Από τον Τζάο Γκουανγκμίνγκ, Κίνα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ήμουν γύρω στα 30 και εργαζόμουν σε μια κατασκευαστική εταιρία. Θεωρούσα ότι ήμουν νέος και σε καλή φυσική κατάσταση, συμπεριφερόμουν στους ανθρώπους με αφοσίωση και σεβασμό και έκανα τη δουλειά μου υπεύθυνα. Οι δεξιότητές μου στον τομέα των κατασκευών ήταν, επίσης, κορυφαίες, και ήμουν σίγουρος ότι θα πάω μπροστά στην εταιρεία και ότι, μόλις η καριέρα μου απογειωνόταν πραγματικά, θα ζούσα σαν πρίγκιπας. Αυτός ήταν ο στόχος μου, κι έτσι έμεινα στην εταιρεία και εργαζόμουν σκληρά για πολλά χρόνια. Μα, παρά τον αψεγάδιαστο χαρακτήρα μου και τις επαγγελματικές μου δεξιότητες, οι προσπάθειές μου φαινόταν να μην αναγνωρίζονται ποτέ από την εταιρία, κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα. Η κορυφαία μισθολογική βαθμίδα στην εταιρία μας ήταν η βαθμίδα 6, μα ο μισθός μου δεν ανέβηκε ποτέ πάνω από τη βαθμίδα 3. Έβλεπα αρκετούς συναδέλφους, οι οποίοι δεν είχαν ούτε τις δεξιότητες που είχα εγώ, ούτε είχαν εργαστεί στην εταιρεία για όσο καιρό είχα εγώ, να παίρνουν αυξήσεις, μα αυτό ποτέ δεν συνέβαινε σ’ εμένα. Ήμουν μπερδεμένος και πικραμένος όσον αφορά το γιατί εκείνοι έπαιρναν αυξήσεις κι εγώ όχι. Τελικά, ένας συνάδελφός μου, με τον οποίον τα πήγαινα αρκετά καλά, μου έδωσε μια συμβουλή: «Σ’ αυτήν την εταιρεία, το πιο σημαντικό είναι να καλοπιάνεις τον διευθυντή και τουλάχιστον να του εύχεσαι καλή Κινεζική Πρωτοχρονιά, και να κάνεις το ίδιο και στις άλλες γιορτές». Ακούγοντας αυτό, κατάλαβα τελικά τον λόγο για τον οποίον η εταιρεία με αμελούσε, και η αδικία αυτή με εξόργισε. Μα, αν και μισούσα αυτούς τους κόλακες στην εταιρεία, και μου περνούσαν ακόμα πιο αδιάφοροι εκείνοι που δεν έκαναν πολλή δουλειά, μα όμως έπαιρναν αυξήσεις και προαγωγές χρησιμοποιώντας αθέμιτες μεθόδους, έπρεπε να ενισχύσω τη θέση μου στην εταιρεία, κι έτσι έπρεπε να προσαρμοστώ σε αυτούς τους άγραφους κανόνες. Έτσι, την επόμενη κινεζική Πρωτοχρονιά «εξέφρασα τις εγκάρδιες ευχές μου» στον διευθυντή και αμέσως προήχθην σε επικεφαλής ομάδας.

Ως επικεφαλής ομάδας, έγινα ακόμα πιο ευσυνείδητος και υπεύθυνος στη δουλειά μου. Πήγαινα στα εργοτάξια για να επιβλέψω αυστηρά και να κατευθύνω το έργο, ώστε να εξασφαλίσω ότι γινόταν σύμφωνα με τα πρότυπα και ότι οι στόχοι του έργου επιτυγχάνονταν. Επίσης, είχα υπόψιν την εργασιακή ασφάλεια κάθε στιγμή, και η εργασιακή μου συμπεριφορά και η επαγγελματική καθοδήγησή μου αναγνωρίζονταν καθολικά από τους εργαζόμενους στην ομάδα μου. Μα τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία για το αν θα κρατούσαν ή θα απέλυαν επικεφαλής ομάδων —αυτό που μέτραγε πιο πολύ ήταν η αξία του δώρου που έδινε κάθε επικεφαλής ομάδας στον διευθυντή. Για να κρατήσω τη δουλειά μου στην εταιρεία, δεν είχα επιλογή παρά να συμμορφωθώ με αυτόν τον νόμο της επιβίωσης, κάτι που μου επέτρεπε να βιώσω βαθιά τη σκληρότητα και το αίσθημα αβοήθητου που ενσαρκώνονται στη φράση «ο νόμος του ισχυρότερου».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις και η χαλάρωση των περιορισμών από την κυβέρνηση οδήγησε σε μεγάλης κλίμακας ανάπτυξη και στην ανάληψη μεγάλων κατασκευαστικών έργων σε ολόκληρη την Κίνα. Η εταιρεία μου, έτσι, άρχισε να κατανέμει έργα σε συγκεκριμένα άτομα, κάτι που σήμαινε ότι οι επικεφαλής ομάδων έπρεπε να συναγωνίζονται για τα συμβόλαια. Αυτό οδήγησε σε ακόμα περισσότερες οινοποσίες και γεύματα και δώρα, με τον κάθε επικεφαλής ομάδας να προσπαθεί να ξεπεράσει τους άλλους. Κάθε φορά που εμείς οι επικεφαλής ομάδων ακούγαμε ότι μια εργασιακή μονάδα είχε ένα έργο προς υποβολή προσφορών, ορμούσαμε να διευκολύνουμε την κατάσταση με το να δίνουμε δώρα στους ανθρώπους που σχετίζονταν με την κάθε μονάδα το συντομότερο δυνατόν. Για να αποφύγουμε την προσβολή του γούστου του καθενός από αυτούς τους επικεφαλής μονάδων, σπάγαμε το κεφάλι μας για να σκεφτούμε τα καλύτερα δώρα και τους καλύτερους τρόπους για να τα δώσουμε. Κάποιοι έβαζαν χρυσάφι μέσα σε στομάχια ψαριών ή κοτόπουλων· άλλοι έδιναν μετρητά· άλλοι, χρυσαφικά ή διαμαντένια δαχτυλίδια. Κι εγώ, επίσης, αναμείχθηκα σ’ αυτήν την κουλτούρα της δωροδοκίας και περνούσα πολλές ώρες σκεπτόμενος τι δώρα να δώσω για να κολακεύσω αυτούς τους ανθρώπους. Τελικά, κέρδισα ένα συμβόλαιο με μεγάλη δυσκολία, μα πριν καλά-καλά προλάβουμε να αρχίσουμε τη δουλειά, αρμόδιοι από το Γραφείο Κατασκευών, το Ινστιτούτο Σχεδιασμού Κατασκευών και τα Γραφεία Ποιότητας και Τεχνικής Επίβλεψη —όπως επίσης και τοπικά επιτελεία— ήρθαν όλοι για να «επιβλέψουν και να κατευθύνουν το έργο». Είπαν ότι υπήρχε το τάδε πρόβλημα με το εργοτάξιο, ότι το τάδε δεν πληρούσε τις προδιαγραφές, και μετά από ένα ολόκληρο πρωινό επιθεωρήσεων, δεν μπορούσαμε να αρχίσουμε τις εργασίες. Τους κάλεσα αμέσως όλους για ένα γεύμα με ποτό σε ένα πολυτελές εστιατόριο, ένα γεύμα που μου κόστισε χιλιάδες γουάν. Κατά το τέλος τους γεύματος, χρειάστηκε ακόμα να δωροδοκήσω τον καθέναν από αυτούς με ποσά που κυμαίνονταν από 2.000 μέχρι 10.000 γουάν. Ήταν ο μόνος τρόπος να πάρω την επικύρωση και την έγκρισή τους για να ξεκινήσει το έργο. Μα ακόμα και μετά την έναρξη του, αυτές οι εταιρίες εποπτείας εξακολούθησαν να στέλνουν συχνά επιθεωρητές για να επιθεωρήσουν το έργο. Τις αποκαλούσαν επιθεωρήσεις «ρουτίνας,» μα στην πραγματικότητα ήταν ακόμα μια δικαιολογία για να μας πιέσουν για περισσότερα χρήματα. Κάθε φορά που μας τιμούσαν με την παρουσία τους στο εργοτάξιο, έσπευδα να κανονίσω γεύματα και ποτά για να τους διασκεδάσω, και αυτοί οι διευθυντές των εταιριών εποπτείας έβρισκαν ακόμα και δικαιολογίες για να πηγαίνω μαζί τους σε πολυκαταστήματα, όπου ψώνιζαν ρούχα σχεδιαστών και περίμεναν να πληρώσω εγώ τον λογαριασμό. Κάποιες φορές είχαν ακόμα και το θράσος να πουν ότι στενεύονται οικονομικά, και μου ζητούσαν κατευθείαν να ξοδέψω μετρητά. Για να συνεχιστεί το έργο, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σφίξω τα δόντια, να καταπιώ τον θυμό μου, να είμαι καλός μαζί τους και απλώς να δεχτώ το κάθε χτύπημα. Ακόμα χειρότερο ήταν το ότι για πολύ καιρό έπρεπε να συνοδεύω αυτούς τους διευθυντές των εταιριών σε εξόδους στην πόλη. Λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ για παρατεταμένη χρονική περίοδο και λόγω του ότι δεν είχα κανονικό πρόγραμμα ύπνου, κατέληξα να έχω στομαχικά προβλήματα και υψηλή πίεση, ενώ ένιωθα και εντελώς εξουθενωμένος. Κι έτσι, όταν το έργο ολοκληρώθηκε επιτέλους και πληρώθηκα, ανακάλυψα ότι δεν είχα βγάλει σχεδόν καθόλου χρήματα. Πραγματικά σχεδόν έκλαψα. Αντιμετωπίζοντας έναν τόσο σκληρό τρόπο ζωής, σκέφτηκα: «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βγάλω χρήματα στηριζόμενος στις δεξιότητες και στη σκληρή δουλειά μου; Πώς γίνεται οι επικεφαλής του κάθε τμήματος στο εθνικό σύστημα να είναι τόσο διεφθαρμένοι;» Ένιωσα άκρως αβοήθητος, μα δεν είχα καμία άλλη επιλογή, παρά να στηρίξω όλες μου τις ελπίδες να βγάλω λεφτά σ’ αυτά τα στελέχη. Στην αρχή, πίστευα ότι το να χτίσω καλές σχέσεις μ’ αυτούς θα σήμαινε και το χτίσιμο των θεμελίων για ανάπτυξη της καριέρας μου, και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το μόνο που κατάφερνα ήταν να βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά στον σιχαμερό λάκκο της αμαρτίας και να βαδίζω σε μια κατάσταση χωρίς ελπίδα.

Το 1992, μετά από μια περίπλοκη και δύσκολη διαδικασία, κέρδισα την ανάθεση ενός κατασκευαστικού έργου στην πόλη και εκτίμησα ότι αυτό το έργο θα μου απέφερε κάποια χρήματα. Ακριβώς τη στιγμή που ενθουσιασμένος έβαζα όλο μου το είναι στις προετοιμασίες για να αρχίσω το έργο, ο διευθυντής μου μου είπε ότι έπρεπε πρώτα να χτίσω μια ιδιωτική βίλα για καθέναν από τους τέσσερις αξιωματούχους της πόλης. Είπε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία όσον αφορά την ανάπτυξη της καριέρας μου, και ότι το να κάνω μια χάρη για τους αξιωματούχους της πόλης θα εγγυόταν ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ ξανά στο μέλλον να ανησυχήσω για χρήματα και σύντομα θα ζούσα την καλή ζωή. Με καρδιά που ξεχείλιζε ελπίδα, πήρα ένα δάνειο από την τράπεζα και δανείστηκα και χρήματα από τους φίλους και τους συγγενείς μου, μαζεύοντας τα χρήματα με κάθε πιθανό τρόπο ώστε να μαζέψω αρκετό κεφάλαιο για να χτίσω τις τέσσερις βίλες. Μα, καθώς το έργο πλησίαζε στο τέλος του, εμφανίστηκαν κάποιοι ανώτατοι αξιωματούχοι από την Επιτροπή Επιθεώρησης Πειθαρχίας και έπρεπε να ξοδέψω ακόμα περισσότερα χρήματα για να εξομαλύνω την κατάσταση και να προστατέψω τους τέσσερις αξιωματούχους της πόλης. Μα τελικά, όλες μου οι προσπάθειες δεν κατάφεραν να κρατήσουν μακριά τους το μακρύ χέρι του νόμου: Λόγω του ότι οι τέσσερις αξιωματούχοι ήταν ύποπτοι ότι δέχονταν δωροδοκίες και εμπλέκονταν σε διαφθορά, οι αρχές της επιθεώρησης τους αντιμετώπισαν. Όλα μου τα επίπονα καταστρωμένα σχέδια έγιναν καπνός, και οι τέσσερις ανολοκλήρωτες βίλες κατασχέθηκαν από τις αρχές. Ήμουν χρεωμένος στο ύψος πολλών εκατοντάδων χιλιάδων γουάν, τα οποία δεν είχα τρόπο να ξεπληρώσω, και στην καρδιά μου είχε καθίσει σαν βαριά πέτρα μια ανείπωτη πικρία.

Μέσα στην αβοήθητη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στηρίξω τις ελπίδες μου σε ένα ακόμα κατασκευαστικό έργο. Για να ξεπληρώσω τα χρέη μου ξεκίνησα να κάνω κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ πριν σε όλη μου την καριέρα, αυτό το οποίο δεν ήθελα να κάνω περισσότερο από τα υπόλοιπα —να κάνω περικοπές και να χρησιμοποιώ κατώτερης ποιότητας υλικά. Αντί να χρησιμοποιώ τον χάλυβα που πληρούσε τις εθνικές προδιαγραφές, άρχισα να χρησιμοποιώ υλικό δεύτερης διαλογής, και αντί για δεσμίδες έξι σιδεροβεργών στο σκυρόδεμα, άρχισα να χρησιμοποιώ δεσμίδες των τεσσάρων, μειώνοντας έτσι το κόστος του χάλυβα κατά το ένα τρίτο. Επίσης, αναμείγνυα κατώτερης ποιότητας σκυρόδεμα για να μειώσω ακόμη περισσότερο το συνολικό κόστος. Για να είμαι ειλικρινής, κάθε φορά που έκανα κάτι τέτοιο, ήμουν με την ψυχή στο στόμα, καθώς ήμουν τρομοκρατημένος ότι η ποιότητα του τελικού έργου θα επηρεαζόταν σοβαρά. Και όταν άκουγα αναφορές για κατασκευές που είχαν χτιστεί κακήν κακώς σε ολόκληρη την Κίνα, οι οποίες είχαν καταρρεύσει και σκοτώσει, τραυματίσει και χρεοκοπήσει τόσο πολλούς συνηθισμένους πολίτες, αγχωνόμουν ιδιαίτερα και είχα συχνά εφιάλτες. Έφτασα ακόμα στο σημείο να ακούω τον ήχο του κεραυνού σαν τον ήχο της επικείμενης καταστροφής μου, ίσως με το να με χτυπήσει κάποια αστραπή, ή κάτι τέτοιο. Ζούσα κάθε μέρα με τον φόβο. Αυτή η κατάσταση με οδήγησε τελικά στο να αρρωστήσω, και συχνά ταλαιπωρούμουν από ζαλάδες, πονοκεφάλους και αϋπνίες, όλα προερχόμενα από την υψηλή μου πίεση. Ήμουν ράκος, σωματικά και ψυχολογικά, και η ζωή μου έγινε κόλαση. Έτσι χάθηκα στις εγκόσμιες τάσεις και βυθίστηκα ακόμα πιο βαθιά σ’ εκείνον τον σιχαμερό λάκκο της αμαρτίας. Προς έκπληξή μου, όταν το έργο είχε φτάσει στη μέση, η μονάδα για την οποία το έχτιζα αρνήθηκε να με πληρώσει όπως είχε συμφωνηθεί στο συμβόλαιο. Το δάνειο που είχα πάρει από την τράπεζα δεν ήταν αρκετό για να πληρώσει τους μισθούς των εργαζομένων, κι έτσι δεν είχα επιλογή, παρά να πάρω ένα δάνειο με υψηλό τόκο από έναν τοκογλύφο. Μετά από πολλές ακόμα αναποδιές, ανακάλυψα, τελικά, ότι η κατασκευαστική μονάδα για την οποία γινόταν το έργο ήταν χρεωμένη εδώ και καιρό και δεν είχε κανέναν τρόπο να χρηματοδοτήσει το κατασκευαστικό έργο. Ακόμα ένα από τα έργα μου είχε αποτύχει, και έσπαγα το κεφάλι μου για να βρω έναν τρόπο να βγάλω κάτι καλό από αυτό. Ήμουν τελείως εξουθενωμένος και ζούσα μέσα σε μια κατάσταση απελπισίας. Τότε, άκουσα την είδηση ότι ένας επικεφαλής ομάδας σε μια άλλη εταιρεία, που είχε κερδίσει την ανάθεση ενός κατασκευαστικού έργου, είχε πάρει ένα τεράστιο δάνειο το οποίο δεν μπορούσε να αποπληρώσει, κι έτσι είχε καταλήξει να κρεμαστεί. Ένιωθα ότι κι εγώ στεκόμουν στην πύλη της κόλασης και ότι βυθιζόμουν στην απελπισία. Μετά από αυτό, οι πιστωτές άρχισαν να έρχονται στο σπίτι μου για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Κάποιοι από αυτούς ξάπλωναν στο κρεβάτι μου και αρνούνταν να φύγουν, ενώ άλλοι προκαλούσαν αναστάτωση και με απειλούσαν. Ήμουν όσο ευγενικός και ταπεινός μπορούσα μαζί τους, κι ένιωθα πλήρως εξευτελισμένος. Ακόμα και οι πιο κοντινοί μου φίλοι και συγγενείς πίστευαν ότι δεν μπορούσα να τους ξεπληρώσω και άρχισαν να στρέφονται εναντίον μου. Εκείνες τις ημέρες ήταν που κατάλαβα αληθινά πόσο εύθραυστες μπορούν να γίνουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Θυμήθηκα όλα αυτά τα χρόνια με τις φασαρίες που είχα περάσει, τα οποία όχι απλώς με είχαν αφήσει απένταρο, μα με είχαν οδηγήσει και σε μια σωματική και ψυχική εξουθένωση, και, επιπλέον, με χρέη πολλών εκατοντάδων χιλιάδων γουάν. Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και έβγαλα έναν μεγάλο αναστεναγμό και είπα: «Πω πω, αυτό είναι στ’ αλήθεια υπερβολικά δύσκολο. Πραγματικά, δεν θέλω να ζήσω άλλο!»

Ακριβώς όταν ταλαντευόμουν στην πύλη της κόλασης, το ευαγγέλιο της βασιλείας του Παντοδύναμου Θεού έφτασε στ’ αυτιά μου. Είδα αυτά τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Σήμερα, δεδομένου ότι σας οδήγησα σ’ αυτό το σημείο, έκανα τις κατάλληλες ρυθμίσεις και έχω τους δικούς Μου στόχους. Αν σας τους έλεγα σήμερα, θα ήσασταν όντως σε θέση να τους γνωρίσετε; Γνωρίζω καλά τις σκέψεις του ανθρώπινου νου και τις επιθυμίες της ανθρώπινης καρδιάς: ποιος δεν έψαξε ποτέ να βρει μια διέξοδο για τον εαυτό του; Ποιος δεν σκέφτηκε ποτέ τις δικές του προοπτικές; Παρόλο που ο άνθρωπος έχει μια πλούσια και εκθαμβωτική διάνοια, ποιος ήταν σε θέση να προβλέψει ότι, μετά από αιώνες, το παρόν θα κατέληγε όπως είναι τώρα; Είναι αυτός πράγματι ο καρπός των δικών σου υποκειμενικών προσπαθειών; Είναι αυτή η πληρωμή για την ακούραστη εργατικότητά σου; Είναι αυτή η όμορφη εικόνα που οραματίστηκε το μυαλό σου; Αν δεν καθοδηγούσα όλη την ανθρωπότητα, ποιος θα μπορούσε να εξαιρεθεί από τις ρυθμίσεις Μου και να βρει άλλη διέξοδο; Οι φαντασιοκοπίες και οι επιθυμίες του ανθρώπου είναι, άραγε, που τον έχουν φέρει στο σήμερα; Πολλοί άνθρωποι περνούν ολόκληρη τη ζωή τους χωρίς να εκπληρώνονται οι επιθυμίες τους. Οφείλεται αυτό σε κάποιο σφάλμα στον τρόπο σκέψης τους; Οι ζωές πολλών ανθρώπων γεμίζουν με απροσδόκητη αγαλλίαση και ικανοποίηση. Συμβαίνει αυτό πραγματικά επειδή έχουν πολύ μικρές προσδοκίες; Ποιος από ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν λαμβάνει φροντίδα στα μάτια του Παντοδύναμου; Ποιος δεν ζει εν τω μέσω του προκαθορισμού του Παντοδύναμου; Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου συμβαίνουν από δική του επιλογή; Ελέγχει άραγε ο άνθρωπος τη μοίρα του;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 11). Όταν διάβασα αυτά τα λόγια, πείστηκα ολοκληρωτικά. Ένιωθα στ’ αλήθεια ότι η μοίρα μας δεν είναι στα δικά μας χέρια. Αναλογίστηκα τα προηγούμενα χρόνια, το πώς είχα σχεδιάσει και υπολογίσει το μέλλον μου, μα τίποτα δεν μου είχε πάει καλά. Είχα δώσει όλο μου το είναι για να κερδίσω πολλά χρήματα και να ζήσω έναν ανώτερο τρόπο ζωής, μα όχι μόνο δεν είχα βγάλει καθόλου χρήματα, μα είχα μάλιστα σπαταλήσει ένα σωρό. Ούτε μια στιγμή δεν είχα φανταστεί ότι εγώ —που κάποτε ήμουν κάποιος σημαντικός— θα μπορούσα να καταλήξω σε μια τόσο αξιολύπητη κατάσταση φτώχειας. Για ποιον λόγο είχα εργαστεί τόσο σκληρά για το μέλλον μου, κι όμως είχα συναντήσει τη μία αποτυχία μετά από την άλλη; Ήταν λόγω του ότι η μοίρα του κάθε ανθρώπου δεν είναι στο δικό του χέρι, μα στα χέρια του Θεού. Τα πάντα κυβερνώνται και προκαθορίζονται από τον Θεό· η καλή τύχη ή η ατυχία, όλα χορηγούνται από τον Θεό. Από τα βάθη της καρδιάς μου μπορούσα να αισθανθώ ότι αυτά ήταν τα λόγια του Θεού, και δεν μπορούσα παρά να φωνάξω στον Παντοδύναμο Θεό: «Ω, Θεέ μου! Στο παρελθόν δεν Σε γνώριζα. Προσπαθούσα να στηριχθώ στον εαυτό μου και στη δύναμη του ανθρώπου, μα τελικά έφτασα σε μια κατάσταση απελπισίας. Σήμερα, έχω, επιτέλους, κατανοήσει ότι η μοίρα και η ζωή και ο θάνατος του κάθε ατόμου είναι στα δικά Σου χέρια. Αν δεν με είχε πλήξει αυτή η κατάσταση, δεν θα είχα έρθει ενώπιόν Σου. Ω, Θεέ μου! Σε ευχαριστώ που με έσωσες από τα πρόθυρα του θανάτου και που μου έδωσες το θάρρος να αντιμετωπίσω τη ζωή από την αρχή. Από τώρα και στο εξής, θα υποτάσσομαι στα σχέδιά Σου όσον αφορά το μονοπάτι της ζωής που θα πρέπει να ακολουθώ».

Μετά από αυτό, άρχισα να διάγω εκκλησιαστικό βίο. Το περιβάλλον στην Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού ήταν τελείως διαφορετικό από εκείνο του έξω κόσμου: Οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν απλές, ευθείς σχέσεις μεταξύ τους, και συμπεριφέρονταν ο ένας στον άλλον με ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος υποκρισίας, εσωτερικής διαμάχης ή δολοπλοκίας. Όλοι διάβαζαν τα λόγια του Θεού και έψελναν μαζί ύμνους δοξολογίας προς τον Θεό· στις συναντήσεις, οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν ειλικρινείς και ανοιχτοί ο ένας προς τον άλλον, συναναστρέφονταν για τις εμπειρίες, τα ελαττώματα και τις δυσκολίες τους, καθώς επίσης και για την κατανόηση και γνώση τους για τα λόγια του Θεού. Ένιωθα ότι κάθε συνάντηση στην οποία παρευρισκόμουν ήταν φρέσκια, καινούργια και γεμάτη ζωτικότητα. Δεν υπήρχε αποξένωση ή καχυποψία μεταξύ των αδελφών· όλοι καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον και ήξεραν καλά ο ένας τον άλλον. Ένιωθα εκεί μια πρωτοφανή αίσθηση ανακούφισης και ελευθερίας, ένιωθα πιο χαλαρός και πιο ευτυχισμένος από ό,τι είχα νιώσει ποτέ μέχρι τότε. Ταυτόχρονα, ο Θεός με καθοδηγούσε να κατανοήσω γιατί είχα ζήσει μέσα σε τόσα βάσανα τις προηγούμενες δεκαετίες. Διάβασα αυτά τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Υπάρχει ένα τεράστιο μυστικό στην καρδιά σου, το οποίο ουδέποτε γνώριζες, διότι ζεις σε έναν κόσμο δίχως φως. Η καρδιά και το πνεύμα σου έχουν διαρπαχθεί από τον πονηρό. Τα μάτια σου έχουν καλυφθεί από το σκοτάδι, κι εσύ δεν μπορείς να δεις μήτε τον ήλιο στον ουρανό μήτε εκείνο το λαμπρό αστέρι της νυκτός. Τα αυτιά σου έχουν βουλώσει από λόγια απατηλά, κι εσύ δεν ακούς μήτε τη βροντώδη φωνή του Ιεχωβά μήτε τον ήχο των υδάτων που ρέουν από τον θρόνο. Έχεις χάσει όλα όσα δικαιωματικά σου ανήκουν, όλα όσα σου έδωσε ο Παντοδύναμος. Έχεις εισέλθει σε μια απέραντη θάλασσα βασάνων, δίχως τη δύναμη να σώσεις τον εαυτό σου, δίχως ελπίδα επιβίωσης, και το μόνο που κάνεις είναι να παλεύεις και να τρέχεις δεξιά κι αριστερά… Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, ήσουν καταδικασμένος να πλήττεσαι από τον πονηρό, μακριά από τις ευλογίες του Παντοδύναμου, μακριά από τις παροχές του Παντοδύναμου, βαδίζοντας σε έναν δρόμο δίχως επιστροφή. Ένα εκατομμύριο εκκλήσεις μόλις και μετά βίας μπορούν να διεγείρουν την καρδιά και το πνεύμα σου. Κοιμάσαι βαθιά στην αγκαλιά του πονηρού, ο οποίος σε έχει παρασύρει σε ένα απέραντο βασίλειο, δίχως κατεύθυνση ή οδικές πινακίδες. Από εκεί και πέρα, έχασες την αρχική αθωότητα και αγνότητά σου, και άρχισες να αποφεύγεις τη φροντίδα του Παντοδύναμου. Μέσα στην καρδιά σου, ο πονηρός σε κατευθύνει σε κάθε ζήτημα κι έχει γίνει η ζωή σου. Δεν τον φοβάσαι, δεν τον αποφεύγεις ούτε τον αμφισβητείς πια· αντιθέτως, στην καρδιά σου τού συμπεριφέρεσαι σαν να ήταν Θεός. Άρχισες να τον θεωρείς ιερό και να τον λατρεύεις, και οι δυο σας έχετε γίνει αχώριστοι σαν το σώμα με τη σκιά, αποφασισμένοι να ζήσετε και να πεθάνετε μαζί. Δεν έχεις ιδέα από πού προήλθες, γιατί γεννήθηκες ή γιατί θα πεθάνεις» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο στεναγμός του Παντοδύναμου). «Ο Σατανάς διαφθείρει τους ανθρώπους μέσα από την εκπαίδευση και την επιρροή των εθνικών κυβερνήσεων και των διασήμων και σπουδαίων. Τα διαβολικά λόγια τους έχουν γίνει η ζωή και η φύση του ανθρώπου. Το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” είναι ένα γνωστό σατανικό ρητό που έχει ενσταλαχθεί σε όλους, και το οποίο έχει γίνει η ζωή του ανθρώπου. Υπάρχουν και άλλα λόγια φιλοσοφιών για τη ζωή που είναι έτσι. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τον παραδοσιακό πολιτισμό κάθε έθνους για να εκπαιδεύσει, να εξαπατήσει και να διαφθείρει τους ανθρώπους, σπρώχνοντας την ανθρωπότητα να πέσει και να βυθιστεί μέσα σε μια απέραντη άβυσσο καταστροφής, και τελικά, ο Θεός καταστρέφει τους ανθρώπους, επειδή υπηρετούν τον Σατανά και αντιστέκονται στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Έτσι, ο λόγος για τον οποίον είχα καταβληθεί και είχα καταντήσει τόσο δυστυχισμένος που βασανιζόμουν σ’ αυτόν τον κόσμο κατά τις τελευταίες δεκαετίες ήταν ότι ζούσα σύμφωνα με τους κανόνες ζωής του Σατανά, όπως, «Καθενός η μοίρα είναι στα δικά του χέρια», «Τα χρήματα κάνουν τον κόσμο να γυρίζει», «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Κανείς δεν καταφέρνει τίποτα χωρίς δουλοπρέπεια και κολακεία», και ούτω καθεξής. Ζώντας σύμφωνα με αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη του Θεού, δεν γνώριζα ότι ο Θεός κυβερνά και κανονίζει τη μοίρα των πάντων. Περιπλανιόμουν στα κύματα αυτού του σκοτεινού κόσμου, χωρίς καμία κατεύθυνση στη ζωή μου, χωρίς αρχές συμπεριφοράς. Σίγουρα δεν μπορούσα να δω ότι αυτός ο σκοτεινός κόσμος κυβερνάται από τον Σατανά, και ότι η ανθρώπινη κοινωνία είναι γεμάτη με τους πειρασμούς, τις παγίδες και την απάτη του Σατανά. Για να βγάλω λεφτά σ’ αυτόν τον σκοτεινό και κακό κόσμο, έμαθα πώς να κολακεύω και να «γλείφω» τους επικεφαλής και είχα, ακόμα, χρησιμοποιήσει στα κρυφά κακής ποιότητας υλικά στα κατασκευαστικά έργα μου. Η συνείδησή μου είχε σιγά-σιγά εξαφανιστεί και είχα μείνει χωρίς ίχνος ακεραιότητας ή αξιοπρέπειας. Όσο πιο βαθιά βυθιζόμουν στην αμαρτία, τόσο λιγότερο άνθρωπος ένιωθα. Στο τέλος, δεν έβγαλα καθόλου λεφτά και είχα μείνει με ένα σωρό χρέη, και ένιωθα τόσο απελπισμένος που παραλίγο να αυτοκτονήσω. Σκέφτηκα εκείνον τον επικεφαλής ομάδας που είχε αυτοκτονήσει λόγω των μεγάλων χρεών του —δεν είναι αυτός μια προσφορά θυσίας στον Σατανά; Και ποιος ξέρει πόσες παρόμοιες τραγωδίες συμβαίνουν μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο; Σ’ εκείνο το σημείο συνειδητοποίησα ότι ο λόγος για τον οποίον οι άνθρωποι φτάνουν σ’ αυτήν την κατάσταση είναι η βλάβη που προκαλούν τα δηλητήρια του Σατανά, και οι εγκόσμιες τάσεις που κατευθύνει η διακυβέρνηση του Σατανά. Όταν σκέφτηκα όλα αυτά, ένα κύμα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό γέμισε την καρδιά μου και ήμουν τόσο ευγνώμων για το έλεος και τη σωτηρία του Θεού. Ο Θεός με είχε σώσει από τον σκοτεινό κόσμο και με είχε επαναφέρει στον οίκο του Θεού, όπου μπορούσα να απολαύσω τη φροντίδα και την προστασία Του.

Μετά από κάποιον καιρό, χρειάστηκε ξανά να αντιμετωπίζω τους πιστωτές μου, και η καρδιά μου ήταν ιδιαίτερα αναστατωμένη. Όταν σκέφτηκα όλα τα χρέη που έπρεπε ακόμα να αποπληρώσω, ήθελα και πάλι να αναλάβω κατασκευαστικά έργα. Ήξερα, ωστόσο, ότι οι δυνατότητές μου δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου. Το πρόβλημα υγείας μου με την υψηλή πίεση αναζωπυρώθηκε και πάλι και ήμουν τελείως χαμένος όσον αφορά το τι έπρεπε να κάνω. Σε μια από τις συναντήσεις, ένας από τους αδελφούς διάβασε για μένα κάποια από τα λόγια του Θεού: «Πραγματική πίστη στον Θεό σημαίνει το εξής: Με βάση την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι ο κυρίαρχος των πάντων, βιώνει κανείς τα λόγια Του και το έργο Του, καθαρίζει τη δική του διεφθαρμένη διάθεση, ικανοποιεί το θέλημα του Θεού και μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Μόνο μια τέτοια πορεία μπορεί να αποκληθεί “πίστη στον Θεό”» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Πρόλογος). Ο αδελφός, έπειτα, συναναστράφηκε μαζί μου, λέγοντας: «Εφόσον πιστεύουμε στον Θεό, θα πρέπει τότε να έχουμε αληθινή πίστη στον Θεό. Από τα βάθη της καρδιάς μας πρέπει να πιστεύουμε στην εξουσία και τη δύναμη του Θεού στο να έχει κυριαρχία στα πάντα, και θα πρέπει να παραδίδουμε τα πάντα στη ζωή μας στον Θεό. Πιο σημαντικό είναι το ότι θα πρέπει να μάθουμε να στηριζόμαστε στον Θεό, να θαυμάζουμε τον Θεό, να βιώνουμε το έργο Του, να επιζητάμε την ηγεσία Του και να μην χασομερούμε, πλέον, πιστεύοντας ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Η αποπλήρωση χρεών είναι κάτι που όλοι οι λογικοί και ευσυνείδητοι άνθρωποι κάνουν, οπότε πρέπει να είμαστε γενναίοι και να αντιμετωπίζουμε τα χρέη μας. Πρέπει να πιστεύουμε ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού και ότι δεν υπάρχει κανένα βουνό που δεν μπορούμε να ανέβουμε. Όσον αφορά τα χρέη σου, θα πρέπει να προσεύχεσαι περισσότερο στον Θεό και να αναζητάς το θέλημά Του».

Μέσω της βοήθειας του αδελφού, είχα πια έναν δρόμο να κάνω πράξη. Βρήκα δουλειά σε ένα εργοτάξιο εκεί κοντά, η οποία δεν εμπόδιζε την παρεύρεσή μου στις συναντήσεις ή την εκπλήρωση των καθηκόντων μου, κι έτσι άρχισα να βγάζω κάποια χρήματα για να ξεπληρώνω τα χρέη μου. Δεν βασιζόμουν πλέον αποκλειστικά στον εαυτό μου για να προχωρήσω μπροστά. Όταν οι πιστωτές έρχονταν σ’ εμένα για χρήματα, έκανα πράξη την ειλικρίνεια απέναντί τους και τους έδινα ό,τι είχα. Κατάφερα, επίσης, να αποπληρώσω κάποια από τα χρέη πουλώντας τις σοδιές που είχα μαζέψει από το χωράφι μου. Έδωσα μια ειλικρινή υπόσχεση σε όλους τους πιστωτές μου ότι θα αποπλήρωνα όλα μου τα χρέη, και μετά από αυτό δεν μου έκαναν πια τη ζωή δύσκολη. Όταν η τράπεζα έστειλε ανθρώπους για να με πιέσουν να αποπληρώσω το δάνειο, προσευχήθηκα στον Θεό και Του εμπιστεύθηκα τα πάντα. «Αν χρειαστεί να εκτίσω ποινή φυλάκισης λόγω του ότι δεν μπορώ να αποπληρώσω αυτό το μεγάλο δάνειο», σκέφτηκα, «θα υπακούσω σε όλες τις ενορχηστρώσεις και τα σχέδια του Θεού». Όταν υποτάχθηκα στον Θεό ενώ βίωνα το έργο Του, είδα πόσο θαυμαστές μπορούν να είναι οι πράξεις Του, καθώς Τον είδα να ανοίγει έναν δρόμο μπροστά μου για να προχωρήσω. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι όλα τα δάνεια που είχαν ληφθεί πριν από το 1993 δεν χρειαζόταν να αποπληρωθούν, καθώς κανένα από αυτά δεν είχε εισαχθεί στα συστήματα υπολογιστών των τραπεζών και οι ελλιπείς πληροφορίες σήμαιναν ότι κάποια από τα δάνεια δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν ποτέ. Δόξα τω Θεώ! Όλα μου τα δάνεια τα είχα πάρει πριν το 1993 κι έτσι το χρέος μου των τόσων εκατοντάδων χιλιάδων γουαν είχε ακυρωθεί. Ενθουσιασμένος, προσέφερα τις ευχαριστίες και τις δοξολογίες μου στον Θεό. Σκέφτηκα: «Αν αναγκαζόμουν να βγάλω τόσα πολλά λεφτά, μάλλον θα πέθαινα από την εξάντληση πριν τα βγάλω όλα». Αυτό μου επέτρεψε να βιώσω προσωπικά ότι η μοίρα του κάθε ατόμου είναι στ’ αλήθεια στα χέρια του Θεού, όπως περιγράφεται σε αυτά τα λόγια του Θεού: «Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μονίμως βιαστικός και απασχολημένος για δικό του λογαριασμό, παραμένει ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιουργημένο ον; Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από το πώς εργάζεται ο Θεός, ολόκληρο το έργο Του υλοποιείται προς χάριν του ανθρώπου. Πάρε, για παράδειγμα, τους ουρανούς και τη γη, και όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, για να υπηρετούν τον άνθρωπο: Το φεγγάρι, τον ήλιο και τα αστέρια που δημιούργησε για τον άνθρωπο, τα ζώα και τα φυτά, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα, και ούτω καθεξής —όλα έχουν φτιαχτεί προς χάριν της ύπαρξης του ανθρώπου. Και έτσι, ανεξάρτητα από το πώς παιδεύει και κρίνει τον άνθρωπο ο Θεός, όλα γίνονται προς χάριν της δικής του σωτηρίας. Παρόλο που απογυμνώνει τον άνθρωπο από τις σαρκικές ελπίδες του, το πράττει για χάρη του εξαγνισμού του ανθρώπου, κι ο εξαγνισμός του ανθρώπου γίνεται προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει. Αφού ο προορισμός του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Δημιουργού, πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να ελέγχει εαυτόν;» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό).

Κατά τη διάρκεια των εμπειριών μου, σιγουρεύτηκα ακόμα περισσότερο για το έργο του Παντοδύναμου Θεού και η πίστη μου ενισχύθηκε. Στα χρόνια που ακολούθησαν, συνέχισα να πηγαίνω σε συναντήσεις και να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου, ενώ επίσης εργαζόμουν σε τοπικές κατασκευαστικές ομάδες για να βγάλω χρήματα ώστε να αποπληρώσω τα εναπομείναντα χρέη μου. Όποτε γνώριζα κάποιον με καλό χαρακτήρα που να ήταν κατάλληλος υποψήφιος να ακούσει το ευαγγέλιο, το κήρυττα σ’ αυτόν και έφερα κάποιους ανθρώπους με τους οποίους είχα καλές σχέσεις ενώπιον του Θεού. Αν και παρέμενα απασχολημένος κάθε μέρα, η ζωή ήταν διαφορετική, καθώς δεν ζούσα πια σύμφωνα με τις φιλοσοφίες και τους κανόνες του Σατανά και δεν ακολουθούσα πλέον τις μοχθηρές τάσεις του κόσμου επιζητώντας να πλουτίσω και να ζήσω έναν ανώτερο τρόπο ζωής. Αντ’ αυτού, ζούσα με υποταγή προς τη διακυβέρνηση του Θεού και σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, συμπεριφερόμενος σύμφωνα με την αλήθεια, όντας ειλικρινής και ανθρώπινος, σεβόμενος τον Θεό και αποφεύγοντας το κακό. Αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς μού φαινόταν ανοιχτός και ευθύς και άρχισα να αισθάνομαι άνετα και γεμάτος φως μέσα μου. Σταδιακά, άρχισα να ανακτώ τη συνείδηση και τη λογική μου, και οι διάφορες ασθένειες που είχα άρχισαν να εξαφανίζονται. Φέτος έγινα εβδομήντα πέντε, μα είμαι υγιής, είμαι καλά στα μυαλά μου και έχω αποπληρώσει όλα μου τα χρέη. Όλοι οι άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά λένε ότι με θαυμάζουν και ότι είμαι τυχερός. Μα γνωρίζω χωρίς καμία αμφιβολία ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της σωτηρίας και της καλοσύνης του Παντοδύναμου Θεού. Ήταν ο Παντοδύναμος Θεός που με έσωσε από τα πρόθυρα του θανάτου, που μου έδωσε πίσω τη ζωή μου σε μια στιγμή ανάγκης και που μου έδειξε τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή μου. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των εμπειριών, αισθανόμουν στ’ αλήθεια ότι χωρίς την ηγεσία του Θεού, εμείς οι άνθρωποι αναπόφευκτα θα υποστούμε βλάβη και θα μας καταπιεί ο Σατανάς. Μόνο ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους· μόνο τα λόγια που εκφράζει ο Παντοδύναμος Θεός μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους μακριά από τα δεσμά της αμαρτίας και να μας δείξουν πώς να ζούμε ως αληθινοί άνθρωποι. Μόνο αποδεχόμενη τις αλήθειες που έχει εκφράσει ο Παντοδύναμος Θεός και υποτασσόμενη σ’ Αυτόν και λατρεύοντάς Τον, μπορεί η ανθρωπότητα να ζήσει μέσα στην αληθινή ευτυχία και να έχει ένα καλό μέλλον και έναν καλό τελικό προορισμό!