Από τη Λίντα, Ιταλία

Το 2019, η αδελφή Άντρεα κι εγώ τεθήκαμε υπεύθυνες του έργου σχεδίασης στην εκκλησία. Όταν πρωτοξεκίνησα αυτό το καθήκον, υπήρχαν πολλές αρχές που δεν κατανοούσα, κι έτσι η Άντρεα συναναστρεφόταν μαζί μου υπομονετικά και η ίδια αναλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του έργου. Αργότερα, έμαθα πως έκανε αυτό το καθήκον εδώ και δύο χρόνια και είχε κάποια εργασιακή εμπειρία, και σε όλα, από την επίλυση προβλημάτων στις συναθροίσεις μέχρι τη σύνοψη του έργου, ο τρόπος σκέψης της ήταν πιο εμπεριστατωμένος απ’ τον δικό μου. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές έθεταν ερωτήματα, είχε πάντα καλές λύσεις. Συγκριτικά μ’ εκείνη, ένιωθα πως υστερούσα πολύ. Σκεφτόμουν: «Πόση ταλαιπωρία θα πρέπει να περάσω και τι τίμημα θα πρέπει να πληρώσω για να γίνω σαν την Άντρεα; Έχει περισσότερη εμπειρία και φέρει μεγαλύτερο φορτίο, άρα θα την αφήσω να κάνει περισσότερο έργο».

Πριν από κάθε σύνοψη έργου, η Άντρεα μού ζητούσε να σκέφτομαι εκ των προτέρων πώς να συναναστρέφομαι για να επιλύνω προβλήματα, κι εγώ σκεφτόμουν απλώς: «Είναι μεγάλος μπελάς. Εκτός από τη σύνοψη των υφισταμένων προβλημάτων στο καθήκον μας, πρέπει να βρίσκω και τα σχετικά λόγια του Θεού και τις αρχές ώστε να συναναστρέφομαι πάνω σε κάποια λύση. Ειδικά σε ζητήματα επαγγελματικής φύσης, δεν έχω μεγάλη εμπειρία. Για να δίνω λύση, πρέπει να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια στο να βρίσκω πολλές πληροφορίες και να αναζητώ συναναστροφή πάνω σε θέματα που δεν κατανοώ. Αυτό θα απαιτούσε πολύ χρόνο και προσπάθεια. Η Άντρεα γνωρίζει αυτό το αντικείμενο, άρα μπορεί να κάνει τις συνόψεις. Θα το αφήσω σ’ εκείνη». Μετά απ’ αυτό, δεν ξανασκέφτηκα ποτέ τις συνόψεις του έργου. Κατά τη σύνοψη, όταν η Άντρεα με ρώτησε τι ιδέες και σκέψεις είχα, της είπα: «Δεν είμαι εξοικειωμένη μ’ αυτό το αντικείμενο, άρα καλύτερα να κάνεις εσύ τις συνόψεις». Μερικές φορές, όταν σχεδίαζε την κατεύθυνση της μελέτης μας, με ρωτούσε αν ήθελα να συμμετέχω για να τη συμβουλεύω και να τη βοηθώ στην αποφυγή πιθανών προβλημάτων. Σκεφτόμουν: «Η Άντρεα ήταν πάντα υπεύθυνη για τη μελέτη μας. Για να συμμετέχω, θα έπρεπε να σκέφτομαι και να μελετώ πράγματα που δεν γνωρίζω εις βάθος. Αυτό απαιτεί τεράστια προσπάθεια! Ξέχνα το, δεν θα αναμειχθώ». Κι έτσι, αρνιόμουν την πρόταση της Άντρεα.

Αργότερα, μαθαίναμε μια νέα τεχνική σχεδίασης. Κατά τη διάρκεια της εκμάθησής της, συναντούσαμε διαρκώς δυσκολίες και προβλήματα, όμως η Άντρεα συζητούσε μαζί μας και τα έλυνε. Εφόσον δεν γνώριζα καλά την τεχνική, ήμουν μπερδεμένη ακόμα κι όταν τα εξηγούσε δύο φορές, και σκεφτόμουν: «Είναι πολύ κουραστικό να μαθαίνω νέες δεξιότητες σ’ αυτόν τον τομέα. Αυτήν τη φορά δεν νομίζω ν’ αναμειχθώ. Όπως και να ’χει, έχουμε την Άντρεα να μας βοηθά να μάθουμε». Αργότερα, κατά την ώρα της εκμάθησης, δεν άκουγα προσεκτικά. Μερικές φορές, δεν έλεγα τίποτα απολύτως καθ’ όλη τη διάρκεια. Άλλες φορές, έφευγα κι έκανα κάτι άλλο. Όταν η Άντρεα ζητούσε τις ιδέες και τις σκέψεις μου, απαντούσα πάντα αδιάφορα πως δεν είχα καμία. Σταδιακά, έφερα όλο και λιγότερο φορτίο στο καθήκον μου και έπαψα να εντοπίζω προβλήματα στο έργο παρακολούθησης. Εκείνη την περίοδο, κάθε μέρα ένιωθα μέσα μου ένα κενό και γινόμουν όλο και πιο αρνητική. Ένιωθα πως είχα χαμηλό επίπεδό και δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στο καθήκον.

Μια μέρα, αφού συζήτησε μαζί μου το έργο, η Άντρεα είπε: «Έχεις αυτό το καθήκον εδώ και αρκετό καιρό τώρα, όμως εξακολουθείς να λες πως δεν έχεις εμπειρία και κατανόηση. Απλώς δεν θες να φέρεις φορτίο ούτε να καταβάλλεις προσπάθεια. Ο λόγος για τον οποίο έχω κάποιες καλές ιδέες είναι επειδή προσεύχομαι συχνά, βασίζομαι στον Θεό και αναζητώ τις αρχές ώστε να κατανοώ πράγματα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για επαγγελματικά ζητήματα που δεν κατανοούμε, πρέπει να παίρνουμε την πρωτοβουλία να μελετάμε. Αλλιώς, πώς θα εκτελούμε καλά το καθήκον μας;» Τότε μίλησε για το πώς βασιζόταν στον Θεό και επιζητούσε να βρει λύσεις όταν αντιμετώπιζε δυσκολίες. Ωστόσο, τότε δεν είχα ακόμα αντιληφθεί καθόλου το πρόβλημά μου. Αντιθέτως, ένιωθα πως η Άντρεα δεν κατανοούσε τις δυσκολίες μου, κι έτσι δεν πήρα τις υποδείξεις της στα σοβαρά ούτε προχώρησα σε αυτοκριτική.

Σύντομα, η Άντρεα τέθηκε υπεύθυνη ενός άλλου έργου. Στεναχωρήθηκα πολύ όταν έφυγε, επειδή μπρος σε όλη αυτήν τη δουλειά, το μυαλό μου είχε θολώσει. Σκεφτόμουν: «Είμαι υπεύθυνη του έργου εδώ και πάνω από έναν χρόνο, πώς λοιπόν εξακολουθώ να μην είμαι σε θέση να το αναλάβω;» Τότε, θυμήθηκα τι μου είχε πει η Άντρεα. Στ’ αλήθεια δεν έφερα φορτίο στο καθήκον μου; Προσευχήθηκα στον Θεό, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει στην αυτοκριτική και την αυτογνωσία. Διάβασα το εξής χωρίο του λόγου του Θεού: «Τις περισσότερες φορές, δεν είστε σε θέση να απαντήσετε όταν σας ρωτούν για εργασιακά θέματα. Παρόλο που κάποιοι από εσάς έχετε ασχοληθεί με το έργο, δεν ρωτήσατε ποτέ πώς πάει ούτε το έχετε σκεφτεί προσεκτικά. Δεδομένου του επιπέδου και των γνώσεών σας, οφείλετε να γνωρίζετε έστω κάτι, μιας και όλοι σας έχετε λάβει μέρος σε αυτό το έργο. Γιατί, λοιπόν, οι περισσότεροι δεν λέτε κουβέντα; Είναι πιθανό να μην ξέρετε όντως τι να πείτε, να μη γνωρίζετε αν πάνε καλά τα πράγματα ή όχι. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους: Ο ένας είναι ότι είστε εντελώς αδιάφοροι και δεν νοιαστήκατε ποτέ για αυτά τα πράγματα. Τα αντιμετωπίζατε μονάχα ως μια ανάθεση που πρέπει να ολοκληρώσετε. Ο άλλος είναι ότι είστε ανεύθυνοι και δεν θέλετε να νοιαστείτε γι’ αυτά τα πράγματα. Αν σε ενδιέφεραν πραγματικά και ασχολούσουν όντως μ’ αυτά, θα είχες άποψη και οπτική για το καθένα τους. Η έλλειψη οπτικής και άποψης οφείλεται συχνά στην αδιαφορία και την απάθειά σου, καθώς και στο ότι δεν αναλαμβάνεις καμία ευθύνη. Δεν είσαι επιμελής απέναντι στο καθήκον που εκτελείς, δεν αναλαμβάνεις καμία ευθύνη, δεν είσαι πρόθυμος να πληρώσεις κάποιο τίμημα ή να ασχοληθείς. Δεν κάνεις κανέναν κόπο ούτε είσαι πρόθυμος να δαπανήσεις περισσότερη ενέργεια. Θες μόνο να είσαι υφιστάμενος, πράγμα που δεν διαφέρει από έναν άπιστο που εργάζεται για το αφεντικό του. Δεν αρέσει στον Θεό να εκτελεί κανείς έτσι ένα καθήκον ούτε Τον ευχαριστεί κάτι τέτοιο. Δεν πρόκειται να δώσει την έγκρισή Του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να βιώσει αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα). Ο λόγος του Θεού φανέρωνε ακριβώς την κατάστασή μου. Όταν συνεργαζόμουν και συζητούσα το έργο με την Άντρεα, ποτέ δεν είχα δικές μου απόψεις ή ιδέες. Ένιωθα πάντα πως αυτό οφειλόταν στο ότι δεν γνώριζα καλά το αντικείμενο ή το έργο. Μόνον όταν διάβασα τον λόγο του Θεού κατάλαβα πως οφειλόταν στην αδιαφορία και την ανευθυνότητά μου. Θυμήθηκα πως κατά την περίοδο συνεργασίας μου με την Άντρεα, κάθε φορά που είχα προβλήματα επαγγελματικής φύσης, ποτέ δεν ανησυχούσα. Χρησιμοποιούσα την απειρία μου στο καθήκον και την ανεπαρκή κατανόηση των αρχών ως δικαιολογία για να απαλλάσσομαι από το πρόβλημα και να το αποφεύγω. Όταν συζητούσαμε για το έργο, ήμουν απλώς ακροάτρια. Ποτέ δεν το σκεφτόμουν προσεκτικά. Συχνά έλεγα μπροστά στην Άντρεα πως δεν καταλάβαινα, πως δεν ήμουν ικανή και πως εκείνη είχε περισσότερη εργασιακή εμπειρία, όμως στην πραγματικότητα, αυτές ήταν απλώς δικαιολογίες. Ο αληθινός σκοπός μου ήταν να κερδίσω τη συμπόνια και την κατανόησή της, ώστε να κάνει εκείνη περισσότερο έργο κι εγώ να συνεχίσω να απολαμβάνω τον ελεύθερο χρόνο μου. Ήμουν πολύ πονηρή και δόλια! Είχα τεθεί υπεύθυνη γι’ αυτό το έργο εδώ και πάνω από έναν χρόνο και είχα επαγγελματικές βάσεις, άρα αν ήμουν υπεύθυνη και μελετούσα επιμελώς, θα είχα κάποιες δικές μου απόψεις όταν συζητούσα για το έργο. Ίσως και να μπορούσα να αναλάβω το έργο όταν η Άντρεα μετατέθηκε. Δεν έκανα τίποτε άλλο απ’ το να είμαι ανεύθυνη στο καθήκον μου, λες και εργαζόμουν απλώς για έναν μισθό, επιβιώνοντας καθημερινά με όσο λιγότερη προσπάθεια και άγχος γινόταν. Ποτέ δεν σκεφτόμουν πώς να κάνω τα πράγματα σωστά, να βάζω τα δυνατά μου και να εκπληρώνω την ευθύνη μου. Απλώς έκανα μηχανικά το καθήκον μου και σκεφτόμουν πώς να αποφεύγω τη σαρκική ταλαιπωρία. Δεν σκεφτόμουν καθόλου το θέλημα του Θεού. Πώς μπορούσα να λέω πως ο Θεός είχε μια θέση στην καρδιά μου; Πώς να μη με απεχθανόταν ο Θεός για τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου;

Έπειτα, διάβασα ένα άλλο χωρίο του λόγου του Θεού: «Ο Κύριος Ιησούς είπε κάποτε: “Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ο,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού” (Κατά Ματθαίον 13:12). Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Σημαίνουν ότι αν δεν εκτελείς καν το καθήκον ή τη δουλειά σου ούτε αφιερώνεσαι σ’ αυτά, ο Θεός θα σου αφαιρέσει όσα ήταν κάποτε δικά σου. Τι σημαίνει “θα σου αφαιρέσει”; Πώς νιώθουν οι άνθρωποι εξαιτίας αυτού; Μπορεί να μην καταφέρεις να πετύχεις όσα θα μπορούσες να είχες πετύχει με βάση το επίπεδο και τα χαρίσματά σου, αλλά να μην αισθάνεσαι τίποτα, και να είσαι όπως ακριβώς ένας άπιστος. Αυτό σημαίνει να σου αφαιρεί ο Θεός τα πάντα. Εάν είσαι αμελής και δεν πληρώνεις κάποιο τίμημα στο καθήκον σου, ούτε είσαι έντιμος, ο Θεός θα σου αφαιρέσει όσα ήταν κάποτε δικά σου, θα σου πάρει πίσω το δικαίωμα να εκτελείς το καθήκον σου, δεν θα σου το παραχωρήσει. Ο Θεός σού έδωσε χαρίσματα και επίπεδο, αλλά εσύ δεν εκτέλεσες σωστά το καθήκον σου, δεν δαπάνησες τον εαυτό σου για τον Θεό ούτε πλήρωσες κάποιο τίμημα και δεν το έκανες με την καρδιά σου. Γι’ αυτό και ο Θεός όχι μόνο δεν σε θα σε ευλογήσει, μα θα σου αφαιρέσει και όσα είχες κάποτε. Ο Θεός δίνει στους ανθρώπους χαρίσματα, καθώς και ειδικές δεξιότητες, ευφυΐα και σοφία. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να τα χρησιμοποιούν αυτοί; Πρέπει να αφιερώνεις τις ειδικές δεξιότητές σου, τα χαρίσματά σου, την ευφυΐα και τη σοφία σου στο καθήκον σου. Πρέπει να το κάνεις με την καρδιά σου και να εφαρμόζεις στο καθήκον σου όλα όσα γνωρίζεις, όλα όσα καταλαβαίνεις και όλα όσα μπορείς να πετύχεις. Αν το κάνεις αυτό, θα ευλογηθείς. Τι σημαίνει να σε ευλογήσει ο Θεός; Τι αισθάνονται οι άνθρωποι τότε; Ότι ο Θεός τούς έχει διαφωτίσει και καθοδηγήσει και ότι έχουν ένα μονοπάτι καθώς εκτελούν το καθήκον τους. Μπορεί οι άλλοι να έχουν την εντύπωση ότι το επίπεδό σου και οι γνώσεις σου δεν επαρκούν για να μπορέσεις να πετύχεις κάποια πράγματα. Αν όμως εργαστεί και σε διαφωτίσει ο Θεός, όχι μόνο θα είσαι σε θέση να καταλάβεις και να κάνεις αυτά τα πράγματα, αλλά θα τα κάνεις και καλά. Στο τέλος μάλιστα θα αναρωτηθείς: “Δεν ήμουν πάντα τόσο ικανός, αλλά πλέον υπάρχουν πολύ περισσότερα καλά πράγματα μέσα μου, και είναι όλα θετικά. Ποτέ μου δεν μελέτησα αυτά τα πράγματα, αλλά τώρα ξαφνικά τα καταλαβαίνω. Πώς έγινα ξαφνικά τόσο έξυπνος; Πώς είναι δυνατόν να μπορώ να κάνω τόσα πράγματα πλέον;” Δεν θα μπορέσεις να το εξηγήσεις. Αυτή είναι η διαφώτιση και η ευλογία του Θεού· έτσι ευλογεί ο Θεός τους ανθρώπους. Αν δεν το νιώθετε αυτό όταν εκτελείτε το καθήκον σας ή όταν κάνετε τη δουλειά σας, τότε δεν σας έχει ευλογήσει ο Θεός» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μόνο ένας έντιμος άνθρωπος μπορεί να βιώσει αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα). Μόλις αναλογίστηκα τον λόγο του Θεού, κατάλαβα πως ο Θεός ευλογεί τους έντιμους και όσους δαπανούν ειλικρινά εαυτόν για Εκείνον. Όσο πιο επιμελής είναι κάποιος και προσπαθεί να βελτιωθεί στο καθήκον του, τόσο περισσότερο τον διαφωτίζει το Άγιο Πνεύμα, και τόσο πιο αποτελεσματικός είναι στο καθήκον του. Αντιθέτως, αν εκτελείς το καθήκον σου με δόλο, δεν είσαι επιμελής και δεν πληρώνεις τίμημα, ποτέ δεν θα κάνεις πρόοδο ούτε θα λάβεις κάποιο όφελος από το καθήκον σου, και μπορεί μάλιστα να χάσεις ό,τι θα μπορούσες να είχες επιτύχει. Τότε, θυμήθηκα την εμπειρία για την οποία μού είχε πει η Άντρεα. Η αλήθεια ήταν πως αρχικά, υπήρχε πολύ έργο που δεν είχε κατανοήσει, όμως έφερνε συχνά τις δυσκολίες της στον Θεό, προσευχόταν, αναζητούσε και τις συλλογιζόταν βαθιά, κι επίσης, συναναστρεφόταν για αυτές και τις συνόψιζε μαζί με άλλους, και ασυναίσθητα, διαφωτιζόταν από το Άγιο Πνεύμα και ήταν πάντα σε θέση να έχει νέες ιδέες. Έκανε όλο και μεγαλύτερη πρόοδο και γινόταν όλο και πιο αποτελεσματική στο καθήκον της. Εγώ, όμως, προσπαθούσα να διατηρήσω την παρούσα κατάσταση, δεν επιζητούσα πρόοδο, προσπαθούσα να απολαμβάνω τον ελεύθερο χρόνο μου και δεν ήθελα ποτέ να υποφέρω ή να πληρώνω τίμημα. Ως αποτέλεσμα, ποτέ δεν αξιοποιούσα τις δυνατότητές μου στο έπακρον. Ακριβώς όπως λένε τα λόγια του Θεού: «Όστις όμως δεν έχει, και ο, τι έχει θέλει αφαιρεθή απ' αυτού» (Κατά Ματθαίον 13:12). Ο Θεός απεχθανόταν την απερίσκεπτη και ανεύθυνη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου. Κατάλαβα πως αν δεν μετανοούσα, σίγουρα ο Θεός θα με αποστρεφόταν και θα με εγκατέλειπε, και τελικά, θα έχανα εντελώς την ευκαιρία να κάνω το καθήκον μου. Στη σκέψη αυτή, ένιωσα φόβο, κι έτσι προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό ώστε να μετανοήσω και να αναζητήσω την καθοδήγησή Του στο να βρω ένα μονοπάτι άσκησης.

Αργότερα, διάβασα τον λόγο του Θεού: «Πώς οφείλεις να κατανοείς τα καθήκοντα; Ως κάτι που ο Δημιουργός —ο Θεός— δίνει σε κάποιον να κάνει· έτσι προκύπτουν τα καθήκοντα των ανθρώπων. Η ανάθεση που σου δίνει ο Θεός είναι το καθήκον σου, και είναι απολύτως κανονικό και δικαιολογημένο να εκτελείς το καθήκον σου όπως σου ζητάει ο Θεός. Εάν είναι σαφές για σένα ότι αυτό το καθήκον είναι ανάθεση από τον Θεό και ότι πρόκειται για την αγάπη και την ευλογία του Θεού που έρχονται πάνω σου, τότε θα είσαι σε θέση να αποδεχτείς το καθήκον σου με μια καρδιά που αγαπά τον Θεό, να λαμβάνεις υπόψη σου τις προθέσεις του Θεού ενώ εκτελείς το καθήκον σου, καθώς και να ξεπεράσεις όλες τις δυσκολίες για να ικανοποιήσεις τον Θεό. Εκείνοι που πραγματικά δαπανούν εαυτούς για τον Θεό δεν θα μπορούσαν ποτέ να αρνηθούν την ανάθεση από τον Θεό, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αρνηθούν κανένα καθήκον. Όποιο καθήκον κι αν σου εμπιστεύεται ο Θεός, όποιες δυσκολίες κι αν αυτό συνεπάγεται, δεν πρέπει να το αρνείσαι, αλλά να το αποδέχεσαι. Αυτό είναι το μονοπάτι άσκησης, δηλαδή να κάνεις πράξη την αλήθεια και να αφοσιώνεσαι στα πάντα, προκειμένου να ικανοποιήσεις τον Θεό. Ποιο είναι το καίριο σημείο εδώ; Είναι οι λέξεις “στα πάντα”. “Τα πάντα” δεν σημαίνει απαραιτήτως τα πράγματα που σου αρέσουν ή αυτά στα οποία είσαι καλός, πολύ δε λιγότερο τα πράγματα με τα οποία είσαι εξοικειωμένος. Κάποιες φορές θα είναι πράγματα στα οποία δεν είσαι καλός, πράγματα που χρειάζεται να μάθεις, πράγματα που είναι δύσκολα ή πράγματα όπου θα πρέπει να υποφέρεις. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι είναι, εφόσον σου το έχει εμπιστευθεί ο Θεός, πρέπει να το δεχτείς από Αυτόν· πρέπει να το αποδεχτείς και να εκτελέσεις το καθήκον σωστά, με πλήρη αφοσίωση και ικανοποιώντας τις προθέσεις του Θεού. Αυτό είναι το μονοπάτι που πρέπει να κάνεις πράξη» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Μόλις συλλογίστηκα αυτά τα λόγια του Θεού, εμπνεύστηκα βαθιά. Ένα καθήκον είναι μια αποστολή από τον Θεό, και ανεξάρτητα απ’ το αν είμαστε επιδέξιοι σ’ αυτό ή όχι, ή από το αν είναι απλό ή πολύπλοκο, έχει προέλθει απ’ τον Θεό, άρα πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι και όσο αφοσιωμένοι μπορούμε. Μόνο αν βάλουμε τα δυνατά μας και εκπληρώσουμε την ευθύνη μας μπορούμε να λάβουμε την καθοδήγηση του Θεού. Σκέφτηκα όλες τις φορές που ορκίστηκα ενώπιον του Θεού πως θα εκτελούσα πιστά τα καθήκοντά μου για να ανταποδώσω την αγάπη Του. Τώρα που το καθήκον ήταν λίγο πολύπλοκο και απαιτητικό, και έπρεπε να υποφέρω και να πληρώσω κάποιο τίμημα, απλώς το εκτελούσα μηχανικά και προσπαθούσα να το αποφύγω. Όταν το αντιλήφθηκα, ένιωσα υπόχρεη απέναντι στον Θεό και ανάξια να χαρώ την αγάπη Του. Δεν έπρεπε να συνεχίσω έτσι. Έπρεπε να ασκούμαι σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, να αντιμετωπίζω τα καθήκοντά μου με ειλικρίνεια και να εκπληρώνω απόλυτα τις ευθύνες μου, για να μην το μετανιώσω στο μέλλον.

Έτσι, μετά απ’ αυτό, πήρα την πρωτοβουλία και άρχισα να διερευνώ και να εξοικειώνομαι με το έργο που κάποτε μου ήταν άγνωστο, και όταν συναντούσα πολύπλοκα προβλήματα, δεν προσπαθούσα πια να τα αποφεύγω. Αντιθέτως, έπαιρνα την πρωτοβουλία να τα συζητώ και να τα επιλύνω με τους αδελφούς και τις αδελφές μου και τους ζητούσα να με μάθουν ό,τι δεν κατανοούσα. Σταδιακά, άρχισα να μαθαίνω καλά τις λεπτομέρειες και μπορούσα να δίνω κατάλληλες λύσεις όταν οι άλλοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Κατά τη σύνοψη του έργου μας, στην αρχή δεν είχα ιδέες και ήθελα και πάλι να το αποφεύγω, όμως θυμήθηκα τι είχα διαβάσει στον λόγο του Θεού, κι έτσι απαρνούμουν συνειδητά τη σάρκα μου, σκεφτόμουν τα τρέχοντα προβλήματα στο καθήκον μας, και εργαζόμουν για να αναζητήσω τις αρχές και να ψάξω πληροφορίες. Ασκούμενη έτσι για λίγο καιρό, ένιωθα ξεκάθαρα την καθοδήγηση του Θεού. Χωρίς καν να το αντιληφθώ, άρχισα να κατανοώ πολλά πράγματα που δεν κατανοούσα ή με μπέρδευαν, και κάθε φορά που κάναμε σύνοψη έργου, πετυχαίναμε κάποια αποτελέσματα. Οι αδελφοί και οι αδελφές μου έκαναν πράξη όσα είχαμε συνοψίσει, κι έκαναν μάλιστα πρόοδο.

Νόμιζα πως η στάση μου απέναντι στο καθήκον μου είχε κάπως αλλάξει, όμως όταν βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με την ίδια κατάσταση, ξαναγύρισα στις παλιές μου συνήθειες.

Τον Σεπτέμβριο του 2021, για τις ανάγκες του έργου, άρχισα να συνεργάζομαι με την αδελφή Ρόζι στο πότισμα νεοφώτιστων. Νόμιζα πως εφόσον το καθήκον αυτό δεν αφορούσε τεχνικά ζητήματα, δεν θα ήταν τόσο πονοκέφαλος, όμως στην πραγματικότητα, μόλις άρχισα να το κάνω, ανακάλυψα πως το να ποτιστούν καλά οι νεοφώτιστοι δεν ήταν κάτι εύκολο. Όχι μόνο έπρεπε να επικοινωνώ σε ξένη γλώσσα, αλλά και να συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια για να διαλύω γρήγορα τις αντιλήψεις και τη σύγχυσή τους. Είδα πως η Ρόζι ήταν πολύ επιδέξια σε όλες τις πτυχές του έργου. Έβρισκε γρήγορα τη σχετική αλήθεια για να επιλύει τα προβλήματα των νεοφώτιστων, όμως διαπίστωσα πως εγώ ήμουν πολύ κακή σ’ αυτό. Δεν συναναστρεφόμουν πάνω στην αλήθεια με σαφήνεια ούτε επέλυα τα προβλήματά τους. Για να φτάσω το επίπεδο της Ρόζι, έπρεπε να μελετώ και να καταρτίζομαι για καιρό και να πληρώνω ένα σημαντικό τίμημα. Σκεφτόμουν: «Ξέχνα το, η Ρόζι είναι ούτε ή άλλως συνεργάτιδά μου τώρα, κι έτσι δεν χρειάζεται να ανησυχώ». Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, δεν εφοδιαζόμουν και τόσο πρόθυμα με τις αλήθειες αναφορικά με το πότισμα και, μετά τις συναθροίσεις, δεν ρωτούσα ενεργά τους νεοφώτιστους για τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Μια μέρα, σκέφτηκα πως έκανα ήδη αυτό το καθήκον για δύο μήνες, κι όμως δεν μπορούσα ακόμη να ποτίσω κάποιον νεοφώτιστο μόνη. Πάντα χρησιμοποιούσα ως δικαιολογία το ότι δεν καταλάβαινα, όμως στην πραγματικότητα, δεν πάσχιζα να πληρώσω κάποιο τίμημα. Δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ: «Γιατί αμέσως μόλις έρχομαι αντιμέτωπη με ένα καθήκον στο οποίο δεν είμαι πολύ καλή, χρησιμοποιώ την ‘‘έλλειψη κατανόησης’’ και την ‘‘ανικανότητά’’ μου ως δικαιολογίες για να το εκτελώ μηχανικά, και δεν θέλω να πληρώνω κάποιο τίμημα;» Έφερα την κατάσταση και τη σύγχυσή μου ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα.

Μια μέρα, κατά την πνευματική μου άσκηση, διάβασα τα λόγια του Θεού: «Οι άνθρωποι, όταν κάνουν ένα καθήκον, πάντα επιλέγουν τις ελαφριές εργασίες, τις εργασίες που δεν είναι κουραστικές και που δεν απαιτούν από εκείνους ν’ αψηφήσουν τα στοιχεία της φύσης. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουν εύκολες εργασίες και αποφεύγουν τις δύσκολες, και είναι μια εκδήλωση του πόθου για τις ανέσεις της σάρκας. Τι άλλο; (Το να παραπονιέται κάποιος συνεχώς όταν το καθήκον του είναι λίγο δύσκολο, λίγο κουραστικό ή όταν απαιτεί να πληρώσει ένα τίμημα.) (Το ν’ ασχολείται κάποιος με το φαγητό και τα ρούχα, καθώς και με τις απολαύσεις της σάρκας.) Όλες αυτές είναι εκδηλώσεις του πόθου για τις ανέσεις της σάρκας. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος βλέπει ότι μια εργασία είναι πολύ κοπιαστική ή ριψοκίνδυνη, τη φορτώνει σε κάποιον άλλο· εκείνος κάνει μόνο χαλαρό έργο και βρίσκει δικαιολογίες, λέγοντας ότι έχει χαμηλό επίπεδο, ότι δεν έχει εργασιακή ικανότητα και ότι δεν μπορεί ν’ αναλάβει αυτήν την εργασία, όταν στην πραγματικότητα όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι ποθεί τις ανέσεις της σάρκας. […] Είναι και η περίπτωση των ανθρώπων που παραπονιούνται συνεχώς για δυσκολίες όταν κάνουν το καθήκον τους, που δεν θέλουν να καταβάλουν καμία προσπάθεια, που, μόλις υπάρξει ένα διάστημα διακοπής δραστηριοτήτων, ξεκουράζονται, κουτσομπολεύουν ή χαλαρώνουν και διασκεδάζουν. Και όταν το έργο συνεχίζεται ξανά και σπάει τον ρυθμό και τη ρουτίνα της ζωής τους, είναι δυστυχισμένοι και δυσαρεστημένοι μ’ αυτό. Γκρινιάζουν και παραπονιούνται και γίνονται επιπόλαιοι όταν κάνουν το καθήκον τους. Αυτό δείχνει ότι ποθούν τις ανέσεις της σάρκας, έτσι δεν είναι; […] Είναι οι άνθρωποι που ποθούν τις ανέσεις της σάρκας κατάλληλοι για την εκτέλεση ενός καθήκοντος; Όταν αναφέρετε το θέμα της εκπλήρωσης των καθηκόντων τους, όταν συζητάτε να πληρώσουν τίμημα και να υποστούν ταλαιπωρία, κουνούν αδιάκοπα το κεφάλι τους: Θα είχαν πάρα πολλά προβλήματα, είναι γεμάτοι παράπονα, είναι αρνητικοί για τα πάντα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άχρηστοι, δεν δικαιούνται να εκτελούν το καθήκον τους και θα πρέπει να αποκλείονται» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (2)]. «Μερικοί ψευδείς επικεφαλής έχουν μεν κάποιο επίπεδο, αλλά δεν κάνουν πρακτικό έργο και επιθυμούν τις σαρκικές ανέσεις. Οι άνθρωποι που επιθυμούν τις σαρκικές ανέσεις δεν διαφέρουν πολύ από τα γουρούνια. Τα γουρούνια περνούν τις μέρες τους με ύπνο και φαγητό. Δεν κάνουν τίποτα. Είναι σκληρή δουλειά να τα ταΐζεις για ένα χρόνο, αλλά όταν φάει όλη η οικογένεια το κρέας τους στο τέλος του χρόνου, μπορεί να ειπωθεί ότι έχουν προσφέρει υπηρεσίες. Αν ένας ψευδής επικεφαλής συντηρείται σαν γουρούνι, τρώει και πίνει δωρεάν τρεις φορές την ημέρα, παχαίνει και δυναμώνει, αλλά δεν κάνει κανένα πρακτικό έργο και είναι άχρηστος, δεν ήταν άσκοπη η συντήρησή του; Χρησίμευσε σε κάτι; Είναι χρήσιμος μόνο ως αντιθετικό στοιχείο στο έργο του Θεού και θα πρέπει να αποκλειστεί. Πραγματικά, είναι προτιμότερο να κρατήσει κανείς ένα γουρούνι παρά έναν ψευδή επικεφαλής. Οι ψευδείς επικεφαλής μπορεί να έχουν τον τίτλο του “επικεφαλής”, μπορεί να κατέχουν αυτή τη θέση, να τρώνε καλά τρεις φορές την ημέρα και να απολαμβάνουν πολλές από τις χάρες του Θεού, και στο τέλος του έτους να έχουν παχύνει —αλλά πώς πήγε το έργο; Κοίταξε όλα όσα επιτεύχθηκαν στο έργο σου φέτος: Είδες φέτος αποτελέσματα σε κάποιον τομέα του έργου σου; Τι πρακτικό έργο έκανες; Ο οίκος του Θεού δεν σου ζητάει να κάνεις κάθε δουλειά τέλεια, αλλά πρέπει να κάνεις καλά το βασικό έργο —το ευαγγελικό έργο, για παράδειγμα, ή το οπτικοακουστικό έργο, το κειμενικό έργο, κλπ. Όλα αυτά πρέπει να είναι καρποφόρα. Υπό κανονικές συνθήκες, μια επίδραση —ένα αποτέλεσμα— μπορεί να φανεί μετά από τρεις έως πέντε μήνες· αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα μετά από έναν χρόνο, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Μετά από έναν χρόνο, δες ποια έργα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων σου ήταν πιο επιτυχημένα, στα οποία πλήρωσες το μεγαλύτερο τίμημα και υπέφερες περισσότερο. Κοίταξε τα επιτεύγματά σου. Μέσα σου, θα πρέπει να έχεις κάποια ιδέα για το αν έχεις σημειώσει κάποια πολύτιμα επιτεύγματα από τον έναν χρόνο που απολαμβάνεις τη χάρη του Θεού. Τι ακριβώς έκανες όσο έτρωγες το φαγητό του οίκου του Θεού και απολάμβανες τη χάρη του Θεού για όλο αυτό το διάστημα; Κατάφερες τίποτα; Αν δεν έχεις επιτύχει τίποτα, τότε είσαι ένας τσαμπατζής, ένας πραγματικός ψευδής επικεφαλής» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (4)]. Καθώς αναλογιζόμουν αυτά τα λόγια του Θεού, ένιωθα να μου καρφώνουν την καρδιά. Μόνο τότε κατάλαβα πως στις δυσκολίες στο καθήκον μου, πάντα έκανα πίσω και χρησιμοποιούσα ως δικαιολογίες την «έλλειψη κατανόησης» και την «ανικανότητά» μου, επειδή ήμουν υπερβολικά φυγόπονη και επιθυμούσα διακαώς τη σαρκική άνεση. Στο παρελθόν, όταν ήμουν υπεύθυνη ενός καθήκοντος με την Άντρεα, επέλεγα πάντα για μένα απλές και εύκολες εργασίες και της έδινα αυτά στα οποία δεν ήμουν ικανή ή απαιτούσαν προσεκτική σκέψη. Τώρα, στο πότισμα νεοφώτιστων με τη Ρόζι, πάλι δεν ήθελα να ανησυχώ ούτε να πληρώνω κάποιο τίμημα. Αναλογίστηκα τη συμπεριφορά μου και αντιλήφθηκα πως οφειλόταν κυρίως στο ότι ελεγχόμουν από σατανικές φιλοσοφίες. Γνωμικά όπως: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Άδραξε τη μέρα για ευχαρίστηση, γιατί η ζωή είναι σύντομη» και «Απόλαυσέ το όσο ζεις» είχαν ριζώσει βαθιά μέσα μου. Ένιωθα πάντα πως οι άνθρωποι πρέπει να ζουν για τον εαυτό τους, και πως όταν δεν υποφέρουμε και έχουμε σαρκική άνεση, ζούμε όπως πρέπει. Όταν ήρθα στην εκκλησία για να εκπληρώσω το καθήκον μου, διατήρησα αυτήν την άποψη. Όταν υπήρχαν καθήκοντα στα οποία δεν ήμουν καλή, όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες που απαιτούσαν να πληρώσω κάποιο τίμημα, έκανα πίσω σαν χελώνα που κρύβει το κεφάλι της στο καβούκι της και έβαζα πρώτα τη σαρκική μου άνεση. Ζώντας έτσι, δεν διέφερα καθόλου από ένα γουρούνι! Τα γουρούνια δεν σκέφτονται τίποτα ούτε κάνουν κάτι. Ξέρουν μόνο να τρώνε, να πίνουν και να κοιμούνται. Έτσι ήμουν κι εγώ. Νοιαζόμουν μόνο για την άνεσή μου. Ζούσα μια πολύ χυδαία ζωή! Σκεφτόμουν πώς στο παρελθόν ως επόπτρια, και τώρα ως ποτίστρια, ο Θεός μού είχε δείξει τόση χάρη, όμως δεν προσπαθούσα να κάνω πρόοδο ούτε σκεφτόμουν καθόλου τις ευθύνες και τα καθήκοντά μου. Ήμουν ανεύθυνη με το έργο της εκκλησίας και με τις ζωές των αδελφών μου. Δεν είχα ίχνος συνείδησης! Δεν ήθελα να υποφέρω ή να πληρώνω τίμημα, όμως χρησιμοποιούσα δικαιολογίες όπως η «ελλιπής κατανόηση» ή το ότι ήμουν «ανίκανη» για να με συμπονούν και για να νομίζουν οι άλλοι πως παραδεχόμουν τα ελαττώματά μου, κι έτσι να με θεωρούν λογική και ειλικρινή. Η αλήθεια είναι πως με τα λόγια αυτά συγκάλυπτα τη νωθρότητα και την ανευθυνότητά μου. Ήμουν τόσο πονηρή και δόλια, και εξαπατούσα όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μου! Παρόλο που τους εξαπάτησα για λίγο, ο Θεός βλέπει τα πάντα και είναι δίκαιος. Ήμουν δόλια. Προσπαθούσα να ξεγελάσω και να εξαπατήσω τον Θεό, άρα πώς να μη με απεχθάνεται Εκείνος; Γι’ αυτό δεν είδα ποτέ την καθοδήγηση του Θεού στα καθήκοντά μου εκείνη την περίοδο. Η συνεχής σύγχυσή μου και η έλλειψη φανερής προόδου ήταν σημάδια κινδύνου!

Διάβασα τον λόγο του Θεού: «Από τη στιγμή που ο Θεός ανέθεσε την κατασκευή της κιβωτού στον Νώε, ο Νώε δεν σκέφτηκε ποτέ: “Πότε θα καταστρέψει ο Θεός τον κόσμο; Πότε θα μου δώσει το σήμα ότι θα το κάνει;” Αντί να συλλογίζεται τέτοια ζητήματα, ο Νώε πήρε στα σοβαρά κάθε τι που του είχε πει ο Θεός κι έπειτα εκτέλεσε το καθένα από αυτά. Αφού αποδέχτηκε όσα του εμπιστεύτηκε ο Θεός, ο Νώε ξεκίνησε να πραγματοποιεί και να εκτελεί την κατασκευή της κιβωτού για την οποία μίλησε ο Θεός, ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του, χωρίς την παραμικρή απροσεξία. Οι μέρες περνούσαν, τα χρόνια περνούσαν, μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Ο Θεός δεν επέβλεπε ποτέ τον Νώε, ενθαρρύνοντάς τον, αλλά καθ’ όλο αυτό το διάστημα, ο Νώε επέμενε στο σημαντικό έργο που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός. Κάθε λόγος και κάθε φράση που είχε πει ο Θεός ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε σαν λέξεις χαραγμένες πάνω σε πέτρινη πλάκα. Αδιαφορώντας για τις αλλαγές στον έξω κόσμο, για τον χλευασμό των γύρω του, για τις δυσχέρειες ή τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, επέμεινε, καθ’ όλη τη διάρκεια, σε αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός, χωρίς ποτέ να απελπιστεί ή να σκεφτεί να τα παρατήσει. Τα λόγια του Θεού ήταν χαραγμένα στην καρδιά του Νώε και είχαν γίνει η καθημερινή του πραγματικότητα. Ο Νώε ετοίμασε κάθε ένα από τα υλικά που χρειάζονταν για την κατασκευή της κιβωτού, και το σχήμα και οι προδιαγραφές της κιβωτού που πρόσταξε ο Θεός έπαιρναν σταδιακά μορφή με κάθε προσεκτικό χτύπημα του σφυριού και της σμίλης του Νώε. Εν μέσω ανέμων και βροχών, και ανεξάρτητα από το πώς τον κορόιδευαν ή τον συκοφαντούσαν οι άνθρωποι, η ζωή του Νώε προχωρούσε με αυτόν τον τρόπο, χρόνο με τον χρόνο. Ο Θεός παρακολουθούσε κρυφά κάθε πράξη του Νώε, χωρίς ποτέ να του πει άλλη λέξη, και η καρδιά Του συγκινήθηκε από τον Νώε. Ο Νώε, ωστόσο, ούτε το γνώριζε ούτε το ένιωθε αυτό· από την αρχή μέχρι το τέλος, απλώς κατασκεύασε την κιβωτό και συγκέντρωσε κάθε λογής ζωντανό πλάσμα, με ακλόνητη πίστη στα λόγια του Θεού. Στην καρδιά του Νώε, τα λόγια του Θεού ήταν η ανώτερη οδηγία που όφειλε να ακολουθήσει και να εκτελέσει και ήταν η κατεύθυνση και ο στόχος ολόκληρης της ζωής του. Έτσι, ό,τι κι αν του έλεγε ο Θεός, ό,τι κι αν του ζητούσε ο Θεός να κάνει, ό,τι κι αν τον διέταζε να κάνει, ο Νώε το αποδεχόταν πλήρως και το έπαιρνε στα σοβαρά· το θεωρούσε ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του και το χειριζόταν με τον ανάλογο τρόπο. Όχι μόνο δεν το ξεχνούσε, όχι μόνο το κρατούσε στην καρδιά του, αλλά και το πραγματοποιούσε στην καθημερινότητά του, χρησιμοποιώντας τη ζωή του για να αποδεχθεί και να εκτελέσει την αποστολή από τον Θεό. Και με αυτόν τον τρόπο, σανίδα με τη σανίδα, χτίστηκε η κιβωτός. Κάθε κίνηση του Νώε, κάθε μέρα του, ήταν αφιερωμένη στα λόγια και τις εντολές του Θεού. Μπορεί να μη φαινόταν ότι ο Νώε εκτελούσε σημαντικό εγχείρημα, αλλά στα μάτια του Θεού, ό,τι έκανε ο Νώε, ακόμη και κάθε βήμα του για να επιτύχει κάτι, κάθε εργασία που έκανε το χέρι του —όλα ήταν πολύτιμα, άξια μνήμης και άξια μίμησης από αυτήν την ανθρωπότητα. Ο Νώε τήρησε αυτό που του είχε εμπιστευτεί ο Θεός. Ήταν ακλόνητος στην πεποίθησή του ότι κάθε λόγος που έλεγε ο Θεός ήταν αληθινός· δεν είχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Και ως αποτέλεσμα, η κιβωτός ολοκληρώθηκε και μπόρεσε να ζήσει πάνω της κάθε λογής ζωντανό πλάσμα» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Παράρτημα δεύτερο: Πώς ο Νώε και ο Αβραάμ υπάκουσαν στα λόγια του Θεού και υποτάχθηκαν σ’ Αυτόν (Μέρος πρώτο)]. Αναλογιζόμενη τα λόγια του Θεού, συγκινήθηκα πολύ. Ο Νώε ήταν υπάκουος στον Θεό και νοιαζόταν γι’ Αυτόν. Όταν ο Θεός είπε στον Νώε να φτιάξει την κιβωτό, ο Νώε εκτίμησε την αποστολή απ’ Αυτόν και υπάκουσε στις απαιτήσεις Του. Στην αρχή, δεν ήξερε πώς να φτιάξει την κιβωτό, και του ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να την κατασκευάσει. Σε κάθε στάδιο, έπρεπε να υποφέρει και να πληρώνει ένα τίμημα, όμως ο Νώε ήταν πιστός στην αποστολή από τον Θεό. Για να ολοκληρώσει την αποστολή από τον Θεό, υπέφερε, πλήρωσε το τίμημα και έφτιαξε την κιβωτό, καρφί-καρφί, με προθυμία. Ο Νώε επέμεινε για 120 χρόνια και τελικά ολοκλήρωσε την αποστολή από τον Θεό. Παρόλο που ο Νώε υπέφερε πολύ για να φτιάξει την κιβωτό και δεν απολάμβανε σαρκική άνεση, εκτέλεσε την αποστολή από τον Θεό, Τον ικανοποίησε και κέρδισε την αποδοχή Του. Συγκριτικά με τη στάση του Νώε απέναντι στην αποστολή από τον Θεό, είδα πως δεν είχα καθόλου ανθρώπινη φύση. Όταν εκτελούσα το καθήκον μου, δεν ήμουν αφοσιωμένη, ήμουν φυγόπονη και πονηρή, επιθυμούσα μόνο τη σαρκική άνεση και δεν ήμουν πρόθυμη να υποφέρω καθόλου. Ζούσα πραγματικά μια άθλια ζωή! Αν συνέχιζα έτσι και δεν άλλαζα, τελικά θα έχανα το καθήκον μου και θα το μετάνιωνα για όλη μου τη ζωή.

Τις επόμενες μέρες, οργάνωσα όπως έπρεπε τον χρόνο μου και επέμενα να εφοδιάζομαι καθημερινά με τις απαιτούμενες αλήθειες σχετικά με το πότισμα των νεοφώτιστων. Μια μέρα, σε μια συνάθροιση, οι αδελφοί και οι αδελφές έθεσαν ένα πρόβλημα στο έργο του ποτίσματος, κι όταν άκουσα κάτι που δεν κατάλαβα, ήθελα να το αποφύγω. Σκέφτηκα να τους αφήσω να το συζητήσουν μόνοι τους. Όμως τότε, αντιλήφθηκα ξαφνικά πως ήθελα να το χειριστώ τυπικά και να μην αναλάβω την ευθύνη. Σκέφτηκα τη σοβαρή και υπεύθυνη στάση του Νώε απέναντι στην αποστολή του, και τότε, διόρθωσα γρήγορα τη στρεβλή κατάστασή μου. Άκουσα προσεκτικά τη συναναστροφή τους πάνω στην αλήθεια για την επίλυση του προβλήματος. Στην τελευταία σύνοψη, διατύπωσα τις σκέψεις και τις συμβουλές μου. Εξεπλάγην όταν είπαν πως οι συμβουλές μου ήταν καλές. Όταν πότιζα νεοφώτιστους με τη Ρόζι, έπαιρνα την πρωτοβουλία να κάνω πράξη την επίλυση πρακτικών δυσκολιών των νεοφώτιστων, και σε προβλήματα που δεν μπορούσα να επιλύσω, ζητούσα αμέσως τη βοήθειά της. Μετά από λίγο, μπορούσα κι εγώ να ποτίζω νεοφώτιστους ανεξάρτητη. Αν και έχω ακόμα πολλές ελλείψεις και ελαττώματα, νιώθω πως ωριμάζω και αποκτώ οφέλη, και νιώθω πιο ήρεμη. Η κατανόηση και τα οφέλη που έχω καταφέρει να αποκομίσω είναι εξολοκλήρου αποτέλεσμα του έργου του Θεού. Δόξα τω Θεώ!