Πριν από λίγο καιρό, οι επικεφαλής κανόνισαν να εκπαιδευτώ στην απαγγελία των λόγων του Θεού. Χάρηκα πολύ που άκουσα αυτά τα νέα κι ένιωσα ότι είχα μια ευκαιρία που δίνεται δύσκολα. Ωστόσο, θυμήθηκα ότι είχα εκπαιδευτεί στην απαγγελία λίγα χρόνια νωρίτερα πάνω στην έκφραση του τόνου, στην ταχύτητα, τη διατύπωση και την έμφαση κι αντιμετώπισα προβλήματα σε διάφορα επίπεδα. Εκείνη την περίοδο, δυσκολεύτηκα πολύ να επιλύσω αυτά τα προβλήματα και ζούσα πιεσμένη. Με θεωρούσα ανίκανη και σκεφτόμουν ότι δεν ήμουν φτιαγμένη να απαγγέλλω. Επιπλέον, κάθε μέρα που εξασκούμουν, εξέθετα τις αδυναμίες μου και οι αδελφοί και οι αδελφές μού επισήμαναν τα προβλήματά μου. Έτσι, ένιωσα ότι η εκτέλεση αυτού του καθήκοντος με έκανε να φαίνομαι ανίκανη, κι έγινα ακόμα πιο αρνητική και παθητική μέσα μου. Δεν είχα καμία πρόθεση να προσπαθήσω να επιλύσω αυτά τα προβλήματα. Απλώς εξασκούμουν με επιπόλαιο τρόπο. Το αποτέλεσμα ήταν, μετά από μισό χρόνο εξάσκησης, να μη σημειώσω καμία σημαντική βελτίωση. Τελικά, μου ανατέθηκε ένα άλλο καθήκον. Όταν σκέφτηκα ότι θα αντιμετωπίσω ξανά αυτά τα προβλήματα, ένιωσα να πνίγομαι. Πέρα απ’ το ότι θα υπέφερε η σάρκα μου, δεν ήταν και καθόλου σίγουρο ότι θα βελτιωνόμουν. Όταν το σκέφτηκα αυτό προβληματίστηκα. Μια αδελφή συναναστράφηκε μαζί μου: «Ακριβώς επειδή έχουμε ανεπάρκειες και ελλείψεις πρέπει να ενισχύουμε την εκπαίδευσή μας. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για ανθρώπους που θα εκτελέσουν αυτό το έργο. Η προφορά σου είναι αρκετά καλή και η φωνή σου έχει μια ευχάριστη χροιά. Πρέπει να εκτιμάς αυτές τις καταστάσεις και τις ευκαιρίες!» Αφού άκουσα τη συναναστροφή της αδελφής, συγκινήθηκα κάπως μέσα μου και σκέφτηκα: «Ναι. Έχω καλή φωνή —η χάρη του Θεού μού την έδωσε. Τώρα ήρθε η ώρα να κάνω κι εγώ το χρέος μου. Δεν γίνεται να δυσκολεύομαι συνεχώς· πρέπει να προχωρήσω προς τα εμπρός και να προσπαθήσω να βελτιωθώ το συντομότερο δυνατό, ώστε να εκπληρώσω το καθήκον αυτό!»

Μετά από αυτό, άρχισα να εξασκούμαι συνεχώς. Η αδελφή Ζωή, η επιβλέπουσα, άκουσε μια απαγγελία που είχα ηχογραφήσει και μου έδωσε καθοδήγηση και βοήθεια. Μου είπε: «Δεν ήταν σωστή η διατύπωση και η έμφαση που έδωσες σε ορισμένα σημεία. Τώρα άρχισες να εξασκείσαι; Επιπλέον, η αναπνοή σου δεν είναι σταθερή και η φωνή σου δεν έχει βάθος. Πρέπει να κάνεις ασκήσεις αναπνοής». Επεσήμανε κάποια ζητήματα με λεπτομέρεια. Αφού άκουσα τα λόγια της, αναστατώθηκα λίγο και σκέφτηκα: «Ο τρόπος που απαγγέλλω έχει πολλά προβλήματα· είμαι απαράδεκτη. Και η αναπνοή μου δεν είναι κάτι που μπορεί να βελτιωθεί γρήγορα. Απαιτεί μια μακρά διαδικασία εξάσκησης και συσσώρευσης γνώσεων!» Σκέφτηκα τα λεπτομερή τεχνικά ζητήματα που μου ανέφερε κι ένιωσα εντελώς άχρηστη και το πρόσωπό μου φούντωσε. Σκέφτηκα: «Αν είμαι τόσο κακή, γιατί να μελετήσω; Πόσο καιρό θα χρειαστεί να εξασκούμαι μέχρι να διορθώσω όλα αυτά τα προβλήματα; Οι άλλες αδελφές διαβάζουν αρκετά καλά. Όσο κι αν εξασκηθώ εγώ, δεν θα τις φτάσω. Ακόμα κι αν καταφέρω να κάνω κουτσά στραβά αυτό το καθήκον στο μέλλον, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχωρίσω. Θα είμαι πάντα ‘η χειρότερη μαθήτρια’. Δεν θα καταφέρω ποτέ να κάνω αισθητή την παρουσία μου». Αυτά σκέφτηκα και σταμάτησα να θέλω να κάνω αυτό το καθήκον. Συμπτωματικά, είχα να κάνω άλλο έργο τις επόμενες μέρες, οπότε δεν έκανα εξάσκηση. Όποτε είχα λίγο χρόνο, τον αφιέρωνα στην ξεκούρασή μου.

Λίγες μέρες αργότερα, η επικεφαλής με ρώτησε αν έκανα εξάσκηση στην απαγγελία. Είπα αποφασιστικά: «Ήμουν πολύ απασχολημένη με το καθήκον μου τις τελευταίες ημέρες και δεν είχα χρόνο για εξάσκηση». Η επικεφαλής με ρώτησε: «Σκέφτηκες καθόλου να κάνεις εξάσκηση; Είναι επείγον αυτό το καθήκον. Αν δεν βρεις παραπάνω χρόνο να εξασκηθείς, πότε λες να καταφέρεις να το επωμιστείς;» Έμεινα άφωνη και ένιωσα λες και με μαχαίρωσαν στην καρδιά. Σκέφτηκα πως αν και ήμουν απασχολημένη με το καθήκον μου τις τελευταίες ημέρες, θα μπορούσα να βρω λίγο χρόνο. Το κύριο πρόβλημα ήταν πως ένιωθα ότι δεν μπορούσα να επιλύσω τα θέματα που είχα όταν απάγγελλα. Ακόμα κι αν υπέμενα τις δυσκολίες και πλήρωνα το τίμημα, δεν ήταν βέβαιο πως θα πετύχω καλά αποτελέσματα. Πάλι θα δεχόμουν διορθώσεις. Δεν ήθελα να τα περάσω όλα αυτά και απέφυγα το καθήκον μου όπως μπορούσα. Η ερώτηση της επικεφαλής με τάραξε και ένιωσα κάπως αναστατωμένη. Συνειδητοποίησα ότι προσέγγιζα το καθήκον μου πολύ επιπόλαια και ανεύθυνα. Έτσι, θύμισα στον εαυτό μου να αλλάξει στάση απέναντι σ’ αυτό το καθήκον. Ως εκ τούτου, κανόνισα αμέσως χρόνο για εξάσκηση.

Μετά από λίγες μέρες, ένιωσα ότι απάγγελλα λίγο καλύτερα κι έκανα μια ηχογράφηση που την υπέβαλα στη Ζωή. Πίστευα πως θα έλεγε ότι σημείωσα κάποια πρόοδο, αλλά προς έκπληξή μου, επισήμανε ξανά αρκετά θέματα: ασταθή αναπνοή, ασύνδετες προτάσεις και ούτω καθεξής. Μου ανέλυσε υπομονετικά τα θέματά μου, με έβαλε να εξασκηθώ επιτόπου και μου έκανε διορθώσεις. Όταν έκανα πολλές φορές τα ίδια λάθη, έχανα την υπομονή μου, στενοχωριόμουν και σκεφτόμουν: «Εξασκούμαι εδώ και αρκετές ημέρες και εξακολουθώ να έχω πολλά προβλήματα. Ίσως να μην έχω την κατανόηση και το επίπεδο για αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να κάνω αυτό το καθήκον. Καλύτερα να μη γίνομαι άλλο ρεζίλι και να αναλάβω κάποιο άλλο καθήκον!» Άρχισα να σκέφτομαι να ξεφύγω και δεν ήθελα πια να συνεχίσω να εξασκούμαι στην απαγγελία. Δεν τόλμησα, όμως, να πω κάτι, επειδή φοβήθηκα ότι οι άλλοι θα έλεγαν πως αρνούμαι το καθήκον μου. Έτσι, έγινα αρνητική και τεμπέλιαζα. Δεν προσπαθούσα ιδιαίτερα όταν εξασκούμουν και σκεφτόμουν ότι αν δεν βελτιωνόμουν καθόλου, μετά από λίγο καιρό η επικεφαλής θα μου έλεγε να σταματήσω την εξάσκηση.

Ένα βράδυ, είδα ξαφνικά ένα μήνυμα από την επικεφαλής που μου έγραφε: «Δεν χρειάζεται να κάνεις άλλο εξάσκηση στην απαγγελία». Μόλις είδα αυτό το μήνυμα ένιωσα ξαφνικά ένα κενό στην καρδιά μου μαζί με μια απερίγραπτη δυσφορία. Αν κι είχα απαλλαχθεί από το καθήκον, δεν ένιωθα την ανακούφιση ή την ικανοποίηση που φανταζόμουν· αντίθετα, ένιωθα να κατακρίνομαι βαθιά και ένα βάρος στην καρδιά μου. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα δύο χωρία από τα λόγια του Θεού και γρήγορα τα έψαξα και τα διάβασα. Ο Θεός λέει: «Ο λόγος είναι ότι αυτό που αντανακλά πιο αισθητά τον δεσμό που σε συνδέει με τον Θεό είναι το πώς χειρίζεσαι τα ζητήματα που σου εμπιστεύεται ο Θεός και το καθήκον που σου αναθέτει, καθώς και η στάση σου. Αυτό το ζήτημα είναι το πιο αισθητό και το πιο πρακτικό. Ο Θεός περιμένει. Θέλει να δει τη στάση σου. Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή, πρέπει να σπεύσεις να κάνεις τη θέση σου γνωστή στον Θεό, να αποδεχτείς την ανάθεσή Του και να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου. Όταν έχεις αντιληφθεί αυτό το καίριο σημείο και εκπληρώσει την αποστολή που σου έχει αναθέσει ο Θεός, η σχέση σου με τον Θεό θα είναι κανονική. Αν, όταν ο Θεός σού εμπιστεύεται μια αποστολή ή σου λέει να εκτελέσεις ένα ορισμένο καθήκον, η στάση σου είναι πρόχειρη και αδιάφορη και δεν το παίρνεις στα σοβαρά, αυτό δεν είναι το ακριβώς αντίθετο από το να δίνεις όλη σου τη δύναμη και την καρδιά; Μπορείς να εκτελέσεις καλά το καθήκον σου με αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα όχι. Δεν θα εκτελέσεις ικανοποιητικά το καθήκον σου. Επομένως, η στάση σου όταν εκτελείς το καθήκον σου είναι καίριας σημασίας, όπως και η μέθοδος και το μονοπάτι που επιλέγεις. Όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό, εκείνοι που αποτυγχάνουν να εκτελέσουν καλά τα καθήκοντά τους θα αποκλειστούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν ούτε λίγο στα καθήκοντά τους, παραπονιούνται διαρκώς όποτε τους τυχαίνει κάποιο πρόβλημα και αρνούνται να πληρώσουν το παραμικρό τίμημα. Τι είδους στάση είναι αυτή; Επιπόλαιη. Εάν εκτελείς το καθήκον σου επιπόλαια και το προσεγγίζεις με ασεβή στάση, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Παρόλο που είσαι ικανός να το εκτελέσεις καλά, δεν θα το κάνεις. Δεν θα το εκτελείς σε αποδεκτό επίπεδο και ο Θεός θα δυσαρεστηθεί πολύ με τη στάση που έχεις απέναντι στο καθήκον σου. Εάν προσευχόσουν στον Θεό, αναζητούσες την αλήθεια, αφιερωνόσουν στο θέμα αυτό με όλη σου την καρδιά και το μυαλό και συνεργαζόσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε ο Θεός θα προετοίμαζε τα πάντα για σένα εκ των προτέρων. Έτσι, όταν χειριζόσουν τυχόν ζητήματα, τα πάντα θα έπαιρναν τον δρόμο τους και θα είχες καλά αποτελέσματα. Δεν θα χρειαζόταν να καταβάλεις σπουδαία προσπάθεια. Αν έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να συνεργαστείς, ο Θεός θα είχε ήδη κανονίσει τα πάντα για σένα. Εάν, όμως, είσαι ύπουλος και τεμπελιάζεις, εάν δεν φροντίζεις να γίνει σωστά το καθήκον σου και βαδίζεις πάντοτε στο λάθος μονοπάτι, τότε ο Θεός δεν θα κάνει πράγματα για σένα. Θα χάσεις αυτήν την ευκαιρία και ο Θεός θα πει: “Είσαι άχρηστος και δεν μπορώ να σε χρησιμοποιήσω. Κάνε στην άκρη. Σου αρέσει, λοιπόν, να είσαι πονηρός και να λουφάρεις; Σου αρέσει να είσαι τεμπέλης και χαλαρός; Χαλάρωσε, λοιπόν, μια για πάντα!” Ο Θεός θα δώσει αυτήν τη χάρη κι αυτήν την ευκαιρία σε κάποιον άλλο. Τι λέτε, είναι απώλεια αυτό ή κέρδος; (Απώλεια.) Είναι μια τεράστια απώλεια!» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Διάβασα τα λόγια του Θεού κι ένιωσα τη δίκαιη διάθεσή Του πάνω μου, ειδικά όταν διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Είσαι άχρηστος και δεν μπορώ να σε χρησιμοποιήσω. Κάνε στην άκρη. Σου αρέσει, λοιπόν, να είσαι πονηρός και να λουφάρεις; Σου αρέσει να είσαι τεμπέλης και χαλαρός; Χαλάρωσε, λοιπόν, μια για πάντα!» Ένιωσα ότι ο Θεός εξέταζε εξονυχιστικά τα λόγια, τις πράξεις και τις σκέψεις μου. Αν και δεν είχα εκφράσει ρητά την απροθυμία μου να κάνω το καθήκον της απαγγελίας, η στάση μου απέναντι στο καθήκον ήταν ιδιαίτερα επιπόλαιη, δεν προσπάθησα να βελτιωθώ και περίμενα παθητικά την επικεφαλής να με απαλλάξει απ’ αυτό. Ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους να κάνουν το καθήκον τους με όλη την καρδιά και τη δύναμή τους. Ποτέ, όμως, δεν εξαναγκάζει κανέναν. Αφού εγώ η ίδια είχα επιλέξει να αποφύγω το καθήκον μου, ο Θεός μού φέρθηκε σύμφωνα με την επιλογή μου. Ως αποτέλεσμα, απαλλάχθηκα από αυτό το καθήκον, κι η εκκλησία κανόνισε να εκπαιδευτεί κάποιος άλλος. Ο Θεός έδωσε σε κάποιον άλλον την ευκαιρία να κάνει αυτό το καθήκον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έγινε πραγματικότητα η επιθυμία μου να απαλλαγώ απ’ αυτό το καθήκον. Γιατί, όμως, εγώ δεν ένιωθα ανακουφισμένη; Τότε συνειδητοποίησα ότι με το να αποφύγω το καθήκον μου, είχα γίνει περίγελος του Σατανά και είχα βυθιστεί στο σκοτάδι. Σκέφτηκα: «Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο αυτό το καθήκον; Είναι όντως άλυτα τα προβλήματά μου;» Ο Θεός λέει πως όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι με όλη την καρδιά και τη δύναμή τους, Εκείνος τους καθοδηγεί και τους βοηθά να ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Ο Θεός δεν κάνει τα πράγματα δύσκολα για τους ανθρώπους ούτε και τους φορτώνει βάρη που δεν μπορούν να αντέξουν. Εφόσον κάποιος έχει το βασικό επίπεδο και τις προϋποθέσεις για να κάνει ένα καθήκον και προσπαθεί να βελτιωθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, κάθε πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί. Οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν συναναστραφεί επανειλημμένα σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι αυτό το καθήκον, και με είχαν προτρέψει να κοπιάσω περισσότερο. Ωστόσο, μόλις αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, βάλτωνα μπροστά στις δυσκολίες και δεν ήμουν πρόθυμη να προσπαθήσω να το επιλύσω. Έγινα αρνητική, τεμπέλιαζα και περίμενα την επικεφαλής να με απαλλάξει από το καθήκον. Ήμουν πολύ επαναστατική! Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα βαθιά λύπη και μεταμέλεια.

Στη διάρκεια μιας πνευματικής μου άσκησης, διάβασα αυτά τα λόγια του Θεού: «Εάν, όταν σου τυχαίνουν κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες ή αντιμετωπίζεις συγκεκριμένα περιβάλλοντα, η στάση σου είναι πάντα να τα αποφεύγεις ή να απομακρύνεσαι απ’ αυτά, να προσπαθείς απεγνωσμένα να τα απορρίψεις και να απαλλαγείς από αυτά, εάν δεν θέλεις να αφεθείς στο έλεος των ενορχηστρώσεων του Θεού, δεν είσαι διατεθειμένος να υποταχθείς στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του και δεν θέλεις να αφεθείς στον έλεγχο της αλήθειας και θέλεις διαρκώς να κάνεις εσύ κουμάντο και να ελέγχεις οτιδήποτε σε αφορά σύμφωνα με τη σατανική σου διάθεση, τότε, αργά ή γρήγορα, ο Θεός σίγουρα θα σε κάνει στην άκρη ή θα σε παραδώσει στον Σατανά. Εάν οι άνθρωποι το κατανοούν αυτό το ζήτημα, πρέπει να γυρίσουν γρήγορα πίσω και να ακολουθήσουν το σωστό μονοπάτι που απαιτεί ο Θεός για να βαδίσουν στη δική τους ζωή. Αυτό το μονοπάτι είναι το σωστό και, όταν το μονοπάτι είναι σωστό, αυτό σημαίνει ότι και η κατεύθυνση είναι σωστή. Μπορεί ο δρόμος να είναι ανώμαλος και να αντιμετωπίσουν δυσκολίες, μπορεί να σκοντάψουν ή μερικές φορές να δυσαρεστηθούν λιγάκι και να γίνουν αρνητικοί για κάμποσες ημέρες. Εάν, όμως, εμμείνουν στην εκτέλεση των καθηκόντων τους και δεν καθυστερούν τα διάφορα ζητήματα, όλα αυτά τα προβλήματα θα είναι ασήμαντα· αυτό προϋποθέτει, όμως, να κάνουν αμέσως την αυτοκριτική τους, να αναζητήσουν την αλήθεια για να επιλύσουν αυτά τα προβλήματα και σε καμία περίπτωση να μη χρονοτριβήσουν, να μην τα παρατήσουν και να μην παραιτηθούν από τα καθήκοντά τους. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας. […] Όταν σου τυχαίνει και σου ανατίθεται ένα καθήκον, μη σκέφτεσαι πώς να αποφύγεις τις τυχόν δυσκολίες· αν σου είναι δύσκολο να χειριστείς κάτι, μην το παραμερίζεις και μην το αγνοείς. Πρέπει να το αντιμετωπίζεις χωρίς περιστροφές. Πρέπει να θυμάσαι διαρκώς ότι ο Θεός είναι με τους ανθρώπους· ότι αν αντιμετωπίσουν δυσκολίες, δεν χρειάζεται παρά να προσευχηθούν και να αναζητήσουν από Εκείνον, και ότι για τον Θεό τίποτα δεν είναι δύσκολο. Τέτοιου είδους πίστη πρέπει να έχεις. Εφόσον πιστεύεις ότι ο Θεός είναι ο Κυρίαρχος των πάντων, γιατί εξακολουθείς να φοβάσαι όταν σου συμβαίνει κάτι; Γιατί νιώθεις ότι δεν μπορείς να στηριχτείς σε τίποτα; Αυτό αποδεικνύει ότι δεν βασίζεσαι στον Θεό. Εάν δεν Τον θεωρείς στήριγμα και Θεό σου, τότε δεν είναι Θεός σου» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, δεν προσερχόμουν ενώπιον του Θεού για να αναζητήσω την πρόθεσή Του. Ζούσα με τις δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες για να οριοθετήσω τον εαυτό μου. Συγκεκριμένα, όταν αντιμετώπισα πολλά και δύσκολα προβλήματα με την απαγγελία, κι όταν μετά από δύο μέρες σκληρής δουλειάς δεν είδα καλά αποτελέσματα, καθόρισα ότι τα προβλήματά μου δεν μπορούν να επιλυθούν κι ότι θα ήταν μάταιο να προσπαθήσω άλλο. Έτσι, αν και εξασκούμουν, το έκανα απρόσεκτα, όχι με την καρδιά μου. Σκέφτηκα την αδελφή Ζωή. Άρχισε να εξασκείται μετά από εμένα και είχε κι εκείνη αρκετά προβλήματα. Πίστευα μάλιστα ότι σε κάποια πράγματα εγώ ήμουν καλύτερη. Δεν την εκτιμούσα ιδιαίτερα, αλλά ήταν πολύ σοβαρή στο καθήκον της. Ασχολήθηκε με τις αδυναμίες της και προσπάθησε να εξασκηθεί. Μέσα από τη συνεχή εξάσκηση, βελτιώθηκε γρήγορα και μπορούσε πια να απαγγείλει αρκετά καλά. Αυτό σκέφτηκα και συνειδητοποίησα ότι αν βασιζόμουν στον Θεό και προσπαθούσα να εξασκηθώ επιμελώς κάθε φορά που αντιμετώπιζα δυσκολίες, τα προβλήματα θα επιλύονταν. Όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται, ο Θεός πραγματοποιεί τα πάντα. Αναλογίστηκα όλα αυτά τα χρόνια και είδα ότι είχα σπαταλήσει τον χρόνο μου. Ακολουθούσα τον Θεό αλλά δεν Τον εμπιστευόμουν, και όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με προβλήματα, δεν βασιζόμουν στον Θεό ούτε και έψαχνα την πρόθεσή Του. Έμενα σταθερή στις δικές μου απόψεις. Το αποτέλεσμα ήταν οι άλλοι να σημειώνουν πρόοδο κι εγώ να μένω στάσιμη. Ήμουν πραγματικά ανόητη!

Αργότερα, συνέχισα να κάνω αυτοκριτική. Στο παρελθόν, είχα αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες τόσο στις σπουδές μου όσο και στην καθημερινή μου ζωή. Ποτέ, όμως, δεν είχα καταλήξει τόσο εύκολα στο συμπέρασμα ότι είμαι ανίκανη ούτε και τα είχα παρατήσει ποτέ χωρίς να προσπαθήσω καν. Όπως τότε που ονειρευόμουν να γίνω δικηγόρος, για να αποκτήσω φήμη και περιουσία. Το ποσοστό επιτυχίας τότε στις εθνικές δικαστικές εξετάσεις ήταν μόλις 7% και οι ακαδημαϊκές μου επιδόσεις δεν ήταν τόσο καλές. Εγώ, όμως, δεν υποχώρησα μπροστά στη δυσκολία. Για να πετύχω το όνειρό μου, απομονώθηκα για πάνω από δύο μήνες, και μελετούσα εντατικά κάθε μέρα χωρίς να το θεωρώ αυτό επώδυνο. Σκεφτόμουν ότι θα αποκτήσω φήμη και χρήματα και ότι οι άλλοι θα με θαυμάζουν και το κίνητρό μου ήταν μεγάλο. Τελικά, τις πέρασα τις εξετάσεις. Ξανασκέφτηκα ότι ο λόγος που ένιωσα ανίκανη να επιλύσω τα προβλήματά μου στο καθήκον της απαγγελίας και που ήθελα συνεχώς να υποχωρήσω και να ξεφύγω ήταν ότι ήμουν πολύ εγωίστρια. Έκανα πράγματα που ήταν ωφέλιμα για τον εαυτό μου και απέφευγα όσα δεν με ωφελούσαν. Στη διάρκεια μιας πνευματικής μου άσκησης, διάβασα ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού και κατανόησα κάπως το πρόβλημά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Οι αντίχριστοι δεν έχουν συνείδηση, λογική ή ανθρώπινη φύση. Όχι μόνο αγνοούν τη ντροπή, αλλά έχουν κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό: είναι ασυνήθιστα εγωιστές και ελεεινοί. Η κυριολεκτική έννοια του “να είναι κανείς εγωιστής και ελεεινός” τους δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί: Είναι τυφλοί σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα δικά τους συμφέροντα. Οτιδήποτε αφορά τα δικά τους συμφέροντα ελκύει πλήρως την προσοχή τους και θα υποφέρουν γι’ αυτό, θα πληρώσουν τίμημα, θ’ απορροφηθούν από αυτό και θ’ αφοσιωθούν σ’ αυτό. Για οτιδήποτε δεν σχετίζεται με τα δικά τους συμφέροντα θα κάνουν τα στραβά μάτια και δεν θα το προσέξουν. Οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν —τους αντίχριστους δεν τους νοιάζει αν κάποιος διαταράσσει ή αναστατώνει, κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση μαζί τους. Για να το θέσω με λεπτότητα, νοιάζονται μόνο για τις δικές τους υποθέσεις. Πιο ακριβές όμως είναι να πούμε ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι ελεεινό, ευτελές και ποταπό. Τους ορίζουμε ως “εγωιστές και ελεεινούς”. Πώς εκδηλώνεται ο εγωισμός των αντίχριστων και το ότι είναι ελεεινοί; […] Ανεξάρτητα από το καθήκον που κάνουν οι αντίχριστοι, το μόνο που σκέφτονται είναι εάν θα τους δώσει τη δυνατότητα να βρεθούν στο επίκεντρο. Εφόσον ενισχύει τη φήμη τους, στύβουν το μυαλό τους να βρουν έναν τρόπο να μάθουν πώς να το κάνουν, να το πραγματοποιήσουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν θα τους κάνει να ξεχωρίσουν. Ανεξάρτητα από το τι κάνουν ή τι σκέφτονται, ενδιαφέρονται μόνο για τη φήμη, το κέρδος και τη θέση τους. Όποιο καθήκον κι αν εκτελούν, ανταγωνίζονται μόνο για το ποιος είναι σε υψηλότερη ή χαμηλότερη θέση, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, ποιος έχει τη μεγαλύτερη φήμη. Τους ενδιαφέρει μόνο πόσοι τους λατρεύουν και τους θαυμάζουν, πόσοι τους υπακούν και πόσους ακόλουθους έχουν. Ποτέ δεν συναναστρέφονται την αλήθεια ούτε επιλύουν πραγματικά προβλήματα. Ποτέ δεν εξετάζουν πώς να πράττουν σύμφωνα με τις αρχές όταν κάνουν το καθήκον τους, ούτε αναλογίζονται εάν είναι αφοσιωμένοι, εάν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, εάν υπάρξουν αποκλίσεις στο έργο τους, ή εάν υπάρχουν προβλήματα, πόσο μάλλον αναλογίζονται τι ζητά ο Θεός και ποιες είναι οι προθέσεις Του. Δεν δίνουν την παραμικρή σημασία σε όλα αυτά τα πράγματα. Βάζουν μόνο κάτω το κεφάλι και πράττουν για χάρη της φήμης, της θέσης και του κέρδους, για να ικανοποιήσουν τις δικές τους φιλοδοξίες και επιθυμίες. Αυτή είναι εκδήλωση του ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί, έτσι δεν είναι; Εκθέτει πλήρως το πώς η καρδιά τους βρίθει με τις δικές τους φιλοδοξίες, επιθυμίες και παράλογες απαιτήσεις. Οτιδήποτε κάνουν διέπεται από τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες τους. Ό,τι κι αν κάνουν, κίνητρο και πηγή είναι οι δικές τους φιλοδοξίες, επιθυμίες και παράλογες απαιτήσεις. Αυτή είναι η αρχετυπική εκδήλωση του ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα τέταρτο: Συνοψίζοντας τον χαρακτήρα των αντίχριστων και την ουσία της διάθεσής τους (Μέρος πρώτο)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι οι προθέσεις μου και τα κίνητρά μου ήταν εντελώς λάθος και ίδια μ’ αυτά των αντίχριστων. Κίνητρό μου σε ό,τι έκανα ήταν το συμφέρον μου. Έκανα πράγματα που θα ικανοποιούσαν την επιθυμία μου για φήμη και πλούτη και που θα έκαναν τους άλλους να με θαυμάσουν. Έστυβα το μυαλό μου και έκανα ό,τι μπορούσα για να πετύχω αυτούς τους στόχους, χωρίς να φοβάμαι αν θα υποφέρω. Αντιθέτως, πράγματα που δεν με ωφελούσαν, ακόμα κι αν είχαν νόημα και αξία, δεν ήθελα να τα κάνω, πόσο μάλλον να προσπαθήσω ή να υποφέρω και να πληρώσω τίμημα για να τα πετύχω. Στις δικαστικές εξετάσεις είχα αποφασιστικότητα και «μαχητικό πνεύμα», επειδή αν περνούσα, θα γινόμουν δικηγόρος, θα με θαύμαζε ο κόσμος, θα κέρδιζα πολλά χρήματα και θα αποκτούσα φήμη και πλούτη. Αυτό το κίνητρο με έκανε να αντέχω ακόμη και τις μεγαλύτερες δυσκολίες και να προσπαθώ να πετύχω. Ωστόσο, η στάση μου απέναντι στο καθήκον της απαγγελίας ήταν εντελώς διαφορετική. Ένιωθα ότι σ’ αυτό το καθήκον θα αποκαλυπτόμουν συνέχεια. Ένιωθα ότι δεν θα μου απέφερε φήμη ή αναγνώριση ούτε την ευκαιρία να αναδείξω την αξία μου. Οπότε, δεν ήθελα ούτε να υποφέρω ούτε να πληρώσω τίμημα γι’ αυτό το καθήκον και δίσταζα να το κάνω. Οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστράφηκαν επανειλημμένα σχετικά με την επείγουσα πρόθεση του Θεού —την ελπίδα Του ότι θα ακούσουν τα λόγια Του και ότι θα λάβουν τη σωτηρία Του περισσότεροι άνθρωποι. Με παρότρυναν να εξασκηθώ ώστε να μπορέσω να επωμιστώ αυτό το καθήκον, εγώ, όμως, σκέφτηκα μόνο τη δική μου φήμη και θέση. Δεν άκουσα τις συμβουλές των αδελφών, αγνόησα την πρόθεση του Θεού και έκανα τα στραβά μάτια, ανεξάρτητα από το πόσο επείγον και σημαντικό ήταν το έργο. Ήμουν εγωίστρια και ποταπή! Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν αυτό, τόσο περισσότερο στενοχωριόμουν. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου, Σε ακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δεν είμαι ειλικρινής. Σε ό,τι κάνω, υπολογίζω τα δικά μου συμφέροντα και κάνω σχέδια για τη σάρκα μου, κι έχω μετανιώσει για πολλά πράγματα στο καθήκον μου. Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι, θέλω να αλλάξω. Είθε να με εξετάσεις εξονυχιστικά!» Αφού προσευχήθηκα, άρχισα να κάνω αυτοκριτική για το πόσο απρόσεκτη και επιπόλαιη ήμουν στο καθήκον μου και πώς θα μπορούσα να αλλάξω τη στάση που είχα απέναντι στο καθήκον μου. Μετά από μισή μέρα, έλαβα ένα μήνυμα. Η επικεφαλής μού έγραψε ότι θα μου δινόταν άλλη μια ευκαιρία να συνεχίσω να εξασκούμαι στην απαγγελία. Τη στιγμή που διάβασα το μήνυμα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Θεός που μου έδειχνε έλεος και μου έδινε μια ευκαιρία να μετανοήσω, να επαναστατήσω ενάντια στη σάρκα μου και να κάνω πράξη την αλήθεια. Η καρδιά μου γέμισε ευγνωμοσύνη, και έχασα τα λόγια μου. Οι λέξεις μου σχημάτισαν μία φράση: Δόξα τω Θεώ! Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα αυτά τα λόγια του Θεού: «Η διάθεση του Θεού είναι ζωτική και ολοφάνερη, κι Αυτός αλλάζει τις σκέψεις και τη στάση Του ανάλογα με τον τρόπο εξέλιξης των πραγμάτων. Η μεταβολή της στάσης Του προς τους κατοίκους της Νινευή διδάσκει στην ανθρωπότητα ότι έχει τις δικές Του σκέψεις και ιδέες· δεν είναι ρομπότ ούτε πήλινο αγαλματάκι, αλλά ο ίδιος ο ζωντανός Θεός. Μπορούσε να είναι θυμωμένος με τον λαό της Νινευή, ακριβώς όπως μπορούσε να συγχωρήσει το παρελθόν του λόγω της στάσης του· μπορούσε να αποφασίσει να φέρει δυστυχίες στους κατοίκους της Νινευή και μπορούσε, επίσης να αλλάξει την απόφασή Του χάρη στη μετάνοιά τους» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Β΄). Συνειδητοποίησα ότι ο Θεός ήταν δίπλα μου και παρακολουθούσε κάθε μου λέξη και πράξη. Μόλις ήμουν πρόθυμη να μετανοήσω, ο Θεός μού έδωσε άλλη μια ευκαιρία.

Την επόμενη φορά που εξασκήθηκα, οι αδελφές μού επεσήμαναν κάποια ζητήματα. Στην αρχή, μπόρεσα να τα αντιμετωπίσω σωστά και να αναζητήσω λύσεις, αλλά όταν οι δυσκολίες έγιναν λίγο μεγαλύτερες, απελπίστηκα πάλι και αποκάλυψα ξανά σκέψεις φυγής. Μια φορά, αφού είχα εξασκηθεί επιμελώς, μια αδελφή είπε ότι απάγγελλα με μηχανικό τρόπο και ότι είχα κάνει βήματα πίσω αντί να βελτιωθώ. Στενοχωρήθηκα πολύ όταν άκουσα αυτό το σχόλιο. Ήλπιζα ότι με την εξάσκηση θα πετύχαινα καλύτερα αποτελέσματα, αλλά φαίνεται ότι τα πήγαινα χειρότερα. Έχασα κάθε κίνητρο να ηχογραφώ κι άρχισα να σκέφτομαι: «Το καθήκον αυτό είναι πολύ δύσκολο· Δεν μπορώ να το κάνω». Εκείνη τη στιγμή, είδα αυτά τα λόγια του Θεού: «Τη δεδομένη χρονική στιγμή, η κατάθεση μαρτυρίας για το έργο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες και η διακήρυξη των λόγων του Θεού είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό καθήκον και κανείς σας δεν πρέπει να το υποτιμά. Το φορτίο σας δεν είναι ελαφρύ. Δεν πρόκειται για μικρό ζήτημα ούτε για ζήτημα που σχετίζεται μόνο με προσωπικές εμπειρίες. Το πεδίο που σχετίζεται με αυτό το ζήτημα είναι πολύ ευρύ· έχει να κάνει με τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους και με τη διάδοση του ευαγγελίου της βασιλείας. Αν δεν κατανοείτε αυτό το ζήτημα και δεν αισθάνεστε τη σπουδαιότητά του, ενώ εξακολουθείτε να κάνετε μούτρα, να έχετε παιδιάστικα ξεσπάσματα ή να δυσανασχετείτε ενώ κάνετε το καθήκον σας, τότε υπάρχει πρόβλημα· δεν είστε κατάλληλοι ν’ αναλάβετε αυτό το έργο. Το επίπεδο των επαγγελματικών σου δεξιοτήτων και η εργασιακή σου ικανότητα εξαρτώνται από το επίπεδό σου και την εργασιακή σου εμπειρία· αυτά είναι δευτερεύοντα. Το πιο σημαντικό είναι να έχεις έντιμη καρδιά, να είσαι ικανός να υποταχθείς στον Θεό, να είσαι πρόθυμος να πληρώσεις ένα τίμημα και να κάνεις το καθήκον σου με αφοσίωση» (Συναναστροφή του Θεού). Τα λόγια του Θεού μού θύμισαν ότι το καθήκον που έκανα δεν ήταν μια απλή εργασία. Αφορούσε τη διάδοση των λόγων του Θεού και την κατάθεση μαρτυρίας για το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, και δεν έπρεπε να το αντιμετωπίσω με ελαφρότητα και σύμφωνα με το δικό μου θέλημα. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα φωτισμένη και γέμισα ενέργεια. Από τα λόγια του Θεού, βρήκα επίσης τον τρόπο να ασκηθώ. Οι δεξιότητες και το επίπεδο δεν έχουν τόση σημασία. Το πιο σημαντικό είναι να έχει κανείς σωστή καρδιά, να είναι πιστός και να μπορεί να είναι προσηλωμένος στο καθήκον του· αυτά θέλει να βλέπει ο Θεός. Ησύχασα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν θέλω να κάνω το καθήκον μου σύμφωνα με τη δική μου διεφθαρμένη διάθεση. Πρέπει να προσπαθήσω να πληρώσω τίμημα γι’ αυτό το καθήκον και να ανταποκριθώ στην ευκαιρία που μου έδωσες να επωμιστώ αυτό το καθήκον. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με». Αφού προσευχήθηκα, αναρωτήθηκα πώς να αντιμετωπίσω τα ζητήματα που έθεσε η αδελφή. Συνειδητοποίησα ότι η αρχή της απαγγελίας είναι να είμαστε ήσυχοι στα λόγια του Θεού, να διαβάζουμε, να συλλογιζόμαστε, να κατανοούμε το νόημα των λόγων του Θεού με ειλικρίνεια, και να απαγγέλλουμε πάνω σε αυτήν τη βάση, αντί να διαβάζουμε μηχανικά το κείμενο. Έτσι, ηρέμησα το μυαλό μου, διάβασα τα λόγια του Θεού και τα κατανόησα υπό το φως της δικής μου κατάστασης. Αφού απήγγειλα με αυτόν τον τρόπο, η αδελφή είπε ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλύτερο. Συνειδητοποίησα ότι είχα λάβει την καθοδήγηση του Θεού και ένιωσα πολύ χαρούμενη. Αφού εξασκήθηκα για ένα χρονικό διάστημα, βρήκα τρόπους να βελτιώσω τα αποτελέσματα της απαγγελίας μου, κι όσα θέματα είχα βελτιώθηκαν κάπως. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτήν την εμπειρία!