Από τη Λι Χαν, Κίνα

Τον Νοέμβριο του 2005, όταν η κόρη μου ήταν εννιά μηνών, ο σύζυγός μου διαγνώστηκε ξαφνικά με οξεία μυελογενή λευχαιμία, τύπου M5. Πέθανε μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα. Ήμουν μόλις 23 χρονών τότε, κι ένιωσα απερίγραπτη οδύνη. Είχα χάσει τον άντρα μου σε πολύ νεαρή ηλικία. Πώς θα τα έβγαζα πέρα στην υπόλοιπη ζωή μου; Προκειμένου η κόρη μου να ζει σε καλό οικογενειακό περιβάλλον και να έχει υγιή παιδική ηλικία, τα πεθερικά μου με παρότρυναν να συζήσω με τον θείο του παιδιού μου. Έναν χρόνο μετά τον θάνατο του συζύγου μου, συμφώνησα να παντρευτώ τον κουνιάδο μου. Εκείνη την περίοδο, ανησυχούσα μήπως η κόρη μου είχε γενετική προδιάθεση στην ασθένεια του πατέρα της, οπότε συμβουλεύτηκα έναν ειδικό. Ο ειδικός είπε: «Υπάρχει πιθανότητα η κόρη σας να έχει κληρονομήσει την προδιάθεση. Είναι ακόμη μικρή, όμως. Δεν χρειάζεται να την ελέγξετε τόσο νωρίς». Φοβήθηκα πολύ ότι και η κόρη μου θα αρρώσταινε με λευχαιμία και θα με άφηνε όπως με είχε αφήσει ο πατέρας της, οπότε ζούσα συνεχώς μέσα στην ανησυχία και το άγχος. Επίσης, η πεθερά μου δεν ήταν καλή μαζί μου και θύμωνε συχνά. Ένιωσα ότι η ζωή δεν είχε νόημα και σκέφτηκα τον θάνατο σε πολλές περιπτώσεις. Για χάρη του παιδιού μου, όμως, αγωνίστηκα να ζήσω.

Τον Νοέμβριο του 2008, η μητέρα μου και μια αδελφή μού κήρυξαν το ευαγγέλιο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Άρχισα να μιλάω για ό,τι είχε συμβεί στην οικογένειά μου. Τότε, η αδελφή συναναστράφηκε μαζί μου: «Όλη αυτή η δυστυχία που βιώνουν οι άνθρωποι προκαλείται απ’ τον Σατανά. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε απ’ τον Θεό, κι επειδή ο Θεός δεν αντέχει να βλέπει τους ανθρώπους να υποφέρουν, ήρθε απ’ τους ουρανούς στη γη για να τους σώσει και να τους βοηθήσει να απαλλαγούν απ’ το κακό που προξένησε ο Σατανάς. Από δω και πέρα, αν πιστεύουμε στον Θεό, ακολουθούμε τον Θεό, διαβάζουμε συχνά τα λόγια του Θεού και κατανοούμε την αλήθεια, δεν θα υποφέρουμε άλλο. Ο Θεός είναι το στήριγμα της ανθρωπότητας». Η αδελφή μού διάβασε επίσης το κεφάλαιο των λόγων του Θεού με τίτλο «Ο Θεός κυριαρχεί επί της μοίρας όλης της ανθρωπότητας». Όταν άκουσα τα λόγια του Θεού, ήταν σαν να πήρα χάπι που ηρέμησε σαν από θαύμα το μυαλό μου. Είχα πλέον στήριγμα! Ο Θεός έχει εξουσία και δύναμη, Δημιούργησε τους ουρανούς, τη γη κι όλα τα πράγματα. Είναι υπεύθυνος για το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου. Όσο πιστεύω στον Θεό σωστά και Του εμπιστεύομαι την κόρη μου, θα την προστατεύει. Στη συνέχεια, παραιτήθηκα απ’ τη δουλειά μου κι άρχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις και να κάνω το καθήκον μου δραστήρια. Δεν ένιωθα καθόλου περιορισμένη, ούτε απ’ τις ταλαιπωρίες ούτε απ’ την καταδίωξη του άντρα μου. Ήθελα μόνο, με όλη μου την καρδιά, να κάνω το καθήκον μου καλά. Ένιωθα ότι ο Θεός θα με ευλογούσε σίγουρα όταν έβλεπε τους κόπους και τις δαπάνες μου. Τα επόμενα χρόνια, η κόρη μου ήταν πολύ καλά στην υγεία της. Ούτε καν κρυολογούσε. Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ καλό που πίστευα στον Θεό, και η θέλησή μου να Τον ακολουθώ έγινε ακόμη πιο ισχυρή.

Πολύ γρήγορα, έφτασε το τέλος του 2014. Η κόρη μου ήταν δέκα χρονών. Μετά τη γιορτή της Πρωτοχρονιάς, έφυγα εκτός πόλης για να κάνω τα καθήκοντά μου. Μετά από λίγες μόνο μέρες, με κάλεσε η πεθερά μου για να μου πει ότι η κόρη μου είχε πυρετό κι ένα κρυολόγημα που δεν περνούσε. Σκέφτηκα: «Είναι μια συνηθισμένη αρρώστια. Πήγαινέ τη σε ένα νοσοκομείο για τσεκάπ και θα γίνει καλά». Δεν το πήρα καθόλου στα σοβαρά. Μισό μήνα αργότερα, με κάλεσε ξαφνικά η πεθερά μου για να μου ζητήσει να γυρίσω πάραυτα. Είπε ότι είχαν πάει την κόρη μου στο νοσοκομείο της επαρχίας για τσεκάπ, και μια εξέταση αίματος έδειξε ότι τα επίπεδα των λευκών αιμοσφαιρίων της ήταν πολύ υψηλά. Η κόρη μου μπορεί να έπασχε από λευχαιμία. Έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο της πόλης για περαιτέρω διερεύνηση. Όταν άκουσα τα νέα, αποσβολώθηκα. Σκέφτηκα: «Λευχαιμία; Απ’ αυτήν την αρρώστια δεν έπασχε ο πατέρας της; Όλα τελείωσαν αν έχει λευχαιμία. Ο πατέρας της πέθανε μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα από τότε που αρρώστησε. Πόσο θα ζήσει η κόρη μου με αυτήν την αρρώστια;» Ένιωσα τρόμο και φόβο μέσα μου. Ανησύχησα ότι η κόρη μου μπορεί να με άφηνε ανά πάσα στιγμή. Παρέδωσα εν συντομία το έργο μου στη συνεργάτιδα αδελφή μου και πήρα βιαστικά ένα λεωφορείο για το σπίτι. Στο λεωφορείο, έκλαιγα συνεχώς. Δεν σταμάτησα να προσεύχομαι μέσα μου στον Θεό, ζητώντας Του να προστατέψει την καρδιά μου, έτσι ώστε να ηρεμήσει και να υποταχτεί σε αυτήν την περίσταση. Έπειτα, σκέφτηκα ξανά: «Έχω μόλις εκλεγεί επικεφαλής, και κάνω το καθήκον μου. Αυτή μπορεί να είναι μια δοκιμασία απ’ τον Θεό. Πρέπει να έχω πίστη στον Θεό. Όταν δει την πίστη μου, μπορεί να κάνει καλά την κόρη μου. Ή μπορεί να αποδειχτεί ότι η κόρη μου πάσχει από απλή αναιμία». Μίλησα μέσα μου στον Θεό: «Θεέ μου, ξέρεις ότι έχω μικρό ανάστημα. Μακάρι να προστατέψεις την κόρη μου απ’ τη λευχαιμία. Θα γυρίσω για να πάω την κόρη μου για τσεκάπ και θα επιστρέψω σε λίγες μέρες για να κάνω το καθήκον μου». Μετά την προσευχή, δεν ένιωθα πια τόση λύπη μέσα μου. Όταν έφτασα σπίτι, πρόσεξα την αρρωστιάρικη κι ωχρή επιδερμίδα της κόρης μου. Τα χείλια της ήταν άχρωμα. Μια κακοφορμισμένη πληγή σχηματιζόταν στη γωνία τους. Ένιωσα απελπιστικά λυπημένη, κι έστρεψα το πρόσωπό μου απ’ την άλλη πνίγοντας τα δάκρυά μου. Ο άντρας μου κι εγώ πήγαμε την κόρη μας στο νοσοκομείο της πόλης για μια εξέταση. Στον δρόμο, προσπάθησα όσο μπορούσα να καταπνίξω τα μύχια συναισθήματά μου. Φοβήθηκα ότι θα έχανα τον έλεγχο αν δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Όταν πήγαμε στο νοσοκομείο για την εξέταση, ο γιατρός είπε ότι η κόρη μου είχε πολύ υψηλά λευκά αιμοσφαίρια, και πολύ χαμηλά ερυθρά και αιμοπετάλια. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κόρη μου έπασχε μάλλον από λευχαιμία, είτε λεμφοκυτταρική είτε μυελογενή, και συνέστησε να γίνει παρακέντηση μυελού των οστών για περαιτέρω διερεύνηση. Επειδή η κόρη μου ήταν πολύ αδύναμη, ο γιατρός μάς ζήτησε να δώσουμε προσοχή στην κατάσταση κατά τη διάρκεια της εξέτασης και να προετοιμαστούμε ψυχολογικά. Όταν άκουσα τον γιατρό, ένιωσα παντελώς αδύναμη. Σκέφτηκα: «Είναι λευχαιμία; Είμαστε μια εξέταση του μυελού των οστών μακριά απ’ το πόρισμα. Πώς γίνεται να πάσχει απ’ αυτήν την αρρώστια η κόρη μου;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αγωνιούσα, και δεν άντεξα να μην κλάψω. Άρχισα να λογομαχώ μέσα μου με τον Θεό: «Θεέ μου, πιστεύω σ’ Εσένα ειλικρινά κι ολόψυχα, και Σου εμπιστεύτηκα την κόρη μου. Πώς μπορεί παρ’ όλα αυτά να πάσχει από μια τόσο σοβαρή αρρώστια; Θεέ μου, πιστεύω σ’ Εσένα λίγα χρόνια μόνο, και το ανάστημά μου είναι μικρό. Αν χάσω το παιδί μου, δεν θα το αντέξω!» Περιμένοντας μέσα στην αγωνία και την οδύνη, προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό, ελπίζοντας να κρατήσει την καρδιά μου σιωπηλή ενώπιόν Του.

Θυμήθηκα ότι ο Ιώβ δοκιμάστηκε, κι έχασε τα παιδιά του χωρίς να παραπονεθεί για τον Θεό. Άνοιξα σιωπηλά το MP5 μου και διάβασα στα κρυφά τα λόγια του Θεού: «Αφού ο Θεός είπε στον Σατανά: “Εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρα σου”, ο Σατανάς αναχώρησε, και λίγο αργότερα ο Ιώβ δέχτηκε ξαφνικές και δριμείς επιθέσεις: Αρχικά, τα βόδια και τα γαϊδούρια του έγιναν λεία ληστών και μερικοί από τους υπηρέτες του σκοτώθηκαν· κατόπιν, τα πρόβατα και κάποιοι άλλοι υπηρέτες του κάηκαν ολοσχερώς. Στη συνέχεια, οι καμήλες του εκλάπησαν και ακόμη περισσότεροι από τους υπηρέτες του δολοφονήθηκαν. Τέλος, χάθηκαν οι ζωές των γιων του και των κορών του. Αυτή η σειρά επιθέσεων ήταν το μαρτύριο που υπέστη ο Ιώβ κατά τον πρώτο πειρασμό. Όπως διέταξε ο Θεός, κατά τη διάρκεια αυτών των επιθέσεων ο Σατανάς έβαλε στόχο μόνο την περιουσία του Ιώβ και τα παιδιά του, και δεν έβλαψε τον ίδιο τον Ιώβ. Έτσι, ο Ιώβ, από εκεί που ήταν πλούσιος άνθρωπος με μεγάλη περιουσία, γρήγορα κατέληξε να μην έχει τίποτα. Κανείς δεν θα μπορούσε να αντέξει αυτό το ξαφνικό χτύπημα ή να αντιδράσει κατάλληλα, ωστόσο ο Ιώβ έδειξε την εξαιρετική πλευρά του. Οι Γραφές παρέχουν την ακόλουθη περιγραφή: “Τότε σηκωθείς ο Ιώβ διέσχισε το επένδυμα αυτού και εξύρισε την κεφαλήν αυτού και έπεσεν επί την γην και προσεκύνησε”. Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση του Ιώβ αφού άκουσε ότι είχε χάσει τα παιδιά του και όλη του την περιουσία. Κατά κύριο λόγο, δεν φάνηκε έκπληκτος ή πανικόβλητος, πολύ λιγότερο δε, εξέφρασε θυμό ή μίσος. Βλέπεις, λοιπόν, ότι στην καρδιά του είχε ήδη αναγνωρίσει ότι αυτές οι αντιξοότητες δεν ήταν ατύχημα ούτε προήλθαν από ανθρώπινο χέρι, πολύ λιγότερο δε, αποτελούσαν αντίποινα ή τιμωρία. Αντ’ αυτού, τον είχαν πλήξει οι δοκιμασίες του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά ήθελε να του αφαιρέσει την περιουσία και τα παιδιά του. Ο Ιώβ ήταν πολύ ήρεμος και είχε καθαρό μυαλό τότε. Η άμεμπτη και ευθεία ανθρώπινη φύση του τού επέτρεψε με ορθολογικό και φυσικό τρόπο να προβεί σε ακριβείς κρίσεις και αποφάσεις σχετικά με τις αντιξοότητες που τον είχαν πλήξει και, κατά συνέπεια, συμπεριφέρθηκε με ασυνήθιστη ηρεμία: “Τότε σηκωθείς ο Ιώβ διέσχισε το επένδυμα αυτού και εξύρισε την κεφαλήν αυτού και έπεσεν επί την γην και προσεκύνησε”. “Διέσχισε το επένδυμα αυτού” σημαίνει ότι γδύθηκε και δεν είχε τίποτα. “Εξύρισε την κεφαλήν αυτού” σημαίνει ότι είχε επιστρέψει ενώπιον του Θεού ως νεογέννητο βρέφος. “Έπεσεν επί την γην και προσεκύνησε” σημαίνει ότι είχε έρθει στον κόσμο γυμνός, και χωρίς υπάρχοντα και σήμερα, επέστρεφε στον Θεό σαν νεογέννητο βρέφος. Τη στάση του Ιώβ έναντι όλων όσα τον έπληξαν δεν θα μπορούσε να την υιοθετήσει κανένα δημιούργημα. Η πίστη του στον Ιεχωβά υπερέβη τη σφαίρα της πίστης. Αυτός ήταν ο σεβασμός του για τον Θεό, και η υποταγή του στον Θεό· δεν ήταν μόνο σε θέση να ευχαριστήσει τον Θεό διότι του πρόσφερε, αλλά και γιατί αφαίρεσε απ’ αυτόν. Επιπλέον, ήταν σε θέση να αναλάβει την ευθύνη να επιστρέψει στον Θεό όλα όσα κατείχε, συμπεριλαμβανομένης της ζωής του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). «Ο σεβασμός και η υποταγή του Ιώβ απέναντι στον Θεό συνιστά παράδειγμα για την ανθρωπότητα, και η τελειότητα και η ακεραιότητά του ήταν το αποκορύφωμα της ανθρώπινης φύσης που οφείλει να κατέχει ο άνθρωπος. Παρόλο που δεν είδε τον Θεό, εκτίμησε ότι ο Θεός όντως υπήρχε και εξαιτίας αυτής της εκτίμησης, σεβόταν τον Θεό, και λόγω του σεβασμού του για τον Θεό, ήταν σε θέση να υποταχθεί στον Θεό. Άφησε στον Θεό ελεύθερο το πεδίο να πάρει ό,τι είχε, εντούτοις δεν διαμαρτυρήθηκε και έπεσε κάτω ενώπιον του Θεού και Του είπε ότι, εκείνη τη στιγμή, ακόμα κι αν ο Θεός έπαιρνε τη σάρκα του, θα Τον άφηνε να το πράξει με χαρά, αδιαμαρτύρητα. Ολόκληρη η διαγωγή του οφείλεται στην άμεμπτη και ευθεία ανθρώπινη φύση του» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β΄). Είδα ότι ο Ιώβ, όταν πέθαναν τα παιδιά του και κατασχέθηκε η περιουσία του, ούτε λογομάχησε ούτε παραπονέθηκε ποτέ. Δεν ρώτησε ποτέ τον Θεό: «Αφού πιστεύω σ’ Εσένα, γιατί έχασα τα παιδιά και την περιουσία μου;» Κατάλαβε ότι αυτά τα γεγονότα συνέβησαν με την άδεια του Θεού και κατάφερε να τα αντιμετωπίσει ήρεμα. Δεν αμάρτησε λεκτικά, και κατάφερε μάλιστα να πέσει μπρούμυτα στο έδαφος και να προσκυνήσει τον Θεό, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά έδωκε και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα Ιεχωβά ευλογημένον» (Ιώβ 1:21). Ο Ιώβ έδειξε αληθινή πίστη και υπακοή στον Θεό. Όταν έμαθα ότι η κόρη μου έπασχε πιθανότατα από λευχαιμία, φοβήθηκα ότι μπορεί να με άφηνε ανά πάσα στιγμή, και παραπονέθηκα ότι ο Θεός ούτε την είχε προστατέψει ούτε την είχε ευλογήσει. Λογομαχούσα μέσα μου με τον Θεό, επειδή δεν ήθελα να χάσω την κόρη μου. Είδα ότι δεν είχα καθόλου υποταγή στον Θεό. Όχι μόνο παραπονέθηκα γι’ Αυτόν, αλλά λογομάχησα επίσης μαζί Του και είχα απαιτήσεις απ’ Αυτόν. Σε σύγκριση με τον Ιώβ, πραγματικά υστερούσα πλήρως σε λογική! Στο παρελθόν, ένιωθα ότι αγαπούσα πραγματικά τον Θεό. Μόνο όταν συνέβη αυτό το γεγονός είδα ότι η πίστη μου ήταν νοθευμένη. Θέλησα να αποκομίσω ευλογίες και χάρη απ’ τον Θεό, και θέλησα να προστατέψει ο Θεός την κόρη μου απ’ τη λευχαιμία που είχε οδηγήσε τον πατέρα της στον θάνατο. Είδα ότι η πίστη μου στον Θεό προσπαθούσε στην πραγματικότητα να χρησιμοποιήσει τον Θεό, να παζαρέψει με τον Θεό και να εξαπατήσει τον Θεό. Δεν ήμουν αληθινή πιστή στον Θεό. Όταν το κατάλαβα, ένιωσα αναστάτωση μέσα μου. Ένιωσα υποχρεωμένη στον Θεό. Κρύφτηκα γρήγορα μακριά απ’ όλους, και προσευχήθηκα με δάκρυα στον Θεό: «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να διαβάσω αυτά τα λόγια. Είμαι έτοιμη να μιμηθώ τον Ιώβ, και να υποταχτώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις σου. Αν η κόρη μου πάσχει από λευχαιμία, είμαι έτοιμη να το αποδεχτώ και να υποταχτώ σε αυτό». Με την ηγεσία των λόγων του Θεού, ένιωσα πολύ καλύτερα μέσα μου. Ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της εξέτασης, ο γιατρός είπε ότι ήταν όντως λευχαιμία, και μάλιστα όχι συνηθισμένη λευχαιμία, αλλά μυελογενή λευχαιμία τύπου M5, η οποία θεραπεύεται πολύ δύσκολα. Είπε επίσης: «Το παιδί είχε πυρετό πολύ καιρό, κι άργησε υπερβολικά να έρθει στο νοσοκομείο. Η ασθένεια έχει ήδη επιδεινωθεί. Ακόμη και η χημειοθεραπεία είναι επικίνδυνη. Αν έχετε λεφτά, μπορούμε να κάνουμε μεταμόσχευση μυελού των οστών στην κόρη σας, αλλά ακόμη και η μεταμόσχευση μπορεί να μην τη σώσει. Αυτή η ασθένεια έχει ποσοστό επιβίωσης 1 στο 1.000.000. Η κόρη σας έχει το πολύ τρεις μήνες ζωής. Επιπλέον, όταν κάνει χημειοθεραπεία, δεν θα μπορεί να τρώει. Θα κάνει εμετούς και θα χάσει τα μαλλιά της. Είναι πολύ αδύναμη. Αν δεν αντέξει τη χημειοθεραπεία, θα κινδυνεύει να πεθάνει ανά πάσα στιγμή. Πρέπει να προετοιμαστείτε ψυχικά». Όταν άκουσα τον γιατρό, ένιωσα απόλυτη απελπισία. Η κόρη μου ήταν πολύ μικρή. Αν δεν άντεχε τη χημειοθεραπεία, μπορεί να πέθαινε ανά πάσα στιγμή. Προσευχήθηκα ικετευτικά στον Θεό: «Θεέ μου, ο γιατρός είπε ότι η κόρη μου έχει το πολύ τρεις μήνες ζωής. Αν δεν αντέξει τη χημειοθεραπεία, μπορεί να μας αφήσει ανά πάσα στιγμή. Θεέ μου, τα τελευταία χρόνια, έλειπα συνεχώς απ’ το σπίτι για να κάνω τα καθήκοντά μου. Δεν ήμουν με το παιδί μου. Δεν παραπονέθηκα ποτέ ούτε όταν η οικογένειά μου προσπάθησε να με σταματήσει ούτε όταν οι συγγενείς και οι γείτονές μου με χλεύασαν. Μπορείς να αφήσεις το παιδί μου να ζήσει λίγο παραπάνω για χάρη των κόπων και των δαπανών μου, έτσι ώστε να το φροντίσω λίγο ακόμη και να ξεπληρώσω το χρέος μου απέναντί του;» Μετά την προσευχή, συνειδητοποίησα ότι μάλλον ήμουν παράλογη που είχα τέτοιες απαιτήσεις απ’ τον Θεό. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία». «Να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου». Μόλις είδα ότι δεν πρόσεχε κανείς, άνοιξα βιαστικά το MP5 μου και διάβασα τα λόγια του Θεού: «Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε; Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Τα λόγια του Θεού ξεσκέπασαν επακριβώς την κατάστασή μου. Ένιωσα βαθιά ντροπή. Ο λόγος που πίστευα για χρόνια στον Θεό κι έκανα δραστήρια το καθήκον μου δεν ήταν να επιδιώξω την αλήθεια και να υποταχτώ σε Αυτόν, αλλά η ασφάλεια της οικογένειάς μου και το να κρατήσω την κόρη μου υγιή. Όταν αποδέχτηκα το έργο των εσχάτων ημερών του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ο Θεός εξουσιάζει τα πεπρωμένα των ανθρώπων κι ότι μπορεί να τους σώσει, οπότε θεώρησα τον Θεό στήριγμά μου, κι ένιωσα ότι ήμουν ασφαλής επειδή πίστευα σε Αυτόν. Προκειμένου να αποκομίσω ευλογίες απ’ Αυτόν, έκανα το καθήκον μου δραστήρια. Όσο κι αν η οικογένειά μου προσπαθούσε να με εμποδίσει, όσο κι αν οι συγγενείς και οι γείτονές μου με χλεύαζαν, εγώ δεν περιοριζόμουν. Όταν ο γιατρός είπε ότι η κόρη μου είχε το πολύ τρεις μήνες ζωής κι ότι μπορεί να πέθαινε ανά πάσα στιγμή αν δεν άντεχε τη χημειοθεραπεία, προσπάθησα να διαπραγματευτώ όρους με τον Θεό επειδή φοβήθηκα μην τη χάσω. Ζήτησα απ’ τον Θεό να αφήσει την κόρη μου να ζήσει παραπάνω λόγω των κόπων και των δαπανών μου. Η ασθένεια της κόρης μου ξεσκέπασε εκτενώς την πρόθεσή μου να αποκομίσω ευλογίες. Όταν πίστευα στον Θεό κι έκανα το καθήκον μου, προσπαθούσα απλώς να χρησιμοποιώ και να εξαπατώ τον Θεό. Οι θρησκευόμενοι πιστεύουν στον Θεό μόνο και μόνο για να αποκομίζουν ευλογίες απ’ Αυτόν. Δεν κατανοούν ούτε το έργο του Θεού ούτε τη διάθεσή Του, και δεν υποτάσσονται στον Θεό. Ακόμη κι αν πιστεύουν μέχρι το τέλος, δεν θα κερδίσουν ποτέ την έγκριση του Θεού. Σήμερα, ο Θεός κάνει το έργο της κρίσης και του εξαγνισμού. Αν δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν επιδίωκα να αλλάξω τις διαθέσεις μου, αλλά ήθελα μόνο να αποκομίζω ευλογίες, δεν ήμουν σαν τους θρησκευόμενους ανθρώπους; Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτήν την περίσταση για να με εξαγνίσει και με σώσει. Αλλιώς, δεν θα είχα κατανοήσει ποτέ τη διαφθορά, τις νοθεύσεις και τις σατανικές διαθέσεις που είχα μέσα μου. Ένιωσα πολλές τύψεις και μετανόησα ενώπιον του Θεού. Δεν θα του έθετα ποτέ ξανά απαιτήσεις. Το καθήκον μου είναι κάτι που πρέπει να εκτελώ δικαιωματικά. Δεν πρέπει να απαιτώ απ’ τον Θεό βάσει των κόπων μου. Ήμουν έτοιμη να εμπιστευτώ την κόρη μου στον Θεό, και να Τον αφήσω να κυριαρχήσει σε όλα και να διευθετήσει τα πάντα. Θα φρόντιζα την κόρη μου καθημερινά όσο ζούσε. Όσο για το πόσο θα ζούσε, αυτό ήταν στο έλεος της ενορχήστρωσης του Θεού.

Η κόρη μου δεν έκανε εμετούς κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας και δεν πονούσε. Έτρωγε καλά. Την ίδια στιγμή, κάποιοι ασθενείς γύρω της έκαναν φρικτούς εμετούς, δεν έτρωγαν και είχαν πυρετό. Είχαν πολύ σοβαρές επιπλοκές. Όταν το είδα, συνειδητοποίησα ότι ο Θεός προστάτευε την κόρη μου. Παρ’ όλα αυτά, μισό μήνα αργότερα, η κόρη μου γρατζούνισε τη μύτη της και τη μόλυνε. Στην αρχή, είπε ότι πονούσε η μύτη της. Λίγες μέρες αργότερα, είπε ότι πονούσε το κεφάλι της. Ο γιατρός είπε ότι είχε χαμηλή ανοσοαντίδραση επειδή είχε λιγότερα λευκά αιμοσφαίρια. Η μόλυνση στη μύτη της προκάλεσε συστημική φλεγμονώδη αντίδραση, η οποία μπορεί να προκαλούσε κι άλλες επιπλοκές. Ο πονοκέφαλός της μπορεί να ήταν ιογενής λοίμωξη που είχε φτάσει στον εγκέφαλό της. Αν ο ιός εξαπλωνόταν σε όλο της τον εγκέφαλο, θα ήταν πολύ δύσκολο να ελεγχθεί. Σε σοβαρές περιπτώσεις, απαιτούνταν κρανιοτομή. Η κρανιοτομή κοστίζει ακριβά κι ενέχει τον κίνδυνο θανάτου. Όταν έφυγε ο γιατρός, ο άντρας μου μου είπε: «Αν είχαμε λεφτά, θα μπορούσαμε να κάνουμε στην κόρη μας αρκετούς κύκλους χημειοθεραπείας για να ζήσει λίγους μήνες ακόμη, αλλά δεν έχουμε αρκετά ούτε καν για έναν κύκλο». Έπειτα, κατηγόρησε εμένα που δεν έβγαζα λεφτά και δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε περισσότερους κύκλους χημειοθεραπείας για την κόρη μας. Όταν τον άκουσα, ένιωσα μεγάλη ταραχή μέσα μου. Αν ο ιός είχε όντως μολύνει τον εγκέφαλό της, τα λεφτά που είχαμε δεν αρκούσαν ούτε καν για έναν κύκλο χημειοθεραπείας. Πού θα βρίσκαμε περισσότερα λεφτά στη συνέχεια; Αν σταματούσαμε τη χημειοθεραπεία, η κόρη μας μπορεί να πέθαινε ανά πάσα στιγμή και δεν θα τη βλέπαμε ποτέ ξανά. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αγωνιούσα. Από τότε που είχα παραιτηθεί απ’ τη δουλειά μου, πριν μερικά χρόνια, πότιζα νεοφώτιστους και κήρυττα το ευαγγέλιο αντί να δουλεύω και να βγάζω λεφτά. Αν δεν είχα παραιτηθεί απ’ τη δουλειά μου, δεν θα είχα βγάλει αρκετά όλα αυτά τα χρόνια για να παρατείνω τη θεραπεία της κόρης μου; Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου ήταν λανθασμένες κι ότι παραπονιόμουν για τον Θεό. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό, ικετεύοντας Τον να προστατέψει την καρδιά μου. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να διαβάσω τα λόγια του Θεού. Χωρίς τα λόγια Του, δεν θα μπορούσα να μείνω ακλόνητη. Είπα στην κόρη μου: «Πάω να σου φτιάξω φαγητό. Είσαι μια νεαρή Χριστιανή. Αν πονάει το κεφάλι σου, να προσευχηθείς στον Θεό». Η κόρη μου είπε: «Μαμά, είμαι έτοιμη να προσευχηθώ».

Όταν γύρισα, άνοιξα το MP5 μου και διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Επειδή οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τις ενορχηστρώσεις και την κυριαρχία του Θεού, πάντα αντιμετωπίζουν τη μοίρα με απείθεια και με επαναστατική στάση, και πάντα θέλουν να απαλλαγούν από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού και από τα όσα τους επιφυλάσσει η μοίρα, ελπίζοντας, μάταια, πως θα αλλάξουν τις παρούσες τους συνθήκες, αλλά και τη μοίρα τους. Ωστόσο, ποτέ δεν μπορούν να επιτύχουν και ανατρέπονται σε κάθε στροφή. Ο αγώνας αυτός, ο οποίος λαμβάνει χώρα βαθιά μέσα στην ψυχή τους, τους προκαλεί πόνο κι αυτός ο πόνος χαράσσεται στα κόκαλα καθώς, και παράλληλα τους κάνει να χαραμίσουν τη ζωή τους. Ποια είναι η αιτία του πόνου αυτού; Οφείλεται στην κυριαρχία του Θεού ή στο ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε άτυχος; Προφανώς, κανένα δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, προκαλείται από τα μονοπάτια που παίρνουν οι άνθρωποι, απ’ τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Απ’ τα λόγια του Θεού, είδα ότι το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου είναι προαποφασισμένο απ’ τον Θεό. Μπορεί να φαινόταν επιφανειακά ότι η κόρη μου είχε κληρονομήσει την προδιάθεση γι’ αυτήν την αρρώστια απ’ τον πατέρα της, αλλά όλα αυτά οφείλονταν στην πραγματικότητα στην κυριαρχία του Θεού. Το πεπρωμένο της κόρης μου ήταν να υποφέρει με αυτόν τον τρόπο. Εγώ, παρ’ όλα αυτά, θέλησα να χρησιμοποιήσω τις ικανότητές μου για να αλλάξω το πεπρωμένο του παιδιού μου. Σκέφτηκα ότι αν είχα λεφτά, θα μπορούσα να παρατείνω τη θεραπεία της και να την κρατήσω ζωντανή. Αυτό συνέβη επειδή δεν κατανόησα την κυριαρχία του Θεού. Σκέφτηκα ένα παιδί από ένα γειτονικό χωριό που είχε αρρωστήσει με λευχαιμία. Η οικογένειά του είχε λεφτά, αλλά το παιδί πέθανε μόλις μετά από δύο μήνες θεραπείας. Τα λεφτά δεν μπορούν να παρατείνουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Ο Θεός είναι κυρίαρχος επί της ζωής και του θανάτου του καθενός. Αυτός τα διευθετεί. Όταν λήγει η διάρκεια ζωής του, κανένα ποσό δεν μπορεί να τον σώσει. Σκέφτηκα τον Ιώβ που έχασε τα παιδιά του. Μπορεί να πόνεσε και να λυπήθηκε πολύ, αλλά δεν αμάρτησε ποτέ λεκτικά και δεν παραπονέθηκε ποτέ για τον Θεό. Κατάφερε να υποταχτεί στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Ο Αβραάμ απέκτησε έναν γιο στην ηλικία των εκατό. Όταν ο Θεός τού ζήτησε να θυσιάσει τον γιο του, ο Αβραάμ πόνεσε και καταρρακώθηκε, αλλά κατάφερε να υποταχτεί στην κυριαρχία του Θεού. Δεν λογομάχησε με τον Θεό ούτε διαπραγματεύτηκε όρους, και στο τέλος, θυσίασε τον Ισαάκ. Ο Ιώβ κι ο Αβραάμ, την ώρα της αγωνίας τους, κατάφεραν να υποταχτούν στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού. Φοβήθηκαν τον Θεό και υποτάχτηκαν σ’ Αυτόν. Δεν ακολούθησαν το συναίσθημα. Από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, ακολουθούσα συνεχώς το συναίσθημα. Δεν υποτάχτηκα ποτέ στις ενορχηστρώσεις του Θεού κι ανέκαθεν Του ζητούσα να κρατήσει την κόρη μου ασφαλή, προσπαθώντας να διαπραγματευτώ όρους μαζί Του. Υστερούσα εντελώς σε λογική! Όταν το συνειδητοποίησα, σταμάτησα να ανησυχώ τόσο για την αρρώστια της κόρης μου.

Όταν γύρισα στο νοσοκομείο, η κόρη μου είπε: «Μαμά, έχω δει την παντοδυναμία του Θεού. Όταν έφυγες, το κεφάλι μου άρχισε να πονάει ξανά, και προσευχήθηκα στον Θεό. Όταν προσευχήθηκα, το κεφάλι μου σταμάτησε να πονάει». Από τότε, το κεφάλι της κόρης μου δεν ξαναπόνεσε ποτέ, κι ο ιός δεν επεκτάθηκε σε όλο τον εγκέφαλό της. Δεν σταμάτησα να ευχαριστώ τον Θεό μέσα μου. Όταν το παιδί μου ήταν στο νοσοκομείο, προσευχόταν στον Θεό κάθε μέρα, και προσαρμόστηκε σιγά σιγά στη χημειοθεραπεία. Η κατάστασή της βασικά σταθεροποιήθηκε. Η χρονιά πέρασε αστραπιαία, και η κατάσταση της κόρης μου δεν επιδεινώθηκε. Χωρίς να το καταλάβω, ήρθε ο Απρίλιος του 2016. Είχε ήδη έρθει η ώρα για τον έβδομο κύκλο χημειοθεραπείας της κόρης μου. Εκείνη την περίοδο, είχε έναν ελαφρύ βήχα. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειξαν ότι ο ιός είχε επανεμφανιστεί και είχε μολύνει τα πνευμόνια της. Η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή απ’ την πρώτη φορά. Ήταν ήδη μια περίοδος υψηλού κινδύνου. Η ζωή της κινδύνευε ανά πάσα στιγμή. Όταν το άκουσα, ένιωσα απερίγραπτη λύπη. Συνειδητοποίησα ότι μπορεί η κόρη μου να μην είχε άλλη ζωή να ζήσει. Προσευχήθηκα στον Θεό να μου δώσει τη δύναμη να μην παραπονεθώ γι’ Αυτόν και να υποταχτώ. Τα νοσήλια ήταν αρκετά υψηλά αυτήν τη φορά, και δεν είχαμε τα μέσα να πληρώνουμε πια. Οι νοσοκόμες πίεζαν για την εξόφλησή τους. Η κόρη μου το άκουσε και είπε λυπημένα: «Μαμά, αν διακοπεί η φαρμακευτική αγωγή μου, θα πεθάνω;» Στη συνέχεια, μου έγραψε ένα σημείωμα που έλεγε: «Γιατί πάσχω απ’ αυτήν την αρρώστια; Είμαι πολύ μικρή. Θέλω να πάω σχολείο. Δεν θέλω να πεθάνω. Δεν έχω ακόμη απολαύσει αυτόν τον κόσμο…» Όταν το διάβασα, ταράχτηκα τόσο, που ένιωσα σαν κάτι να είχε πλακώσει την καρδιά μου. Αν και ήξερα ότι η ζωή της κόρης μου ήταν στα χέρια του Θεού, δεν ήθελα να τη χάσω.

Στη συνέχεια, διάβασα αυτό το χωρίο των λόγων του Θεού: «Ο θάνατος ενός έμβιου όντος —ο τερματισμός μιας υλικής ζωής— δηλώνει ότι το έμβιο ον έχει περάσει από τον υλικό κόσμο στο πνευματικό βασίλειο, ενώ η γέννηση μιας νέας υλικής ζωής δηλώνει ότι ένα έμβιο ον έχει έλθει από το πνευματικό βασίλειο στον υλικό κόσμο και έχει αρχίσει να αναλαμβάνει και να παίζει τον ρόλο του. Είτε πρόκειται για την αναχώρηση ή την άφιξη ενός όντος, και οι δύο είναι αναπόσπαστες με το έργο του πνευματικού βασιλείου. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος έρχεται στον υλικό κόσμο, έχουν ήδη διαμορφωθεί οι κατάλληλες ρυθμίσεις και έννοιες στο πνευματικό βασίλειο από τον Θεό, όσον αφορά σε ποια οικογένεια θα πάει αυτό το άτομο, ποια εποχή θα φθάσει, ποια ώρα θα φθάσει και ποιον ρόλο θα παίξει. Συνεπώς, ολόκληρη η ζωή αυτού του ανθρώπου —τα πράγματα που κάνει και τα μονοπάτια που ακολουθεί— θα εξελιχθεί σύμφωνα με τις ρυθμίσεις που έγιναν στο πνευματικό βασίλειο, χωρίς την παραμικρή απόκλιση. Επιπλέον, ο χρόνος κατά τον οποίο τερματίζεται μια υλική ζωή και ο τρόπος και ο τόπος στον οποίο λήγει, είναι ξεκάθαροι και διακριτοί στο πνευματικό βασίλειο. Ο Θεός κυβερνά τον υλικό κόσμο αλλά και το πνευματικό βασίλειο, και δεν θα καθυστερήσει τον κανονικό κύκλο ζωής και θανάτου μιας ψυχής, ούτε θα μπορούσε να διαπράξει ποτέ λάθη στις ρυθμίσεις αυτού του κύκλου. Καθένας από τους συνοδούς στις επίσημες θέσεις του πνευματικού βασιλείου εκτελεί τα προσωπικά καθήκοντά του και κάνει αυτό που οφείλει, σύμφωνα με τις οδηγίες και τους κανόνες του Θεού. Επομένως, στον κόσμο της ανθρωπότητας, κάθε υλικό φαινόμενο που βλέπει ο άνθρωπος είναι σε τάξη και δεν περιέχει χάος. Όλα αυτά οφείλονται στην ομαλή κυριαρχία του Θεού επί των πάντων, αλλά και στο γεγονός ότι η εξουσία Του κυβερνά τα πάντα. Το κράτος Του περιλαμβάνει τον υλικό κόσμο στον οποίο ζει ο άνθρωπος και, επιπλέον, το αόρατο πνευματικό βασίλειο πίσω από την ανθρωπότητα. Συνεπώς, εάν οι άνθρωποι επιθυμούν να έχουν μια καλή ζωή και ευελπιστούν να ζήσουν σε ένα ωραίο περιβάλλον, πέρα από ολόκληρο τον ορατό υλικό κόσμο που έχουν στη διάθεσή τους, πρέπει να έχουν και το πνευματικό βασίλειο στη διάθεσή τους, το οποίο κανείς δεν μπορεί να δει, το οποίο κυβερνά κάθε έμβιο ον για λογαριασμό της ανθρωπότητας, και το οποίο χαρακτηρίζεται από τάξη. Έτσι, εφόσον είπαμε ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής για όλα τα πράγματα, δεν έχουμε ενισχύσει τη γνώση και την κατανόηση που έχουμε περί “των πάντων”; (Ναι.)» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ι΄). Όταν διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος στις ζωές των ανθρώπων και τις διευθετεί. Η κάθε ψυχή ξεχωριστά έχει μια αποστολή καθώς έρχεται κι αναχωρεί, ή αναχωρεί για να ξανάρθει. Η ζωή κι ο θάνατος ενός ανθρώπου διευθετούνται χωρίς το παραμικρό λάθος απ’ τον Θεό στο πνευματικό βασίλειο. Όταν η ψυχή ενός ανθρώπου επιστρέφει στο πνευματικό βασίλειο, είναι επίσης στα χέρια του Θεού, ο οποίος έχει κάνει τις κατάλληλης διευθετήσεις. Η διάρκεια ζωής κάθε ανθρώπου είναι προαποφασισμένη απ’ τον Θεό. Πρέπει να υποταχτώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, και να αντιμετωπίσω τον θάνατο της κόρης μου με ηρεμία. Όταν το κατάλαβα, συναναστράφηκα με την κόρη μου: «Στο πνευματικό βασίλειο, ο καθένας μας περιπλανιέται μόνος. Ο Θεός είναι Αυτός που μας έφερε σε αυτόν τον υλικό κόσμο και μας επέτρεψε να απολαύσουμε ό,τι Αυτός δημιούργησε. Η ανάσα στα πνευμόνια μας δόθηκε απ’ τον Θεό. Αν ο Θεός δεν σου είχε δώσει αυτήν την ανάσα, τότε, ακόμη κι όταν σε γέννησα, δεν θα μπορούσες να ζήσεις. Βλέπεις, κάποια παιδιά πεθαίνουν αμέσως μόλις γεννιούνται. Εσύ τουλάχιστον έχεις ζήσει αρκετά κι έχεις απολαύσει όλα τα πράγματα που μας έχει δώσει ο Θεός. Αυτό δεν είναι πολύ καλύτερο απ’ τις ζωές αυτών των παιδιών; Οπότε, όσο κι αν ζούμε, πρέπει να υποτασσόμαστε στις διευθετήσεις του Θεού». Εκείνη, όταν το άκουσε, σταμάτησε να φοβάται. Όταν πήρε εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο, έπαιξε με τις φίλες της. Φαινόταν πολύ πρόσχαρη. Μου είπε: «Μαμά, κάθε μέρα που μου επιτρέπει ο Θεός να ζω, Τον ευχαριστώ που μου δίνει αυτήν την ανάσα. Αν μια μέρα λήξει η διάρκεια της ζωής μου, θα υποταχτώ». Δύο μήνες αργότερα, στις 26 Ιουνίου του 2016, η κόρη μου με άφησε για πάντα. Χάρη στην ηγεσία των λόγων του Θεού, κατάφερα να αντιμετωπίσω τον θάνατο της κόρης μου σωστά, και η καρδιά μου ήταν πολύ γαλήνια.

Εκείνες τις ημέρες της θλίψης, ήταν τα λόγια του Θεού αυτά που με καθοδήγησαν ένα βήμα τη φορά, και μου επέτρεψαν να δω τα πράγματα σύμφωνα με αυτά, να κατανοήσω τις παράλογες απόψεις μου για την επιδίωξη των ευλογιών στην πίστη μου, να συνειδητοποιήσω ότι τόσο η ζωή όσο κι ο θάνατος προκαθορίζονται απ’ τον Θεό, να αντιμετωπίσω τον θάνατο της κόρης μου γαλήνια και να ξεφύγω απ’ την αγωνία μου. Βίωσα πραγματικά ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή.