Από τον Μάρσαλ, Ακτή Ελεφαντοστού

Τον Μάιο του 2021, εκλέχθηκα επικεφαλής ομάδας και ήμουν υπεύθυνος για το έργο ποτίσματος. Χάρηκα πραγματικά όταν έμαθα τα νέα επειδή ποτίζοντας τους αδελφούς και τις αδελφές μου, θα ήμουν σε θέση να κερδίσω μεγάλο βαθμό διαφώτισης, καθώς και πιο πλούσιες εμπειρίες. Αν έλυνα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν κατά την είσοδό τους στη ζωή, οι αδελφοί και οι αδελφές μου θα έλεγαν σίγουρα ότι ήμουν καλός και ότι κατανοούσα την αλήθεια, και ότι θα μπορούσα να γίνω πυλώνας της εκκλησίας. Έτσι, αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στα καθήκοντά μου, πήγαινα συχνά σε συναθροίσεις για συναναστροφή με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, και όταν είχαν δυσκολίες, έπαιρνα την πρωτοβουλία να αναζητώ βοήθεια στον λόγο του Θεού ώστε να επιλύω αυτές τις δυσκολίες. Σύντομα, οι αδελφοί και οι αδελφές μου έρχονταν σ’ εμένα για συναναστροφή αν είχαν οποιαδήποτε απορία, και χαιρόμουν πολύ.

Καθώς περνούσε ο καιρός, εφόσον πιο πολλοί αποδέχονταν το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, ο αριθμός των ανθρώπων στην εκκλησία αυξήθηκε σταδιακά. Μια μέρα, έμαθα ότι θα ερχόταν ένας εκκλησιαστικός επικεφαλής για να ποτίσει τους νεοφώτιστους και να ελέγξει το έργο μου. Εάν οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν προβλήματα προς επίλυση, θα μπορούσαν να απευθυνθούν και σ’ εκείνον. Όταν το έμαθα, δεν χάρηκα καθόλου, επειδή αυτός ο επικεφαλής με είχε ποτίσει παλιά, είχε καλό επίπεδο, κατανοούσε περισσότερα από μένα, συναναστρεφόταν αρκετά ξεκάθαρα πάνω στον λόγο του Θεού, και ήταν σε θέση να επιλύει τα προβλήματα των αδελφών μας εύκολα. Σκέφτηκα: «Τώρα που θα γίνει συνεργάτης μου, άραγε θα έρχονται οι αδελφοί και οι αδελφές σ’ εμένα για όλες τους τις απορίες όπως πριν; Μήπως με παραμερίσουν και ρωτούν τον επικεφαλής μου; Ποιος θα με έχει σε υπόληψη στο μέλλον; Το κύρος μου στις καρδιές των αδελφών θα χαθεί». Όταν το σκέφτηκα αυτό, δεν ήθελα καθόλου να συνεργαστώ μαζί του. Ταυτόχρονα, ένιωσα σαν να περνούσα κρίση. Είπα μέσα μου: «Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό. Πρέπει να διατηρήσω το κύρος μου στις καρδιές των αδελφών». Από τότε και στο εξής, όταν άκουγα ότι οι αδελφοί κι οι αδελφές ήταν σε κακή κατάσταση ή είχαν δυσκολίες, έτρεχα να συναναστραφώ μαζί τους και να επιλύσω τα προβλήματά τους, από φόβο μήπως τους προλάβει ο επικεφαλής μου. Επικοινωνούσα μάλιστα μαζί τους και κατ’ ιδίαν για να μάθω αν χρειάζονταν βοήθεια, και τους έλεγα, όταν έχουν απορίες ή σύγχυση, να έρχονται σ’ εμένα και πως θα τους βοηθούσα. Έτσι, πίστευα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν θα αναζητούσαν τον επικεφαλής για τα προβλήματά τους. Μα τα πράγματα δεν πήγαν τόσο ομαλά όσο σχεδίαζα. Δεν διέκρινα ξεκάθαρα πολλά από τα προβλήματα για τα οποία με ρωτούσαν και δεν ήξερα πώς να τα λύσω, αλλά δεν ήθελα να ρωτήσω τον επικεφαλής. Σκεφτόμουν: «Αν ρωτήσω τον επικεφαλής, δεν θα νομίζει ότι δεν κατανοώ την αλήθεια και δεν μπορώ να λύσω τα προβλήματα; Επιπλέον, αν αφήσω τον επικεφαλής να επιλύσει τα προβλήματα των αδελφών, δεν θα νομίζουν πως είμαι ανίκανος και δεν μπορώ να τους βοηθήσω;» Δεν ήθελα να τους δείξω πως δεν μπορούσα να τους βοηθήσω. Ήθελα όλοι τους να γνωρίζουν ότι είχα τα προσόντα να κάνω αυτό το έργο, για να συνεχίζουν να με ρωτούν όποτε είχαν απορίες. Δυσκολευόμουν, όμως, να βοηθώ τους αδελφούς και τις αδελφές μόνος μου. Μερικά πράγματα δεν τα είχα βιώσει και δεν ήξερα πώς να συναναστραφώ πάνω σ’ αυτά για να βρεθεί μια λύση, και κάποιες φορές χρειαζόμουν αρκετές μέρες να βρω σχετικά αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού για να επιλύσω τα προβλήματά τους, και όταν άλλοι αδελφοί και αδελφές έρχονταν σ’ εμένα με απορίες, δεν είχα χρόνο να τους δω. Έτσι πέρασε ένας μήνας, κι επειδή δεν μπορούσα να βοηθήσω κάποιους αδελφούς και αδελφές μου εγκαίρως, τα προβλήματά τους παρέμεναν άλυτα κι αυτοί συνέχιζαν να βρίσκονται σε κακή κατάσταση. Κατανοούσα ξεκάθαρα πως αν είχα μιλήσει στον επικεφαλής για αυτά τα προβλήματα που δεν καταλάβαινα, θα αναζητούσαμε μαζί την αλήθεια για να τους βοηθήσουμε, και τα προβλήματα όλων θα είχαν επιλυθεί το συντομότερο δυνατόν. Ένιωσα κάποιες ενοχές, γνωρίζοντας πως αν συνέχιζα έτσι, σίγουρα θα εμπόδιζα σοβαρά την είσοδο των αδελφών μου στη ζωή.

Μια μέρα, είδα ένα χωρίο από τον λόγο του Θεού, και μόνο τότε απέκτησα κάποια κατανόηση σχετικά με τις στάσεις μου απέναντι στα καθήκοντά μου. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Τα καθήκοντα είναι εργασίες που εμπιστεύεται ο Θεός στους ανθρώπους· είναι αποστολές, τις οποίες πρέπει να ολοκληρώσουν οι άνθρωποι. Ωστόσο, ένα καθήκον σίγουρα κάτι που δεν διαχειρίζεσαι ο ίδιος ούτε σκαλοπάτι σου για να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα καθήκοντά τους ως ευκαιρία για να κάνουν τη δική τους διαχείριση και να σχηματίσουν κλίκες· άλλοι για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους· άλλοι για να γεμίσουν το κενό που νιώθουν μέσα τους· και άλλοι για να ικανοποιήσουν τη νοοτροπία τους σύμφωνα με την οποία βασίζονται στην τύχη και πιστεύουν πως εφόσον εκτελούν τα καθήκοντά τους, θα έχουν μερίδιο στον οίκο του Θεού και στον εκπληκτικό προορισμό που σχεδιάζει Εκείνος για τον άνθρωπο. Τέτοιες στάσεις απέναντι στο καθήκον είναι εσφαλμένες· ο Θεός τις αποστρέφεται και πρέπει επειγόντως να επιλυθούν» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Ποια είναι η επαρκής εκτέλεση του καθήκοντος;). Μέσω της ανάγνωσης του λόγου του Θεού, κατάλαβα ότι τα καθήκοντά μας είναι αποστολή που μας δίνεται από τον Θεό και όχι προσωπικό θέμα, και δεν θα πρέπει να τα χειριζόμαστε ως μέσο επίδειξης και προκειμένου να αποσπάμε τον θαυμασμό των άλλων, ούτε θα πρέπει να χρησιμοποιούμε την εκπλήρωση των καθηκόντων ως ευκαιρία για να επιδιώκουμε φήμη και κύρος ώστε να μας θαυμάζουν οι άλλοι. Θα πρέπει αντ’ αυτού να θεωρούμε τα καθήκοντά μας υποχρέωση και να τα εκτελούμε όπως απαιτεί ο Θεός. Αλλά ποια ήταν η δική μου στάση απέναντι στο καθήκον μου; Εκτελούσα το καθήκον μου για να επιδιώκω φήμη και κέρδος, και για να ικανοποιώ τις επιθυμίες μου. Ήθελα οι αδελφοί και οι αδελφές μου να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν. Δεν έφερα κανένα φορτίο για τη ζωή τους και δεν ήθελα πραγματικά να τους βοηθήσω, αλλά ήθελα να έχουν καλή εντύπωση για μένα, έτσι ώστε, όταν αναφέρονταν σ’ εμένα, να έλεγαν ότι ήμουν πολύ καλός και ευγενικός. Με το καθήκον μου επιδίωκα φήμη, κέρδος και κύρος, ώστε να έχω μια θέση στην καρδιά των άλλων και ώστε να έρχονται σ’ εμένα για τα προβλήματά τους και να παραμερίσουν τον Θεό. Είχα ξεκινήσει ένα προσωπικό εγχείρημα. Τότε ακριβώς διαπίστωσα ότι είχα λανθασμένη στάση απέναντι στο καθήκον. Ακόμα κι αν μπορούσα να βοηθήσω τους αδελφούς και τις αδελφές, η πρόθεσή μου δεν ήταν να κάνω καλά το καθήκον μου και αυτό δεν θα ικανοποιούσε ποτέ τον Θεό.

Αργότερα, είδα ένα χωρίο όπου ο Θεός εξέθετε αντίχριστους και περιέγραφε καλά την κατάστασή μου. «Ανεξάρτητα από το περιβάλλον, ανεξάρτητα από το καθήκον που κάνουν, οι αντίχριστοι θα προσπαθήσουν να δώσουν την εντύπωση ότι δεν είναι αδύναμοι, ότι είναι πάντα δυνατοί, γεμάτοι πίστη και ποτέ αρνητικοί, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μη δουν το πραγματικό τους ανάστημα ή την πραγματική τους στάση απέναντι στον Θεό. Στην πραγματικότητα, στα βάθη της καρδιάς τους, όντως πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούν να κάνουν; Πιστεύουν ειλικρινά ότι δεν έχουν αδυναμίες, αρνητικότητα ή αποκαλύψεις διαφθοράς; Σίγουρα όχι. Είναι καλοί στο να προσποιούνται, ικανοί στο να κρύβουν πράγματα. Τους αρέσει να δείχνουν στους ανθρώπους την ισχυρή και έξοχη πλευρά τους· δεν θέλουν να βλέπουν οι άνθρωποι την πλευρά τους που είναι αδύναμη και αληθινή. Ο σκοπός τους είναι προφανής: είναι, πολύ απλά, να διατηρήσουν το γόητρο, να προστατεύσουν τη θέση που έχουν στις καρδιές των ανθρώπων. Σκέφτονται ότι αν ανοιχτούν ενώπιον των άλλων σχετικά με την αρνητικότητα και την αδυναμία τους, αν αποκαλύψουν την πλευρά τους που είναι επαναστατική και διεφθαρμένη, αυτό θα επιφέρει σοβαρή ζημία στο κύρος και τη φήμη τους —δεν αξίζει τον κόπο. Προτιμούν, λοιπόν, να πεθάνουν, παρά να παραδεχτούν ότι κάποιες φορές είναι αδύναμοι, επαναστατικοί και αρνητικοί. Και αν έρθει μια μέρα που όλοι δουν την πλευρά τους που είναι αδύναμη και επαναστατική, που δουν ότι είναι διεφθαρμένοι και δεν έχουν αλλάξει καθόλου, θα συνεχίσουν και πάλι να προσποιούνται. Νομίζουν ότι αν παραδεχτούν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, ότι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, ασήμαντοι, τότε θα χάσουν τη θέση τους στις καρδιές των ανθρώπων, θα χάσουν τη λατρεία όλων, κι έτσι θα έχουν αποτύχει τελείως. Έτσι λοιπόν, ό,τι κι αν συμβεί, δεν ανοίγονται στους ανθρώπους· ό,τι κι αν συμβεί, δεν δίνουν την εξουσία και τη θέση τους σε κανέναν άλλον· αντίθετα, προσπαθούν όσο μπορούν να ανταγωνίζονται και δεν τα παρατούν ποτέ» [«Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο ένατο (Μέρος δέκατο)]. Αφού διάβασα αυτό το χωρίο του λόγου του Θεού κατάλαβα ότι στους αντίχριστους αρέσει το κύρος. Για να διατηρήσουν την καλή τους εικόνα στις καρδιές των άλλων, ποτέ δεν μιλούν στους άλλους για τις δυσκολίες τους, από φόβο μη δουν όλοι τα ελαττώματά τους. Ακόμη και όταν συναντούν δυσκολίες στα καθήκοντά τους, προσποιούνται για να τους βλέπουν ως παντοδύναμους και ως άτομα που κατανοούν την αλήθεια. Αυτή ήταν η κατάστασή μου. Υπήρχαν ξεκάθαρα προβλήματα τα οποία δεν μπορούσα να επιλύσω, μα δεν ζήτησα βοήθεια από κανέναν και πάντα μεταμφιεζόμουν, καθώς ήθελα να δημιουργήσω καλή εικόνα για τον εαυτό μου στις καρδιές των άλλων, για να κάνω τους αδελφούς και τις αδελφές μου να πιστεύουν ότι δεν είχα ελαττώματα ή ελλείψεις, και ότι μπορούσα να τους βοηθήσω να επιλύσουν όλα τα προβλήματά τους. Για να διατηρήσω τη θέση και την εικόνα μου στις καρδιές τους, μεταμφιεζόμουν, επιλέγοντας να αφιερώνω πολύ χρόνο ερευνώντας πράγματα στον λόγο του Θεού αντί να τα αναζητώ από τον επικεφαλής. Ως εκ τούτου, εμπόδιζα την είσοδο των αδελφών μου στη ζωή. Διαπίστωσα ότι η διεφθαρμένη διάθεσή μου ήταν σοβαρή και ότι ήμουν υποκριτής. Σκεφτόμουν πως στις αρχές του Ιουδαϊσμού, οι Φαρισαίοι ήταν εξωτερικά ταπεινοί και ανεκτικοί. Συχνά προσεύχονταν σε σταυροδρόμια ή εξηγούσαν τις Γραφές σε άλλους. Είχαν καλή εικόνα στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά στην πραγματικότητα, κατά βάθος, ήταν υποκριτές, αλαζόνες, κακοί, δεν είχαν καθόλου υπακοή ή φόβο Θεού, και όλα όσα έκαναν δεν υπάκουαν στον λόγο του Θεού. Αντ’ αυτού, εξαπατούσαν τον κόσμο με καλή συμπεριφορά και ψευδείς εντυπώσεις, για να τους θαυμάζουν και να τους λατρεύουν οι άλλοι. Διαπίστωσα ότι και εγώ ήμουν το ίδιο υποκριτής με τους Φαρισαίους και βάδιζα στο μονοπάτι του αντίχριστου που αντιστέκεται στον Θεό.

Αργότερα, διάβασα ένα χωρίο από τον λόγο του Θεού. «Η ουσία της συμπεριφοράς των αντίχριστων είναι να χρησιμοποιούν διαρκώς διάφορα μέσα και μεθόδους ώστε να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες τους, να παραπλανήσουν και να παγιδεύουν τους ανθρώπους, καθώς και να αποκτήσουν υψηλή θέση, κι έτσι οι άλλοι να τους ακολουθούν και να τους λατρεύουν. Είναι πιθανό στα βάθη της καρδιάς τους να μην ανταγωνίζονται σκόπιμα με τον Θεό για την ανθρωπότητα, αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: Ακόμη και όταν δεν ανταγωνίζονται με τον Θεό για τους ανθρώπους, επιθυμούν και πάλι να έχουν κύρος και δύναμη επάνω τους. Ακόμη και όταν έρχεται η ημέρα κατά την οποία αντιλαμβάνονται πως ανταγωνίζονται με τον Θεό για κύρος και χαλιναγωγούν λίγο τον εαυτό τους, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, προκειμένου να επιδιώξουν το κύρος και το γόητρο· είναι ξεκάθαρο στην καρδιά τους ότι θα εξασφαλίσουν πραγματικό κύρος, κερδίζοντας την έγκριση και τον θαυμασμό των άλλων. Εν ολίγοις, μολονότι ό,τι κάνουν οι αντίχριστοι φαίνεται να περιλαμβάνει κάποια εκτέλεση των καθηκόντων τους, η συνέπεια αυτού είναι να εξαπατούν τους ανθρώπους, να τους κάνουν να τους λατρεύουν και να τους ακολουθούν —οπότε, η εκτέλεση του καθήκοντός τους με αυτόν τον τρόπο αποτελεί εξύψωση και μαρτυρία περί του εαυτού τους. Η φιλοδοξία τους να ελέγχουν τους ανθρώπους —και να κερδίσουν κύρος και δύναμη στην εκκλησία— δεν θα αλλάξει ποτέ. Πρόκειται για έναν ξεκάθαρο αντίχριστο. Ανεξάρτητα από το τι λέει ή κάνει ο Θεός, και ανεξάρτητα από το τι ζητά από τους ανθρώπους, οι αντίχριστοι δεν κάνουν αυτό που θα πρέπει να κάνουν, δεν εκτελούν τα καθήκοντά τους με τρόπο που αρμόζει στα λόγια και τις απαιτήσεις Του, ούτε εγκαταλείπουν την επιδίωξή τους για δύναμη και θέση επειδή έχουν κατανοήσει στον παραμικρό βαθμό την αλήθεια. Ανά πάσα στιγμή, η φιλοδοξία τους και οι επιθυμίες τους εξακολουθούν να υπάρχουν, εξακολουθούν να κυριεύουν την καρδιά τους και να ελέγχουν όλο τους το είναι, κατευθύνοντας τη συμπεριφορά και τις σκέψεις τους και καθορίζοντας το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Πρόκειται για έναν πραγματικό αντίχριστο. Τι φαίνεται περισσότερο απ’ όλα σ’ έναν αντίχριστο; Ορισμένοι άνθρωποι λένε: “Οι αντίχριστοι ανταγωνίζονται με τον Θεό για να κερδίσουν ανθρώπους, δεν αναγνωρίζουν τον Θεό”. Δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζουν τον Θεό· Τον αναγνωρίζουν και πιστεύουν ειλικρινά στην ύπαρξή Του, καθώς και είναι πρόθυμοι να Τον ακολουθήσουν και θέλουν να επιδιώξουν την αλήθεια, αλλά δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον εαυτό τους, κι έτσι μπορούν και κάνουν κακό. Παρότι λένε πολλά πράγματα που ακούγονται καλά, ένα πράγμα δεν θα αλλάξει ποτέ: Η φιλοδοξία και η επιθυμία τους για δύναμη και θέση δεν θα αλλάξει ποτέ. Ποτέ δεν θα εγκαταλείψουν την επιδίωξή τους για δύναμη και θέση λόγω κάποιας αποτυχίας ή αναποδιάς, ή επειδή ο Θεός τούς έχει παραμερίσει ή τους έχει εγκαταλείψει. Τέτοια είναι η φύση των αντίχριστων» («Ο Λόγος», τόμ. 4: «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», Σημείο πέμπτο: Εξαπατούν, προσελκύουν, απειλούν και ελέγχουν τους ανθρώπους). Ο Θεός λέει ότι οι αντίχριστοι επιδιώκουν φήμη και κύρος, για να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ακολούθους τους και για να εκπληρώσουν τη φιλοδοξία τους να ελέγχουν και να κυριεύουν άλλους ανθρώπους. Ανταγωνίζονται τον Θεό για να κυριεύουν ανθρώπους. Βάδιζα σ’ αυτό ακριβώς το μονοπάτι αντίστασης προς τον Θεό. Πίστευα στον Θεό και ήθελα να Τον αγαπώ, και γνώριζα, επίσης, ότι ο Θεός κυριαρχεί επί των πάντων και είναι υπεράνω όλων. Είναι ο Δημιουργός και θα πρέπει να Τον λατρεύουμε. Αλλά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μου, ήθελα πάντα να με θαυμάζουν και να με λατρεύουν οι άλλοι, για να κερδίσω μια θέση στις καρδιές των ανθρώπων. Βάδιζα στο μονοπάτι του αντίχριστου! Σκέφτηκα τους πάστορες και τους πρεσβύτερους στον θρησκευτικό κόσμο, οι οποίοι παρόλο που κηρύττουν το ευαγγέλιο, ερμηνεύουν τη Βίβλο, προσεύχονται για τους ανθρώπους, δίνουν ευλογίες, και φαινομενικά κάνουν καλές πράξεις, σκοπός τους πίσω απ’ όλα αυτά είναι να διατηρήσουν το κύρος τους και να τους εκτιμούν και να τους ακολουθούν οι πιστοί, και κάθε φορά που οι πιστοί έχουν απορίες, να πηγαίνουν σ’ αυτούς για καθοδήγηση. Ακόμη και όταν ακούν για την επιστροφή του Κυρίου και θέλουν να αναζητήσουν και να διερευνήσουν την αληθινή οδό, ζητούν τη συγκατάθεσή τους. Έτσι δεν κάνουν τους ανθρώπους να τους φέρονται σαν Θεό; Αυτοί οι θρησκευτικοί πάστορες και επικεφαλής ελέγχουν αυστηρά τους ανθρώπους, εχθρεύονται ανοιχτά τον Θεό, και γίνονται αντίχριστοι που πιστεύουν στον Θεό, αλλά παράλληλα Του αντιστέκονται. Και εγώ έκανα το ίδιο. Ήθελα οι αδελφοί και οι αδελφές μου να με θαυμάζουν και να έρχονται σ’ εμένα και όχι στον επικεφαλής για όλα τους τα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, ήμουν πιστός για λίγο μόνο καιρό και είχα ακόμα μικρή εμπειρία. Στερούμουν διορατικότητας για τις καταστάσεις και τα προβλήματα των αδελφών μου. Δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να τους βοηθήσω πολύ καλά, αλλά και πάλι δεν αναζητούσα την αλήθεια και δεν ήμουν πρόθυμος να συνεργαστώ με τον επικεφαλής· απλά ήθελα οι αδελφοί και οι αδελφές να περιστρέφονται γύρω μου. Ήμουν πραγματικά αλαζόνας και παράλογος! Παλιά, πίστευα ότι μόνο οι ανώτεροι επικεφαλής ήταν πιθανό να βαδίσουν στο μονοπάτι του αντίχριστου και να γίνουν αντίχριστοι, και ότι ως επικεφαλής ομάδας, χωρίς υψηλό κύρος, δεν θα βάδιζα σ’ αυτό το μονοπάτι. Αλλά τώρα κατάλαβα ότι αυτή η άποψη ήταν λανθασμένη. Χωρίς την κρίση και την αποκάλυψη του λόγου του Θεού, δεν θα είχα μάθει ποτέ ότι βάδιζα στο μονοπάτι του αντίχριστου, και θα ζούσα σύμφωνα με μια διεφθαρμένη διάθεση και θα έκανα μεγαλύτερο κακό, και ο Θεός θα με απέρριπτε και θα με απέκλειε. Ευχαρίστησα τον Θεό που με διαφώτισε και με καθοδήγησε ώστε να το αντιληφθώ αυτό, και ορκίστηκα να μετανοήσω, να μην επιδιώκω πια φήμη, κέρδος και κύρος, και να εκτελώ το καθήκον μου σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού.

Αργότερα, διάβασα ένα άλλο χωρίο από τα λόγια του Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: «Όταν ο Θεός ζητά απ’ τους ανθρώπους να εκπληρώνουν καλά το καθήκον τους, δεν τους ζητά να ολοκληρώσουν έναν συγκεκριμένο αριθμό αναθέσεων ή να ολοκληρώσουν κάποια σπουδαία προσπάθεια, ούτε να εκτελέσουν κάποιο σπουδαίο εγχείρημα. Αυτό που θέλει είναι να μπορούν να κάνουν ό,τι μπορούν και να παραμένουν προσγειωμένοι, και να ζουν σύμφωνα με τον λόγο Του. Δεν Του χρειάζεται να είσαι σπουδαίος ή ευγενής ούτε να κάνεις κάποιο θαύμα, ούτε θέλει να δει σ’ εσένα κάποια ευχάριστη έκπληξη. Δεν χρειάζεται τέτοια πράγματα ο Θεός. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ασκείσαι σταθερά με βάση τα λόγια Του. Όταν ακούς τα λόγια του Θεού, κάνε ό,τι έχεις καταλάβει, εκτέλεσε ό,τι έχεις κατανοήσει, θυμήσου καλά ό,τι έχεις ακούσει, και τότε, όταν έρθει η ώρα να ασκηθείς, να το κάνεις σύμφωνα με τα λόγια Του. Μετάτρεψέ τα στη ζωή σου, στις πραγματικότητές σου και σ’ αυτά που βιώνεις. Έτσι, ο Θεός θα ικανοποιηθεί. Αναζητάς διαρκώς μεγαλείο, αρχοντιά και θέση· αναζητάς διαρκώς να σε εγκωμιάζουν. Πώς αισθάνεται ο Θεός όταν το βλέπει αυτό; Το αποστρέφεται, θα απομακρυνθεί από σένα. Όσο περισσότερο επιδιώκεις πράγματα όπως το μεγαλείο, την αρχοντιά και το να είσαι ανώτερος απ’ τους άλλους, να είσαι διακεκριμένος, ξεχωριστός και αξιόλογος, τόσο περισσότερο αηδιάζει ο Θεός μαζί σου. Αν δεν κάνεις αυτοκριτική και δεν μετανοήσεις, τότε ο Θεός θα νιώσει αποστροφή για σένα και θα σε απαρνηθεί. Μην είσαι κάποιος που ο Θεός βρίσκει αηδιαστικό· να γίνεις κάποιος που ο Θεός τον αγαπάει. Και πώς μπορεί κανείς να αποκτήσει την αγάπη του Θεού; Με την υπάκουη αποδοχή της αλήθειας, με το να καταλαμβάνει τη θέση ενός δημιουργημένου όντος, να ενεργεί προσγειωμένα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, να εκτελεί σωστά τα καθήκοντά του, να είναι ειλικρινής και να βιώνει ανθρώπινη ομοιότητα. Αυτό αρκεί, θα ευχαριστήσει τον Θεό. Οι άνθρωποι πρέπει οπωσδήποτε να μην έχουν φιλοδοξίες και άσκοπα όνειρα, να μην επιδιώκουν δόξα, κέρδος και θέση ούτε να ξεχωρίσουν από το πλήθος. Ακόμη περισσότερο, δεν πρέπει να προσπαθούν να είναι σπουδαίοι ή υπεράνθρωποι, ανώτεροι μεταξύ των ανθρώπων, και ούτε να κάνουν τους άλλους να τους λατρεύουν. Αυτή είναι η επιθυμία της διεφθαρμένης ανθρωπότητας και είναι το μονοπάτι του Σατανά· ο Θεός δεν σώζει τέτοιους ανθρώπους. […] Στην πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να εκτελέσεις το καθήκον σου, ούτε είναι δύσκολο να το κάνεις με αφοσίωση και σε αποδεκτό επίπεδο. Δεν χρειάζεται να θυσιάσεις τη ζωή σου ούτε κάνεις κάτι ιδιαίτερο ή δύσκολο· πρέπει απλώς να ακολουθείς τα λόγια και τις οδηγίες Του με ειλικρίνεια και σταθερότητα, χωρίς να προσθέτεις τις δικές σου ιδέες ή να λειτουργείς με τον δικό σου τρόπο, αλλά βαδίζοντας στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας. Εάν οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό, ουσιαστικά θα έχουν ανθρώπινη ομοιότητα. Όταν αποκτήσουν πραγματική υποταγή στον Θεό και έχουν γίνει ειλικρινείς, τότε θα έχουν αποκτήσει την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπινου όντος» («Ο Λόγος», τόμ. 3: «Οι συνομιλίες του Χριστού των Εσχάτων Ημερών», Η σωστή εκπλήρωση του καθήκοντος απαιτεί αρμονική συνεργασία). Τα λόγια του Θεού με έκαναν να κατανοήσω το θέλημά Του. Σήμερα, ο Θεός έχει εκφράσει πολλά λόγια για τη σωτηρία των ανθρώπων με την ελπίδα να ακούσουμε τα λόγια Του, να πάρουμε τη θέση μας ως δημιουργήματα, να εκτελούμε τα καθήκοντά μας πιστά σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του, να απαλλαγούμε από τις διεφθαρμένες διαθέσεις μας και να σωθούμε. Στα καθήκοντά μας, δεν θα πρέπει να επιδιδόμαστε σε προσωπικά εγχειρήματα για διατήρηση της φήμης και του κύρους μας. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να παραμερίζουμε τα απώτερα κίνητρα και να επιδιώκουμε επιμελώς την αλήθεια και να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας ως δημιουργήματα, ώστε να ικανοποιήσουμε τον Θεό. Χάρη στην καθοδήγηση του λόγου του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι άσκησης.

Λίγες μέρες αργότερα, μια αδελφή μού είπε για τις δυσκολίες της και μού ζήτησε βοήθεια. Δεν είχα καθόλου εμπειρία σ’ αυτό το αντικείμενο και δεν ήξερα πώς να το επιλύσω. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να φέρομαι όπως παλιά και να αρνούμαι να συνεργάζομαι με τον επικεφαλής μου για να αποδείξω την ικανότητά μου, κι έτσι ρώτησα τον επικεφαλής μου για το πρόβλημα. Του είπα: «Δεν μπορώ να λύσω αυτό το πρόβλημα. Θα με βοηθήσεις;» Ο επικεφαλής βρήκε τα κατάλληλα αποσπάσματα από τα λόγια του Θεού και μου τα έστειλε, και μαζί, συνεργαστήκαμε στη συναναστροφή και λύσαμε το πρόβλημα της αδελφής. Στο εξής, όποτε είχα προβλήματα που δεν καταλάβαινα, αναζητούσα τον επικεφαλής μου και συνεργαζόμουν μαζί του, και δεν ενεργούσα πλέον μόνος μου όπως παλιά. Η στάση μου έχει πλέον αλλάξει. Δεν θέλω να σκέφτομαι αν θα με εκτιμούν οι αδελφοί και οι αδελφές. Αντ’ αυτού, σκέφτομαι πώς να λύσω καλύτερα τα προβλήματα τους. Αυτού του είδους η άσκηση μού δίνει ένα αίσθημα απέραντης ηρεμίας. Δόξα τω Θεώ!