Γεννήθηκα σε μια συνηθισμένη αγροτική οικογένεια. Επειδή ήμουν εσωστρεφής και δεν μου άρεσε να μιλάω, από παιδί, οι γονείς και οι συγγενείς μου έλεγαν συχνά ότι δεν έχω ευφράδεια λόγου και ότι δεν είμαι τόσο συμπαθής όσο η αδελφή μου. Όταν εργαζόμουν έξω, δεν ήμουν καλή στην αλληλεπίδραση μου με τους ανθρώπους κι οι ανώτεροι δεν ήταν ευχαριστημένοι από εμένα. Έτσι, μου ανέθεταν πάντα τις βρόμικες και κουραστικές εργασίες και οι συνάδελφοί μου με κορόιδευαν συχνά επειδή δεν ήμουν εύστροφη και δεν ήξερα πώς να προσαρμοστώ στις διάφορες καταστάσεις. Μέσα μου αποδέχτηκα ότι ήμουν αργόστροφη και όχι ιδιαίτερα έξυπνη, και ότι δεν ήμουν καλή στην αλληλεπίδρασή μου με τους ανθρώπους, κι έτσι έγινα ακόμα πιο κλειστός χαρακτήρας. Συχνά στεναχωριόμουν που δεν μπορούσα να εκφραστώ καλά· ειδικά όταν έβλεπα ανθρώπους που ήταν εύγλωττοι και εύστροφοι, τους ζήλευα και σκεφτόμουν ότι τέτοιοι άνθρωποι θα ήταν αρεστοί οπουδήποτε κι αν πήγαιναν. Αφού πίστεψα στον Θεό, ήμουν επίσης πολύ επιφυλακτική όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σε συναθροίσεις. Ανησυχούσα ότι η αδέξια συναναστροφή μου θα με έκανε περίγελο ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά οι αδελφοί και οι αδελφές συχνά με ενθάρρυναν να συναναστραφώ περισσότερο. Είδα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μοιράζονταν απλά και ανοιχτά την κατάσταση και τα προβλήματά τους, και κανείς δεν μείωνε ούτε περιφρονούσε όσους είχαν κάποια ελαττώματα. Αυτό με έκανε να νιώσω απελευθερωμένη. Σιγά-σιγά, άρχισα να μιλάω όλο και περισσότερο. Μου άρεσε πολύ αυτού του είδους η ζωή στην εκκλησία.

Τον Φεβρουάριο του 2023, έγινα διάκονος του ποτίσματος. Η αδελφή που πότιζα, η Ρουιτζίνγκ, είχε καλό επίπεδο. Πήγα σε κάποιες συναθροίσεις μαζί της, και είδα ότι ήταν πολύ σαφής στη συναναστροφή της και ότι έβλεπε τα προβλήματα με όση διορατικότητα τα έβλεπα κι εγώ. Έτσι, στις επόμενες συναθροίσεις που πήγα με τη Ρουιτζίνγκ, ένιωθα κάπως περιορισμένη, και σκεφτόμουν ότι ήταν πιο έξυπνη από εμένα κι ότι είχε καλύτερο επίπεδο. Ένιωσα ότι δεν θα κατάφερνα να την ποτίσω. Έτσι, όποτε η κατάστασή της ήταν κακή, της έλεγα κάτι στα γρήγορα και μετά άλλαζα θέμα, αφού ανησυχούσα ότι η ρηχή συναναστροφή μου θα την έκανε να με περιφρονήσει. Μια φορά, έμαθα ότι η Ρουιτζίνγκ έδειχνε πολύ αλαζονική διάθεση και είχε την τάση να περιορίζει τους ανθρώπους με τα λόγια της, και θέλησα να της επισημάνω αυτό το ζήτημα. Σκέφτηκα, όμως, ότι είχε καλό επίπεδο, ότι είχε ευφράδεια λόγου κι ότι ήταν αποτελεσματική στο καθήκον της, κι έτσι η λίγη αλαζονεία μού φάνηκε φυσιολογική. Εξάλλου, το δικό μου επίπεδο ήταν χαμηλό και δεν ήξερα να εκφραστώ καλά. Αν δεν μπορούσα να συναναστραφώ μαζί της με σαφήνεια και να λύσω τα προβλήματά της, θα με κορόιδευε. Οπότε, ανέφερα εν συντομία την αλαζονεία της και προχώρησα παρακάτω. Μια άλλη φορά, σε μια συνάθροιση, η Ρουιτζίνγκ είπε ότι η οικογένειά της της πήγαινε κόντρα για την πίστη της στον Θεό κι ότι αυτό την περιόριζε κάπως. Εγώ είχα παρόμοιες εμπειρίες και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να συναναστραφώ μαζί της γι’ αυτό, μα μόλις ξεκίνησα να μιλάω, η Ρουιτζίνγκ είπε ότι δεν την επηρέαζε η σχέση της με την οικογένειά της. Η αλήθεια, όμως, ήταν ότι οι συναισθηματικοί της περιορισμοί επηρέαζαν ήδη το καθήκον της, και εγώ ήξερα ότι έπρεπε να συναναστραφώ μαζί της πάνω σ’ αυτό το συντομότερο δυνατό. Όταν, όμως, άκουσα αυτό που είπε, δεν τόλμησα να συναναστραφώ άλλο μαζί της. Σκέφτηκα: «Αν συνεχίσω να συναναστρέφομαι μαζί με τη Ρουιτζίνγκ, δεν θα νομίσει ότι της γκρινιάζω και ότι δεν μπορώ να διακρίνω τα πράγματα; Καλύτερα να μη γίνω άλλο ρεζίλι. Η Ρουιτζίνγκ έχει καλό επίπεδο και δεν χρειάζεται τη συναναστροφή μαζί μου. Μπορεί να αναζητήσει την αλήθεια και να λύσει το θέμα μόνη της». Οπότε, σταμάτησα τη συναναστροφή μαζί της. Αλλά στη συνέχεια, η κατάσταση της Ρουιτζίνγκ δεν βελτιώθηκε και επηρεάστηκε το καθήκον της.

Έτσι, σε κάθε συνάθροιση που ήταν παρούσα η Ρουιτζίνγκ, εγώ ένιωθα πολύ περιορισμένη, κι ανησυχούσα ότι η ρηχή συναναστροφή μου θα την έκανε να με περιφρονήσει. Βασανιζόμουν κι είχα γίνει αρνητική, επειδή δεν μπορούσα να συναναστραφώ πάνω σε όσα έπρεπε και δεν μπορούσα να εκπληρώσω τις ευθύνες μου. Ένιωσα ότι ζούσα μια αξιολύπητη ζωή. Όλο αναρωτιόμουν: «Γιατί να ζω μέσα στην ανησυχία;» Κατηγορούσα ακόμη και τον Θεό που δεν μου έδωσε καλό επίπεδο, κι ήθελα να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση και να αλλάξω καθήκον. Ήξερα ότι η κατάστασή μου δεν ήταν καλή και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, είμαι πολύ περιορισμένη στο καθήκον μου. Αισθάνομαι πολύ κουρασμένη και πικραμένη, και δεν ξέρω πώς να επιλύσω αυτήν την κατάσταση. Είθε να με διαφωτίσεις και να με καθοδηγήσεις να γνωρίσω τον εαυτό μου και να βγω από αυτήν τη λανθασμένη κατάσταση». Αφού προσευχήθηκα, έψαξα να διαβάσω τα σχετικά λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που, ως παιδιά, είχαν συνηθισμένη εμφάνιση, δεν είχαν ευφράδεια λόγου και δεν ήταν πολύ εύστροφοι, με αποτέλεσμα τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους και το κοινωνικό τους περιβάλλουν να τους αξιολογούν μάλλον δυσμενώς και να λένε κουβέντες όπως: “Αυτό το παιδί είναι χαζό, αργόστροφο και βραδύγλωσσο. Κοιτάξτε τα παιδιά των άλλων: είναι τόσο εύγλωττα, που μπορούν να παίζουν τους άλλους στα δάχτυλα. Ενώ αυτό το παιδί απλώς στραβομουτσουνιάζει όλη μέρα. Δεν ξέρει τι να πει όταν συναντά ανθρώπους, δεν ξέρει πώς να δώσει εξηγήσεις ή να δικαιολογηθεί αφού κάνει κάτι κακό, και δεν μπορεί να διασκεδάσει τους άλλους. Το παιδί είναι ηλίθιο”. Αυτά τα λένε οι γονείς, τα λένε οι συγγενείς και οι φίλοι, και τα λένε επίσης και οι δάσκαλοί του. Αυτό το περιβάλλον ασκεί μια ορισμένη, αόρατη πίεση σε τέτοιους ανθρώπους. Μέσω της βίωσης αυτών των περιβαλλόντων, αναπτύσσουν ανεπαίσθητα ένα συγκεκριμένο είδος νοοτροπίας. Ποιο είδος νοοτροπίας; Θεωρούν πως δεν είναι εμφανίσιμοι, πως δεν είναι ιδιαίτερα αρεστοί και πως οι άλλοι δεν χαίρονται ποτέ όταν τους βλέπουν. Πιστεύουν πως δεν είναι καλοί στη μελέτη, πως είναι αργόστροφοι και πάντα νιώθουν αμήχανα να ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν μπροστά σε άλλους. Νιώθουν μεγάλη αμηχανία να πουν “ευχαριστώ” όταν οι άνθρωποι τους δίνουν κάτι, και σκέφτονται μέσα τους: “Γιατί μου δένεται πάντα η γλώσσα κόμπος; Γιατί οι άλλοι τα λένε τόσο ωραία; Είμαι απλώς χαζός!” Υποσυνείδητα, νομίζουν πως είναι άχρηστοι, αλλά εξακολουθούν να μην είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν πως είναι τόσο άχρηστοι, πως είναι τόσο ανόητοι. Μέσα στην καρδιά τους, πάντα διερωτώνται: “Είμαι στ’ αλήθεια τόσο ανόητος; Είμαι στ’ αλήθεια τόσο δυσάρεστος;” Οι γονείς τους δεν τους συμπαθούν, και το ίδιο ισχύει και για τους αδερφούς και τις αδερφές τους, τους δασκάλους τους ή τους συμμαθητές τους. Και, περιστασιακά, τα μέλη της οικογένειάς τους, οι συγγενείς και οι φίλοι τους λένε γι’ αυτούς: “Είναι κοντός, έχει μικρά μάτια και μύτη και, με τέτοιο παρουσιαστικό, δεν θα είναι πετυχημένος όταν μεγαλώσει”. Επομένως, όταν κοιτούν στον καθρέφτη, βλέπουν πως τα μάτια τους είναι πράγματι μικρά. Σε αυτήν την κατάσταση, η αντίσταση, η δυσαρέσκεια, η απροθυμία και η μη αποδοχή στα βάθη της καρδιάς τους θα μετατραπούν σταδιακά σε αποδοχή και αναγνώριση των δικών τους ελαττωμάτων, ελλείψεων και προβλημάτων. Αν και μπορούν να δεχθούν αυτήν την πραγματικότητα, στα βάθη της καρδιάς τους αναπτύσσεται ένα επίμονο συναίσθημα. Πώς ονομάζεται αυτό το συναίσθημα; Είναι η κατωτερότητα. Οι άνθρωποι που αισθάνονται κατώτεροι δεν γνωρίζουν ποια είναι τα δυνατά τους σημεία. Νομίζουν απλώς πως είναι αντιπαθητικοί, πάντα νιώθουν ανόητοι και δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τα πράγματα. Εν ολίγοις, νιώθουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, πως δεν είναι ελκυστικοί, πως δεν είναι έξυπνοι και πως είναι αργοί στις αντιδράσεις τους. Δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλους και δεν παίρνουν καλούς βαθμούς στις σπουδές τους. Αφού μεγαλώσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τους κυριεύει σταδιακά αυτή η νοοτροπία κατωτερότητας. Μετατρέπεται σε ένα είδος επίμονου συναισθήματος που μπλέκεται με την καρδιά σου και γεμίζει τον νου σου. Ανεξάρτητα από το αν είσαι ήδη ενήλικας, αν έχεις βγει στον κόσμο, αν είσαι παντρεμένος και έχεις πετυχημένη καριέρα, και ανεξάρτητα από την κοινωνική σου θέση, είναι αδύνατο να απαλλαγείς από αυτό το συναίσθημα κατωτερότητας που εμφυτεύτηκε στο περιβάλλον σου καθώς μεγάλωνες. Ακόμη κι αφότου αρχίσεις να πιστεύεις στον Θεό και προσχωρήσεις στην εκκλησία, εξακολουθείς να νομίζεις πως έχεις μια μέτρια εμφάνιση, φτωχό διανοητικό επίπεδο, πως δεν έχεις ευφράδεια λόγου και πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σκέφτεσαι: “Θα κάνω απλώς ό,τι μπορώ. Δεν χρειάζεται να πασχίσω να γίνω επικεφαλής, δεν χρειάζεται να επιδιώκω βαθυστόχαστες αλήθειες· απλώς θα είμαι ευχαριστημένος με το να είμαι ο λιγότερο σημαντικός και θα αφήσω τους άλλους να μου φέρονται όπως θέλουν”. […] Αυτό το αίσθημα κατωτερότητας πιθανώς να μην είναι έμφυτο μέσα σου, αλλά, σε ένα άλλο επίπεδο, λόγω του οικογενειακού σου περιβάλλοντος και του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσες, υποβλήθηκες σε ήπια χτυπήματα ή ανάρμοστες κρίσεις, και αυτό προκάλεσε την ανάδυση του αισθήματος κατωτερότητας μέσα σου» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο λόγος που ένιωθα συχνά καταπιεσμένη και αποκαρδιωμένη ήταν ότι ζούσα μέσα στο αρνητικό αίσθημα της κατωτερότητας. Από μικρή δεν μπορούσα να εκφραστώ καλά· ούτε στο σπίτι ούτε στην εργασία μου έξω. Όλοι οι συγγενείς κι οι συνάδελφοί μου έλεγαν ότι δεν έχω ευφράδεια λόγου και ότι δεν ήμουν ευχάριστη. Έτσι, ένιωθα ότι ο λόγος μου είναι αδέξιος, ότι δεν μου κόβει κι ότι ήμουν σε όλα κατώτερη. Σιγά-σιγά, ένιωθα όλο και πιο κατώτερη. Το ίδιο συνεχίστηκε κι αφού πίστεψα στον Θεό. Ένιωθα κατώτερη κάθε φορά που έβλεπα αδελφούς και αδελφές που ήταν καλύτεροι από εμένα, και είχα συχνά αρνητικά συναισθήματα. Από την επικοινωνία μου με τη Ρουιτζίνγκ, είδα ότι εκείνη ήταν εύστροφη κι είχε ευφράδεια, κι ένιωσα ότι ο τρόπος που εκφράζομαι εγώ και το επίπεδό μου ήταν κατώτερο από εκείνης. Έτσι, στις συναθροίσεις που ήταν κι εκείνη, ένιωθα περιορισμένη και δεν μπορούσα ν’ απελευθερωθώ. Ακόμα και όταν την έβλεπα σε κακή κατάσταση, δεν τολμούσα να συναναστραφώ μαζί της. Ζούσα συνεχώς μέσα στο αρνητικό αίσθημα της κατωτερότητας. Ήξερα πολύ καλά ότι στον οίκο του Θεού δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ υψηλών και χαμηλών, μα δεν μπορούσα να σταματήσω να θαυμάζω όσους είχαν χαρίσματα και καλό επίπεδο ούτε και μπορούσα να δω σωστά τα δικά μου ελαττώματα. Αυτό συχνά με περιόριζε στο καθήκον μου και με εμπόδιζε να κερδίσω το έργο και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ήξερα ότι ήταν επικίνδυνο να συνεχίσω να ζω έτσι και ήθελα να αλλάξω γρήγορα αυτήν την κατάστασή μου.

Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Ό,τι κι αν τους συμβεί, όταν οι δειλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν κάποια δυσκολία, οπισθοχωρούν. Γιατί το κάνουν αυτό; Ένας λόγος είναι πως αυτό προκαλείται από το αίσθημα κατωτερότητας που έχουν. Επειδή νιώθουν κατώτεροι, δεν τολμούν να σταθούν μπροστά σε άλλους, δεν μπορούν ούτε καν να αναλάβουν τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που οφείλουν να αναλάβουν, ούτε μπορούν να αναλάβουν αυτά που είναι όντως ικανοί να επιτύχουν εντός του πεδίου της δικής τους ικανότητας και του δικού τους επιπέδου, καθώς και εντός του πεδίου της εμπειρίας της δικής τους ανθρώπινης φύσης. Αυτό το αίσθημα κατωτερότητας επηρεάζει κάθε πτυχή της ανθρώπινης φύσης τους, επηρεάζει την προσωπικότητά τους και, φυσικά, επηρεάζει επίσης και τον χαρακτήρα τους. […] Η καρδιά σου είναι γεμάτη με αυτό το αίσθημα κατωτερότητας, και αυτό το αίσθημα το νιώθεις για πολύ καιρό, δεν είναι απλώς κάποιο εφήμερο αίσθημα. Αντίθετα, ελέγχει στενά τις σκέψεις σου βαθιά μέσα από την ψυχή σου, σφραγίζει ερμητικά τα χείλη σου, και έτσι, ανεξάρτητα από το πόσο σωστά κατανοείς τα πράγματα ή από το ποιες απόψεις και ποια γνώμη έχεις ως προς τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα, τολμάς μόνο να σκεφτείς και να κλωθογυρίσεις τα πράγματα μέσα στην καρδιά σου, χωρίς να έχεις ποτέ το θάρρος να τα εκφέρεις. Είτε οι άλλοι άνθρωποι επιδοκιμάσουν αυτά που λες είτε σε διορθώσουν και σε επικρίνουν, εσύ δεν θα τολμήσεις να αντιμετωπίσεις ή να δεις ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Εξαιτίας του αισθήματος κατωτερότητας που νιώθεις μέσα σου, το οποίο σου λέει: “Μην το κάνεις αυτό, απλώς δεν έχεις τα φόντα να το κάνεις. Δεν έχεις αυτού του είδους το επίπεδο, δεν έχεις αυτού του είδους την πραγματικότητα, δεν θα πρέπει να το κάνεις, απλώς δεν είναι στον χαρακτήρα σου. Μην κάνεις τίποτα και μη σκεφτείς τίποτα τώρα. Θα είσαι ο αληθινός σου εαυτός μόνο αν ζεις μες στην κατωτερότητα. Δεν έχεις τα προσόντα να επιδιώξεις την αλήθεια ή να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις αυτά που θέλεις και να συνδεθείς με τους άλλους όπως κάνουν οι υπόλοιποι. Και αυτό οφείλεται στο ότι είσαι άχρηστος, δεν είσαι εξίσου καλός με εκείνους”. Αυτό το αίσθημα κατωτερότητας καθοδηγεί το σκεπτικό των ανθρώπων μέσα στο μυαλό τους· τους εμποδίζει να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις που θα πρέπει να εκπληρώνει ένας κανονικός άνθρωπος και να ζουν τη ζωή της κανονικής ανθρώπινης φύσης την οποία θα πρέπει να ζουν, ενώ κατευθύνει επίσης τους τρόπους και τα μέσα, καθώς και την κατεύθυνση και τους στόχους του τρόπου με τον οποίο βλέπουν τους ανθρώπους και τα πράγματα, και του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρονται και ενεργούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα πως όταν οι άνθρωποι έχουν αισθήματα κατωτερότητας, οι απόψεις τους για τους άλλους ανθρώπους και τα πράγματα, καθώς και η συμπεριφορά και οι ενέργειές τους, δεν βασίζονται στα λόγια του Θεού. Αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους και δεν εκμεταλλεύονται το έμφυτο επίπεδό τους. Αυτός ο τρόπος ζωής καθυστερεί τη ζωή-είσοδό τους, και σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να επηρεάσει το καθήκον τους και να παρεμποδίσει το έργο της εκκλησίας. Σκέφτηκα ότι από μικρή αποδεχόμουν τις εκτιμήσεις των άλλων και αισθανόμουν συνέχεια κατώτερη. Πάντα ένιωθα κατώτερη από τους άλλους και δεν τολμούσα να επισημάνω ή να συζητήσω τα προβλήματα που έβλεπα. Από την επικοινωνία μου με τη Ρουιτζίνγκ, είδα ότι η διάθεσή της ήταν πολύ αλαζονική, και ότι τα λόγια και οι πράξεις της περιόριζαν τους αδελφούς και τις αδελφές. Έπρεπε, λοιπόν, να συναναστραφώ μαζί της και να της επισημάνω το ζήτημα, μα εγώ ένιωθα ότι εκείνη είχε καλύτερο επίπεδο από εμένα, κι αυτό με έκανε να διστάζω να συναναστραφώ μαζί της. Ένιωθα ότι αυτό θα έδειχνε θράσος από μέρους μου. Είδα ότι η απόδοσή της στο καθήκον της επηρεαζόταν από τα συναισθήματά της και παρόλο που είχα κάποια εμπειρία πάνω σ’ αυτό το θέμα, ένιωθα ότι είχα χαμηλό επίπεδο και δεν τόλμησα να συναναστραφώ μαζί της. Είδα ότι με έλεγχε απόλυτα το αίσθημα κατωτερότητάς μου, ένιωθα το στόμα μου σφραγισμένο και ήμουν ανίκανη να πω αυτό που έπρεπε. Έβλεπα τη Ρουιτζίνγκ να ζει μέσα σε μια διεφθαρμένη διάθεση και δεν τόλμησα να συναναστραφώ μαζί της, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον μου και να προστατεύσω το έργο της εκκλησίας. Βασανιζόμουν, η κατάστασή μου ήταν αρνητική και δεν μπορούσα ν’ απελευθερωθώ. Έκανα κακό τόσο σε άλλους όσο και σ’ εμένα! Διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Αυτό το συναίσθημά σου δεν είναι απλώς αρνητικό· για να είμαστε πιο ακριβείς, στην πραγματικότητα εναντιώνεται στον Θεό και την αλήθεια. Μπορεί να νομίζεις πως είναι ένα συναίσθημα εντός της κανονικής ανθρώπινης φύσης, αλλά, στα μάτια του Θεού, δεν είναι ένα απλό ζήτημα συναισθήματος, αλλά μια μέθοδος εναντίωσης στον Θεό. Είναι μια μέθοδος που χαρακτηρίζεται από αρνητικά συναισθήματα και την οποία χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να αντισταθούν στον Θεό, στα λόγια Του και στην αλήθεια» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Αναλογίστηκα τη διαδρομή μου ως τώρα. Είχα συχνά αισθήματα κατωτερότητας κι ήξερα την αλήθεια, μα δεν την έκανα πράξη. Κατηγορούσα ακόμη και τον Θεό που δεν μου έδωσε καλό επίπεδο. Ήμουν αρνητική και παθητική στο καθήκον μου, και ήθελα ακόμη και να παραιτηθώ. Αυτές οι συμπεριφορές ήταν μια μορφή παθητικής αντίστασης κατά του Θεού. Ένιωσα ότι βρισκόμουν σε μεγάλο κίνδυνο, και έγινα πια πρόθυμη να βασιστώ στον Θεό για να αφήσω πίσω τα αρνητικά μου συναισθήματα και να βρω ένα μονοπάτι άσκησης και εισόδου.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Οπότε, πώς μπορείς να αξιολογήσεις και να γνωρίσεις τον εαυτό σου με ακρίβεια, καθώς και να αποτινάξεις το αίσθημα της κατωτερότητας; Θα πρέπει να πάρεις τα λόγια του Θεού ως τη βάση για να αποκτήσεις γνώση του εαυτού σου, να μάθεις πώς είναι η ανθρώπινη φύση σου, το επίπεδό σου και το ταλέντο σου, καθώς και ποια δυνατά σημεία έχεις. Για παράδειγμα, έστω πως παλαιότερα σου άρεσε να τραγουδάς και ήσουν καλός σε αυτό, αλλά κάποιοι άνθρωποι σε επέκριναν και σε μείωναν συνεχώς, κι έλεγαν πως είσαι κακόφωνος και φάλτσος, οπότε τώρα πιστεύεις πως δεν τραγουδάς καλά και δεν τολμάς πια να το κάνεις μπροστά σε άλλους. Επειδή εκείνοι οι κοσμικοί άνθρωποι, οι μπερδεμένοι και μέτριοι άνθρωποι προέβησαν σε ανακριβείς αξιολογήσεις και κρίσεις για εσένα, περιορίστηκαν τα δικαιώματα που αξίζει η ανθρώπινη φύση σου και καταπνίγηκε το ταλέντο σου. Ως εκ τούτου, δεν τολμάς να τραγουδήσεις ούτε ένα τραγούδι, και έχεις το θάρρος να αφεθείς και να τραγουδήσεις δυνατά μόνο όταν δεν είναι κανείς γύρω σου και είσαι ολομόναχος. Επειδή κατά κανόνα νιώθεις τόσο φριχτά καταπιεσμένος, όταν δεν είσαι μόνος δεν τολμάς να τραγουδήσεις ούτε ένα τραγούδι. Τολμάς να τραγουδήσεις μόνο όταν είσαι μόνος, απολαμβάνοντας τον χρόνο κατά τον οποίο μπορείς να τραγουδήσεις δυνατά και καθαρά, και εκείνος ο χρόνος είναι πολύ υπέροχος και απελευθερωτικός! Έτσι δεν είναι; Εξαιτίας της ζημιάς που σου έχουν προκαλέσει οι άνθρωποι, δεν ξέρεις ή δεν μπορείς να δεις καθαρά τι μπορείς να κάνεις πραγματικά, σε τι είσαι καλός και σε τι δεν είσαι καλός. Σε αυτού του είδους την κατάσταση, πρέπει να προβείς σε μια σωστή αξιολόγηση και να μετρήσεις σωστά τον εαυτό σου σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Θα πρέπει να εξακριβώσεις τι έχεις μάθει και ποια είναι τα δυνατά σου σημεία, και να πας να κάνεις ό,τι μπορείς να κάνεις. Όσο για εκείνα τα πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, τα ελαττώματα και τις ελλείψεις σου, θα πρέπει να τα αναλογιστείς και να τα γνωρίσεις, και θα πρέπει επίσης να αξιολογήσεις και να γνωρίσεις με ακρίβεια πώς είναι το επίπεδό σου και αν είναι καλό ή κακό» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι για να απαλλαγώ από το αρνητικό συναίσθημα της κατωτερότητας, πρέπει πρώτα να αξιολογήσω και να μετρήσω τον εαυτό μου σωστά με βάση τα λόγια του Θεού. Τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και μπορείς μ’ αυτά να μετρήσεις με ακρίβεια ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα. Προηγουμένως, μετρούσα τον εαυτό μου με βάση τις εκτιμήσεις των απίστων, πράγμα που με οδήγησε σε συναισθήματα σκοτεινά και αποκαρδιωτικά, απ’ τα οποία ήμουν ανίκανη να απεγκλωβιστώ. Τώρα έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια και να δω σωστά τον εαυτό μου με βάση τα λόγια του Θεού. Έτσι, αναρωτήθηκα: «Όλο νιώθω ότι το επίπεδό μου είναι χαμηλό. Με ποιο μέτρο σύγκρισης, λοιπόν, αξιολογεί ο Θεός το κακό και το καλό επίπεδο;» Διάβασα τα λόγια του Θεού: «Πώς μετράμε το επίπεδο των ανθρώπων; Ο σωστός τρόπος για να το κάνουμε είναι παρατηρώντας τη στάση τους απέναντι στην αλήθεια και το αν την κατανοούν ή όχι. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μάθουν κάποια εξειδίκευση πολύ γρήγορα, αλλά όταν ακούνε την αλήθεια, πέφτουν σε σύγχυση και τους παίρνει ο ύπνος. Μπερδεύεται το μυαλό τους, τίποτε από όσα ακούνε δεν τους μένει, ούτε και καταλαβαίνουν τι ακούνε —αυτό σημαίνει χαμηλό επίπεδο. Κάποιοι άνθρωποι, όταν τους λες ότι είναι χαμηλού επιπέδου, διαφωνούν. Πιστεύουν πως το ότι έχουν μόρφωση και γνώσεις σημαίνει ότι είναι υψηλού επιπέδου. Η μόρφωση δείχνει και υψηλό επίπεδο; Όχι. Πώς πρέπει να μετριέται το επίπεδο των ανθρώπων; Πρέπει να μετριέται με βάση το πόσο κατανοούν τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Αυτός είναι ο ακριβέστερος τρόπος. Κάποιοι άνθρωποι είναι εύγλωττοι, εύστροφοι και πολύ ικανοί στο να χειρίζονται τους άλλους ανθρώπους. Αλλά όταν ακούνε τα κηρύγματα, δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα και όταν ακούνε τα λόγια του Θεού, δεν τα κατανοούν. Όταν συζητούν για τη βιωματική τους μαρτυρία, μιλούν μονίμως με λόγια και δόγματα, κι έτσι δείχνουν από μόνοι τους ότι είναι απλοί ερασιτέχνες και δίνουν στους άλλους την αίσθηση ότι δεν έχουν καμία πνευματική κατανόηση. Είναι άνθρωποι χαμηλού επιπέδου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Για την ορθή εκπλήρωση του καθήκοντος, είναι κρίσιμης σημασίας η κατανόηση της αλήθειας). Τα λόγια του Θεού μάς λένε ότι το μέτρο σύγκρισης του επιπέδου ενός ατόμου είναι το πόσο καλά κατανοεί τα λόγια του Θεού. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να φαίνεται ότι έχουν πολλά χαρίσματα, ότι είναι εύστροφοι και ότι είναι επιδέξιοι στον τρόπο που μιλάνε, μα αν δεν μπορούν να κατανοήσουν τα λόγια του Θεού ή την αλήθεια πάνω στην οποία έχει συναναστραφεί ο Θεός, τότε το επίπεδό τους είναι χαμηλό. Κάποιοι άλλοι μπορεί να έχουν μια μέση εκπαίδευση και να μην είναι ιδιαίτερα επιδέξιοι στον τρόπο που μιλάνε, μα εάν μπορούν να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού μέσα από τα λόγια Του και να βρουν τις αρχές άσκησης, τότε έχουν καλό επίπεδο. Πάρτε για παράδειγμα τον Παύλο. Αν και είχε χαρίσματα, γνώσεις, ευφράδεια, και διέδωσε το ευαγγέλιο στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, άκουγε τα λόγια του Θεού χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα, και τελικά, δεν γνώρισε τον Κύριο Ιησού, ούτε και αναγνώρισε ποτέ την ουσία της αντίστασής του στον Ιησού. Εργαζόταν επιμελώς μόνο για να αποκτήσει στεφάνι και να ανταμειφθεί και μάλιστα ισχυριζόταν με αλαζονεία ότι, γι’ αυτόν, το ζην ήταν ο Χριστός. Ο Παύλος δεν μπορούσε να κατανοήσει πραγματικά τα λόγια του Θεού ούτε την αλήθεια. Ο Παύλος ήταν άνθρωπος με χαμηλό επίπεδο. Αντίθετα, ο Πέτρος μπόρεσε να αντιληφθεί τις προθέσεις του Θεού μέσα από τα λόγια Του και να βρει ένα μονοπάτι άσκησης. Μπορούσε να ασκείται με ακρίβεια σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, και έφερε τη μαρτυρία της μέχρι θανάτου υποταγής στον Θεό και της αγάπης προς τον Θεό στο έπακρο. Οπότε, ο Πέτρος ήταν άνθρωπος με καλό επίπεδο. Έκανα αυτοκριτική και κατάλαβα ότι δεν αντιμετώπιζα τους ανθρώπους ή τα πράγματα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Θεωρούσα πάντα ότι έχει καλό επίπεδο όποιος μπορεί να εκφράζεται καλά κι είναι εύστροφος κι εγώ που δεν είχα έμφυτη αυτήν την κατάσταση, ένιωθα κατώτερη και αρνητική, γινόμουν παθητική και ήμουν χαλαρή στο καθήκον μου. Αυτό δεν εμπόδιζε μόνο τη ζωή-είσοδό μου, αλλά προκαλούσε και απώλειες στο έργο της εκκλησίας. Έκανα περαιτέρω αυτοκριτική και σκέφτηκα πως αν και δεν μπορούσα να εκφραστώ πολύ καλά, κατανοούσα κάποια από τα λόγια του Θεού που διάβαζα και μπορούσα μέσα από συναναστροφή πάνω στην αλήθεια να επιλύσω κάποια ζητήματα. Έτσι, οι αδελφοί κι οι αδελφές θεωρούσαν ότι είχα ένα μεσαίο επίπεδο. Έπρεπε να δω σωστά τον εαυτό μου με βάση τα λόγια του Θεού και τις εκτιμήσεις των αδελφών μου, και να μην τον κρίνω με βάση άλλες αντιλήψεις. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση μέσα μου. Αργότερα, συναντήθηκα με τη Ρουιτζίνγκ, της επεσήμανα ένα ένα τα ζητήματά της και συναναστράφηκα μαζί της χρησιμοποιώντας τα σχετικά λόγια του Θεού. Η Ρουιτζίνγκ αποδέχτηκε τις υποδείξεις και τη βοήθειά μου κι ήταν πρόθυμη να αναζητήσει την αλήθεια, να μετανοήσει και να αλλάξει. Όταν ασκήθηκα μ’ αυτόν τον τρόπο, ένιωσα πολύ άνετα και γαλήνια.

Αργότερα, έκανα ξανά αυτοκριτική και αναρωτήθηκα ποια άλλη διεφθαρμένη διάθεση μπορεί να κρύβεται πίσω από τα επίμονα αισθήματα κατωτερότητας που είχα. Μια μέρα, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Η λατρεία των αντίχριστων για τη φήμη και τη θέση τους ξεπερνά αυτήν των κανονικών ανθρώπων και είναι κάτι που εμπεριέχεται στη διάθεση-ουσία τους· δεν είναι κάποιο προσωρινό ενδιαφέρον ούτε η παροδική συνέπεια του περιβάλλοντός τους —είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στη ζωή τους, στα κόκαλά τους, άρα είναι η ουσία τους. Αυτό σημαίνει πως σε ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι, το πρώτο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους φήμη και θέση, τίποτε άλλο. Για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση είναι η ζωή τους και ο ισόβιος στόχος τους. Ό,τι κι αν κάνουν, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το εξής: “Τι θα συμβεί στη θέση μου; Στη φήμη μου; Αν το κάνω αυτό, θα αποκτήσω καλή φήμη; Θα εξυψώσει αυτό τη θέση μου στο μυαλό των ανθρώπων;” Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, πράγμα που αποτελεί επαρκή απόδειξη ότι έχουν τη διάθεση και την ουσία των αντίχριστων· γι’ αυτό σκέφτονται τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να πει κανείς πως για τους αντίχριστους, η φήμη και η θέση δεν αποτελούν κάποια επιπλέον απαίτηση, πόσο μάλλον κάτι εξωγενές χωρίς το οποίο θα άντεχαν. Αποτελούν μέρος της φύσης των αντίχριστων, βρίσκονται στα κόκαλά τους, στο αίμα τους, τα έχουν έμφυτα. Οι αντίχριστοι δεν αδιαφορούν για το αν έχουν φήμη και θέση· δεν είναι αυτή η στάση τους. Τότε, ποια είναι η στάση τους; Η φήμη και η θέση είναι στενά συνδεδεμένες με την καθημερινότητά τους, με την καθημερινή κατάστασή τους, με όσα επιδιώκουν σε καθημερινή βάση» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος τρίτο)]. Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι οι αντίχριστοι λατρεύουν ιδιαίτερα τη φήμη και τη θέση, και ότι θεωρούν τη φήμη και τη θέση εξίσου σημαντικά με την ίδια τη ζωή. Συνειδητοποίησα ότι η συμπεριφορά μου ήταν όμοια με των αντίχριστων. Δεν επιδίωκα την αλήθεια με τη σκέψη και τους συλλογισμούς μου. Φοβόμουν για τη φήμη και τη θέση μου, και ανησυχούσα για κέρδη και ζημίες. Από μικρή νοιαζόμουν πολύ για τις απόψεις των άλλων για μένα, και όταν οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοί μου έλεγαν ότι εκφραζόμουν αδέξια, μιλούσα όλο και λιγότερο και κλεινόμουν στον εαυτό μου, ώστε να μειώσω όσο μπορούσα τη ζημιά στην αυτοπεποίθησή μου. Αφού πίστεψα στον Θεό, αν και ήξερα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν ανοιχτοί και ειλικρινείς μεταξύ τους, και ότι οι αδυναμίες μας μπορούσαν να αποκαλυφθούν ανοιχτά χωρίς κανείς να γελοιοποιήσει κανέναν, εγώ νοιαζόμουν υπερβολικά για τη φήμη και τη θέση μου, και στις συναθροίσεις με ανθρώπους που είχαν καλύτερο επίπεδο και εκφράζονταν καλύτερα, φοβόμουν ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές θα με περιφρονούσαν επειδή εκφραζόμουν αδέξια. Γι’ αυτό, προσπαθούσα να μιλάω όσο το δυνατόν λιγότερο, κάλυπτα τα ελαττώματά μου και ήθελα να διατηρήσω τη φήμη και τη θέση μου. Ως διάκονος του ποτίσματος, ήταν δική μου ευθύνη να επιλύω τα ζητήματα όλων σχετικά με τα καθήκοντα και τη ζωή-είσοδό τους, αλλά εγώ ανησυχούσα ότι οι εκφράσεις μου θα θεωρηθούν ασήμαντες και φλύαρες, κι ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές θα με περιφρονήσουν. Έτσι, προτιμούσα να παραμελώ το καθήκον μου για να προστατεύσω την περηφάνια και τη θέση μου. Σατανικά δηλητήρια όπως «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του οπουδήποτε μένει, όπως ακριβώς μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετάει» και «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την υπόληψή του, όπως το δέντρο τον φλοιό του», είχαν γίνει οι κανόνες με τους οποίους ζούσα. Έβαζα την περηφάνια και τη θέση πάνω από οτιδήποτε άλλο, και παραμελούσα ακόμα και τις πιο βασικές μου ευθύνες. Ήμουν εγωίστρια και ποταπή. Έκανα μήπως το καθήκον μου όταν φερόμουν έτσι; Βάδιζα στο μονοπάτι ενός αντίχριστου! Αν συνέχιζα έτσι χωρίς να μετανοήσω, όχι μόνο δεν θα λάμβανα το έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά επίσης ο Θεός θα με απέκλειε. Από τότε, έγινα πρόθυμη να μετανοήσω απέναντι στον Θεό και να απελευθερωθώ από τα δεσμά αυτών των αρνητικών συναισθημάτων.

Κατά τη διάρκεια μιας συνάθροισης με νεοφώτιστους, είδα την αδελφή Γιγί να συναναστρέφεται τα λόγια του Θεού ξεκάθαρα και με ευφράδεια. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές κούνησαν το κεφάλι και συμφώνησαν με αυτό που είπε, κι εγώ ένιωσα και πάλι κατώτερη. Σκέφτηκα: «Κοίτα πόσο καλά εκφράζεται η Γιγί και πόσο διαφωτιστική είναι η συναναστροφή της. Εγώ δεν εκφράζομαι καθόλου καλά. Άραγε, θα με κοροϊδέψουν οι αδελφοί και οι αδελφές που πιστεύω στον Θεό τόσο καιρό, μα ακόμα η συναναστροφή μαζί μου είναι λιγότερο διαφωτιστική από μιας νεοφώτιστης;» Έτσι, δίστασα να συναναστραφώ. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, συνειδητοποίησα ότι είχα πέσει ξανά στην παγίδα του να ανησυχώ για τη φήμη και τη θέση μου. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει ώστε να απαλλαγώ από αυτήν τη λανθασμένη κατάσταση. Διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Όταν νιώσεις και πάλι διάφορα αρνητικά συναισθήματα, θα έχεις επίγνωση και διάκριση και θα γνωρίζεις το κακό που σου προκαλούν· τότε, φυσικά, θα πρέπει σταδιακά να τα εγκαταλείψεις. Όταν προκύψουν αυτά τα συναισθήματα, θα είσαι σε θέση να δείξεις αυτοσυγκράτηση και να κάνεις σοφές επιλογές, και θα μπορέσεις να τα εγκαταλείψεις ή να αναζητήσεις την αλήθεια για να τα διορθώσεις και να τα χειριστείς. Όπως και να ’χει, δεν πρέπει να σε εμποδίσουν να υιοθετήσεις τις σωστές μεθόδους και τη σωστή στάση και άποψη στον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τους ανθρώπους και τα πράγματα, και συμπεριφέρεσαι και ενεργείς. Έτσι, θα μειώνονται όλο και περισσότερο τα εμπόδια και τα προσκόμματα στο μονοπάτι σου καθώς επιδιώκεις την αλήθεια, θα είσαι σε θέση να την επιδιώκεις εντός του πεδίου της κανονικής ανθρώπινης φύσης που απαιτεί ο Θεός χωρίς ενόχληση ή, τουλάχιστον, με όλο και λιγότερες ενοχλήσεις, και θα διορθώνεις τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτεις σε κάθε είδους καταστάσεις» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (1)]. Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ένα μονοπάτι άσκησης. Κάθε φορά που προκύπτουν ξανά αρνητικά συναισθήματα, πρέπει να τα διακρίνω συνειδητά και να τα αφήνω να φύγουν. Αυτή η περίοδος που είχα αρνητικά συναισθήματα και σκεφτόμουν συνεχώς την περηφάνια μου και τη θέση μου ήταν πραγματικά οδυνηρή. Στη συνάθροιση με την αδελφή Γιγί, ο Θεός δεν είχε πρόθεση να με αποκαλύψει ή να με κάνει να φανώ κακή. Ήθελε να χρησιμοποιήσω το φως από τη συναναστροφή μαζί της για να αναπληρώσω τα ελαττώματά μου, και να βοηθηθώ περισσότερο. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα λιγότερο περιορισμένη, και άκουσα τη συναναστροφή της ήρεμη. Από τη συναναστροφή της κέρδισα λίγο φως ακόμα, και μετά τη συναναστροφή της, μοιράστηκα όσα εγώ είχα κατανοήσει. Όλοι επωφελήθηκαν από τη συνάθροιση και τα αποτελέσματα ήταν αρκετά καλά. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, είδα ότι μόνο τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, και γεύτηκα πως για να ζήσει κανείς πραγματικά απελευθερωμένος, πρέπει να βλέπει ανθρώπους και ζητήματα, να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί σύμφωνα με τα λόγια του Θεού.