Από την ανθρώπινη οπτική, ο Θεός είναι τόσο μεγάλος, τόσο πλουσιοπάροχος, τόσο θαυμαστός, τόσο ασύλληπτος· στα μάτια των ανθρώπων, τα λόγια του Θεού ανυψώνονται και φαίνονται σαν ένα αριστούργημα του κόσμου. Όμως, επειδή οι άνθρωποι έχουν τόσα ελαττώματα και το μυαλό τους είναι τόσο απλό, αλλά και επειδή η ικανότητά τους για αποδοχή είναι τόσο πενιχρή, ασχέτως του πόσο ξεκάθαρα αρθρώνει ο Θεός τον λόγο Του, εκείνοι παραμένουν καθιστοί και ασάλευτοι, σαν να πάσχουν από κάποια διανοητική διαταραχή. Όταν πεινάνε, δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να φάνε· όταν διψάνε, δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πιουν· απλώς εξακολουθούν να φωνάζουν και να τσιρίζουν, σαν να βιώνουν κάποιον απερίγραπτο πόνο στα βάθη του πνεύματός τους, για τον οποίον, όμως, δεν έχουν την ικανότητα να μιλήσουν. Όταν ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα, η πρόθεσή Του ήταν να ζει ο άνθρωπος με την κανονική ανθρώπινη φύση του και να αποδέχεται τα λόγια του Θεού σύμφωνα με τα ένστικτά του. Όμως, επειδή στις απαρχές ο άνθρωπος υπέκυψε στον πειρασμό του Σατανά, σήμερα παραμένει ανίκανος να απαλλαχτεί και είναι ακόμα ανίκανος να αναγνωρίσει τα δόλια σχέδια που εφαρμόζει ο Σατανάς εδώ και χιλιάδες χρόνια. Επιπλέον, από τον άνθρωπο λείπουν εκείνες οι νοητικές ικανότητες που απαιτούνται για να γνωρίσει πλήρως τα λόγια του Θεού. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, οι άνθρωποι ζούνε ακόμα υπό τον κίνδυνο του πειρασμού του Σατανά, έτσι παραμένουν ανίκανοι να εκτιμήσουν με τρόπο σωστό τα λόγια του Θεού. Στις διαθέσεις των κανονικών ανθρώπων δεν υπάρχει απατεωνιά ή δολιότητα, οι άνθρωποι έχουν μια φυσιολογική σχέση μεταξύ τους, δεν πορεύονται μόνοι τους και οι ζωές τους δεν είναι ούτε μέτριες ούτε παρακμιακές. Έτσι κι ο Θεός δοξάζεται από όλους· τα λόγια Του εισχωρούν στους ανθρώπους, οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά ο ένας με τον άλλον και υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού, η γη είναι γεμάτη αρμονία, χωρίς τις αναστάτωση του Σατανά, και η δόξα του Θεού είναι ύψιστης σημασίας για τους ανθρώπους. Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι σαν τους αγγέλους: αγνοί, με ζωντάνια, χωρίς να παραπονιούνται ποτέ για τον Θεό, ενώ αφιερώνουν όλες τους τις προσπάθειες αποκλειστικά για τη δόξα του Θεού στη γη. Τώρα είναι η ώρα της σκοτεινής νύχτας —όλοι ψηλαφούν τριγύρω και ψάχνουν, το μαύρο σκοτάδι τούς κάνει να τους σηκώνονται οι τρίχες και δεν μπορούν να σταματήσουν να τρέμουν από φόβο· αν ακούσει κανείς προσεκτικά, οι ισχυρές ριπές του μανιασμένου βορειοδυτικού ανέμου φαίνονται να συνοδεύονται από τους πένθιμους λυγμούς του ανθρώπου. Οι άνθρωποι θρηνούν και οδύρονται για τη μοίρα τους. Γιατί, ενώ μπορούν να διαβάσουν τα λόγια του Θεού, είναι ανίκανοι να τα καταλάβουν; Είναι σαν οι ζωές τους να βρίσκονται στο χείλος της απελπισίας, σαν να πρόκειται να τους βρει ο θάνατος, σαν να αντικρίζουν την τελευταία ημέρα τους. Τόσο άθλιες είναι οι συνθήκες που επικρατούν ακριβώς τη στιγμή που οι εύθραυστοι άγγελοι καλούν τον Θεό, μιλώντας για τα βάσανά τους με τη μια πένθιμη κραυγή να ακολουθεί την άλλη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άγγελοι, οι οποίοι εργάζονται ανάμεσα στους υιούς και τους ανθρώπους του Θεού, δεν θα κατέλθουν ποτέ ξανά στους ανθρώπους· αυτό θα τους αποτρέψει να πέσουν θύμα της χειραγώγησης του Σατανά ενόσω είναι ενσαρκωμένοι, χωρίς την ικανότητα να απαλλαχτούν, οπότε εργάζονται μόνο στο πνευματικό βασίλειο που είναι αόρατο για τον άνθρωπο. Έτσι, όταν ο Θεός λέει: «Η στιγμή που θα ανέλθω στον θρόνο Μου στην καρδιά του ανθρώπου θα είναι η στιγμή που οι υιοί Μου και ο λαός Μου θα κυβερνούν επί της γης», αναφέρεται στη στιγμή που οι άγγελοι στη γη θα απολαμβάνουν την ευλογία από την υπηρεσία προς στον Θεό στον ουρανό. Καθότι ο άνθρωπος αποτελεί έκφραση των πνευμάτων των αγγέλων, ο Θεός λέει ότι για τον άνθρωπο το να είναι στη γη είναι σαν να είναι στον ουρανό· το να υπηρετεί ο άνθρωπος τον Θεό στη γη είναι όπως οι άγγελοι υπηρετούν απευθείας τον Θεό στον ουρανό. Συνεπώς, κατά τη διάρκεια των ημερών του στη γη, ο άνθρωπος απολαμβάνει τις ευλογίες από τον τρίτο ουρανό. Αυτό λένε στην ουσία αυτά τα λόγια.

Υπάρχουν τόσα κρυφά νοήματα στα λόγια του Θεού. Τα λόγια: «Όταν έρθει η ημέρα, οι άνθρωποι θα Με γνωρίσουν μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους και θα Με ανακαλούν στις σκέψεις τους» απευθύνονται στο ανθρώπινο πνεύμα. Λόγω της αδυναμίας τους, οι άγγελοι εξαρτώνται πάντοτε από τον Θεό για τα πάντα και ήταν ανέκαθεν προσκολλημένοι στον Θεό και Τον λάτρευαν. Όμως, λόγω της αναταραχής που προκαλεί ο Σατανάς, δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους και δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους· θέλουν να αγαπήσουν τον Θεό, αλλά είναι ανίκανοι να Τον αγαπήσουν με όλη τους την καρδιά κι έτσι υποφέρουν. Μόνο όταν το έργο του Θεού φτάσει σε ένα ορισμένο σημείο θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί η επιθυμία αυτών των καημένων αγγέλων και θα αγαπήσουν ειλικρινά τον Θεό, γι’ αυτό ο Θεός λέει αυτά τα λόγια. Η φύση των αγγέλων είναι να αγαπούν, να εκτιμούν και να υποτάσσονται στον Θεό, όμως δεν ήταν ικανοί να το καταφέρουν αυτό στη γη, γι’ αυτό δεν είχαν άλλη επιλογή από το να επιδείξουν υπομονή μέχρι σήμερα. Μπορεί να κοιτάξεις τον κόσμο του σήμερα: Υπάρχει ένας Θεός στην καρδιά όλων των ανθρώπων, όμως οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να διακρίνουν αν ο Θεός στην καρδιά τους είναι ο πραγματικός Θεός ή ένας ψεύτικος Θεός και, παρόλο που αγαπάνε αυτόν τον Θεό τους, είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά τον Θεό, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν κανένα έλεγχο του εαυτού τους. Το αποκρουστικό πρόσωπο του ανθρώπου, το οποίο ξεσκεπάζει ο Θεός, είναι το αληθινό πρόσωπο του Σατανά στο πνευματικό βασίλειο. Ο άνθρωπος ήταν αρχικά αθώος και αναμάρτητος, οπότε, όλοι οι διεφθαρμένοι, αποκρουστικοί τρόποι του ανθρώπου είναι ενέργειες του Σατανά στο πνευματικό βασίλειο και αποτελούν μια πιστή καταγραφή των εξελίξεων στο πνευματικό βασίλειο. «Σήμερα, οι άνθρωποι έχουν προσόντα και πιστεύουν ότι μπορούν να καμαρώνουν γι’ αυτό μπροστά Μου, να γελάνε και να αστειεύονται μαζί Μου, χωρίς την παραμικρή αναστολή, και να Μου απευθύνονται σαν να είμαστε ίσοι. Ωστόσο, ο άνθρωπος εξακολουθεί να μη Με γνωρίζει, εξακολουθεί να πιστεύει ότι έχουμε παρόμοια φύση, ότι και οι δύο είμαστε από σάρκα και οστά και ότι και οι δύο διαμένουμε στον κόσμο των ανθρώπων». Αυτό έχει κάνει ο Σατανάς στην καρδιά των ανθρώπων. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τις αντιλήψεις και τους γυμνούς οφθαλμούς των ανθρώπων για να αντιταχτεί στον Θεό, όμως ο Θεός λέει στον άνθρωπο το τι συμβαίνει, χωρίς υπεκφυγές, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να αποφύγει την καταστροφή εδώ. Η θανάσιμη αδυναμία όλων των ανθρώπων είναι ότι το μόνο που βλέπουν είναι «ένα σώμα από σάρκα και οστά, και δεν αντιλαμβάνονται το Πνεύμα του Θεού». Αυτή είναι η βάση μιας πτυχής του πώς ο Σατανάς ξελογιάζει τον άνθρωπο. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι μόνο το Πνεύμα σε αυτήν τη σάρκα μπορεί να αποκαλείται Θεός. Κανένας δεν πιστεύει ότι σήμερα το Πνεύμα έχει ενσαρκωθεί και έχει εμφανιστεί πραγματικά μπροστά στα μάτια τους. Οι άνθρωποι βλέπουν τον Θεό ως δύο μέρη, «το ένδυμα και τη σάρκα», και κανένας δεν κοιτάζει τον Θεό ως ενσάρκωση του Πνεύματος, κανένας δεν βλέπει ότι η ουσία της ενσάρκωσης είναι η διάθεση του Θεού. Στη φαντασία των ανθρώπων, ο Θεός είναι ιδιαιτέρως κανονικός. Αλλά δεν γνωρίζουν ότι κρυμμένη μέσα σ’ αυτήν την κανονικότητα βρίσκεται μια πτυχή της βαθιάς σημαντικότητας του Θεού;

Όταν ο Θεός άρχισε να καλύπτει εξ ολοκλήρου τον κόσμο, έγινε πίσσα σκοτάδι και, όταν οι άνθρωποι έπεσαν για ύπνο, άδραξε την ευκαιρία για να κατέλθει ανάμεσά τους και να ξεκινήσει να διανέμει επισήμως το Πνεύμα σε όλες τις γωνιές της γης, κινώντας προς το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Μπορεί να λεχθεί ότι όταν ο Θεός άρχισε να παίρνει την εικόνα της σάρκας, εργαζόταν προσωπικά ο ίδιος στη γη. Έπειτα άρχισε το έργο του Πνεύματος και τότε ξεκίνησε επισήμως όλο το έργο στη γη. Επί δύο χιλιάδες χρόνια, το Πνεύμα του Θεού εργάζεται συνεχώς σε ολόκληρο το σύμπαν. Οι άνθρωποι ούτε το ξέρουν ούτε το νιώθουν, αλλά κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών, τον καιρό που αυτή η εποχή πλησιάζει στο τέλος της, ο Θεός κατήλθε στη γη για να εργαστεί αυτοπροσώπως. Αυτή είναι η ευλογία για όσους γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια των εσχάτων ημερών, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να αντικρίσουν προσωπικά την εικόνα του Θεού που ζει ενσαρκωμένος. «Όταν ολόκληρο το πρόσωπο της αβύσσου ήταν θολό, άρχισα να γεύομαι την πίκρα του κόσμου ανάμεσα στους ανθρώπους. Το Πνεύμα Μου ταξιδεύει ανά τον κόσμο και κοιτάζει τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά και επίσης κατακτώ όλους τους ανθρώπους μέσα από την ενσάρκωσή Μου». Τέτοια είναι η αρμονική συνεργασία ανάμεσα στον Θεό στον ουρανό και στον Θεό στη γη. Εντέλει, μέσα στις σκέψεις τους οι άνθρωποι θα πιστέψουν ότι ο Θεός στη γη είναι ο Θεός στον ουρανό, ότι οι ουρανοί και η γη και τα πάντα εντός τους δημιουργήθηκαν από τον Θεό στη γη, ότι ο άνθρωπος ελέγχεται από τον Θεό στη γη, ότι ο Θεός στη γη επιτελεί το έργο τόσο στον ουρανό όσο και στη γη, και ότι ο Θεός στον ουρανό έχει εμφανιστεί ενσαρκωμένος. Αυτός είναι ο υπέρτατος στόχος του έργου του Θεού στη γη, οπότε, αυτό το στάδιο έχει τα υψηλότερα πρότυπα του έργου κατά την περίοδο της ενσάρκωσης· φέρεται εις πέρας μέσω της θείας φύσης και κάνει όλους τους ανθρώπους να πειστούν ειλικρινά. Όσο περισσότερο οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό μέσα από τις αντιλήψεις τους, τόσο περισσότερο νιώθουν ότι ο Θεός στη γη δεν είναι πρακτικός. Γι’ αυτό ο Θεός λέει ότι οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό μέσα σε λόγια και δόγματα κενά περιεχομένου. Όσο περισσότερο οι άνθρωποι γνωρίζουν τον Θεό μέσα από τις αντιλήψεις τους, τόσο πιο ειδήμονες γίνονται στο να εκφέρουν αυτά τα λόγια και τα δόγματα και τόσο πιο αξιοθαύμαστοι γίνονται· όσο περισσότερο οι άνθρωποι εκφέρουν λόγια και δόγματα, τόσο περισσότερο απομακρύνονται από τον Θεό, τόσο πιο ανίκανοι γίνονται να γνωρίσουν την ουσία του ανθρώπου, τόσο περισσότερο επαναστατούν ενάντια στον Θεό και τόσο περισσότερο αποκλίνουν από τις απαιτήσεις του Θεού. Οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο δεν είναι τόσο υπερφυσικές όσο φαντάζεται ο άνθρωπος, όμως κανένας ποτέ δεν κατάλαβε πραγματικά το θέλημα του Θεού, γι’ αυτό ο Θεός λέει: «αναζητά ο άνθρωπος μόνο στον απέραντο ουρανό ή στα κύματα της θάλασσας ή στα γαλήνια νερά της λίμνης ή ανάμεσα σε λόγια και δόγματα κενά περιεχομένου». Όσο περισσότερες απαιτήσεις έχει ο Θεός από τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο εκείνοι νιώθουν ότι ο Θεός είναι απρόσιτος και τόσο περισσότερο πιστεύουν ότι ο Θεός είναι μεγάλος. Γι’ αυτό, στη συνείδησή τους, όλα τα λόγια που εκστομίζει ο Θεός είναι άφταστα από τον άνθρωπο, μην αφήνοντας άλλη επιλογή στον Θεό από το να δράσει ο ίδιος προσωπικά. Ο άνθρωπος, εν τω μεταξύ, δεν έχει την παραμικρή ροπή να συνεργαστεί με τον Θεό και απλώς επιμένει να κατεβάζει το κεφάλι και να εξομολογείται τις αμαρτίες του, προσπαθώντας να είναι ταπεινός και υπάκουος. Έτσι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, οι άνθρωποι προσχωρούν σε μια νέα θρησκεία, σε μια θρησκευτική τελετή που είναι πιο ακραία ακόμη κι απ’ ό,τι στις εκκλησίες. Αυτό απαιτεί από τους ανθρώπους να επιστρέψουν σε κανονικές συνθήκες, μέσω μετατροπής της αρνητικής κατάστασής τους σε θετική· αλλιώς, ο άνθρωπος θα παγιδευτεί ακόμα περισσότερο.

Γιατί ο Θεός εστιάζει στην περιγραφή βουνών και υδάτων σε τόσες από τις ομιλίες Του; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός σε αυτά τα λόγια; Ο Θεός όχι μόνο επιτρέπει στον άνθρωπο να αντικρίσει τις πράξεις της ενσάρκωσής Του, αλλά και του επιτρέπει να κατανοήσει τις δυνάμεις Του στο στερέωμα. Με αυτόν τον τρόπο, ταυτόχρονα με μια αδιαμφισβήτητη πίστη ότι Αυτός είναι ο Θεός ενσαρκωμένος, οι άνθρωποι θα γνωρίσουν, επίσης, τις πράξεις του πρακτικού Θεού. Έτσι, ο Θεός στη γη αποστέλλεται στον ουρανό και ο Θεός στον ουρανό κατεβαίνει στη γη, μόνο αφότου οι άνθρωποι καταστούν ικανοί να αντικρίσουν πιο ολοκληρωμένα αυτό που είναι ο Θεός και να αποκτήσουν μια καλύτερη γνώση της παντοδυναμίας του Θεού. Όσο πιο ικανός είναι ο Θεός να κατακτήσει την ανθρωπότητα ενσαρκωμένος και να υπερβεί τη σάρκα για να ταξιδέψει τόσο πάνω από ολόκληρο το σύμπαν όσο και απ’ άκρη σ’ άκρη του, τόσο πιο ικανοί είναι οι άνθρωποι να αντικρίσουν τις πράξεις του Θεού, με βάση το ότι αντικρίζουν τον πρακτικό Θεό, κι έτσι να γνωρίσουν την πιστότητα του έργου του Θεού σε ολόκληρο το σύμπαν —το ότι αυτό δεν είναι ψεύτικο αλλά αληθινό— και έτσι αρχίζουν να γνωρίζουν ότι ο πρακτικός Θεός του σήμερα είναι η προσωποποίηση του Πνεύματος και δεν είναι ένα σώμα ίδιου τύπου με του ανθρώπου. Γι’ αυτό, ο Θεός λέει: «Όμως, όταν εξαπολύω το μένος Μου, τα βουνά σχίζονται μονομιάς, το έδαφος αρχίζει στη στιγμή να σείεται, το νερό εξατμίζεται αμέσως και ο άνθρωπος αμέσως ταλανίζεται από συμφορές». Όταν οι άνθρωποι διαβάζουν τα λόγια του Θεού, τα συνδέουν με την ενσάρκωση του Θεού, οπότε τα λόγια και το έργο στο πνευματικό βασίλειο υποδεικνύουν ευθέως τον ενσαρκωμένο Θεό, κάτι που οδηγεί σε πιο επιτυχημένο αποτέλεσμα. Όταν ο Θεός μιλάει, αυτό συχνά γίνεται από τον ουρανό προς τη γη, και πάλι από τη γη προς τον ουρανό, καθιστώντας όλους τους ανθρώπους ανίκανους να αντιληφθούν τα κίνητρα και την προέλευση των λόγων Του. «Όταν βρίσκομαι στους ουρανούς, τα άστρα δεν έχουν πανικοβληθεί ποτέ από την παρουσία Μου. Αντιθέτως, πραγματοποιούν το έργο τους για Μένα με την καρδιά τους». Τέτοια είναι η κατάσταση του ουρανού. Ο Θεός μεθοδικά διευθετεί τα πάντα στον τρίτο ουρανό, με όλους τους υπηρέτες που έχει στην υπηρεσία Του να επιτελούν το έργο τους για τον Θεό. Δεν έχουν κάνει ποτέ κάτι που να επαναστατεί ενάντια στον Θεό, οπότε δεν πανικοβάλλονται, όπως αναφέρει ο Θεός, αλλά πραγματοποιούν το έργο τους με την καρδιά τους· δεν υπάρχει ποτέ καμία αναστάτωση και, έτσι, όλοι οι άγγελοι ζουν στο φως του Θεού. Εν τω μεταξύ, λόγω της επαναστατικότητάς τους και επειδή δεν γνωρίζουν τον Θεό, όλοι οι άνθρωποι στη γη ζούνε στο σκοτάδι, και όσο περισσότερο αντιτάσσονται στον Θεό, τόσο περισσότερο ζούνε στο σκοτάδι. Όταν ο Θεός λέει: «Όσο πιο φωτεινοί οι ουρανοί, τόσο πιο σκοτεινός ο κόσμος από κάτω» αναφέρεται στο γεγονός ότι η ημέρα του Θεού πλησιάζει ολοένα περισσότερο σε όλη την ανθρωπότητα. Συνεπώς, η έξι χιλιάδων ετών απασχόληση του Θεού στον τρίτο ουρανό σύντομα θα ολοκληρωθεί. Όλα τα πράγματα στη γη έχουν μπει στο τελευταίο κεφάλαιο και σύντομα το καθένα θα αποκοπεί από το χέρι του Θεού. Όσο πιο πολύ μπαίνουν οι άνθρωποι στην περίοδο των εσχάτων ημερών, τόσο πιο ικανοί γίνονται να γευτούν τη διαφθορά στον κόσμο των ανθρώπων· όσο πιο πολύ μπαίνουν στην περίοδο των εσχάτων ημερών, τόσο περισσότερο κακομαθαίνουν την ίδια τους τη σάρκα. Υπάρχουν ακόμα και πολλοί που θέλουν να αντιστρέψουν την άθλια κατάσταση του κόσμου, όμως όλοι απελπίζονται και αναστενάζουν λόγω των πράξεων του Θεού. Έτσι, όταν οι άνθρωποι νιώθουν τη θέρμη της άνοιξης, ο Θεός καλύπτει τα μάτια τους, οπότε επιπλέουν επάνω στα απανωτά κύματα, χωρίς κανένας από αυτούς να μπορεί να φτάσει στην απομακρυσμένη σωστική λέμβο. Επειδή οι άνθρωποι είναι εγγενώς αδύναμοι, ο Θεός λέει ότι δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Όταν οι άνθρωποι απελπίζονται, ο Θεός αρχίζει να μιλάει σε ολόκληρο το σύμπαν. Ξεκινά τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας και, μόνο μετά από αυτό μπορούν οι άνθρωποι να απολαύσουν τη νέα ζωή η οποία προκύπτει μόλις τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι του σήμερα βρίσκονται στο στάδιο της αυταπάτης. Επειδή ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά τους είναι τόσο μοναχικός και ακαθόριστος, και επειδή το μέλλον τους είναι «απεριόριστο» και «χωρίς σύνορα», οι άνθρωποι αυτής της εποχής δεν έχουν καμία τάση να αγωνιστούν και περνούν μόνο τις μέρες τους σαν το πουλί Χαν Χάο^[α]. Δεν έχει υπάρξει κανένας μέχρι σήμερα που να έχει αναζητήσει σοβαρά τη ζωή και τη γνώση της ύπαρξης του ανθρώπου. Αντιθέτως, περιμένουν την ημέρα που ο Σωτήρας θα κατέλθει ξαφνικά από τον ουρανό και θα αντιστρέψει την άθλια κατάσταση του κόσμου, και μόνο μετά από αυτό θα προσπαθήσουν να ζήσουν. Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση όλων των ανθρώπων και η νοοτροπία τους.

Σήμερα, ο Θεός προβλέπει, υπό το πρίσμα της τωρινής νοοτροπίας του ανθρώπου, τη μελλοντική νέα ζωή του ανθρώπου. Αυτή είναι η αχτίδα φωτός για την οποία μιλάει ο Θεός. Αυτό που προβλέπει ο Θεός είναι τα όσα θα επιτευχθούν τελικά από τον Θεό, και είναι οι καρποί της νίκης του Θεού επί του Σατανά. «Κινούμαι επάνω από τους ανθρώπους και παρακολουθώ τα πάντα. Τίποτα δεν φαίνεται πια παλιό και κανένας δεν είναι όπως ήταν. Αναπαύομαι στον θρόνο Μου, πλαγιάζω πάνω από ολόκληρο το σύμπαν […]» Αυτή είναι η έκβαση του τωρινού έργου του Θεού. Όλοι οι εκλεκτοί του Θεού επιστρέφουν στην αρχική τους μορφή και, λόγω αυτού του γεγονότος, οι άγγελοι, οι οποίοι υπέφεραν επί τόσα χρόνια, απελευθερώνεται, ακριβώς όπως ο Θεός λέει και «τα πρόσωπά τους είναι σαν εκείνο του αγίου μέσα στην καρδιά του ανθρώπου». Επειδή οι άγγελοι εργάζονται στη γη και υπηρετούν τον Θεό στη γη και επειδή η δόξα του Θεού εκτείνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, ο ουρανός κατεβαίνει στη γη και η γη ανυψώνεται στον ουρανό. Συνεπώς, ο άνθρωπος είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ουρανού και γης· ο ουρανός και η γη δεν είναι πλέον χώρια, δεν διαχωρίζονται πια, αλλά έχουν γίνει ένα. Σε όλον τον κόσμο, μόνο ο Θεός και ο άνθρωπος υπάρχουν. Δεν υπάρχει σκόνη ή βρωμιά και τα πάντα έχουν ανανεωθεί, σαν ένα αρνάκι που ξαπλώνει σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι κάτω από τον ουρανό, απολαμβάνοντας όλη τη χάρη του Θεού. Λόγω της άφιξης του πράσινου, μια πνοή ζωής ακτινοβολεί, επειδή ο Θεός έρχεται στον κόσμο για να ζήσει δίπλα στον άνθρωπο για όλη την αιωνιότητα, ακριβώς όπως ειπώθηκε από τον ίδιο τον Θεό «Εγώ μπορώ να διαμένω και πάλι ειρηνικά στη Σιών». Αυτό είναι το σύμβολο της ήττας του Σατανά, είναι η ημέρα ανάπαυσης του Θεού, και αυτή η μέρα θα εξυμνείται, θα διακηρύσσεται και θα γιορτάζεται απ’ όλους τους ανθρώπους. Όταν ο Θεός αναπαυτεί στον θρόνο Του, τότε είναι επίσης και η στιγμή που θα ολοκληρώσει το έργο Του στη γη, και θα είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που θα αποκαλυφθούν στον άνθρωπο όλα τα μυστήρια του Θεού. Ο Θεός και ο άνθρωπος θα βρίσκονται για πάντα σε αρμονία και δεν θα χωρίσουν ποτέ. Τέτοιες είναι οι όμορφες σκηνές από τη βασιλεία!

Στα μυστήρια κρύβονται μυστήρια· τα λόγια του Θεού είναι πραγματικά βαθυστόχαστα και ασύλληπτα!

Υποσημειώσεις:

α. Η ιστορία του πουλιού Χαν Χάο είναι πολύ παρόμοια με τον μύθο του Αισώπου για τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα. Το πουλί Χαν Χάο προτιμά να κοιμάται, αντί να χτίζει τη φωλιά του όταν ο καιρός είναι ζεστός, παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις από τη γειτόνισσά του, την καρακάξα. Όταν φτάνει ο χειμώνας, το πουλί πεθαίνει από το κρύο.