Μία μέρα τον Δεκέμβριο του 2000, γύρω στις 5 το απόγευμα, η γυναίκα μου κι εγώ είχαμε μια συνάθροιση στο σπίτι με έναν αδελφό και μια αδελφή, όταν ξαφνικά ακούσαμε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Έσπευσα να κρύψω τα βιβλία μας. Στη συνέχεια, έξι ή επτά αστυνομικοί εισέβαλαν στο δωμάτιο. Ένας από αυτούς φώναξε: «Τι κάνετε; Έχετε συνάθροιση;» Αφού με ανάγκασαν να υπογράψω ένταλμα έρευνας, έκαναν φύλλο και φτερό το σπίτι, αφήνοντας τα πάντα άνω-κάτω. Βρήκαν βιβλία του λόγου του Θεού και δύο μαγνητόφωνα. Ο Υπαρχηγός του Τμήματος Πολιτικής Ασφάλειας που λεγόταν Λιου ήρθε κοντά μου με μερικά βιβλία του λόγου του Θεού και είπε: «Αυτά είναι τα στοιχεία για τη σύλληψή σας». Μετά, μας έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Θεέ μου, επέτρεψες να μας πιάσουν σήμερα. Όπως κι αν με βασανίσει η αστυνομία, αρνούμαι να γίνω Ιούδας και να Σε προδώσω!»

Όταν φτάσαμε στο αστυνομικό τμήμα, μας ανέκριναν χωριστά. Ένας αξιωματικός που λεγόταν Τζιν με ρώτησε: «Ποιος σου έδωσε αυτά τα βιβλία που βρήκαμε στο σπίτι σου; Ποιος σε προσηλύτισε; Ποιος είναι ο επικεφαλής σου;» Δεν είπα λέξη, οπότε είπε σκληρά: «Θα μιλήσεις; Αν δεν μιλήσεις, είσαι νεκρός!» Βλέποντας ότι δεν επρόκειτο να μιλήσω, ένας αστυνομικός με γρονθοκόπησε άγρια ​​στο κεφάλι μερικές φορές και στη συνέχεια με χαστούκισε μερικές φορές με δύναμη. Έβλεπα αστράκια και το πρόσωπό μου έτσουζε φριχτά. Μετά με πάτησε δυνατά στον μηρό μερικές φορές. Ο αστυνόμος Τζιν με χτύπησε στο πρόσωπο μ’ ένα τυλιγμένο περιοδικό και είπε μοχθηρά: «Ας μη χάνουμε χρόνο μιλώντας του. Δέστε τον και δείξτε του τι μπορούμε να κάνουμε!» Έπειτα, ένας αστυνομικός έφερε ένα σχοινί με πάχος κάπου μισό εκατοστό και μου έβγαλε τα ρούχα, αφήνοντάς μου μόνο το λεπτό, μακρύ μου εσώρουχο. Άρπαξαν τα χέρια μου και με έσπρωξαν στο έδαφος, τύλιξαν το σχοινί γύρω από τον λαιμό μου περνώντας το σταυρωτά από το στήθος, μετά έδεσαν τα μπράτσα μου, χρησιμοποίησαν το σχοινί για να δέσουν τους καρπούς πίσω από την πλάτη μου, το πέρασαν μέσα από το τμήμα που ήταν γύρω από τον λαιμό μου και στη συνέχεια το τράβηξαν δυνατά προς τα πάνω. Οι ώμοι μου τραβήχτηκαν ο ένας κοντά στον άλλον, πράγμα πολύ επώδυνο, και το λεπτό σχοινί έσκαψε τη σάρκα μου. Ένιωθα τα χέρια μου σαν να είχαν σπάσει και πονούσα τρομερά. Με ανάγκασαν ν’ ανοίξω τα πόδια μου σε γωνία 90 μοιρών και να λυγίσω το κεφάλι μου προς τα κάτω, με τη μέση μου επίσης λυγισμένη στις 90 μοίρες. Πολύ σύντομα ένιωσα ζαλάδα και αισθάνθηκα λες και τα μάτια μου θα πετάγονταν έξω από το κεφάλι μου. Έσταζε συνέχεια ιδρώτας από το πρόσωπό μου, σχηματίζοντας μια μικρή λιμνούλα στο πάτωμα. Ήμουν κουρασμένος και πονούσα, το κορμί μου έτρεμε και δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Ήθελα να φέρω τα πόδια μου πιο κοντά και να ξεκουραστώ για λίγο, όταν όμως κουνιόμουν έστω και ελαφρά, ο Τζιν με κλωτσούσε στον πισινό και με διέτασσε να μην κουνιέμαι. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Ήμουν θυμωμένος και γεμάτος μίσος, και σκεφτόμουν: «Υπάρχουν πάρα πολλοί εγκληματίες που δεν κυνηγάτε. Εγώ πιστεύω στον Θεό και βαδίζω στον ορθό δρόμο, δεν παραβιάζω κανένα νόμο, κι όμως με βασανίζετε. Είναι απίστευτα κακό!» Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας!» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Έργο και είσοδος (8)). Είδα τελικά το άσχημο πρόσωπο του ΚΚΚ όπως ακριβώς είναι. Λένε «ανεξιθρησκεία» και «η λαϊκή αστυνομία είναι για τον λαό», όλα όμως είναι ψέματα! Το Κομμουνιστικό Κόμμα προσποιείται ότι τιμά την ελευθερία της πίστης, όμως στην πραγματικότητα είναι αδίστακτο με τους πιστούς και θα ήθελε πολύ να μας εξαλείψει όλους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο Σατανάς ο διάβολος που αντιστέκεται στον Θεό και Τον μισεί. Σκέφτηκα μέσα μου: «Όσο περισσότερο με βασανίζουν, τόσο περισσότερη πίστη θα έχω, μέχρι τέλους!»

Περίπου μισή ώρα αργότερα, ένιωθα αδύναμο όλο μου το σώμα, και το κεφάλι και τα μάτια μου ήταν πρησμένα. Αισθανόμουν τα πόδια μου εντελώς μουδιασμένα και δεν ένιωθα καθόλου τα μπράτσα και τα χέρια μου. Τα ρούχα μου ήταν μούσκεμα. Τότε άκουσα τον Τζιν να λέει: «Δεν μπορείτε να χρησιμοποιείτε το σχοινί για περισσότερο από μισή ώρα, διαφορετικά αχρηστεύονται τα μπράτσα». Αφού το είπε αυτό, έλυσαν το σχοινί. Τη στιγμή που το έλυσαν, έπεσα σαν άμορφη μάζα στο έδαφος, με ολόκληρο το κορμί μου να πονά. Στη συνέχεια, δύο αστυνομικοί ήλθαν αριστερά και δεξιά μου, άρπαξαν τα χέρια μου κι έφερναν τα μπράτσα μου κύκλους σαν να στριφογύριζαν ένα μεγάλο σχοινί. Τα χέρια μου πονούσαν φοβερά αφού τα στριφογύρισαν μερικές φορές. Ο Τζιν με ρώτησε ξανά: «Από πού πήρες αυτά τα βιβλία; Ποιος είναι ο επικεφαλής σου; Ποιος σε προσηλύτισε; Πες μου τώρα!» Στη συνέχεια, ο Λιου είπε με προσποιητή καλοσύνη: «Απλώς πες μας, σιγά το πράγμα. Αν μας πεις, δεν θα χρειαστεί να υποφέρεις άλλο». Σκέφτηκα: «Λες και θα πουλούσα ποτέ τους αδελφούς και τις αδελφές μου!» Εξοργισμένος που δεν μιλούσα, ο Τζιν είπε: «Βάλτε του ξανά το σχοινί να δούμε πόσο θ’ αντέξει!» Με έδεσαν ξανά. Αυτήν τη φορά με έδεσαν πιο σφιχτά από πριν. Το σχοινί με έκοβε στα ίδια σημεία και πονούσε ακόμη περισσότερο από την πρώτη φορά. Μέσα μου, προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό, ζητώντας Του να μου δώσει πίστη και να με βοηθήσει να ξεπεράσω τον πόνο της σάρκας. Μετά από μισή ώρα, είδαν ότι δεν επρόκειτο να τους απαντήσω και χαλάρωσαν το σχοινί.

Γύρω στις 12:30 το βράδυ, η αστυνομία με πήγε σ’ ένα κρατητήριο. Εκεί, έτρωγα μόνο δύο γεύματα την ημέρα, με το κάθε γεύμα να αποτελείται μόνο από ένα ψωμάκι στον ατμό και μια μικρή μερίδα λαχανικών. Τα ψωμάκια ήταν γεμισμένα με πολτό καλαμποκιού, τα μισά λαχανικά ήταν σάπια και το κάτω μέρος του μπολ όλο λάσπη. Κάθε μέρα, από τις έξι το πρωί μέχρι τις οκτώ το βράδυ, έπρεπε να κάθομαι σταυροπόδι, εκτός από την ώρα των γευμάτων και μισή ώρα το πρωί που μπορούσα να βγω έξω. Αν κουνιόμουν έστω και λίγο ενώ καθόμουν, κάποιος με χτυπούσε. Είχα ακόμη την πληγή στους ώμους από τα βασανιστήρια με το σχοινί στο αστυνομικό τμήμα. Το κίτρινο υγρό που έτρεχε διαπότιζε τα ρούχα μου κι οι καρποί μου είχαν κι αυτοί αρχίσει να αιμορραγούν και να πρήζονται μέχρι που έγιναν μπλάβοι. Πονούσαν αφόρητα όλες οι αρθρώσεις στο κορμί μου και μου ήταν πολύ δύσκολο ακόμη και να σηκωθώ να πάω τουαλέτα. Ένιωθα ότι δεν ήταν μέρος κατάλληλο για ανθρώπους και δεν ήξερα πότε θα τελείωναν επιτέλους εκείνες οι μαύρες μέρες στη φυλακή. Αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν πολύ. Μέσα στον πόνο μου, προσευχόμουν στον Θεό ξανά και ξανά, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει ώστε να καταλάβω το θέλημά Του, να είμαι δυνατός και να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου. Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Μου έδινε θάρρος να σκέφτομαι τα λόγια του Θεού. Βρισκόμουν στην κατάσταση αυτή με την άδεια του Θεού. Ο Θεός χρησιμοποιούσε αυτό το επίπονο περιβάλλον για να οδηγήσει στην τελείωση την πίστη και την αγάπη μου. Ήλπιζε ότι θα μπορούσα να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου και να ταπεινώσω τον σατανά. Εάν όμως εγώ ήθελα να ξεφύγω αφού υπέφερα λιγάκι μόνο, τι είδους μαρτυρία θα ήταν αυτή; Μολονότι υπέφερα από τα βασανιστήρια της αστυνομίας, αυτό με βοήθησε να δω καθαρά τη δαιμονική ουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος στην αντίστασή του στον Θεό, ώστε να μπορέσω να το μισήσω και να το απαρνηθώ από τα βάθη της καρδιάς μου και να μην εξαπατώμαι πλέον από αυτό. Ήταν η σωτηρία του Θεού για μένα. Δεν ένιωθα τόσο δυστυχής όταν κατανόησα το θέλημα του Θεού. Ορκίστηκα μέσα μου: «Όσο κι αν υποφέρω, θα συνεχίσω να στηρίζομαι στον Θεό και θα παραμείνω ακλόνητος στη μαρτυρία μου για Εκείνον».

Μία μέρα, ήρθε να με ανακρίνει κάποιος από το Τμήμα Πολιτικής Ασφάλειας κι ένιωσα λίγο νευρικός. Δεν ήξερα τι είδους βασανιστήρια θα μου έκαναν. Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό και Του ζήτησα να προστατεύσει την καρδιά μου. Στην αίθουσα ανακρίσεων, ο Υπαρχηγός Λιου είπε ανειλικρινώς: «Έλα, μίλα πια· μόλις το κάνεις, μπορείς να πας σπίτι. Πήγαμε σπίτι σου. Τα παιδιά σου είναι πολύ μικρά —κρίμα που δεν υπάρχει κανείς να τα φροντίσει. Απλώς πες μας». Μου ήταν δύσκολο να τον ακούω να αναφέρει τα παιδιά μου. Σκέφτηκα: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα συνέλαβε και τη γυναίκα μου κι εμένα, και τώρα εμπλέκονται ακόμη και τα παιδιά μας. Πώς θα τα καταφέρουν χωρίς να τα φροντίζει κανείς σε τόσο μικρή ηλικία;» Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Ο λαός Μου θα πρέπει να είναι πάντοτε σε ετοιμότητα απέναντι στα πονηρά σχέδια του Σατανά, φυλάσσοντας την πύλη του οίκου Μου για Εμένα […] προκειμένου να αποφύγετε το να πέσετε στην παγίδα του Σατανά, που τότε θα ήταν πολύ αργά για μετάνοια» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 3). Συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για τέχνασμα του σατανά. Η αστυνομία χρησιμοποιούσε τα συναισθήματά μου για να με παρασύρει να προδώσω τον Θεό. Δεν έπρεπε να την πατήσω. Σκέφτηκα τότε τα λόγια του Θεού που λένε: «Από όσα συμβαίνουν στο σύμπαν, δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο δεν έχω τον τελικό λόγο. Υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεται στα χέρια Μου;» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν, Κεφάλαιο 1). Ο Θεός κυβερνά τα πάντα και τα παιδιά μου ήταν στα χέρια Του. Ήμουν πρόθυμος να εμπιστευτώ τα παιδιά μου στον Θεό και, ανεξάρτητα από τα τεχνάσματα που θα χρησιμοποιούσε η αστυνομία εναντίον μου, θα παρέμενα ακλόνητος στη μαρτυρία μου και δεν θα γινόμουν ποτέ Ιούδας! Ο Λιου μού έκανε συνεχώς ερωτήσεις σχετικά με την εκκλησία, και όταν δεν απαντούσα ο Τζιν με γρονθοκοπούσε και με κλωτσούσε, φωνάζοντας καθώς με χτυπούσε: «Αν δεν μιλήσεις θα σε σκοτώσω στο ξύλο!» Το κεφάλι μου γύριζε από το ξύλο. Ο Τζιν με χτύπησε για λίγο μέχρι που λαχάνιασε, και μετά είπε άγρια: «Νομίζεις ότι θα είσαι εντάξει αν δεν μιλήσεις; Θα κάνεις ούτως ή άλλως φυλακή! Έχουμε τον τρόπο μας να σε φτιάξουμε». Καθώς μιλούσε, μου έβγαλε με το ζόρι το παλτό, τα βαμβακερά παπούτσια και τις κάλτσες. Μου γύρισε το παντελόνι αποκαλύπτοντας τις γάμπες μου, μετά με έσυρε σε ένα μεγάλο φορτηγό έξω από την αίθουσα ανακρίσεων και στη συνέχεια μού έδεσε με χειροπέδες τα χέρια στο χερούλι της πόρτας. Η πόρτα ήταν τόσο ψηλά, που όταν με έδεσαν με τις χειροπέδες στο χερούλι, τα χέρια μου έρχονταν πάνω από το κεφάλι μου. Το χιόνι στο έδαφος ήταν πάνω από 30 εκατοστά. Ο Τζιν καθάρισε περίπου 1 τετραγωνικό μέτρο χιόνι γύρω από το σημείο που στεκόμουν, αποκαλύπτοντας το αμμώδες και επικαλυμμένο με ένα λεπτό στρώμα πάγου έδαφος που βρισκόταν από κάτω. Μ’ έβαλε να σταθώ ξυπόλυτος στον πάγο και είπε άγρια: «Εάν δεν μιλήσεις, σχεδόν θα πεθάνεις από το κρύο. Θα είσαι ανάπηρος για το υπόλοιπο της ζωής σου!» Έπειτα μπήκε μέσα. Εκείνος ο χειμώνας ήταν ιδιαίτερα δριμύς. Η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 5 βαθμούς υπό το μηδέν. Ένιωσα να ξυλιάζω μέχρι το κόκκαλο μόλις μου έβαλαν τις χειροπέδες, και το σημείο που στεκόμουν ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένο στον άνεμο. Σιγά-σιγά έχασα την αίσθηση του σώματός μου.

Συνέχισα μέσα μου να προσεύχομαι στον Θεό: «Θεέ μου, αφήνομαι ολοκληρωτικά στα χέρια Σου. Δώσε μου, Σε παρακαλώ, πίστη και δύναμη και τη θέληση να ξεπεράσω αυτό το βάσανο». Αφού προσευχήθηκα, έψαλα σιωπηλά έναν ύμνο των λόγων του Θεού: «Θα πρέπει να απαρνηθείς τα πάντα για την αλήθεια».

1  Πρέπει να υποφέρεις για την αλήθεια, πρέπει να παραδοθείς στην αλήθεια, πρέπει να υπομείνεις με ταπείνωση για την αλήθεια και για να κερδίσεις περισσότερη αλήθεια, πρέπει να υποστείς περισσότερα βάσανα. Αυτό πρέπει να κάνεις. […]

2  Θα πρέπει να ακολουθήσεις όλα όσα είναι όμορφα και καλά και θα πρέπει να ακολουθήσεις ένα μονοπάτι στη ζωή που θα έχει μεγαλύτερο για σένα νόημα. Εάν έχεις μια τόσο χυδαία ζωή και δεν βάζεις στόχους, τότε δεν σπαταλάς τη ζωή σου; Τι μπορείς να κερδίσεις από μια τέτοια ζωή; Θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλες τις απολαύσεις της σάρκας για χάρη της μιας αλήθειας και δεν πρέπει να πετάξεις όλες τις αλήθειες για χάρη μιας μικρής απόλαυσης. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει νόημα στην ύπαρξή τους!

Από το «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»

Ένιωσα να παίρνω κουράγιο. Δεν μπορούσα να υποκύψω στον Σατανά. Ακόμη κι αν πέθαινα από το κρύο εκείνη τη μέρα, θα παρέμενα ακλόνητος στη μαρτυρία μου για τον Θεό! Περίπου μισή ώρα αργότερα, πέρασε ένας φρουρός του κρατητηρίου και με είδε δεμένο στην πόρτα του φορτηγού. Καθώς πήγαινε προς την αίθουσα ανακρίσεων, φώναξε δυνατά: «Δεν μπορείτε να ανακρίνετε έτσι τον κόσμο. Δεν θα δεχτούμε κανέναν μισοπεθαμένο απ’ το κρύο!» Λίγο αφότου μπήκε μέσα ο φρουρός, ο Τζιν κι οι άλλοι βγήκαν έξω και με έσυραν ξανά μέσα. Σε αυτό το σημείο, ήδη δεν ένιωθα τα χέρια και τα πόδια μου, το στόμα μου ήταν μουδιασμένο από το κρύο κι η καρδιά μου πετάριζε. Κάθισα στο πάτωμα για πάνω από μία ώρα προτού αρχίσω σιγά-σιγά να ζεσταίνομαι ξανά. Ο Λιου με είδε να πονάω και είπε καμαρωτά: «Είσαι χειρότερος κι από τους κλέφτες —αυτοί τουλάχιστον έχουν επιδεξιότητα. Εσείς υπομένετε τόσο πόνο, μόνο και μόνο για να πιστεύετε στον Θεό· πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο. Θα καταδικαστείς ακόμη κι αν δεν μιλήσεις». Στο άκουσμα αυτού, εξοργίστηκα πραγματικά. Αυτοί οι αστυνομικοί διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Νομίζουν ότι το έγκλημα της κλοπής είναι επιδεξιότητα, ενώ αντιμετωπίζουν εμάς τους πιστούς που βαδίζουμε στον ορθό δρόμο σαν εγκληματίες, σαν θανάσιμους εχθρούς τους που πρέπει να βασανίζονται τόσο απάνθρωπα! Κοιτάζοντας τα αχρεία πρόσωπά τους, μέσα μου τους έβριζα. Τελικά, είδαν ότι δεν επρόκειτο να μιλήσω, οπότε με έστειλαν πίσω στο κελί.

Εκείνο το βράδυ, με έτρωγαν και μου πονούσαν τα πόδια μου, ενώ άρχισαν να κάνουν και φουσκάλες. Το επόμενο πρωί ήταν γεμάτα φουσκάλες με αίμα, σαν να είχα καεί με ζεματιστό νερό. Ξεπρόβαλλαν η μία μετά την άλλη —οι μεγάλες στο μέγεθος κρόκου αυγού και οι μικρές στο μέγεθος ακροδάχτυλου. Δεν μπορούσα να περπατήσω καθόλου κι ήθελα να τις ξύσω, όμως δεν τολμούσα. Όταν έσπαγαν οι φουσκάλες με το αίμα, απλώς κολλούσαν επάνω στις κάλτσες μου. Οι γάμπες μου ήταν εντελώς μουδιασμένες και με έτρωγαν. Ανέβασα πυρετό και το πρόσωπό μου κοκκίνισε πολύ. Την τρίτη μέρα, τα πόδια μου είχαν μολυνθεί και ήταν τόσο πρησμένα, που δεν μπορούσα να βάλω ούτε τις μεγαλύτερες παντόφλες. Οι γάμπες μου είχαν πρηστεί στο διπλάσιο του κανονικού τους μεγέθους κι οι αστράγαλοί μου ήταν κατάμαυροι και μπλάβοι. Φοβούμενοι μήπως τους φορτώσουν την ευθύνη, οι φρουροί με έστειλαν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός είπε ότι ο δεξιός μου αστράγαλος ήταν μολυσμένος κι είχε κακοφορμίσει, και ότι έπρεπε να χειρουργηθώ. Στο χειρουργείο, άκουσα τον γιατρό να λέει στο υπόλοιπο προσωπικό εκεί: «Είχαμε κι άλλον κρατούμενο σαν αυτόν πριν από κάποιες μέρες. Το πόδι του είχε μολυνθεί κατά τον ίδιο τρόπο και μετά πέθανε από οστεομυελίτιδα». Τρόμαξα ακούγοντας τον γιατρό να το λέει αυτό. Τα πόδια μου είχαν μολυνθεί και δεν μπορούσα καν να περπατήσω. Θα πάθαινα κι εγώ οστεομυελίτιδα; Εάν συνέβαινε αυτό, θα κατέληγα είτε νεκρός είτε ανάπηρος. Τι θα έκανα τότε; Ήμουν ακόμη πολύ νέος και όλη μου η οικογένεια εξαρτιόταν από εμένα. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο υπέφερα, και μετά θυμήθηκα έναν ύμνο των λόγων του Θεού: «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ πρέπει να υποτάσσεσαι στο σχέδιό Του και να είσαι προετοιμασμένος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να ικανοποιείς τον Θεό, παρόλο που μπορεί να κλαις πικρά ή να διστάζεις να αποχωριστείς κάποιο αγαπημένο σου αντικείμενο. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη» («Πώς να τελειωθείς» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και δύναμη. Όταν αντιμετωπίζω βάσανα, ο Θεός θέλει να έχω πίστη και να επιμένω, ώστε να μπορώ να παραμένω ακλόνητος στη μαρτυρία μου. Σκεπτόμενος τις προηγούμενες φορές που βασανίστηκα, πίστευα ότι είχα πολλή πίστη. Όταν είδα ότι είχα πάθει πολύ βαριά ζημιά από το κρύο, άρχισα ν’ ανησυχώ για τη ζωή και το μέλλον μου. Φοβόμουν μήπως πεθάνω ή μήπως αχρηστεύονταν τα πόδια μου. Το ανάστημά μου ήταν πραγματικά μικρό. Δεν έδειχνα καθόλου αληθινή πίστη ή υποταγή στον Θεό. Σκεπτόμενος αυτά τα πράγματα, προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Δεν θέλω να σκέφτομαι πια τον εαυτό μου. Θα υπακούω στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Σου και, ακόμη κι αν πεθαίνω, και πάλι θα παραμείνω αμετακίνητος στη μαρτυρία μου και θα Σε ικανοποιήσω». Ενόσω ήμουν στο νοσοκομείο, η αστυνομία με κρατούσε όλη την ώρα δεμένο με χειροπέδες στο κρεβάτι. Με άφηναν ελεύθερο μόνο για να χρησιμοποιώ το μπάνιο και για να τρώω. Μία μέρα που πήγαινα στο μπάνιο, πέρασαν δύο γυναίκες ασθενείς και ρώτησαν τι έγκλημα είχα κάνει. Ο Τζιν είπε: «Είναι βιαστής!» Οι γυναίκες με κοίταξαν με περιφρόνηση. Έγινα έξαλλος. Η αστυνομία διαρκώς διαστρεβλώνει την αλήθεια και επινοεί ψέματα!

Το πρήξιμο στα πόδια μου υποχώρησε μετά από μερικές εβδομάδες, εξακολουθούσα όμως να κουτσαίνω όταν περπατούσα. Οι φρουροί με έφεραν πίσω στο κρατητήριο. Μία μέρα, ήρθαν να με ανακρίνουν τρεις καινούριοι αστυνομικοί. Βλέποντάς με συνδεδεμένο στον ορό, είπαν με κακία: «Βγάλτε το αυτό! Παραείστε ευγενικοί μαζί του που του χορηγείτε τον ορό. Και που τον αφήσατε να ζήσει πολύ του είναι!» Εξαγριωμένος, σκέφτηκα μέσα μου: «Αυτοί οι δαίμονες, σχεδόν με άφησαν να πεθάνω από το κρύο, και μετά λένε ότι είναι και πολύ ευγενικοί. Είναι πραγματικά σκληροί και ανελέητοι!»

Στην αίθουσα ανακρίσεων, ένας αστυνομικός είπε: «Η υπόθεσή σου βρίσκεται πλέον στα χέρια της Ταξιαρχίας της Εγκληματολογικής Αστυνομίας. Το Τμήμα Πολιτικής Ασφάλειας μπορεί να μην είναι σε θέση να σε χειριστεί, εμείς όμως έχουμε πάντα τον τρόπο μας!» Βλέποντας το κακό και αχρείο πρόσωπο του καθενός τους, μ’ έπιασε άγχος κι άρχισα να ιδρώνω. Είχα ακούσει ότι η Ταξιαρχία της Εγκληματολογικής Αστυνομίας ήταν αρμόδια για τις μεγάλες υποθέσεις. Ήταν ιδιαίτερα σκληροί και αδίστακτοι στις μεθόδους βασανιστηρίων τους. Δεν ήξερα πώς θα με βασανίσουν. Θα μπορούσα να το αντέξω; Προσευχήθηκα γρήγορα στον Θεό να μου δώσει πίστη και την αποφασιστικότητα να αντέξω τα βάσανα. Τότε ο αστυνομικός είπε: «Εδώ μέσα, πάντα κάνουμε ακόμη και τους σκληρότερους να ομολογήσουν. Η Ταξιαρχία της Εγκληματολογικής Αστυνομίας ειδικεύεται στην τιμωρία ανθρώπων. Δεν μας νοιάζει αν εσείς οι πιστοί του Παντοδύναμου Θεού θα ζήσετε ή θα πεθάνετε, γι' αυτό απλώς βιάσου και πες τα όλα!» Είπα: «Δεν έχω τίποτα να πω». Έξαλλος, με χαστούκισε δυνατά στο πρόσωπο με το ένα χέρι, και μετά με το άλλο. Ζαλίστηκα. Τα μόνα πράγματα που μπορούσα να αισθανθώ ήταν το πρόσωπό μου να πονά τρομερά και αίμα να κυλά από τις άκρες του στόματός μου, καθώς και ότι το στόμα και το πρόσωπό μου είχαν πρηστεί. Βλέποντας πόσο γεροδεμένοι ήταν όλοι και πόσο βάναυσοι μπορούσαν να γίνουν, ένιωσα αρκετά ανήσυχος: «Αν συνεχιστεί αυτό, θα με δέρνουν μέχρι να μείνω ανάπηρος ή μέχρι θανάτου; Εάν δεν μπορέσω να αντέξω τα βασανιστήρια και πουλήσω τους άλλους, τότε θα γίνω Ιούδας». Ήλθα γρήγορα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα. Αφού προσευχήθηκα, σκέφτηκα μια φράση από τα λόγια του Θεού: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου: Όσοι προσκολλώνται επίμονα στη ζωή θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, θα μπορέσουν να περάσουν απέναντι με σιγουριά και δίχως ανησυχία» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 6). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν πίστη και πήρα την εξής απόφαση: «Όσο άσχημα κι αν με χτυπήσουν σήμερα, δεν θα γίνω Ιούδας!» Μου έριξαν χαστούκια και με κλώτσησαν δυνατά μερικές ακόμη φορές. Μετά, με έδεσαν ξανά με το σχοινί όπως την προηγούμενη φορά. Όμως αυτήν τη φορά ήταν ακόμη χειρότερα. Μου τράβηξαν τα χέρια πίσω από την πλάτη και τράβηξαν δυνατά το σχοινί. Ήταν σαν να έσπαγαν τα χέρια μου και πονούσα τρομερά. Μισή ώρα αργότερα, τα χέρια μου ήταν μωλωπισμένα και μπλάβα, και μ’ έλυσαν όταν είδαν ότι ήμουν στα τελευταία μου. Μετά από μισή ώρα ακόμη, βλέποντας ότι οι καρποί μου είχαν συνέλθει λίγο, με έδεσαν ξανά με το σχοινί για δεύτερη φορά. Αυτήν τη φορά, έφεραν και σφουγγαρίστρα. Κόλλησαν τη λαβή της κάτω από το σχοινί γύρω από τον σβέρκο μου και την έστριψαν δύο φορές, έτσι ώστε το σχοινί να σφίξει ακόμη περισσότερο στα χέρια και στους ώμους μου. Ένας από τους αστυνομικούς καθόταν σε μια καρέκλα και κρατούσε τη σφουγγαρίστρα πίσω μου, σπρώχνοντάς τη δυνατά προς τα κάτω. Τα χέρια μου πονούσαν αφόρητα κι ένιωθα ότι επρόκειτο να σπάσουν. Ενώ πίεζε τη σφουγγαρίστρα προς τα κάτω, με ρωτούσε συνέχεια: «Πόσοι είστε; Ποιος είναι επικεφαλής σας;» Όταν είδαν ότι δεν επρόκειτο να απαντήσω, έφεραν τρία μπουκάλια μπύρας και μου τα έχωσαν κάτω από τις μασχάλες. Ένιωθα σαν να μου τραβούσαν τα χέρια προς τα κάτω κι ο πόνος ήταν τόσο διαπεραστικός που κόντεψα να λιποθυμήσω. Απλώς προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό και Του ζητούσα να μου δώσει δύναμη. Στη συνέχεια, δύο αστυνομικοί ήλθαν αριστερά και δεξιά μου, σήκωσαν το πουκάμισό μου, και μ’ ένα καπάκι από μπουκάλι νερού έξυσαν με δύναμη τα πλευρά μου. Πόνεσα τόσο πολύ που ούρλιαξα. Ένας αστυνομικός μού φώναξε: «Αφού πονάς, γιατί δεν ζητάς από τον Θεό σου να έρθει να σε σώσει, ε; Αν πονάς τόσο πολύ, μίλα!» Εν τω μεταξύ, έξυναν με δύναμη πέρα-δώθε τα πλευρά μου μέχρι που μου άνοιξαν το δέρμα. Ήταν πολύ επώδυνο. Έπειτα, πίεσαν με δύναμη προς τα κάτω το κεφάλι μου κι είπαν εκνευρισμένοι: «Αν δεν πιάνει αυτό, ας τον πάμε κάπου ερημικά κι ας τον δείρουμε μέχρι θανάτου. Καλύτερα να είσαι κλέφτης παρά ένας απ’ αυτούς τους πιστούς στον Θεό. Αξίζει τον κόπο λίγη ταλαιπωρία αν πρόκειται να βγάλεις λεφτά!» Τότε, ένας αστυνομικός είπε: «Μίλα, δεν αξίζει τον κόπο αυτό το βάσανο. Αν μιλήσεις, όλα θα τελειώσουν». Ένιωθα ότι το σώμα μου είχε φτάσει στα όριά του και σκέφτηκα: «Κι αν τους πω απλώς κάτι που δεν είναι σημαντικό; Ίσως να υποφέρω κάπως λιγότερο». Τότε όμως συνειδητοποίησα ότι αν έλεγα κάτι, θα ήμουν Ιούδας και θα πρόδιδα τον Θεό. Δεν μπορούσα να πω τίποτα. Συνέχισα να προσεύχομαι στον Θεό: «Θεέ μου! Πραγματικά δεν αντέχω άλλο. Δώσε μου δύναμη και προστάτευσέ με για να συνεχίσω να παραμένω σταθερός στη μαρτυρία μου». Αφού προσευχήθηκα, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Τα λόγια του Θεού αποκατέστησαν τη δύναμή μου. Ένιωθα τη συνεχή καθοδήγησή Του δίπλα μου. Όσο κι αν υπέφερα, θα στηριζόμουν στον Θεό και θα το ξεπερνούσα. Προσευχήθηκα σ’ Εκείνον: «Θεέ μου, ξέρεις πόσα μπορώ να αντέξω. Όπως κι αν με βασανίσουν, δεν θα Σε προδώσω. Αν πραγματικά δεν μπορώ να αντέξω άλλο πόνο, προτιμώ να πεθάνω παρά να γίνω Ιούδας».

Μετά τον δεύτερο γύρο, σωριάστηκα στο έδαφος. Μόλις είχα συνέλθει όταν ένας αστυνομικός με σήκωσε από τον γιακά και με έσπρωξε σ’ έναν τοίχο. Μου έσφιξε πολύ δυνατά τον λαιμό κι είπε άγρια: «Θα σε στραγγαλίσω σήμερα!» Αναπνέοντας με δυσκολία, χρησιμοποίησα όλες μου τις δυνάμεις για να τον σπρώξω μακριά. Έκανε πίσω και φαινόταν έκπληκτος. Ένιωσα κι εγώ ότι ήταν έκπληξη. Μετά από ένα μήνα βασανιστηρίων, ήμουν αρκετά αδύναμος. Εκείνη τη μέρα είχα ήδη περάσει κάποια βασανιστήρια και δεν μου είχε απομείνει δύναμη. Δεν είχα φανταστεί ότι θα είχα ακόμη τη δύναμη να τον απωθήσω. Ήξερα ότι ο Θεός με βοηθούσε και μου έδινε δύναμη. Συνέχισαν να με βασανίζουν μέχρι μετά τη μία το μεσημέρι. Ένας από τους αστυνομικούς του Εγκληματολογικού είπε εξοργισμένος: «Είσαι πολύ πεισματάρης. Θα συνεχίσουμε αύριο και θα δούμε πόσο μπορείς ν’ αντέξεις. Αν δεν μιλήσεις, θα σε ανακρίνουμε κάθε μέρα μέχρι να το κάνεις!» Το βράδυ ξάπλωνα στην κουκέτα μου, μελανιασμένος παντού. Το δέρμα γύρω από τα πλευρά μου ήταν γεμάτο κοψίματα και πονούσα μόνο που ανέπνεα. Τα χέρια μου πονούσαν τόσο πολύ, που δεν μπορούσα ούτε να βγάλω το πουκάμισό μου. Σήκωσα τον γιακά μου και είδα ότι είχαν εμφανιστεί ξανά οι πληγές στους ώμους μου που είχαν προηγουμένως επουλωθεί. Οι καρποί μου είχαν σημάδια από αίμα λόγω του σχοινιού. Αυτοί οι δαίμονες θα έκαναν τα πάντα, όσο σκληρά κι αν ήταν, για να μ’ εξαναγκάσουν να προδώσω τον Θεό και να πουλήσω τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Ήταν πρόθυμοι να με σκοτώσουν. Ήταν μια συμμορία δαιμόνων που μισούσαν την αλήθεια, μισούσαν τον Θεό! Σκέφτηκα τον αστυνομικό που είπε ότι θα συνέχιζαν να με ανακρίνουν ξανά την επόμενη μέρα κι ένιωσα σουβλιές δειλίας και φόβου: «Θα είναι ακόμη χειρότερα τα βασανιστήρια αύριο; Θα με βασανίσουν μέχρι θανάτου; Αυτοί οι κακοί αστυνομικοί δεν θα ησυχάσουν μέχρι να τους πω για την εκκλησία. Εάν όμως μιλήσω, θα είμαι ένας Ιούδας που προδίδει τον Θεό, κι αν δεν μιλήσω, τότε είναι πολύ πιθανό να με βασανίσουν μέχρι θανάτου». Προσευχήθηκα ξανά και ξανά στον Θεό: «Θεέ μου, το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό, πραγματικά δεν μπορώ να περάσω ολομόναχος αυτό το μαρτύριο, όμως δεν θέλω να γίνω Ιούδας και να Σε προδώσω. Βοήθησέ με, Σε παρακαλώ, και καθοδήγησέ με». Αφού προσευχήθηκα, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Σε όσους δεν Μου έδειξαν την παραμικρή πίστη κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών, δεν θα είμαι πια ελεήμων, γιατί το έλεός Μου φτάνει μόνο μέχρι εκεί. Δεν Μου αρέσουν, επίσης, εκείνοι που κάποτε Με πρόδωσαν, πολύ λιγότερο δε, Μ’ αρέσει να συναναστρέφομαι όσους ξεπουλούν τα συμφέροντα των φίλων τους. Αυτή είναι η διάθεσή Μου, ανεξαρτήτως ποιοι είναι οι άνθρωποι αυτοί. Πρέπει να σας πω το εξής: Όποιος ραγίζει την καρδιά Μου δεν θα λάβει επιείκεια από Εμένα για δεύτερη φορά και όποιος υπήρξε πιστός σ’ Εμένα θα παραμείνει για πάντα στην καρδιά Μου» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Προετοίμασε αρκετές καλές πράξεις για τον προορισμό σου). Σκέφτηκα επανειλημμένα αυτά τα λόγια. Ήξερα ότι η διάθεση του Θεού είναι δίκαιη και δεν ανέχεται καμία προσβολή. Εάν πρόδιδα τον Θεό και πουλούσα τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να αποφύγω τα βάσανα, τότε θα προσέβαλλα τη διάθεση του Θεού και τελικά θα με υπέβαλλε σε τιμωρία. Σκέφτηκα όλη αυτήν την εμπειρία. Αν δεν με καθοδηγούσαν τα λόγια του Θεού, δεν θα μπορούσα να ξεπεράσω τα βάναυσα βασανιστήρια της αστυνομίας. Το ότι είμαι ακόμη ζωντανός το οφείλω στην προστασία του Θεού. Η ζωή κι ο θάνατός μου βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Χωρίς την άδειά Του, ο Σατανάς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει τη ζωή. Έχοντας αυτό κατά νου, είχα την αποφασιστικότητα να δώσω τα πάντα για να παραμείνω αμετακίνητος στη μαρτυρία μου για τον Θεό. Προς έκπληξή μου, μόλις απέκτησα την πίστη να αντιμετωπίσω την επόμενη ανάκριση, εκείνοι δεν επέστρεψαν. Ένα μήνα περίπου αργότερα, ο Λιου μού είπε ενημερωτικά: «Η υπόθεσή σου έκλεισε. Καταδικάστηκες σε έναν χρόνο. Η οικογένειά σου έχει κανονίσει εγγύηση εν αναμονή της δίκης. Μόλις γυρίσεις σπίτι, πρέπει να μη μετακινηθείς για ένα χρόνο. Όταν σε καλούν, πρέπει να εμφανίζεσαι αμέσως».

Μετά την αποφυλάκισή μου, για να αποφεύγω την αστυνομική επιτήρηση, αναγκαζόμουν να φεύγω από το σπίτι για να εκπληρώνω το καθήκον μου σε άλλα μέρη. Αυτή η σύλληψη κι η δίωξη από το ΚΚΚ με βοήθησαν να δω καθαρά τη δαιμονική ουσία του μίσους και της αντίστασής του στον Θεό. Το μίσησα βαθιά. Ένιωσα επίσης πραγματικά την αγάπη και τη σωτηρία του Θεού για μένα. Όταν ήμουν σχεδόν ανίκανος να αντέξω άλλη ταλαιπωρία από τα βασανιστήρια, ο Θεός ήταν πάντα μαζί μου, με πρόσεχε και με προστάτευε και χρησιμοποιούσε τα λόγια Του για να με καθοδηγήσει και να μου δώσει πίστη και δύναμη ώστε να μπορέσω να ξεπεράσω τη σκληρότητα αυτών των διαβόλων και να έχω την αποφασιστικότητα να υποσχεθώ τη ζωή μου στον Θεό και να παραμείνω αμετακίνητος στη μαρτυρία μου για Εκείνον. Δόξα τω Θεώ!