Νωρίς το βράδυ στις 14 Οκτωβρίου του 2023, μια αδελφή με ενημέρωσε ότι η αστυνομία συνέλαβε μια επικεφαλής της Εκκλησίας της Σινγκουάνγκ. Όταν το έμαθα, σοκαρίστηκα και σκέφτηκα: «Ωχ, όχι! Μήπως είναι η κόρη μου;» Άνοιξα γρήγορα το γράμμα που μου έδωσαν και διάβασα το εξής: «Η Μιν Τζινγκ συνελήφθη…» Ένιωσα ξαφνικά όλο μου το σώμα να παραλύει και σκέφτηκα: «Συνέλαβαν την κόρη μου! Πόσο κακοί και ποταποί είναι αυτοί οι αστυνομικοί. Διώκουν αδίστακτα και άγρια τους πιστούς. Πώς θα αντέξει η κόρη μου; Είναι αίμα μου. Πώς μπορώ να την αφήσω να υποβληθεί σε τέτοιο μαρτύριο;» Ένιωθα λες και μου έχωσαν ένα μαχαίρι στην καρδιά και ήθελα απεγνωσμένα να υποστώ εγώ αυτά τα βάσανα στη θέση της κόρης μου. Ανησυχούσα ιδιαίτερα, γιατί αν η αστυνομία μάθαινε ότι η κόρη μου ήταν επικεφαλής, σίγουρα θα την πίεζε να αποκαλύψει λεπτομέρειες για την εκκλησία. Με ανησυχούσε το γεγονός ότι αν δεν αποκάλυπτε αυτές τις λεπτομέρειες, η αστυνομία μπορεί να τη σακάτευε στο ξύλο. Αν τη σακάτευαν σε τόσο νεαρή ηλικία, πώς θα συνέχιζε να ζει; Αν την έδερναν μέχρι θανάτου, θα έχανα την κόρη μου για πάντα. Η κόρη μου είχε δυο χρόνια μόνο που πήγαινε στις συναθροίσεις και δεν καταλάβαινε ακόμα μεγάλο μέρος της αλήθειας. Πώς μπόρεσε ο Θεός να επιτρέψει να τη συλλάβει η αστυνομία; Επιπλέον, η κόρη μου είχε εγκαταλείψει την καριέρα και τον γάμο της, ώστε όσο χρόνο έχει να τον περνά δαπανώντας τον εαυτό της για τον Θεό. Γιατί δεν την προστάτεψε ο Θεός; Δεν αγαπάει τον άνθρωπο; Άρχισα να παραπονιέμαι για τον Θεό, και όσο περισσότερο σκεφτόμουν το όλο θέμα, τόσο πιο πολύ θύμωνα. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ήθελα να διαβάσω τον λόγο του Θεού, για να διορθώσω την κατάστασή μου, αλλά δεν κατάφερνα να το κάνω. Σκέφτηκα δυο αδελφές με τις οποίες είχα συνεργαστεί στο παρελθόν, οι οποίες, αφού συνελήφθησαν, δέχτηκαν πίεση να προδώσουν επικεφαλής και εργάτες, υπέστησαν βίαιη πλύση εγκεφάλου και τελικά πρόδωσαν τον Θεό και έγιναν Ιούδες. Ήμουν σίγουρη ότι η αστυνομία θα πίεζε και την κόρη μου να προδώσει την εκκλησία, και αν έκανε και σ’ αυτήν πλύση εγκεφάλου με αποτέλεσμα να παραπλανηθεί και να συμπεριφέρεται σαν Ιούδας, θα έχανε εντελώς την ευκαιρία της να σωθεί! Με όλα αυτά, δεν γινόταν να μην παραπονιέμαι μέσα μου, και σκεφτόμουν: «Γιατί δεν προστάτεψε ο Θεός την κόρη μου; Γιατί επέτρεψε να της συμβεί κάτι τέτοιο;» Κατηγορούσα επίσης την αδελφή που φιλοξενούσε την κόρη μου γιατί δεν ήταν αρκετά προσεκτική, δεν συνειδητοποίησε πόσο επικίνδυνη είχε γίνει η κατάσταση και δεν τη μετέφερε εγκαίρως σε άλλο σπίτι φιλοξενίας. Μετά απ’ αυτό, ήμουν σε άθλια κατάσταση για πολλές μέρες… Δεν μπορούσα να φάω, να κοιμηθώ, να επικεντρωθώ στο καθήκον μου, και δεν έδινα καν σημασία όταν η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν συναναστρεφόταν μαζί μου σχετικά με τον λόγο του Θεού. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη φαντασία μου που οργίαζε. Ήξερα πως αν συνέχιζα έτσι, θα καθυστερούσα να κάνω το καθήκον μου και θα υπέφερα στη ζωή μου, έτσι προσευχήθηκα στον Θεό: «Ω, Θεέ μου! Από τότε που συνέλαβαν την κόρη μου, έχω γίνει πολύ αρνητική και αδύναμη και παραπονιέμαι για Σένα και Σε παρεξηγώ. Δεν ξέρω τι μάθημα πρέπει να πάρω απ’ αυτήν την κατάσταση. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με για να καταλάβω την πρόθεσή Σου».

Μετά απ’ αυτό, η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν μου διάβασε το παρακάτω χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Οι άνθρωποι πρέπει να εξετάζουν συχνά οτιδήποτε βρίσκεται στην καρδιά τους και είναι ασύμβατο με τον Θεό ή αποτελεί παρανόηση γι’ Αυτόν. Πώς προκύπτουν οι παρανοήσεις; Γιατί παρανοούν οι άνθρωποι τον Θεό; (Επειδή επηρεάζεται το συμφέρον τους.) Μόλις δουν τα γεγονότα σχετικά με την εξορία των Ιουδαίων από την Ιουδαία, πληγώνονται και λένε: “Στην αρχή, ο Θεός αγαπούσε πάρα πολύ τους Ισραηλίτες. Τους οδήγησε στην έξοδο απ’ την Αίγυπτο και τους πέρασε απ’ την Ερυθρά Θάλασσα, τους έδωσε μάννα εξ ουρανού και νερό πηγής για να πιουν, μετά τους έδωσε αυτοπροσώπως νόμους για να τους καθοδηγήσει και τους δίδαξε πώς να ζουν. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο ξεχείλιζε· ήταν τόσο ευλογημένοι όσοι ζούσαν τότε! Πώς είναι δυνατόν να έκανε στροφή 180 μοιρών η στάση του Θεού μέσα σε μια στιγμή; Πού πήγε όλη Του η αγάπη;” Οι άνθρωποι δεν μπορούν να το ξεπεράσουν αυτό λόγω των συναισθημάτων τους και αρχίζουν να αμφιβάλλουν και να λένε: “Είναι ή δεν είναι αγάπη ο Θεός; Γιατί δεν βλέπουμε πια την αρχική Του στάση απέναντι στους Ισραηλίτες; Η αγάπη Του έχει εξαφανιστεί και δεν έχει αφήσει ίχνος. Έχει καθόλου αγάπη;” Από εδώ ξεκινάει η παρανόηση των ανθρώπων. Μέσα σε ποιο πλαίσιο διαμορφώνουν παρανοήσεις; Μήπως αυτό γίνεται επειδή οι πράξεις του Θεού δεν είναι συμβατές με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους; Αυτό κάνει τους ανθρώπους να παρανοούν τον Θεό; Δεν Τον παρανοούν επειδή περιορίζουν τον ορισμό της αγάπης Του; Πιστεύουν το εξής: “Ο Θεός είναι αγάπη. Άρα, θα πρέπει να προσέχει και να προστατεύει τους ανθρώπους, και να τους περιβάλλει με χάρη και ευλογίες. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού! Όταν ο Θεός αγαπάει έτσι τους ανθρώπους, μου αρέσει. Είδα πολύ καλά πόσο πολύ τους αγαπούσε όταν τους οδήγησε να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα. Οι άνθρωποι τότε ήταν τόσο ευλογημένοι! Μακάρι να ήμουν ένας απ’ αυτούς”. Όταν είσαι ερωτευμένος με αυτήν την ιστορία, τότε αντιμετωπίζεις την αγάπη που φανέρωσε ο Θεός εκείνη τη στιγμή ως την ύψιστη αλήθεια και ως το μοναδικό πράγμα που δείχνει την ουσία Του. Περιορίζεις τον ορισμό Του μέσα σου και αντιμετωπίζεις όλα όσα Εκείνος έκανε τότε ως την ύψιστη αλήθεια. Νομίζεις ότι αυτή είναι η πιο αξιαγάπητη πλευρά Του, και αυτή που αναγκάζει περισσότερο τους ανθρώπους να Τον σέβονται και να Τον φοβούνται, καθώς και ότι αυτή είναι η αγάπη του Θεού. Στην πραγματικότητα, οι πράξεις του Θεού ήταν από μόνες τους θετικές, αλλά οι περιορισμένοι ορισμοί σου τις έκαναν στο μυαλό σου αντιλήψεις και βάση πάνω στην οποία ορίζεις τον Θεό. Σε κάνουν να παρανοείς την αγάπη του Θεού, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο σ’ αυτήν εκτός από έλεος, φροντίδα, προστασία, καθοδήγηση, χάρη και ευλογίες —λες και μόνο αυτά είναι η αγάπη του Θεού. Γιατί εκτιμάς τόσο πολύ αυτές τις πτυχές της αγάπης; Μήπως επειδή συνδέονται με το συμφέρον σου; (Ναι, έτσι είναι.) Με ποια ιδιοτελή συμφέροντα συνδέονται; (Με τις απολαύσεις της σάρκας και με μια άνετη ζωή.) Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, θέλουν να αποκτήσουν από Αυτόν μόνο τα συγκεκριμένα πράγματα, αλλά όχι άλλα. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκέφτονται την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό, τις κακουχίες για τον Θεό, το να εγκαταλείπουν πράγματα και να δαπανούν τον εαυτό τους ή ακόμη και να θυσιάζουν την ίδια τους τη ζωή. Θέλουν απλώς να απολαμβάνουν την αγάπη, τη φροντίδα, την προστασία και την καθοδήγηση του Θεού, και γι’ αυτό ορίζουν την αγάπη Του ως το μοναδικό χαρακτηριστικό της ουσίας Του και ως τη μοναδική ουσία Του. Αυτά που έκανε ο Θεός όταν οδήγησε τους Ισραηλίτες να διασχίσουν την Ερυθρά Θάλασσα δεν αποτέλεσαν την πηγή των αντιλήψεων των ανθρώπων; (Ναι.) Αυτό διαμόρφωσε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο σχημάτισαν αντιλήψεις για τον Θεό. Αν σχημάτισαν αντιλήψεις για τον Θεό, τότε μπορούν να καταλάβουν αληθινά το έργο και τη διάθεση του Θεού; Είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν θα τα καταλάβουν, αλλά θα τα παρερμηνεύσουν και θα σχηματίσουν αντιλήψεις γι’ αυτά. Αυτό αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος έχει πολύ περιορισμένη κατανόηση και αυτή η κατανόηση δεν είναι αληθινή, γιατί δεν είναι η αλήθεια, αλλά αντίθετα ένα είδος αγάπης και κατανόησης που οι άνθρωποι αναλύουν και ερμηνεύουν για τον Θεό με βάση τις δικές τους αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες, και εγωιστικές επιθυμίες· δεν είναι συμβατή με την αληθινή ουσία του Θεού. Με ποιους άλλους τρόπους αγαπάει ο Θεός τους ανθρώπους εκτός από το να τους παρέχει έλεος, σωτηρία, φροντίδα, προστασία και να ακούει τις προσευχές τους; (Με τη συμμόρφωση, την πειθαρχία, το κλάδεμα, την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό.) Σωστά. Ο Θεός δείχνει την αγάπη Του με πολλούς τρόπους: με την πάταξη, την πειθαρχία, τη μομφή, την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό και ούτω καθεξής. Όλα αυτά αποτελούν πτυχές της αγάπης του Θεού. Μόνο αυτή η οπτική είναι ολοκληρωμένη και σύμφωνη με την αλήθεια. Αν το καταλάβεις αυτό, όταν εξετάζεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς ότι έχεις παρανοήσεις για τον Θεό, δεν μπορείς τότε να αναγνωρίσεις τις στρεβλώσεις σου και να αναλογιστείς σωστά ποιο ήταν το λάθος σου; Αυτό δεν μπορεί να σε βοηθήσει να διορθώσεις τις παρανοήσεις σου για τον Θεό; (Ναι, μπορεί.) Για να το πετύχεις αυτό, πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια. Εφόσον οι άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια, μπορούν να εξαλείψουν τις παρανοήσεις τους για τον Θεό, και μόλις τις εξαλείψουν, μπορούν να υποταχθούν σε όλες Του τις ρυθμίσεις» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο μέσω της κατανόησης της αλήθειας μπορεί κανείς να γνωρίσει τις πράξεις του Θεού). Διαβάζοντας τον λόγο του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ζούσα παρεξηγώντας τον Θεό επειδή είχα οριοθετήσει την αγάπη Του. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες μου, πίστευα ότι η αγάπη του Θεού αποτελούνταν από έλεος, στοργική καλοσύνη, προστασία και ευλογίες. Οι διώξεις, οι κακουχίες, οι δοκιμασίες και ο εξευγενισμός δεν ταίριαζαν με την αντίληψη που είχα και πίστευα ότι δεν ήταν η αγάπη του Θεού. Έτσι, αφού συνελήφθη η κόρη μου, παραπονέθηκα για τον Θεό, Τον παρεξήγησα και ήμουν ανίκανη να υποταχθώ στην κατάσταση που είχε ενορχηστρώσει. Αναλογίστηκα που παλιότερα είχα αναγκαστεί να φύγω απ’ το σπίτι μου, επειδή με κυνηγούσε η αστυνομία. Εκείνη την εποχή, η κόρη μου ήταν ακόμα μικρή και κατάφερε να μεγαλώσει με υγεία υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού. Νόμιζα ότι από αυτό αποτελούνταν η αγάπη του Θεού. Αφού πίστεψε σ’ Αυτόν, η κόρη μου άρχισε να κάνει το καθήκον της στην εκκλησία. Νόμιζα ότι αφού όλοι στην οικογένειά μας δαπανούσαμε τον εαυτό μας για τον Θεό, θα είχαμε σίγουρα καλή έκβαση και προορισμό, κι έτσι πίστευα ακόμα περισσότερο ότι αυτή ήταν η αγάπη του Θεού και Τον ευχαριστούσα μέσα από την καρδιά μου. Τώρα η κόρη μου είχε συλληφθεί και ήταν πολύ πιθανό να τη βασανίσουν. Αν δεν άντεχε αυτήν τη δίωξη και γινόταν Ιούδας, θα έχανε την ευκαιρία της να σωθεί. Αυτό με έκανε να αμφισβητήσω την αγάπη του Θεού, να Τον κατηγορήσω που δεν προστάτεψε την κόρη μου και να αναπτύξω μια παρεξηγημένη ιδέα γι’ Αυτόν στην καρδιά μου. Η αντίληψή μου για την αγάπη του Θεού βασιζόταν αποκλειστικά στο τι ήταν καλό για μένα. Αν φρόντιζε να κυλάνε όλα ομαλά και ειρηνικά για την οικογένειά μου και να είναι ευνοϊκές γι’ αυτήν οι εκβάσεις, έλεγα ότι ο Θεός είναι αγάπη. Όταν, όμως, οι καταστάσεις δεν ταίριαζαν με τις αντιλήψεις μου και δεν ήταν ευνοϊκές για την οικογένειά μου, αρνιόμουν την αγάπη του Θεού. Νόμιζα ότι η αγάπη Του αποτελούνταν από έλεος, στοργική καλοσύνη, προστασία και ευλογίες, αλλά αυτή ήταν δική μου αντίληψη και φαντασιοκοπία και δεν συμφωνούσε με την αλήθεια. Η αγάπη του Θεού δεν αποτελείται μόνο από έλεος και στοργική καλοσύνη, αλλά και από κρίση, παίδευση, δοκιμασίες και εξευγενισμό. Μπορεί η σύλληψη της κόρης μου να φαινόταν ως κάτι κακό, αλλά αν μπορούσε να αναζητήσει την αλήθεια και να μείνει σταθερή στη μαρτυρία της, η πίστη της και η θέλησή της να υπομείνει την ταλαιπωρία θα έφταναν στην τελείωση. Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιο θα ήταν καλό για την κόρη μου. Επιπλέον, η σύλληψή της βοήθησε να αποκαλυφτούν οι αντιλήψεις, οι φαντασιοκοπίες και οι παράλογες απαιτήσεις μου απ’ τον Θεό, και μου επέτρεψε να στοχαστώ τη διαφθορά και την ανηθικότητά μου. Κατάλαβα, επίσης, ότι δεν πρέπει να αναζητάμε χάρη και ευλογίες στην πίστη μας, και ότι πρέπει να εστιάζουμε σ’ αυτό που είναι πιο σημαντικό: να βιώνουμε το έργο και τον λόγο του Θεού, να φτάνουμε στην αλήθεια, να απαλλασσόμαστε από τη διαφθορά και να επιτυγχάνουμε μεταβολή της διάθεσης. Είδα πως ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, είναι πάντα μια εκδήλωση της σωτηρίας και της αγάπης Του.

Συνέχισα έπειτα την αναζήτησή μου για το θέμα που αντιμετώπιζα. Όταν συνελήφθη η κόρη μου, είχα συνέχεια απαιτήσεις από τον Θεό και παραπονιόμουν γι’ Αυτόν στην καρδιά μου· ποια ήταν η φύση του προβλήματός μου; Καθώς αναζητούσα, βρήκα αυτό το χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Κάποιοι ανίδεοι γονείς δεν καταλαβαίνουν ούτε τη ζωή ούτε τη μοίρα, δεν αναγνωρίζουν την κυριαρχία του Θεού και όσον αφορά τα παιδιά τους κάνουν συνέχεια πράγματα που χαρακτηρίζονται από άγνοια. Ας πούμε, όταν ανεξαρτητοποιηθούν τα παιδιά τους, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπα με κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες, κάποιες δυσχέρειες ή κάποια σοβαρά γεγονότα· κάποια αρρωσταίνουν, άλλα έχουν νομικά προβλήματα, άλλα παίρνουν διαζύγιο, άλλα πέφτουν θύματα εξαπάτησης και απάτης, ενώ άλλα πέφτουν θύματα απαγωγής, κακοποίησης και άγριου ξυλοδαρμού ή έρχονται αντιμέτωπα με τον θάνατο. Κάποια πέφτουν στα ναρκωτικά, και ούτω καθεξής. Όταν υπάρχουν τέτοιες ιδιαίτερες και σοβαρές συνθήκες, τι πρέπει να κάνουν οι γονείς; Ποια είναι η κλασική αντίδραση των περισσότερων; Κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν ως δημιουργήματα που έχουν την ταυτότητα των γονιών; Πολύ σπάνια αντιδρούν, μόλις ακούσουν μια τέτοια είδηση, όπως θα αντιδρούσαν αν συνέβαινε το ίδιο σε κάποιον ξένο. Οι περισσότεροι γονείς ξενυχτάνε μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά τους, χάνουν τον ύπνο τους κάθε νύχτα που περνάει, την ημέρα δεν έχουν όρεξη να φάνε, βασανίζουν το μυαλό τους, και μάλιστα κάποιοι κλαίνε γοερά, μέχρι να κοκκινίσουν τα μάτια τους και να στερέψουν τα δάκρυά τους. Προσεύχονται με μεγάλη θέρμη στον Θεό να λάβει υπόψη την πίστη τους και να προστατέψει τα παιδιά τους, να τους δώσει την εύνοιά Του και την ευλογία Του, να τα ελεήσει και να τους σώσει τη ζωή. Σε μια τέτοια κατάσταση, εκτίθενται οι ανθρώπινες αδυναμίες, οι ευαισθησίες και τα συναισθήματά τους ως γονείς απέναντι στα παιδιά τους. Και τι άλλο αποκαλύπτεται; Ή επαναστατικότητά τους εναντίον του Θεού. Ικετεύουν τον Θεό, προσεύχονται σ’ Αυτόν και Τον παρακαλάνε να προστατέψει τα παιδιά τους απ’ τη συμφορά. Ακόμα και αν γίνει μια καταστροφή, προσεύχονται να μην πεθάνουν τα παιδιά τους, να γλιτώσουν απ’ τον κίνδυνο, να μην πάθουν τίποτα απ’ τους κακούς ανθρώπους, να μη χειροτερέψει αλλά να βελτιωθεί η υγεία τους και ούτω καθεξής. Για ποιο ακριβώς πράγμα προσεύχονται στην πραγματικότητα; (Θεέ μου, με αυτές τις προσευχές προβάλλουν τις απαιτήσεις τους προς τον Θεό, ενώ έχουν και μια υπόνοια παραπόνου.) Από μια άποψη, το μαρτύριο των παιδιών τους τους προκαλεί μεγάλη δυσαρέσκεια και παραπονιούνται πως ο Θεός δεν έπρεπε να αφήσει να πάθουν τέτοια πράγματα τα παιδιά τους. Αυτή η δυσαρέσκεια συνδυάζεται με το παράπονο, και ζητάνε απ’ τον Θεό να αλλάξει γνώμη, να μην κάνει αυτά τα πράγματα, να βγάλει τα παιδιά τους απ’ τον κίνδυνο, να τα προσέχει, να τα γιατρέψει απ’ την αρρώστια τους, να τα βοηθήσει με τα νομικά τους προβλήματα, να προλάβει την οποιαδήποτε συμφορά που προκύπτει, και ούτω καθεξής —με λίγα λόγια, Του ζητάνε να τα κάνει όλα να πάνε ρολόι. Όταν προσεύχονται έτσι, από τη μία εκφράζουν παράπονα προς τον Θεό, και από την άλλη έχουν απαιτήσεις από Εκείνον. Αυτό δεν αποτελεί εκδήλωση επαναστατικότητας; (Ναι.) Υπονοούν ότι αυτά που κάνει ο Θεός δεν είναι σωστά και καλά, ότι ο Θεός δεν θα έπρεπε να δρα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Επειδή το ζήτημα αφορά τα παιδιά τους και επειδή οι ίδιοι είναι πιστοί, θεωρούν ότι ο Θεός δεν θα έπρεπε να αφήσει να πάθουν τέτοια πράγματα τα παιδιά τους. Τα δικά τους παιδιά διαφέρουν από τα άλλα· πρέπει να δέχονται ιδιαίτερες ευλογίες απ’ τον Θεό. Επειδή οι ίδιοι πιστεύουν στον Θεό, Αυτός πρέπει να ευλογήσει τα παιδιά τους, και αν δεν το κάνει, τότε δυσφορούν, κλαίνε, ξεσπούν και δεν θέλουν πια να Τον ακολουθούν. Αν το παιδί τους πεθάνει, θεωρούν ότι και οι ίδιοι δεν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν. Αυτό το συναίσθημα έχουν στο μυαλό τους; (Ναι.) Αυτό δεν αποτελεί ένα είδος διαμαρτυρίας εναντίον του Θεού; (Ναι.) Είναι διαμαρτυρία εναντίον του Θεού» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. Ο Θεός εκθέτει το γεγονός ότι οι γονείς, όταν τα παιδιά τους έρχονται αντιμέτωπα με κακοτυχίες, έχουν παράλογες απαιτήσεις από Εκείνον και πιστεύουν ότι πρέπει να ενεργήσει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, και αν δεν το κάνει, Τον κατηγορούν. Αυτό είναι διαμαρτυρία ενάντια στον Θεό. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρισκόμουν. Μόλις έμαθα ότι συνέλαβαν την κόρη μου, ανησύχησα και φοβήθηκα ότι η αστυνομία θα τη βασάνιζε, και φοβήθηκα ακόμα πιο πολύ μήπως προδώσει τους αδελφούς και τις αδελφές της, γίνει Ιούδας και δεν έχει καλή έκβαση. Χωρίς καν να το καταλάβω, άρχισα να παραπονιέμαι ενάντια στον Θεό και σκεφτόμουν: «Στην τελική, η κόρη μου εγκατέλειψε την καριέρα της, ώστε όλο τον χρόνο της να τον περνά δαπανώντας τον εαυτό της για τον Θεό. Πώς μπόρεσε ο Θεός να μην την προστατέψει;» Πάντα παρεξηγούσα τον Θεό ή είχα παράλογες απαιτήσεις απ’ Αυτόν. Πόσο παράλογη ήμουν! Σκέφτηκα ότι κάθε περίσταση που συναντάμε καθημερινά βρίσκεται υπό την κυριαρχία και τη ρύθμιση του Θεού. Κι όμως, εγώ δεν καταλάβαινα την κυριαρχία του Θεού κι όταν συνέλαβαν την κόρη μου, έγινα παράλογη και εχθρική απέναντί Του. Έπειτα, όταν η αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν προσπαθούσε να συναναστραφεί μαζί μου σχετικά με τον λόγο του Θεού, δεν την άκουγα καν ούτε αποδεχόμουν τον λόγο του Θεού. Αν δεν διόρθωνα την κατάστασή μου και συνέβαινε κάτι φρικτό στην κόρη μου, θα παραπονιόμουν σίγουρα και μπορεί να στρεφόμουν ενάντια στον Θεό και να Τον πρόδιδα! Σκέφτηκα πως όταν ο Ιώβ πέρασε δοκιμασίες, έχασε όλη του την περιουσία και τα παιδιά του και το σώμα του γέμισε πληγές, αναγνώρισε τότε ότι την περιουσία και τα παιδιά του του τα είχε δώσει ο Θεός, καθώς και ότι με την άδεια του Θεού τού αφαιρέθηκαν. Ως εκ τούτου, δεν παραπονέθηκε ούτε διαφώνησε μαζί Του, κατάφερε να υποταχθεί στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του και δόξασε το όνομά Του. Όσο για μένα, όταν ήρθα αντιμέτωπη με τη σύλληψη της κόρης μου, άρχισα να αμφισβητώ την παντοδυναμία, την κυριαρχία και την εξουσία του Θεού, ανησυχούσα και φοβόμουν συνεχώς, απαιτούσα πράγματα από Εκείνον και διαφωνούσα μαζί Του. Επαναστατούσα ενάντιά Του και Του αντιστεκόμουν! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, δεν ήθελα να επαναστατήσω ενάντια στον Θεό ούτε να Του αντισταθώ άλλο. Ό,τι κι αν συνέβαινε στην κόρη μου, είτε τη βασάνιζαν είτε όχι, είτε είχε καλό προορισμό και έκβαση είτε όχι, δεν θα παραπονιόμουν για τον Θεό και θα υποτασσόμουν πλήρως στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του.

Αργότερα, βρήκα αυτά τα χωρία από τον λόγο του Θεού: «Στα μάτια του Θεού, τα παιδιά και οι γονείς έχουν ανεξάρτητες ζωές. Ούτε ανήκουν ο ένας στον άλλον ούτε έχουν κάποια ιεραρχική σχέση. Εννοείται ότι δεν έχουν σε καμία περίπτωση σχέση ιδιοκτησίας εκατέρωθεν. Ο Θεός τούς δίνει τις ζωές τους και Αυτός είναι κυρίαρχος της μοίρας τους. Απλώς οι γονείς γεννάνε τα παιδιά, είναι μεγαλύτεροι απ’ αυτά και εκείνα είναι μικρότερα απ’ τους γονείς τους· αυτή η σχέση, όμως, αυτό το επιφανειακό φαινόμενο, κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν πως τα παιδιά είναι αξεσουάρ και ιδιοκτησία των γονιών τους. Έτσι δεν εξετάζει κανείς το θέμα από τη ρίζα του· αντίθετα, το εξετάζει μόνο λαμβάνοντας υπόψη το επιφανειακό επίπεδο, τη σάρκα και τα συναισθήματά του. Είναι, λοιπόν, λάθος να εξετάζει κανείς το ζήτημα μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι λανθασμένη αυτή η οπτική. Σωστά; (Ναι.)» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (19)]. «Πέρα από τη γέννηση και την ανατροφή, η ευθύνη των γονέων στη ζωή των παιδιών τους είναι απλώς να τους προσφέρουν ένα επίσημο περιβάλλον για να μεγαλώσουν, γιατί τίποτε άλλο, πέρα του πεπρωμένου του Δημιουργού, δεν επηρεάζει τη μοίρα ενός ανθρώπου. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τι είδους μέλλον θα έχει ένας άνθρωπος· έχει προαποφασιστεί πολύ καιρό νωρίτερα, και ούτε οι γονείς του δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα του. Σύμφωνα με τη μοίρα, κάθε άνθρωπος είναι ανεξάρτητος και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοίρα. Επομένως, κανενός οι γονείς δεν μπορούν να αποτρέψουν τη μοίρα του στη ζωή ή να ασκήσουν την παραμικρή επιρροή στον ρόλο που διαδραματίζει στη ζωή. Μπορεί να ειπωθεί πως η οικογένεια στην οποία είναι προορισμένος να γεννηθεί κάποιος και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις προϋποθέσεις για την εκπλήρωση της αποστολής του στη ζωή. Δεν καθορίζουν με κανέναν τρόπο τη μοίρα ενός ανθρώπου στη ζωή ή το είδος της μοίρας εντός της οποίας εκπληρώνει κανείς την αποστολή του. Έτσι, κανενός οι γονείς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του στη ζωή, και παρομοίως, κανενός οι συγγενείς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να αναλάβει τον ρόλο του στη ζωή. Το πώς φέρνει κάποιος εις πέρας την αποστολή του και το είδος του περιβάλλοντος διαβίωσης στο οποίο διαδραματίζει τον ρόλο του, καθορίζονται εξ ολοκλήρου από τη μοίρα του στη ζωή» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Μέσα από τον λόγο του Θεού, συνειδητοποίησα ότι ήταν λάθος να σκέφτομαι ότι η κόρη μου είναι «ιδιοκτησία» μου επειδή ήταν αίμα μου. Η ζωή του ανθρώπου πηγάζει από τον Θεό· ο Θεός δίνει στον άνθρωπο πνοή για να ζήσει. Ο ρόλος του γονιού είναι απλώς να γεννά τα παιδιά του και να τα μεγαλώνει μέχρι να ενηλικιωθούν. Μόλις αυτό επιτευχθεί, η αποστολή μας έχει τελειώσει. Κάθε άτομο είναι ανεξάρτητο· γονείς και παιδιά έχουν τη δική τους μοίρα και ο καθένας μας πρέπει να ζει σύμφωνα με την πορεία που έχει ορίσει ο Δημιουργός, εκτελώντας τις υποχρεώσεις του. Κατάλαβα, επίσης, ότι ο λόγος για τον οποίο ανησυχούσα μήπως βασανίσουν τη σάρκα της κόρης μου και που, ως μητέρα της, ήθελα να υποφέρω εγώ στη θέση της, ήταν ότι δεν καταλάβαινα την κυριαρχία του Θεού. Στην πραγματικότητα, οι εμπειρίες που θα ζήσουμε, τα βάσανα που θα περάσουμε και ο ρόλος που θα παίξουμε στη ζωή είναι ορισμένα από πριν, και γι’ αυτό δεν έπρεπε να ανησυχώ. Όσο κι αν εγώ ανησυχούσα, δεν θα άλλαζε τίποτα και δεν θα επηρέαζε καθόλου το μέλλον και τη μοίρα της κόρης μου. Αφού συνελήφθη, αν η κόρη μου ήταν τόσο δειλή που θα έκανε το παν για να κρατηθεί στη ζωή, αν πρόδιδε τους αδελφούς και τις αδελφές της για να προστατέψει τα συμφέροντά της, αν γινόταν Ιούδας και αποβαλλόταν, τότε αυτό ήταν καθορισμένο από τη φύση-ουσία της και από το μονοπάτι που είχε πάρει. Κανείς δεν θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Όταν το συνειδητοποίησα, ένιωσα αμέσως μεγαλύτερη διαύγεια. Ήξερα ότι έπρεπε να παραδώσω την κόρη μου στον Θεό, να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του, να αφοσιωθώ ολόψυχα στο έργο μου και να κάνω καλά το καθήκον μου. Αργότερα, αφού έφαγα και ήπια λίγο από τον λόγο του Θεού, συνειδητοποίησα ότι αυτό που κάνει ο Θεός τις έσχατες ημέρες είναι το έργο της τελείωσης, της αποκάλυψης και του αποκλεισμού των ανθρώπων. Ο Θεός χρησιμοποιεί τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα για να εξαγνίσει την εκκλησία. Αυτοί που επιδιώκουν την αλήθεια, ανεξάρτητα από τη δυσοίωνη πλεκτάνη που σχεδιάζει το ΚΚΚ ή από τις φήμες και τους παραλογισμούς που κατασκευάζει, δεν θα παραπλανηθούν, δεν θα απαρνηθούν ούτε θα προδώσουν τον Θεό και θα καταφέρουν να μείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους γι’ Αυτόν. Όσο για αυτούς που δεν επιδιώκουν την αλήθεια και για αυτούς που δεν είναι του Θεού, θα αποκαλυφθούν και θα αποκλειστούν μέσα από αυτά τα περιβάλλοντα. Ο Θεός χρησιμοποιεί αυτές τις δυσμενείς συνθήκες για να δοκιμάσει τους ανθρώπους: Όσοι μένουν σταθεροί στη μαρτυρία τους είναι το στάχυ, ενώ αυτοί που δεν το κάνουν είναι η ήρα που έχει απορριφθεί. Αυτή είναι μία από τις μεθόδους της διαδικασίας του Θεού να δοκιμάσει τους ανθρώπους και είναι η σοφία του έργου Του. Το αν θα μπορούσε ή όχι η κόρη μου να περάσει αυτήν τη δοκιμασία και να καταθέσει μαρτυρία εξαρτιόταν από το πώς επιδίωκε την αλήθεια υπό κανονικές συνθήκες, καθώς και από τη φύση-ουσία της και το μονοπάτι που είχε επιλέξει. Αν μπορούσε να μείνει σταθερή στη μαρτυρία της στον Θεό, τότε αυτό θα αποδείκνυε ότι πίστευε αληθινά σ’ Αυτόν. Αν, κατά τη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας, Τον απαρνιόταν και Τον πρόδιδε, τότε αυτός θα ήταν ο τρόπος του Θεού να την αποκαλύψει. Ο Θεός είναι δίκαιος με όλους τους ανθρώπους. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα απελευθερωμένη και ήρεμη.

Πάνε δυο μήνες από τότε που συνέλαβαν την κόρη μου και ακόμα δεν έχω νέα σχετικά με την κατάστασή της, αλλά ξέρω ότι η μοίρα της είναι στα χέρια του Θεού και δεν με περιορίζει η κατάστασή της. Επιπλέον, έχω συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να εκτιμώ το ότι εξακολουθώ να έχω την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου και να εκτελώ καλά τις υποχρεώσεις μου. Από τότε που άφησα στην άκρη την ανησυχία μου για την κόρη μου, μπορώ να αφοσιωθώ ολόψυχα στο καθήκον μου.