Τον Αύγουστο του 2011, μια συνάδελφος μου κήρυξε το ευαγγέλιο των εσχάτων ημερών. Εκείνον τον καιρό, είχα εκτεθεί σε χημικά για μεγάλο διάστημα εξαιτίας της δουλειάς μου και υπέφερα από απλαστική αναιμία. Γι’ αυτό έπαιρνα συχνά άδεια κι είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Μέσα από την προσευχή και την ανάγνωση των λόγων του Θεού, κατάλαβα τελικά ότι ο ουρανός, η γη και τα πάντα δημιουργήθηκαν από τον Θεό, οι άνθρωποι προήλθαν από τον Θεό, και γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε στον Θεό και να Τον λατρεύουμε. Έμαθα, επίσης, ότι τις έσχατες ημέρες, ο Θεός ενσαρκώνεται και εκφράζει λόγια για να σώσει εξολοκλήρου την ανθρωπότητα από την αμαρτία. Οι άνθρωποι θα σωθούν μόνο αν αποδεχτούν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες. Κατόπιν, πήγαινα συχνά σε συναντήσεις και διάβαζα τα λόγια του Θεού. Αναπάντεχα, η ασθένειά μου άρχισε να υποχωρεί. Αυτό το αποτέλεσμα έκανε την οικογένειά μου να υποστηρίζει την πίστη μου στον Θεό.

Τον Δεκέμβριου του 2012, το ΚΚΚ ξεκίνησε έναν νέο γύρο καταστολής και διωγμών της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού. Τότε, συνελήφθησαν πολλοί αδελφοί κι αδελφές. Μια μέρα, ο μεγάλος μου αδερφός, που ήταν ο υποδιευθυντής της Υπηρεσίας Συντήρησης Ύδρευσης, με φώναξε στο σπίτι του. Μου είπε: «Η κυβέρνηση καταστέλλει την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού. Μόλις ανακαλύψει ότι κάποιος πιστεύει στον Παντοδύναμο Θεό ή ότι τα μέλη της οικογένειάς του είναι πιστοί, τον απολύει άμεσα από τα καθήκοντά του ως δημόσιος υπάλληλος. Τότε ούτε ο ίδιος ούτε οι συγγενείς του μπορούν να είναι μέλη του Κόμματος και τα παιδιά του δεν μπορούν να πάνε ούτε στον στρατό ούτε στο πανεπιστήμιο. Πρέπει να σταματήσεις να πιστεύεις στον Θεό στο εξής. Αν συλληφθείς, τα παιδιά σου δεν θα μπορούν να δώσουν εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο ούτε να πάνε στον στρατό, γιατί θα κοπούν στον έλεγχο πολιτικών φρονημάτων. Πρέπει να σκεφτείς το μέλλον των παιδιών σου! Εξάλλου, η νύφη σου κι εγώ είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι κι έχουμε θέσεις ευθύνης. Αν σε πιάσουν, θα επηρεαστούμε κι εμείς. Αν συμβεί αυτό, ποιος θα προσλάβει τον γιο σου στο μέλλον;» Η νύφη μου κι ο ανιψιός μου προσπάθησαν κι αυτοί να με πείσουν να σταματήσω. Στενοχωρήθηκα πολύ, γιατί ο μεγάλος μου αδελφός ήταν καλός μαζί μου από παιδί και φρόντιζε συχνά τις ανάγκες της οικογένειας. Κανόνισε να βρει η κόρη μου δουλειά. Πάντα του χρωστούσα ευγνωμοσύνη. Αν έχανε τη δουλειά του λόγω της πίστης μου στον Θεό, πώς θα τον αντίκριζα; Κι αν μπλεκόταν όλη η οικογένεια, θα με μισούσαν. Έχοντας αυτό κατά νου, ταράχτηκα λίγο, γι’ αυτό τους υποσχέθηκα ότι δεν θα πήγαινα σε συναντήσεις ούτε θα κήρυττα το ευαγγέλιο. Αλλά επειδή ο αδελφός μου ανησυχούσε ακόμα, πριν φύγει, είπε στον σύζυγό μου να με παρακολουθεί από κοντά.

Κατόπιν, ο σύζυγός μου ερχόταν συχνά να με δει στο εργαστήρι από φόβο μήπως πήγαινα σε συναντήσεις και δεν με άφηνε να διαβάσω τον λόγο του Θεού στο σπίτι. Αναγκαζόμουν να τον διαβάζω κρυφά με τον φόβο μη με ανακαλύψει ο άντρας μου. Θυμήθηκα παλιά που οι συγγενείς μου δεν με άφηναν να πιστεύω στον Θεό και να πάω σε συναντήσεις. Τώρα, επειδή φοβόνταν τη δύναμη του ΚΚΚ, είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους για να με καταδιώξουν, κι έτσι δεν μπορούσα να πάω σε συναντήσεις ή να διαβάσω τον λόγο του Θεού κανονικά. Ένιωθα ότι η πίστη στον Θεό ήταν πολύ δύσκολο πράγμα στην Κίνα. Αργότερα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Μέσω του πόνου των ανθρώπων, μέσω του επιπέδου τους και μέσω όλων των σατανικών διαθέσεων του λαού αυτής της ακάθαρτης χώρας, ο Θεός πραγματοποιεί το έργο του εξαγνισμού και της κατάκτησης, έτσι ώστε μέσω αυτού να κερδίσει δόξα και έτσι ώστε να μπορέσει να κερδίσει εκείνους που θα καταθέσουν μαρτυρία για τις πράξεις Του. Αυτή είναι ολόκληρη η σημασία όλων των θυσιών που έχει κάνει ο Θεός για αυτήν την ομάδα ανθρώπων» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). «Δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσά σας που να τον προστατεύει ο νόμος —αντιθέτως, δέχεστε κυρώσεις από τον νόμο. Πιο προβληματικό ακόμα είναι πως οι άνθρωποι δεν σας καταλαβαίνουν: Είτε είναι συγγενείς σας, είτε γονείς, φίλοι ή συνάδελφοί σας, κανείς τους δεν σας καταλαβαίνει. Όταν ο Θεός σάς εγκαταλείψει, είναι αδύνατο να συνεχίσετε να ζείτε στη γη, αλλά, ακόμα κι έτσι, οι άνθρωποι δεν αντέχουν να είναι μακριά από τον Θεό, το οποίο είναι η σημασία της κατάκτησης των ανθρώπων από τον Θεό και είναι η δόξα του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Τα λόγια του Θεού άγγιξαν μια χορδή μέσα μου. Στην Κίνα, αυτήν την αθεϊστική χώρα, ο νόμος όχι μόνο δεν μας προστατεύει που πιστεύουμε στον Θεό κι ακολουθούμε το σωστό μονοπάτι στη ζωή, αλλά μας καταδικάζει και μας συλλαμβάνει, και μάλιστα εμπλέκει και τους συγγενείς μας. Το ΚΚΚ είναι στ’ αλήθεια ο διάβολος που μισεί τον Θεό. Αν κάποιος στην Κίνα πιστεύει στον Θεό και Τον ακολουθεί, τότε θα διωχθεί σίγουρα. Μέσα από αυτά τα βάσανα, όμως, οδηγεί ο Θεός την πίστη των ανθρώπων στην τελείωση. Μόλις κατάλαβα την πρόθεση του Θεού, μειώθηκε η λύπη μου και ήμουν πρόθυμη να βασιστώ στον Θεό για να βιώσω αυτό το περιβάλλον. Δυο μήνες μετά, ο άντρας μου χαλάρωσε την επίβλεψή του, κι άρχισα να πηγαίνω πάλι κρυφά σε συναντήσεις.

Τον Δεκέμβριο του 2015, κήρυξα το ευαγγέλιο σε μια φίλη. Η οικογένειά της το έμαθε και με απείλησαν ότι θα με καταδώσουν. Ο μεγάλος αδερφός μου φοβήθηκε μήπως η σύλληψή μου επηρεάσει την καριέρα του, οπότε μαζί με την οικογένειά μου με έστειλαν σ’ ένα ψυχιατρείο την άνοιξη. Εκείνη τη μέρα, ο γιος, η κόρη, ο αδερφός κι η αδερφή μου ήταν όλοι εκεί. Η κόρη μου είχε κατάθλιψη και με δικαιολογία την αϋπνία που την ταλαιπωρούσε μπήκε μέσα στο ψυχιατρείο να πάρει αγωγή. Δεν περίμενα ότι όταν θα έβγαινε, θα έφερνε μαζί της δύο νοσοκόμες με σκοινιά για να με δέσουν. Τελικά κατάλαβα ότι θα με έστελναν στο ψυχιατρείο, αλλά δεν μπορούσα να ξεφύγω. Η οικογένειά μου με έσυρε με τη βία μέσα στο ψυχιατρείο. Πάλεψα απεγνωσμένα κι είπα ότι δεν ήμουν άρρωστη, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Όταν είδα ότι οι συγγενείς μου ήταν τόσο αδίστακτοι, σκέφτηκα: «Όσο κι αν με καταδιώκετε, δεν θα παρατήσω ποτέ την πίστη μου στον Θεό». Οι δύο νοσοκόμες με ακινητοποίησαν στο κρεβάτι και χωρίς να το καταλάβω μου έκαναν μια ένεση με τη βία. Μετά την ένεση, ζαλίστηκα και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Μετά μου έκαναν δήθεν εξετάσεις. Η νοσοκόμα είπε ότι είχα υψηλή πίεση κι έπρεπε να κάνω εισαγωγή και να παραμείνω το βράδυ για παρακολούθηση. Εκείνο το βράδυ που ήμουν ξαπλωμένη, σκεφτόμουν τι είχε γίνει εκείνη τη μέρα, κι ένιωσα ξαφνικά δυστυχισμένη. Δεν περίμενα ότι η οικογένειά μου θα με έβαζε στο ψυχιατρείο μόνο και μόνο για να προστατέψει τα συμφέροντά της, και να μην μπλέξουν. Μου φέρθηκαν πολύ σκληρά. Ήταν δυνατόν να είναι έτσι η οικογένειά μου; Ήταν μια αγέλη δαιμόνων! Την επόμενη μέρα, είδα την ιατρική γνωμάτευση που έλεγε: «Σοβαρή ψυχασθένεια λόγω αιρετικών πεποιθήσεων. Εκδήλωση άμεσων μανιακών επεισοδίων όταν έρχεται σε επαφή με πιστούς στον Θεό». Έμαθα, επίσης, από τον γιατρό ότι έπρεπε να νοσηλευτώ, επειδή έπρεπε να πάρω μακροχρόνια αγωγή. Η κόρη μου μου είπε: «Ο θείος μου έχει μιλήσει ήδη στον διευθυντή του νοσοκομείου. Μείνε εδώ για λίγες μέρες και σκέψου τα πράγματα καθαρά. Θα σε πάρουμε όταν μας πεις ότι δεν πιστεύεις πια στον Θεό». Εξοργίστηκα. Με έβγαλαν ψυχασθενή χωρίς λόγο, επειδή πιστεύω στον Θεό. Για όλα αυτά έφταιγε το ΚΚΚ! Αν το ΚΚΚ δεν συλλάμβανε ούτε καταδίωκε πιστούς στον Θεό, δεν κατασκεύαζε ψέματα για να παραπλανήσει τον κόσμο, και δεν ενέπλεκε τις οικογένειές τους, δεν θα με έστελναν σε ψυχιατρείο. Τότε θυμήθηκα τα εξής λόγια του Θεού: «Ο διάβολος κρατά σφιχτά δεμένο ολόκληρο το κορμί του ανθρώπου, του σκεπάζει και τα δύο μάτια και του σφαλίζει καλά το στόμα. Ο βασιλιάς των δαιμόνων προβαίνει σε βιαιοπραγίες εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, μέχρι σήμερα, καθώς εξακολουθεί να παρακολουθεί στενά την πόλη-φάντασμα, σαν να ήταν ένα απόρθητο παλάτι δαιμόνων. Εν τω μεταξύ, αυτή η αγέλη από μαντρόσκυλα κοιτάει με αγριωπό βλέμμα, καθώς τρέμει μήπως ο Θεός την πιάσει στον ύπνο και την εξαφανίσει παντελώς, στερώντας της κάθε τόπο ειρήνης και ευτυχίας. Πώς θα μπορούσαν οι κάτοικοι μιας πόλης-φαντάσματος σαν κι αυτήν να έχουν δει ποτέ τους τον Θεό; Έχουν απολαύσει ποτέ τη στοργή και την ομορφιά του Θεού; Ποια είναι η εκτίμηση που έχουν για τα ζητήματα του κόσμου των ανθρώπων; Ποιος από αυτούς μπορεί να κατανοήσει τις διακαείς προθέσεις του Θεού;» [«Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Έργο και είσοδος (8)]. Ο λόγος του Θεού ήταν ολόσωστος. Δεν υπάρχει καμία ελευθερία για κάποιον που γεννιέται στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα. Το ΚΚΚ καταστέλλει και καταδιώκει με μανία χριστιανούς. Μάλιστα, κάποια ψυχιατρεία έχουν γίνει μέρη βασανισμού χριστιανών. Τα είχα τετρακόσια, κι όμως με έκλεισαν σε ψυχιατρείο για να με αναγκάσουν να προδώσω τον Θεό. Μισούσα το ΚΚΚ, τον εγκέφαλο πίσω από όλα αυτά. Όσο περισσότερο με καταδίωκε, τόσο πιο καθαρά έβλεπα τη δαιμονική του ουσία που εχθρεύεται τον Θεό, ενώ αυτό ενίσχυε την πίστη μου να ακολουθώ τον Θεό.

Αργότερα, ο γιατρός είπε στην οικογένειά μου: «Μην ανησυχείτε. Αφήστε την εδώ λίγους μήνες, και δεν θα πιστεύει στον Θεό όταν βγει». Η οικογένειά μου το πίστεψε αυτό, και υπέγραψαν να με κρατήσουν. Αφού με κράτησαν, όπως κι οι άλλους ασθενείς, μου έκαναν τρεις ενέσεις τη μέρα, και σε κάθε γεύμα μου έπρεπε να παίρνω χάπια υπό την επίβλεψη των νοσηλευτριών. Στην αρχή, αρνήθηκα τις ενέσεις και την αγωγή, αλλά η νοσηλεύτρια με απείλησε: «Αν δεν συνεργαστείς, θα σε δέσουμε και θα σ’ τα δώσουμε με τη βία!» Είχα δει προσωπικά πώς έδεναν και βασάνιζαν στο κρεβάτι τους ασθενείς που αρνούνταν την αγωγή. Εφόσον είχαν δει με τα μάτια μου τα σκληρά μαρτύρια των ασθενών, ένιωσα ότι δεν είχα επιλογή παρά να υπακούσω.

Μια μέρα, στο μεσημεριανό, δεν πήγα να φάω. Καθόμουν στο σκαμπό μου κι έκλαιγα σιωπηλά. Σκεφτόμουν μέσα μου: «Δεν είμαι ασθενής, αλλά με έκλεισαν εδώ μέσα, και δεν έχω σε ποιον να μιλήσω. Δεν μπορώ να διαβάσω τον λόγο του Θεού ούτε να κάνω το καθήκον μου, και πρέπει να κάνω ενέσεις και να παίρνω αγωγή κάθε μέρα. Πότε θα τελειώσει αυτό;…» Αυτά σκεφτόμουν και στενοχωριόμουν πολύ. Η νοσηλεύτρια που είδε ότι δεν έτρωγα με απείλησε: «Αν δεν φας, θα σε δέσουμε με σκοινιά, όπως κάναμε μόλις μ’ εκείνη την ασθενή. Θα σε δέσουμε στο κρεβάτι, θα σου βάλουμε καθετήρα στη μύτη, και θα σε ταΐσουμε έτσι!» Συλλογίστηκα την αξιολύπητη ασθενή που ούρλιαζε με πόνο, την οποία είχα μόλις δει και φοβήθηκα πολύ. Έπρεπε να πάω να φάω. Κατά τη νοσηλεία μου, έβλεπα κάθε μέρα ότι οι ασθενείς που δεν συνεργάζονταν κακοποιούνταν και ούρλιαζαν με πόνο. Το θέαμα ήταν φρικιαστικό. Ένιωθα σαν να ήμουν στο λημέρι δαιμόνων κι ήμουν κάθε μέρα νευρική. Φοβήθηκα ότι η καθημερινή μου επαφή με τους ψυχασθενείς, το γεγονός ότι οι γιατροί με ανάγκαζαν να παίρνω αγωγή και να κάνω ενέσεις, θα με έκαναν στ’ αλήθεια ψυχασθενή. Αν γινόμουν ψυχασθενής, δεν θα μπορούσα πια να πιστεύω στον Θεό. Άρα, τι λόγο θα είχα να ζω; Μέσα στον πόνο και την απόγνωσή μου, προσευχήθηκα στον Θεό για να Του ζητήσω να με οδηγήσει μπροστά. Αφού προσευχήθηκα, θυμήθηκα τον λόγο του Θεού: «Σε τι αναφέρεται η λέξη “πίστη”; Πίστη είναι η γνήσια πεποίθηση και η ειλικρινής καρδιά που θα πρέπει να κατέχουν οι άνθρωποι όταν δεν μπορούν να δουν ή να αγγίξουν κάτι, όταν το έργο του Θεού δεν συνάδει με τις ανθρώπινες έννοιες, όταν είναι πέραν της ανθρώπινης αντίληψης. Γι’ αυτήν την πίστη μιλώ Εγώ. Οι άνθρωποι χρειάζονται πίστη σε καιρούς κακουχίας και εξευγενισμού, ενώ την πίστη ακολουθεί ο εξευγενισμός· εξευγενισμός και πίστη συνιστούν αναπόσπαστο σύνολο. Όπως κι αν εργάζεται ο Θεός κι όπως κι αν είναι το περιβάλλον σου, εσύ είσαι σε θέση να επιδιώκεις τη ζωή και να αναζητάς την αλήθεια, καθώς και να επιζητάς να γνωρίσεις το έργο του Θεού, και κατανοείς τις ενέργειές Του και είσαι σε θέση να ενεργείς σύμφωνα με την αλήθεια. Αν το κάνεις αυτό, σημαίνει ότι έχεις αληθινή πίστη, κι αυτό δείχνει πως δεν έχεις χάσει την πίστη σου στον Θεό» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Τα λόγια του Θεού μ’ έκαναν να καταλάβω ότι αυτό το περιβάλλον ήταν μια δοκιμασία για να δω αν είχα αληθινή πίστη. Σκέφτηκα τον Δανιήλ που τον πέταξαν στον λάκκο με τα λιοντάρια. Ο Θεός ήταν μαζί του και σφράγισε το στόμα των λιονταριών, ώστε να μην πάθει το παραμικρό ο Δανιήλ. Είδα ότι ο Δανιήλ πίστευε στον Θεό, κατέθεσε μαρτυρία γι’ Αυτόν και είδε τις πράξεις Του. Έτσι, δεν έπρεπε να ζω πια φοβισμένη και δειλή. Έπρεπε να στηριχθώ στην πίστη μου στον Θεό και να καταθέσω μαρτυρία γι’ Αυτόν. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, η καρδιά μου πονούσε λιγότερο.

Μια φορά, μετά τις δύο τα ξημερώματα, κοιμόμουν και κάποιος με σκούντησε. Σηκώθηκα και ξαφνιάστηκα που είδα κάποια να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι μου. Η ψυχασθενής μού γέλασε κι έλεγε ανοησίες. Την έδιωξα, αλλά δεν έφευγε και συνέχιζε να γελάει. Τότε ξύπνησαν κι οι άλλοι ασθενείς στον θάλαμο, και τελικά ήρθε η νοσηλεύτρια και την έδιωξε. Οι περισσότεροι ψυχασθενείς είχαν δαιμονιστεί από κακά πνεύματα, κι εγώ έπρεπε να είμαι μαζί τους κάθε μέρα. Αν συνεχιζόταν αυτό το μαρτύριο, αργά ή γρήγορα, θα έχανα τα λογικά μου. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο πονούσα. Εκείνες τις μέρες, σταμάτησα να λέω τραγούδια και να σκέφτομαι τον λόγο του Θεού. Ήμουν εντελώς αποκαρδιωμένη και σκεφτόμουν ότι θα ήταν υπέροχο αν κάποιος συναναστρεφόταν μαζί μου. Προσευχήθηκα στον Θεό και Του είπα για τις δυσκολίες και τον πόνο μου. Ένα πρωί, τρεις-τέσσερις μέρες αργότερα, ενώ έβλεπα τηλεόραση με τους άλλους ασθενείς στο σαλόνι, είδα μια γυναίκα, περίπου τριάντα χρονών, που μου φάνηκε γνωστή από κάπου. Ένιωσα ότι την ξέρω. Αφού μίλησα μαζί της, ανακάλυψα ότι πίστευε στον Παντοδύναμο Θεό. Όπως κι εγώ, την έκλεισαν με τη βία στο ψυχιατρείο, επειδή η οικογένειά της πίστευε τις φήμες του ΚΚΚ. Όταν συνάντησα την αδελφή εκεί, χάρηκα πολύ που επιτέλους είχα μια συντροφιά για κουβέντα. Ο Θεός κανόνισε να συναντήσω μια αδελφή εκεί, και να συναναστραφούμε και να ενθαρρύνουμε η μία την άλλη, γι’ αυτό ευγνωμονούσα τον Θεό.

Το ψυχιατρείο φρουρούνταν από προσωπικό 24 ώρες το 24 ωρο, και βρίσκαμε ευκαιρίες στα κρυφά να συναναστραφούμε πάνω στα λόγια του Θεού, να συζητήσουμε τι έχουμε βιώσει και κατανοήσει, και να βοηθήσουμε και να υποστηρίξουμε η μια την άλλη. Μια φορά, στην αίθουσα δραστηριοτήτων των ασθενών, της ψιθύρισα: «Φοβάμαι ότι αν μείνω εδώ παραπάνω, θα γίνω κι εγώ ψυχασθενής. Γι’ αυτό θέλω να φύγω, μα δεν μπορώ. Είναι πολύ οδυνηρό». Μου απάντησε ψιθυρίζοντάς μου ένα χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Την καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου τα κρατάει το χέρι του Θεού και τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου τα βλέπουν τα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις αυτό ή όχι, κάθε πράγμα ανεξαιρέτως, είτε ζωντανό είτε νεκρό, θα αλλάξει, θα μεταβληθεί, θα ανανεωθεί και θα εξαφανιστεί σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός διοικεί τα πάντα» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Μου μίλησε κι αυτή για την εμπειρία της στο ψυχιατρείο και μου είπε ότι ο Θεός ελέγχει τα πάντα, οπότε δεν έπρεπε να φοβάμαι, αλλά να βασίζομαι περισσότερο στον Θεό. Συνειδητοποίησα ότι τα πάντα είναι στα χέρια του Θεού, και χωρίς την άδεια του Θεού, ο Σατανάς δεν θα μου έκανε τίποτα. Με την καθοδήγηση του λόγου του Θεού, δεν φοβόμουν τόσο πια.

Μετά, η αδελφή μου κι εγώ γράψαμε τα λόγια του Θεού και τους ύμνους που θυμόμασταν και τους ανταλλάσσαμε για να ενθαρρύνουμε η μία την άλλη. Μια φορά, η αδελφή μου μου έδωσε ένα σημείωμα με έναν ύμνο. Οι στίχοι έλεγαν: «Ω, αν και μπορεί να σπάσει το κεφάλι μας, να κυλήσει το αίμα μας, ο λαός του Θεού δεν θα σκύψει το κεφάλι. Με τις προτροπές του Θεού ριζωμένες στην καρδιά μου, είμαι αποφασισμένος τον διάβολο, τον Σατανά να εξευτελίσω. Πόνος και κακουχίες είναι απ’ τον Θεό ορισμένες. Θα είμαι πιστός και υπάκουος σ’ Αυτόν μέχρι θανάτου. Ποτέ ξανά δεν θα Τον κάνω να κλάψει, ποτέ ξανά δεν θα Τον κάνω ν’ ανησυχεί» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια, Θέλω να δω την ημέρα της δόξας του Θεού). Αυτοί οι στίχοι με ενέπνευσαν κι ένιωσα πιο δυνατή μέσα μου. Όπως κι αν μου φερόταν ο Σατανάς ο διάβολος, δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό. Έπρεπε να καταθέσω μαρτυρία και να ντροπιάσω τον Σατανά.

Η επικεφαλής γιατρός μού μιλούσε μία φορά τη βδομάδα και κάθε φορά με πίεζε να σταματήσω να πιστεύω στον Θεό. Ήξερα ότι ακολουθούσε το ΚΚΚ και ήταν στη δούλεψή του, και γι’ αυτό την αγνοούσα. Αργότερα, ήρθε να μου ξαναμιλήσει και με ρώτησε τι γνώμη είχα για τη νοσηλεία μου. Σκέφτηκα: «Ξέρετε όλοι σας ότι δεν είμαι ασθενής, αλλά επειδή πιστεύω στον Θεό, μου φέρεστε σαν να είμαι ψυχασθενής και με κρατάτε κλεισμένη εδώ. Με αναγκάζετε να παίρνω αγωγή και να κάνω ενέσεις κάθε μέρα. Εσείς, οι γιατροί, με βασανίζετε χωρίς να έχετε καθόλου συνείδηση, και τώρα με ρωτάς ποια είναι η γνώμη μου;» Τη ρώτησα κατηγορηματικά: «Αφού δεν είμαι ασθενής, γιατί επιμένετε να λέτε ότι είμαι και να μου φέρεστε σαν να είμαι ψυχασθενής;» Με κοίταξε και μετά είπε με κακία: «Θα σ’ το πω απλά. Δεν έχουν σημασία οι εξετάσεις που σου κάναμε. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η πίστη σου στον Θεό είναι μη φυσιολογική. Η κατάστασή σου είναι πολύ πιο σοβαρή από αυτούς τους ψυχασθενείς. Και για να ξέρεις, δεν είσαι η πρώτη ούτε η τελευταία πιστή στον Παντοδύναμο Θεό που έχουμε εδώ. Αν συνεχίσεις να πιστεύεις, θα μείνεις έγκλειστη μερικά χρόνια. Εγώ έχω τον τελευταίο λόγο εδώ. Είτε είσαι ασθενής είτε όχι, το θέμα είναι τι θα αποφασίσω εγώ!» Θύμωσα πολύ όταν το άκουσα αυτό. Τα νοσοκομεία έπρεπε να είναι ένα μέρος που σώζονται οι ετοιμοθάνατοι και βρίσκουν φροντίδα οι άρρωστοι, αλλά τώρα είχαν γίνει ένα μέρος βασανιστηρίων για να βασανίζει το ΚΚΚ τους χριστιανούς. Πιστεύουμε στον Θεό και βαδίζουμε στο σωστό μονοπάτι στη ζωή, μα το ΚΚΚ χρησιμοποιεί κάθε άθλιο μέσο για να κάνει κακό σε όσους πιστεύουν στον Θεό. Είναι διάβολοι μέχρι το κόκαλο, ένα πολιτικό κόμμα απόλυτα κακό! Λόγω της πίστης μου στον Θεό, με καταδίωκε το ΚΚΚ, με απέρριπτε η οικογένειά μου και με βασάνιζαν οι γιατροί με φάρμακα. Είδα ξεκάθαρα ότι το ΚΚΚ δεν είναι τίποτα άλλο παρά δαίμονες επί γης. Είναι σατανάδες που αντιστέκονται στον Θεό και βλάπτουν τους ανθρώπους. Αργότερα, μαζί με την αδελφή μου κηρύξαμε το ευαγγέλιο σε όσους πιστούς στον Κύριο βρήκαμε στο νοσοκομείο. Κάποιοι ήταν εκεί για να θεραπεύσουν την αϋπνία, κι άλλοι είχαν έρθει με τη βία από την κυβέρνηση λόγω της πίστης τους στον Κύριο. Στο τέλος, κάποιοι από αυτούς αποδέχτηκαν το έργο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού.

Εξαιτίας των ενέσεων και των φαρμάκων που μου έδιναν οι γιατροί με το ζόρι κάθε μέρα, η υγεία μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ζαλιζόμουν, κουραζόμουν κι ήθελα συνέχεια ύπνο. Ένιωθα βαριά και δεν είχα τη δύναμη ούτε να σηκώσω τα χέρια μου. Ζήτησα από τους γιατρούς να σταματήσουν την αγωγή, αλλά δεν με άκουσαν. Αργότερα, χειροτέρεψα. Είχα συνεχώς πονοκέφαλο, και ήμουν μες στην παραζάλη όλη μέρα. Ένιωθα συνεχώς σύγχυση, δυσανασχετούσα, και ήμουν ευέξαπτη. Τα χέρια μου έτρεμαν και δεν μπορούσα να πιάσω τίποτα με τα ξυλάκια. Είχα συχνά εφιάλτες, και άρχισα να χάνω τη μνήμη μου. Συχνά άφηνα πράγματα κάπου και αμέσως ξεχνούσα πού τα έβαλα, και δεν μπορούσα να βάλω τη σκέψη μου σε σειρά. Αργότερα, έψαχνα να βρω πράγματα που είχα στα χέρια μου, κι ήμουν κάθε μέρα σε μεγάλη σύγχυση. Στην αρχή είχα σύγχυση για μερικά λεπτά μόνο, αλλά αργότερα αυτοί οι περίοδοι πήγαν από τα δέκα λεπτά στο μισάωρο. Ένιωθα πολύ άβολα, και δεν έλεγχα το μυαλό μου. Ένιωθα σαν να είχα κάποια πνευματική δυσλειτουργία κι ήθελα να κλαίω συνέχεια. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό μέσα μου και Του ζήτησα να με σώσει από τη σκληρότητα του Σατανά. Μετά από 40 μέρες στο νοσοκομείο, η κόρη μου ήρθε να με δει. Εκείνη τη μέρα, καθόμουν στην αίθουσα με το κεφάλι σκυφτό. Όταν άκουσα την κόρη μου να με φωνάζει, σήκωσα το κεφάλι μου και την κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα χαμένη, σηκώθηκα αργά, την πλησίασα, την τράβηξα από τα χέρια και φώναξα: «Πάρε με σπίτι, πάρε με σπίτι…» Μετά από ένα λεπτό, άρχισα να γελάω. Η κόρη μου ξαφνιάστηκε και είπε: «Πώς κατάντησες έτσι; Είσαι όντως άρρωστη;» Η κόρη μου με πήγε στο σπίτι του μεγάλου αδερφού μου. Τη μάλωσε λέγοντας: «Γιατί έφερες πίσω τη μάνα σου;» Τότε με ρώτησε αν πίστευα ακόμη στον Θεό. Εκείνη τη στιγμή, η σκέψη μου ήταν λίγο πιο καθαρή, και είπα σταθερά: «Ναι! Πιστεύω στον Θεό, επιδιώκω την αλήθεια, και προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος και να ακολουθώ το σωστό μονοπάτι. Γιατί να μην πιστεύω;» Η νύφη μου είπε τότε: «Μάλλον δεν έμεινες αρκετά εκεί. Ώρα να την ξαναστείλουμε πίσω». Είπα θυμωμένη: «Με υποβάλατε ήδη σε βάρβαρη μεταχείριση, κι όμως θέλετε να ξαναπάω πίσω. Είστε πολύ σκληροί! Μ’ αυτό που κάνετε, θα τιμωρηθείτε αργά ή γρήγορα!» Με άκουσαν και δεν είπαν τίποτα άλλο. Ο αδερφός μου ζήτησε από την κόρη μου να κάνει τη διαδικασία για να πάρει το εξιτήριό μου.

Μετά το εξιτήριο, είχα πονοκέφαλο συνέχεια, κι ήμουν κάθε μέρα σε παραζάλη. Συχνά ήμουν σε σύγχυση. Όταν έκλειναν τα φώτα τη νύχτα, φοβόμουν πολύ, γιατί νόμιζα ότι είχα γυρίσει στο ψυχιατρείο, και είχα συχνά εφιάλτες. Ο άντρας μου έλεγε ότι κάποιες φορές έκλαιγα και μετά γελούσα χωρίς λόγο, και συχνά έχανα την ψυχραιμία μου μαζί του. Είχα κατατρομάξει και σκεφτόμουν: «Μήπως είμαι όντως ψυχασθενής; Αν είναι έτσι, πώς θα συνεχίσω να πιστεύω στον Θεό;» Γονάτισα μπροστά από το κρεβάτι και προσευχήθηκα στον Θεό με δάκρυα στα μάτια: «Θεέ μου, έχω καταντήσει έτσι εξαιτίας του μεγάλου κόκκινου δράκοντα και μόνο. Τον μισώ! Θεέ μου, Σε παρακαλώ, προστάτεψέ με, σώσε με…» Αφού προσευχήθηκα, ένιωσα λίγο πιο ήρεμη. Δύο εβδομάδες αργότερα, η κατάστασή μου βελτιώθηκε αισθητά και μπορούσα να ελέγχω τα συναισθήματά μου συνειδητά. Τρεις μήνες αργότερα, η διανοητική μου κατάσταση έγινε ξανά φυσιολογική, και η ψυχική μου υγεία βελτιώθηκε πολύ, αλλά η μνήμη μου ήταν σε άσχημη κατάσταση. Μισό χρόνο αργότερα, άρχισα να πηγαίνω σε συναντήσεις και να ξανακάνω το καθήκον μου.

Οι σαράντα πέντε μέρες που πέρασα στο ψυχιατρείο έβλαψαν πολύ το σώμα και το μυαλό μου. Μέσα από το μαρτύριο αυτό, είδα ξεκάθαρα τη δαιμονική ουσία του ΚΚΚ, ότι δηλαδή μισεί την αλήθεια και εχθρεύεται τον Θεό. Μισούσα πέρα για πέρα το ΚΚΚ, τον διάβολο, και το απέρριπτα και επαναστατούσα εναντίον του μέσα από την καρδιά μου. Παράλληλα, διέκρινα την ουσία της οικογένειάς μου. Μόνο και μόνο επειδή πίστευα στον Θεό και φοβούνταν ότι θα έμπλεκαν και ότι θα επηρεαζόταν η θέση και το μέλλον τους, ακολουθούσαν το ΚΚΚ και με ύπουλα μέσα προσπάθησαν να με εξαναγκάσουν να σταματήσω να πιστεύω στον Θεό. Μ’ έστειλαν μέχρι και στο ψυχιατρείο. Δεν τους ένοιαζε αν ζούσα ή αν πέθανα. Πώς να τους θεωρώ οικογένειά μου; Ήταν διάβολοι! Αφού βίωσα αυτό το περιβάλλον, ένιωσα αληθινά την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού. Στο ψυχιατρείο, όταν φοβόμουν, όταν υπέφερα και ήμουν αβοήθητη, ο Θεός χρησιμοποιούσε τα λόγια Του ξανά και ξανά για να με διαφωτίσει, να με καθοδηγήσει, και να μου δώσει πίστη και δύναμη. Κανόνισε μάλιστα να με βοηθήσει και να με στηρίξει μια αδελφή. Χωρίς την προστασία του Θεού, αυτοί οι δαίμονες θα με είχαν αποτρελάνει και θα με είχαν κάνει απαθή. Είδα την κυριαρχία, τις διευθετήσεις, την παντοδυναμία και τη σοφία του Θεού. Ένιωσα αληθινά ότι μόνο ο Θεός είναι πάντα το στήριγμά μου και ότι μόνο ο Θεός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους. Επίσης, απέκτησα μεγαλύτερη πίστη στον Θεό. Δόξα Σοι ο Θεός!