Από την Κέλλυ, Νότια Κορέα

Πριν από λίγο καιρό, ήμουν πολύ αναποτελεσματική στο καθήκον μου. Κάθε φορά που δούλευα πάνω σ’ ένα βίντεο, το άλλαζα πολλές φορές. Αυτό έβλαπτε σοβαρά τη συνολική πρόοδο του έργου. Στην αρχή, νόμιζα ότι οφειλόταν στο ότι δεν είχα δικές μου απόψεις —κάθε φορά που οι αδελφοί και οι αδελφές μου πρότειναν κάποιες διορθώσεις, δεν αξιολογούσα αν αυτές ήταν αναγκαίες βάσει των αρχών, και απλώς έκανα οποιεσδήποτε αλλαγές μού πρότειναν. Κάποιες προτάσεις δεν ήταν και τόσο λογικές, με αποτέλεσμα συνεχείς διορθώσεις. Αργότερα, αφού κλαδεύτηκα και αντιμετωπίστηκα, και έκανα αυτοκριτική σύμφωνα με όσα αποκαλύπτουν τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι η έλλειψη αποφασιστικότητας εκ μέρους μου έκρυβε σατανικές διαθέσεις και ποταπές προθέσεις.

Αυτό συνέβη πριν από αρκετούς μήνες. Τότε, κάποιοι αδελφοί και αδελφές που ήταν αλαζόνες και αυτάρεσκοι επέμεναν πάντα στις δικές τους απόψεις και δεν ήταν σε θέση να δεχθούν τις προτάσεις των άλλων, πράγμα που έβλαπτε σοβαρά την πρόοδο του έργου. Ο επικεφαλής μας συναναστράφηκε για να τους εκθέσει αρκετές φορές, αλλά εκείνοι και πάλι δεν άλλαξαν και τους έδιωξαν. Βλέποντας να τους διώχνουν, προειδοποίησα κρυφά τον εαυτό μου: «Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μού κάνουν υποδείξεις στο μέλλον, δεν μπορώ να επιμένω στις δικές μου απόψεις». Μετά απ’ αυτό, όταν όλοι μού έκαναν υποδείξεις για τη διόρθωση ενός βίντεο, τις υιοθετούσα σχεδόν πάντα, ακόμη κι αν κάποιες απ’ αυτές ήταν για ασήμαντα θέματα τα οποία δεν χρειάζονταν πράγματι αλλαγή. Μάλιστα θεωρούσα πως κάποιες από αυτές τις αλλαγές δεν ήταν σύμφωνες με τις αρχές, και ότι κάποιες αφορούσαν τα πιο επουσιώδη ζητήματα, όμως ανησυχούσα: «Αν δεν κάνω αυτήν τη διόρθωση, τι θα σκεφτούν η επόπτρια, οι αδελφοί και οι αδελφές μου για μένα; Δεν θα σκεφτούν πως είμαι αλαζονική και ανίκανη να δεχθώ τις συμβουλές των άλλων; Αν τους δώσω κακή εντύπωση, ότι δεν μπορώ να αποδεχθώ την αλήθεια, τότε θα με διώξουν κι εμένα προσεχώς. Άλλωστε, δεν είμαι εντελώς σίγουρη για τις απόψεις μου. Αν έχω άδικο και δεν κάνω κάποια απαραίτητη αλλαγή, αν το πρόβλημα αυτό εντοπιστεί αφού ανέβει το βίντεο στο διαδίκτυο, τότε θα είμαι υπεύθυνη εγώ». Αφού το σκέφτηκα καλά, για καλό και για κακό, αποδέχθηκα όλες τις προτάσεις και έκανα κάποιες νέες διορθώσεις. Κάποιες φορές, οι προτάσεις για ένα συγκεκριμένο θέμα διέφεραν, οπότε έκανα διάφορες εκδοχές και ζητούσα από την επόπτρια να αποφασίσει ποια ήταν η καλύτερη. Ή, ενώ η ομάδα μας συζητούσε για το έργο, το συζητούσα ξανά με τους αδελφούς και τις αδελφές και παίρναμε μαζί την τελική απόφαση. Σκεφτόμουν: «Η επόπτριά μου και η πλειοψηφία των αδελφών πήραν αυτήν την απόφαση. Είναι απόφαση της πλειοψηφίας, οπότε δεν θα υπάρξουν λογικά μεγάλα προβλήματα. Δεν υπάρχει πιο ασφαλής τρόπος από αυτόν. Κι αν κάτι πάει στραβά στο μέλλον, δεν θα έχω μόνη μου όλη την ευθύνη». Μερικές φορές, δεχόμουν πολλές προτάσεις και δεν ήμουν σίγουρη τι διορθώσεις να κάνω, οπότε αναζητούσα την επόπτρια και την έβαζα να με βοηθήσει να αποφασίσω ποια κατεύθυνση να ακολουθήσω. Κάποιες φορές, άκουγα αμέτρητες συμβουλές, και στο τέλος, δεν ήξερα τι αποτέλεσμα να παρουσιάσω, κι αυτό οδηγούσε σε υπερβολικά αναποτελεσματική εκτέλεση του καθήκοντος. Όταν μιλούσαμε για το έργο, ζητούσα συνεχώς από τους αδελφούς και τις αδελφές να με βοηθήσουν να πάρω αποφάσεις και αυτό έκλεβε χρόνο από τα δικά τους καθήκοντα και καθυστερούσε τη συνολική πρόοδο του έργου.

Μια φορά, έφτιαχνα την εικόνα στο φόντο ενός βίντεο. Έπρεπε να αντανακλά την ταλαιπωρημένη κατάσταση των ανθρώπων που ζουν μέσα στην αμαρτία, οπότε έδωσα στην εικόνα σκούρο τόνο με οπίσθιο φωτισμό. Κάποιοι αδελφοί και αδελφές είπαν πως παραήταν σκοτεινή και απωθητική, και πρότειναν να γίνει η εικόνα λίγο πιο φωτεινή και να προστεθούν εφέ φωτοσκίασης. Ήμουν πολύ διστακτική με αυτές τις προτάσεις. Δεδομένου του θέματος, μια πολύ φωτεινή εικόνα δεν θα ταίριαζε με τη γενική ατμόσφαιρα των ανθρώπων που ζουν στο σκοτάδι, και η αύξηση φωτεινότητας θα παραβίαζε αντικειμενικούς κανόνες, οπότε δεν έβρισκα αυτήν την πρόταση λογική. Μετά όμως σκέφτηκα ότι, αφού ήταν πολλά τα άτομα που το πρότειναν, εάν δεν το έκανα και αυτό επηρέαζε το αποτέλεσμα του βίντεο όταν θα ανέβαινε στο διαδίκτυο, θα ήμουν εγώ υπεύθυνη. Καθώς δυσκολευόμουν να αποφασίσω, είδα πως και ο επικεφαλής συμφωνούσε με τη διόρθωση, οπότε άρχισα κι εγώ να συμβιβάζομαι. Αν διατύπωνα την άποψή μου και διαφωνούσα με τη διόρθωση, δεν θα σκέφτονταν όλοι ότι επέμενα στη δική μου άποψη; Δεν θα σκέφτονταν ότι έβρισκα δικαιολογίες για να μην κάνω αλλαγές γιατί θα ήταν κόπος; Έτσι, αποφάσισα να την τροποποιήσω. Αν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα, δεν θα ήταν μόνο δική μου η ευθύνη, αφού έκανα την αλλαγή με βάση τις προτάσεις όλων. Ένιωθα ξεκάθαρα ότι αυτή η αλλαγή δεν ήταν σωστή, ωστόσο ξόδεψα πολύ χρόνο για την τροποποίηση ολόκληρης της εικόνας. Ήταν σοκ για μένα όταν, μόλις τελείωσα, η επόπτρια το αξιολόγησε με βάση τις σχετικές αρχές και το αληθινό αποτέλεσμα μετά τη διόρθωση, λέγοντας ότι δεν συμφωνούσε με τα αντικειμενικά γεγονότα και να το κάνω όπως ήταν πριν. Είπε επίσης ότι ήμουν παθητική στα καθήκοντά μου τελευταία, ότι δεν είχα άποψη για τις προτάσεις των άλλων και εμπόδιζα την πρόοδο του έργου, ενώ μου ζήτησε να κάνω αυτοκριτική. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω για πολύ καιρό και ένιωθα πολύ θλιμμένη και ένοχη. Είχα ξοδέψει πολύ χρόνο για την τροποποίηση της εικόνας και τώρα έπρεπε να την κάνω όπως ήταν πριν, κι αυτό όντως καθυστερούσε την πρόοδο του έργου. Κατάλαβα ότι όλο αυτό το διάστημα, κάθε φορά που μου έκαναν διαφορετικές προτάσεις, στην πραγματικότητα, είχα δικές μου απόψεις, αλλά για να μη με πουν οι άλλοι αλαζονική, δεν διατύπωνα τις απόψεις αυτές. Όταν είχα αμφιβολίες για κάποιο πρόβλημα, δεν αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας, απλώς περίμενα να πάρουν οι άλλοι την τελική απόφαση, κάνοντας τα πάντα σύμφωνα με τις εντολές των άλλων. Εκτελώντας το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο, ήμουν πραγματικά πολύ παθητική κι αυτό είχε καθυστερήσει το έργο της εκκλησίας. Προσήλθα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα, ζητώντας Του να με καθοδηγήσει στην αυτοκριτική και την αυτογνωσία.

Καθώς αναζητούσα και στοχαζόμουν, διάβασα τον λόγο του Θεού: «Όσοι μπορούν να εκτελέσουν ένα καθήκον στον οίκο του Θεού πρέπει να είναι άνθρωποι φορτίο των οποίων είναι το έργο της εκκλησίας, άνθρωποι που αναλαμβάνουν ευθύνες, που στηρίζουν τις αλήθεια-αρχές, που μπορούν να υποφέρουν και να πληρώσουν το τίμημα. Αν υπολείπεται κανείς σε αυτούς τους τομείς, είναι ανίκανος να εκτελέσει ένα καθήκον και δεν διαθέτει τις προϋποθέσεις για την εκτέλεση του καθήκοντος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες κατά την εκτέλεση ενός καθήκοντος. Ο φόβος τους εκδηλώνεται με τρεις βασικούς τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι επιλέγουν καθήκοντα που δεν απαιτούν την ανάληψη ευθύνης. Εάν ένας επικεφαλής της εκκλησίας κανονίζει να εκτελέσουν κάποιο καθήκον, ρωτούν πρώτα αν πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό: Εάν πρέπει, δεν το αποδέχονται. Εάν δεν απαιτεί να αναλάβουν την ευθύνη και να είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, το δέχονται απρόθυμα, και πάλι όμως πρέπει να δουν εάν το έργο είναι κουραστικό ή ενοχλητικό και, παρά την απρόθυμη εκ μέρους τους αποδοχή του καθήκοντος, δεν έχουν κίνητρο να το εκτελέσουν καλά, προτιμώντας ξανά να είναι επιπόλαιοι. Να περνάνε την ώρα τους, όχι να εργάζονται, και χωρίς καμία σωματική ταλαιπωρία —αυτή είναι η αρχή τους. Ο δεύτερος είναι ότι όταν βρεθούν μπροστά σε κάποια δυσκολία ή αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, η πρώτη τους λύση είναι να το αναφέρουν σε κάποιον επικεφαλής και να ζητήσουν στον επικεφαλής να το χειριστεί και να το επιλύσει, με την ελπίδα ότι δεν θα ξεβολευτούν. Δεν τους νοιάζει πώς θα χειριστεί το ζήτημα ο επικεφαλής, δεν δίνουν καμία σημασία —εφόσον δεν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι, τότε όλα είναι καλά για εκείνους. Είναι μια τέτοια εκτέλεση καθήκοντος αφοσιωμένη στον Θεό; Αυτό λέγεται μετάθεση ευθυνών, παραμέληση καθήκοντος, τέχνασμα. Όλο λόγια είναι· δεν κάνουν τίποτα αληθινό. Λένε μέσα τους: “Αν είναι δική μου ευθύνη να το χειριστώ, τι θα γίνει αν στο τέλος κάνω λάθος; Όταν διερευνήσουν ποιος φταίει, δεν θα φτάσουν σ’ εμένα; Δεν θα βαρύνει πρώτα εμένα η ευθύνη για τούτο;” Γι’ αυτό ανησυχούν. Πιστεύεις όμως ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά τα πάντα; Όλοι κάνουν λάθη. Εάν κάποιος του οποίου η πρόθεση είναι σωστή δεν έχει εμπειρία και δεν έχει χειριστεί κανενός είδους θέμα στο παρελθόν, αλλά έχει κάνει το καλύτερο δυνατό, αυτό είναι ορατό στον Θεό. Πρέπει να πιστεύεις ότι ο Θεός εξετάζει σχολαστικά όλα τα πράγματα και την καρδιά του ανθρώπου. Αν κάποιος δεν πιστεύει ούτε καν αυτό, δεν είναι μη πιστός; Τι σημασία θα μπορούσε να έχει η εκτέλεση κάποιου καθήκοντος από ένα τέτοιο άτομο; […] Υπάρχει ένας ακόμη τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται ο φόβος κάποιου να αναλάβει ευθύνες κατά την εκτέλεση καθήκοντος. Όταν εκτελούν το καθήκον τους, κάποιοι κάνουν απλώς κάπως επιφανειακό, απλό έργο, έργο που δεν συνεπάγεται την ανάληψη ευθύνης. Το έργο που συνεπάγεται δυσκολίες και ανάληψη ευθυνών το φορτώνουν στους άλλους και αν τυχόν κάτι πάει στραβά, μεταθέτουν την ευθύνη σε αυτούς τους ανθρώπους και τη βγάζουν καθαρή. Όταν οι επικεφαλής της εκκλησίας βλέπουν ότι είναι ανεύθυνοι, τους προσφέρουν υπομονετικά βοήθεια ή τους κλαδεύουν, ώστε να μπορέσουν να αναλάβουν ευθύνες. Όμως και πάλι δεν θέλουν και σκέφτονται: “Αυτό το καθήκον είναι δύσκολο. Οφείλω να αναλάβω την ευθύνη όταν τα πράγματα πάνε στραβά, και μπορεί μάλιστα και να με αποπέμψουν και να με αποκλείσουν, κι αυτό θα είναι το τέλος για μένα”. Τι είδους στάση είναι αυτή; Εάν δεν έχουν αίσθημα ευθύνης κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, πώς μπορούν να το εκτελούν καλά; Όσοι δεν δαπανούν πραγματικά εαυτόν για τον Θεό δεν μπορούν να εκτελέσουν καλά κανένα καθήκον, και όσοι φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες απλά και μόνο καθυστερούν τα πράγματα όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους. Οι άνθρωποι του είδους αυτού δεν είναι αξιόπιστοι, δεν μπορείς να βασιστείς επάνω τους. Εκτελούν μονάχα το καθήκον τους για να γεμίζουν το στομάχι τους. Θα έπρεπε να αποκλείονται “επαίτες” σαν αυτούς; Θα έπρεπε. Ο οίκος του Θεού δεν θέλει τέτοιους ανθρώπους» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο όγδοο: Θα έκαναν τους άλλους να υπακούν μόνο σ’ αυτούς, όχι στην αλήθεια ή στον Θεό (Μέρος πρώτο)]. Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε την κατάσταση μου. Θυμήθηκα πώς εκτελούσα τα καθήκοντά μου εκείνη την περίοδο. Όταν λάμβανα τόσες προτάσεις, καταλάβαινα πως κάποιες από αυτές δεν ήταν σωστές. Κάποιες διορθώσεις ήταν αντίθετες με τις αρχές και άλλες αχρείαστες. Φοβόμουν όμως πως αν δεν άκουγα τις συμβουλές όλων και κάτι πήγαινε στραβά, θα έπρεπε να αναλάβω μόνη μου την ευθύνη. Επίσης φοβόμουν ότι, αν επέμενα στην άποψή μου, θα έδινα την κακή εντύπωση ότι ήμουν αλαζονική και αυτάρεσκη. Έτσι, ικανοποιούσα τις απόψεις όλων, έκανα οποιεσδήποτε αλλαγές μού πρότειναν, και μάλιστα έκανα συνεχώς διορθώσεις και διαφορετικές εκδοχές, περιμένοντας να αποφασίσουν η επόπτρια και οι αδελφοί και οι αδελφές μου. Ποτέ δεν αναζητούσα τις αρχές της αλήθειας ούτε αποφάσιζα μόνη μου, από φόβο μην κατηγορηθώ. Σκεφτόμουν πως το να ενεργώ έτσι ήταν πιο ασφαλές, διότι, εφόσον επρόκειτο για ομαδική απόφαση, θα ήταν λιγότερο πιθανό να προκύψουν προβλήματα, και ακόμη και αν προέκυπτε κάποιο πρόβλημα, εγώ δεν θα ήμουν μόνη μου. Φαινομενικά, ήμουν συνεχώς απασχολημένη με τα καθήκοντά μου, μα στην πραγματικότητα, σκεφτόμουν τα δικά μου συμφέροντα στο καθετί και σκεφτόμουν πώς να προστατεύσω τον εαυτό μου και να αποφύγω την ευθύνη. Έτσι δεν έπαιζα απλώς παιχνίδια; Κάνοντας το καθήκον μου με αυτόν τον τρόπο, πρόσφερα μόνο την εργασία μου και έκανα ό,τι μου έλεγαν. Ποτέ δεν ήμουν επιμελής ούτε αναλάμβανα ευθύνη στο καθήκον μου και δεν υπολόγιζα καθόλου το έργο της εκκλησίας και πραγματικά στερούμουν παντελώς ανθρώπινης φύσης. Όσοι εκτελούν ειλικρινά το καθήκον τους υπολογίζουν διαρκώς τα συμφέροντα της εκκλησίας στα πάντα, κι όταν αντιμετωπίζουν ζητήματα που δεν κατανοούν, αναζητούν το θέλημα του Θεού και τις αρχές της αλήθειας, και είναι σε σύμπνοια με τον Θεό στα καθήκοντά τους. Όμως εγώ; Ήμουν απολύτως ανειλικρινής και απρόσεκτη στο καθήκον μου. Ήμουν σαν έμμισθη βοηθός, απλώς περίμενα να με διατάξουν να κάνω κάτι. Δεν επιζητούσα ποτέ να επιλύσω τα προβλήματα με την αλήθεια. Εκτελώντας έτσι το καθήκον μου, δεν είχα καμία σχέση με τον Θεό ούτε με την αλήθεια. Έκανα τα πάντα επιφανειακά και μηχανικά, ούτε καν όπως μία πάροχος υπηρεσιών.

Θυμήθηκα άλλο ένα χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Με βάση ποιο πρότυπο κρίνονται ως καλές ή κακές οι πράξεις και η συμπεριφορά ενός ανθρώπου; Αυτό εξαρτάται απ’ το αν μέσα στις σκέψεις, τις αποκαλύψεις και τις ενέργειές του διαθέτει τη μαρτυρία του πώς να κάνει πράξη την αλήθεια και πώς να βιώνει την αλήθεια-πραγματικότητα. Αν δεν έχεις αυτήν την πραγματικότητα ή δεν το βιώνεις αυτό, τότε είσαι αδιαμφισβήτητα κακοποιός. Ποια είναι η άποψη του Θεού για τους κακοποιούς; Ο Θεός δεν βλέπει τις σκέψεις και τις εξωτερικές πράξεις σου ως μάρτυρες για Εκείνον, ούτε θεωρεί ότι ταπεινώνουν και νικούν τον Σατανά· αντιθέτως, ντροπιάζουν τον ίδιο και είναι γεμάτες με τα σημάδια της ατίμωσης που Του προκαλέσατε. Δεν καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, δεν δαπανάς τον εαυτό σου γι’ Αυτόν ούτε εκπληρώνεις τις ευθύνες σου και τις υποχρεώσεις σου απέναντί Του· αντιθέτως, ενεργείς για χάρη του εαυτού σου. Τι υπονοεί η φράση “για χάρη του εαυτού σου”; Για την ακρίβεια, σημαίνει για χάρη του Σατανά. Άρα, στο τέλος ο Θεός θα πει: “φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν”. Στα μάτια του Θεού, οι ενέργειές σου δεν θα θεωρηθούν καλές πράξεις, αλλά κακές. Όχι μόνο δεν θα τις εγκρίνει ο Θεός, αλλά θα τις καταδικάσει. Τι ελπίζει να κερδίσει κάποιος από μια τέτοια πίστη στον Θεό; Δεν θα καταλήξει, τελικά, στο κενό μια τέτοια πίστη;» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η ελευθερία και η απελευθέρωση κερδίζονται μόνο αποβάλλοντας τη διεφθαρμένη διάθεση). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι Εκείνος παρακολουθεί τις καρδιές όλων. Δεν εξετάζει πόσο έργο κάνουμε ή πόση ταλαιπωρία υπομένουμε. Αντιθέτως, εξετάζει αν οι προθέσεις των ανθρώπων στα καθήκοντά τους αφορούν τον Θεό ή τους ίδιους και κατά πόσον δίνουν μια μαρτυρία άσκησης της αλήθειας στα καθήκοντά τους. Αν εκτελεί κανείς τα καθήκοντά του μόνο για τη δική του ικανοποίηση, αυτό είναι κακία στα μάτια του Θεού και ο Θεός το απεχθάνεται. Μέσα από τον λόγο του Θεού, διαπίστωσα ότι αυτό που σκεφτόμουν ενώ εκτελούσα το καθήκον μου ήταν ο εαυτός μου. Για να αποφύγω να αναλάβω την ευθύνη, θα διόρθωνα πράγματα που δεν είχαν σημασία, όσο χρόνο κι αν μου έπαιρνε, κάνοντας επανειλημμένες διορθώσεις χωρίς να νοιάζομαι για καθυστερήσεις στην πρόοδο του έργου. Πήγαινα ενάντια στη δική μου βούληση και έκανα διορθώσεις βάσει προτάσεων που ήξερα ξεκάθαρα ότι ήταν ακατάλληλες, και ως αποτέλεσμα, η ποιότητα των βίντεο υποβαθμιζόταν. Καθυστερούσα το έργο, μα δεν είχα ποτέ ανησυχία ή την αίσθηση του επείγοντος, ούτε προσπαθούσα να γίνω πιο αποτελεσματική, αναζητώντας τις αρχές της αλήθειας. Το μόνο που έκανα στο καθήκον μου ήταν να ακολουθώ τις τυπικές διαδικασίες και να ενεργώ μηχανικά. Σκεφτόμουν ότι, εφόσον τελείωνα τη διόρθωση και όλοι την ενέκριναν, ήταν μια χαρά. Με την ανεύθυνη συμπεριφορά μου, δεν εκτελούσα καθόλου το καθήκον μου και δεν συγκέντρωνα καλές πράξεις. Επρόκειτο ξεκάθαρα για κακία. Για να προστατέψω τα συμφέροντά μου, εμπόδιζα επανειλημμένα το έργο της εκκλησίας. Ενεργούσα απλώς ως υπηρέτρια του Σατανά και διατάρασσα το έργο της εκκλησίας! Σκεπτόμενη αυτό, τρομοκρατήθηκα. Προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό, ζητώντας την καθοδήγησή Του ώστε να αλλάξω τη στάση μου απέναντι στο καθήκον μου.

Έπειτα, όταν λάμβανα κάθε λογής προτάσεις στο καθήκον μου, προσερχόμουν πρώτα ενώπιον του Θεού για να προσευχή και αναζήτηση, ανέλυα ποιες προτεινόμενες αλλαγές ήταν αναγκαίες και ποιες όχι και σκεφτόμουν πώς να βελτιώσω την αποδοτικότητά μου για να πετύχω καλύτερα αποτελέσματα. Όταν οι προτεινόμενες αλλαγές δεν ήταν αναγκαίες, παρουσίαζα τις απόψεις μου με βάση τις αρχές που κατανοούσα, αναζητούσα και συναναστρεφόμουν με όλους και καταλήγαμε σε συναίνεση. Η άσκηση με αυτόν τον τρόπο με έκανε λίγο πιο αποτελεσματική στο καθήκον μου. Νόμιζα ότι είχα κάποια αλλαγή και είσοδο σ’ αυτήν την πτυχή, αλλά, όταν ήρθα αντιμέτωπη με πράγματα που πιθανώς να περιλάμβαναν την ανάληψη ευθυνών, ξαναγύρισα στις παλιές μου συνήθειες.

Μια φορά, έβαλα βινιέτα σε ένα βίντεο, και όλοι είχαν διαφορετικές απόψεις για κάποιες λεπτομέρειες στην εικόνα. Συζητήσαμε, επικοινωνήσαμε, αλλά και πάλι δεν αποφασίσαμε πώς να την τροποποιήσουμε και είχαμε κολλήσει σ’ αυτό για πολύ καιρό. Ουσιαστικά ήξερα ότι για μια βινιέτα, εφόσον φαίνεται καλή, και το περιεχόμενο της εικόνας δεν παραβιάζει την αντικειμενική πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να κολλάμε σε λεπτομέρειες. Αλλά όταν άκουσα τόσες διαφορετικές προτάσεις, δεν ήξερα τι να κάνω: «Τι θα συμβεί αν κάνω αλλαγές με βάση τις ιδέες μου και υπάρχει πρόβλημα μετά τη μεταφόρτωση του βίντεο; Τότε θα είναι δική μου η ευθύνη». Φοβόμουν να αναλάβω την ευθύνη ενός λάθους, οπότε έφτιαξα ξανά διάφορες εκδοχές με βάση τις προτάσεις του καθενός και περίμενα να μου δώσουν όλοι οι άλλοι μια τελική απόφαση. Στο τέλος όμως, κανένας δεν μου έδινε ξεκάθαρη απάντηση. Καθώς περνούσαν οι μέρες, αγχώθηκα πάρα πολύ. Εγώ δεν καθυστερούσα ξανά την πρόοδο του βίντεο; Αναρωτήθηκα: «Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να πάρω μια απόφαση; Γιατί νιώθω τα χέρια μου δεμένα και δεν μπορώ να ελευθερωθώ;» Έτσι, προσήλθα ενώπιον του Θεού για προσευχή και αναζήτηση, και Του ζήτησα να με καθοδηγήσει στην αυτοκριτική και την αυτογνωσία.

Αργότερα, διάβασα τον λόγο του Θεού. «Πρέπει να είσαι ειλικρινής, να έχεις αίσθημα ευθύνης όταν αντιμετωπίζεις προβλήματα και να αναζητάς την αλήθεια για να επιλύεις τα προβλήματα με κάθε δυνατό μέσο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είσαι δολερό άτομο. Αν, όταν προκύπτουν προβλήματα, το μόνο που σε απασχολεί είναι να αποφεύγεις την ευθύνη και να νίπτεις τας χείρας σου, τότε ακόμη και οι άπιστοι θα σε καταδίκαζαν γι’ αυτήν τη συμπεριφορά, πόσο μάλλον ο οίκος του Θεού! Αυτό το καταδικάζει και το καταριέται ο οίκος του Θεού, ενώ ο εκλεκτός λαός του Θεού σιχαίνεται και απορρίπτει μια τέτοια συμπεριφορά. Ο Θεός αγαπάει τους ειλικρινείς ανθρώπους, αλλά μισεί τους δόλιους και ύπουλους. Αν είσαι δολερός άνθρωπος και προσπαθείς να κάνεις κόλπα, δεν θα σε σιχαθεί ο Θεός; Θα σε αφήσει ο οίκος του Θεού να τη γλιτώσεις έτσι απλά; Αργά ή γρήγορα, θα λογοδοτήσεις. Ο Θεός συμπαθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους και αντιπαθεί τους δολερούς. Όλοι θα πρέπει να το καταλάβουν αυτό με σαφήνεια και να σταματήσουν να βρίσκονται σε σύγχυση και να κάνουν ανόητα πράγματα. Η στιγμιαία άγνοια είναι δικαιολογημένη, αλλά το να αρνείται κανείς εντελώς να δεχτεί την αλήθεια είναι απλώς πείσμα. Οι ειλικρινείς άνθρωποι μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη. Δεν σκέφτονται τα δικά τους κέρδη και τις δικές τους απώλειες, απλώς διαφυλάττουν το έργο και τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Έχουν ευγενική και ειλικρινή καρδιά που μοιάζει με ένα δοχείο με καθαρό νερό που μπορεί κανείς να δει τον πυθμένα του με μια ματιά. Υπάρχει, επίσης, διαφάνεια στις πράξεις τους. Ένας δόλιος άνθρωπος πάντα κάνει κόλπα, πάντα υποκρύπτει πράγματα, καλύπτεται και κουκουλώνεται τόσο πολύ που κανείς δεν μπορεί να τον διακρίνει. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διακρίνουν τις ενδόμυχες σκέψεις τους, αλλά ο Θεός μπορεί να εξετάσει εξονυχιστικά τα μύχια της καρδιάς τους. Αν ο Θεός δει ότι δεν είναι ειλικρινείς, ότι είσαι ύπουλοι, ότι ποτέ δεν αποδέχονται την αλήθεια, ότι πάντα συμπεριφέρονται δόλια εναντίον Του και δεν Του παραδίδουν ποτέ την καρδιά τους, τότε δεν θα τους συμπαθήσει, θα τους σιχαθεί και θα τους εγκαταλείψει. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που ευημερούν μεταξύ των απίστων και που είναι γλυκομίλητοι και εύστροφοι; Σας είναι ξεκάθαρο αυτό; Ποια είναι η ουσία τους; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι όλοι εξαιρετικά επιτήδειοι, ότι είναι όλοι εξαιρετικά δόλιοι και ύπουλοι, ότι είναι αληθινοί διάβολοι και σατανάδες. Θα μπορούσε ο Θεός να σώσει κάποιον τέτοιον άνθρωπο; Τίποτα δεν σιχαίνεται ο Θεός περισσότερο από τους διαβόλους —τους ανθρώπους που είναι δόλιοι και ύπουλοι. Είναι σίγουρο πως ο Θεός δεν θα σώσει τέτοιους ανθρώπους, γι’ αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είστε τέτοιου είδους άνθρωποι. Σου λέω πως οι άνθρωποι που αποστρέφεται ο Θεός περισσότερο από όλους είναι αυτοί που είναι εύστροφοι και που εξετάζουν όλες τις οπτικές γωνίες όταν μιλούν, που είναι ήπιοι και επιδέξιοι και ψάχνουν να δουν προς τα πού φυσάει ο άνεμος όταν αντιμετωπίζουν θέματα· άνθρωποι σαν κι αυτούς είναι αδύνατον να σωθούν. Όταν οι άνθρωποι είναι δόλιοι και ύπουλοι, τότε, όσο ωραία κι αν ακούγονται τα λόγια τους, δεν παύουν να είναι λόγια του διαβόλου που εξαπατούν τους ανθρώπους. Όσο πιο ωραία ακούγονται τα λόγια τους τόσο περισσότερο είναι αυτοί διάβολοι και σατανάδες. Αυτοί ακριβώς είναι το είδος των ανθρώπων που ο Θεός σιχαίνεται περισσότερο. Τι λέτε, μπορούν οι άνθρωποι που είναι δόλιοι, γλυκομίλητοι και λένε συχνά ψέματα να λάβουν το έργο του Αγίου Πνεύματος; Μπορούν να λάβουν τη φώτιση και τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος; Με τίποτα. Ποια είναι η στάση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους που είναι δόλιοι και ύπουλοι; Τους αποστρέφεται και τους απορρίπτει, τους κάνει στην άκρη και δεν τους δίνει σημασία, θεωρεί ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τα ζώα. Στα μάτια του Θεού, τέτοιοι άνθρωποι απλώς περιβάλλονται από ανθρώπινο δέρμα· στην ουσία τους, ανήκουν στο ίδιο είδος με τους διαβόλους και τον Σατανά, είναι ζωντανοί νεκροί και ο Θεός δεν θα τους σώσει ποτέ» [«Ο Λόγος», τόμ. 5: «Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών», Οι υποχρεώσεις των επικεφαλής και των εργατών (8)]. Ο λόγος του Θεού αποκάλυψε την κατάστασή μου. Πάντοτε ήμουν αναποφάσιστη όταν δεχόμουν διαφορετικές προτάσεις, φοβόμουν να αναλάβω την ευθύνη για τα λάθη και προσπαθούσα πάντα να προστατεύω τον εαυτό μου, επειδή ελεγχόμουν από σατανικά δηλητήρια όπως: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Κοίτα τον εαυτό σου, κι απόφευγε κατηγόριες» και «Ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί όταν όλοι τον παραβιάζουν». Όταν δεχόμουν προτάσεις άλλων, είχα δικές μου απόψεις, μα δεν τις διατύπωνα ούτε αναζητούσα εγκαίρως. Κάποιες φορές, όταν έβλεπα πως οι προτάσεις των άλλων ήταν ακατάλληλες, επέμενα πεισματικά να τις εκτελώ ώστε να προστατεύω τον εαυτό μου. Με αυτόν τον τρόπο, αν υπήρχαν προβλήματα, δεν θα ήταν δική μου ευθύνη και δεν θα αντιμετωπιζόμουν. Φαινομενικά, έμοιαζα να είμαι δεκτική στις συμβουλές των άλλων, ότι δεχόμουν και εφάρμοζα προτάσεις. Έτσι, υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι δεν ήμουν αλαζονική και δεχόμουν την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, πίσω από όλο αυτό κρύβονταν οι δικές μου άθλιες προθέσεις. Αναλογίστηκα πώς είχα συμπεριφερθεί και πώς κάθε φορά που μπορεί να ήμουν εγώ υπεύθυνη για κάτι, πρόσεχα τον εαυτό μου. Μερικές φορές, όταν οι άλλοι είχαν προβλήματα και ζητούσαν τη συμβουλή μου, πρώτα ανέλυα τις σκέψεις και τις απόψεις τους, και αν αυτές συμφωνούσαν με τις δικές μου, τις χρησιμοποιούσα ως βάση και προσέθετα τις δικές μου συμβουλές. Αλλά αν οι απόψεις τους ήταν διαφορετικές, δεν ήθελα να μοιραστώ τη δική μου, επειδή φοβόμουν ότι αν έκανα λάθος και προέκυπταν προβλήματα, θα έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη, οπότε απλώς τους έλεγα κάτι αόριστο και επιπόλαιο. Ζώντας σύμφωνα με αυτές τις σατανικές φιλοσοφίες ζωής, είχα γίνει ιδιαίτερα πονηρή και δόλια, δεν διατύπωνα ποτέ ξεκάθαρα τις δικές μου απόψεις, δεν είχα αρχές ή θέση. Μιλούσα και ενεργούσα με τρόπους που μπέρδευαν τους άλλους και οι απόψεις μου ήταν ακατανόητες. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι ήταν πιο έξυπνο να το κάνω αυτό, ώστε να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω καμία συνέπεια, να μην με κλαδέψουν και να μην με αντιμετωπίσουν, ούτε να με διώξουν. Δεν είχα ιδέα ότι κατέστρωνα σχέδια και έπαιζα παιχνίδια με τον Θεό και με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, κι ότι έκανα τον Θεό να με αποστρέφεται και να με απεχθάνεται. Ο Θεός δεν σώζει τέτοιους ανθρώπους. Μπορεί να είχα καταφέρει να εξαπατώ τους αδελφούς και τις αδελφές μου, μα ο Θεός παρακολουθούσε την καρδιά μου. Αν συνέχιζα να εξαπατώ τον Θεό κατ’ αυτόν τον τρόπο, να είμαι ανεύθυνη στο καθήκον μου και να δουλεύω μηχανικά, χωρίς να επικεντρώνομαι στην αναζήτηση των αρχών της αλήθειας, στο τέλος, δεν θα κέρδιζα ποτέ καμία αλήθεια, και θα αποκλειόμουν και πάλι. Αντιλήφθηκα ότι έκανα την έξυπνη για το δικό μου συμφέρον. Ήμουν πραγματικά αδαής! Μόνο όταν το κατάλαβα αυτό άρχισα να φοβάμαι. Ήθελα πολύ να μετανοήσω στον Θεό. Δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι.

Διάβασα άλλα δύο εδάφια από τον λόγο του Θεού: «Στον οίκο του Θεού, πρέπει να αντιλαμβάνεσαι την αρχή κάθε καθήκοντος που εκτελείς, όποιο κι αν είναι αυτό, και να είσαι σε θέση να κάνεις πράξη την αλήθεια. Αυτό σημαίνει να έχεις αρχές. Αν κάτι δεν σου είναι ξεκάθαρο, αν δεν είσαι σίγουρος ποιο είναι το κατάλληλο πράγμα που πρέπει να κάνεις, χρησιμοποίησε τη συναναστροφή για να επιτευχθεί ομοφωνία. Μόλις αποφασιστεί τι είναι πιο ωφέλιμο για το έργο της εκκλησίας και για τους αδελφούς και τις αδελφές, κάνε το. Μη δεσμεύεσαι από κανόνες, μην καθυστερείς, μην περιμένεις, μην είσαι παθητικός παρατηρητής. Αν είσαι πάντα παρατηρητής και δεν έχεις ποτέ δική σου γνώμη, αν περιμένεις πάντα μέχρι κάποιος άλλος να πάρει μια απόφαση πριν κάνεις οτιδήποτε και, όταν κανείς δεν έχει πάρει απόφαση, απλώς κωλυσιεργείς και περιμένεις, ποια θα είναι η συνέπεια; Κάθε κομμάτι του έργου βαλτώνει και τίποτα δεν ολοκληρώνεται. Θα πρέπει να μάθεις να αναζητάς την αλήθεια ή τουλάχιστον να είσαι σε θέση να ενεργείς με βάση τη συνείδηση και τη λογική σου. Εφόσον ο κατάλληλος τρόπος για να γίνει κάτι σου είναι ξεκάθαρος, και η πλειοψηφία των άλλων πιστεύει ότι αυτός ο τρόπος είναι εφαρμόσιμος, τότε έτσι θα πρέπει να ασκείσαι. Μη φοβάσαι να αναλάβεις την ευθύνη γι’ αυτό ή να προσβάλεις τους άλλους ή να υποστείς συνέπειες. Αν κάποιος δεν κάνει τίποτα αληθινό, είναι πάντα ραδιούργος, φοβάται να αναλάβει την ευθύνη και δεν κάνει πρακτικό έργο, τότε αυτό δείχνει ότι το άτομο αυτό έχει πάρα πολλά καταχθόνια σχέδια. Πόσο άδικο είναι να επιθυμεί κανείς να απολαύσει τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού κι όμως να μην κάνει τίποτα πραγματικό. Δεν υπάρχει κανείς που να σιχαίνεται ο Θεός περισσότερο από τέτοιους πανούργους και επιτήδειους ανθρώπους. Ανεξάρτητα από το τι σκέφτεσαι, δεν κάνεις πράξη την αλήθεια, δεν έχεις αφοσίωση και παρεμβαίνουν διαρκώς οι προσωπικές σου μέριμνες, κι έχεις συνεχώς τις δικές σου σκέψεις και ιδέες. Ο Θεός παρακολουθεί αυτά τα πράγματα, ο Θεός γνωρίζει —νομίζεις ότι δεν γνωρίζει; Είναι πολύ ανόητο να το νομίζεις αυτό. Κι αν δεν μετανοήσεις αμέσως, θα χάσεις το έργο του Θεού» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). «Ποιες είναι οι εκδηλώσεις ενός ειλικρινούς ατόμου; Καταρχάς, το να μην έχει καμία αμφιβολία όσον αφορά τα λόγια του Θεού. Αυτή είναι μία από τις εκδηλώσεις ενός ειλικρινούς ατόμου. Εκτός αυτής, η σημαντικότερη εκδήλωση είναι το να αναζητά και να κάνει πράξη την αλήθεια σε όλα τα θέματα —αυτή είναι η κρισιμότερη. Λες ότι είσαι ειλικρινής, αλλά πάντα απωθείς τα λόγια του Θεού στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάνεις ό,τι θέλεις. Είναι αυτό εκδήλωση ενός ειλικρινούς ατόμου; Λες: “Αν και το επίπεδό μου είναι χαμηλό, έχω ειλικρινή καρδιά”. Όταν, όμως, σου ανατεθεί ένα καθήκον, φοβάσαι ότι θα υποφέρεις και θα φέρεις την ευθύνη αν δεν το κάνεις καλά, κι έτσι ψάχνεις δικαιολογίες για να αποφύγεις το καθήκον σου ή προτείνεις να το κάνει κάποιος άλλος. Είναι αυτό εκδήλωση ενός ειλικρινούς ανθρώπου; Προφανώς όχι. Πώς, λοιπόν, πρέπει να συμπεριφέρεται ένα ειλικρινές άτομο; Πρέπει να υποτάσσεται στις διευθετήσεις του Θεού, να αφοσιώνεται στο καθήκον που υποτίθεται ότι εκτελεί και να βάζει τα δυνατά του ώστε να ικανοποιεί τις προθέσεις του Θεού. Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους: Ένας είναι να αποδέχεσαι το καθήκον σου με ειλικρινή καρδιά, να μη σκέφτεσαι τα σαρκικά σου συμφέροντα, να μην το κάνεις με μισή καρδιά ούτε να μηχανορραφείς για δικό σου όφελος. Αυτές είναι εκδηλώσεις ειλικρίνειας. Ένας άλλος είναι να εκτελείς το καθήκον σου καλά με όλη σου την καρδιά και τη δύναμη, κάνοντας τα πράγματα σωστά και βάζοντας την καρδιά και την αγάπη σου στο καθήκον σου για να ικανοποιείς τον Θεό. Αυτές είναι οι εκδηλώσεις που θα πρέπει να έχει ένα ειλικρινές άτομο ενώ εκτελεί το καθήκον του» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Μέρος τρίτο). Από τον λόγο του Θεού, κατάλαβα ότι ο Θεός αγαπά τους έντιμους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν είμαστε αδαείς και έχουμε χαμηλό επίπεδο. Το κλειδί είναι να έχουμε σωστή και ειλικρινή καρδιά, να μην μεταμφιεζόμαστε, να μιλάμε ανοιχτά για ό,τι σκεφτόμαστε, να αναζητάμε και να συναναστρεφόμαστε με τους άλλους για όσα δεν καταλαβαίνουμε, να ενεργούμε σύμφωνα με τις αρχές και προς όφελος του έργου της εκκλησίας, και να είμαστε αφοσιωμένοι στα καθήκοντά μας. Αν το κάνουμε αυτό, ο Θεός είναι ικανοποιημένος. Ο Θεός παρακολουθεί τις καρδιές των ανθρώπων. Αν κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, ακόμη κι αν μερικές φορές κάνουμε λάθη λόγω χαμηλού επιπέδου ή αδυναμίας κατανόησης της αλήθειας, υπάρχουν και πάλι μαθήματα να πάρουμε. Εφόσον είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε την αλήθεια, να την αναζητήσουμε και να συνοψίσουμε εγκαίρως τα προβλήματα, θα αποκλίνουμε όλο και λιγότερο με τον καιρό. Σταδιακά, θα κατακτήσουμε τις αρχές και θα εκτελούμε καλά τα καθήκοντά μας. Η εκκλησία δεν καταδικάζει τους ανθρώπους ούτε τους καθιστά υπόλογους για ένα και μόνο σφάλμα. Μόλις το κατάλαβα αυτό, ένιωσα ακόμη μεγαλύτερη ανακούφιση.

Αργότερα, ανοίχτηκα και συναναστράφηκα με μια αδελφή για την κατάστασή μου εκείνη την περίοδο, και με βοήθησε με μεγάλη υπομονή. Μέσω της συναναστροφής και της αναζήτησης της αλήθειας μαζί της, άλλαξα τη λανθασμένη άποψη που είχα πάντα. Προηγουμένως, πάντα ανησυχούσα ότι αν δεν δεχόμουν τις συμβουλές των άλλων και πρότεινα διαφορετική άποψη και γνώμη, θα θεωρούσαν ότι είμαι αλαζονική και ότι δεν δέχομαι την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, αυτό οφειλόταν στο ότι δεν μπορούσα να διακρίνω ποια είναι η διαφορά μεταξύ της αλαζονείας και της τήρησης των αρχών. Τήρηση των αρχών σημαίνει, μέσω της αναζήτησης της αλήθειας, να καθορίζει κανείς τις πρακτικές που συνάδουν με τις αρχές και να προστατεύει τα συμφέροντα της εκκλησίας, και να συνεχίζει να τις τηρεί δίχως συμβιβασμό όταν οι άλλοι διαφωνούν ή αντιτίθενται. Αν και φαινομενικά αυτό μοιάζει κάπως με την αλαζονεία, είναι τήρηση της αλήθειας, είναι κάτι θετικό. Αλαζονεία σημαίνει να νιώθει κάποιος πάντα ανώτερος από τους άλλους, να πιστεύει ότι μόνο οι δικές του απόψεις και ιδέες είναι σωστές. Όταν οι άλλοι διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις, να επιμένει στη δική του χωρίς αναζήτηση ή στοχασμό· να ενεργεί απλώς σύμφωνα με τον δικό του τρόπο και να επιμένει πως το λάθος είναι σωστό. Όλες αυτές οι απόψεις προέρχονται καθαρά από την δική του κρίση και δεν βασίζονται καθόλου στις αρχές. Ωστόσο, απαιτεί από τους άλλους να τον ακούν και να κάνουν ό,τι τους λέει. Πρόκειται για σατανική διάθεση και εκδήλωση αλαζονείας. Θυμήθηκα τους αδελφούς και τις αδελφές που είχαν διωχτεί στο παρελθόν. Μερικοί επέμεναν στις δικές τους απόψεις, δεν έπαιρναν στα σοβαρά τις υποδείξεις των αδελφών τους, δεν αναζητούσαν ούτε συλλογίζονταν, πάντα υποστήριζαν τη δική τους θέση και δεν ήθελαν να αναθεωρήσουν και να βελτιώσουν τα πράγματα. Αυτό στο οποίο επέμεναν δεν ήταν ποτέ σύμφωνο με τις αρχές, ήταν απλώς προσωπικές σκέψεις και προτιμήσεις. Αυτή είναι η εκδήλωση της αλαζονείας. Εάν κάποιος μπορεί να αξιολογήσει και να καθορίσει, σύμφωνα με τις αρχές, ότι οι προτάσεις των άλλων είναι ακατάλληλες και να διατυπώσει τις δικές του απόψεις, αυτό δεν είναι αλαζονεία, είναι σοβαρή αντιμετώπιση των πραγμάτων και ευσυνείδητη ανάληψη ευθύνης για το έργο του. Όταν κάποιος δεν κατανοεί πλήρως ένα πρόβλημα, το να εκφράζει την άποψή του αναζητώντας και συναναστρεφόμενος με τους άλλους δεν είναι αλαζονική επιμονή στον δικό του τρόπο, αλλά αναζήτηση αρχών πριν από τη δράση. Μόλις κατάλαβα αυτήν την πτυχή της αλήθειας, ένιωσα πολύ μεγάλη ανακούφιση.

Έπειτα, όταν λάμβανα πολλές προτάσεις στο καθήκον μου, προσευχόμουν στον Θεό για ηρεμία και αναζητούσα τις σχετικές αρχές της αλήθειας, και αξιολογούσα αν οι αλλαγές ήταν απαραίτητες βάσει των αρχών. Έπαιρνα, επίσης, την πρωτοβουλία να επικοινωνώ και να συζητώ τις δικές μου ιδέες με όλους. Κάποτε, όταν τελείωσα με την εικόνα στο φόντο ενός βίντεο, ο επικεφαλής μου είπε ότι το χρώμα δεν ήταν κατάλληλο και μου συνέστησε να το αλλάξω. Σκέφτηκα: «Για να το αλλάξω σύμφωνα με αυτήν την πρόταση, θα χρειαστεί ουσιαστική διόρθωση και αυτό θα καθυστερήσει σίγουρα τη μεταφόρτωση του βίντεο. Δεν πρόκειται στην ουσία για κάποιο ζήτημα αρχών, αλλά για προσωπική προτίμηση, άρα δεν είναι ανάγκη να αλλάξει. Αν όμως δεν το κάνω, δεν θα με θεωρήσει ο επικεφαλής μου αλαζονική, αυτάρεσκη και ανίκανη να δεχθώ προτάσεις;» Όταν ένιωσα ότι διστάζω ξανά, προσευχήθηκα στον Θεό. Του ζήτησα να με καθοδηγήσει να ασκηθώ σύμφωνα με τις αρχές. Αφού προσευχήθηκα, βρήκα σχετικό υλικό αναφοράς, κι έπειτα αναζητήσαμε μαζί με τον επικεφαλής και την επόπτριά μου τις σχετικές αρχές. Μοιράστηκα, επίσης, την κατανόηση και τις απόψεις μου. Ο επικεφαλής και η επόπτρια συμφώνησαν με τη δική μου άποψη και σύντομα το βίντεο ανέβηκε στο διαδίκτυο. Ένιωσα πολύ χαρούμενη και ασφαλής.

Αναλογιζόμενη τις εμπειρίες μου εκείνη την περίοδο, συνειδητοποίησα ότι για χάρη του να προστατεύσω τον εαυτό μου και να αποφύγω την ευθύνη, φόρτωσα ένα σωρό έγνοιες στο καθήκον μου και περιορίστηκα. Το να ζω μ’ αυτόν τον τρόπο ήταν κουραστικό και δεν ήμουν πολύ αποτελεσματική. Μα όταν κατάλαβα το θέλημα του Θεού και ασκήθηκα σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας, τα προβλήματα ήταν εύκολο να λυθούν και ένιωθα το καθήκον μου πολύ πιο εύκολο και χαλαρό. Είχα πραγματικά βιώσει ότι ζώντας σύμφωνα με σατανικές φιλοσοφίες ζωής, το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να είμαι ακόμη πιο πονηρή και δόλια, ανάξια εμπιστοσύνης και δυσάρεστη στον Θεό. Μόνο αν κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια και εκπληρώνει το καθήκον του σύμφωνα με τις αρχές της, θα έχει την ευλογία του Θεού. Μόνο έτσι μπορεί να αισθανθεί σταθερός και με ανοιχτή καρδιά και να βρει χαρά και γαλήνη στην καρδιά του.