Τον Μάιο του 2022, μέλη από διάφορα χωριά αποδέχτηκαν το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Πολύ σύντομα, πολλοί νεοφερμένοι σταμάτησαν να έρχονται στις συναθροίσεις. Αφού εξετάσαμε το ζήτημα, μάθαμε ότι ένοπλοι στρατιώτες έκαναν νυχτερινές περιπολίες και συλλάμβαναν όποιον διεξήγαγε συναθροίσεις. Σε άλλες περιοχές, κάποιοι αδελφοί και αδελφές είχαν ήδη λάβει πρόστιμα, συλληφθεί και φυλακιστεί για την πίστη τους. Οι νεοφερμένοι σε αυτά τα χωριά ήταν τόσο τρομαγμένοι που δεν τολμούσαν να παρευρεθούν σε συναθροίσεις. Τότε ο επικεφαλής μου ανέθεσε στην Ίσα και σε μένα να υποστηρίξουμε τους νεοφερμένους. Εκείνη την εποχή, η Ίσα κι εγώ ποτίζαμε τους νεοφερμένους ξεχωριστά.

Ένα βράδυ, προτού γυρίσω σπίτι, η Ίσα με κάλεσε ξαφνικά για να μου πει ότι η αδελφή που μας φιλοξενούσε μας είπε να φύγουμε, επειδή φοβόταν μήπως λάβει πρόστιμο ή φυλακιστεί. Σκέφτηκα: «Πού θα βρούμε οικογένεια να μας φιλοξενήσει τέτοια ώρα;» Αργότερα, ρωτήσαμε την αδελφή Γιάνα, αλλά η Γιάνα και ο γιος της φοβόντουσαν μήπως συλληφθούν και δεν τολμούσαν να μας φιλοξενήσουν. Επομένως, μείναμε άστεγες μέσα στην άγρια νύχτα. Ένιωσα πολύ λυπημένη και αδικημένη. Έβρεχε εκείνη τη νύχτα, και η Ίσα κι εγώ δεν ξέραμε πού να πάμε και θέλαμε να φύγουμε από εκείνο το μέρος, αλλά υπήρχαν ακόμα πάρα πολλοί νεοφερμένοι που χρειάζονταν πότισμα και υποστήριξη. Αν φεύγαμε από εκεί και οι νεοφερμένοι δεν ποτίζονταν, θα είχαν ακόμη λιγότερες πιθανότητες να σταθούν μόνοι τους στα πόδια τους και εμείς θα είχαμε αμελήσει την ευθύνη μας. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, αποφάσισα να μείνω και να δω αν ήταν πρόθυμος να μας φιλοξενήσει κάποιος άλλος. Αργότερα, ένας νεοφερμένος προθυμοποιήθηκε να μας επιτρέψει να μείνουμε στο σπίτι του, αλλά μόνο για μία βραδιά. Έβαλα τα κλάματα, καθώς σκεφτόμουν το εξής: «Μπορώ να μείνω εκεί μόνο για μία βραδιά και μετά θα είμαι άστεγη. Θέλω να εργαστώ, αλλά αντιμετωπίζω τεράστια εμπόδια. Δεν είμαστε εξοικειωμένες με την περιοχή και αν η κυβέρνηση μάθει ότι κηρύττουμε το ευαγγέλιο, θα συλληφθούμε και θα διωχθούμε». Ένιωσα αποκαρδιωμένη και ήθελα να τα παρατήσω. Όταν η επόπτριά μου άκουσε ότι ήθελα να φύγω, είπε: «Οι νεοφερμένοι δεν κατανοούν την αλήθεια και ζουν μες στη δειλία και τον φόβο· χρειάζονται πότισμα και υποστήριξη. Δεν μπορούμε να απογοητεύσουμε τους νεοφερμένους. Δες αν μπορείς να βρεις τρόπο να μείνεις. Πρέπει να μάθουμε να βασιζόμαστε στον Θεό. Εκείνος θα ετοιμάσει ένα μέρος για εσένα». Η συμβουλή της με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να βασιστώ περισσότερο στον Θεό εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Επομένως, προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας Του να μας δείξει έναν δρόμο. Μετά από αυτό, ενώ διάβαζα κάποια μηνύματα στην ομαδική συνομιλία μας, έπεσα πάνω σε αυτό το απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Από τη στιγμή που ο Θεός ανέθεσε την κατασκευή της κιβωτού στον Νώε, ο Νώε δεν σκέφτηκε ποτέ: “Πότε θα καταστρέψει ο Θεός τον κόσμο; Πότε θα μου δώσει το σήμα ότι θα το κάνει;” Αντί να συλλογίζεται τέτοια ζητήματα, ο Νώε πήρε στα σοβαρά κάθε τι που του είχε πει ο Θεός κι έπειτα εκτέλεσε το καθένα από αυτά. Αφού αποδέχτηκε όσα του εμπιστεύτηκε ο Θεός, ο Νώε ξεκίνησε να πραγματοποιεί και να εκτελεί την κατασκευή της κιβωτού για την οποία μίλησε ο Θεός, ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του, χωρίς την παραμικρή απροσεξία. Οι μέρες περνούσαν, τα χρόνια περνούσαν, μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Ο Θεός δεν επέβλεπε ποτέ τον Νώε, ενθαρρύνοντάς τον, αλλά καθ’ όλο αυτό το διάστημα, ο Νώε επέμενε στο σημαντικό έργο που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός. Κάθε λόγος και κάθε φράση που είχε πει ο Θεός ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε σαν λέξεις χαραγμένες πάνω σε πέτρινη πλάκα. Αδιαφορώντας για τις αλλαγές στον έξω κόσμο, για τον χλευασμό των γύρω του, για τις δυσχέρειες ή τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, επέμεινε, καθ’ όλη τη διάρκεια, σε αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός, χωρίς ποτέ να απελπιστεί ή να σκεφτεί να τα παρατήσει. Τα λόγια του Θεού ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε και είχαν γίνει η καθημερινή του πραγματικότητα. Ο Νώε ετοίμασε κάθε ένα από τα υλικά που χρειάζονταν για την κατασκευή της κιβωτού, και το σχήμα και οι προδιαγραφές της κιβωτού που πρόσταξε ο Θεός έπαιρναν σταδιακά μορφή με κάθε προσεκτικό χτύπημα του σφυριού και της σμίλης του Νώε. Εν μέσω ανέμων και βροχών, και ανεξάρτητα από το πώς τον κορόιδευαν ή τον συκοφαντούσαν οι άνθρωποι, η ζωή του Νώε προχωρούσε με αυτόν τον τρόπο, χρόνο με τον χρόνο. Ο Θεός παρακολουθούσε κρυφά κάθε πράξη του Νώε, χωρίς ποτέ να του πει άλλη λέξη, και η καρδιά Του συγκινήθηκε από τον Νώε. Ο Νώε, ωστόσο, ούτε το γνώριζε ούτε το ένιωθε αυτό· από την αρχή μέχρι το τέλος, απλώς κατασκεύασε την κιβωτό και συγκέντρωσε κάθε λογής ζωντανό πλάσμα, με ακλόνητη πίστη στα λόγια του Θεού. Στην καρδιά του Νώε, τα λόγια του Θεού ήταν η ανώτερη οδηγία που όφειλε να ακολουθήσει και να εκτελέσει και ήταν η κατεύθυνση και ο στόχος ολόκληρης της ζωής του. Έτσι, ό,τι κι αν του έλεγε ο Θεός, ό,τι κι αν του ζητούσε ο Θεός να κάνει, ό,τι κι αν τον διέταζε να κάνει, ο Νώε το αποδεχόταν πλήρως και το έπαιρνε στα σοβαρά· το θεωρούσε ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του και το χειριζόταν με τον ανάλογο τρόπο. Όχι μόνο δεν το ξεχνούσε, όχι μόνο το κρατούσε στην καρδιά του, αλλά και το πραγματοποιούσε στην καθημερινότητά του, χρησιμοποιώντας τη ζωή του για να αποδεχθεί και να εκτελέσει την αποστολή από τον Θεό. Και με αυτόν τον τρόπο, σανίδα με τη σανίδα, χτίστηκε η κιβωτός. Κάθε κίνηση του Νώε, κάθε μέρα του, ήταν αφιερωμένη στα λόγια και τις εντολές του Θεού. Μπορεί να μη φαινόταν ότι ο Νώε εκτελούσε σημαντικό εγχείρημα, αλλά στα μάτια του Θεού, ό,τι έκανε ο Νώε, ακόμη και κάθε βήμα του για να επιτύχει κάτι, κάθε εργασία που έκανε το χέρι του —όλα ήταν πολύτιμα, άξια μνήμης και άξια μίμησης από αυτήν την ανθρωπότητα. Ο Νώε τήρησε αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός. Ήταν ακλόνητος στην πεποίθησή του ότι κάθε λόγος που έλεγε ο Θεός ήταν αληθινός· δεν είχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Και ως αποτέλεσμα, η κιβωτός ολοκληρώθηκε και μπόρεσε να ζήσει πάνω της κάθε λογής ζωντανό πλάσμα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα δεύτερο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ υπάκουσαν στα λόγια του Θεού και υποτάχθηκαν σ’ Αυτόν (Μέρος πρώτο)]. Ο Νώε άκουσε τα λόγια του Θεού και τα φύλαξε, μαζί με την ανάθεσή Του, μέσα στην καρδιά του. Θεώρησε την κατασκευή της κιβωτού ως την πιο σημαντική πτυχή της ζωής του, και την ολοκλήρωση της κιβωτού ως τη μεγαλύτερη ευθύνη του. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, και παρά τις κακουχίες, την κούραση, τις δυσκολίες, την κακοκαιρία, τις συκοφαντίες, τον χλευασμό και την εγκατάλειψη από τους άλλους, επέμεινε στην ανάθεση που του δόθηκε από τον Θεό και δεν σκέφτηκε ούτε μία φορά να τα παρατήσει. Αυτό το έκανε επειδή είχε μια θεοφοβούμενη καρδιά, γι’ αυτό και κάθε λέξη του Θεού ήταν χαραγμένη στην καρδιά του. Συγκρίνοντας τη συμπεριφορά του Νώε με τη δική μου, πάντα ήθελα να κυλάει ομαλά το καθήκον μου και να μη συναντώ ποτέ δυσκολίες. Όταν προέκυπταν δυσκολίες στο καθήκον μου και δεν είχα πουθενά να μείνω και κινδύνευα να συλληφθώ, πάντα ήθελα να κάνω πίσω και αποστρεφόμουν τις κακουχίες και το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω. Είδα ότι δεν νοιαζόμουν για την πρόθεση του Θεού και δεν ήθελα πραγματικά να ικανοποιήσω τον Θεό. Η εμπειρία του Νώε ήταν αρκετά ενθαρρυντική για εμένα, αλλά με έκανε επίσης να νιώσω ντροπή. Δεν ήμουν πλέον πρόθυμη να ικανοποιώ τη σάρκα μου και αποφάσισα να μείνω πίσω για να υποστηρίξω τους νεοφερμένους. Αν δεν μπορούσε να με φιλοξενήσει κανείς, θα κοιμόμουν στους αγρούς. Ό,τι κι αν γινόταν, θα επέμενα να κηρύττω το ευαγγέλιο και να ποτίζω τους νεοφερμένους.

Αργότερα, η Ίσα κι εγώ προσεγγίσαμε έναν νεοφερμένο που τον έλεγαν Νέβιν και τον ρωτήσαμε αν μπορούσαμε να μείνουμε σε μια καλύβα στο χωράφι του. Ο Νέβιν και οι γονείς του δέχτηκαν. Ήξερα ότι ο Θεός μάς είχε δείξει έναν δρόμο. Μετά από αυτό, συγκέντρωσα όλους τους νεοφερμένους στο χωριό για μια συνάθροιση και συναναστράφηκα μαζί τους: «Όταν ο Θεός κάνει το έργο Του για να σώσει τους ανθρώπους, ο Σατανάς προκαλεί συνεχώς αναστάτωση. Ο Θεός επιτρέπει την αναστάτωση και την καταδίωξη από τον Σατανά για να οδηγήσει στην τελείωση την πίστη και την αγάπη του ανθρώπου, και για να αποκαλύψει και να αποκλείσει τους ανθρώπους και να δοκιμάσει την πίστη τους. Αν εμείς, οι πιστοί, θέλουμε να επιδιώξουμε την αλήθεια και τη ζωή, δεν μπορούμε να δειλιάζουμε μπροστά στις κακουχίες. Λόγω της δίωξης, δεν μπορούμε να συναθροιζόμαστε στα σπίτια μας, επομένως πρέπει να συναθροιζόμαστε στα βουνά. Παρά τις δύσκολες αυτές συνθήκες, οι κακουχίες που βιώνουμε έχουν σημασία. Αν περιμένουμε να καταρρεύσει το σατανικό καθεστώς και να σταματήσουν οι διώξεις για να πιστέψουμε στον Θεό, το έργο του Θεού θα έχει ήδη ολοκληρωθεί και εμείς θα χάσουμε την ευκαιρία μας για σωτηρία. Γιατί πρέπει να κηρύττουμε το ευαγγέλιο; Επειδή αυτές είναι οι έσχατες ημέρες και αυτό είναι το τελευταίο στάδιο στο έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αν χάσουμε αυτήν την ευκαιρία, δεν θα σωθούμε ποτέ. Στο μέλλον, οι καταστροφές θα είναι ακόμα πιο σοβαρές και αβάστακτες». Συναναστραφήκαμε για αρκετή ώρα και μετά, κάποιοι νεοφερμένοι είπαν: «Δεν μπορούμε να προστατευτούμε από αυτές τις καταστροφές και κανείς, ούτε καν η κυβέρνηση, δεν μπορεί να μας σώσει. Μόνον ο Θεός μπορεί να μας σώσει, επομένως πρέπει να πιστεύουμε στον Θεό και να παρευρισκόμαστε στις συναθροίσεις». Κάποιοι νεοφερμένοι είπαν: «Δεν μπορούμε να φοβόμαστε μήπως συλληφθούμε ή μήπως λάβουμε πρόστιμο από την κυβέρνηση. Τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού και πρέπει να συνεχίσουμε να συναθροιζόμαστε». Μετά από αυτό, συναναστραφήκαμε πάνω στην αλήθεια της ενσάρκωσης και το έργο της κρίσης. Αφού τους πότισα για άλλες δέκα ημέρες, μπορούσαν όλοι να παρίστανται τακτικά στις συναθροίσεις.

Μετά από άλλες δέκα ημέρες περίπου, η αστυνομία διέταξε άλλη μία νυχτερινή περίπολο. Ο Νέβιν φοβόταν μήπως μπλέξει και δεν ήθελε να μείνουμε άλλο στην καλύβα του. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, δεν μπορούσα παρά να αρχίσω τα παράπονα. Είχαμε πάρα πολλούς νεοφερμένους για να ποτίσουμε και να υποστηρίξουμε, αντιμετωπίζαμε πάρα πολλές δυσκολίες στο έργο μας και εμείς δεν είχαμε πού να μείνουμε. Ήμουν πολύ δυσαρεστημένη και δεν είχα διάθεση να λύσω τα προβλήματα των νεοφερμένων. Αργότερα, μια αδελφή μού έστειλε ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Επειδή όταν ένα άτομο αποδεχτεί αυτό που του εμπιστεύεται ο Θεός, ο Θεός έχει ένα μέτρο κρίσεως για το κατά πόσο οι πράξεις του είναι καλές ή κακές και για το αν έχει υποταχθεί, αν έχει ικανοποιήσει τις προθέσεις του Θεού και αν αυτό που πράττει το συγκεκριμένο άτομο είναι ικανοποιητικό. Εκείνο που ενδιαφέρει τον Θεό είναι η καρδιά του ατόμου, και όχι οι επιφανειακές του πράξεις. Ο Θεός δεν ευλογεί κάποιον για τις πράξεις του, ανεξαρτήτως του πώς τις πράττει. Τούτο έχουν παρεξηγήσει οι άνθρωποι ως προς τον Θεό. Ο Θεός δεν κοιτά μόνο το τελικό αποτέλεσμα των πραγμάτων, αλλά δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην καρδιά και τη στάση του ανθρώπου κατά την εξέλιξη των πραγμάτων, και εξετάζει αν, μέσα στην καρδιά του, υπάρχει υποταγή, σεβασμός και η επιθυμία να ικανοποιηθεί ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Α΄). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, έκανα την αυτοκριτική μου: Όταν πρωτοξεκίνησα να υποστηρίζω νεοφερμένους, θεωρούσα ότι έκανα το καθήκον μου, ότι έπρεπε όλα να πηγαίνουν ομαλά, και ότι οι νεοφερμένοι θα με καταλάβαιναν, θα με φιλοξενούσαν και θα με προστάτευαν. Όταν αντιμετώπισα τη δίωξη, κανείς δεν ήθελε να με φιλοξενήσει, και προέκυψαν αρκετά προβλήματα στο έργο μας. Απλώς παραπονιόμουν για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν και για το γεγονός ότι οι νεοφερμένοι δεν λαχταρούσαν την αλήθεια. Θεωρούσα ότι το έργο ήταν υπερβολικά δύσκολο και ήθελα να πάω σπίτι. Όταν έπρεπε να υποφέρω και να πληρώσω ένα τίμημα, απλώς δεν ήθελα να υποταχτώ. Σκεφτόμουν μόνο τα συμφέροντα της σάρκας μου και δεν υπολόγιζα καθόλου την πρόθεση του Θεού. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ντράπηκα πολύ. Αργότερα, μια αδελφή μού έστειλε αυτήν την υπενθύμιση: «Γιατί δεν μπόρεσες να υποταχτείς όταν έπρεπε να υποφέρεις και να πληρώσεις ένα τίμημα; Γιατί πάντα υπολόγιζες μόνο τα συμφέροντα της σάρκας σου; Ποια διεφθαρμένη διάθεση το προκάλεσε αυτό;» Συλλογιζόμουν συνεχώς τις ερωτήσεις της αδελφής.

Μια μέρα, διάβασα τυχαία ένα απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Τώρα, μπορούν τα όσα σου συμβαίνουν και δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις σου να επηρεάζουν την εκτέλεση του καθήκοντός σου; Για παράδειγμα, μερικές φορές υπάρχει μεγάλος φόρτος εργασίας και οι άνθρωποι καλούνται να υπομείνουν κάποιες δυσκολίες και να καταβάλουν ένα μικρό τίμημα για να εκτελούν καλά τα καθήκοντά τους. Κάποιοι αναπτύσσουν αντιλήψεις τότε στο μυαλό τους και προκύπτει αντίσταση μέσα τους και μπορεί να γίνουν αρνητικοί και να χαλαρώσουν στη δουλειά τους. Μερικές φορές, δεν υπάρχει μεγάλος φόρτος εργασίας και οι άνθρωποι εκτελούν πιο εύκολα τα καθήκοντά τους, και κάποιοι χαίρονται τότε και σκέφτονται: “Θα ήταν υπέροχο αν η εκτέλεση του καθήκοντός μου ήταν πάντα τόσο εύκολη”. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Είναι τεμπέληδες και άπληστοι για τις ανέσεις της σάρκας. Είναι οι άνθρωποι αυτοί πιστοί στην εκτέλεση των καθηκόντων τους; (Όχι.) Ισχυρίζονται ότι είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στον Θεό, όμως η υποταγή τους συνοδεύεται από προϋποθέσεις —για να υποταχθούν, τα πράγματα πρέπει να ταιριάζουν με τις αντιλήψεις τους και να μην τους προκαλούν καμία δυσκολία. Εάν ενδέχεται να συναντήσουν αντιξοότητες και χρειαστεί να υπομείνουν κακουχίες, παραπονιούνται πολύ, και μάλιστα επαναστατούν ενάντια στον Θεό και Του αντιτίθενται. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Είναι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια. Όταν οι πράξεις του Θεού συμφωνούν με τις αντιλήψεις και τις επιθυμίες τους και δεν χρειάζεται να υπομείνουν κακουχίες ή να καταβάλουν τίμημα, μπορούν να υποταχθούν. Εάν, όμως, το έργο του Θεού δεν ευθυγραμμίζεται με τις αντιλήψεις ή τις προτιμήσεις τους και απαιτεί να υπομείνουν κακουχίες και να καταβάλουν τίμημα, δεν μπορούν να υποταχθούν. Ακόμη και αν δεν εναντιώνονται ανοιχτά, μέσα τους προβάλλουν αντίσταση και ενοχλούνται. Έχουν την εντύπωση ότι υπομένουν μεγάλες δυσκολίες και τρέφουν παράπονα στην καρδιά τους. Τι είδους πρόβλημα είναι αυτό; Δείχνει ότι δεν αγαπούν την αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μέσα από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι ορισμένοι άνθρωποι θέλουν τα πράγματα να πηγαίνουν ομαλά στο καθήκον τους. Μόλις αντιμετωπίσουν δυσκολίες και πρέπει να υποφέρουν ή να πληρώσουν ένα τίμημα, αντιστέκονται και παραπονιούνται. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τεμπέληδες, λαχταρούν τις ανέσεις της σάρκας, δεν είναι πιστοί στο καθήκον τους, δεν υπολογίζουν την πρόθεση του Θεού ούτε στο ελάχιστο, και δεν αγαπούν την αλήθεια. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν σαν κι αυτούς. Ήθελα απλώς ένα εύκολο καθήκον και η δουλειά μου να βγαίνει ομαλά. Δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω ή να πληρώσω ένα τίμημα. Όταν ήρθα αντιμέτωπη με διώξεις, όταν οι νεοφερμένοι δεν τολμούσαν να μας φιλοξενήσουν και να πηγαίνουν σε συναθροίσεις επειδή φοβόντουσαν μήπως συλληφθούν, και όχι μόνο υπέφερε η σάρκα μου επειδή δεν είχα πού να μείνω, αλλά έπρεπε επίσης να πληρώσω ένα μεγαλύτερο τίμημα για να βρω τους νεοφερμένους και να συναναστραφώ μαζί τους σχετικά με τα λόγια του Θεού και να τους βοηθήσω, παραπονέθηκα για το πόσο δύσκολο ήταν να σε καταδιώκουν, για το πόσο δειλοί ήταν οι νεοφερμένοι, και ήθελα μόνο να παρατήσω το καθήκον μου και να φύγω. Μόλις αντιμετώπισα δυσκολίες, άρχισα να σκέφτομαι τα συμφέροντα της δικής μου σάρκας και δεν έδειξα την παραμικρή αφοσίωση και υποταγή. Ο Θεός επέτρεψε να προκύψει αυτή η κατάσταση και ήθελε να αναζητήσω την αλήθεια και να πάρω μαθήματα από αυτήν την εμπειρία. Εγώ όμως δεν εκτιμούσα τη ζωή-είσοδο, λαχταρούσα συνεχώς τις ανέσεις της σάρκας και έβλεπα το καθήκον μου από τη σκοπιά των δικών μου προτιμήσεων. Δηλαδή, δεν αγαπούσα την αλήθεια.

Υπήρχε και ένα άλλο απόσπασμα που με επηρέασε βαθιά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Σήμερα, δεν πιστεύεις τα λόγια που λέω και δεν τα προσέχεις. Όταν έρθει η μέρα για να εξαπλωθεί αυτό το έργο και δεις το σύνολό του, θα το μετανιώσεις και εκείνη τη στιγμή θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχουν ευλογίες, όμως δεν ξέρεις να τις απολαμβάνεις, και υπάρχει και η αλήθεια, αλλά δεν την επιδιώκεις. Δεν επισύρεις την περιφρόνηση, λοιπόν, στον εαυτό σου; Σήμερα, αν και το επόμενο βήμα του έργου του Θεού δεν έχει αρχίσει ακόμα, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω ως προς τις απαιτήσεις που υπάρχουν για σένα και για το τι απαιτείται να βιώσεις. Υπάρχει τόσο έργο και τόσο πολλές αλήθειες. Δεν αξίζουν να τις γνωρίσεις; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να ξυπνήσουν το πνεύμα σου; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου; Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που ενδίδουν στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν επιδιώκουν την αλήθεια μα αγαπούν τη σάρκα θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; […] Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να αντικρίσεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Μέσα από τα λόγια του Θεού συνειδητοποίησα ότι ο Θεός εκφράζει τα λόγια Του, ποτίζει και εφοδιάζει τους ανθρώπους και μας δίνει μια ευκαιρία να κάνουμε το καθήκον μας με την ελπίδα ότι θα επιδιώξουμε και θα κατακτήσουμε την αλήθεια στα καθήκοντά μας, θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τη διάθεσή μας και θα σωθούμε. Αυτή είναι η εξύψωση και η χάρη του Θεού. Όσοι αγαπούν την αλήθεια εκτιμούν αυτές τις ευκαιρίες. Κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, αναζητούν και κατακτούν την αλήθεια. Όσο για εμένα, δεν αγαπούσα την αλήθεια και όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στο καθήκον μου, αντιστεκόμουν και παραπονιόμουν για την κατάστασή μου. Ένιωθα ότι όλο αυτό ήταν πολύ κουραστικό και δύσκολο, δεν ήμουν διατεθειμένη να υποφέρω ή να πληρώσω ένα τίμημα και ήθελα απλώς να φύγω. Καθώς ήμουν πολύ τεμπέλα και απρόθυμη να επιδιώξω την αλήθεια, ακόμα και αν ακολουθούσα τον Θεό μέχρι τέλους, δεν θα αποκτούσα ποτέ την αλήθεια ούτε θα κατάφερνα να αλλάξω τη διάθεσή μου, και στο τέλος θα αποκλειόμουν και θα τιμωρούμουν. Έπρεπε να σταματήσω να ικανοποιώ τη σάρκα μου, να επαναστατήσω εναντίον της και να κάνω καλά το καθήκον μου. Συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι νεοφερμένοι ήταν δειλοί και φοβισμένοι επειδή είχαν μόλις τώρα εισέλθει στην πίστη, δεν είχαν ριζώσει στην αληθινή οδό και δεν κατανοούσαν την αλήθεια. Αν δεν πλήρωνα το τίμημα και δεν υπέμενα μερικά μαρτύρια για να τους ποτίσω και να τους υποστηρίξω, πιθανώς αυτοί οι νεοφερμένοι να μην κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους και εγώ θα είχα διαπράξει παράβαση. Ανεξάρτητα από το εάν θα βρίσκαμε μια οικογένεια να μας φιλοξενήσει και από το εάν θα υπομέναμε μαρτύρια, ήμουν πρόθυμη να επιμείνω στο καθήκον μου και να εκπληρώσω την ευθύνη μου. Εκείνη τη μέρα, η μητέρα του Νέβιν ήρθε να με βρει στους αγρούς και μου είπε: «Οι πολιτοφύλακες ξεκινούν τώρα τις νυχτερινές περιπολίες. Ανησυχούμε μήπως πέσεις πάνω τους, καθώς είσαι ξένη που πηγαινοέρχεσαι στο χωριό». Συναναστράφηκα μαζί της και της είπα: «Όταν ο Θεός ήταν έτοιμος να καταστρέψει τα Σόδομα, οι Σοδομίτες θέλησαν να βλάψουν τους δύο αγγέλους που είχε στείλει ο Θεός. Ο Λωτ επέζησε επειδή φιλοξένησε τους δύο αγγέλους στο σπίτι του. Ο Θεός κάνει τώρα το τελευταίο στάδιο του έργου Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αυτοί οι άνθρωποι που διώκουν τους πιστούς είναι εξίσου κακοί με τους Σοδομίτες. Είναι φυσιολογικό να ανησυχείς, αλλά πρέπει να έχουμε πίστη. Το αν θα μας βρουν οι πολιτοφύλακες εναπόκειται στα χέρια του Θεού. Πρέπει να προσευχηθούμε περισσότερο στον Θεό. Εκείνος θα προστατεύσει το έργο Του. Αν δεν μας φιλοξενήσεις και αναγκαστούμε να φύγουμε, δεν θα μπορέσουμε να σε ποτίσουμε. Αν μας φιλοξενήσεις για όσο κηρύττουμε το ευαγγέλιο εδώ, αυτή θα είναι η καλή σου πράξη και ο Θεός θα το θυμάται». Αφού συναναστράφηκα μαζί της, σταμάτησε να φοβάται τόσο πολύ και μάλιστα χάρηκε αρκετά. Μετά από αυτό, μας φρόντισε καλά και εγώ μπόρεσα να τακτοποιηθώ και να συναναστραφώ με τους νεοφερμένους, και να διεξάγω συναθροίσεις μέρα-νύχτα. Αφού κατανόησαν κάποιες αλήθειες, οι νεοφερμένοι προσκάλεσαν τους φίλους και τις οικογένειές τους για να ακούσουν το ευαγγέλιο. Σε δύο μόλις μήνες, 120 χωρικοί αποδέχτηκαν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Ήμουν πολύ χαρούμενη που έβλεπα όλους αυτούς τους νεοφερμένους να έρχονται στις συναθροίσεις. Παρά το γεγονός ότι ήταν μια δύσκολη διαδικασία και υπέφερα λιγάκι, ένιωθα γαλήνη γνωρίζοντας ότι είχα εκπληρώσει το καθήκον μου. Έχοντας γίνει μάρτυρας της καθοδήγησης του Θεού, απέκτησα πίστη.

Αργότερα, η επόπτριά μας μας ανέθεσε να υποστηρίξουμε νεοφερμένους σε ένα άλλο χωριό. Πρώτα, επισκεφτήκαμε το σπίτι ενός νεοφερμένου, του αδελφού Τζον. Ο Τζον είχε ήδη προχωρήσει αρκετά με τα καθήκοντά του και είχε καταφέρει να συγκεντρώσει νεοφερμένους για τις συναθροίσεις, αλλά αργότερα σταμάτησε να πηγαίνει στις συναθροίσεις, επειδή φοβόταν μήπως συλληφθεί. Θέλαμε πρώτα να υποστηρίξουμε τον Τζον και μετά, μέσω εκείνου, να υποστηρίξουμε άλλους νεοφερμένους, αλλά ο Τζον δεν ήθελε να μας μιλήσει. Η γυναίκα του είπε: «Στη διάρκεια μιας συνάντησης στο χωριό μας, μας είπαν να μην ακούμε κηρύγματα και να μην πιστεύουμε στον Θεό. Η πολιτοφυλακή κάνει νυχτερινές περιπολίες και θα συλλάβει όποιον πιάσει να τα ακούει. Μας απαγόρευσαν να ακούμε κηρύγματα και φοβόμαστε μήπως μας συλλάβουν. Επίσης, είμαστε αρκετά απασχολημένοι και δεν έχουμε καιρό για να τα ακούμε». Έπειτα από αυτό, άρχισε να μας αγνοεί. Βλέποντας πώς αυτός ο νεοφερμένος δεν μας άφηνε καν να μιλήσουμε και μας απέφευγε, φαινόταν πως είχαμε πέσει σε εμπόδιο. Η διαδρομή προς και από το χωριό ήταν αρκετά μεγάλη και κουραστική, επομένως σταμάτησα να υποστηρίζω τους νεοφερμένους και συνέχισα με άλλες εργασίες. Έπειτα από λίγο, η επόπτριά μου μου υπενθίμησε ξανά ότι οι νεοφερμένοι θα ήταν απασχολημένοι στη διάρκεια της ημέρας και ότι θα μπορούσα να πηγαίνω τα βράδια. Σκέφτηκα: «Μας αποφεύγουν και δεν θέλουν να μας ακούσουν. Ακόμα και αν πάω, δεν θα ξέρω τι να κάνω. Το ταξίδι είναι μεγάλο και θα είναι ακόμα πιο δύσκολο τη νύχτα». Επομένως, δεν ήθελα να πάω. Μετά συνειδητοποίησα ότι αναβάλλοντας συνεχώς το ταξίδι μου, απέφευγα τις ευθύνες μου απέναντι στους νεοφερμένους. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που εκθέτουν τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται οι ψευδοεπικεφαλής. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ας πούμε ότι μια δουλειά θα μπορούσε να ολοκληρωθεί από έναν άνθρωπο σ’ έναν μήνα. Αν χρειαστούν έξι μήνες για να ολοκληρωθεί αυτή η δουλειά, δεν συνιστούν απώλεια οι δαπάνες για τους υπόλοιπους πέντε μήνες; Θα σας δώσω ένα παράδειγμα σε σχέση με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος είναι πρόθυμος να διερευνήσει την αληθινή οδό και ότι πιθανότατα θα μπορούσε να κερδηθεί σε μόλις έναν μήνα, κι έπειτα θα έμπαινε στην εκκλησία, θα συνέχιζε να λαμβάνει πότισμα και παροχή, και σε διάστημα έξι μηνών θα μπορούσε να θέσει ένα θεμέλιο. Όμως, αν ο άνθρωπος που κηρύττει το ευαγγέλιο υιοθετήσει μια αμελή και επιπόλαια στάση απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα, και οι επικεφαλής και οι εργάτες παραμελήσουν επίσης τις ευθύνες τους, και χρειαστεί τελικά ένα εξάμηνο για να κερδηθεί αυτός ο άνθρωπος, τότε αυτό το εξάμηνο δεν θα συνιστά απώλεια στη ζωή του; Αν έρθει αντιμέτωπος με τις μεγάλες καταστροφές και δεν έχει ακόμα θέσει ένα θεμέλιο στην αληθινή οδό, θα βρεθεί σε κίνδυνο. Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν θα τον έχουν απογοητεύσει αυτοί οι άνθρωποι; Μια τέτοια απώλεια δεν μπορεί να υπολογιστεί σε χρήματα ή υλικά αγαθά. Αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν καθυστερήσει κατά ένα εξάμηνο την προσπάθεια αυτού του ανθρώπου να κατανοήσει την αλήθεια, να θέσει ένα θεμέλιο και να ξεκινήσει να κάνει το καθήκον του. Ποιος θ’ αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτό; Άραγε, μπορούν οι επικεφαλής και οι εργάτες ν’ αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό; Κανείς δεν μπορεί ν’ αναλάβει την ευθύνη που καθυστέρησε η πορεία της ζωής κάποιου. Αφού κανείς δεν μπορεί ν’ αναλάβει αυτήν την ευθύνη, τι είναι σωστό να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες; Τέσσερις λέξεις: Να τα δίνεις όλα. Να τα δίνεις όλα για ποιο πράγμα; Για να εκπληρώσεις τις ευθύνες σου, κάνοντας ό,τι μπορείς να δεις με τα δικά σου μάτια, να σκεφτείς με το δικό σου μυαλό και να πετύχεις με το δικό σου επίπεδο. Αυτό σημαίνει να τα δίνεις όλα, αυτό σημαίνει να είσαι αφοσιωμένος και υπεύθυνος και αυτή είναι η ευθύνη που θα πρέπει να εκπληρώνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Μέσα από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι όποια δουλειά και αν κάνει κάποιος, αν θα μπορούσε να τελειώσει μέσα σε έναν μήνα, αλλά τελικά χρειάστηκαν έξι μήνες, αυτό αποτελεί πολύ μεγάλη απώλεια. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του κηρύγματος του ευαγγελίου, αν κάποιος είναι πρόθυμος να διερευνήσει την αληθινή οδό, μπορεί να προσχωρήσει στην πίστη μέσα σε έναν μήνα και να εισέλθει εγκαίρως στον οίκο του Θεού, αν αυτός που διαδίδει το ευαγγέλιο εκπληρώσει την ευθύνη του. Αυτό θα του επιτρέψει να κατανοήσει την αλήθεια νωρίτερα και να ριζώσει στην αληθινή οδό. Αν δεν πληρώσουμε ένα τίμημα στο καθήκον μας, αν έχουμε χαλαρή και επιπόλαιη στάση, και χρειαστούμε έξι μήνες για να φέρουμε αυτό το άτομο στην πίστη, αυτό θα είναι τεράστια απώλεια για τη ζωή του. Αν συμβούν καταστροφές, και αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αποδεχτεί ακόμα το έργο του Θεού και δεν έχουν ποτιστεί και εφοδιαστεί με την αλήθεια, κανείς δεν θα μπορέσει να αντέξει την ευθύνη για αυτούς τους θανάτους. Συνεπώς, αυτό απαιτεί να μη χρονοτριβούμε στα καθήκοντά μας και να βάζουμε τα δυνατά μας για να εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας, ώστε να έχουμε καθαρή συνείδηση. Όταν υποστήριζα τους νεοφερμένους και κήρυττα το ευαγγέλιο, δεν ήμουν διατεθειμένη να πληρώσω το τίμημα, ούτε να υποφέρω. Όταν μου ανέθεσαν να υποστηρίξω τους νεοφερμένους και να κηρύξω το ευαγγέλιο σε αυτό το χωριό, και αντιμετώπισα δυσκολίες και έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, ικανοποίησα τη σάρκα μου και ευχήθηκα να μην πάω, χρονοτριβώντας κάθε μέρα. Αυτοί οι νεοφερμένοι ήταν δειλοί και τρομαγμένοι, και δεν τολμούσαν να παρευρεθούν στις συναθροίσεις εξαιτίας των κυβερνητικών διώξεων. Χρειάζονταν επειγόντως πότισμα και υποστήριξη προκειμένου να κατανοήσουν την αλήθεια και να απελευθερωθούν από τους περιορισμούς τους. Αν το έργο του Θεού ολοκληρωνόταν και αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν απελευθερωθεί από τις σκοτεινές δυνάμεις και δεν συναθροίζονταν για να ακούσουν τα λόγια του Θεού, τότε δεν θα κατανοούσαν την αλήθεια, δεν θα κέρδιζαν τη σωτηρία του Θεού, και θα χάνονταν στις καταστροφές. Επιπλέον, πολλοί σε αυτό το χωριό δεν είχαν ακούσει ακόμα τη φωνή του Θεού. Αν και οι άλλοι ικανοποιούσαν τη σάρκα τους, όπως εγώ, και σταματούσαν να κηρύττουν το ευαγγέλιο όταν αντιμετώπιζαν δυσκολίες, τότε αυτοί οι άνθρωποι δεν θα άκουγαν τη φωνή του Θεού, ούτε θα λάμβαναν τη σωτηρία Του. Έπρεπε να σταματήσω να χρονοτριβώ και να ξεπεράσω τις ανησυχίες μου. Όποια κατάσταση και αν προέκυπτε, έπρεπε να την αντιμετωπίσω και να εκπληρώσω τις ευθύνες μου.

Αργότερα, σκέφτηκα ένα άλλο απόσπασμα από τα λόγια του Θεού: «Η διάδοση του ευαγγελίου είναι μια αποστολή και μια ευθύνη που πρέπει ν’ αποδεχθούν όλοι ως δημιουργημένα όντα, ως ακόλουθοι του Θεού, ανεξάρτητα από την ηλικία τους και το φύλο τους ή το πόσο νέοι ή ηλικιωμένοι είναι. Τι πρέπει να κάνεις αν σου ανατεθεί αυτή η αποστολή και χρειαστεί να δαπανήσεις τον εαυτό σου, να πληρώσεις ένα τίμημα ή ακόμη και να δώσεις τη ζωή σου; Έχεις χρέος να την αποδεχθείς. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτό ακριβώς πρέπει να καταλάβεις. Δεν είναι απλώς ένα δόγμα, είναι η αλήθεια. Γιατί λέω ότι είναι η αλήθεια; Επειδή όσο κι αν αλλάξουν οι καιροί, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν και όσες αλλαγές κι αν υπάρξουν στον τόπο και τον χώρο, η διάδοση του ευαγγελίου και η κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό θα είναι πάντα κάτι θετικό, του οποίου το νόημα και η αξία δεν θ’ αλλάξουν ποτέ: Δεν θα επηρεαστεί σε καμία περίπτωση από αλλαγές στον χρόνο ή τη γεωγραφική θέση. Η διάδοση του ευαγγελίου και η κατάθεση μαρτυρίας για τον Θεό είναι κάτι αιώνιο και, ως δημιουργημένο ον, θα πρέπει να το αποδεχθείς και να το κάνεις πράξη. Αυτή είναι η αιώνια αλήθεια» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πρώτο: Προσπαθούν να πάρουν τους ανθρώπους με το μέρος τους). Τα λόγια του Θεού με συγκίνησαν βαθύτατα. Η χάρη του Θεού με βοήθησε να ακούσω τη φωνή Του. Το καθήκον μου ήταν να κηρύττω το ευαγγέλιο και να ποτίζω τους νεοφερμένους, και έπρεπε να ολοκληρώσω αυτό το έργο. Όταν έπρεπε να υποφέρω και να πληρώσω ένα τίμημα, έπρεπε να το αποδέχομαι άνευ όρων. Όποιες δυσκολίες ή καταστάσεις κι αν αντιμετώπιζα, έπρεπε να υποτάσσομαι και να εκπληρώνω το καθήκον μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, πήγα ολομόναχη στο χωριό. Είχε σουρουπώσει και έβρεχε όταν ξεκίνησα. Καθώς περπατούσα στον δρόμο, προσευχήθηκα στον Θεό. Αργότερα, συνάντησα μια ηλικιωμένη κυρία καθώς περπατούσα. Της είπα ότι πήγαινα στο χωριό της και έτσι αρχίσαμε να περπατάμε η μία πίσω από την άλλη. Όταν έφτασα στο χωριό, δεν ξαναείδα την ηλικιωμένη κυρία. Ήταν σκοτεινά. Δεν ήμουν εξοικειωμένη με τους δρόμους και δεν ήξερα πού να πάω, κι έτσι κάθισα στην άκρη του δρόμου. Ένιωθα αρκετά αγχωμένη και ανησυχούσα ότι δεν θα ήξερα τι να πω αν έπεφτα πάνω σε μια νυχτερινή περίπολο, γι’ αυτό επικαλούμουν συνεχώς τον Θεό στην καρδιά μου. Τότε ακριβώς, μια γυναίκα επέστρεφε από τις εργασίες στα χωράφια και, βλέποντάς με να κάθομαι ολομόναχη, με ρώτησε: «Γιατί κάθεσαι εδώ; Έλα σπίτι μαζί μου». Την ακολούθησα στο σπίτι της και, όταν της κήρυξα το ευαγγέλιο, εκείνη το αποδέχτηκε. Αργότερα, έφερε και άλλους για να ακούσουν κι εκείνοι. Όταν ο κόσμος άκουσε ότι κήρυττα το ευαγγέλιο, κάποιοι με αναζήτησαν προσωπικά και μου ζήτησαν να πάω σπίτι τους για να κηρύξω το ευαγγέλιο. Έδωσα μαρτυρία για το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες και εκείνοι χάρηκαν πραγματικά που το άκουσαν. Κάποιοι είπαν: «Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο Κύριος Ιησούς που επέστρεψε, οι δυο Τους είναι ένας Θεός. Πρέπει να συνεχίσουμε να ακούμε τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού». Άλλοι είπαν: «Ακόμα και αν μας καταδιώξει η κυβέρνηση, εμείς θα συνεχίσουμε να ακούμε». Κάποιοι από τους νεοφερμένους ήταν αρκετά ενθουσιώδεις στις συναθροίσεις, έρχονταν πρωί και βράδυ και διψούσαν και επιθυμούσαν πραγματικά να συναθροίζονται και να ακούν τα κηρύγματα. Ξαφνιάστηκα αρκετά. Στο παρελθόν, πάντα ικανοποιούσα τη σάρκα μου και δεν ήθελα να υποφέρω και να πληρώσω το τίμημα, αλλά όταν διόρθωσα την κατάστασή μου και έγινα πρόθυμη να συνεχίσω το καθήκον μου, είδα ότι αυτό που έκανε ο Θεός ξεπερνούσε τις φαντασιοκοπίες μας. Η ικανότητά μας να διαδώσουμε το ευαγγέλιο σε αυτό το χωριό μέσω αυτής της γυναίκας ήταν ένα σημάδι από τον Θεό που έκανε το έργο Του. Μου επέτρεψε να δω την εξουσία του Θεού και ενίσχυσε την αποφασιστικότητά μου να συνεχίσω να κηρύττω το ευαγγέλιο. Έπειτα από έναν μήνα περίπου, είχαμε κηρύξει το ευαγγέλιο σε όλο το χωριό. Είχαν αρχίσει να έρχονται στις συναθροίσεις σχεδόν όλοι οι νεοφερμένοι που παλιότερα φοβόντουσαν μήπως συλληφθούν. Πάνω από 80 χωρικοί συναθροίζονταν κανονικά και μπορέσαμε να φτιάξουμε μια εκκλησία. Δόξα τω Θεώ!

Μέσα από αυτήν την εμπειρία, έμαθα ότι η στάση που έχει κανείς απέναντι στο καθήκον του είναι πολύ σημαντική. Όταν υποταχτήκαμε και λάβαμε υπόψη την πρόθεση του Θεού, είδαμε ότι όσο σκληρό και αν ήταν το έργο μας, εφόσον το εκτελούσαμε με ειλικρίνεια, η καθοδήγηση του Θεού γινόταν προφανής. Παρόλο που φανέρωσα διαφθορά, ήμουν αρνητική και αδύναμη, και ήθελα να τα παρατήσω, μέσα από την καθοδήγηση και την παροχή των λόγων του Θεού, δεν σταμάτησα να κηρύττω το ευαγγέλιο και δεν το μετάνιωσα. Όλα αυτά έγιναν με την προστασία του Θεού. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, απέκτησα πίστη και εξελίχθηκα στη ζωή μου. Δόξα τω Θεώ!