Όταν έκλεισα τα 46 μου χρόνια αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Από τα λόγια του Θεού έμαθα ότι αυτό είναι το τελευταίο στάδιο του έργου του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων, ότι στο τέλος, ο Θεός θα μεταφέρει αυτούς που έσωσε σε μια νέα εποχή. Ενθουσιάστηκα πολύ, απαρνήθηκα και δαπάνησα τον εαυτό μου, και έκανα το καθήκον μου με εκατό φορές περισσότερη πίστη. Εκείνη την εποχή, ήμουν αρκετά νέα, είχα πολλή ενέργεια και, όταν έκανα το καθήκον μου μαζί με νεαρούς αδελφούς και αδελφές, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου καθόλου ηλικιωμένο. Τραγουδούσα και χόρευα, ήμουν γεμάτη ζωή, και μερικές φορές πήγαινα περίπου εξήντα μίλια μακριά με το ποδήλατό μου για να κηρύξω το ευαγγέλιο χωρίς να κουράζομαι. Πίστευα ότι αν δαπανούσα τον εαυτό μου για τον Θεό και έκανα το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο, θα εξασφάλιζα τη σωτηρία μου μετά το πέρας του έργου του Θεού. Στα 65 μου, έπαθα εμβοές στο ένα μου αυτί και αυτό το αυτί συχνά βούιζε. Όταν το πρωτοέπαθα, δεν προβληματίστηκα και πολύ και σκέφτηκα ότι μετά από λίγο θα πέρναγε. Αλλά αργότερα, χειροτέρευε όλο και περισσότερο. Μερικές φορές δεν άκουγα καθαρά τι έλεγαν οι άλλοι και όταν χειροτέρευε, ζαλιζόμουν Όταν πήγα στο νοσοκομείο για να το εξετάσω, ο γιατρός είπε ότι το αυτί μου είχε ήδη υποστεί μόνιμη βλάβη και δεν υπήρχε θεραπεία. Εκείνη τη στιγμή έκανα πολύ αρνητικές σκέψεις, λέγοντας στον εαυτό μου: «Έχω ξοφλήσει. Αυτό το αυτί κουφάθηκε, δεν ακούω καθαρά τους ανθρώπους και αυτό θα επηρεάσει την εκτέλεση του καθήκοντός μου. Σε τι θα χρησιμεύσω τότε στον οίκο του Θεού; Αν δεν μπορώ να κάνω το καθήκον μου, θα έχω κάποια ελπίδα να σωθώ; Θα είμαι ακόμα επιθυμητή στη βασιλεία τώρα που θα είμαι κουφή και δεν θα βλέπω καλά;» Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο απελπιζόμουν. Προσευχόμουν στον Θεό και Του ζητούσα να με βγάλει από την αρνητική μου κατάσταση.

Μια μέρα διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Όλοι όσοι είναι πρόθυμοι να τελειωθούν, έχουν την ευκαιρία να τελειωθούν, οπότε μπορείτε να ηρεμήσετε: Στο μέλλον, θα εισέλθετε άπαντες στον προορισμό. Αλλά εάν δεν επιθυμείς να τελειωθείς, ούτε και να εισέλθεις στο θαυμαστό βασίλειο, τότε το πρόβλημα είναι δικό σου. […] Κάθε άνθρωπος έχει την ευκαιρία να τελειωθεί: Υπό την προϋπόθεση ότι είσαι πρόθυμος, ότι επιδιώκεις, στο τέλος θα είσαι ικανός να επιτύχεις αυτό το αποτέλεσμα, και κανείς δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί. Εάν είσαι πτωχός τω πνεύματι, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του πτωχού πνεύματός σου· αν είσαι υψηλού επιπέδου, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του υψηλού επιπέδου σου· αν είσαι αδαής και αναλφάβητος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του αναλφαβητισμού σου· εάν είσαι μορφωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες του γεγονότος ότι είσαι μορφωμένος· εάν είσαι ηλικιωμένος, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες της ηλικίας σου· εάν είσαι σε θέση να παρέχεις φιλοξενία, οι απαιτήσεις Μου από εσένα θα είναι ανάλογες με αυτήν την ικανότητα· αν λες ότι αδυνατείς να προσφέρεις φιλοξενία και μπορείς μόνο να εκτελείς ένα συγκεκριμένο καθήκον, είτε πρόκειται για τη διάδοση του Ευαγγελίου είτε για τη φροντίδα της εκκλησίας ή για τη συμμετοχή σου σε άλλα γενικά ζητήματα, η τελείωσή Μου για εσένα θα είναι ανάλογη του καθήκοντος που εσύ εκτελείς. Πίστη, υποταγή μέχρι τέλους και επιδίωξη υπέρτατης αγάπης για τον Θεό —τούτα πρέπει να επιτύχεις και δεν υπάρχουν καλύτερες ασκήσεις από αυτές τις τρεις. Τελικά, ο άνθρωπος πρέπει να επιτύχει αυτά τα τρία πράγματα και, αν το κατορθώσει, τότε θα καταστεί τελειωθείς. Αλλά, πάνω απ’ όλα, πρέπει πραγματικά να ακολουθείς, να λαμβάνεις ενεργά μέρος, και να μην είσαι παθητικός σε αυτήν την πτυχή» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό). Μέσα από τα λόγια του Θεού είδα τη δικαιοσύνη του. Ο Θεός δίνει σε όλους την ευκαιρία να επιτύχουν τη σωτηρία και να οδηγηθούν στην τελείωση. Δεν σώζει τους ανθρώπους με βάση την ηλικία τους, ούτε οδηγεί τους ανθρώπους στην τελείωση ανάλογα με το πόσα καθήκοντα εκπληρώνουν. Αντιθέτως, απαιτεί από τους ανθρώπους να εκτελούν καθήκοντα με βάση τις ικανότητές τους, να επιδιώκουν την αλήθεια και να επιτυγχάνουν αφοσίωση και υποταγή σε Αυτόν, και να έχουν καρδιά που αγαπά τον Θεό— έτσι κερδίζεται η έγκριση του Θεού. Ανεξάρτητα από την ηλικία ή το καθήκον κάποιου, ο Θεός θέλει την αφοσίωση και την υποταγή του. Δεν κατανοούσα την πρόθεση του Θεού και πίστευα ότι επειδή ήμουν ηλικιωμένη και σχεδόν κουφή και δεν μπορούσα να κάνω κανένα καθήκον, θα έχανα την ελπίδα να σωθώ— αυτές ήταν οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες μου. Ο Θεός λέει ότι οι ηλικιωμένοι πρέπει να ακολουθούν τις απαιτήσεις που ισχύουν για τους ηλικιωμένους. Παρόλο που ήμουν ηλικιωμένη και σχεδόν κουφή, είχα ακόμα ένα αυτί που μπορούσε να ακούσει τα λόγια του Θεού. Αν δεν μπορούσα να κάνω ένα σημαντικό καθήκον, τότε θα μπορούσα να αναλάβω κάποιο άλλο καθήκον το οποίο μπορούσα να κάνω. Αργότερα, κήρυττα το ευαγγέλιο μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές της εκκλησίας και ένιωθα αρκετά χαρούμενη.

Τον Μάρτιο του 2023 έπαθα ένα τροχαίο ατύχημα και έσπασα το αριστερό μου πόδι. Ενώ ανάρρωνα στο σπίτι, βρισκόμουν σε μια συνεχή κατάσταση άγχους: Ήμουν ήδη 70 ετών και είχα ήδη προβλήματα υγείας, είχα χάσει την ακοή μου και η όρασή μου χειροτέρευε. Τώρα που έσπασα και το πόδι μου, τι θα μπορούσα να κάνω στο μέλλον; Όταν ξεκίνησα ήθελα να κηρύξω το ευαγγέλιο και να δείξω την αφοσίωσή μου, και είχα σκοπό να κάνω κάποιες καλές πράξεις. Δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα έσπαγα το πόδι μου. Ποιος ήξερε πότε θα γινόταν καλά; Αν δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου στο μέλλον, θα εξακολουθούσα να έχω κάποια ελπίδα για σωτηρία; Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο στενοχωριόμουν και άρχισα να παραπονιέμαι άθελά μου: «Από τότε που πίστεψα στον Κύριο, δαπάνησα τον εαυτό μου με πάθος. Αφού αποδέχτηκα το έργο του Θεού των εσχάτων ημερών, έκλεισα ακόμη και το εστιατόριό μου για να μπορέσω να κάνω το καθήκον μου. Παραλίγο να με συλλάβουν σε μερικές περιπτώσεις και δεν μπορούσα να επιστρέψω στο σπίτι μου Για πάνω από 20 χρόνια ήμουν πολυάσχολη και δραστήρια, και έκανα τόσο μεγάλη προσπάθεια. Πίστευα ότι αν συνέχιζα έτσι, θα σωζόμουν. Δεν φανταζόμουν ότι δεν θα μπορούσα να κάνω ούτε το καθήκον μου την ώρα που το έργο του Θεού θα πλησίαζε στο τέλος του Είχα ακόμα ελπίδα σωτηρίας; Αν ήμουν δέκα ή είκοσι χρόνια νεότερη, θα μπορούσα να κάνω το καθήκον μου για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και θα είχα κάποια ελπίδα για σωτηρία. Γιατί δεν γεννήθηκα αργότερα; Πλέον κάθε χρόνο γερνάω όλο και περισσότερο και το σώμα μου δεν θέλει να κινείται πια. Τι ελπίδα θα έχω στο μέλλον;» Όταν έβλεπα τους νεαρούς αδελφούς και αδελφές να τραγουδούν και να χορεύουν σε βίντεο, ζήλευα πολύ: «Αυτοί οι αδελφοί και αδελφές γεννήθηκαν όντως σε καλή δεκαετία, είναι νέοι, είναι γεμάτοι δύναμη και έχουν καλή μνήμη, μαθαίνουν πράγματα γρήγορα και μπορούν να κάνουν πολλά καθήκοντα. Τώρα είναι η κρίσιμη στιγμή για τον Θεό να οδηγήσει τους ανθρώπους στην τελείωση, και όταν τελειώσει το έργο του Θεού, αυτοί οι νέοι άνθρωποι θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να σωθούν και να επιβιώσουν. Αν είχα γεννηθεί στη δεκαετία του ‘80 ή του ‘90, θα είχα χρόνο. Γιατί έπρεπε να γεννηθώ στη δεκαετία του ‘50; Το έργο του Θεού κοντεύει να τελειώσει, αλλά εγώ είμαι ηλικιωμένη και δεν μπορώ να κάνω το καθήκον μου. Μπορεί να πεθάνω από μέρα σε μέρα. Τι ελπίδα σωτηρίας έχω;» Εκείνον τον καιρό ένιωθα εντελώς απελπισμένη κι όποτε το σκεφτόμουν, ράγιζε η καρδιά μου και έκλαιγα. Παρακολουθούσα τους άπιστους στην οικογένειά μου να ασχολούνται με το φαγητό, το ποτό και την ψυχαγωγία. Προσπαθούσαν να μου φτιάξουν τη διάθεση, αλλά εγώ δεν μπορούσα να αισθανθώ καλύτερα με τίποτα. Ένιωθα ότι δεν υπήρχε ελπίδα στη ζωή μου. Διάβαζα τα λόγια του Θεού κάθε μέρα, αλλά το έκανα με μισή καρδιά και μάλιστα, η προσευχή μου ήταν τελετουργική. Έτσι, ένιωθα ότι η καρδιά μου είχε απομακρυνθεί πολύ από τον Θεό. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν σωστό να βρίσκομαι σε τέτοια κατάσταση, γι’ αυτό προσευχήθηκα στον Θεό και Του ζήτησα να με βγάλει από αυτήν την αρνητική κατάσταση.

Μια μέρα, διάβασα ένα απόσπασμα στα λόγια του Θεού που με συγκίνησε πάρα πολύ. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Υπάρχουν και κάποιοι ηλικιωμένοι αδελφοί, από 60 έως 80-90 ετών, οι οποίοι, λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους, αντιμετωπίζουν κι αυτοί κάποιες δυσκολίες. Παρά την ηλικία τους, ο τρόπος σκέψης τους δεν είναι απαραίτητα τόσο σωστός ή ορθολογικός, ενώ οι ιδέες και οι απόψεις τους δεν συμφωνούν απαραίτητα με την αλήθεια. Αυτοί οι μεγάλοι άνθρωποι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν κι αυτοί προβλήματα και ανησυχούν διαρκώς για το εξής: “Δεν είμαι πια τόσο καλά στην υγεία μου και τα καθήκοντα που μπορώ να εκτελέσω είναι περιορισμένα. Αν εκτελέσω μόνο αυτό το ασήμαντο καθήκον, θα με θυμάται ο Θεός; Πού και πού αρρωσταίνω και χρειάζομαι φροντίδα. Αν δεν υπάρχει κανείς να με φροντίσει, δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου. Τι να κάνω, λοιπόν; Γέρασα πια· ξεχνάω τα λόγια του Θεού αφού τα διαβάσω και δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αλήθεια. Όταν συναναστρέφομαι σχετικά με την αλήθεια, μπερδεύω τα λόγια μου, δεν έχω λογικό ειρμό ούτε κάποια εμπειρία που να αξίζει να μοιραστώ. Γέρασα και δεν έχω αρκετή ενέργεια, δεν βλέπω πολύ καλά και δεν είμαι πια δυνατός. Με δυσκολεύουν τα πάντα. Όχι μόνο δεν μπορώ να εκτελέσω το καθήκον μου, αλλά και ξεχνάω εύκολα και κάνω λάθη. Μερικές φορές μπερδεύομαι και δημιουργώ προβλήματα τόσο στην εκκλησία όσο και στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Θέλω να σωθώ και να επιδιώξω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Τι μπορώ να κάνω;” Όλα αυτά τα πράγματα τους κάνουν να αγχώνονται και να σκέφτονται το εξής: “Γιατί έπρεπε να φτάσω σ’ αυτήν την ηλικία για να αρχίσω να πιστεύω στον Θεό; Γιατί να μην είμαι κι εγώ εικοσάρης ή τριαντάρης ή έστω σαραντάρης ή πενηντάρης; Γιατί έπρεπε να μάθω για το έργο του Θεού τώρα που είμαι τόσο μεγάλος; Δεν λέω ότι η μοίρα μου είναι κακή· τουλάχιστον τώρα έχω γνωρίσει το έργο του Θεού. Η μοίρα μου είναι καλή και ο Θεός μού έχει δείξει μεγάλη καλοσύνη! Ένα πράγμα με στενοχωρεί μόνο: το ότι έχω γεράσει. Αν και δεν έχω πολύ καλή μνήμη και αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα υγείας, έχω δύναμη μέσα μου. Το θέμα είναι πως το σώμα μου δεν με υπακούει και με πιάνει υπνηλία μετά από λίγη ώρα στις συναθροίσεις. Μερικές φορές, με παίρνει ο ύπνος όταν κλείνω τα μάτια μου για να προσευχηθώ· όταν, πάλι, διαβάζω τα λόγια του Θεού, το μυαλό μου ταξιδεύει. Αφού διαβάσω λίγες σελίδες, αρχίζω να νυστάζω, με παίρνει ο ύπνος και δεν εμπεδώνω τα λόγια. Τι μπορώ να κάνω; Εφόσον αντιμετωπίζω τέτοιες πρακτικές δυσκολίες, άραγε είμαι ακόμα ικανός να επιδιώξω και να κατανοήσω την αλήθεια; Αν όχι, και αν δεν μπορώ να ασκηθώ σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, δεν θα πάει στράφι όλη η πίστη μου; Δεν θα αποτύχω να σωθώ; Τι μπορώ να κάνω; Με τρώει η ανησυχία! […]” […] Ζηλεύουν τους νέους που μπορούν να τρώνε και να πίνουν, να τρέχουν και να κάνουν άλματα. Όσο περισσότερο τους βλέπουν να κάνουν τέτοια πράγματα τόσο πιο στενοχωρημένοι νιώθουν και σκέφτονται: “Θέλω να κάνω καλά το καθήκον μου και να επιδιώξω, να κατανοήσω και να κάνω πράξη την αλήθεια. Γιατί είναι, λοιπόν, τόσο δύσκολο; Είμαι γέρος και άχρηστος! Μήπως ο Θεός δεν θέλει ηλικιωμένους ανθρώπους; Είναι στ’ αλήθεια άχρηστοι οι ηλικιωμένοι; Εμείς δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία;” Στενοχωριούνται και, όπως κι αν το σκεφτούν, δεν μπορούν να νιώσουν χαρά. Δεν θέλουν να χάσουν μια τόσο υπέροχη εποχή και μια τόσο σπουδαία ευκαιρία, αλλά δεν μπορούν να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να εκτελέσουν το καθήκον τους με όλη την καρδιά και την ψυχή τους όπως οι νέοι. Αυτοί οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε έντονα συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας λόγω της ηλικίας τους. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αναποδιές, ταλαιπωρίες ή εμπόδια, κατηγορούν την ηλικία τους και φτάνουν να νιώθουν μίσος και αντιπάθεια για τον εαυτό τους. Όπως και να ’χει, όμως, είναι μάταιο, δεν υπάρχει λύση και δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν. Ισχύει πως δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσουν; Υπάρχει λύση; (Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει κι αυτοί να εκτελούν τα καθήκοντά τους όσο καλύτερα μπορούν.) Είναι αποδεκτό να τα εκτελούν όσο καλύτερα μπορούν, σωστά; Μήπως δεν μπορούν πια να επιδιώξουν την αλήθεια λόγω ηλικίας; Δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν την αλήθεια; (Είναι.) Μπορούν να την κατανοήσουν; Έως ένα βαθμό, ναι. Άλλωστε, ούτε οι νέοι μπορούν να την κατανοήσουν στην ολότητά της. Οι ηλικιωμένοι τρέφουν πάντα την εσφαλμένη αντίληψη πως, επειδή νιώθουν σύγχυση και δεν θυμούνται πια τόσο καλά, δεν μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια. Έχουν δίκιο; (Όχι.) Αν και οι νέοι έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια και σωματική δύναμη από τους ηλικιωμένους, η ικανότητά τους να κατανοούν, να αφομοιώνουν και να γνωρίζουν πράγματα είναι, ουσιαστικά, ίδια με των ηλικιωμένων. Και οι ηλικιωμένοι δεν ήταν κάποτε νέοι; Δεν γεννήθηκαν γέροι και, από την άλλη, και οι νέοι θα γεράσουν κάποτε. Οι ηλικιωμένοι δεν πρέπει να σκέφτονται διαρκώς πως διαφέρουν από τους νέους επειδή έχουν γεράσει, το σώμα και η μνήμη τους εξασθένισαν και έχουν προβλήματα υγείας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Τι εννοώ με αυτό; Γέροι και νέοι έχουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις, τις ίδιες στάσεις, απόψεις, αντιλήψεις και οπτικές για κάθε λογής πράγματα. […] Δεν ισχύει, λοιπόν, ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν τίποτα να κάνουν ή ότι δεν μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους και σίγουρα όχι ότι δεν μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια· μπορούν να κάνουν πολλά. Οι διάφορες αιρέσεις και πλάνες, οι διάφορες παραδοσιακές ιδέες και αντιλήψεις, τα πράγματα που δηλώνουν άγνοια και ισχυρογνωμοσύνη, και τα συντηρητικά, ανορθολογικά και στρεβλά πράγματα που έχουν συσσωρευτεί μέσα σου κατά τη διάρκεια της ζωής σου έχουν στοιβαχτεί όλα τους μέσα στην καρδιά σου. Θα πρέπει, λοιπόν, να αφιερώσεις ακόμη περισσότερο χρόνο από ό,τι οι νέοι για να τα φέρεις στην επιφάνεια, να τα αναλύσεις και να τα αναγνωρίσεις. Δεν ισχύει πως δεν έχεις τίποτα να κάνεις, ούτε θα πρέπει να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο. Αυτό δεν είναι ούτε καθήκον ούτε ευθύνη σου. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να έχουν τη σωστή νοοτροπία. Αν και μπορεί να είσαι μιας κάποιας ηλικίας και σχετικά γερασμένος σωματικά, θα πρέπει και πάλι να έχεις τη νοοτροπία νέου ανθρώπου. Αν και μεγαλώνεις και δεν έχεις πια τόσο γερό μυαλό και θυμητικό, εφόσον μπορείς ακόμα να αποκτήσεις αυτογνωσία και να κατανοήσεις τα λόγια Μου και την αλήθεια, αυτό αποδεικνύει πως ούτε γέρος είσαι ούτε υστερείς σε επίπεδο. Αν κάποιος έχει πατήσει τα εβδομήντα, αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, αυτό δείχνει πως το ανάστημά του είναι πολύ μικρό και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σ’ αυτό που του ζητείται. Η ηλικία, λοιπόν, δεν παίζει ρόλο όταν μιλάμε για την αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Ο Θεός γνωρίζει ότι εμείς οι ηλικιωμένοι θα βρεθούμε σε αυτήν την κατάσταση, γι’ αυτό εκφράζει αυτά τα λόγια για να μας δείξει ένα μονοπάτι άσκησης. Αυτό δείχνει ότι ο Θεός μάς αγαπάει πάρα πολύ. Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά των ανθρώπων και αυτά τα λόγια του Θεού μιλούν για την αληθινή μου κατάσταση. Όταν έβλεπα πόσο εύστροφοι ήταν οι νεαροί αδελφοί και αδελφές, πόση δύναμη είχαν, ότι ήταν ικανοί να κάνουν όλα τα καθήκοντα στον οίκο του Θεού, ένιωθα ζήλια βαθιά μέσα μου και νόμιζα ότι βρίσκονταν στην καταλληλότερη στιγμή για να τους οδηγήσει ο Θεός στην τελείωση, ενώ εγώ, στην ηλικία μου, που δεν έβλεπα καλά, που δεν άκουγα καλά, που είχα αρχίσει να ξεχνάω, δεν θυμόμουν καν τι διάβαζα στα λόγια του Θεού. Ειδικά αφού έσπασα το πόδι μου και δεν μπορούσα να κάνω το καθήκον μου, ένιωθα ότι δεν είχε μείνει καμία ελπίδα στη ζωή μου και ότι οι πιθανότητές μου να σωθώ λιγόστευαν. Έτσι λοιπόν, ζούσα συχνά σε αρνητική διάθεση και ένιωθα απαισιόδοξη και απελπισμένη. Τα λόγια του Θεού μού υπέδειξαν ένα μονοπάτι άσκησης: Δεν ισχύει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον μονοπάτι να βαδίσουν όταν γερνούν και δεν μπορούν να κάνουν τα καθήκοντά τους Μπορούν να συνεχίσουν να επιδιώκουν την αλήθεια και να διορθώσουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους κι ας είναι ηλικιωμένοι και δεν μπορούν να βγουν έξω για να κάνουν το καθήκον τους. Αυτό νόμιζα όταν δεν υποτασσόμουν στα γηρατειά και ανάγκαζα τον εαυτό μου να συμβαδίζει με τους νέους— είχα αλαζονική διάθεση. Πίστευα πάντα ότι όταν γερνούσα, δεν θα μπορούσα να κάνω σημαντικά καθήκοντα, κι έτσι ανησυχούσα για τη σωτηρία μου. Είχα συνεχώς απαιτήσεις από τον Θεό και δεν μπορούσα να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του— είχα και διεφθαρμένη διάθεση. Επίσης, ενώ έκανα το καθήκον μου, επιδίωκα συνεχώς φήμη και θέση και ήθελα να με θαυμάζουν οι άνθρωποι. Είχα όλες αυτές τις διεφθαρμένες διαθέσεις και έπρεπε να τις αναλογιστώ, να τις εντοπίσω και να αναζητήσω την αλήθεια για να τις διορθώσω. Εξάλλου, μετά από τόσα χρόνια πίστης στον Θεό, σε κάποιον βαθμό γνώριζα τα λόγια του Θεού βιωματικά. Δεν μπορούσα να βγω έξω για να κάνω το καθήκον μου, μπορούσα όμως να μείνω στο σπίτι και να γράψω βιωματικά άρθρα για να καταθέσω μαρτυρία για τον Θεό. Δεν θα έκανα κάποιο καθήκον και με αυτόν τον τρόπο; Επιπλέον, παρόλο που οι νέοι έχουν καλή μνήμη, κι είναι εύστροφοι, έχουν γρήγορα αντανακλαστικά και ενεργούν γρήγορα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν διεφθαρμένη διάθεση. Και αυτοί πρέπει να βιώσουν την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού, ακριβώς όπως οι ηλικιωμένοι. Παρόλο που ήμουν πλέον ηλικιωμένη, εξακολουθούσα να έχω πολλές διεφθαρμένες διαθέσεις και για να τις επιλύσω έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια. Όλα αυτά ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω.

Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Αποφασίζω τον προορισμό του κάθε ανθρώπου όχι με βάση την ηλικία, την ιεραρχία ή τον βαθμό στον οποίο υπέφερε, και λιγότερο απ’ όλα, τον βαθμό στον οποίο προκαλεί τον οίκτο, αλλά σύμφωνα με το αν κατέχει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μόνο αυτή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλοι όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του Θεού θα τιμωρηθούν κι αυτοί. Αυτό είναι ένα αμετάβλητο γεγονός» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). «Στο σημερινό ρεύμα, όλοι όσοι αγαπούν αληθινά τον Θεό έχουν την ευκαιρία να τελειωθούν από Εκείνον. Είτε είναι νέοι είτε γέροι, εφόσον έχουν μια καρδιά που Του υποτάσσεται και έχει τον φόβο Του. Ο Θεός οδηγεί τους ανθρώπους στην τελείωση ανάλογα με τη διαφορετική τους λειτουργία. Εφόσον κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου και υποτάσσεσαι στο έργο του Θεού, θα μπορέσεις να τελειωθείς από Εκείνον. Επί του παρόντος, κανείς σας δεν είναι τέλειος. Κάποιες φορές, είστε ικανοί να εκτελείτε έναν τύπο λειτουργίας και άλλες φορές δύο. Εφόσον μάλιστα βάζετε τα δυνατά σας για να δαπανήσετε τον εαυτό σας για τον Θεό, εν τέλει θα τελειωθείτε από Αυτόν» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Σχετικά με το να εκτελεί ο καθένας τη λειτουργία του). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός δεν καθορίζει τα αποτελέσματα και τους προορισμούς των ανθρώπων με βάση την ηλικία τους ή το πόσο υπέφεραν, αλλά με βάση το αν κατέχουν την αλήθεια και αν έχει αλλάξει η ζωή-διάθεσή τους. Στο παρελθόν, πάντα πίστευα ότι οι νέοι άνθρωποι ήταν γεμάτοι δύναμη και εύστροφοι, ότι αποδέχονταν γρήγορα τα καινούργια πράγματα και ότι μπορούσαν να κάνουν πολλά καθήκοντα στον οίκο του Θεού— οι άνθρωποι αυτού του είδους μπορούσαν να έχουν ελπίδες να σωθούν. Ειδικά όταν έβλεπα πολλούς νέους να προάγονται, σκεφτόμουν ότι οι ηλικιωμένοι δεν ήταν χρήσιμοι στον οίκο του Θεού, ότι ο Θεός δεν τους ήθελε και ότι δεν είχαν καμία ελπίδα σωτηρίας. Έβλεπα τον οίκο του Θεού σαν ένα εργοστάσιο από τον κόσμο των απίστων και πίστευα ότι οι νέοι θα έμεναν, αλλά οι ηλικιωμένοι και οι άχρηστοι άνθρωποι δεν θα ήταν επιθυμητοί— με αυτόν τον τρόπο παρανοούσα τον Θεό και αυτό ήταν βλασφημία εναντίον Του. Στην πραγματικότητα, ο οίκος του Θεού προάγει τους ανθρώπους βάσει των αναγκών του ευαγγελικού έργου και κάθε τμήμα του έργου χρειάζεται εξειδικευμένους ανθρώπους όλων των ειδών για να το εκτελέσουν. Το γεγονός ότι οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να κάνουν κάποια καθήκοντα δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν θέλει τους ανθρώπους όταν γεράσουν, και σίγουρα δεν σημαίνει ότι δεν έχουν καμία ελπίδα σωτηρίας. Στα μάτια του Θεού δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι νέος ή ηλικιωμένος, όλοι είναι ίσοι— απλώς έχουν διαφορετική ηλικία και διαφορετική φυσική κατάσταση. Ο Θεός, όμως, απαιτεί απ’ όλους τους ανθρώπους να εισέλθουν στην αλήθεια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Είδα ότι ο Θεός είναι δίκαιος, δεν αξιολογεί τους ανθρώπους με βάση την ηλικία τους, αλλά με βάση το αν μπορούν να επιδιώξουν και να κερδίσουν την αλήθεια. Ακόμη και αν κάποιος είναι νέος, έχει επίπεδο και κάνει ένα σημαντικό καθήκον, είναι ανώφελο αν δεν επιδιώκει την αλήθεια και δεν χειρίζεται τα ζητήματα με αρχές. Εξακολουθεί να αντιστέκεται στον Θεό. Είμαι ηλικιωμένη και δεν μπορώ να κάνω κανένα σημαντικό καθήκον, μπορώ, όμως, να κατανοήσω τα λόγια του Θεού και ο νους και η λογική μου εξακολουθούν να είναι κανονικά, οπότε θα πρέπει να επιδιώκω την αλήθεια και να θεωρώ την κάθε μέρα που ζω πολύτιμη για να αποφέρω καρπούς.

Αργότερα, βρήκα ένα ακόμα απόσπασμα των λόγων του Θεού: «Ποιοι από σας εκτελείτε αυτήν τη στιγμή το καθήκον σας στον οίκο του Θεού κατά τύχη; Απ’ όπου κι αν προέρχεστε για να εκτελέσετε το καθήκον σας, δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι ότι επιλέγονται τυχαία μερικοί πιστοί για να εκτελέσουν το συγκεκριμένο καθήκον. Αυτό έχει προκαθοριστεί απ’ τον Θεό πριν την απαρχή του χρόνου. Τι πάει να πει πως κάτι έχει προκαθοριστεί; Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Καθ’ όλο το σχέδιο διαχείρισής Του, ο Θεός έχει σχεδιάσει εδώ και πολύ καιρό πόσες φορές θα ερχόσουν στη γη, σε ποια γενιά και σε ποια οικογένεια θα γεννιόσουν τις έσχατες ημέρες, ποιες θα ήταν οι συνθήκες αυτής της οικογένειας, αν θα ήσουν άνδρας ή γυναίκα, ποια θα ήταν τα προτερήματά σου, ποιο θα ήταν το μορφωτικό σου επίπεδο, πόσο εύγλωττος θα ήσουν, ποιο θα ήταν το επίπεδό σου και πώς θα ήσουν εμφανισιακά. Σχεδίασε την ηλικία στην οποία θα ερχόσουν στον οίκο του Θεού και θα άρχιζες να εκτελείς το καθήκον σου, και ποιο καθήκον θα εκτελούσες την εκάστοτε χρονική στιγμή. Ο Θεός έχει προ πολλού προκαθορίσει το κάθε σου βήμα. Πριν καν γεννηθείς και όταν ήρθες στη γη και διένυες τις τελευταίες ζωές σου, ο Θεός είχε ήδη κανονίσει ποιο καθήκον θα εκτελούσες σ’ αυτό το τελικό στάδιο του έργου. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αστεία υπόθεση αυτό! Το γεγονός ότι αυτήν τη στιγμή ακούς ένα κήρυγμα προκαθορίστηκε απ’ τον Θεό. Μην το παίρνεις αψήφιστα!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός είχε ορίσει σε ποιο έτος θα γεννιόμουν και πότε θα πίστευα σε Αυτόν. Όσο για το αν θα μπορούσα αργότερα να κάνω το καθήκον μου και τι είδους προορισμό και μοίρα θα είχα, όλα αυτά είναι στα χέρια του Θεού. Πάντα παραπονιόμουν λέγοντας ότι δεν γεννήθηκα σε καλή δεκαετία —δεν ήμουν καθόλου υποτακτική, ήμουν υπερβολικά αλαζονική και παράλογη. Γεννήθηκα τη δεκαετία του ‘50, αλλά το γεγονός ότι πρόλαβα τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Θεός και επιτέλεσε έργο τις έσχατες ημέρες, ότι είχα την τύχη να ακούσω τα λόγια του Θεού και να δω την εμφάνισή Του, ότι αποδέχτηκα το πότισμα και την καθοδήγησή Του και ότι ακολούθησα τον Θεό για τόσα πολλά μέχρι σήμερα— αυτό ήδη αποδεικνύει τη μεγάλη χάρη του Θεού και το γεγονός ότι με εξύψωσε. Όσο για εκείνους τους άπιστους που είχαν την ίδια ηλικία με εμένα: Έζησαν όλη τους τη ζωή χωρίς να γνωρίζουν γιατί ήρθαν σε αυτήν τη γη ούτε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής των ανθρώπων. Όλη τους τη ζωή ήξεραν μόνο να βγάζουν χρήματα, να ανταγωνίζονται τους άλλους και να απολαμβάνουν τη σάρκα— αγωνίζονταν μέσα στην αμαρτία τους Εγώ, όμως, μπορούσα να προσέλθω ενώπιον του Θεού και να κατανοήσω κάποιες αλήθειες, ήξερα γιατί ζουν οι άνθρωποι και ποιος τρόπος ζωής είναι πολύτιμος. Ήξερα, επίσης, ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι υπό τον έλεγχο του Θεού, καθώς και ποιο καθήκον πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι, τον προορισμό της ανθρωπότητας κ.λπ. Απολάμβανα τόσο μεγάλη χάρη και ευλογίες από τον Θεό, αλλά αλλά εξακολουθούσα να μην είμαι ικανοποιημένη και μάλιστα, παραπονιόμουν γιατί δεν μου επέτρεψε ο Θεός να γεννηθώ στη δεκαετία του ‘80 ή του ‘90. Συζητούσα και λογομαχούσα με τον Θεό. Πραγματικά δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση! Ο Θεός έκανε τόσο έργο για μένα, ενορχήστρωσε ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα για να έχω βιώματα, και όταν είχα αρνητική διάθεση, ο Θεός έβαζε τους αδελφούς και τις αδελφές να συναναστραφούν μαζί μου, διαρκώς με διαφώτιζε και με καθοδηγούσε μέσω των λόγων Του, και με βοήθησε να κατανοήσω τις προθέσεις Του και να αλλάξω την αρνητική μου διάθεση— δεν αποδεικνύουν όλα αυτά την αγάπη του Θεού; Όταν τα σκέφτηκα αυτά τα πράγματα, ένιωσα ενοχές και πίστεψα ότι πραγματικά δεν είχα συνείδηση. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου, δεν εκτίμησα την καλοσύνη Σου. Μου φερόσουν φιλεύσπλαχνα, αλλά εγώ πάντα Σε παρανοούσα. Τώρα που έσπασα το πόδι μου, επιτέλους αναλογίστηκα. Διαφορετικά, θα εξακολουθούσα να πιστεύω ότι μπορούσα να λάβω ευλογίες μόνο αν έτρεχα και κήρυττα το ευαγγέλιο, θα ζούσα με τις αντιλήψεις μου και θα αντιστεκόμουν σε Εσένα χωρίς να το γνωρίζω. Ο, τι κι αν κάνεις στο μέλλον, όποια κι αν είναι η έκβασή μου, θα είναι έργο της δικαιοσύνης Σου —υποτάσσομαι στην κυριαρχία Σου». Όταν κατανόησα τις προθέσεις του Θεού, η κατάστασή μου άλλαξε κάπως προς το καλύτερο. Αργότερα, έγραφα άρθρα στο σπίτι και γαλήνευα την καρδιά μου ενώπιον του Θεού, ασκώντας αυτοκριτική. Λίγους μήνες αργότερα, το πόδι μου σταδιακά βελτιώθηκε και ήμουν σε θέση να αρχίσω να περπατάω ξανά και να αναλάβω το καθήκον μου. Ενώ έκανα το καθήκον μου, έδινα επίσης σημασία στην αναζήτηση της αλήθειας και στη διόρθωση των δικών μου διεφθαρμένων διαθέσεων, και δεν ένιωθα να με περιορίζει ή να με δεσμεύει πλέον η ηλικία μου. Μπορούσα να τα αντιμετωπίσω καλά αυτά τα πράγματα.

Εκείνα τα χρόνια, ένιωθα συνεχώς ότι με περιόριζε η ηλικία μου. Αν δεν υπήρχε η καθοδήγηση των λόγων του Θεού, δεν θα είχα βγει ποτέ από αυτήν την κατάσταση. Χάρη στα λόγια του Θεού έφυγε ένα βάρος από την καρδιά μου, κι έτσι δεν ένιωθα πλέον ανήσυχη ή αγχωμένη για τη σωτηρία ούτε ότι δεν θα έχω καλή έκβαση λόγω των γηρατειών μου. Η καρδιά μου βρήκε ελευθερία και λύτρωση.