Από την Φουντάν, Κίνα

Πριν από λίγα χρόνια, η αδελφή Σιαοτσιέ μεταφέρθηκε στην εκκλησία μας για να βοηθήσει με τα καθήκοντα επικεφαλής. Με τον καιρό, διαπίστωσα πως παρότι ήταν νεαρή, είχε καλό επίπεδο κι ήταν πολύ ικανή. Όταν προέκυπταν προβλήματα, έκανε πράξη την αλήθεια και αναζητούσε τις αρχές της αλήθειας. Δεν την έφτανα ούτε σε επίπεδο ούτε σε εργασιακή ικανότητα. Τη θαύμαζα πολύ, την έβρισκα χαρισματική. Σε μια συνάντηση συνεργατών, μια επικεφαλής με ρώτησε αν υπήρχαν άνθρωποι στην εκκλησία που επιδίωκαν την αλήθεια και είχαν υψηλό επίπεδο. Χωρίς δισταγμό, της είπα για τα προτερήματα της αδελφής Σιαοτσιέ. Σύντομα, η επικεφαλής την κάλεσε στη συνάντηση συνεργατών και της ζήτησε να παραστεί και στις επόμενες. Άρχισα σταδιακά να νιώθω άβολα, καθώς σκεφτόμουν: «Πάντα εγώ ήμουν αυτή που πήγαινα στις συναντήσεις, και η επικεφαλής συζητούσε μαζί μου το έργο της εκκλησίας. Τώρα ζητά να πάει η Σιαοτσιέ. Απ’ ό,τι φαίνεται, θέλει να εστιάσει στην εκπαίδευσή της. Αν το ’ξερα, δεν θα είχα αναφέρει τα προτερήματά της». Ένιωθα λησμονημένη και παραμελημένη εξαιτίας της. Αναστατωνόμουν όλο και περισσότερο, κι άρχισε να σχηματίζεται η σκέψη ότι θα ήταν υπέροχο αν τη μετέφερε η επικεφαλής κάπου αλλού. Αν δεν ήμασταν μαζί, δεν θα έδειχνα υποδεέστερή της και ίσως η επικεφαλής να συζητούσε θέματα μαζί μου. Μα ήξερα πως δεν επρόκειτο να μεταφερθεί πάλι τόσο γρήγορα. Ένιωθα λες κι ένα βάρος πλάκωνε την καρδιά μου. Κι εκτός αυτού, ήμουν απρόθυμη να το παραδεχτώ. Ρίχτηκα στα κρυφά στα λόγια του Θεού. Τα διάβαζα, τα αποστήθιζα και τα στοχαζόμουν περισσότερο, ώστε να την ξεπεράσω στη συναναστροφή της αλήθειας για να αποδείξω την αξία μου. Μα τα κίνητρά μου ήταν εσφαλμένα. Την ανταγωνιζόμουν για το κύρος, επομένως δεν είχα το έργο του Αγίου Πνεύματος στο καθήκον μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε να επιλύσω προβλήματα.

Μια φορά, κάποιες αδελφές επιλέχθηκαν διακόνισσες της εκκλησίας. Ανησυχούσαν πως δεν κατανοούσαν αρκετά την αλήθεια ώστε να επιλύουν πρακτικά προβλήματα σχετικά με την είσοδο στη ζωή. Δεν ήθελαν να δεχτούν τη θέση. Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα «Με ποια λόγια του Θεού μπορώ να τις συναναστραφώ για να διορθώσω την κατάστασή τους ώστε όλοι να δουν πως η αδελφή Σιαοτσιέ δεν είναι καλύτερή μου;» Μόλις ολοκλήρωσαν εκείνες οι αδελφές, διάβασα γρήγορα μερικά αποσπάσματα του λόγου του Θεού κι έπειτα τις συναναστράφηκα. Μα ήθελα απλώς να κάνω επίδειξη, να με θαυμάσουν, κι όχι να γαληνέψω ενώπιον του Θεού και να αναζητήσω την αλήθεια για να βρω τη ρίζα του προβλήματος. Η συναναστροφή μου ήταν αποτυχία. Ήταν πολύ αμήχανο να τις βλέπω να κάθονται εκεί χωρίς να αποκρίνονται. Δεν ήξερα τι να πω. Τότε, η αδελφή Σιαοτσιέ τις συναναστράφηκε πάνω στο νόημα της εκτέλεσης του καθήκοντος και μίλησε για την εμπειρία και την κατανόησή της, καθώς και για το θέλημα του Θεού. Οι αδελφές δάκρυσαν από συγκίνηση κι αποφάσισαν να δεχθούν το καθήκον. Όταν τις είδα να κοιτούν με θαυμασμό την αδελφή Σιαοτσιέ, μου δημιουργήθηκε ένα δυσάρεστο αίσθημα. Όλοι με επιδοκίμαζαν πριν έρθει εκείνη, μα είχε υπερτερήσει στα πάντα, σε τόσο σύντομο διάστημα αφότου ήρθε στην εκκλησία. Η επικεφαλής την εκτιμούσε, και οι αδελφοί και οι αδελφές τη θαύμαζαν, κι εγώ δεν ήμουν ισάξιά της, αν και ήμουν επικεφαλής για περισσότερο καιρό. Ανησυχούσα για το τι σκέφτονταν οι άλλοι για μένα. Θα έλεγαν πως υστερούσα στην πραγματικότητα της αλήθειας, πως σε σύγκριση με μένα, εκείνη έδειχνε καλή; Εκείνο το διάστημα, οι σκέψεις μου περιστρέφονταν γύρω απ’ αυτό το θέμα. Ένιωθα πως η αδελφή Σιαοτσιέ μού έκλεβε τη δόξα κι άρχισα να τη ζηλεύω. Ενίοτε ευχόμουν να μπορούσα να την απομακρύνω από την εκκλησία μας με τρόπο αμοιβαία επωφελή. Το σκεφτόμουν διαρκώς, μα δεν μπορούσα να βρω λύση. Ένιωθα, επίσης, πως απομακρυνόμουν από τον Θεό και το πνεύμα μου βυθιζόταν στο σκοτάδι. Οι συναναστροφές μου πάνω στα λόγια του Θεού δεν είχαν φως και δεν βοηθούσα τους άλλους στα προβλήματά τους. Εξακολουθούσα να κάνω καθημερινά το καθήκον μου, μα υπέφερα και πονούσα. Προσευχήθηκα στον Θεό και Του παρουσίασα την κατάστασή μου, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει να κατανοήσω το θέλημά Του και να γνωρίσω τη διαφθορά μου.

Αργότερα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Για να είναι κανείς επικεφαλής της εκκλησίας, πρέπει όχι μόνο να μάθει να χρησιμοποιεί την αλήθεια για να επιλύει προβλήματα, μα και να ανακαλύπτει και να καλλιεργεί ανθρώπους με ταλέντο, τους οποίους δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταπιέζει ή να φθονεί. Μια τέτοια εκτέλεση του καθήκοντος είναι σύμφωνη με τα πρότυπα, και οι επικεφαλής και οι εργάτες που το κάνουν αυτό είναι σύμφωνοι με τα πρότυπα. Αν αναπτύξεις την ικανότητα να ενεργείς σε όλα τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές, τότε θα επιβεβαιώσεις την αφοσίωσή σου. Υπάρχουν κάποιοι που μονίμως ανησυχούν ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι απ’ αυτούς και υψηλότεροι απ’ αυτούς, ότι οι άλλοι θα τύχουν σεβασμού, ενώ οι ίδιοι θα παραμεληθούν. Αυτό τους ωθεί να επιτίθενται και να αποκλείουν τους άλλους. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν ανθρώπους πιο ικανούς από τους ίδιους; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εγωιστική και άξια περιφρόνησης; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι κακόβουλη! Το να σκέφτεται κανείς μόνο τα δικά του συμφέροντα του, ικανοποιώντας μόνο τις δικές του επιθυμίες, χωρίς ενδιαφέρον για τα καθήκοντα των άλλων ή για συμφέροντα του οίκου του Θεού —τέτοιοι άνθρωποι έχουν κακή διάθεση και ο Θεός δεν αισθάνεται αγάπη για αυτούς» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια Του με χτύπησαν εκεί που πονούσα. Εξέθεσαν την ακριβή κατάστασή μου. Βλέποντας το υψηλό επίπεδο και την πρακτική συναναστροφή της αδελφής μου, ότι η επικεφαλής την εκτιμούσε κι οι άλλοι τη θαύμαζαν, τη ζήλεψα και την εξοστράκισα. Ανυπομονούσα να φύγει από την εκκλησία. Δεν έλαβα υπόψη τον αντίκτυπο που θα είχε αυτό στο έργο της εκκλησίας και στα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Φανέρωνα μόνο κακία και ήμουν πολύ εγωίστρια και ποταπή. Δεν είχα διόλου κανονική ανθρώπινη φύση! Γίνεται μια τέτοια εκτέλεση καθήκοντος να μην αηδιάσει τον Θεό; Έχασα την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος στο καθήκον μου και βυθίστηκα στο σκοτάδι. Αυτή ήταν η δίκαιη διάθεση του Θεού. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει να απαλλαγώ από το κύρος, να βιώσω την κανονική ανθρώπινη φύση και να συνεργαστώ καλά με την αδελφή μου.

Έπειτα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Αν πραγματικά μπορείτε να υπολογίζετε το θέλημα του Θεού, τότε είστε και ικανοί να αντιμετωπίζετε δίκαια τους άλλους ανθρώπους. Αν υποστηρίξεις έναν καλό άνθρωπο και τον εκπαιδεύσεις ώστε να γίνει ικανός, οπότε και θα υπάρχει ακόμη ένα ταλαντούχο άτομο στον οίκο του Θεού, δεν θα γίνει, τότε, ευκολότερο το έργο σου; Δεν θα έχεις επιβεβαιώσει την αφοσίωσή σου στο καθήκον αυτό; Αυτή είναι μια καλή πράξη ενώπιον του Θεού· είναι η ελάχιστη συνείδηση και σύνεση από την οποία οφείλει να διακατέχεται ένας επικεφαλής» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Ένιωσα ακόμη περισσότερο μετανιωμένη κι ένοχη. Ο Θεός θέλει περισσότερους ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια να εγερθούν και να συνεργαστούν μαζί Του. Ήμουν επικεφαλής εκκλησίας, μα κατά βάθος δεν είχα αυτό που ήθελε ο Θεός. Όταν είδα ένα τέτοιο άτομο να εργάζεται στην εκκλησία, όχι μόνο δεν χάρηκα, μα ζήλεψα κι αγχώθηκα για το κύρος μου. Δεν είχα τη πιο βασική συνείδηση και λογική ενός ανθρώπου. Είδα πως ήμουν τελείως ακατάλληλη για επικεφαλής και μίσησα το πόσο εγωίστρια ήμουν. Το ότι η αδελφή Σιαοτσιέ είχε καλό επίπεδο και επέλυε προβλήματα μέσω συναναστροφής, ήταν ωφέλιμο για το έργο της εκκλησίας και τις ζωές των αδελφών. Θα ’πρεπε να την υποστηρίζω και να μαθαίνω από τα δυνατά της σημεία. Η καλή συνεργασία στο καθήκον μας ήταν ο μόνος τρόπος να δείχνω ενδιαφέρον για το θέλημα του Θεού. Μόλις κατάλαβα το θέλημα του Θεού, και πάλι ζήλευα λιγάκι όταν έβλεπα άλλους να επιδοκιμάζουν την αδελφή Σιαοτσιέ, μα προσευχόμουν στον Θεό και απαρνιόμουν τον εαυτό μου. Εστίασα στο να ζω ενώπιον του Θεού, να κάνω καλά το καθήκον μου, έπαψα να σκέφτομαι τόσο ποιος έχαιρε θαυμασμού και δεν ζήλευα τόσο πολύ. Όταν υπήρχε πρόβλημα, μπορούσα να αναζητήσω και να συζητήσω μαζί της, και να χρησιμοποιήσω τα προτερήματά της για να αντισταθμίσω τις αδυναμίες μου, αναζητώντας μαζί τις αρχές της αλήθειας. Ένιωθα πολύ πιο ελεύθερη και ήρεμη. Αφού βίωσα κάποιες αλλαγές, θεώρησα πως η ζηλότυπη φύση μου είχε βελτιωθεί. Μα εξεπλάγην όταν βρέθηκα σε μια άλλη κατάσταση που φανέρωσε πόσο βαθιά ριζωμένη ήταν η σατανική μου φύση. Έπρεπε να υποβληθώ σε περισσότερη κρίση και παίδευση του Θεού για να καθαρθώ.

Μια φορά, πήγαμε με τη Σιαοτσιέ σε μια συνάντηση συνεργατών. Η επικεφαλής με χαιρέτησε εν τάχει κι έπειτα άρχισε να συζητά για το έργο της εκκλησίας με τη Σιαοτσιέ. Εγώ καθόμουν σε μια γωνιά κι ένιωθα παρείσακτη. Πολύ σύντομα, χάλασε η διάθεσή μου. Έριξα μια θυμωμένη ματιά στη Σιαοτσιέ και, γεμάτη καχυποψία, σκέφτηκα: «Άρα η επικεφαλής όντως σε εκτιμά περισσότερο από εμένα. Στην εκκλησία και στα μάτια της επικεφαλής, είσαι το χρυσό παιδί και σε σύγκριση με μένα, εσύ φαίνεσαι καλή». Μετά άκουσα πως η επικεφαλής είχε κανονίσει να παρακολουθήσει η Σιαοτσιέ κηρύγματα σε άλλη περιοχή, καθώς και να λάβει εκπαίδευση. Δεν χάρηκα καθόλου όταν το άκουσα. «Γιατί θέλει να πάει η Σιαοτσιέ κι όχι εγώ;» σκέφτηκα. «Είμαι στ’ αλήθεια τόσο κακή; Δεν αξίζω ούτε λίγη εκπαίδευση;» Ένιωθα ντροπή, σαν να με είχαν καταβρέξει με κρύο νερό. Δεν μπορούσα να το δεχτώ με τίποτα, καθώς σκεφτόμουν πως κατέβαλλα την ίδια προσπάθεια στο καθήκον μου με εκείνη. Εγώ όμως έμενα πίσω ενώ εκείνη πήγαινε να ακούσει κηρύγματα. Ένιωθα παραμελημένη και πως ό,τι κι αν έκανα, δεν θα την έφτανα ποτέ. Όσο έκανα τέτοιες συγκρίσεις, τόσο χειρότερα ένιωθα, κι άρχισα πάλι να κατακλύζομαι από ζήλεια και πικρία. Ήθελα απεγνωσμένα η επικεφαλής να κανονίσει να δουλεύουμε χώρια, ώστε να βρω την ευκαιρία να ξεχωρίσω.

Λίγο καιρό αργότερα, ο σύζυγος της Σιαοτσιέ αρρώστησε βαριά. Ήταν πολύ δύσκολο για εκείνη. Την παρηγόρησα και την ενθάρρυνα να προσευχηθεί και να αναζητήσει το θέλημα του Θεού μέσα από αυτήν τη δοκιμασία, μα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη σκέψη: «Ήταν στο αποκορύφωμά της. Τώρα εξευγενίζεται και είναι σε κακή κατάσταση, οπότε θα έχω την ευκαιρία να δειχτώ. Αν βελτιώσει την κατάστασή της, δεν θα έχω ποτέ αυτήν την ευκαιρία. Ελπίζω να διαρκέσει καιρό ο εξευγενισμός της. Τότε όλοι θα δουν πως συναναστρέφεται καλά όταν είναι φυσιολογικά τα πράγματα, μα δεν μπορεί να βιώσει την πραγματικότητα των λόγων του Θεού. Τότε δεν θα τη θαυμάζουν τόσο πολύ. Η επικεφαλής ίσως δει πως υστερεί στην πραγματικότητα της αλήθειας και δεν την εκπαιδεύσει πια, κι έτσι οι άλλοι θα με έχουν φυσικά σε υψηλή εκτίμηση». Δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση στην ψυχική μου κατάσταση και παρέβλεψα αυτές τις σκέψεις. Μια μέρα, κάποιες αδελφές ρώτησαν για τη Σιαοτσιέ από ενδιαφέρον. Τις είπα πως ήταν σε φρικτή κατάσταση και πως, παρόλο που συνήθως ήταν άριστη στη συναναστροφή, η δοκιμασία την είχε κάνει αρνητική και δεν είχε αληθινό ανάστημα. Ένιωσα άβολα μόλις το είπα. Μεγαλοποιούσα τα πράγματα για να την κρίνω και να τη μειώσω. Μα όταν είδα πως οι αδελφές πίστεψαν τα λόγια μου, κατά βάθος χάρηκα. Θεώρησα πως δεν θα θαύμαζαν πια τη Σιαοτσιέ τόσο πολύ. Όταν την είδα όμως αργότερα, παρόλο που υπέφερε πολύ και έκλαιγε όποτε προσευχόταν, δεν το άφηνε να επηρεάσει διόλου το καθήκον της. Μου ήταν αδύνατο να μη νιώσω ενοχές. Αντιμέτωπος με εκείνη τη δοκιμασία, θα ήταν δύσκολο να μην υποφέρεις και να μη νιώσεις κάποια αδυναμία. Αν είχα στ’ αλήθεια ανθρωπιά, θα είχα προσευχηθεί για εκείνη και θα είχα κάνει ό,τι μπορούσα για να τη βοηθήσω και να τη στηρίξω. Τι είχα κάνει όμως; Ένιωθα φριχτά. Ήρθα ενώπιον του Θεού για να προσευχηθώ: «Θεέ μου! Ζηλεύω υπερβολικά. Έκρινα και μείωσα την αδελφή Σιαοτσιέ ώστε να την ξεπεράσω. Απόλαυσα, μάλιστα, τον πόνο της και ανυπομονούσα να γίνει αρνητική και να σκοντάψει. Δεν έχω διόλου ανθρωπιά. Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησε και διαφώτισέ με για να κατανοήσω τη διαφθορά μου και να απελευθερωθώ από τη σατανική μου διάθεση».

Μετά την προσευχή, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Όταν βλέπουν κάποιον καλύτερο από τους ίδιους, τον περιορίζουν, διαδίδουν φήμες για το άτομό του ή μετέρχονται ανήθικα μέσα, ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην τον σέβονται και κανείς να μην είναι καλύτερος από τον άλλον —αυτή είναι η διεφθαρμένη διάθεση της αλαζονείας και της αυταρέσκειας, καθώς και της ατιμίας, δολιότητας και επιβουλής, και οι άνθρωποι αυτοί δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Ζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, κι όμως συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι σπουδαίοι και καλοί άνθρωποι. Έχουν, ωστόσο, θεοσεβούμενες καρδιές; Πρώτα απ’ όλα, και για να μιλήσουμε από την οπτική γωνία της φύσης των ζητημάτων αυτών, οι άνθρωποι που ενεργούν έτσι, δεν κάνουν απλά ό,τι τους αρέσει; Λαμβάνουν υπόψη τους τα συμφέροντα της οικογένειας του Θεού; Σκέπτονται αποκλειστικά τα δικά τους αισθήματα και θέλουν να επιτύχουν μονάχα τους δικούς τους στόχους, ανεξάρτητα από τη ζημία που θα υποστεί το έργο της οικογένειας του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι μόνο αλαζονικοί και αυτάρεσκοι, αλλά και εγωιστές και άξιοι περιφρόνησης· είναι απολύτως αδιάφοροι ως προς την πρόθεση του Θεού, και τέτοιοι άνθρωποι, πέραν πάσης αμφιβολίας, δεν έχουν θεοσεβούμενες καρδιές. Γι’ αυτό κάνουν ό,τι τους αρέσει και ενεργούν ανεύθυνα, χωρίς καμία αίσθηση ενοχής, χωρίς κανέναν φόβο, χωρίς καμία νευρικότητα ή ανησυχία, και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Έτσι ενεργούν συχνά και έτσι συμπεριφέρονταν ανέκαθεν. Ποιες συνέπειες αντιμετωπίζουν τέτοιοι άνθρωποι; Θα έχουν μπελάδες, σωστά; Για να το θέσουμε ήπια, τέτοιοι άνθρωποι ζηλεύουν υπερβολικά και η επιθυμία τους για προσωπική φήμη και προσωπικό κύρος είναι πολύ έντονη· είναι πολύ δόλιοι και ύπουλοι. Για να μιλήσουμε έξω από τα δόντια, το ουσιώδες πρόβλημα είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε ελάχιστο φόβο Θεού στην καρδιά τους. Δεν σέβονται τον Θεό, πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι κάτι πολύ σπουδαίο και θεωρούν κάθε πτυχή του εαυτού τους ως υψηλότερη του Θεού και της αλήθειας. Μέσα τους, ο Θεός είναι εντελώς ανάξιος αναφοράς και ο πλέον ασήμαντος, και δεν κατέχει απολύτως καμία θέση στις καρδιές τους. […] Θα λέγατε ή όχι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απαίσιος; Τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος που δεν σέβεται τον Θεό; Δεν είναι αλαζονικός; Τι είδους πράγματα δεν σέβονται τον Θεό; Χωρίς να υπολογίζουμε τα ζώα, μεταξύ όλων όσοι δεν σέβονται τον Θεό είναι οι δαίμονες, ο Σατανάς, ο αρχάγγελος και όσοι μάχονται τον Θεό» («Οι πέντε καταστάσεις που έχουν οι άνθρωποι πριν εισέλθουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Το ανάγνωσμα ήταν πλήγμα στην καρδιά. Τέτοιος άνθρωπος ήμουν. Ήξερα πως η αδελφή Σιαοτσιέ είχε καλό επίπεδο, επιδίωκε την αλήθεια και άξιζε να εκπαιδευτεί, μα όταν είδα πως η επικεφαλής την εκτιμούσε και ήθελε να τη στείλει σε συναθροίσεις, ταράχτηκα. Ένιωσα αδικημένη και δεν μπορούσα να το δεχτώ. Άρχισα να τη ζηλεύω και να την αντιπαθώ, και ήθελα όσο τίποτα να τη μεταφέρει αλλού η επικεφαλής. Όταν ήταν αδύναμη και πονούσε λόγω της δοκιμασίας της, έκανα δήθεν πως τη βοηθούσα, μα απολάμβανα τον πόνο της. Ήθελα να γίνει αρνητική για να κλέψω εγώ την παράσταση. Μάλιστα την έκρινα και τη μείωσα μπροστά σε άλλους για να εξυψωθώ εγώ, έτσι ώστε να ξεχωρίσω. Πίστευα στον Θεό για χρόνια, μα δεν έτρεφα σεβασμό γι’ Αυτόν. Ζήλευα κι έκανα ασυνείδητα πράγματα απλώς για να προστατεύσω το κύρος μου. Ήμουν πολύ ποταπή και κακόβουλη. Ήμουν στενόμυαλη, ματαιόδοξη, κακεντρεχής, ελεεινή και μικροπρεπής! Διέφερα καθόλου από τον Σατανά; Μόνο ο Σατανάς δεν αντέχει να βλέπει τα πράγματα να βαίνουν καλά και θέλει οι άνθρωποι να είναι αρνητικοί, να απομακρύνονται από τον Θεό, να Τον προδίδουν. Ήταν ξεκάθαρο πως ενεργούσα ως υπηρέτης του Σατανά. Διατάρασσα το έργο της εκκλησίας. Υπονόμευα τον οίκο του Θεού κι έπραττα το κακό. Στεκόμουν στο πλευρό του Σατανά ενάντια στον Θεό! Παρόλα αυτά, είχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Δεν είχα την πραγματικότητα της αλήθειας και το επίπεδό μου δεν ήταν εξίσου καλό με της αδελφής Σιαοτσιέ. Ανταγωνιζόμουν μονίμως για το κύρος, θέλοντας να την ξεπεράσω. Ήμουν πολύ αλαζονική και δεν είχα καθόλου αυτεπίγνωση! Εκείνη τη στιγμή, μίσησα πραγματικά τον εαυτό μου και ήθελα να ελευθερωθώ επειγόντως από τη σατανική μου διάθεση.

Μετά απ’ αυτό, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Η πηγή της αντίθεσης και της παρακοής ενάντια στον Θεό είναι η διαφθορά του ανθρώπου από τον Σατανά. Λόγω της διαφθοράς του Σατανά, η συνείδηση του ανθρώπου έχει αναισθητοποιηθεί· έχει γίνει ανήθικος, οι σκέψεις του έχουν εκφυλιστεί κι έχει αποκτήσει μια οπισθοδρομική διανοητική στάση. Πριν τον διαφθείρει ο Σατανάς, ο άνθρωπος ακολουθούσε τον Θεό και υπάκουε στα λόγια Του με φυσικό τρόπο, αφού τα είχε ακούσει. Είχε σωστή λογική και συνείδηση και κανονική ανθρώπινη φύση. Αφού τον διέφθειρε ο Σατανάς, η αρχική σύνεση του ανθρώπου, η συνείδηση και η ανθρώπινη φύση του θόλωσαν και καταστράφηκαν από τον Σατανά. Επομένως, έχασε την υπακοή του και την αγάπη του προς τον Θεό. Η λογική του ανθρώπου άρχισε να αποκλίνει, η διάθεσή του έγινε σαν αυτή των ζώων και η παρακοή του προς τον Θεό έγινε συχνότερη και πιο σοβαρή. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν το ξέρει και ούτε το αναγνωρίζει αυτό, απλώς εναντιώνεται και επαναστατεί τυφλά. Η διάθεση του ανθρώπου αποκαλύπτεται στις εκφράσεις της σύνεσης, της αντίληψης και της συνείδησής του· επειδή η σύνεση και η αντίληψή του έχουν ασθενήσει και η συνείδησή του έχει θολώσει υπερβολικά, η διάθεσή του εναντιώνεται στον Θεό. Αν η σύνεση και η αντίληψη του ανθρώπου δεν μπορούν να αλλάξουν, τότε δεν τίθεται θέμα για αλλαγές στη διάθεσή του, όπως φυσικά και θέμα συμμόρφωσης με το θέλημα του Θεού. Εάν η λογική του ανθρώπου είναι αδύναμη, τότε δεν μπορεί να υπηρετήσει τον Θεό και δεν είναι κατάλληλος για χρήση από τον Θεό» («Το να έχετε μια αμετάβλητη διάθεση σημαίνει πως είστε εχθρικοί προς τον Θεό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Αυτό με βοήθησε να καταλάβω πως πάντα επαναστατούσα ενάντια στον Θεό, Του αντιστεκόμουν, ζούσα μες στη διαφθορά επειδή είχα διαφθαρεί από τον Σατανά. Ήμουν εμποτισμένη με σατανικές αρχές και σατανική λογική όπως «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Σ’ ολόκληρο το σύμπαν, μόνο εγώ βασιλεύω επί των πάντων», «Μπορεί να υπάρξει μόνο ένα κυρίαρχο αρσενικό», «Σημασία έχει η υστεροφημία του ανθρώπου» και ούτω καθεξής. Είχα δεχθεί αυτά τα ρητά από τον Σατανά, και οι αντιλήψεις, οι κανόνες επιβίωσης και η λογική μου είχαν διαστρεβλωθεί, κάνοντάς με πιο αλαζονική, κακή και άνευ ανθρωπιάς. Καθώς με ήλεγχαν αυτά τα δηλητήρια του Σατανά, ήθελα μόνο να επιζητώ το όνομα, το κύρος και τον θαυμασμό. Ήθελα να ξεχωρίζω σε κάθε πλήθος και να μη με ξεπερνά κανείς. Κι όποτε το έκανε κάποιος, μου ήταν αδύνατο να μη γίνομαι ανταγωνιστική. Αν δεν μπορούσα να ξεπεράσω τους άλλους, ένιωθα ζήλεια και πικρία ή ενεργούσα ύπουλα για να φτάσω τον στόχο μου. Φανέρωνα μόνο τις σατανικές διαθέσεις της αλαζονείας, του δόλου και της μοχθηρίας. Ισχυριζόμουν πως έκανα το καθήκον μου, μα στην πραγματικότητα δούλευα για τον εαυτό μου, έπραττα το κακό κι αντιστεκόμουν στον Θεό. Σκέφτηκα τους αντίχριστους που είχαν εκδιωχτεί. Ζήλευαν κι ένιωθαν πικρία απέναντι σε όποιον επιδίωκε την αλήθεια ή ενδιαφερόταν για το θέλημα του Θεού και φέρονταν σε όποιον απειλούσε το κύρος τους σαν αγκάθι στο πλευρό τους. Ήταν καταπιεστικοί και κακόβουλοι και ήθελαν μάλιστα να εκδιωχθούν οι άλλοι από την εκκλησία ώστε να βασιλεύσουν επί των πάντων. Εν τέλει, όλοι τους εκδιώχτηκαν από την εκκλησία επειδή έκαναν τόσο κακό. Δεν ήμουν τόσο κακόβουλη, ούτε έκανα τόσο κακό όσο οι αντίχριστοι, μα ζήλευα και ελεγχόμουν από την αλαζονική, μοχθηρή φύση μου. Μάλιστα απέκλεια και έκρινα τους άλλους για να διατηρήσω το κύρος μου. Βρισκόμουν στο μονοπάτι ενός αντίχριστου που εναντιώνεται στον Θεό. Η δίκαιη διάθεση του Θεού δεν ανέχεται καμία προσβολή. Ήξερα πως αν δεν μετανοούσα, στο τέλος θα με απέρριπτε και θα με εξάλειφε ο Θεός. Η σκέψη αυτή ήταν τρομακτική. Γνώριζα πως ο Θεός με προστάτευε με τη σκληρή κρίση Του. Διαφορετικά, δεν θα έκανα αυτοκριτική, τότε θα ήταν αργά για μεταμέλεια όταν έκανα κάτι πραγματικά κακό. Συγκινήθηκα πολύ καθώς στοχαζόμουν το θέλημα του Θεού. Προσευχήθηκα στον Θεό, έτοιμη να μετανοήσω και να αλλάξω.

Μια μέρα, κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Για όλους όσοι εκπληρώνουν το καθήκον τους, όσο βαθιά ή ρηχή κι αν είναι η κατανόησή τους για την αλήθεια, ο πιο απλός τρόπος άσκησης με τον οποίο μπορούν να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα είναι να σκέφτονται στα πάντα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να εγκαταλείψουν τις εγωιστικές επιθυμίες, τις ατομικές προθέσεις και κίνητρα, τη φήμη και την κοινωνική θέση. Βάλε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού πάνω απ’ όλα —αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει κανείς. Εάν ένα άτομο που εκτελεί το καθήκον του δεν μπορεί να το κάνει ούτε αυτό, τότε πώς μπορεί να ειπωθεί ότι εκτελεί το καθήκον του; Δεν εκτελεί το καθήκον του κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θα πρέπει πρώτα να λάβεις υπόψη τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να λάβεις υπόψη τα συμφέροντα του ίδιου του Θεού και να λάβεις υπόψη το έργο Του, και να θέσεις αυτές τις σκέψεις σε πρώτη προτεραιότητα· μόνο κατόπιν αυτού μπορείς να σκεφτείς τη σταθερότητα του κύρους σου ή τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι. […] Επιπροσθέτως, αν μπορείς να εκπληρώνεις τις αρμοδιότητές σου, να εκτελείς τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου, να παραμερίζεις τις εγωιστικές σου επιθυμίες, αλλά και τις ίδιες σου τις προθέσεις και τα κίνητρα, να υπολογίζεις το θέλημα του Θεού και να δίνεις προτεραιότητα στα συμφέροντα του Θεού και του οίκου Του, τότε, αφού το βιώσεις αυτό για λίγο, θα αισθανθείς ότι είναι ωραία να ζεις έτσι. Να ζεις απλά και ειλικρινά, χωρίς να είσαι ποταπός ή άχρηστος άνθρωπος, και να ζεις δίκαια και έντιμα, αντί να είσαι στενόμυαλος ή κακός. Θα νοιώσεις ότι έτσι πρέπει να ζει και να ενεργεί κάποιος. Η επιθυμία μέσα σου για ικανοποίηση των προσωπικών σου συμφερόντων σταδιακά θα ελαττωθεί» («Πρόσφερε την αληθινή καρδιά σου στον Θεό, και θα μπορέσεις να αποκτήσεις την αλήθεια» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). «Οι ρόλοι δεν είναι ίδιοι. Υπάρχει ένα σώμα. Ο καθένας κάνει το καθήκον του, ο καθένας είναι στη θέση του κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορεί —για κάθε σπίθα υπάρχει μία λάμψη φωτός— και επιζητώντας την ωριμότητα στη ζωή. Έτσι θα είμαι ικανοποιημένος» («Κεφάλαιο 21» του «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα πως ο Θεός προκαθορίζει το επίπεδο των πάντων και τον ρόλο που μπορούν να εκπληρώσουν. Δεν μπορείς να ανταγωνίζεσαι ή να πασχίζεις για τέτοια πράγματα. Όταν κάποιος άλλος έχει καλύτερο επίπεδο, όταν ο Θεός προκαθορίζει πως θα είμαι το γρασίδι, όχι το δέντρο, θα πρέπει να είμαι το χορταράκι και να εκπληρώνω τον ρόλο με χαρά. Δεν ήθελα να ανταγωνίζομαι πια τους άλλους για κύρος, μα να αποβάλω τις εγωιστικές μου επιθυμίες και να μη ζω βάσει της σατανικής μου διάθεσης, να δίνω προτεραιότητα στα συμφέροντα του οίκου του Θεού, και να κάνω καλά το καθήκον μου με προσγειωμένο τρόπο. Έτσι μόνο ζεις στο φως. Ανοίχτηκα στις αδελφές για τη διαφθορά μου και ζήτησα συγνώμη από την αδελφή Σιαοτσιέ. Όταν έμαθε για τις κακόβουλες προθέσεις και πράξεις μου, δεν με κατηγόρησε καθόλου, μα με συναναστράφηκε πάνω στην αλήθεια για να με βοηθήσει. Συγκινήθηκα πολύ. Μίσησα το γεγονός πως δεν είχα ανθρωπιά και την είχα πληγώσει. Αργότερα, προσευχήθηκα στον Θεό να πάψω να μηχανορραφώ για κύρος, κι απλώς να κάνω καλά το καθήκον μου.

Η Σιαοτσιέ επέστρεψε από το ταξίδι της περίπου ένα μήνα αργότερα και μίλησε γι’ αυτά που είχε μάθει στις συναθροίσεις. Η συναναστροφή της ήταν πολύ διαπαιδαγωγική και ευεργετική, μα όταν είδα τους άλλους να ακούν με προσοχή, πάλι με κατέκλυσε εκείνο το δυσάρεστο συναίσθημα. Συνειδητοποίησα πως πάλι αγωνιζόμουν για το κύρος και ζήλευα, έτσι, προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό για να παραμερίσω τον εαυτό μου. Θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει σε ένα κήρυγμα: ένας λογικός άνθρωπος που υπηρετεί τον Θεό δεν θα νιώσει ζήλεια, μα θα ελπίζει οι άλλοι να γίνουν καλύτεροι από τον ίδιο, ώστε περισσότεροι άνθρωποι να μοιραστούν το φορτίο του Θεού. Ένας τέτοιος άνθρωπος χαίρεται όταν ο Θεός αποκτά κάποιον. Συνειδητοποίησα πως είχε εξελιχθεί κι είχε μάθει πράγματα από το άκουσμα των κηρυγμάτων και μπορούσε να ποτίζει και να βοηθά τους άλλους. Αυτό θα ωφελούσε τους πάντες να κατανοήσουν την αλήθεια και θα παρηγορούσε τον Θεό. Έπρεπε να διδαχθώ από εκείνη και να χρησιμοποιήσω τα δυνατά της σημεία στο καθήκον μου. Αυτό ήταν το βασικό. Όταν προσευχήθηκα και απαρνήθηκα έτσι τον εαυτό μου, ένιωσα πολύ πιο άνετα. Η γνώμη των αδελφών και η θέση μου στην εκκλησία, δεν ήταν πια σημαντικά για μένα. Ηρέμησα, την άκουσα να μας συναναστρέφεται και δέχτηκα τη διαφώτιση. Εργάστηκα μαζί της για να αναζητήσουμε τις αρχές της αλήθειας στο έργο μας. Μετά απ’ αυτό, στο κοινό μας έργο, όταν έβλεπα την επικεφαλής να συζητά κάτι μαζί της, δεν είχα πρόβλημα, ούτε και ζήλευα. Ήταν μεγάλη ανακούφιση για μένα. Βίωσα προσωπικά πως ένιωθα πιο άνετα και τίμια όταν αποχωρίστηκα τη ζήλεια μου και, με τον καιρό, μπόρεσα να βιώσω μια ανθρώπινη ομοιότητα. Η αλλαγή μου οφείλεται εξολοκλήρου στην κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού. Ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία μου!