Τα τελευταία χρόνια είμαι υπεύθυνη για το έργο εκκαθάρισης της εκκλησίας. Δεδομένου ότι κάνω αυτό το καθήκον πολύ καιρό και έχω κατανοήσει ορισμένες αρχές, δεν ένιωθα μεγάλη πίεση από το καθήκον μου και ολοκλήρωνα το έργο μου με ευκολία. Ασυναίσθητα, άρχισα να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τα κέφια μου και να εργάζομαι με χαλαρούς ρυθμούς. Μετά από λίγο, οι επικεφαλής ζήτησαν μια εκτενή έρευνα για τον εντοπισμό ατόμων που έπρεπε να αποπεμφθούν. Παρέδωσα τη λίστα με τα ονόματα των ατόμων που εντόπισα στους επικεφαλής. Στη συνέχεια, μου ζητούσαν συχνά λεπτομέρειες για το κάθε άτομο στη λίστα και με ρωτούσαν πότε θα ολοκλήρωνα το υλικό για την αποπομπή τους και ούτω καθεξής. Όταν είδα ότι οι επικεφαλής επέβλεπαν και παρακολουθούσαν το έργο μου, σκέφτηκα: «Δεν εργάζομαι ήδη πάνω σ’ αυτό; Δεν κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν με εμπιστεύεστε; Πώς θα μπορούσα να συμπληρώσω και να επιβεβαιώσω πληροφορίες τόσο γρήγορα; Γιατί παρακολουθείτε τόσο στενά το θέμα; Δεν μπορείτε να μου δώσετε λίγη ελευθερία;» Τότε συνειδητοποίησα ότι αν δεν βιαζόμουν και δεν τελείωνα, οι επικεφαλής μπορεί να έλεγαν ότι δεν φέρω φορτίο, οπότε αναγκάστηκα να επιβεβαιώσω και να συμπληρώσω τις πληροφορίες όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μετά απ’ αυτό, γέμιζα εντελώς το πρόγραμμά μου κάθε μέρα. Αυτό, όμως, με έκανε να νιώσω περιορισμένη και καταπιεσμένη στο καθήκον μου. Αργότερα, όταν ανέφερα το έργο μου, δεν έδινα τη λίστα με τα ονόματα ορισμένων ατόμων από την έρευνά μου. Οι επικεφαλής νόμιζαν ότι είχα σχεδόν τελειώσει την εργασία και σταμάτησαν να παρακολουθούν και να επιβλέπουν το έργο μου τόσο συχνά όσο πριν. Έτσι, σταμάτησα κι εγώ να πιέζομαι. Μερικές φορές, καθυστερούσα να πάω στην εκκλησία για να συμπληρώσω το υλικό μέχρι το μεσημέρι, παρόλο που θα μπορούσα προφανώς να το έχω κάνει το πρωί. Δεν είχα καν ξεκάθαρο πλάνο. Λειτουργούσα όπως ήθελα. Αργότερα, οι επικεφαλής ανακάλυψαν ότι στη λίστα με τα ονόματα δεν υπήρχαν κάποια άτομα που έπρεπε να αποπεμφθούν. Με κλάδεψαν που έκανα ό,τι ήθελα στο καθήκον μου, που δεν αποδεχόμουν επίβλεψη, και που δεν σκεφτόμουν καθόλου το έργο της εκκλησίας. Εκείνη την περίοδο, ένιωθα ότι αντιστεκόμουν πολύ. Σκέφτηκα ότι απλώς δεν τους είχα αναφέρει ολόκληρη τη λίστα με τα ονόματα, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν εργαζόμουν πάνω σε αυτό το θέμα. Επιπλέον, δεν είχα καθυστερήσει στο καθήκον μου.

Αργότερα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Οι αντίχριστοι απαγορεύουν στους άλλους να παρεμβαίνουν, να κάνουν ερωτήσεις ή να τους επιβλέπουν στο έργο τους. Ό,τι ρυθμίσεις κι αν κάνει ο οίκος του Θεού για να παρακολουθεί το έργο τους, να μάθει περισσότερα σχετικά μ’ αυτό ή να το επιβλέπει, εκείνοι θα χρησιμοποιήσουν κάθε είδους τεχνική για να τις εμποδίσουν και να τις αρνηθούν. Για παράδειγμα, όταν ο Άνωθεν αναθέτει σε κάποιους ένα έργο, περνάει λίγος καιρός χωρίς να έχει υπάρξει καμία πρόοδος. Δεν λένε στον Άνωθεν αν εργάζονται πάνω σ’ αυτό, πώς προχωράει ή αν έχουν προκύψει δυσκολίες ή προβλήματα. Δεν παρέχουν καμία πληροφορία. Ένα μέρος του έργου επείγει και δεν μπορεί να καθυστερήσει, κι ωστόσο εκείνοι χασομερούν, και το τραβάνε για πολύ καιρό χωρίς να ολοκληρώνουν το έργο. Τότε, ο Άνωθεν πρέπει να κάνει ερωτήσεις. Όταν το κάνει αυτό, εκείνοι οι άνθρωποι θεωρούν αυτές τις ερωτήσεις αφόρητα ντροπιαστικές και του αντιστέκονται βαθιά μέσα τους: “Πέρασαν μόνο δέκα και κάτι μέρες από τότε που μου ανατέθηκε αυτή η δουλειά. Δεν πρόλαβα καν να κατατοπιστώ και ήδη ο Άνωθεν κάνει ερωτήσεις. Οι απαιτήσεις του από τους ανθρώπους είναι απλώς υπερβολικές!” Ορίστε, ψάχνουν να βρουν σφάλματα στις ερωτήσεις. Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Πείτε Μου, δεν είναι μάλλον φυσιολογικό να κάνει ερωτήσεις ο Άνωθεν; Αφενός, επιθυμεί να μάθει περισσότερα για την πρόοδο του έργου, καθώς και για τις δυσκολίες που μένει να ξεπεραστούν. Εκτός αυτού, επιθυμεί να μάθει περισσότερα για το επίπεδο που έχουν οι άνθρωποι στους οποίους ανέθεσε την εργασία και κατά πόσο θα είναι πραγματικά σε θέση να λύσουν τα προβλήματα και να κάνουν καλά τη δουλειά. Ο Άνωθεν θέλει να γνωρίζει τα δεδομένα ως έχουν και, τις περισσότερες φορές, κάνει ερωτήσεις σε τέτοιες περιστάσεις. Δεν οφείλει να κάνει κάτι τέτοιο; Ο Άνωθεν ανησυχεί μήπως δεν ξέρεις πώς να λύνεις προβλήματα και μήπως δεν μπορείς να χειριστείς τη δουλειά. Γι’ αυτό κάνει ερωτήσεις. Κάποιοι άνθρωποι αντιστέκονται αρκετά στις ερωτήσεις και τις βρίσκουν αποκρουστικές. Δεν είναι πρόθυμοι ν’ αφήνουν τους άλλους να ρωτούν, κι όταν εκείνοι κάνουν ερωτήσεις, τότε αντιστέκονται κι έχουν επιφυλάξεις, ενώ συλλογίζονται πάντα: “Γιατί κάνουν μονίμως ερωτήσεις και θέλουν να μαθαίνουν περισσότερα; Μήπως επειδή δεν μ’ εμπιστεύονται και μ’ υποτιμούν; Αν δεν μ’ εμπιστεύονται, τότε δεν θα έπρεπε να με χρησιμοποιήσουν!” Δεν κατανοούν ποτέ τις ερωτήσεις και την επίβλεψη του Άνωθεν, αλλά αντιστέκονται σ’ όλα αυτά. Έχουν τέτοιοι άνθρωποι λογική; Γιατί δεν επιτρέπουν στον Άνωθεν να κάνει ερωτήσεις και να τους επιβλέπει; Γιατί, εκτός των άλλων, αντιστέκονται και είναι ανυποχώρητοι; Τι πρόβλημα υπάρχει εδώ; Δεν τους νοιάζει αν εκτελούν αποτελεσματικά το καθήκον τους ή αν αυτό θα παρακωλύσει την πρόοδο του έργου. Δεν αναζητούν τις αλήθεια-αρχές όταν κάνουν το καθήκον τους, αλλά κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν σκέφτονται καθόλου τ’ αποτελέσματα ή την αποδοτικότητα του έργου ούτε σκέφτονται καθόλου τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, πόσο μάλλον ποιες είναι οι προθέσεις και οι απαιτήσεις του Θεού. Το σκεπτικό τους είναι το εξής: “Κάνω το καθήκον μου με τους δικούς μου τρόπους και τις δικές μου διαδικασίες. Μην απαιτείς πάρα πολλά από εμένα και μην απαιτείς πράγματα με πάρα πολλές λεπτομέρειες. Αρκεί που μπορώ και κάνω το καθήκον μου. Δεν μπορώ να κουράζομαι υπερβολικά ή να υποφέρω πάρα πολύ”. Δεν κατανοούν τις ερωτήσεις του Άνωθεν και τις προσπάθειές του να μάθει περισσότερα για το έργο τους. Τι λείπει απ’ αυτήν την έλλειψη κατανόησής τους; Δεν της λείπει η υποταγή; Δεν της λείπει το αίσθημα ευθύνης; Η αφοσίωση; Αν ήταν πραγματικά υπεύθυνοι κι αφοσιωμένοι όταν κάνουν το καθήκον τους, θα απέρριπταν, άραγε, τις ερωτήσεις του Άνωθεν σχετικά με το έργο τους; (Όχι.) Θα μπορούσαν να το κατανοήσουν. Αν πραγματικά δεν μπορούν να το κατανοήσουν, τότε υπάρχει μόνο μία πιθανότητα: Αντιμετωπίζουν το καθήκον τους σαν επάγγελμα και μέσο διαβίωσης και το εκμεταλλεύονται, θεωρούν το καθήκον που κάνουν προϋπόθεση και διαπραγματευτικό χαρτί με το οποίο μπορούν στο μεταξύ ν’ αποκτήσουν κάποια ανταμοιβή. Θα κάνουν απλώς λίγο έργο κύρους για να τα βγάλουν πέρα με τον Άνωθεν, χωρίς να καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια ν’ αντιμετωπίσουν την ανάθεση από τον Θεό ως καθήκον και υποχρέωσή τους. Όταν, λοιπόν, ο Άνωθεν κάνει ερωτήσεις για το έργο τους ή το επιβλέπει, το βρίσκουν αποκρουστικό κι αποκτούν μια νοοτροπία αντίστασης. Έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Από πού πηγάζει αυτό το πρόβλημα; Ποια είναι η ουσία του; Η στάση τους απέναντι στο έργο είναι λανθασμένη. Σκέφτονται μόνο την ευκολία και την άνεση της σάρκας, τη δική τους θέση και περηφάνια, αντί να σκέφτονται την αποτελεσματικότητα του έργου και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Δεν επιζητούν καθόλου να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος δεύτερο)]. Ο Θεός εκθέτει ότι οι αντίχριστοι δεν θέλουν να αφήσουν τους ανθρώπους να επιβλέπουν το έργο τους. Όταν οι επικεφαλής ελέγχουν και διερευνούν το έργο τους, εκείνοι αντιστέκονται και λειτουργούν όπως θέλουν, χωρίς να νοιάζονται για την αποτελεσματικότητα του έργου τους. Έκανα αυτοκριτική και είδα ότι είχα παρουσιάσει κι εγώ παρόμοια συμπεριφορά. Όταν οι επικεφαλής ρώτησαν για την πρόοδο στο έργο μου, ένιωσα να αντιστέκομαι. Σκέφτηκα ότι δεν είχα καθήσει άπραγη κι ότι με πίεζαν πολύ. Αν και συνέχισα να εργάζομαι, δεν ήμουν και τόσο πρόθυμη. Μάλιστα τους εξαπάτησα, αφού δεν ανέφερα με ειλικρίνεια λεπτομέρειες για τα άτομα που εντόπισα στην έρευνά μου. Ήταν, λοιπόν, αδύνατο οι επικεφαλής να επιβλέψουν το έργο μου, οπότε εγώ μπορούσα να κάνω το καθήκον μου όπως ήθελα σύμφωνα με τα δικά μου σχέδια. Φαινομενικά, δεν είχα μείνει αδρανής. Είχα, όμως, επηρεάσει άμεσα την πρόοδο του έργου εφόσον είχα χαλαρή στάση και λειτουργούσα σύμφωνα με το δικό μου πρόγραμμα. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα αίσθημα ευθύνης στο καθήκον μου και δεν ήμουν αξιόπιστη.

Αργότερα, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Είναι καλό πράγμα να επιβλέπει το έργο σου ένας επικεφαλής. Γιατί; Επειδή αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνει ευθύνη για το εκκλησιαστικό έργο· αυτό είναι το καθήκον του, η ευθύνη του. Το γεγονός ότι μπορεί να εκπληρώσει αυτήν την ευθύνη αποδεικνύει ότι είναι ικανός επικεφαλής, καλός επικεφαλής. Αν σου παρέχονταν πλήρης ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα και μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες, ν’ ακολουθείς τις επιθυμίες σου και ν’ απολαμβάνεις πλήρη ελευθερία και δημοκρατία και αν, ό,τι κι αν έκανες ή όπως κι αν το έκανες, ο επικεφαλής δεν νοιαζόταν ούτε σε επέβλεπε, δεν σε ρωτούσε ποτέ, δεν έλεγχε το έργο σου, δεν μιλούσε ανοιχτά όταν διαπιστώνονταν προβλήματα και απλώς είτε σε καλόπιανε είτε διαπραγματευόταν μαζί σου, άραγε θα ήταν καλός επικεφαλής; Ασφαλώς και όχι. Ένας τέτοιος επικεφαλής σε βλάπτει. Ενδίδει στις κακές σου πράξεις, σου επιτρέπει να πηγαίνεις ενάντια στις αρχές και να κάνεις ό,τι θέλεις· σε σπρώχνει σ’ έναν λάκκο με φωτιά. Αυτός δεν είναι ένας υπεύθυνος επικεφαλής που ανταποκρίνεται στα πρότυπα. Από την άλλη πλευρά, αν ένας επικεφαλής μπορεί να σ’ επιβλέπει τακτικά, να εντοπίζει τυχόν προβλήματα στο έργο σου, να σου υπενθυμίζει κάτι άμεσα ή να σε επιπλήττει και να σε εκθέτει, να σε διορθώνει και να σε βοηθά εγκαίρως στις λανθασμένες επιδιώξεις σου και στις αποκλίσεις όταν κάνεις το καθήκον σου και αν, υπό τη δική του επίβλεψη, επίπληξη, παροχή και βοήθεια, αλλάξει η λανθασμένη στάση σου απέναντι στο καθήκον σου, μπορέσεις ν’ αποβάλεις κάποιες παράλογες απόψεις, μειωθούν σταδιακά οι ιδέες σου και τα πράγματα που απορρέουν από την ορμητικότητά σου και μπορέσεις ν’ αποδεχθείς ήρεμα τις δηλώσεις και τις απόψεις που είναι σωστές και που συνάδουν με τις αλήθεια-αρχές, τότε δεν είναι αυτό επωφελές για σένα; Τα οφέλη είναι πράγματι τεράστια!» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (7)]. Τα λόγια του Θεού με βοήθησαν να καταλάβω ότι είναι ευθύνη των επικεφαλής να επιβλέπουν και να παρακολουθούν το έργο. Αυτό δείχνει, επίσης, ότι είναι υπεύθυνοι για τα καθήκοντά τους και θέλουν να κάνουν καλά το έργο της εκκλησίας. Οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά συνείδηση και λογική κάνουν συχνά αυτοκριτική όταν τους επιβλέπουν οι επικεφαλής. Συνοψίζουν και διορθώνουν έγκαιρα αποκλίσεις και προβλήματα στα καθήκοντά τους, για να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα στα καθήκοντά τους. Θυμήθηκα ότι όταν ανέλαβα πρώτη φορά το έργο της εκκαθάρισης, δεν καταλάβαινα καμία αρχή. Μόνο αφού οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστράφηκαν και με βοήθησαν πολλές φορές μπόρεσα να κατανοήσω κάποιες αρχές και κατάφερα να διακρίνω τη συμπεριφορά διαφόρων ανθρώπων. Ήμουν ιδιαίτερα ευνοημένη που έκανα αυτό το καθήκον, και είχα τη χάρη του Θεού. Η εκκλησία μού είχε αναθέσει αυτό το καθήκον, οπότε έπρεπε να το επωμιστώ και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με όλη μου την καρδιά και τη δύναμη, ώστε το έργο να προοδεύσει ομαλά. Έτσι θα έδειχνα ότι έχω συνείδηση και λογική. Ωστόσο, εγώ έκανα το καθήκον μου χαλαρά, και ευχαριστιόμουν μόνο και μόνο που είχα κάποιες εργασίες, χωρίς να λαμβάνω υπόψη την πρόοδο του έργου. Είχα εξαπατήσει και τους επικεφαλής με το να μην αναφέρω συγκεκριμένες λεπτομέρειες, ώστε να τους εμποδίσω να ελέγξουν και να επιβλέψουν το έργο μου. Πώς θα μπορούσα να πω ότι είχα συνείδηση ή ανθρώπινη φύση, ενώ έκανα το καθήκον μου με τέτοιον τρόπο; Απέφευγα συνεχώς την επίβλεψη και δεν ήθελα να με περιορίζουν. Η σάρκα μου ένιωθε πιο άνετα, αλλά το έργο καθυστερούσε κι εγώ διέπραττα παραβάσεις. Ήμουν απίστευτα ανόητη!

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Τι ακριβώς είναι το καθήκον; Είναι μια αποστολή που εμπιστεύτηκε ο Θεός στους ανθρώπους, είναι μέρος του έργου του οίκου του Θεού, καθώς και ευθύνη και υποχρέωση που πρέπει να φέρει κάθε ένας που ανήκει στον εκλεκτό λαό του Θεού. Είναι το καθήκον η καριέρα σου; Είναι προσωπική οικογενειακή υπόθεση; Ισχύει ότι από τη στιγμή που σου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, το καθήκον αυτό γίνεται προσωπική σου υπόθεση; Δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Πώς οφείλεις, λοιπόν, να εκπληρώνεις το καθήκον σου; Ενεργώντας σύμφωνα με τις απαιτήσεις, τα λόγια και τα πρότυπα του Θεού, και βασίζοντας τη συμπεριφορά σου στις αλήθεια-αρχές και όχι στις ανθρώπινες υποκειμενικές επιθυμίες. Κάποιοι άνθρωποι λένε: “Από τη στιγμή που μου έχει ανατεθεί ένα καθήκον, δεν είναι δική μου υπόθεση; Το καθήκον μου είναι ευθύνη μου· δεν είναι δική μου υπόθεση αυτό που μου ανατέθηκε; Αν αντιμετωπίσω το καθήκον μου ως δική μου υπόθεση, αυτό δεν σημαίνει ότι θα το κάνω σωστά; Θα το έκανα καλά αν δεν το αντιμετώπιζα ως δική μου υπόθεση;” Είναι σωστά ή λάθος αυτά τα λόγια; Είναι λάθος, είναι αντίθετα με την αλήθεια. Το καθήκον δεν είναι δική σου προσωπική υπόθεση, είναι υπόθεση του Θεού, είναι μέρος του έργου του Θεού, και πρέπει να κάνεις αυτό που ζητάει ο Θεός· μόνο αν εκτελείς το καθήκον σου με καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό θα πληροίς τις προϋποθέσεις. Αν εκτελείς πάντα το καθήκον σου σύμφωνα με τις δικές σου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, και σύμφωνα με τις δικές σου ροπές, τότε ποτέ δεν θα ανταποκριθείς στα πρότυπα. Αν εκτελείς πάντα το καθήκον σου όπως επιθυμείς, αυτό δεν αποτελεί εκτέλεση του καθήκοντός σου, διότι αυτό που κάνεις δεν εμπίπτει στο πεδίο της διαχείρισης του Θεού, δεν είναι έργο του οίκου του Θεού· αντίθετα, διευθύνεις τη δική σου επιχείρηση, εκτελείς τις δικές σου εργασίες, κι έτσι αυτό δεν μνημονεύεται από τον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο αν αναζητά κανείς τις θεμελιώδεις αρχές της αλήθειας μπορεί να εκτελέσει καλά το καθήκον του). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι τα καθήκοντα προέρχονται από τον Θεό· είναι ευθύνη και υποχρέωση κάθε ακόλουθου του Θεού. Δεν είναι σαν τις εργασίες του νοικοκυριού, όπου μπορεί κανείς να λειτουργεί όπως θέλει. Πρέπει κανείς να αναζητά την αλήθεια και να κάνει τα καθήκοντά του σύμφωνα με τις αρχές. Εγώ ήμουν υπεύθυνη για το έργο εκκαθάρισης της εκκλησίας. Η απαίτηση του Θεού σε αυτό το καθήκον είναι η εκκαθάριση της εκκλησίας από τους αντίχριστους, τους κακούς ανθρώπους και τους δύσπιστους το συντομότερο δυνατό, ώστε να παρέχουμε μια καλή ζωή στην εκκλησία για τους αδελφούς και τις αδελφές. Ωστόσο, εγώ αδιαφόρησα για τις προθέσεις του Θεού. Δεν σκέφτηκα πώς θα ολοκληρώσω γρήγορα το έργο σύμφωνα με τις αρχές. Αντ’ αυτού, κάθε μέρα σκεφτόμουν την άνεση της σάρκας μου και πώς θα αποφύγω την ταλαιπωρία και την κούραση. Έκανα το καθήκον μου όπως ήθελα, χαλαρά και χωρίς βιασύνη. Δεν προωθούσα εργασίες που μπορούσαν να ολοκληρωθούν νωρίτερα και ήμουν απρόθυμη να κάνω περισσότερα ακόμη και όταν μπορούσα. Επίσης, είχα αποκρύψει σκόπιμα τη λίστα με τα ονόματα των ατόμων που πληρούσαν τα κριτήρια κι έπρεπε να αποπεμφθούν. Είχα κρύψει από τους επικεφαλής την πρόοδο του έργου, ώστε να μην μπορούν να με επιβλέψουν, με σκοπό να μην έχω πολύ φόρτο εργασίας και να μην κουράζομαι. Για να βολέψω τη σάρκα μου, είπα ψέματα και εξαπάτησα. Ήμουν πραγματικά ανάξια αυτού του καθήκοντος!

Αργότερα, έκανα αυτοκριτική. Γιατί ήμουν απρόθυμη να δεχτώ επίβλεψη και ήθελα να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο; Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που φροντίζουν για το κανονικό έργο τους; Είναι άνθρωποι που βλέπουν τις βασικές τους ανάγκες, όπως το φαγητό, τα ρούχα, τη στέγη και τις μετακινήσεις, με απλό τρόπο. Εφόσον αυτά τα πράγματα βρίσκονται σε ένα κανονικό επίπεδο, αυτό τους αρκεί. Νοιάζονται περισσότερο για το μονοπάτι τους στη ζωή, την αποστολή που έχουν ως ανθρώπινα όντα, τη νοοτροπία τους για τη ζωή και τις αξίες τους. Τι συλλογίζονται όλη μέρα οι άνθρωποι που δεν είναι πολλά υποσχόμενοι; Συλλογίζονται μονίμως πώς να τεμπελιάσουν, πώς να αποφύγουν τις ευθύνες τους με κολπάκια, πώς να τρώνε καλά και να διασκεδάζουν, πώς να ζουν με σωματική ευκολία και άνεση, χωρίς να συλλογίζονται τα σωστά ζητήματα. Επομένως, νιώθουν καταπιεσμένοι καθώς κάνουν τα καθήκοντά τους στο πλαίσιο και το περιβάλλον του οίκου του Θεού. […] Αυτοί οι άνθρωποι που δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους και κάνουν ό,τι τους αρέσει δεν θέλουν να κάνουν αυτά τα κανονικά πράγματα. Με το να κάνουν ό,τι θέλουν, απώτερος στόχος τους είναι η σωματική άνεση, απόλαυση και ευκολία, καθώς και να μην περιορίζονται ούτε να αδικούνται με κανέναν τρόπο. Είναι να μπορούν να τρώνε ό,τι και όσο θέλουν και να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Ο λόγος για τον οποίο νιώθουν συχνά καταπιεσμένοι είναι η ποιότητα της ανθρώπινης φύσης τους και οι εσωτερικές τους επιδιώξεις. Όσο κι αν συναναστραφείς μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, δεν θα αλλάξουν ούτε θα απαλλαγούν από την καταπίεση που νιώθουν. Τέτοιοι άνθρωποι είναι· δεν είναι παρά πράγματα που δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους. Επιφανειακά, δεν φαίνεται να έχουν διαπράξει κάποιο μεγάλο κακό ούτε να είναι κακοί άνθρωποι και φαίνεται πως απλώς δεν έχουν καταφέρει να τηρήσουν τις αρχές και τους κανονισμούς· στην πραγματικότητα, όμως, η φύση-ουσία τους είναι πως δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους και δεν ακολουθούν το σωστό μονοπάτι. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν τη συνείδηση και τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης και δεν μπορούν να αποκτήσουν την ευφυΐα της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Δεν σκέφτονται, δεν συλλογίζονται και δεν επιδιώκουν τους στόχους που οφείλουν να επιδιώκουν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση ούτε τις στάσεις ζωής και τις μεθόδους ύπαρξης που θα πρέπει να υιοθετούν οι άνθρωποι με κανονική ανθρώπινη φύση. Κάθε μέρα, το μυαλό τους κατακλύζεται από σκέψεις για το πώς θα βρουν σωματική άνεση και απόλαυση. Ωστόσο, στο περιβάλλον διαβίωσης της εκκλησίας δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις σωματικές τους προτιμήσεις, με αποτέλεσμα να νιώθουν άβολα και καταπιεσμένοι. Έτσι γεννιούνται μέσα τους αυτά τα συναισθήματα. Πείτε Μου, δεν είναι εξουθενωτική η ζωή τέτοιων ανθρώπων; (Ναι.) Είναι αξιοθρήνητη η ζωή τους; (Όχι, δεν είναι αξιοθρήνητη.) Σωστά, δεν είναι αξιοθρήνητη. Αν μη τι άλλο, είναι άνθρωποι που δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους. Στην κοινωνία, ποιοι είναι οι άνθρωποι που δεν φροντίζουν για το κανονικό έργο τους; Είναι οι αργόσχολοι, οι ανόητοι, οι τεμπέληδες, οι ταραχοποιοί, οι κακούργοι και οι χασομέρηδες —τέτοιοι άνθρωποι. Δεν θέλουν να μάθουν νέες δεξιότητες ή ικανότητες και δεν θέλουν να επιδιώξουν κάποια σοβαρή καριέρα ή να βρουν μια δουλειά ώστε να τα βγάζουν πέρα. Είναι οι αργόσχολοι και οι χασομέρηδες της κοινωνίας. Διεισδύουν στην εκκλησία και έπειτα θέλουν να κερδίσουν κάτι χωρίς να δώσουν τίποτα, καθώς και να λάβουν το μερίδιο ευλογιών που τους αναλογεί. Είναι καιροσκόποι. Αυτοί οι καιροσκόποι δεν είναι ποτέ διατεθειμένοι να κάνουν τα καθήκοντά τους. Αν τα πράγματα δεν πάνε έστω και στο ελάχιστο όπως τα θέλουν, νιώθουν καταπιεσμένοι. Αν και πάντα θέλουν να ζουν ελεύθεροι και να μην επιτελούν κανενός είδους έργο, θέλουν, παρόλα αυτά, να τρώνε καλό φαγητό και να φοράνε ωραία ρούχα, καθώς και να τρώνε και να κοιμούνται όποτε θέλουν. Σκέφτονται πως, αν έρθει ποτέ αυτή η μέρα, θα είναι σίγουρα υπέροχη. Δεν θέλουν να υπομείνουν ούτε ελάχιστη ταλαιπωρία και επιθυμούν μια ζωή καλοπέρασης. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν εξουθενωτική ακόμη και τη ζωή· τους δεσμεύουν αρνητικά συναισθήματα. Νιώθουν συχνά κουρασμένοι και μπερδεμένοι επειδή δεν μπορούν να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Δεν θέλουν να φροντίζουν για το κανονικό έργο τους ούτε να χειρίζονται τις κανονικές υποθέσεις τους. Δεν θέλουν να προσηλωθούν σε μια δουλειά και να την κάνουν χωρίς σταματημό από την αρχή μέχρι το τέλος, να την αντιμετωπίσουν ως επάγγελμα και καθήκον τους, ως υποχρέωση και ευθύνη τους· δεν θέλουν να την ολοκληρώσουν και να πετύχουν αποτελέσματα ούτε να την κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Δεν το έχουν σκεφτεί ποτέ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλουν απλώς να ενεργούν επιπόλαια και να χρησιμοποιούν το καθήκον τους ως μέσο για να βγάζουν τα προς το ζην. Όταν αντιμετωπίζουν λίγη πίεση ή κάποια μορφή ελέγχου, όταν καλούνται να ανταποκριθούν σε κάποιο ελαφρώς υψηλότερο επίπεδο ή αναγκάζονται να επωμιστούν λίγη ευθύνη, νιώθουν άβολα και καταπιεσμένοι. Γεννιούνται μέσα τους αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, η ζωή τούς φαίνεται εξουθενωτική και είναι δυστυχισμένοι. Ένας βασικός λόγος για τον οποίο η ζωή τούς φαίνεται εξουθενωτική είναι επειδή τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν λογική. Η λογική τους είναι προβληματική και όλη μέρα είναι παραδομένοι σε φαντασιώσεις, ζουν σε ένα όνειρο και πετάνε στα σύννεφα, ενώ φαντάζονται συνεχώς τα πιο εξωφρενικά πράγματα. Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να απαλλαγούν από την καταπίεση που νιώθουν. Δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, είναι δύσπιστοι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους ζητήσουμε να φύγουν από τον οίκο του Θεού, να επιστρέψουν στον κόσμο και να βρουν τον δικό τους τόπο ευκολίας και άνεσης» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα πως δεν σκέφτονται σωστά όσοι κάνουν τα καθήκοντά τους όπως θέλουν και όσοι δεν κάνουν σωστά το έργο τους. Κάθε μέρα, σκέφτονται μόνο πώς να βολέψουν τη σάρκα τους. Όσα χρόνια κι αν κάνουν τα καθήκοντά τους, έχουν πάντα τη στάση απλώς να τα βγάζουν πέρα, όπως κάθε αργόσχολος και τεμπέλης στα εγκόσμια. Αυτοί οι άνθρωποι αποστρέφονται την αλήθεια και δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα. Είναι κλασικοί δύσπιστοι. Αν δεν μετανοήσουν, είναι καταδικασμένοι να αποκαλυφθούν και να αποκλειστούν. Παλιότερα, περιφρονούσα τους αργόσχολους και τους τεμπέληδες, και σκεφτόμουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν τη δουλειά τους, και απλώς ζουν σε βάρος άλλων. Συνέκρινα τον εαυτό μου με τα λόγια του Θεού και είδα ότι ήμουν ίδια με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ήθελα να με επιβλέπουν ή να με πιέζουν στο καθήκον μου· ήθελα μόνο ελευθερία και να μη με περιορίζει κανείς. Δεν έδειχνα καμία ευθύνη απέναντι στο κύριο έργο μου. Δεν φρόντιζα το έργο μου και ενέδιδα στις ανέσεις. Είχα, άραγε, καθόλου ακεραιότητα και αξιοπρέπεια; Αν και φαινόταν ότι έκανα κάποιο έργο, δεν ήμουν ειλικρινής προς τον Θεό, ήμουν ύπουλη και τεμπέλιαζα στο καθήκον μου. Νόμιζα ότι θα τα κατάφερνα κοροϊδεύοντας τον Θεό κι ότι έτσι θα λάμβανα τις ευλογίες Του. Είχα κάνει κάποια καθήκοντα μόνο και μόνο για χάρη των προοπτικών και του προορισμού μου. Δεν ήμουν μια καιροσκόπος; Ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά τα πάντα, και όποιος είναι ανειλικρινής στα καθήκοντά του αποκαλύπτεται και αποκλείεται. Εγώ κορόιδευα τον εαυτό μου και νόμιζα ότι θα αποκτούσα την ευλογία του Θεού με δόλια μέσα. Δεν ήταν απίστευτα ανόητο αυτό; Σε τι διέφεραν όλες οι εκδηλώσεις μου από εκείνες των δύσπιστων που είχαν αποπεμφθεί; Αν συνέχιζα έτσι, θα έχανα την έκβαση και τον προορισμό μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο φοβόμουν. Προσευχήθηκα, λοιπόν, στον Θεό για να μετανοήσω και θέλησα να αναζητήσω την αλήθεια για να επιλύσω τα προβλήματά μου.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Όσοι πιστεύουν αληθινά στον Θεό είναι όλοι τους άνθρωποι που φροντίζουν για το κανονικό έργο τους, είναι όλοι τους διατεθειμένοι να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, καθώς και ικανοί να αναλάβουν μια δουλειά και να την κάνουν καλά σύμφωνα με το επίπεδό τους και τους κανονισμούς του οίκου του Θεού. Φυσικά, μπορεί στην αρχή να σου φανεί δύσκολο να προσαρμοστείς σε αυτήν τη ζωή. Μπορεί να νιώθεις εξαντλημένος τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ωστόσο, αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος να συνεργαστείς και διατεθειμένος να γίνεις ένας κανονικός, καλός άνθρωπος και να φτάσεις στη σωτηρία, τότε πρέπει να πληρώσεις κάποιο τίμημα και να αφήσεις τον Θεό να σε πειθαρχήσει. Όταν νιώθεις την παρόρμηση να γίνεις ισχυρογνώμων, πρέπει να επαναστατείς εναντίον της και να την εγκαταλείπεις, μειώνοντας σταδιακά την ισχυρογνωμοσύνη σου και τις εγωιστικές επιθυμίες σου. Πρέπει να αναζητάς τη βοήθεια του Θεού σε κρίσιμα θέματα, κρίσιμους καιρούς και κρίσιμες εργασίες. Αν έχεις όντως αποφασιστικότητα, θα πρέπει να ζητάς από τον Θεό να σε συμμορφώνει και να σε πειθαρχεί, καθώς και να σε διαφωτίζει για να καταφέρεις να κατανοήσεις την αλήθεια· με αυτόν τον τρόπο θα πετυχαίνεις καλύτερα αποτελέσματα. Αν έχεις πραγματικά αποφασιστικότητα, προσεύχεσαι στον Θεό παρουσία Του και κάνεις δεήσεις σε Αυτόν, τότε ο Θεός θα αναλάβει δράση. Θα αλλάξει την κατάστασή σου και τις σκέψεις σου. Αν το Άγιο Πνεύμα κάνει λίγο έργο, σε συγκινήσει και σε διαφωτίσει λιγάκι, η καρδιά σου θα αλλάξει και η κατάστασή σου θα μεταμορφωθεί. Όταν πραγματοποιηθεί αυτή η μεταμόρφωση, θα νιώθεις πως δεν είναι καταπιεστικό να ζεις έτσι. Η καταπιεσμένη κατάστασή σου και τα συναισθήματα καταπίεσης που νιώθεις θα μεταμορφωθούν, θα μετριαστούν και θα είναι διαφορετικά απ’ ό,τι προηγουμένως. Θα νιώθεις πως δεν είναι κουραστικό να ζεις έτσι. Θα σε ευχαριστεί να εκτελείς το καθήκον σου στον οίκο του Θεού. Θα νιώθεις πως είναι καλό να ζεις, να συμπεριφέρεσαι και να εκτελείς το καθήκον σου κατ’ αυτόν τον τρόπο, με το να υπομένεις κακουχίες και να πληρώνεις ένα τίμημα, να ακολουθείς τους κανόνες και να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές. Θα νιώθεις πως έτσι θα πρέπει να ζουν οι κανονικοί άνθρωποι. Όταν ζεις σύμφωνα με την αλήθεια και εκτελείς καλά το καθήκον σου, θα νιώθεις πως η καρδιά σου είναι σταθερή και γαλήνια και πως η ζωή σου έχει νόημα» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (5)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι οι ειλικρινείς πιστοί προσέχουν το έργο τους, σκέφτονται συνεχώς πώς να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους και πώς να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα. Είναι πρόθυμοι να υποφέρουν και να πληρώσουν το τίμημα, και μπορούν να αποδέχονται την επίβλεψη των άλλων. Συχνά αναλογίζονται τις αποκλίσεις στο έργο τους και διορθώνουν αμέσως τυχόν ζητήματα μόλις τα ανακαλύπτουν. Επίσης, κατάλαβα πως όταν κάποιος σκέφτεται το έργο του οίκου του Θεού και λαμβάνει υπόψη τα κατάλληλα ζητήματα, δεν πέφτει ποτέ σε κατάθλιψη ούτε θα νιώσει ποτέ περιορισμένος που υποφέρει λίγο. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, συνέλεξα πληροφορίες για ένα κακό άτομο. Όταν το έμαθαν οι επικεφαλής, με ρώτησαν πότε μπορούσα να οργανωθώ. Σκέφτηκα: «Αυτό το άτομο μεταφέρθηκε μόλις στην εκκλησία μας από άλλη εκκλησία. Ορισμένες από τις κακές πράξεις του πρέπει να τις ερευνήσω και να τις επιβεβαιώσω με την προηγούμενη εκκλησία του. Δεν θα είναι εύκολο να συγκεντρώσω τα πάντα. Επιπλέον, έχω κι άλλο υλικό που πρέπει να συμπληρωθεί το συντομότερο δυνατό. Η σάρκα μου θα πρέπει να υποφέρει ξανά». Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι σκεφτόμουν ξανά τη σάρκα μου. Αναλογίστηκα πώς είχα επιβραδύνει προηγουμένως την πρόοδο του έργου, και ήξερα ότι δεν μπορούσα να καθυστερήσω ξανά. Επιπλέον, αυτό το άτομο δημιουργούσε δυσαρμονία και καταπίεζε τους αδελφούς και τις αδελφές στην εκκλησία. Έπρεπε να απομακρυνθεί το συντομότερο δυνατό. Ζήτησα αμέσως από σχετικά άτομα να με βοηθήσουν να κατανοήσω και να επαληθεύσω τις πληροφορίες και σύντομα συνέλεξα όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Με τη συγκατάθεση του 80% των αδελφών, αυτός ο κακός άνθρωπος αποβλήθηκε από την εκκλησία. Όταν επικεντρώθηκα στο καθήκον μου χωρίς να λαμβάνω υπόψη τη σάρκα μου, ένιωσα μέσα μου ακλόνητη. Από τότε κι έπειτα, όταν έκανα τα καθήκοντά μου, ανέφερα το έργο μου εγκαίρως. Όταν οι επικεφαλής με επέβλεπαν και παρακολουθούσαν το έργο μου, δεν ένιωθα πλέον αντίσταση. Αντ’ αυτού, μέσα από την επίβλεψή τους, ανακάλυπτα τις αποκλίσεις στο έργο μου και τις διόρθωνα αμέσως. Για παράδειγμα, όταν με ρώτησαν για την αργή πρόοδο του έργου, έκανα αυτοκριτική και συνειδητοποίησα ότι ο κύριος λόγος ήταν που δεν ήμουν ικανή να δώσω προτεραιότητα στις πιο σημαντικές εργασίες. Έτσι, διόρθωσα γρήγορα αυτό το θέμα. Όταν ασκήθηκα έτσι, σταμάτησα να νιώθω καταπίεση ή αντίσταση. Επιπλέον, βελτιώθηκε σημαντικά η αποτελεσματικότητά μου στο καθήκον μου και διπλασιάστηκε ο όγκος του υλικού που διαχειριζόμουν κάθε μήνα. Ξέρω ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, και νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον Θεό!