By Cheng Shi, China

Τον Ιούνιο του 2012, αποδέχτηκα το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, ήξερα με βεβαιότητα ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο Κύριος Ιησούς που επέστρεψε, ο Σωτήρας που ήλθε στη γη για να σώσει την ανθρωπότητα, και ήμουν γεμάτη ενθουσιασμό. Σκέφτηκα τον σύζυγό μου, που συχνά πήγαινε στην εκκλησία με τον επιβλέποντα καθηγητή του ενώ σπούδαζε στην Κίνα. Όταν έφυγε στο εξωτερικό, πήγαινε και πάλι στην εκκλησία με την τοπική κινεζική κοινότητα. Ήθελα να του πω τα καλά νέα το συντομότερο δυνατό.

Ο σύζυγός μου επέστρεψε στην Κίνα στις αρχές Σεπτεμβρίου και του κατέθεσα μαρτυρία για το έργο του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες. Με εξέπληξε όταν, αφού άκουσε τη μαρτυρία μου, βρήκε στο διαδίκτυο κάθε είδους φήμες που έχει κατασκευάσει το ΚΚΚ και αρνητική προπαγάνδα που συκοφαντεί την Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού. Μετά από αυτό, με αγριοκοίταξε και φώναξε: «Κοίτα εδώ! Αυτό στο οποίο πιστεύεις είναι η “Αστραπή της Ανατολής”, την οποία διώκει το ΚΚΚ εδώ και χρόνια. Τη στιγμή που θα σε συλλάβουν, θα σε καταδικάσουν και θα σε οδηγήσουν στη φυλακή. Δεν επιτρέπεται πλέον να πιστεύεις σ’ αυτήν!» Έπειτα, έσκισε όλα μου τα βιβλία με τον λόγο του Θεού. Έγινα έξαλλη εκείνη τη στιγμή, έπειτα όμως σκέφτηκα ότι ο σύζυγός μου εναντιωνόταν στην πίστη μου γιατί είχε προς στιγμήν εξαπατηθεί από τις φήμες του ΚΚΚ και ότι αργότερα θα καταλάβαινε. Ήξερα, ωστόσο, ότι ό,τι κι αν συνέβαινε, η πίστη στον Θεό ήταν το σωστό μονοπάτι στη ζωή κι ότι δεν θα την εγκατέλειπα ποτέ. Μετά από αυτό, ο σύζυγός μου μου τηλεφωνούσε κάθε μέρα για να παρακολουθεί τις κινήσεις μου. Εκείνη την περίοδο, ήμουν μεταπτυχιακή φοιτήτρια, οπότε, για να αποφεύγω την επιτήρησή του, παρακολουθούσα συναθροίσεις κοντά στη σχολή μου και πήγαινα σπίτι μόνο τα σαββατοκύριακα. Στα τέλη του 2012, το ΚΚΚ ξεκίνησε μια εκστρατεία ακόμη πιο μανιασμένης καταστολής και συλλήψεων εις βάρος της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού. Στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση και στις εφημερίδες υπήρχαν φήμες και πλάνες που παντού συκοφαντούσαν κι επιτίθεντο στην Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού, και η κυβέρνηση το χρησιμοποιούσε αυτό ως δικαιολογία για να συλλαμβάνει παντού πιστούς στον Θεό. Ο σύζυγός μου φοβόταν ότι θα με συλλάμβαναν επειδή πίστευα στον Θεό, κάτι που ενδεχομένως θα επηρέαζε τον ίδιο και την κόρη μας, οπότε μου έθετε όλο και πιο αυστηρούς περιορισμούς. Με απείλησε, επίσης, λέγοντας ότι θα με χώριζε αν συνέχιζα να πιστεύω στον Θεό. Αυτό με στεναχώρησε πολύ. Στην Κίνα, η πίστη στον Θεό δεν ενέχει απλώς τον κίνδυνο να καταδικαστούμε σε φυλάκιση, υφιστάμεθα και διώξεις από τις οικογένειές μας που δεν πιστεύουν. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για εμάς! Εάν χωρίζαμε με τον άντρα μου, τι θα γινόταν η κόρη μας; Για τις λίγες εκείνες μέρες, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να εκτελώ τα καθήκοντά μου. Ήμουν πραγματικά σε άθλια κατάσταση.

Όταν μία από τις αδελφές έμαθε για την κατάστασή μου, μου διάβασε ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού. Τα λόγια του Θεού λένε: «Σε κάθε βήμα του έργου που επιτελεί ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, εξωτερικά φαίνεται να είναι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων, σαν να γεννήθηκαν από ανθρώπινες ρυθμίσεις ή από ανθρώπινη παρέμβαση. Αλλά στα παρασκήνια, κάθε στάδιο του έργου και ό,τι συμβαίνει είναι ένα στοίχημα του Σατανά ενώπιον του Θεού και απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους προς τον Θεό. Πάρε τη δοκιμασία του Ιώβ για παράδειγμα: Στα παρασκήνια, ο Σατανάς έβαζε ένα στοίχημα με τον Θεό και αυτό που συνέβη στον Ιώβ ήταν οι πράξεις των ανθρώπων και η παρέμβαση των ανθρώπων. Πίσω από κάθε βήμα του έργου που κάνει ο Θεός σε σας είναι το στοίχημα του Σατανά με τον Θεό —πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια μάχη» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Μόνο αγαπώντας τον Θεό πιστεύεις αληθινά στον Θεό). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να καταλάβω ότι οι δύσκολες αυτές συνθήκες αφορούσαν εξωτερικά τον περιορισμό και τη δίωξή μου από τον σύζυγό μου, όμως, στην πραγματικότητα, πίσω από αυτό βρισκόταν η χειραγώγηση κι η ενόχληση του Σατανά. Ο Θεός θέλει να με σώσει και ο Σατανάς προκαλεί κάθε είδους ενοχλήσεις και διαταραχές για να με κάνει να προδώσω τον Θεό, να χάσω τη σωτηρία Του και τελικά να συρθώ στην κόλαση μαζί του. Ο Σατανάς είναι πάρα πολύ μοχθηρός και διαβολικός! Όταν το έμαθα αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό ως εξής: «Θεέ μου, το ανάστημά μου είναι πολύ μικρό, Σου ζητώ λοιπόν να μου δώσεις πίστη και να μου επιτρέψεις να παραμείνω σταθερή απέναντι στις ενοχλήσεις του Σατανά. Ακόμη κι αν με χωρίσει ο άντρας μου, δεν θα Σε προδώσω και δεν θα ξεγελαστώ από τα τεχνάσματα του Σατανά». Αφού προσευχήθηκα, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το αντέξω, και συνέχισα να διαδίδω το ευαγγέλιο και να εκπληρώνω το καθήκον μου.

Λίγο αργότερα, με συνέλαβε η αστυνομία σε μια συνάθροιση. Η αστυνομία με κατηγόρησε για «διατάραξη της κοινωνικής τάξης» και με έθεσε υπό κράτηση για 30 ημέρες. Στην ανάκρισή μου, οι αστυνομικοί με απείλησαν: «Η σχολή σου ξέρει ήδη ότι συνελήφθης επειδή πιστεύεις στον Θεό και σκοπεύουν να σε αποβάλουν. Εάν, όμως, συνεργαστείς μαζί μας και μας πεις ό,τι γνωρίζεις, θα μιλήσουμε εκ μέρους σου στον κοσμήτορα και θα μπορέσεις να συνεχίσεις τις μεταπτυχιακές σου σπουδές. Σκέψου το καλά!» Αφού έφυγαν, κοίταξα τις κρύες σιδερένιες μπάρες του κελιού κι ένιωσα απόλυτη θλίψη και δυστυχία. Σκέφτηκα: «Αν με διώξουν από τη σχολή επειδή πιστεύω στον Θεό, το ζήτημα θα πάρει πολιτικές διαστάσεις και το συμβάν θα καταγραφεί στο μητρώο φοιτητή και στο αρχείο που διατηρεί για μένα η αστυνομία, κανένα νοσοκομείο δεν θα με προσλάβει ποτέ και το όνειρό μου να γίνω γιατρός θα γκρεμιστεί. Μόλις στα 30 μου, οι σπουδές, η δουλειά και το μέλλον μου θα χαθούν. Πώς θα ζω έτσι; Πώς θα αντιμετωπίζω τις διακρίσεις και τον χλευασμό των ανθρώπων γύρω μου;» Για λίγες μέρες, δεν μπορούσα να φάω ούτε να κοιμηθώ καλά.

Εκείνη την περίοδο, προσευχόμουν συχνά στον Θεό σχετικά μ’ αυτό. Ένα πρωί, έπιασα τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει ασυναίσθητα έναν ύμνο του λόγου του Θεού: «Εσύ είσαι ένα δημιουργημένο ον —φυσικά και θα πρέπει να λατρεύεις τον Θεό και να επιδιώκεις μια ζωή γεμάτη νόημα. Εφόσον είσαι άνθρωπος, θα πρέπει να δαπανήσεις τον εαυτό σου για τον Θεό και να υπομείνεις κάθε βάσανο! Θα πρέπει να αποδεχτείς με χαρά και σιγουριά τα λίγα βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ζωή γεμάτη νόημα, όπως ο Ιώβ και ο Πέτρος. Είστε άνθρωποι που επιδιώκουν το σωστό μονοπάτι, αυτοί που επιζητούν τη βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, αυτοί που ο Θεός αποκαλεί δίκαιους. Δεν έχει αυτή η ζωή το μέγιστο νόημα;» («Η πλέον ουσιώδης ζωή» στο βιβλίο «Ακολουθήστε τον Αμνό και τραγουδήστε νέα τραγούδια»). Καθώς έψαλλα αυτόν τον ύμνο, ένιωσα ιδιαίτερη συγκίνηση και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Είμαι ένα δημιουργημένο ον, κι είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να πιστεύω στον Θεό και να Τον λατρεύω. Είναι φυσικό και σωστό να το κάνω. Ο Θεός όρισε να γεννηθώ σε μια οικογένεια που πίστευε στον Κύριο, ώστε να γνωρίσω την ύπαρξη του Θεού από μικρή ηλικία. Τις έσχατες ημέρες, ο Θεός ήταν ελεήμων μαζί μου και μου επέτρεψε ν’ ακούσω τη φωνή του Κυρίου και να Τον αποδεχτώ. Μου επέτρεψε να απολαύσω το πότισμα και την παροχή του λόγου του Θεού, να δεχτώ την κρίση και τον εξαγνισμό του και να λάβω την ευκαιρία να σωθώ από τον Θεό. Είναι απίστευτη ευλογία! Σκέφτηκα πολλούς ανθρώπους, από διάφορες γενιές, που ακολούθησαν τον Θεό. Για να διαδώσουν το ευαγγέλιό Του, υπέστησαν διωγμούς και κακουχίες, ενώ πολλοί μάλιστα έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους. Όλοι τους πρόσφεραν όμορφες, ηχηρές μαρτυρίες για τον Θεό. Τι ήταν η μικρή ταλαιπωρία μου μπροστά σ’ αυτό; Σκέφτηκα το εξής: «Εάν σταματήσω να πιστεύω στον Θεό για να προστατεύσω τα συμφέροντα και το μέλλον μου, τότε έχω ακόμη συνείδηση; Είμαι άξια να λέγομαι άνθρωπος;» Αυτή η σκέψη μού έδωσε δύναμη και ορκίστηκα ότι ανεξάρτητα από το αν θα με απέβαλλαν ή ποιο θα ήταν τελικά το μέλλον και η μοίρα μου, και ανεξάρτητα από την απόρριψη και τη συκοφαντία που θα δεχόμουν από τους γύρω μου, εγώ δεν θα πρόδιδα ποτέ τον Θεό και θα παρέμενα αμετακίνητη στη μαρτυρία μου για Εκείνον. Στην τελική μου ανάκριση, είπα πολύ ήρεμα στην αστυνομία: «Αν με διώξουν από τη σχολή, το μόνο που σας ζητάω είναι να πείτε στον άντρα μου να πάει να μαζέψει τα πράγματά μου». Όταν οι αστυνομικοί είδαν πόσο αποφασισμένη ήμουν, έφυγαν δείχνοντας πολύ αποθαρρημένοι. Ήμουν πολύ ευγνώμων στον Θεό.

Αφού αφέθηκα ελεύθερη, ο σύζυγός μου είπε θυμωμένος: «Η αστυνομία μού είπε ότι αν σε συλλάβουν ξανά επειδή πιστεύεις στον Θεό, δεν θα σε κρατήσουν μόνο για έναν μήνα. Αυτό θα επηρεάσει κι εμένα και την κόρη μας. Θα επηρεαστούν οι προοπτικές για το πανεπιστήμιο και τη δουλειά της κόρης μας και δεν θα μπορεί να εργαστεί σε δημόσια υπηρεσία. Δεν το καταλαβαίνεις; Εξαιτίας της σύλληψής σου επειδή πιστεύεις στον Θεό, υπέφερα κι εγώ επί ένα μήνα. Ούτε ξέρω πόσες φορές έκλαψα· κόντεψα, μάλιστα, να τρακάρω. Για να σε βγάλω από το κέντρο κράτησης, χρειάστηκε να παρακαλέσω πόσο κόσμο κι ήλθα σε πολύ δύσκολη θέση! Δεν θέλω ποτέ να υποφέρω έτσι ξανά. Μπορείς να σταματήσεις να πιστεύεις και να σκέφτεσαι περισσότερο την οικογένειά μας;» Μετά από αυτό, για να με εμποδίσει να επικοινωνώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, με παρακολουθούσε σαν να ήμουν εγκληματίας. Δεν με άφηνε να φύγω από το σπίτι, δεν μου έδινε καμία απολύτως ελευθερία. Όταν πήγαινε στη δουλειά, έβαζε τη μητέρα του να με παρακολουθεί. Τηλεφωνούσε συνεχώς για να με ρωτήσει πού είμαι και τι κάνω. Μου μιλούσε επίσης αδιάκοπα σχετικά με διάφορα επαναστατικά κινήματα κατά του ΚΚΚ και για τις βίαιες μεθόδους που χρησιμοποιούνταν για να μου δείξει τις συνέπειες της ανυπακοής στο ΚΚΚ και να εξαλείψει τις ιδέες μου σχετικά με την πίστη στον Θεό. Έλεγε επίσης: «Ξέρω ότι οι φήμες που κατασκευάζει το ΚΚΚ για την εκκλησία σου είναι ψευδείς. Θέλεις να πιστεύεις στον Θεό, εκείνοι όμως δεν το επιτρέπουν. Εάν δεν υπακούσεις, θα καταστρέψουν τη ζωή σου. Κοίτα αυτούς που βρήκαν τόσο τραγικό τέλος κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης και στις διαδηλώσεις στην Πλατεία Τιενανμέν. Εάν προσβάλεις το ΚΚΚ, δεν μπορείς ούτε καν να δραπετεύσεις στο εξωτερικό». Η πεθερά μου παρενέβη κι εκείνη, λέγοντας: «Το ΚΚΚ δεν είναι καλό, έχει όμως την εξουσία. Εμείς είμαστε απλώς ασήμαντοι, συνηθισμένοι άνθρωποι, δεν είμαστε αρκετά δυνατοί για να τους αντισταθούμε». Μετά από αυτό, με απέβαλαν από τη σχολή για την πίστη μου στον Θεό κι ο σύζυγός μου απέδωσε όλα τα άσχημα που συνέβησαν στην οικογένειά μας στην πίστη μου στον Θεό. Όποτε τον ενοχλούσε κάτι, με κατσάδιαζε, με κορόιδευε και με σάρκαζε. Αυτή η ζωή με έκανε να νιώθω μεγάλη θλίψη και, επιπλέον, δεν μπορούσα να διαβάζω τον λόγο του Θεού ή να επικοινωνώ με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, κι έτσι ήμουν σε ιδιαίτερα κακή κατάσταση και δεν ήξερα πότε θα τελειώσουν αυτές οι μέρες.

Εκείνη την περίοδο, προσευχόμουν συχνά στον Θεό ζητώντας Του να με διαφωτίσει, να με καθοδηγήσει και να μου επιτρέψει να καταλάβω το θέλημά Του. Μία μέρα, θυμήθηκα ένα χωρίο του λόγου του Θεού: «Ίσως όλοι σας θυμάστε αυτά τα λόγια: “Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”. Όλοι σας έχετε ακούσει αυτά τα λόγια παλιότερα, όμως κανείς σας δεν κατάλαβε το αληθινό τους νόημα. Σήμερα, γνωρίζετε πολύ καλά την αληθινή τους σημασία. Αυτά τα λόγια θα τα εκπληρώσει ο Θεός κατά τις έσχατες ημέρες, και θα εκπληρωθούν μέσα σε εκείνους που έχουν εκδιωχθεί βάναυσα από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα στη χώρα όπου βρίσκεται κουλουριασμένος. Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει τον Θεό και είναι εχθρός Του, οπότε, σε αυτήν τη χώρα, επομένως, εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό υπόκεινται σε εξευτελισμό και καταπίεση, και ως αποτέλεσμα αυτού, τα λόγια αυτά εκπληρώνονται μέσα σας, σ’ αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Επειδή το έργο ξεκινάει σε μια χώρα που εναντιώνεται στον Θεό, όλο το έργο του Θεού έρχεται αντιμέτωπο με φοβερά εμπόδια, και πολλά από τα λόγια Του χρειάζονται χρόνο για να πραγματοποιηθούν· συνεπώς, οι άνθρωποι ραφινάρονται ως αποτέλεσμα των λόγων του Θεού, κάτι το οποίο επίσης αποτελεί μέρος των δεινών. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να πραγματοποιήσει το έργο Του στη χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα —αλλά μέσω αυτής της δυσκολίας ο Θεός πραγματοποιεί ένα στάδιο του έργου Του, εκδηλώνοντας τη σοφία Του και τις θαυμαστές πράξεις Του, και χρησιμοποιώντας αυτήν την ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτήν την ομάδα ανθρώπων» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;). Από τον λόγο του Θεού, κατάλαβα ότι επειδή ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας μισεί τον Θεό και Του αντιστέκεται με μανία, εμείς, ως πιστοί του Θεού στην Κίνα, είναι βέβαιο ότι θα υπομείνουμε πολλά δεινά, όμως αυτή η ταλαιπωρία έχει νόημα. Ο Θεός χρησιμοποιεί αυτού του είδους τη δίωξη και τα βάσανα για να οδηγήσει την πίστη μας στην τελείωση και να μας δώσει διάκριση. Απλά και μόνο επειδή πίστευα στον Θεό, το ΚΚΚ με είχε συλλάβει, είχε αναγκάσει τη σχολή μου να με αποβάλει κι είχε χρησιμοποιήσει τη δουλειά και το μέλλον της οικογένειάς μου για να με απειλήσει και να μ’ εξαναγκάσει να εγκαταλείψω την αληθινή οδό. Το ΚΚΚ είναι πραγματικά κακό! Ο σύζυγός μου προσπάθησε να με εμποδίσει να πιστεύω στον Θεό επειδή φοβόταν τα βίαια μέτρα τους. Η προσωπική εμπειρία της δίωξης του ΚΚΚ μού επέτρεψε να δω τη δαιμονική του ουσία —ότι είναι, δηλαδή, παράφορα κακό και μισεί την αλήθεια. Σκεφτόμουν: «Όσο περισσότερο με διώκει το ΚΚΚ, τόσο περισσότερο θα το απορρίπτω, θα το απαρνούμαι και θα ακολουθώ τον Θεό μέχρι τέλους». Δέκα μήνες αργότερα, βρήκα την ευκαιρία να έλθω σε επαφή με τους αδελφούς και τις αδελφές. Όταν επιτέλους μπόρεσα να διαβάσω ξανά τον λόγο του Θεού, ενθουσιάστηκα πολύ κι ένιωσα ακόμη περισσότερο την πολύτιμη αξία του λόγου Του. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο πιο φωτισμένη και αναζωογονημένη ένιωθα.

Μία μέρα, αρκετούς μήνες αργότερα, ο σύζυγός μου βρήκε το σημειωματάριο των πνευματικών μου ασκήσεων στο δωμάτιό μου. Όταν κατάλαβε ότι εξακολουθούσα να πιστεύω στον Θεό, έχασε την ψυχραιμία του και με πέταξε με μια γροθιά στο έδαφος και στη συνέχεια με γρονθοκόπησε τουλάχιστον άλλες 20 φορές στο κεφάλι. Έβλεπα αστράκια κι είχα μεγάλα καρούμπαλα στο κεφάλι. Θυμάμαι την τυφλή μανία στο πρόσωπο του συζύγου μου και πως η εξάχρονη κόρη μου ήταν τόσο φοβισμένη, που άρχισε να οδύρεται και να λέει: «Μη χτυπάς τη μαμά! Μη χτυπάς τη μαμά!…» Ο άντρας μου μ’ έπιασε από τον γιακά, με πέταξε έξω από την πόρτα και μου είπε έξαλλος: «Εάν συνεχίσεις να πιστεύεις στον Θεό, φύγε από το σπίτι μου!» Όταν είδα πώς είχε αλλάξει ο άντρας μου, πόσο σκληρός και αδίστακτος ήταν και πως δεν τον ένοιαζαν καθόλου τα χρόνια που ήμασταν μαζί, ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει. Αυτό που ήταν πιο αφόρητο ήταν να βλέπω πόσο φοβόταν η κόρη μου τη βίαιη ιδιοσυγκρασία του. Μόλις με πλησίαζε ο άντρας μου, εκείνη νόμιζε ότι θα με χτυπήσει, έτρεχε λοιπόν μπροστά μου και σήκωνε τα χεράκια της για να με προστατεύσει κι έλεγε: «Μακριά από τη μαμά!» Μερικές φορές, όταν ήμουν στον επάνω όροφο, μόλις ο άντρας μου πλησίαζε τις σκάλες, η κόρη μου του ούρλιαζε να μην τις ανέβει. Κάθε φορά που έβλεπα το πρόσωπο της κόρης μου γεμάτο τόσο φόβο και άγχος, την ψυχολογική ζημιά από την ενδοοικογενειακή βία που αντιμετώπιζε σε τόσο νεαρή ηλικία, ήταν σαν να μου έστριβαν ένα μαχαίρι στην καρδιά και μισούσα ακόμη περισσότερο τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Όλες αυτές οι καταστροφές οφείλονταν στις διώξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Μία μέρα, όταν ο άντρας μου επέστρεψε μετά τη δουλειά, έβγαλε το κινητό του και είπε θυμωμένος: «Κοίτα, το ΚΚΚ συνέλαβε ξανά πολλούς ανθρώπους. Θέλεις ακόμα να πιστεύεις; Θέλεις να πεθάνεις; Μπορείς να πιστεύεις στον Θεό, εντάξει, μην παίρνεις όμως κι εμένα και την κόρη μας στον λαιμό σου. Εάν συλληφθείς ξανά, θα μας κάνουν τον βίο αβίωτο. Αν ήξερα ότι θα ακολουθούσες τον δρόμο της πίστης στον Θεό, δεν θα σε παντρευόμουν ποτέ». Αυτό που είπε ο άντρας μου με πλήγωσε βαθύτατα. Σκέφτηκα ξανά τον προηγούμενο καιρό, το ότι μου έδινε λιγότερη ελευθερία κι από έναν εγκληματία, μόνο και μόνο επειδή πίστευα στον Θεό, το πόσο συχνά με έδερνε και το ότι αυτό πλήγωνε την κόρη μου, και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα πια να συμβιβάζομαι, οπότε συμφώνησα με το αίτημα του συζύγου μου για διαζύγιο. Όταν είδε ότι επέμενα να εξακολουθώ να πιστεύω στον Θεό, κάλεσε τον αδελφό μου και του ζήτησε να με μεταπείσει. Ο αδελφός μου πάντα με αγαπούσε και πάντα ήταν περήφανος για μένα, επειδή όμως με καταδίωκε το ΚΚΚ, με απέβαλαν από τη σχολή και μου απαγόρευσαν να συνεχίσω τις σπουδές μου. Εάν χώριζα μετά απ’ αυτό, θα ολοκλήρωνα τη μεταμόρφωσή μου σε περίγελο του χωριού. Ο αδελφός μου θα απογοητευόταν πολύ! Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τον αδελφό μου, επικαλέστηκα απελπισμένα τον Θεό μέσα μου και Του ζήτησα να με προστατεύσει ώστε να μπορέσω να παραμείνω σταθερή στη μαρτυρία μου για τον Θεό και, ό,τι κι αν συμβεί, να μην εγκαταλείψω ποτέ την πίστη μου σ’ Εκείνον. Στη συνέχεια, θυμήθηκα ένα χωρίο του λόγου του Θεού που λέει: «Πρέπει να έχεις μέσα σου το θάρρος Μου και πρέπει να έχεις αρχές όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με συγγενείς που δεν πιστεύουν. Ωστόσο, για χάρη Μου, δεν πρέπει να υποχωρείς σε καμία από τις σκοτεινές δυνάμεις. Να βασίζεσαι στη σοφία Μου για να βαδίζεις στην τέλεια οδό. Μην επιτρέπεις να επικρατήσουν οι σκευωρίες του Σατανά» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ομιλίες του Χριστού στην αρχή, Κεφάλαιο 10). Σωστά. Ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα, κι είναι φυσικό και σωστό να πιστεύεις σε Αυτόν και να Τον ακολουθείς. Πρέπει να μένουμε σταθεροί στην επιλογή του μονοπατιού μας και να μη μας ξεγελά ο Σατανάς. Δεν μπορούμε να αφήνουμε ούτε τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους να παρεμβαίνουν. Όταν ήλθε ο αδελφός μου, ο άντρας μου με επέκρινε συνεχώς μπροστά του, λέγοντας ότι δεν θα έπρεπε να πιστεύω στον Θεό. Όταν ο σύζυγός μου είδε πόσο ήρεμη ήμουν, σήκωσε το χέρι του για να με χτυπήσει, όμως τον σταμάτησε ο αδελφός μου. Ο αδελφός μου μού είπε ήρεμα: «Είσαι ενήλικη και μπορείς να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις για τη ζωή σου. Πρέπει, όμως, να σκεφτείς και τι θα συμβεί στην κόρη σου αν πάρεις διαζύγιο. Εάν εξετάσεις τι συνέβη στην κόρη μου, θα καταλάβεις τι θα συμβεί και στη δική σου…» Τα λόγια του αδελφού μου με στεναχώρησαν για λίγο, επειδή σκέφτηκα το διαζύγιό του και το γεγονός ότι ο περίγυρος της κόρης του συχνά τη γελοιοποιούσε και την περιφρονούσε. Είναι πολύ κρίμα για ένα παιδί να είναι χωρίς μητέρα. Όπως ήταν τα πράγματα για μένα εκείνη τη στιγμή, εάν έπαιρνα διαζύγιο, σίγουρα ο σύζυγός μου θα έπαιρνε την επιμέλεια της κόρης μας κι εκείνη θα γινόταν παιδί χωρίς μητέρα. Δεν θα υπέφερε από τις διακρίσεις και τον χλευασμό των δασκάλων και των συμμαθητών της; Χωρίς εμένα στο πλευρό της, εάν ζούσε με τον πατέρα της, τον παππού και τη γιαγιά της, όλοι εκ των οποίων ήταν άπιστοι, θα μπορούσε να βαδίσει στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό; Όταν σκεφτόμουν πόσο μικρή ήταν, ένιωθα ότι δεν άντεχα να την αποχωριστώ. Ήμουν πραγματικά δυστυχής εκείνη την περίοδο, οπότε προσευχήθηκα στον Θεό λέγοντας: «Θεέ μου, δεν μπορώ ν’ αφήσω την κόρη μου. Πάντα νιώθω λύπη στη σκέψη του μέλλοντός της. Σου ζητώ να με διαφωτίσεις, να με καθοδηγήσεις και να προστατέψεις την καρδιά μου».

Μετά από αυτό, διάβασα ένα χωρίο του λόγου του Θεού. «Πέρα από τη γέννηση και την ανατροφή, η ευθύνη των γονέων στη ζωή των παιδιών τους είναι απλώς να του προσφέρουν ένα επίσημο περιβάλλον για να μεγαλώσει, γιατί τίποτε άλλο, πέρα του πεπρωμένου του Δημιουργού, δεν επηρεάζει τη μοίρα ενός ανθρώπου. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τι είδους μέλλον θα έχει ένας άνθρωπος· έχει προαποφασιστεί πολύ καιρό νωρίτερα, και ούτε οι γονείς του δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα του. Σύμφωνα με τη μοίρα, κάθε άνθρωπος είναι ανεξάρτητος και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοίρα. Επομένως, κανενός οι γονείς δεν μπορούν να αποτρέψουν τη μοίρα του στη ζωή ή να ασκήσουν την παραμικρή επιρροή στον ρόλο που διαδραματίζει στη ζωή. Μπορεί να ειπωθεί πως η οικογένεια στην οποία είναι προορισμένος να γεννηθεί κάποιος και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις προϋποθέσεις για την εκπλήρωση της αποστολής του στη ζωή. Δεν καθορίζουν με κανέναν τρόπο τη μοίρα ενός ανθρώπου στη ζωή ή το είδος της μοίρας εντός της οποίας εκπληρώνει κανείς την αποστολή του. Έτσι, κανενός οι γονείς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του στη ζωή, και παρομοίως, κανενός οι συγγενείς δεν μπορούν να τον βοηθήσουν να αναλάβει τον ρόλο του στη ζωή. Το πώς φέρνει κάποιος εις πέρας την αποστολή του και το είδος του περιβάλλοντος διαβίωσης στο οποίο διαδραματίζει τον ρόλο του, καθορίζονται εξ ολοκλήρου από τη μοίρα του στη ζωή. Με άλλα λόγια, καμία άλλη αντικειμενική προϋπόθεση δεν μπορεί να επηρεάσει την αποστολή ενός ανθρώπου, η οποία είναι προκαθορισμένη από τον Δημιουργό. Όλοι οι άνθρωποι ωριμάζουν στα συγκεκριμένα περιβάλλοντα στα οποία μεγαλώνουν· μετά, σταδιακά και βήμα-βήμα, παίρνουν τον δικό τους δρόμο στη ζωή και εκπληρώνουν τη μοίρα που έχει σχεδιάσει γι’ αυτούς ο Δημιουργός. Φυσικά, εισέρχονται ακουσίως στην απέραντη θάλασσα της ανθρωπότητας και αναλαμβάνουν τα δικά τους πόστα στη ζωή, όπου ξεκινούν να εκπληρώνουν τις ευθύνες τους ως δημιουργήματα για χάρη του προκαθορισμού του Δημιουργού, για χάρη της κυριαρχίας Του» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Υπάρχει ένα ακόμη χωρίο. «Τα ανθρώπινα σχέδια και οι φαντασιώσεις είναι τέλεια· δεν γνωρίζουν πως ο αριθμός των παιδιών που θα αποκτήσουν, η εμφάνιση και οι ικανότητες των παιδιών τους, και ούτω καθεξής, δεν είναι δική τους απόφαση και πως οι μοίρες των παιδιών τους δεν βρίσκονται ούτε στο ελάχιστο στα δικά τους χέρια; Οι άνθρωποι δεν είναι οι κύριοι της ίδιας τους της μοίρας, ωστόσο, ελπίζουν πως θα αλλάξουν τη μοίρα της νεότερης γενιάς· είναι ανήμποροι να ξεφύγουν από την ίδια τους τη μοίρα, αλλά προσπαθούν να ελέγξουν εκείνη των γιων και των θυγατέρων τους. Δεν υπερεκτιμούν τους εαυτούς τους; Αυτή δεν είναι η ανθρώπινη ανοησία και άγνοια;» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Γ΄). Από τα λόγια του Θεού κατάλαβα ότι ο Θεός δημιούργησε τα πάντα κι έχει κυριαρχία επί των πάντων, καθώς κι ότι η μοίρα όλων των ανθρώπων είναι στα χέρια Του. Οι γονείς είναι εδώ μόνο για να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, δεν μπορούν, ωστόσο, να αλλάξουν τη μοίρα τους. Πάντοτε πίστευα ότι μπορούσα να επηρεάσω και να ελέγξω τη ζωή της κόρης μου, ότι εκείνη μπορούσε να ζήσει ευτυχισμένη όσο ήμουν δίπλα της κι ότι μπορούσα να την οδηγήσω στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό. Όταν το ξανασκέφτηκα, όμως, δεν είχα καν τον έλεγχο της δικής μου μοίρας, οπότε πώς θα μπορούσα να ελέγξω τη μοίρα της κόρης μου; Θυμήθηκα που η κόρη μου είχε αρρωστήσει και είχε λιποθυμήσει πριν από λίγες μέρες και δεν μπορούσα καθόλου να απαλύνω τον πόνο της· το μόνο που μπορούσα ήταν να παρακολουθώ άπραγη. Μπορούσα μόνο να παρακαλέσω τον Θεό να προστατεύσει την κόρη μου. Η κόρη μου σκόνταψε ενώ σκαρφάλωνε κι έπεσε από έναν γκρεμό. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα απολύτως. Όμως σώθηκε μυστηριωδώς από ένα ξεραμένο δέντρο στην άκρη του γκρεμού. Αυτά τα περιστατικά με έκαναν να καταλάβω ότι ακόμη κι αν φρόντιζα την κόρη μου με κάθε δυνατό τρόπο, δεν υπήρχε καμία εγγύηση ότι δεν θα αρρώσταινε ή δεν θα αντιμετώπιζε καταστροφές. Η ζωή των ανθρώπων είναι στα χέρια του Θεού. Τα βάσανα που υπομένει ένα άτομο κατά τη διάρκεια της ζωής του και το μονοπάτι που ακολουθεί έχουν προκαθοριστεί από τον Θεό εδώ και πολύ καιρό. Οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο, ούτε καμία επιρροή στα θέματα αυτά. Μόλις κατάλαβα αυτά τα πράγματα, ένιωσα μια μεγάλη αίσθηση απελευθέρωσης. Συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε ν’ αφήσω το παιδί μου στα χέρια του Θεού και να υπακούσω στην κυριαρχία και τις ρυθμίσεις Του. Ως δημιουργημένο ον, αυτό θα έπρεπε να κάνω.

Αργότερα, όταν ο άντρας μου είδε ότι επέμενα να πιστεύω στον Θεό, αποφάσισε να με χωρίσει. Μου ζήτησε να φύγω από το σπίτι χωρίς να πάρω τίποτα και αρνήθηκε να μου δώσει την επιμέλεια της κόρης μας. Ήθελε, μάλιστα, να μου αφαιρέσει και τα δικαιώματα επίσκεψης. Όταν τον ρώτησα, μάλιστα, σχετικά με τον χωρισμό της περιουσίας, με χτύπησε στο κεφάλι με ένα κύπελλο από ανοξείδωτο ατσάλι. Χρησιμοποίησα τα χέρια μου για να προστατευτώ, μωλωπίστηκαν όμως οι καρποί μου, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσα να μεταφέρω βαριά αντικείμενα για περισσότερο από δύο μήνες. Με χτύπησε επίσης βίαια πολλές φορές στην πλάτη, με αποτέλεσμα να βήχω άσχημα για περισσότερο από έναν μήνα. Μετά απ’ όλα αυτά, άρπαξε τις εκατοντάδες χιλιάδες που είχα αποταμιεύσει από τη δουλειά μου και είπε: «Πιστεύεις στον Θεό, έτσι δεν είναι; Τότε ζήτα από τον Θεό σου να σου δώσει φαΐ και νερό». Όταν είδα τον σύζυγό μου να είναι τόσο παράλογος και διαβολικός, θυμήθηκα τα λόγια του Θεού που λένε: «Αν ένας άνθρωπος εξοργίζεται και γίνεται πυρ και μανία όταν αναφέρεται ο Θεός, έχει δει τον Θεό; Γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός; Δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός, δεν πιστεύει σε Εκείνον και ο Θεός δεν του έχει μιλήσει. Ο Θεός δεν τον έχει ενοχλήσει ποτέ, οπότε γιατί θυμώνει; Μπορούμε να πούμε ότι αυτό το άτομο είναι μοχθηρό; Οι κοσμικές τάσεις, το φαγητό, το ποτό, η αναζήτηση απολαύσεων και το κυνήγι των διασημοτήτων —τίποτε από αυτά δεν θα ενοχλούσε έναν τέτοιον άνθρωπο. Ωστόσο, με την αναφορά και μόνο της λέξης “Θεός” ή της αλήθειας των λόγων του Θεού, γίνεται έξω φρενών. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει μοχθηρή φύση; Τούτο αρκεί για να αποδείξει ότι αυτή είναι η μοχθηρή φύση του ανθρώπου» (Ο Λόγος Ενσαρκώνεται, τόμ. 1, Ο ίδιος ο Θεός, ο μοναδικός Ε΄). Αυτά που αποκάλυψαν τα λόγια του Θεού μού επέτρεψαν να δω καθαρά την κακή φύση της αντίστασης στον Θεό που είχε ο σύζυγός μου. Στην αρχή, όταν ο σύζυγός μου έμαθε ότι πίστευα στον Παντοδύναμο Θεό, ήταν ιδιαίτερα εχθρικός, και μάλιστα μου έσκισε τα βιβλία με τον λόγο του Θεού. Αργότερα, άρχισε να προσπαθεί μανιωδώς να με αποτρέψει από το να πιστεύω στον Θεό και με αντιμετώπιζε σαν φυλακισμένη, δεν μου έδινε καμία ελευθερία και συχνά με έδερνε άγρια. Φαινόταν σαν να ήθελε να με σκοτώσει. Όταν χωρίσαμε, άρπαξε όλα μου τα περιουσιακά στοιχεία για να με οδηγήσει στην απόγνωση και να μου κάνει τον βίο αβίωτο. Στόχος του ήταν να με κάνει να προδώσω και να αρνηθώ τον Θεό. Τώρα βλέπω ξεκάθαρα την ουσία της φύσης του συζύγου μου. Ήταν ένας διάβολος που μισεί τον Θεό και Του αντιστέκεται. Ο άντρας μου κι εγώ δεν είχαμε κοινή γλώσσα. Ζώντας μαζί του, δεν είχα καμία ελευθερία και με ξυλοκοπούσε και με περιόριζε. Ήταν οδυνηρό! Ήταν σπιτικό αυτό; Μόνο δεσμά ήταν. Σκέτη κόλαση.

Μετά το διαζύγιό μου, ο σύζυγός μου δεν με παρεμπόδισε, ούτε με περιόρισε άλλο. Μπορούσα να πηγαίνω σε συναθροίσεις και να διαβάζω κανονικά τα λόγια του Θεού, και γρήγορα ανέλαβα καθήκοντα στην εκκλησία. Ένιωσα μια βαθιά αίσθηση άνεσης κι απελευθέρωσης. Ευχαριστώ τον Θεό που με έσωσε!