Λόγια του Παντοδύναμου Θεού των εσχάτων ημερών

Ένα πραγματικό δημιουργημένο ον πρέπει να γνωρίζει ποιος είναι ο Δημιουργός, πού αποσκοπεί η δημιουργία του ανθρώπου, πώς να εκτελέσει τα καθήκοντα ενός δημιουργημένου όντος και πώς να λατρεύει τον Κύριο όλης της πλάσης· πρέπει να κατανοεί, να αντιλαμβάνεται, να γνωρίζει και να νοιάζεται για τις προθέσεις, τις επιθυμίες και τις απαιτήσεις του Δημιουργού, και πρέπει να ακολουθεί την οδό του Δημιουργού —να έχει φόβο Θεού και να αποφεύγει το κακό.

Τι σημαίνει να έχει κανείς φόβο Θεού; Και πώς μπορεί κανείς να αποφεύγει το κακό;

«Φόβος Θεού» δεν είναι κάποιος απερίγραπτος φόβος και τρόμος, ούτε αποφυγή, ούτε τήρηση απόστασης, ούτε ειδωλοποίηση ή δεισιδαιμονία. Αντίθετα, είναι θαυμασμός, εκτίμηση, εμπιστοσύνη, κατανόηση, φροντίδα, υποταγή, αφιέρωση, αγάπη, καθώς επίσης και άνευ όρων και παραπόνων λατρεία, ανταπόδοση και παράδοση. Χωρίς πραγματική γνώση για τον Θεό, η ανθρωπότητα δεν θα έχει πραγματικό θαυμασμό, πραγματική εμπιστοσύνη, πραγματική κατανόηση, πραγματικό ενδιαφέρον ή υποταγή, αλλά μόνο τρόμο και ανησυχία, μόνο αμφιβολία, παρανόηση, υπεκφυγή και αποφυγή. Χωρίς πραγματική γνώση για τον Θεό, η ανθρωπότητα δεν θα έχει πραγματική αφιέρωση και ανταπόδοση. Χωρίς πραγματική γνώση για τον Θεό, η ανθρωπότητα δεν θα έχει πραγματική λατρεία, δεν θα παραδιδόταν πραγματικά· θα είχε μόνο τυφλή ειδωλοποίηση και δεισιδαιμονία. Χωρίς πραγματική γνώση για τον Θεό, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να ακολουθήσει την οδό του Θεού, ούτε να έχει φόβο Θεού, ούτε να αποφεύγει το κακό. Αντιστρόφως, κάθε δραστηριότητα και συμπεριφορά στην οποία επιδίδεται ο άνθρωπος θα είναι γεμάτη παρακοή και περιφρόνηση, γεμάτη συκοφαντικές κατηγορίες και κακοήθεις κρίσεις γι’ Αυτόν, και κακή διαγωγή αντίθετη με την αλήθεια και την αληθινή σημασία του λόγου του Θεού.

Μόλις η ανθρωπότητα αποκτήσει πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό, θα είναι ειλικρινής ως προς το να Τον ακολουθεί και να βασίζεται σ’ Αυτόν. Μόνο αν έχει πραγματική εμπιστοσύνη στον Θεό και βασίζεται σ’ Αυτόν μπορεί η ανθρωπότητα να έχει πραγματική κατανόηση και αντίληψη. Μαζί με την αληθινή αντίληψη για τον Θεό, έρχεται και το αληθινό ενδιαφέρον γι’ Αυτόν. Μόνο με πραγματικό ενδιαφέρον για τον Θεό μπορεί η ανθρωπότητα να έχει πραγματική υποταγή. Μόνο με πραγματική υποταγή στον Θεό μπορεί η ανθρωπότητα να έχει πραγματική αφιέρωση. Μόνο με πραγματική αφιέρωση στον Θεό μπορεί η ανθρωπότητα να έχει άνευ όρων και παραπόνων ανταπόδοση. Μόνο με πραγματική εμπιστοσύνη και εξάρτηση, πραγματική κατανόηση και ενδιαφέρον, πραγματική υποταγή, πραγματική αφιέρωση και ανταπόδοση, μπορεί η ανθρωπότητα να γνωρίσει πραγματικά τη διάθεση και την ουσία του Θεού, καθώς και να γνωρίσει την ταυτότητα του Δημιουργού. Μόνο όταν οι άνθρωποι έχουν καταφέρει πραγματικά να γνωρίσουν τον Δημιουργό μπορούν να αφυπνίσουν μέσα τους πραγματική λατρεία και παράδοση. Μόνο όταν έχει πραγματική λατρεία για τον Δημιουργό και παραδοθεί πραγματικά σ’ Αυτόν θα μπορέσει η ανθρωπότητα να παραμερίσει πραγματικά τους πονηρούς τρόπους της, δηλαδή, να αποφύγει το κακό.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Πρόλογος

Σήμερα, θέλουν όλοι να αποκτήσουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό. Τι σημαίνει, λοιπόν, το να έχεις φόβο Θεού και να αποφεύγεις το κακό; Ένα μέρος αυτού είναι σίγουρα να αποζητάς να υποταχθείς στον Θεό απόλυτα και ολοκληρωτικά. Προϋποθέτει να έχεις αληθινό φόβο Θεού, χωρίς να εξαπατάς, να αντιστέκεσαι ή να επαναστατείς καθόλου. Σημαίνει να έχεις τελείως αγνή καρδιά και να δείχνεις απόλυτη αφοσίωση και υποταγή στον Θεό. Πρέπει να είναι απόλυτη αυτή η αφοσίωση και η υποταγή, όχι σχετική· δεν έχει σημασία πού είσαι, για πότε μιλάμε ή πόσο χρονών είσαι. Έτσι πρέπει να έχεις φόβο Θεού και να αποφεύγεις το κακό. Όταν επιδιώκεις μ’ αυτόν τον τρόπο, θα γνωρίσεις σιγά σιγά τον Θεό και θα βιώσεις τα έργα Του· θα νιώσεις ότι σε φροντίζει και σε προστατεύει, θα διαισθανθείς ότι υπάρχει στ’ αλήθεια και θα νιώσεις την κυριαρχία Του. Θα καταλάβεις, τέλος, ότι ο Θεός βρίσκεται παντού και στα πάντα και ότι είναι δίπλα σου. Θα συνειδητοποιήσεις αυτά τα πράγματα. Δεν θα τα μάθεις ποτέ αν δεν ακολουθήσεις την οδό του φόβου Θεού και της αποφυγής του κακού.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ο άνθρωπος είναι ο μεγαλύτερος δικαιούχος του σχεδίου διαχείρισης του Θεού

Ο Ιώβ ήταν άμεμπτος, είχε φόβο Θεού και απέφευγε το κακό, και διέθετε μεγάλο πλούτο και αξιοσέβαστη θέση. Για έναν κανονικό άνθρωπο που ζει σε ένα τέτοιο περιβάλλον και κάτω από τέτοιες συνθήκες, η διατροφή του Ιώβ, η ποιότητα ζωής και οι διάφορες πτυχές της προσωπικής του ζωής θα ήταν το επίκεντρο της προσοχής των περισσότερων ανθρώπων. Συνεπώς, πρέπει να συνεχίσουμε να διαβάζουμε τις Γραφές: «Και υπήγαινον οι υιοί αυτού και έκαμνον συμπόσια εν ταις οικίαις αυτών, έκαστος κατά την ημέραν αυτού, και έστελλον και προσεκάλουν τας τρεις αδελφάς αυτών διά να τρώγωσι και να πίνωσι μετ’ αυτών. Και ότε ετελείονον αι ημέραι του συμποσίου, έστελλεν ο Ιώβ και ηγίαζεν αυτούς, και εξεγειρόμενος πρωΐ προσέφερεν ολοκαυτώματα κατά τον αριθμόν πάντων αυτών· διότι έλεγεν ο Ιώβ, Μήπως οι υιοί μου ημάρτησαν και εβλασφήμησαν τον Θεόν εν τη καρδία αυτών. Ούτως έκαμνεν ο Ιώβ, πάντοτε» (Ιώβ 1:4-5). […] Όταν η Βίβλος περιγράφει τα γλέντια των γιων και των θυγατέρων του Ιώβ, δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Ιώβ. Αναφέρεται μόνο ότι οι γιοι και οι θυγατέρες του συχνά έτρωγαν και έπιναν μαζί. Με άλλα λόγια, ο ίδιος δεν έκανε γλέντια, ούτε συμμετείχε στα εξωφρενικά φαγοπότια των γιων και των θυγατέρων του. Παρόλο που ήταν πλούσιος και είχε πολλά περιουσιακά στοιχεία και υπηρέτες, η ζωή του Ιώβ δεν χαρακτηριζόταν από πολυτέλεια. Δεν παρασυρόταν από το εξαιρετικό περιβάλλον διαβίωσης του, και δεν έπεφτε με τα μούτρα στις απολαύσεις της σάρκας λόγω του πλούτου του, ούτε ξεχνούσε να προσφέρει ολοκαυτώματα, πολύ λιγότερο δε, ο πλούτος του τον έκανε να αποφεύγει σταδιακά τον Θεό στην καρδιά του. Προφανώς, λοιπόν, ο Ιώβ ήταν πειθαρχημένος στον τρόπο ζωής του, δεν ήταν άπληστος ή φιλήδονος χάρη στις ευλογίες του Θεού προς αυτόν και δεν προσηλωνόταν στην ποιότητα ζωής. Αντιθέτως, ήταν ταπεινός και μετριόφρων, δεν έκανε επίδειξη και ήταν μετρημένος και προσεκτικός ενώπιον του Θεού. Σκεφτόταν συχνά τις χάρες και τις ευλογίες του Θεού και είχε πάντα θεοφοβούμενη καρδιά. Στην καθημερινότητά του, ο Ιώβ συχνά ξυπνούσε νωρίς για να προσφέρει ολοκαυτώματα για τους γιους και τις θυγατέρες του. Με άλλα λόγια, ο Ιώβ όχι μόνο είχε φόβο Θεού ο ίδιος, αλλά ήλπιζε ότι και τα παιδιά του θα είχαν παρομοίως φόβο Θεού και δεν θα διέπρατταν αμαρτίες κατά του Θεού. Ο υλικός πλούτος του Ιώβ δεν είχε θέση μέσα στην καρδιά του, ούτε υποκαθιστούσε τη θέση που είχε ο Θεός. Είτε για χάρη του ίδιου είτε των παιδιών του, όλες οι καθημερινές πράξεις του Ιώβ συνδέονταν με τον φόβο Θεού και την αποφυγή του κακού. Ο φόβος του για τον Ιεχωβά Θεό δεν σταματούσε στο στόμα του, αλλά γινόταν πράξη, και αντικατοπτριζόταν σε κάθε πτυχή της καθημερινής του ζωής. Αυτή η πραγματική διαγωγή του Ιώβ μάς δείχνει ότι ήταν ειλικρινής και ότι διέθετε μια ουσία που αγαπούσε τη δικαιοσύνη και τα θετικά πράγματα. Το γεγονός ότι ο Ιώβ συχνά έστελνε και αγίαζε τους γιους και τις θυγατέρες του σημαίνει ότι δεν ενέκρινε ούτε επικροτούσε τη συμπεριφορά των παιδιών του. Αντιθέτως, στην καρδιά του ένιωθε αποστροφή προς τη συμπεριφορά τους, και τους καταδίκαζε. Είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συμπεριφορά των γιων και των θυγατέρων του δεν ευχαριστούσε τον Ιεχωβά Θεό, οπότε τους καλούσε συχνά να παρουσιαστούν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. Οι πράξεις του Ιώβ μάς δείχνουν μια άλλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης του, αυτή στην οποία δεν πορεύτηκε ποτέ με όσους συχνά διέπρατταν αμαρτίες και ύβριζαν τον Θεό, αλλά, αντιθέτως, τις απέφευγε και παρέμενε μακριά τους. Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι γιοι και οι θυγατέρες του, δεν απαρνήθηκε τις δικές του αρχές συμπεριφοράς επειδή επρόκειτο για τους ίδιους τους συγγενείς του, ούτε επέτρεπε τις αμαρτίες τους εξαιτίας των συναισθημάτων του. Αντιθέτως, τους παρότρυνε να εξομολογούνται και να κερδίζουν την ανεκτικότητα του Ιεχωβά Θεού και τους προειδοποιούσε να μην απαρνηθούν τον Θεό χάριν της άπληστης φιληδονίας τους. Οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες ο Ιώβ συμπεριφερόταν στους άλλους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις αρχές του φόβου του για τον Θεό και την αποφυγή του κακού. Αγαπούσε ό,τι επιδοκίμαζε ο Θεός και μισούσε ό,τι απωθούσε τον Θεό, αγαπούσε όσους είχαν φόβο Θεού στην καρδιά τους και μισούσε όσους διέπρατταν κακό ή διέπρατταν αμαρτίες κατά του Θεού. Αυτή την αγάπη και το μίσος επιδείκνυε στην καθημερινότητά του και αυτή ήταν η ακεραιότητα του Ιώβ που έβλεπαν τα μάτια του Θεού. Φυσικά, αυτή είναι και η έκφραση και το βίωμα της αληθινής ανθρώπινης φύσης του Ιώβ στις σχέσεις του με τους άλλους στην καθημερινότητά του, τα οποία πρέπει να γνωρίσουμε.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄

Αφού ο Θεός είπε στον Σατανά: «Εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρα σου», ο Σατανάς αναχώρησε, και λίγο αργότερα ο Ιώβ δέχτηκε ξαφνικές και δριμείς επιθέσεις: Αρχικά, τα βόδια και τα γαϊδούρια του έγιναν λεία ληστών και μερικοί από τους υπηρέτες του του σκοτώθηκαν· κατόπιν, τα πρόβατα και κάποιοι άλλοι υπηρέτες του κάηκαν ολοσχερώς. Στη συνέχεια, οι καμήλες του εκλάπησαν και ακόμη περισσότεροι από τους υπηρέτες του του δολοφονήθηκαν. Τέλος, χάθηκαν οι ζωές των γιων του και των κορών του. Αυτή η σειρά επιθέσεων ήταν το μαρτύριο που υπέστη ο Ιώβ κατά τον πρώτο πειρασμό. Όπως διέταξε ο Θεός, κατά τη διάρκεια αυτών των επιθέσεων ο Σατανάς έβαλε στόχο μόνο την περιουσία του Ιώβ και τα παιδιά του, και δεν έβλαψε τον ίδιο τον Ιώβ. Έτσι, ο Ιώβ, από εκεί που ήταν πλούσιος άνθρωπος με μεγάλη περιουσία, γρήγορα κατέληξε να μην έχει τίποτα. Κανείς δεν θα μπορούσε να αντέξει αυτό το ξαφνικό χτύπημα ή να αντιδράσει κατάλληλα, ωστόσο ο Ιώβ έδειξε την εξαιρετική πλευρά του. Οι Γραφές παρέχουν την ακόλουθη περιγραφή: «Τότε σηκωθείς ο Ιώβ διέσχισε το επένδυμα αυτού και εξύρισε την κεφαλήν αυτού και έπεσεν επί την γην και προσεκύνησε». Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση του Ιώβ αφού άκουσε ότι είχε χάσει τα παιδιά του και όλη του την περιουσία. Κατά κύριο λόγο, δεν φάνηκε έκπληκτος ή πανικόβλητος, πολύ λιγότερο δε, εξέφρασε θυμό ή μίσος. Βλέπεις, λοιπόν, ότι στην καρδιά του είχε ήδη αναγνωρίσει ότι αυτές οι καταστροφές δεν ήταν ατύχημα ούτε προήλθαν από ανθρώπινο χέρι, πολύ λιγότερο δε, αποτελούσαν αντίποινα ή τιμωρία. Αντ’ αυτού, τον είχαν πλήξει οι δοκιμασίες του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά ήθελε να του αφαιρέσει την περιουσία και τα παιδιά του. Ο Ιώβ ήταν πολύ ήρεμος και είχε καθαρό μυαλό τότε. Η άμεμπτη και ευθεία ανθρώπινη φύση του τού επέτρεψε με ορθολογικό και φυσικό τρόπο να προβεί σε ακριβείς κρίσεις και αποφάσεις σχετικά με τις συμφορές που τον είχαν πλήξει και, κατά συνέπεια, συμπεριφέρθηκε με ασυνήθιστη ηρεμία: «Τότε σηκωθείς ο Ιώβ διέσχισε το επένδυμα αυτού και εξύρισε την κεφαλήν αυτού και έπεσεν επί την γην και προσεκύνησε». «Διέσχισε το επένδυμα αυτού» σημαίνει ότι γδύθηκε και ήταν γυμνός. «Εξύρισε την κεφαλήν αυτού» σημαίνει ότι είχε επιστρέψει ενώπιον του Θεού ως νεογέννητο βρέφος. «Έπεσεν επί την γην και προσεκύνησε» σημαίνει ότι είχε έρθει στον κόσμο γυμνός, και χωρίς υπάρχοντα και σήμερα, επέστρεφε στον Θεό σαν νεογέννητο βρέφος. Τη στάση του Ιώβ έναντι όλων όσα τον έπληξαν δεν θα μπορούσε να την υιοθετήσει κανένα δημιούργημα. Η πίστη του στον Ιεχωβά υπερέβη τη σφαίρα της πίστης. Αυτός ήταν ο σεβασμός του για τον Θεό, και η υποταγή του στον Θεό· δεν ήταν μόνο σε θέση να ευχαριστήσει τον Θεό διότι του πρόσφερε, αλλά και γιατί αφαίρεσε απ’ αυτόν. Επιπλέον, ήταν σε θέση να αναλάβει την ευθύνη να επιστρέψει στον Θεό όλα όσα κατείχε, συμπεριλαμβανομένης της ζωής του.

Ο σεβασμός και η υποταγή του Ιώβ απέναντι στον Θεό συνιστά παράδειγμα για την ανθρωπότητα, και η τελειότητα και η ακεραιότητά του ήταν το αποκορύφωμα της ανθρώπινης φύσης που οφείλει να κατέχει ο άνθρωπος. Παρόλο που δεν είδε τον Θεό, συνειδητοποίησε ότι ο Θεός όντως υπήρχε και εξαιτίας αυτής της συνειδητοποίησης, σεβόταν τον Θεό —και λόγω του σεβασμού του για τον Θεό, ήταν σε θέση να υποταχθεί στον Θεό. Άφησε στον Θεό ελεύθερο το πεδίο να πάρει ό,τι είχε, εντούτοις δεν διαμαρτυρήθηκε και έπεσε κάτω ενώπιον του Θεού και Του είπε ότι, εκείνη τη στιγμή, ακόμα κι αν ο Θεός έπαιρνε τη σάρκα του, θα Τον άφηνε να το πράξει με χαρά, αδιαμαρτύρητα. Ολόκληρη η διαγωγή του οφείλεται στην άμεμπτη και ευθεία ανθρώπινη φύση του. Με άλλα λόγια, ως αποτέλεσμα της αθωότητας, της εντιμότητας και της καλοσύνης του, ο Ιώβ έμεινε ακλόνητος στη συνειδητοποίηση και τη βίωση της ύπαρξης του Θεού. Επί αυτής της βάσης έθεσε απαιτήσεις στον εαυτό του και τυποποίησε τη σκέψη, τη συμπεριφορά, τη διαγωγή και τις αρχές των πράξεών του ενώπιον του Θεού σύμφωνα με την καθοδήγησή του από τον Θεό και τα έργα του Θεού που είχε δει μεταξύ των πάντων. Με την πάροδο του χρόνου, οι εμπειρίες του δημιούργησαν έναν αληθινό και πραγματικό σεβασμό για τον Θεό και τον έκαναν να αποφεύγει το κακό. Αυτή ήταν η πηγή της ακεραιότητας στην οποία ο Ιώβ παρέμενε σταθερός. Ο Ιώβ διέθετε μια έντιμη, αθώα και αγαθή ανθρώπινη φύση και είχε πραγματική εμπειρία του σεβασμού για τον Θεό, της υποταγής στον Θεό και της αποφυγής του κακού, καθώς και της γνώσης ότι «ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν». Μόνο λόγω αυτών των γνωρισμάτων ήταν σε θέση να παραμείνει ακλόνητος στη μαρτυρία του εν μέσω αυτών των άγριων επιθέσεων του Σατανά, και μόνο εξαιτίας αυτών μπόρεσε να μην απογοητεύσει τον Θεό και να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση στον Θεό όταν τον έπληξαν οι δοκιμασίες του Θεού.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄

Ο Ιώβ είχε υποστεί τις συμφορές του Σατανά, όμως δεν απαρνήθηκε το όνομα του Ιεχωβά Θεού. Η σύζυγός του ήταν η πρώτη που τα παράτησε και, παίζοντας τον ρόλο του Σατανά υπό μορφή ορατή στα μάτια του ανθρώπου, επιτέθηκε κατά του Ιώβ. Το πρωτότυπο κείμενο αναφέρει το εξής: «Τότε είπε προς αυτόν η γυνή αυτού, Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε» (Ιώβ 2:9). Αυτά ήταν τα λόγια που ο Σατανάς εξέφραζε με το προσωπείο του ανθρώπου. Αποτελούσαν επίθεση, κατηγορία, καθώς και δέλεαρ, πειρασμό και συκοφαντία. Αφού απέτυχε στην επίθεση κατά της σάρκας του Ιώβ, τότε ο Σατανάς επιτέθηκε άμεσα στην ακεραιότητα του Ιώβ χρησιμοποιώντας αυτά τα λόγια, για να κάνει τον Ιώβ να εγκαταλείψει την ακεραιότητά του, να απαρνηθεί τον Θεό, και να μη συνεχίσει πια να ζει. Επιπλέον, ο Σατανάς θέλησε να χρησιμοποιήσει αυτά τα λόγια για να δελεάσει τον Ιώβ: αν ο Ιώβ απαρνιόταν το όνομα του Ιεχωβά, τότε δεν θα χρειαζόταν να υπομείνει τέτοιο μαρτύριο, θα μπορούσε να απελευθερωθεί από το μαρτύριο της σάρκας. Αντιμέτωπος με τη συμβουλή της γυναίκας του, ο Ιώβ την επέπληξε λέγοντας: «Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» (Ιώβ 2:10). Ο Ιώβ γνώριζε εδώ και πολύ καιρό αυτά τα λόγια, αλλά εκείνη τη στιγμή αποδείχτηκε ότι πράγματι τα γνώριζε ο Ιώβ.

Όταν η σύζυγός του τον συμβούλεψε να βλασφημήσει τον Θεό και να πεθάνει, εννοούσε τα εξής: «ο Θεός σου σού φέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, άρα γιατί δεν Τον βλασφημείς; Για ποιο λόγο ζεις ακόμα; Ο Θεός σου σού φέρεται τόσο άδικα, όμως ακόμα λες “ευλογημένο το όνομα του Ιεχωβά”. Πώς μπόρεσε να σου προκαλέσει συμφορές όταν ευλογείς το όνομά Του; Βιάσου και απαρνήσου το όνομα του Θεού, και μην Τον ακολουθείς πια. Τότε, τα προβλήματά σου θα λήξουν». Εκείνη τη στιγμή, δημιουργήθηκε η μαρτυρία που ο Θεός ήθελε να δει στον Ιώβ. Κανένας απλός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να γίνει τέτοιος μάρτυρας, ούτε το διαβάζουμε σε καμία από τις ιστορίες της Βίβλου —αλλά ο Θεός το είχε δει πολύ πριν ο Ιώβ πει αυτά τα λόγια. Ο Θεός απλώς επιθυμούσε να χρησιμοποιήσει αυτή την ευκαιρία για να επιτρέψει στον Ιώβ να αποδείξει σε όλους ότι ο Θεός είχε δίκιο. Αντιμέτωπος με τη συμβουλή της γυναίκας του, ο Ιώβ όχι μόνο δεν εγκατέλειψε την ακεραιότητά του ούτε απαρνήθηκε τον Θεό, αλλά είπε μάλιστα στη γυναίκα του: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» Είναι σημαντικά αυτά τα λόγια; Εδώ, υπάρχει μόνο ένα γεγονός ικανό να αποδείξει τη σημασία αυτών των λόγων. Η σημασία αυτών των λόγων είναι ότι έχουν επιδοκιμαστεί από τον Θεό στην καρδιά Του, είναι αυτό που επιθυμεί ο Θεός, είναι αυτό που ο Θεός ήθελε να ακούσει και είναι το αποτέλεσμα που ο Θεός λαχταρούσε να δει. Αυτά τα λόγια είναι, επίσης, η ουσία της μαρτυρίας του Ιώβ. Με αυτά, αποδείχτηκε η τελειότητα, η ακεραιότητα του Ιώβ, ο σεβασμός του για τον Θεό και η αποφυγή του κακού. Η μοναδικότητα του Ιώβ αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο, όταν υποβαλλόταν σε πειρασμό, και όταν ολόκληρο το σώμα του ήταν καλυμμένο με ανοιχτές πληγές, όταν υπέφερε το μέγιστο μαρτύριο, και όταν τον συμβούλευαν η γυναίκα και οι συγγενείς του, συνέχιζε να εκφράζει αυτά τα λόγια. Για να το πω διαφορετικά, στην καρδιά του πίστευε ότι, ανεξάρτητα από τους πειρασμούς ή από το πόσο οδυνηρές ήταν οι δοκιμασίες ή τα μαρτύρια, ακόμη και αν ο θάνατος επρόκειτο να τον βρει, δεν θα απαρνιόταν τον Θεό ούτε θα εγκατέλειπε την οδό του σεβασμού για τον Θεό και της αποφυγής του κακού. Βλέπεις, λοιπόν, ότι ο Θεός κατείχε το πιο σημαντικό μέρος στην καρδιά του και ότι υπήρχε μόνο ο Θεός στην καρδιά του. Γι’ αυτόν τον λόγο, διαβάζουμε τέτοιες περιγραφές γι’ αυτόν στις Γραφές όπως: Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού. Όχι μόνο δεν αμάρτησε με τα χείλη του, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκε στην καρδιά του για τον Θεό. Δεν είπε άσχημα λόγια για τον Θεό, ούτε αμάρτησε κατά του Θεού. Δεν ευλογούσε μόνο με το στόμα του το όνομα του Θεού, αλλά και στην καρδιά του ευλογούσε το όνομα του Θεού. Το στόμα και η καρδιά του ήταν ένα. Αυτός ήταν ο αληθινός Ιώβ που είδε ο Θεός και αυτός ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ο Θεός αγαπούσε πολύ τον Ιώβ.

«Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄

Πώς το κατάφερνε αυτό ο Ιώβ; Τι σκεφτόταν βαθιά μέσα του; Πώς μπορούσε να απέχει από αυτά τα πονηρά πράγματα; Είχε θεοφοβούμενη καρδιά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η καρδιά του είχε φόβο Θεού, μπορούσε να τιμήσει τον Θεό ως μέγα και είχε χώρο για Εκείνον. Δεν φοβόταν ότι ο Θεός θα τον έβλεπε και θα θύμωνε. Αντ’ αυτού, τιμούσε από καρδιάς τον Θεό ως μέγα και ήταν πρόθυμος να Τον ικανοποιήσει και να παραμείνει προσηλωμένος στα λόγια Του. Έτσι, μπορούσε να έχει φόβο Θεού και να αποφεύγει το κακό. Σήμερα, όλοι μπορούν να λένε τη φράση «έχει φόβο Θεού και αποφεύγει το κακό», όμως δεν γνωρίζουν πώς το κατόρθωσε ο Ιώβ. Η αλήθεια είναι πως αντιμετώπισε τη φράση αυτή σαν το βασικότερο και σημαντικότερο κομμάτι της πίστης στον Θεό. Έτσι, μπορούσε να παραμείνει προσηλωμένος στα λόγια αυτά σαν να ήταν εντολές. Άκουγε τα λόγια του Θεού επειδή η καρδιά του τιμούσε τον Θεό ως μέγα. Όσο κοινά κι αν φαίνονταν τα λόγια του Θεού στα μάτια των ανθρώπων, ακόμη κι αν ήταν συνηθισμένα, καθημερινά λόγια, η καρδιά του Ιώβ τα αποδεχόταν ως τα λόγια του υπέρτατου Θεού, ως τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα λόγια. Ακόμη κι αν είναι λόγια που υποτιμούν οι άνθρωποι, από τη στιγμή που είναι λόγια του Θεού, θα πρέπει να τα τηρούν —ακόμη κι αν οι άλλοι τους κοροϊδεύουν ή τους συκοφαντούν γι’ αυτό. Ακόμη κι αν συναντήσουν δυσκολίες ή καταδιωχθούν, πρέπει να τηρήσουν τα λόγια Του ως το τέλος. Δεν γίνεται να τα παρατήσουν. Αυτό σημαίνει να έχεις φόβο Θεού. Πρέπει να προσηλώνεσαι σε κάθε ένα από τα λόγια που απαιτεί ο Θεός από τον άνθρωπο. Όσο για τα πράγματα που απαγορεύει ή αποστρέφεται ο Θεός, δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν γνωρίζεις γι’ αυτά, αλλά αν γνωρίζεις, τότε θα πρέπει να είσαι απόλυτα ικανός να μην τα κάνεις. Θα πρέπει να μπορείς να εμμένεις σταθερά σ’ αυτά, ακόμη κι αν σε εγκαταλείψει η οικογένειά σου ή σε κοροϊδεύουν οι άπιστοι και σε χλευάζουν ή σε περιγελούν τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Γιατί χρειάζεται να εμμένεις σ’ αυτά; Ποιο είναι το σημείο εκκίνησής σου; Ποιες είναι οι αρχές σου; Η απάντηση είναι η εξής: «Πρέπει να εμμένω σταθερά στα λόγια του Θεού και να ενεργώ σύμφωνα με τις επιθυμίες Του. Θα είμαι ακλόνητος στην απόφασή μου να κάνω τα πράγματα που Του αρέσουν και να εγκαταλείψω εκείνα που αποστρέφεται. Δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν γνωρίζω την πρόθεσή Του, όμως αν τη γνωρίζω και την κατανοώ, τότε θα είμαι ανυποχώρητος στην απόφασή μου να ακούω και να υποτάσσομαι στα λόγια Του. Κανείς δεν θα μπορεί να με εμποδίσει και δεν θα κλονιστώ ακόμη κι αν έρθει το τέλος του κόσμου». Αυτό σημαίνει να έχεις φόβο Θεού και να αποφεύγεις το κακό.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο

Σε ποια θέματα της καθημερινής σας ζωής έχετε μια καρδιά που έχει φόβο Θεού; Και σε ποια θέματα δεν έχετε; Μπορείς να μισήσεις κάποιον όταν σε προσβάλλει ή θίγει τα συμφέροντά σου; Και όταν μισείς κάποιον, είσαι σε θέση να τον τιμωρήσεις και να τον εκδικηθείς; (Ναι.) Τότε είσαι πολύ τρομακτικός! Αν δεν έχεις καρδιά με φόβο Θεού και είσαι ικανός να κάνεις κακά πράγματα, τότε αυτή η φαύλη διάθεσή σου είναι πάρα πολύ σοβαρή! Η αγάπη και το μίσος συνιστούν πράγματα που θα πρέπει να διαθέτει η κανονική ανθρώπινη φύση· πρέπει, όμως, να κάνεις σαφή διάκριση μεταξύ των πραγμάτων που αγαπάς και μισείς. Στην καρδιά σου, θα πρέπει να αγαπάς τον Θεό, την αλήθεια, τα θετικά πράγματα και τους αδελφούς και τις αδελφές σου, ενώ θα πρέπει να μισείς τον διάβολο Σατανά, τα αρνητικά πράγματα, τους αντίχριστους και τους πονηρούς ανθρώπους. Αν μπορείς να καταπιέζεις και να εκδικείσαι τους αδελφούς και τις αδελφές σου από μίσος, αυτό θα ήταν πολύ τρομακτικό, και αυτό αποτελεί τη διάθεση ενός κακού ατόμου. Μερικοί άνθρωποι έχουν απλώς απεχθείς σκέψεις και ιδέες —κακές ιδέες, αλλά ποτέ δεν θα έκαναν κάτι κακό. Αυτοί δεν είναι κακοί άνθρωποι, επειδή όταν συμβαίνει κάτι, είναι σε θέση να αναζητήσουν την αλήθεια, και δίνουν προσοχή στις αρχές στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται και αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Όταν αλληλεπιδρούν με τους άλλους, δεν τους ζητούν περισσότερα από όσα πρέπει· αν τα πάνε καλά με το άτομο, θα συνεχίσουν να αλληλεπιδρούν μαζί του· αν δεν τα πάνε καλά, τότε δεν θα το κάνουν. Ελάχιστα επηρεάζει την εκτέλεση του καθήκοντός τους ή την είσοδό τους στη ζωή. Ο Θεός είναι στην καρδιά τους και έχουν τον φόβο Του. Δεν επιθυμούν να προσβάλουν τον Θεό και φοβούνται να το κάνουν. Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να υποθάλπουν ορισμένες λανθασμένες σκέψεις και ιδέες, είναι σε θέση να τις απορρίψουν ή να τις εγκαταλείψουν. Επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση στις ενέργειές τους και δεν εκστομίζουν ούτε μια λέξη που είναι ανάρμοστη ή που προσβάλλει τον Θεό. Κάποιος που μιλάει και ενεργεί με αυτόν τον τρόπο είναι κάποιος που έχει αρχές και κάνει πράξη την αλήθεια. Η προσωπικότητά σου μπορεί να είναι ασύμβατη με την προσωπικότητα κάποιου άλλου ατόμου, και μπορεί να μην τον συμπαθείς, αλλά όταν συνεργάζεσαι μαζί του, παραμένεις αμερόληπτος και δεν πρόκειται να εκτονώσεις την απογοήτευσή σου κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου ή να εκτονώσεις την απογοήτευσή σου στα συμφέροντα της οικογένειας του Θεού· είσαι σε θέση να χειρίζεσαι τις υποθέσεις σύμφωνα με τις αρχές. Τι είναι αυτό που εκδηλώνεται; Πρόκειται για εκδήλωση του ότι έχεις έναν στοιχειώδη σεβασμό για τον Θεό. Αν έχεις κάτι παραπάνω από αυτό, όταν βλέπεις ότι κάποιος άλλος έχει κάποιες ανεπάρκειες ή αδυναμίες, τότε, ακόμη και αν σε έχει προσβάλει ή έχει μια προκατάληψη απέναντί σου, εσύ έχεις μέσα σου την ικανότητα να του συμπεριφερθείς σωστά και να τον βοηθήσεις με αγάπη. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει αγάπη μέσα σου, ότι είσαι ένα άτομο που διαθέτει ανθρώπινη φύση, ότι είσαι κάποιος που είναι ευγενικός και που μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια, ότι είσαι ένα ειλικρινές άτομο που διαθέτει τις πραγματικότητες της αλήθειας και ότι είσαι κάποιος που έχει σεβασμό προς τον Θεό. Εάν είσαι ακόμα μικρού αναστήματος, αλλά έχεις θέληση, και είσαι πρόθυμος να πασχίσεις για την αλήθεια και να πασχίσεις να κάνεις τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές, και είσαι σε θέση να αντιμετωπίζεις τα πράγματα και να ενεργείς απέναντι στους άλλους με αρχές, τότε κι αυτό λογίζεται ως ότι έχεις κάποιον σεβασμό για τον Θεό· αυτό είναι το πιο θεμελιώδες.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Οι πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την είσοδο στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό

Μόλις η αλήθεια γίνει ζωή μέσα σου, όταν παρατηρείς κάποιον που είναι βλάσφημος προς τον Θεό, χωρίς φόβο Θεού και απρόσεκτος και επιπόλαιος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του, ή που διακόπτει και παρενοχλεί το έργο της εκκλησίας, θα ανταποκρίνεσαι σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας και θα είσαι σε θέση να τον αναγνωρίζεις και να τον εκθέτεις όπως χρειάζεται. Αν η αλήθεια δεν έχει γίνει η ζωή σου και εξακολουθείς να ζεις μέσα στη σατανική σου διάθεση, τότε όταν ανακαλύπτεις μοχθηρούς ανθρώπους και διαβόλους που προκαλούν διακοπές και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, τότε θα κάνεις τα στραβά μάτια και θα κλείσεις τ’ αυτιά σου· θα τους αγνοήσεις, χωρίς να σε κατηγορεί η συνείδησή σου. Θα σκεφτείς ακόμα και ότι οποιοσδήποτε προκαλεί αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας δεν έχει καμία σχέση μ’ εσένα. Ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρουν το έργο της εκκλησίας και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, δεν νοιάζεσαι, ούτε παρεμβαίνεις, ούτε αισθάνεσαι ένοχος —γεγονός το οποίο σε καθιστά άνθρωπο που δεν έχει συνείδηση ή σύνεση, μη πιστό, πάροχο υπηρεσιών. Τρως ό,τι είναι του Θεού, πίνεις ό,τι είναι του Θεού και απολαμβάνεις ό,τι προέρχεται από τον Θεό, όμως και πάλι νιώθεις ότι η όποια βλάβη στα συμφέροντα του οίκου του Θεού δεν σχετίζεται μ’ εσένα —γεγονός το οποίο σε καθιστά προδότη που δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει. Εάν δεν προστατεύεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, μήπως δεν είσαι καν άνθρωπος; Πρόκειται για δαίμονα που έχει παρεισφρήσει στην εκκλησία. Υποκρίνεσαι πίστη στον Θεό, προσποιείσαι ότι είσαι εκλεκτός και θέλεις να ζεις παρασιτικά στον οίκο Του. Δεν ζεις τη ζωή ενός ανθρώπινου όντος και είσαι σαφώς ένας από τους μη πιστούς. Εάν είσαι κάποιος που πιστεύει αληθινά στον Θεό, τότε ακόμη και αν δεν έχεις κερδίσει ακόμα την αλήθεια και τη ζωή, τουλάχιστον θα μιλάς και θα ενεργείς από την πλευρά του Θεού. Τουλάχιστον, δεν θα στέκεσαι με σταυρωμένα χέρια όταν βλέπεις να διακυβεύονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Όταν έχεις την παρόρμηση να κάνεις τα στραβά μάτια, θα νιώθεις ενοχές, θα νιώθεις άβολα και θα λες στον εαυτό σου: «Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ και να μην κάνω τίποτα, πρέπει να υψώσω το ανάστημά μου και να πω κάτι, πρέπει να αναλάβω την ευθύνη, πρέπει να αποκαλύψω αυτήν την κακή συμπεριφορά, πρέπει να τη σταματήσω, ώστε να μην παραβλάπτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να μην αναστατώνεται η ζωή της εκκλησίας». Εάν η αλήθεια έχει γίνει η ζωή σου, τότε όχι μόνο θα έχεις αυτό το κουράγιο και την αποφασιστικότητα, και θα είσαι σε θέση να κατανοήσεις πλήρως το θέμα, μα και θα εκπληρώσεις την ευθύνη που θα πρέπει να έχεις για το έργο του Θεού και για τα συμφέροντα του οίκου Του, και έτσι θα εκπληρωθεί το καθήκον σου. Αν μπορούσες να θεωρήσεις το καθήκον σου ευθύνη και υποχρέωσή σου, καθώς και αποστολή από τον Θεό, και αισθάνεσαι ότι αυτό είναι απαραίτητο ώστε να αντιμετωπίσεις τον Θεό και τη συνείδησή σου, δεν θα βίωνες, τότε, την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια της κανονικής ανθρώπινης φύσης; Οι πράξεις και η συμπεριφορά σου θα ήταν «ο σεβασμός προς τον Θεό και η αποφυγή του κακού» για τα οποία μιλά Αυτός. Θα επιτελούσες την ουσία αυτών των λόγων και θα βίωνες την πραγματικότητά τους.

«Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο

Σχετικοί ύμνοι

Εκείνοι που σέβονται τον Θεό, εξυμνούν τον Θεό στα πάντα

Η μαρτυρία του Ιώβ κατατρόπωσε τον Σατανά

Το απαραίτητο μονοπάτι προς τον σεβασμό του Θεού και την αποφυγή του κακού