Από τη Νοέλ, Νότια Κορέα

Το 2019, ήμουν υπεύθυνη του έργου των βίντεο, ενώ υπηρετούσα και ως εκκλησιαστική επικεφαλής. Ορκίστηκα ότι θα έκανα καλά το καθήκον μου. Μετά απ’ αυτό, έβαζα πραγματικά την ψυχή μου στο καθήκον μου κι από τη συνεργάτιδα αδελφή μου, μάθαινα πώς να κάνω το έργο της εκκλησίας. Προσπαθούσα όσο μπορούσα να παρευρίσκομαι σε κάθε συνάθροιση, μικρή και μεγάλη, και όταν οι καταστάσεις των αδελφών ήταν κακές, ερευνούσα τον λόγο του Θεού για να συναναστραφώ μαζί τους και να επιλύσω τα θέματά τους. Επιπλέον, εξέταζα καθημερινά βίντεο που είχαν ολοκληρώσει οι αδελφοί και οι αδελφές μου. Η κάθε μέρα μου ήταν πραγματικά γεμάτη. Μετά από λίγο, κουράστηκα και σταδιακά έχασα την αρχική αποφασιστικότητά μου. Ένιωθα όλο και πιο απρόθυμη να ζω μια τόσο αγχωτική ζωή. Ειδικά όταν εξέταζα βίντεο, χρειαζόταν πολλή μελέτη και σκέψη και ύστερα έπρεπε να κάνω κατάλληλες προτάσεις σχετικά με τα προβλήματα που έβρισκα. Το έβρισκα πολύ κουραστικό και πνευματικά εξαντλητικό. Σκεπτόμενη μ’ αυτόν τον τρόπο, άρχισα να γίνομαι απρόσεκτη ενώ εξέταζα τα βίντεο, και σε κάποια απαντούσα μετά από μια μόλις πρόχειρη ματιά. Μερικές φορές, έκανα τα στραβά μάτια όταν υπήρχαν εμφανή προβλήματα, διότι αλλιώς θα έπρεπε να σκεφτώ μια λύση, κι έτσι απλώς σώπαινα. Γινόμουν όλο και πιο απρόσεκτη στο καθήκον μου, κι έτσι τα βίντεο πηγαινοέρχονταν διαρκώς για διορθώσεις. Πολλή ανθρώπινη προσπάθεια χαμένη. Οι συνέπειες αυτές ήταν σοβαρές, μα δεν έκανα αυτοκριτική. Ένιωθα μάλιστα πως δεν με αφορούσε άμεσα, και πως οφειλόταν στα πολλά προβλήματα στα βίντεο των άλλων.

Μια φορά, είχα πραγματικά κολλήσει σ’ ένα τεχνικό ζήτημα ενός βίντεο που είχα στα χέρια μου και απαιτούνταν νέες ιδέες. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου σκαρφίζονταν κάθε λογής ιδέες που έκαναν το κεφάλι μου καζάνι. Σκεφτόμουν: «Με κουράζει πολύ να το σκέφτομαι, θα τους αφήσω να φτιάξουν εκείνοι κάποιο πλάνο!» Τους ανέθεσα την εργασία με τη δικαιολογία πως εγώ ήμουν υπεύθυνη για το συνολικό έργο, κι έτσι δικαιολογούμουν να μην επιτηρώ και να μην εξετάζω το βίντεο. Όμως, εφόσον κανείς δεν είχε αντιμετωπίσει τέτοια ζητήματα πριν και δεν κατανοούσαν κάποιες αρχές πολύ καλά, δεν ήξεραν πώς να χειριστούν ένα τόσο περίπλοκο έργο. Εξαιτίας αυτού, δεν υπήρχε κάποια πρόοδος, και το βίντεο κατέληξε στο συρτάρι. Η συνεργάτιδά μου, η Λία, είδε πως ήμασταν αναποτελεσματικοί και αργοί στην πρόοδό μας, κι έτσι μας προειδοποίησε και μας προέτρεψε να ανεβάσουμε ρυθμούς στο έργο. Παραπονέθηκα πως ήταν πολύ σκληρή μαζί μας και οι άλλοι αδελφοί και αδελφές συμφώνησαν μαζί μου και αντέδρασαν στις ρυθμίσεις της. Έτσι, η Λία κατέληξε να νιώθει πολύ περιορισμένη και ήταν πολύ προσεκτική όποτε μας μιλούσε για τις ρυθμίσεις του έργου. Αυτό έφερνε τη μια καθυστέρηση μετά την άλλη και παρακώλυε την πρόοδό μας. Συνήθως δεν ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα για την απόκτηση επαγγελματικών δεξιοτήτων κι ένιωθα πως η συγκέντρωση εκπαιδευτικού υλικού ήταν μεγάλος μπελάς, κι έτσι το φόρτωνα πάντα στη Λία. Μερικές φορές, δεν συμμετείχα στην εκπαίδευση διότι δήθεν ήμουν πολύ απασχολημένη με το καθήκον μου. Έτσι, γινόμουν καθημερινά αμελής και νωθρή στο καθήκον μου. Μια φορά, δεν είχα καν προετοιμαστεί εκ των προτέρων για μια συζήτηση για το έργο, κι έτσι σπατάλησα τον χρόνο όλων.

Έπειτα, μια μέρα, καθώς κατέβαινα κάτι σκαλιά, παραπάτησα, έπεσα και στραμπούλιξα τον αστράγαλό μου. Δεν αναλογίστηκα γιατί μου είχε συμβεί αυτό, κι απλώς σκέφτηκα πως, μιας και χτύπησα τον αστράγαλό μου, θα ξεκουραζόμουν. Η Λία με εξέθεσε και με αντιμετώπισε πολλές φορές, λέγοντας πως δεν έφερα φορτίο στο καθήκον μου, πως αυτό καθυστερούσε το έργο της εκκλησίας και είχε αρνητικό αντίκτυπο στους άλλους. Μετά τη συναναστροφή της, ήμουν για λίγες μέρες πιο ενεργητική, κι έπειτα άρχιζα απλώς να τεμπελιάζω και πάλι. Δεν θεωρούσα πως το ζήτημα ήταν ιδιαίτερα σοβαρό κι απλώς μου έδινα άλλοθι, σκεπτόμενη: «Είμαι απλώς λίγο νωθρή, όμως δεν είμαι αλαζονική ούτε περιορίζω ή καταπιέζω τους άλλους όντας αυταρχική, άρα δεν είναι κάτι σοβαρό. Άλλωστε, έχω επίπεδο και κάποιες επαγγελματικές δεξιότητες, άρα δεν θα με διώξουν». Κι έτσι, οι προειδοποιήσεις της Λία από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν και δεν τις έπαιρνα καθόλου στα σοβαρά. Συνέχιζα να είμαι αμελής στο καθήκον μου και μάλιστα έβλεπα κάποιες εργασίες ως φορτίο, ως βάρος. Επειδή ήμουν τόσο απρόσεκτη, πολλά βίντεο έπρεπε να στέλνονται πίσω για να ξαναφτιαχτούν και περνούσε πολύς καιρός πριν κυκλοφορήσουν.

Ένα πρωί, μια ανώτερη επικεφαλής πέρασε απρόσμενα και είπε πως το καθήκον μας δεν είχε αποτελέσματα, και πως τα προβλήματα που είχαν ήδη αναφερθεί επανεμφανίζονταν διαρκώς. Μας ρώτησε ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Ρώτησε, επίσης, αν ήμασταν ικανοί να εκτελούμε αυτό το καθήκον, και είπε πως αν αυτό συνεχιζόταν προς την ίδια κατεύθυνση, θα μας έδιωχναν όλους. Όταν το άκουσα, φοβήθηκα. Ήμουν εκκλησιαστική επικεφαλής και ηγούμουν επίσης του έργου μας, κι έτσι ήμουν η άμεσα υπεύθυνη που πήγαιναν όλα χάλια. Αυτό οφειλόταν αποκλειστικά στην απροσεξία μου. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο καταλάβαινα τη σοβαρότητα του προβλήματος. Σύντομα, η ανώτερη επικεφαλής έμαθε πώς έκανα το καθήκον μου και με απομάκρυνε. Με αντιμετώπισε επίσης αυστηρά, λέγοντας: «Η εκκλησία σού έχει εμπιστευτεί ένα σημαντικό έργο, όμως εσύ δεν νοιάζεσαι καθόλου για τα τόσα προβλήματα και τις δυσκολίες που βλέπεις. Νοιάζεσαι μόνο για τη σαρκική σου άνεση, καθυστερώντας την πρόοδο των βίντεο για μήνες. Είσαι εντελώς ασυνείδητη! Η εκκλησία σε καλλιεργεί, όμως εσύ δεν νοιάζεσαι καθόλου για το θέλημα του Θεού, και αυτό είναι απίστευτα απογοητευτικό. Είσαι επικεφαλής, μα δεν εκπληρώνεις το καθήκον σου καλά. Δεν μαθαίνεις τίποτα, δεν είσαι ικανή να κάνεις πρόοδο και δεν αξίζεις να καλλιεργηθείς. Αν δεν μετανοήσεις και δεν αλλάξεις, θα αποκλειστείς». Τα λόγια της ήταν ισχυρότατο πλήγμα για μένα. Το μυαλό μου θόλωσε και συνεχώς αναρωτιόμουν: Τι έκανα όλους αυτούς τους μήνες; Πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο; Ακούγοντάς τη να λέει πως δεν άξιζα να καλλιεργηθώ, ένιωσα πραγματικά σαν να μην είχα μέλλον. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη και ένιωθα πως όλη η δύναμή μου με εγκατέλειψε. Μισούσα τον εαυτό μου που δεν εκτίμησα το καθήκον μου εξ αρχής, όμως τώρα ήταν πολύ αργά.

Μόλις απομακρύνθηκα, βυθίστηκα σε μια αρνητική κατάσταση απελπισίας. Ένιωθα πως όλοι με είχαν αναμφίβολα καταλάβει και θα με απέρριπταν ως κακό παράδειγμα, και πως ακόμα κι ο Θεός με απεχθανόταν. Όσο σκεφτόμουν όσα είπε η επικεφαλής όταν με αντιμετώπιζε, πληγωνόμουν βαθιά. Ένιωθα πως είχα εκτεθεί και αποκλειστεί. Ήταν πολύ οδυνηρές για μένα εκείνες οι μέρες. Τότε μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που πραγματικά με άγγιξε. Τα λόγια του Θεού λένε: «Εάν είσαι αφοσιωμένος στον Θεό και εκτελείς το καθήκον σου με ειλικρίνεια, θα μπορούσες και πάλι να είσαι αρνητικός και αδύναμος κατά την αντιμετώπιση και το κλάδεμά σου; Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει αν είσαι πραγματικά αρνητικός και αδύναμος; (Θα πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό και να εξαρτόμαστε από τον Θεό, να προσπαθούμε και να σκεφτόμαστε αυτό που ζητάει ο Θεός, να αναλογιζόμαστε πού έχουμε σφάλει, ποια λάθη έχουμε κάνει· στους τομείς που έχουμε εκπέσει, εκεί είναι που θα πρέπει να ξανασηκωθούμε.) Σωστά. Η αρνητικότητα και η αδυναμία δεν είναι μεγάλα προβλήματα. Ο Θεός δεν τα καταδικάζει. Εφόσον κάποιος μπορεί να αναρριχηθεί ξανά στα σημεία όπου έχει εκπέσει, να πάρει το μάθημά του και να εκτελέσει κανονικά το καθήκον του, αυτό φτάνει. Κανείς δεν θα το καταλογίσει σε βάρος σου, γι’ αυτό μην είσαι ατελείωτα αρνητικός. Αν απορρίψεις το καθήκον σου και διαφύγεις από αυτό, θα έχεις καταστραφεί τελείως. Όλοι είναι αρνητικοί και αδύναμοι κατά καιρούς —απλώς αναζήτησε την αλήθεια, και η αρνητικότητα και η αδυναμία διαλύονται εύκολα. Η κατάσταση κάποιων ανθρώπων αλλάζει τελείως μόνο με το να διαβάσουν ένα κεφάλαιο των λόγων του Θεού ή να τραγουδήσουν μερικούς ύμνους· μπορούν να ανοίξουν την καρδιά τους με προσευχή στον Θεό και μπορούν να Τον δοξάσουν. Δεν έχει επιλυθεί, τότε, το πρόβλημά τους; Η αντιμετώπιση και το κλάδεμα είναι, στην πραγματικότητα, κάτι πάρα πολύ καλό. Ακόμη και αν τα λόγια που σε αντιμετωπίζουν και σε κλαδεύουν είναι λίγο σκληρά, λίγο καυστικά, αυτό συμβαίνει επειδή ενήργησες εντελώς παράλογα και παραβίασες αρχές χωρίς καν να το καταλάβεις —πώς θα ήταν δυνατόν να μην αντιμετωπιστείς σε τέτοιες περιστάσεις; Η αντιμετώπισή σου με αυτόν τον τρόπο είναι στην πραγματικότητα για να σε βοηθήσει, είναι αγάπη για σένα. Θα πρέπει να το καταλάβεις αυτό και να μην παραπονιέσαι. Έτσι, αν η αντιμετώπιση και το κλάδεμα προκαλούν αρνητικότητα και παράπονα, είναι ανοησία και άγνοια, η συμπεριφορά κάποιου που δεν έχει σύνεση» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα σαν ποτάμι στο πρόσωπό μου. Η επικεφαλής είχε δίκιο σε όσα είπε όταν με αντιμετώπισε, και με έκρινε έτσι σκληρά, επειδή όλα όσα είχα κάνει ήταν εξοργιστικά. Όμως δεν έπρεπε απλώς να παραιτηθώ. Έπρεπε να αναλογιστώ τον πραγματικό λόγο για τον οποίο είχα αποτύχει, να αλλάξω και να μετανοήσω το συντομότερο δυνατόν. Αυτή ήταν η σωστή προσέγγιση που θα έπρεπε να υιοθετήσω. Έτσι προσευχήθηκα στον Θεό ζητώντας Του να με καθοδηγήσει μέσα απ’ αυτήν την αποτυχία στην αυτοκριτική και την αυτογνωσία.

Μια μέρα, διάβασα κάποια λόγια του Θεού που εξέθεταν και ανέλυαν διεξοδικά τους ψευδείς επικεφαλής, τα οποία με βοήθησαν να κατανοήσω κάπως τον εαυτό μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Οι ψευδείς επικεφαλής δεν κάνουν πραγματικό έργο, ξέρουν όμως πώς να είναι αξιωματούχοι. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν μόλις γίνουν επικεφαλής; Αρχίζουν να προσπαθούν να κερδίσουν κόσμο. Ακολουθούν την προσέγγιση ότι “ένας νέος διευθυντής πρέπει να κάνει ισχυρή εντύπωση”: Πρώτα κάνουν μερικά πράγματα για να κερδίσουν ανθρώπους, εισάγουν κάποια πράγματα για να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων ευκολότερη, προσπαθούν να κάνουν καλή εντύπωση στους άλλους, να δείχνουν σε όλους ότι είναι συντονισμένοι με τις μάζες, ώστε ο καθένας να τους επαινεί και να λέει ότι είναι σαν γονιός γι’ αυτόν, και μετά αναλαμβάνουν επίσημα καθήκοντα. Νιώθουν ότι τώρα που έχουν λαϊκό έρεισμα και η θέση τους είναι ασφαλής, είναι σωστό και πρέπον να απολαύσουν τα οφέλη της κοινωνικής θέσης. Τα συνθήματά τους είναι: “Η ζωή έχει να κάνει μόνο με το φαγητό και το ντύσιμο”, “Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη” και “Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο”. Απολαμβάνουν την κάθε μέρα χωρίς έγνοιες, διασκεδάζουν όσο περισσότερο μπορούν και δεν σκέφτονται καθόλου το μέλλον, πόσο μάλλον δεν εξετάζουν ποιες ευθύνες θα πρέπει να εκπληρώνει ένας επικεφαλής και ποια καθήκοντα θα πρέπει να εκτελεί. Παπαγαλίζουν μερικά λόγια και λίγες φράσεις του δόγματος και κάνουν κάποιες εργασίες για το θεαθήναι, διαδικαστικά και μόνο, δεν κάνουν όμως πραγματικό έργο. Δεν προσπαθούν να εμβαθύνουν στα πραγματικά προβλήματα στην εκκλησία για να τα επιλύσουν πλήρως. Τι νόημα έχει να κάνεις τόσο επιφανειακή δουλειά; Δεν είναι δόλιο αυτό; Μπορούν να ανατεθούν σοβαρές ευθύνες σ’ έναν τέτοιου είδους ψευδή επικεφαλής; Συνάδουν με τις αρχές και τις προϋποθέσεις του οίκου του Θεού για την επιλογή επικεφαλής και εργατών; (Όχι.) Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση ή λογική, στερούνται οποιασδήποτε αίσθησης ευθύνης, παρ’ όλα αυτά, όμως, εξακολουθούν να επιθυμούν να υπηρετούν υπό επίσημη ιδιότητα ως επικεφαλής της εκκλησίας —γιατί είναι τόσο ξεδιάντροποι; Μερικοί άνθρωποι που έχουν αίσθημα ευθύνης δεν έχουν καλό επίπεδο και δεν μπορούν να είναι επικεφαλής —κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στα ανθρώπινα σκουπίδια που δεν έχουν καμία απολύτως αίσθηση ευθύνης· έχουν ακόμη λιγότερα προσόντα να είναι επικεφαλής. Πόσο τεμπέληδες είναι οι οκνοί αυτοί ψευδείς επικεφαλής; Ανακαλύπτουν ένα ζήτημα, και γνωρίζουν ότι είναι ζήτημα, όμως το αντιμετωπίζουν σαν να μην είναι τίποτα και δεν του δίνουν σημασία. Είναι εντελώς ανεύθυνοι! Μπορεί να είναι καλοί ομιλητές και να φαίνεται ότι έχουν κάποιο επίπεδο, όταν όμως προκύπτουν διάφορα προβλήματα στην εκκλησία, είναι ανίκανοι να τα επιλύσουν. Αν και τα προβλήματα της εκκλησίας συσσωρεύονται συνεχώς και γίνονται σαν οικογενειακά κειμήλια, οι επικεφαλής αυτοί δεν νοιάζονται, ωστόσο εξακολουθούν να επιμένουν να εκτελούν διαδικαστικά και μόνο ορισμένα ασήμαντα καθήκοντα. Και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; Δεν αναστατώνουν το εκκλησιαστικό έργο, δεν το χαλάνε; Δεν προκαλούν χάος και κατακερματισμό στην εκκλησία; Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Αυτοί οι οκνηροί ψευδείς επικεφαλής αντιμετωπίζουν το να είναι επικεφαλής ή εργάτης ως ένα είδος κοινωνικής θέσης που μπορούν να απολαμβάνουν. Το καθήκον που οφείλει να εκτελεί ένας επικεφαλής και το έργο που οφείλει να κάνει το αντιμετωπίζουν ως βάρος, ως μπελά. Μέσα τους, ξεχειλίζουν από περιφρόνηση προς το έργο της εκκλησίας: ζητήστε τους να εποπτεύσουν το έργο ή να διαπιστώσουν ζητήματα σ’ αυτό και μετά να παρακολουθήσουν την εξέλιξή τους και να τα επιλύσουν, και είναι γεμάτοι απροθυμία. Αυτό είναι το έργο που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες, είναι δουλειά τους. Εάν δεν το κάνεις —εάν είσαι απρόθυμος να το κάνεις— γιατί εξακολουθείς να θες να είσαι επικεφαλής ή εργάτης; Εκτελείς το καθήκον σου γιατί νοιάζεσαι για το θέλημα του Θεού ή για να απολαμβάνεις τα οφέλη του αξιώματός σου; Δεν είναι ντροπή να είσαι επικεφαλής αν επιθυμείς να κατέχεις κάποιο αξίωμα; Κανείς δεν έχει χειρότερο χαρακτήρα, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοσεβασμό, είναι ξεδιάντροποι» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Διαβάζοντας τα λόγια αυτά του Θεού, ένιωσα ντροπή βαθιά μέσα μου. Δεν ήμουν ακριβώς αυτό το είδος του οκνηρού ψευδούς επικεφαλής για το οποίο μιλούσε ο Θεός; Από την αρχή, ένιωθα πως ένας υπεύθυνος όχι μόνο έχει τον τελευταίο λόγο, αλλά και χαίρει εκτίμησης, κι έτσι εργαζόμουν σκληρά και υπέφερα για χάρη του κύρους αυτού. Έδινα σε όλους μια ψευδή εντύπωση και νόμιζαν πως αναλάμβανα μεγάλη ευθύνη. Μόλις πήρα τη θέση αυτήν και οι άλλοι με εμπιστεύονταν, έδειξα το αληθινό μου πρόσωπο. Άρχισα να λαχταρώ τις πολυτέλειες που συνόδευαν το κύρος, κι όταν είδα την ποσότητα του έργου και όλες αυτές τις δυσκολίες, δεν ήθελα να σκοτίζομαι. Ένιωθα πως ήταν απαιτητικό, έτσι σκεφτόμουν πώς θα είχα λιγότερο βάρος και ανησυχίες. Το μισούσα που ο έλεγχος των βίντεο ήταν τόσο κουραστικός πνευματικά, κι έτσι έκανα αυθαίρετα αναξιόπιστες προτάσεις και έβαζα άλλους να κάνουν συνεχώς διορθώσεις, σπαταλώντας ανθρώπινο δυναμικό. Όταν προέκυπταν προβλήματα σε βίντεο για τα οποία ήμουν υπεύθυνη, δεν βασάνιζα το μυαλό μου ώστε να βρεθεί λύση, αλλά χρησιμοποιούσα το κύρος μου για να εξαπατήσω, βάζοντας άλλους να τα χειριστούν και εγώ απλώς αδιαφορούσα και τα αγνοούσα. Έτσι έμεναν τα προβλήματα άλυτα και δεν σημειωνόταν πρόοδος στο έργο μας. Έβρισκα κάθε λογής δικαιολογίες για να αποφεύγω την τεχνική εκπαίδευση και τη φόρτωνα σε άλλους όποτε αυτό ήταν δυνατόν. Επίσης, χρονοτριβούσα όταν επρόκειτο για επείγον έργο και ήμουν όλο παράπονα, περιορίζοντας τη συνεργάτιδά μου. Η πρόοδός μας παρακωλυόταν λόγω δικών μου μη έγκαιρων χειρισμών μεγάλου μέρους του έργου. Αναλογιζόμενη όλα όσα είχα κάνει, ήθελα πολύ να με χαστουκίσω. Μόλις απέκτησα λίγο κύρος, επιζητούσα μονάχα την άνεση και ήμουν διαρκώς ύπουλη και πανούργα. Έβλεπα το έργο μου ως παιχνίδι και δεν είχα ίχνος υπευθυνότητας. Δεν επέλυα τα προβλήματα αμέσως και παρέμενα αδιάφορη όταν έβλεπα το έργο της εκκλησίας να πλήττεται. Διέφεραν οι ενέργειές μου απ’ αυτές των αξιωματούχων του Κομμουνιστικού Κόμματος; Εκείνοι χρησιμοποιούν κάθε λογής τακτικές για να αποκτήσουν κύρος και, αφού το καταφέρουν, δεν επιλύουν κοινά προβλήματα των ανθρώπων. Θέλουν μόνο να εξασφαλίζουν φαγοπότια με απάτες και να χρησιμοποιούν την εξουσία τους για προσωπικό όφελος. Αυτό είναι κακό κι αδιάντροπο. Έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ. Η εκκλησία μού έδωσε ένα τόσο σημαντικό έργο, όμως εγώ νοιαζόμουν μόνο για σαρκική άνεση και ευκολία, και δεν έκανα καθόλου αληθινό έργο. Αυτή η στιγμή είναι η πιο κρίσιμη για τη διάδοση του ευαγγελίου, και όσο πιο γρήγορα αναρτώνται στο διαδίκτυο αυτά τα βίντεο με τις μαρτυρίες, τόσο περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να αναζητήσουν και να διερευνήσουν την αληθινή οδό. Αλλά δεν σκεφτόμουν καθόλου το θέλημα του Θεού. Παραμελούσα το καθήκον μου, καθυστερώντας σοβαρά το έργο της εκκλησίας. Ήμουν εγωίστρια και αχρεία και στερούμουν παντελώς ανθρώπινης φύσης. Τότε, είδα καθαρά τι νωθρό, εγωιστικό και απεχθές πλάσμα ήμουν. Πήρα τη θέση μου με απάτη, χωρίς να κάνω καθόλου πρακτικό έργο. Είχα άθλιο χαρακτήρα και δεν ήμουν άξια εμπιστοσύνης. Ήμουν πραγματικά εντελώς ανήθικη. Όλες αυτές οι σκέψεις ήταν σαν αλλεπάλληλες μαχαιριές στην καρδιά μου. Προσευχήθηκα: «Θεέ μου, δεν έχω ανθρώπινη φύση. Αποδέχτηκα αυτό το καθήκον, αλλά δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου, κι αυτό παρακώλυσε το έργο της εκκλησίας. Θεέ μου, η απομάκρυνση μου ήταν η δικαιοσύνη Σου. Θέλω να μετανοήσω και να αλλάξω. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να γνωρίσω τον εαυτό μου».

Κατά την περισυλλογή μου, θυμήθηκα πώς είχαν συναναστραφεί μαζί μου οι άλλοι πολλές φορές, επισημαίνοντας τα προβλήματά μου, και μάλιστα με είχαν αντιμετωπίσει και εκθέσει, όμως δεν το είχα πάρει καθόλου σοβαρά. Εξακολουθούσα να νιώθω πως το να είμαι νωθρή και να ενδιαφέρομαι για σαρκικές ανέσεις δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα, πως δεν έβλαπτα ούτε περιόριζα κανέναν. Επιπλέον, εφόσον είχα επίπεδο και ήξερα τη δουλειά, θεωρούσα πως η εκκλησία δεν θα με απομάκρυνε λόγω της νωθρότητάς μου. Δεν αντιλαμβανόμουν πως αυτά ήταν μόνο δικές μου αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, ώσπου διάβασα τα λόγια του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ποιος έχει σοβαρότερο πρόβλημα: οι οκνοί ή τα άτομα με κακό επίπεδο; (Οι οκνοί.) Γιατί οι οκνοί έχουν σοβαρό πρόβλημα; (Οι κακού επιπέδου άνθρωποι δεν μπορούν να είναι επικεφαλής ή εργάτες, μπορούν όμως να είναι κάπως αποτελεσματικοί όταν εκτελούν καθήκοντα που ταιριάζουν με τις ικανότητές τους. Οι άνθρωποι που είναι οκνοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα· ακόμη κι αν έχουν επίπεδο, δεν κάνουν τίποτα με αυτό.) Οι οκνοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Με λίγα λόγια, είναι σκουπίδια, τους καθιστά ανίκανους η αδράνεια. Ανεξάρτητα από το πόσο καλό είναι το επίπεδο των οκνών ανθρώπων, δεν είναι τίποτε άλλο από βιτρίνα· το καλό τους επίπεδο δεν ωφελεί. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι πάρα πολύ οκνοί, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν. Όταν ξέρουν ότι κάτι είναι πρόβλημα, δεν αναζητούν λύση· ξέρουν τι κακουχίες θα πρέπει να υπομείνουν για να είναι αποτελεσματικό το έργο, όμως είναι απρόθυμοι να υποφέρουν τα πολύτιμα αυτά βάσανα. Κατά συνέπεια, δεν κερδίζουν καμία αλήθεια και δεν κάνουν καθόλου πραγματικό έργο. Δεν επιθυμούν να υπομείνουν τις κακουχίες που προορίζονται για τους ανθρώπους· γνωρίζουν μόνο την απληστία για άνεση, την απόλαυση της σάρκας, την απόλαυση των στιγμών χαράς και αναψυχής, την απόλαυση μιας ελεύθερης και χαλαρής ζωής. Δεν είναι άχρηστοι; Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αντέξουν κακουχίες, δεν είναι άξιοι να ζουν. Όποιος επιθυμεί διαρκώς να ζει ως παράσιτο, είναι άτομο χωρίς συνείδηση ή λογική, είναι κτήνος, ανήκει σ’ ένα είδος ακατάλληλο να προσφέρει καν υπηρεσία. Επειδή δεν μπορούν να αντέξουν κακουχίες, η υπηρεσία που προσφέρουν είναι κακή και, αν θέλουν να κερδίσουν την αλήθεια, έχουν ακόμη λιγότερες ελπίδες. Το άτομο που δεν μπορεί να υποφέρει και δεν αγαπά την αλήθεια είναι ένας χαραμοφάης, ανίκανος ακόμη και να προσφέρει υπηρεσία. Είναι κτήνος, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς. Μόνο το να αποκλείονται οι άνθρωποι αυτοί συνάδει με το θέλημα του Θεού, τίποτε άλλο» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). «Το πώς βλέπεις τις αποστολές από τον Θεό είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν αδυνατείς να ολοκληρώσεις όσα εμπιστεύτηκε ο Θεός στους ανθρώπους, τότε δεν είσαι ικανός να ζεις στην παρουσία Του και θα πρέπει να τιμωρηθείς. Έχει οριστεί από τον Ουρανό και αναγνωρίζεται από τη γη ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να ολοκληρώνουν όποιες αποστολές τούς εμπιστεύεται ο Θεός· τούτη είναι η υπέρτατη ευθύνη τους, τόσο σημαντική όσο και η ίδια η ζωή τους. Αν δεν πάρεις στα σοβαρά τις αποστολές από τον Θεό, τότε Τον προδίδεις με τον πλέον σοβαρό τρόπο· συνεπώς, είσαι πιο αξιοθρήνητος κι από τον Ιούδα, και θα πρέπει να υποστείς κατάρες» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Πώς να γνωρίσουμε τη φύση του ανθρώπου). Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα πως παρόλο που φαινόταν να μην έβλαπτα κάποιον, έπαιρνα αψήφιστα το καθήκον μου και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Αυτή ήταν σοβαρή προδοσία προς τον Θεό, πιο απεχθής κι απ’ του Ιούδα. Έτρεμα καθώς σκεφτόμουν όλα όσα είχα κάνει στο καθήκον μου. Είχα αγνοήσει τη συναναστροφή και τις συμβουλές των άλλων τόσες φορές, νομίζοντας μάλιστα εσφαλμένα πως εφόσον ήξερα τη δουλειά και είχα επίπεδο, η εκκλησία δεν θα με απομάκρυνε λόγω της νωθρότητάς μου. Ήμουν τόσο απαθής και ξεροκέφαλη. Ήταν λυπηρό μα και γελοίο, και δεν ήμουν σε θέση να δω πόσο επικίνδυνο ήταν. Ο Θεός έχει πει σαφώς πως μισεί όσους έχουν επίπεδο αλλά είναι νωθροί και ύπουλοι, πως είναι απεχθείς και έχουν κακή ανθρώπινη φύση και δεν είναι άξιοι της εμπιστοσύνης Του. Όσοι έχουν χαμηλότερο επίπεδο αλλά είναι προσγειωμένοι, εργατικοί και πρόθυμοι να υποφέρουν είναι καλύτεροι απ’ αυτούς. Είναι ειλικρινείς στο καθήκον τους. Βάζουν την ψυχή τους σ’ αυτό και είναι ευσυνείδητοι και υπεύθυνοι. Όσο για μένα, φαινόταν πως είχα λίγο επίπεδο, όμως στην πραγματικότητα, δεν έκανα ούτε τα βασικά απ’ όσα θα πρέπει να κάνει ένα δημιούργημα στο καθήκον του. Τι σόι ανθρώπινη φύση και επίπεδο είναι αυτό; Τότε, είδα την αλήθεια για τον εαυτό μου και κατάλαβα γιατί η επικεφαλής είπε πως δεν άξιζα να καλλιεργηθώ, και πως θα αποκλειόμουν αν δεν μετανοούσα και δεν άλλαζα. Με αυτού του είδους την ανθρώπινη φύση, όντας παράλληλα νωθρή και δόλια, χωρίς καμιά ευθύνη απέναντι στο καθήκον μου, δεν ήμουν αξιόπιστη και θα έπρεπε να απομακρυνθώ και να αποκλειστώ. Όσο σκεφτόμουν τον χρόνο που είχα σπαταλήσει, ένιωθα πραγματικά υπόχρεη στον Θεό. Στο εξής, ήθελα μόνο να επιδιώκω την αλήθεια σωστά και να κάνω το καθήκον μου όπως πρέπει για να ανταποδώσω την αγάπη Του.

Αργότερα, άρχισα να κάνω εργασίες κειμένου. Υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να γίνουν και ήμουν απασχολημένη καθημερινά, κι έτσι συνεχώς με προειδοποιούσα να κάνω καλά το καθήκον μου και να μην ενδώσω ξανά στη σάρκα. Στην αρχή, ήμουν υπεύθυνη για το καθήκον μου. Ένιωθα πως είχα αλλάξει κάπως. Όμως, όσο ο όγκος εργασίας μας αυξανόταν και ανέκυπταν κάποιες δυσκολίες και προβλήματα, η φύση μου άρχισε να βγαίνει ξανά στην επιφάνεια. Σκεφτόμουν: «Η επίλυση αυτών των προβλημάτων είναι τόσο κουραστική πνευματικά, αρκεί να τους κάνω έναν γρήγορο έλεγχο, και θα αφήσω τους άλλους να επιλύουν τα πιο περίπλοκα ζητήματα». Μια αδελφή έλεγε συχνά πως δούλευα μηχανικά και με προειδοποίησε πως έπρεπε να παίρνω το καθήκον πιο σοβαρά. Συμφωνούσα και για λίγες μέρες τα πήγαινα καλύτερα, όμως μόλις προέκυπτε κάτι περίπλοκο, αγχωνόμουν και σκεφτόμουν πως ήταν μεγάλος μπελάς και πολύ κουραστικό για να το χειριστώ, κι έτσι το άφηνα ως είχε. Οι μέρες κυλούσαν σ’ αυτόν τον ρυθμό. Δύο αδελφές στην ομάδα μας μετατέθηκαν αργότερα, επειδή δεν είχαν καλά αποτελέσματα και ξαφνικά ένιωσα μια απειλή. Δεν έκανα το καθήκον μου πολύ καλύτερα από εκείνες, και παρατήρησα πως όλοι οι άλλοι έκαναν περισσότερη πρόοδο από μένα. Είχα γίνει η χειρότερη στην ομάδα. Αν και έκανα ακόμα το καθήκον μου, ένιωθα μεγάλη αγωνία και ανησυχούσα πως θα ήμουν η επόμενη που θα μετατίθετο. Μίλησα σε μια αδελφή για την κατάστασή μου και μου είπε πως ο λόγος για τον οποίο δεν είχα καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου δεν ήταν πως δεν είχα επίπεδο, αλλά πως ήμουν πολύ απρόσεκτη. Ήμουν σ’ αυτό το καθήκον για αρκετό καιρό, όμως έκανα ακόμα πολύ βασικά λάθη, άρα θα έπρεπε να υπήρχε κάποιο πρόβλημα στη στάση μου απέναντι σ’ αυτό. Όσα είπε ξύπνησαν κάποια συναισθήματα μέσα μου. Νόμιζα πως είχα ήδη αποφασίσει να κάνω καλά το καθήκον μου, γιατί λοιπόν το προσέγγιζα ακόμα έτσι; Προσήλθα ενώπιον του Θεού σε προσευχή και αναζήτηση.

Μια μέρα, διάβασα ένα χωρίο των λόγων του Θεού που μου έδωσε περισσότερη διαύγεια πάνω στο πρόβλημά μου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Ανεξάρτητα από το τι έργο κάνουν κάποιοι άνθρωποι ή τι καθήκον εκτελούν, είναι ανίκανοι να το επιτύχουν, είναι υπερβολικό για αυτούς, είναι ανίκανοι να εκπληρώσουν οποιαδήποτε από τις υποχρεώσεις ή τις ευθύνες που οφείλουν οι άνθρωποι. Δεν είναι σκουπίδια; Είναι ακόμη άξιοι να ονομάζονται άνθρωποι; Με εξαίρεση τους κουτούς, τους διανοητικά ανάπηρους και όσους πάσχουν από σωματικές αναπηρίες, υπάρχει κάποιος εν ζωή που δεν οφείλει να εκτελεί τα καθήκοντά του και να εκπληρώνει τις ευθύνες του; Όμως, αυτού του είδους τα άτομα είναι πάντα ύπουλα και παίζουν βρόμικα και δεν επιθυμούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους και, συνεπεία αυτού, δεν επιθυμούν να συμπεριφέρονται σαν σωστά άτομα. Ο Θεός τούς έδωσε επίπεδο και χαρίσματα, τους έδωσε την ευκαιρία να είναι άνθρωποι, όμως δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Δεν κάνουν τίποτα, θέλουν, όμως, να απολαμβάνουν τα πάντα. Είναι κατάλληλο ένα τέτοιο άτομο να ονομάζεται άνθρωπος; Ανεξάρτητα από το έργο που τους δίνεται —είτε είναι σημαντικό είτε συνηθισμένο, δύσκολο ή απλό— είναι πάντα απρόσεκτοι και επιπόλαιοι, πάντα οκνοί και φυγόπονοι. Όταν προκύπτουν προβλήματα, προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη γι’ αυτά σε άλλους και δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη, επιθυμώντας να συνεχίσουν να ζουν την παρασιτική τους ζωή. Δεν είναι άχρηστα σκουπίδια; Στην κοινωνία, ποιος δεν χρειάζεται να είναι αυτάρκης για την επιβίωσή του; Όταν ένα άτομο μεγαλώσει, πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του. Οι γονείς του έχουν εκπληρώσει την ευθύνη τους. Ακόμη κι αν οι γονείς του ήταν πρόθυμοι να τον υποστηρίξουν, θα ένιωθε άβολα και όφειλε να μπορεί να αναγνωρίσει τα εξής: “Οι γονείς μου έχουν ολοκληρώσει το έργο της ανατροφής παιδιών. Είμαι ενήλικας, είμαι αρτιμελής —θα πρέπει να μπορώ να ζω ανεξάρτητα”. Αυτή δεν είναι η ελάχιστη σύνεση που οφείλει να έχει ένας ενήλικας; Εάν κάποιος όντως έχει σύνεση, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να απομυζά τους γονείς του, θα φοβόταν την κοροϊδία των άλλων, την ταπείνωση. Έχει, λοιπόν, σύνεση ο οκνός αργόσχολος; (Όχι.) Θέλει διαρκώς κάτι άνευ ανταλλάγματος, δεν θέλει ποτέ να αναλαμβάνει ευθύνες, ψάχνει να βρει δωρεάν παροχές, θέλει τρία πλήρη γεύματα την ημέρα —και κάποιον να τον σερβίρει και το φαγητό να είναι νόστιμο— χωρίς να κάνει καμία δουλειά. Δεν είναι αυτή η νοοτροπία του παράσιτου; Και οι άνθρωποι που είναι παράσιτα έχουν συνείδηση και σύνεση; Έχουν αξιοπρέπεια και ακεραιότητα; Σε καμία περίπτωση· είναι όλοι εντελώς άχρηστοι τρακαδόροι, όλοι κτήνη χωρίς συνείδηση ή λογική. Κανένας από αυτούς δεν είναι κατάλληλος να παραμένει στον οίκο του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών»). Από τα λόγια του Θεού, έμαθα πως όσοι έχουν συνείδηση και λογική δίνουν όλο τους το είναι στο καθήκον τους και το εκπληρώνουν όπως πρέπει. Απεναντίας, όσοι στερούνται κανονικής ανθρώπινης φύσης και λογικής δεν είναι ποτέ πρόθυμοι να υποφέρουν ή να ξεβολευτούν, απλώς εξαπατούν και βολεύονται, χωρίς να σκέφτονται καθόλου τις ευθύνες ή τις υποχρεώσεις τους. Ακόμα κι αν ο Θεός τούς δίνει επίπεδο και χαρίσματα και μια ευκαιρία να κάνουν ένα καθήκον, εφόσον δεν μαθαίνουν κάτι και θέλουν μόνο να απολαμβάνουν σαρκικές ανέσεις και δεν έχουν ίχνος υπευθυνότητας, τελικά δεν θα μπορέσουν να κάνουν τίποτα και θα γίνουν άχρηστοι. Ήμουν μία απ’ αυτούς που περιέγραφε ο Θεός. Μετά την απομάκρυνσή μου, η εκκλησία με άφησε να κάνω εργασίες κειμένου, δίνοντάς μου μια ευκαιρία να μετανοήσω, μα δεν ήξερα πώς να την εκτιμήσω. Δεν ήθελα να βελτιωθώ στο καθήκον μου και όταν συναντούσα πραγματικές δυσκολίες, τις φόρτωνα απλώς σε κάποιον άλλο, όντας εντελώς απρόθυμη να ξοδέψω ενέργεια και χρόνο στο να αναλογιστώ την κατάσταση. Έτσι, δεν έκανα καμία πρόοδο στο καθήκον μου. Προβληματίστηκα πολύ με αυτό. Γιατί υποχωρούσα σε κάθε δυσκολία και κρυβόμουν από κάθε κακουχία;

Μια φορά, διάβασα κάποια λόγια του Θεού κατά την πνευματική μου άσκηση, και κατανόησα κάπως τη ρίζα του προβλήματος. Τα λόγια του Θεού λένε: «Σήμερα, δεν πιστεύεις τα λόγια που λέω και δεν τα προσέχεις. Όταν έρθει η μέρα για να εξαπλωθεί αυτό το έργο και δεις το σύνολό του, θα το μετανιώσεις και εκείνη τη στιγμή θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχουν ευλογίες, όμως δεν ξέρεις να τις απολαμβάνεις, και υπάρχει και η αλήθεια, αλλά δεν την επιδιώκεις. Δεν επισύρεις την περιφρόνηση, λοιπόν, στον εαυτό σου; Σήμερα, αν και το επόμενο βήμα του έργου του Θεού δεν έχει αρχίσει ακόμα, δεν υπάρχει τίποτα εξαιρετικό ως προς τις απαιτήσεις που υπάρχουν για σένα και για το τι απαιτείται να βιώσεις. Υπάρχει τόσο έργο και τόσο πολλές αλήθειες. Δεν αξίζουν να τις γνωρίσεις; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να ξυπνήσουν το πνεύμα σου; Δεν έχουν τη δυνατότητα η παίδευση και η κρίση του Θεού να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου; Είσαι ικανοποιημένος με το να ζεις κάτω από την επιρροή του Σατανά, με ειρήνη και χαρά, και λίγη σαρκική παρηγοριά; Δεν είσαι ο κατώτερος από όλους τους ανθρώπους; Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από εκείνους που έχουν δει τη σωτηρία, αλλά δεν επιδιώκουν να την κερδίσουν· αυτοί είναι άνθρωποι που πέφτουν με τα μούτρα στη σάρκα και απολαμβάνουν τον Σατανά. Ελπίζεις ότι η πίστη σου στον Θεό δεν θα εμπεριέχει καμία πρόκληση ή δοκιμασία ούτε την παραμικρή δυσκολία. Πάντα επιδιώκεις εκείνα τα πράγματα που είναι άχρηστα και δεν αποδίδεις αξία στη ζωή, αλλά βάζεις τις δικές σου εξωφρενικές σκέψεις πάνω από την αλήθεια. Είσαι τόσο άχρηστος! Ζεις σαν χοίρος —ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και τους χοίρους και τα σκυλιά; Δεν είναι όλοι εκείνοι που δεν ακολουθούν την αλήθεια ενώ αγαπούν τη σάρκα σαν θηρία; Δεν είναι όρθια πτώματα όλοι αυτοί οι νεκροί χωρίς πνεύμα; Πόσα λόγια έχουν ειπωθεί ανάμεσά σας; Έχει γίνει μόνο λίγο έργο ανάμεσά σας; Πόσα σας έδωσα; Άρα, γιατί δεν τα κέρδισες; Τι παράπονο έχεις; Μήπως δεν έχεις κερδίσει τίποτα επειδή είσαι πολύ ερωτευμένος με τη σάρκα; Και μήπως αυτό συμβαίνει επειδή οι σκέψεις σου είναι υπερβολικές; Δεν είναι επειδή είσαι πολύ ανόητος; Εάν δεν είσαι σε θέση να κερδίσεις αυτές τις ευλογίες, μπορείς να κατηγορήσεις τον Θεό που δεν σε έσωσε; […] Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο; Οι χοίροι δεν επιδιώκουν τη ζωή του ανθρώπου, δεν επιδιώκουν να εξαγνίζονται και δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζωή. Κάθε μέρα, μετά το φαγητό τους, απλώς κοιμούνται. Σου έδωσα την αληθινή οδό, όμως δεν την έχεις κερδίσει: Είσαι με άδεια χέρια. Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις με αυτή τη ζωή, τη ζωή ενός χοίρου; Τι σημασία έχει να μένουν ζωντανοί αυτοί οι άνθρωποι; Η ζωή σου είναι αξιοπεριφρόνητη και ποταπή, ζεις μέσα στη βρομιά και στην ανηθικότητα, και δεν έχεις κανέναν στόχο. Η ζωή σου δεν είναι η πλέον ποταπή; Έχεις το θράσος να κοιτάξεις τον Θεό; Εάν συνεχίζεις να έχεις τέτοιες εμπειρίες, θα αποκτήσεις τίποτα; Η αληθινή οδός σού έχει δοθεί, αλλά κατά πόσο μπορείς να την κερδίσεις τελικά εξαρτάται από την προσωπική σου επιδίωξη» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση). Διάβαζα το συγκεκριμένο χωρίο ξανά και ξανά. Κάθε φορά που διάβαζα τις λέξεις «κτήνη», «γουρούνι ή σκύλος» και ιδιαίτερα «άτιμος», ένιωθα σαν να δεχόμουν ένα χαστούκι. Αναρωτιόμουν: «Γιατί πιστεύω στον Θεό στην πραγματικότητα; Απλώς για να απολαμβάνω ανέσεις; Γιατί έχω τόσο ταπεινές επιδιώξεις στη ζωή, ακόμα κι αφού έχω διαβάσει τόσα λόγια του Θεού;» Ένιωθα πως είχα διαφθαρεί βαθιά απ’ τον Σατανά. Σατανικές φιλοσοφίες όπως: «Η ζωή έχει να κάνει μόνο με το φαγητό και το ντύσιμο», «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη» και «Πιες το σημερινό κρασί σήμερα και ανησύχησε για το αύριο, αύριο» ήταν τα λόγια σύμφωνα με τα οποία ζούσα. Θεωρούσα τις σωματικές ανέσεις και απολαύσεις ως τις κύριες επιδιώξεις μου στη ζωή. Θυμήθηκα πως όταν οι συμμαθητές μου διάβαζαν σαν τρελοί πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις του γυμνασίου, εγώ ένιωθα πολύ αγχωμένη, κι έτσι πήγαινα απλώς στην παιδική χαρά να χαλαρώσω. Ένιωθα πως θα έπρεπε να μου φέρομαι καλά στη ζωή και να απολαμβάνω την κάθε στιγμή, ό,τι κι αν έφερνε το αύριο. Οι συμμαθητές μου έλεγαν πως ήμουν πολύ χαλαρή κι ένιωθα πως αυτός ήταν ένας καλός τρόπος ζωής. Κάθε μέρα, ήμουν ευτυχισμένη, χωρίς άγχος ή ανησυχίες. Αυτή ήταν η ζωή που ήθελα. Όταν απέκτησα πίστη και ανέλαβα ένα καθήκον, δεν άλλαξα αυτήν τη θεώρηση. Όταν προέκυπτε κάτι πολύπλοκο ή δύσκολο, σκεφτόμουν πως ήταν μπελάς και ήθελα να το αποφύγω, απρόθυμη να υποστώ λίγη σωματική ταλαιπωρία ή καταπόνηση. Ήθελα να μην έχω τίποτα να κάνω, να χασομερώ ελεύθερη και ήρεμη. Όμως τι πραγματικά κέρδισα από έναν τέτοιο τρόπο ζωής; Δεν έκανα καμία πρόοδο στο καθήκον μου και εκφύλιζα τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπειά μου, επειδή ήμουν ανεύθυνη και καθυστερούσα το έργο της εκκλησίας. Είχα αηδιάζει τον Θεό και οι αδελφοί και οι αδελφές ενοχλούνταν. Αυτές οι σατανικές θεωρήσεις επιβίωσης κάνουν μεγάλο κακό! Ζώντας έτσι, δεν είχα καθόλου ακεραιότητα ή αξιοπρέπεια και κανένα σωστό στόχο στη ζωή. Ήμουν τόσο αχρεία! Στην πραγματικότητα, όταν συναντούσα δυσκολίες στο καθήκον μου, ήταν θέλημα Θεού να αναζητήσω την αλήθεια και να καταφέρω να την κατανοήσω και να την αποκτήσω. Όμως δεν το εκτίμησα και πέταξα πάρα πολλές ευκαιρίες να αποκτήσω την αλήθεια. Η Βίβλος λέει: «Η αμεριμνησία των αφρόνων θέλει αφανίσει αυτούς» (Παροιμίαι 1:32). Πράγματι. Τα λόγια του Θεού λένε: «Η σάρκα του ανθρώπου είναι σαν το φίδι: Η ουσία της είναι να βλάπτει τη ζωή του —και όταν του επιβάλλει ολοκληρωτικά τον δικό της τρόπο, η ζωή σου χάνεται» («Ο Λόγος», τόμ. 1: «Η εμφάνιση και το έργο του Θεού», Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Σκεφτόμουν πώς έπαιρνα συνεχώς το καθήκον μου αψήφιστα, πώς είχα βλάψει το έργο και ένιωθα υπόχρεη στον Θεό. Ήμουν γεμάτη δυστυχία και τύψεις και άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Όλα αυτά αμαυρώνουν το ιστορικό της πίστης μου στον Θεό και ποτέ δεν θα σβηστούν, και πάντα θα το μετανιώνω! Με απεχθανόμουν από τα βάθη της καρδιάς μου. Με δάκρυα, προσευχήθηκα: «Θεέ μου, Σε έχω απογοητεύσει. Είμαι για χρόνια πιστή, χωρίς να επιδιώκω ποτέ την αλήθεια, μόνο εφήμερες σαρκικές ανέσεις. Είμαι τόσο αχρεία! Θεέ μου, είδα επιτέλους την ουσία της σάρκας, κι αν και μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να επανορθώσω για τις παραβάσεις μου, θέλω να μετανοήσω, να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω μια νέα αρχή».

Μια αδελφή μού έστειλε ένα χωρίο των λόγων του Θεού, το οποίο μου έδωσε τη δυνατότητα να βρω ένα μονοπάτι άσκησης και εισόδου. Τα λόγια του Θεού λένε: «Όταν οι άνθρωποι έχουν σκέψεις, έχουν επιλογές. Αν τους συμβεί κάτι και κάνουν τη λάθος επιλογή, θα πρέπει να μεταστραφούν και να κάνουν τη σωστή επιλογή· δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιμείνουν στο λάθος τους. Αυτό δείχνει εξυπνάδα. Αν όμως κάποιος γνωρίζει ότι έκανε λάθος επιλογή και δεν μεταστρέφεται, τότε δεν αγαπάει την αλήθεια, και ένα τέτοιο άτομο δεν θέλει πραγματικά τον Θεό. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι ήθελες να είσαι απρόσεκτος και πρόχειρος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Προσπαθούσες να χαλαρώσεις και προσπαθούσες να αποφύγεις τον εξονυχιστικό έλεγχο του Θεού. Σε τέτοιες στιγμές, σπεύσε ενώπιον του Θεού να προσευχηθείς και να σκεφτείς αν αυτός ήταν ο σωστός τρόπος να ενεργήσεις. Στη συνέχεια, σκέψου: “Γιατί πιστεύω στον Θεό; Μια τέτοια προχειρότητα μπορεί να την προσπεράσουν οι άνθρωποι, αλλά θα την προσπεράσει ο Θεός; Επιπλέον, η πίστη μου στον Θεό δεν είναι για να χαλαρώσω —είναι για να σωθώ. Η συμπεριφορά μου αυτή δεν αποτελεί έκφραση της κανονικής ανθρώπινης φύσης ούτε την αγαπάει ο Θεός. Όχι, μπορώ να χαλαρώνω και να κάνω ό,τι θέλω στον έξω κόσμο, αλλά τώρα βρίσκομαι στον οίκο του Θεού, είμαι υπό την κυριαρχία του Θεού, υπό τον εξονυχιστικό έλεγχο των ματιών του Θεού. Είμαι άνθρωπος, πρέπει να ενεργώ σύμφωνα με τη συνείδησή μου, δεν μπορώ να κάνω ό,τι μου αρέσει. Πρέπει να ενεργώ σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, δεν πρέπει να είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος, δεν γίνεται να χαλαρώνω. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να ενεργώ για να μην χαλαρώνω, να μην είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος; Πρέπει να καταβάλλω κάποια προσπάθεια. Μόλις τώρα ένιωθα ότι ήταν πολύ μεγάλος κόπος να ενεργήσω κατ’ αυτόν τον τρόπο, ήθελα να αποφύγω τις δυσκολίες, μα τώρα καταλαβαίνω: Μπορεί να είναι μεγάλη ταλαιπωρία να ενεργώ έτσι, αλλά είναι αποτελεσματικό, και έτσι θα πρέπει να γίνεται”. Όταν εργάζεσαι και εξακολουθείς να φοβάσαι τις δυσκολίες, σε τέτοιες στιγμές πρέπει να προσεύχεσαι στον Θεό: “Ω Θεέ μου! Είμαι τεμπέλης και δόλιος, Σε ικετεύω να με πειθαρχήσεις, να με επιπλήξεις, ώστε να έχω μια αίσθηση στη συνείδησή μου και ένα αίσθημα ντροπής. Δεν θέλω να είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος. Σε ικετεύω να με καθοδηγήσεις και να με διαφωτίσεις, να μου δείξεις την παρακοή μου και την ασχήμια μου”. Όταν προσεύχεσαι έτσι, κάνεις αυτοκριτική και προσπαθείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα μεταμέλειας, και είσαι σε θέση να μισήσεις την ασχήμια σου, οπότε αρχίζει να αλλάζει η λανθασμένη κατάσταση στην καρδιά σου και είσαι σε θέση να το συλλογιστείς αυτό και να πεις μέσα σου: “Γιατί είμαι απρόσεκτος και επιπόλαιος; Γιατί είμαι πάντα χαλαρός; Ενεργώντας έτσι στερούμαι κάθε συνείδησης ή σύνεσης —είμαι ακόμα κάποιος που πιστεύει στον Θεό; Γιατί δεν παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά; Δεν θα έπρεπε να αφιερώνω λίγο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια; Δεν είναι μεγάλο φορτίο. Αυτό οφείλω να κάνω· αν δεν μπορώ να κάνω ούτε αυτό, είμαι άξιος να ονομάζομαι άνθρωπος;” Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πάρεις μια απόφαση και να ορκιστείς: “Ω Θεέ μου! Σε απογοήτευσα, είμαι πραγματικά πολύ βαθιά διεφθαρμένος, δεν έχω συνείδηση ή σύνεση, δεν έχω ανθρώπινη φύση, επιθυμώ να μετανοήσω. Σε ικετεύω να με συγχωρέσεις, θα αλλάξω σίγουρα. Αν δεν μετανοήσω, θα ήθελα να με τιμωρήσεις”. Στη συνέχεια, υπάρχει μια αλλαγή στη νοοτροπία σου και αρχίζεις να αλλάζεις. Ενεργείς και εκτελείς τα καθήκοντά σου με ευσυνειδησία, με λιγότερη απροσεξία και επιπολαιότητα, και είσαι πλέον σε θέση να υποφέρεις και να πληρώσεις τίμημα. Αισθάνεσαι ότι το να εκτελείς το καθήκον σου με αυτόν τον τρόπο είναι υπέροχο, και η καρδιά σου είναι γαλήνια και χαρούμενη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η εκτίμηση των λόγων του Θεού είναι το θεμέλιο της πίστης στον Θεό). Από τα λόγια του Θεού, αντιλήφθηκα πως το πιο βασικό που θα πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι είναι να αφοσιωθούμε στο καθήκον μας. Όσο σκληρό κι αν είναι, είτε είναι απλό είτε πολύπλοκο, θα πρέπει να εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας και να το κάνουμε σοβαρά και ολόψυχα. Θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Αυτή είναι η σωστή στάση απέναντι στο καθήκον. Τα λόγια του Θεού επισημαίνουν ένα μονοπάτι άσκησης. Όταν θέλουμε να αρχίσουμε να φερόμαστε ύπουλα και με πανουργία, πρέπει να δεχόμαστε τη σχολαστική εξέταση του Θεού, να προσευχόμαστε και να απαρνούμαστε τη σάρκα. Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, ένιωθα την κατανόηση και τη συμπόνια Του για τους ανθρώπους. Εκείνος είναι πολύ σαφής σχετικά με αυτά τα μονοπάτια της άσκησης και της εισόδου, ώστε να βιώσουμε μια ανθρώπινη ομοιότητα. Μόλις κατανόησα το θέλημα και την απαίτηση του Θεού, προσευχήθηκα και απαρνήθηκα σκοπίμως τη σάρκα μου.

Μια φορά, όταν ήρθα και πάλι αντιμέτωπη με ένα ακανθώδες πρόβλημα και ένιωσα τότε την επιθυμία να το αντιμετωπίσω τυπικά και να ενεργήσω μηχανικά, είπα μια προσευχή: «Θεέ μου, σκέφτομαι να γίνω και πάλι πανούργα στο καθήκον μου, όμως δεν θέλω να το προσεγγίσω έτσι. Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με να απαρνηθώ τη σάρκα, να κάνω πράξη την αλήθεια και να κάνω καλά το καθήκον μου». Μετά την προσευχή, σκέφτηκα ότι ακόμα κι αν οι άλλοι μπορεί να μην έβλεπαν πως ήμουν ύπουλη και πανούργα, ο Θεός θα το έβλεπε. Θα έβλεπε αν έκανα πράξη την αλήθεια ή αν ακολουθούσα τη σάρκα. Όταν το σκέφτηκα αυτό, ηρέμησα για να συλλογιστώ πώς θα έπρεπε να επιλύσω το πρόβλημα, και χωρίς να το καταλάβω, κάποιες αρχές μού έγιναν σαφέστερες. Το πρόβλημα επιλύθηκε πολύ γρήγορα. Ασκούμενη μερικές φορές κατ’ αυτόν τον τρόπο, η καρδιά μου γαλήνευσε πραγματικά, και ένιωθα πως ήταν ένας υπέροχος τρόπος να κάνω το καθήκον μου. Επίσης, οι στιγμές πανικού που είχα στο παρελθόν για το αν θα μετατεθώ από το καθήκον μου, εξαφανίστηκαν.

Το ότι μπόρεσα να αλλάξω κάπως ήταν η σωτηρία μου απ’ τον Θεό, και σιγά-σιγά, αφυπνίστηκα μέσα από την κρίση, την αποκάλυψη και τη θρέψη των λόγων του Θεού. Δόξα τω Θεώ!