Τον Απρίλιο του 2023, έπεσε στα χέρια μου η αξιολόγησή μου από τον επικεφαλής, όπου έλεγε ότι είμαι ανθρωπάρεσκη και ότι δεν είχα αίσθημα δικαίου. Ανέφερε ότι είχα δει αρκετούς συνεργάτες να ζουν με διεφθαρμένες διαθέσεις που επηρέαζαν το έργο τους, αλλά δεν είχα συναναστραφεί γι’ αυτό ούτε το είχα επισημάνει. Έλεγε ότι δεν προστάτευα τα συμφέροντα της εκκλησίας και ότι η ανθρώπινη φύση μου δεν ήταν τόσο καλή. Όταν είδα την αξιολόγηση του επικεφαλής, αισθάνθηκα κάπως θιγμένη. «Ανέκαθεν υπήρχε αρμονία στις σχέση μου με τους συνεργάτες μου», σκέφτηκα, «και ποτέ δεν έκανα κάτι για να βασανίσω και να καταπιέσω κανέναν. Μερικές φορές συναναστρεφόμουν και επισήμανα τα προβλήματα που έβλεπα στους συνεργάτες μου. Η ανθρώπινη φύση μου μπορεί να μην ήταν τέλεια, αλλά θα ήταν τουλάχιστον μέτρια. Ζούσαν με διεφθαρμένες διαθέσεις και δεν αναγνώριζαν τον εαυτό τους επειδή δεν πάσχιζαν για την αλήθεια. Εγώ έφταιγα για αυτό το πράγμα; Γιατί λοιπόν λέει ο επικεφαλής ότι δεν έχω καλή ανθρώπινη φύση;» Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο βαθιά πληγώθηκα. Ήταν σαν να χύθηκε ένα βάζο με ανάμεικτες γεύσεις. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό που ένιωθα. Παρά τα πολλά χρόνια πίστης μου στον Θεό, ο επικεφαλής είχε αξιολογήσει τη συνεπή απόδοσή μου ως αυτή μιας ανθρωπάρεσκης που δεν προστάτευε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και είχε κακή ανθρώπινη φύση. Αν όντως είχαν έτσι τα πράγματα, θα μπορούσε να αλλάξει η διάθεσή μου; Εκείνες τις μέρες, όποτε σκεφτόμουν τα λόγια του επικεφαλής, ήταν σαν ένα μαχαίρι να μου έσχιζε την καρδιά. Με έπιαναν τα κλάματα και δεν είχα πλέον κίνητρο να κάνω οτιδήποτε. Ωστόσο, είδα ότι υπήρχαν ακόμα πολλά ζητήματα στο έργο μου. Αν υπέκυπτα στην αρνητικότητα σε αυτό το σημείο, δεν θα φανέρωνα πιο έντονα ότι δεν είχα ανθρώπινη φύση; Έτσι, πιεζόμουν να κάνω το καθήκον μου και προσευχόμουν στον Θεό, αποφασίζοντας να υποταχθώ πρώτα στις καταστάσεις όπως αυτή που αντιμετώπιζα και να κάνω αυτοκριτική για να διδαχθώ από αυτές.

Αργότερα, αναρωτήθηκα γιατί μου έλεγαν ότι ήμουν ανθρωπάρεσκη και δεν προστάτευα τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Οι σκέψεις μου γύριζαν στις σκηνές πριν από μερικά χρόνια, όταν αλληλεπιδρούσα με αρκετούς συνεργάτες. Το 2019, συνεργάστηκα με την Σιαοζέν, που ήταν υπεύθυνη για το κειμενικό έργο. Εκείνη την περίοδο, η Σιαοζέν ζούσε σε αμυντική κατάσταση, επειδή ένιωθε ότι η αλαζονική της διάθεση ήταν σοβαρή, και ότι αν συνέχιζε να διαταράσσει και να αναστατώνει το έργο με τη διεφθαρμένη διάθεσή της, δεν θα είχε καλό αποτέλεσμα και προορισμό. Κατά συνέπεια, εκτελούσε μηχανικά τα καθήκοντά της και σπάνια συμμετείχε στις συζητήσεις μας. Γνώριζα ότι η Σιαοζέν βρισκόταν σε κατάσταση άμυνας και παρανόησης. Η αλήθεια ήταν πως είχε κάποιες εργασιακές ικανότητες και μπορούσε να εκτελέσει κάποιο έργο όταν η κατάστασή της ήταν κανονική. Ήθελα να επισημάνω τα προβλήματά της. Αλλά σκέφτηκα ότι, αφού μόλις είχε άρχισε την άσκηση, αν επεσήμανα τα προβλήματά της, δεν θα φαινόμουν αναίσθητη και απαιτητική; Αν είχε αρνητικές σκέψεις για μένα, πώς θα τα πηγαίναμε καλά στο μέλλον; Έτσι, της έκανα μόνο μια απλή σύσταση: «Ας μην ζούμε πάντα στις διεφθαρμένες διαθέσεις μας· θα πρέπει να μάθουμε τις επαγγελματικές μας δεξιότητες και να πασχίσουμε για βελτίωση, ενεργά και προληπτικά». Αργότερα, όταν είδα ότι η κατάστασή της δεν είχε βελτιωθεί πολύ, σκέφτηκα: «Σου το υπενθύμισα, αλλά αν δεν εισέλθεις, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Οπότε, δεν συναναστράφηκα περαιτέρω. Τελικά, η κατάσταση της Σιαοζέν δεν βελτιώθηκε και απαλλάχθηκε από το καθήκον της επειδή δεν το έκανε αποτελεσματικά. Υπήρχε και μια άλλη αδελφή, η Λιν Λιν, η οποία, βλέποντας ότι ο νέος συνεργάτης της, ο αδελφός Γιανκ Ζι, ήταν πιο επιδέξιος στο επάγγελμα και κατανοούσε ορισμένες αρχές, ένιωθε κατώτερη και ήταν λιγότερο επιμελής στο καθήκον της. Σε μια συναναστροφή, μίλησε ανοιχτά για την κατάστασή της και μάλιστα έκλαψε. Βλέποντας ότι νοιαζόταν πάρα πολύ για τη φήμη και τη θέση, αρχικά ήθελα να της αναλύσω τη φύση και τις συνέπειες της επιδίωξης αυτών των πραγμάτων, αλλά σκέφτηκα ότι ήταν ήδη πολύ στενοχωρημένη, και ότι αν της επεσήμανα ευθέως τα προβλήματά της ίσως να την έφερνα σε δύσκολη θέση και να με αντιπαθούσε. Πώς θα τα πηγαίναμε καλά στο μέλλον; Έτσι, της είπα ελαφρά τη καρδία: «Μην εστιάζεις πάντα στη φήμη και τη θέση. Προσπάθησε να μαθαίνεις από τα προσόντα των άλλων όταν συνεργάζεστε». Αργότερα, η Λιν Λιν εξακολουθούσε να μην κατανοεί πολύ τη φύση και τις συνέπειες της επιδίωξης φήμης και θέσης. Η κατάστασή της ήταν άλλοτε καλή και άλλοτε κακή. Δεν έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο στα καθήκοντά της και τελικά απαλλάχθηκε και αυτή.

Αναθυμούμενη τις συνεργασίες και τις συναναστροφές μου με διάφορες αδελφές και κάνοντας αυτοκριτική σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, κατανόησα κάπως τη δική μου κατάσταση. Διάβασα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν να επιδιώξουν και να κάνουν πράξη την αλήθεια, αλλά τις περισσότερες φορές έχουν απλώς την αποφασιστικότητα και την επιθυμία να το πράξουν· η αλήθεια δεν έχει γίνει η ζωή τους. Ως εκ τούτου, όταν συναντούν κακές δυνάμεις ή αντιμετωπίζουν πονηρούς και κακούς ανθρώπους που διαπράττουν κακές πράξεις, ή ψευδείς επικεφαλής και αντίχριστους που ενεργούν με τρόπο που παραβιάζει τις αρχές —διαταράσσοντας έτσι το έργο της εκκλησίας και βλάπτοντας τους εκλεκτούς του Θεού— χάνουν το θάρρος να ορθώσουν το ανάστημά τους και να εκφέρουν τη γνώμη τους. Τι σημαίνει όταν δεν έχεις θάρρος; Σημαίνει ότι είσαι δειλός ή ότι έχεις έλλειψη ευφράδειας; Ή μήπως σημαίνει ότι δεν έχεις βαθιά κατανόηση και, συνεπώς, δεν έχεις την αυτοπεποίθηση να εκφέρεις τη γνώμη σου; Τίποτε από αυτά: είναι κυρίως συνέπεια του περιορισμού από τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Μία από τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις είναι η δόλια διάθεση: όταν σου συμβαίνει κάτι, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι τα δικά σου συμφέροντα, το πρώτο που εξετάζεις είναι οι συνέπειες, κατά πόσο θα είναι ωφέλιμο για σένα. Αυτή είναι μια δόλια διάθεση, έτσι δεν είναι; Μια άλλη είναι η εγωιστική και ευτελής διάθεση. Σκέφτεσαι: “Τι σχέση έχει μ’ εμένα εάν ζημιωθούν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Δεν είμαι επικεφαλής, οπότε γιατί να με νοιάζει; Δεν έχει σχέση με εμένα. Δεν είναι δική μου ευθύνη”. Αυτές τις σκέψεις, αυτά τα λόγια, δεν τα σκέφτεσαι συνειδητά, τα παράγει όμως το υποσυνείδητό σου —το οποίο είναι η διεφθαρμένη διάθεση που αποκαλύπτεται όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα. Διεφθαρμένες διαθέσεις όπως αυτή διέπουν τον τρόπο που σκέφτεσαι, σε δένουν χειροπόδαρα και ελέγχουν τα όσα λες. Μέσα στην καρδιά σου, θέλεις να σηκωθείς και να μιλήσεις, όμως έχεις ενδοιασμούς, και ακόμη και όταν τελικά μιλάς, δεν τα λες ξεκάθαρα και αφήνεις περιθώρια υπαναχώρησης, διαφορετικά υπεκφεύγεις και δεν λες την αλήθεια. Οι διορατικοί άνθρωποι μπορούν να το διαπιστώσουν αυτό. Στην πραγματικότητα, μέσα σου ξέρεις ότι δεν είπες όλα όσα έπρεπε, ότι αυτό που είπες δεν είχε αποτέλεσμα, ότι το έκανες απλώς διεκπεραιωτικά και το πρόβλημα δεν έχει επιλυθεί. Δεν έχεις εκπληρώσει την ευθύνη σου, κι όμως λες απροκάλυπτα ότι την έχεις εκπληρώσει ή ότι αυτό που συνέβαινε δεν σου ήταν ξεκάθαρο. Είναι αλήθεια αυτό; Αυτό πραγματικά πιστεύεις; Δεν βρίσκεσαι, λοιπόν, εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχο της σατανικής σου διάθεσης;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, ένιωσα ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων και είχε φανερώσει τις ενδόμυχες προθέσεις μου. Θυμήθηκα πως όταν δούλευα με κάποιους συνεργάτες, δεν είχα επισημάνει τα προβλήματά τους. Μερικές φορές, ακόμη και κατά τη συναναστροφή, έκανα μόνο κάποιες απλές συστάσεις ή απλώς παραγνώριζα τα προβλήματά τους. Δεν είχα τολμήσει να επισημάνω ότι τα προβλήματά τους στην πραγματικότητα οφείλονταν στο ότι ζούσαν με δόλιες διαθέσεις, από φόβο ότι κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τη σχέση μας και θα ήταν δύσκολο να τα πηγαίνουμε καλά στο μέλλον. Για παράδειγμα, όταν συνεργαζόμουν με την Σιαοζέν και την Λιν Λιν, είχα δει ότι η Σιαοζέν ανησυχούσε πάντα για τις δικές της προοπτικές και το πεπρωμένο της, και δεν μπορούσε να αφοσιωθεί στο καθήκον της, ενώ η Λιν Λιν ήταν απασχολημένη με τη φήμη και τη θέση της, και δεν είχε καμία διάθεση να κάνει το καθήκον της. Είχα παρατηρήσει αυτά τους τα προβλήματα, αλλά περνούσαμε κάθε μέρα μαζί, από το πρωί μέχρι το βράδυ, και βλεπόμασταν όλη την ώρα, οπότε, μήπως, αν τους επεσήμανα τα προβλήματά τους, θα έλεγαν μετά ότι ήμουν αναίσθητη και υπερβολικά σκληρή, και ότι δεν έδειχνα κατανόηση για τις δυσκολίες τους, με αποτέλεσμα να είναι προκατειλημμένες εναντίον μου; Από φόβο ότι μπορεί να ήταν δύσκολο να έχουμε καλή σχέση στο μέλλον, δεν είχα επισημάνει τη φύση και τις συνέπειες των προβλημάτων τους. Βασικά, είναι φυσιολογικό οι άλλοι να σου επισημαίνουν τα προβλήματά σου. Όσοι αποδέχονται πραγματικά την αλήθεια, θα κάνουν αυτοκριτική μόλις γίνουν αυτές οι διορθώσεις, θα αναγνωρίσουν τα προβλήματά τους, και θα νιώσουν τύψεις και θα μεταστραφούν. Η διαδικασία αυτή θα τους βοηθήσει πραγματικά. Ωστόσο, εγώ τόσον καιρό ζούσα σε δόλια διάθεση, και όταν παρατηρούσα προβλήματα στα καθήκοντά τους που επηρέαζαν το έργο της εκκλησίας, το μόνο που έκανα ήταν να τους τα αναφέρω. Όταν τελικά οδηγήθηκαν σε απαλλαγή, είχα καθαρή τη συνείδησή μου και πίστευα ότι έφταιγε που δεν επιδίωξαν την αλήθεια ούτε πάσχισαν γι’ αυτήν, και ούτε που σκέφτηκα τα δικά μου προβλήματα. Ήμουν πραγματικά πολύ εγωίστρια και δόλια!

Στη συνέχεια, συνέχισα να κάνω αυτοκριτική. Γιατί μιλούσα πάντα χαμηλόφωνα για τα προβλήματα που έβλεπα στους συνεργάτες μου και δεν μπορούσα να τους εκθέσω άμεσα; Διάβασα και ένα ακόμα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Ένα από τα αξιώματα των φιλοσοφιών για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις λέει το εξής: “Το να σιωπάς για τα ελαττώματα των καλών σου φίλων οδηγεί σε μια μακρά και καλή φιλία”. Με άλλα λόγια, για να καταφέρει κανείς να διατηρήσει μια φιλία, ακόμη κι αν βλέπει ξεκάθαρα τα προβλήματα του φίλου του, δεν πρέπει να μιλά γι’ αυτά· πρέπει να τηρεί τις αρχές που του υπαγορεύουν να μη χτυπά τους άλλους στο πρόσωπο και να μην εκθέτει τα ελαττώματά τους. Πρέπει να εξαπατά ο ένας τον άλλον, να κρύβεται ο ένας απ’ τον άλλον και να μηχανορραφεί ο ένας ενάντια του άλλου. Παρόλο που και οι δύο γνωρίζουν ξεκάθαρα τι είδους άνθρωπος είναι ο άλλος, δεν το λένε ευθέως. Αντίθετα, προσπαθούν να διατηρήσουν τη φιλία τους, χρησιμοποιώντας πονηρές μεθόδους. Γιατί να θέλει κανείς να διατηρήσει μια τέτοια σχέση; Επειδή δεν θέλει να κάνει εχθρούς σ’ αυτήν την κοινωνία και μέσα στην ομάδα του, καθώς έτσι θα εκτίθεται συχνά σε επικίνδυνες καταστάσεις. Επειδή ξέρεις πως, αν εκθέσεις τα ελαττώματα ενός ανθρώπου ή τον πληγώσεις, αυτός θα γίνει εχθρός σου και θα σε βλάψει, κι επειδή δεν θες να βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση, επιστρατεύεις το εξής αξίωμα των φιλοσοφιών για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις: “Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους”. Με βάση αυτό, αν δύο άνθρωποι έχουν μια τέτοια σχέση μεταξύ τους, λογίζονται αληθινοί φίλοι; (Όχι.) Δεν είναι αληθινοί φίλοι ούτε, βέβαια, έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Τι ακριβώς σχέση είναι, λοιπόν, αυτή; Δεν είναι μια στοιχειώδης κοινωνική σχέση; (Ναι.) Όταν οι άνθρωποι συνδέονται με μια τέτοια κοινωνική σχέση, δεν μπορούν να ανοιχτούν ως προς τα συναισθήματά τους ούτε να κάνουν ουσιαστικές συζητήσεις και να μιλήσουν για ό,τι θέλουν. Δεν μπορούν να εξωτερικεύσουν όσα κρύβουν στην καρδιά τους ή να μιλήσουν για τα προβλήματα που διαπιστώνουν στον άλλον ούτε να πουν πράγματα που θα τον ωφελούσαν. Αντίθετα, προκειμένου να μη χάσουν την εύνοια του άλλου, επιλέγουν να πουν ωραία λόγια. Προκειμένου να μη γίνει ο άλλος εχθρικός απέναντί τους, δεν τολμούν να πουν την αλήθεια και να τηρήσουν τις αρχές. Αν δεν τους απειλεί κανείς, δεν ζουν σχετικά ήρεμα και γαλήνια; Αυτόν τον στόχο δεν θέλουν να πετύχουν όσοι υποστηρίζουν το ρητό “Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους”; (Ναι.) Είναι σαφές πως πρόκειται για έναν πονηρό και δόλιο τρόπο ύπαρξης, με στοιχεία αμυντικής στάσης και στόχο την αυτοσυντήρηση. Όσοι ζουν έτσι δεν έχουν κάποιον που να μπορούν να εμπιστευτούν, δεν έχουν στενούς φίλους με τους οποίους να μπορούν να μιλήσουν για ό,τι θέλουν. Τηρούν αμυντική στάση ο ένας απέναντι στον άλλον, εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον και παίζουν παιχνίδια μεταξύ τους, ώστε να παίρνει ο καθένας ό,τι χρειάζεται από τη μεταξύ τους σχέση. Έτσι δεν έχουν τα πράγματα; Κατά βάση, το ρητό “Αν χτυπάς τους άλλους, μην τους χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους” αποσκοπεί στο να μην προσβάλλεις τους άλλους και να μην κάνεις εχθρούς, καθώς και να μη βλάπτεις κανέναν με σκοπό να προστατέψεις τον εαυτό σου. Είναι μια τεχνική και μια μέθοδος που υιοθετεί κανείς για να μην πληγωθεί ο ίδιος» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Τι σημαίνει να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (8)]. Τα λόγια του Θεού με έκαναν να δω καθαρά ότι η συνεργασία και οι αλληλεπιδράσεις μου με τους άλλους δεσμεύονταν από τη φιλοσοφία του Σατανά για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά του» και «Αν χτυπάς τους άλλους, μην χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους». Πίστευα ότι όταν αλληλεπιδρώ με άλλους, πρέπει να μάθω να προστατεύω τον εαυτό μου. Πίστευα επίσης πως, όταν εκθέτω τα προβλήματα των άλλων, τους προσβάλλω, και μπορούν εύκολα να στραφούν εναντίον μου, να γίνουν εχθροί μου και να με φέρουν σε δύσκολη θέση. Κατά συνέπεια, δεν τολμούσα να εκθέσω τα ζητήματα των άλλων. Αναπολώντας, συνειδητοποίησα ότι από παιδί ενστερνιζόμουν αυτές τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, και ποτέ δεν επεσήμανα ευθέως τα προβλήματα που έβλεπα στους άλλους, από φόβο μήπως τους προσβάλλω. Επιφανειακά φαινόμουν να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους, διατηρώντας καλές σχέσεις μαζί τους. Αυτού του είδους η αλληλεπίδραση δεν προσέβαλε κανέναν επιφανειακά, αλλά εμπόδιζε τη γνήσια επικοινωνία και ύψωνε έναν μόνιμο φραγμό ανάμεσά μας. Ως αποτέλεσμα, δεν είχα κανέναν να εμπιστευτώ. Στην εκκλησία, συνέχιζα να ενστερνίζομαι αυτές τις φιλοσοφίες. Κατά τη συνεργασία με την Σιαοζέν και την Λιν Λιν, είχα δει ότι ζούσαν με διεφθαρμένες διαθέσεις και δεν επωμίζονταν βάρος στα καθήκοντά τους. Φοβόμουν πως αν επεσήμανα τα προβλήματά τους, θα τις πλήγωνα και μετά θα με αντιπαθούσαν, οπότε δεν μιλούσα για ό,τι είχα προσέξει, τις άφηνα να ζουν με διεφθαρμένες διαθέσεις και να καθυστερούν τα καθήκοντά τους, με αποτέλεσμα στο τέλος να τις απαλλάξουν. Παλιά θεωρούσα αυτές τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις όπως το «Για να έχεις φίλους, μη μιλάς για τα ελαττώματά τους» και το «Αν χτυπάς τους άλλους, μην χτυπάς στο πρόσωπο· αν εκθέτεις τους άλλους, μην εκθέτεις τα ελαττώματά τους», με θετικό μάτι, και πίστευα ότι αν τις εφάρμοζα, θα απέφευγα να κάνω εχθρούς, και ότι ήταν μια έξυπνη κίνηση. Τώρα μόνο καταλαβαίνω ότι ζώντας σύμφωνα με αυτές τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, αν και έδειχνα να μην προσβάλλω κανέναν και να διατηρώ καλές σχέσεις με τους συνεργάτες μου, είχα γίνει εξαιρετικά εγωίστρια και δόλια, και οι συνεργασίες και οι αλληλεπιδράσεις μου με τους άλλους είχαν γίνει πολύ ψυχρές και δεν ωφελούσαν καθόλου την ζωή-είσοδό τους, χώρια που ήταν επιβλαβείς για το έργο της εκκλησίας. Όταν είδα ότι η ζωή με αυτές τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις βλάπτει εμένα και τους άλλους, αλλά κυρίως το έργο της εκκλησίας, κατάλαβα ότι δεν είχα επιλέξει καλό μονοπάτι.

Αργότερα, συνέχισα την αυτοκριτική και είδα ότι υπήρχε και άλλη μια λανθασμένη οπτική μέσα μου όσο προσπαθούσα να είμαι ανθρωπάρεσκη. Νόμιζα ότι ορισμένοι συνεργάτες απαλλάσσονταν επειδή δεν επεδίωκαν την αλήθεια και ότι εγώ δεν είχα καμία ευθύνη για αυτό, οπότε δεν πίστευα ότι έφταιγα εγώ όταν τις απάλλασσαν. Αργότερα, διάβασα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Τι είναι συνεργασία; Πρέπει να μπορείς να συζητάς τα πράγματα με τον άλλο και να εκφράζει ο καθένας τις απόψεις του και τη γνώμη του· πρέπει ο ένας να συμπληρώνει και να επιβλέπει τον άλλο και ν’ αναζητά από τον άλλο, να θέτει ερωτήσεις στον άλλο και να του υπενθυμίζει πράγματα. Αυτό σημαίνει να συνεργάζεται κανείς αρμονικά. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι χειρίστηκες κάτι όπως ήθελες και κάποιος είπε: “Το έκανες λάθος, εντελώς ενάντια στις αρχές. Γιατί το χειρίστηκες όπως ήθελες, χωρίς ν’ αναζητήσεις την αλήθεια;” Σ’ αυτό, εσύ απαντάς: “Έχεις δίκιο· χαίρομαι που μου το επισήμανες! Αν δεν το είχες κάνει, οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές!” Αυτό σημαίνει να υπενθυμίζει ο ένας στον άλλο πράγματα. Τότε, τι σημαίνει να επιβλέπει ο ένας τον άλλο; Όλοι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και μπορεί να κάνουν επιπόλαια το καθήκον τους, να διαφυλάσσουν μόνο τη θέση τους και την υπερηφάνεια τους και όχι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο. Αν μάθεις ότι κάποιος έχει ένα πρόβλημα, πρέπει να πάρεις την πρωτοβουλία να συναναστραφείς μαζί του, να του υπενθυμίσεις να κάνει το καθήκον του σύμφωνα με τις αρχές, και ταυτόχρονα να το θεωρήσεις αυτό προειδοποίηση για τον εαυτό σου. Έτσι είναι η αμοιβαία επίβλεψη. Σε τι εξυπηρετεί η αμοιβαία επίβλεψη; Στόχος της είναι να διαφυλάσσει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, καθώς και να εμποδίζει τους ανθρώπους να πάρουν τον λάθος δρόμο» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Χάρη στα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι η εκκλησία μεριμνά ώστε διάφορα άτομα να συνεργάζονται για να αλληλοσυμπληρώνουν τα προτερήματα και τις αδυναμίες τους, και να υπενθυμίζουν και να εποπτεύουν ο ένας τον άλλον. Ιδίως όταν βλέπουμε κάποιον να ζει σε λάθος κατάσταση που επηρεάζει το έργο, πρέπει να του το υπενθυμίζουμε, να τον βοηθάμε ή ακόμα και να τον κλαδεύουμε για να μην πάρει λάθος μονοπάτι, κάτι που θα μπορούσε να βλάψει το έργο της εκκλησίας. Έτσι προστατεύονται και τα συμφέροντα της εκκλησίας και είναι δική μας ευθύνη. Την εποχή που συνεργαζόμουν με κάποιες αδελφές και τις έβλεπα να ζουν με διεφθαρμένες διαθέσεις που επηρέαζαν το έργο τους, έπρεπε να είχα φροντίσει να συναναστραφώ μαζί τους για να τις βοηθήσω και, αν ήταν απαραίτητο, να τις εκθέσω και να τις κλαδέψω. Αν ήταν άνθρωποι που αποδέχονται την αλήθεια, τότε μετά από τη συναναστροφή και την έκθεση, θα αναγνώριζαν τα προβλήματά τους, θα έκαναν μεταστροφή εγκαίρως και δεν θα έφταναν στο σημείο να υποστούν απώλεια στη ζωή τους. Αφού άλλαξαν την κατάστασή τους, θα έκαναν και τα καθήκοντά τους καλύτερα. Αν δεν αποδέχονταν την αλήθεια, θα είχα καθαρή τη συνείδησή μου επειδή θα είχα κάνει το χρέος μου να συναναστραφώ μαζί τους και να τις βοηθήσω. Αργότερα, έμαθα ότι η Σιαοζέν και η Λιν Λιν, ύστερα από την απαλλαγή τους, έκαναν αυτοκριτική και αντιλήφθηκαν τα προβλήματά τους και μετά επανήλθαν στα καθήκοντά τους. Αυτό έδειξε ότι δεν ήταν άνθρωποι που δεν αποδέχονταν την αλήθεια, αλλά απλώς ζούσαν σε διεφθαρμένη κατάσταση και είχαν πάρει λάθος μονοπάτι για λίγο καιρό. Ωστόσο, εγώ απλώς καθόμουν και τις έβλεπα σε διεφθαρμένες διαθέσεις, που επηρέαζαν το έργο της εκκλησίας, χωρίς να τους προσφέρω συναναστροφή και βοήθεια. Ήμουν πραγματικά ανεύθυνη!

Παλιά πίστευα ότι μπορούσα να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους και ότι δεν είχα κάνει κάτι προφανές για να καταπιέσω ή να βασανίσω άλλα άτομα, οπότε θεωρούσα ότι είχα αρκετά καλή ανθρώπινη φύση. Αλλά αφού συνέκρινα τον εαυτό μου με τα λόγια του Θεού, άρχισα κάπως να καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Διάβασα και άλλα λόγια του Θεού: «Πρέπει να υπάρχει κάποιο πρότυπο που να ορίζει πότε έχει κανείς καλή ανθρώπινη φύση. Αν είσαι μετριοπαθής, αν δεν εμμένεις στις αρχές, αν προσπαθείς να μην προσβάλεις τους άλλους, αν καλοπιάνεις τους πάντες όπου πας, αν είσαι γλυκομίλητος και επιδέξιος με τον καθένα που συναντάς, και κάνεις τους πάντες να μιλούν με καλά λόγια για σένα, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Αυτό δεν είναι το πρότυπο. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρότυπο; Να μπορεί κανείς να υποτάσσεται στον Θεό και στην αλήθεια. Να προσεγγίζει το καθήκον του και όλων των ειδών τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα με αρχές και αίσθημα ευθύνης. Αυτό είναι πασιφανές· όλοι το αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα μέσα τους. Επιπλέον, ο Θεός εξετάζει εξονυχιστικά την καρδιά των ανθρώπων και γνωρίζει την κατάσταση του καθενός ξεχωριστά· κανείς δεν μπορεί να κοροϊδέψει τον Θεό, όποιος κι αν είναι. Ορισμένοι άνθρωποι καυχιούνται μονίμως ότι διαθέτουν καλή ανθρώπινη φύση, ότι ποτέ δεν μιλούν άσχημα για τους άλλους, ποτέ δεν βλάπτουν τα συμφέροντα άλλων, και ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έχουν επιθυμήσει την περιουσία των άλλων. Όταν υπάρχει διαμάχη για τα συμφέροντα, προτιμούν ακόμη και να υποστούν απώλειες παρά να εκμεταλλευτούν τους άλλους, και όλοι τους θεωρούν καλούς ανθρώπους. Ωστόσο, όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού, είναι ύπουλοι, ξέρουν να ελίσσονται και μηχανορραφούν διαρκώς για το συμφέρον τους. Ποτέ δεν σκέφτονται τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, ποτέ δεν αντιμετωπίζουν ως επείγοντα αυτά που ο Θεός θεωρεί επείγοντα ούτε σκέφτονται όπως σκέφτεται Εκείνος, και ποτέ δεν μπορούν να παραμερίσουν τα συμφέροντά τους, ώστε να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Ποτέ δεν απαρνούνται τα συμφέροντά τους. Ακόμα κι όταν βλέπουν κακούς ανθρώπους να κάνουν κακό, δεν τους εκθέτουν· δεν έχουν καθόλου αρχές. Τι ανθρώπινη φύση είναι αυτή; Δεν είναι καλή ανθρώπινη φύση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Προσφέροντας κανείς την καρδιά του στον Θεό, μπορεί να αποκτήσει την αλήθεια). Από τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι όποιος έχει πραγματικά καλή ανθρώπινη φύση, έχει ειλικρινή καρδιά για τον Θεό, αγαπά τους αδελφούς και τις αδελφές, συνεργάζεται με τους άλλους σύμφωνα με τις αρχές, παίρνει θέση και, όταν βλέπει κάποιον να διαταράσσει ή να επηρεάζει το έργο της εκκλησίας, έχει το θάρρος να τους εκθέσει και να προστατεύσει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Εγώ, όμως, προκειμένου να διατηρήσω τις σχέσεις μου με τους άλλους, ενώ έβλεπα κάποιους να ζουν σε διεφθαρμένες διαθέσεις και να παίρνουν λάθος μονοπάτι, δεν συναναστρεφόμουν μαζί τους για να τους βοηθήσω, και αυτό έβλαπτε σε κάποιον βαθμό το έργο. Μόνο τότε ήταν που είδα καθαρά ότι η ανθρώπινη φύση μου όντως δεν ήταν καλή, και αποδέχτηκα ειλικρινά την αξιολόγηση μου από τον επικεφαλής μέσα από την καρδιά μου.

Αργότερα, διάβασα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού, που μου έδειξε μονοπάτι άσκησης για να λύσω το θέμα ότι ήμουν ανθρωπάρεσκη. Ο Θεός είπε: «Εάν έχεις τα κίνητρα και την προοπτική ενός ανθρωπάρεσκου, τότε, σε όλα τα θέματα, θα είσαι ανίκανος να κάνεις πράξη την αλήθεια και να τηρείς τις αρχές, και πάντα θα αποτυγχάνεις και θα οδηγείσαι σε πτώση. Εάν δεν αφυπνιστείς και δεν αναζητήσεις ποτέ την αλήθεια, τότε είσαι δύσπιστος και δεν θα κερδίσεις ποτέ την αλήθεια και ζωή. Τι θα πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοια πράγματα, πρέπει να προσεύχεσαι στον Θεό και να Τον επικαλείσαι, να εκλιπαρείς για σωτηρία και να Του ζητάς να σου δώσει περισσότερη πίστη και δύναμη, καθώς και τη δυνατότητα να τηρείς τις αρχές, να κάνεις αυτό που πρέπει, να χειριστείς τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές, να μην υποχωρήσεις, να προστατεύσεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και να αποτρέψεις να συμβεί οποιοδήποτε κακό στο έργο του οίκου του Θεού. Αν είσαι σε θέση να επαναστατήσεις ενάντια στα συμφέροντά σου, την υπερηφάνεια σου και την οπτική γωνία του ανθρωπάρεσκου που έχεις και κάνεις αυτό που πρέπει ειλικρινά και με όλη σου την καρδιά, τότε θα έχεις νικήσει τον Σατανά και θα έχεις αποκτήσει τη συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι όποτε έχω τη νοοτροπία και την πρόθεση να είμαι ανθρωπάρεσκη, θα πρέπει να προσεύχομαι περισσότερο στον Θεό, και να Του ζητώ να μου δώσει πίστη και δύναμη να επαναστατήσω ενάντια στον εαυτό μου. Αντί να καλλιεργώ τις σχέσεις μου με τους άλλους, πρέπει να κάνω πράξη την αλήθεια, να τηρώ τις αρχές, και να είμαι άνθρωπος που υποστηρίζει το έργο της εκκλησίας. Έτσι, μπορώ σταδιακά να εισέλθω στην αλήθεια-πραγματικότητα αυτής της πτυχής.

Αργότερα, μου ανατέθηκε να επιβλέπω το έργο σε μια άλλη εκκλησία. Λίγες μέρες αφού πήγα εκεί, πρόσεξα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές με τους οποίους συνεργαζόμουν ασχολούνταν με διάφορες εργασίες κάθε μέρα, και μερικές φορές ήταν τόσο απασχολημένοι που δεν έκαναν συναναστροφές. Η εκκλησιαστική τους ζωή δεν ήταν κανονική. Έκανα την εξής σκέψη: «Η πρωταρχική ευθύνη κάθε επικεφαλής και εργάτη είναι να εξασφαλίζει μια καλή εκκλησιαστική ζωή, ώστε να οδηγεί τους αδελφούς και τις αδελφές να τρώνε, να πίνουν και να κατανοούν τα λόγια του Θεού για να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αλλά αν όλοι είναι απασχολημένοι με τη δουλειά τους κάθε μέρα και δεν μεριμνούν για τη ζωή-είσοδο τους, πώς θα δώσουν το παράδειγμα στους αδελφούς και τις αδελφές να ζουν μια καλή εκκλησιαστική ζωή;» Ήθελα πραγματικά να επισημάνω αυτό το πρόβλημα σε όλους, αλλά δίστασα: «Μόλις ήρθα εδώ και αν επισημάνω το ζήτημα τώρα, ίσως πουν ότι προσπαθώ να δείξω πόσο επιμελώς επιδιώκω την αλήθεια. Επιπλέον, υπάρχει πολλή δουλειά να κάνουμε κάθε μέρα, και αυτό είναι όντως πρόβλημα. Αν το αναφέρω τώρα, μήπως πουν ότι είμαι αναίσθητη και ότι βλέπω μόνο τα στραβά, και σχηματίσουν κακή εντύπωση για μένα; Αυτό θα δυσχέραινε τη μελλοντική μας συνεργασία και αλληλεπίδραση!» Όταν το σκεφτόμουν έτσι, δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου, αλλά και το γεγονός ότι δεν μιλούσα με έκανε να νιώθω ενοχές. Πίστευα ότι παρά τις πολλές καθημερινές υποχρεώσεις, με σωστό πρόγραμμα, θα βρίσκαμε χρόνο για συναθροίσεις. Επιπλέον, ως επικεφαλής και εργάτες, αν δεν προσέχουμε να ζούμε την εκκλησιαστική ζωή και δεν πασχίζουμε για την αλήθεια, είναι εύκολο να ξεστρατίσουμε. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να διατηρώ σχέσεις με άλλους όπως παλιά, και να μην επισημαίνω τα προβλήματα που ανακάλυπτα. Έτσι θα έβλαπτα τους άλλους και τον εαυτό μου, και θα καθυστερούσα και το εκκλησιαστικό έργο. Τότε σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Αν είσαι σε θέση να επαναστατήσεις ενάντια στα συμφέροντά σου, την υπερηφάνεια σου και την οπτική γωνία του ανθρωπάρεσκου που έχεις και κάνεις αυτό που πρέπει ειλικρινά και με όλη σου την καρδιά, τότε θα έχεις νικήσει τον Σατανά και θα έχεις αποκτήσει τη συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Όταν το σκέφτηκα αυτό, επεσήμανα τα προβλήματα που παρατήρησα μπροστά σε όλους και συναναστράφηκα πάνω στις συνέπειες του να μην φροντίζουμε να ζούμε την εκκλησιαστική ζωή. Αρκετοί συνεργάτες ανέφεραν ότι ούτε εκείνοι είχαν φροντίσει να ζουν την εκκλησιαστική ζωή τον τελευταίο καιρό. Παρόλο που ήταν απασχολημένοι κάθε μέρα, ένιωθαν ένα κενό μέσα τους και δεν μπορούσαν να διακρίνουν την κατάσταση τους ή τα προβλήματα στο έργο τους. Ήταν πρόθυμοι να το αλλάξουν αυτό. Στη συνέχεια, προγραμματίσαμε τον χρόνο μας με λογική, βρισκόμασταν τακτικά για συναναστροφή, εξετάζαμε τις καταστάσεις μας λαμβάνοντας υπόψη τα λόγια του Θεού, και έγκαιρα συναναστρεφόμασταν και συνοψίζαμε τυχόν ζητήματα ή αποκλίσεις στο έργο μας. Με τέτοιου είδους άσκηση, όλοι αποκόμιζαν κάποια οφέλη. Δεν καταφέραμε μόνο να διακρίνουμε τις δικές μας διεφθαρμένες διαθέσεις και παράλογες απόψεις για τα πράγματα, αλλά αντιληφθήκαμε πιο καθαρά τα προβλήματα και τις αποκλίσεις στο έργο μας.

Μετά από αυτήν την εμπειρία, κατάφερα να κατανοήσω σωστά το νόημα της καλής ανθρώπινης φύσης. Καλή ανθρώπινη φύση δεν είναι μόνο να φαίνεται ότι δεν μαλώνεις, δεν διαφωνείς, δεν καταπιέζεις και δεν βασανίζεις τους άλλους. Η αληθινή καλή ανθρώπινη φύση είναι να επισημαίνουμε τα προβλήματα που βλέπουμε στους άλλους και να συναναστρεφόμαστε πάνω σ’ αυτά, να βοηθάμε τους άλλους στα καθήκοντά τους και στη ζωή-είσοδό τους, να αναφέρουμε με θάρρος όσα βλέπουμε να μην συνάδουν με την αλήθεια, να τηρούμε τις αρχές για να τα επισημαίνουμε και να προστατεύουμε το εκκλησιαστικό έργο. Εν τω μεταξύ, κατάφερα να δω πιο καθαρά τη φύση και τις συνέπειες του να είσαι ανθρωπάρεσκη, και μπορώ πλέον να εναντιώνομαι συνειδητά στον εαυτό μου και να συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Αυτή η μικρή μεταμόρφωση και κατανόηση που απέκτησα οφειλόταν στη σωτηρία του Θεού. Δόξα τω Θεώ!