Το 1997, άρχισα να πιστεύω στον Κύριο Ιησού επειδή δεν θεραπευόταν η χρόνια εντερίτιδα που είχα, και από τη στιγμή που βρήκα τον Κύριο, η κατάστασή μου βελτιώθηκε πολύ. Δύο χρόνια μετά, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού κατά τις έσχατες ημέρες, και από τότε κάνω τα καθήκοντά μου στην εκκλησία. Χωρίς καν να το καταλάβω, η χρόνια εντερίτιδα που είχα πέρασε τελείως. Έκανα τα καθήκοντά μου με ακόμα πιο πολύ ενθουσιασμό και ποτέ δεν απέφευγα ούτε αρνιόμουν καθήκοντα που είχε ορίσει η εκκλησία. Παρά τα εμπόδια και την ενόχληση του συζύγου μου, αλλά και τις προσπάθειες του Κομμουνιστικού Κόμματος να με συλλάβει και να με διώξει, εγώ ποτέ δεν υποχώρησα και ποτέ δεν καθυστέρησα τα καθήκοντά μου.

Μια μέρα τον Μάιο του 2020, ένιωσα μια ενόχληση στον λαιμό μου, σαν να με στραγγάλιζαν, κι έτσι πήγα στο νοσοκομείο για ένα τσεκ-απ. Εκεί βρήκαν ότι είχα έναν όζο στον θυρεοειδή. Μετά την εξέταση, ο γιατρός είπε: «Δεν είναι κάτι σοβαρό. Πάρτε κάποια φάρμακα και να έρχεστε για εξέταση κάθε έξι μήνες. Όσο δεν υπάρχουν ανωμαλίες, δεν χρειάζεται θεραπεία». Όταν άκουσα τον γιατρό να τα λέει αυτά, σκέφτηκα: «Δεν είναι σοβαρή ασθένεια. Όσο βάζω τα δυνατά μου στα καθήκοντά μου, ο Θεός θα με προστατεύει». Έτσι, πήρα τα φάρμακά μου και συνέχισα να κάνω τα καθήκοντά μου, και η αρρώστια μου φάνηκε να υποχωρεί λίγο. Το 2023, η κατάστασή μου επιδεινώθηκε. Ένιωθα πίεση στον αυχένα όταν κοιμόμουν, και δυσκολευόμουν να ανασάνω. Δυσκολευόμουν να μιλήσω, χρειαζόταν να κοπιάσω για να τα καταφέρω. Ο γιατρός με εξέτασε και είπε ότι η ασθένειά μου πήγαινε να γίνει καρκίνος και ότι χρειαζόμουν χειρουργείο. Σκέφτηκα: «Αυτήν τη στιγμή εκτελώ καθήκοντα επικεφαλής και είμαι απασχολημένη όλη μέρα. Ο Θεός θα με προστατεύσει για τις προσπάθειες και τις δαπάνες μου, και δεν θα πάθω καρκίνο». Έτσι, δεν φοβόμουν πολύ, και έκανα το χειρουργείο. Το χειρουργείο πήγε καλά, και μετά από δύο ημέρες, μπόρεσα να σηκωθώ από το κρεβάτι με τη βοήθεια της οικογένειάς μου. Ένιωσα ότι ο Θεός με φρόντισε και με προστάτευσε, και Τον ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου.

Δυο βδομάδες μετά, πήγα στο νοσοκομείο για να πάρω τον φάκελό μου. Είδα ότι στον φάκελο έλεγε κακοήθης όγκος, δηλαδή καρκίνος, και άρχισα να στενοχωριέμαι και σκέφτηκα: «Ώστε, πράγματι έχω καρκίνο! Παρόλο που χειρουργήθηκα, μπορεί να επανέλθει ή να κάνει μετάσταση κάποια μέρα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρόκειται να πεθάνω; Γιατί ο Θεός δεν με προστάτευσε; Είχα υποφέρει πολύ είκοσι χρόνια που έκανα τα καθήκοντά μου. Είχα επιμείνει στα καθήκοντά μου παρά τις πολλές επικίνδυνες και δύσκολες καταστάσεις· Γιατί λοιπόν μου βγήκε καρκίνος; Αν ήξερα ότι θα έβγαζα καρκίνο, δεν θα είχα εγκαταλείψει την οικογένειά μου και τη δουλειά μου για τα καθήκοντά μου. Πίστευα ότι θα κέρδιζα τη σωτηρία του Θεού και έναν καλό προορισμό στο μέλλον, αλλά τώρα που έχω ανίατη ασθένεια και μπορεί να πεθάνω, αυτός ο καλός προορισμός είναι άπιαστος!» Όσο το σκεφτόμουν, τόσο μεγαλύτερη απόγνωση και αγωνία ένιωθα. Ένιωθα τόσο αξιολύπητη και με έπιασαν τα κλάματα. Τις επόμενες ημέρες, μια λέξη αντηχούσε μονάχα στο μυαλό μου —καρκίνος. Ένιωθα τόσο αποκαρδιωμένη. Δεν μπορούσα να φάω ούτε να κοιμηθώ, όλα μου τα κόκαλα πονούσαν, και τα χέρια μου ήταν μουδιασμένα. Προσευχήθηκα στον Θεό και Του είπα για την κατάστασή μου, ελπίζοντας να με βοηθήσει να καταλάβω την πρόθεσή Του. Έπειτα, διάβασα τα λόγια του Θεού για το πώς να αντιμετωπίζουμε την ασθένεια. Διάβασα κάποια λόγια του Θεού και κατάλαβα την πρόθεσή Του λίγο καλύτερα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν ο Θεός κανονίζει να αρρωστήσει κάποιος, είτε σοβαρά είτε ελαφριά, σκοπός Του δεν είναι να σε κάνει να κατανοήσεις τις λεπτομέρειες της αρρώστιας σου, το κακό που σου κάνει, την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που σου προξενεί και τα μυριάδες συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις. Σκοπός Του δεν είναι να κατανοήσεις την ασθένεια επειδή αρρώστησες, αλλά να πάρεις μαθήματα από την ασθένεια, να μάθεις πώς να αναζητάς τις προθέσεις του Θεού, να γνωρίσεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις και τις λανθασμένες στάσεις που υιοθετείς απέναντι στον Θεό όταν είσαι άρρωστος και να μάθεις πώς να υποτάσσεσαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του, ώστε να υποταχθείς αληθινά σ’ Αυτόν και να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου. Αυτό είναι πολύ βασικό. Μέσω της αρρώστιας, ο Θεός θέλει να σε σώσει και να σε εξαγνίσει. Από τι θέλει να σε εξαγνίσει; Από όλες τις εξωφρενικές επιθυμίες και απαιτήσεις που έχεις απ’ Αυτόν, καθώς και από τα διάφορα σχέδια, τις κρίσεις και τα κόλπα που κάνεις ώστε να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να ζεις πάση θυσία. Ο Θεός δεν σου ζητά να κάνεις σχέδια και να κρίνεις ούτε σου επιτρέπει να έχεις εξωφρενικές επιθυμίες απ’ Αυτόν. Απαιτεί μόνο να υποτάσσεσαι σ’ Αυτόν και, καθώς κάνεις πράξη και βιώνεις την υποταγή, να γνωρίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και τη στάση που έχεις απέναντι στις αρρώστιες και τις σωματικές παθήσεις που σου δίνει. Όταν γνωρίσεις αυτά τα πράγματα, τότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για σένα οι συνθήκες της ασθένειας που κανόνισε για σένα ο Θεός ή οι σωματικές παθήσεις που σου έδωσε. Μπορείς να κατανοήσεις πόσο ωφέλιμες είναι για την αλλαγή της διάθεσής σου, για την επίτευξη της σωτηρίας σου και για τη ζωή-είσοδό σου. Γι’ αυτό και, όταν σε βρει κάποια αρρώστια, δεν πρέπει να αναρωτιέσαι συνεχώς πώς μπορείς να γλιτώσεις απ’ αυτήν, να την αποφύγεις ή να την απορρίψεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, ένιωσα την καρδιά μου να φωτίζεται. Τελικά αυτή η ασθένεια δεν ήταν η αποκάλυψη και ο αποκλεισμός μου από τον Θεό, αλλά αντίθετα η κάθαρση της διεφθαρμένης μου διάθεσης και η σωτηρία μου. Εγώ όμως δεν αναζήτησα την πρόθεση του Θεού, και νόμιζα ότι αυτή η ασθένεια σήμαινε ότι ο Θεός με αποκάλυπτε και με απέκλειε. Ζούσα μέσα στην απόγνωση, διαφωνούσα με τον Θεό και Του παραπονιόμουν, και είχα μετανιώσει και για τους κόπους και τις δαπάνες που είχα κάνει. Είδα ότι ήμουν πραγματικά ασυνείδητη! Τώρα κατάλαβα ότι το αν η ασθένειά μου θα επέστρεφε ή θα έκανε μετάσταση και σε ποιον βαθμό θα εξελισσόταν, όλα αυτά περιείχαν την πρόθεση του Θεού. Δεν μπορούσα πλέον να παρανοώ τον Θεό. Έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια για να επιλύσω τα ζητήματά μου.

Θυμήθηκα κάποια λόγια του Θεού για το πώς να αντιμετωπίζουμε σωστά τον θάνατο, κι έτσι τα βρήκα και τα διάβασα. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Το ζήτημα του θανάτου έχει την ίδια φύση με τα υπόλοιπα ζητήματα. Δεν είναι κάτι για το οποίο αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον κάτι που μπορεί να αλλάξει σύμφωνα με τα θέλω του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι σαν οποιοδήποτε άλλο σημαντικό γεγονός στη ζωή: Υπόκειται εξ ολοκλήρου στον προκαθορισμό και την κυριαρχία του Δημιουργού. Αν κάποιος παρακαλούσε να πεθάνει, δεν θα πέθαινε απαραίτητα· αν παρακαλούσε να ζήσει, δεν θα ζούσε απαραίτητα. Όλα αυτά υπόκεινται στην κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού, αλλάζουν και αποφασίζονται με την εξουσία του Θεού, τη δίκαιη διάθεσή Του και την κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Αν, λοιπόν, σε βρει μια σοβαρή αρρώστια, μια ενδεχομένως θανατηφόρα ασθένεια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα πεθάνεις. Ποιος αποφασίζει αν θα πεθάνεις ή όχι; (Ο Θεός.) Το αποφασίζει ο Θεός. Και εφόσον το αποφασίζει ο Θεός και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφασίσουν κάτι τέτοιο, για ποιο λόγο νιώθουν άγχος και οδύνη; […] Αυτό που οφείλουν να κάνουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το άκρως σημαντικό ζήτημα του θανάτου δεν είναι να νιώσουν οδύνη, άγχος και φόβο γι’ αυτό, αλλά τι; Θα πρέπει να περιμένουν, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Σωστά; Το ότι περιμένουν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο; Ότι περιμένουν να πεθάνουν ενώ αντιμετωπίζουν τον θάνατο; Είναι σωστό αυτό; (Όχι, θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουν θετικά και να υποτάσσονται.) Σωστά, δεν σημαίνει ότι περιμένουν τον θάνατο. Μη σε παραλύει ο θάνατος και μη χρησιμοποιείς όλη σου την ενέργεια στο να σκέφτεσαι τον θάνατο. Μην κάθεσαι και σκέφτεσαι όλη μέρα: “Θα πεθάνω; Πότε θα πεθάνω; Τι θα κάνω αφού πεθάνω;” Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Γιατί να μην το σκέφτομαι; Γιατί να μην το σκέφτομαι όταν πρόκειται να πεθάνω;” Επειδή δεν ξέρεις αν θα πεθάνεις ή όχι, ούτε ξέρεις αν ο Θεός θα σου επιτρέψει να πεθάνεις· αυτά τα πράγματα σου είναι άγνωστα. Ειδικότερα, δεν ξέρεις πότε θα πεθάνεις, πού θα πεθάνεις, τι ώρα θα πεθάνεις ή πώς θα νιώθεις σωματικά όταν πεθάνεις. Αν σπας το κεφάλι σου και σκέφτεσαι και συλλογίζεσαι πράγματα που δεν γνωρίζεις, αν ανησυχείς και αγχώνεσαι γι’ αυτά, αυτό δεν σημαίνει πως είσαι ανόητος; Εφόσον σημαίνει πως είσαι ανόητος, δεν θα πρέπει να σπας το κεφάλι σου γι’ αυτά τα πράγματα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου φωτίστηκε πιο πολύ. Ο καθένας μας θα βιώσει τον θάνατο, και το ποια ασθένεια θα πάθουμε και πότε θα πεθάνουμε είναι όλα προκαθορισμένα από τον Θεό. Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά εξαρτώνται μόνο από την κυριαρχία και τον προκαθορισμό του Θεού. Ο Θεός έχει προκαθορίσει τη διάρκεια της ζωής κάθε ανθρώπου, και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την φυσική του κατάσταση ή με το αν έχει κάποια σοβαρή ασθένεια. Σκέφτηκα τη μητέρα μου, η οποία ήταν πάντα υγιής αλλά κατέληξε με ημιπληγία και πέθανε μέσα σε λίγα χρόνια. Αλλά και μια γειτόνισσά μου, που άκουσα ότι είχε κακή υγεία από τα σαράντα της χρόνια, ήταν φιλάσθενη και δεν μπορούσε να δουλέψει στα χωράφια, και μπορούσε μόνο να μαγειρεύει και να κάνει δουλειές του σπιτιού, έχει πατήσει πλέον τα ενενήντα. Αυτό δείχνει ότι η υγεία και η διάρκεια ζωής ενός ατόμου έχουν ήδη προκαθοριστεί από τον Θεό, και ακόμη και με μια σοβαρή ασθένεια, αν δεν είναι η ώρα ενός ατόμου σύμφωνα με τον προκαθορισμό του Θεού, δεν θα πεθάνει. Όταν τα σκέφτηκα αυτά, μπόρεσα να αντιμετωπίσω με ηρεμία τη δική μου ασθένεια.

Στη συνέχεια διάβασα και άλλα λόγια του Θεού: «Πες Μου, ποιος από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο είναι τόσο ευλογημένος ώστε να ακούσει τόσο πολλά από τα λόγια του Θεού, να κατανοήσει τόσο μεγάλο μέρος της αλήθειας που αφορά τη ζωή και να κατανοήσει τόσο πολλά μυστήρια; Ποιος απ’ αυτούς μπορεί να λάβει προσωπικά την καθοδήγηση, την παροχή, τη φροντίδα και την προστασία του Θεού; Ποιος είναι τόσο ευλογημένος; Πολύ λίγοι. Άρα, λοιπόν, για εσάς τους λίγους που είστε σε θέση να ζήσετε σήμερα στον οίκο του Θεού και να λάβετε τη σωτηρία και την παροχή Του, όλα αξίζουν τον κόπο, ακόμη κι αν πεθάνετε αυτήν τη στιγμή. Είστε απίστευτα ευλογημένοι, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Εξετάζοντάς το απ’ αυτήν τη σκοπιά, το ζήτημα του θανάτου δεν θα πρέπει να τρομοκρατεί τους ανθρώπους ούτε να τους περιορίζει. Μπορεί να μην έχεις απολαύσει τη δόξα και τα πλούτη του κόσμου, έχεις λάβει, όμως, τον οίκτο του Δημιουργού κι έχεις ακούσει πάρα πολλά από τα λόγια του Θεού. Δεν είναι ευτυχές αυτό; (Είναι.) Όσα χρόνια κι αν διαρκέσει η ζωή σου, όλα αξίζουν τον κόπο και δεν μετανιώνεις για τίποτα, επειδή εκτελείς αδιάκοπα το καθήκον σου για το έργο του Θεού, έχεις κατανοήσει την αλήθεια και τα μυστήρια της ζωής, και έχεις καταλάβει ποιο μονοπάτι και ποιους στόχους οφείλεις να επιδιώκεις στη ζωή. Έχεις κερδίσει πάρα πολλά! Έχεις ζήσει μια ζωή που αξίζει!» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Το ότι κάποια τόσο ασήμαντη όπως εγώ είχε τη δυνατότητα να αποδεχτεί το έργο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες είναι η εξύψωση του Θεού. Μετά από είκοσι χρόνια που πίστευα στον Θεό, είχα απολαύσει τόσο πότισμα και τόση πρόνοια από τα λόγια του Θεού, αλλά και τη φροντίδα και την προστασία του Θεού· όταν, όμως, αρρώστησα, παρανόησα και παραπονέθηκα, τα έβαλα με τον Θεό και Του αντιστάθηκα. Υστερούσα εντελώς σε μαρτυρία και είχα γίνει ένα σύμβολο ντροπής. Ένιωθα απίστευτο πόνο, και σκεφτόμουν ότι μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό, δεν είχα ακόμη εισέλθει σε μεγάλο μέρος της αλήθεια-πραγματικότητας, και ότι αν πέθαινα, θα άφηνα πίσω μου μόνο τύψεις. Εφόσον ήμουν ακόμα ζωντανή, πίστευα ότι έπρεπε να επιδιώκω ειλικρινά την αλήθεια, και ανεξάρτητα από το πόσο καιρό θα ζούσα, θα έπρεπε να εκτιμώ κάθε μέρα που είχα και να εκτελώ το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος, χωρίς να αφήνω πίσω μου τύψεις.

Αργότερα, διάβασα και κάποια άλλα λόγια του Θεού, και συγκινήθηκα βαθιά. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Πολλοί από όσους ακολουθούν τον Θεό ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα κερδίσουν ευλογίες ή θα αποτρέψουν την καταστροφή. […] Οι άνθρωποι αυτού του είδους έχουν έναν μόνο απλό στόχο ακολουθώντας τον Θεό, και αυτός είναι να λαμβάνουν ευλογίες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπαίνουν στον κόπο να προσέξουν οτιδήποτε άλλο δεν αφορά άμεσα αυτόν τον στόχο. Δεν υπάρχει για αυτούς κανένας πιο θεμιτός στόχος από το να πιστεύουν στον Θεό για να λαμβάνουν ευλογίες —αυτή είναι η αξία της πίστης τους. Εάν κάτι δεν συμβάλλει σε αυτόν τον στόχο, παραμένουν εντελώς ασυγκίνητοι. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό σήμερα. Ο στόχος και η πρόθεσή τους φαίνονται θεμιτά επειδή, πιστεύοντας στον Θεό, δαπανούν επίσης για τον Θεό, αφιερώνονται σε Αυτόν και εκτελούν το καθήκον τους. Εγκαταλείπουν τα νιάτα τους, απαρνούνται την οικογένεια και τη σταδιοδρομία τους, περνούν και χρόνια ακόμη μακριά από το σπίτι τους απασχολημένοι. Για χάρη του απώτερου στόχου τους, αλλάζουν τα ενδιαφέροντά τους, τη στάση τους για τη ζωή, ακόμη και την κατεύθυνση που αναζητούν· κι όμως δεν μπορούν να αλλάξουν τον στόχο της πίστης τους στον Θεό. […] Προς το παρόν, ας μη συζητήσουμε το πόσα έχουν προσφέρει αυτά τα άτομα. Ωστόσο, αξίζει οπωσδήποτε να αναλύσουμε τη συμπεριφορά τους. Εκτός από τα οφέλη που συνδέονται τόσο στενά με αυτούς, θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν ποτέ τον Θεό, θα πρόσφεραν τόσο πολλά για Εκείνον; Ως προς αυτό, ανακαλύπτουμε ένα άγνωστο ως τώρα πρόβλημα: Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι μόνο μια σχέση απροκάλυπτης ιδιοτέλειας. Είναι σχέση μεταξύ κάποιου που δέχεται και κάποιου που δωρίζει ευλογίες. Για να το πούμε απλά, είναι η σχέση μεταξύ ενός εργαζομένου και ενός εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει σκληρά μόνο για να λαμβάνει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Δεν υπάρχει στοργή σε μια τέτοια σχέση που βασίζεται στο συμφέρον, μόνο συναλλαγή. Δεν αγαπάει ούτε αγαπιέται κανείς, υπάρχει μόνο φιλανθρωπία και έλεος. Δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο αβοήθητη καταπιεσμένη αγανάκτηση και εξαπάτηση. Δεν υπάρχει οικειότητα, μόνο ένα αδιαπέραστο χάσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Παράρτημα Γ΄: Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο μέσα από τη διαχείριση του Θεού). Τα λόγια του Θεού εξέθεσαν την κατάστασή μου επακριβώς. Αφού πίστεψα στον Θεό και είδα ότι θεράπευσε την ασθένειά μου, εγκατέλειψα την οικογένεια και την καριέρα μου για να κάνω το καθήκον μου, και μάλιστα ακόμη και όταν η οικογένειά μου με καταδίωξε και κινδύνευσα να συλληφθώ, εγώ δεν επηρεάστηκα. Όταν όμως έμαθα ότι είχα καρκίνο, και γκρεμίστηκαν οι ελπίδες μου για ευλογίες, διαφώνησα με τον Θεό, παραπονέθηκα ότι δεν με είχε προστατεύσει, και μετάνιωσα για τις δαπάνες και τους κόπους μου, και δεν ήθελα πια να προσεύχομαι στον Θεό ούτε να διαβάζω τα λόγια Του. Μόνο τότε κατάλαβα ότι η σχέση μου με τον Θεό ήταν καθαρά συναλλακτική. Ήθελα να ανταλλάξω τις θυσίες και τις προσπάθειές μου με έναν καλό προορισμό. Προσπαθούσα να εξαπατήσω και να χρησιμοποιήσω τον Θεό. Ήμουν τόσο εγωίστρια και ποταπή! Κάποιος που έχει ανθρώπινη φύση δεν θα παρανοούσε τον Θεό ούτε θα παραπονιόταν γι’ Αυτόν όταν αντιμετώπιζε δοκιμασίες, αλλά θα αναζητούσε την πρόθεση του Θεού, και ακόμη και όταν πονούσε, θα στεκόταν στη σωστή του θέση ως δημιουργημένο ον και θα άφηνε τον Θεό να τον ενορχηστρώσει όπως Εκείνος επιθυμεί. Όταν όμως κοίταζα τον εαυτό μου, θεωρούσα δεδομένες τη χάρη και τις ευλογίες που μου έδινε ο Θεός, και όταν κάτι δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις μου, ζητούσα τον λόγο από τον Θεό. Μου έλειπε πραγματικά η ανθρώπινη φύση και δεν μου άξιζε να ζήσω. Ακόμα κι αν ο Θεός με κατέστρεφε, κάτι τέτοιο θα ήταν η δικαιοσύνη Του! Αλλά παρ’ όλα αυτά, ο Θεός μού έδωσε την ευκαιρία να μετανοήσω, χρησιμοποιώντας τα λόγια Του για να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει να κάνω αυτοκριτική. Δεν μπορούσα πλέον να παρανοώ τον Θεό ή να παραπονιέμαι γι’ Αυτόν. Έπρεπε να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω καλά τα καθήκοντά μου.

Αργότερα, διάβασα και κάποια άλλα λόγια του Θεού, και βρήκα κάποια μονοπάτια άσκησης. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός θα λάβει ευλογίες ή θα υποφέρει από κακοτυχία. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Το να λαμβάνει κανείς ευλογίες αναφέρεται στο να τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Το να υποφέρει κακοτυχία κανείς αναφέρεται στο να μην αλλάζει η διάθεσή του αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνουν ευλογίες ή υποφέρουν από κακοτυχία, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να λαμβάνεις ευλογίες και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μην υποφέρεις από κακοτυχία. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του. Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου. Αυτοί που απλώς διεκπεραιώνουν τυπικά το καθήκον τους και δεν αναζητούν την αλήθεια θα αποκλειστούν στο τέλος, καθώς τέτοιοι άνθρωποι δεν κάνουν το καθήκον τους καθώς κάνουν πράξη την αλήθεια, και δεν κάνουν πράξη την αλήθεια κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Είναι αυτοί που παραμένουν αμετάβλητοι και θα υποφέρουν από κακοτυχία. Όχι μόνον είναι ακάθαρτες οι εκφράσεις τους, αλλά κι ό,τι εκφράζουν είναι κακία» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το να κάνει κανείς το καθήκον του δεν έχει καμία σχέση με τις ευλογίες που λαμβάνει ή τις καταστροφές που υφίσταται, ότι είναι απολύτως φυσικό και δικαιολογημένο να εκτελούν τα δημιουργημένα όντα τα καθήκοντά τους, και ανεξάρτητα από το αν έχουν καλό αποτέλεσμα ή προορισμό, ή αν μπορούν να ευλογηθούν, πρέπει να εκτελούν τα καθήκοντά τους. Επιπλέον, οι ευλογίες είναι αυτό που απολαμβάνουν οι άνθρωποι επειδή επιδιώκουν την αλήθεια και επιτυγχάνουν κάποια αλλαγή στη διάθεση ενώ κάνουν το καθήκον τους, και όταν τελικά σωθούν από τον Θεό. Αν η διεφθαρμένη διάθεση κάποιου δεν αλλάξει, στο τέλος εκείνος θα τιμωρηθεί. Υπό το πρίσμα των λόγων του Θεού, είδα πόσο παράλογες ήταν οι απόψεις μου. Πάντα πίστευα ότι εφόσον υπέφερα περισσότερο, θυσίαζα και δαπανούσα τον εαυτό μου για τον Θεό, θα σωζόμουν, και θα λάμβανα τον καλό προορισμό που ο Θεός παραχωρεί στους ανθρώπους. Αυτός ήταν απλώς ένας ευσεβής πόθος εκ μέρους μου. Αν έκανα μόνο το καθήκον μου χωρίς να εξετάζω τις ακαθαρσίες που υπήρχαν σε αυτό, αν δεν εστίαζα στην επιδίωξη της αλήθειας, και δεν άλλαζε ποτέ η διεφθαρμένη μου διάθεση, και μάλιστα αν, όταν δεν έπαιρνα ευλογίες, ζητούσα τον λόγο από τον Θεό, στο τέλος ο Θεός θα με τιμωρούσε επειδή θα Του είχα αντισταθεί. Όταν το είδα αυτό, κατάλαβα σε πόσο μεγάλο κίνδυνο βρισκόμουν. Αν συνέχιζα σε αυτό το μονοπάτι, θα αποκλειόμουν χωρίς καν να γνωρίζω τον λόγο! Ευχαρίστησα ειλικρινά τον Θεό που είχε επιτρέψει σε αυτήν την ασθένεια να με βοηθήσει να δω το λάθος μονοπάτι στο οποίο βρισκόμουν στην πίστη μου και να αλλάξω εγκαίρως. Κατάλαβα επίσης ότι η πίστη στον Θεό δεν πρέπει να έχει να κάνει με την επιδίωξη ευλογιών, αλλά με την επιδίωξη της αλήθειας και της αλλαγής της διάθεσης, και την υποταγή σε όλες τις διευθετήσεις του Θεού. Όταν συνειδητοποίησα αυτά τα πράγματα, η καρδιά μου αμέσως ανακουφίστηκε και απελευθερώθηκε, και έπαψε να περιορίζεται από την ασθένεια ή τον θάνατο. Αν η ασθένειά μου επέστρεφε ή έκανε μεταστάσεις, ήμουν πρόθυμη να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν η ασθένειά μου θα μπορούσε να θεραπευτεί ή αν θα μπορούσα να λάβω ευλογίες στο μέλλον, θα έβαζα τα δυνατά μου για να κάνω καλά τα καθήκοντά μου. Μετά από αυτό, άρχισα να συνεργάζομαι με αδελφούς και αδελφές για την επίλυση δυσκολιών και προβλημάτων στη διάδοση του ευαγγελίου, και πετύχαμε κάποια αποτελέσματα. Περίπου δέκα ημέρες αργότερα, πήγα πάλι να κάνω τσεκ-απ, και απροσδόκητα, όλοι οι δείκτες ήταν φυσιολογικοί.

Ωφελήθηκα πολύ από αυτήν την ασθένεια. Είδα το πραγματικό μου ανάστημα, και είδα ότι είχα εγκαταλείψει την οικογένεια και την καριέρα μου όλα αυτά τα χρόνια επειδή ήθελα ευλογίες, όλα αυτά επειδή ήθελα να αποκτήσω οφέλη. Η καρδιά μου ήταν πραγματικά αδιάλλακτη! Ο Θεός μού είχε δώσει απλόχερα χάρη και ευλογίες, και εργαζόταν συνεχώς για να με σώσει, αλλά εξαιτίας ενός μόνο πράγματος που δεν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις μου, διαφώνησα με τον Θεό και Του ζήτησα τον λόγο. Ο Θεός είχε πληρώσει τόσο πολλά για μένα και όμως εγώ δεν Του έδινα την αληθινή μου καρδιά ως αντάλλαγμα! Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα βαθιά υποχρέωση στον Θεό. Ταυτόχρονα, όμως, ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό, διότι αν δεν υπήρχε αυτή η ασθένεια, δεν θα είχα ποτέ αναγνωρίσει τον εαυτό μου και κάνει αυτοκριτική, αλλά θα συνέχιζα να προσπαθώ να εξαπατώ, να εκβιάζω και να κάνω συναλλαγές μαζί Του. Αν δεν το είχε αποκαλύψει αυτό ο Θεός, εγώ ακόμα θα πίστευα ότι μπορούσα να σωθώ. Ωστόσο, τώρα βλέπω ότι έχω απίστευτα μικρό ανάστημα και απέχω πολύ από τη σωτηρία! Πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, αλλά αυτή τη φορά με λογική. Όπως κι αν με δοκιμάσει ο Θεός στο εξής, εγώ πρέπει να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις Του, να επιδιώξω την αλήθεια και να αναζητήσω μια αλλαγή στη διάθεσή μου.