Από τη Λιανγκ Σιν, Κίνα

Πριν από δύο χρόνια, ο γιος μου άρχισε ξαφνικά να πονάει φριχτά στη μέση. Ο γιατρός μάς είπε πως τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν ανησυχητικά, και πως θα έπρεπε να πάμε στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις. Η καρδιά μου σφίχτηκε όταν το άκουσα αυτό και σκέφτηκα πως ο γιος μου ίσως να ήταν σοβαρά άρρωστος. Μα έπειτα σκέφτηκα: «Τόσον καιρό που είμαι πιστή, θυσιάζομαι και κάνω το καθήκον μου για τον Θεό, και έχω υποφέρει πολύ. Ακόμη κι όταν ήλθα αντιμέτωπη με τη μανιώδη καταπίεση και τις συλλήψεις από το Κομμουνιστικό Κόμμα, και τον χλευασμό και τη συκοφαντία συγγενών και φίλων, ποτέ δεν έκανα πίσω και έμεινα σταθερή στο καθήκον μου. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις θυσίες που έχω κάνει για τον Θεό, θα πρέπει να προστατεύσει τον γιο μου από οτιδήποτε σοβαρό». Όμως τα αποτελέσματα με συγκλόνισαν. Ο γιος μου είχε καρκίνο και κίρρωση του ήπατος. Ο γιατρός είπε πως του απέμεναν τρεις με έξι μήνες ζωής. Αυτή η διάγνωση ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία και κοκάλωσα, παρέλυσα. Δεν μπορούσα να το δεχτώ με τίποτα. Ήταν μόλις 37. Είναι δυνατόν να είχε κάτι τόσο σοβαρό; Κρατούσα τα αποτελέσματα με τρεμάμενα χέρια. Αναρωτιόμουν μήπως ο γιατρός είχε κάνει λανθασμένη διάγνωση. Καθόμουν σοκαρισμένη στην άκρη του κρεβατιού, ανήμπορη να συνέλθω. Με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι, σκέφτηκα: «Είναι τόσο νέος. Πώς γίνεται να έχει μια τόσο σοβαρή ασθένεια; Καρκίνο και κίρρωση του ήπατος; Έχει όχι μόνο μία, αλλά δύο ασθένειες που απειλούν τη ζωή του. Είναι το στήριγμα της οικογένειάς μας. Τι θα κάναμε χωρίς αυτόν; Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος στη ζωή από το να χάνεις το παιδί σου». Η δυστυχία μου όλο και μεγάλωνε. Ήμουν διαρκώς κάθε μέρα θολωμένη και έτοιμη να κλάψω. Ήμουν στο σκοτάδι. Είπα μια προσευχή: «Θεέ μου, υποφέρω πολύ και δεν μπορώ να διαχειριστώ την ασθένεια του γιου μου. Διαφώτισέ με, Σε παρακαλώ, να κατανοήσω το θέλημά Σου».

Μία μέρα, διάβασα το εξής στα λόγια του Θεού: «Όταν οι άνθρωποι υποβάλλονται σε δοκιμασίες, είναι φυσιολογικό να είναι αδύναμοι, ή να έχουν αρνητικότητα μέσα τους, ή να στερούνται διαύγειας όσον αφορά το θέλημα του Θεού ή το μονοπάτι άσκησής τους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρέπει να έχεις πίστη στο έργο του Θεού και να μην Τον αρνείσαι, όπως ακριβώς έκανε κι ο Ιώβ. Παρόλο που ο Ιώβ ήταν αδύναμος και αναθεμάτισε την ημέρα που γεννήθηκε, δεν αρνήθηκε πως τα πάντα στην ανθρώπινη ζωή τα παρείχε ο Ιεχωβά και πως ο Ιεχωβά είναι, επίσης, Αυτός που μπορούσε να τα πάρει όλα πίσω. Όπως κι αν δοκιμάστηκε, διατήρησε την πίστη του. […] Ο Θεός επιτελεί το έργο της τελείωσης πάνω στους ανθρώπους και αυτοί δεν μπορούν να το δουν ή να το νιώσουν· υπό αυτές τις συνθήκες, απαιτείται η πίστη σου. Η πίστη των ανθρώπων απαιτείται όταν κάτι δεν είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού. Η πίστη σου απαιτείται όταν δεν μπορείς να αποχωριστείς τις ίδιες σου τις αντιλήψεις. Όταν δεν έχεις διαύγεια σχετικά με το έργο του Θεού, αυτό που απαιτείται από σένα είναι να έχεις πίστη και να τηρείς σθεναρή στάση και να παραμένεις σταθερός στη μαρτυρία σου» («Όσοι πρόκειται να οδηγηθούν στην τελείωση πρέπει να υποβληθούν σε εξευγενισμό» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, είδα πως η ασθένεια του γιου μου ήταν μια δοκιμασία για μένα κι ότι έπρεπε να στηριχτώ στην πίστη για την ξεπεράσω. Σκέφτηκα τον Ιώβ, που έχασε όλη την περιουσία του, αναρίθμητα ζώα και όλα τα παιδιά του, και το σώμα του γέμισε πληγές. Μπρος σε μια τέτοια δοκιμασία, προτίμησε να καταραστεί τον εαυτό του παρά να κατηγορήσει τον Θεό, και μάλιστα δόξασε το όνομα του Ιεχωβά. Έδωσε τελικά όμορφη μαρτυρία για τον Θεό. Όταν τα περνούσε όλα αυτά, οι φίλοι του τον κορόιδευαν, η γυναίκα του τον επέκρινε και μάλιστα τον παρότρυνε να εγκαταλείψει τον Θεό και να πεθάνει. Εκ πρώτης όψεως, φαινόταν πως τον επέκριναν άνθρωποι. Στο παρασκήνιο, όμως, τον έβαζε σε δοκιμασία ο Σατανάς μέσα από τα λόγια των ανθρώπων για να αρνηθεί και να προδώσει τον Θεό. Όμως ο Ιώβ δεν πιάστηκε κορόιδο, κι αποδοκίμασε τη γυναίκα του ως μωρή. Εκείνη τη στιγμή, πίσω από τις επιθέσεις των συγγενών και φίλων μου κρύβονταν τα κόλπα του Σατανά. Έπρεπε να μείνω σταθερή στη μαρτυρία μου, σαν τον Ιώβ. Δεν έπρεπε να ακούσω τις ανοησίες τους. Με αυτές τις σκέψεις, έπαψα να νιώθω τόσο δυστυχής κι ανήμπορη όσο πριν.

Ο γιος μου χειρουργήθηκε λίγες βδομάδες αργότερα και η κατάστασή του άρχισε να βελτιώνεται. Σκέφτηκα: «Ίσως ο Θεός να του δείξει έλεος λόγω της πίστης μου. Ελπίζω πραγματικά ο Θεός να κάνει ένα θαύμα και να θεραπεύσει την ασθένειά του. Πόσο υπέροχο θα ήταν αν ανάρρωνε πλήρως!. Τότε, θυμήθηκα ξαφνικά τα εξής λόγια του Θεού: «Αυτό που επιδιώκεις είναι να είσαι σε θέση να κερδίσεις την ειρήνη αφού πιστέψεις στον Θεό, για να είναι τα παιδιά σου απαλλαγμένα από ασθένειες, για να έχει ο σύζυγός σου μια καλή δουλειά, για να βρει ο γιος σου μια καλή σύζυγο, για να βρει η κόρη σου έναν αξιοπρεπή σύζυγο, για να οργώνουν τα βοοειδή και τα άλογά σου καλά τη γη, για μια χρονιά καλού καιρού για τις καλλιέργειές σου. Αυτό επιδιώκεις. Η επιδίωξή σου είναι μόνο να ζεις με άνεση, για να μην συμβούν ατυχήματα στην οικογένειά σου, για να σε προσπεράσουν οι άνεμοι, για να μην αγγίξουν τα χαλίκια το πρόσωπό σου, για να μην πλημμυρίσει η σοδειά της οικογένειάς σου, για να μην επηρεαστείς από οποιαδήποτε καταστροφή, για να ζήσεις στην αγκαλιά του Θεού, να ζήσεις σε μια άνετη φωλιά. Ένας δειλός όπως εσύ, ο οποίος πάντα επιδιώκει τα σαρκικά, έχει καρδιά, έχει πνεύμα; Δεν είσαι απλώς ένα θηρίο; Σου δίνω την αληθινή οδό, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι ένας από εκείνους που πιστεύουν στον Θεό; Σου παρέχω πραγματική ανθρώπινη ζωή, όμως δεν την επιδιώκεις. Είσαι καθόλου διαφορετικός από έναν χοίρο ή έναν σκύλο;» («Οι εμπειρίες του Πέτρου: η γνώση του για την παίδευση και την κρίση» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια Του αποκάλυψαν ξεκάθαρα τις εσφαλμένες μου απόψεις στην πίστη και τα κίνητρά μου για ευλογίες. Ένιωσα μεγάλη ντροπή. Όταν πίστευα στον Κύριο, επιδίωκα ευλογίες και χάρη, ελπίζοντας πως θα ευλογούνταν όλη η οικογένειά μου λόγω της πίστης μου. Από τότε που δέχτηκα το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, αν και ποτέ μου δεν προσευχήθηκα αναίσχυντα στον Θεό για χάρη, δεν επιδίωκα την αλήθεια και δεν κατανοούσα τον Θεό. Στην πίστη μου, επιθυμούσα ευλογίες ώστε να «τα εκατονταπλάσια σε αυτήν την εποχή και αιώνια ζωή στην εποχή που θα ’ρθει». Θεωρούσα πως εφόσον έκανα θυσίες για τον Θεό, θα με τιμούσε και θα με ευλογούσε, θα προστάτευε τους δικούς μου από ασθένειες και καταστροφές, θα έκανε τη ζωή μας εύκολη και χωρίς σοβαρές αναποδιές. Εξαιτίας αυτού, άφηνα πίσω τη δουλειά μου για το καθήκον μου, χαρούμενη και πρόθυμη να υπομείνω κάθε βάσανο. Μα όταν ο γιος μου διαγνώστηκε με καρκίνο, πονούσα διαρκώς φριχτά και ανησυχούσα, κι έχασα τη θέληση να κάνω το καθήκον μου. Υπολόγιζα μικροπρεπώς πόσα είχα δαπανήσει, πόσο είχα υποφέρει, κατηγορώντας τον Θεό που δεν προστάτευσε τον γιο μου. Η κατάσταση, καθώς και τα λόγια αποκάλυψης του Θεού, μου έδειξαν πως η οπτική της επιδίωξής μου στην πίστη ήταν λανθασμένη. Δεν έκανα θυσίες για την πίστη ώστε να επιδιώξω την αλήθεια και να αποβάλω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, μα ως αντάλλαγμα της χάρης και των ευλογιών του Θεού. Έκανα συναλλαγές με τον Θεό, Τον χρησιμοποιούσα και Τον εξαπατούσα. Η πίστη μου δεν ήταν παρά μια μονομερής επιδίωξή να προστατεύει ο Θεός την οικογένειά μου, να μας κρατάει σώους κι αβλαβείς και να μας προφυλάσσει από ασθένειες και καταστροφές. Διέφερα καθόλου από τους θρησκευόμενους που αναζητούν τους άρτους για να χορτάσουν την πείνα τους; Είδα πόσο απεχθής ήταν η οπτική της επιδίωξής μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ένιωσα τρομερά υπόχρεη στον Θεό και ήλθα ενώπιόν Του να προσευχηθώ, έτοιμη να εναποθέσω την υγεία του γιου μου στα χέρια Του και να υποταχθώ στις διευθετήσεις Του.

Μετά από μια περίοδο θεραπείας, η κατάσταση του γιου μου άρχισε να βελτιώνεται, ενώ όλο και καλύτερη γινόταν και η ψυχική του κατάσταση. Έτρωγε κανονικά και έκανε μη απαιτητικές δραστηριότητες. Ήμουν περιχαρής, ιδίως όταν τον έβλεπα να τραγουδά και να χορεύει με τον γιο του, με το μικρόφωνο στο χέρι, και να δείχνει απόλυτα υγιής. Ένιωθα πως υπήρχε μεγαλύτερη ελπίδα, και μάλιστα σκεφτόμουν: «Από ανθρώπινη άποψη, η ασθένειά του ήταν θανατική καταδίκη. Υποτίθεται ότι είχε μόλις έξι μήνες ζωής. Μα ήδη είχε περάσει πιο πολύς καιρός και έχει αναρρώσει πολύ καλά. Είναι η χάρη και η προστασία του Θεού. Αν συνεχίσει έτσι, θα αναρρώσει πλήρως». Μα τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζα. Ξαφνικά, άρχισε να κάνει εμετό μετά από κάθε γεύμα, η κοιλιά του άρχισε να πρήζεται όλο και περισσότερο μέρα με την ημέρα, και δυσκολευόταν να καθίσει. Οι εξετάσεις έδειξαν πως αν και δεν είχε ξαναεμφανιστεί ο όγκος, η κίρρωση επιδεινωνόταν και ανέπτυσσε ασκίτη του ήπατος. Ένιωθα τον θάνατο λίγο-λίγο να ζυγώνει, και βυθίστηκα πάλι στην απόγνωση. Σκέφτηκα: «Η κατάσταση του γιου μου βελτιωνόταν ξεκάθαρα, οπότε γιατί επιδεινώνεται πάλι; Είναι τόσο καλό παιδί και τα πηγαίνει καλά με όλους. Φίλοι, συγγενείς και γείτονες έχουν μόνο καλά να πουν γι’ αυτόν. Αν και δεν υποστηρίζει πολύ την πίστη μου, δεν μου στέκεται και εμπόδιο. Γιατί να πάθει μια τόσο σοβαρή ασθένεια; Όλο το διάστημα που είμαι πιστή, διαδίδω το ευαγγέλιο, πρόθυμη να αναλάβω ό,τι προκύπτει στην εκκλησία. Ανεξάρτητα από την καταπίεση και τις συλλήψεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, ανεξάρτητα από την εναντίωση και την παρεμπόδιση που δέχομαι από τους συγγενείς μου, δεν κάνω ποτέ πίσω. Συνεχίζω να κάνω το καθήκον μου. Έχω θυσιάσει τόσα, οπότε γιατί μου συμβαίνει αυτό; Αυτό είναι το αντάλλαγμα για τα χρόνια θυσιών που έκανα;» Αν και δεν το έλεγα, με είχε κυριεύσει το αίσθημα πως ο Θεός φερόταν άδικα. Ήμουν μονίμως απαισιόδοξη, θλιμμένη και θολωμένη. Ένιωθα πως δεν υπήρχε ελπίδα. Υπέφερα φριχτά και έκλαιγα συνεχώς.

Μέσα στον πόνο μου, προσευχήθηκα στον Θεό και αναζήτησα το θέλημά Του στα λόγια Του. Διάβασα ένα συγκεκριμένο χωρίο: «Η δικαιοσύνη δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαιη ή λογική· δεν είναι εξισωτισμός, ή ζήτημα του να σου κατανεμηθεί αυτό που σου αξίζει σύμφωνα με το πόσο έργο έχεις ολοκληρώσει, ούτε ζήτημα του να πληρωθείς για όσο έργο έχεις κάνει, ούτε ζήτημα του να σου δοθούν τα οφειλόμενα σύμφωνα με την προσπάθεια που καταβάλλεις. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη, είναι απλώς να είσαι σωστός και λογικός. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να γνωρίζουν τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Φανταστείτε ο Θεός να είχε εξαλείψει τον Ιώβ αφότου ο Ιώβ έγινε μάρτυράς Του: Θα ήταν δίκαιο αυτό; Στην πραγματικότητα, θα ήταν. Γιατί ονομάζεται αυτό δικαιοσύνη; Πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη δικαιοσύνη; Αν κάτι συμβαδίζει με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε είναι πολύ εύκολο για εκείνους να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος· ωστόσο, αν δεν θεωρούν πως αυτό το πράγμα συμβαδίζει με τις αντιλήψεις τους —εάν είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν— τότε θα τους είναι πολύ δύσκολο να πουν ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Αν ο Θεός είχε καταστρέψει τότε τον Ιώβ, οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ότι ήταν δίκαιος. Στην πραγματικότητα, όμως, είτε οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί είτε όχι, και είτε η διαφθορά τους είναι βαθιά είτε όχι, πρέπει ο Θεός να δικαιολογηθεί όταν τους καταστρέψει; Πρέπει να εξηγήσει στους ανθρώπους βάσει τίνος σκεπτικού το κάνει αυτό; Μήπως πρέπει η απόφασή Του να βασίζεται στο εξής: “Αν είναι χρήσιμοι, δεν θα τους καταστρέψω· αν δεν είναι, θα τους καταστρέψω”; Δεν χρειάζεται. Στα μάτια του Θεού, κάποιος που είναι διεφθαρμένος και που είναι πιθανό να αντιταχθεί στον Θεό δεν έχει καμία αξία· όποιον χειρισμό κι αν επιλέξει ο Θεός θα είναι σωστός, και όλα αποτελούν ρυθμίσεις του Θεού. […] Η ουσία του Θεού είναι δικαιοσύνη. Αν και δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς αυτό που κάνει ο Θεός, όλα όσα κάνει είναι δίκαια· απλώς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Όταν ο Θεός έδωσε τον Πέτρο στον Σατανά, πώς αποκρίθηκε ο Πέτρος; “Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που κάνεις, αλλά όλα όσα κάνεις περιέχουν το αγαθό θέλημά Σου· υπάρχει δικαιοσύνη σε όλα. Πώς να μην αποδώσω αίνο για τη σοφία και τις πράξεις Σου;” Σήμερα, θα πρέπει να καταλάβεις πως ο Θεός δεν καταστρέφει τον Σατανά προκειμένου να δείξει στους ανθρώπους πώς τους έχει διαφθείρει ο Σατανάς και πώς τους σώζει ο Θεός· τελικά, λόγω του ότι οι άνθρωποι έχουν διαφθαρεί τόσο πολύ από τον Σατανά, θα αντικρίσουν την τερατώδη αμαρτία της διαφθοράς τους από τον Σατανά, και όταν ο Θεός καταστρέψει τον Σατανά, θα αντικρίσουν τη δικαιοσύνη του Θεού και θα δουν πως εκεί περιέχεται η διάθεση και η σοφία του Θεού. Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι δίκαια. Αν και μπορεί να σου είναι ακατάληπτα, δεν θα πρέπει να κρίνεις κατά βούληση. Εάν κάτι που Εκείνος κάνει σου φανεί παράλογο ή έχεις αντιλήψεις γι’ αυτό και αυτό σε οδηγεί να πεις πως Εκείνος δεν είναι δίκαιος, τότε φέρεσαι εντελώς παράλογα. Βλέπεις πως ο Πέτρος βρήκε ακατανόητα κάποια πράγματα, μα ήταν σίγουρος πως σ’ αυτά τα πράγματα ήταν παρούσα η σοφία του Θεού και βρισκόταν το αγαθό θέλημά Του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συλλάβουν τα πάντα· υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Έτσι, η γνώση της διάθεσης του Θεού πραγματικά δεν είναι εύκολη υπόθεση» («Πώς να κατανοήσεις τη δίκαιη διάθεση του Θεού» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως η δικαιοσύνη Του δεν είναι όπως νόμιζα —απόλυτα δίκαιη και ισότιμη, και δεν σήμαινε πως έπαιρνες ό, τι ακριβώς έδινες. Ο Θεός είναι ο Κύριος της Δημιουργίας και η ουσία Του είναι δίκαιη, οπότε ανεξάρτητα από το αν δίνει ή αφαιρεί, αν λαμβάνουμε χάρη ή υποφέρουμε στις δοκιμασίες, όλα περιέχουν τη σοφία Του. Όλα είναι μια φανέρωση της δίκαιης διάθεσής Του. Ο Ιώβ ακολουθούσε την οδό του Θεού, σεβόταν τον Θεό και απέφευγε το κακό όλη του τη ζωή. Ο Θεός τον έβλεπε σαν τέλειο άνθρωπο, μα και πάλι τον έβαλε σε δοκιμασία. Η πίστη και ο σεβασμός του για τον Θεό εξυψώνονταν από τις δοκιμασίες και, εν τέλει, έγινε ηχηρός μάρτυρας για τον Θεό και νίκησε πλήρως τον Σατανά. Τότε ο Θεός τού εμφανίστηκε και τον ευλόγησε πολύ περισσότερο, αποκαλύπτοντας τη δίκαιη διάθεσή Του. Σκέφτηκα και τον Παύλο. Υπέφερε πολύ και ταξίδεψε παντού για να διαδώσει το ευαγγέλιο του Κυρίου, μα δεν είχε αληθινή υποταγή και σεβασμό για τον Θεό. Ήθελε απλώς να χρησιμοποιήσει τον κόπο του ως αντάλλαγμα για τις ευλογίες του Θεού. Αφού έκανε αρκετό έργο, είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:7-8). Τα βάσανα και οι συνεισφορές του έβριθαν φιλοδοξιών και επιθυμιών και είχαν συναλλακτικό χαρακτήρα. Η διάθεσή του δεν άλλαξε καθόλου και βάδιζε σε δρόμο ενάντια στον Θεό. Εν τέλει, ο Θεός τον τιμώρησε. Βλέπουμε απ’ αυτό πως ο Θεός δεν κοιτά πόσο φαίνεται να δουλεύουν οι άνθρωποι, μα αν Τον αγαπούν και Του υποτάσσονται αληθινά, και αν αλλάζει η διάθεση της ζωής τους. Ο Θεός είναι πολύ άγιος και δίκαιος. Νόμιζα πως θα ανταμειβόμουν για τις συνεισφορές μου, πως θα έπαιρνα πίσω κάτι ισότιμο της συνεισφοράς μου. Είναι μια ανθρώπινη, συναλλακτική οπτική, τελείως διαφορετική από τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Αν και είχα κάνει κάποιες θυσίες και καλές πράξεις ως πιστή, είχα λανθασμένη οπτική ως προς την επιδίωξη στην πίστη και δεν υποτασσόμουν στον Θεό. Κατηγόρησα μάλιστα τον Θεό και Του αντιστάθηκα όταν αρρώστησε ο γιος μου. Η διάθεση της ζωής μου δεν είχε αλλάξει. Αντιστεκόμουν και πάλι στον Θεό και ανήκα στον Σατανά. Δεν μου άξιζαν καθόλου οι ευλογίες Του. Δεν κατανοούσα τη δίκαιη διάθεση του Θεού και πίστευα πως εφόσον είχα κάνει θυσίες στο καθήκον μου, ο Θεός θα έπρεπε να προστατεύει και να φυλάει τον γιο μου. Δεν είχα απαιτήσεις από τον Θεό βάσει μια ανθρώπινης, συναλλακτικής οπτικής; Σκέφτηκα τα εξής λόγια Του: «Ο καθένας έχει έναν κατάλληλο προορισμό. Αυτοί οι προορισμοί καθορίζονται σύμφωνα με την ουσία κάθε ατόμου και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Η κακή συμπεριφορά ενός παιδιού δεν μπορεί να μεταφέρεται στους γονείς του ούτε η δικαιοσύνη ενός παιδιού μπορεί να μοιράζεται με τους γονείς του. Η κακή συμπεριφορά ενός γονέα δεν μπορεί να μεταφέρεται στα παιδιά του ούτε η δικαιοσύνη ενός γονέα μπορεί να μοιράζεται με τα παιδιά του. Ο καθένας φέρει τις δικές του αμαρτίες και ο καθένας απολαμβάνει τις δικές του αντίστοιχα ευλογίες. Κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει κάποιον άλλον· αυτή είναι δικαιοσύνη» («Ο Θεός και ο άνθρωπος θα εισέλθουν στην ανάπαυση μαζί» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Θεωρούσα διαρκώς πως εφόσον είχα θυσιάσει πράγματα για την πίστη, ο Θεός θα έπρεπε να θεραπεύσει τον γιο μου. Αλλιώς, θα Τον θεωρούσα άδικο. Μα πόσο παράλογο εκ μέρους μου! Όσο κι αν είχα υποφέρει, όσο μεγάλο τίμημα κι αν είχα πληρώσει, ήταν το καθήκον μου, αυτό που όφειλα να κάνω ως δημιούργημα. Δεν είχε καθόλου να κάνει με την ασθένεια, τη μοίρα ή τον προορισμό του γιου μου. Δεν θα έπρεπε να το χρησιμοποιώ για να διαπραγματεύομαι, να κάνω συμφωνίες με τον Θεό.

Μία μέρα, διάβασα κάποια άλλα λόγια του Θεού και κατανόησα την ουσία της λανθασμένης οπτικής μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Ανεξάρτητα από το πόσα του συμβαίνουν, ο τύπος του ανθρώπου που είναι αντίχριστος δεν προσπαθεί ποτέ να τα αντιμετωπίσει αναζητώντας την αλήθεια στα λόγια του Θεού, πόσω μάλλον δεν προσπαθεί να δει τα πράγματα μέσα από τα λόγια του Θεού —κάτι που οφείλεται εξ ολοκλήρου στο ότι δεν πιστεύει ότι κάθε γραμμή των λόγων του Θεού είναι η αλήθεια. Με όποιον τρόπο κι αν συναναστρέφεται ο οίκος του Θεού όσον αφορά την αλήθεια, οι αντίχριστοι παραμένουν μη δεκτικοί και, κατά συνέπεια, δεν έχουν τη σωστή νοοτροπία, ανεξάρτητα από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν. Ειδικότερα στο θέμα της προσέγγισης του Θεού και της αλήθειας, οι αντίχριστοι αρνούνται πεισματικά να παραμερίσουν τις αντιλήψεις τους. Ο Θεός στον οποίο πιστεύουν είναι ο Θεός που κάνει σημεία και τέρατα, ο υπερφυσικός Θεός. Όποιον μπορεί να κάνει σημεία και τέρατα —είτε είναι o Μποντισάτβα, o Βούδας ή o Ματσού— τον αποκαλούν Θεό. […] Στο μυαλό των αντίχριστων, ο Θεός θα πρέπει να λατρεύεται κρυμμένος πίσω από έναν βωμό, να τρώει τα φαγητά που προσφέρουν οι άνθρωποι, να εισπνέει το θυμίαμα που καίνε, να απλώνει χείρα βοηθείας όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, να παρουσιάζεται παντοδύναμος και να τους παρέχει άμεση βοήθεια μέσα στα όρια αυτού που τους είναι κατανοητό και να ικανοποιεί τις ανάγκες τους όταν οι άνθρωποι ζητούν βοήθεια και είναι ειλικρινείς στις παρακλήσεις τους. Για τους αντίχριστους, μόνο ένας θεός όπως αυτός είναι ο αληθινός Θεός. Ό,τι κάνει ο Θεός σήμερα, εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση από τους αντίχριστους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κρίνοντας από τη φύση και την ουσία των αντίχριστων, αυτό που απαιτούν δεν είναι το έργο του ποτίσματος, της ποίμανσης και της σωτηρίας που επιτελεί ο Δημιουργός επί των πλασμάτων του Θεού, αλλά η ευημερία και η επιτυχία σε όλα τα θέματα, να μην τιμωρούνται σε αυτόν τον κόσμο και να πάνε στον παράδεισο όταν πεθάνουν. Η άποψή τους και οι ανάγκες τους επιβεβαιώνουν την ουσία της εχθρότητάς τους προς την αλήθεια» («Δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού και αρνούνται την ουσία του Χριστού (Μέρος πρώτο)» στο βιβλίο «Εκθέτοντας τους αντίχριστους»). Κάθε λέξη του Θεού βρήκε απευθείας στόχο. Το σκέφτηκα, και κατάλαβα πως ένιωθα ότι ο Θεός έπρεπε να με ανταμείψει και να με ευλογήσει για τις θυσίες και τις συνεισφορές που είχα κάνει κατά την πίστη μου, πως έπρεπε να κρατά τους δικούς μου ασφαλείς και μακριά από καταστροφές και ασθένειες. Έτσι, όταν είδα τον γιο μου να τα πηγαίνει πολύ καλύτερα, θεώρησα πως ήταν χάρη απ’ τον Θεό. Ήμουν ευγνώμων και Τον δόξαζα. Μα όταν η υγεία του επιδεινώθηκε πάλι, ήθελα ο Θεός να κάνει ένα θαύμα για να τον θεραπεύσει. Όταν ο Θεός δεν έκανε αυτό που ήθελα, το χαμόγελό μου μετατράπηκε σε μνησικακία, κι οργίστηκα με τον Θεό που δεν υπολόγισε τις θυσίες και τις συνεισφορές μου για να προστατεύσει και να θεραπεύσει τον γιο μου. Μετάνιωσα, μάλιστα, για όσα είχα προσφέρει και θυσιάσει. Η διάθεσή μου περιστρεφόταν πάντα γύρω απ’ το αν κέρδιζα ή έχανα κάτι. Δεν λάτρευα τον Θεό και δεν Του υποτασσόμουν ως Κύριο της Δημιουργίας, αλλά ως «είδωλο» που ικανοποιούσε τις απαιτήσεις μου και με ευλογούσε. Διέφερα καθόλου από τους άπιστους που λατρεύουν τον Βούδα ή την Γκουανγίν; Δεν ήμουν αληθινή πιστή! Ο Θεός ενσαρκώθηκε και ήρθε στη γη δύο φορές, υπομένοντας τεράστια ταπείνωση, καταδίκη, αντίσταση, παρακοή και παρανόηση απ’ τους ανθρώπους, για να μας μεταλαμπαδεύσει τα λόγια Του και την αλήθεια, να μας κάνει να ζούμε βάσει του λόγου Του, να ξεφύγουμε απ’ τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας, κι εν τέλει να μας σώσει. Ο Θεός έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα για να σώσει την ανθρωπότητα. Κατά την πίστη μου, απόλαυσα πολλή χάρη του Θεού, κι απέκτησα το πότισμα και τη θρέψη πολλής αλήθειας. Μα δεν ήμουν καθόλου αληθινή απέναντί Του. Αυτό Τον πονά και Τον απογοητεύει πολύ! Ένιωθα όλο και πιο υπόχρεη στον Θεό, και γονάτισα ενώπιόν Του, με δάκρυα μεταμέλειας και ενοχής να κυλούν στο πρόσωπό μου. Προσευχήθηκα και μετανόησα, λέγοντας: «Θεέ μου, είμαι πιστή επί χρόνια, χωρίς όμως να επιδιώκω την αλήθεια. Δεν έμεινα σταθερή στη μαρτυρία μου κατά την ασθένεια του γιου μου. Σε απογοήτευσα. Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω, και ανεξάρτητα από το αν γίνει καλύτερα ο γιος μου ή όχι, θα υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Σου. Δώσε μου πίστη, Σε παρακαλώ». Κατόπιν, ένιωσα σαν να είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Ένιωθα πολύ ελαφρύτερη.

Διάβασα ένα ακόμη εδάφιο των λόγων του Θεού που μου προσέφερε περισσότερη κατανόηση όσον αφορά το θέλημα Του. «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει· είναι η αποστολή που του στάλθηκε από τον ουρανό και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ευλογία είναι όταν κάποιος τελειώνεται και απολαμβάνει τις ευλογίες του Θεού αφότου κριθεί. Κατάρα είναι όταν η διάθεση κάποιου δεν αλλάζει αφότου παιδευτεί και κριθεί, είναι όταν δεν βιώνει την τελείωση, αλλά τιμωρείται. Όμως, ανεξάρτητα από το αν ευλογούνται ή δέχονται κατάρα, τα δημιουργημένα όντα οφείλουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους, κάνοντας αυτά που οφείλουν να κάνουν και κάνοντας αυτά που μπορούν να κάνουν· αυτό είναι το ελάχιστο που οφείλει να κάνει ένας άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις το καθήκον σου μόνο για να είσαι ευλογημένος και δεν θα έπρεπε να αρνείσαι να ενεργήσεις από φόβο μη γίνεις καταραμένος. Επιτρέψτε Μου να σας πω το εξής: Το να εκτελεί ο άνθρωπος το καθήκον του είναι αυτό που οφείλει να κάνει, και αν είναι ανίκανος να εκτελέσει το καθήκον του, τότε αυτό συνιστά την παρακοή του. Ο άνθρωπος αλλάζει σταδιακά μέσα από τη διαδικασία της εκτέλεσης του καθήκοντός του, και μέσω αυτής της διαδικασίας επιδεικνύει την αφοσίωσή του. Ως εκ τούτου, όσο περισσότερο είσαι σε θέση να κάνεις το καθήκον σου, τόσο μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα λαμβάνεις και τόσο πιο πραγματική θα γίνεται η έκφρασή σου» («Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν πως η εκτέλεση του καθήκοντος δεν έχει να κάνει με ευλογίες ή κατάρες. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος αποκτά ευλογίες ή όχι στην πίστη του, ως δημιούργημα, πρέπει να εκτελεί το καθήκον του για να ανταποδίδει την αγάπη του Θεού. Αυτό είναι σωστό και πρέπον. Όπως οι γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά θα πρέπει να τους αγαπούν, όχι να σκέφτονται κληρονομιές και να το κάνουν υπό όρους. Αυτό είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να κάνει κάποιος. Όμως εγώ δεν σκεφτόμουν πώς να ανταποδώσω την αγάπη Του στο καθήκον μου. Αντιθέτως, ήθελα να το χρησιμοποιήσω ως μέσο πίεσης για να κλείσω συμφωνίες μαζί Του, ζητώντας Του χάρη κι ευλογίες για την πενιχρή συνεισφορά και τις θυσίες μου. Όταν δεν τα λάμβανα αυτά, Τον κατηγορούσα. Δεν είχα συνείδηση και είχα απογοητεύσει τον Θεό. Ιδίως όταν αρρώστησε ο γιος μου, ήμουν γεμάτη απαιτήσεις. Πάντα παρανοούσα και κατηγορούσα τον Θεό. Η σκέψη με έκανε να μισήσω τον εαυτό μου. Σκέφτηκα: «Είτε ο γιος μου καλυτερεύσει είτε όχι, δεν θα κατηγορήσω ποτέ ξανά τον Θεό. Κατόπιν, η κατάσταση του γιου μου άρχισε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η υγεία του χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Αν και με πονούσε και υπέφερα, δεν είχα πλέον απαιτήσεις από τον Θεό.

Μία μέρα, διάβασα τα εξής λόγια του Θεού: «Ο Θεός έχει ήδη σχεδιάσει πλήρως τη γένεση, την έλευση, τη διάρκεια ζωής, την κατάληξη όλων των δημιουργημάτων του Θεού, καθώς και την αποστολή της ζωής τους και τον ρόλο που διαδραματίζουν σε όλη την ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει αυτά· αυτή είναι η εξουσία του Δημιουργού. Η έλευση κάθε πλάσματος, η διάρκεια της ζωής του, η αποστολή της ζωής του —όλοι αυτοί οι νόμοι, κάθε ένας από αυτούς, είναι καθορισμένοι από τον Θεό, όπως ακριβώς ο Θεός έχει καθορίσει την τροχιά κάθε ουράνιου σώματος· το ποια τροχιά ακολουθούν αυτά τα ουράνια σώματα, για πόσα χρόνια, πώς περιστρέφονται, ποιους νόμους ακολουθούν —όλα αυτά έχουν καθοριστεί από τον Θεό πολύ καιρό πριν, και είναι αμετάβλητα εδώ και χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Αυτά έχουν καθοριστεί από τον Θεό, και αυτή είναι η εξουσία Του» («Μόνο μέσω της αναζήτησης της αλήθειας μπορεί κανείς να γνωρίσει τις πράξεις του Θεού» στο βιβλίο «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών»). Είναι αλήθεια. Ο Θεός είναι ο Κύριος της Δημιουργίας. Η ζωή μας καθορίζεται από Αυτόν. Το πόσο θα ζήσουμε, πόσο θα υποφέρουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας και πόσο θα ευλογηθούμε είναι στα χέρια του Θεού. Ο Θεός δεν θα επεκτείνει τη ζωή κάποιου επειδή έχει κάνει καλές πράξεις επί γης και δεν θα τερματίσει πρόωρα τη ζωή του επειδή έχει κάνει πολύ κακό. Είτε είναι καλός είτε κακός, η διάρκεια ζωής του καθενός καθορίζεται από τον Θεό. Αυτό δεν τ’ αλλάζει κανείς. Ο Θεός από καιρού αποφάσισε τη διάρκεια ζωής του γιου μου. Ό, τι κάνει είναι δίκαιο και πρέπει να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Η κατανόηση αυτών των πραγμάτων απάλυνε λίγο τον πόνο μου. Όπως κι αν τα πήγαινε ο γιος μου, έπρεπε να κάνω το καθήκον μου ως δημιούργημα και να ανταποδώσω την αγάπη Του.

Φέτος τον Μάρτιο, είπαμε το ύστατο αντίο στον γιο μου. Χάρη στην καθοδήγηση των λόγων του Θεού, αντιμετώπισα σωστά τον θάνατό του κι υπέφερα πολύ λιγότερο. Αυτά τα δύο έτη, από τότε που αρρώστησε ο γιος μου, αν και υπέφερα πάρα πολύ, μέσα από την αποκάλυψη αυτού του πόνου και των δοκιμασιών, μπόρεσα να δω τους απεχθείς στόχους μου, τη διαφθορά και τις ακαθαρσίες μου στην επιδίωξή μου για ευλογίες. Γνωρίζω επίσης περισσότερα για τη δίκαιη διάθεση του Θεού και δεν θα έχω πλέον παράλογες απαιτήσεις από Εκείνον. Τώρα πια μπορώ να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και τις διευθετήσεις Του. Η εμπειρία αυτή μού έδειξε ότι, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να συμβεί, και ανεξάρτητα από το αν κάτι μπορεί να θεωρηθεί από τους ανθρώπους κακό ή καλό, εφόσον προσευχόμαστε στον Θεό και αναζητούμε την αλήθεια, μπορούμε να ωφεληθούμε και να κερδίσουμε από αυτό.