Παλιότερα εργαζόμουν σε ένα μόνο έργο της εκκλησίας, κι ο φόρτος εργασίας ήταν μικρός και η δουλειά σχετικά εύκολη. Ένιωθα, λοιπόν, ότι το να κάνω το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο ήταν κάτι καλό. Αργότερα, εκλέχτηκα επιβλέπουσα του ευαγγελίου. Εκεί είδα ότι η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν είχε πολλές εργασίες να παρακολουθήσει κάθε μέρα. Έπρεπε να συναναστραφεί έγκαιρα για να επιλύσει προβλήματα ή καταστάσεις και δυσκολίες των αδελφών κάθε φορά που προέκυπτε κάτι, να καλλιεργήσει τους εργάτες του ευαγγελίου, να δίνει τακτικά περιλήψεις του έργου και ούτω καθεξής. Το καθημερινό της πρόγραμμα ήταν εντελώς γεμάτο. Μόνο που την έβλεπα, ένιωθα ψυχικά εξαντλημένη. «Αυτή θα είναι η κατάσταση του καθήκοντός μου στο μέλλον; Με τόσο πολλές λεπτομερείς εργασίες, το μυαλό μου δεν θα πρέπει να τρέχει κάθε μέρα; Επιπλέον, θα πρέπει να αναζητώ την αλήθεια για να επιλύω άμεσα τα προβλήματα που προκύπτουν. Μα η ζωή-είσοδός μου είναι ρηχή, και δεν διαθέτω την αλήθεια σχετικά με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Αν αναλάβω αυτό το καθήκον, δεν έχω ιδέα πόσες κακουχίες θα πρέπει να αντέξει η σάρκα μου!» Ένιωσα μεγάλη πίεση και δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένη με το έργο που είχαν να εκτελέσω.

Ένα βράδυ, αφού ολοκλήρωσα το έργο μου, ένιωθα άδεια και ανεξήγητα εκνευρισμένη. Σκεφτόμουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζα στο έργο που θα αναλάμβανα, κι ένιωθα καταπιεσμένη και δυστυχισμένη. Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν σωστή, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, η καρδιά μου δεν μπορεί να ηρεμήσει, νιώθω καταπιεσμένη και εκνευρισμένη. Η κατάστασή μου δεν είναι κανονική. Θεέ μου, προσεύχομαι να με οδηγήσεις μακριά από αυτήν την κατάσταση. Αμήν!» Αφού προσευχήθηκα, άνοιξα το βιβλίο με τα λόγια του Θεού και διάβασα αυτά τα λόγια: «Αν οι άνθρωποι επιζητούν και επιδιώκουν μονίμως τη σωματική άνεση και ευτυχία και δεν θέλουν να υποφέρουν, τότε ακόμη και το να υποφέρουν λιγάκι σωματικά, να υποφέρουν λίγο περισσότερο από τους άλλους ή να νιώσουν λίγο πιο εξουθενωμένοι απ’ ό,τι συνήθως θα τους κάνει να νιώσουν καταπιεσμένοι. Αυτή είναι μία από τις αιτίες της καταπίεσης. Αν οι άνθρωποι δεν θεωρούν πως η λίγη σωματική ταλαιπωρία είναι μεγάλο θέμα και δεν επιδιώκουν τη σωματική άνεση, αλλά επιδιώκουν την αλήθεια και επιζητούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους για να ικανοποιήσουν τον Θεό, τότε δεν θα νιώθουν συχνά σωματική ταλαιπωρία. Ακόμη κι αν νιώθουν περιστασιακά κάπως πολυάσχολοι, κουρασμένοι ή εξουθενωμένοι, θα νιώσουν καλύτερα αφού κοιμηθούν και τότε θα συνεχίσουν το έργο τους. Θα επικεντρώνονται στα καθήκοντα και το έργο τους· δεν θα θεωρούν τη λιγοστή σωματική κόπωση σημαντικό ζήτημα. Ωστόσο, όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων και επιδιώκουν συνεχώς τη σωματική άνεση, κάθε φορά που το φυσικό τους σώμα αδικείται λιγάκι ή δεν μπορεί να βρει ικανοποίηση, θα γεννιούνται μέσα τους αρνητικά συναισθήματα. Γιατί, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος θέλει πάντα να κάνει ό,τι του αρέσει, να ικανοποιεί τη σάρκα του και να απολαμβάνει τη ζωή, βρίσκεται συχνά παγιδευμένος σε αυτό το αρνητικό συναίσθημα της καταπίεσης όποτε δεν είναι ικανοποιημένος; (Επειδή επιδιώκει την άνεση και τη σωματική απόλαυση.) Αυτό ισχύει για ορισμένους ανθρώπους» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. «Στην κοινωνία, ποιοι είναι οι άνθρωποι που δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους; Είναι οι αργόσχολοι, οι ανόητοι, οι τεμπέληδες, οι ταραχοποιοί, οι κακούργοι και οι χασομέρηδες —τέτοιοι άνθρωποι. Δεν θέλουν να μάθουν νέες δεξιότητες ή ικανότητες και δεν θέλουν να επιδιώξουν κάποια σοβαρή καριέρα ή να βρουν μια δουλειά ώστε να τα βγάζουν πέρα. Είναι οι αργόσχολοι και οι χασομέρηδες της κοινωνίας. Διεισδύουν στην εκκλησία και έπειτα θέλουν να κερδίσουν κάτι χωρίς να δώσουν τίποτα, καθώς και να λάβουν το μερίδιο ευλογιών που τους αναλογεί. Είναι καιροσκόποι. Αυτοί οι καιροσκόποι δεν είναι ποτέ διατεθειμένοι να κάνουν τα καθήκοντά τους. Αν τα πράγματα δεν πάνε έστω και στο ελάχιστο όπως τα θέλουν, νιώθουν καταπιεσμένοι. Αν και πάντα θέλουν να ζουν ελεύθεροι και να μην επιτελούν κανενός είδους έργο, θέλουν, παρόλα αυτά, να τρώνε καλό φαγητό και να φοράνε ωραία ρούχα, καθώς και να τρώνε και να κοιμούνται όποτε θέλουν. Σκέφτονται πως, αν έρθει ποτέ αυτή η μέρα, θα είναι σίγουρα υπέροχη. Δεν θέλουν να υπομείνουν ούτε ελάχιστη ταλαιπωρία και επιθυμούν μια ζωή καλοπέρασης. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν εξουθενωτική ακόμη και τη ζωή· τους δεσμεύουν αρνητικά συναισθήματα. Νιώθουν συχνά κουρασμένοι και μπερδεμένοι επειδή δεν μπορούν να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Δεν θέλουν να φροντίζουν για το κανονικό έργο τους ούτε να χειρίζονται τις κανονικές υποθέσεις τους. Δεν θέλουν να προσηλωθούν σε μια δουλειά και να την κάνουν χωρίς σταματημό από την αρχή μέχρι το τέλος, να την αντιμετωπίσουν ως επάγγελμα και καθήκον τους, ως υποχρέωση και ευθύνη τους· δεν θέλουν να την ολοκληρώσουν και να πετύχουν αποτελέσματα ούτε να την κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Δεν το έχουν σκεφτεί ποτέ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλουν απλώς να ενεργούν επιπόλαια και να χρησιμοποιούν το καθήκον τους ως μέσο για να βγάζουν τα προς το ζην. Όταν αντιμετωπίζουν λίγη πίεση ή κάποια μορφή ελέγχου, όταν καλούνται να ανταποκριθούν σε κάποιο ελαφρώς υψηλότερο επίπεδο ή αναγκάζονται να επωμιστούν λίγη ευθύνη, νιώθουν άβολα και καταπιεσμένοι. Γεννιούνται μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, η ζωή τούς φαίνεται εξουθενωτική και είναι δυστυχισμένοι» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Αναλογίστηκα τα λόγια του Θεού κι ένιωσα βαθιά αναστατωμένη και στενοχωρημένη. Είδα ότι στα μάτια του Θεού, εκείνοι που αναζητούν συνέχεια άνεση στο καθήκον τους και καταπιέζονται όταν υποφέρουν λίγο, είναι άνθρωποι που δεν κάνουν σωστά το έργο τους και είναι καιροσκόποι που έχουν διεισδύσει στον οίκο του Θεού. Αναλογίστηκα την κατάστασή μου και όσα είχα αποκαλύψει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακριβώς το άτομο που εξέθετε ο Θεός. Δεν είχα αναλάβει επισήμως κάποια εργασία ακόμα· είδα απλώς ότι η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν είχε πολλές εργασίες να χειριστεί. Έπρεπε να καταβάλει προσπάθεια, να σκέφτεται πολύ και να στύβει το μυαλό της κάθε μέρα, αλλά και να συναναστρέφεται σχετικά με την αλήθεια με τους αδελφούς και τις αδελφές προκειμένου να επιλύσει τις καταστάσεις και τα προβλήματά τους. Προβληματίστηκα γιατί μου φαίνονταν όλα πολλά και κουραστικά. Όταν σκέφτηκα πως θα έπρεπε να αναλάβω εγώ την ευθύνη για αυτές τις λεπτομερείς εργασίες, ένιωσα καταπιεσμένη, δυστυχισμένη και απρόθυμη να επωμιστώ αυτό το βάρος. Ωστόσο, ήξερα ότι η διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού είναι επιτακτική πρόθεση του Θεού, και πως όσοι έχουν συνείδηση και λογική και επιδιώκουν την αλήθεια λαμβάνουν υπόψη την πρόθεση του Θεού, υπομένουν τον πόνο, πληρώνουν το τίμημα, και συμβάλλουν σ’ αυτόν τον σκοπό. Τώρα που είχα αποδεχτεί αυτό το καθήκον, έπρεπε να σκεφτώ πώς θα αναλάβω αυτό το έργο το συντομότερο δυνατό, πώς θα καλλιεργήσω ανθρώπους, πώς θα επιλύσω τις καταστάσεις και τις δυσκολίες τους, πώς θα διορθώσω προβλήματα και αποκλίσεις στο έργο και ούτω καθεξής. Αυτές ήταν εργασίες με τις οποίες δεν είχα ασχοληθεί ποτέ κι έπρεπε σιγά-σιγά να τις καταλάβω και να εξοικειωθώ μαζί τους. Εγώ, όμως, δεν είχα τις συγκεκριμένες θετικές πρακτικές και ανησυχούσα όλη μέρα ότι η σάρκα μου θα υποφέρει περισσότερο από πριν, κι έτσι περιήλθα σε κατάσταση καταπίεσης. Δεν έκανα καθόλου σωστά το έργο μου! Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να νιώσω πολύ ένοχη, κι έτσι προσευχήθηκα ενώπιον του Θεού. Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει αίσθηση του φορτίου και αποφασιστικότητα ώστε να υπομείνω τα βάσανα, προκειμένου να μπορέσω να αναλάβω αυτό το έργο.

Στην αρχή, ήμουν αρκετά δραστήρια. Εξοικειώθηκα με διάφορες αρχές και εξοπλίστηκα με την αλήθεια του κηρύγματος του ευαγγελίου για να επιλύσω προβλήματα. Αν κι ήταν δύσκολο, προσευχόμουν και βασιζόμουν στον Θεό, ώστε να αποκομίσω κάποια οφέλη, κι ένιωθα κάθε μέρα γεμάτη ικανοποίηση. Μετά από λίγο, οι λεπτομερείς εργασίες έγιναν περισσότερες από ό,τι περίμενα. Όταν ήρθε η ώρα να συνοψίσω το έργο, είδα ότι υπήρχαν πολλά προβλήματα που έπρεπε να επιλυθούν και ένιωσα πνιγμένη. Για παράδειγμα, οι εργάτες του ευαγγελίου δεν αντιλαμβάνονταν τις αρχές των καθηκόντων τους, δεν ήξεραν πώς να απαντήσουν σε ερωτήσεις που έκαναν οι δυνητικοί αποδέκτες του ευαγγελίου, κάποιοι είχαν κακή κατάσταση και ούτω καθεξής. Το να συναναστραφώ καθέναν ξεχωριστά και να επιλύσω όλα αυτά τα ζητήματα ήθελε πολύ πνευματικό κόπο. Επιπλέον, εγώ ήμουν αρκετά άπειρη και το να βρω τις σχετικές αρχές για να επιλύσω αυτά τα ζητήματα και να βρω τρόπο να απαντήσω κατάλληλα στις ερωτήσεις των δυνητικών αποδεκτών του ευαγγελίου απαιτούσε μεγάλο πνευματικό κόπο! Ένιωθα τεράστια πίεση και καθώς κοίταζα αφηρημένα τον υπολογιστή, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ: «Κάθε πρόβλημα που θα προκύψει στο μέλλον θα απαιτεί ενδελεχή εξέταση και κόστος για να επιλυθεί. Είναι πολύ δύσκολο για μένα αυτό το καθήκον. Εγώ θέλω μόνο να είμαι μια ασήμαντη ακόλουθος. Δεν γίνεται απλώς να επικεντρωθώ στο κήρυγμα του ευαγγελίου και να αναλάβω ένα πιο απλό καθήκον;» Εκείνη την περίοδο, κάθε πρωί που άνοιγα τα μάτια μου, ένιωθα πνιγμένη από το μεγάλο έργο που είχα να διαχειριστώ, και ακόμη και στα όνειρά μου, συναναστρεφόμουν για να επιλύσω προβλήματα. Σιγά-σιγά, ένιωθα όλο και πιο εξαντλημένη στο καθήκον μου, η καρδιά μου είχε αποκάμει, και το αρνητικό συναίσθημα της καταπίεσης γινόταν όλο και πιο έντονο. Κάθε μέρα, ήλπιζα για λιγότερες εργασίες και λιγότερα προβλήματα, για να μην κουράζομαι τόσο πολύ. Για αρκετές συνεχόμενες μέρες ένιωθα μια ζάλη, και πιεζόμουν για να κάνω το καθήκον μου. Η καρδιά μου δεν είχε αίσθηση του φορτίου, κι όλο ανέβαλα την επίλυση διάφορων προβλημάτων. Όταν έλεγχα το έργο, δεν μπορούσα να εντοπίσω κανένα πρόβλημα· ο εγκέφαλός μου ήταν σαν κούτσουρο, και η απόδοσή μου είχε πέσει πολύ χαμηλά. Ακόμα κι όταν προσευχόμουν ή έτρωγα κι έπινα τα λόγια του Θεού δεν μου ερχόταν καμία διαφώτιση ή κάποιο φως, κι ένιωθα το πνεύμα μου πολύ σκοτεινό. Οι αδελφοί και οι αδελφές παρατήρησαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την κατάστασή μου και με ρώτησαν: «Τι συμβαίνει με την κατάστασή σου τελευταία; Είσαι συνεχώς νυσταγμένη και δεν είσαι δραστήρια κατά τη συναναστροφή στις συναθροίσεις». Όταν το άκουσα αυτό, απελπίστηκα ακόμα περισσότερο, και αναρωτήθηκα πώς είχα φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Είχα χάσει, άραγε, το έργο του Αγίου Πνεύματος; Ο Θεός με είχε παραμερίσει και με αγνοούσε; Αργότερα, μέσω αναζήτησης, άρχισα τελικά να κατανοώ την κατάστασή μου.

Διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Αν νιώθεις αρνητικά συναισθήματα, αυτό αποδεικνύει πως υπάρχει πρόβλημα· και όταν υπάρχει πρόβλημα, θα πρέπει να το λύσεις. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος κι ένα μονοπάτι για να επιλυθούν τα προβλήματα· δεν είναι ανεπίλυτα. Εξαρτάται απλώς από το αν μπορείς να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα και αν θέλεις να το λύσεις ή όχι. Αν θέλεις να το λύσεις, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί. Αν προσέλθεις ενώπιον του Θεού και αναζητήσεις την αλήθεια στα λόγια Του, μπορείς να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία. Η αποκαρδίωση, η κατάθλιψη, η απόγνωση και η καταπίεσή σου, από την άλλη, όχι μόνο δεν θα σε βοηθήσουν να επιλύσεις τα προβλήματά σου, αλλά θα γίνουν και η αιτία τα προβλήματά σου όλο και να χειροτερεύουν και να γίνονται πιο σοβαρά. Το πιστεύετε αυτό; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. «Τέλος, υπάρχει κάτι που θα ήθελα να σας πω: Μην αφήσεις ένα μικρό αίσθημα ή ένα απλό, ασήμαντο συναίσθημα να σε μπερδεύει για το υπόλοιπο της ζωής σου, με αποτέλεσμα να σε εμποδίσει να σωθείς και να καταστρέψει την ελπίδα σου για σωτηρία. Κατάλαβες; (Ναι.) Αυτό το συναίσθημά σου δεν είναι απλώς αρνητικό· για να είμαστε πιο ακριβείς, στην πραγματικότητα εναντιώνεται στον Θεό και την αλήθεια. Μπορεί να νομίζεις πως είναι ένα συναίσθημα εντός της κανονικής ανθρώπινης φύσης, αλλά, στα μάτια του Θεού, δεν είναι ένα απλό ζήτημα συναισθήματος, αλλά μια μέθοδος εναντίωσης στον Θεό. Είναι μια μέθοδος που χαρακτηρίζεται από αρνητικά συναισθήματα και την οποία χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να αντισταθούν στον Θεό, στα λόγια Του και στην αλήθεια. Αν θέλεις, λοιπόν, να επιδιώξεις την αλήθεια, ελπίζω να εξετάσεις σε βάθος τον εαυτό σου για να δεις αν προσκολλάσαι σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, αν αντιστέκεσαι πεισματικά και βλακωδώς στον Θεό και αν Τον ανταγωνίζεσαι. Αν έχεις βρει την απάντηση μέσω της αυτοεξέτασης, αν έχεις συνειδητοποιήσει κάτι και έχεις αποκτήσεις καθαρή επίγνωση, τότε σου ζητώ να εγκαταλείψεις πρώτα αυτά τα συναισθήματα. Μην τα εκτιμάς και μην προσκολλάσαι σε αυτά, γιατί θα καταστρέψουν τόσο εσένα και τον προορισμό σου όσο και την ευκαιρία και την ελπίδα που έχεις να επιδιώξεις την αλήθεια και να σωθείς» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Τα λόγια του Θεού ήταν ξεκάθαρα. Τα αρνητικά συναισθήματα μπορεί να φαίνονται μικρό ζήτημα, αλλά επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την αναζήτηση της αλήθειας και την εκπλήρωση του καθήκοντος. Παλιότερα πίστευα ότι όλοι βιώνουν αρνητικά συναισθήματα, ότι αυτά είναι απλώς οι αποκαλύψεις σκέψεων και ιδεών σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα, κι ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι μεγάλο. Έτσι, όταν είδα ότι η έκθεση αρνητικών συναισθημάτων από τον Θεό μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο στο να αντισταθεί στην αλήθεια και τον Θεό, και μπορεί να καταστρέψει την ευκαιρία του για σωτηρία, εγώ δεν είχα πολλή εμπειρία ούτε και κατανόηση στην καρδιά μου. Αναλογίστηκα όσα είχα αποκαλύψει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κι άρχισα να νιώθω συγκίνηση. Όταν είδα τον μεγάλο όγκο του έργου και το πλήθος των εργασιών, σκέφτηκα ότι η εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος, θα μου προκαλούσε πόνο και θα εξαντλούσε τη σάρκα μου. Ένιωσα καταπιεσμένη και δυστυχισμένη κι ήμουν ανίκανη να νιώσω απελευθερωμένη. Όσο παρακολουθούσα το καθήκον αυτό, ανακάλυψα ότι υπήρχαν πολλές συγκεκριμένες εργασίες που έπρεπε να διαχειριστώ, και πολλά προβλήματα που έπρεπε να επιλυθούν μέσω της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια. Εμένα, όμως, μου έλειπε η εμπειρία πάνω σ’ αυτό το έργο και νόμιζα ότι για να διαχειριστώ καλά κάθε εργασία, η σάρκα μου θα υπέφερε. Αυτό με αναστάτωσε πολύ, κι άρχισαν να αναδύονται από μέσα μου συνεχώς αρνητικά συναισθήματα. Πίεζα κάθε μέρα τον εαυτό μου να κάνω το καθήκον μου και δεν είχα πραγματική αίσθηση του φορτίου στην καρδιά μου. Νοιαζόμουν για τη σάρκα, βυθιζόμουν σε συναισθήματα καταπίεσης και ήμουν αδύναμη και παθητική στο καθήκον μου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ξεσπούσα τη δυσαρέσκειά μου και δεν υπάκουα στο περιβάλλον που διευθέτησε ο Θεός. Αντιστεκόμουν στην αλήθεια και τον Θεό, και πήγαινα κόντρα στον Θεό. Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων και η στάση μου απέναντι στο καθήκον είχε κάνει τον Θεό να με απεχθάνεται. Είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος στο καθήκον μου. Με είχε πλήξει η δίκαιη διάθεση του Θεού. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό τρομοκρατήθηκα και κατάλαβα ότι έπρεπε να επιλύσω τα αρνητικά μου συναισθήματα το συντομότερο δυνατό.

Στη συνέχεια, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Ποιος είναι ο σκοπός σου, αλήθεια, αν δεν αποδέχεσαι την αλήθεια —πόσο μάλλον αν δεν την κάνεις πράξη— κι απλώς τα κουτσοκαταφέρνεις στον οίκο του Θεού; Θέλεις να τον κάνεις γηροκομείο σου ή πτωχοκομείο; Εάν συμβαίνει αυτό, κάνεις λάθος. Ο οίκος του Θεού δεν φροντίζει τους τζαμπατζήδες, τους χαραμοφάηδες. Όποιος δεν έχει καλή ανθρώπινη φύση, δεν εκτελεί το καθήκον του με χαρά ή δεν είναι ικανός να το εκτελέσει, πρέπει να αποπέμπεται. Όλοι οι μη πιστοί που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια πρέπει να αποκλειστούν. Μερικοί άνθρωποι κατανοούν την αλήθεια, αλλά δεν μπορούν να την κάνουν πράξη όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Όταν διαπιστώνουν κάποιο πρόβλημα, δεν το επιλύουν. Παρόλο που γνωρίζουν ότι είναι δική τους ευθύνη, δεν τα δίνουν όλα. Εάν δεν επωμίζεσαι ούτε καν τις ευθύνες για τις οποίες είσαι ικανός, τότε τι αξία ή αποτέλεσμα θα μπορούσε πιθανώς να έχει η εκτέλεση του καθήκοντός σου; Έχει νόημα να πιστεύεις στον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο; Κάποιος που κατανοεί την αλήθεια, αλλά δεν μπορεί να την κάνει πράξη, που δεν μπορεί να αντέξει τις κακουχίες ως οφείλει, δεν είναι κατάλληλος να εκτελεί καθήκον. Μερικοί άνθρωποι εκτελούν ένα καθήκον απλά και μόνο για να φάνε. Είναι ζητιάνοι. Νομίζουν ότι εάν κάνουν μερικές εργασίες στον οίκο του Θεού, θα πάρουν ένα κρεβάτι κι ένα πιάτο φαγητό, ότι θα τους τα προσφέρουν χωρίς να χρειαστεί να βρουν δουλειά. Είναι δυνατόν να κάνουν τέτοιο παζάρι; Ο οίκος του Θεού δεν προνοεί για τους αργόσχολους. Εάν κάποιος που δεν κάνει στο ελάχιστο πράξη την αλήθεια και που είναι διαρκώς επιπόλαιος στο καθήκον του, πει ότι πιστεύει στον Θεό, Εκείνος θα τον αναγνωρίσει; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι δύσπιστοι και, σύμφωνα με τον Θεό, κάνουν κακό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για να εκτελέσει κανείς καλά το καθήκον του, πρέπει τουλάχιστον να έχει συνείδηση και λογική). «Σήμερα, δεν πιστεύεις τα λόγια που λέω και δεν τα προσέχεις. Όταν έρθει η μέρα για να εξαπλωθεί αυτό το έργο και δεις το σύνολό του, θα το μετανιώσεις και εκείνη τη στιγμή θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχουν ευλογίες, όμως δεν ξέρεις να τις απολαμβάνεις, και υπάρχει και η αλήθεια, αλλά δεν την επιδιώκεις. Δεν επισύρεις την περιφρόνηση, λοιπόν, στον εαυτό σου; Σήμερα, αν και το επόμενο βήμα του έργου του Θεού δεν έχει αρχίσει ακόμα, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω ως προς τις απαιτήσεις που υπάρχουν για σένα και για το τι απαιτείται να βιώσεις. Υπάρχει τόσο έργο και τόσο πολλές αλήθειες. Δεν αξίζουν να τις γνωρίσεις; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να ξυπνήσουν το πνεύμα σου; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου; Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος!» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού κι ένιωσα ότι με έκρινε πολύ. Ο Θεός απεχθάνεται όσους αναζητούν συνεχώς σαρκικές ανέσεις και απολαύσεις. Τέτοιοι άνθρωποι δεν υποφέρουν ούτε πληρώνουν τίμημα στο καθήκον τους, και είναι αδύνατο για αυτούς να εκπληρώσουν την ευθύνη τους ή να δαπανήσουν πραγματικά τον εαυτό τους για τον Θεό. Εγώ πάντα επιδίωκα μια ζωή σαρκικών ανέσεων. Ζούσα σύμφωνα με τα σατανικά δηλητήρια «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη», «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα, και ανησύχησε για το αύριο, αύριο», και «Φρόντισε καλά τον εαυτό σου, γιατί η ζωή είναι σύντομη». Πίστευα ότι η ζωή σε αυτόν τον κόσμο ήταν γεμάτη προβλήματα και στενοχώριες, και ότι δεν πρέπει κανείς να κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα για τον εαυτό του. Πρέπει να μαθαίνουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή και να φερόμαστε καλά στον εαυτό μας. Αφού πίστεψα στον Θεό, ήξερα ότι η επιδίωξη της αλήθειας και η εκτέλεση του καθήκοντος είναι ο σωστός δρόμος στη ζωή, και ότι για να κερδίσει κανείς την αλήθεια, πρέπει να υποφέρει και να πληρώσει το τίμημα. Αλλά όταν επιλέχθηκα ως επιβλέπουσα και ανέλαβα περισσότερες ευθύνες, στη σκέψη ότι θα υποφέρω περισσότερο για να κάνω καλά το έργο και ότι δεν θα κάνω πια μια άνετη κι εύκολη ζωή, ένιωσα καταπιεσμένη και δυστυχισμένη. Όταν είδα τον αυξημένο φόρτο εργασίας, ένιωσα δυσαρεστημένη, ένιωσα να αντιστέκομαι και έκανα συνεχώς παράπονα. Καθυστερούσα και να επιλύσω προβλήματα που ήταν μέσα στις δυνατότητές μου. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακριβώς το άτομο που εξέθετε ο Θεός: ήμουν απρόθυμη να κάνω τα καθήκοντά μου, ένα παράσιτο, μια άχρηστη που αγαπά την άνεση και μισεί τη δουλειά. Σκέφτηκα πόσοι αδελφοί και αδελφές που κηρύττουν το ευαγγέλιο υπομένουν την κακοποίηση και τον εξευτελισμό των θρησκευόμενων ανθρώπων, καθώς και τον διωγμό και τις συλλήψεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, και κινδυνεύουν μέχρι και να χάσουν τη ζωή τους. Μερικοί από αυτούς προσπάθησαν να εξοπλιστούν με την αλήθεια για να επιλύσουν τα ζητήματα των δυνητικών αποδεκτών του ευαγγελίου, και συναναστράφηκαν επανειλημμένως με θρησκευόμενους ανθρώπους για να αντιμετωπίσουν τις αντιλήψεις τους. Όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό, ούτε υποχώρησαν ούτε τα παράτησαν. Έλαβαν υπόψη τις προθέσεις του Θεού και κήρυξαν το ευαγγέλιο σε περισσότερους ανθρώπους. Αυτό πρέπει να κάνουν όσοι έχουν πραγματική ανθρώπινη φύση. Όταν εξέτασα τον εαυτό μου, η στάση μου απέναντι στο καθήκον ήταν ιδιαίτερα ασεβής και χαλαρή. Ένιωθα ότι με έκαναν σκόπιμα επιβλέπουσα για να με δυσκολέψουν κι εγώ ήθελα απλώς να μην υποφέρω ούτε να μοχθώ, και να γίνω ένα παράσιτο στον οίκο του Θεού και να περνώ απλώς τις μέρες μου. Ένα άτομο σαν εμένα, με τέτοια ανθρώπινη φύση, δεν άξιζε κάποιο καθήκον. Ήμουν εγωίστρια και ποταπή! Στην πραγματικότητα, ο Θεός δίνει σε κάθε άτομο ένα φορτίο ανάλογα με το πραγματικό του ανάστημα, θέλει μέσα από το καθήκον να αναπληρώνουμε τα ελαττώματά μας κι έτσι μας βοηθά να κερδίσουμε την αλήθεια. Θυμήθηκα όταν πρωτοανέλαβα αυτό το καθήκον. Αντιμετώπισα δυσκολίες και προβλήματα στο έργο. Προσευχήθηκα και βασίστηκα στον Θεό για να αναζητήσω τις αλήθεια-αρχές και κέρδισα κάποια πράγματα. Αργότερα, όταν οι εργάτες του ευαγγελίου είχαν προβλήματα με την κατάσταση ή το έργο τους, επέλυσα τα προβλήματα μέσα από τη συναναστροφή μαζί τους και σημείωσα κάποια πρόοδο, που δεν θα την είχα μέσα σε ένα άνετο περιβάλλον. Αλλά, επηρεασμένη από τα δηλητήρια του Σατανά, επιδίωξα άχρηστα και ευτελή πράγματα, σκεφτόμουν συνέχεια να αποφύγω το καθήκον μου για να προστατεύσω τα σαρκικά μου συμφέροντα, ζούσα με αρνητικά συναισθήματα και αντιστεκόμουν στον Θεό. Επαναστατούσα και δεν μπορούσα να διακρίνω το σωστό από το λάθος! Αν συνέχιζα να ζω για τη σάρκα μου, σίγουρα θα έχανα την ευκαιρία μου να κερδίσω την αλήθεια κάνοντας το καθήκον μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα βαθιά ενοχή και αυτομεμψία και προσευχήθηκα στον Θεό με δάκρυα στα μάτια: «Θεέ μου, έκανα λάθος. Η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου Σε έχει κάνει να νιώσεις αηδία και απογοήτευση. Απογοήτευσα την πρόθεσή Σου. Θεέ μου, δεν θέλω πια να επαναστατώ εναντίον Σου, και είμαι πρόθυμη να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου και να αναλάβω αυτήν την ευθύνη».

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Όσοι πιστεύουν αληθινά στον Θεό είναι όλοι τους άνθρωποι που φροντίζουν για το κανονικό έργο τους, είναι όλοι τους διατεθειμένοι να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, καθώς και ικανοί να αναλάβουν μια δουλειά και να την κάνουν καλά σύμφωνα με το επίπεδό τους και τους κανονισμούς του οίκου του Θεού. Φυσικά, μπορεί στην αρχή να σου φανεί δύσκολο να προσαρμοστείς σε αυτήν τη ζωή. Μπορεί να νιώθεις εξαντλημένος τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ωστόσο, αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος να συνεργαστείς και διατεθειμένος να γίνεις ένας κανονικός, καλός άνθρωπος και να φτάσεις στη σωτηρία, τότε πρέπει να πληρώσεις κάποιο τίμημα και να αφήσεις τον Θεό να σε πειθαρχήσει. Όταν νιώθεις την παρόρμηση να γίνεις ισχυρογνώμων, πρέπει να επαναστατείς εναντίον της και να την εγκαταλείπεις, μειώνοντας σταδιακά την ισχυρογνωμοσύνη σου και τις εγωιστικές επιθυμίες σου. Πρέπει να αναζητάς τη βοήθεια του Θεού σε κρίσιμα θέματα, κρίσιμους καιρούς και κρίσιμες εργασίες. Αν έχεις όντως αποφασιστικότητα, θα πρέπει να ζητάς από τον Θεό να σε συμμορφώνει και να σε πειθαρχεί, καθώς και να σε διαφωτίζει για να καταφέρεις να κατανοήσεις την αλήθεια· με αυτόν τον τρόπο θα πετυχαίνεις καλύτερα αποτελέσματα. Αν έχεις πραγματικά αποφασιστικότητα, προσεύχεσαι στον Θεό παρουσία Του και κάνεις δεήσεις σε Αυτόν, τότε ο Θεός θα αναλάβει δράση. Θα αλλάξει την κατάστασή σου και τις σκέψεις σου. Αν το Άγιο Πνεύμα κάνει λίγο έργο, σε συγκινήσει και σε διαφωτίσει λιγάκι, η καρδιά σου θα αλλάξει και η κατάστασή σου θα μεταμορφωθεί. […] Αν μπορείς να υποβληθείς σε μια τέτοια μεταμόρφωση, θα είσαι ευπρόσδεκτος να μείνεις στον οίκο του Θεού, να εκπληρώσεις το καθήκον σου, να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου και να ολοκληρώσεις σχολαστικά το έργο που έχεις να κάνεις. Φυσικά, οι άνθρωποι που νιώθουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μπορούν να βοηθηθούν μόνο με μια καρδιά γεμάτη αγάπη. Αν ένας άνθρωπος αρνείται διαρκώς να αποδεχτεί την αλήθεια και παραμένει αμετανόητος παρά τις επαναλαμβανόμενες νουθεσίες, τότε θα πρέπει να τον αποχαιρετήσουμε. Αν, όμως, είναι πραγματικά διατεθειμένος να αλλάξει, να μεταμορφωθεί και να αντιστρέψει την πορεία του, είναι πραγματικά ευπρόσδεκτος να μείνει. Εφόσον είναι στ’ αλήθεια διατεθειμένος να μείνει και να αλλάξει τις προσεγγίσεις και τους τρόπους ζωής που είχε παλιά, είναι σε θέση να υποβληθεί σταδιακά σε μεταμόρφωση ενώ εκτελεί το καθήκον του και γίνεται καλύτερος στο καθήκον του όσο περισσότερο καιρό το εκτελεί, τότε τέτοιοι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι να μείνουν και ελπίζουμε πως θα συνεχίσουν να βελτιώνονται. Εκφράζουμε, επίσης, μια μεγάλη ευχή γι’ αυτούς: Ευχόμαστε να αποβάλουν τα αρνητικά συναισθήματά τους, να πάψουν να τους εγκλωβίζουν και να τους τυλίγει η σκιά τους και να μπορέσουν, αντ’ αυτού, να φροντίζουν για το κανονικό έργο τους και να βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι, να κάνουν και να βιώνουν αυτά που οφείλουν οι κανονικοί άνθρωποι σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και να εκπληρώνουν σταθερά τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, χωρίς να περνούν πια άσκοπα τη ζωή τους. Τους ευχόμαστε ένα λαμπρό μέλλον και να μην κάνουν πια ό,τι τους αρέσει ούτε να ασχολούνται αποκλειστικά με την αναζήτηση απολαύσεων και τη σωματική ευχαρίστηση, αλλά να σκέφτονται περισσότερο τα ζητήματα που αφορούν την εκτέλεση των καθηκόντων τους, το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν στη ζωή και τη βίωση της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Τους ευχόμαστε ολόκαρδα να ζουν ευτυχισμένοι, ελεύθεροι και απελευθερωμένοι στον οίκο του Θεού, να βιώνουν καθημερινά γαλήνη και χαρά και να νιώθουν ζεστασιά και ευχαρίστηση στη ζωή τους εδώ. Δεν πρόκειται για την πιο σπουδαία ευχή; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Όταν είδα τις προσπάθειες του Θεού να συγκρατήσει όσους ήταν παγιδευμένοι σε μια κατάσταση καταπίεσης και τι επιθυμούσε για αυτούς, ένιωσα ζεστασιά, ένιωσα βαθιά συγκινημένη και πήρα κουράγιο. Ο Θεός ελπίζει ότι μπορώ να συμπεριφερθώ σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, να βιώσω την κανονική ανθρώπινη φύση, να παρακολουθήσω το έργο μου σωστά και να εκπληρώσω το καθήκον μου σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Συνειδητοποίησα, επίσης, ότι για να έχει κανείς ανθρώπινη φύση και να βαδίσει στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, πρέπει να είναι αποφασισμένος να επιδιώξει θετικά πράγματα, να επαναστατήσει συνειδητά απέναντι στη σάρκα του κάθε φορά που αντιμετωπίζει δυσκολίες και προβλήματα στην εκτέλεση του καθήκοντός του, και να πληρώσει το τίμημα για να επιλύσει ζητήματα, αναλαμβάνοντας έτσι τις ευθύνες ενός ενήλικα. Επιπλέον, πριν κάνει κανείς το καθήκον του κάθε μέρα, πρέπει να προσεύχεται στον Θεό με ειλικρίνεια και να αποδέχεται τον εξονυχιστικό Του έλεγχο. Όταν με πιάνω να θέλω να φροντίσω τη σάρκα μου και να παραμελώ το καθήκον μου, θα πρέπει να ζητώ από τον Θεό να με επιπλήττει και να με πειθαρχεί και να πασχίζω να κάνω το καθήκον μου με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη. Μόνο αν ζω κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έχω ανθρώπινη ομοιότητα. Αφού κατανόησα αυτά τα πράγματα, ήθελα να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού και να εισέλθω σε αυτά. Από τότε, κάθε εργασία στην οποία συμμετείχα, την εμπιστευόμουν στον Θεό και βασιζόμουν σ’ Αυτόν, και πραγματικά πλήρωνα το τίμημα ερευνώντας υλικό, με προσευχή κι αναζήτηση, ενώ συλλογιζόμουν πώς να συναναστραφώ για να πετύχω καλά αποτελέσματα. Όταν αντιμετώπιζα κάτι που δεν καταλάβαινα ή δεν μπορούσα να διαχειριστώ, επικοινωνούσα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Τα προβλήματα που προέκυπταν στο καθήκον μου σταδιακά επιλύονταν. Αν και ο φόρτος εργασίας στο καθήκον μου ήταν ο ίδιος με πριν, σταμάτησα να νιώθω καταπιεσμένη. Θεωρούσα ότι άξιζε τον κόπο να κοπιάσω και να πληρώσω τίμημα για να κάνω το καθήκον μου καλά. Βίωνα, επίσης, ένα αίσθημα χαράς και πληρότητας στην καρδιά μου, και συγκέντρωσα κάποιες πραγματικές δεξιότητες στο έργο μου. Νιώθω ότι το να ζεις σύμφωνα με τα λόγια του Θεού είναι πραγματικά σπουδαίο, και ότι ζω μια πολύτιμη και αξιοπρεπή ζωή!