Τα τελευταία χρόνια, καθώς η πανδημία του κορωνοϊού εξαπλώθηκε σε όλον τον κόσμο, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μολύνθηκαν από τον ιό, και πολλοί πέθαναν. Σκέφτηκα: «Το τέλος του έργου του Θεού θα έρθει μετά από τη μεγάλη καταστροφή, και όσοι κάνουν κακό και αντιστέκονται στον Θεό θα βυθιστούν στις συμφορές και θα καταστραφούν. Μόνο όσοι αποδέχονται την κρίση και την παίδευση των λόγων του Θεού κι εξαγνίζονται μπορούν να λάβουν την προστασία του Θεού και να μπουν στη βασιλεία Του. Πρέπει να κηρρύτω το ευαγγέλιο σε περσσότερο κόσμο, να εκτελώ καλύτερα το καθήκον μου και να κάνω περισσότερες καλές πράξεις. Μόνο έτσι θα έχω καλή έκβαση και προορισμό». Επίσης σκέφτηκα: «Αφότου αποδέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες μέρες, παράτησα τη δουλειά μου για να διαδώσω το ευαγγέλιο. Με συνέλαβαν αρκετές φορές, και ποτέ δεν πρόδωσα τους αδελφούς και τις αδελφές ή την εκκλησία. Μετά από αυτό, συνέχισα να διαδίδω το ευαγγέλιο όπως πριν, και κέρδισα αρκετούς ανθρώπους αυτά τα χρόνια. Αν και είμαι ήδη 70 χρονών, είμαι ακόμη υπεύθυνη για το έργο του ευαγγελίου σε αρκετές εκκλησίες, και τα αποτελέσματα δεν είναι άσχημα. Πιστεύω ότι αν συνεχίσω να κάνω το καθήκον μου σωστά, στο μέλλον σίγουρα ο Θεός θα με σώσει!» Αυτή η σκέψη γέμισε την καρδιά μου με χαρά και έγινα πιο ενεργή στο καθήκον μου.

Μια μέρα τον Δεκέμβριο του 2022, όταν ξύπνησα το πρωί, ένιωσα ότι είχα λίγο πυρετό, με ενοχλούσε ο λαιμός μου και έβηχα. Είχα έρθει πρόσφατα σε επαφή με κάποιον που είχε Covid, οπότε σκέφτηκα ότι είχα κολλήσει κι εγώ. Παρ’ όλα αυτά, τα συμπτώματα στην αρχή δεν ήταν τόσο έντονα, και μπορούσα να τα αντέξω, οπότε δεν το πήρα πολύ σοβαρά. Μετά από μερικές μέρες ξεκούραση στο σπίτι, ένιωθα λίγο καλύτερα. Τότε, χάρηκα, επειδή θεώρησα ότι λόγω της πίστης μου στον Θεό και του ότι έκανα πάντα το καθήκον μου στην εκκλησία όλα αυτά τα χρόνια, ο Θεός μού είχε επιτρέψει να αναρρώσω γρήγορα, οπότε έπρεπε οπωσδήποτε να διαδώσω το ευαγγέλιο και να κάνω περισσότερες καλές πράξεις. Αλλά ξαφνικά, λίγο αργότερα η κατάστασή μου επιδεινώθηκε. Μια μέρα, αφού διέδωσα το ευαγγέλιο και γύρισα σπίτι, ξαφνικά ένιωσα αδυναμία σε όλο μου το σώμα, ανέβασα υψηλό πυρετό και άρχισα να ζαλίζομαι. Την επόμενη μέρα, είχα ακόμη υψηλό πυρετό που δεν έπεφτε. Εκείνη τη στιγμή, κάπως πανικοβλήθηκα, και σκέφτηκα, «Όταν αρρώστησα, δεν παραπονέθηκα και συνέχισα να κάνω το καθήκον μου ως συνήθως. Αφού έπρεπε να έχω λάβει την προστασία του Θεού, τότε γιατί νιώθω χειρότερα; Από την αρχή της πανδημίας του κορωνοϊού, έχουν πεθάνει πολλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο, πολλοί από αυτούς ηλικιωμένοι. Αν χειροτερέψει κι άλλο η κατάστασή μου, θα πεθάνω κι εγώ;» Εκείνες τις μέρες, πήρα φάρμακα για να μου πέσει ο πυρετός, αλλά παρέμεινε υψηλός. Ένιωθα κουρασμένη και έβηχα συνέχεια. Ιδιαίτερα όταν άκουσα ότι κάποιοι ηλικιωμένοι που ήξερα πέθαναν από Covid, κάπως φοβήθηκα και αγχώθηκα, και σκέφτηκα: «Το έργο του Θεού θα τελειώσει σύντομα. Αν πεθάνω τώρα, μπορώ ακόμη να σωθώ; Θα χαθούν όλα όσα έχω θυσιάσει αυτά τα χρόνια; Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην εκκλησία που δεν εκτελούν κανένα καθήκον. Πώς δεν κόλλησαν τον ιό ακόμη; Στο μεταξύ, παράτησα την οικογένειά μου και την καριέρα μου, έκανα πάντα το καθήκον μου, και υπέφερα πολύ και πλήρωσα το τίμημα. Γιατί δε με προστάτεψε ο Θεός;» Καθώς το σκεφτόμουν αυτό, απελπίστηκα. Αν και δεν είπα τίποτα και συνέχισα να κάνω το καθήκον μου, η καρδιά μου είχε χάσει το σθένος της και δεν ήθελα να υποφέρω ούτε να πληρώσω το τίμημα στο καθήκον μου. Όταν ο επικεφαλής μού πρότεινε να με κάνει υπεύθυνη για το έργο του ευαγγελίου σε μερικές άλλες εκκλησίες, στεναχωρέθηκα λίγο. Σκέφτηκα ότι ήταν πιο σημαντικό να παραμείνω υγιής. Αν ανησυχούσα για πάρα πολλά πράγματα, το σώμα μου δε θα το άντεχε. Επιπλέον, δεν είναι αναρρώσει τελείως από την τελευταία φορά που είχα Covid. Αν ξανακολλούσα, ίσως να μην τα κατάφερνα. Όταν έκανα το καθήκον μου μετά από αυτό, κάθε φορά που είχα ρίγος και έβηχα, έτρεμα μήπως χειροτερέψω, κι ανησυχούσα και φοβόμουν. Κατάλαβα ότι η κατάστασή μου ήταν λανθασμένη και προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου! Με άφησες να κολλήσω αυτήν την αρρώστια, αλλά έχω απαιτήσεις από Σένα και δε θα μπορέσω ποτέ να υποταχθώ. Σε παρακαλώ δείξε μου τον δρόμο ώστε να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Σου, και να αναζητήσω την αλήθεια και να μάθω από αυτό!»

Αφού προσευχήθηκα, διάβασα κάποια από τα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν, να κατανοήσουν, να αποδεχθούν ή να υποταχθούν στην κυριαρχία του Θεού και στα περιβάλλοντα που ενορχηστρώνει, και αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους που μπορεί να ξεπερνούν τις αντοχές των κανονικών ανθρώπων, τότε νιώθουν υποσυνείδητα ανησυχία, άγχος ή και αγωνία κάθε είδους. Δεν ξέρουν πώς θα είναι το αύριο και η επόμενη μέρα ούτε πώς θα είναι το μέλλον και τα πράγματα σε λίγα χρόνια. Αυτό τους κάνει να νιώθουν αγωνία, άγχος και ανησυχία για κάθε λογής πράγματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν πιστεύουν στην κυριαρχία του Θεού. Με άλλα λόγια, δεν μπορούν να πιστέψουν στην κυριαρχία του Θεού και να τη διακρίνουν. Ακόμη κι αν την έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια, δεν θα την καταλάβαιναν, ούτε θα πίστευαν σ’ αυτήν. Δεν πιστεύουν πως ο Θεός έχει κυριαρχία πάνω στη μοίρα τους ούτε πως η ζωή τους βρίσκεται στα χέρια Του. Έτσι, λοιπόν, γεννιέται μέσα στην καρδιά τους δυσπιστία απέναντι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού, έπειτα αρχίζουν τις κατηγορίες και δεν μπορούν να υποταχθούν» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. «Όσοι είναι χρόνια ασθενείς σκέφτονται συχνά το εξής: “Είμαι αποφασισμένος να εκτελέσω καλά το καθήκον μου, αλλά έχω αυτήν τη χρόνια ασθένεια. Ζητώ από τον Θεό να με προφυλάξει από κάθε κακό. Αν έχω την προστασία Του, δεν χρειάζεται να φοβάμαι. Αλλά αν εξαντληθώ καθώς εκτελώ τα καθήκοντά μου, μήπως επιδεινωθεί η υγεία μου; Και τι θα κάνω τότε; Αν χρειαστεί να μπω στο νοσοκομείο για να κάνω εγχείρηση, δεν θα έχω τα χρήματα να πληρώσω. Κι αν δεν δανειστώ λεφτά για να πληρώσω για τη θεραπεία μου, θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο η υγεία μου; Αν χειροτερέψει πολύ, θα πεθάνω; Μπορεί ένας τέτοιος θάνατος να θεωρηθεί φυσιολογικός; Αν όντως πεθάνω, θα θυμάται ο Θεός τα καθήκοντα που έχω εκτελέσει; Θα θεωρηθεί πως έχω κάνει καλές πράξεις; Θα καταφέρω να σωθώ;” […] Όποτε τα σκέφτονται αυτά, τους πλημμυρίζει μεγάλο άγχος. Αν και ποτέ δεν σταματούν να εκτελούν το καθήκον τους και πάντα κάνουν αυτό που πρέπει, σκέφτονται συνεχώς την αρρώστια, την υγεία, το μέλλον και, φυσικά, τη ζωή και τον θάνατό τους. Τελικά, καταφεύγουν στον εξής ευσεβή πόθο: “Ο Θεός θα με γιατρέψει και θα με προστατέψει. Δεν θα με εγκαταλείψει ούτε θα κάτσει να με βλέπει να αρρωσταίνω χωρίς να κάνει τίποτα”. Αυτές οι σκέψεις είναι τελείως αβάσιμες, μια δική τους αντίληψη, θα λέγαμε. Οι άνθρωποι δεν θα καταφέρουν να επιλύσουν ποτέ τις πρακτικές τους δυσκολίες αν έχουν τέτοιες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες· μέσα στα μύχια της καρδιάς τους νιώθουν αμυδρά συναισθήματα αγωνίας, άγχους και ανησυχίας για την υγεία και τις αρρώστιες που τους ταλαιπωρούν. Δεν έχουν ιδέα ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για όλα αυτά, ούτε αν θα την αναλάβει κανείς τελικά» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (3)]. Ο Θεός φανέρωσε ότι οι άνθρωποι δεν κατανοούν στ’ αλήθεια την παντοδυναμία και την κυριαρχία Του και φοβούνται μονίμως τον θάνατο. Εξαιτίας αυτού, ζουν με αρνητικά συναισθήματα ανησυχίας και προβληματισμού. Η κατάστασή μου ήταν ακριβώς όπως αυτή που φανέρωσε ο Θεός. Αφού κόλλησα Covid, στην αρχή ένιωσα γρήγορα καλύτερα, οπότε χάρηκα και ευχαρίστησα τον Θεό που με φρόντισε και με προστάτεψε. Αργότερα, όταν η κατάστασή μου έγινε πιο σοβαρή και έκανα υψηλό πυρετό, φοβήθηκα, και ανησυχούσα πως αν τυχόν αρρωστήσω πιο βαριά, μπορεί λόγω ηλικίας να πεθάνω. Ζούσα μες στην απελπισία κι έκανα το καθήκον μου χωρίς καθόλου ενέργεια. Συγκεκριμένα, όταν ο επικεφαλής ήθελε να με κάνει υπεύθυνη του έργου του ευαγγελίου σε αρκετές άλλες εκκλησίες, φοβήθηκα ότι αν κουραζόμουν πολύ στο καθήκον μου, η κατάστασή μου θα χειροτέρευε και στο τέλος θα πέθαινα από Covid, κι έτσι δίσταζα να το δεχτώ. Όσο ήμουν άρρωστη, ζούσα συχνά μες στο άγχος και τον φόβο, και ψυχολογικά δεν ήμουν καν σε θέση να κάνω το καθήκον που όφειλα. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός που κυριαρχεί και ελέγχει τα πάντα. Το πότε θα αρρωστήσω, το πότε θα αναρρώσω, το πότε θα πεθάνω— όλα αυτά είναι στο χέρι του Θεού, και πρέπει να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τα σχέδιά Του. Ωστόσο, δεν είχα πίστη στην κυριαρχία του Θεού ούτε πίστευα ότι Εκείνος ελέγχει τα πάντα, και μονίμως ανησυχούσα και φοβόμουν. Ήμουν τόσο ανόητη! Ο Θεός με άφησε να κολλήσω αυτήν την αρρώστια, κι εγώ πρέπει να αναζητήσω την αλήθεια και να μάθω από αυτό. Αν ζούσα πάντα με αυτό το αρνητικό συναίσθημα, όταν μια μέρα θ’ αντίκριζα όντως τον θάνατο κατάματα, πάλι θα είχα παράπονα, θα παρανοούσα και θα κατηγορούσα τον Θεό, ενώ θα έλεγα και λόγια που Του αντιστέκονται, κι Αυτός θα τ’ απεχθάνονταν και θα τα καταδίκαζε. Όταν τα σκέφτηκα όλα αυτά, φοβήθηκα, κι ένιωσα επειγόντως την ανάγκη ν’ αναζητήσω την αλήθεια και να διορθώσω αυτήν την κατάσταση.

Όσο αναζητούσα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Με ποιο δικαίωμα εσύ —ένα δημιουργημένο ον— έχεις απαιτήσεις από τον Θεό; Οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να έχουν απαιτήσεις από τον Θεό. Δεν υπάρχει τίποτε πιο παράλογο από το να έχεις απαιτήσεις από τον Θεό. Εκείνος θα κάνει αυτό που οφείλει να κάνει, και η διάθεσή Του είναι δίκαιη. Η δικαιοσύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση αμεροληψία ή λογική· δεν είναι εξισωτισμός, ούτε είναι πως θα σου κατανεμηθεί αυτό που σου αξίζει σύμφωνα με τον όγκο του έργου που έχεις ολοκληρώσει, πως θα πληρωθείς για όσο έργο έχεις κάνει και θα σου δοθούν τα οφειλόμενα σύμφωνα με την προσπάθεια που καταβάλλεις. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη, είναι απλώς να είσαι σωστός και λογικός. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του. Θα ήταν δίκαιο αυτό; Για να πούμε την αλήθεια, ναι, θα ήταν. Γιατί ονομάζεται αυτό δικαιοσύνη; Πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη δικαιοσύνη; Αν κάτι συμβαδίζει με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε τους είναι πολύ εύκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν, όμως, θεωρούν πως κάτι δεν συμβαδίζει με τις αντιλήψεις τους —εάν είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν— τότε θα τους είναι πολύ δύσκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν ο Θεός είχε καταστρέψει τότε τον Ιώβ, οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ότι ήταν δίκαιος. Στην πραγματικότητα, όμως, είτε οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί είτε όχι, και είτε η διαφθορά τους είναι βαθιά είτε όχι, πρέπει ο Θεός να δικαιολογηθεί όταν τους καταστρέψει; Πρέπει να εξηγήσει στους ανθρώπους το σκεπτικό πίσω από την πράξη Του; Πρέπει ο Θεός να λέει στους ανθρώπους τους κανόνες που έχει ορίσει; Δεν χρειάζεται. Στα μάτια του Θεού, κάποιος διεφθαρμένος που είναι πιθανό να αντιταχθεί στον Θεό δεν έχει καμία αξία· όπως κι αν τον χειριστεί ο Θεός, ο τρόπος που θα επιλέξει θα είναι σωστός· όλα αποτελούν ρυθμίσεις του Θεού. Άραγε αν ο Θεός σε έβρισκε δυσάρεστο και έλεγε ότι δεν Του χρησιμεύεις σε τίποτα μετά τη μαρτυρία σου, και έτσι λοιπόν σε κατέστρεφε, θα ήταν και αυτό η δικαιοσύνη Του; Θα ήταν. […] Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Αν και οι άνθρωποι μπορεί να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν θα πρέπει να κρίνουν κατά βούληση. Αν μια πράξη Του τους φανεί παράλογη ή σχηματίσουν αντιλήψεις γι’ αυτήν με αποτέλεσμα να πουν πως δεν είναι δίκαιος, τότε φέρονται εντελώς παράλογα» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Καθώς σκεφτόμουν τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι στο παρελθόν, δεν είχα καταλάβει πραγματικά τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Πάντα νόμιζα ότι εφόσον έκανα το καθήκον μου δαπανώντας τον εαυτό μου για τον Θεό, θα έπρεπε να λάβω τη φροντίδα και την προστασία Του και να μην αρρωστήσω ποτέ, ούτε καν να πεθάνω. Νόμιζα ότι αυτή ήταν η δικαιοσύνη του Θεού. Επηρεασμένη από αυτήν την λανθασμένη άποψη, πάντα νόμιζα ότι αφού πίστευα στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια, υπέφερα πολύ και πλήρωσα ένα αρκετά μεγάλο τίμημα, και αφού συνέχισα να κάνω το καθήκον μου και μετά τον Covid, ο Θεός θα έπρεπε να με προστατέψει ή να με βοηθήσει να αναρρώσω το συντομότερο δυνατόν. Ωστόσο, όταν τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα, παρανόησα τον Θεό και παραπονέθηκα γι’ Αυτόν, ενώ έκανα το καθήκον μου χωρίς ενέργεια. Ειδικά όταν είδα ότι κάποιοι αδελφοί και αδελφές που δεν έκαναν κανένα καθήκον δεν είχαν κολλήσει Covid ενώ εγώ παρόλο που συνέχεια δαπανούσα τον εαυτό μου με ενθουσιασμό και έκανα το καθήκον μου, κόλλησα, δεν το θεώρησα δίκαιο αυτό και πίστεψα ότι ο Θεός ήταν άδικος, δεν αφοσιωνόμουν πια στο καθήκον μου και δεν ήμουν καν πρόθυμη να επιβλέψω το έργο μερικών ακόμη εκκλησιών. Αρχικά, νόμιζα ότι αφού πίστευα στον Θεό εδώ και χρόνια και πάντα εκτελούσα το καθήκον μου, θα είχα κερδίσει λίγη υποταγή προς τον Θεό, αλλά μόλις ήρθα αντιμέτωπη με τον θάνατο, αποκαλύφθηκαν η επαναστατικότητα και η αντίστασή μου, και δεν είχα ίχνος υποταγής. Απολάμβανα τόσο πολύ το πότισμα και την παροχή από τα λόγια του Θεού· το να εκτελώ το καθήκον μου και να δαπανώ λίγο τον εαυτό μου ήταν πράγματα που όφειλα κανονικά να κάνω. Έφτασα, όμως, στο σημείο να τα χρησιμοποιώ ως κεφάλαιο για να κάνω παζάρια και συναλλαγές με τον Θεό, και να παραπονιέμαι γι’ Αυτόν όταν δεν εκπληρώνονταν οι επιθυμίες μου. Ήμουν στ’ αλήθεια τόσο παράλογη! Ο Θεός είναι ο Δημιουργός· ό,τι κι αν κάνει ο Θεός κι όπως κι αν φέρεται στους ανθρώπους, είναι σε όλα δίκαιος και τα πάντα εμπεριέχουν την πρόθεσή Του. Δεν πρέπει να κρίνω όσα κάνει ο Θεός με βάση τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες μου. Σκέφτηκα ένα χωρίο των λόγων του Θεού: «Δεν είναι, ανόητο να νιώθεις αγωνία, άγχος και ανησυχία για πράγματα που δεν αποφασίζεις εσύ ο ίδιος; (Ναι.) Οι άνθρωποι θα πρέπει να αρχίσουν να διορθώνουν τα πράγματα που μπορούν να διορθώσουν μόνοι τους· για εκείνα που δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους, θα πρέπει να περιμένουν τον Θεό. Θα πρέπει να υποτάσσονται σιωπηλά και να ζητούν από τον Θεό να τους προστατέψει· αυτή είναι η νοοτροπία που οφείλουν να έχουν. Και όταν οι άνθρωποι τελικά αρρωσταίνουν και βρίσκονται κοντά στον θάνατο, θα πρέπει να υποτάσσονται, να μην παραπονιούνται ούτε να επαναστατούν ενάντια στον Θεό, να μη λένε βλάσφημες κουβέντες εναντίον Του ούτε να Του επιτίθενται με τα λόγια τους. Αντίθετα, θα πρέπει να στέκονται ως δημιουργήματα, να βιώνουν και να εκτιμούν όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, και να μην προσπαθούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές» [«Ο Λόγος», τόμ. 6: «Σχετικά με την επιδίωξη της αλήθειας Α΄», Πώς να επιδιώκει κανείς την αλήθεια (4)]. Ενώ σκεφτόμουν τα λόγια του Θεού, ένιωσα ακόμη περισσότερες ενοχές και ταπείνωση. Δεν μπορούσα πια να εκπληρώσω τις απαιτήσεις του Θεού. Την υγεία μου, τον θάνατό μου και οτιδήποτε δικό μου, όλα τα ενορχήστρωσε ο Θεός. Αν πέθαινα από Covid, αυτό θα ήταν κάτι που είχε επιτρέψει ο Θεός, και είτε ζούσα είτε πέθαινα, έπρεπε να υποταχθώ στην κυριαρχία και στις ρυθμίσεις Του. Αυτή ήταν η ελάχιστη λογική που πρέπει να διαθέτει ένα δημιούργημα. Έτσι, γονάτισα και προσευχήθηκα στον Θεό, «Θεέ μου, είμαι τόσο στασιαστική! Είτε γίνω καλά είτε όχι, είμαι πρόθυμη να υποταχθώ στις ρυθμίσεις Σου. Δε θα παραπονιέμαι πια για Σένα, ούτε θα έχω παράλογες απαιτήσεις από Εσένα».

Αργότερα, έκανα αυτοκριτική και σκέφτηκα: «Όταν δεν είμαι άρρωστη και δεν αντιμετωπίζω δυσκολίες, μπορώ να κάνω το καθήκον μου και να συναναστρέφομαι συχνά με τους αδελφούς και τις αδελφές θυμίζοντάς τους πως ό,τι κι αν μας συμβεί, πρέπει πάντα να υποτασσόμαστε στις ενορχηστρώσεις και στις ρυθμίσεις του Θεού. Τότε γιατί παρεξήγησα τον Θεό και παραπονέθηκα γι’ Αυτόν όταν αρρώστησα πιο βαριά, και έχασα ακόμη και την ενέργεια να κάνω το καθήκον μου; Γιατί αποκάλυψα αυτήν την επαναστατικότητα και την αντίσταση;» Καθώς αναζητούσα, διάβασα κάποια από τα λόγια του Θεού: «Προτού αποφασίσουν οι αντίχριστοι να κάνουν το καθήκον τους, κατά βάθος, ξεχειλίζουν από προσδοκίες ως προς τις προοπτικές τους, να κερδίσουν ευλογίες, έναν καλό προορισμό, ακόμα και έναν στέφανο, και είναι απόλυτα σίγουροι ότι θα τα πετύχουν όλα αυτά. Με τέτοιες προθέσεις και προσδοκίες έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους. Εμπεριέχεται, λοιπόν, μέσα στην εκπλήρωση του καθήκοντός τους η ειλικρίνεια, η αυθεντική πίστη και η αφοσίωση που απαιτεί ο Θεός; Στο σημείο αυτό, δεν είναι ακόμα εμφανής η αυθεντική τους πίστη, αφοσίωση ή ειλικρίνεια, διότι όλοι διακατέχονται από μια νοοτροπία απόλυτα βασισμένη στις συναλλαγές προτού κάνουν το καθήκον τους· όλοι παίρνουν την απόφαση να κάνουν το καθήκον τους με κίνητρο τα συμφέροντα, αλλά και με γνώμονα τις υπέρμετρες φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Με ποια πρόθεση κάνουν το καθήκον τους οι αντίχριστοι; Να κάνουν μια συμφωνία, να κάνουν μια ανταλλαγή. Θα έλεγε κανείς ότι αυτές τις προϋποθέσεις θέτουν για να κάνουν το καθήκον τους: «Αν κάνω το καθήκον μου, τότε πρέπει να αποκτήσω ευλογίες και να έχω έναν καλό προορισμό. Πρέπει να αποκτήσω όλες τις ευλογίες και τα προνόμια που έχει πει ο θεός ότι έχουν προετοιμαστεί για την ανθρωπότητα. Αν δεν μπορέσω να τα αποκτήσω, τότε δεν πρόκειται να κάνω αυτό το καθήκον». Με τέτοιες προθέσεις, φιλοδοξίες και επιθυμίες έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους. Φαίνεται σαν να έχουν όντως κάποια ειλικρίνεια, και φυσικά για όσους είναι νέοι πιστοί και αρχίζουν μόλις τώρα να κάνουν το καθήκον τους, αυτό θα μπορούσε κανείς να το πει και ενθουσιασμό. Σ’ αυτό, όμως, δεν υπάρχει αυθεντική πίστη ή αφοσίωση· υπάρχει μόνο ο ενθουσιασμός ως κάποιον βαθμό. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ειλικρίνεια. Αν κρίνουμε από αυτήν τη στάση που έχουν οι αντίχριστοι απέναντι στο να κάνουν το καθήκον τους, χαρακτηρίζεται εντελώς από νοοτροπία συναλλαγής και είναι γεμάτη από τις επιθυμίες τους για οφέλη, όπως να κερδίσουν ευλογίες, να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών, να αποκτήσουν στέφανο και να λάβουν ανταμοιβές. Έτσι, εξωτερικά, πολλοί αντίχριστοι, πριν αποβληθούν, δείχνουν ότι κάνουν το καθήκον τους και μάλιστα ότι έχουν απαρνηθεί περισσότερα και έχουν υποφέρει περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο. Εκείνα που δαπανούν και το τίμημα που πληρώνουν είναι αντίστοιχα με αυτά του Παύλου, και δεν τρέχουν λιγότερο από τον Παύλο. Αυτό όλοι το βλέπουν. Όσο για τη συμπεριφορά τους και τη θέληση να υποφέρουν και να πληρώνουν το τίμημα, δεν θα έπρεπε να μην πάρουν τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν εξετάζει έναν άνθρωπο ανάλογα με την εξωτερική του συμπεριφορά, αλλά βασίζεται στην ουσία του, στη διάθεσή του, σε όσα αποκαλύπτει, και στη φύση και ουσία που έχει καθετί που κάνει. Όταν οι άνθρωποι κρίνουν και αντιμετωπίζουν τους άλλους, προσδιορίζουν το ποιόν τους βασιζόμενοι μόνο στην εξωτερική τους συμπεριφορά, στο πόσο υποφέρουν και τι τίμημα πληρώνουν, κι αυτό αποτελεί σοβαρό λάθος» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Από όσα φανέρωσε ο Θεός, κατάλαβα τελικά ότι όταν έκανα το καθήκον μου και δαπανούσα τον εαυτό μου με ενθουσιασμό όλα αυτά τα χρόνια, δε μ’ ένοιαζαν στ’ αλήθεια οι προθέσεις του Θεού και δεν έκανα το καθήκον μου ως δημιούργημα, ούτε το έκανα λόγω της ειλικρίνειας και της πίστης μου στον Θεό. Αντίθετα, είχα μετατρέψει το καθήκον μου σε εργαλείο και μέσο διαπραγμάτευσης για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου, δηλαδή να πάρω ευλογίες, κάνοντάς το με σκοπό να επιβιώσω στο μέλλον και να απολαμβάνω αιώνια ευλογίες. Βλέποντας ότι συνέβαιναν καταστροφές η μία μετά την άλλη και ότι το έργο του Θεού είχε σχεδόν τελειώσει, έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου, νομίζοντας ότι εφόσον είχα απαρνηθεί και είχα δαπανήσει τον εαυτό μου για τον Θεό εκτελώντας το καθήκον μου, θα λάμβανα σίγουρα την προστασία Του και στο τέλος θα επιβίωνα. Όμως, όταν κόλλησα Covid και η κατάστασή μου χειροτέρεψε, ανησυχούσα μην πεθάνω από τον ιό λόγω της ηλικίας μου, οπότε απογοητεύτηκα και έχασα το θάρρος και την πίστη μου. Άρχισα ακόμη και να χρησιμοποιώ το δήθεν κεφάλαιό μου για να πείσω τον Θεό, πιστεύοντας ότι επειδή είχα υποφέρει πολύ στο καθήκον μου και είχα διαδώσει το ευαγγέλιο αποτελεσματικά, ο Θεός θα έπρεπε γι’ αυτόν τον λόγο να με προστατέψει. Όταν δεν ικανοποιούνταν οι υπερβολικές μου επιθυμίες, θεωρούσα ότι ο Θεός δεν με προστάτευε και μου συμπεριφέρονταν άδικα, και δεν είχα την ενέργεια να κάνω το καθήκον μου. Όταν αποκαλύφθηκαν τα γεγονότα, κατάλαβα τελικά ότι από τότε που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, το έκανα για να πάρω ευλογίες. Έλεγα ξανά και ξανά ότι πίστευα στον Θεό, και ότι το να εκτελώ το καθήκον μου ήταν απόλυτα φυσικό και δικαιολογημένο, αλλά στην πραγματικότητα, χρησιμοποιούσα και εξαπατούσα τον Θεό. Ήμουν πραγματικά τόσο εγωίστρια και δόλια! Σκέφτηκα τον Παύλο, που πήγε σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, διαδίδοντας το ευαγγέλιο κατά την Εποχή της Χάριτος, υπομένοντας πολλά βάσανα και προσηλυτίζοντας πολλούς ανθρώπους. Όμως, όλες οι θυσίες και τα βάσανά του έγιναν με σκοπό να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών και να λάβει ανταμοιβές. Ήταν συναλλαγή και εξαπάτηση και αυτήν την αφοσίωση όχι μόνο δεν την ενέκρινε ο Θεός, αλλά την αποστράφηκε βαθιά. Στο τέλος, αντί για ευλογηθεί από τον Θεό, ο Παύλος τιμωρήθηκε. Η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και άγια, και όταν Αυτός καθορίζει την έκβαση και τον προορισμό μας, δεν κρίνει βάσει του πόσο πολύ φαίνεται να υποφέρουμε και να εργαζόμαστε, ή πόσο καλή συμπεριφορά δείχνουμε. Αντίθετα, κρίνει με βάση το αν έχουμε κερδίσει την αλήθεια και αν η συμπεριφορά μας έχει αλλάξει. Αν ήθελα πάντα να έχω καλή έκβαση και προορισμό ως αντάλλαγμα για την προσπάθειά μου και για το γεγονός ότι δαπανούσα τον εαυτό μου, χωρίς να επιδιώκω την αλήθεια ή να εξαγνίσω τη διεφθαρμένη συμπεριφορά μου, τότε η έκβασή μου θα ήταν η ίδια με του Παύλου. Θα με απέκλειε και θα με τιμωρούσε ο Θεός. Η αποτυχία του Παύλου λειτουργεί ως υπενθύμιση και προειδοποίηση για μένα! Τότε, σκέφτηκα ότι ο Θεός προσπαθεί με όλη Του την καρδιά να σώσει τους ανθρώπους, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια και πληρώνοντας κάθε τίμημα, χωρίς ποτέ να απαιτεί ή να ζητάει τίποτε από εμάς. Ο Θεός είναι τόσο ανιδιοτελής! Ταυτόχρονα, απολάμβανα όσα μου χάρισε ο Θεός χωρίς να σκέφτομαι τις προθέσεις Του. Έκανα ακόμη και συναλλαγές με τον Θεό όταν έκανα το καθήκον μου με σκοπό να έχω έναν καλό προορισμό. Ήμουν στ’ αλήθεια τόσο εγωίστρια και ποταπή! Έβλεπα τον Θεό ως κάποιον που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει και να εξαπατήσει. Έτσι όπως είχα δαπανήσει τον εαυτό μου, πώς να μη το μισήσει ο Θεός; Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα τύψεις και θεώρησα ότι χρωστούσα χάρη στον Θεό, και προσευχήθηκα στον Θεό με όλη μου την καρδιά, λέγοντας ότι δεν ήθελα να κάνω καμία άλλη συναλλαγή μαζί Του μόνο για να κερδίσω ευλογίες, και ότι ήθελα να επιδιώξω την αλήθεια, να κάνω το καθήκον μου ως δημιούργημα, και να Τον ικανοποιήσω όπως πρέπει.

Αργότερα, διάβασα ένα ακόμα χωρίο από τα λόγια του Θεού που βρήκα αρκετά συγκινητικό. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όποιο κι αν είναι το καθήκον που εκτελεί κανείς, αυτό είναι ό,τι πιο σωστό θα μπορούσε να κάνει, ό,τι πιο όμορφο και δίκαιο ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι, ως δημιουργήματα, οφείλουν να εκτελούν το καθήκον τους· μόνο τότε μπορούν να πάρουν την έγκριση του Δημιουργού. Τα δημιουργήματα ζουν υπό την κυριαρχία του Δημιουργού και αποδέχονται όλα όσα τους παρέχει ο Θεός και όλα όσα προέρχονται από Εκείνον, γι’ αυτό και πρέπει να εκπληρώνουν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσικό και δικαιολογημένο, και το έχει ορίσει ο Θεός. Αυτό δείχνει ότι, όταν οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον ενός δημιουργήματος, αυτό είναι ό,τι πιο δίκαιο, πιο όμορφο και πιο ευγενές από οτιδήποτε άλλο κατά τη διάρκεια της ζωής τους στη γη· τίποτα μέσα στην ανθρωπότητα δεν έχει περισσότερο νόημα ή αξία και τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερο νόημα και μεγαλύτερη αξία στη ζωή ενός δημιουργημένου ανθρώπου από το να εκτελεί το καθήκον ενός δημιουργήματος. Στη γη, οι μόνοι που υποτάσσονται στον Δημιουργό είναι η ομάδα των ανθρώπων που εκτελούν αληθινά και ειλικρινά το καθήκον τους ως δημιουργήματα. Αυτή η ομάδα δεν ακολουθεί τις κοσμικές τάσεις· υποτάσσεται στην ηγεσία και την καθοδήγηση του Θεού, ακούει μόνο τα λόγια του Δημιουργού, αποδέχεται τις αλήθειες που εκφράζει ο Δημιουργός και ζει με βάση τα λόγια του Δημιουργού. Αυτή είναι η πιο αληθινή και ηχηρή μαρτυρία, και αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία πίστης στον Θεό. Αν ένα δημιούργημα μπορέσει να εκπληρώσει το καθήκον του ως δημιούργημα, μπορέσει να ικανοποιήσει τον Δημιουργό, είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην ανθρωπότητα και κάτι που πρέπει να διαδοθεί σαν μια ιστορία που αξίζει τον έπαινο όλων. Τα δημιουργήματα πρέπει να αποδέχονται χωρίς όρους οτιδήποτε τους εμπιστεύεται ο Δημιουργός· για την ανθρωπότητα, είναι ζήτημα και ευτυχίας και προνομίου, ενώ για όλους εκείνους που εκπληρώνουν το καθήκον ενός δημιουργήματος, τίποτα δεν είναι πιο όμορφο ή πιο αξιομνημόνευτο· είναι κάτι θετικό. […] Όταν κάποιος, ως δημιούργημα, προσέρχεται ενώπιον του Δημιουργού, οφείλει να εκτελεί το καθήκον του. Αυτό είναι κάτι πολύ πρέπον, και οφείλει να εκπληρώσει αυτήν την ευθύνη. Υπό την προϋπόθεση ότι τα δημιουργήματα εκτελούν τα καθήκοντά τους, ο Δημιουργός έχει κάνει ακόμα μεγαλύτερο έργο ανάμεσα στην ανθρωπότητα, έχει εκτελέσει ένα περαιτέρω βήμα έργου στους ανθρώπους. Και τι έργο είναι αυτό; Προσφέρει στους ανθρώπους την αλήθεια, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αλήθεια από τον Θεό όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους, με αποτέλεσμα να αποβάλουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να εξαγνιστούν, να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού και να βαδίσουν στο σωστό μονοπάτι στη ζωή και, τελικά, να είναι σε θέση να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό, να επιτύχουν πλήρη σωτηρία και να μην υποβάλλονται πλέον στα δεινά του Σατανά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που σκοπεύει τελικά να επιτύχει ο Θεός βάζοντας τους ανθρώπους να εκτελούν τα καθήκοντά τους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος έβδομο)]. Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, όταν τα δημιουργήματα εκτελούν τα καθήκοντά τους ενώπιον του Δημιουργού, αυτό είναι το πιο σημαντικό και το ωραιότερο πράγμα που υπάρχει. Είναι όπως τα παιδιά που είναι υπάκουα στους γονείς τους. Οι άνθρωποι πρέπει να εκπληρώσουν αυτήν την ευθύνη και την υποχρέωση χωρίς καθόλου συναλλαγές και απαιτήσεις. Το πιο σημαντικό είναι, ότι καθώς κάνουμε τα καθήκοντά μας, ο Θεός βάζει διάφορες δοκιμασίες που αποκαλύπτουν τη διαφθορά και τα ελαττώματά μας, δίνοντάς μας την δυνατότητα να αναζητήσουμε την αλήθεια, να καταλάβουμε τον εαυτό μας, να απαλλαγούμε απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις, να κρίνουμε ανθρώπους και πράγματα με βάση τα λόγια Του, να μην υποφέρουμε πια από τη διαφθορά και τη ζημιά του Σατανά, και τελικά να κερδίσουμε τη σωτηρία. Αυτή είναι η πρόθεση του Θεού. Ανά τα χρόνια, με συνέλαβαν αρκετές φορές, και μέσα στον πόνο μου, μόνο τα λόγια του Θεού με διαφώτιζαν και με καθοδηγούσαν, δίνοντάς μου πίστη και δύναμη, και επιτρέποντάς μου να ξεπεράσω τη βαναυσότητα αυτών των δαιμόνων. Επίσης, όταν παινευόμουν και έκανα επίδειξη κατά το καθήκον μου, αποκαλύπτοντας αλαζονική συμπεριφορά, ο Θεός δημιούργησε τις συνθήκες ώστε να με συμμορφώσει και να με πειθαρχήσει. Από όσα φανέρωσαν τα λόγια Του, κατάλαβα καλύτερα τον εαυτό μου και γρήγορα μετανόησα ενώπιόν Του. Αυτή ήταν η σωτηρία του Θεού! Ο Θεός προσπάθησε τόσο πολύ μ’ εμένα, κι όμως εγώ δεν επιδίωκα την αλήθεια ούτε ξεπλήρωσα την αγάπη Του, παρά μόνο ήθελα να πάρω ευλογίες όσο έκανα το καθήκον μου. Πραγματικά, δεν είχα καθόλου συνείδηση. Όταν αρρώστησα αυτήν τη φορά, μετά από αναζήτηση της αλήθειας και αυτοκριτική, είδα τελικά ξεκάθαρα το ποταπό μου κίνητρο για το καθήκον μου όλα αυτά τα χρόνια, που ήταν μόνο και μόνο για να πάρω ευλογίες, και κατάλαβα τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Όλο αυτό ήταν ο τρόπος του Θεού να με σώσει. Τώρα, ο Θεός μού έδωσε πνοή και με κράτησε ζωντανή, χάρη στο έλεος και τη χάρη Του. Έπρεπε να απαλλαγώ από την επιθυμία να πάρω ευλογίες και να κάνω σωστά το καθήκον μου.

Αργότερα, διάβασα περισσότερα από τα λόγια του Θεού: «Για κάθε άνθρωπο που γεννιέται σ’ αυτόν τον κόσμο, η γέννηση είναι αναγκαία και ο θάνατος αναπόφευκτος· κανείς δεν μπορεί να υπερβεί αυτή ροή των πραγμάτων. Αν κάποιος επιθυμεί να αποχωρήσει από αυτόν τον κόσμο ανώδυνα, αν θέλει να είναι ικανός να αντιμετωπίσει την τελική καμπή της ζωής δίχως δισταγμό και ανησυχίες, ο μόνος τρόπος είναι να μη μετανιώνει για τίποτα. Και ο μόνος τρόπος για να αποχωρήσει χωρίς να μετανιώνει για τίποτα είναι να γνωρίζει την κυριαρχία του Δημιουργού, να γνωρίζει την εξουσία Του, και να υποτάσσεται σε αυτές. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να μείνει μακριά από τις ανθρώπινες διαμάχες, από το κακό, από τη σκλαβιά του Σατανά, και μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζήσει μια ζωή σαν του Ιώβ, καθοδηγούμενη και ευλογημένη από τον Δημιουργό, μια ζωή ελεύθερη και απελευθερωμένη, μια ζωή με αξία και νόημα, μια ζωή έντιμη και ειλικρινή. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να υποταχθεί, σαν τον Ιώβ, στις δοκιμασίες και τις στερήσεις του Δημιουργού, στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις του Δημιουργού. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να λατρεύει τον Δημιουργό καθ’ όλη τη ζωή του, να κερδίσει την επιδοκιμασία Του, όπως ο Ιώβ, και να ακούσει τη φωνή Του, να Τον δει να εμφανίζεται. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζήσει και να πεθάνει ευτυχισμένος, όπως ο Ιώβ, δίχως πόνο, δίχως ανησυχίες, δίχως να μετανιώνει για τίποτα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να ζει στο φως, όπως ο Ιώβ, να περνά καθεμία από τις καμπές της ζωής στο φως, να ολοκληρώσει ομαλά το ταξίδι του στο φως, να αντεπεξέλθει επιτυχώς στην αποστολή του —να δοκιμάσει, να μάθει και να γνωρίσει, ως δημιουργημένο ον, την κυριαρχία του Δημιουργού— και να αποβιώσει στο φως και να σταθεί για πάντα στο πλευρό του Δημιουργού σαν ένα δημιουργημένο ανθρώπινο ον που Αυτός επιδοκιμάζει» («Ο Λόγος», τόμ. 2: «Σχετικά με το να γνωρίζει κανείς τον Θεό», Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, η καρδιά μου έγινε πολύ πιο φωτεινή. Πριν, πάντα πίστευα ότι επειδή ήμουν μεγάλη και η αρρώστια μου γινόταν όλο και πιο βαριά, κινδύνευα να πεθάνω ανά πάσα ώρα και στιγμή, και αν πέθαινα από Covid, δεν θα είχα καλή έκβαση ή προορισμό. Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι, τ’ αλήθεια, όλοι οι άνθρωποι μια μέρα θα πεθάνουν, αλλά ο θάνατος του καθενός έχει διαφορετική φύση. Ο θάνατος μερικών ανθρώπων δείχνει ότι ο Θεός τούς αποκάλυψε και τους απέκλεισε, ενώ κάποιων άλλων οι ψυχές σώθηκαν, παρόλο που το σώμα τους είναι φαινομενικά νεκρό. Πάρτε για παράδειγμα τον Ιώβ, ο οποίος πίστευε στ’ αλήθεια στον Θεό και μπόρεσε να εξυμνήσει το όνομα του Θεού ακόμη και μέσα από δοκιμασίες και να μαρτυρήσει αληθινά ενώπιόν Του, ολοκληρώνοντας την αποστολή του ως δημιούργημα. Όταν πέθανε ο Ιώβ, δεν είχε άγχος ούτε φόβους, αλλά ήταν ικανοποιημένος και ευγνώμων όταν έφυγε από τον κόσμο. Το σώμα του πέθανε, αλλά η ψυχή του σώθηκε. Ο Πέτρος, επίσης, επιδίωκε όλη του τη ζωή να αγαπά και να ικανοποιεί τον Θεό, και μπόρεσε να υποταχθεί μέχρι τον θάνατο παρά τις δοκιμασίες και τα δεινά. Στο τέλος, σταυρώθηκε ανάποδα για τον Θεό, καταθέτοντας καλή μαρτυρία και κερδίζοντας την αποδοχή του Θεού. Τώρα, καταλαβαίνω ότι οταν πεθαίνει το σώμα κάποιου, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτός θα έχει κακή έκβαση και προορισμό. Αυτό που έχει σημασία είναι αν μπορεί, όσο ζει, να ακολουθήσει την αλήθεια και να εκπληρώσει το καθήκον του ως δημιούργημα. Αυτό είναι το πραγματικό στοιχείο που δείχνει αν κάποιος θα έχει τελικά καλή έκβαση και προορισμό. Αυτό που έπρεπε να κάνω είναι να παραμείνω ακλόνητη ως δημιούργημα και να υποταχθώ στην κυριαρχία και στις ρυθμίσεις του Θεού. Όσο ήμουν ζωντανή, έπρεπε να βασιστώ στον Θεό και να κάνω καλά το καθήκον μου, επιδιώκοντας την αλήθεια και ενεργώντας σύμφωνα με τις αρχές, εκτελώντας έτσι το καθήκον μου σωστά και παρηγορώντας την καρδιά του Θεού. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα πολύ πιο ήρεμη, και δεν με περιόριζε πια η αρρώστια μου. Χωρίς να το περιμένω, η κατάστασή μου βελτιώθηκε μερικές μέρες αργότερα.

Αυτή η εμπειρία του Covid με βοήθησε να δω ότι είχα λάθος απόψεις στην πεποίθησή μου, ότι έκανα τα πάντα με σκοπό να κερδίσω ευλογίες και να κάνω συναλλαγές με τον Θεό. Το ότι κατάφερα να μειώσω την επιθυμία μου για ευλογίες και να ξεκαθαρίσω τα κίνητρά μου για την εκτέλεση του καθήκοντός μου ήταν ο τρόπος του Θεού να με σώσει.