Τι είναι η πίστη στον Θεό; Αυτό είναι το πιο πρακτικό ερώτημα, αλλά και η πιο βασική αλήθεια που πρέπει να καταλάβει ένας πιστός. Είναι η πίστη στον Θεό ένα είδος πεποίθησης; Ή μήπως είναι μια κατεύθυνση κι ένας στόχος στη ζωή του ανθρώπου; Βαθιά μέσα σου, ποιος είναι ο απώτερος σκοπός της πίστης; Γιατί θες να έχεις πίστη στον Θεό; Δηλαδή, ποιο είναι το δικό σου πιστεύω; Ποια είναι η βάση και το θεμέλιο της πίστης σου στον Θεό; Ποιο είναι το κίνητρό σου; Μ’ άλλα λόγια, με τι πρόθεση και με τι σκοπό πιστεύεις στον Θεό; Ποιος είναι ο τελικός σκοπός; Αυτά είναι τα πιο πρακτικά ερωτήματα. Μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό και Τον αποδέχονται προκειμένου να κερδίσουν ευλογίες. Πιστεύουν στον Θεό για να έχουν κάπου να εναποθέσουν τις ελπίδες τους, κάτι να λαχταρούν και να επιδιώκουν στο βασίλειο στη σκέψη και στο πνεύμα τους. Αυτή είναι η αρχική πρόθεση που κρύβεται πίσω από την πίστη όλων των ανθρώπων στον Θεό. Ωστόσο, όταν φτάσουν στο σημείο να πιστέψουν στον Θεό, όταν έρθουν σε επαφή με τα λόγια του Θεού, με την αλήθεια, με το έργο Του και με όλους τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού, χωρίς να το καταλάβουν, οι απόψεις τους για την πίστη αλλάζουν και αποκτούν κάποια κατανόηση της αλήθειας· μόνο τότε συνειδητοποιούν ότι η πίστη στον Θεό τούς επιτρέπει να αποκτήσουν την αλήθεια, ότι η πίστη είναι το σημαντικότερο πράγμα, ότι μπορεί πραγματικά να αλλάξει τους ανθρώπους με πολλούς τρόπους και τελικά να λύσει το πρόβλημα της ανθρώπινης διαφθοράς. Για να έχετε πίστη στον Θεό, πρέπει πρώτα να δώσετε απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα: Γιατί πιστεύουν οι άνθρωποι στον Θεό; Ποιος είναι ο σκοπός της πίστης στον Θεό; Ποιο είναι το κίνητρο για την πίστη στον Θεό; Ποια είναι η αρχική επιθυμία και βλέψη που έχει κανείς για να πιστέψει στον Θεό; Πόσο έχετε σκεφτεί αυτά τα ερωτήματα; Έχετε τις σωστές απαντήσεις; (Στην αρχή, πίστευα στον Θεό γιατί ήθελα να κερδίσω ευλογίες. Αφού βίωσα κάποια κρίση και παίδευση από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως επιδίωκα μόνο ευλογίες, πως δεν είχα ίχνος συνείδησης ή λογικής και πως φερόμουν πολύ εγωιστικά. Ένιωσα πως είχα διαφθαρεί σε μεγάλο βαθμό απ’ τον Σατανά κι έτσι λαχταρούσα να γίνω ένας άνθρωπος με συνείδηση και λογική, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να σταθεί στη θέση που αρμόζει σε ένα δημιούργημα και ν’ ακολουθεί τον Θεό. Σήμερα, μόνο αυτά τα ελάχιστα πράγματα ξέρω.) Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό, θέλουν πάντα να κερδίζουν χάρη, να κερδίζουν ευλογίες και προνόμια, να ικανοποιούν διάφορες πνευματικές και σαρκικές ανάγκες και επιθυμίες. Από το πρώτο στάδιο της πίστης τους, κατά το οποίο επιδιώκουν αυτά τα πράγματα, περνούν από πολλά βάσανα και πλέον κατανοούν ότι η πίστη είναι σημαντική για λόγους πολύ μεγαλύτερους απ’ αυτά τα πράγματα. Η σημασία της πίστης είναι πολύ βαθιά και πολύ πρακτική, και τα προνόμια που εξασφαλίζουν οι άνθρωποι είναι τόσα, που δεν συνοψίζονται με λίγα λόγια. Για να έχει κανείς πίστη στον Θεό, θα πρέπει πρώτα να λύσει τα προβλήματα της διεφθαρμένης διάθεσης και της αμαρτίας του ανθρώπου, αλλά και να καταφέρει να υποταχθεί τον Θεό και να Τον γνωρίσει. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να απαλλαγεί πραγματικά από τη διεφθαρμένη του διάθεση και να διαφύγει από την επιρροή του Σατανά, ώστε να στραφεί απόλυτα στον Θεό. Οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν για να κερδίσουν από Εκείνον την αλήθεια και ζωή, και να γίνουν τελικά άνθρωποι που εναρμονίζονται με τις προθέσεις του Θεού και μπορούν να υποτάσσονται σε Αυτόν και να Τον λατρεύουν. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της πίστης. Αν εξετάσουμε πώς κατανοούν οι άνθρωποι την πίστη, καταλαβαίνουμε ότι οι απόψεις, οι προθέσεις και τα κίνητρά τους σχετικά μ’ αυτήν έχουν υποστεί μια μεγάλη αλλαγή. Και τι την προκάλεσε αυτήν την αλλαγή; (Το ότι ο Θεός έχει εκφράσει την αλήθεια, αλλά και όλο το έργο που έχει επιτελέσει στους ανθρώπους.) Σωστά. Αυτή η αλλαγή δεν έχει γίνει απλώς με το πέρασμα του χρόνου ούτε σου την επιβάλλει κανένας. Δεν είναι αποτέλεσμα της επιρροής που έχουν οι θρησκευτικές διδαχές ούτε είναι κάποια μόλυνση απ’ αυτές. Ούτε βέβαια οι ουρανοί συγκινήθηκαν και αποφάσισαν να σ’ αλλάξουν και να σε κάνουν καλύτερο και πιο ανθρώπινο επειδή είσαι καλόκαρδος. Όλα αυτά είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Για την ακρίβεια, το πιο πρακτικό όφελος που κερδίζουν οι άνθρωποι είναι ότι με την καθοδήγηση των λόγων του Θεού, με το πότισμα των λόγων του Θεού και με ποιμένα τα λόγια αυτά, καταλήγουν να κατανοήσουν την αλήθεια και τις προθέσεις του Θεού, και να διακρίνουν ξεκάθαρα το σκοτάδι και το κακό στους άλλους, ενώ και οι ιδέες κι οι απόψεις τους αλλάζουν σημαντικά. Τι φέρνει αυτές τις αλλαγές; H σταδιακή και βαθμιαία εμπειρία στο έργο και στα λόγια του Θεού. Τι περιλαμβάνουν, λοιπόν, αυτές οι αλλαγές; Το μεγαλύτερο ζήτημα της πίστης: το ζήτημα της σωτηρίας. Αυτό είναι το απώτερο νόημα της πίστης του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι δεν ζητούν πολλά από την πίστη. Στόχος τους είναι απλώς να κερδίσουν χάρη και να αναζητήσουν γαλήνη. Στη συνέχεια, ο στόχος αυτός μετατρέπεται σε επιθυμία να είναι καλοί και όχι κακοί άνθρωποι και, αυτό που θέλουν στο τέλος είναι να εξασφαλίσουν απλώς έναν καλό προορισμό. Ωστόσο, εδώ έγκειται και το μεγαλύτερο ερώτημα: τι θέλει να πετύχει ο Θεός στην πραγματικότητα μέσα από το έργο της κρίσης και του εξαγνισμού που επιτελεί, και μέσω της σωτηρίας του ανθρώπου; Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι. Τι μέσα χρησιμοποιεί ο Θεός στο έργο Του για τη σωτηρία του ανθρώπου για να πετύχει αυτήν τη σωτηρία; Χρησιμοποιεί την κατανόηση της αλήθειας και των λόγων Του από μέρους τους, κι έπειτα την κρίση και την παίδευσή, τις δοκιμασίες και τους εξευγενισμούς που βιώνουν, καθώς και την απαλλαγή τους από την αμαρτία και την επιρροή του Σατανά. Σε τελική ανάλυση, ποιο είναι το απώτερο νόημα της πίστης των ανθρώπων; Με απλά λόγια, η σωτηρία. Και ποια είναι η σημασία της σωτηρίας; Θέλω να το σκεφτείτε όλοι και να Μου πείτε τι σημαίνει το να σωθείτε. (Σημαίνει πως μπορούμε να απαλλαγούμε από τη σκοτεινή επιρροή του Σατανά, να στραφούμε πλήρως στον Θεό και, τελικά, να επιβιώσουμε.) (Οι άνθρωποι που ζουν κάτω από τη δύναμη του Σατανά αξίζουν να πεθάνουν. Οι άνθρωποι που σώζονται βιώνοντας το έργο του Θεού, απ’ την άλλη, δεν θα πεθάνουν.) Όλοι το καταλαβαίνετε αυτό και μπορείτε να το εξηγήσετε σε επίπεδο δόγματος, αλλά δεν ξέρετε τι πραγματικά σημαίνει να σώζεται κανείς. Έχει καμία σχέση η σωτηρία με την απαλλαγή από τη διεφθαρμένη σου διάθεση; Σημαίνει ότι δεν λες ψέματα, ότι είσαι ειλικρινής και παύεις να επαναστατείς έναντι του Θεού; Πώς είναι οι άνθρωποι αφού σωθούν; Με απλά λόγια, με τη σωτηρία μπορείς να συνεχίσεις να ζεις, επιστρέφεις στη ζωή. Κάποτε ζούσες μέσα στην αμαρτία κι ήταν σίγουρο ότι θα πέθαινες. Στα μάτια του Θεού, ήσουν ήδη νεκρός. Πού βασίζεται αυτό που λέω; Υπό τίνος τη δύναμη ζουν οι άνθρωποι προτού εξασφαλίσουν τη σωτηρία; (Υπό τη δύναμη του Σατανά.) Και πού στηρίζονται για να ζήσουν υπό τη δύναμη του Σατανά; Ζουν με βάση τη σατανική τους φύση και τη διεφθαρμένη τους διάθεση. Τότε, όλο τους το είναι —η σάρκα τους και όλες οι άλλες πτυχές, όπως το πνεύμα και οι σκέψεις τους— είναι ζωντανό ή νεκρό; Από την οπτική του Θεού έχουν πεθάνει, είναι ζωντανοί-νεκροί. Επιφανειακά δείχνεις να αναπνέεις και να σκέφτεσαι, όμως το μόνο που σκέφτεσαι είναι το κακό, αψηφώντας τον Θεό και επαναστατώντας εναντίον του Θεού, όλες σου οι σκέψεις αφορούν πράγματα που ο Θεός απεχθάνεται, μισεί και καταδικάζει. Στα μάτια του Θεού, όλα αυτά τα πράγματα όχι μόνο ανήκουν στη σάρκα, αλλά ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Σατανά και τους διαβόλους. Άρα, είναι δυνατόν να βλέπει ο Θεός τα διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα ως ανθρώπους; Ούτε καν· οι άνθρωποι αυτοί είναι κτήνη, είναι διάβολοι και σατανάδες. Είναι ζωντανοί σατανάδες! Όλοι οι άνθρωποι ζούνε σύμφωνα με τη φύση και τη διάθεση του Σατανά, και ο Θεός τούς βλέπει ως ζωντανούς σατανάδες ντυμένους με ανθρώπινη σάρκα, ως διαβόλους με όψη ανθρώπου. Ο Θεός χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους ζωντανούς-νεκρούς, πεθαμένους. Ο Θεός επιτελεί τώρα το έργο της σωτηρίας, που σημαίνει ότι θα πάρει τους ζωντανούς-νεκρούς που ζουν σύμφωνα με τη διεφθαρμένη διάθεση και τη διεφθαρμένη ουσία του Σατανά —τους νεκρούς— και θα τους μετατρέψει σε ζωντανούς ανθρώπους. Αυτή είναι η σημασία της σωτηρίας. Ο άνθρωπος πιστεύει στον Θεό για να σωθεί. Τι σημαίνει «να σωθεί»; Όταν κάποιος αποκτά τη σωτηρία του Θεού, είναι σαν νεκρός που γίνεται πάλι ζωντανός. Ενώ κάποτε ανήκε στον Σατανά κι ήταν σίγουρο ότι θα πέθαινε, τώρα έρχεται στη ζωή ως άνθρωπος που ανήκει στον Θεό. Αν οι άνθρωποι πιστεύουν και ακολουθούν τον Θεό σε σημείο που μπορούν να υποτάσσονται σε Αυτόν, να Τον γνωρίζουν και να υποκλίνονται σ’ Εκείνον λατρεύοντάς Τον, αν δεν έχουν πια βαθιά μέσα τους αντίσταση και επαναστατικότητα εναντίον Του και πάψουν να Του αντιστέκονται και να Του επιτίθενται, και μπορούν να υποταχθούν πραγματικά σ’ Εκείνον, τότε στα μάτια του Θεού είναι αληθινοί ζωντανοί άνθρωποι. Είναι ζωντανός άνθρωπος κάποιος που αναγνωρίζει τον Θεό μόνο στα λόγια; (Όχι.) Πώς είναι, λοιπόν, ένας ζωντανός άνθρωπος; Ποιες είναι οι πραγματικότητες των ζωντανών ανθρώπων; Τι πρέπει να διαθέτουν; Πείτε Μου τις απόψεις σας. (Ζωντανοί άνθρωποι είναι όσοι μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια. Όταν οι ιδεολογικές απόψεις και οι γνώμες τους σχετικά με τα πράγματα αλλάζουν και ευθυγραμμίζονται με τον λόγο του Θεού, τότε είναι ζωντανοί άνθρωποι.) (Ζωντανοί άνθρωποι είναι αυτοί που κατανοούν την αλήθεια και μπορούν να την κάνουν πράξη.) (Κάποιος που έχει φόβο Θεού κι αποφεύγει το κακό, όπως ο Ιώβ, είναι ζωντανός άνθρωπος.) (Οι άνθρωποι που γνωρίζουν τον Θεό, που μπορούν να ζουν σύμφωνα με τα λόγια Του και να βιώνουν την αλήθεια-πραγματικότητα είναι ζωντανοί άνθρωποι.) Μιλήσατε όλοι για μία μορφή εκδήλωσης. Για να σωθεί κάποιος και να γίνει ζωντανός άνθρωπος τελικά, πρέπει τουλάχιστον να μπορεί να προσέχει τα λόγια του Θεού και να μιλάει με συνείδηση και λογική. Πρέπει να σκέφτεται και να έχει διάκριση, να μπορεί να κατανοεί την αλήθεια και να την κάνει πράξη, να μπορεί να υποτάσσεται στον Θεό και να Τον λατρεύει. Έτσι είναι ένας αληθινός ζωντανός άνθρωπος. Τι σκέφτονται και κάνουν συχνά οι ζωντανοί άνθρωποι; Κάνουν κάποια πράγματα που οφείλουν να κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι. Κυρίως, εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους, και έχουν φόβο Θεού κι αποφεύγουν το κακό σε όσα σκέφτονται και φανερώνουν, σε όσα λένε και σε όσα κάνουν σε τακτική βάση. Αυτήν τη φύση έχουν όσα σκέφτονται και κάνουν συχνά. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, όσα λένε και όσα κάνουν είναι τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό σύμφωνα με την αλήθεια. Ο Θεός δεν τα καταδικάζει αυτά ούτε τα αποστρέφεται και τ’ απορρίπτει· αντίθετα, τα αναγνωρίζει και τα εγκρίνει. Αυτό κάνουν οι ζωντανοί άνθρωποι κι αυτό πρέπει να κάνουν. Αν το μόνο που κάνεις είναι να αναγνωρίζεις τον Θεό στα λόγια και να έχεις πίστη βαθιά μέσα σου, μπορείς να αποκτήσεις την έγκριση και τη σωτηρία του Θεού; (Όχι.) Γιατί δεν μπορείς; Κάποιοι λένε: «Πιστεύω πως υπάρχει Θεός», «Πιστεύω στην κυριαρχία που έχει ο Θεός σε όλα τα πράγματα και στη μοίρα της ανθρωπότητας», «Πιστεύω πως όλα όσα με αφορούν βρίσκονται στα χέρια του Θεού, ότι ο Θεός με έχει οδηγήσει καθ’ όλη σχεδόν τη ζωή μου κι ότι θα με οδηγήσει έτσι και στο μελλοντικό μονοπάτι μου» και «Πιστεύω ότι ο Θεός μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μου». Επειδή έχουν τέτοια «πίστη», πάει να πει ότι σώθηκαν; (Όχι.) Ποιο είδος πίστης, λοιπόν, δείχνει ότι οι άνθρωποι σώζονται πραγματικά; (Η πίστη που τους επιτρέπει να έχουν φόβο Θεού και ν’ αποφεύγουν το κακό, όπως ο Ιώβ.) Πώς μπορούν οι άνθρωποι να αποκτήσουν τέτοια ειλικρινή πίστη; Με προφορική αναγνώριση και πίστη βαθιά μέσα τους; Μπορεί μια τέτοια πίστη να δημιουργήσει μια καρδιά που θα έχει φόβο Θεού και θ’ αποφεύγει το κακό; Δείχνει μια τέτοια πίστη ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Θεό; Μπορεί να τους κάνει να υποταχθούν στον Θεό; Μπορεί να εξασφαλίσει τη σωτηρία; Τι άλλο λείπει εδώ; Αυτά τα ερωτήματα απαιτούν συλλογισμό και πρέπει να γίνουν κατανοητά.

Υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στα πιστεύω, στις πεποιθήσεις και στην ειλικρινή πίστη; (Ναι.) Υπάρχουν σίγουρα διαφορές κι εσύ πρέπει να καταλάβεις ακριβώς ποιες είναι. Αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αυτά τα πράγματα, ίσως νομίζεις πως έχεις ειλικρινή πίστη στον Θεό, αλλά έχεις μόνο ένα ασαφές πιστεύω ή μια πεποίθηση. Πώς μπορεί μια ασαφής πεποίθηση να αντικαταστήσει την ειλικρινή πίστη σου στον Θεό; Για την ακρίβεια, αντί να έχεις πραγματική εμπιστοσύνη, εσύ την αντικατέστησες με τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου. Εάν η πίστη σου στον Θεό δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα πιστεύω ή μια πεποίθηση, τότε δεν θα μπορέσεις ποτέ να προσέλθεις ενώπιον του Θεού κι ο Θεός δεν εγκρίνει αυτήν την πίστη σου. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στα πιστεύω, στις πεποιθήσεις και στην ειλικρινή πίστη; Τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις δεν μπορεί να τα εξηγήσει κανείς εύκολα ξεκάθαρα, οπότε ας μιλήσουμε πρώτα για την ειλικρινή πίστη. Τι είναι η ειλικρινής πίστη στον Θεό; (Να πιστεύεις ότι όλα τα γεγονότα κι όλα τα πράγματα βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού.) Αυτό είναι ειλικρινής πίστη ή ένα απλό πιστεύω; (Ένα πιστεύω.) (Θεμέλιο της ειλικρινούς πίστης είναι να γνωρίζεις τον Θεό. Μόνο όταν γνωρίζουν τον Θεό μπορούν οι άνθρωποι να έχουν ειλικρινή πίστη.) Αυτή η κατανόηση είναι οριακά σωστή. Πώς καταφέρνουν οι άνθρωποι να αποκτήσουν ειλικρινή πίστη; Ποιες είναι οι εκδηλώσεις της ειλικρινούς πίστης; Αν έχουν ειλικρινή πίστη, θα παρανοούν τον Θεό ή θα παραπονιούνται σχετικά μ’ Αυτόν; Θα εκφράζουν αντίθεση στον Θεό; (Όχι.) Αν οι άνθρωποι έχουν ειλικρινή πίστη, θα επαναστατούν ενάντια στον Θεό; Μπορούν να ικανοποιήσουν τον Θεό όταν προσπαθούν να κάνουν το καλό και να είναι καλοί άνθρωποι βασισμένοι στις δικές τους αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες; (Όχι.) Ας αφήσουμε στην άκρη τις τρεις έννοιες του πιστεύω, της πεποίθησης και της ειλικρινούς πίστης κι ας συναναστραφούμε πρώτα πάνω σε ένα άλλο ζήτημα. Τι είναι γνωστό πως έκανε ο Πέτρος προτού σωθεί και τελειωθεί; (Αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές.) Τι άλλο έκανε προτού αρνηθεί τον Κύριο τρεις φορές; Τι απάντησε ο Πέτρος, όταν ο Κύριος Ιησούς είπε ότι θα σταυρωνόταν; [«Γενού ίλεως εις σεαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε» (Κατά Ματθαίον 16:22).] Ο Πέτρος το είπε αυτό από ειλικρινή πίστη; (Όχι.) Τι ήταν αυτό που τον έκανε να το πει, λοιπόν; Ήταν οι καλές προθέσεις του ανθρώπου και μια διατάραξη του έργου του Θεού. Από πού βρήκε ο Πέτρος αυτήν την καλή πρόθεση; (Από την ανθρώπινη θέληση.) Γιατί είχε μια τέτοια ανθρώπινη θέληση; Δεν κατανοούσε την πρόθεση του Θεού, δεν κατανοούσε ποια ήταν η διακονία του Κυρίου Ιησού και δεν είχε πραγματική κατανόηση του Κυρίου Ιησού. Απλώς ακολουθούσε τον Κύριο από θαυμασμό. Λάτρευε τον Κύριο βαθιά μέσα του, κι έτσι ήθελε να Τον αγαπά και να Τον προστατεύει. Σκέφτηκε: «Αυτό το πράγμα δεν πρέπει ποτέ να Σου συμβεί. Δεν γίνεται να υποστείς τέτοιον πόνο! Αν πρέπει να υποφέρει κάποιος, θα υποφέρω εγώ. Θα υποφέρω εγώ στη θέση Σου.» Δεν ήξερε την πρόθεση του Θεού κι έχοντας κάποιες από τις καλές προθέσεις που προκύπτουν από την ανθρώπινη θέληση, ήθελε να εμποδίσει αυτό το γεγονός. Τι προκάλεσε, λοιπόν, αυτήν τη συμπεριφορά του; Κατά μία έννοια, την προκάλεσε η παρορμητικότητα, η ανθρώπινη θέληση και η αδυναμία κατανόησης. Κατά μία άλλη έννοια, ο Πέτρος δεν κατανοούσε το έργο του Θεού. Φέρθηκε έτσι από πραγματική εμπιστοσύνη; (Όχι.) Τότε, γιατί είχε τόσο καλές προθέσεις; Είναι σύμφωνες αυτού του είδους οι καλές προθέσεις με την αλήθεια; Αποτελούν καλές πράξεις; Παρότι ήθελε να κάνει καλό και φέρθηκε με καλές προθέσεις και ειλικρίνεια, ποια ήταν η φύση των πράξεών του; Αυτές οι συμπεριφορές και πράξεις προέρχονταν από ειλικρινή πίστη; (Όχι.) Τώρα είναι σαφές πως η απάντηση είναι πως φυσικά και όχι. Είναι λοιπόν αυτό ένα πιστεύω; (Ναι.) Ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το παράδειγμα για να συζητήσουμε τι είναι ένα πιστεύω. Είναι ένα είδος καλής επιθυμίας και καλής λαχτάρας που συμφωνεί πάρα πολύ με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Είναι κάτι που η ανθρωπότητα θεωρεί γενικά καλό, σωστό και θετικό. Ένα είδος καλής σκέψης, ένα είδος καλής ιδέας, καλής άσκησης και καλού κινήτρου που συμφωνεί απόλυτα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και τα ανθρώπινα αισθήματα. Είναι αυτό που λαχταρούν οι άνθρωποι. Αυτό είναι το πιστεύω. Ένα πιστεύω δεν αποτελεί ειλικρινή πίστη. Προέρχεται απόλυτα από την ανθρώπινη θέληση και δεν συμφωνεί με τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός. Οπότε, το πιστεύω δεν είναι πραγματική εμπιστοσύνη. Ο Πέτρος ήταν πράγματι καλός άνθρωπος. Διέθετε καλή ανθρώπινη φύση κι ήταν απλός, ειλικρινής, παθιασμένος κι ένθερμος στις επιδιώξεις του. Βαθιά μέσα του δεν είχε αμφιβολίες σχετικά με την ταυτότητα του Κυρίου Ιησού. Έτσι, μπόρεσε να πει αυτά τα λόγια μέσα απ’ την καρδιά του: «Γενού ίλεως εις σεαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε». Το γεγονός ότι μπόρεσε να πει κάτι τέτοιο δείχνει την ανθρώπινη φύση και την ακεραιότητά του. Παρότι αυτό είναι ένα είδος επιθυμίας, ένα είδος καλής πρόθεσης κι απλώς ένα είδος συμπεριφοράς, άσκησης και έκφρασης που προκύπτει από ένα είδος πιστεύω, βλέπουμε ότι ο Πέτρος έχει καλή ανθρώπινη φύση. Είχε θετικές και σωστές πεποιθήσεις, αλλά, δυστυχώς, επειδή είχε τόσο μικρό ανάστημα, ήξερε πολύ λίγα πράγματα σχετικά με τον Θεό, δεν ήξερε το σχέδιο διαχείρισης του Θεού, δεν ήξερε ποιο έργο σκόπευε να επιτελέσει ο Θεός και δεν κατανοούσε την πρόθεσή Του, έκανε μια ανόητη πράξη που βασιζόταν απόλυτα στην ανθρώπινη θέληση και διατάραξε το έργο του Θεού. Ήταν μια ανθρώπινη πράξη που την προκάλεσε ένα πιστεύω και προφανώς δεν ήταν ειλικρινής πίστη. Αν κάποιος έχει τέτοια πιστεύω, που προκαλούν καλές συμπεριφορές και κάποιες καλές προθέσεις, τότε θα μνημονεύσει ο Θεός τις πράξεις που έχει κάνει; Ο Θεός δεν τα μνημονεύει αυτά τα πράγματα, οπότε ο άνθρωπος τα κάνει τσάμπα! Αντίθετα, ο Θεός είπε αυτό: «Ύπαγε οπίσω Μου, Σατανά» (Κατά Ματθαίον 16:23). Σκεφτείτε το αυτό. Γιατί είπε ο Κύριος Ιησούς λόγια που οι άνθρωποι θεωρούν τόσο σκληρά; Γιατί δεν έδειξε κατανόηση όταν είδε τις καλές προθέσεις του Πέτρου; Ποια ήταν η στάση του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα; Ενέκρινε ο Θεός αυτήν την καλή πρόθεση του Πέτρου; (Όχι.) Ο Θεός εξέτασε εξονυχιστικά την καρδιά του Πέτρου κι είδε πως δεν είχε κακές προθέσεις, οπότε δεν χρειαζόταν να φανερώσει την ουσία αυτού του ζητήματος. Είναι σωστό αυτό; (Όχι.) Γιατί; Τι πιστεύει ο Θεός για τις καλές προθέσεις των ανθρώπων, για τα πιστεύω των ανθρώπων και για όσα σκέφτονται οι άνθρωποι αλλά δεν συμφωνούν με τις προθέσεις του Θεού; Λέει ότι τέτοια πράγματα προέρχονται από τον Σατανά κι αποτελούν αντίσταση στον Θεό. Αυτό πιστεύει ο Θεός. Αυτό το σκεπτικό είναι αντίθετο με τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων; (Ναι.) Σύμφωνα με τα ανθρώπινα συναισθήματα, πώς θα αντιδρούσε ο μέσος άνθρωπος απέναντι στον Πέτρο; Θα τον άφηνε να σώσει την αξιοπρέπειά του και θα του φερόταν με επιείκεια, αφού θα σκεφτόταν βαθιά μέσα του: «Ο Πέτρος έχει καλές προθέσεις και θέλει να Σε προστατεύσει. Είναι σκληρό να δέχεται τέτοια επίπληξη!» Όμως, οι πράξεις του Θεού δεν συμμορφώνονται με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Ποια είναι η φύση των λόγων που είπε ο Θεός; Κατά μία έννοια, αποτελούν μια έκθεση. Κατά μία άλλη έννοια, αποτελούν καταδίκη. Και κατά μία τρίτη έννοια, αποτελούν κρίση. Πώς ένιωσε ο Πέτρος όταν άκουσε αυτά τα λόγια; Παιδεύτηκε κι ένιωσε ήταν λες και κάποιος έμπηξε ένα μαχαίρι στην καρδιά του. Ένιωσε απαίσια και δεν καταλάβαινε, μόνο σκεφτόταν: «Θεέ μου, Σ’ αγαπώ τόσο ειλικρινά! Πιστεύω σ’ Εσένα, Σ’ αγαπώ και θέλω τόσο πολύ να Σε προστατεύσω. Εσύ, όμως, γιατί μου φέρεσαι έτσι; Λες πως είμαι ο Σατανάς και με προστάζεις να σταθώ πίσω Σου. Εγώ είμαι ο Σατανάς; Δεν είμαι κάποιος που Σ’ ακολουθεί ειλικρινά; Πώς μπορείς, λοιπόν, να με βλέπεις σαν τον Σατανά; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μου φέρεσαι και τόσο σκληρά, λέγοντάς μου να σταθώ πίσω Σου. Με πονάει τόσο πολύ αυτό!» Με τον τρόπο που ο Θεός χειρίστηκε κι αντιμετώπισε τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να διακρίνετε τη στάση Του προς τα ανθρώπινα πιστεύω; (Τα καταδικάζει, τα κρίνει και τα εκθέτει.) Σωστά. Στον Θεό όχι μόνο δεν αρέσουν αυτά τα πράγματα, αλλά τα απεχθάνεται και, το σημαντικότερο, τα καταδικάζει. Από αυτά τα πράγματα που έχει φανερώσει ο Θεός, έχετε διακρίνει τη διάθεση Του; (Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη.) Αυτό είναι βέβαιο. Και τι άλλο; Παρότι η ανοχή, το έλεος, η υπομονή και η στοργική καλοσύνη είναι όλα πολύ ωφέλιμα για τους ανθρώπους, παρότι όλα είναι μέρη αυτού που έχει και είναι ο Θεός, και οι άνθρωποι τα αποδέχονται πιο εύκολα, και παρότι είναι πράγματα που ο Θεός πάντα αποκαλύπτει και παραχωρεί στους ανθρώπους, πώς αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ο Θεός όταν υβρίζουν τη διάθεσή Του και παραβιάζουν τις αρχές Του; Ο Θεός τούς καταδικάζει! Δεν κάνει αμφιλεγόμενες δηλώσεις στους ανθρώπους. Δεν θα πει: «Οι άνθρωποι το έκαναν αυτό με καλές προθέσεις και χωρίς μυστικά κίνητρα, οπότε αυτήν τη φορά θα τους το χαρίσω». Αντίθετα με τον άνθρωπο, ο Θεός δεν επιτρέπει καμία μέση λύση και καμία νοθεία με την ανθρώπινη θέληση. Λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Το σωστό είναι σωστό και το λάθος είναι λάθος. Για τον Θεό, δεν υπάρχουν ασάφειες. Με την ανάλυση αυτού που είπε ο Πέτρος στο Κύριο Ιησού, «Γενού ίλεως εις σεαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε», οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει πιστεύω. Μπορούν οι άνθρωποι που έχουν δικά τους πιστεύω να ικανοποιήσουν τον Θεό; Μπορούν τα πιστεύω να οδηγήσουν σε ειλικρινή πίστη; Μπορούν να αντικαταστήσουν την ειλικρινή πίστη των ανθρώπων στον Θεό; (Όχι.) Όχι, είναι αλήθεια πως δεν μπορούν.

Τι είναι, τελικά, τα πιστεύω; Είναι ένα είδος φαντασιοκοπίας και αντίληψης, καλών επιθυμιών, καλών στόχων και υψηλών ιδανικών που ορίζουν οι άνθρωποι. Και μόλις οριστούν όλα αυτά, οι άνθρωποι στρέφονται προς αυτήν την κατεύθυνση, και τα επιδιώκουν και τα κατακτούν βασιζόμενοι στις ανθρώπινες καλές προθέσεις, στην ανθρώπινη προσπάθεια, στη θέληση του ανθρώπου να υποφέρει ή και σε άλλες ανθρώπινες καλές πράξεις. Τι λείπει εδώ; Γιατί οι άνθρωποι που έχουν δικά τους πιστεύω δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τον Θεό; (Όταν οι άνθρωποι βασίζονται στα πιστεύω τους, διαταράσσουν κι αναστατώνουν το έργο του Θεού.) Αυτό είναι το προφανές. Επίσης, υπάρχει καθόλου αλήθεια στις πράξεις των ανθρώπων, όταν φέρονται σύμφωνα με τα πιστεύω τους; (Όχι.) Ας αναλύσουμε αυτό που έκανε ο Πέτρος. Ο Πέτρος είπε: «Γενού ίλεως εις σεαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε». Έχουν αλήθεια αυτά τα λόγια; (Όχι.) Τι εννοεί όταν λέει «δεν θέλει γείνει τούτο εις σε»; Γιατί να μη γίνει αυτό στον Θεό; Μήπως δεν βρίσκονται όλα κάτω από την κυριαρχία του Θεού; Δεν έχει ο Θεός τον τελικό λόγο σε όλα; Αν ο Θεός επιτρέψει να γίνει κάτι, τότε θα γίνει. Αν ο Θεός δεν επιτρέψει να γίνει κάτι, τότε δεν θα αποφευχθεί; Θα μπορούσαν τα λόγια του Πέτρου, «δεν θέλει γείνει τούτο εις σε», να τ’ αλλάξουν όλα αυτά; Ποιος αποφάσισε το να γίνει αυτό το ζήτημα, αλλά και πώς θα εξελιχθεί και τι αποτέλεσμα θα έχει; (Ο Θεός το αποφάσισε.) Τότε, λοιπόν, τι είναι αυτά τα λόγια που λέει ο Πέτρος; Είναι ανόητα λόγια, λόγια που εκφέρονται με άγνοια, λόγια που εκφέρονται εκ μέρους του Σατανά. Αυτή είναι η συνέπεια των ανθρώπινων πιστεύω. Είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό; (Είναι σοβαρό.) Πόσο σοβαρό είναι; (Όποιος το κάνει αυτό αντιστέκεται στον Θεό και συμπεριφέρεται σαν διέξοδος του Σατανά.) Σωστά. Συμπεριφέρεται σαν διέξοδος του Σατανά, που σημαίνει ότι αντιστέκεται στον Θεό και διαλύει το έργο του Θεού εκ μέρους του Σατανά. Εάν ο Κύριος Ιησούς έκανε αυτό που του έλεγε ο Πέτρος σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα καταστρεφόταν τότε το έργο Του για τη λύτρωση της ανθρωπότητας; Ποια είναι η φύση αυτών των λόγων που είπε ο Πέτρος; (Διαταράσσουν το έργο του Θεού.) Γι’ αυτό και ο Θεός είπε χωρίς έλεος αυτά τα θυμωμένα λόγια: «Ύπαγε οπίσω Μου, Σατανά!» Αυτά τα λόγια είναι καταδίκη αλλά και κρίση. Μέσα τους βρίσκεται η διάθεση του Θεού! Εγκρίνει ο Θεός να έχουν οι άνθρωποι τέτοια πιστεύω, αναμεμιγμένα με καλές προθέσεις, με τις επιθυμίες και τα θέλω των ανθρώπων, και μ’ όλα αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι θεωρούν θετικά, σωστά και καλά; (Όχι.) Οι άνθρωποι τα θεωρούν καλά όλα αυτά τα πράγματα. Οπότε, γιατί δεν δίνει την έγκρισή Του ο Θεός; Κατά μία έννοια, δεν τα εγκρίνει επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν γνωρίζουν πραγματικά τον Θεό. Αυτό ισχύει γενικά. Επίσης, από πρακτικής άποψης, οι άνθρωποι δεν υποτάσσονται πραγματικά στα λόγια που εκφέρει ο Θεός και στις πράξεις που εκτελεί ούτε κατανοούν πλήρως αυτά τα ζητήματα. Βασίζονται στην ανθρώπινη σκέψη και ζητούν πάντα ο Θεός να μην κάνει το ένα ή το άλλο. Σκέφτονται συνεχώς έτσι: «Δεν είναι καλό να φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός. Δεν περιμέναμε τέτοια συμπεριφορά, δεν είναι πολύ συμπονετική προς τους ανθρώπους.» Όταν οι άνθρωποι συναντούν τέτοιες καταστάσεις, αναπτύσσουν συχνά αντιλήψεις, γεμίζουν με ανθρώπινες φαντασιοκοπίες κι εκδηλώνουν κάθε λογής ανθρώπινους τρόπους συμπεριφοράς. Εδώ, δεν υπάρχει υποταγή, δεν υπάρχει πραγματική γνώση, δεν υπάρχει πραγματικός φόβος Θεού, υπάρχει μόνο διατάραξη και την καταστροφή του έργου του Θεού. Δεν υπάρχει η παραμικρή ειλικρινής πίστη. Επομένως, ο Πέτρος κρίθηκε όταν ξεστόμισε αυτά τα λόγια. Όταν έλαβε την κρίση, κέρδισε κάτι; (Κατάφερε να κατανοήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του και τη διάθεση του Θεού.) Είναι καλό ή κακό πράγμα μια τέτοια κρίση; Ήταν τουλάχιστον ένα πλήγμα που τον ταρακούνησε και τον έκανε να σκεφτεί: «Κύριε, εγώ είμαι ο Σατανάς; Εγώ Σε πιστεύω πραγματικά, εγώ Σ’ αγαπώ, εγώ είμαι ο πιστός Σου ακόλουθος! Πώς γίνεται να είμαι εγώ ο Σατανάς;» Αφού το συλλογίστηκε ξανά και ξανά, σκέφτηκε: «Ο Κύριος Ιησούς με επέπληξε με πολύ ξεκάθαρα κι απλά λόγια. Μου είπε να σταθώ πίσω Του και μ’ επέπληξε ως Σατανά. Αυτό σημαίνει πως σε αυτό το ζήτημα πήρα τη θέση του Σατανά! Τι είδους άνθρωπος μπορεί να δρα εκ μέρους του Σατανά; Κάποιος που δεν είναι συμβατός με τον Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί, οποτεδήποτε κι οπουδήποτε, ν’ αντισταθεί στον Θεό και να Τον προδώσει, να διαλύσει το έργο του Θεού, να το διαταράξει και να το καταστρέψει, να γίνει εχθρός του Θεού. Αυτό είναι απαίσιο! Αφού είναι έτσι, θα σταθώ γρήγορα πίσω απ’ τον Θεό και θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό.» Αυτό δεν δείχνει πως σιγά-σιγά ο Πέτρος ήρθε στα συγκαλά του, απέκτησε κατανόηση και συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα του προβλήματος; Συνειδητοποίησε πως ο άνθρωπος θα είναι πάντα άνθρωπος και ο Θεός θα είναι πάντα Θεός, και πως ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο υπάρχει απόσταση. Όταν ο άνθρωπος φέρεται σύμφωνα με καλές προθέσεις, ο Θεός το βλέπει αυτό ως διατάραξη κι αναστάτωση. Συνεχίζοντας σταδιακά έτσι, δεν αποδεικνύεται τελικά πως η κρίση του Θεού για τον άνθρωπο είναι καλό πράγμα; (Ναι.) Οπότε, είναι κακό όταν ένας άνθρωπος φανερώνει λίγη ανοησία; Αν το δούμε έτσι, δεν είναι κακό, είναι καλό. Γιατί λέμε ότι τελικά είναι καλό; (Γιατί οι άνθρωποι ωφελούνται απ’ αυτό.) Σωστά, οι άνθρωποι κερδίζουν κάποια οφέλη. Πώς προκύπτουν αυτά τα οφέλη; Όταν υποβάλλεσαι στην κρίση του Θεού κι υποτάσσεσαι σ’ αυτήν, όταν εξετάζεις τον εαυτό σου και όταν αποδέχεσαι όλα όσα έρχονται απ’ τον Θεό —όλες τις εκφράσεις Του, τις αποκαλύψεις Του κι όλα όσα απαιτεί από σένα— και τα μετατρέπεις στην πραγματικότητα και τη ζωή σου, τότε, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις, η διαφθορά σου θα εκκαθαριστεί. Είναι, λοιπόν, η κρίση κάτι καλό ή κακό; (Κάτι καλό.) Είστε πρόθυμοι να δεχθείτε την κρίση; (Είμαστε πρόθυμοι.) Θα συμφωνούσατε, λοιπόν, να κρίνεστε κάθε μέρα; Αν ναι, τότε δεν θα μπορούσες να τρως, να κοιμάσαι ή να αναπαύεσαι κανονικά. Όταν θα συνέβαινε κάτι, ο Θεός θα σου έλεγε να κάνεις ένα βήμα πίσω. Όταν είχε χρόνο, θα σε έκρινε. Συμφωνούσες μ’ αυτό; Θα το άντεχες; Οι άνθρωποι δεν θα το άντεχαν αυτό κι ο Θεός δεν θα το έκανε. Ο Θεός θέλει ειλικρινά ν’ αναπτυχθείς και να ωριμάσεις γρήγορα. Γι’ αυτό και η κρίση Του έχει τόσα βήματα. Μερικές φορές μπορεί να θυμώσει και μετά να σε παρηγορήσει. Μερικές φορές μπορεί να σε πατάξει και μετά να σου δείξει έλεος. Παρότι ο Θεός θυμώνει συχνά, αφήνει κάποια διαστήματα ανάμεσα στον θυμό Του, ώστε οι άνθρωποι να πάρουν μια ανάσα. Μόνο αν ο Θεός κρίνει και καταδικάζει τους ανθρώπους απευθείας μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό θα τους βοηθήσει να αναπτυχθούν στη ζωή. Η απόκτηση της αλήθειας αξίζει μερικά βάσανα.

Όσοι έχουν μόνο τα πιστεύω τους δεν μπορούν να ικανοποιούν καθόλου τις προθέσεις του Θεού, τα πιστεύω δεν υποκαθιστούν σε καμία περίπτωση την ειλικρινή πίστη στον Θεό. Όταν οι άνθρωποι έχουν πίστη στον Θεό που βασίζεται σε μια πεποίθηση, δεν μπορούν ποτέ να προσέλθουν ενώπιον του Θεού, πόσο μάλλον να υποταχθούν πραγματικά σε Αυτόν και να έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα πιστεύω των ανθρώπων δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια και δεν ικανοποιούν τις απαιτήσεις του Θεού. Όταν οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους πιστεύω, αυτό δεν σημαίνει ότι κατανοούν την αλήθεια. Αν βασίζουν την πίστη τους στον Θεό στα δικά τους πιστεύω, οι άνθρωποι δεν θα κατανοήσουν ποτέ το έργο Του και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να το διαταράσσουν και να το αναστατώνουν. Όταν βασίζουν την πίστη τους στα προσωπικά τους πιστεύω, αυτό δεν σημαίνει ότι λαμβάνουν υπόψη τους τις προθέσεις του Θεού, πόσο μάλλον ότι υποτάσσονται σ’ Αυτόν. Τι συνέβη, λοιπόν, έπειτα στον Πέτρο; Προτού σταυρωθεί, ο Κύριος Ιησούς τού είπε: «Αληθώς σοι λέγω ότι ταύτην την νύκτα, πριν φωνάξη ο αλέκτωρ, τρίς θέλεις με απαρνηθή» (Κατά Ματθαίον 26:34). Τι απάντησε ο Πέτρος; «Και αν γείνη χρεία να αποθάνω μετά σου, δεν θέλω σε απαρνηθή» (Κατά Ματθαίον 26:35) Αυτό αναστάτωσε τον Πέτρο κι αρνήθηκε ότι θα φερόταν όπως είχε πει ο Κύριος. Αλλά, τελικά, τα γεγονότα επιβεβαίωσαν τα λόγια του Κυρίου Ιησού. Ο Πέτρος εκείνη την ώρα είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη ή μικρότερη απ’ τη δική σας; (Μεγαλύτερη. Έκοψε το αυτί του υπηρέτη του αρχιερέα για να προστατεύσει τον Κύριο.) Αυτό το έκανε επειδή ήταν θερμόαιμος. Η γνώση του για τον Κύριο Ιησού κι η αναγνώριση της ταυτότητάς Του εκπροσωπούν το πόσο πίστευε στον Κύριο Ιησού. Αυτό του επέτρεψε να αγωνιστεί απελπισμένα για τον Κύριο Ιησού, λέγοντας: «Θα ρισκάρω τη ζωή μου για να πολεμήσω όποιον αγγίξει τον Κύριό μου!» Η πίστη του είχε φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Αλλά θέλει ο Θεός απ’ τον άνθρωπο να είναι θερμόαιμος; Όχι βέβαια. Η πίστη του Πέτρου έφτασε σε σημείο που θα έδινε τη ζωή του για τον Κύριο. Γιατί, τότε, ο Πέτρος αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές; Μήπως επειδή ήταν η μοίρα του να το κάνει, σύμφωνα με την προφητεία του Κυρίου Ιησού; (Όχι.) Τότε, ποιος ήταν ο λόγος; Μήπως το ότι ήταν τόσο δειλός; Μπορούσε να ρισκάρει τη ζωή του παλεύοντας με τους άλλους για τον Κύριο Ιησού κι έκοψε και το αυτί κάποιου. Από την αγάπη του για τον Κύριο Ιησού, ήταν ικανός να πει αυτά τα λόγια απ’ τα βάθη της καρδιάς του και να τα κάνει πράξη, κάτι που φανέρωσε την εξαιρετική ειλικρίνειά του. Οπότε, γιατί δεν τόλμησε να αναγνωρίσει τον Κύριο όταν ήρθε η ώρα; (Επειδή ήξερε τις συνέπειες. Αν τον έπιαναν τότε οι Ρωμαίοι στρατιώτες, θα τον καταδίκαζαν σε θάνατο. Φοβόταν μην τον πιάσουν κι επίσης φοβόταν τον θάνατο.) Ο βασικός λόγος ήταν ότι ήθελε να σώσει τη ζωή του. Είναι αλήθεια πως ο Πέτρος είχε τα δικά του πιστεύω. Είχε όμως τα στοιχεία της ειλικρινούς πίστης; Εκείνη την εποχή, ο Πέτρος είχε ήδη καταλάβει ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Χριστός, ο Υιός του ζωντανού Θεού και ο ίδιος ο Θεός. Εφόσον είχε τόσο ειλικρινή πίστη, γιατί φέρθηκε τόσο δειλά; (Του έλειπε το ανάστημα.) Αγαπούσε τη ζωή του και φοβόταν τον θάνατο, τα βάσανα, τα σωματικά βασανιστήρια. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, στο τέλος αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές. Ήταν όπως το είπε ο Κύριος Ιησούς: «ταύτην την νύκτα, πριν φωνάξη ο αλέκτωρ, τρίς θέλεις με απαρνηθή». Τα εκπλήρωσε πράγματι αυτά τα λόγια. Πώς μπόρεσε ο Κύριος Ιησούς να πει αυτά τα πράγματα και να φτάσει σ’ αυτά τα συμπεράσματα για τον Πέτρο; (Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα τρίσβαθα της καρδιάς των ανθρώπων.) Τι εξέτασε εξονυχιστικά στην καρδιά του Πέτρου; (Το ανάστημα του Πέτρου και την πίστη του στον Θεό.) Ο Κύριος Ιησούς είδε το ανάστημα του Πέτρου και το πόση εμπιστοσύνης είχε. Με τόσο μικρό ανάστημα, είναι ν’ απορεί κανείς που αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές; Λόγω του αναστήματός του, ήταν αναπόφευκτο ότι θα φερόταν όπως φέρθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί επέδειξε εκείνη τη στιγμή τόσο λίγη εμπιστοσύνη; (Εκείνη την εποχή, ο Πέτρος ακολουθούσε τον Κύριο Ιησού περίπου τρία χρόνια, οπότε είχε βιώσει ελάχιστο από το έργο του Θεού.) Μετά από τα τρία χρόνια που ακολουθούσε τον Κύριο Ιησού, τόση μπορούσε να είναι η εμπιστοσύνη του. Αυτό ήταν το ανάστημά του τότε. Το ανάστημά του μεγάλωνε καθώς η εμπειρία του βάθαινε συνεχώς.

Είναι σωστό να ακολουθούμε τον Θεό χωρίς πραγματική εμπιστοσύνη; Τι σημαίνει στην πραγματικότητα να έχουν οι άνθρωποι ειλικρινή πίστη στον Θεό; Για να το πούμε με όσο πιο απλά λόγια γίνεται: είναι το πόση εμπιστοσύνη έχεις σε όλα τα λόγια και στο έργο του Θεού, και το πόσο μπορείς να πιστεύεις πραγματικά. Συγκεκριμένα, είναι το πόσο μπορείς, βαθιά μέσα σου, να πιστεύεις και ν’ αναγνωρίζεις την εκπλήρωση και τα μέσα εκπλήρωσης των λόγων που εκφέρει ο Θεός, τα πράγματα που διατάζει, την κυριαρχία Του, τις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του, τον τρόπο με τον οποίο Εκείνος διευθετεί τον μελλοντικό προορισμό του κάθε ανθρώπου κι όλα τ’ άλλα τέτοια πράγματα, καθώς και το κατά πόσο έχεις πραγματική εμπιστοσύνη σ’ αυτά. Εκείνη την εποχή, ο Πέτρος δεν τόλμησε καν να αναγνωρίσει το όνομα του Κυρίου Ιησού ή τη σχέση του μαζί Του. Είχε ελάχιστη εμπιστοσύνη κι αυτή η λιγοστή εμπιστοσύνη φανέρωσε το πραγματικό ανάστημά του. Ποιο ήταν το πραγματικό ανάστημά του; (Αναγνώριζε μόνο ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν ο Χριστός, αλλά ήξερε ελάχιστα πράγματα για τον Θεό.) Είχε μικρό ανάστημα και δεν μπορούσε να προχωρήσει παρακάτω. Εσείς, λοιπόν, πόση πίστη έχετε τώρα στον Θεό; Είναι η πίστη σας πιο ισχυρή από του Πέτρου; Είναι πιο αδύναμη; Είναι περίπου η ίδια; (Είναι η ίδια, όσον αφορά το ότι αναγνωρίζουμε τον Χριστό. Εμείς κατανοούμε λίγη παραπάνω αλήθεια από τον Πέτρο, αλλά ακόμη δεν έχουμε εισέλθει σε πολλές απ’ αυτές τις αλήθειες.) Αν η πίστη των ανθρώπων στον Θεό σταματά στην απλή αναγνώριση ότι Εκείνος είναι ο Θεός, στην αναγνώριση ότι ο Θεός μπορεί να ενορχηστρώνει και να διευθετεί τα πάντα κι ότι έχει κυριαρχία επί των πάντων, επί της μοίρας σου και της ζωής σου —αν αναγνωρίζεις μόνο αυτά, αλλά έχεις ελάχιστα στοιχεία πίστης ή και ακόμη λιγότερο, σχεδόν κανένα στοιχείο υποταγής και κανένα στοιχείο ότι περιμένεις και αναζητάς τον Θεό— τότε τι είδους πίστη είναι αυτή; Πάντα λες ότι πιστεύεις στον Θεό, πιστεύεις πως ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα κι ενορχηστρώνει τα πάντα, ότι Αυτός δίνει ζωή στους ανθρώπους κι ότι θα κάνεις ό,τι σου ζητήσει, ακόμη και τη ζωή σου θα δώσεις για Εκείνον. Μετά, όμως, συναντάς μια κατάσταση όπως αυτή που βίωσε ο Πέτρος, κι ο κόσμος ρωτάει: «Αυτός είναι ο Θεός σου;» Τότε το συλλογίζεσαι πιο βαθιά το θέμα και σκέφτεσαι: «Υπάρχουν παντού μη πιστοί. Αν Τον αναγνωρίσω, θα με συλλάβουν. Ο Θεός είπε ότι στις κρίσιμες στιγμές μπορούμε να λειτουργήσουμε σοφά και να μην Τον αναγνωρίσουμε. Θα πράξω, λοιπόν, κι εγώ σοφά κι ο Θεός δεν θα μου το κρατήσει.» Αν αγαπάς τη ζωή σου και είσαι δειλός, δεν θα τολμήσεις να αναγνωρίσεις τον Θεό και μάλιστα μπορεί και να Τον αρνηθείς. Σε μια τέτοια στιγμή, πού είναι η εμπιστοσύνη σου, που πιστεύεις πως ο Θεός έχει κυριαρχία σε όλα τα πράγματα; (Δεν υπάρχει.) Ήταν πραγματική ή ψεύτικη η εμπιστοσύνη που νόμιζες πως είχες σε καθημερινές στιγμές; (Ψεύτικη.) Όταν συμβαίνει κάτι που παραβιάζει ιδιαίτερα τις αντιλήψεις ή τις προτιμήσεις σου, και δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη πλήρως η πρόθεση του Θεού στο συγκεκριμένο ζήτημα, τότε ο Θεός απαιτεί να υποταχθείς σ’ αυτό. Έχει διευθετήσει αυτό το περιβάλλον για να πάρεις ένα μάθημα. Εσύ, λοιπόν, τι κάνεις; Για παράδειγμα, ας πούμε ότι έχεις ιδιαίτερα ισχυρή πίστη κι είσαι πολύ ευσεβής και ειλικρινής, αλλά ο Θεός ορίζει ένα περιβάλλον που δεν ταιριάζει με τις αντιλήψεις σου και σου φέρεται σαν να είσαι άπιστος. Τότε αισθάνεσαι αδικημένος, τα μάτια σου πλημμυρίζουν δάκρυα και παραπονιέσαι στον Θεό, λέγοντας μέσα σου: «Θεέ μου, πιστεύω σ’ Εσένα, ζω για Σένα, κι όμως Εσύ διευθέτησες για μένα ένα τέτοιο περιβάλλον, με έριξες ανάμεσα στους άπιστους και μ’ ανακατεύεις με ακάθαρτα πνεύματα. Δεν θα με μολύνουν αυτά; Έχω ξεχωρίσει ως άγιος άνθρωπος, ως κάποιος που ανήκει στον Θεό. Δεν θα έπρεπε να το έχεις ορίσει αυτό. Ξέρεις πόσο πολύ μου λείπεις, πόσο Σ’ αγαπώ; Δεν αντέχω να είμαι μακριά Σου. Δεν μπορείς να μου φέρεσαι έτσι, δεν είναι δίκαιο για μένα!» Τι έχεις να πεις γι’ αυτό; Όταν συναντάς πράγματα που δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις σου, πού είναι η υποταγή σου; (Δεν υπάρχει.) Με τι αντικαθιστάς την υποταγή; (Με παράπονα, παρανοήσεις και αντίσταση.) Είναι αυτό πραγματική εμπιστοσύνη; Τι θα πρέπει να διαθέτει η ειλικρινής πίστη; Πώς θα πρέπει να εκφράζεται; (Με το να αναζητάμε τις προθέσεις του Θεού και να υποτασσόμαστε στον Θεό.) Ένα μεμονωμένο περιστατικό αποκαλύπτει αν κάποιος έχει πραγματική εμπιστοσύνη.

Ας συναναστραφούμε πάνω σ’ ένα θέμα που έρχεται σε αντίθεση με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Ο Μωυσής ζούσε στην έρημο για σαράντα χρόνια. Τα σαράντα χρόνια είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής ενός ανθρώπου. Αν κάποιος ζήσει ως τα ογδόντα, τα σαράντα χρόνια είναι η μισή του ζωή. Τι είδους περιβάλλον διαβίωσης είναι η έρημος; Δεν ήταν μόνο ένα εξαιρετικά κακό περιβάλλον για να ζει κανείς, με πολλές δυσκολίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Μωυσής, αλλά το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν πως σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια δεν είχε επαφή με τους Ισραηλίτες και ούτε και ο Θεός τού εμφανίστηκε. Ο Θεός όρισε αυτό το περιβάλλον για τον Μωυσή, για να τον εξευγενίσει. Είναι σύμφωνο αυτό με τις ανθρώπινες αντιλήψεις; Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν ειλικρινή πίστη, πώς φανερώνεται αυτό συνήθως; Τα πρώτα δυο χρόνια θα διατηρούν ακόμη κάποια δύναμη μέσα στην καρδιά τους και θα σκέφτονται: «Ο Θεός με δοκιμάζει, αλλά εγώ δεν φοβάμαι. Έχω τον Θεό! Εφόσον ο Θεός δεν μ’ αφήνει να πεθάνω, μπορώ να ζήσω ακόμη κι αν μου μένει μία αναπνοή. Ζω με τον Θεό. Έχω εμπιστοσύνη. Πρέπει να ικανοποιήσω τον Θεό!» Νιώθουν αυτήν τη λίγη αποφασιστικότητα, επειδή έχουν ακόμη πρόβατα για συντρόφους. Ωστόσο, μετά από μερικά χρόνια, τα πρόβατα λιγοστεύουν κι ένας μανιασμένος αέρας φυσάει όλη μέρα. Στην ηρεμία της νύχτας, οι άνθρωποι αισθάνονται μοναξιά. Δεν έχουν κανέναν να μοιραστούν όσα έχουν στην καρδιά τους. Όταν σηκώνουν το βλέμμα προς τον ουρανό, βλέπουν μόνο τα αστέρια και το φεγγάρι. Τις νύχτες που έχει συννεφιά και βρέχει, η μοναξιά τους μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, γιατί ακόμη και το φεγγάρι είναι κρυμμένο. Ασυνείδητα, αρχίζει και παγώνει η εμπιστοσύνη τους. Κι όταν παγώσει η εμπιστοσύνη τους, τότε φανερώνεται μια καρδιά γεμάτη παράπονα και παρανοήσεις. Στη συνέχεια, η εσωτερική τους κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο καταθλιπτική κι η ζωή αρχίζει σιγά-σιγά να χάνει το νόημά της. Αισθάνονται συνεχώς ότι ο Θεός δεν τους προσέχει και τους έχει εγκαταλείψει. Αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την ύπαρξη του Θεού κι η εμπιστοσύνη τους φθίνει όλο και περισσότερο. Αν δεν έχεις ειλικρινή πίστη, δεν θ’ αντέξεις στη δοκιμασία του χρόνου ή στη δοκιμασία του περιβάλλοντός σου. Αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις τη δοκιμασία που θα σου δώσει ο Θεός, τότε Εκείνος δεν θα σου μιλήσει ούτε θα σου εμφανιστεί. Ο Θεός θέλει να δει αν πιστεύεις και αναγνωρίζεις ότι υπάρχει, κι αν έχεις ειλικρινή πίστη βαθιά μέσα σου. Έτσι ερευνά εξονυχιστικά ο Θεός τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων. Οι άνθρωποι που ζουν ανάμεσα στους ουρανούς και τη γη βρίσκονται στα χέρια του Θεού; Όλοι βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι στην έρημο ή στο φεγγάρι. Βρίσκεσαι στα χέρια του Θεού. Έτσι είναι τα πράγματα. Αν ο Θεός δεν σου έχει εμφανιστεί, πώς μπορείς να διακρίνεις την ύπαρξη και την κυριαρχία Του; Πώς μπορείς να αφήσεις την αλήθεια που λέει πως «ο Θεός υπάρχει και είναι κυρίαρχος επί των πάντων» να ριζώσει μέσα στην καρδιά σου και να μην ξεθωριάσει ποτέ; Πώς μπορείς να κάνεις αυτήν τη δήλωση την ίδια σου τη ζωή, την κινητήρια δύναμη της ζωής σου, και την εμπιστοσύνη και τη δύναμη που θα σου επιτρέψουν να συνεχίσεις να ζεις; (Με προσευχή.) Αυτό είναι πρακτικό. Αυτό είναι το μονοπάτι της άσκησης. Όταν έχεις τις περισσότερες δυσκολίες, όταν μπορείς λιγότερο από ποτέ να αισθανθείς τον Θεό, όταν νιώθεις τον μεγαλύτερο πόνο και τη μεγαλύτερη μοναξιά, όταν αισθάνεσαι λες και είσαι μακριά από τον Θεό, τότε ποιο είναι αυτό που πρέπει να κάνεις πάνω απ’ όλα; Να επικαλεστείς τον Θεό. Όταν επικαλείσαι τον Θεό, αυτό σου δίνει δύναμη. Όταν επικαλείσαι τον Θεό, αυτό σε κάνει να νιώθεις την ύπαρξή Του. Όταν επικαλείσαι τον Θεό, αυτό σε κάνει να νιώθεις την κυριαρχία Του. Όταν επικαλείσαι τον Θεό, προσεύχεσαι σ’ Εκείνον και θέτεις τη ζωή σου στα χέρια Του, τότε θα νιώσεις ότι ο Θεός βρίσκεται κοντά σου και δεν σε έχει εγκαταλείψει. Όταν νιώσεις ότι ο Θεός δεν σε έχει εγκαταλείψει, όταν νιώθεις πραγματικά ότι είναι στο πλευρό σου, τότε θα αναπτυχθεί η πίστη σου; Αν έχεις πραγματική εμπιστοσύνη, πρόκειται να φθαρεί και να ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου; Όχι βέβαια. Έχει λυθεί τώρα το πρόβλημα της εμπιστοσύνης; Μπορούν οι άνθρωποι να διαθέτουν πραγματική εμπιστοσύνη αν απλώς κουβαλούν τη Βίβλο και απομνημονεύουν επίμονα τα εδάφια λέξη-λέξη; Για να λυθεί αυτό το πρόβλημα χρειάζεται ακόμα προσευχή στον Θεό, αλλά και να βασίζεσαι σ’ Εκείνον. Πώς πέρασε ο Μωυσής τα σαράντα χρόνια στην έρημο; Τότε δεν υπήρχε Βίβλος ούτε είχε κανέναν άνθρωπο γύρω του. Μόνο πρόβατα είχε μαζί του. Σίγουρα τον καθοδήγησε ο Θεός. Η Βίβλος δεν καταγράφει πώς τον καθοδήγησε ο Θεός, αν του εμφανίστηκε, αν ο Θεός τού μίλησε ή αν του έδωσε να καταλάβει γιατί τον έκανε να ζήσει στην έρημο για σαράντα χρόνια. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Μωυσής επιβίωσε στην έρημο για σαράντα χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Χωρίς να έχει κανέναν δίπλα του για να μοιραστεί όσα είχε μέσα στην καρδιά του, πώς μπόρεσε να επιβιώσει μόνος του στην έρημο για σαράντα χρόνια; Αυτό θα ήταν αδύνατο για οποιονδήποτε δεν είχε ειλικρινή πίστη. Θα ήταν θαύμα! Όπως κι αν συλλογιστούν οι άνθρωποι αυτό το ζήτημα, θεωρούν ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ. Δεν είναι καθόλου σύμφωνο με τις ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες! Όμως αυτό δεν είναι ούτε θρύλος ούτε φανταστική περιπέτεια. Είναι ένα πραγματικό, αμετάβλητο και αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τι δείχνει η ύπαρξη αυτού του γεγονότος στους ανθρώπους; Αν έχεις ειλικρινή πίστη στον Θεό, τότε ακόμη και μια ανάσα να σου μένει, ο Θεός δεν πρόκειται να σ’ εγκαταλείψει. Αυτό είναι ένα γεγονός της ύπαρξης του Θεού. Αν έχεις τέτοια πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό και Τον καταλαβαίνεις τόσο καλά, τότε έχεις αρκετά μεγάλη εμπιστοσύνη. Σ’ όποιο περιβάλλον κι αν βρεθείς και όσο καιρό κι αν μείνεις σ’ αυτό το περιβάλλον, η εμπιστοσύνη σου δεν θα μειωθεί.

Ο Μωυσής έμεινε στην έρημο σαράντα χρόνια. Ο Θεός δεν του εμφανίστηκε ποτέ ούτε τον προμήθευσε με την αλήθεια. Ο Μωυσής δεν είχε βιβλία με τα λόγια του Θεού στα χέρια του, δεν είχε κανέναν άνθρωπο απ’ τον λαό του Θεού στο πλάι του ούτε κανέναν για να μοιραστεί όσα είχε στην καρδιά του. Μόνος στην έρημο, μπόρεσε να ζήσει επειδή βασίστηκε στην προσευχή στον Θεό. Τελικά, μετά απ’ αυτό ο Μωυσής απέκτησε αληθινή εμπιστοσύνη. Γιατί λοιπόν το έκανε ο Θεός αυτό; Ήθελε ν’ αναθέσει μια αποστολή στον Μωυσή και να τον χρησιμοποιήσει για κάτι σημαντικό, έπρεπε να επιτελέσει έργο σ’ αυτόν, οπότε τον σκληραγώγησε. Τι ήταν αυτό που σκληραγώγησε ο Θεός στον Μωυσή; (Την εμπιστοσύνη του.) Ο Θεός ήθελε να την οδηγήσει στην τελείωση την εμπιστοσύνη του, όχι να τη σκληραγωγήσει. Αυτό που σκληραγωγεί ο Θεός είναι οι καλές προθέσεις του ανθρώπου, η λεγόμενη επιμονή του, καθώς και οι ικανότητες και δεξιότητές του, η θερμοαιμία του. Γιατί είχε φύγει τότε ο Μωυσής από την Αίγυπτο; (Επειδή σκότωσε έναν Αιγύπτιο, επειδή ήταν θερμόαιμος.) Θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει τότε ο Θεός; (Όχι.) Τι θα συνέβαινε αν τον χρησιμοποιούσε τότε; Ο Μωυσής μισούσε τους Αιγύπτιους και φερόταν πάντα παρορμητικά. Αν σκότωνε κι άλλον άνθρωπο, αυτό δεν θα δημιουργούσε προβλήματα; Αν ο Θεός τού ζητούσε να πάει και να οδηγήσει τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο κι όταν ο Φαραώ δεν θα συμφωνούσε, ο Μωυσής φερόταν παρορμητικά, αυτό δεν θα προκαλούσε προβλήματα; Ο Θεός θα έλεγε: «Μπορείς να εκπροσωπήσεις τον Θεό αν φέρεσαι έτσι;» Δεν γινόταν, λοιπόν, να τον χρησιμοποιήσει εξαιτίας της θερμοαιμίας του. Η θερμοαιμία είναι μεγάλο ταμπού για τους ανθρώπους. Αν είσαι θερμόαιμος, αν θες να φέρεσαι πάντα σύμφωνα με τη φύση σου και την παρορμητικότητά σου κι αν θέλεις να λύνεις πάντα τα προβλήματα με ανθρώπινες μεθόδους, αν δεν έχεις ειλικρινή πίστη στον Θεό, αν δεν βασίζεσαι σ’ Εκείνον και δεν πιστεύεις στην κυριαρχία Του από ειλικρινή πίστη, τότε ο Θεός δεν θα μπορεί να σε χρησιμοποιήσει. Αν προσπαθούσε να σε χρησιμοποιήσει, τότε όχι μόνο δεν θα πετύχαινες τίποτα, αλλά θα τα έκανες θάλασσα. Επομένως, ο Μωυσής, μόλις σκότωσε τον Αιγύπτιο, κατέφυγε στην έρημο. Ο Θεός χρησιμοποίησε αυτό το περιβάλλον της ερήμου για να σκληραγωγήσει το θέλημά του Μωυσή, τη θερμοαιμία του, τις καλές προθέσεις του, τον ζήλο του και την παρορμητικότητά του, αλλά και τον ηρωισμό που τον έκανε να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού του και να πολεμά την αδικία. Όλα αυτά εντάσσονται στη θέληση του ανθρώπου, στη θερμοαιμία και στη φύση του. Γιατί δεν κανόνισε ο Θεός να τον συνοδεύσουν μερικοί Ισραηλίτες; Αν είχε έστω κι έναν άλλο άνθρωπο μαζί του, μπορεί να μη βασιζόταν στον Θεό αλλά στον άλλο άνθρωπο. Σε τι άνθρωπο μετατράπηκε τελικά ο Μωυσής μετά τον εξευγενισμό του σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον; Μπορούσε να υποταχθεί στον Θεό και είχε πραγματική εμπιστοσύνη. Αυτό δείχνει ότι είχε μειωθεί φυσική θερμοαιμία του. Όταν βγήκε από την έρημο, διατηρούσε τη θερμοαιμία και τον ηρωισμό του; (Όχι.) Πώς φάνηκε αυτό; (Είπε πως δεν ήταν πια καλός ομιλητής.) Εφόσον δεν μπορούσε να μιλήσει πια, διατηρούσε τις προθέσεις και τις παρορμήσεις του; (Όχι.) Αν το δούμε έτσι, όταν ο Θεός θέλει να οδηγήσει έναν άνθρωπο στην τελείωση, να οδηγήσει στην τελείωση την εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον Θεό, τότε είτε τον χρησιμοποιεί είτε όχι, θα οδηγήσει στην τελείωση την κατανόηση που έχει αυτός ο άνθρωπος για την αλήθεια και για τις προθέσεις του Θεού. Θα του επιτρέψει να υποταχθεί στον Θεό πραγματικά και απόλυτα, χωρίς καμιά νοθεία, χωρίς τον λεγόμενο ανθρώπινο ηρωισμό, την παρορμητικότητα, τις φιλοδοξίες και τα έντονα πάθη, χωρίς θερμοαιμία και χωρίς ανθρώπινες καλές προθέσεις κι ενθουσιασμό. Χωρίς αυτά τα δήθεν πιστεύω. Όλοι θαυμάζουν και επιδιώκουν αυτά που προκύπτουν από το θέλημα του ανθρώπου. Αυτά είναι πράγματα που οι άνθρωποι θεωρούν μέσες-άκρες θετικά, καλά και σωστά. Όλοι προσπαθούν να ζήσουν σύμφωνα με αυτά. Αυτά είναι τα πιστεύω των ανθρώπων. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν αυτά τα πράγματα, τότε μπορούν να υποταχθούν πραγματικά στον Θεό, και δεν θα φέρονται ούτε θα μιλούν σύμφωνα με τις ανθρώπινες φαντασιοκοπίες και την ανθρώπινη καλοσύνη. Όταν οι άνθρωποι προσέλθουν ξανά ενώπιον του Θεού, τότε θα έχουν περισσότερα στοιχεία ειλικρινούς πίστης σ’ Εκείνον. Ποια είναι τα στοιχεία της ειλικρινούς πίστης; Άραγε, οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να συμβουλεύουν τον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, αυτά που κάνεις δεν είναι σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις κι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αποδεχθούν τις πράξεις Σου. Πρέπει να το κάνεις έτσι» και «Θεέ μου, αυτό που είπες δεν μου φάνηκε σωστό. Το ύφος είναι λανθασμένο, η προσέγγισή Σου και τα λόγια Σου δεν είναι σωστά»; Αυτά τα στοιχεία έχουν αφαιρεθεί από μέσα τους, και τώρα θα πάψουν να συμβουλεύουν τον Θεό. Θα μπορούν να υποτάσσονται πραγματικά στον Θεό, να διαθέτουν λογική και φόβο Θεού. Με σαράντα χρόνια σκληραγώγησης στην έρημο, ο Μωυσής αισθάνθηκε πραγματικά την ύπαρξη του Θεού. Σε ένα περιβάλλον όπου ένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε καν να επιβιώσει, αυτός βασιζόταν μέρα με τη μέρα στον Θεό για να επιβιώσει, κρατήθηκε απ’ την ελπίδα χρόνο με τον χρόνο κι έζησε ως το τέλος. Είδε πράγματι τον Θεό. Δεν ήταν ούτε σύμπτωση ούτε θρύλος. Δεν υπήρχε τίποτα τυχαίο ή αιφνίδιο σ’ αυτό. Ήταν όλο πραγματικότητα. Ο Μωυσής είδε την πραγματική ύπαρξη του Θεού κι είδε ότι ισχύει πραγματικά ότι ο Θεός κυριαρχεί πραγματικά επί των πάντων. Αφού το έργο του Θεού στους ανθρώπους πετυχαίνει αυτήν την επίδραση, οι καρδιές των ανθρώπων αλλάζουν. Οι αντιλήψεις κι οι φαντασιοκοπίες τους εξαφανίζονται, ενώ οι ίδιοι αισθάνονται πως είναι ένα τίποτα και πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς τον Θεό. Κατά συνέπεια, δεν θέλουν να επιμείνουν να ενεργούν με τον δικό τους τρόπο. Εκείνη τη στιγμή, θα λένε πράγματα σαν κι αυτό: «Κύριε: δεν θέλει γείνει τούτο εις σε»; (Όχι.) Μπορούμε να πούμε ότι τότε οι άνθρωποι δεν θα μιλούν βασισμένοι σε ανθρώπινες αντιλήψεις εμποδίζοντας τον Θεό, δεν θα ενεργούν με βάση τη θέληση του ανθρώπου και δεν θα επιμένουν να ενεργούν όπως κρίνουν οι ίδιοι ότι αρμόζει. Ποια είναι, λοιπόν, η βάση σύμφωνα με την οποία ζουν οι άνθρωποι; Τι βιώνουν; Υποκειμενικά, μπορούν να υποταχθούν στην κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Θεού. Αντικειμενικά, μπορούν να επιτρέψουν στη φύση να πάρει τον δρόμο της, να περιμένουν και να αναζητούν τις προθέσεις του Θεού, και να υποτάσσονται στον Θεό σε όλα όσα τους ζητάει, χωρίς να κάνουν τις δικές τους επιλογές.

Τότε που ο Θεός έστειλε τον Μωυσή να οδηγήσει τους Ισραηλίτες στην έξοδο από την Αίγυπτο, πώς αντέδρασε εκείνος όταν ο Θεός τού έδωσε μια τέτοια αποστολή; (Είπε ότι δεν ήταν καλός ομιλητής, ότι ήταν αργός στην ομιλία και τη γλώσσα.) Είχε αυτή τη μία, μικρή επιφύλαξη, ότι δεν ήταν καλός στα λόγια, ότι ήταν αργός στην ομιλία και τη γλώσσα. Αντιτάχθηκε, παρ’ όλα αυτά, στην αποστολή του Θεού; Πώς την αντιμετώπισε; Προσέπεσε αμέσως. Και τι σημαίνει το να προσπέσεις; Σημαίνει υποταγή και αποδοχή. Ο Μωυσής προσέπεσε ενώπιον του Θεού, δεν έδωσε σημασία στις προσωπικές του προτιμήσεις και δεν ανέφερε τις όποιες δυσκολίες μπορεί να είχε. Ό,τι τον έβαζε ο Θεός να κάνει, το έκανε αμέσως. Γιατί μπόρεσε να αποδεχτεί την αποστολή από τον Θεό ακόμη κι όταν ένιωθε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα; Γιατί μέσα του είχε αληθινή εμπιστοσύνη. Είχε κάποια εμπειρία από την κυριαρχία του Θεού πάνω σε όλα τα πράγματα και τα ζητήματα, και στα σαράντα χρόνια της εμπειρίας του στην έρημο είχε τελικά μάθει ότι η κυριαρχία του Θεού είναι παντοδύναμη. Έτσι, αποδέχτηκε πρόθυμα την αποστολή από τον Θεό και ξεκίνησε να κάνει αυτό που του είχε αναθέσει ο Θεός χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τι σημαίνει «ξεκίνησε»; Σημαίνει ότι είχε αληθινή εμπιστοσύνη στον Θεό κι ότι βασιζόταν αληθινά σ’ Εκείνον, ότι είχε αληθινή υποταγή σ’ Εκείνον. Δεν ήταν δειλός, δεν έκανε τη δική του επιλογή, ούτε προσπάθησε να αρνηθεί. Αντίθετα, πίστευε απόλυτα και ξεκίνησε να εκτελεί την αποστολή από τον Θεό γεμάτος εμπιστοσύνη. Πίστευε το εξής: «Αν το έχει αναθέσει ο Θεός αυτό, τότε όλα θα γίνουν όπως λέει Εκείνος. Ο Θεός μού είπε να βγάλω τους Ισραηλίτες απ’ την Αίγυπτο, οπότε θα πάω. Εφόσον ο Θεός το έχει αναθέσει αυτό, θα εργαστεί και θα μου δώσει δύναμη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συνεργαστώ». Αυτό γνώριζε ο Μωυσής. Όσοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν όλα όσα τους εμπιστεύεται ο Θεός μόνοι τους. Έχουν οι άνθρωποι τέτοιες ικανότητες; Όχι βέβαια. Αν οι άνθρωποι είναι δειλοί, δεν θα έχουν καν το θάρρος να συναντήσουν τον Φαραώ της Αιγύπτου. Βαθιά μέσα τους, θα λέγανε: «Ο Φαραώ της Αιγύπτου είναι βασιλιάς των διαβόλων. Έχει ολόκληρο στρατό υπό τις διαταγές του και θα μπορούσε να με σκοτώσει με μια κουβέντα. Πώς μπορώ να οδηγήσω τόσους Ισραηλίτες στην έξοδο; Θα με άκουγε ο Φαραώ της Αιγύπτου;» Αυτά τα λόγια αποτελούν άρνηση, αντίσταση κι επανάσταση. Φανερώνουν έλλειψη πίστης στον Θεό κι αυτό δεν είναι πραγματική εμπιστοσύνη. Οι περιστάσεις εκείνη την εποχή δεν ήταν ευνοϊκές για τους Ισραηλίτες ούτε για τον Μωυσή. Η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, από την ανθρώπινη οπτική, δεν ήταν παρά ένα ακατόρθωτο έργο αφού η Αίγυπτος ήταν αποκομμένη εξαιτίας της Ερυθράς Θάλασσας, και θα ήταν πολύ δύσκολο να διασχίσουν αυτήν τη θάλασσα. Είναι δυνατόν να μην ήξερε ο Μωυσής πόσο δύσκολο θα ήταν να εκπληρώσει αυτήν την αποστολή; Μέσα του ήξερε, όμως και πάλι είπε μόνο ότι ήταν αργός στην ομιλία και τη γλώσσα, ότι κανείς δεν θα έδινε σημασία στα λόγια του. Δεν απέρριψε, κατά βάθος, την αποστολή από τον Θεό. Όταν του είπε ο Θεός να οδηγήσει τους Ισραηλίτες στην έξοδο από την Αίγυπτο, εκείνος προσέπεσε και το αποδέχτηκε. Γιατί δεν ανέφερε τις δυσκολίες; Μήπως, μετά από σαράντα χρόνια στην έρημο, δεν γνώριζε τους κινδύνους του έξω κόσμου, ή το πώς είχαν εξελιχθεί τα πράγματα στην Αίγυπτο, ή τη δεινή θέση των Ισραηλιτών εκείνη την εποχή; Δεν τα καταλάβαινε ξεκάθαρα αυτά τα πράγματα; Αυτό συνέβαινε; Σίγουρα όχι. Ο Μωυσής ήταν έξυπνος και σοφός. Ήξερε όλα αυτά τα πράγματα, αφού τα είχε υποστεί και τα είχε βιώσει ο ίδιος στον έξω κόσμο, και δεν θα τα ξεχνούσε ποτέ. Τα ήξερε πάρα πολύ καλά όλα αυτά. Άρα, ήξερε πόσο δύσκολη ήταν η αποστολή που του είχε δώσει ο Θεός; (Ναι.) Αν το ήξερε, πώς είναι δυνατόν να την αποδέχτηκε; Εμπιστευόταν τον Θεό. Με την εμπειρία μιας ζωής, πίστευε στην παντοδυναμία του Θεού, γι’ αυτό και δέχτηκε την αποστολή αυτήν από τον Θεό με καρδιά γεμάτη εμπιστοσύνη και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Ποιες εμπειρίες είχε ο Μωυσής; Πες μου. (Κατά την εμπειρία του, κάθε φορά που επικαλούταν τον Θεό και κάθε φορά που Τον πλησίαζε, Εκείνος τον οδηγούσε και τον καθοδηγούσε. Ο Μωυσής έβλεπε ότι ο Θεός δεν είχε πάρει ποτέ πίσω τον λόγο Του κι είχε πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό.) Αυτό είναι μία πτυχή. Κάτι άλλο; (Στα σαράντα χρόνια που πέρασε στην έρημο, ο Μωυσής είχε δει πραγματικά την κυριαρχία του Θεού, όταν Τον επικαλούταν και προσευχόταν σ’ Εκείνον. Μπόρεσε να επιβιώσει και να αντέξει, και διέθετε ειλικρινή πίστη στην κυριαρχία του Θεού.) Κάτι άλλο; (Ο Θεός είχε ήδη επιτελέσει πολύ έργο στον Μωυσή. Ο Μωυσής ήξερε μερικά στοιχεία σχετικά με το πώς είχε δημιουργήσει ο Θεός τους ουρανούς, τη γη κι όλα τα πράγματα, πώς κατέστρεψε τον κόσμο με έναν κατακλυσμό την εποχή του Νώε, ήξερε για τον Αβραάμ και άλλα τέτοια πράγματα. Έγραψε αυτά τα πράγματα στην Πεντάτευχο, γεγονός που αποδεικνύει ότι απέκτησε γνώσεις για όλες αυτές τις πράξεις του Θεού και ήξερε ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και πάνσοφος. Επομένως, πίστευε ότι αφού θα τον καθοδηγούσε ο Θεός, το εγχείρημα θα πετύχαινε σίγουρα. Ήθελε να παρακολουθήσει τις πράξεις του Θεού, να δει τι θα έπραττε ο Θεός μέσα απ’ αυτόν και πώς θα τον βοηθούσε και θα τον καθοδηγούσε. Αυτή ήταν η εμπιστοσύνη που είχε.) Έτσι ήταν τα πράγματα. Πείτε Μου, στα σαράντα χρόνια του στην έρημο, μπόρεσε ο Μωυσής να βιώσει εμπειρικά ότι τίποτα δεν είναι δύσκολο για τον Θεό, και ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στα χέρια Του; Και πολύ μάλιστα —αυτή ήταν η πιο αληθινή του εμπειρία. Στα σαράντα χρόνια του στην έρημο, υπήρξαν πάρα πολλά πράγματα που του προκάλεσαν θανάσιμο κίνδυνο, και δεν ήξερε αν θα επιβιώσει απ’ αυτούς. Κάθε μέρα, πάλευε για τη ζωή του και προσευχόταν στον Θεό για προστασία. Αυτή ήταν η μόνη του επιθυμία. Σε αυτά τα σαράντα χρόνια, εκείνο που βίωσε βαθύτερα ήταν η κυριαρχία και η προστασία του Θεού. Αργότερα, λοιπόν, όταν δεχόταν την αποστολή από τον Θεό, το πρώτο που ένιωσε πρέπει να ήταν το εξής: «Τίποτε δεν είναι δύσκολο για τον Θεό. Εάν ο Θεός λέει ότι μπορεί να γίνει, τότε σίγουρα μπορεί να γίνει. Εφόσον ο Θεός μού έδωσε μια τέτοια αποστολή, σίγουρα θα φροντίσει να γίνει —Αυτός θα την εκτελέσει, όχι κάποιος άνθρωπος». Προτού αναλάβει δράση, ο άνθρωπος πρέπει να σχεδιάσει και να προετοιμαστεί εκ των προτέρων. Πρέπει να κάνει πρώτα προετοιμασίες. Ο Θεός πρέπει να κάνει αυτά τα πράγματα προτού ενεργήσει; Όχι, δεν έχει ανάγκη. Κάθε δημιουργημένο ον, όση επιρροή κι αν διαθέτει, όσο ικανό ή ισχυρό είναι, όσο εκτός ελέγχου κι αν είναι, βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Ο Μωυσής είχε εμπιστοσύνη, γνώσεις και εμπειρία ως προς αυτό, οπότε δεν υπήρχε ίχνος αμφιβολίας ή φόβου στην καρδιά του. Κατά συνέπεια, η εμπιστοσύνη του στον Θεό ήταν ιδιαίτερα αληθινή και αγνή. Μπορεί να ειπωθεί ότι ήταν γεμάτος εμπιστοσύνη.

Μόλις μίλησα για το τι είναι η ειλικρινής πίστη. Πείτε Μου, τελικά ο Θεός θέλει τα πιστεύω των ανθρώπων ή την ειλικρινή πίστη τους; (Θέλει την ειλικρινή πίστη των ανθρώπων.) Αυτό που θέλει ο Θεός είναι η ειλικρινής πίστη των ανθρώπων. Τι είναι η ειλικρινής πίστη; Για να το πούμε με τα πιο απλά και άμεσα λόγια, το να έχουν οι άνθρωποι πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό. Πώς είναι πρακτικά η πραγματική εμπιστοσύνη; Πώς σχετίζεται με όλες τις δραστηριότητες των ανθρώπων στην πραγματική τους ζωή; (Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος επί των πάντων και ορίζει τα πάντα. Πιστεύουν στην κυριαρχία του Θεού επί όλων όσα συναντούν και πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι Τον δυσκολεύει.) (Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κάθε λέξη που λέει ο Θεός θα γίνει πραγματικότητα.) Σκεφτείτε το κι άλλο αυτό. Πώς αλλιώς φανερώνεται η πραγματική εμπιστοσύνη; (Η εμπιστοσύνη του Μωυσή διαφέρει από αυτήν των συνηθισμένων πιστών. Εκείνος, όταν έγραψε τη Γένεση, πίστευε ότι ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη και όλα τα πράγματα με τα λόγια Του, ότι οι ουρανοί και η γη και όλα τα πράγματα προήλθαν από τα λόγια του Θεού. Πίστευε πως ό,τι λέει ο Θεός έτσι είναι και ότι αυτό που ορίζει ο Θεός θα γίνει πραγματικότητα, αλλά και ότι όλα Του τα λόγια θα εφαρμοστούν και θα εκπληρωθούν. Υπό αυτήν την έννοια, είχε πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό. Δεν πίστευε απλώς ότι ο Θεός υπάρχει στ’ αλήθεια. Πίστευε ότι ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς, τη γη και όλα τα πράγματα. Βαθιά μέσα του πίστευε ακράδαντα ότι τα λόγια του Θεού κατάφεραν τα πάντα, και πίστευε στην παντοδυναμία του Θεού. Αν δεν είχε αυτήν την εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν θα είχε γράψει ποτέ τη Γένεση. Αυτά τα λόγια, επίσης, τα ενέπνευσε ή τα αποκάλυψε το Άγιο Πνεύμα, και εκείνος μπορούσε να δει καθαρά.) Πείτε Μου, η πραγματική ύπαρξη του Θεού είναι γεγονός επειδή το πιστεύουν οι άνθρωποι; (Όχι.) Τι είδος γεγονότος είναι η πραγματική ύπαρξη του Θεού; (Είτε το πιστεύουν οι άνθρωποι είτε όχι, ο Θεός είναι αυθύπαρκτος και αιώνιος.) Η εμπιστοσύνη προς τον Θεό πρέπει να βασίζεται το λιγότερο σε αυτό το θεμέλιο: ο Θεός δεν υπάρχει επειδή εσύ Τον αναγνωρίζεις με τα λόγια ούτε θα έπαυε να υπάρχει αν εσύ δεν Τον αναγνώριζες. Αντιθέτως, ο Θεός υπάρχει ανεξάρτητα απ’ το αν εσύ πιστεύεις σ’ Εκείνον ή Τον αναγνωρίζεις. Ο Θεός είναι αιωνίως ο Δημιουργός και ο κυρίαρχος των πάντων. Γιατί πρέπει να το καταλάβουν αυτό οι άνθρωποι; Τι μπορεί να αλλάξει μέσα τους αν το καταλάβουν; Κάποιοι λένε: «Αν πιστεύουμε σ’ Εσένα, Εσύ είσαι ο Θεός. Αλλά αν δεν πιστεύουμε σ’ Εσένα, δεν είσαι Εσύ ο Θεός». Τι είναι αυτά τα λόγια; Είναι λόγια ανυπότακτα και παράλογα. Ο Θεός λέει: «Και να μην πιστέψεις εσύ σ’ Εμένα, εγώ παραμένω ο Θεός και παραμένω κυρίαρχος της μοίρας σου. Δεν μπορείς να τ’ αλλάξεις αυτό». Αυτό είναι ένα γεγονός που κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί. Όσο και αν αρνείται τον Θεό ή Του αντιστέκεται ένας άθεος, η μοίρα του παραμένει στην κυριαρχία του Θεού, και δεν μπορεί να ξεφύγει από την τιμωρία Του. Αν αποδεχθείς πλήρως την ενορχήστρωση του Θεού και τις διευθετήσεις Του, και υποταχθείς σ’ αυτές, αν μπορέσεις ν’ αποδεχθείς όλες τις αλήθειες που εκφράζει ο Θεός, τότε τα λόγια Του μπορούν ν’ αλλάξουν τον τρόπο ζωής σου, τους στόχους της ζωής σου και την κατεύθυνση της επιδίωξής σου, το μονοπάτι που διαλέγεις και το νόημα της ζωής σου. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι πιστεύουν πως ο Θεός υπάρχει και είναι ο κυρίαρχος όλων των πραγμάτων και όλων όσα υπάρχουν. Όμως, δεν μπορούν να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις του Θεού και στις διευθετήσεις Του ούτε να δουν ότι ο Θεός κάνει διαφορετικές διευθετήσεις για κάθε άτομο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να επιδιώκουν τις δικές τους φιλοδοξίες και επιθυμίες, και θέλουν πάντα να κάνουν σπουδαία πράγματα. Όμως, συναντούν διαρκώς αναποδιές και στο τέλος βάλλονται και καταλήγουν διαλυμένοι και μες στα αίματα. Μόνο τότε παραδίνονται. Αν πίστευαν πραγματικά στην κυριαρχία του Θεού, θα φέρονταν έτσι; Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Και πώς πρέπει να ασκηθούν τότε; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να καταλάβουν την πρόθεση του Θεού. Στο έργο Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ο Θεός βοηθάει τους ανθρώπους ν’ απαλλαγούν από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να ελευθερωθούν από την επιρροή του Σατανά, να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι ζωής και να ζουν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Αν εκείνοι καταλάβουν πραγματικά την πρόθεση του Θεού, θ’ ακολουθούν τις απαιτήσεις Του καθώς επιδιώκουν την αλήθεια και θα προσπαθούν να Τον καταλάβουν, πετυχαίνοντας την υποταγή στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Μόνο έτσι μπορούν να εναρμονιστούν με την πρόθεση του Θεού. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό, αλλά αδυνατούν να υποταχθούν σε Αυτόν. Θέλουν πάντα να επιδιώκουν τις δικές τους επιθυμίες, αλλά στο τέλος όλοι αποτυγχάνουν. Μόνο τότε λένε αυτό που έχουν μέσα τους: «Αυτή είναι η μοίρα, και κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει αυτό που έχει ορίσει ο Θεός!» Εκείνη τη στιγμή, όταν λένε πάλι: «Πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει και κρατά τα πάντα στα χέρια Του», διαφέρουν αυτά τα λόγια από εκείνα που έλεγαν πριν; Είναι πολύ πιο πρακτικά από τα δόγματα για τα οποία μιλούσαν πιο πριν. Προηγουμένως, μόνο στα λόγια αναγνώριζαν τον Θεό και πίστευαν ότι είναι κυρίαρχος επί των πάντων. Όταν, όμως τους συνέβαιναν διάφορα, δεν μπορούσαν να υποταχθούν στον Θεό ούτε να κάνουν πράξη την αλήθεια βασισμένοι στα λόγια Του. Βαθιά μέσα τους πίστευαν ότι μπορούσαν να υλοποιήσουν τα ιδανικά τους μόνοι τους. Με αυτόν τον τρόπο, τα λόγια του Θεού που πίστευαν βαθιά μέσα τους και τα δόγματα για τα οποία μιλούσαν δεν μπορούσαν να γίνουν οι αρχές των πράξεών τους. Αυτό σημαίνει ότι δεν πίστευαν πως όλα τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Νόμιζαν ότι καταλάβαιναν την αλήθεια, αλλά δεν μπορούσαν να υποταχθούν στην κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Θεού, κι έτσι το μόνο μόνο που καταλάβαιναν ήταν δόγματα και λόγια, όχι η αλήθεια-πραγματικότητα. Έλεγαν ότι πίστευαν στην κυριαρχία του Θεού, αλλά στην πραγματική ζωή δεν μπορούσαν να υποταχθούν σ’ Αυτόν. Ακολουθούσαν πάντα τα δικά τους μονοπάτια, ήθελαν συνεχώς να επιδιώκουν τις δικές τους επιθυμίες και παραβίαζαν τις απαιτήσεις του Θεού. Είναι αυτό αληθινή υποταγή; Υπάρχει εδώ πραγματική πίστη και εμπιστοσύνη; (Όχι.) Δεν υπάρχει καθόλου κι αυτό είναι πραγματικά αξιολύπητο! Ποιες είναι οι εκδηλώσεις της πραγματικής εμπιστοσύνης στον Θεό; Οι άνθρωποι που έχουν πραγματική εμπιστοσύνη πιστεύουν τουλάχιστον ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και ότι θα γίνουν πραγματικότητα και θα εκπληρωθούν. Πιστεύουν ότι η άσκηση σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού είναι το σωστό μονοπάτι στη ζωή. Στη ζωή τους, προσεύχονται στον Θεό και βασίζονται σ’ Εκείνον, φέρουν τα λόγια του Θεού στην πραγματική ζωή τους, ασκούνται στα πάντα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, επιδιώκουν να είναι ειλικρινείς και βιώνουν την πραγματικότητα των λόγων του Θεού. Όχι μόνο πιστεύουν στην ύπαρξη και στην κυριαρχία του Θεού, αλλά επιδιώκουν και να υποτάσσονται στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις του Θεού στην πραγματική τους ζωή. Αν είναι ανυπότακτοι, μπορούν να κάνουν αυτοκριτική, να αποδεχτούν την αλήθεια και την πειθαρχία του Θεού, και να επιτύχουν την υποταγή στον Θεό. Αν ασκείσαι έτσι, η αλήθεια που αναγνωρίζεις και πιστεύεις θα γίνει η ζωή-πραγματικότητά σου. Η αλήθεια θα μπορέσει να καθοδηγήσει τις σκέψεις σου, τη ζωή σου και την κατεύθυνση που θα πάρει ολόκληρη η ζωή σου. Τότε, θα μπορέσεις να δείξεις πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό. Όταν διαθέτεις πραγματική πίστη στον Θεό και αληθινή υποταγή, αυτό δημιουργεί πραγματική εμπιστοσύνη. Αυτή η εμπιστοσύνη είναι ειλικρινής πίστη στον Θεό. Και από πού προέρχεται αυτή η ειλικρινής πίστη; Την αποκτά κάποιος καθώς κάνει πράξη τα λόγια του Θεού και μέσω αυτού κατανοεί την αλήθεια. Όσο περισσότερο κατανοούν την αλήθεια οι άνθρωποι, τόσο μεγαλώνει η εμπιστοσύνη τους προς τον Θεό, τόσο περισσότερο Τον γνωρίζουν και τόσο πιο πολύ υποτάσσονται σ’ Αυτόν πραγματικά. Έτσι αποκτούν οι άνθρωποι ειλικρινή πίστη.

Τι κάνει ο Θεός ενώ οι άνθρωποι οδεύουν στο να αποκτήσουν ειλικρινή πίστη σ’ Εκείνον; (Διαφωτίζει, καθοδηγεί, ενορχηστρώνει περιβάλλοντα, και μετά παίρνει την αλήθεια και τη μεταδίδει στους ανθρώπους.) Όταν ο Πέτρος δέχθηκε επίπληξη απ’ τον Κύριο Ιησού, αυτό ήταν η έκθεση, η κρίση και η καταδίκη του Θεού προς αυτόν. Πρέπει οι άνθρωποι να τα βιώσουν αυτά για να αποκτήσουν πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό; (Ναι.) Γιατί πρέπει να τα βιώσουν αυτά τα πράγματα; Θα ήταν αδύνατον χωρίς αυτά; Είναι δυνατόν να προσπεράσεις την κρίση, την έκθεση, την επίπληξη, την πειθαρχία, τη μομφή, ακόμα και την κατάρα; (Όχι.) Ας υποθέσουμε ότι ο Κύριος Ιησούς είχε συζητήσει φιλικά το θέμα με τον Πέτρο αντί να τον επιπλήξει, και του έλεγε: «Πέτρο, ξέρω ότι έχεις καλές προθέσεις σ’ αυτά που λες, αλλά μην ξαναμιλήσεις έτσι. Μην εμποδίζεις το σχέδιό Μου με τις ανθρώπινες προθέσεις σου. Μη μιλάς εκ μέρους του Σατανά και μη φέρεσαι σαν διέξοδος του Σατανά. Στο εξής να είσαι πιο προσεκτικός και να μη λες ανοησίες. Πριν μιλήσεις, να σκέφτεσαι προσεκτικά αν τα λόγια σου είναι σωστά και αν θα λυπήσουν ή θα θυμώσουν τον Θεό». Θα είχε αποτέλεσμα αυτός ο τρόπος; (Όχι.) Γιατί όχι; Ο Σατανάς έχει διαφθείρει πάρα πολύ τους ανθρώπους και οι ρίζες τις διαφθοράς τους φτάνουν πολύ βαθιά. Ζουν με βάση τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Όλες οι σκέψεις, οι πράξεις, οι φαντασιοκοπίες, οι αντιλήψεις τους, όλοι τους οι στόχοι και οι κατευθύνσεις της ζωής τους, και τα κίνητρα για όλα όσα λένε και όσα κάνουν προέρχονται από τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Θα ήταν σωστό να μην τους επιπλήττει ο Θεός; Θα καταλάβαιναν σε μια τέτοια περίπτωση τη σοβαρότητα του προβλήματος; Θα μπορούσε να εξαλειφθεί η ρίζα της αμαρτίας τους; (Όχι.) Αν δεν εξαλειφθεί η ρίζα της αμαρτίας τους, μπορούν να υποτάσσονται στον Θεό; (Όχι.) Έγινε, λοιπόν, φανερό τώρα αν είναι καλό ή κακό το να καταδικάζει και να καταριέται τους ανθρώπους ο Θεός; (Είναι καλό.) Είναι καλό ο Θεός να φανερώνει τους ανθρώπους; (Ναι.) Τι φανερώνει στους ανθρώπους; (Φανερώνει τις αδυναμίες τους, το ανάστημά τους και την εμπιστοσύνη τους στον Θεό.) Φανερώνει πλήρως τους ανθρώπους. Τα δόγματα που διατηρείς, τα συνθήματα που επαναλαμβάνεις διαρκώς, τα πιστεύω σου, ο σου ζήλος και οι καλές προθέσεις που έχεις φαινομενικά δεν είναι αυτά που εγκρίνει ο Θεός. Δεν είναι αυτά που θέλει Εκείνος. Όσο ζήλο κι αν έχεις και όσο μακριά και αν ταξιδεύεις, δείχνει αυτό ότι διαθέτεις την αλήθεια; Δείχνει ότι έχεις ειλικρινή πίστη στον Θεό; (Όχι.) Ο Θεός δεν εγκρίνει αυτά τα πράγματα. Η ανθρώπινη καλοσύνη και οι φαντασιοκοπίες των ανθρώπων είναι άχρηστες. Για να αποκτήσει κανείς την έγκριση του Θεού και για να έχει ειλικρινή πίστη στον Θεό, πρέπει να βιώσει τις διάφορες μεθόδους με τις οποίες εργάζεται ο Θεός: την έκθεση, την κρίση, την καταδίκη, τις κατάρες —κάποιες φορές ακόμη και την πειθαρχία και την τιμωρία. Πρέπει να τα φοβόμαστε αυτά τα πράγματα; Όχι, δεν πρέπει να τα φοβόμαστε. Έχουν μέσα τους την πρόθεση του Θεού, το στοργικό ενδιαφέρον και την αγάπη Του. Αξίζει να υποστούμε αυτήν τη δυσκολία! Ο Θεός κάνει αυτά τα πράγματα και χρησιμοποιεί αυτές τις μεθόδους για να επιτελέσει το έργο Του πάνω στους ανθρώπους. Αυτό δείχνει ότι ο Θεός περιμένει πράγματα από τους ανθρώπους και θέλει να κερδίσει κάτι απ’ αυτούς. Δεν τα κάνει τυχαία αυτά τα πράγματα, χωρίς λογική ή βασισμένος σε φαντασιοκοπίες. Αυτά αντικατοπτρίζουν απόλυτα την πρόθεση του Θεού. Ποια είναι η πρόθεση του Θεού; Θέλει να οδηγήσει τους ανθρώπους στην ειλικρινή πίστη στον Θεό και να τους κάνει ν’ αποδεχθούν την αλήθεια, ν’ απαλλαγούν από τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να πετύχουν τη σωτηρία.

Πείτε Μου, ο Πέτρος, αφού αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές, έκανε αυτοκριτική σχετικά με την πίστη του; (Ναι.) Οι άνθρωποι που έχουν κανονική ανθρώπινη φύση, αυτοί που επιδιώκουν την αλήθεια, κάνουν αυτοκριτική όταν συναντούν αποτυχίες και δυσκολίες. Ο Πέτρος σίγουρα θα έκανε αυτοκριτική. Όσοι δεν αγαπούν την αλήθεια, δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική. Αν βρεθούν αντιμέτωποι με μια κατάσταση όπως αυτή του Πέτρου, τότε θα πουν: «Μπορεί να αρνήθηκα τον Κύριο τρεις φορές, αλλά η συνθήκη ήταν ιδιαίτερη. Ποιος δεν θα ένιωθε ανησυχία, φόβο και αδυναμία σε μια τέτοια ιδιαίτερη συνθήκη; Δεν έγινε και τίποτα. Η αγάπη μου για τον Κύριο παραμένει μεγάλη, η καρδιά μου φλέγεται με ζήλο, το πνεύμα μου είναι δυνατό. Δεν θα φύγω ποτέ, δεν θα εγκαταλείψω ποτέ τον Κύριο! Το ότι αρνήθηκα τον Κύριο τρεις φορές δεν είναι παρά ένα μικρό λαθάκι, μάλλον ο Θεός δεν θα το θυμάται. Άλλωστε, έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό». Τι είδους αυτοκριτική είναι αυτή; Είναι αυτή η στάση της αποδοχής της αλήθειας; Είναι αυτός τρόπος να πετύχει κανείς πραγματική εμπιστοσύνη; (Όχι.) Τι θα γινόταν αν ο Πέτρος σκεφτόταν: «Κύριε, Εσύ ξέρεις τους ανθρώπους πολύ καλά. Πώς μπόρεσες, λοιπόν, να στοιχηματίσεις ότι θα έκανα κάτι τέτοιο; Δεν έπρεπε να προβλέψεις ότι θα Σε αρνηθώ. Αντιθέτως, έπρεπε να προβλέψεις ότι θα Σε αναγνώριζα τρεις φορές. Αυτό θα ήταν τέλειο, και τότε θα μπορούσα να Σ’ ακολουθώ με το κεφάλι μου ψηλά. Επιπλέον, αυτό θα έδειχνε τη μεγάλη μου εμπιστοσύνη σ’ Εσένα και η πρόβλεψή Σου θα έβγαινε αληθινή. Έτσι θα ήμασταν και οι δύο ευχαριστημένοι. Πόσο πιστεύω σ’ Εσένα, πραγματικά! Πρέπει να με οδηγήσεις στην τελείωση και να μου δώσεις την αξιοπρέπειά μου, όχι να μ’ επιπλήξεις! Δεν έπρεπε να μου φερθείς έτσι! Είμαι ο αξιοπρεπής Πέτρος. Δεν έπρεπε ποτέ να πω λόγια που αρνούνται τον Θεό. Είναι πολύ ντροπιαστικό και επαίσχυντο! Γιατί μου φόρτωσες τέτοιο βάρος; Γιατί δεν διάλεξες κάποιον άλλον; Αυτό που έκανες δεν ήταν δίκαιο! Αν και παραδέχομαι ότι Σ’ αρνήθηκα, ήταν ανάγκη να με αποκαλύψεις έτσι ώστε όλοι να δουν την ντροπή μου; Τι θα κάνω από εδώ και πέρα; Θα μπορώ ακόμα να λάβω στο μέλλον έναν καλό προορισμό; Δεν σημαίνει αυτό ότι με εγκατέλειψες; Βαθιά μέσα μου νιώθω ότι αυτό δεν είναι δίκαιο». Είναι σωστό ή λάθος να επιχειρηματολογεί κανείς έτσι με τον Θεό; (Είναι λάθος.) Τι είδους κατάσταση είναι αυτή; Εδώ ο Πέτρος είναι ανυπάκουος και διαμαρτύρεται. Διαμαρτύρεται ότι το έργο του Θεού δεν συμμορφώνεται με τις δικές του αντιλήψεις και προτιμήσεις. Αυτό τον κάνει να ρεζιλεύεται και να μην μπορεί να κρατήσει το κεφάλι του ψηλά. Εδώ έχει ανθρώπινες επιλογές, ανθρώπινα παράπονα, ανυπακοή, αντίσταση και αποστασία, και όλα αυτά είναι διεφθαρμένες διαθέσεις. Όταν κάποιος σκέφτεται και πράττει έτσι, όταν έχει τέτοια στάση και κατάσταση, αυτό είναι προφανώς λάθος. Αν οι άνθρωποι σκέφτονται και πράττουν έτσι, και ο Θεός δεν τους επιπλήξει, μπορούν να αναπτύξουν ειλικρινή πίστη αφού φανερωθούν; Μπορούν να έχουν πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό; (Όχι.) Τι αποτέλεσμα θα έχουν όσοι διαμαρτύρονται, επαναστατούν, αντιστέκονται και απορρίπτουν αυτά που φανερώνει σ’ εκείνους ο Θεός και απέναντι στον τρόπο που τους φέρεται; Τι φέρνει αυτό στις ζωές τέτοιων ανθρώπων; Το πρώτο πράγμα που φέρνει είναι απώλεια. Ποια είναι η επίπτωση της απώλειας; Όπως το βλέπει ο Θεός, είσαι πολύ μεγάλο πρόβλημα και δεν αξίζει αντιμετωπιστείς. Ό,τι κι αν σου συμβεί, πάντα έχεις επιλογές και πάντα έχεις τις δικές σου προτιμήσεις, το δικό σου θέλημα, τις δικές σου απόψεις, τις δικές σου φαντασιοκοπίες, τις δικές σου αντιλήψεις και τα δικά σου συμπεράσματα. Γιατί, λοιπόν, εξακολουθείς να πιστεύεις στον Θεό; Για σένα, ο Θεός είναι απλώς το αντικείμενο της πεποίθησής σου και το πνευματικό σου στήριγμα. Δεν χρειάζεσαι τον Θεό, τα λόγια Του, την αλήθεια Του ή την παροχή ζωής Του, και σίγουρα δεν χρειάζεσαι τον Θεό να σου κάνει κριτική που σου προκαλεί πολύ πόνο. Απαντώντας σε αυτά, ο Θεός λέει: «Αυτό είναι εύκολο, δεν χρειάζεται να σου τα κάνω αυτά. Αλλά υπάρχει ένα θέμα: πρέπει να Μ’ αφήσεις. Έχεις το δικαίωμα των επιλογών σου, αλλά έχω κι Εγώ το δικαίωμα να κάνω επιλογές. Μπορείς να επιλέξεις να μην αποδεχθείς τον δικό Μου τρόπο της σωτηρίας σου, όπως κι Εγώ μπορώ να επιλέξω να μη σε σώσω». Σημαίνει αυτό ότι εσύ και ο Θεός δεν έχετε καμία σχέση πια μεταξύ σας; Είναι αυτή η ελευθερία του Θεού; (Ναι.) Έχει δικαίωμα να το κάνει αυτό ο Θεός; (Ναι.) Έχουν δικαίωμα οι άνθρωποι να μην αποδεχτούν τη σωτηρία του Θεού; (Ναι.) Και οι άνθρωποι έχουν αυτό το δικαίωμα. Μπορείς να εγκαταλείψεις ή να αρνηθείς τη σωτηρία που έχει ο Θεός για εσένα, αλλά στο τέλος, εσύ θα υποστείς την απώλεια. Όχι μόνο δεν θα οδηγηθείς στην τελείωση από τον Θεό, αλλά Εκείνος θα σε αποστρέφεται, θα σε απορρίψει και θα σ’ αποκλείσει. Στο τέλος, θα τιμωρηθείς διπλά. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμά σου. Αυτά τα κακά σε περιμένουν! Επομένως, οι άνθρωποι που θέλουν να σωθούν πρέπει να επιλέγουν να υποτάσσονται στο έργο του Θεού. Μόνο έτσι μπορούν ν’ αναπτύξουν πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό και να πετύχουν ειλικρινή πίστη σ’ Εκείνον. Τέτοια πίστη παράγεται σταδιακά κατά τη διαδικασία υποταγής στην κυριαρχία και στις διευθετήσεις του Θεού.

Η διεφθαρμένη διάθεση των ανθρώπων κρύβεται στις προθέσεις που έχουν πίσω από τα λόγια και τις πράξεις τους, στη στάση τους απέναντι στα πράγματα, στην κάθε σκέψη και ιδέα τους, κρύβεται στις απόψεις τους, στην κατανόησή τους, στις αντιλήψεις τους, στις στάσεις, στις επιθυμίες και στις απαιτήσεις τους γύρω από την αλήθεια, τον Θεό και το έργο Του. Φανερώνεται από τα λόγια των ανθρώπων και τις πράξεις τους χωρίς εκείνοι να το καταλαβαίνουν. Πώς μεταχειρίζεται, λοιπόν, ο Θεός αυτά τα πράγματα που υπάρχουν μέσα στους ανθρώπους; Οργανώνει διάφορα περιβάλλοντα προκειμένου να σε εκθέσει. Και δεν θα σε εκθέσει μόνο, αλλά θα σε κρίνει κιόλας. Όταν αποκαλύπτεις τη διεφθαρμένη σου διάθεση, όταν έχεις σκέψεις και ιδέες που αψηφούν τον Θεό, όταν έχεις καταστάσεις και απόψεις που τα βάζουν μαζί Του, όταν έχεις καταστάσεις μέσα από τις οποίες Τον παρερμηνεύεις ή Του αντιστέκεσαι και εναντιώνεσαι σ’ Αυτόν, τότε ο Θεός θα σε επιπλήξει, θα σε κρίνει και θα σε παιδεύσει και, μερικές φορές, θα φτάσει ακόμα και να σε πειθαρχήσει και να σε τιμωρήσει. Και με ποιον στόχο σε πειθαρχεί και σε επιπλήττει; (Για να μας κάνει να μετανοήσουμε και ν’ αλλάξουμε.) Ναι, είναι για να σε κάνει να μετανοήσεις. Όταν ο Θεός σε πειθαρχεί και σε επιπλήττει, σου επιτρέπει να αλλάξεις την πορεία σου. Αυτό γίνεται για να σε κάνει να καταλάβεις ότι οι σκέψεις σου είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και ότι είναι λανθασμένες. Τα κίνητρά σου είναι γέννημα του Σατανά, προέρχονται από τη θέληση του ανθρώπου και δεν συμβαδίζουν με την αλήθεια, είναι ασύμβατα με τον Θεό, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις προθέσεις Του. Ο Θεός τα αποστρέφεται και τα μισεί, προκαλούν την οργή Του, ακόμα και την κατάρα Του. Αφού το καταλάβεις αυτό, πρέπει ν’ αλλάξεις τα κίνητρα και τη συμπεριφορά σου. Και πώς αλλάζουν αυτά; Πρώτον, πρέπει να υποτάσσεσαι στον τρόπο που σε μεταχειρίζεται ο Θεός και να υποτάσσεσαι στα περιβάλλοντα και τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα που σχεδιάζει για σένα. Μην ψάχνεις να βρεις λάθη, μην προβάλλεις αντικειμενικές δικαιολογίες και μην αποφεύγεις τις ευθύνες σου. Δεύτερον, να αναζητάς την αλήθεια που πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι και στην οποία πρέπει να εισέλθουν σε καθετί που κάνει ο Θεός. Ο Θεός σού ζητά να τα κατανοήσεις όλα αυτά. Θέλει να αναγνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις σου και τη σατανική σου ουσία, ώστε να μπορείς να υποτάσσεσαι στα περιβάλλοντα που Εκείνος οργανώνει για εσένα και, τελικά, να είσαι ικανός να κάνεις πράξη, σύμφωνα με τις προθέσεις Του, τις απαιτήσεις που έχει από σένα. Τότε θα έχεις περάσει τη δοκιμασία. Μόλις σταματήσεις να αντιστέκεσαι και να εναντιώνεσαι στον Θεό, τότε θα πάψεις να διαφωνείς με τον Θεό και θα μπορείς να υποταχθείς. Όταν ο Θεός λέει, «Ύπαγε οπίσω Μου, Σατανά», εσύ απαντάς: «Αν ο Θεός λέει ότι είμαι ο Σατανάς, τότε είμαι ο Σατανάς. Αν και δεν καταλαβαίνω τι λάθος έχω κάνει ούτε γιατί λέει ο Θεός ότι είμαι ο Σατανάς, εφόσον με διατάζει να πάω πίσω Του, δεν θα διστάσω. Πρέπει να αναζητήσω τις επιθυμίες του Θεού». Όταν ο Θεός λέει ότι η φύση των πράξεών σου είναι σατανική, εσύ λες: «Αναγνωρίζω ό,τι λέει ο Θεός, τα αποδέχομαι όλα». Τι στάση είναι αυτή; Είναι υποταγή. Είναι υποταγή όταν ναι μεν μπορείς να αποδεχτείς διστακτικά αυτό που λέει ο Θεός ότι είσαι διάβολος σατανάς, μα, όταν λέει ότι είσαι κτήνος, δεν μπορείς να το αποδεχτείς και είσαι ανίκανος να υποταχθείς; Υποταγή σημαίνει να συμμορφώνεσαι και να αποδέχεσαι πλήρως, να μη διαφωνείς ούτε να θέτεις όρους. Σημαίνει να μην αναλύεις το αίτιο και το αποτέλεσμα, όποιοι κι αν είναι οι αντικειμενικοί λόγοι, και να σε απασχολεί μόνο η αποδοχή. Όταν οι άνθρωποι έχουν επιτύχει μια τέτοια υποταγή, βρίσκονται πιο κοντά στην ειλικρινή πίστη στον Θεό. Όσο περισσότερο ενεργεί ο Θεός, και όσο περισσότερα βιώνεις, τόσο περισσότερο αληθινή γίνεται για σένα η κυριαρχία του Θεού επί των πάντων, τόσο θα αυξηθεί η εμπιστοσύνη σου στον Θεό και τόσο περισσότερο θα αισθάνεσαι το εξής: «Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά, τίποτα από αυτά δεν είναι κακό. Δεν πρέπει να είμαι επιλεκτικός, μα οφείλω να υποτάσσομαι. Ευθύνη μου, υποχρέωσή μου και καθήκον μου είναι να υποτάσσομαι. Αυτό οφείλω να κάνω ως δημιούργημα. Αν δεν μπορώ καν να υποταχθώ στον Θεό, τότε τι είμαι; Είμαι ένα κτήνος, είμαι διάβολος!» Δεν δείχνει αυτό ότι τώρα έχεις ειλικρινή πίστη; Μόλις φτάσεις σ’ αυτό το σημείο, θα είσαι αστιγμάτιστος, κι έτσι θα είναι εύκολο να σε χρησιμοποιήσει ο Θεός, ενώ θα είναι και εύκολο για σένα να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Όταν έχεις την έγκριση του Θεού, θα μπορείς να κερδίσεις τις ευλογίες Του. Επομένως, υπάρχουν πολλά μαθήματα που μπορεί να πάρει κανείς όταν έχει υποταγή.

Ο Πέτρος διέθετε αληθινή υποταγή στον Θεό. Όταν ο Θεός είπε: «Ύπαγε οπίσω Μου, Σατανά», εκείνος δεν μίλησε και έκανε αυτοκριτική. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Αν ο Θεός πει: «Ύπαγε οπίσω Μου, Σατανά», εκείνοι θα πουν: «Ποιον λες Σατανά; Δεν μπορείς να λες ότι είμαι εγώ ο Σατανάς. Να λες ότι είμαι εκλεκτός από τον Θεό. Αυτό μάλιστα. Αυτό θα μπορούσα να το δεχτώ και να υποταχθώ σε αυτό. Αν Εσύ λες ότι είμαι ο Σατανάς, τότε δεν μπορώ να υποταχθώ». Αν δεν μπορείς να υποταχθείς, έχεις τότε πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό; Έχεις πραγματική υποταγή; (Όχι.) Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην υποταγή και την πραγματική εμπιστοσύνη; Μόνο όταν έχεις ειλικρινή πίστη έχεις και πραγματική υποταγή. Μόνο όταν υποτάσσεσαι πραγματικά στον Θεό μπορεί να χτιστεί σιγά-σιγά μέσα σου η πραγματική εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. Κερδίζεις την πραγματική εμπιστοσύνη στη διαδικασία της αληθινής υποταγής στον Θεό. Αν, όμως, δεν έχεις πραγματική εμπιστοσύνη, τότε μπορείς να υποτάσσεσαι στ’ αλήθεια στον Θεό; (Όχι.) Αυτά τα πράγματα είναι συνδεδεμένα και δεν είναι θέμα κανονισμών ή λογικής. Η αλήθεια δεν είναι φιλοσοφία, δεν είναι λογική. Οι αλήθειες είναι αλληλένδετες και απολύτως αδιαχώριστες. Αν λες: «Για να υποτάσσεσαι στον Θεό, πρέπει να Τον εμπιστεύεσαι. Κι αν εμπιστεύεσαι τον Θεό, πρέπει να υποτάσσεσαι σε Αυτόν», αυτό είναι ένας κανονισμός, μία φράση, μία θεωρία, μια άποψη που ακούγεται μεγαλόπνοη! Τα ζητήματα της ζωής δεν είναι κανονισμοί. Λες συνέχεια ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο μόνος σωτήρας σου και ο ένας αληθινός Θεός. Του έχεις, όμως πραγματική εμπιστοσύνη; Σε τι βασίζεσαι για να παραμείνεις σταθερός όταν συναντάς αντιξοότητες; Πολλοί άνθρωποι αποδέχονται τον Παντοδύναμο Θεό επειδή έχει εκφράσει τόσες αλήθειες. Τον αποδέχονται προκειμένου να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών. Όμως, όταν έρχονται αντιμέτωποι με συλλήψεις και δεινά, πολλοί παραιτούνται, κρύβονται στα σπίτια τους και δεν τολμούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Τότε, τα λόγια που είπες: «Πιστεύω στην κυριαρχία του Θεού, πιστεύω στον έλεγχο του Θεού πάνω στη μοίρα του ανθρώπου, και ότι η μοίρα μου βρίσκεται στα χέρια του Θεού», χάνονται χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος. Δεν ήταν για σένα τίποτα παραπάνω από συνθήματα. Αφού δεν τολμάς να κάνεις πράξη και να βιώνεις αυτά τα λόγια και δεν ζεις σύμφωνα μ’ αυτά, έχεις πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό; Η ουσία του να έχεις πίστη στον Θεό δεν είναι να πιστεύεις στο όνομα του Θεού, αλλά να πιστεύεις στο γεγονός ότι ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων. Πρέπει αυτό το γεγονός να το μετατρέψεις σε ζωή σου, να το μετατρέψεις στην πραγματική μαρτυρία της ζωής σου. Πρέπει να ζεις σύμφωνα με αυτά τα λόγια. Δηλαδή, να επιτρέπεις σε αυτά τα λόγια να καθοδηγούν τη συμπεριφορά σου, και την κατεύθυνση και τους στόχους αυτών που κάνεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις. Γιατί πρέπει να ζεις σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια; Για παράδειγμα, ας πούμε ότι καταφέρνεις να πας σε μια ξένη χώρα για να πιστέψεις στον Θεό και να εκτελέσεις το καθήκον σου, και πιστεύεις ότι αυτό είναι καλό. Η κυριαρχία του μεγάλου κόκκινου δράκοντα δεν υπάρχει στο εξωτερικό. Εκεί δεν διώκονται οι πεποιθήσεις. Η πίστη στον Θεό δεν βάζει σε κίνδυνο τη ζωή σου, οπότε δεν χρειάζεται να παίρνεις ρίσκα. Αντιθέτως, οι πιστοί του Θεού στην ηπειρωτική Κίνα κινδυνεύουν να συλληφθούν ανά πάσα στιγμή. Ζουν στο λημέρι του διαβόλου και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο! Τότε, μια μέρα, ο Θεός λέει: «Πιστεύεις στον Θεό στο εξωτερικό εδώ και χρόνια και έχεις αποκτήσει κάποια εμπειρία ζωής. Υπάρχει ένα μέρος στην ηπειρωτική Κίνα όπου οι αδελφοί κι οι αδελφές είναι ανώριμοι ως προς τη ζωή. Πρέπει να επιστρέψεις και να γίνεις ο ποιμένας τους». Τι θα έκανες εάν σου παρουσιαζόταν αυτή η ευθύνη; (Θα υποτασσόμουν και θα τη δεχόμουν.) Μπορεί να την αποδεχόσουν εξωτερικά, αλλά βαθιά μέσα σου θα ένιωθες ανησυχία. Στο κρεβάτι σου τη νύχτα θα έκλαιγες και θα προσευχόσουν στον Θεό: «Θεέ μου, Εσύ ξέρεις την αδυναμία μου. Το ανάστημά μου είναι υπερβολικά μικρό. Ακόμα και να επέστρεφα στην ηπειρωτική χώρα, δεν θα μπορούσα να γίνω ο ποιμένας του εκλεκτού λαού του Θεού! Δεν μπορείς να επιλέξεις να πάει κάποιος άλλος; Αυτή η αποστολή δόθηκε σ’ εμένα, και θέλω να πάω. Αλλά φοβάμαι ότι, αν πάω, δεν θα την εκτελέσω καλά, δεν θα μπορώ να επιτελέσω το καθήκον μου ικανοποιητικά και δεν θα καταφέρω να ανταποκριθώ στις προθέσεις Σου! Δεν μπορώ να μείνω στο εξωτερικό για άλλα δύο χρόνια;» Τι επιλογή κάνεις τότε; Δεν αρνείσαι τελείως να πας αλλά ούτε και συμφωνείς απόλυτα να το κάνεις. Αυτό είναι έμμεση αποφυγή. Είναι αυτό υποταγή στον Θεό; Είναι η πιο ξεκάθαρη αποστασία ενάντια σ’ Αυτόν. Το να μη θέλεις να επιστρέψεις σημαίνει ότι διαθέτεις συναισθήματα αντίστασης. Το γνωρίζει αυτό ο Θεός; (Το γνωρίζει.) Ο Θεός θα πει: «Μην πας. Δεν είμαι σκληρός μαζί σου, απλώς σου δίνω μια δοκιμασία». Με αυτόν τον τρόπο, σε φανέρωσε. Αγαπάς τον Θεό; Υποτάσσεσαι στον Θεό; Έχεις πραγματική εμπιστοσύνη; (Όχι.) Είναι αυτό αδυναμία; (Όχι.) Είναι αποστασία, είναι εναντίωση στον Θεό. Η δοκιμασία αυτή αποκάλυψε ότι δεν έχεις πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν έχεις πραγματική υποταγή, δεν πιστεύεις ότι ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων. Λες: «Αφού φοβάμαι, δικαιολογημένα επιλέγω να μην πάω. Όσο η ζωή μου κινδυνεύει, μπορώ να αρνηθώ. Δεν χρειάζεται να αποδεχθώ αυτήν την αποστολή και μπορώ να ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι. Μπορώ να είμαι γεμάτος διαμαρτυρίες και παράπονα». Τι είδους εμπιστοσύνη είναι αυτή; Δεν υπάρχει πραγματική εμπιστοσύνη εδώ. Όσο υψηλά και αν είναι τα συνθήματα που απαγγέλεις, θα έχουν αποτέλεσμα τώρα; Κανένα. Θα έχουν αποτέλεσμα οι όρκοι σου; Θα έχει αποτέλεσμα αν άλλοι άνθρωποι συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια και προσπαθήσουν να σε μεταπείσουν; (Όχι.) Ακόμα και αν πας τελικά διστακτικά στην Κίνα μετά την προσπάθεια που έχουν κάνει για να σε μεταπείσουν, θα είναι αυτό αληθινή υποταγή; Ο Θεός δεν θέλει να υποτάσσεσαι με αυτόν τον τρόπο. Αν πας χωρίς να το θες, μάταια θα πας. Ο Θεός δεν θα επιτελέσει έργο σ’ εσένα και εσύ δεν θα κερδίσεις τίποτα απ’ αυτό. Ο Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν τίποτα. Πρέπει να θέλεις. Αν δεν θέλεις να πας, αν προτιμάς να ακολουθήσεις κάποιον άλλον τρόπο και μονίμως ψάχνεις τρόπο να ξεφύγεις, ν’ απορρίψεις και ν’ αποφύγεις, τότε δεν χρειάζεται να πας. Όταν το ανάστημά σου μεγαλώσει αρκετά κι έχεις τέτοια εμπιστοσύνη, τότε θα ζητήσεις εθελοντικά να πας, λέγοντας: «Θα πάω εγώ, ακόμα και αν δεν πάει κανένας άλλος. Αυτήν τη φορά πραγματικά δεν φοβάμαι, θα ρισκάρω τη ζωή μου! Ο Θεός δεν δίνει τη ζωή; Τι έχει πια ο Σατανάς που είναι τόσο τρομακτικό; Είναι παιχνιδάκι στα χέρια του Θεού και δεν τον φοβάμαι! Αν δεν με συλλάβουν, αυτό θα οφείλεται στη χάρη του Θεού και στο έλεός Του. Αν οι συνθήκες είναι τέτοιες που θα με συλλάβουν, τότε θα είναι επειδή ο Θεός το επέτρεψε. Ακόμα κι αν πεθάνω στη φυλακή, πάλι πρέπει να μαρτυρήσω περί του Θεού! Πρέπει να δείξω αυτήν την αποφασιστικότητα. Θα παραδώσω τη ζωή μου στον Θεό. Θα συγκεντρώσω όσα κατάλαβα, βίωσα κι έμαθα στη ζωή, και θα συναναστραφώ σχετικά μ’ αυτά με τους αδελφούς και τις αδελφές που δεν έχουν κατανόηση και γνώση. Έτσι, θα μπορέσουν κι εκείνοι να έχουν την ίδια εμπιστοσύνη και αποφασιστικότητα μ’ εμένα, και να έρθουν ενώπιον του Θεού και να μαρτυρήσουν περί Αυτού. Πρέπει να λαμβάνω υπόψη μου τις προθέσεις του Θεού και να κουβαλήσω αυτό το βαρύ φορτίο. Δεν φοβάμαι, ακόμη κι αν αυτό το βαρύ φορτίο απαιτεί από μένα να πάρω ρίσκα και να θυσιάσω τη ζωή μου. Δεν σκέφτομαι πια τον εαυτό μου. Έχω τον Θεό, η ζωή μου είναι στα χέρια Του και θα υποταχθώ εθελοντικά στις ενορχηστρώσεις Του και στις διευθετήσεις Του». Αφού επιστρέψεις, θα χρειαστεί να υποφέρεις σ’ αυτό το περιβάλλον. Μπορεί να γεράσεις γρήγορα, τα μαλλιά σου θ’ ασπρίσουν και το πρόσωπό σου θα γεμίσει ρυτίδες. Μπορεί ν’ αρρωστήσεις ή να σε συλλάβουν και να σε καταδιώξουν, ή ακόμα και να βρεθείς σε θανάσιμο κίνδυνο. Πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτά τα προβλήματα; Αυτό περιλαμβάνει και πάλι πραγματική εμπιστοσύνη. Κάποιοι άνθρωποι επιστρέφουν με μια έκρηξη αποφασιστικότητας. Όμως, τι θα κάνουν όταν έρθουν αντιμέτωποι με αυτές τις δυσκολίες στην επιστροφή τους; Πρέπει να διακινδυνεύσεις και να πιστέψεις στην κυριαρχία του Θεού. Ακόμα κι αν γεράσεις λίγο ή αρρωστήσεις, αυτά είναι ασήμαντα θέματα. Αν αμαρτήσεις ενάντια στον Θεό και αρνηθείς την αποστολή απ’ Αυτόν, θα χάσεις την ευκαιρία σου να τελειωθείς από τον Θεό σ’ αυτήν τη ζωή. Αν στη ζωή σου αμαρτήσεις ενάντια στον Θεό και αρνηθείς την αποστολή Του, αυτό το στίγμα δεν θα ξεθωριάσει ποτέ! Αν χάσεις αυτήν την ευκαιρία, τότε αυτό δεν εξαργυρώνεται με όσα χρόνια νιότης κι αν έχεις. Ποιο είναι το νόημα να έχεις ένα υγιές και δυνατό σώμα; Ποιο είναι το νόημα να έχεις όμορφο πρόσωπο και ωραία σιλουέτα; Ακόμα και αν ζήσεις μέχρι τα ογδόντα και το μυαλό σου είναι ακόμα κοφτερό, αν εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις το νόημα έστω και μίας πρότασης που έχει πει ο Θεός, αυτό δεν θα ήταν αξιολύπητο; Θα ήταν φοβερά αξιολύπητο! Άρα, ποιο είναι το πιο σημαντικό και πολύτιμο πράγμα που πρέπει οι άνθρωποι να κατακτήσουν όταν έρχονται ενώπιον του Θεού; Είναι η ειλικρινής πίστη στον Θεό. Ό,τι και αν σου συμβαίνει, αν υποταχθείς αμέσως, ακόμα κι αν έχεις αρχικά κάποιες μικρές παρανοήσεις για τον Θεό ή δεν καταλαβαίνεις πλήρως γιατί φέρεται έτσι ο Θεός, δεν θα είσαι αρνητικός και αδύναμος. Όπως είπε ο Πέτρος: «Ακόμη κι αν ο Θεός έπαιζε με τους ανθρώπους σαν να ήταν παιχνίδια, τι παράπονο θα είχαν οι άνθρωποι;» Αν σου λείπει έστω και αυτή η μικρή εμπιστοσύνη, μπορείς ακόμα να δείχνεις τόση υποταγή όση ο Πέτρος; Πολύ συχνά, αυτά που σου κάνει ο Θεός είναι σωστά και λογικά, σύμφωνα με το ανάστημά σου, τις φαντασιοκοπίες σου και τις αντιλήψεις σου. Ο Θεός λειτουργεί σύμφωνα με το ανάστημά σου. Αν δεν μπορείς ακόμα να το αποδεχθείς, μπορείς να πετύχεις τέτοια υποταγή σαν του Πέτρου; Αυτό θα ήταν ακόμα πιο αδύνατον. Επομένως, πρέπει να επιδιώκεις αυτήν την κατεύθυνση και αυτόν τον στόχο. Μόνο τότε θα μπορείς να πετύχεις ειλικρινή πίστη στον Θεό.

Αν οι άνθρωποι δεν έχουν ειλικρινή πίστη, μπορούν να υποταχθούν στον Θεό; Σε αυτό δύσκολα μπορεί να δοθεί απάντηση. Οι άνθρωποι μπορούν να υποταχθούν αληθινά στον Θεό μόνο αν έχουν πραγματική εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον. Έτσι ακριβώς είναι. Αν δεν υποταχθείς αληθινά στον Θεό, δεν θα έχεις άλλες ευκαιρίες να λάβεις τη διαφώτιση, την καθοδήγηση ή την τελείωσή Του. Θα έχεις διώξει όλες τις ευκαιρίες να σε οδηγήσει στην τελείωση ο Θεός. Δεν τις θέλεις. Τις αρνείσαι, τις αποφεύγεις και διαρκώς υπεκφεύγεις. Διαλέγεις πάντα ένα περιβάλλον με τις ανέσεις της σάρκας, χωρίς βάσανα. Αυτό είναι πρόβλημα! Δεν μπορείς έτσι να βιώσεις το έργο του Θεού. Δεν μπορείς να βιώσεις την καθοδήγηση του Θεού, την ηγεσία και την προστασία Του. Δεν μπορείς έτσι να δεις τις πράξεις του Θεού. Κατά συνέπεια, δεν θα κερδίσεις την αλήθεια και την πραγματική εμπιστοσύνη —δεν θα κερδίσεις τίποτα! Αν δεν μπορείς να κερδίσεις την αλήθεια και δεν μπορείς να κερδίσεις τον λόγο του Θεού για να τον κάνεις ζωή σου, μπορείς να κερδηθείς από τον Θεό; Όχι βέβαια. Ποιο είναι το βασικό πράγμα που σκοπεύεις να κερδίσεις από τη διαφώτιση, την καθοδήγηση και την τελείωση από τον Θεό; Κερδίζεις την αλήθεια και τον λόγο του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ο λόγος του Θεού γίνεται η πραγματικότητά σου, η πηγή της ζωής σου και η αρχή, η βάση και το κριτήριο για τις πράξεις σου. Όταν είναι έτσι τα πράγματα, τι βιώνεις; Έχεις ακόμα διεφθαρμένη διάθεση; (Όχι.) Θα σου πει ο Θεός: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά»; (Δεν θα το κάνει.) Τι θα πει ο Θεός; Ποιος ήταν ο ορισμός που έδωσε ο Θεός στον Ιώβ; (Έχει φόβο Θεού και αποφεύγει το κακό, είναι τέλειος άνθρωπος.) Αυτά τα λόγια είναι κατάλληλα για να τα αναφέρουμε εδώ. Θα είναι εύκολο να αποκτήσετε τον τίτλο και τον ορισμό που έδωσε ο Θεός στον Ιώβ; (Όχι.) Δεν είναι εύκολο. Θα πρέπει να ικανοποιείς την καρδιά του Θεού σε όλα τα ζητήματα, να αναζητάς παντού τις προθέσεις Του, να πράττεις σύμφωνα με τις προθέσεις Του και να υποτάσσεσαι στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις Του. Αν λες απλώς ότι θα υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και στις διευθετήσεις του Θεού, αλλά μετά προσπαθείς να αναλύσεις γιατί σου τυχαίνουν συγκεκριμένες συνθήκες, άνθρωποι, γεγονότα και πράγματα, έχεις παράπονα και παρανοήσεις και παρερμηνεύεις τις προθέσεις του Θεού, αυτό θα Του προκαλέσει θλίψη! Αν δεν θέλεις τον Θεό, τότε ούτε Εκείνος θα σε θέλει. Δεν θα έχετε καμιά σχέση μεταξύ σας. Δεν θα ήταν κακό αν εξελίσσονταν έτσι τα πράγματα; Αν δεν είσαι δημιούργημα, ο Θεός δεν είναι ο Κυρίαρχος για σένα ούτε ο Θεός σου. Πώς θα σε ορίσει ο Θεός στο τέλος; «Φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν». Θέλετε να ειπωθούν αυτά τα λόγια για σας; (Όχι.) Τι σημαίνει αν ειπωθεί κάτι τέτοιο για σας; (Σημαίνει ότι ο Θεός μάς καταδικάζει, μας αποκλείει και μας τιμωρεί.) Αυτό δεν είναι καθόλου καλό! Όταν σε καταδικάζει και σε αποκλείει ο Θεός, δεν είναι το ίδιο όπως όταν σε καταδικάζει κάποιος επικεφαλής ή κάποιος που έχει εξουσία. Εδώ μιλάμε για τον Θεό! Ο Θεός σού δίνει τη ζωή και συντηρεί τη ζωή σου. Τώρα που δεν σε θέλει ο Θεός, μπορείς εσύ να συνεχίσεις να ζεις; (Όχι.) Τι σημαίνει αυτό; Σηματοδοτεί το τελικό αποτέλεσμα για σένα, που δεν είναι καλό πράγμα. Δεν είναι καθόλου καλό σημάδι. Αν πω ότι ένας άνθρωπος έχει φόβο Θεού και αποφεύγει το κακό, και είναι τέλειος άνθρωπος, αυτό είναι καλό σημάδι και σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος θα λάβει την ευλογία του Θεού. Τι πρέπει να καταλάβετε από τις λέξεις με τις οποίες αξιολόγησε ο Θεός τον Ιώβ; Αν σκεφτείτε τι έτρωγε ο Ιώβ, τι φορούσε, πώς περπατούσε και τι ιδιοσυγκρασία είχε, και προσπαθήσετε να μιμηθείτε αυτά τα πράγματα, τότε το κάνετε εντελώς λάθος. Πρέπει γρήγορα να αναλογιστείτε και να αναζητήσετε τι πρέπει να κάνετε. Να σκεφτείτε: «Πώς το έκανε ο Ιώβ; Τι βίωσε για να λάβει την έγκριση του Θεού; Ο Θεός είπε ότι ο Ιώβ είχε φόβο Θεού και απέφευγε το κακό, ότι ήταν τέλειος άνθρωπος. Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Αυτό το είπε ο ίδιος ο Θεός. Πρέπει να ακολουθήσω το παράδειγμα του Ιώβ, να αναζητήσω μια οδό με φόβο Θεού και ν’ αποφεύγω το κακό, να πασχίζω να γίνω άνθρωπος που έχει φόβο Θεού και επίσης αποφεύγει το κακό. Αυτό θα κάνει τον Θεό να με εγκρίνει και να μου απονείμει τον ίδιο τίτλο. Θέλω να είμαι τέλειος άνθρωπος στα μάτια του Θεού». Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι σύμφωνος με τις προθέσεις του Θεού.

30 Δεκεμβρίου 2016