79. Για 300.000 γιουάν μόνο
Γύρω στις 9 το βράδυ στις 9 Οκτωβρίου 2009, ενώ η γυναίκα μου, η κόρη μου κι εγώ είχαμε μια συνάθροιση, ξαφνικά ακούσαμε ένα ανυπόμονο χτύπημα στην πόρτα. Έσπευσα να κρύψω τα βιβλία μας με τα λόγια του Θεού και, μόλις η γυναίκα μου άνοιξε την πόρτα, εισέβαλαν επτά αστυνομικοί, με τον έναν από αυτούς να φωνάζει: «Είμαστε από την Ταξιαρχία Εθνικής Ασφάλειας. Έρχεσαι μαζί μας!» Με ανάγκασαν να μπω σ’ ένα περιπολικό και τρεις αστυνομικοί έμειναν πίσω για να ερευνήσουν το σπίτι μας. Έμαθα αργότερα ότι περίπου μισή ώρα αφότου με πήραν, έθεσαν και τη γυναίκα μου υπό κράτηση.
Μέσα στο αυτοκίνητο, με απειλούσαν λέγοντας: «Έχει ήδη συλληφθεί κι ο επικεφαλής σου. Εφόσον μας πεις όλα όσα γνωρίζεις, δεν θα κάνουμε τα πράγματα δύσκολα για σένα». Είπαν και κάποια πράγματα που συκοφαντούσαν την εκκλησία. Ήμουν πολύ θυμωμένος που άκουγα όλα αυτά τα ψέματα απ’ αυτούς, ένιωθα όμως και κάποιο φόβο, καθώς δεν ήξερα πώς θα με βασάνιζαν. Είπα μέσα μου μια προσευχή στον Θεό ζητώντας Του να με προσέχει, ώστε, όσο κι αν υπέφερα, να μη γινόμουν Ιούδας και να μην πρόδιδα τον Θεό. Με πήγαν στην Ταξιαρχία Εθνικής Ασφάλειας και δύο αστυνομικοί με πολιτικά με τράβηξαν σ’ ένα δωμάτιο στον επάνω όροφο και μετά με έσπρωξαν σ’ έναν καναπέ. Ο επικεφαλής τους με ρώτησε: «Πότε άρχισες να πιστεύεις; Πού κάνετε συναθροίσεις; Ποιος είναι ο επικεφαλής σας; Πόσοι είστε στην εκκλησία σας;» Δεν απάντησα. Έβγαλε μερικές φωτογραφίες από μια τσέπη και με ρώτησε αν αναγνώριζα τους ανθρώπους σε αυτές, ερώτηση στην οποία απάντησα «Όχι». Είπε τότε: «Ο Παντοδύναμος Θεός στον οποίο πιστεύεις απαγορεύεται ρητά στην Κίνα. Η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε εδώ και πολύ καιρό ότι οι τυχόν ανεπίσημες εκκλησίες πρέπει να εξαλειφθούν, καλύτερα λοιπόν ν’ αρχίσεις να μιλάς αμέσως!» Συνέχισε ζητώντας να μάθει πού ήταν τα 300.000 γιουάν (περίπου 45.000 ευρώ) από τα χρήματα της εκκλησίας. Ένας από τους αστυνομικούς χτύπησε το τραπέζι και φώναξε γουρλώνοντας τα μάτια: «Έχουμε τις αποδείξεις και ξέρουμε ότι έχετε 300.000 γιουάν. Δώσε μας αυτά τα χρήματα αμέσως!». Βλέποντας αυτό το άγριο βλέμμα στο πρόσωπό του, γέμισα θυμό κι απάντησα: «Δεν είναι δικά σας τα λεφτά. Γιατί τα ζητάτε; Γιατί θέλετε να τ’ αρπάξετε;» Οι δύο αστυνομικοί όρμησαν επάνω μου κι άρχισαν να με χτυπούν στο πρόσωπο, και συνέχισαν να με χτυπάνε κάθε τόσο από τις 10 το βράδυ ως το άλλο μεσημέρι. Το πρόσωπο και το κεφάλι μου πρήστηκαν τελείως, τα αυτιά μου βούιζαν και με πονούσε όλο μου το σώμα. Ξάπλωσα στο πάτωμα, έκλεισα τα μάτια μου κι έκανα μια σιωπηλή προσευχή στον Θεό, ζητώντας Του να μου δώσει δύναμη και να προσέχει την καρδιά μου, ώστε ακόμη κι αν με έδερναν μέχρι θανάτου, να μην παραδώσω ποτέ τις προσφορές του Θεού, να μη γίνω ποτέ Ιούδας. Η αστυνομία είδε ότι δεν έλεγα τίποτα, οπότε με πήγαν σ’ ένα κέντρο κράτησης και με άφησαν όλη νύχτα δεμένο με χειροπέδες σ’ ένα σιδερένιο κιγκλίδωμα.
Μετά από αυτό με έβαλαν στο κρατητήριο. Τις επόμενες μέρες, οι αστυνομικοί με έφεραν για ανάκριση τρεις φορές για να μάθουν πού φυλάσσονταν τα χρήματα της εκκλησίας, και δεν τους είπα τίποτα. Λίγο μετά τις 8 το πρωί της 17ης Οκτωβρίου, η αστυνομία με πήγε πίσω στην Ταξιαρχία Εθνικής Ασφάλειας, όπου μου έδεσαν με χειροπέδες τα χέρια και τα πόδια σε μια σιδερένια καρέκλα σε μια αίθουσα ανακρίσεων και μετά ζήτησαν να μάθουν πού ήταν αυτά τα χρήματα. Και πάλι δεν είπα τίποτα. Ένας αξιωματικός σήκωσε μια διπλή στρώση λεπτοκομμένου μπαμπού κι άρχισε να με μαστιγώνει μ’ αυτό στο κεφάλι και στο πάνω μέρος του σώματος, ενώ το χρησιμοποίησε και για να προσπαθήσει να μου ανοίξει με το ζόρι το στόμα. Το κεφάλι μου χτυπούσε πέρα δώθε. Όταν δεν κατόρθωσε να μου ανοίξει το στόμα, έστριψε με δύναμη τα αυτιά μου ενώ τα τραβούσε πολύ δυνατά προς τα πάνω και φώναζε: «Σου έκανα μια ερώτηση! Κουφός είσαι; Νομίζεις ότι μπορείς να με αγνοείς; Θα σε πλακώσω στο ξύλο αν κάνεις τον σκληρό, και μετά θα δούμε ποιος είναι πραγματικά σκληρός!» Λέγοντάς το αυτό, μου τράβηξε τα μαλλιά κοντά στ’ αυτιά μου, ενώ στη συνέχεια άρπαξε τα μαλλιά στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου κι άρχισε να τα τραβάει μπρος-πίσω. Ένιωθα λες και θα μου τα ξερίζωνε όλα μ’ έπιασε μεγάλη ζαλάδα.
Με βασάνιζαν ασταμάτητα μέχρι τις 10 περίπου εκείνο το βράδυ και, βλέποντας ότι αρνούμουν κατηγορηματικά να μιλήσω, είπαν γεμάτοι κακία: «Αυτά για σήμερα, καλό θα είναι όμως να το σκεφτείς καλά απόψε και να μας δώσεις κάποιες απαντήσεις αύριο!» Είχα σημάδια σε όλο μου το σώμα από τα χτυπήματά τους κι η πλάτη μου έκαιγε από τον πόνο. Μη γνωρίζοντας τι μου επεφύλασσαν για την επόμενη μέρα, ένιωθα λίγο αδύναμος, προσευχήθηκα λοιπόν σιωπηλά: «Παντοδύναμε Θεέ! Προστάτευσέ με, Σε παρακαλώ, και δώσε μου πίστη, ώστε να μη γίνω Ιούδας και να μη Σε προδώσω, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει θάνατο για μένα».
Το επόμενο βράδυ, ήλθε να με ανακρίνει ο επικεφαλής της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας. Με αγριοκοίταξε και φώναξε: «Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι μπροστά στα μάτια μας, εσύ όμως δεν το παραδέχεσαι. Προτείνω να συνετιστείς και να τα ξεράσεις όλα, αλλιώς θα την πληρώσεις εσύ!» Βλέποντας ότι και πάλι δεν μιλούσα, θύμωσε τόσο που σηκώθηκε κι έσφιξε τις γροθιές του μ’ ένα δαιμονικό βλέμμα στο πρόσωπο. Πραγματικά δεν ήξερα αν θα το άντεχα αν άρχιζε να με χτυπάει μ’ αυτές τις γροθιές! Είπα γρήγορα μια προσευχή: «Παντοδύναμε Θεέ! Μείνε Σε παρακαλώ μαζί μου και διώξε τον φόβο μου. Καθοδήγησέ με ώστε να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου». Μετά την προσευχή μου, θυμήθηκα κάτι που είπε ο Θεός: «Εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία μπορεί να δείχνουν μοχθηροί εξωτερικά, αλλά μη φοβάστε, καθότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχετε πολλή πίστη. Εφόσον η πίστη σας μεγαλώσει, τίποτα δεν θα είναι υπερβολικά δύσκολο» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 75). Όσο βίαιοι κι αν είναι οι αστυνομικοί, βρίσκονται κι αυτοί στα χέρια του Θεού. Δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτα χωρίς την άδειά Του, οπότε ήξερα ότι έπρεπε να στηριχτώ στον Θεό για να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου. Αυτή η σκέψη ενίσχυσε την πίστη μου και δεν ένιωθα πλέον τόσο φόβο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με κοίταξε ένας φαλακρός αξιωματικός και φώναξε: «Έχουμε κι άλλες λύσεις αν δεν μιλάς! Θα σε πάμε στο επαρχιακό γραφείο και τα παληκάρια εκεί μπορούν σίγουρα να σε κάνουν να κελαηδήσεις». Όμως και πάλι δεν είπα τίποτα, όπως κι αν με απείλησαν.
Λίγες μέρες αργότερα, με πήγαν σε μια άλλη αίθουσα ανακρίσεων της Ταξιαρχίας Εθνικής Ασφάλειας. Και οι τέσσερις τοίχοι ήταν καλυμμένοι με πολύ χοντρά σφουγγάρια, ενώ στη μέση του δωματίου ήταν τοποθετημένη μια σιδερένια καρέκλα. Ένας αξιωματικός με κάθισε στην καρέκλα, έδεσε σε αυτήν τα χέρια και τα πόδια μου και μετά άρχισε να με ανακρίνει για το πού βρίσκονταν τα χρήματα της εκκλησίας. Με ρώτησε άγρια: «Θα παραδώσεις αυτές τις 300.000 ή όχι; Πιστεύεις ότι θα είναι εντάξει αν δεν πεις τίποτα; Έχω άπλετο χρόνο για σένα!» Πήρε ένα από αυτά τα κομμάτια μπαμπού κι άρχισε να με μαστιγώνει πολύ δυνατά στο πάνω μέρος του σώματός μου ενώ φώναζε: «Κουφός είσαι; Με άκουσες;» Έπειτα μου τράβηξε με βία τ’ αυτιά προς τα πάνω και μου τράβηξε δυνατά τα μαλλιά στους κροτάφους. Άρπαξε τα μαλλιά στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου και τα κουνούσε πέρα δώθε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Ήταν αφόρητα επώδυνο, λες και θα μου άνοιγε το κεφάλι. Μετά από αυτό, άρχισαν να με μαστιγώνουν ξανά με το μπαμπού, κι ολόκληρο το σώμα μου γέμισε πρησμένα, ματωμένα σημάδια. Ο πόνος ήταν πραγματικά αβάστακτος. Μίσησα βαθιά αυτούς τους αστυνομικούς, αλλά ένιωθα και κάποιο φόβο μην ξέροντας πόσο θα συνέχιζαν να με βασανίζουν ή αν θα μπορούσα να το αντέξω. Προσευχήθηκα στον Θεό λέγοντας: «Θεέ μου, ο σατανάς με βασανίζει ανελέητα, προσπαθώντας να κάμψει την αποφασιστικότητά μου ώστε να Σε προδώσω και να κλέψουν τα χρήματα της εκκλησίας. Θεέ μου, φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να το αντέξω σωματικά. Προστάτευσέ με, Σε παρακαλώ, και δώσε μου πίστη». Μετά την προσευχή μου, σκέφτηκα έναν ύμνο των λόγων του Θεού που ονομάζεται «Ο πόνος των δοκιμασιών είναι ευλογία από τον Θεό.» «Μην αποκαρδιώνεσαι, μην είσαι αδύναμος, κι Εγώ θα σου διασαφηνίσω τα πράγματα. Ο δρόμος για τη βασιλεία δεν είναι τόσο ομαλός· τίποτα δεν είναι τόσο απλό! Θέλεις οι ευλογίες να σου έρχονται εύκολα, έτσι δεν είναι; Σήμερα, όλοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν πικρές δοκιμασίες. Χωρίς τέτοιες δοκιμασίες, η στοργική καρδιά που έχετε για Μένα δεν θα δυναμώσει κι εσείς δεν θα έχετε αληθινή αγάπη για Μένα. Ακόμη κι αν αυτές οι δοκιμασίες αποτελούνται απλώς από περιστάσεις ήσσονος σημασίας, όλοι πρέπει να τις περάσουν· απλώς η δυσκολία των δοκιμασιών θα ποικίλλει από άτομο σε άτομο. Οι δοκιμασίες αποτελούν ευλογία από Εμένα, και πόσοι από εσάς έρχεστε συχνά ενώπιόν Μου και ικετεύετε γονυπετείς για τις ευλογίες Μου; Πάντα νομίζετε ότι μερικά ευοίωνα λόγια λογίζονται ως ευλογία Μου, όμως δεν αναγνωρίζετε ότι η πίκρα είναι μία από τις ευλογίες Μου» (Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια). Σκεπτόμενος τα λόγια του Θεού, συνειδητοποίησα ότι όταν βιώνουμε καταπίεση και κακουχίες, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός οδηγεί στην τελείωση την πίστη μας. Ο Θεός ήλπιζε ότι μπορούσα να καταθέσω μαρτυρία για Εκείνον ενώπιον του Σατανά. Ανεξάρτητα από το πόσο μπορεί να υπέφερε η σάρκα μου , δεν μπορούσα να ενδώσω στον Σατανά, έπρεπε να παραμείνω αμετακίνητος στη μαρτυρία μου για τον Θεό και να Τον ικανοποιήσω. Όταν το σκέφτηκα έτσι, δεν μου φαινόταν και τόσο δύσκολο, κι απλώς έσφιξα τα δόντια και υπέμεινα τα βασανιστήριά τους. Με απείλησαν όταν είδαν ότι και πάλι δεν μιλούσα αφού με χτυπούσαν επί 10 ή 15 λεπτά: «Δεν λες κουβέντα —δεν φοβάσαι τη φυλακή; Εάν σε κλείσουμε μέσα, θα είναι μόνιμο το στίγμα. Τα παιδιά σου δεν θα μπουν ποτέ στο δημόσιο, ούτε θα μπορέσουν να γίνουν μέλη του Κόμματος. Καταστρέφεις το μέλλον τους!» Δεν επηρεάστηκα από τα όσα είπαν επειδή ήξερα μέσα μου ότι η μοίρα των ανθρώπων βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια του Θεού. Το μέλλον των παιδιών μου υπόκειτο στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις του Θεού, και η αστυνομία δεν είχε λόγο επ’ αυτού. Τότε ακριβώς, ένας από τους αστυνομικούς κάλεσε την κόρη μου κι άκουσα τη φωνή της από την άλλη άκρη: «Μπαμπά! Είστε καλά εκεί μέσα, η μαμά κι εσύ;» Της είπα: «Είμαστε καλά, μην ανησυχείς. Απλώς μείνε σπίτι και φρόντιζε τον αδελφό σου». Ο αστυνομικός δοκίμασε άλλη τακτική όταν είδε ότι η προηγούμενη δεν είχε πιάσει, λέγοντας: «Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Ο κουνιάδος σου κι εγώ είμαστε από την ίδια πόλη και δουλεύουμε στην ίδια μονάδα. Επιπλέον, ο γραμματέας του χωριού σου κι εγώ υπηρετήσαμε μαζί στον στρατό. Ρώτησα διάφορους για σένα κι όλοι λένε ότι είσαι καλό παιδί, οπότε πες μας απλώς τι ξέρεις και θα σε αφήσουμε να φύγεις». Σίγουρος ότι επρόκειτο για τέχνασμα του σατανά, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό ζητώντας Του να προφυλάξει την καρδιά μου. Όταν δεν απάντησα, συνέχισε: «Η γυναίκα σου έχει ήδη μιλήσει, γι' αυτό πες μας απλώς αυτό που θέλουμε να μάθουμε. Πού είναι αυτές οι 300.000;» Είπα: «Δεν έχω τίποτα να πω». Όταν είδαν ότι δεν ήταν δυνατόν να με δελεάσουν, άρχισαν να με βασανίζουν ξανά.
Ένα βράδυ, δεν με άφηναν να φάω και να κοιμηθώ, και τη στιγμή που έκλεινα τα μάτια μου άρχιζαν να με χτυπούν στο κεφάλι με το μπαμπού. Αν καμπούριαζα λίγο την πλάτη μου, με μαστίγωναν πολύ δυνατά. Ήταν Οκτώβριος, οπότε οι νύχτες ήταν πολύ κρύες κι εγώ δεν φορούσα παρά ένα πουκάμισο και το κοστούμι της δουλειάς. Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, κρύωνα τόσο που είχα ρίγη σε όλο μου το σώμα. Ένας από τους αστυνομικούς φώναξε: «Μη νομίζεις ότι θα τα βγάλεις πέρα εύκολα αν δεν μιλήσεις. Θα πεθάνεις μες στη δυστυχία!» Όταν το άκουσα αυτό, ένιωσα κάπως πιο αδύναμος. Δεν ήξερα για πόσο θα με βασάνιζαν ή αν θα μπορούσα να συνεχίσω να το αντέχω. Προσευχόμουν στον Θεό ασταμάτητα, ζητώντας Του να με καθοδηγεί και να με προσέχει. Αποφάσισα, επίσης, ότι ανεξάρτητα από το τι θα αντιμετώπιζα, δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό. Οι αστυνομικοί που έκαναν εκ περιτροπής βάρδιες εκείνη την ώρα ήταν ντυμένοι πολύ ζεστά και όλοι κρυολόγησαν, ενώ εγώ ήμουν εντελώς καλά, μολονότι φορούσα μόνο το λεπτό πουκάμισό μου και υπέμενα τα βασανιστήριά τους όλη τη νύχτα. Ευχαρίστησα τον Θεό για τη φροντίδα Του. Ένας αξιωματικός μού γκρίνιαξε, βήχοντας: «Εσύ φταις για το κρυολόγημα που άρπαξα!» Ήρθε τότε ένας από αυτούς και με χτύπησε στην αριστερή πλευρά του προσώπου τόσο δυνατά που έβλεπα αστράκια. Ένιωθα λες και στριφογύριζε όλο το δωμάτιο. Ένας άλλος, που καθόταν σε μια μεριά και γελούσε αδιάκοπα, ήλθε και με χτύπησε πολύ δυνατά στη δεξιά πλευρά του προσώπου, φωνάζοντας: «Τι θα γίνει, θα μιλήσεις; Πού είναι αυτά τα χρήματα; Αρρωστήσαμε όλοι με αυτήν την ανάκριση. Θα σε σκοτώσουμε στο ξύλο να τελειώνουμε!» Ενώ το έλεγε αυτό, έμπηξε τις χειροπέδες πολύ δυνατά μέσα στους καρπούς μου, και μετά με τον αγκώνα του τις χτύπησε αρκετές φορές πολύ δυνατά μέχρι να χωθούν βαθιά μέσα στη σάρκα μου. Ένιωσα τα χέρια μου έτοιμα να σπάσουν. Σύντομα έγιναν μαβιά –πονούσα αφόρητα, όλο μου το σώμα έτρεμε κι ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Είναι απερίγραπτος ο πόνος αυτός. Εκείνη την ώρα, ένιωθα ότι είχα φτάσει στα όριά μου, γι’ αυτό προσευχόμουν ξανά και ξανά στον Θεό ζητώντας Του να με προστατεύσει ώστε να παραμείνω σταθερός. Βλέποντας το πονεμένο βλέμμα μου, ένας αξιωματικός που στεκόταν στο πλάι με χλεύασε λέγοντας: «Πιστεύεις στον Θεό, ας έλθει λοιπόν ο Θεός σου να σε σώσει!» Ήξερα ότι με δοκίμαζε ο Σατανάς. Σκεφτόμουν ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα ήθελε να χρησιμοποιήσει βασανιστήρια για να με κάνει να προδώσω και να αρνηθώ τον Θεό, όμως όσο περισσότερο με δίωκε, τόσο καθαρότερα έβλεπα το κακό του πρόσωπο που μισεί τον Θεό και Του εναντιώνεται και τόσο πιο αποφασισμένος ήμουν να έχω πίστη και ν’ ακολουθήσω τον Θεό. Κατόπιν προσευχήθηκα ως εξής: «Θεέ μου! Τα βάναυσα βασανιστήρια που μου κάνει σήμερα το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι κάτι που Εσύ επιτρέπεις να συμβεί ώστε να διαπιστώσω ότι είναι ο διάβολος Σατανάς, ότι είναι ο εχθρός Σου. Είμαι έτοιμος να τον απαρνηθώ και να τον απορρίψω από την καρδιά μου, είμαι σταθερά αποφασισμένος να ακολουθήσω Εσένα!»
Μετά από αυτό, ένας αξιωματικός πάτησε μερικές φορές πολύ δυνατά τις χειροπέδες μου με τη φτέρνα του παπουτσιού του, χώνοντάς τις βαθιά μέσα στη σάρκα των καρπών μου. Ήταν τόσο έντονος ο πόνος που δεν μπορούσα καν να αναπνεύσω. Μια ώρα αργότερα, τα χέρια μου άρχισαν να μαυρίζουν κι είχαν διογκωθεί οι φλέβες σε όλο μου το σώμα. Το κεφάλι μου ένιωθα ότι πήγαινε να σπάσει, και πονούσε ακόμη κι η καρδιά μου. Πονούσα σε όλο μου το σώμα σε βαθμό που δεν μπορώ καν να περιγράψω. Φοβόμουν ότι στο τέλος, αν συνεχιζόταν αυτό, δεν θα μπορούσα πλέον να χρησιμοποιώ τα χέρια μου. Σκέφτηκα τον ηλικιωμένο πατέρα μου που χρειαζόταν φροντίδα και την κόρη μου και τον γιο μου που ακόμη τους μεγαλώναμε. Πώς θα τους φρόντιζα, μικρούς και μεγάλους, αν έχανα τα χέρια μου; Μήπως να τους έλεγα απλώς κάποια ασήμαντα πράγματα; Τότε όμως κατάλαβα ότι αν ξεπουλιόμουν, αυτό θα σήμαινε ότι θα γινόμουν αμαρτωλός στον αιώνα τον άπαντα. Από την άλλη όμως, πραγματικά δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτό το μαρτύριο κι ήθελα απλώς να πεθάνω για να βάλω ένα τέλος στα βάσανα, και με τον τρόπο αυτό δεν θα πρόδιδα και τον Θεό. Ήθελα να πέσω δυνατά στη γωνία του τραπεζιού, για να πεθάνω και να τελειώνω. Δακρυσμένος, έκανα την τελευταία μου προσευχή στον Θεό: «Παντοδύναμε Θεέ! Με τη χάρη Σου μπόρεσα να βιώσω το έργο Σου τις έσχατες ημέρες. Δεν θέλω να πεθάνω τόσο σύντομα, όμως πραγματικά δεν αντέχω άλλο τα βασανιστήρια του Σατανά και φοβάμαι ότι στο τέλος θα Σε προδώσω. Δεν θέλω να Σε πληγώσω». Κατά τη διάρκεια της προσευχής, μου ήρθαν στον νου μερικά από τα λόγια του Θεού: «Έτσι, κατά τις έσχατες αυτές ημέρες, πρέπει να γίνετε μάρτυρες του Θεού. Άσχετα από το πόσο υποφέρετε, θα πρέπει να προχωρήσετε μέχρι το τέλος και, ακόμα και στην τελευταία σας πνοή, πρέπει να είστε ακόμα πιστοί στον Θεό, να είστε στο έλεός Του. Μόνο έτσι αγαπά κανείς αληθινά τον Θεό και μόνο αυτή είναι η δυνατή και ηχηρή μαρτυρία» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Την ομορφιά του Θεού μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο βιώνοντας επίπονες δοκιμασίες). Τα λόγια του Θεού ενίσχυσαν την πίστη μου. Ο Θεός μού επέτρεπε να περάσω αυτόν τον πόνο για να τελειωθεί η πίστη μου, εγώ όμως, επειδή δεν κατανοούσα το θέλημά Του, δεν σκεφτόμουν πώς να παραμείνω αμετακίνητος στη μαρτυρία μου για τον Θεό ενώπιον του σατανά. Σκεφτόμουν μόνο πώς να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση. Πόσο εγωιστικό εκ μέρους μου! Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να πεθάνω με αυτόν τον τρόπο —όσο μου έμενε έστω και μια πνοή, έπρεπε να παραμείνω αμετακίνητος στη μαρτυρία μου για τον Θεό! Προσευχήθηκα λέγοντας: «Θεέ μου, η ζωή μου είναι στα χέρια Σου και θέλω να υποταχθώ σε ό, τι σχεδιάζεις για μένα. Δώσε μου, Σε παρακαλώ, πίστη και προστάτευσέ με ώστε να παραμείνω δυνατός». Οι αστυνομικοί είδαν ότι δεν επρόκειτο να μου πάρουν κουβέντα και είπαν απειλητικά: «Άντε να το σκεφτείς καλά απόψε και θα επιστρέψουμε για να σου κάνουμε μερικές ερωτήσεις αύριο».
Είχα κλείσει τρεις μέρες και δύο νύχτες χωρίς ύπνο. Ήμουν στα πρόθυρα της εξάντλησης, η καρδιά μου πονούσε, ολόκληρο το σώμα μου πονούσε αβάστακτα. Η σκέψη ότι η αστυνομία θα με ανέκρινε κι άλλο την επόμενη μέρα με κράτησε ξύπνιο όλη τη νύχτα, να προσεύχομαι ασταμάτητα στον Θεό: «Θεέ μου! Φοβάμαι ότι η αστυνομία θα συνεχίσει να με βασανίζει αύριο και ότι δεν θα μπορέσω να το αντέξω σωματικά. Θεέ μου, προστάτευσέ με, Σε παρακαλώ, και δώσε μου πίστη και δύναμη. Θέλω να παραμείνω αμετακίνητος στη μαρτυρία μου και να ταπεινώσω τον Σατανά». Θυμήθηκα κάτι από τα λόγια του Θεού μετά την προσευχή μου: «Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, πρέπει να είσαι σε θέση να παραμερίζεις το ενδιαφέρον για τη σάρκα και να μην κάνεις παράπονα κατά του Θεού. Όταν ο Θεός σού κρύβεται, πρέπει να είσαι σε θέση να έχεις την πίστη να Τον ακολουθείς, να διατηρείς την πρότερη αγάπη σου χωρίς να την αφήνεις να εξασθενήσει ή να εξαφανιστεί. Ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, εσύ πρέπει να υποτάσσεσαι στο σχέδιό Του και να είσαι προετοιμασμένος να καταραστείς την ίδια σου τη σάρκα αντί να κάνεις παράπονα εναντίον Του. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δοκιμασίες, πρέπει να ικανοποιείς τον Θεό, παρόλο που μπορεί να κλαις πικρά ή να διστάζεις να αποχωριστείς κάποιο αγαπημένο σου αντικείμενο. Αυτή μόνο είναι αληθινή αγάπη και πίστη» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό). Σκέφτηκα τα λόγια του Θεού και διαπίστωσα ότι Εκείνος επέτρεπε να μου συμβεί αυτό για να δοκιμάσει αν είχα αληθινή πίστη ή όχι και για να μου δώσει την ευκαιρία να παραμείνω σταθερός στη μαρτυρία μου για Εκείνον. Σκέφτηκα τον Ιώβ να δοκιμάζεται από τον Σατανά, να χάνει όλα του τα υπάρχοντα και τα παιδιά του, κι όλο του το σώμα να γεμίζει φουσκάλες. Ακόμη κι έτσι, ο Ιώβ δεν κατηγόρησε τον Θεό, αλλά επαίνεσε το όνομά Του, καταθέτοντας μια ηχηρή μαρτυρία για τον Θεό. Ο Πέτρος επίσης υπέστη διωγμούς, κι όμως ήταν απολύτως πρόθυμος να σταυρωθεί ανάποδα για χάρη του Θεού, αγάπησε τον Θεό και υποτάχθηκε σε Αυτόν σε σημείο ώστε να απαρνηθεί τη ζωή του. Αντιθέτως εγώ, μετά από κάποια σκληρά βασανιστήρια από μερικούς αστυνομικούς, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η δική μου σάρκα κι ήθελα να ξεφύγω μετά από λίγο πόνο. Δεν είχα αληθινή πίστη και υπακοή στον Θεό, πολύ περισσότερο δε καμία μαρτυρία. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο μεγαλύτερη ντροπή ένιωθα, κι είπα μια προσευχή: «Θεέ μου, η ζωή μου είναι ασήμαντη. Ανεξάρτητα από το τι θα μου κάνει η αστυνομία μετά από αυτό, ανεξάρτητα από το πόση σωματική ταλαιπωρία θα πρέπει να περάσω, δεν θέλω πλέον να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Θέλω ν’ αφεθώ στα χέρια Σου και να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις Σου». Μετά από αυτήν την προσευχή, συνέβη κάτι εκπληκτικό –όλος ο πόνος από το κορμί μου απλώς εξαφανίστηκε κι ένιωσα σαν να ήμουν ξαφνικά πολύ πιο ανάλαφρος. Ευχαρίστησα από καρδιάς τον Θεό. Την επόμενη μέρα, γύρω στις 8 το πρωί, οι αστυνομικοί επέστρεψαν για να με ανακρίνουν, απαιτώντας να μάθουν πού ήταν τα χρήματα, αλλά όπως κι αν με ανέκριναν, εγώ απλώς έλεγα ότι δεν ήξερα. Με πέρασαν από αρκετές ακόμη ανακρίσεις, κι όταν και πάλι δεν μπόρεσαν να μου αποσπάσουν χρήσιμες πληροφορίες, μου πέταξαν φεύγοντας: «Σε περιμένει η φυλακή!» Σκέφτηκα μέσα μου ότι ακόμη κι αν έμενα στη φυλακή μέχρι τα τελευταία μου, δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό.
Αφού με κράτησαν για ένα μήνα, τελικά με καταδίκασαν σ’ ένα χρόνο επανεκπαίδευσης μέσω καταναγκαστικών έργων, φορτώνοντάς μου την κατηγορία ότι «χρησιμοποιώ μια αιρετική οργάνωση για να υπονομεύσω την επιβολή του νόμου». Βλέποντας πόσο μισεί το Κομμουνιστικό Κόμμα τους ανθρώπους της πίστης, θυμήθηκα κάτι που είπε ο Θεός: «Δεν προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι η ενσάρκωση του Θεού παραμένει εντελώς κρυμμένη: σε μια σκοτεινή κοινωνία σαν κι αυτήν, όπου οι δαίμονες είναι ανελέητοι και απάνθρωποι, πώς θα μπορούσε ο βασιλιάς των δαιμόνων, ο οποίος σκοτώνει ανθρώπους ανενδοίαστα, να ανεχτεί την ύπαρξη ενός Θεού που είναι αξιαγάπητος, ευγενικός, αλλά και άγιος; Πώς θα μπορούσε να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει για την άφιξη του Θεού; Αυτοί οι λακέδες! Ανταποδίδουν την καλοσύνη με μίσος, εδώ και καιρό έχουν απαξιώσει τον Θεό, Τον κακομεταχειρίζονται, είναι σε ακραίο βαθμό βάναυσοι, δεν έχουν την παραμικρή εκτίμηση για τον Θεό, λεηλατούν και πλιατσικολογούν, έχουν χάσει κάθε ευσυνειδησία και δρουν αντίθετα με τη συνείδηση, ενώ παρασύρουν τους αθώους στην ανοησία. Προπάτορες των αρχαίων; Πολυαγαπημένοι ηγέτες; Όλοι τους αντιτίθενται στον Θεό! Η ανάμειξή τους έχει αφήσει τα πάντα κάτω από τους ουρανούς σε μια κατάσταση σκότους και χάους! Θρησκευτική ελευθερία; Τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών; Όλα είναι κόλπα συγκάλυψης της αμαρτίας! […] Γιατί να μπαίνει ένα τόσο αδιαπέραστο εμπόδιο στο έργο του Θεού; Γιατί να επιστρατεύονται διάφορα κόλπα για την παραπλάνηση του λαού του Θεού; Πού είναι η πραγματική ελευθερία και τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα; Πού είναι η αμεροληψία; Πού είναι η παρηγοριά; Πού είναι η θαλπωρή; Γιατί χρησιμοποιούνται απατηλά σχέδια για να ξεγελιέται ο λαός του Θεού; Γιατί χρησιμοποιούνται βία για να παρεμποδίζεται ο ερχομός του Θεού; Γιατί να μην επιτρέπεται στον Θεό να περιφέρεται ελεύθερα επάνω στη γη που Αυτός δημιούργησε; Γιατί ο Θεός καταδιώκεται σε βαθμό που να μην έχει πού την κεφαλήν κλίναι; Πού είναι η θαλπωρή ανάμεσα στους ανθρώπους;» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Έργο και είσοδος (8)). Το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι είναι απολύτως ενάρετο και ηθικό, αερολογώντας σχετικά με τη θρησκευτική ελευθερία, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί κρυφά τακτικές για να συλλαμβάνει και να διώκει τον εκλεκτό λαό του Θεού, πιστεύοντας μάταια ότι μπορεί να απαλλαγεί από όλους τους πιστούς. Η ανθρωπότητα δημιουργήθηκε από τον Θεό, κι είναι σωστό και φυσικό να έχουμε πίστη σε Εκείνον και να Τον λατρεύουμε, όμως το Κομμουνιστικό Κόμμα μάς συλλαμβάνει και μας καταπιέζει παράφορα, προσπαθώντας να μας κάνει ν’ αρνηθούμε και να προδώσουμε τον Θεό. Διαπίστωσα ότι το να είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα στην εξουσία ισοδυναμεί με το να είναι ο Σατανά στην εξουσία –το Κόμμα μισεί την αλήθεια, μισεί τον Θεό. Στην ουσία, είναι ο Σατανάς ο διάβολος που εχθρεύεται τον Θεό. Στο παρελθόν, δεν μπορούσα ποτέ να δω τη δαιμονική ουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτή η σύλληψη όμως μου έδωσε κάποια διάκριση και μπόρεσα να το απαρνηθώ και να το απορρίψω από καρδιάς. Έγινα επίσης πιο αποφασιστικός στην πίστη μου να ακολουθώ τον Θεό.
Με πήγαν σε στρατόπεδο εργασίας στις 9 Νοεμβρίου 2009, όπου η αστυνομία έβαλε δύο άλλους κρατούμενους να με παρακολουθούν. Δεν έφευγαν ποτέ από πλάι μου κι έπρεπε να τους δίνω αναφορά ακόμη και για να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Οι δεσμοφύλακες δεν με άφηναν να μιλώ σε κανέναν, φοβούμενοι ότι θα μοιραζόμουν το ευαγγέλιο με κάποιον, όφειλα δε κάθε μέρα να απαγγέλλω τους κανόνες της φυλακής. Εάν έκανα λάθη στην απαρίθμηση, έπρεπε να στέκομαι όρθιος ως τιμωρία. Μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει, έκανα εξαιρετικά σκληρή εργασία από το πρωί μέχρι το βράδυ, κι αν δεν μπορούσα να ολοκληρώσω τα καθήκοντά μου, με έβριζαν, με χτυπούσαν κι έπρεπε να υποβληθώ πάλι στην τιμωρία της ορθοστασίας. Αυτά που με τάιζαν ήταν χειρότερα κι από τον χυλό που θα έδινες σ’ ένα γουρούνι. Για κάθε γεύμα έπαιρνα ένα μικρό ψωμάκι στον ατμό και λίγη νερουλή σούπα που είχε μόνο ένα κομμάτι καρότο μέσα, στο μέγεθος του μικρού σου δαχτύλου. Διαρκώς δούλευα με άδειο στομάχι. Κάθε φορά που ένιωθα δυστυχία και κατάθλιψη, προσευχόμουν στον Θεό ή μουρμούριζα σιωπηλά μέσα μου μερικούς ύμνους των λόγων Του. Έτσι πέρασα εκείνη τη χρονιά της ζωής μου στη φυλακή.
Αφού βγήκα από τη φυλακή, η αστυνομία με προειδοποίησε: «Δεν μπορείς να απομακρυνθείς από το σπίτι για έναν ολόκληρο χρόνο. Πρέπει να είσαι έτοιμος να εμφανιστείς τη στιγμή που θα σε καλέσουμε». Όταν επέστρεψα σπίτι έμαθα ότι μετά τη σύλληψη της γυναίκας μου, η αστυνομία την είχε ανακρίνει κι εκείνη ασταμάτητα ως προς το πού φυλάσσονταν τα χρήματα της εκκλησίας. Δεν τους είπε τίποτα κι αφέθηκε ελεύθερη από το κρατητήριο μετά από κράτηση 23 ημερών. Όταν η αστυνομία δεν μπόρεσε να πάρει καμία πληροφορία ως προς το πού ήταν τα χρήματα, πήγαν δύο φορές να ψάξουν το σπίτι μας, και μάλιστα ξήλωσαν τα ταβάνια μας κι ανέκριναν τα δύο παιδιά μας όσον αφορά την πίστη μας. Πήγαν ακόμη και στο σχολείο του γιου μας για να τον παρενοχλήσουν. Τα παιδιά μας φοβήθηκαν τόσο πολύ, που ήταν συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα και δεν είχαν ποτέ το αίσθημα της ασφάλειας. Βλέποντας ότι αυτοί οι αξιωματικοί δεν άφηναν ήσυχα ούτε δυο παιδιά, απλά και μόνο για να βάλουν χέρι σε κάποια χρήματα, γέμισα μίσος για τους δαίμονες αυτούς του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αφού βγήκα έξω, η αστυνομική επιτήρηση με εμπόδιζε να διαβάζω τα λόγια του Θεού ή να παρευρίσκομαι σε συναθροίσεις. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να φύγω από την πόλη για να μοιραστώ το ευαγγέλιο και να κάνω το καθήκον μου. Η αστυνομία εξακολουθεί να με κυνηγάει μέχρι σήμερα και συνεχίζει να πιέζει τους συγγενείς και τους αδελφούς και τις αδελφές με τους οποίους ήμουν σε επαφή παλιά για πληροφορίες σχετικά με το πού βρίσκομαι.
Πέρασα κάποια σωματικά βάσανα μέσα από αυτήν τη δίωξη και τις κακουχίες, όμως βίωσα αληθινά την αγάπη του Θεού. Όταν με βασάνιζαν, κάθε φορά που βρισκόμουν στα όριά μου, τα λόγια του Θεού μού έδιναν πίστη και δύναμη και μου έδειχναν τον τρόπο να μείνω δυνατός. Τα λόγια του Θεού με οδήγησαν επίσης να διακρίνω τα τεχνάσματα του Σατανά και να ξεπεράσω τους πειρασμούς του τον έναν μετά τον άλλο. Μέσα από όλα αυτά, μπόρεσα να δω τη δύναμη και την εξουσία των λόγων του Θεού, καθώς και το γεγονός ότι μόνο ο Θεός μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα. Η πίστη μου στον Θεό μεγάλωσε. Είδα επίσης καθαρά το κακό πρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος, ότι μισεί τον Θεό και εργάζεται εναντίον Του. Μπόρεσα να το απαρνηθώ και να το απορρίψω από τα βάθη της καρδιάς μου. Όσες διώξεις και κακουχίες κι αν υποστώ στο μέλλον, θα κάνω οπωσδήποτε το καθήκον μου για να ικανοποιώ τον Θεό!
