δεν μπορούσε καθόλου να βασιστεί σ’ εκείνον με τον οποίο κατέληξε; (Καθόλου.) Μετά τον γάμο της, η επιθυμία της εκπληρώθηκε ή διαψεύστηκε; (Διαψεύστηκε.) Είναι φανερό πως, στο δεύτερο σημαντικό στάδιο της ζωής της, η ελπίδα της είχε διαψευστεί για ακόμη μια φορά· δεν είχε κανέναν για να βασιστεί πάνω του. Εκείνος στον οποίο πίστευε ότι θα μπορούσε να βασιστεί στη ζωή της δεν ήταν δίπλα της, δεν μπορούσε να βασιστεί καθόλου σ’ αυτόν. Δεν μπορούσε να βασιστεί καθόλου σ’ εκείνον τον οποίο θεωρούσε κολώνα της, στήριγμά της, βράχο της, αλλά και τον άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί. Αναγκάστηκε να τα κάνει όλα μόνη της, να τα διαχειριστεί και να τα αντιμετωπίσει όλα μόνη της. Στις πιο δύσκολες στιγμές της, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κρυφτεί μες στο κρεβάτι και να κλάψει κάτω απ’ τα σκεπάσματα, αφού δεν είχε κανέναν για να μοιραστεί τα προβλήματά της. Πολλές φορές, εξωτερικά παρουσιαζόταν ως μια ισχυρή και αγέρωχη γυναίκα, για να σώσει την υπόληψή της, για να μπορέσει να ανταγωνιστεί τους άλλους και επειδή είχε αυτοεκτίμηση. Κατά βάθος, όμως, ήταν στην πραγματικότητα πολύ ευάλωτη. Χρειαζόταν στήριξη και αποζητούσε κάποιον για να βασιστεί, αλλά η επιθυμία της αυτή δεν είχε γίνει ακόμα πραγματικότητα.

Πέρασαν λίγα χρόνια, στα οποία ζούσε χωρίς μόνιμη κατοικία και νοίκιαζε συνεχώς άλλα σπίτια μαζί με τα κάμποσα μικρά παιδιά που είχε. Έτσι, εξανεμιζόταν σιγά σιγά, όσο περνούσαν τα χρόνια, μια από τις πιο βασικές απαιτήσεις που είχε για τη ζωή. Το μόνο που ήθελε ήταν να έχει ένα μικρό δωματιάκι με ένα κρεβάτι, ένα μικρό γραφειάκι και μια κουζίνα για μαγείρεμα, και να μπορεί να τρώει η οικογένειά της γύρω απ’ το τραπέζι, να έχει λίγες κότες και να ζει μια απλή ζωή. Δεν ήθελε να γίνει πλούσια και ευκατάστατη. Της έφτανε να έχει μια ζωή απλή και γαλήνια, και η οικογένεια να είναι ενωμένη. Τώρα πια, όμως, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ζει με τα παιδιά της στο πλευρό της, μεροδούλι-μεροφάι. Όχι μόνο δεν είχε κάποιον να βασιστεί, αλλά ακόμα χειρότερα, έπρεπε εκείνη να γίνει το στήριγμα των παιδιών της. Σκέφτηκε κιόλας, εφόσον σ’ αυτόν τον θνητό κόσμο ήταν τόσο επώδυνο να ζει, μήπως βρει κάποιον τρόπο ν’ απαλλαγεί απ’ αυτόν τον πόνο, όπως για παράδειγμα να γίνει μοναχή του Βουδισμού ή να βρει κάπου να καλλιεργήσει τις πνευματικές της αρετές, μακριά απ’ την ανθρώπινη κοινωνία και απ’ αυτό το μαρτύριο, κάπου που δεν θα χρειαζόταν να βασίζεται σε κανέναν και δεν θα υπήρχε κανένας να βασίζεται σ’ αυτήν, αφού αυτή η ζωή ήταν τρομερά κουραστική και επώδυνη. Ποιο ήταν, όμως, το μοναδικό πράγμα που την κρατούσε και την έκανε να συνεχίζει; (Τα παιδιά της.) Ακριβώς. Αν δεν είχε παιδιά, ίσως ο πόνος της να μεγάλωνε κάθε μέρα που περνούσε· μόλις, όμως, απέκτησε παιδιά, ανέλαβε ευθύνες και έγινε εκείνη στην οποία βασίζονταν τα παιδιά της. Όταν φώναζαν «Μαμά», ένιωθε πολύ βαρύ το φορτίο στους ώμους της, πίστευε πως δεν γινόταν να αποποιηθεί τόσο απλά τις ευθύνες της και πως δεν μπορούσε να βασίζεται σε κανέναν άλλον, αλλά αυτή μπορούσε να γίνει στήριγμα για τους άλλους. Αυτό, πίστευε, θα μπορούσε να το δει και ως πηγή χαράς της ζωής, ως στάση ζωής και ως κίνητρο για να ζήσει. Έτσι, για χάρη των παιδιών της, άντεξε γύρω στα δέκα χρόνια ακόμη. Δεν της φαίνονταν ατελείωτες οι μέρες; (Ναι, όντως.) Γιατί της φαίνονταν ατελείωτες; (Επειδή έζησε πολύ δύσκολα, οπότε κάθε μέρα τής φαινόταν σαν να μην περνάει.) Έχεις εμπειρία πάνω σ’ αυτό· αυτά είναι τα λόγια κάποιου που έχει περάσει κάτι παρόμοιο. Οι μέρες ήταν δύσκολες και βασανιστικές, και γι’ αυτό της φαίνονταν ατελείωτες. Όλα αυτά που βίωνε ήταν σαν κάποιο βασανιστήριο στα βάθη της καρδιάς της, κι έτσι ζούσε μετρώντας τις μέρες. Δεν είναι εύκολο να περάσει κανείς μια τέτοια ζωή. Ακόμα κι όταν μεγάλωσαν τα παιδιά της, αυτή είχε την ίδια επιθυμία. Η επιθυμία αυτή είχε παραμείνει βαθιά μέσα στην καρδιά της: «Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και τώρα πια δεν είναι και τόσος κόπος να τα φροντίζω. Αν γινόταν να έρθει πίσω ο σύζυγός μου και η οικογένεια να ήταν και πάλι μαζί, τότε η ζωή μας θα ήταν ακόμη καλύτερη». Επέστρεψε η υπέροχη φαντασιοκοπία της και, ακριβώς όπως λένε οι άπιστοι, φούσκωσαν πάλι τα μυαλά της ελπίδες. Όποτε είχε αϋπνίες τα βράδια, έκανε σκέψεις σαν κι αυτή: «Τώρα που μεγαλώσανε τα παιδιά, αν μπορέσουν να σπουδάσουν και τελικά βρουν μια καλή δουλειά και βγάλουν λεφτά, τότε η ζωή μας θα γίνει πιο εύκολη και θα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση όσον αφορά το φαγητό, τα ρούχα και το σπίτι. Και αν γυρίσει πίσω ο άντρας μου, τότε η ζωή θα γίνει ακόμα καλύτερη και θα έχω κάποιον για να βασίζομαι πάνω του! Παλιότερα βασιζόμουν σε δύο ανθρώπους και με απογοήτευσαν, αλλά τώρα έχω περισσότερους στους οποίους μπορώ να βασιστώ. Ο Ουρανός μού έχει φερθεί πολύ καλά! Απ’ ό,τι φαίνεται, έρχονται καλύτερες μέρες». Πίστευε ότι έρχονταν καλύτερες μέρες. Είναι καλό ή κακό αυτό; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν ξέρει το πεπρωμένο κανενός στη ζωή ούτε τι τον περιμένει. Όλοι παραπαίουν έτσι στη ζωή, γαντζωμένοι στις όμορφες επιθυμίες τους.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο σύζυγός της άλλαξε δουλειά και η οικογένεια ήταν και πάλι μαζί· πολύ καλό αυτό. Άρα, τελικά, θα μπορούσε ο άντρας της να γίνει ο άνθρωπος στον οποίο θα βασιζόταν; Θα μπορούσε να μοιραστεί λίγο απ’ τον πόνο της στη ζωή; Αφού δεν είχαν ζήσει ποτέ μαζί ούτε είχαν ποτέ κάποια βαθιά επικοινωνία, δεν τον ήξερε καθόλου καλά. Στο επόμενο διάστημα, άρχισαν να μαθαίνουν να ζουν μαζί με τον σύζυγό της και να κατανοούν βαθύτερα ο ένας τον άλλον. Παρ’ όλα αυτά, η επιθυμία της ήταν η ίδια. Ήλπιζε πως, ό,τι κι αν γινόταν, ο άντρας αυτός θα μπορούσε να γίνει το στήριγμά της, αυτός που θα την παρηγορούσε και θα απάλυνε τον πόνο της. Τα πράγματα, όμως, συνέχισαν να μην πηγαίνουν όπως τα είχε σχεδιάσει. Ο άντρας εκείνος, με τον οποίο δεν είχε ποτέ καμιά βαθύτερη επικοινωνία, ένας άντρας που δεν τον καταλάβαινε καθόλου, πολύ απλά δεν μπορούσε να γίνει το στήριγμά της. Γι’ αυτό έφταιγε το ότι ήταν εντελώς διαφορετικοί ως προς τις ικανότητες επιβίωσης, τις ανθρώπινες ιδιότητες, τις απόψεις τους για τη ζωή, τις αξίες και τη στάση τους απέναντι στα παιδιά, στην οικογένεια και στους συγγενείς. Τσακώνονταν και καυγάδιζαν όλη την ώρα για ασήμαντα πράγματα. Η γυναίκα ήλπιζε βαθιά μέσα ότι θα μπορέσει να συνεχίσει να υπομένει, προκειμένου να καταλάβει ο σύζυγός της την καλοσύνη της, την υπομονή της και τις δυσκολίες της, και στη συνέχεια να νιώσει κάποια συναισθήματα γι’ αυτήν και να τα ξαναβρεί μαζί της· παρ’ όλα αυτά, όμως, η επιθυμία της δεν έγινε πραγματικότητα. Θεωρούσε βαθιά μέσα της ότι ο σύζυγός της ήταν κάποιος στον οποίο θα μπορούσε να βασιστεί; Μπορούσε να γίνει το στήριγμά της; (Όχι, δεν μπορούσε.) Όποτε είχε κάποια δυσκολία, ο σύζυγός της όχι μόνο δεν μπορούσε να την παρηγορήσει και να απαλύνει τον πόνο της, αλλά στην ουσία τον έκανε πιο έντονο, με αποτέλεσμα εκείνη να νιώθει ακόμη πιο απογοητευμένη και αβοήθητη. Αυτήν την περίοδο, ποια συναισθήματα είχε βαθιά μέσα της και ποια ήταν η βαθύτερη κατανόησή της για τη ζωή; Ένιωθε απογοήτευση και πόνο, κι αυτό την έκανε να αναρωτηθεί: «Υπάρχει πραγματικά Θεός; Γιατί είναι τόσο δύσκολη η ζωή μου; Το μόνο που θέλω είναι κάποιον να βασιστώ πάνω του. Ζητάω πολλά; Μόνο αυτήν τη μικρή επιθυμία έχω. Γιατί δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα τόσα χρόνια που ζω; Δεν έχω υπερβολικές απαιτήσεις και ούτε φιλοδοξίες έχω. Θέλω απλώς κάποιον να βασίζομαι πάνω του όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αυτό μόνο. Γιατί δεν εκπληρώνεται ούτε μια τόσο μικρή επιθυμία;» Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Σαφώς, η οικογένεια αυτή δεν ζούσε πολύ αρμονικά· υπήρχαν πολλές φορές διαφωνίες. Τα παιδιά ήταν λυπημένα και δυστυχισμένα, το ίδιο και οι γονείς. Δεν υπήρχε στην οικογένεια ούτε γαλήνη ούτε χαρά, και το κάθε μέλος ένιωθε βαθιά μέσα του μόνο φόβο, ταραχή και τρόμο, καθώς και πόνο και δυσφορία.

Λίγα χρόνια μετά, η κατάστασή της άλλαξε επιτέλους και γνώρισε το ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού. Τότε κατάλαβε ότι η επιθυμία της μπορούσε επιτέλους να γίνει πραγματικότητα. Σκέφτηκε: «Δεν χρειάζεται να βασίζομαι στον πατέρα μου, στον σύζυγό μου ή σε κανέναν απ’ τους γύρω μου». «Αν βασιστώ στον Κύριο Ιησού, τότε θα ηρεμήσω και θα έχω κάποιον στον οποίο θα μπορώ να βασιστώ πραγματικά, και θα βρω πραγματική γαλήνη και ευτυχία· τότε η ζωή δεν θα είναι τόσο μαρτυρική». Μετά την αποδοχή του ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού, η γυναίκα αυτή έγινε πολύ πιο χαρούμενη, και φυσικά η ζωή της έγινε πολύ πιο σταθερή. Ναι μεν η στάση του συζύγου της απέναντί της παρέμεινε αμετάβλητη και αυτός ήταν το ίδιο σκληρός όπως και πριν, δηλαδή την αγνοούσε και δεν της έδειχνε κανέναν σεβασμό, καθόλου φροντίδα και κανένα ενδιαφέρον, ούτε καν υπομονή, ευγνωμοσύνη ή ανεκτικότητα· ωστόσο, αφού είχε στην καρδιά της τη σωτηρία του Κυρίου Ιησού, άλλαξε στάση απέναντι σε όλα αυτά. Έπαψε να διαφωνεί και να προσπαθεί να μιλήσει λογικά με τον σύζυγό της, καθώς είχε καταλάβει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν όταν διαφωνούν για όλα αυτά τα πράγματα. Όποτε πήγαιναν τα πράγματα στραβά, μιλούσε στον Κύριο Ιησού και έτσι άνοιγε πολύ περισσότερο η καρδιά της. Με τον τρόπο αυτόν, φάνηκε να σταθεροποιείται αρκετά η οικογενειακή της ζωή. Όμως, οι καλές εποχές δεν κράτησαν και πολύ· σύντομα, η ζωή της πήρε άλλη τροπή. Μόλις πρωτοπίστεψε στον Κύριο Ιησού, άρχισε να κηρύττει ένθερμα το ευαγγέλιο, ασπάστηκε την εκκλησιαστική ζωή και στήριζε τους αδελφούς και τις αδελφές της. Ο σύζυγός της, όμως, δεν συμφωνούσε μ’ αυτό. Άρχισε να τη διώκει και πολλές φορές τη μάλωνε. Της έλεγε: «Θέλεις να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί; Αν όντως δεν το θέλεις, ας χωρίσουμε!» Το μοναδικό που μπορούσε να κάνει ήταν να προσευχηθεί στον Κύριο και να το υπομείνει. Αυτές οι μέρες ήταν μεν δύσκολες και επώδυνες, αλλά το τραύμα που είχε στην καρδιά της ήταν πολύ μικρότερο από πριν, ενώ πια μπορούσε να βρει και κάποια παρηγοριά μέσα απ’ την προσευχή. Κάθε φορά που στενοχωριόταν, προσευχόταν στον Κύριο. Με αυτόν τον τρόπο, η καρδιά της είχε κάποιον στον οποίο μπορούσε να βασιστεί, κέρδισε προσωρινή ικανοποίηση και ένιωθε πως η ζωή της ήταν πολύ καλύτερη.

Σιγά σιγά, τα παιδιά μεγάλωσαν. Λόγω του ότι ζούσαν μαζί της από μικρά και είχαν περισσότερα συναισθήματα για εκείνη, η γυναίκα αυτή σκέφτηκε: «Τώρα που μεγάλωσαν τα παιδιά μου, δεν υπάρχει πια λόγος να βασίζομαι στον σύζυγό μου, μπορώ να βασίζομαι σ’ αυτά». Φαινομενικά, έδειχνε ότι είχε ήδη καταλήξει να βασίζεται στον Κύριο Ιησού και είχε εναποθέσει στα χέρια Του την καρδιά της, την οικογένειά της, ακόμη και το μέλλον και τις προοπτικές της. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι βαθιά μέσα της παρέμενε προσκολλημένη σ’ αυτήν την επιθυμία για τους ανθρώπους που μπορούσε να δει και που είχε κάποια σχέση μαζί τους, και ευχόταν αυτή η επιθυμία να γίνει μια μέρα πραγματικότητα. Οι άνθρωποι, επειδή δεν βλέπουν πού βρίσκεται ο Κύριος Ιησούς, λένε ότι είναι δίπλα τους και μέσα στην καρδιά τους· εκείνη, όμως, πίστευε ότι δεν γίνεται να αγγίξει ή να δει κανείς τον Θεό, πράγμα που την έκανε να ανησυχεί. Θεωρούσε αρκετό το να βασίζεται απλώς στον Κύριο Ιησού για να ξεπεράσει κάποια σημαντικά γεγονότα και ζητήματα, αλλά πίστευε ότι στην πραγματική ζωή δεν έπαυε να χρειάζεται τη στήριξη των παιδιών της. Όλον αυτόν τον καιρό, δεν είχε αλλάξει η επιθυμία της· δεν την είχε εγκαταλείψει. Για ποιον λόγο, παρόλο που πίστευε πλέον στον Κύριο Ιησού, δεν είχε αλλάξει αυτή η επιθυμία της; Για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι δεν καταλάβαινε την αλήθεια, και ούτε γνώριζε ούτε καταλάβαινε πολλά πράγματα σχετικά με την κυριαρχία και την ενορχήστρωση του Θεού· αυτός είναι ο αντικειμενικός λόγος. Ο υποκειμενικός λόγος είναι ότι ήταν δειλή. Ναι μεν πίστευε στον Θεό, αλλά μετά από τόσο πόνο που βίωσε, δεν είχε ξεκαθαρίσει ακόμα πόσο σημαντική είναι η πίστη στον Θεό ούτε είχε σαφή εικόνα για το πεπρωμένο των ανθρώπων, για την ενορχήστρωση του Θεού και για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο Δημιουργός. Ποια πράγματα δείχνουν ότι δεν είχε ξεκάθαρη εικόνα για όλα αυτά; Πρώτα απ’ όλα, πάντοτε βάσιζε στους άλλους την ευτυχία της και τη βαθιά ριζωμένη λαχτάρα της για μια καλύτερη ζωή· ήλπιζε να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της χάρη στη βοήθεια ή τη συνδρομή των άλλων. Δεν ήταν λανθασμένη αυτή η άποψη για τη ζωή και το πεπρωμένο; (Ναι.) Ήταν μια λανθασμένη άποψη. Ως γονιός, είναι άραγε λάθος να βασίζεις τις ελπίδες σου στα παιδιά σου, να έχεις την ελπίδα όταν μεγαλώσουν να σου φερθούν με αίσθημα καθήκοντος και να σε στηρίξουν; Δεν είναι λάθος και ούτε ζητάς πολλά. Άρα, τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Εκείνη ήθελε συνεχώς να βασίζεται στα παιδιά της, ήθελε να ζει ευτυχισμένη με αυτά ως στήριγμα, ήθελε να τη στηρίζουν τα παιδιά της για την υπόλοιπη ζωή της, ήθελε με τη στήριξη των παιδιών της να απολαμβάνει κάθε λογής πράγματα. Ποια ήταν η λανθασμένη άποψή της σ’ αυτό που έκανε; Γιατί είχε αυτήν την ιδέα; Από που προερχόταν η συγκεκριμένη οπτική που είχε; Οι άνθρωποι έχουν πάντοτε εξωφρενικές ελπίδες για έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και ένα συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, ακόμη και πριν μάθουν πώς έχει προκαθορίσει τη ζωή τους ο Θεός ή ποιο είναι το πεπρωμένο τους, έχουν ήδη προγραμματίσει το πρότυπο της ζωής τους: να είναι, δηλαδή, ευτυχισμένοι, να έχουν γαλήνη και χαρά στη ζωή τους, να είναι πλούσιοι και ευκατάστατοι, και να έχουν ανθρώπους για βοήθεια και για στήριξη. Έχουν ήδη προγραμματίσει το μονοπάτι της ζωής τους, τους στόχους της ζωής τους, τον τελικό προορισμό της και όλα τα υπόλοιπα. Όλα αυτά περιλαμβάνουν κάποια πίστη στον Θεό; (Όχι.) Όχι, δεν περιλαμβάνουν. Αυτή η γυναίκα είχε πάντοτε μια άποψη για τη ζωή: Αν βασιστώ στον τάδε, τότε θα έχω μια πιο γαλήνια, πιο ευτυχισμένη και πιο πλούσια ζωή· αν βασιστώ στον τάδε, τότε θα έχω μια πιο σταθερή, πιο ασφαλή και πιο χαρούμενη ζωή. Είναι σωστή ή λανθασμένη αυτή η άποψη; (Λανθασμένη.) Η γυναίκα αυτή, μετά από τόσα χρόνια, είχε ήδη προχωρήσει στο στάδιο της πίστης στον Κύριο Ιησού, αλλά ακόμα δεν είχε καταλάβει ξεκάθαρα τη σημασία της ανθρώπινης ζωής. Διατηρούσε ακόμη τις δικές της προθέσεις και τα δικά της σχέδια, και υπολόγιζε το μελλοντικό της μονοπάτι και σχεδίαζε τη μελλοντική της ζωή. Όπως το βλέπετε τώρα, ήταν σωστή ή λανθασμένη αυτή η στάση απέναντι στη ζωή και όλα αυτά τα σχέδια; (Ήταν λανθασμένη.) Γιατί; (Επειδή επιδίωκε τα δικά της ιδανικά και τις δικές της επιθυμίες, και όχι αυτά που απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους.) Η επιδίωξή της δεν είχε καμία σχέση με τον προκαθορισμό του Θεού. Πριν ακόμα μάθει τι θα έκανε ο Θεός, εκείνη είχε αποφασίσει πρώτα να βρει κάποιον για να βασιστεί πάνω του. Θα βασιζόταν σε έναν άνθρωπο σε ένα στάδιο και σε κάποιον άλλον στο επόμενο στάδιο. Με όλα αυτά που έκανε, έχασε την εμπιστοσύνη της στον Θεό και κατέληξε να βασίζεται αποκλειστικά σε ανθρώπους αντί σ’ Αυτόν. Εφόσον είχε συνέχεια αυτήν την επιθυμία και αυτά τα σχέδια, είχε άραγε τον Θεό στην καρδιά της; (Όχι.) Ποια ήταν, λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο η αιτία του πόνου που προκάλεσαν όλοι οι αγώνες που έδωσε; (Η επιθυμία της ήταν η αιτία.) Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Πώς, λοιπόν, γεννήθηκε η επιθυμία της; (Απ’ το ότι δεν πίστευε ούτε στην κυριαρχία του Θεού ούτε στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Του.) Ακριβώς. Δεν καταλάβαινε από πού προέρχεται το πεπρωμένο των ανθρώπων ούτε πώς λειτουργεί η κυριαρχία του Θεού. Αυτή είναι η αιτία του προβλήματος.

Ας συνεχίσουμε με την ιστορία. Όταν μεγάλωσαν τα παιδιά της γυναίκας αυτής, κάποια βρήκαν δουλειά και άλλα νοικοκυρεύτηκαν και παντρεύτηκαν. Εννοείται πως έπρεπε να φύγουν απ’ τους γονείς τους και να ζήσουν ανεξάρτητα, οπότε δεν μπορούσαν να τους συναντάνε συχνά. Και τι πρόβλημα αντιμετώπισε στη συνέχεια αυτή η γυναίκα; Φαινόταν ότι η επιθυμία της να βασιστεί στα παιδιά της ήταν έτοιμη να γκρεμιστεί για ακόμα μια φορά. Βρισκόταν μπροστά σε ακόμα μια οδυνηρή τραγωδία και δέχθηκε ακόμα ένα πλήγμα στην εμπειρία ζωής της. Τα παιδιά της, καθένα για τους λόγους του, δεν μπορούσαν να ζήσουν στο πλάι της και να της κρατούν συντροφιά ούτε να την επισκέπτονται τακτικά και να τη φροντίζουν. Άρχισε, λοιπόν, να φαντάζει όλο και πιο μακρινή η ελπίδα της ότι τα παιδιά της θα ήταν δίπλα της για να της δείξουν την ευσέβεια και τη φροντίδα που πρέπει να δείχνει ένα παιδί στους γονείς του, και το ίδιο και η επιθυμία της να βασιστεί σ’ αυτά για να διευκολυνθεί και να ζήσει μια πιο άνετη και πιο χαρούμενη ζωή. Όλο αυτό ενίσχυε ολοένα και περισσότερο την ανησυχία, την έγνοια και τη λαχτάρα της για τα παιδιά της. Δεν ήταν κι αυτό άλλος ένας πόνος; Όσο μεγάλωνε και τα χρόνια σιγά σιγά τη βάραιναν, ο πόνος της γινόταν όλο και πιο βαθύς· το ίδιο και η λαχτάρα της για τα παιδιά της. Πολλά χρόνια πέρασαν· η γυναίκα αυτή, σε κάθε στάδιο της ζωής της, βασιζόταν σε διαφορετικούς ανθρώπους. Όλοι, όμως, την εγκατέλειπαν σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και γκρέμιζαν τελείως τις επιθυμίες ή τις ψευδαισθήσεις της, αφήνοντας βαθιά μέσα της ένα αίσθημα μεγάλου μαρτυρίου και οδύνης. Τι της προκάλεσε αυτό; Την έκανε να αναλογιστεί τη ζωή; Ή την έκανε μήπως να αναλογιστεί τον τρόπο με τον οποίο ρυθμίζει ο Δημιουργός το πεπρωμένο των ανθρώπων; Οι άνθρωποι, βάσει του κανονικού τρόπου σκέψης τους, αφού ακούσουν κάποια κηρύγματα και καταλάβουν κάποιες αλήθειες, πρέπει να γνωρίζουν κάποια πράγματα για τον Δημιουργό, για τη ζωή και για το πεπρωμένο τους. Για διάφορους λόγους, όμως, και εξαιτίας του δικού της προβλήματος, η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας ως τότε δεν καταλάβαινε και δεν είχε ιδέα για το τι είχε βιώσει και αντιμετωπίσει σε κάθε στάδιο της ζωής της ούτε για το ποιο ήταν το πρόβλημά της, ενώ βαθιά μέσα της λαχταρούσε ακόμα να βρει κάποιον για να βασιστεί πάνω του. Και σε ποιον ακριβώς θα έπρεπε, λοιπόν, να βασιστεί; Είναι αλήθεια ότι στον Θεό βασίζονται οι άνθρωποι, αλλά Εκείνος δεν είναι μόνο για να βασίζονται οι άνθρωποι πάνω Του, δεν υπάρχει μόνο γι’ αυτό. Πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να ξέρουν πώς να τα πηγαίνουν καλά με τον Δημιουργό, πώς να γνωρίσουν τον Θεό και να υποταχθούν σ’ Αυτόν· δεν είναι απλώς μια σχέση του ποιος βασίζεται σε ποιον.

Μόλις η γυναίκα αυτή έχασε τη στήριξή της στα παιδιά της και όταν πια γέρασε, μετέθεσε τις ελπίδες της στον σύζυγό της, κι εκείνος ήταν η τελευταία της ελπίδα να πιαστεί από κάπου. Ήταν αναγκασμένη να βασιστεί σ’ αυτόν για τις βασικές της ανάγκες και για να συνεχίσει να ζει. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να κρατήσει τον άντρα της στη ζωή για λίγα χρόνια ακόμα, έτσι ώστε να αποκομίσει κάποιο όφελος. Σε αυτόν βασιζόταν. Η ηλικιωμένη γυναίκα, που είχε φτάσει σε τόσο προχωρημένη ηλικία, είχε άσπρα μαλλιά, ένα σωρό ρυτίδες στο πρόσωπό της και όλα της σχεδόν τα δόντια είχαν πέσει. Η εμφάνισή της είχε αλλάξει, αλλά εκείνο που παρέμενε ίδιο ήταν το γεγονός ότι σε κάθε στάδιο της ζωής της, έπεφτε σε αδιέξοδο, και όσες φορές κι αν είχε πέσει σε αδιέξοδο, η επιθυμία της παρέμενε σταθερά η ίδια: να βρει κάποιον για να βασιστεί πάνω του. Και κάτι ακόμα που δεν είχε αλλάξει ήταν οι ψευδαισθήσεις της σχετικά με τις υποσχέσεις που είχε δώσει ο Θεός στους ανθρώπους, αλλά και ορισμένες ψευδαισθήσεις σχετικά με τον εαυτό της, με την ανθρωπότητα, και με το πεπρωμένο και τις προοπτικές της. Ναι μεν όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις βαθιά μέσα της θόλωναν και φάνταζαν ολοένα και πιο μακρινές, αλλά ίσως διατηρούσε ακόμα κάποια μικρή ελπίδα βαθιά μέσα στην καρδιά της: «Αν καταφέρω, στα χρόνια που μου απομένουν, να ζήσω ευτυχισμένη με κάποιον στον οποίο μπορώ να βασιστώ, ή αν καταφέρω να αντικρίσω την ημέρα που θα τελειώσει το έργο του Θεού και Εκείνος θα δοξαστεί, τότε η ζωή μου δεν θα έχει πάει στράφι». Αυτή ήταν η ζωή αυτής της γυναίκας. Και εδώ τελειώνει η ιστορία. Πείτε έναν καλό τίτλο γι’ αυτήν. («Σε ποιον βασίζομαι;») Πολύ καλός τίτλος, σε βάζει σε σκέψεις.

Για να γυρίσουμε στο θέμα της συναναστροφής μας, ποια είναι η σχέση αυτής της ιστορίας με τις αντιλήψεις των ανθρώπων σχετικά με το έργο του Θεού; Ποιο μέρος της έχει σχέση με τις αντιλήψεις των ανθρώπων για το έργο Του; Με ποιες αντιλήψεις συνδέεται; Μιλήστε για τις σκέψεις σας. (Οι άνθρωποι πιστεύουν πως ο Θεός πρέπει να πραγματοποιεί το καθετί σύμφωνα με τις δικές τους προσδοκίες και τα δικά τους σχέδια. Τέτοιες αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι.) Μία από τις αντιλήψεις των ανθρώπων είναι ότι αν έχουν καλές, θετικές και ενεργητικές προσδοκίες, τότε ο Δημιουργός οφείλει να τις εκπληρώσει, αλλά και ότι δεν πρέπει να χάσουν το δικαίωμα τους να πασχίζουν για μια όμορφη ζωή. Αυτό αποτελεί αντίληψη. Συμφωνεί η εκπλήρωση του Δημιουργού με τις επιθυμίες, με τις ελπίδες, με τις φαντασιοκοπίες του ανθρώπου; (Όχι.) Και πώς ενεργεί, λοιπόν, ο Δημιουργός; Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν έχεις σχεδιάσει, όσο τέλειες και έντιμες κι αν είναι οι φαντασιοκοπίες σου και όσο κι αν συμφωνούν με την πραγματικότητα της ζωής σου, ο Θεός ούτε εξετάζει τίποτα απ’ όλα αυτά ούτε τους δίνει καμία σημασία· αντίθετα, όλα πραγματοποιούνται, ενορχηστρώνονται και ρυθμίζονται σύμφωνα με τις μεθόδους και τους νόμους που έχει ορίσει Εκείνος. Αυτή είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού. Κάποιοι πιστεύουν: «Με τόσες κακουχίες που έχω βιώσει στη ζωή μου, δεν δικαιούμαι να ζήσω καλά; Όταν προσέλθω ενώπιον του Δημιουργού, δεν θα δικαιούμαι να ζητήσω και να επιδιώξω μια όμορφη ζωή κι έναν όμορφο προορισμό;» Εδώ δεν έχουμε μια ανθρώπινη αντίληψη; Τι είναι για τον Θεό όλες αυτές οι αντιλήψεις και οι σκέψεις που κάνουν οι άνθρωποι; Είναι παράλογες απαιτήσεις. Και πώς προκύπτουν τέτοιες παράλογες απαιτήσεις; (Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την εξουσία του Θεού.) Αυτός είναι ο αντικειμενικός λόγος. Ο υποκειμενικός ποιος είναι; Είναι ότι έχουν επαναστατική διάθεση και ότι δεν είναι πρόθυμοι να αναζητήσουν την αλήθεια ή να υποταχθούν στην κυριαρχία ή στις διευθετήσεις του Δημιουργού. Είναι γεμάτη κακουχίες ή είναι χαρούμενη και ξέγνοιαστη η ζωή που ρυθμίζει ο Δημιουργός για τους περισσότερους ανθρώπους; (Είναι μια ζωή γεμάτη κακουχίες.) Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μια ζωή γεμάτη κακουχίες, με πάρα πολλές δυσκολίες και πάρα πολύ πόνο. Και για ποιον σκοπό κανονίζει ο Δημιουργός να βιώνουν κακουχίες οι άνθρωποι για όλη τους τη ζωή; Τι σημαίνει όλο αυτό; Αφενός, αυτές οι διευθετήσεις γίνονται για να βιώσουν οι άνθρωποι και να γνωρίσουν την κυριαρχία, τις διευθετήσεις και την εξουσία του Θεού· αφετέρου, ο βασικός Του σκοπός είναι να βιώσουν το τι είναι η ζωή στην πραγματικότητα, κι έτσι να καταλάβουν ότι το χέρι του Θεού είναι αυτό που ελέγχει το πεπρωμένο τους κι ότι δεν το αποφασίζει κανένας άνθρωπος ούτε μπορεί να αλλάξει αυτό αν υπάρξουν αλλαγές στην υποκειμενική βούληση των ανθρώπων. Ό,τι κι αν κάνει ο Δημιουργός, όποια ζωή κι όποια μοίρα κι αν έχει οργανώσει για τους ανθρώπους, τους κάνει να αναλογιστούν τη ζωή και το πραγματικό πεπρωμένο του ανθρώπου· καθώς, λοιπόν, τα αναλογίζονται όλα αυτά, τους ωθεί να προσέλθουν ενώπιόν Του. Ο Θεός, όταν εκφράζει την αλήθεια και λέει στους ανθρώπους για όλα αυτά, τους ωθεί να προσέλθουν ενώπιον Του, να αποδεχτούν και να βιώσουν αυτά που λέει, να κατανοήσουν την πραγματική σχέση ανάμεσα σε όλα όσα λέει Εκείνος και σε όλα όσα βιώνουν αυτοί στην πραγματική τους ζωή. Τους επιτρέπει να εξακριβώσουν πόσο πρακτικές, ακριβείς και έγκυρες είναι αυτές οι αλήθειες, και στη συνέχεια εκείνοι τις αποκτούν και αναγνωρίζουν ότι τον άνθρωπο τον ελέγχει το χέρι του Δημιουργού, και ότι το πεπρωμένο του ανθρώπου το κυβερνά και το διευθετεί ο Θεός. Μόλις τα καταλάβουν όλα αυτά, θα πάψουν να κάνουν για τη ζωή τους σχέδια που δεν είναι πρακτικά, και ούτε θα κάνουν πλέον σχέδια που έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Δημιουργού ή με όσα έχει ορίσει και ρυθμίσει Εκείνος. Κάθε άλλο· θα αποκτήσουν μια ολοένα και πιο ακριβή αξιολόγηση και αντίληψη, ή μια κατανόηση και ένα σχέδιο, για το πώς να ζουν τη ζωή τους και το τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν. Αυτόν τον σκοπό και αυτήν τη σημασία έχουν οι τόσες κακουχίες που οργανώνει ο Δημιουργός για τη ζωή των ανθρώπων.

Για να επανέλθουμε στην ιστορία, μετά τις πολλές κακουχίες που βίωσε η πρωταγωνίστρια, πώς αντιλήφθηκε τον λόγο για τον οποίο πέρασε τόσες κακουχίες και πόνο σ’ αυτήν τη ζωή, και τον λόγο για τον οποίο ο Δημιουργός ενορχήστρωσε και διευθέτησε έτσι τα πράγματα; Το καταλαβαίνετε αυτό μέσα απ’ την ιστορία; Απέκτησε αυτή η γυναίκα καμία κατανόηση γι’ αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Και γιατί δεν την απέκτησε; (Επειδή σε κάθε στάδιο και σε κάθε σταθμό της ζωής της, κάθε φορά που γκρεμίζονταν ξανά και ξανά οι επιθυμίες της, εκείνη ούτε αναλογιζόταν ούτε κατέληγε σε κανένα συμπέρασμα ως προς το γιατί δεν γινόταν ποτέ πραγματικότητα το όνειρο της ζωής της. Αν είχε καταφέρει να αναλογιστεί και να αναζητήσει την αλήθεια, τότε θα είχε αλλάξει. Παρ’ όλα αυτά, δεν καταλάβαινε την κυριαρχία του Δημιουργού και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να επιμένει σθεναρά στο όνειρό της, ελπίζοντας κάποτε το πεπρωμένο της να αλλάξει ξαφνικά· αυτό, όμως, ήταν αδύνατο. Σε όλη την πορεία αυτή, αντιστεκόταν και πάσχιζε διαρκώς, και γι’ αυτό πέρασε τεράστια οδύνη.) Έτσι ήταν τα πράγματα. Ο λόγος ήταν ότι διάλεξε λάθος μονοπάτι, αλλά δεν το γνώριζε. Θεωρούσε πως αυτό ήταν το σωστό μονοπάτι, η θεμιτή επιδίωξη και επιθυμία της, και έπειτα δούλεψε σκληρά, πάλεψε και αγωνίστηκε προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν αμφισβήτησε ποτέ τη ρεαλιστικότητα ή την ορθότητα της επιθυμίας της. Κάθε άλλο, ακολούθησε πεισματικά τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, δεν άλλαξε ούτε μεταστράφηκε ποτέ. Με ποιον σκοπό τής έδωσε τόσες κακουχίες στη ζωή της ο Θεός; Δεν τα έκανε τυχαία όλα αυτά. Ο Θεός οργανώνει στη ζωή κάθε ανθρώπου κάποιες εξαιρετικές εμπειρίες και κάποιες οδυνηρές. Με αυτήν τη μέθοδο και μ’ αυτά τα γεγονότα, στην πραγματικότητα, ο Δημιουργός σού λέει να μη συνεχίσεις να πορεύεσαι έτσι και ότι αυτό το μονοπάτι δεν οδηγεί πουθενά· ότι δεν είναι αυτό το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσεις. Και τι μπορείς να διακρίνεις άδηλα σ’ αυτό; Ότι ο Θεός επιλέγει για τους ανθρώπους ένα μονοπάτι, και επίσης ότι αυτός είναι ο τρόπος Του να μιλάει στους ανθρώπους, ένας τρόπος να τους σώσει και να τους απαλλάξει απ’ τις λανθασμένες αντιλήψεις και το πείσμα τους. Είναι, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός σού λέει: Το μονοπάτι που διάλεξες είναι ένας βούρκος, ένας λάκκος με φωτιά, ένας δρόμος χωρίς επιστροφή· δεν πρέπει να το βαδίσεις. Αν συνεχίσεις να προχωράς σ’ αυτόν τον δρόμο, τότε θα συνεχίσεις να υποφέρεις. Αυτό δεν είναι το ορθό μονοπάτι στη ζωή, δεν είναι το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσεις ούτε εκείνο που έχει προκαθορίσει ο Θεός για σένα. Αν είσαι έξυπνος άνθρωπος, τότε μετά τις κακουχίες που θα βιώσεις, θα αναλογιστείς: «Γιατί βίωσα τέτοιες κακουχίες; Γιατί βρέθηκα σε αδιέξοδο; Μήπως αυτό το μονοπάτι δεν μου ταιριάζει; Σε ποιο μονοπάτι, λοιπόν, πρέπει να βαδίσω και ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσω στη ζωή μου;» Όσο εσύ αναλογίζεσαι, ο Θεός θα σου προσφέρει κάποια έμπνευση και καθοδήγηση ή θα σου υποδείξει ποια είναι η σωστή κατεύθυνση για να κάνεις το επόμενο βήμα σου. Σε καθοδηγεί διαρκώς, ώστε να αντιληφθείς πιο πρακτικά και με περισσότερη ακρίβεια το μονοπάτι που έχει προγραμματίσει για σένα στην πραγματική ζωή. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας που σας είπα πριν το έκανε αυτό; (Όχι, δεν αναλογίστηκε ποτέ της.) Τι διάθεση είχε αυτή η γυναίκα; (Αδιαλλαξία.) Αδιαλλαξία· αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Από την εποχή που ήταν παιδί μέχρι που γέρασε και άσπρισαν τα μαλλιά της, δεν άλλαξε ποτέ η επιθυμία της να βασιστεί σε κάποιον. Είτε προτού ακούσει το ευαγγέλιο του Θεού και μάθει ότι ο Δημιουργός έπλασε τους ουρανούς και τη γη και όλα τα πράγματα, είτε όταν ήρθε στη ζωή της το ευαγγέλιο του Θεού και Εκείνος της είπε την αλήθεια για όλα αυτά, η επιθυμία της παρέμεινε η ίδια και δεν άλλαξε ποτέ. Αυτή είναι η πιο θλιβερή πτυχή. Οι άνθρωποι έχουν διάφορες σκέψεις και ιδέες. Με ποιον σκοπό τα δημιούργησε όλα αυτά ο Θεός για εκείνους; Με σκοπό να καταλάβουν και να κατανοήσουν τους ανθρώπους, τα γεγονότα, τα πράγματα και τα περιβάλλοντα που κανονίζει γι’ αυτούς. Κάθε δημιούργημα, ως κανονικός άνθρωπος που έχει λογική και συνείδηση, θα καταλάβει λίγο πολύ τις επιθυμίες του Δημιουργού —άλλος λίγο πιο βαθιά, άλλος λίγο πιο επιφανειακά— όταν βιώσει και αντιληφθεί με όλη του την καρδιά όλα όσα έχει ενορχηστρώσει Εκείνος. Αυτός ο τρόπος με τον οποίο εργάζεται ο Θεός είναι εξαιρετικά πρακτικός και αληθινός. Οι άνθρωποι, όμως, επειδή είναι πολύ αλαζόνες και αδιάλλακτοι, και δεν μπορούν να αποδεχτούν εύκολα την αλήθεια, δυσκολεύονται να αντιληφθούν το τις προθέσεις του Δημιουργού. Πώς εκδηλώνεται η αδιαλλαξία των ανθρώπων; Παραμένουν κολλημένοι στα δικά τους, ό,τι κι αν πει ή κάνει ο Θεός. Έχουν την εξής νοοτροπία: «Θέλω να σχεδιάσω εγώ τη ζωή μου. Έχω ιδέες, έχω μυαλό, είμαι μορφωμένος και μπορώ και ελέγχω τη ζωή μου. Καταλαβαίνω από πού προέρχονται όλα στη ζωή μου και μπορώ να τα ενορχηστρώσω όλα εξολοκλήρου, ώστε να σχεδιάσω ο ίδιος την ευτυχία μου, το μέλλον μου και τις προοπτικές μου». Όταν φτάνουν σε αδιέξοδο, λένε: «Δεν τα κατάφερα αυτήν τη φορά, θα ξαναπροσπαθήσω την επόμενη». Πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να ζουν οι άνθρωποι και ότι αν κάποιος δεν έχει ανταγωνιστικό πνεύμα, θα γίνει στη ζωή του τελείως άχρηστος και πολύ αδύναμος. Από πού προέρχεται αυτή η επιμονή τους; Ποια είναι η αιτία της; Το ότι πιστεύουν πως πρέπει οπωσδήποτε να είναι δυνατοί και όχι αδύναμοι, και πως δεν πρέπει να τους καταβάλλουν αυτά που συμβαίνουν στη ζωή τους, πόσο μάλλον να τους υποτιμούν οι άλλοι· πιστεύουν, επίσης, ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ανεξάρτητοι και ανταγωνιστικοί, να διαθέτουν αποφασιστικότητα και όλοι να τους εκτιμούν πολύ. Στη συμπεριφορά τους κυριαρχούν αυτές οι διαθέσεις, αυτές οι ιδέες και αυτές οι σκέψεις, με αποτέλεσμα κάθε φορά που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες, τις δυσχέρειες ή τον πόνο που ενορχηστρώνει ο Θεός γι’ αυτούς, να αποφασίζουν να κάνουν το ίδιο με πριν: να εμμένουν σ’ αυτά που σκέφτονται, να μην αλλάζουν και να επιμένουν σθεναρά μέχρι τέλους σ’ αυτά που θεωρούν καλά, σωστά και ωφέλιμα για τον εαυτό τους, αλλά και να είναι ανταγωνιστικοί. Αυτή ακριβώς η διάθεση της αδιαλλαξίας είναι που τους οδηγεί να κρίνουν πολλά πράγματα με τρόπο ανίδεο και μη πρακτικό, και τους δημιουργεί πολλές αντιλήψεις και εμπειρίες που δεν είναι πρακτικές.

Μόλις τώρα μίλησα για μια πτυχή της διάθεσης των ανθρώπων, δηλαδή την αδιαλλαξία. Οι άνθρωποι, λόγω της αδιαλλαξίας τους, μπροστά στις επώδυνες συνθήκες και δυσχερείς καταστάσεις στις οποίες τους βάζει ο Δημιουργός, δεν τηρούν στάση υποταγής, αλλά εμμένουν σε ό,τι τους ωφελεί και δεν το εγκαταλείπουν. Ο Θεός πώς την αντιμετωπίζει μια τέτοια συμπεριφορά; Εφόσον το έργο του Θεού δεν επηρεάζεται από τη βούληση των ανθρώπων, πώς αντιμετωπίζει Εκείνος τις συγκεκριμένες ενέργειές τους; Είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να πει ο Θεός: «Αφού απέτυχες αυτήν τη φορά, είσαι καταδικασμένος. Είναι άχρηστοι οι άνθρωποι σαν κι εσένα, δεν σε θέλω πια». Ο Θεός δεν έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους. Συνεχίζει με την ίδια μέθοδο, ρυθμίζει διάφορα περιβάλλοντα και διάφορους άλλους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, για να βιώσουν τον ίδιο πόνο και να βρεθούν αντιμέτωποι με τις ίδιες δυσχέρειες. Με ποιον σκοπό το κάνει αυτό; (Για να έρθουν στα λογικά τους οι άνθρωποι.) Τους κάνει να αναλογιστούν, να έρθουν στα λογικά τους και να αφήσουν τις ξεροκέφαλες απόψεις τους. Ο Θεός χρησιμοποιεί ξανά και ξανά τις μοναδικές Του μεθόδους για να συνομιλήσει γι’ αυτά τα πράγματα μαζί τους και να επικοινωνήσει μαζί τους μ’ αυτόν τον τρόπο. Και ποιο αποτέλεσμα θέλει τελικά να πετύχει μ’ αυτήν τη μέθοδο με την οποία εργάζεται; Ο Θεός καθοδηγεί τους ανθρώπους σε όλη τους τη ζωή μέσω των διάφορων δυσχερειών, της οδύνης, ακόμη και των ασθενειών και των οικογενειακών δυστυχιών που τους βάζει να περάσουν. Αυτά τα βάσανα τους τα στέλνει με σκοπό να τους οδηγήσει να αναλογίζονται και να κατανοούν συνέχεια μέσα στην ψυχή τους, αλλά και να επαληθεύουν μέσα τους το παρακάτω: «Είναι άραγε διευθέτηση του Θεού αυτό; Πώς να βαδίσω στο μελλοντικό μου μονοπάτι; Μήπως πρέπει να αλλάξω κατεύθυνση; Μήπως πρέπει να αναζητήσω την οδό της αλήθειας; Θα πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής;» Ο Θεός στέλνει στους ανθρώπους κάθε λογής πόνους, δεινά, δυστυχίες και δυσχέρειες, για να πάρουν μετά βαθιά μέσα τους την επιβεβαίωση ότι υπάρχει ένας Κυρίαρχος που εξουσιάζει το πεπρωμένο τους και ότι εκείνοι δεν γίνεται να είναι ισχυρογνώμονες, αλαζόνες ή πεισματάρηδες· πρέπει, αντίθετα, να μάθουν να υποτάσσονται. Να υποτάσσονται στα περιβάλλοντα, στο πεπρωμένο και σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ο Θεός, πριν ακούσεις τα σαφή λόγια Του, θέλει με αυτές τις μεθόδους και τα γεγονότα να σε κάνει να βιώσεις κάθε λογής περιβάλλοντα, ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα, αλλά και να σε οδηγήσει να επιβεβαιώνεις διαρκώς βαθιά μέσα σου ότι Εκείνος ρυθμίζει το πεπρωμένο των ανθρώπων, ότι κανένας άνθρωπος δεν κυριαρχεί επ’ αυτού και ότι οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να κυριαρχήσουν στο πεπρωμένο τους. Βαθιά μέσα σου, έχεις πάντοτε μια τέτοια κατανόηση ή μια τέτοια φωνή, και επιβεβαιώνεις συνέχεια ότι όλα αυτά που βιώνεις δεν τα προκαλεί κανένας άνθρωπος ούτε συμβαίνουν τυχαία, ούτε είναι αποτέλεσμα αντικειμενικών λόγων ή περιστάσεων, αλλά ότι ο Θεός είναι Εκείνος που κυριαρχεί επί των πάντων χωρίς να το βλέπεις. Όταν ένας άνθρωπος συναντά έναν άλλον και κάτι συμβαίνει ή όταν βρίσκεται σ’ ένα περιβάλλον που του αλλάζει τη ζωή, αυτό δεν γίνεται τυχαία. Όταν κάποιος αρρωσταίνει και στη συνέχεια λαμβάνει μεγάλες ευλογίες, αυτό δεν γίνεται τυχαία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος του Θεού να πει σε όλους το εξής: Ο Θεός ασκεί κυριαρχία στο πεπρωμένο των ανθρώπων, Εκείνος τους παρακολουθεί και τους καθοδηγεί κάθε μέρα, και καθοδηγεί τους πάντες κάθε μέρα και σε όλη τους τη ζωή. Και τι άλλο θέλει να πετύχει ο Θεός εκτός απ’ το να κάνει γνωστό στους ανθρώπους ότι ασκεί κυριαρχία πάνω στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας, πάνω σε ό,τι σχετίζεται με τη ζωή τους, πάνω στον προορισμό τους και πάνω σε οτιδήποτε έχει την παραμικρή σχέση μ’ αυτούς; Θέλει να κάνει κάποιες μη πρακτικές αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες και απαιτήσεις που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό τον Δημιουργό να εξασθενήσουν, να εξαφανιστούν και να εξαλειφθούν σιγά σιγά, και μετά απ’ αυτό να φτάσουν οι άνθρωποι σιγά σιγά στο σημείο να μπορούν να αναγνωρίσουν και να καταλάβουν ξεκάθαρα πώς καθοδηγεί ο Δημιουργός την ανθρωπότητα και πώς διευθετεί το πεπρωμένο ολόκληρης της ζωής τους. Όλα αυτά θα τους κάνουν να καταλάβουν ότι ο Θεός έχει διάθεση και ότι είναι ζωντανός και ρεαλιστικός. Δεν είναι άγαλμα από πηλό, δεν είναι ρομπότ, δεν είναι ένα άψυχο πλάσμα που φαντάζονται οι άνθρωποι· αντίθετα, έχει ζωή και διάθεση. Αυτό αφενός τους κάνει να καταλάβουν πώς εργάζεται ο Δημιουργός και να εγκαταλείψουν όλες τις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες τους, καθώς και κάποιους κενούς συλλογισμούς και λογικές που δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, τους κάνει να εγκαταλείψουν όλες τις κούφιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες σχετικά με το έργο Του. Αφετέρου, μόλις οι άνθρωποι εγκαταλείψουν αυτές τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες, θα μπορέσουν να αποδεχτούν το έργο του Θεού και την κυριαρχία Του, και να υποταχθούν σ’ αυτά. Αυτό από μια άποψη είναι μικρό αποτέλεσμα, αλλά από μια άλλη άποψη υπάρχει κι ένα αποτέλεσμα που δεν το βλέπετε, και το οποίο είναι το πιο μεγάλο και το πιο βαθύ. Και ποιο είναι αυτό το αποτέλεσμα; Ότι μ’ αυτούς τους τρόπους ο Θεός θέλει να πει στους ανθρώπους πως ό,τι κάνει και πετυχαίνει πάνω τους το κάνει σε μια πάρα πολύ πρακτική και αληθινή κατάσταση. Μόλις το καταλάβουν αυτό, θα αποτινάξουν κάποια κούφια πράγματα και κάποιες ψευδαισθήσεις, θα υπακούσουν αληθινά και θα υποταχθούν στις διευθετήσεις του Δημιουργού, κι έπειτα θα αντικρίσουν πραγματικά όλα όσα ρυθμίζει Εκείνος στην πραγματική ζωή. Δεν θα χρησιμοποιούν, αντίθετα, κενές θεωρίες, θρησκευτικές έννοιες ή θεολογικές γνώσεις για να φανταστούν τον Δημιουργό ή για να αντιμετωπίσουν κάποια πράγματα στη ζωή τους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που θέλει να δει ο Θεός και αυτό θέλει να πετύχει στους ανθρώπους. Στο πρώτο στάδιο, λοιπόν, προτού ακούσεις τη φωνή του Δημιουργού και καταλάβεις τα ξεκάθαρα λόγια Του σχετικά με διάφορες αλήθειες, ο Θεός εργάζεται στους ανθρώπους με τέτοιον τρόπο ώστε να διαμορφώσει διάφορα περιβάλλοντα για να τα βιώσεις και να εκτεθείς σ’ αυτά. Όταν εσύ βαθιά μέσα σου τα επιβεβαιώσεις κάπως και αναπτύξεις κάποια συναισθήματα γι’ αυτά τα πράγματα, όταν σε συγκινούν πια και τα κατανοήσεις, τότε ο Θεός θα σου πει με σαφή λόγια τι είναι η ζωή, τι είναι Εκείνος, πώς δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι και τι μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσουν. Έτσι, οι άνθρωποι, βασισμένοι στην πίστη ότι οι ίδιοι προέρχονται και δημιουργήθηκαν από τον Θεό, και ότι υπάρχει ένας Κυρίαρχος ανάμεσα στους ουρανούς και στη γη και σε όλα τα πράγματα, βαδίζουν έπειτα στο μονοπάτι της πίστης σ’ Αυτόν, και μετά φτάνουν στην αποδοχή της κρίσης και της παίδευσής Του, αλλά και της σωτηρίας Του και της τελείωσής Του· αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποδέχονται το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες; Αν μη τι άλλο, αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ο Θεός και πιστεύουν ότι Εκείνος είναι Κυρίαρχος σ’ ολόκληρο τον σύμπαντα κόσμο. Επίσης, πιστεύουν στο πεπρωμένο και στο ότι ο Θεός προκαθορίζει την ανθρώπινη ζωή, και επιπλέον, πιστεύουν ότι υπάρχει το πνευματικό βασίλειο, ότι υπάρχει ο παράδεισος και η κόλαση, και ότι το πεπρωμένο των ανθρώπων είναι προκαθορισμένο. Απ’ όλους αυτούς, ο Θεός έχει επιλέξει τον εκλεκτό λαό Του, που αποτελείται από ανθρώπους που αγαπούν την αλήθεια και που μπορούν να την αποδεχτούν. Καταλαβαίνουν τη φωνή του Θεού και αποδέχονται το έργο Του. Αυτός είναι ένας απ’ τους τρόπους και μία απ’ τις αρχές βάσει των οποίων εργάζεται ο Θεός.

Τώρα μόλις συζητούσαμε για το πώς εργάζεται ο Θεός στους ανθρώπους και για τους τρόπους με τους οποίους εργάζεται. Μόνο αυτά τα πράγματα θίξαμε, αλλά δεν είπαμε τίποτα για το τι αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι ή τι απαιτήσεις έχουν απ’ τον Θεό. Ας συναναστραφούμε τώρα πάνω στα ζητήματα που αφορούν το συγκεκριμένο θέμα. Στη συναναστροφή μας αυτή, είπαμε ότι οι άνθρωποι έχουν κάποιες κούφιες και ασαφείς ιδέες και αντιλήψεις σχετικά με το έργο του Θεού. Ας βρούμε, λοιπόν, μερικά παραδείγματα για να το αποδείξουμε αυτό, και ας αναφερθούμε λίγο και στα θετικά και στα αρνητικά παραδείγματα. Σε αυτήν τη βάση, δεν θα καταλάβουν άραγε οι άνθρωποι ποιες φαντασιοκοπίες είναι πολύ κούφιες και ιδιαίτερα ασαφείς, και αποτελούν αντιλήψεις για το έργο του Θεού; Αν ξεκινήσουμε με την ιστορία που σας είπα νωρίτερα, η πρωταγωνίστριά της πέρασε αρκετές οδυνηρές εμπειρίες στη ζωή της. Μετά από καθεμία απ’ αυτές τις οδυνηρές εμπειρίες, ο Θεός συνέχισε, με τις μεθόδους Του, να οργανώνει και να ενορχηστρώνει το πεπρωμένο της, και να την καθοδηγεί να προχωρήσει μπροστά. Εκείνη δεν καταλάβαινε, δεν ήξερε και δεν αναλογιζόταν, αλλά ο Θεός, παρ’ όλα αυτά, έκανε όλα τα παραπάνω, όπως έκανε ανέκαθεν. Η γυναίκα, στο συγκεκριμένο στάδιο, εκδήλωσε μήπως καμία σκέψη σχετικά με το πώς εργάζεται ο Δημιουργός; Μήπως αυτές οι σκέψεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ένα είδος αντίληψης; Τι ακριβώς είναι αυτές οι σκέψεις και αυτή η αντίληψη; Πρώτα απ’ όλα, από την πλευρά της ίδιας της πρωταγωνίστριας, αυτή είχε μία επιθυμία. Δεν είχε την προσδοκία να γίνει πλούσια ή ευκατάστατη στη ζωή της· το μόνο που ήθελε ήταν να έχει κάποιον να βασίζεται πάνω του. Κατόπιν εξέτασης και ανάλυσης, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η επιθυμία δεν ήταν σωστή. Πήγαινε, κατά μία έννοια, κόντρα στο πεπρωμένο που ενορχηστρώνει και ρυθμίζει ο Θεός για τους ανθρώπους, ενώ κατά μία άλλη έννοια δεν ήταν και πρακτική. Έχει δώσει, λοιπόν, ο Θεός κάποιον ορισμό ή έχει κάνει κάποια δήλωση σχετικά με τη συγκεκριμένη επιθυμία της γυναίκας; Σύμφωνα με τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων, ο Θεός θα μπορούσε πολύ εύκολα να κάνει κάποιον να καταλάβει λίγο δόγμα, έτσι δεν είναι; Αν ήθελε να τον κάνει να καταλάβει, δεν θα το κατάφερνε έτσι απλά; Αυτή η γυναίκα είχε την επιθυμία να βρει κάποιον για να βασίζεται πάνω του, και ο Θεός θα μπορούσε να την αναγκάσει να μην έχει αυτήν την επιθυμία ή να την αλλάξει. Έκανε κάτι τέτοιο ο Θεός; (Όχι.) Όχι, δεν έκανε κάτι τέτοιο. Η επιθυμία της ήταν κάποιου είδους αντίληψη; Ήταν κάτι υπερφυσικό; Ήταν κούφια; Είναι φυσικό φαινόμενο το να εμφανίζονται στους ανθρώπους τέτοιες σκέψεις. Γιατί το λέω φυσικό φαινόμενο; Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο να έχει ελεύθερη βούληση. Ο άνθρωπος έχει εγκέφαλο, έχει σκέψεις και ιδέες. Μετά τη διαφθορά του από τον Σατανά, βυθίστηκε στους ήχους και τις εικόνες του κόσμου και, μετά τη διαπαιδαγώγησή του απ’ τους γονείς του, τη διαμόρφωσή του απ’ την οικογένεια και την εκπαίδευσή του απ’ την κοινωνία, πολλά πράγματα εμφανίζονται στις σκέψεις του, πράγματα που γεννάει η ανθρώπινη καρδιά, και που όλα προκύπτουν φυσικά. Πώς διαμορφώνονται όλα αυτά τα πράγματα που γεννιούνται με φυσικό τρόπο μέσα στον άνθρωπο; Αρχικά, πρέπει κανείς να μπορεί να σκέφτεται τα προβλήματα· αυτό είναι το θεμέλιο που χρειάζεται να έχει κάποιος για να μπορέσουν να γεννηθούν μέσα του αυτά τα πράγματα. Έπειτα, αυτές οι σκέψεις αρχίζουν σιγά σιγά να παίρνουν μορφή μέσα απ’ τη διαμόρφωση που λαμβάνει κανείς απ’ το περιβάλλον, όπως είναι η διαπαιδαγώγηση που λαμβάνει από την οικογένεια και την κοινωνία, καθώς και μέσα από την παρότρυνση που δέχεται απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις, τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του. Όσον αφορά αυτές τις σκέψεις και ιδέες που έχουν διαμορφωθεί, δεν θα βγάλουμε αυτήν τη στιγμή ετυμηγορία γι’ αυτές, ασχέτως του αν συμφωνούν με την πραγματικότητα ή αν είναι κούφιες, και όπως αλλιώς και να είναι. Θα μιλήσουμε, αντίθετα, μόνο για το πώς αντιμετωπίζει ο Θεός σκέψεις σαν κι αυτές. Τις καταδικάζει; Δεν τις καταδικάζει. Ποια είναι, λοιπόν, η προσέγγισή Του απέναντί τους; Δεν τις αποβάλλει απ’ τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι έχουν μέσα τους μια αντίληψη και μια φαντασιοκοπία: νομίζουν πως με ένα τρυφερό άγγιγμα απ’ το μεγάλο, άμορφο χέρι του Θεού, θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης τους. Δεν είναι άραγε ασαφής, υπερφυσική και κούφια αυτή η αντίληψη; (Είναι.) Πρόκειται για μια ανθρώπινη αντίληψη σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός. Οι άνθρωποι έχουν πολλές φορές βαθιά μέσα τους φαντασιοκοπίες σχετικά με το έργο του Θεού και με τις μεθόδους που χρησιμοποιεί στο έργο Του, αν και δεν τις εκφράζουν. Φαντάζονται τον Δημιουργό να έρχεται απαλά δίπλα στον άνθρωπο και, με ένα κούνημα του μεγάλου Του χεριού και με μια ανάσα ή με τη μεταστροφή μιας σκέψης, να εξαφανίζονται μέσα σε μια στιγμή τα αρνητικά πράγματα που υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο, τόσο ήσυχα σαν έναν μεγάλο άνεμο που διώχνει ένα σύννεφο. Και ο Θεός πώς μεταχειρίζεται αυτές τις ιδέες του ανθρώπου, αυτά τα πράγματα που γεννά ο νους του; Ο Θεός δεν τα διορθώνει με υπερφυσικές, κούφιες μεθόδους, αλλά σχεδιάζοντας το περιβάλλον του ανθρώπου. Τι περιβάλλον σχεδιάζει; Όχι ένα κούφιο περιβάλλον —ο Θεός δεν κάνει τίποτα το υπερφυσικό, παραβιάζοντας όλους τους νόμους. Αντίθετα, διαμορφώνει ένα περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος αναγκάζεται να καταλάβει το ζήτημα και να αναλογίζεται αδιάκοπα, κι έπειτα χρησιμοποιεί ένα σωρό ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα για να φωτίσει τον δρόμο αυτού του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να φτάσει σε μια κατανόηση. Ο Θεός δεν αλλάζει το πεπρωμένο των ανθρώπων· απλώς, καθώς αυτό εξελίσσεται, προσθέτει μερικά περιστατικά, δίνοντάς τους έτσι τη δυνατότητα να τα καταλάβουν όλα αυτά. Όλες οι αντιλήψεις του ανθρώπου είναι υπερφυσικές, κούφιες, ασαφείς, και δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα· απέχουν πάρα πολύ απ’ την πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος πεινάει και θέλει να φάει. Κάποιοι θα έλεγαν: «Ο Θεός είναι παντοδύναμος· με μια ανάσα Του και μόνο θα μπορούσε να με χορτάσει. Υπάρχει στ’ αλήθεια λόγος να μαγειρέψω; Τι καλά που θα ήταν να έκανε ο Θεός ένα μικρό θαύμα για να μην πεινάω». Είναι ρεαλιστικό αυτό; (Δεν είναι.) Τι θα σου απαντούσε ο Θεός αν Του έλεγες ότι πεινάς; Θα σου έλεγε να βρεις λίγο φαγητό και να το μαγειρέψεις. Και τι θα έκανε αν Του έλεγες ότι δεν έχεις φαγητό ή ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις; Θα σου έλεγε να μάθεις να μαγειρεύεις. Αυτή είναι η πρακτική πλευρά του έργου του Θεού. Μόλις πάψεις, όταν σας συμβαίνει κάτι που δεν μπορείτε να διακρίνετε, να κάνεις κούφιες προσευχές, ή να βασίζεσαι αόριστα στον Θεό με τρόπο που να δείχνει αυτοπεποίθηση ή να βασίζεις τις ελπίδες σου σ’ αυτές τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες που έχεις για τον Θεό, τότε θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις· θα ξέρεις το καθήκον σου, την ευθύνη σου και την υποχρέωσή σου.

Τώρα μόλις μίλησα για την εξής πτυχή: όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τα περιβάλλοντα που διαμορφώνει ο Θεός, Εκείνος τι κάνει; Συνεχίζει να διαμορφώνει περιβάλλοντα. Ο σκοπός Tου όταν το κάνει αυτό είναι να συνεχίσουν να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι την κυριαρχία του Δημιουργού, αλλά και το ποιο είναι το πεπρωμένο τους μέσα από την εμπειρία της ζωής, όπως επίσης και να γνωρίζουν κατά βάθος ότι οι επιθυμίες τους δεν ταυτίζονται με το πεπρωμένο τους και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Το κάνει για να μάθουν οι άνθρωποι έπειτα να εγκαταλείπουν σιγά σιγά τις επιθυμίες τους και να υποτάσσονται σε όλες τις ενορχηστρώσεις του Δημιουργού. Αυτό είναι αρκετά εύκολο να το καταλάβεις. Μια άλλη πτυχή είναι ότι όταν φτάνουν στους ανθρώπους τα ξεκάθαρα λόγια του Θεού, εκείνοι σχηματίζουν και κάποιες ακόμη αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Ποιες αντιλήψεις σχηματίζουν; «Τα λόγια του Θεού είναι ο άρτος της ζωής και η αλήθεια. Τα λόγια του Θεού είναι ο ίδιος ο Θεός. Όταν ακούω τα λόγια του Θεού, όσο χαζός και να ’μαι, αμέσως με κάνουν έξυπνο. Καθώς διαβάζω πιο πολλά λόγια του Θεού, θα αποκτώ καλύτερο επίπεδο και θα αυξάνονται οι δεξιότητές μου». Τι είναι όλες αυτές οι σκέψεις των ανθρώπων; Είναι οι αντιλήψεις τους. Άρα, έτσι εργάζεται ο Θεός; (Όχι.) Αφού όλα αυτά είναι ανθρώπινες αντιλήψεις, σίγουρα δεν συμφωνούν με το έργο του Θεού και βρίσκονται σε αντίθεση μ’ αυτό. Εδώ υπάρχει ένα γεγονός. Ο Θεός μιλάει αυτοπροσώπως με τον άνθρωπο και του λέει τι να κάνει και τι να μην κάνει, ποιον δρόμο να ακολουθήσει, πώς να υποτάσσεται σ’ Αυτόν και σε ποιες αρχές πρέπει να εισέλθει στο πλαίσιο των διάφορων πτυχών του έργου. Ο Θεός τα λέει όλα αυτά ξεκάθαρα στον άνθρωπο, όμως παρ’ όλα αυτά, ο τελευταίος πολλές φορές συνεχίζει να περιμένει και να προσμένει ότι ο Θεός θα του πει με άλλον τρόπο, και όχι με τα λόγια Του, ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις Του· ελπίζει με αυτόν τον τρόπο να πετύχει αποτελέσματα που προηγουμένως δεν μπορούσε κανείς να διανοηθεί και ελπίζει να γίνει μάρτυρας θαυμάτων. Δεν είναι ανθρώπινη αντίληψη αυτή; (Είναι.) Τι κάνει στ’ αλήθεια ο Θεός; (Διαμορφώνει πρακτικά περιβάλλοντα ώστε οι άνθρωποι να ζήσουν και να βιώσουν τα λόγια Του.) Και τι κάνει όταν, αφού τους διαμορφώσει αυτά τα πρακτικά περιβάλλοντα, εκείνοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τις προθέσεις Του; (Τους διαφωτίζει και τους καθοδηγεί.) Κι αν δεν σε διαφωτίσει και δεν σε καθοδηγήσει, τότε τι πρέπει να κάνεις; (Να ασκούμαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και να κάνω ό,τι λέει Εκείνος.) Σωστά. Πόσα λόγια έχει πει ο Θεός αυτοπροσώπως στους ανθρώπους, απ’ τη στιγμή που ξεκίνησε το έργο Του μέχρι σήμερα; Έχει πει τόσο πολλά λόγια, που ακόμη και χρόνια να τα διαβάζεις, δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ στο τέλος. Πόσα λόγια κερδίζουν, όμως, οι άνθρωποι; Τι αποδεικνύεται αν κάποιος κερδίζει ελάχιστα απ’ αυτά τα λόγια; Αποδεικνύεται ότι δεν έχει καταβάλει αρκετή προσπάθεια για τα λόγια Του και ότι δεν τα έχει ακούσει. Είναι κάποιοι που λένε: «Άκουσα». Κατάλαβες, όμως, τα λόγια του Θεού; Τα κατανόησες; Επικεντρώθηκες σ’ αυτά; Αφού δεν επικεντρώθηκες στα λόγια του Θεού, τότε αυτά σε έχουν ήδη προσπεράσει. Αν, λοιπόν, ο Θεός λέει στους ανθρώπους με ξεκάθαρη γλώσσα πώς να ενεργούν, πώς να ζουν, πώς να Του υποτάσσονται και πώς να βιώνουν κάθε γεγονός, και ο άνθρωπος συνεχίσει να μην καταλαβαίνει, τότε Εκείνος δεν κάνει κάτι άλλο παρά να διαμορφώνει περιβάλλοντα για τον άνθρωπο, να του προσφέρει κάποια ξεχωριστή διαφώτιση ή να τον υποβάλει σε κάποιες ξεχωριστές εμπειρίες. Μέχρι εκεί φτάνουν όσα μπορεί, οφείλει και είναι πρόθυμος να κάνει ο Θεός. Είναι κι αυτοί που ρωτάνε: «Δεν θέλει ο Θεός να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να μην υποστεί κανείς αιώνια απώλεια; Αν ενεργούσε με αυτήν τη μέθοδο, τότε πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να σωθούν;» Ο Θεός θα απαντούσε σ’ αυτό με μια ερώτηση: «Πόσοι άνθρωποι δίνουν προσοχή στα λόγια Μου και ακολουθούν την οδό Μου;» Όσοι είναι είναι· αυτή είναι η άποψη του Θεού και μ’ αυτήν τη μέθοδο εργάζεται. Δεν κάνει τίποτε άλλο. Και ποια είναι η ανθρώπινη αντίληψη γι’ αυτό το ζήτημα; «Ο Θεός λυπάται αυτήν την ανθρωπότητα, ανησυχεί γι’ αυτήν, οπότε πρέπει να αναλάβει την ευθύνη μέχρι τέλους. Αν ο άνθρωπος Τον ακολουθήσει μέχρι τέλους, τότε δεν γίνεται να μη σωθεί». Είναι σωστή ή λάθος αυτή η αντίληψη; Συμφωνεί με τις προθέσεις του Θεού; Στην Εποχή της Χάριτος, ήταν λογικό να έχουν οι άνθρωποι τέτοιες αντιλήψεις, αφού δεν γνώριζαν τον Θεό. Στις έσχατες ημέρες, ο Θεός τούς έχει πει όλες αυτές τις αλήθειες, και τους έχει ξεκαθαρίσει και τις αρχές του έργου Του για τη σωτηρία των ανθρώπων· είναι, λοιπόν, εξωφρενικό να συνεχίζουν να έχουν αυτές τις αντιλήψεις μέσα τους. Αφού ο Θεός σού έχει πει όλες αυτές τις αλήθειες, αν τελικά συνεχίσεις να λες ότι δεν καταλαβαίνεις τις προθέσεις Του και δεν ξέρεις πώς να ασκείσαι, και συνεχίσεις να λες αυτά τα επαναστατικά και προδοτικά λόγια, τότε υπάρχει περίπτωση να σώσει ο Θεός έναν τέτοιον άνθρωπο; Κάποιοι νομίζουν συνεχώς το εξής: «Ο Θεός κάνει τόσο σπουδαίο έργο που λογικά θα κερδίσει πάνω απ’ τους μισούς ανθρώπους σε όλον τον κόσμο και θα καταθέσει μαρτυρία για τη δόξα Του, χρησιμοποιώντας τους πολυάριθμους ανθρώπους, μεγάλη δύναμη και έναν σημαντικό αριθμό υψηλόβαθμων προσώπων! Πόσο θαυμάσιο θα ήταν αυτό!» Αυτό αποτελεί ανθρώπινη αντίληψη. Πόσοι ήταν στο σύνολο οι άνθρωποι που σώθηκαν και οδηγήθηκαν στην τελείωση στη Βίβλο, είτε στην Παλαιά είτε στην Καινή Διαθήκη; Ποιοι κατάφεραν στο τέλος να αποκτήσουν φόβο Θεού και να αποφύγουν το κακό; (Ο Ιώβ και ο Πέτρος.) Μόνο αυτοί οι δύο. Κατά την άποψη του Θεού, αν έχεις τον φόβο Του και αποφεύγεις το κακό, τότε στην πραγματικότητα ανταποκρίνεσαι στο πρότυπο του να Τον γνωρίσεις, να γνωρίσεις τον Δημιουργό. Ανθρώπους σαν τον Αβραάμ και τον Νώε ο Θεός τούς έβλεπε ως δίκαιους, αλλά και πάλι, εκείνοι ήταν ένα επίπεδο πιο κάτω απ’ τον Ιώβ και τον Πέτρο. Εννοείται, βέβαια, ότι ο Θεός τότε δεν έκανε τόσο έργο. Δεν παρείχε στους ανθρώπους τα ίδια με σήμερα ούτε τους έλεγε τόσα ξεκάθαρα λόγια, ούτε εκτελούσε το έργο της σωτηρίας σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Μπορεί να μην κέρδισε πολλούς ανθρώπους, αλλά κι αυτό βρίσκεται στο πλαίσιο του προκαθορισμού Του. Ποια πτυχή της διάθεσης του Δημιουργού μπορεί να δει κανείς μέσα σ’ αυτό; Ο Θεός έχει την ελπίδα να κερδίσει πολλούς ανθρώπους, αλλά αν στην πραγματικότητα δεν γίνεται να κερδηθούν πολλοί, αν η ανθρωπότητα αυτή δεν γίνεται να κερδηθεί απ’ τον Θεό την ώρα που Εκείνος κάνει το έργο της σωτηρίας Του, τότε προτιμά να την εγκαταλείψει και να την απορρίψει. Αυτή είναι η φωνή και η άποψη που έχει μέσα του ο Δημιουργός. Στο πλαίσιο αυτό, τι απαιτήσεις και τι αντιλήψεις έχει ο άνθρωπος για τον Θεό; «Αφού θες να με σώσεις, πρέπει να είσαι υπεύθυνος μέχρι το τέλος· αφού μου υποσχέθηκες ευλογίες, πρέπει να μου τις δώσεις και να μου δώσεις τη δυνατότητα να τις αποκτήσω». Ο άνθρωπος έχει μέσα του πολλά «πρέπει», πολλές απαιτήσεις, και αυτή είναι μια απ’ τις αντιλήψεις του. Άλλοι λένε: «Τι σπουδαίο έργο που κάνει ο Θεός! Ένα σχέδιο διαχείρισης έξι χιλιάδων ετών· πολύ κρίμα θα ήταν να κερδίσει τελικά μόνο δύο ανθρώπους. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα ήταν μάταια τα όσα έκανε;» Ο άνθρωπος πιστεύει ότι δεν πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά ο Θεός, ακόμα και δύο ανθρώπους να κερδίσει, χαίρεται. Ο πραγματικός σκοπός Του δεν είναι μόνο να κερδίσει αυτούς τους δύο· θέλει να κερδίσει περισσότερους. Αν, όμως, οι άνθρωποι δεν αφυπνιστούν και δεν καταλάβουν, και αν όλοι τους παρανοούν τον Θεό και Του αντιστέκονται, κι αν καθένας τους είναι χαμένη υπόθεση, αν είναι όλοι άχρηστοι, τότε προτιμά να μην τους κερδίσει. Αυτή είναι η διάθεση του Θεού. Κάποιοι λένε: «Δεν φτάνει αυτό. Αν γινόταν έτσι, δεν θα γελούσε ο Σατανάς;» Ο Σατανάς μπορεί να γελάει, αλλά κι αυτός δεν είναι ένας εχθρός του Θεού που έχει κατατροπωθεί; Και πάλι ο Θεός την κέρδισε την ανθρωπότητα —αρκετούς ανθρώπους που μπορούν να επαναστατήσουν ενάντια στον Σατανά και να μη βρεθούν υπό τον έλεγχό του. Ο Θεός έχει κερδίσει τα αληθινά δημιουργήματα. Τότε, εκείνοι τους οποίους δεν έχει κερδίσει ο Θεός είναι αιχμάλωτοι του Σατανά; Εσείς δεν έχετε οδηγηθεί στην τελείωση· είστε ικανοί να ακολουθήσετε τον Σατανά; (Όχι.) Κάποιοι λένε: «Ακόμα κι αν δεν με θέλει ο Θεός, τον Σατανά δεν πρόκειται να τον ακολουθήσω. Και ευλογίες να μου έδινε, εγώ δεν θα τις δεχόμουν». Τον Σατανά δεν τον ακολουθεί κανείς απ’ όσους δεν έχει κερδίσει ο Θεός· μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν δοξάζεται ο Θεός; Οι άνθρωποι έχουν κάποια αντίληψη σχετικά με το πόσους ανθρώπους κερδίζει ο Θεός ή σε ποια κλίμακα τους κερδίζει· θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να κερδίζει μόνο τόσο λίγους. Ο λόγος για τον οποίο μπορεί να διαμορφώσει ο άνθρωπος μια τέτοια αντίληψη είναι ότι, αφενός, δεν μπορεί να συλλάβει τι σκέφτεται ο Θεός και δεν μπορεί να καταλάβει τι ανθρώπους θέλει Εκείνος να κερδίσει, καθώς υπάρχει πάντοτε μια απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό· αφετέρου, έχοντας μια τέτοια αντίληψη, ο άνθρωπος μπορεί να πάρει κάποια παρηγοριά και να απελευθερωθεί όσον αφορά το πεπρωμένο και το μέλλον του. Ο άνθρωπος πιστεύει το εξής: «Πολύ λίγους ανθρώπους έχει κερδίσει ο Θεός. Τι ένδοξο που θα ήταν να μας κέρδιζε όλους! Αν Εκείνος δεν απέρριπτε ούτε έναν άνθρωπο και κατακτούσε τους πάντες, και όλοι στο τέλος οδηγούνταν στην τελείωση, και δεν πήγαινε στράφι ούτε η ομιλία για την επιλογή και τη σωτηρία των ανθρώπων απ’ Αυτόν ούτε το έργο της διαχείρισής Του, κάτι τέτοιο δεν θα ταπείνωνε ακόμα περισσότερο τον Σατανά; Δεν θα δοξαζόταν περισσότερο ο Θεός;» Ο άνθρωπος μπορεί και τα λέει αυτά πρώτον επειδή δεν γνωρίζει τον Δημιουργό και δεύτερον επειδή έχει και το δικό του εγωιστικό κίνητρο: Τον απασχολεί το μέλλον του, κι έτσι το συνδέει με τη δόξα του Δημιουργού, οπότε νιώθει άνετα μέσα του· νομίζει πως μπορεί να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Πιστεύει, επίσης, ότι «το να κερδίζει ανθρώπους ο Θεός και το να ταπεινώνει τον Σατανά συνιστά ισχυρή απόδειξη της ήττας του τελευταίου. Μ’ έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια!» Οι άνθρωποι έχουν πολύ ταλέντο στο να βρίσκουν τρόπους να ωφεληθούν. Αρκετά έξυπνη αντίληψη, έτσι; Οι άνθρωποι έχουν εγωιστικά κίνητρα. Δεν ενέχουν, λοιπόν, αυτά κάποια επαναστατικότητα; Δεν ενέχουν κάποια απαίτηση απ’ τον Θεό; Έχουν μέσα τους μια βουβή αντίσταση απέναντι στον Θεό, που λέει: «Μας έχεις επιλέξει, μας έχεις καθοδηγήσει, έχεις καταβάλει τόσους κόπους για μας, μας έχεις χαρίσει τη ζωή Σου και την ολότητά Σου, μας έχεις χαρίσει τα λόγια Σου και την αλήθεια Σου, και τόσα χρόνια μας έχεις να Σ’ ακολουθούμε. Τι απώλεια θα ήταν αν τελικά δεν μας κέρδιζες!» Αυτή η δικαιολογία αποτελεί μια προσπάθεια να εκβιάσουν τον Θεό, να Τον αναγκάσουν να τους κερδίσει. Είναι σαν να λένε ότι αν δεν τους κερδίσει ο Θεός, τότε δεν θα χάσουν οι ίδιοι, αλλά ότι ο Θεός είναι Αυτός που θα υποστεί απώλεια· είναι σωστή μια τέτοια δήλωση; Όλο αυτό ενέχει τόσο τις απαιτήσεις του ανθρώπου, όσο και τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις του: Αφού ο Θεός κάνει τόσο μεγάλο έργο, πρέπει να κερδίσει όσους ανθρώπους γίνεται. Από που πηγάζει αυτό το «πρέπει»; Πηγάζει απ’ τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες του ανθρώπου, απ’ τις παράλογες απαιτήσεις του και τη ματαιοδοξία του, σε συνδυασμό με κάποιο μείγμα της αδιάλλακτης και θηριώδους διάθεσής του.

Για τέτοιου είδους ανθρώπινες αντιλήψεις πρέπει να γίνει συναναστροφή από μια άλλη οπτική. Είναι κάποιοι που πιστεύουν το εξής: «Αφού τον Δημιουργό δεν Τον νοιάζει πόσους ανθρώπους θα κερδίσει και αφού Εκείνος λέει ας κερδίσει όσους είναι να κερδίσει, εφόσον τέτοια είναι η στάση του Δημιουργού, εμείς πώς πρέπει να συνεργαστούμε μαζί Του; Μπορούμε κιόλας να πιστεύουμε χαλαρά και να μην το παίρνουμε τόσο σοβαρά; Πάντως, ούτε ο Θεός το παίρνει στα σοβαρά, άρα κι εμείς δεν χρειάζεται να παίρνουμε τόσο σοβαρά το να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις Του ούτε υπάρχει λόγος να το έχουμε αυτό ως την κύρια ενασχόλησή μας ή ως κάτι που θα επιδιώκουμε μια ζωή. Τώρα που ξέρουμε τις σκέψεις του Θεού, δεν πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής;» Είναι σωστή ή λάθος αυτή η άποψη; (Λάθος.) Εφόσον οι άνθρωποι έχουν ενημερωθεί ξεκάθαρα για τη στάση του Θεού και την καταλαβαίνουν, πρέπει να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους. Μόλις οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους, τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να επιλέγουν; Πώς πρέπει να κατανοούν και να αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα, ώστε να έχουν την πιο σωστή άποψη και στάση που οφείλουν να έχουν; Ας ξεκινήσουμε με τις απόψεις τους· πρέπει να προσπαθήσουν να τις συλλογιστούν. Όταν ένας άνθρωπος πιστεύει στον Θεό, έχει και μια ασαφή φαντασιοκοπία που τον κάνει να σέβεται και να εκτιμά τον Θεό. Πιστεύει ότι «ο Θεός είναι παντοδύναμος, πανίσχυρος και, αφού έχει διαλέξει μια ομάδα ανθρώπων απ’ αυτήν τη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, τότε σίγουρα θα τους ολοκληρώσει. Άρα, είναι βέβαιο ότι σίγουρα θα λάβουμε ευλογίες». Άραγε αυτή η «σιγουριά» δεν κρύβει πίσω της τη νοοτροπία κάποιου που δοκιμάζει την τύχη του; Η στάση που θα έπρεπε κανείς να έχει λιγότερο απ’ όλες είναι το να θέλει να κερδίσει τις ευλογίες και την έγκριση του Θεού, χωρίς να επιδιώκει την αλήθεια, χωρίς να υποβάλλεται στην κρίση και την παίδευσή Του. Μην προσπαθείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας, μην έχετε αυτήν τη νοοτροπία· η τύχη είναι ο μεγάλος εχθρός. Τι νοοτροπία είναι εκείνη κατά την οποία κάποιος δοκιμάζει την τύχη του; Πίσω από ποιες απ’ τις καταστάσεις, τις σκέψεις, τις ιδέες, τις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις απόψεις σας κρύβεται μια νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζετε την τύχη σας; Μπορείς να το εντοπίσεις αυτό; Αν το εντοπίσεις και δεις ότι υπάρχει μια τέτοια νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζεις την τύχη σου για να κερδίσεις ευλογίες, τότε πώς πρέπει να την αλλάξεις; Πώς θα πρέπει να τη διορθώσεις; Αυτά είναι πρακτικά ζητήματα. Πρέπει να διακρίνεις τη νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζεις την τύχη σου. Πρέπει να τη διορθώσεις. Αν δεν το κάνεις, τότε πολύ πιθανό να σε κάνει να σκοντάψεις και να υποφέρεις. Και ποια πράγματα, λοιπόν, περιλαμβάνουν τη νοοτροπία κάποιου που δοκιμάζει την τύχη του; Κάποιοι σκέφτονται: «Πιστεύω στον Θεό, έχω εγκαταλείψει ακόμη και την οικογένειά μου και έχω παραιτηθεί απ’ τη δουλειά μου. Όπως και να ’χει, έστω κι αν δεν έχω παράσχει αξιέπαινες υπηρεσίες, έχω δουλέψει σκληρά· αλλά ακόμα κι αν δεν έχω δουλέψει σκληρά, εξουθενώθηκα, Άρα, αρκεί ν’ ακολουθήσω μέχρι τέλους τον Θεό, και τότε μπορεί να γίνω ένας από τους νικητές, ένας απ’ αυτούς που θα σωθούν, ένας απ’ αυτούς που θα λάβουν ευλογίες, κάποιος που θα ανήκει στον λαό της βασιλείας Του». Αυτή είναι μια νοοτροπία με την οποία δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Όλοι δεν την έχουν αυτήν τη νοοτροπία; Αν μη τι άλλο, οι περισσότεροι από εκείνους που παρατάνε τα πάντα για να ακολουθήσουν τον Θεό και να εκτελέσουν με πλήρη απασχόληση τα καθήκοντά τους έχουν μια τέτοια νοοτροπία. Δεν αποτελεί κάποιου είδους αντίληψη η νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του; (Ναι.) Γιατί την χαρακτηρίζω ως κάποιο είδος αντίληψης; Επειδή, όταν δεν έχεις καταλάβει και δεν έχεις αντιληφθεί την πρόθεση και τη στάση του Δημιουργού ως προς αυτό το ζήτημα, απλώς περιμένεις κατά τρόπο υποκειμενικό ένα καλό αποτέλεσμα και επιδιώκεις υποκειμενικά· έτσι το προσεγγίζεις. Αυτή είναι κάποιου είδους αντίληψη. Άραγε ο Δημιουργός μια τέτοια αντίληψη δεν τη θεωρεί ως ένα είδος εκβιασμού; Δεν τη θεωρεί παράλογη απαίτηση; Είναι σαν να λέτε: «Αφού Σε ακολούθησα, και αφού τα παράτησα όλα για να έρθω στον οίκο του Θεού και να εκτελέσω το καθήκον μου με πλήρη απασχόληση, τότε λογικά θεωρείται ότι έχω υποταχθεί στις διευθετήσεις του Δημιουργού, έτσι δεν είναι; Άρα, το μέλλον μου τώρα είναι ελπιδοφόρο; Δεν πρέπει το μέλλον μου να είναι δυσδιάκριτο· πρέπει να είναι ολοφάνερο». Πρόκειται για τη νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Και πώς διορθώνει κανείς μια τέτοια νοοτροπία; Πρέπει να γνωρίζει τη διάθεση του Θεού. Απ’ τη στιγμή που έχω κάνει μια τέτοια συναναστροφή, τώρα πια όλοι πρέπει να καταλάβουν ουσιαστικά το εξής: «Έτσι σκέφτεται, λοιπόν, ο Θεός. Αυτήν την άποψη και αυτήν τη στάση έχει. Εμείς, λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;» Οι άνθρωποι πρέπει να παραμερίσουν τη νοοτροπία τους με βάση την οποία δοκιμάζουν την τύχη τους. Για να παραμερίσουν αυτήν τη νοοτροπία, αρκεί μήπως να πουν: «Την έχω παραμερίσει και δεν πρόκειται να κάνω πια άλλες τέτοιες σκέψεις. Θα πάρω στα σοβαρά το καθήκον μου, θα αναλάβω την ευθύνη και θα δουλέψω πιο σκληρά»; Όχι, δεν είναι τόσο απλό· όταν κάποιος διαμορφώσει μια νοοτροπία του να δοκιμάζει την τύχη του, αναδύονται μέσα του κάποιες σκέψεις και κάποιοι τρόποι άσκησης, ενώ αποκαλύπτονται κιόλας και μερικές διαθέσεις. Πρέπει μέσω αναζήτησης της αλήθειας να τα διορθώσει όλα αυτά. Κάποιοι λένε: «Αν κατανοήσω τις προθέσεις και τις στάσεις του Θεού, τότε δεν έχω απαλλαγεί απ’ τη νοοτροπία του να δοκιμάζω την τύχη μου;» Τι κουβέντα είναι αυτή; Δείχνει έλλειψη πνευματικής κατανόησης· είναι κούφιες κουβέντες. Και πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Πρέπει να σκεφτείς: «Κι αν μου τα πάρει όλα ο Θεός, τι πρέπει να κάνω; Όλα αυτά που αφιερώνω στον Θεό και δαπανώ γι’ Αυτόν τα δίνω με τη θέλησή μου ή μήπως προσπαθώ να κάνω κάποια παζάρια μαζί Του; Αν η πρόθεσή μου είναι να κάνω παζάρια μαζί με τον Θεό, δεν είναι καλό αυτό. Πρέπει να προσευχηθώ σ’ Αυτόν και να αναζητήσω την αλήθεια για να λύσω αυτό το πρόβλημα». Πρέπει, επίσης, την ώρα που ασκείσαι και κάνεις το καθήκον σου, να καταλάβεις ποιες αλήθεια-αρχές δεν κατανοείς, ποιες απ’ τις πράξεις σου πάνε κόντρα στις απαιτήσεις και τις προθέσεις του Θεού, ποιο είναι το λάθος μονοπάτι και το μονοπάτι της καταστροφής, και ποιο είναι το μονοπάτι που μπορεί να εγκρίνει ο Θεός. Τι άλλο έχει η νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του; Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν αρρωστήσει σοβαρά, αλλά ο Θεός τούς σώζει και γίνονται καλά. Σκέφτονται: «Όλοι εσείς πιστεύετε στον Θεό με σκοπό να κυνηγήσετε τις ευλογίες. Εγώ δεν είμαι τέτοιος. Η μεγάλη αγάπη του Θεού ήταν που με έφερε εδώ· ο Θεός μού προσέφερε ξεχωριστές συνθήκες και εμπειρίες, οι οποίες με έκαναν να πιστέψω σ’ Αυτόν, και γι’ αυτό με αγαπάει πιο πολύ από ό,τι αγαπάει εσάς, μου προσφέρει ιδιαίτερη χάρη και, στο τέλος, εγώ είναι πιο πιθανό να επιβιώσω απ’ ό,τι εσείς». Νομίζουν ότι έχουν εξαιρετική και ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό· ότι έχουν μαζί Του μια σχέση διαφορετική απ’ των συνηθισμένων ανθρώπων. Επειδή πέρασαν μια ιδιαίτερη εμπειρία, νομίζουν ότι είναι ξεχωριστοί και ασυνήθιστοι, με αποτέλεσμα να είναι σίγουροι ότι θα πετύχουν. Αυτοπροσδιορίζονται με βεβαιότητα ως διαφορετικοί απ’ τους άλλους και είναι σίγουροι ότι μπορούν να επιβιώσουν. Κι αυτό αποτελεί επίσης μια νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Είναι κάποιοι άλλοι που έχουν αναλάβει κάποιο σημαντικό έργο και έχουν υψηλή θέση. Αυτοί ταλαιπωρούνται λίγο περισσότερο απ’ τους άλλους, κλαδεύονται λίγο περισσότερο, είναι λίγο πιο απασχολημένοι και μιλάνε λίγο περισσότερο απ’ τους υπόλοιπους. Σκέφτονται: «Ο Θεός και ο οίκος Του με έχουν τοποθετήσει σε μια σημαντική θέση και έχω την εύνοια των αδελφών μου. Τεράστια τιμή είναι αυτό. Δεν σημαίνει ότι εγώ θα ευλογηθώ πρώτα απ’ τους άλλους;» Κι αυτό αποτελεί επίσης μια νοοτροπία του να δοκιμάζει κανείς την τύχη του, και είναι μια μορφή αντίληψης.

Μόλις τώρα μίλησα για κάποιες πρακτικές εκδηλώσεις και καταστάσεις που έχουν σχέση με το να δοκιμάζει κανείς την τύχη του. Τι άλλες καταστάσεις, τι άλλες εκδηλώσεις και τι άλλα πράγματα που εμφανίζονται συχνά και υπάρχουν συνήθως στο μυαλό των ανθρώπων σχετίζονται με το να δοκιμάζει κανείς την τύχη του; Εκτός απ’ αυτούς που έχουν ξεχωριστές εμπειρίες και υψηλή θέση, και που έχουν παρατήσει τα πάντα για να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό με πλήρη απασχόληση, υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν τα προσόντα, που κάνουν κάποια ειδικά καθήκοντα και έχουν κάποια ιδιαίτερα ταλέντα· όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη νοοτροπία του να δοκιμάζεις την τύχη σου. Τι εννοώ με τη λέξη «προσόντα»; Για παράδειγμα, κάποιοι απ’ αυτούς που κηρύττουν το ευαγγέλιο νομίζουν ότι αν κερδίσουν δέκα ανθρώπους, θα έχουν βγάλει δέκα καρπούς και θα έχουν δέκα τοις εκατό πιθανότητες να λάβουν ευλογίες· αν βγάλουν πενήντα καρπούς, θα έχουν πενήντα τοις εκατό πιθανότητες, ενώ αν βγάλουν εκατό, τότε θα έχουν εκατό τοις εκατό πιθανότητες. Αυτό αποτελεί κάποιου είδους αντίληψη, κάποιου είδους παζάρι, και πάνω απ’ όλα, αυτοί οι άνθρωποι δοκιμάζουν την τύχη τους. Εφόσον υπολογίζουν το έργο του Θεού διατηρώντας ταυτόχρονα αυτές τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία του να δοκιμάζουν την τύχη τους, πιστεύουν στον Θεό; Ποιο μονοπάτι ακολουθούν; Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την επιδίωξή τους; Γιατί προκύπτουν μέσα τους αυτά τα πράγματα; Γιατί εμμένουν σ’ αυτά και αρνούνται να τα εγκαταλείψουν; Κάποιοι λένε πως ο λόγος είναι ότι δεν γνωρίζουν τον Θεό. Είναι αλήθεια αυτό; Πρόκειται για κούφια λόγια. Άρα, ποιος είναι ακριβώς ο λόγος; Οι άνθρωποι που έχουν συνέχεια τέτοιες απόψεις και στάσεις, και που έχουν τέτοιες αντιλήψεις και κολλάνε σ’ αυτές πολύ πεισματικά, καταβάλλουν άραγε σοβαρή προσπάθεια όσον αφορά τα λόγια του Θεού; (Όχι.) Απέναντι στα λόγια του Θεού, έχουν πάντα μια στάση επιπόλαιη, δηλαδή, η στάση και η άποψή τους δείχνουν ότι τα βλέπουν θολά τα πράγματα. Νομίζουν ότι όσο πιστεύουν στον Θεό, τους φτάνει να ξέρουν πόσο έχουν υποφέρει για Εκείνον και πόσο μεγάλο τίμημα έχουν πληρώσει, πόση αξία έχουν κερδίσει, ποια είναι τα ιδιαίτερα ταλέντα τους, πόσες δεξιότητες έχουν, πόσο υψηλή είναι η θέση τους, τι «στιγμές συντροφικότητας μέσα στις κακουχίες» έχουν βιώσει με τον Θεό, τι ξεχωριστές εμπειρίες έχουν βιώσει και τι ξεχωριστά πράγματα τους έχει δώσει Εκείνος ή πόση χάρη και πόσες ευλογίες τούς έχει χαρίσει· χάρη και ευλογίες διαφορετικές από εκείνες που έχει χαρίσει στους άλλους. Το θεωρούν αρκετό αυτό. Όσο κολλημένοι κι αν είναι στις συγκεκριμένες απόψεις, δεν έχουν αναλογιστεί ποτέ αν είναι σωστές ούτε με ποια λόγια του Θεού και με ποιες αρχές του έργου Του έρχονται σε σύγκρουση, ούτε αν τις έχει επιβεβαιώσει ο Θεός, ούτε αν Εκείνος εργάζεται μ’ αυτόν τον τρόπο ή αν επιτυγχάνει έτσι τα πράγματα. Ποτέ δεν τους ένοιαξαν όλα αυτά. Το μόνο που έχουν κάνει ως τώρα είναι να συλλογίζονται, να αναλογίζονται και να ονειροπολούν μέσα στο μυαλό τους. Άρα, σε τι έχει μετατραπεί η αλήθεια γι’ αυτούς; Σε διακοσμητικό στοιχείο. Πιστεύουν μεν στον Θεό, αλλά η πίστη τους δεν έχει καμία σχέση ούτε μ’ Εκείνον ούτε με την αλήθεια. Και με τι έχει σχέση η πίστη τους; Έχει σχέση μόνο με τις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες και τις επιθυμίες τους, καθώς και με τις ευλογίες και τον προορισμό που θα έχουν στο μέλλον. Αφού δεν έχουν καταβάλει προσπάθεια για την αλήθεια, οδηγούνται τελικά σ’ αυτά τα αποτελέσματα.

Από τη συναναστροφή μας σήμερα, τώρα που έχετε καταλάβει κάπως πώς εργάζεται ο Θεός και ποιες είναι οι απόψεις και η στάση Του, όλο αυτό μπορεί άραγε να έχει κάποια επίδραση και κάποια αποτελέσματα στην επιδίωξή σας να γνωρίσετε τον Θεό, στην επιδίωξη της αλήθειας και της ζωής-εισόδου εκ μέρους σας; Μπορεί να αλλάξει εντελώς τις λανθασμένες απόψεις σας και να σας κάνει να εγκαταλείψετε τις αντιλήψεις σας; (Ναι.) Και για να γίνει αυτό, τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι; (Να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους και να πράττουν σύμφωνα με τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός.) Πρέπει να καταλάβεις ότι ο Θεός, αφού έχει απαιτήσει και καθορίσει συγκεκριμένα πράγματα, θα τα υλοποιήσει οπωσδήποτε. Η αλήθεια είναι ότι τελικά τα λόγια Του δεν υπάρχει περίπτωση να πέσουν στο κενό. Θα ολοκληρωθούν και θα εκπληρωθούν όλα. Αν νομίζεις ότι υπάρχει περίπτωση ο Θεός να μην υλοποιήσει αναγκαστικά αυτά που λέει, κάτι τέτοιο αποτελεί ανθρώπινη αντίληψη και φαντασιοκοπία, ενώ είναι και αμφισβήτηση και κρίση του Θεού. Κάποιοι λένε: «Πώς είναι δυνατόν να το κάνει αυτό ο Θεός; Πώς είναι δυνατόν να Του φτάνει να σώσει μόνο όσους σώζει; Δεν είναι άραγε τεράστια και άπειρη η αγάπη Του; Ο Θεός έχει άπειρη υπομονή, άπειρη ανοχή και επίσης άπειρο έλεος». Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να μην επιδιώξουν την αλήθεια, κρατάνε μια βολική διέξοδο, έτσι ώστε να βαδίσουν στο δικό τους μονοπάτι, ενώ αγνοούν τα λόγια και το έργο του Θεού, αλλά και την εμφάνιση του Δημιουργού. Μέσα τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι η αλήθεια, αλλά παρ’ όλα αυτά ελπίζουν να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Όλα όσα κάνουν διακατέχονται από ένα στοιχείο δυσπιστίας, αλλά και από ένα στοιχείο ανταγωνισμού με τον Δημιουργό και σύγκρουσης μαζί Του και εκβιασμού Του. Με ποιον σκοπό τα λέω αυτά τα λόγια; Κάποιοι λένε: «Τα λες για να μας αφυπνίσεις, για να μας τρομάξεις ή για να μας δώσεις να καταλάβουμε ότι όσοι θέλουν να υποχωρήσουν μπορούν πολύ απλά να υποχωρήσουν, ότι όσοι πέφτουν στην αδυναμία ή στην αρνητικότητα μπορούν πολύ απλά να μείνουν μέσα στην αδυναμία ή στην αρνητικότητα, και ότι όσοι θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους μπορούν πολύ απλά να το κάνουν. Το έργο του Θεού δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ, και εξάλλου, ο Θεός δεν έχει καν ανάγκη από τόσους ανθρώπους· ας τραβήξουμε, λοιπόν, ο καθένας τον δρόμο του!» Έτσι είναι τα πράγματα; (Όχι.) Ό,τι κι αν λέει ο Θεός, όπως κι αν το λέει, αυτό που δίνει στους ανθρώπους να καταλάβουν είναι οι προθέσεις Του και αυτό που τους βάζει να κατανοήσουν είναι η αλήθεια. Άρα, ποιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσουν εκείνοι; Πρέπει να ακολουθήσουν την οδό του Θεού. Τι πρέπει να αναλογιστούν και να προσπαθήσουν να διορθώσουν οι άνθρωποι; Κάθε αντίληψη, φαντασιοκοπία και απαίτηση που αντιτίθεται στον Θεό. Όλα αυτά τα πράγματα πάνε κόντρα στην αλήθεια. Πρέπει να τα εγκαταλείψεις, να τα διώξεις απ’ την καρδιά σου, να πάψουν να σε επηρεάζουν και να σε ελέγχουν. Πρέπει να μπορείς να προσέρχεσαι αληθινά ενώπιον του Θεού και να αποδέχεσαι την κρίση, την παίδευση και το κλάδεμα απ’ τα λόγια Του. Επίσης, πρέπει να καθαρθείς απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και να κατορθώσεις να υποταχθείς στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Του. Πρέπει, επίσης, να αναλογίζεσαι διαρκώς όσα έχεις μέσα σου τα οποία είναι ασύμβατα με τον Θεό και πάνε κόντρα στην αλήθεια, αλλά και τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου, τις λανθασμένες απόψεις σου πάνω σε διάφορα ζητήματα και τις ποικίλες ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Μόλις τα αναλογιστείς όλα αυτά και τα καταλάβεις ξεκάθαρα, και μόλις τα διορθώσεις μία και καλή μέσω αναζήτησης της αλήθειας, τότε θα έχεις ξεκινήσει να βαδίζεις στο ορθό μονοπάτι της πίστης στον Θεό, και μόνο τότε θα μπορέσεις να Τον υπακούσεις και να υποταχθείς στην ενορχήστρωση και τις διευθετήσεις Του.

Ακόμα δεν έχουμε τελειώσει την ανάλυση του τελευταίου μέρους της ιστορίας που είπαμε μόλις με τίτλο «Σε ποιον βασίζομαι;». Μόλις πρωτοπιστέψει κάποιος στον Θεό, προσέρχεται ενώπιόν Του για να προσευχηθεί, να αναζητήσει τις προθέσεις Του, να αποδεχθεί τη διαφώτιση και τη φώτισή Του, να αποδεχθεί την καθοδήγησή Του, αλλά και να ακούσει όλα τα λόγια που εκφέρονται από το στόμα του ίδιου του Θεού. Εκείνη την περίοδο, ο Θεός λέει στους ανθρώπους με ξεκάθαρα λόγια τις προθέσεις Του και όλα αυτά που πρέπει να καταλάβουν. Δεν θέλει να καταλάβεις δόγματα και λόγια ούτε να μάθεις θεολογία. Ο Θεός δεν θέλει μ’ αυτά τα λόγια να σε διαπαιδαγωγήσει για να αποκτήσεις καλή συμπεριφορά, να γίνεις καλός άνθρωπος ή άνθρωπος με λαχτάρες και φιλοδοξίες· δεν θέλει να γίνεις τέτοιος άνθρωπος. Ο Θεός θέλει με τα λόγια Του να σου δώσει να καταλάβεις από πού προέρχονται οι άνθρωποι, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ζουν και την οδό που πρέπει να ακολουθούν. Οι άνθρωποι, όμως, μόλις ακούσουν αυτά τα λόγια, δεν τους δίνουν καμία σημασία και συνεχίζουν να εμμένουν στις απόψεις τους και στις επιθυμίες τους, κι ακόμη μάλιστα και στις δικές τους αρχές συμπεριφοράς. Κάποιοι, για παράδειγμα, λένε: «Από τότε που γεννήθηκα ήθελα να γίνω καλός άνθρωπος, και δεν νομίζω ότι απέχω πολύ απ’ αυτό. Δεν κάνω κακά πράγματα, δεν κάνω κακό σε κανέναν και ούτε εξαπατώ ή εκμεταλλεύομαι κανέναν, ενώ από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, έχω γίνει ακόμα καλύτερος άνθρωπος. Λέω πάντοτε την αλήθεια, συμπεριφέρομαι στους άλλους ειλικρινά· επίσης, όταν εκτελώ το καθήκον μου, υπακούω στον Θεό και στις ρυθμίσεις της εκκλησίας. Δεν φτάνουν όλα αυτά;» Είναι λίγοι όσοι σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο; Είναι δυνατόν οι πιστοί, αν βασιστούν σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης, να ανταποκριθούν πραγματικά στις απαιτήσεις του Θεού; Είναι πολλές οι αλήθειες που απαιτεί ο Θεός να καταλάβουν οι άνθρωποι και πολλά τα μαθήματα που πρέπει να διδαχθούν. Συγκεκριμένα, τα θεμέλια τα βάζουν οι αλήθειες που έχουν σχέση με τα οράματα, και αυτές πρέπει να τις έχουν όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό. Είναι δυνατόν να σωθούν αν δεν καταλαβαίνουν καν αυτές τις αλήθειες; Αν βασίζονται μόνο στις φαντασιοκοπίες και νιώθουν εντάξει μ’ αυτό, ενώ δεν επιδιώκουν την αλήθεια, πληρούν άραγε και τότε τα κριτήρια για να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση του Θεού ή τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του; Μπορούν να καθαρθούν και να οδηγηθούν στην τελείωση από τον Θεό; (Όχι.) Εννοείται πως δεν μπορούν. Ίσως οι μισοί και παραπάνω απ’ όσους βρίσκονται στην εκκλησία να μην επιδιώκουν την αλήθεια. Το σκεπτικό σας την ώρα που αναλογίζεστε αυτήν την κατάσταση θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι: «Παρόλο που Θεός έχει πει τόσα πράγματα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν. Γιατί, λοιπόν, δεν διαφωτίζει αυτούς τους ανίδεους και τους ανόητους; Γιατί ο Θεός δεν λέει λίγα περισσότερα λόγια, δεν κάνει περισσότερο έργο και δεν καταβάλλει περισσότερη προσπάθεια γι’ αυτούς; Γιατί το Άγιο Πνεύμα δεν τους συγκινεί και δεν τους πειθαρχεί, ώστε αυτοί οι ανίδεοι να πάψουν να είναι ανίδεοι και οι ανόητοι να πάψουν να είναι ανόητοι; Γιατί δεν το κάνει αυτό ο Θεός;» Είναι λάθος αυτό το σκεπτικό. Δεν έχει πει αρκετά πράγματα ο Θεός; Πολλοί λένε ότι ο Θεός λέει υπερβολικά πολλά λόγια, ότι αναφέρεται σε πάρα πολλές λεπτομέρειες και ακόμη ότι επαναλαμβάνεται πάρα πολλές φορές. Λοιπόν, ξέρει κανείς γιατί πρέπει να μιλάει έτσι ο Θεός; Γιατί οι άνθρωποι είναι υπερβολικά αδιάλλακτοι και επαναστατικοί, δεν αποδέχονται ποτέ τα λόγια Του και δεν καταβάλλουν προσπάθεια προς την κατεύθυνση της αλήθειας. Τέτοιους ανθρώπους ο Θεός δεν πρόκειται να τους εξαναγκάσει. Και πώς μεταχειρίζεται ο Θεός τους ανθρώπους που δεν αποδέχονται τα λόγια Του; Δεν εξαναγκάζει ποτέ κανέναν για τίποτα, έτσι εργάζεται. Ήδη έχει πει τόσα λόγια, που είναι αδύνατο ακόμη και να τα διαβάσει κανείς όλα αυτά. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να εξαναγκάσει κανέναν; Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι τις επίπονες προθέσεις του Θεού; Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, που σε όλη της τη ζωή βίωνε τον πόνο, διάβασε κι εκείνη τα λόγια του Θεού και άκουσε τα κηρύγματά Του· μάλιστα, όλον της τον χρόνο τον αφιέρωνε για να εκτελέσει το καθήκον της στην εκκλησία. Στο τέλος, όμως, δεν καταλάβαινε σε ποιον ακριβώς μπορούσε να βασιστεί, δεν καταλάβαινε πώς γεννήθηκε η επιθυμία της και αν μπορούσε ή δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Εδώ πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός το βλέπει ως πολύ απλό αυτό το πρόβλημα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να αλλάξεις κατεύθυνση, και να προχωρήσεις προς την κατεύθυνση που σου έχει δώσει και προς το μονοπάτι που σου έχει πει Αυτός, να πιστεύεις, να αποδέχεσαι, να υποτάσσεσαι και να ασκείσαι με ακλόνητο τρόπο, χωρίς αμφιβολίες και χωρίς επιφυλάξεις. Οι άνθρωποι, όμως, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Παραμένουν προσκολλημένοι στις αντιλήψεις, στις φαντασιοκοπίες, στις ελπίδες τους και στις αυταπάτες που είναι κρυμμένες μέσα στην καρδιά τους. Μάλιστα, όλα αυτά τα θεωρούν ως το τελευταίο τους αποκούμπι, ή ακόμα χειρότερα, ως το θεμέλιο στο οποίο στηρίζουν την ύπαρξή τους, κι έτσι βάζουν στην άκρη και αγνοούν τα λόγια του Θεού και την κατεύθυνση που τους έχει δώσει Αυτός. Ο Θεός πώς το χειρίζεται αυτό; Εάν δεν αναγνωρίζεις και δεν αποδέχεσαι όσα σου έχουν δοθεί, τότε τα παίρνει πίσω. Και τι έχει κερδίσει κάποιος όταν του τα πάρουν πίσω αυτά τα πράγματα; Τίποτα. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, λοιπόν, δεν ήξερε πια βαθιά μέσα της πώς να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά: «Είναι πράγματι ο Θεός Αυτός στον οποίο μπορώ να βασιστώ; Σε ποιον μπορώ να βασιστώ στην πραγματικότητα; Σε ποιον μπορώ να βασιστώ για να επιβιώσω, να λάβω ευλογίες και να κερδίσω τον μελλοντικό μου προορισμό;» Όλα αυτά τα ερωτήματα είχαν ήδη αρχίσει να τη μπερδεύουν όλο και περισσότερο. Και τι ήταν αυτό για το οποίο τελικά μετάνιωνε βαθιά; Το ότι δεν είχε κανέναν να βασιστεί πάνω του, ότι δεν είχε κανέναν να εμπιστευτεί. Πόσο τραγική και δυστυχισμένη ζωή πέρασε! Ήταν μπερδεμένη για το πόσο σημαντικές είναι οι διευθετήσεις του Δημιουργού για τους ανθρώπους σ’ αυτήν τη ζωή, δεν ήξερε. Κι όταν είχε ζήσει όλη της τη ζωή μ’ αυτόν τον τρόπο, όταν είχε πια γεράσει και ακόμα δεν μπορούσε να τα καταλάβει όλα αυτά ούτε να βγάλει κάποιο ακριβές συμπέρασμα ή να καταλήξει σε μια ακριβή κατεύθυνση και στόχο στη ζωή της, τι έκανε ο Θεός όταν εκείνη δεν μπορούσε να κερδίσει τίποτα απ’ όλα αυτά; Έδωσε οριστικό τέλος στη ζωή της. Ο Θεός είχε ήδη κάνει ό,τι ήταν δυνατόν να γίνει. Είχε διαμορφώσει περιβάλλοντα, την είχε διαφωτίσει και την είχε καθοδηγήσει, και μάλιστα ακόμα και στις πιο επώδυνες και απελπιστικές καταστάσεις που είχε αντιμετωπίσει εκείνη, της είχε δώσει το κίνητρο να συνεχίσει να ζει. Την είχε βοηθήσει να ζήσει μέχρι αυτό το σημείο, δίνοντάς της τη μέγιστη αγάπη και υποστήριξη. Και για ποιον σκοπό; Για να την κάνει να αλλάξει. Και ποιος είναι ο σκοπός της αλλαγής; Να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να βασίζεσαι σε κανέναν, ότι δεν πρέπει να βασίζεσαι σε κανέναν, και ότι δεν πρέπει να προσπαθείς να φτιάξεις μόνος σου μια ευτυχισμένη ζωή· να καταλάβεις, επίσης, ότι δεν πρέπει να σου γεννιέται η παραμικρή επιθυμία, και ότι κανένας, εκτός απ’ τον Δημιουργό, δεν μπορεί να ενορχηστρώσει ή να ελέγξει το πεπρωμένο σου, ούτε καν εσύ ο ίδιος. Ποια επιλογή πρέπει να κάνεις; Να προσέλθεις ενώπιον του Δημιουργού χωρίς να εκφράσεις κανένα παράπονο και χωρίς προϋποθέσεις, να ακούσεις τι θα σου πει και να ακολουθήσεις τη δική Του οδό. Είτε είναι να βιώσεις πόνο είτε αρρώστια, όλα αυτά αποτελούν μέρος της ανθρώπινης ζωής. Όταν η ζωή ενός ανθρώπου φτάνει τόσο κοντά στο τέλος της κι εκείνος δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ αυτά, τότε ο Θεός τι άλλο κάνει; Δεν κάνει τίποτα άλλο πια, γεγονός που σημαίνει επίσης ότι τον έχει παρατήσει. Γιατί δεν κάνει τίποτα άλλο πια; Επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος ζούσε ανέκαθεν μέσα στις αντιλήψεις του, στις επιθυμίες του και στην επιμονή του, και όλα αυτά που ενορχήστρωνε ο Θεός τα αντιμετώπιζε με στάση αδιαλλαξίας και πείσματος, και με μια στάση αυτάρεσκη και ανταγωνιστική. Άρα, όταν αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται κοντά στο τέλος της ζωής του και, παρόλο που έχει περάσει βήμα βήμα μέσα απ’ αυτά τα περιβάλλοντα και τις διαδικασίες που έχει διαμορφώσει ο Θεός, δεν έχει αλλάξει καθόλου η γνώση του για τον Δημιουργό και δεν έχει καμία απολύτως κατανόηση για το πεπρωμένο της ανθρώπινης ζωής, τότε είναι εντελώς αυτονόητο σε τι αντιστοιχεί η ζωή του και ο Δημιουργός θα πάψει πια να παρεμβαίνει ή να κάνει οτιδήποτε. Έτσι εργάζεται ο Θεός.

Ποιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες γεννιούνται στους ανθρώπους λόγω του τρόπου με τον οποίο εργάζεται ο Θεός; Κάποιοι, όταν βλέπουν τον Θεό να αποκλείει άλλους ανθρώπους, διαμορφώνουν αντιλήψεις μέσα τους και λένε: «Τόσο πόνο έχει νιώσει στη ζωή του αυτός ο άνθρωπος· δεν τον λυπάται ο Δημιουργός;» Τι συμβολίζει η λύπηση; (Την παραχώρηση χάρης.) Και μπορεί το πεπρωμένο ενός ανθρώπου να καθοριστεί απ’ τη χάρη που λαμβάνει; Μπορεί η χάρη να αλλάξει το πεπρωμένο του; Μπορεί να αλλάξει τις απόψεις του; (Όχι.) Άρα, όσες ευλογίες, χάρες και υλικές απολαύσεις κι αν δώσει ο Δημιουργός σε κάποιον άνθρωπο, αν όλα αυτά που του δίνει δεν μπορέσουν να τον ωθήσουν ή να τον βοηθήσουν να καταλάβει τις προθέσεις του Θεού, ή να βαδίσει στο ορθό μονοπάτι της ζωής, και τελικά να βαδίσει στο μονοπάτι που δείχνει ο Θεός στους ανθρώπους, και να καταλάβει τι σημαίνουν όλα όσα βιώνουν οι άνθρωποι στη ζωή τους, τότε όλο το έργο που έχει κάνει σ’ αυτούς ο Θεός θα πάει στράφι, και προφανώς θα λάβει τέλος όλη αυτή η περίοδος που ο συγκεκριμένος άνθρωπος πίστευε στον Θεό. Ποιες αντιλήψεις έχουν την τάση να αναπτύσσουν οι άνθρωποι; «Ο Θεός είναι ανεκτικός και υπομονετικός, και έχει δυνατή και απέραντη αγάπη. Πώς γίνεται να μην αγαπάει έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν;» Πώς εκδηλώνεται η αγάπη του Θεού; Αυτόν τον άνθρωπο ο Θεός τον αγαπάει ή δεν τον αγαπάει πραγματικά; Του έχει φέρει αυτού του ανθρώπου κάποια αποτελέσματα η αγάπη του Θεού; Πώς εκδηλώνεται αυτή η αγάπη όταν δεν υπάρχουν αποτελέσματα; Πώς εκδηλώνεται η διάθεσή Του; Πώς κάνει το έργο Του; Η αλήθεια είναι πως ο Θεός, πριν κάνει το παραμικρό, έχει ήδη επιλέξει τον συγκεκριμένο άνθρωπο, έχει εργαστεί πάνω του και έχει αφιερώσει σκέψη για να προκαθορίσει ολόκληρη τη ζωή του και να την ενορχηστρώσει της σύμφωνα με τον δικό Του τρόπο. Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβονται οι προθέσεις του Θεού. Αυτή δεν είναι η αγάπη του Θεού; (Ναι.) Ήδη είναι εμφανής εδώ η αγάπη Του. Όσο περνάει κανείς μέσα από κάθε διαδικασία στη ζωή του, ο Θεός τού δείχνει έλεος και φροντίδα, τον προστατεύει, του παρέχει κίνητρα και διαμορφώνει κάποια περιβάλλοντα, και μ’ αυτούς τους τρόπους τον προστατεύει διαρκώς όσο εκείνος ολοκληρώνει την αποστολή του σ’ αυτήν τη ζωή. Μέσα σ’ αυτήν τη διαδικασία, όσο επίμονος, πεισματάρης, αλαζόνας ή αδιάλλακτος κι αν είναι, ο Θεός τον βοηθάει διαρκώς να περάσει τη ζωή του ομαλά σύμφωνα με τον τρόπο του Θεού, με την αγάπη και τη μεγαλοψυχία του Δημιουργού, και με την ευθύνη του Θεού. Μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με πολλούς κινδύνους και πειρασμούς στη ζωή του, ενώ μπορεί πολλές φορές να απελπιστεί και να θελήσει να αυτοκτονήσει. Ο Θεός, όμως, τον καθοδηγεί να ζήσει αυτήν τη ζωή σύμφωνα με τον δικό Του τρόπο. Αν δεν υπήρχε η καθοδήγηση του Θεού, τότε σίγουρα εκείνος δεν θα ζούσε μια ομαλή ζωή, αφού θα περιβαλλόταν από ένα σωρό δελεαστικά πράγματα, πειρασμούς ή κίνδυνους. Όλα αυτά, λοιπόν, είναι η αγάπη του Θεού. Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, πιστεύουν ότι η αγάπη του Θεού δεν πρέπει να συνοδεύεται από τέτοιον πόνο, από τέτοια δεινά και τέτοια πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τα συναισθήματά τους. Η αλήθεια είναι πως ο Θεός προσφέρει συνέχεια στους ανθρώπους το έλεος, τη χάρη και τις ευλογίες Του με τρόπο γεμάτο αγάπη και ανεκτικότητα. Και στο τέλος, εκφράζει και την αλήθεια πολύ υπομονετικά και με μεγάλη αγάπη, προκειμένου οι άνθρωποι να την καταλάβουν και να κερδίσουν ζωή. Εφαρμόζει πολλές μεθόδους για να πετύχει αποτελέσματα, και μ’ αυτές καθοδηγεί τους ανθρώπους σε κάθε βήμα, ώστε να κατανοήσουν την ανθρώπινη ζωή και να μάθουν πώς να ζουν μια ζωή με νόημα. Και για ποιον σκοπό κάνει με έναν τέτοιον τρόπο το έργο Του ο Θεός; Σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο, έχει σκοπό να απαλλαγούν οι άνθρωποι από κάθε πόνο που βιώνουν στη ζωή, αλλά και κάθε πόνο που προκαλούν οι ίδιοι· σε ένα βαθύτερο επίπεδο, έχει σκοπό να τους κάνει να ζήσουν ευτυχισμένοι, να βιώσουν τη ζωή τους ως κανονικοί άνθρωποι, ως αληθινοί άνθρωποι, και να ζήσουν υπό την καθοδήγηση του Δημιουργού. Ωστόσο, όλοι έχουν ελευθερία. Ο Θεός έχει δημιουργήσει για τους ανθρώπους την ελεύθερη βούληση και την ικανότητα να σκέφτονται. Αυτοί, όμως, στη συνέχεια αποδέχτηκαν πολλά πράγματα από αυτόν τον κόσμο και αυτήν την κοινωνία, όπως είναι η γνώση, η παραδοσιακή κουλτούρα, οι κοινωνικές τάσεις, η διαπαιδαγώγηση της οικογένειας και ούτω καθεξής. Ο Θεός ανέκαθεν νιώθει μια αποστροφή γι’ αυτά τα πράγματα που προέρχονται από τον Σατανά και τα φανερώνει, ώστε να μάθουν οι άνθρωποι πως όλα αυτά είναι παράλογα και υποκριτικά, και δεν συμβαδίζουν καθόλου με την αλήθεια. Όμως, δεν τους απομονώνει ποτέ ούτε τους κρατάει μακριά απ’ αυτά τα σατανικά πράγματα. Κάθε άλλο· τους αφήνει να τα βιώσουν και να διακρίνουν την πραγματική τους εικόνα, κι έτσι να κερδίσουν σωστές εμπειρίες ζωής και σωστή κατανόηση. Όταν τελειώσει όλη η διαδικασία και όταν ο Θεός έχει κάνει όλα όσα πρέπει να κάνει, τότε οι άνθρωποι κερδίζουν όσα μπορούν να κερδίσουν. Άρα, σ’ αυτό το τελικό στάδιο, ποιες αντιλήψεις δημιουργούνται στους ανθρώπους; Η αντίληψη ότι ο Θεός έχει εγκαταλείψει κάποιον, πράγμα που τους κάνει να πιστεύουν ότι δεν υπολογίζει τα συναισθήματά τους. Τότε είναι που καταλαβαίνουν ότι έχει γκρεμιστεί αυτή η μικρή ζεστή ελπίδα που ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπόρεσε να εναποθέσει στον Θεό, και το θεωρούν κάπως σκληρό αυτό. Όταν οι άνθρωποι έχουν αυτήν την αίσθηση ότι κάτι είναι τόσο σκληρό, τότε φανερώνονται και οι αντιλήψεις τους. Θέλεις να είσαι καλός άνθρωπος και να βοηθήσεις αυτόν τον άνθρωπο να σωθεί. Είναι χρήσιμο αυτό; Εκείνος τόσα χρόνια πιστεύει στον Θεό και ποτέ του δεν επιδίωξε καθόλου την αλήθεια ούτε κέρδισε τίποτα. Θέλεις να τον λυπηθείς και να τον βοηθήσεις· μπορείς, όμως, να του προσφέρεις την αλήθεια; Μπορείς να του προσφέρεις ζωή; Είναι απλά τα πράγματα· δεν μπορείς να το κάνεις. Γιατί, λοιπόν, έχεις αντιλήψεις για τον Θεό; Το έργο που κάνει Εκείνος είναι δίκαιο και λογικό για όλους. Αν εκείνοι δεν αποδέχονται οι ίδιοι την αλήθεια και δεν υποτάσσονται στο έργο Του, τότε πώς γίνεται να διαμαρτύρεσαι ότι ο Θεός δεν τους σώζει; Εδώ υπάρχουν σίγουρα πολλές ανθρώπινες αντιλήψεις. Οι άνθρωποι έχουν τόσες αντιλήψεις για το έργο του Θεού, όπως για παράδειγμα η εξής: «Αφού ο Θεός έχει κάνει τόσα πράγματα, τότε γιατί δεν ολοκληρώνει εντελώς αυτό το τελευταίο στάδιο; Δεν φαίνεται να θέλει να το κάνει αυτό ο Θεός ούτε θα πρέπει να το κάνει. Αφού ο Θεός έχει κάνει τόσο μεγάλο έργο, θα έπρεπε να σώσει όλους όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν. Μόνο αν πετύχαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν τέλειο το αποτέλεσμα του έργου Του. Αυτόν τον άνθρωπο γιατί τον απέκλεισε; Μια τέτοια πράξη αντικρούει την αγάπη και το έλεός Του για τους ανθρώπους, και είναι πιθανό οι άνθρωποι να την παρερμηνεύσουν! Γιατί τα κάνει έτσι τα πράγματα ο Θεός; Δεν δείχνει μια μικρή αδιαφορία για τα αισθήματα των ανθρώπων;» Έτσι ακριβώς είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού. Αυτή είναι η δίκαιη διάθεση του Θεού. Απλώς βιώστε την, και μια μέρα θα καταλάβετε.

Όλα αυτά που λέγαμε μόλις τώρα έχουν σχέση με κάποιες από τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων γύρω απ’ το έργο του Θεού. Κάποιες απ’ αυτές αποτελούν ανθρώπινες φαντασιοκοπίες, και κάποιες αποτελούν απαιτήσεις των ανθρώπων απ’ τον Θεό· με άλλα λόγια, οι άνθρωποι πιστεύουν πως ο Θεός πρέπει να κάνει το ένα και το άλλο. Όταν το έργο του Θεού δεν ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις σου και είναι αντίθετο με τις απαιτήσεις ή τις φαντασιοκοπίες σου, τότε θα αναστατωθείς και θα στενοχωρηθείς, ενώ θα σκεφτείς: «Δεν είσαι Εσύ ο Θεός μου, ο Θεός μου αποκλείεται να ήταν σαν κι Εσένα». Αν ο Θεός δεν είναι ο Θεός σου, τότε ποιος είναι ο Θεός σου; Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν διορθώσει όλα αυτά τα πράγματα, ζουν συχνά μέσα σε τέτοιες καταστάσεις και αντιλήψεις, και πολλές φορές, με βάση αυτές τις αντιλήψεις και τις απαιτήσεις, υπολογίζουν μέσα στο μυαλό τους το έργο του Θεού, κρίνουν αν είναι ή δεν είναι σωστά αυτά που κάνουν, αλλά και κρίνουν αν είναι ορθό το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν· αυτό θα τους προκαλέσει προβλήματα. Εφόσον ακολουθείς ένα μονοπάτι που δεν έχει καμία σχέση με τις απαιτήσεις του Θεού, ακόμα κι αν φαίνεται ότι ακολουθείς τον Θεό και ακούς τα κηρύγματά Του και τα λόγια Του, θα πετύχεις το τελικό αποτέλεσμα της σωτηρίας; Όχι. Δεν ισχύει, λοιπόν, ότι προκειμένου να σωθείς μέσω της πίστης στον Θεό, αν αποδεχτείς το έργο Του και εισέλθεις στην εκκλησιαστική ζωή, τότε σίγουρα θα ενταχθείς στο έργο διαχείρισής Του και θα είσαι από εκείνους που θα σώσει και θα οδηγήσει στην τελείωση, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις ήδη σωθεί ή ότι σίγουρα θα σωθείς. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Όλα αυτά δεν είναι παρά ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, ανθρώπινη λογική και κρίση.

Κάντε μια σύνοψη —ποιες ανθρώπινες αντιλήψεις σχετίζονται με την ιστορία που σας είπα τώρα; Μόλις ολοκληρώσετε τη σύνοψη, απλώς διαβάστε τες. (Θεέ μου, στη σύνοψή μας έχουμε βρει τέσσερις αντιλήψεις: Καταρχάς, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν έχουν μια επιθυμία και κάποιες επιδιώξεις που είναι λογικές και όχι υπερβολικές, τότε ο Θεός θα πρέπει να τις εκπληρώσει. Δεύτερον, θεωρούν ότι αν, παρόλο που ο Θεός έχει πληρώσει ένα τόσο μεγάλο τίμημα με το έργο που κάνει πάνω τους, αυτοί συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν, τότε Εκείνος πρέπει να κάνει κάποιο υπερφυσικό έργο για να τους διαφωτίσει μεμιάς και να τους μάθει το ορθό μονοπάτι στη ζωή, παρά να τους στέλνει τόσες κακουχίες στη ζωή και να τους κάνει να ψάχνονται από μόνοι τους, και να βιώνουν και να περνούν οι ίδιοι κάποια πράγματα. Τρίτον, έχουν αντιλήψεις σχετικά με τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Νομίζουν ότι αν ο Θεός έχει πληρώσει ένα τόσο μεγάλο τίμημα με το έργο Του σ’ αυτούς, τότε στο τέλος θα πρέπει να υπάρχει ένα τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή πρέπει να κερδηθούν από τον Θεό. Τέταρτον, η πίστη των ανθρώπων στον Θεό κρύβει πίσω της κάποιου είδους νοοτροπία κατά την οποία δοκιμάζει κανείς την τύχη του.) Υπάρχουν άλλες; Ξέρει κανείς να Μου πει; (Μια ακόμα αντίληψη είναι ότι απ’ τη στιγμή που ο Θεός εργάζεται τόσα χρόνια και έχει κάνει τόση δουλειά, λογικά θα κερδίσει μερικούς ακόμη ανθρώπους, και ότι αν κερδίσει μόνο λίγους, τότε αυτό δεν είναι έργο του Θεού.) Έχετε βρει πέντε αντιλήψεις. Υπάρχουν άλλες; (Σκέφτηκα μία: όταν οι άνθρωποι έχουν κάποιες ιδιαίτερες εμπειρίες, όπως για παράδειγμα συλλήψεις και διώξεις, και παράλληλα έχουν κάποιες αληθινές επαφές με τον Θεό και ειλικρινή μαρτυρία, αυτό το αντιμετωπίζουν ως κάποιου είδους κεφάλαιο και πιστεύουν ότι επειδή έχουν μια τέτοια βιωματική μαρτυρία, θα κερδίσουν την έγκριση του Θεού κι έτσι θα αυξηθούν οι πιθανότητες να επιβιώσουν.) (Κάτι ακόμα που πιστεύουν οι άνθρωποι είναι πως όσο μεγαλύτερο είναι το έργο τους και το τίμημα που πληρώνουν, τόσο πιο πολύ θα τους εγκρίνει ο Θεός και τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να σωθούν.) Με άλλα λόγια, πιστεύουν ότι οι πιθανότητες να τους εγκρίνει ο Θεός βασίζονται στο ύψος του τιμήματος που πληρώνουν και ότι τα δύο αυτά πρέπει να είναι ευθέως και όχι αντιστρόφως ανάλογα ούτε άσχετα μεταξύ τους· πρέπει να συνδέονται. Αυτό είναι αντίληψη. Μέχρι στιγμής έχουμε εφτά. Άλλη; (Είναι κι άλλη μία πτυχή: πιστεύουν ότι αν ο Θεός θέλει να καταλάβουν την αλήθεια, θα μπορούσε να τους διαφωτίσει για να τους δώσει να καταλάβουν, και ότι δεν θα έπρεπε να τους δοκιμάζει, να τους στερεί πράγματα ή να τους υποβάλλει σε μαρτύριο, γιατί ο Θεός αγαπάει τους ανθρώπους, και το να τους υποβάλλει σε μαρτύριο δεν είναι αγάπη.) Αυτό αποτελεί μια αντίληψη σχετικά με την αγάπη του Θεού. Τι άλλες αντιλήψεις υπάρχουν; (Οι άνθρωποι θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερο να τους κερδίσει όλους ο Θεός. Κάτι τέτοιο θα ταπείνωνε τον Σατανά κι επίσης ο Θεός θα είχε κερδίσει την ανθρωπότητα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτό το σκεπτικό είναι εγωιστικό και ποταπό, σκέφτονται μόνο το δικό τους καλό.) Έχουν μια τέλεια φαντασιοκοπία σχετικά με τα αποτελέσματα του έργου του Θεού. Αυτό είναι αντίληψη. Οι άνθρωποι, εκτός απ’ τον εγωιστικό και ποταπό αυτόν στόχο τους, θεωρούν ότι όλα αυτά που κάνει ο Θεός θα πρέπει να έχουν μια αρχή και ένα τέλος, και πρέπει να υπάρχει ένα αποτέλεσμα τέλειο, σύμφωνο με τις επιθυμίες τους και τις φαντασιοκοπίες τους, αλλά και με τη λαχτάρα τους για ωραία πράγματα. Όταν, όμως, ολοκληρώνεται το έργο του Θεού, πολλές φορές τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις φαντασιοκοπίες τους, και μπορεί να μην υπάρχει ένα τέλειο αποτέλεσμα σαν αυτό που φαντάζονται. Βεβαίως, δεν θέλουν, όταν ολοκληρωθεί το έργο του Θεού, να μην έχουν μείνει πολλοί άνθρωποι, όπως έγινε και στην Εποχή του Νόμου, που οι πιστοί οι οποίοι είχαν φόβο Θεού και απέφευγαν το κακό, σαν τον Ιώβ, ήταν ελάχιστοι. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι το έργο του Θεού δεν έπρεπε να έχει αυτά τα αποτελέσματα, επειδή Αυτός είναι παντοδύναμος· έτσι ορίζουν την παντοδυναμία του Θεού. Και μόνο που ορίζουν την παντοδυναμία του Θεού έτσι, αυτό αποτελεί αντίληψη, μια έννοια τελειομανίας που έχουν στη φαντασία τους, πράγμα που δεν έχει την παραμικρή σχέση με το τι θέλει να κάνει ο Θεός και με τις αρχές στις οποίες βασίζει το έργο Του. Τι άλλες αντιλήψεις υπάρχουν; (Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, δεν αναλογίζονται το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν ούτε το πώς θα μπορέσουν να αποτινάξουν τη διαφθορά και να φτάσουν στη σωτηρία. Πιστεύουν αντίθετα, ότι, αφού ο Θεός είναι παντοδύναμος, αν πει ότι θα κάνει τους ανθρώπους να αλλάξουν, τότε θα αλλάξουν.) Ναι μεν ο Θεός λέει στους ανθρώπους πώς να αλλάξουν, όμως εκείνοι δεν κάνουν πράξη τα λόγια Του και δεν αλλάζουν· θέλουν, μάλιστα, μονίμως να γλιτώσουν τον κόπο και να τους αλλάξει ο Θεός. Αυτό είναι μια κούφια φαντασιοκοπία και ένα είδος αντίληψης. Υπάρχουν κι άλλες; (Νομίζουν ότι κάποιος που έχει υποστεί πολλά μαρτύρια και έχει βρεθεί σε πολλά αδιέξοδα στη ζωή του θα πρέπει τελικά να έχει καλό αποτέλεσμα, και πως ο Θεός δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει. Όταν τελικά αυτός ο άνθρωπος δεν κερδηθεί απ’ τον Θεό κι Εκείνος θελήσει να τον εγκαταλείψει, οι άνθρωποι θα δουν όλα αυτά που έχει κάνει ο Θεός απ’ την οπτική του «καλού ανθρώπου», και θα θεωρήσουν ότι οι ενέργειές Του χαρακτηρίζονται από αδιαφορία για τα συναισθήματά τους και είναι πολύ σκληρές.) Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Απλώς περιγράψατε ορισμένα ζητήματα και ορισμένα πράγματα που κατανοείτε βάσει αντίληψης, δίχως να αναφέρετε ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα αντιλήψεων. Ποια είναι η βασική αντίληψη των ανθρώπων εδώ; Νομίζουν ότι ο Θεός σώζει έναν άνθρωπο ανάλογα με το πόσο αξιοθρήνητος είναι και πόσο έχει υποφέρει. Θεωρούν ότι όταν ο Θεός πάρει τελικά μια απόφαση για το αποτέλεσμα του ανθρώπου, θα πρέπει να δείξει το έλεος που έχει στην καρδιά Του και τη μεγαλοψυχία, την ανεκτικότητα, την αγάπη και τη λύπησή Του, καθώς αυτός ο άνθρωπος έχει υποφέρει πάρα πολύ και η ζωή του είναι τόσο αξιοθρήνητη. Είτε ο άνθρωπος αυτός καταλαβαίνει είτε δεν καταλαβαίνει την αλήθεια, και ασχέτως του πόσο υποτάσσεται στον Θεό, θεωρούν ότι ο Θεός δεν πρέπει να τα εξετάσει αυτά τα πράγματα, αλλά αντίθετα ότι θα πρέπει να λάβει υπόψη Του πόσο αξιολύπητος είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, το ότι έχει πονέσει πολύ, το ότι εμμένει τόσο πεισματικά στο όνειρό του, κι έτσι να κάνει μια εξαίρεση και να τον σώσει. Αυτό αποτελεί ανθρώπινη αντίληψη. Οι άνθρωποι έχουν πολλά «πρέπει» και με όλα αυτά τα «πρέπει» προσδιορίζουν το τι πρέπει να κάνει ο Θεός και ορίζουν τις πράξεις Του. Όταν τα γεγονότα αποκαλύπτουν πως ο Θεός δεν έχει πράξει έτσι, προκύπτει διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό, και οι άνθρωποι αναπτύσσουν παρανοήσεις γι’ Αυτόν. Άρα, πρόκειται απλώς για μια παρανόηση; Όχι, απ’ αυτό αναδύεται και η επαναστατικότητα των ανθρώπων. Τέτοια δεινά και τέτοιες συνέπειες φέρνουν στους ανθρώπους οι αντιλήψεις.

Στη συζήτηση που κάνουμε τώρα επικεντρωνόμαστε στις αντιλήψεις. Η ιστορία που μόλις αναφέραμε δείχνει ότι η πρωταγωνίστρια υπολόγισε όλα όσα είχε ενορχηστρώσει ο Θεός με βάση πολλές αντιλήψεις, ενώ οι άνθρωποι, λόγω όλων αυτών που έπαθε εκείνη και του τρόπου με τον οποίο τη μεταχειρίστηκε ο Θεός, αναπτύσσουν πολλές σκέψεις και απαιτήσεις απ’ Αυτόν —καθεμία απ’ αυτές είναι και μία αντίληψη. Πείτε Μου, τι άλλες αντιλήψεις έχουν οι άνθρωποι; (Νομίζουν ότι αφού ο Θεός έχει κάνει τόσο σπουδαίο έργο, πρέπει να κερδίσει περισσότερους ανθρώπους. Ο Θεός, όμως, λέει ότι αν γίνεται μόνο ελάχιστους να κερδίσει, ας κερδίσει μόνο αυτούς· αυτό τους κάνει να πιστεύουν ότι δεν αρέσει στον Θεό να κερδίζει τόσο πολλούς ανθρώπους, κι έτσι σταματούν την επιδίωξή τους.) Οι αντιλήψεις επηρεάζουν την επιδίωξη των ανθρώπων. Εδώ πρέπει να κάνουμε μια διόρθωση. Δεν είναι ότι δεν αρέσει στον Θεό να κερδίζει τόσους ανθρώπους· Του αρέσει. Ωστόσο, προκύπτει ένα ερώτημα. Όταν ο Θεός προσδιορίζει τελικά το αποτέλεσμα των ανθρώπων, πάνω σε τι βασίζεται και λέει ότι θα πάψει να εργάζεται σ’ αυτούς και, αντίθετα, θα τους παρατήσει; Στο σημείο αυτό ο Θεός έχει ένα πρότυπο, το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα αρχή και βάση αναφοράς. Αν έχεις αντιλήψεις σχετικά με αυτό το πρότυπο, αυτήν την αρχή ή αυτήν τη βάση αναφοράς, αν δεν μπορείς να το διακρίνεις ξεκάθαρα, τότε θα αναδυθούν μέσα σου κάποιες συγκρούσεις με τον Θεό ή κάποιες φαντασιοκοπίες σχετικά μ’ Εκείνον. Κάποιοι λένε: «Ο Θεός κατέβαλε τόση προσπάθεια γι’ αυτήν τη γυναίκα, κι εκείνη δεν άλλαξε ούτε εγκατέλειψε την επιθυμία της· επέμεινε μάλιστα σ’ αυτήν, και δεν προσήλθε ενώπιον του Θεού. Έτσι, Εκείνος την εγκατέλειψε». Γι’ αυτόν τον λόγο κυρίως την εγκατέλειψε; (Όχι.) Και ποιος ήταν ο κύριος λόγος; Προς το τέλος της ιστορίας, όταν η γυναίκα είχε μεγαλώσει, παρόλο που είχε αλλάξει η εμφάνισή της, είχε γεράσει με τα χρόνια και είχαν αλλάξει οι καιροί, το μόνο που δεν είχε αλλάξει ήταν η επιθυμία της και αυτές οι κάπως θολές αυταπάτες που είχε. Τι ήταν αυτό που την έκανε να επιμένει σε μια τέτοια επιθυμία; (Μια αδιάλλακτη, επαναστατική διάθεση.) Ακριβώς. Αυτό το αποτέλεσμα οφειλόταν στο ότι δεν αγαπούσε την αλήθεια, δεν την επιδίωκε, δεν αποδεχόταν τα λόγια του Θεού και δεν έκανε πράξη την αλήθεια. Λόγω των διεφθαρμένων διαθέσεων της αλαζονείας, της αδιαλλαξίας και του πείσματος που είχε μέσα της, παρέμεινε προσκολλημένη στην επιθυμία της και στα ιδανικά της· όλα αυτά δεν την άφηναν να εγκαταλείψει τα ιδανικά της. Τι οδήγησε σ’ αυτό; Οι διεφθαρμένες διαθέσεις της. Όποτε, λοιπόν, βλέπει ο Θεός κάποιον άνθρωπο να φτάνει στο τέλος της διαδρομής και η διάθεσή του να παραμένει αδιάλλακτη, αλαζονική και πεισματική, τι δείχνει κάτι τέτοιο; Κατά τη διάρκεια του έργου του Θεού, αυτός ο άνθρωπος, παρόλο που φαινομενικά ακολουθεί τον Θεό και εκτελεί το καθήκον του, ούτε κάνει πράξη ούτε βιώνει τα λόγια του Θεού στις ενέργειές του, και ουσιαστικά δεν έχει καθόλου ζωή-είσοδο. Τέτοιοι άνθρωποι, λοιπόν, αποδέχονται πραγματικά το έργο του Θεού και υποτάσσονται σ’ αυτό; (Όχι.) Ακριβώς. Και ως αποτέλεσμα, ο Θεός τελικά τους εγκαταλείπει. Διέσχισαν ολόκληρο το μονοπάτι της ζωής τους, και στη διάρκεια αυτή προσήλθαν ενώπιον του Θεού και κατάλαβαν ότι ο Δημιουργός ήταν Εκείνος που τα ενορχήστρωσε όλα αυτά και που ρυθμίζει το πεπρωμένο των ανθρώπων. Ωστόσο, την περίοδο που ακολουθούσαν τον Θεό και άκουγαν τα λόγια Του, δεν άλλαξε καθόλου η αδιάλλακτη, αλαζονική και πεισματική διάθεσή τους, ούτε καν στο τέλος. Είναι, λοιπόν, προφανές αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το τελικό πρότυπο του Θεού, η αρχή Του, για την εγκατάλειψη κάποιου. Όποιες κι αν είναι οι απόψεις των ανθρώπων, και όπως κι αν αξιολογούν εκείνοι αυτήν την αρχή και το πρότυπο του Θεού, Εκείνος δεν επηρεάζεται. Θα κάνει ό,τι είναι να κάνει. Αν δεν έρθεις σε επαφή με έναν τέτοιον άνθρωπο για να καταλάβεις την ενδότερη ουσία του και τη διάθεσή του, παρά λάβεις υπόψη μόνο την εμφάνισή του, τότε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταλάβεις ποια αρχή διέπει τις πράξεις του Θεού και ποια είναι η ρίζα τους· θα κρίνεις, λοιπόν, τις πράξεις Του και την ετυμηγορία Του σχετικά μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Να σας ρωτήσω κάτι: γιατί άραγε να μεταχειριστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός έναν τόσο αξιολύπητο άνθρωπο, κάποιον που έχει πονέσει τόσο στη ζωή του, κάποιον που έχει περάσει μια ζωή γεμάτη πόνο; Για ποιον λόγο να τον εγκαταλείψει; Κανείς δεν θέλει να δει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αλλά είναι όντως γεγονός και υπάρχει στ’ αλήθεια. Για ποιον λόγο τον μεταχειρίζεται έτσι ο Θεός; Αν εργαζόταν για μια δεκαετία ακόμα πάνω σ’ έναν τέτοιον άνθρωπο, εκείνος άραγε θα άλλαζε, αν αναλογιστούμε την επιδίωξή του, τη διάθεσή του και το μονοπάτι που ακολουθεί; (Όχι.) Θα άλλαζε άραγε αν ο Θεός εργαζόταν πάνω του για άλλα πενήντα χρόνια και του επέτρεπε να ζήσει λίγο περισσότερο; (Όχι.) Γιατί δεν θα άλλαζε; (Η φύση-ουσία του προσδιορίζει ότι δεν είναι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια, κι έτσι όσα χρόνια κι αν συνεχίσει να πιστεύει στον Θεό, δεν πρόκειται να αλλάξει.) Μπορεί κάποιος να το θέσει πιο συγκεκριμένα; (Ακολουθεί το λάθος μονοπάτι, όχι το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Άρα, όσα χρόνια κι αν πιστέψει στον Θεό, θα είναι μάταιο. Και δέκα και είκοσι παραπάνω χρόνια να πιστέψει στον Θεό, δεν πρόκειται να αλλάξουν το μονοπάτι που ακολουθεί και η κατεύθυνση της ζωής του.) Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει μέσα του αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Δεν επιδιώκει την αλήθεια, δεν επιδιώκει να κατανοήσει την αλήθεια ούτε την είσοδο σ’ αυτήν. Επιδιώκει μόνο να δείχνει ότι ακολουθεί συνέχεια, αλλά η ουσία δεν αλλάζει καθόλου. Πιστεύει στον Θεό για δέκα ή είκοσι χρόνια δίχως να επιδιώκει την αλήθεια, ή πιστεύει για τριάντα ή πενήντα χρόνια και ακόμα δεν την επιδιώκει· τελικά, δεν αλλάζει ποτέ ως προς αυτά που αποκαλύπτει και βιώνει. Όλα αυτά τα καθορίζει η φύση-ουσία του, και τέτοια ακριβώς είναι η διάθεσή του. Δεν έχει αλλάξει ποτέ ούτε η διάθεσή του ούτε οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες του για τον Θεό. Και ο Θεός έχει άραγε κάποιες αρχές για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ανθρώπου σαν κι αυτόν; Φυσικά και έχει. Οι άνθρωποι συνέχεια παριστάνουν τους καλούς ανθρώπους, και νομίζουν ότι είναι πολύ ανεκτικοί και πολύ σπουδαίοι. Έχεις, όμως, τόσο μεγάλη ανεκτικότητα όσο ο Θεός; Έχεις τόσο μεγάλη αγάπη όσο ο Θεός; (Όχι.) Και ποια είναι η ανεκτικότητα του Θεού; Πώς καταλαβαίνεις ότι ο Θεός είναι γεμάτος ανεκτικότητα και αγάπη; Ο Θεός προσπαθεί να φέρει τους ανθρώπους ενώπιόν Του, να τους κάνει να ακούσουν και να κατανοήσουν τα λόγια Του, και να τους κάνει να πορευτούν στη ζωή και να ασκηθούν με τον τρόπο που Εκείνος απαιτεί, χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους που τους ωφελούν. Εκείνος ο άνθρωπος, όμως, δεν το αποδέχεται και εμμένει μέχρι τέλους στις δικές του απόψεις. Τον εγκαταλείπει, άρα, ο Θεός στην πορεία της εμπειρίας του στη ζωή; (Όχι.) Ο Θεός δεν τα παρατάει. Παίρνει μέχρι το τέλος στα σοβαρά την ευθύνη Του σε κάθε στάδιο της ζωής εκείνου του ανθρώπου, σε ό,τι κάνει γι’ αυτόν και σε ό,τι απαιτεί από εκείνον να βιώσει. Και με ποιον σκοπό αναλαμβάνει ο Θεός την ευθύνη μέχρι το τέλος; Το κάνει ώστε να μπορέσει να δει ένα καλό αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα ικανοποιητικό και ευχάριστο για τον άνθρωπο αυτόν, ώστε εκείνος να απολαύσει την αληθινή ευτυχία που επιθυμεί —αυτή είναι η ανεκτικότητα του Θεού. Στο τέλος, όμως, τι αποτέλεσμα βλέπει ο Θεός; Βλέπει μήπως τελικά το αποτέλεσμα που θέλει να δει; (Όχι.) Δεν βλέπει αυτό· ήδη δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμία ελπίδα. Και τι σημαίνει όταν ο Θεός δεν βλέπει καμία ελπίδα; Σημαίνει ότι έχει πλέον χάσει κάθε ελπίδα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Όπως λέει και η έκφραση που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, ο Θεός έχει φτάσει σε απόγνωση. Αν υπάρχει έστω και η παραμικρή ελπίδα, τότε ο Θεός δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. Τόση ανεκτικότητα και αγάπη έχει Εκείνος. Ασκεί την ανεκτικότητά Του και την αγάπη Του πρακτικά στους ανθρώπους, δεν λέει μόνο κούφια λόγια. Κι αυτό που βλέπει τελικά στον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι ότι η διεφθαρμένη διάθεσή του παραμένει η ίδια, το πείσμα του εξακολουθεί να υπάρχει, ενώ έχει παραμείνει στα βάθη της καρδιάς του και η επιθυμία του. Θέλει να λάβει ευλογίες, αλλά όταν προσέρχεται ενώπιον του Θεού, δεν εγκαταλείπει τίποτε. Αντίθετα, επιμένει σ’ αυτήν την τιποτένια επιθυμία του για μια ολόκληρη ζωή, γαντζώνεται σ’ αυτήν για μια ολόκληρη ζωή και την κρατάει σφιχτά για μια ολόκληρη ζωή. Επιφανειακά, δείχνει να παραδίδει τον εαυτό του και τη ζωή του, και όλους τους συγγενείς του στον Θεό. Τι γίνεται, όμως, στην πραγματικότητα; Θέλει να είναι ο ίδιος υπεύθυνος, υπεύθυνος για τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, υπεύθυνος για τους συγγενείς του και για τον εαυτό του, ενώ θέλει και να βασίζονται ο ένας στον άλλον —σε καμία περίπτωση δεν τα παραδίδει πραγματικά όλα αυτά στον Θεό. Όπως και να το δεις, το μονοπάτι που ακολουθεί αυτός ο άνθρωπος δεν είναι εκείνο κατά το οποίο ακολουθεί την οδό του Θεού ούτε εκείνο κατά το οποίο ικανοποιεί συνειδητά τις απαιτήσεις του Θεού. Ο άνθρωπος αυτός δεν βαδίζει σε καμία περίπτωση στο μονοπάτι κατά το οποίο ακολουθεί την οδό του Θεού. Παρ’ όλα τα βάσανα και τα τόσα ιδιαίτερα πράγματα που έχει βιώσει στη ζωή του, δεν έχει εγκαταλείψει την όμορφη και ευτυχισμένη εικόνα της ζωής που έχει σχεδιάσει, ενώ δεν έχει κάτσει να αναλογιστεί και στον παραμικρό βαθμό. Τι άνθρωπος είναι αυτός; Τέτοιοι άνθρωποι είναι υπερβολικά αδιάλλακτοι. Αν οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την αλήθεια και δεν ακολουθούν το ορθό μονοπάτι στη ζωή, τότε αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα. Στο τέλος, ο Θεός έχει ήδη κάνει ό,τι μπορούσε να γίνει. Όσα έκανε έχουν ήδη υπερβεί τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων και έχουν ξεπεράσει όσα μπορούν να φτάσουν εκείνοι. Ο Θεός τούς έχει δώσει πάρα πολλά. Η διαφθορά τους, η διάθεσή τους και η στάση τους απέναντι στον Θεό δεν τους καθιστούν άξιους να λάβουν αυτά τα πράγματα και αυτές τις ευλογίες. Ο Θεός, όμως, τα παρατάει; Προτού τα παρατήσει, κάνει πολύ έργο. Τους προσφέρει απλόχερα την αγάπη Του, το έλεός Του, τη χάρη Του και τις ευλογίες Του. Ποια στάση τηρούν, όμως, εκείνοι, ως αντάλλαγμα γι’ αυτά που λαμβάνουν απ’ τον Θεό; Συνεχίζουν να Τον αποφεύγουν και να μένουν μακριά Του, και πολλές φορές διατηρούν κατά βάθος αμφιβολίες γι’ Αυτόν, φυλάγονται απ’ Αυτόν, συγκρούονται μαζί Του και παραιτούνται. Γιατί θέλει ο άνθρωπος να βασίζεται συνεχώς στους άλλους για να φτιάξει μια ευτυχισμένη ζωή; Δεν μπορεί να καταφέρει να πιστέψει στον Θεό. Δεν πιστεύει πως ο Θεός μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στο ορθό μονοπάτι και να τους κάνει ευτυχισμένους. Πιστεύει συνέχεια ότι το δικό του μονοπάτι είναι το ορθό. Αν μπορούσε ο Θεός να τον βοηθήσει και να τον κάνει να πραγματοποιήσει τους στόχους του σύμφωνα με το μονοπάτι που είχε επιλέξει ο ίδιος ο άνθρωπος να ακολουθήσει και σύμφωνα με όσα απαιτεί ο ίδιος, τότε θα το είχε αποδεχτεί και θα υποτασσόταν. Ο Θεός, όμως, εκφράζει την αλήθεια για να φέρει τους ανθρώπους πίσω σ’ Αυτόν, έτσι ώστε να αποδεχτούν την αλήθεια και να βιώσουν μια ζωή με νόημα. Αυτό πάει κόντρα στις αντιλήψεις του ανθρώπου, κι έτσι θέλει να προχωρήσει στον δικό του δρόμο και να ζήσει τη δική του ζωή. Θεωρεί ότι είναι αρκετό να βασίζεται στον εαυτό του και στους άλλους, και ότι αν βασιστεί στον Θεό, δεν γίνεται να πετύχει τους στόχους του. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις προθέσεις του Θεού και εμμένουν μόνο στις αντιλήψεις τους· γι’ αυτόν τον λόγο, απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον Θεό. Οι μόνοι που μπορούν να στρέψουν το βλέμμα τους στον Θεό, να βασιστούν σ’ Αυτόν, να Τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους και να μην Τον εγκαταλείψουν ποτέ είναι εκείνοι που βλέπουν ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή, και που βλέπουν ότι οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ διεφθαρμένοι και έχουν ανάγκη να τους σώσει ο Θεός, και που βλέπουν ότι αλήθεια είναι μόνο αυτά που κάνει ο Θεός, και ότι όλα τα κάνει για να σωθεί η ανθρωπότητα απ’ την επιρροή του Σατανά και να οδηγηθεί σ’ έναν όμορφο προορισμό.

Μόλις τώρα συναναστραφήκαμε πάνω στη στάση του Θεού απέναντι σε έναν άνθρωπο, αλλά και πάνω στους διάφορους τρόπους με τους οποίους Εκείνος εργάζεται μεταξύ των ανθρώπων και πάνω τους. Οι τελευταίοι, όταν αναπτύσσουν αντιλήψεις σχετικά μ’ αυτά τα πράγματα, πρέπει να τα εξετάζουν συχνά, να τα αναλογίζονται, να τα κατανοούν και, στη συνέχεια, να αλλάζουν. Για ποιον σκοπό να αλλάξει κανείς; Αν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν ότι όλα αυτά είναι αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και καταλάβουν πώς ενεργεί πραγματικά ο Θεός, τότε είναι άραγε πιθανό να αναπτύξουν και πάλι κάποιες ακόμη πιο λανθασμένες και στρεβλές αντιλήψεις για τον Θεό; Παραμένει πιθανό, γιατί οι άνθρωποι είναι επαναστατικοί και έχουν δραστήριο νου, άρα δεν είναι απίθανο να αναπτύξουν ένα σωρό διαφορετικές αντιλήψεις για τον Θεό. Η μία αντίληψη οδηγεί σε μια άλλη, που κι αυτή με τη σειρά της οδηγεί σε άλλες, οπότε προκύπτουν συνέχεια κάθε λογής αντιλήψεις. Οι άνθρωποι, την ώρα που αναπτύσσουν αντιλήψεις για τον Θεό, ταυτόχρονα Τον παρανοούν διαρκώς, αλλά την ίδια στιγμή αναλογίζονται και στη συνέχεια διαρκώς κατανοούν την αλήθεια· με αυτήν τη διαδικασία, καταφέρνουν να γνωρίσουν σιγά σιγά τον Θεό. Για ποιον λόγο οι άνθρωποι δεν μπορούν να φτάσουν στο σημείο να Τον γνωρίσουν; Δεν ξέρουν τι είναι οι αντιλήψεις και δεν αναγνωρίζουν τις αντιλήψεις που έχουν μέσα τους, ούτε τις αναλογίζονται και τις εγκαταλείπουν ποτέ. Το μόνο στο οποίο επικεντρώνονται είναι να τις διατηρούν, και δεν καταβάλλουν ποτέ προσπάθειες για να μάθουν ή να καταλάβουν το πώς εργάζεται ο Θεός ή την ουσία του έργου Του. Κι έτσι, μπαίνει ανάμεσα σ’ αυτούς και στον Θεό ακόμα ένα πράγμα, εκτός από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, το οποίο επηρεάζει κι αυτό τη σωτηρία τους. Άρα, οι άνθρωποι, αντιμετωπίζοντας τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, πρέπει να καταλάβουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και λεπτομέρεια τι είναι οι ανθρώπινες αντιλήψεις. Και για ποιον σκοπό πρέπει να καταλάβουν τις ανθρώπινες αντιλήψεις και να τις διορθώσουν; Για να τις εγκαταλείψουν; Σκοπός είναι να εισέλθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται στην αλήθεια-πραγματικότητα, να καταλάβουν σε τι ακριβώς θέλει ο Θεός να εισέλθουν και να καταλάβουν πώς ενεργεί Εκείνος. Αν ο Θεός ενεργούσε όπως φαντάζεσαι εσύ, τότε θα μπορούσε το έργο που κάνει πάνω σου να είναι αποτελεσματικό; Όχι, δεν θα μπορούσε. Είναι, για παράδειγμα, ορισμένα πράγματα για τα οποία δεν σε διαφωτίζει ποτέ. Αντίθετα, ορίζει ρητά πώς να τα κάνεις, κι εσύ πρέπει απλώς να τα κάνεις. Εσύ, όμως, περιμένεις πάντοτε τον Θεό να σε συγκινήσει και να σε διαφωτίσει, κι έτσι, όσο περιμένεις, το έργο καθυστερεί, δεν εκπληρώνεις σωστά το καθήκον σου και στο τέλος σε αντικαθιστούν. Τι οδήγησε σ’ αυτό; (Οι αντιλήψεις.) Όπως το βλέπετε τώρα, επηρεάζουν οι αντιλήψεις των ανθρώπων την είσοδό τους; (Ναι.) Σε τι βαθμό την επηρεάζουν; Το λιγότερο που κάνουν είναι να επηρεάζουν το πώς εκείνοι κατανοούν την αλήθεια και την είσοδό τους στην πραγματικότητα· στη χειρότερη, επηρεάζουν τις σωστές επιλογές τους και τους οδηγούν εύκολα στο λάθος μονοπάτι. Όταν οι άνθρωποι έχουν αντιλήψεις, είναι πιο πιθανό να παρανοήσουν τον Θεό. Ένα παράδειγμα: ο Θεός τούς κλαδεύει, τους κρίνει και τους παιδεύει ολοκληρωτικά με σκοπό να πετύχει θετικά αποτελέσματα, έτσι ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να μετανοήσουν πραγματικά. Εκείνοι, όμως, νομίζουν ότι τάσσεται σκόπιμα απέναντί τους, και ότι θέλει εσκεμμένα να τους αποκαλύψει και να τους αποκλείσει. Ό,τι κι αν λέει και ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εκείνοι σκέφτονται πάντα τα χειρότερα γι’ Αυτόν, και πιστεύουν ότι δεν τους αγαπά καθόλου και μάλιστα θεωρούν ανόητους εκείνους που κάνουν πράξη την αλήθεια. Ο Θεός δείχνει στους ανθρώπους το ορθό μονοπάτι, και τους επιτρέπει να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ζήσουν στο φως. Εκείνοι, όμως, αντί να το κάνουν αυτό, επιλέγουν να ζουν στο σκοτάδι σύμφωνα με τις φιλοσοφίες και τη λογική του Σατανά. Δεν βαδίζουν, λοιπόν, στο μονοπάτι της σωτηρίας. Αν συνεχίζεις με επιμονή να πηγαίνεις κόντρα στον Θεό, τότε δεν απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από το έργο Του; Και όσο απομακρύνεσαι ολοένα και περισσότερο απ’ το μονοπάτι της σωτηρίας, θα αποκλειστείς μια και καλή. Η Βίβλος λέει: «Οι δε άφρονες αποθνήσκουσι δι’ έλλειψιν φρενών» (Παροιμίαι 10:21). Είναι κάτι σοβαρό ο θάνατος; Στα πλαίσια των εσχάτων ημερών, ο θάνατος δεν είναι κάτι σοβαρό· το να χαθεί κανείς, όμως, είναι πολύ σοβαρό. Ο θάνατος δεν σημαίνει χαμό, αλλά αντίθετα, αν κάποιος χαθεί, αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα· θα είναι για πάντα νεκρός. Παλιά έλεγαν πως οι άνθρωποι μπορούσαν να πεθάνουν απ’ την ανοησία. Στη σημερινή εποχή, όμως, η ανοησία δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ποιος δεν κάνει ανοησίες; Ούτε και ο θάνατος είναι τίποτα σπουδαίο, αφού ο θάνατος δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θα χαθείς. Άρα, γιατί χάνονται οι άνθρωποι; Χάνονται απ’ την ξεροκεφαλιά και το πείσμα τους, και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ το να πεθαίνουν από ανοησία, γιατί στην περίπτωση αυτήν, δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Γιατί λέω ότι η ξεροκεφαλιά και το πείσμα μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να χαθούν; Αυτό έχει σχέση με το ζήτημα του μονοπατιού στο οποίο βαδίζουν. Τι διάθεση είναι το πείσμα; Αδιαλλαξία. Είναι μεγάλο πρόβλημα να έχει κανείς αδιάλλακτη διάθεση. Οι άνθρωποι κάποιες φορές δεν καταλαβαίνουν και θέλουν σώνει και καλά να ενεργήσουν με τον συγκεκριμένο τρόπο, κι άλλες φορές, παρόλο που καταλαβαίνουν, θέλουν και πάλι να ενεργήσουν με τον συγκεκριμένο τρόπο, χωρίς να ακολουθήσουν τις απαιτήσεις του Θεού. Και η ξεροκεφαλιά είναι, επίσης, ένα είδος διάθεσης· όποιος, δηλαδή, είναι ξεροκέφαλος δεν παίρνει από λογική, και μέσα σ’ αυτό υπάρχει και η αλαζονεία και η φαυλότητα. Αν δεν αλλάξουν αυτές οι δύο διαθέσεις, μπορούν τελικά να οδηγήσουν κάποιον στον χαμό. Είναι απλό το ζήτημα αυτό; Μπορείτε να το εφαρμόσετε στον εαυτό σας; Πρέπει να καταλάβετε τι μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να κάνουν οι αλαζονικές και οι φαύλες διαθέσεις. Όλα όσα κάνουν οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι, τα κάνουν μπροστά στον Θεό, τον Δημιουργό, κι Εκείνος θα βγάλει ετυμηγορία γι’ αυτούς με βάση τη δίκαιη διάθεσή Του. Ποιες θα είναι, λοιπόν, οι συνέπειες γι’ αυτά που κάνουν όσοι έχουν αλαζονικές και φαύλες διαθέσεις; Για ποιον λόγο θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι συνέπειες αυτές είναι ανεπανόρθωτες; Λογικά το καταλαβαίνετε όλοι αυτό, έτσι δεν είναι; Ωραία λοιπόν, δεν θα μιλήσουμε άλλο για τις αντιλήψεις που εμπεριέχει αυτή η ιστορία.

Μπορείτε να σκεφτείτε αν έχουν άλλες αντιλήψεις οι άνθρωποι για το έργο του Θεού, για τις οποίες δεν έχουμε μιλήσει; Οι αντιλήψεις που ακούσατε σήμερα είναι άραγε οι μόνες που έχουν οι άνθρωποι για το έργο του Θεού; Αν μιλήσουμε για την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό, το κλάδεμα, αλλά και την αποκάλυψη των ανθρώπων και την τελείωσή τους, σε τι περιεχόμενο αναφέρονται όλα αυτά; Ποιους ανθρώπους κλαδεύει, κρίνει και παιδεύει ο Θεός; Ποιοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με δοκιμασίες και εξευγενισμό; Ο Θεός, όταν κάνει αυτές τις δουλειές και εργάζεται στους ανθρώπους μ’ αυτούς τους τρόπους, έχει μια αρχή και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτά βασίζονται στο ανάστημα του καθενός, στην επιδίωξή του, στην ανθρώπινη φύση του και στο κατά πόσο καταλαβαίνει την αλήθεια. Σήμερα, δεν θα πω πολλές λεπτομέρειες για όλα αυτά. Με λίγα λόγια, ο Θεός κλαδεύει και πειθαρχεί τους ανθρώπους, τους κρίνει και τους παιδεύει, τους δοκιμάζει και τους εξευγενίζει. Αυτά είναι τα διάφορα βήματα που κάνει ο Θεός όταν εργάζεται πάνω στους ανθρώπους. Η αρχή με την οποία εργάζεται ο Θεός πάνω στους ανθρώπους και το βήμα που κάνει στο έργο Του είναι ανάλογα με το ανάστημα του καθενός. Μπορεί να τον βλέπετε όλοι σας ως λίγο κενό τον όρο «ανάστημα». Αυτό υπολογίζεται κυρίως ανάλογα με το κατά πόσο καταλαβαίνει κανείς την αλήθεια, κατά πόσο έχει κανονική σχέση με τον Θεό, και επίσης ανάλογα με το κατά πόσο υποτάσσεται σ’ Αυτόν. Αν βασιστούμε στα παραπάνω και κάνουμε μια διάκριση, άραγε έχουν αντιμετωπίσει οι περισσότεροι άνθρωποι τώρα κρίση, παίδευση, δοκιμασίες και εξευγενισμό; Ίσως για κάποιους να είναι ακόμα λίγο νωρίς γι’ αυτά τα βήματα· μπορεί να τα βλέπουν αλλά να μην μπορούν να τα πετύχουν, ενώ άλλοι μπορεί να φοβούνται κάπως όταν τα βλέπουν. Με λίγα λόγια, αυτοί οι τρόποι είναι τα βήματα που κάνει για να σώσει τους ανθρώπους ο Θεός και να τους οδηγήσει στην τελείωση, τα οποία τα καθορίζει ανάλογα με τον ακριβή ορισμό της κάθε πτυχής του κάθε ανθρώπου. Κανένα μέρος του έργου που κάνει πάνω τους δεν γίνεται αυθαίρετα. Ο Θεός κάνει το έργο Του βήμα βήμα και με βάση συγκεκριμένες αρχές. Κοιτάζει την επιδίωξή σου και την ανθρώπινη φύση σου, καθώς και το πόσα αντιλαμβάνεσαι, αλλά και τη στάση σου απέναντι σε κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα στην καθημερινότητά σου, και ούτω καθεξής. Ανάλογα με όλα αυτά, καθορίζει πώς θα εργαστεί πάνω στους ανθρώπους και πώς θα τους καθοδηγήσει. Ο Θεός χρειάζεται να παρατηρήσει έναν άνθρωπο για λίγο καιρό. Δεν βγάζει βιαστικά την ετυμηγορία Του με βάση ένα-δυο πράγματα· ποτέ δεν είναι τόσο βιαστικός στο οτιδήποτε κάνει στον καθέναν. Κάποιοι λένε: «Με φοβίζει ο τρόπος με τον οποίο δοκίμασε ο Θεός τον Ιώβ. Αν αυτό συνέβαινε ποτέ στ’ αλήθεια σ’ εμένα, δεν θα μπορούσα να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό. Κι αν Εκείνος μού στερούσε έτσι τα πάντα; Τι θα ’κανα;» Μην ανησυχείς, ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να εργαστεί τόσο αυθαίρετα πάνω σου, μη φοβάσαι. Γιατί να μη φοβάσαι; Προτού φοβηθείς, πρέπει πρώτα να πειστείς με ένα γεγονός και να σκεφτείς το ανάστημά σου. Μήπως έχεις την πίστη του Ιώβ, την υποταγή του και τον φόβο Θεού που είχε εκείνος; Ακολουθείς την οδό του Θεού τόσο πιστά και τόσο απόλυτα όσο ο Ιώβ; Υπολόγισε όλα αυτά τα πράγματα, και αν δεν έχεις τίποτα απ’ αυτά, τότε μείνε ήσυχος· ο Θεός δεν πρόκειται να σε υποβάλει σε δοκιμασίες και εξευγενισμό, γιατί το ανάστημά σου δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτά τα πρότυπα, υπολείπεται κατά πολύ. Επίσης, οι άνθρωποι έχουν κάποιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες —αλλά είναι και δύσπιστοι, τρομάζουν, έχουν τάση αποφυγής και επιφυλακτικότητας— ως προς τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό του Θεού. Μόλις καταλάβουν σε βάθος αυτά τα πράγματα και το πώς εργάζεται ο Θεός, τότε θα εξαφανιστούν σιγά σιγά οι αντιλήψεις τους όσον αφορά το έργο του Θεού, κι έτσι εκείνοι θα εστιάσουν στην επιδίωξη της αλήθειας και στην προσπάθεια προς την κατεύθυνση των λόγων Του. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος λέει ο Θεός εκείνα τα λόγια. Πρέπει όσο ακολουθείς τον Θεό, να καταλαβαίνεις πώς εργάζεται και πώς σώζει τους ανθρώπους. Εάν είσαι πράγματι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια, τότε να ενεργείς ανάλογα με τις απαιτήσεις του Θεού. Μην Τον κοιτάζεις με προκατάληψη και μην προσπαθείς να καταλάβεις τον νου Του με το δικό σου μικρό μυαλό. Πρέπει να καταλάβεις με ποιες ακριβώς αρχές εργάζεται Εκείνος, με βάση ποιες αρχές μεταχειρίζεται τους ανθρώπους, σε τι κλίμακα εργάζεται πάνω σε κάποιον και με βάση ποιο πρότυπο αξιολογεί. Και τι πρέπει να κάνεις μόλις τα καταλάβεις όλα αυτά; Ο Θεός δεν θέλει να σε δει να εγκαταλείπεις την επιδίωξη της αλήθειας ούτε θέλει να δει σ’ εσένα τη στάση κάποιου που ξεγράφει τον εαυτό του και τον θεωρεί χαμένη υπόθεση. Θέλει να σε δει, μόλις καταλάβεις όλα αυτά τα αληθινά γεγονότα, να αρχίσεις να επιδιώκεις την αλήθεια με έναν τρόπο πιο σταθερό, πιο θαρραλέο και πιο βέβαιο, καθώς αναγνωρίζεις ρητά ότι ο Θεός είναι δίκαιος Θεός. Όταν φτάσεις στο τέλος της διαδρομής, αν έχεις πετύχει το πρότυπο που έχει θέσει για σένα ο Θεός και βρίσκεσαι στον δρόμο προς τη σωτηρία, τότε Εκείνος δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει. Δεν θα πω τίποτε άλλο, προς το παρόν, για τις αντιλήψεις των ανθρώπων σχετικά με την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό και το κλάδεμα. Υπάρχουν κι άλλες, πάρα πολλές αναλυτικές πτυχές, αλλά είναι τόσο πολλές, που δεν γίνεται να τις εξηγήσω ξεκάθαρα σ’ αυτήν τη σύντομη ομιλία. Θα χρειαζόταν να δώσω κάποια παραδείγματα σχετικά με το πώς εκδηλώνουν οι άνθρωποι και πώς αποκαλύπτουν αυτές τις αντιλήψεις στην καθημερινότητα, ενώ θα έπρεπε και να πω μερικές μικρές ιστορίες με απλούς χαρακτήρες και απλή πλοκή. Έτσι, θα μπορούσατε να καταλάβετε ή να ερμηνεύσετε τις ανθρώπινες αντιλήψεις μέσα απ’ αυτά τα παραδείγματα της πραγματικής ζωής, και να διαπιστώσετε ότι όλα αυτά είναι αντιλήψεις που δεν συνάδουν με την πραγματικότητα και είναι εντελώς αντίθετες με τις αρχές και τα πρότυπα του Θεού. Αφού ούτε καν το κάνει αυτό ο Θεός, εσύ γιατί συνεχίζεις να κάνεις στα τυφλά σκέψεις και εικασίες; Αν ζεις συνεχώς μέσα στις αντιλήψεις και στις φαντασιοκοπίες σου, τότε ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να ακολουθήσεις το μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. Πάντοτε θα απέχεις πολύ απ’ τις απαιτήσεις Του. Αν συνεχίσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα έχεις κανένα μονοπάτι άσκησης και θα περιορίζεσαι συνέχεια. Θα βρίσκεσαι συνέχεια μπροστά σε αδιέξοδα όπου κι αν πηγαίνεις, δεν θα ξέρεις τι να κάνεις, και δεν θα πηγαίνει ομαλά απολύτως τίποτα. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να μην έχεις καν το δικαίωμα να λάβεις την κρίση και την παίδευση του Θεού. Πόσο θλιβερό θα ήταν κάτι τέτοιο!

Κανείς στο παρελθόν δεν ήταν ειλικρινής απέναντί σας σχετικά με την πίστη στον Θεό. Τώρα είναι καιρός να φανείτε ειλικρινείς, γιατί η συγκυρία είναι κρίσιμη! Ο χρόνος τελειώνει! Μην αντιμετωπίζετε, λοιπόν, ως παιχνίδι την πίστη στον Θεό. Ο Θεός έχει πάρει την απόφαση να ολοκληρώσει τους ανθρώπους και να τους σώσει, και θέλει να ολοκληρώσει πλήρως αυτό το έργο. Και πώς θα το ολοκληρώσει πλήρως; Με το να τους πει όλες τις πτυχές της αλήθειας, για να την καταλάβουν ξεκάθαρα και να μην παραστρατήσουν. Όταν παραστρατήσεις, ο Θεός θα σε πειθαρχήσει. Αν παραστρατείς συχνά και βαδίζεις στο δικό σου μονοπάτι, τότε ο Θεός θα συνεχίσει να σε πειθαρχεί μέχρι να επιστρέψεις στο ορθό. Αν στο τέλος, παρόλο που ο Θεός έχει κάνει ό,τι μπορεί, εσύ δεν έχεις εκπληρώσει τις απαιτήσεις Του, ποιος άλλος θα φταίει τότε; Μόνο εσύ θα φταις. Τη στιγμή εκείνη, το μόνο που έχει απομείνει να κάνουν οι άνθρωποι είναι να χτυπιούνται και να κλαίνε γοερά. Όσον αφορά την κατανόηση της αλήθειας εκ μέρους των ανθρώπων, ποιο είναι το πιο σημαντικό; Πρέπει να την αποδεχθούν και, όταν την αποδεχθούν, να μπορούν να την αναζητήσουν και να τη συνδέσουν με την καθημερινότητά τους. Μόνο έτσι μπορούν σιγά σιγά να καταλάβουν ειλικρινά την αλήθεια. Όταν ακούς κηρύγματα και κατανοείς το κυριολεκτικό νόημά τους, τότε νομίζεις ότι καταλαβαίνεις· αυτό, όμως, δεν είναι πραγματική κατανόηση της αλήθειας. Μόνο δόγμα καταλαβαίνεις. Μόλις το καταλάβεις αυτό ακούγοντάς το, πρέπει να το συσχετίσεις στην αληθινή ζωή με τη δική σου κατάσταση και τη δική σου είσοδο, έτσι ώστε να φτάσεις στην αυτογνωσία και να μπορέσεις να κάνεις πράξη την αλήθεια. Μόνο έτσι θα εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αν δεν το κάνεις πράξη αυτό, τότε δεν έχεις καμία σχέση με την αλήθεια ούτε με τα λόγια του Θεού, οπότε κι ο Θεός δεν έχει καμία σχέση μαζί σου. Αν δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα!

11 Οκτωβρίου 2018